Ο Θεός και η ευσέβεια του Παπαδιαμάντη (του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου)

Ο Θεός και η ευσέβεια του Παπαδιαμάντη (του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου)

 (Απόσπασμα από το άρθρο -Η Ρωμιοσύνη του Παπαδιαμάντη).

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε σε μια περίοδο πολύ κρίσιμη για τον ελληνισμό, ήτοι το 1851, και βέβαια μεγάλωσε σε μια εποχή κατά την οποία γινόταν επίσημες διεργασίες για τον πολιτιστικό εκσυγχρονισμό της Ελλάδος, που ταυτιζόταν με τον εξευρωπαϊσμό, και αυτός ο πολιτιστικός εκσυγχρονισμός ταυτόχρονα ήταν και προδοσία έναντι όλου του πολιτιστικού πλούτου του Γένους.

…..Ενώ υπήρχε αυτός ο πολιτικός και πολιτιστικός σχεδιασμός, εν τούτοις ταυτοχρόνως εκφραζόταν και η μεγάλη ιδέα τού Γένους, το οποίο Γένος ζούσε με τις παραδόσεις της Ρωμιοσύνης που αποστρεφόταν τα ιδεολογικά και τα θρησκευτικά ρεύματα της Δύσεως και είχε αναφορά στην Κωνσταντινούπολη. Είναι χαρακτηριστικό ότι « το 1834 ο Κωλέττης προτείνει να μην αποκτήσει η Ελλάδα επίσημη πρωτεύουσα, αφού η πραγματική πρωτεύουσα του ελληνισμού ήταν η Κωνσταντινούπολη.

Στον πρώτο εορτασμό της 25ης Μαρτίου, το 1836, κυριαρχεί το σύνθημα: “στην Πόλη”».

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΑΡΓΑ ΒΑΔΙΖΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ - ΠΡΟΛΟΓΟΣ - ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΕΚΔΟΤΩΝ - ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πρόλογος των Έκδοτων
Ο Χριστός βαδίζει αργά μέσα στην ιστορία. Αργά σαν βαθύ ποτάμι, που κάποιο παιδί θα το νόμιζε ακίνητο, αλλά που ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να του φτιάξει φράγμα. Αργά σαν σιτάρι, που σπέρνεις το φθινόπωρο και το χειμώνα νομίζεις ότι είναι νεκρό. Ακόμα δεν ήρθε η άνοιξη για το σπόρο του Χριστού.
Ο δρόμος Του είναι δύσκολος. Γι' αυτό βαδίζει αργά. Πορεύεται μέσα από λακκούβες αίματος, μέσα από το σκοτάδι των αμαρτιών, και μέσα από τα αγκάθια των ληστών. Είναι στενός ο δρόμος Του και πολλοί πεσμένοι αμαρτωλοί βρίσκονται στον γκρεμό και στις δυο πλευρές του δρόμου Του. Εκείνος πρέπει να σκύβει και στις δυο πλευρές, να τους σηκώνει και να τους τραβά πίσω Του και να περπατά προς τα μπρος. Γι' αυτό βαδίζει αργά.
Βαδίζει αργά, γιατί το πλήρωμά Του είναι μακριά. Το πλήρωμά Του εκτείνεται στα πέρατα της ιστορίας και η θέση Του είναι στα έσχατα...
"Ο Επίσκοπος Νικόλαος δεν είναι μόνο ένας μεγάλος Σέρβος. Αποτελεί για όλους εμάς τους ορθόδοξους την έκφραση της ορθόδοξης πνευματικότητας καί καταλαμβάνει περίοπτη θέση μεταξύ εκείνων που εργάζονται για να κάνουν αιώνια την Ορθόδοξη πίστη."
π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Ή έκδοση στά Ελληνικά των έργων του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς αποτελεί τιμή καί εύλογία γιά τίς 'Εκδόσεις Έν πλω. "Οχι μόνο γιατί ό άγιος Νικόλαος είναι ένας άγιος μέ θεολογική βαθύτητα καί οικουμενικό κύρος, αλλά καί γιατί αύτός καθαυτός ό λόγος του αποτελεί μιά πολυεπίπεδη μύηση σέ ένα κόσμο χάριτος καί άλήθειας.
Όπως οί σταγόνες της βροχής πέφτουν από τόν ούρανό 'ίδιες παντού, άλλά τό έδαφος πού τίς δέχεται παρουσιάζει ποικιλία μορφολογίας, έτσι συμβαίνει καί μέ τή χάρη τού Θεού στούς άγιους: είναι'ίδιας ποιότητας γιά όλους, όμως κάθε άγιος παρουσιάζει τά δικά του ξεχωριστά, προσωπικά ιδιώματα,πού ή χάρις άναδεικνύει καί στιλβώνει μέ τό φώς καί τή λαμπρότητά της. Κι έτσι, κάθε άγιος έχει τόν ιδιαίτερο χαρακτήρα καί τήν ιδιαίτερη ομορφιά του -στόν ένα λαμποκοπά τό τάδε χάρισμα, στόν άλλο τό δείνα. Ό άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς συγκεντρώνει στό πρόσωπο του τέτοια χαρίσματα καί ιδιώματα, πού δέν θά ήταν ύπερβολή νά τόν χαρακτήριζε κανείς, σύγχρονο πατέρα της Εκκλησίας. Υπήρξε μεγάλος θεολόγος μέ βαθιά γνώση των θεολογικών καί φιλοσοφικών ρευμάτων της εποχής του- ποιμένας μέ ασίγαστη την έγνοια καί τη φροντίδα γιά τό ποίμνιο του- άνθρωπος μέ πλατιά καλλιέργεια καί διεθνή άκτινοβολία σέ ποικίλα περιβάλλοντα, θρησκευτικά καί μή• χριστιανός μέ βαθιά προσήλωση στήν εύαγγελική του αποστολή καί άσβεστο πόθο τών έσχάτων.
Τό έργο του αγίου Νικολάου έπίσης συνδυάζει μεγάλη ποικιλία ιδιαίτερων χαρισμάτων: διαθέτει αφενός μέν απλότητα καί καθαρότητα, αλλά καί άφετέρου βάθος καί έμβρίθεια -ή μία ανάγνωση, όσο κι αν φαίνεται εύκολη, δέν έξαντλεϊ τά επίπεδα τών νοημάτων πού κρύβονται πίσω άπό τίς λέξεις καί πού ολοένα αναδύονται άπό βάθη μυστικά σέ κάθε επόμενη. Ό αναγνώστης άπο-λαμβάνει ένα λόγο λιτό καί απέριττο, πού όμως, σέ κάποιες άξαφνες άποστροφές του, γεννά εικόνες ιδιαίτερης λογοτεχνικής έπιδεξιότητας -μοιάζει νά άναδίδεται άπό μέσα τους τό άρωμα καί ή σοφία πού συνήθως άναδίδουν τά άρχετυπι-κά κείμενα τού άνθρώπινου πολιτισμού!

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΑΡΓΑ ΒΑΔΙΖΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ - ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΠΡΟΣΜΕΝΟΥΝ ΜΕ ΑΝΥΠΟΜΟΝΗΣΙΑ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΠΡΟΣΜΕΝΟΥΝ ΜΕ ΑΝΥΠΟΜΟΝΗΣΙΑ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Γιά όσους προσμένουν μέ ανυπομονησία τη Βασιλεία τοϋ Χρστού

Λέγει αύτώ Σίμων Πέτρος· Κύριε, πού ύπάγεις; άπεκρίθη αύτώ ό Ιησούς· όπου έγώ ύπάγω, ού δύνασαί μοι νυν άκολουθησαι. ύστερον δέ ακολουθήσεις μοι.

Ίω. 13,36

"Αργά περπατά ό Χριστός, άγαπητά άδέλφια. Προσέχει πού θά σταθεί τό άγιο πόδι Του, γιατί δέν θέλει νά σταθεί στό αίμα. Επιλέγει στενά σοκάκια στη γη, στενόχωρα,γιατί δέν μπορεί νά περπατά στήν πλατιά ιδιοκτησία της άμαρτίας. Ξεγλιστρά ανάμεσα στους ληστές, διαγκωνιζόμενος διαρκώς,γιατί πρέπει νά περάσει μπροστά.

Έρχεται, φερ' ειπείν, ό Χριστός σέ μάς σάν φιλοξενούμενος καί μάς ρωτά:

«Δείξτε μου δρόμο χωρίς αιμα,χωρίς άμαρτία καί χωρίς ληστές!»

Ποιά άπάντηση θά μπορούσαμε νά Του δώσουμε; Που θά βρίσκαμε δρόμο άξιο τού βαδίσματος Του; Έάν κόχλαζε όλο τό ξεραμένο αίμα άπό τή γη, ή γη θά παρουσίαζε έναν ώκεανό αίματος. Έάν άναβε φωτιά σέ κάθε μέρος ατιμασμένο άπό τήν άμαρτία,ή γή θά είχε μεταμορφωθεί σέ μία φλεγόμενη κόλαση. Έάν είχαν άναστη-θεϊ όλοι οί νεκροί ληστές καί παρέλαυναν στή γή μαζί μέ τους ζωντανούς,ή γή θά ήταν ένα άδιάβατο δάσος άνθρώπινων σωμάτων.

Δέν θά μπορούσαμε νά Τού πούμε: «Πήγαινε, Κύριε, στίς πόλεις». Γιατί οί πόλεις σημαίνουν άθροισμα καί εγγύτητα. Κι αύτά τά δύο προκαλούν καί δυναμώνουν τήν άμαρτία.

Δέν θά μπορούσαμε νά Τού πούμε: «Πήγαινε, Κύριε, στά χωριά». Διότι δέν υπάρχει χωριό πού νά μή μοιάζει μέ τή χώρα τών Γαδαρηνών, καταφύγιο κακών πνευμάτων.

Δέν θά μπορούσαμε νά Τού πούμε: «Πήγαινε, Κύριε,στό δάσος». Γιατί τό δάσος είναι παλιός σύμμαχος τών ληστών καί τών άμαρτωλών. Στό δάσος ό Κάιν σκότωσε τόν 'Άβελ.

Δέν θά μπορούσαμε νά Τού πούμε: «Πήγαινε, Κύριε, στή θάλασσα». Ή θάλασσα είναι τάφος τών πειρατών, τών τυχοδιωκτών καί τής πολεμικής δόξας.

Δέν θά μπορούσαμε νά Τού πούμε: «Πήγαινε, Κύριε, στόν άέρα». Καί άπό τόν άέρα ό άνθρωπος διέπραξε εγκλήματα επάνω στά άδέλφια του.

Έμεΐς, οί άπλοί θνητοί, βαδίζουμε χωρίς φόβο καί έπιφύλαξη στά βήματα τών σκυλιών, τών τίγρεων, τών υαινών καί τών καμηλών. Όμως, ποιός άπό μάς θά τολμούσε νά προτείνει στό Χριστό : «Πήγαινε, Υιέ τού Θεού, μέ τά βήματα πού πηγαίνουμε εμείς»; Κανείς. Μόνο ένα θά μπορούσαμε νά τού πούμε όλοι έμεϊς: «Μήν έρχεσαι, Κύριε, μέχρι νά κτίσουμε δρόμο γιά Σένα»!

Έμεϊς, οί άπλοί θνητοί, μπορούμε νά ξαποστάσουμε σέ κάθε σπίτι. Όμως, ποιός άπό μάς θά ήξερε νά δώσει στό Χριστό τήν άπάντηση στό ερώτημα : «Πού είναι τύ σπίτι όπου έγώ θά μπορούσα νά ξαποστάσω;».

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΑΡΓΑ ΒΑΔΙΖΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ - ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ

"Ολοι έμείς θεωρούμε τούς εαυτούς μας άτομα, ένώ τους άλλους μηδενικά.
Πούσκιν
Η Εκκλησία τοϋ Χριστού άπό τήν άρχή  φέρει έπαναστατικό χαρακτήρα. Καί όσο πιό πολύ αύτή ή Εκκλησία, στό κύλισμα τής Ιστορίας, στεκόταν πιό κοντά στό ιδανικό τοϋ Χριστού,τόσο πιό φανερά έδειχνε αύτόν τόν έπαναστατικό της χαρακτήρα. Όποτε όμως ή Εκκλησία, σκεπασμένη άπό τήν άκαταμάχητη σκόνη ιού καιρού, στοιχιζόταν στή μακρά σειρά τών συνηθισμένων άνθρώπινων ιδρυμάτων,τό έπαναστατικό της χρώμα ξεθώριαζε. Στήν έπανάσταση βασισμένη, άπό τούς έπαναστάτες χτισμένη, στήν επαναστατικότητα τής άνθρωπότητας έδειξε ή Εκκλησία τήν πιό μεγάλη της λαμπρότητα. Ή χριστιανική παιδαγωγική είναι εξίσου έπαναστατική δσο καί ή χριστιανική Εκκλησία γενικά. Τό νά παιδαγωγεϊς σήμαινε πάντα,γιά τήν πραγματική χριστιανική Εκκλησία, επανάσταση. Όταν στήν Εκκλησία γίνεται λόγος περί άγωγής, γίνεται χωρίς αμφιβολία καί σύγχυση. Δέν συμβαίνει όμως τύ'ίδιο μέ τά σχολικά βιβλία περί παιδαγωγίας. Ή αγωγή στήν Εκκλησία μπορεί νά σημαίνει μόνο ένα πράγμα: έπανάσταση.
Τό προσωπικό ιδεώδες τής Εκκλησίας είναι ό Χριστός. Ή Εκκλησία πάντα δείχνει στούς πιστούς αύτύ τό ιδεώδες. Ό σχηματισμός καί ό τονισμός τού σχεδιαγράμματος στήν άγωγή θεωρείται σ' όλες τίς παιδαγωγίες ώς άπαραίτητος. Τό σχεδιάγραμμα τής χριστιανικής άγωγής είναι ό Χριστός. Ή Εκκλησία έξισώνει τή χριστιανική άγωγή μέ τήν έπαναστατικότητα, άφού ό Χριστός ήταν έπαναστάτης. "Ηταν ό Χριστός έπαναστάτης, άδέλφια; Τούτο τό έρώτημα λογικά έπιβάλλεται. Είναι ό Χριστός έπαναστάτης καί κήρυκας τής έπανάστασης;

Έάν έπανάσταση σημαίνει τό γκρέμισμα καί τήν καταστροφή, τότε θά ήταν ύβρις νά ονομάσουμε τόν Χριστό έπαναστάτη.
Έάν ή έπανάσταση σημαίνει έκδίκηση γιά τήν έκδίκηση καί αίμα γιά τό αίμα καί φωτιά γιά τή φωτιά, τότε οί έπαναστάτες θά μπορούν νά όνομάζουν κάθε άνθρωπο στόν κόσμο άδελφό τους, άλλά όχι τόν Χριστό.
Έάν ώς έπαναστάτη έννοούμε έναν άνθρωπο ύπηρέτη τών άδυναμιών του καί δικαστή τού άλλου, έναν άνθρωπο πού γιά νά ζεσταθεί είναι ικανός νά κάψει όλο τόν κόσμο καί γιά νά τραφεί ΐναι ικανός νά καταπιεί όλο τόν κόσμο, τότε ό Χριστός πράγματι δέν είναι έπαναστάτης.
Έάν επαναστάτες είναι μόνο οί δολοφόνοι, φανεροί ή άφανείς, καί οί έπαγγελματίες δημαγωγοί τής άνατροπής, τότε μόνο οί άπιστοι θά μπορούσαν νά λογαριάσουν τύν Σωτήρα σ' αύτή ιήν άπιστη συντροφιά.
Καί όμως μπορούμε νά πούμε μέ βεβαιότητα: ο Χριστός ήταν επαναστάτης καί κήρυκας τής επανάστασης. Ή έπανάσταση, τήν όποία ό Χριστός έφερε στόν κύσμο, είναι ή μέγιστη καί ή πιό πετυχημένη άπ' όλες τίς έπαναστάσεις. Ό Χριστός ξεκίνησε τήν έπανάστασή του άνάβοντας τή μικρή φλόγα μέσα στίς ψυχές μερικών πιστών. Λύτές οί μικρές φλόγες βαθμιαία άναφλέγονταν καί εξαπλώνονταν, άνάβοντας καί άλλες κοντινές μικρές φλόγες, ώσπου τελικά άναψε φωτιά, στήν όποία καίγονταν τά ισχυρά βασίλεια τών άπιστων καί άπό τήν όποία σηκώνονταν καινούργιες δημιουργίες, πολιτικές, καλλιτεχνικές καί κοινωνικές.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΑΡΓΑ ΒΑΔΙΖΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ - ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΑΣ

 

ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΑΣ

Γιά τούς άρχάριους στήν άγάπη
Ό φίλος σου αρπάζει καί έσύ δέν τόν ξεσκεπάζεις; Φοβάσαι τόν θυμό άκόμα καί δταν δίκαια τόν ξεσκεπάζεις; Ξεσκέπασε τον λοιπόν καί έκφρασε τήν άρνηση σου λόγω της αγάπης γιά τόν Χριστό, λόγω της άγάττης γιά εκείνον τόν φίλο σου• σταμάτησέ τον, έάν βαδίζει στήν καταστροφή. Στή φιλοξενία καί στά όμορφα λόγια καί στήν κολακεία δέν βρίσκεται κάποια ιδιαίτερη πράξη άγάπης.
'Ιωάννου Χρυσοστόμου ('Ομιλία στην επιστολή πρός Έφεσίους,9,18)
Τί άξία έχει, άδελφοί μου, έάν μιλώ αιώνια γιά τύν Θεό καί ό Θεός αιώνια σιωπά;
Μπορώ άραγε νά ύπερασπιστώ τό δίκαιο τοϋ Ιησοΰ, έάν ό Θεός δέν τό θέσει ύπό τήν προστασία Του; Μπορώ νά άποδείξω τόν Θεό στούς άθεους, έάν ό Θεός κρύβεται; Μπορώ νά άγαπώ τά παιδιά Του, έάν Αύτός είναι άδιάφορος άπέναντι στά παθήματά τους;
Οχι. Τίποτα άπό όλα αύτά δέν μπορώ. Οί  λέξεις μου δέν έχουν φτερά γιά νά μπορούν να ύψώσουν στόν Θεό όλους τούς πεσμένους καί ξεπεσμένους άπό τόν Θεό ούτε έχουν φωτιά γιά νά ζεστάνουν τίς παγωμένες καρδιές τών παιδιών έναντι τοϋ Πατέρα τους. Οί λέξεις μου δέν είναι τίποτα, άν δέν είναι άπήχηση καί έπανάληψη αύτοϋ πού ό Θεός μέ τή δική του δυνατή γλώσσα λέει. Τί είναι ό ψίθυρος στά βότσαλα τής άκτής μπροστά στό φοβερό βουητό τοϋ ώκεανοϋ; Έτσι είναι καί οί λέξεις μου άπέναντι στούς λόγους τοϋ Θεοϋ. Πώς μπορεί νά άκούσει κάποιος τόν ψίθυρο στά βότσαλα, τά σκεπασμένα άπό τόν άφρό τοϋ μανιώδους στοιχείου, όταν είναι κουφός μπροστά στό βουητό τοϋ ώκεανοϋ;
Πώς θά δει τόν Θεό στά λόγια μου εκείνος πού δέν μπορεί νά τόν δει στή φύση καί στή ζωή;

Πώς οί άδύναμες άνθρώπινες λέξεις μπορούν νά πείσουν εκείνον πού ούτε οί κεραυνοί δέν είναι σέ θέση νά πείσουν;
Πώς θά ζεσταθεί μέ μία σπίθα έκεϊνος πού άφησε τή φωτιά πίσω του;
Δέν σιωπά ό Θεός, άδελφοί μου, άλλά μιλά δυνατότερα άπό όλες τίς θύελλες καί τούς κεραυνούς. Δέν έγκαταλείπει ό Θεός τόν δίκαιο, άλλά τόν παρακολουθεί στά παθήματά του καί άπαλά τόν οδηγεί στό θρόνο. Δέν έξαρτάται ό Θεός άπό οποιουδήποτε τήν καλή θέληση, άλλά πράττει τά πάντα  εξαρτώμενα άπό τή δική Του καλή θέληση . Θα  ήταν  κακόμοιρος ό Θεός, έάν έξαρτιόταν άπό τις  δικανικές υπερασπίσεις ένός θνητού άνθρώπου  Δέν βγαίνω μπροστά σας γιά νά Τόν προτατεύσω, άφού ό ίδιος ζητώ τήν προστασία Του μέρα  καί νύχτα. Δέν βγαίνω έγώ, ό πτωχός, νά ζητήσω από έσάς, τούς πτωχούς, ένίσχυση τοϋ  εαθτού μας  καί τών θείων πραγμάτων. Όχι, άλλά άντίθετα  βγαίνω μέ τήν πρόταση, μέ τό αίτημα κυρίως μέ τό αίτημα- νά ζητήσουμε τήν ένίσχυση του εαυτού μας καί τών πραγμάτων μας άπύ τον Θεό καί μόνον άπό τόν Θεό.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΑΡΓΑ ΒΑΔΙΖΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ - ΠΕΡΙ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

ΠΕΡΙ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΝΕΚΡΩΝ

Περί αναστάσεως τών νεκρών
Γιά τούς φοβισμένους άπύ τό θάνατο καί άπαράκλητους άπό τή ζωή
Δέν θά σέ δοξάζουν οί νεκροί. Κύριε, ούτε δλοι όσοι κατεβαίνουν στόν 'Άδη.
Άλλά έμεϊς οί ζώντες θά ευλογούμε τόν Κύριο άπό τώρα καί έως τούς αιώνες.
Ψαλμός 113,25-26
Εφόσον ή πεποίθηση στην αθανασία είναι τόσο απαραίτητη γιά τήν ύπαρξη τού άνθρωπου, τότε οπωσδήποτε αύτη είναι καί ή φυσική κατάσταση τής άνθρωπότητας, καί έάν είναι έτσι, τότε καί ή 'ίδια ή αθανασία της ψυχής τού άνθρώπου ύπάρχει άναμφισβήτη-τα. Μέ μία λέξη, ή 'ιδέα περί άθανασίας είναι ή ϊδια ή ζωή, ή ζωντανή ζωή, ή τελική της μορφή καί ή κύρια πηγή τής άλήθειας καί τής όρθής γνώσης γιά τήν άνθρωπότητα. Ή ότγάττη πρός τήν άνθρωπότητα είναι τελείως αδιανόητη καί τελείως αδύνατη χωρίς τήν πίστη στήν αθανασία τής ψυχής τού άνθρώπου.
Ντοστογιέβσκι
Όλα τα βλέμματαα σας στρέφονται σέ μένα, αγαπητά άδέλφια, έκφράζοντας σήμερα μόνο μία μοναδική έρώτηση: Υπάρχει άνάσταση νεκρών; Αύτή τήν έρώτηση ύποβάλατε πολλές φορές στήν έπιστήμη, στή φιλοσοφία, στήν τέχνη, στήν Ιστορία, στόν πνευματισμό καί στή χειρομαντεία. Μέ τήν ψυχή γεμάτη άπό διάφορες άβέβαι-ες άπαντήσεις άμφιταλαντεύεστε καί άπευθύνε-στε σήμερα στήν Έκκλησία μέ τήν ϊδια έρώτηση: Υπάρχει άνάσταση τών νεκρών;

Βιάζεστε γιά τήν άπάντηση, γιατί ό θάνατος βιάζεται νά σάς συναντήσει• κάθε μέρα περιπλανιέται σ' αύτή τήν πόλη καί παίρνει μαζί του άνε-πιστρεπτί έναν άρκετά μεγάλο άριθμό μικρών καί μεγάλων. Είστε όλοι τοποθετημένοι σάν σέ κλήρωση σ' αύτή τή ζωή• ό θάνατος κάνει βόλτα στά διαμερίσματά σας καί μαζεύει τά κέρδη πού τού κληρώθηκαν. Τά κέρδη του είναι οί γονείς σας,τά παιδιά σας, οί φίλοι σας καί έσείς οί ίδιοι. Τούς πιό άγαπημένους σας, αύτούς πού είναι γεμάτοι ζεστασιά καί σημασία,γεμάτοι γλυκιά τρυφερά -δα, έλξη καί χρώμα, ό θάνατος τούς μετατρέπει μπροστά στά μάτια σας σέ σκληρές κέρινες φιγούρες. Βαριέστε τήν σημερινή μέρα καί είστε άνυπόμονοι νά τήν άλλάξετε μέ τήν αύριανή, ξεχνώντας ότι κάθε μέρα ό τροχός τής τύχης τού θανάτου είναι όλο καί πιό κοντά στόν άριθμό σας. Θά βγει τελικά καί ό δικός σας άριθμός, καί ό θάνατος θά τόν κοιτάξει μέ άδιάφορα μάτια,χορτασμένα μέ άνθρώπους, θά τόν κοιτάξει καί θά τόν πάρει. Καί έσύ, φίλε μου, θά κείτεσαι μπροστά άπό τούς φίλους σου σάν κέρινη φιγούρα. Καί οί φίλοι σου θά σού βάλουν στά κρύα χέρια κερί καί θά στέκουν σέ κύκλο γύρω άπό τό κεφάλι σου. Θά στέκουν καί θά θλίβονται:
« Κοίτα τόν φίλο μας, πού ήταν τόσο εύκίνητος, φωτεινός, ζεστός καί άγαπητός! Κοίτα πώς κείτεται τώρα μπροστά μας σάν μιά μάζα άπό κύτταρα, άκίνητος καί σιωπηλός! Ή άλλοτε φωτεινή ι ου ψυχή έχει λιγότερο φώς κι άπ' αύτό τό λεπτό κερί στά χέρια του• ή άλλοτε ζεστή του καρδιά t χει λιγότερη ζεστασιά κι άπ' αύτή τή μικρή ταλα-ντευόμενη φλογίτσα τοϋ κεριού.
βλέποντας τόν νεκρό έσείς όλοι, άδέλφια, άνα-ρωτιέστε: Υπάρχει όντως άνάσταση νεκρών; Ακόμα καί όταν άπομακρυνθείτε άπό τόν νεκρό καί όταν ό κρύος ιδρώτας έχει στεγνώσει στό με τωπο καί τά δάκρυα στά μάτια, όταν έχετε φύγει άκολουθώντας τίς καθημερινές σας δουλει-t1, καί φροντίδες,όταν υφαίνετε ή ράβετε ή διαβάζετε ή γράφετε ή χτίζετε ή διοικείτε τή χώρα, συχνά ανάμεσα στίς συνήθεις σκέψεις εισχωρεί καί ή σκέψη περί θανάτου καί άνάστασης τών νεκρών.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΑΡΓΑ ΒΑΔΙΖΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ - ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΝΗΚΕΙ Η ΓΗ;

ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΝΗΚΕΙ Η ΓΗ;

Γιά όσους αντιδικούν περί γης Ή γη είναι τού Θεου καί ο,τι είναι έπάνω της.
Ψαλμ.23,1
Εάν κάποιος άπό μάς τούς θνητούς, άγαπητά άδέλφια, σηκωνόταν στό όψος του Θεού, μόνο γιά είκοσιτέσσερις ώρες, καί παρατηρούσε τή ζωή όλων τών άνθρώπων στή γή, θά c πρεπε δώδεκα ώρες νά γελά καί δώδεκα ώρες νά κλαίει. Άφοΰ οί άνθρωποι είναι μέ τό μισό τής ζωής τους γελοίοι, μέ τό μισό θλιβεροί. Καί όταν ι ίναι γελοίοι, δέν καταλαβαίνουν πόσο θλιβεροί είναι,ένώ όταν είναι θλιβεροί,δέν καταλαβαίνουν πόσο γελοίοι είναι. Είναι γελοίοι οί άνθρωποι όταν δίνουν ύπερβολική σημασία στή σοφία τους, στόν πλούτο καί στήν εύτυχία  είναι θλιβεροί όταν απελπίζονται έξαιτίας τής φτώχειας καί τής άδικίας καί τοϋ θανάτου. Είναι γελοίοι δταν καμώνονται τά παλικάρια καί άπειλοϋν τόν ουρανό μέ τή δόναμή τους, είναι θλιβεροί όταν ριγμένοι καί καταπατημένοι ρίχνουν τή στάχτη στό κεφάλι τους καί μοιρολογούν: «Μακάρια είναι τά σκουλήκια καί τά μυρμήγκια κάτω άπό τά πόδια μας, άφοϋ αύτά μπορούν νά ύποφέρουν καί σωπαίνουν»! Είναι γελοίοι οί άνθρωποι στήν ειρήνη καί θλιβεροί στόν πόλεμο. Γελοίοι ώς άφέντες καί θλιβεροί ώς ύπηρέτες. Όμως, σέ τίποτα δέν είναι οί άνθρωποι τόσο γελοίοι ούτε τόσο θλιβεροί όπως στή μεγάλη δίκη περί τού σέ ποιόν άνήκει ή γή;
Ό άδελφός σπρώχνει τύν άδελφό: «Φύγε άπό τή γή μου!». Ό Κάιν σκοτώνει τόν 'Άβελ, έφόσον δέν μπορούν νά συνυπάρχουν δυό άφεντικά τής 'ίδιας γης.
Ή νεότερη γενιά διώχνει τούς γέρους άπό τή γή μέ ύπερηφάνεια: «Φύγετε πιά, είναι δική μας ή γή!». Οί γέροι άντιδρούν άνιαρά καί ύπερασπίζονται τό δικαίωμά τους: «Γιατί έρχεστε, έσείς οί αύθάδεις νεαροί, στή γή μας; Τό παρόν καταπιέζει τό παρελθόν: «Πήγαινε, έγώ είμαι εδώ νοικοκύρης!». Τό μέλλον σπρώχνεται στό τώρα μέ θόρυβο: «Πήγαινε, έγώ έρχομαι, έχω δικαίωμα!».

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΑΡΓΑ ΒΑΔΙΖΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ - Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

Οπως ένα εύγενές φυτό στη μέση τών ζιζανίων αγωνίζεται νά βγει στό φώς, έτσι καί μία ευγενική σκέψη αγωνίζεται γιά τήν έπιβίωσή της καί τήν άνόψωσή της έπάνω άπό τά ζιζάνια τών άγενών σκέψεων,τών χαμηλών καί τών βρόμικων.
Ετσι τελικά αγωνίζεται μέσα μας καί κάθε εόγενική κίνηση τής καρδιάς, άγωνίζεται έναντίων τών παθών, πού τείνουν μέ τό αίμα νά τή βυθίσουν καί νά τήν πνίξουν. Καί τί είναι πίστη, άγαπητά άδέλ-φια, παρά μιά εύγενική σκέψη, πού προκαλεί τις ευγενικές κινήσεις τής καρδιάς;
Δέν ύπάρχει πιό εύγενική σκέψη άπο τή σκέψη περί Θεού, ούτε μπορεί νά ύπάρχει πιο εύγενικό αίσθημα άπό έκείνο πού ένας άνθρωπος αίσθάνεται όταν σκέφτεται τόν Θεό. Όμως, όσο μία σκέψη είναι πιό λεπτή καί πιό ευγενική, τόσο είναι πιό δύσκολη ή μάχη της μέ άγαρμπες καί άγενεϊς σκέψεις. Τούτο έπιβεβαιώνεται καί στύν ύλικύ, σωματικό κόσμο. Ένα πιό τρυφερό καί πιό φροντισμένο σώμα πολύ περισσότερο δυσκολεύεται καί ύποφέρει κάτω άπύ άντίξοες συνθήκες ζωής άπ' ό,τι ένα σώμα άγαρμπο καί σκληραγωγημένο μέσα σέ τέτοιες συνθήκες. Ένα πιό τρυφερό λουλούδι νωρίτερα μαραζώνει στήν κουφύβραση καί νωρίτερα παγώνει στήν παγωνιά άπ' ότι ένα φυτό πιό σκληρό καί μέ πιό άνθεκτική ύφή.

Όλες οί κάλλιστες κινήσεις τής ψυχής μας άντιπροσωπεύουν τρυφερά καί εύγενικά λουλούδια, πού μάχονται γιά τύ φώς έπάνω άπό τό σκοτάδι, καί γιά νά ύπερισχύσουν έπάνω άπό τίς σκληρές κινήσεις. Όταν τά καταφέρνουν, ή ψυχή μας τότε άντιπροσωπεύει τύν ούρανύ καί τήν άρμονία, όταν δέν τά καταφέρνουν, ή ψυχή μας άντιπροσωπεύει τήν κόλαση καί τή δυσαρμονία. Έάν ό άνθρωπος κοίταζε βαθιά στήν ψυχή του, θά έβλεπε τήν ϊδια σύγκρουση τοϋ καλού καί τοϋ κακοϋ τήν όποία βλέπει καθημερινά καί στήν άνθρώπινη κοινωνία.
Όταν ή πίστη καταφέρνει νά ύψώνεται πάνω άπ' όλα έκείνα πού τή στενεύουν καί τήν πνίγουν,οπως πνίγουν τά ζιζάνια τό τρυφερό λουλούδι, ι ότε έκείνη γίνεται οδηγός καί παρηγοριά σέ όλη μας τή ζωή. Τότε, δταν έμεϊς κοιτάξουμε στόν εναστρο ούρανό βλέπουμε έπάνω του μέ φλόγα γραμμένο τό όνομα: Θεός. Καί όταν κοιτάξουμε α ι ή φύση γύρω μας, στούς ίδιους τούς έαυτούς μας, σ' όλα τά νεογέννητα καί τά μόλις πεθαμένα, παντού βλέπουμε χαρακωμένο ή ζωγραφισμένο οημβολικά ή γραμμένο αύτό τό 'ίδιο όνομα. Τί ι ΐναι έκεΐνο πού συσκοτίζει αύτό τό όνομα μπροστά άπό τά μάτια μας; Τί τό κάνει συχνά δυσδιάκριτο καί άχνό; Ποιό σφουγγάρι τό σβήνει καί ποιά σκιά τό έπισκιάζει;
Έγώ βλέπω έπτά αιτίες, λόγω τών οποίων ή πίστη έξαντλεΐται καί πεθαίνει.
Η πρώτη αιτία είναι ότι συνηθίζουμε αύτό τόν κόσμο καί τή ζωή. Όσο μάς φαίνεται καινούργιος καί άσυνήθιστος αύτός ό κόσμος, ή πίστη μας π τόν Θεό είναι δυνατή. Όμως, τή μέρα έκείνη πού ό κόσμος θά μάς φανεί τελείως παλιός καί τελείως συνηθισμένος, ή πίστη μέσα μας σβήνει. Όσο περισσότερα βιώνουμε,τόσο περισσότερο συνηθίζουμε αύτό τόν κόσμο. Καί όσο περισσότερο συνηθίζουμε,τόσο περισσότερο άπομακρυνόμαστε άπό τή φοβερή καί μεγαλειώδη έντύπωση πού μάς άφησε στήν άρχή ό κόσμος. Όποιος μία φορά άνεβεΐ στίς 'Άλπεις, παραμένει θαμπωμένος άπό τό μοναδικό καί άπροσδόκητο θέαμα. Ένώ όποιος ζήσει δέκα χρόνια στίς Άλπεις, τό θέαμα άπ' αύτές όχι μόνο δέν τόν θαμπώνει, άλλά τού γίνεται βαρετό. Ό άστρονόμος πού πρώτη φορά μαθαίνει γιά τό μέγεθος καί τό πλήθος τών άστρων, γιά τήν άπόσταση μεταξύ τους καί γιά τήν άλάνθαστη ροή τους, παραμένει μεθυσμένος άπό τή γοητεία. Όμως, όταν γιά μερικά χρόνια βλέπει πάντα τό ϊδιο θέαμα μέ τή βοήθεια τών πιό έξελιγμένων μηχανών, θά τού φανούν όλα συνηθισμένα, καί άπό τήν πρωταρχική γοητεία πού ένιωσε δέν θά παραμείνει ούτε σκιά. Πολύ καιρό βλέπουμε τό θέατρο τοϋ κόσμου, καί δέ μπορεί ή παράξενη καί πλούσια παράσταση νά μάς παρέχει φρέσκο ένδιαφέρον έως τό τέλος. Είναι πολύς ό καιρός πού ζούμε, γιά νά μήν άρχίσουμε νά χασμουριόμαστε άπό άνία. Ένώ άπό άνία χασμουριόντουσαν οί άνθρωποι καί στήν κορυφή τών Άλπεων καί στόν κόλπο τής Νεάπολης καί κάτω άπό τό έναστρο ούράνιο σκέπαστρο τής 'Ινδίας. Όπου όμως κατοικήσει ή πλήξη άπ' αύτό τόν κόσμο, άπό έκεί ή πίστη στόν Θεό φεύγει. Καί άπ' όπου ή πίστη στόν Θεό φεύγει, άπό έκεί φεύγει καί ή ψυχική εύθυμία καί ή ήσυχία.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΑΡΓΑ ΒΑΔΙΖΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ - ΠΕΡΙ ΟΠΤΙΜΙΣΜΟΥ

ΠΕΡΙ ΟΠΤΙΜΙΣΜΟΥ

Αποσπάσματα άπό τόν Λόγο περί όπτιμισμού
Ο οπτιμισμός ένός άναπήρου αποτελεί τό  σημερινό μου θέμα. Τό θέμα μου είναι ένα αληθινό γεγονός. Υπάρχει κάποιος ανάπηρος, τρομακτικά άνάπηρος, πού όμως είναι μεγάλος όπτιμιστής. «Αύτό είναι παράδοξο», θά πείτε. Όχι,τό παράδοξο δέν υφίσταται. Έάν ή λογική κυριαρχεί άπό τό ένα έως τό άλλο άκρο τοϋ σύμπαντος, τύτε δέν υπάρχει χώρος γιά τό παράδοξο . Καί όντως δέν ύπάρχει. Τά παράδοξα είναι μόνον φαινομενικά τέτοια, άποτελοϋν ορατές συνέπειες μέ άόρατες αιτίες. Όταν οί αιτίες γίνονται ορατές, οφθαλμοφανείς, τότε οί συνέπειες παύουν νά είναι παράδοξες.
'Υπάρχει ένας άνάπηρος οπτιμιστής πού τόν είδα μέ τά μάτια μου. Είναι ένας στρατιώτης τοϋ προ ηγούμενου πολέμου. Τό έχθρικό βλήμα πέρασε μέσα άπό τό σώμα του πλάι στήν σπονδυλική στήλη. Οί γιατροί τοϋ είπαν πώς πολλά άπό τά νεύρα άχρηστεύτηκαν, πολλοί γραμμικοί μύες καταστράφηκαν καθώς καί ή κινητική δύναμη τών ποδιών του. Ό άνάπηρος δέν αισθάνεται πιά ότι έχει τά πόδια του. Βάλτε θράκα ή πάγο στά πόδια του, τό ϊδιο κάνει, δέν πρόκειται νά αίσθαν θεϊ ούτε τό καυτό ούτε τό κρύο.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΑΡΓΑ ΒΑΔΙΖΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ - ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΣΤΗΝ ΛΙΜΝΗ

ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΣΤΗΝ ΛΙΜΝΗ

Διασταυρώνονται οί δρόμοι τών υιών τών άνθρώπων καί ή σύγκρουση είναι άναπόφευκτη. Άφοϋ οί μέν βαδίζουν πρός τήν Ανατολή, ένώ οί δέ πρός τή Δύση. Ό Κύριος είναι εύσπλαχνος καί στέλνει τούς άγγέλους του παντού.
Ή ψυχή μου είναι γεμάτη άπό μάρτυρες όπως ό καρπερός άγρός σιτάρι καί ζιζάνια. Οί μέν στραμμένοι στήν Ανατολή,οί δέ στή Δύση.
Ψιθυρίζω στήν ψυχή μου τά μεσάνυχτα: 'Έως πότε θά σταυρώνεσαι μεταξύ παραδείσου καί κύλασης; Συγκεντρώσου, καί ξεκίνα πρός τά κει όπου οί μάρτυρες πραγματικής πίστης βάδισαν.
Ψιθυρίζω στόν γείτονά μου τήν αύγή: Μήν προχωράς πολύ στόν καλοπατημένο δρόμο, πολλά ψοφίμια βρομούν γύρω του. 'Άς πάρουμε δρομάκι τοϋ βουνού. Είναι άπόκρημνο, άλλά σ' αύτό δέν βρομούν ψοφίμια.
Ψιθυρίζω πρωί βράδι σ' έσάς, μάρτυρες πραγματικής πίστης: Προσευχηθείτε στόν Θεό γιά μάς.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ΛΟΥΚΑ (Λουκ. 6, 31-36)

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ΛΟΥΚΑ (Λουκ. 6, 31-36)

 Στεκόμενοι στὶς τελευταῖες λέξεις τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου τοῦ εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, ἀντιλαμβανόμαστε πὼς ὁ Χριστὸς μᾶς προσκαλεῖ νὰ γίνουμε εὐσπλαγχνικοὶ καὶ πονετικοί. Νὰ τί λέγει ἀκριβῶς στὸ σημεῖο αὐτό.
«Νὰ γίνετε λοιπὸν σπλαχνικοὶ πρὸς τὸν πλησίον καὶ συμπονετικοὶ στὶς δυστυχίες του καὶ στὶς ἀνάγκες του, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ὁ οὐράνιος Πατέρας σας εἶναι εὐσπλαγχνικὸς πρὸς ὅλους».
Πρέπει δὲ νὰ ποῦμε πὼς τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Χριστοῦ εἰπώθηκαν σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ὁ οἶκτος καὶ ἡ εὐσπλαγχνία ἦσαν σὲ πολὺ μικρὴ ἐκτίμηση. Βρισκόμαστε βέβαια στὴν ἐποχὴ τῆς δουλείας, ὅπου ἡ ἀνθρώπινη ἀξία εἶναι φοβερὰ ὑποτιμημένη. Οἱ ἀρετὲς τοῦ ἐλέους καὶ τοῦ οἴκτου ἔχουν ἀσήμαντη ἀξία καὶ θὰ λέγαμε ἀκόμη πὼς θεωροῦνται ὡς ἀδυναμίες.
Διαβάζοντας δὲ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ ἰδιαιτέρως στὸν 102 Ψαλμὸ τοῦ Δαυΐδ, βλέπουμε πὼς ἡ εὐσπλαγχνία καὶ τὸ ἔλεός Του εἶναι βασικὲς ἐνέργειές Του. Γιατὶ μονάχα μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὁ Θεὸς λειτουργεῖ, καὶ ἔτσι θεμελιώνει τὶς σχέσεις Του μὲ τοὺς ἀνθρώπους.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Κυριακὴ Β΄Λουκᾶ (Λουκ. 6, 31-36).

 Κυριακὴ Β΄Λουκᾶ (Λουκ. 6, 31-36)

Δορμπαράκης Γεώργιος (Πρωτοπρεσβύτερος)

«Εἶπεν ὁ Κύριος· καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως… Πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν».

α. Τμῆμα τῆς ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁμιλίας τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ (Ματθ. 5-7) ἀποτελεῖ τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς Β΄ Λουκᾶ, ἡ ὁποία κατὰ τὸν εὐαγγελιστὴ Λουκᾶ ἔγινε ἐπὶ τόπου πεδινοῦ. Μᾶλλον πρόκειται, ὅπως σημειώνουν πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἑρμηνευτὲς τῆς Καινῆς Διαθήκης, περὶ δύο ὁμιλιῶν ποὺ ἔκανε ὁ Κύριος, δηλαδὴ τὴν ἴδια ὁμιλία ποὺ ἔκανε ἀρχικὰ σὲ πιὸ ἐκτεταμένη μορφὴ πάνω σὲ βουνό, τὴν ἴδια πιὸ περιληπτικὰ ἔκανε γιὰ δεύτερη φορὰ ἐπὶ τόπου πεδινοῦ, καὶ αὐτὴν κατέγραψε ὁ Λουκᾶς. Ἡ πρώτη φράση τοῦ ἀναγνώσματος μάλιστα «καθὼς θέλετε ἴνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» χαρακτηρίστηκε ὡς «ὁ χρυσὸς κανόνας τῆς χριστιανικῆς ἠθικῆς», ποὺ σημαίνει ὅτι μὲ αὐτὸν ρυθμίζονται ἔτσι οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ φανερώνεται ὁ Θεὸς στὴ ζωή τους.

β. 1. Θὰ πρέπει καταρχὰς βεβαίως νὰ θυμίσουμε ὅτι ὁ κανόνας αὐτὸς στὴν ἀρνητική του διατύπωση ἦταν κάτι ποὺ πρότεινε ἡ Παλαιὰ Διαθήκη, ἀπαντώμενος γιὰ πρώτη φορὰ στὸ βιβλίο τοῦ Τωβὶτ μὲ τὴ φράση

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου.Ο Θεός, η ύπαρξη του κακού και η αρχή της ζωής

Ο Θεός, η ύπαρξη του κακού και η αρχή της ζωής

 Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

Βασικά ερωτήματα του σκεπτόμενου ανθρώπου είναι το ερώτημα περί Θεού, η ύπαρξη του κακού και η αρχή της ζωής, το πώς δηλαδή εμφανίστηκε και ξεκίνησε. Στα ερωτήματα αυτά έχουν δοθεί, και συνεχίζουν να δίνονται, θρησκευτικό-μυθικές, επιστημονικές και θεολογικές απαντήσεις. Πολλοί άνθρωποι βρίσκονται σε σύγχυση και προσπαθούν να εξηγήσουν με τη φτωχή διανόησή τους την ύπαρξη του Θεού και το ανεξήγητο μεγαλείο Του. Υπάρχει μια σύγχρονη, μη οργανωμένη, λαϊκή αίρεση μεταξύ των χριστιανών που λέγεται «Εγώ πιστεύω», οι οπαδοί της οποίας εκφράζουν άλλες απόψεις από τη διδασκαλία της Εκκλησίας και εισηγούνται στον περίγυρό τους φανταστικές και λογικά κατασκευασμένες επινοήσεις για το Θεό και τις αλήθειες της Θείας Αποκάλυψης. Ακούμε δηλαδή στην καθημερινή μας ζωή πολύ συχνά την έκφραση «Η Εκκλησία πιστεύει αυτό, αλλά εγώ πιστεύω….». Αρκετοί συνάνθρωποί μας ορθώνουν επομένως την προσωπική, αθεράπευτη αγιοπνευματικώς, κριτική τους γνώμη στα θέματα πίστεως και ζωής και ξεχωρίζουν τον εαυτόν τους από την δισχιλιετή εμπειρία της Εκκλησίας. Ο πολύ γνωστός θεολόγος Καρλ Ράϊνερ είπε κάποτε ότι το 60% των απόψεων περί Θεού που έχουν οι άνθρωποι είναι λανθασμένο. Πράγματι πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι αρνούνται όχι τον ίδιο τον Θεό, αλλά ένα κακέκτυπο αυτού, το οποίο εκλαμβάνουν σαν Θεό. «Αν όμως ένας άγριος αρνηθεί τον ξύλινο θεό του, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει Θεός, αλλά ότι ο Θεός δεν είναι ξύλινος» (Λέων Τολστόι).

Ο πιστός χριστιανός όμως (επιστήμονας ή όχι, μορφωμένος ή αμόρφωτος), έχει βιωματική εμπειρία της χάριτος του Θεού και αυτό ενεργείται ως αποκάλυψη-δώρο του Θεού στο εσωτερικό του ταπεινού και εν μετανοία ζώντος ανθρώπου, και όχι ως επιβολή κάποιας εξωτερικής λογικής και αυθεντίας. Ως εκ τούτου δεν μπορεί να γνωρίσει κανείς το Θεό επιστημονικά (αφού δεν υπάρχει αναλογία μεταξύ κτιστής δημιουργίας και ακτίστου Θεού), αλλά πνευματικά και χαρισματικά.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ  - ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

Κάτω στους Αγίους Τόπους, όχι μακριά από τον Ιορδάνη ποταμό, ήταν μια πόλη που ονομαζόταν Σιχάρ. Κατοικούνταν από Σαμαρείτες. Οι Ιουδαίοι μισούσαν τους Σαμαρείτες. Τους θεωρούσαν νόθα παιδιά. Ούτε στα σπίτια τους πήγαιναν, ούτε τα κορίτσια τους παίρνανε, ούτε ένα ποτήρι νερό πίνανε από αυτούς, ούτε καλημέρα ή καλησπέρα δεν τους λέγανε. Δεν περνούσανε ούτε από τα χωράφια τους. Κι αν τύχαινε να περάσει κανείς τίναζε  τα παπούτσια του.
Ο Χριστός όμως, μπήκε στη Σαμάρεια. Οι κάτοικοι αυτής της πόλεως δεν είχανε ακούσει τίποτα για τον Χριστό. Δεν ξέρανε τίποτα για τον Χριστό. Ποιός τους έφερε κοντά Του; Ούτε παπάς, ούτε δεσπότης, ούτε ιεροκήρυκας, αλλά μια γυναίκα.
Μήπως αυτή η γυναίκα ήτανε καμιά δασκάλα, καμιά καθηγήτρια, καμιά μορφωμένη που ήξερε πολλά γράμματα; Οχι. Ητανε μια αγράμματη και μάλιστα αμαρτωλή γυναίκα. Ηταν ένα κάρβουνο του διαβόλου και ο Χριστός το έκανε διαμάντι. Τι μεγάλα θαύματα κάνει ο Χριστός! Και σήμερα σε όλες τις εκκλησίες αυτή την γυναίκα την αγράμματη και αμαρτωλή την τιμούμε όλοι. Αυτή μόλις γνώρισε τον Χριστό έτρεξε και είπε: - Ελάτε συγχωριανοί μου να δείτε κάποιον, που μου είπε όλα τα μυστικά της καρδιάς μου. Μήπως είναι αυτός ο Χριστός.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ἁγίου Ἀνδρέου Κρήτης ΜΕΓΑΣ ΚΑΝΩΝ.Ο ΘΡΗΝΟΣ ΤΟΥ ΑΔΑΜ.Α ΜΕΡΟΣ..

Ἁγίου Ἀνδρέου Κρήτης ΜΕΓΑΣ ΚΑΝΩΝ

«Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις;»

Εἰσαγωγή, νεοελληνικὴ ἀπόδοσις, σχόλια:
Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης Συμεών 

  Πρόλογος

Ὁ Μέγας Κανών, ποὺ συνέθεσε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Ἱεροσολυμίτης, ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης κι ἕνας ἀπ᾿ τοὺς πιὸ ἐξέχοντες ἐκπροσώπους τῆς ἐκκλησιαστικῆς ποιήσεώς μας, εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ ὑπέροχους καὶ περισσότερο γνωστοὺς ὕμνους στὸ ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα. Ψάλλεται τμηματικὰ τὶς τέσσερις πρῶτες ἡμέρες τῆς Καθαρῆς Ἑβδομάδας καὶ ὁλόκληρος τὴν Πέμπτη τῆς ε´ ἑβδομάδας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἀποτελεῖ ἕνα ἐγερτήριο σάλπισμα ποὺ ἀποβλέπει στὸ νὰ φέρει τὸν ἄνθρωπο σὲ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς του καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσει μέσα ἀπὸ τὴ συντριβὴ καὶ τὴ μετάνοια κοντὰ στὸν Θεό.

Ὁ Μέγας Κανὼν εἶναι ὕμνος βαθιᾶς συντριβῆς καὶ συγκλονιστικῆς μετανοίας. Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ αἰσθάνεται τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας· ποὺ γεύεται τὴν πικρία τῆς μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ ζωῆς· ποὺ κατανοεῖ τὶς τραγικὲς διαστάσεις τῆς ἀλλοτριώσεως τῆς ἀνθρώπινης φύσεως στὴν πτώση καὶ τὴν ἀποστασία της ἀπὸ τὸν Θεό, συντρίβεται. Κατανύσσεται. Ἀναστενάζει βαθιὰ καὶ ξεσπᾶ σὲ θρῆνο γοερό. Ἕναν θρῆνο ὅμως ποὺ σώζει, διότι ἀνοίγει τὸν δρόμο τῆς μετανοίας. Τὸν δρόμο ποὺ ἐπαναφέρει τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη κοντὰ στὸν Θεό, τὴν πηγὴ τῆς ἀληθινῆς ζωῆς καὶ τὸ πλήρωμα τῆς ἄρρητης χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης.

---

Εἰσαγωγη

1. Ἡ δομή του

Τὸ πιὸ ἀξιόλογο καὶ περισσότερο γνωστὸ ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἔργα τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα εἶναι ἀσφαλῶς ὁ Μέγας Κανών. Ξεχωρίζει ἀνάμεσα στοὺς πολλοὺς Κανόνες του γιὰ τὴν πρωτοτυπία του καὶ τὴν ἔκτασή του. Ἡ ἔκτασή του αὐτὴ εἶναι ᾿κείνη ποὺ τοῦ ἔδωσε καὶ τὴν ὀνομασία Μέγας. Ὁ Μέγας Κανὼν εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ εὐγενέστερα προϊόντα βαθιᾶς θρησκευτικῆς πείρας. Ἡ ἀξία του

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Αγίου Ανδρέου Κρήτης ΜΕΓΑΣ ΚΑΝΩΝ Β ΜΕΡΟΣ - ΩΔΑΙ - ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ

ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ ΜΕΓΑΣ ΚΑΝΩΝ ΩΔΑΙ ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ

ᾨδὴ α´. Ἦχος πλ. β´. Ὁ Εἱρμός. « Βοηθὸς καὶ σκεπαστὴς » ἐγένετό μοι εἰς σωτηρίαν· » οὗτός μου Θεός, » καὶ δοξάσω αὐτόν· » Θεὸς τοῦ Πατρός μου, » καὶ ὑψώσω αὐτόν· » ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται. Πόθεν ἄρξομαι θρηνεῖν τὰς τοῦ ἀθλίου μου βίου πράξεις; ποίαν ἀπαρχὴν ἐπιθήσω, Χριστέ, τῇ νῦν θρηνῳδίᾳ; ἀλλ᾿ ὡς εὔσπλαγχνός μοι δὸς παραπτωμάτων ἄφεσιν. Δεῦρο, τάλαινα ψυχή, σὺν τῇ σαρκί σου τῷ πάντων Κτίστῃ ἐξομολογοῦ·

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Τί μπορεί να κάνει ο Θεός σε τέτοιους ανθρώπους;

«Καιρός μετανοίας»

 Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς
Ο Κριτής κάλεσε τους δίκαιους στη βασιλεία Του κι αμέσως μετά εξήγησε γιατί τους τη χάριζε: «Γιατί πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε νερό, ήμουν ξένος και σεις με φιλοξενήσατε στο σπίτι σας, ήμουν γυμνός και με ντύσατε, αρρώστησα και με επισκεφτήκατε, ήμουν στη φυλακή και σεις ήρθατε να με δείτε».
Ακούγοντας αυτή τη θαυμάσια εξήγηση, οι δίκαιοι ζήτησαν δισταχτικά και ταπεινά από το βασιλιά να τους πει πότε τον είδαν πεινασμένο και διψασμένο, γυμνό και άρρωστο και πότε τα έκαναν όλα αυτά σ’ Εκείνον. Και στην ερώτηση αυτή ο βασιλιάς έδωσε πάλι τη θαυμάσια αυτή απάντηση: «Αφού όλα αυτά τα κάνατε στους ελάχιστους και ταπεινούς αδελφούς μου, είναι σα να τα κάνατε σ’ έμενα τον ίδιο».

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Πίστη των Πατέρων μας

Η ΠΙΣΤΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΑΣ

Ε΄, ΣΤ΄ ΚΑΙ ΠΕΝΘΕΚΤΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ:
ΜΟΝΟΘΕΛΗΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΕΝΕΡΓΗΤΙΣΜΟΣ - ΠΡΟΣΗΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ

τοῦ Αἰδεσιμολ. Πρωτοπρ. π. Δημοσθένους Παπακωστόπουλου

 Τήν ὡραιότερη σκιαγραφία τῆς Ἐκκλησίας, Σεβ. Ποιμενάρχα, Σεβαστοί Πατέρες καί ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τή βρίσκουμε στίς ἐπιστολές τοῦ Ἀπ. Παύλου. Ἡ γραφίδα τοῦ φλογεροῦ καί θεοπνεύστου ἀποστόλου, προκειμένου νά μᾶς καταστήσει προσιτή καί κατανοητή τήν ἔννοια καί τήν οὐσία τῆς Ἐκκλησίας, χρησιμοποιεῖ τήν εἰκόνα τοῦ σώματος. Γράφει στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή του: «ὅτι εἷς ἄρτος, ἕν σῶμα οἱ πολλοί ἐσμέν∙ οἱ γάρ πάντες ἐκ τοῦ ἑνός ἄρτου μετέχομεν» (Α΄ Κορ. 10,17). Δηλαδή: «Ἐπειδή ἕνας εἶναι ὁ ἄρτος, γι’ αὐτό ἕνα σῶμα εἴμαστε οἱ πολλοί. Διότι ὅλοι ἀπό τόν ἕνα καί τόν αὐτό ἄρτο μετέχουμε». Ὅλοι κοινωνοῦμε τόν οὐράνιο ἄρτο τῆς θείας εὐχαριστίας, ἑνωνόμαστε ὅλοι μέ αὐτόν καί διά τοῦ ἄρτου γινόμαστε ἕνα καί μεταξύ μας. Ὅλοι οἱ πιστοί ἀποτελοῦμε ἕνα σῶμα, τό μυστικό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, χωρίς νά χάνουμε τήν ἀτομικότητά μας.

Μέσα στήν Ἐκκλησία, ἐνῶ πράγματι διαφυλάσσεται ἡ αὐτοτέλεια τοῦ προσώπου κάθε πιστοῦ καί ἡ παρουσία καί ἡ διακονία του στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο εἶναι πολύτιμη, ὅσο καί ἄν φαίνεται ἐνίοτε ἐξωτερικά ταπεινή, ταυτόχρονα ὁ κάθε πιστός ἑνώνεται μέ τά ἄλλα μέλη, μέ τούς ἄλλους πιστούς, καί μέ τήν Θεία Κεφαλή, δηλαδή μέ τόν «σαρκωθέντα», «σταυρωθέντα», καί «ἀναστάντα» Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ Πατρός, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, καί ἔτσι πραγματώνεται ἡ συγκρότηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, τοῦ μυστικοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας δηλαδή, πού εἶναι παροῦσα στόν κόσμο καί στήν Ἱστορία καί κατεργάζεται τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ διαπίστωση, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό μυστικό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή ὁ ἑνιαῖος καί ἀδιαίρετος θεῖος καί ἀνθρώπινος ὀργανισμός, ὁρατός καί ἀόρατος, προσδιορίζει τή μορφή καί τόν τύπο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πολιτεύματος, δηλαδή τό σύστημα, τόν τρόπο βάσει τοῦ ὁποίου διοικεῖται μέσα στόν κόσμο ἡ Ἐκκλησία. Τέτοιο εἶναι τό λεγόμενο συνοδικό σύστημα μέ οὐσία καί δομή δημοκρατική.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

«Μονομαχία στην έρημο»: Ο Χριστός εναντίον του σατανά!

«Μονομαχία στην έρημο»: Ο Χριστός εναντίον του σατανά!

Η υπέρβαση της αμαρτίας

ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ & ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ

«Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα»

Πριν από το δικό του Πάσχα και πριν από το Πάσχα του λαού Του ο Χριστός εισέρχεται στην έρημο (Ματθ. 4, 1). Και όπως ο παλαιός Ισραήλ με τον Μωυσή έμεινε σαράντα χρόνια, έτσι και ο Χριστός μένει σαράντα ημέρες μέσα στη δοκιμασία της ερήμου, όπου αντιμετωπίζει από τον πειραστή διάβολο τρεις πειρασμούς.

Οι τρεις πειρασμοί

Ο πρώτος πειρασμός ήταν ο «βιολογικός» πειρασμός, ο πειρασμός της πείνας και της δίψας (Ματθ. 4,2). Ο πονηρός, μετά σαράντα ημέρες νηστείας και άσκησης του Χριστού, του λέγει: «Εάν είσαι υιός του Θεού, κάνε τις πέτρες ψωμί για να χορτάσεις την πείνα σου και την πείνα του κόσμου. Ξεκινάς για το έργο Σου και ξεχνάς ότι ο κόσμος πεινά. Ικανοποίησε πρώτα τις υλικές του ανάγκες και μετά προσπάθησε να τους οδηγήσεις στην πνευματική ζωή».

Ο Χριστός στην πρόκληση του πονηρού αρνείται να μετατρέψει τις πέτρες σε ψωμί. Δεν υπόσχεται κανέναν υλικό παράδεισο, αλλά δημιουργεί ένα προηγούμενο και μια πνευματική παράδοση για τον λαό Του με την απάντησή Του:

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Οἱ ἀδελφοὶ ὀφείλουσιν ἐν ἀγάπῃ πολλῇ συνεῖναι ἀλλήλοις,

ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ

Οἱ ἀδελφοὶ ὀφείλουσιν ἐν ἀγάπῃ πολλῇ συνεῖναι ἀλλήλοις, εἴτε εὔχονται εἴτε ἀναγινώσκουσι τὰς γραφὰς εἴτε ἔργον τι ποιοῦσιν, ἵνα ἔχωσι τὸν θεμέλιον τῆς ἀγάπης πρὸς ἀλλήλους. Καὶ οὕτως δύναται εὐδοκία γενέσθαι εἰς ἐκείνας τὰς προαιρέσεις, καὶ οἱ εὐχόμενοι καὶ οἱ ἀναγινώσκοντες καὶ οἱ ἐργαζόμενοι πάντες δύνανται ἐν ἀκεραιότητι καὶ ἁπλότητι διάγοντες μετ᾿ ἀλλήλων ὠφεληθῆναι. Τί γὰρ γέγραπται; «γενηθήτω τὸ θέλημά σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς», ἵνα ὃν τρόπον οἱ ἐν οὐρανοῖς ἄγγελοι σύνεισιν ἀλλήλοις ἐν ὁμονοίᾳ πολλῇ, ἐν ἀγάπῃ καὶ εἰρήνῃ διάγοντες, καὶ οὐκ ἔστιν ἐκεῖ ἔπαρσις ἢ φθόνος, ἀλλ᾿ ἐν ἀγάπῃ καὶ εἰλικρινείᾳ μετ᾿ ἀλλήλων εἰσίν, οὕτως καὶ οἱ ἀδελφοὶ ὦσι μετ᾿ ἀλλήλων.
Συμβαίνει τινὰς εἶναι τριάκοντα ὑπὸ τὸ ἕν. Ὅλην τὴν ἡμέραν καὶ τὴν νύκτα οὐ δύνανται προσκαρτερεῖν, ἀλλά τινες μὲν αὐτῶν σχολάζουσι τῇ εὐχῇ ὥρας ἓξ καὶ βούλονται ἀναγνῶναι, ἄλλοι δὲ προθύμως διακονοῦσιν, ἄλλοι ἐξ αὐτῶν ἐργάζονταί τι ἔργον.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ἀββάς Δωρόθεος – Ἔργα Ἀσκητικά

Ἀββάς Δωρόθεος – Ἔργα Ἀσκητικά

Ἕνα μεστό κείμενο-πυξίδα γιά τήν πορεία τῆς ἐπιστροφῆς μας, στήν ἁγιοπατερική Ὀρθόδοξη Παράδοση. Ὁλοκληρωμένο δογματικά καί πλούσιο σέ βιωματική ἐμπειρία, προσφέρεται σάν στερεά τροφή, πού θερμαίνει καί τονώνει τίς χαμένες, στή χώρα τῆς νωθρότητας καί ἀβουλίας, ψυχές. Ἀνοίγει νέους ὁρίζοντες στήν αὐτάρκεια τῆς γνώσης τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων τῆς γενιᾶς μας.

Ἐπιστολές

Ἐπιστολή Η´

 
ΣΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΠΟΥ ΔΟΚΙΜΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΠΕΙΡΑΣΜΟ

— Πρῶτα-πρῶτα, παιδί μου, δέν γνωρίζουμε τόν τρόπο πού οἰκονομεῖ ὁ Θεός τή ζωή μας καί ὀφείλουμε νά Τοῦ παραδίνουμε τόν ἑαυτό μας νά τόν κυβερνήσει —πράγμα πού ὀφείλουμε ἀκριβῶς νά κάνουμε καί σ᾽ αὐτήν τήν περίσταση. Γιατί θά δυσκολευτεῖς, ἄν θελήσεις νά κρίνεις μέ ἀνθρώπινα κριτήρια ὅσα σοῦ συμβαίνουν ἀντί ν᾽ ἀφήσεις στό Θεό κάθε μέριμνά σου. Πρέπει λοιπόν, ὅταν σέ περικυκλώνουν θλιβεροί καί πιεστικοί λογισμοί, νά κραυγάζεις στό Θεό: «Κύριε, οἰκονόμησε αὐτήν τήν ὑπόθεση, ὅπως Σύ θέλεις καί ὅπως γνωρίζεις»1. Γιατί πολλά θέματα τά τακτοποιεῖ ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ διαφορετικά ἀπ᾽ ὅ,τι νομίζουμε ἤ ἐλπίζουμε. Καί οἱ ἐλπίδες πού τρέφαμε γιά μερικά πράγματα, ἀπό τήν πείρα ἀποδείχτηκαν λαθεμένες. Μέ λίγα λόγια, πρέπει νά δείχνεις μακροθυμία τήν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ καί νά προσεύχεσαι καί νά μήν προσπαθεῖς ἤ νά νομίζεις ὅτι μέ ἀνθρὠπίνους λογισμούς, ὅπως εἶπα, θά ξεπεράσεις λογισμούς δαιμονικούς. Ὁ ἀββάς Ποιμένας ἐπειδή τά γνώριζε αὐτά, ἔλεγε ὅτι ἡ ἐντολή «νά μή μεριμνήσεις γιά τήν αὐριανή ἡμέρα»2 (Ματθ. 6, 34) ἀπευθυνόταν σ᾽ ὅσους βρίσκονται σέ πειρασμό. Ἄν λοιπόν, παιδί μου, πιστεύεις ὅτι αὐτά εἶναι ἀληθινά, ἐγκατάλειψε κάθε δικό σου λογισμό —καί ἄν ἀκόμα εἶναι συνετός— καί κράτησε τήν ἐλπίδα σου στό Θεό. Σ᾽ Αὐτόν πού δίνει περισσότερα ἀπό ὅσα Τοῦ ζητᾶμε ἤ μποροῦμε νά φανταστοῦμε (Ἐφ. 3, 20). Θά μποροῦσα νά σοῦ ἀπαντήσω σ᾽ ὅλα ὅσα εἶπες, ἀλλά δέν θέλω νά ἔλθω σέ ἀντίθεση οὔτε μέ σένα οὔτε μέ τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μου. Τό μόνο πού λέω εἶναι νά στερεωθεῖς στήν ὁδό πού ὁδηγεῖ στήν ἐλπίδα τοῦ Θεοῦ. Γιατί αὐτή ἡ ὁδός εἶναι ἡ πιό ἀσφαλής καί ἡ πιό ἀμέριμνη. Ὁ Θεός μαζί σου.

Ἐπιστολή Θ´

ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ

— Νά θυμᾶσαι, παιδί μου, αὐτόν πού εἶπε ὅτι «διά μέσου πολλῶν θλίψεων θά μποῦμε στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν» (Πραξ. 14, 22), χωρίς νά καθορίζει τό εἶδος τῶν θλίψεων, ἀλλά εἶπε ἀόριστα: «διά μέσου πολλῶν θλίψεων». Καί ἔτσι, ἄν ἔχεις ἁμαρτίες, νά ὑπομένεις ὅ,τι σοῦ συμβαίνει μέ εὐχαριστιακή διάθεση καί ἐπίγνωση, σάν νά ἦταν κάτι πολύ εὐχάριστο. Ἄν ὅμως δέν ἔχεις ἁμαρτίες, νά ὑπομένεις τόν πειρασμό σάν κάτι πού σέ καθαρίζει ἀπό τά πάθη ἤ σοῦ γίνεται ἀφορμή νά κερδίσεις τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

H κλειστή πνευματικότητα καί το νόημα του Έαυτου

π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ  ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ

Είναι πλέον κοινά παραδεκτό oτι ζούμε μιά oλο δυναμισμό Αναγέννηση τού στοχασμού πού εκκινεί Από τούς κόλπους της 'Ορθοδοξίας, στοχασμού πρωτότυπου καί ομογενούς μας, ο οποίος oμως γνωρίζει νά διαλέγεται μέ τούς στοχαστές της κοινά Αποκαλούμενης Δύσης, συχνά καλύτερα Από o,τι ή κοσμική μας διανόηση, ή οποία, oταν δέν κατατρύχεται Από τό τριτοκοσμικό Αγχος τού εκσυγχρονισμού καί της μετακένωσης, φαντασιώνεται οράματα Αρχαιοελληνικού μεγαλείου, δπου, εκτός σπανίων περιπτώσεων, ύπολείπεται αυτό πού συνιστούσε κυρίως τό κλέος τών Αρχαίων προγόνων μας, εννοούμε τό ήθος. Δέν εχουμε λόγο ν' αφήσουμε τά συμπεράσματα αυτης της παρουσίασης τού βιβλίου γιά τό τέλος: πρόκειται γιά εργο σημαντικότατο, οχι μόνο χάρις στίς ευρωστες καί διεξοδικές Αναλύσεις του, Αλλά, επί πλέον, επειδή συνιστά πολυτιμότατη προσφορά στόν προαναφερθέντα στοχασμό της 'Ορθοδοξίας, χάρις σέ μιά προσπάθεια διευκρινιστική καί διορθωτική τών εννοιών καί τών Αναγνώσεων της πλούσιας παρά-δοσής του. Ή προσπάθεια αυτή τού συγγραφέα μπορεί νά συνοψισθεί σέ μιά εναργέστατη Αναίρεση, μέ στέρεα επιστημολογικά επιχειρήματα, της θεματικοποίησης τού «θανάτου τού Θεού» (Nietzsche) στόν 'Ορθόδοξο στοχασμό, θεματικοποίηση πού ελαβε χώρα, παραδείγματος χάριν, στόν προτεσταντισμό. Γιά τούς Απορούντες, πού φαντάζονται πώς μιά παρόμοια θεματικοποίηση είναι κάτι Αδύνατο γιά τήν 'Ορθοδοξία, ο συγγραφέας επισημαίνει δτι αυτή εχει Αρχίσει νά συμβαίνει καί Αποτελεί Αντικείμενο τών Ανα-λύσεών του στό Α' μέρος τού βιβλίου.

Μηδενισμός; Γιά τόν συγγραφέα ο μηδενισμός ελκει τήν καταγωγή του Ακριβώς Από τόν χριστιανισμό. «"Εχουμε μηδενισμό, δταν ο χριστιανισμός φαντασιώνεται, δταν ύποκύπτει στίς ονειροπολήσεις της βουλήσεως» (σ. 14).

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Συστάσεις τοῦ νοῦ πρός τήν ψυχή. Ὁσίου Μάρκου τοῦ Ἀσκητοῦ.

Συστάσεις τοῦ νοῦ πρός τήν ψυχή

 Ὁσίου Μάρκου τοῦ Ἀσκητοῦ

A.-. Ἄκουσε λογική ψυχή μου, ἐσύ πού γνωρίζεις τά βαθύτερα σημεῖα τοῦ εἶναι μου. Ἄκουσέ με, γιατί θέλω νά σοῦ μιλήσω, γιά κάποιο θέμα μυστικό καί (κοινοῦ ἐνδιαφέροντος) μά πού ἀπασχολεῖ γενικώτερα τούς ἀνθρώπους. Αὐτό πού κατάλαβα εἶναι ὅτι δέν θά καθαριστεῖς τελικά ἀπό τά πάθη ἀλλά, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, λίγο θά ἀνακουφιστεῖς.

Ξέρω καλά ψυχή μου, ὅτι καί ἐγώ καί ἐσύ κινούμαστε «παρά φύσιν». Ξέρω ὅτι εἴμαστε πλανεμένοι ἀπό τήν ἄγνοια καί γι᾿ αὐτό κατηγοροῦμε τούς ἄλλους γιά τίς ἁμαρτίες μας, λέγοντας ὅτι ἡ κακία βρίσκεται ἔξω καί μακριά ἀπό ἐμᾶς. Ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς πλάνης μας, τή μιά τά ρίχνουμε στόν Ἀδάμ ἄλλοτε μᾶς φταίει ὁ σατανᾶς καί ἄλλοτε θεωροῦμε ὑπεύθυνους γιά ὅ,τι κακό μᾶς συμβαίνει τούς ἀνθρώπους. Κι ἐνῶ νομίζουμε ὅτι κάνοντας αὐτό, πολεμᾶμε ἄλλους, πολεμᾶμε τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας. Καί ἐνῶ νομίζουμε ὅτι ὁ ἕνας μας ὑπερασπίζει τήν ἄλλη καί εἶναι φίλος μας, τήν ἄλλη ὥρα, στήν καθημερινότητα γινόμαστε ἐχθροί μεταξύ μας. Καί ἐνῶ νομίζουμε ὅτι εὐεργετοῦμε τούς ἑαυτούς μας, τούς βασανίζουμε, φορτώνοντας πάνω μας δικαιώματα, κόπους καί ντροπές πού σέ τίποτε δέν θά μᾶς ὠφελήσουν.

Ἔχουμε τήν ἐντύπωση ὅτι ἀγαποῦμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἀλλά στήν πραγματικότητα μισοῦμε καί ἀποφεύγουμε τίς αἰτίες πού μᾶς προκαλοῦν νά τίς ἐφαρμόσουμε. Κατάλαβα λοιπόν πολύ καλά ὅτι δέν ἑλκόμαστε ἄδικα καί ἀναγκαστικά ἀπό κάποια ἄλλη ἐξουσία ἔξω ἀπό ἐμᾶς, οὔτε πρός τό καλό, οὔτε πρός τό κακό.

Ἀπό τότε πού βαπτιστήκαμε ἰσχύει αὐτή ἡ πνευματική ἀρχή: Μέ ὅποιου τό θέλημα συνταχθοῦμε καί συμπράξουμε, δηλαδή εἴτε μέ τοῦ Θεοῦ εἴτε μέ τοῦ διαβόλου, σέ ἐκεῖνον καί θά ἀνήκουμε καί ἀπό ἐκεῖνον θά συρθοῦμε δίκαια, πρός τό μέρος πού αὐτός ἐξουσιάζει.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας στην εποχή της παγκοσμιοποιήσεως

Η Ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας στην εποχή της Παγκοσμοποίησης

 Η ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας συνίσταται στην άρρηκτη σύνδεση Ορθοδοξίας και Ελληνισμού. Η ασύγχυτη και αδιαίρετη αυτή σύνδεση, προσδιόρισε την εθνική και θρησκευτική μας συνείδηση, προσδιόρισε την πολιτιστική παραγωγή μας και συνέβαλε αποφασιστικά στη διαμόρφωση των θεσμών μέσα στην κοινωνία.

Ο καθηγητής και πρύτανης κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης σημειώνει: «Όποιος μιλάει για Ορθοδοξία ερήμην του Ελληνισμού, νομίζω ότι ματαιοπονεί, όποιος όμως μιλάει για Ελληνισμό ερήμην της Ορθοδοξίας, κάνει κάτι χειρότερο· ασχημονεί». Όσοι αποκόπτονταν από την ορθόδοξη πίστη και κοινωνία, έχαναν και την ελληνικότητά τους. Αυτό εσήμαιναν τα ρήματα «φραγκεύω» και «τουρκεύω». Έλληνες έμεναν όσοι παρέμειναν ορθόδοξοι.

Εάν θέλουμε να αποδώσουμε με μια λέξη τον ελληνορθόδοξο πολιτισμό μας, τον πολιτισμό της Ρωμιοσύνης, θα λέγαμε ότι είναι ο πολιτισμός του προσώπου. Στην παράδοσή μας ο Θεός - δημιουργός είναι πρόσωπο, αλλά και ο άνθρωπος είναι πρόσωπο. Το πρόσωπο νοείται ως ελευθερία και ετερότητα. Το πρόσωπο είναι το «εσύ», που βρίσκεται απέναντι από το «εγώ», είναι ο άλλος. Το πρόσωπο ως ελευθερία και ετερότητα είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο, όχι μόνο πνευματικά αλλά και ψυχοδιανοητικά και βιολογικά. Τα χαρακτηριστικά της ελευθερίας και της μοναδικότητας ο άνθρωπος, ως πρόσωπο, τα έχει προίκα από το Δημιουργό του. Καθώς ο Θεός εκτός από ελευθερία είναι και αγάπη, έτσι ακριβώς είναι και ο άνθρωπος.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Γίνου ἀμαθὴς καὶ ἰδιώτης ἐν τῇ σοφίᾳ σου, καὶ ὄχι σοφὸς ἐν τῇ ἀμαθείᾳ σου

Γίνου ἀμαθὴς καὶ ἰδιώτης ἐν τῇ σοφίᾳ σου, καὶ ὄχι σοφὸς ἐν τῇ ἀμαθείᾳ σου

Γίνου ἀμαθὴς καὶ ἰδιώτης ἐν τῇ σοφίᾳ σου, καὶ ὄχι σοφὸς ἐν τῇ ἀμαθείᾳ σου καὶ ἐὰν ἡ ταπείνωσις ὑψοῖ τὸν ἁπλοῦν καὶ ἀμαθῆ, πόσης ἄραγε τιμῆς γενήσεται πρόξενος εἰς τοὺς τιμίους καὶ σοφοὺς ἀνθρώπους;

Φεῦγε τὴν κενοδοξίαν, καὶ θέλεις δοξασθῆ ,φοβήθητι τὴν ὑπερηφάνειαν, καὶ θέλεις μεγαλυνθῆ,διότι οὔτε ἡ κενοδοξία οὔτε ἡ ὑψηλοφροσύνη διενεμήθη εἰς τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων.

Ἐὰν ἐκουσίως ἀπαρνήθῃς ὅλα τὰ τοῦ κόσμου, μὴ θέλε νὰ φιλονεικῇς μετὰ τίνος δι' ἐλάχιστόν τι πράγμα.

Ἐὰν ἀπεστράφῃς τὴν κενοδοξίαν,φεῦγε καὶ τοὺς κενοδόξους,φεῦγε τοὺς ἀγαπῶντας τὰ πολλὰ κτήματα,ὡς καὶ τὴν ἀπόκτησιν αὐτῶν.

Ἀπομάκρυνον σεαυτὸν ἐκ τῶν ἀσώτων ἀνθρώπων,ὡς καὶ ἐκ τῆς ἀσωτείας.

Φεῦγε τοὺς ἀκολάστους, ὡς καὶ τὴν ἀκολασίαν καθότι ἐὰν καὶ μόνη ἡ ψιλὴ ἐνθύμησις τῶν εἰρημένων κακῶν ταράττει τὸν νοῦν τοῦ ἀνθρώπου, πόσῳ μᾶλλον ἡ θεωρία αὐτῶν, καὶ τὸ μετὰ τῶν τοιούτων ἀνθρώπων συζῇν; Προσέγγισον εἰς τοὺς δικαίους,

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Αγάπη των Εχθρών

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΤΡΟΛΟΓΙΑ 

Έχθρού ιδιον τό βλάπτειν καί έπιβουλεύειν. Πάς μέν ούν ό οπωσδήποτε βλάπτων τινά έχθρός άν λέγοιτο έξαιρέτως δέ ό άμαρτάνων. Τό γάρ όσον έπ' αύτω βλάπτει κατά διαφόρους τρόπους, καί έπιβουλεύει τφ συνόντι ή συντυγχάνοντι.
Έπειδή δέ έκ σώματος καί ψυχής συνέστηκεν ό άνθρωπος, κατά μέν τήν ψυχήν άγαπήσωμεν τούς τοιούτους, έλέγχοντες αύτούς, καί νουθετοΰντες, καί παντί τρόπω είς έπιστροφήν ένάγοντες- κατά δέ τό σώμα εύεργετοΰντες αύτούς, έπιδεομένους τών πρός τό ζήν άναγκαίων.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

«Η πίστη σου σε έσωσε», τι σημαίνει;

 

 «Η πίστη σου σε έσωσε», τι σημαίνει;

Τι σημαίνουν τα λόγια του Ιησού «η πίστη σου σε έσωσε»;

Ένας τρόπος, με τον οποίο πολλοί προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα θαύματα χωρίς να «υποχρεωθούν» να πιστέψουν ότι υπάρχει Θεός (γιατί αυτό θα είχε τρομακτικές ηθικές και υπαρξιακές συνέπειες για τη συνείδησή τους), είναι η ιδέα ότι «μέσα στον άνθρωπο» κρύβονται τεράστιες «δυνάμεις», που, όταν «πιστεύει» ή «θέλει» κάτι πάρα πολύ, ενεργοποιούνται και το πραγματοποιούν.
Ο πιστός άνθρωπος «δεν ξέρει» ότι διαθέτει τέτοιες δυνάμεις, απλώς έχει εμπιστοσύνη στο Θεό ή στον εαυτό του (το ίδιο κάνει, κατά την ιδέα που συζητούμε), αλλά αυτή η εμπιστοσύνη ενεργοποιεί «αυτόματα» τις δυνάμεις του. Θα μπορούσε να «εμπιστεύεται» μια μπάλα ποδοσφαίρου ή «τη μοίρα» ή «την ψυχή ενός αγαπημένου νεκρού» ή ένα fairy (φτερωτό νεραϊδάκι της βορειοευρωπαϊκής λαϊκής μυθολογίας) – δεν έχει σημασία προς ποιον ή προς τι κατευθύνεται η πίστη του, γιατί στ’ αλήθεια τίποτε απ’ αυτά δεν «υπάρχει», κάθε πίστη είναι «πίστη στις δικές μου δυνατότητες» και γι’ αυτό «η πίστη κάνει θαύματα». Πρόκειται λοιπόν για κάτι σαν πλασίμπο (placebo), το φανταστικό φάρμακο που χορηγείται πειραματικά σε ασθενείς, οι οποίοι βελτιώνονται –ή και θεραπεύονται– γιατί η «πίστη» τους ότι πήραν ένα αποτελεσματικό φάρμακο ενεργοποιεί εσωτερικές θεραπευτικές δυνάμεις, που τους θεραπεύουν. Εκεί αποδίδεται και η ευεργετική επίδραση της προσευχής: επειδή ξέρω ότι κάποιος προσεύχεται για μένα, οι εσωτερικές μου δυνάμεις ενεργοποιούνται και θεραπεύομαι.

Φυσικά θα μπορούσε κάποιος εδώ να αντιτάξει δύο αντιρρήσεις: α) δεν θεραπεύονται όλοι οι άνθρωποι που «πιστεύουν» ότι θα θεραπευτούν, β) πολλές φορές συμβαίνουν θαύματα σε ανθρώπους που δεν πιστεύουν ή που δεν ξέρουν ότι κάποιος προσεύχεται γι’ αυτούς. Οι υποστηρικτές της εν λόγω ιδέας φυσικά την περίπτωση α την εξηγούν ως έλλειψη πίστης, ενώ την β την απορρίπτουν χαρακτηρίζοντάς την αυθαίρετα ως ψέμα.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Αγία Θέκλα .Η Αγία ένδοξος Πρωτομάρτυς και Ισαπόστολος Θέκλα!

Η Αγία ένδοξος Πρωτομάρτυς και Ισαπόστολος Θέκλα!

 Στα τέλη του 1ου μ.Χ. αιώνα ο Απόστολος της Αλήθειας Παύλος έφτασε στο Ικόνιο στο σπίτι του ευσεβούς οικογενειάρχη Ονησιφόρου.

Εκεί τον άκουσε να κηρύττει το λόγο του Θεού η παρθένος και Ισαπόστολος Θέκλα.

Επί 3 ημέρες ούτε έφαγε ούτε πήγε σπίτι της ακούγοντας το θειο κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου.

Με αποτέλεσμα να την αναζητήσουν οι γονείς της. Επειδή όμως δεν εκάμφθη να γυρίσει σπίτι της συνέλαβαν την Θέκλα και την φυλάκισαν.Η Θέκλα δωροδόκησε τον φρουρό για να δει τον Παύλο και κάθισε κοντά του όλη νύχτα να ακούει το Θείο Λόγο του.

Οι συγγενείς της ζήτησαν από τον άρχοντα να την θανατώσει. Όμως τίποτα δεν μπορούσε να αγγίξει την θεόπνευστη ψυχή της Θέκλας.

Οι παρακλήσεις προς τον Κύριο έσβησαν την φωτιά που άναψαν για να την κάψουν.

Αποφάσισε να ακολουθήσει τον Παύλο και έφτασαν στην Αντιόχεια, αλλά και εκεί η ομορφιά της την έκανε να υποφέρει τα πάνδεινα. Αλλά τίποτα δεν μπορούσε να πτοήσει την θεϊκά εμπνευσμένη Θέκλα. Ο κόσμος σάστισε καθώς κανένα θηρίο δεν την κατασπάραζε όσες φορές και αν επιχείρησαν να την θανατώσουν. Μια αρχόντισσα μάλιστα,

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>