ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ ΔΙΕΞΟΔΟΣ
ΗΘΟΣ ΑΗΘΕΣ Π.ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΦΑΡΟΣ
Στίς μέρες μας φαίνεται νά κυριαρχεί ένα αίσθημα ματαιοπονίας. Οί πιό πολλοί, άν όχι όλοι οί άνθρωποι λιγότερο ή περισσότερο, φαίνεται νά έχουμε τό αίσθημα ότι αύτό πού γίνεται καί μάς τρομάζει απερίγραπτα, θά συνεχίσει νά γίνεται καί δέν πρόκειται τίποτε νά τό σταματήσει.
Όλα εκείνα, πού άλλοτε πιστεύαμε ότι άν δοκιμάζονταν κάποια βελτίωση θά έφερναν, δοκιμάστηκαν, άλλά ό κατήφορος όχι μόνο δέν φαίνεται νά σταματάει άλλά γίνεται όλο καί πιό κατηφορικός.
Ό εκδημοκρατισμός, οί εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις πού φαίνεται ότι τελικά καταργούν όλο καί περισσότερο τήν παιδεία καί ή περίφημη διακίνηση τών ιδεών, πού όταν δέν εξελίσσεται σέ εξοργιστική πλύση εγκεφάλου γίνεται μιά άκατάσχετη καί πληκτική φλυαρία, δέν φαίνεται νά σταματούν τήν πορεία της φθοράς καί τού θανάτου.
Έχουμε όλο καί περισσότερο τό αίσθημα πώς όσο περισσότερα λέγονται τόσο λιγότερο επικοινωνούμε, όσο πιό πολλά άνακαλύπτουμε τόσο πυκνότερο γίνεται τό σκοτάδι μας.
Μερικές άνάλογες προσπάθειες στό χώρο της Εκκλησίας φαίνεται νά καταλήγουν στό ϊδιο άποτέλεσμα. Κάποτε ονειρευόμασταν περισσότερο μορφωμένους κληρικούς καί πιστεύαμε ότι μία άνοδος τού μορφωτικού έπιπέδου τών κληρικών θά δημιουργούσε έναν έκκλησιαστικό χρυσοϋν αιώνα. "Ε, λοιπόν, έχουν αυξηθεί δραματικά οί κληρικοί πού έχουν ένα καί δύο πτυχία, διδακτορικά διπλώματα καί άλλες άκαδημάίκές περγαμηνές, άλλά αύτό δέν φαίνεται νά λιγοστεύει καθόλου τήν πνευματική μας μιζέρια.
"Αλλοτε πάλι είχαμε εύχηθεί νά άκούγεται περισσότερο ό λόγος τού Θεού, μέ τήν πεποίθηση ότι αύτό θά δημιουργούσε πιό συνειδητούς χριστιανούς. Άλλά, κηρύγματα άκούγο-νται πολλά, πού όμως εϊτε είναι μεγαλόστομα, άσχετα καί συχνά άνυπόφορα, εϊτε φαίνεται νά πέφτουν στό κενό καί όταν άκόμη έχουν, καί κάποτε έχουν, άξιόλογο περιεχόμενο.
Πραγματικά, στίς μέρες μας ακούγονται πολλές ένδιαφέρουσες θεολογικές απόψεις. Σέ πολλά σαλόνια πολλοί εύφυείς άνθρωποι, πίνοντας ούίσκυ οη the rocks καί μασουλώντας ξηρούς καρπούς, μιλούν γιά τήν άλληλοπεριχώρηση, τή μέθεξη, τήν αποστασιοποίηση, τήν εύχαριστηριακή σύναξη, τή θέωση, τό άκτιστο φώς καί τή λειτουργική ζωή, άναπτύσσουν μέ συγκλονιστικό τρόπο τά άσκητικά ιδεώδη καί παρουσιάζουν μέ εντυπωσιακή πειστικότητα τή νηπτική θεολογία, ενώ άλλοι δίνουν βαθυστόχαστες διαλέξεις σέ κατάμεστες αίθουσες.
Άλλά κι αύτά έχουν αρχίσει νά δημιουργούν ένα αίσθημα κορεσμού καί ματαιοπονίας. Φαίνεται μάλιστα ότι έχει αρχίσει επίσης νά μειώνεται σημαντικά τό ενδιαφέρον πού όλα αύτά κάποτε μάς προκαλούσαν, κι αύτό ϊσως γιατί όλοι διαπιστώνουμε ότι, άν καί τά ακούσαμε καί τά αποδεχθήκαμε μέ ενθουσιασμό καί ίσως μάλιστα νά τά εϊπαμε κι εμείς μέ τόνϊδιο ένθουσιασμό, συνεχίζουμε νά βρισκόμαστε στήν καταναλωτική μας αιχμαλωσία καί στή φίλαυτη αύτοα-πασχόλησή μας, έχοντας μάλιστα τό αίσθημα ότι δέν μπορούμε νά κάνουμε άλλιώς.
Κι αύτές άκόμη οί απαισιόδοξες εκτιμήσεις έχουν γίνει κοινός τόπος, χωρίς καμιά πρωτοτυπία καί έξ ϊσου πληκτικές. Λέμε ότι έχουμε ανάγκη άπό ελπίδα, άπό κάποιες αισιόδοξες διαπιστώσεις, άπό κάποιες θετικές παρατηρήσεις,
Αλλά μήπως καί ή ελπίδα δέν έχει έκπορνευθεί τόσο, ώστε να έχει καταντήσει έντελώς άναξιόπιστη καί ανέντιμη;
Μήπως άραγε έχει έλθει ή στιγμή της σιώπής; Γιατί, τίνά πεί κανείς; Νά μιλήσει γιά τήν πρόσκληση πού μάς κάνει ό Θε ός στό τραπέζι της χάριτος Του, στήν όποία ό καθένας άπό μάς απαντά μέ τό «έχε με παρητημένον», εϊτε γιατί άγρόν», ή «ζεύγη βοών ήγόρασα» ή «γυναίκα έγημα» καί δεν μπορώ νά άσχοληθώ μέ τίποτε άλλο;
Άλλά όλα αύτά τά έχουμε άκούσει καί τά έχουμε σκεφθεί άμέτρητες φορές κι όμως δέν μπορέσαμε νά κάνουμε αλλιώς.
Η κατάσταση στήν όποία βρισκόμαστε περιγράφεται μέ πολλή άκρίβεια στήν καταληκτική εύχή τού ίκετηρίου κανόνα εις τόν Κύριον Ημών Ίησοϋν Χριστόν, πού λέει «... ούκ ‘εχω μετάνοιαν, ούκ έχω κατάνυξιν, ούκ έχω δάκρυον παρακλητικόν τά έπανάγοντά με τέκνα πρός ιδίαν κληρονομίαν. Κσκότισμαι τόν νούν έν τοις βιοτικο'ίς πάθεσι καί ούκ Ισχύω άτενίσαι πρός σέ έν όδύνη, ού δύναμαι θερμανθήναι ιοϊς δάκρυσι τής πρός σέ αγάπης».
Πόσο είναι πραγματικά άλήθεια ότι οί βιοτικές μέριμνες μολύνουν ολοκληρωτικά κι αύτήν άκόμη τήν προσευχή μας, ί τσι πού ουσιαστικά νά μήν μπορούμε νά συνομιλήσουμε μέ τόν Θεό. Κι άν δέν συνομιλήσουμε μέ τόν Θεό, πώς θά μπορέσουμε νά Τόν αγαπήσουμε, νά δημιουργήσουμε μιά (σχέση καί πολύ περισσότερο νά ενωθούμε μαζί Του;
Τί άπομένει; Τί μπορούμε νά πούμε; Ποιά διέξοδο μπορούμε νά βρούμε στό αδιέξοδο μας; Πώς νά κλείσουμε αύ-τές τίς ζοφερές σκέψεις; "Ισως θάπρεπε νά επαναλάβουμε τίς τελευταίες φράσεις τής εύχής τοϋ κανόνος στόν Ίησοϋ Χριστό: «Κατέλιπόν σε, μή μέ έγκαταλίπης- έξελθε εις αναζήτησίν μου, έπανάγαγέ με πρός τήν νομήν σου, συγκαταρίθμισόν με τοις προβάτοις τής εκλεκτής σου ποίμνης καί διάθρεψόν με σύν αύτοις έκ τής χλόης τών θείων σου μυστηρίων πρεσβείαις τής πανάγνου μητρός σου καί πάντων τών αγίων σου. Αμήν».
Σελίδες 19 έως 22 από το Βιβλίο
Ι5ΒΝ 978-960-527-841-0 © 2014, π. Φιλόθεος Φάρος © 2014, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΜΟΣ
Πρώτη αποκλειστική δημοσίευση στο Ορθόδοξο Διδίκτυο
Επιτρέπεται η αναδημοσίεση των κειμένων με αναφορά Πηγης το Ιστολόγιο
ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.