Βίος Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτόκλητου

Βίος Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτόκλητου

Ο Απόστολος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος εορτάζει στις 30 Νοεμβρίου και η Ανακομιδή της Τιμίας Κάρας του εορτάζεται στις 26 Σεπτεμβρίου

Ο Απόστολος Ανδρέας καταγόταν από ένα μικρό χωριό της Παλαιστίνης, τη Βηθσαϊδά. . Ο Απ. Ανδρέας είχε αδελφό τον κορυφαίο Απόστολο Πέτρο. Το όνομα Ανδρέας είναιΕλληνικό.

Ο Πέτρος και ο Ανδρέας ήταν αδελφοί. Ο πατέρας των ήταν πτωχότατος. Στα παιδιά του, τους έμαθε την τέχνη του ψαρά, την οποίαν είχε και αυτός. Δεν είχε την δύναμη να

τους σπουδάσει. Ο πατέρας των ονομάζετε Ιωνάς και ψάρευε στην θάλασσα της Τιβεριάδος. Ο Ανδρέας προτίμησε την παρθενική ζωή και δεν θέλησε να παντρευτεί. Όταν

όμως άκουσε, ότι ο Πρόδρομος Ιωάννης κήρυττε εις τα πλήθη μετάνοια, έτρεξε εκεί και έγινε μαθητής του. Είχε ο μακάριος επιθυμία να μάθη υψηλότερα πράγματα και να

πλησιάσει τον Θεό.

Γίνεται μαθητής του Προδρόμου
 
Γι αυτό άφησε τον κόσμο και τα του κόσμου και προσκολλήθηκε στον Ιωάννη. Άκουσε εκεί το προφητικό του κήρυγμα και επειδή είχε την ψυχή του καθαρή από αμαρτίες,
πίστεψε αμέσως, ότι το κήρυγμα του Προδρόμου ήταν θέλημα Θεού και ότι φέρνει σωτηρία.

Πρωτόκλητος
 
Επειδή πρώτος εκλήθη ο Ανδρέας από τον Χριστό, γι αυτό λέγεται Πρωτόκλητος.
Ο Κύριος πήγε στη λίμνη Γενησαρέτ. Εκεί βρήκε τον Ανδρέα και τον Πέτρο να εργάζονται και τους κάλεσε κοντά Του, λέγοντας

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ἅγιος Νίκων ὁ «Μετανοεῖτε» (26 Νοεμβρίου

Ἅγιος Νίκων ὁ «Μετανοεῖτε» (26 Νοεμβρίου)

 

 (Φώτης Κόντογλου)

Αὔριο Δευτέρα, 26 Νοεμβρίου, γιορτάζεται ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Νίκωνος «τοῦ Μετανοεῖτε». Τὸν εἴπανε «Μετανοεῖτε», ἐπειδὴ ἔλεγε συχνὰ στοὺς ἀνθρώπους νὰ μετανοήσουνε, ὅπως ἔκανε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος.

Πατρίδα τοῦ ἤτανε κάποια χώρα τοῦ Πόντου ποὺ τὴ λέγανε Πονεμωνιακή. Γεννήθηκε τὸν καιρὸ ποὺ βασίλευε στὴν Κωνσταντινούπολη ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς. Οἱ γονιοί του ἤτανε πλούσιοι, μὰ ὄχι μοναχὰ στὰ ὑλικὰ πλούτη μὰ καὶ στὰ πνευματικά. Γιὰ τοῦτο τὸν ἀναθρέψανε «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσία Κυρίου». 

 

Καὶ ἐνῶ τὰ ἄλλα τὰ ἀδέρφια του καὶ οἱ φίλοι τοῦ ἤτανε παραδομένοι στὶς διασκεδάσεις καὶ στὰ ἱπποδρόμια, ὁ Νίκων ἀγαποῦσε τὴ θρησκεία, κ᾿ ἤτανε ταπεινὸς καὶ φρόνιμος σὲ ὅλα, λιγόφαγος, ἁπλὸς στοὺς τρόπους, σεμνολόγος, φυλάγοντας τὰ μάτια του νὰ μὴν μπεῖ μέσα του ὁ σαρκικὸς πειρασμὸς ποὺ χαλᾶ τὴν ἁγνότητα τῆς νεότητος.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Τά εισόδια της Θεοτόκου

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΧΡΗΣΤΟΥ Γ. ΓΚΟΤΣH

Τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου) ξεχωρίζουν μεταξύ τῶν Θεομητορικῶν ἑορτῶν διά τόν πλούσιον συμβολισμόν των, ὅπως τόν βλέπομεν ἄλλωστε εἰς τά τροπάρια τῆς ἑορτῆς καί τήν εἰκονογραφίαν. Ἡ Ἱερά Παράδοσις συνεπλήρωσε τά κενά τῶν Εὐαγγελίων γύρω ἀπό τήν ζωήν τῆς Μητρός τοῦ Θεοῦ καί μᾶς ἐγνώρισε διδακτικούς σταθμούς τῆς ζωῆς της, πού ἐμπνέουν καί τρέφουν τήν εὐσέβεια τῶν πιστῶν πρός τό πρόσωπόν της. «Ὅπως ἡ ἑορτή τοῦ Γενεθλίου τῆς Μητρός τοῦ Θεοῦ», παρατηρεῖ ὁ Βλαδίμηρος Λόσκυ, «ἔτσι καί ἡ ἑορτή τῆς Εἰσόδου της εἰς τόν Ναόν ἐδημιουργήθη ὑπό τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἐχρησιμοποίησε τά ἀπόκρυφα (Εὐαγγέλια) διά νά δώσῃ ἔμφασιν –αὐτήν τήν φοράν ἐν τῷ προσώπῳ τῆς διαλεγμένης Παρθένου, πού ἀφιέρωσε τόν ἑαυτόν της εἰς τήν ὑπηρεσίαν τοῦ Θεοῦ -εἰς «τήν ἐκπλήρωσιν τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου».
 
Τό μυστήριον τῆς Θεομητορικῆς αὐτῆς ἑορτῆς, τό ὁποῖον ἠμπορεῖ νά συγκριθῇ μέ τήν Κοίμησιν, μᾶς ὁδηγεῖ εἰς αὐτό τοῦτο τό θησαυροφυλάκιον τῆς Παραδόσεως· ἡ Ἐκκλησία

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ή οδύνη, αρνητική όψη της ηδονής.Αρχιμανδριτου Ευσεβιου Βιττη!

Ή οδύνη, αρνητική όψη της ηδονής.ΑΡΧΙΜ. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΒΙΤΤΗ.

Ή οδύνη, όπως και ή ηδονή, είναι επείσακτη στην ανθρώπινη φύση. Αν ήταν ή ηδονή, ή οδύνη, ο φόβος, ή λύπη, ή επιθυμία κ.λπ. στοιχεία απαραίτητα για την ύπαρξη, θα της είχαν δοθεί από την πρώτη της καταβολή, όπως μας βεβαιώνουν οι Πατέρες. Όλα αυτά τα στοιχεία είναι μεταπτωτικά. Ή οδύνη, πού θα εξετάσουμε τώρα, αποτελεί την πιο μεγάλη αρνητική συνέπεια της ηδονής. Είναι ο αντίποδας της. Κάθε οδύνη και πόνος έχουν ως αιτία τους κάποια ηδονή πού προηγήθηκε πρακτικά. Και αποτελούν -εκπλήρωση χρέους πού ξεπληρώνεται αιτιωδώς από τον άνθρωπο. Ό φυσικός πόνος ακολουθεί την παραφυσική ηδονή. Μια προχώρηση σε βάθος οδηγεί στη διαπίστωση ότι κατά βάσιν ό άνθρωπος γεννιέται με προηγούμενο του το νόμο της αναίτιας ηδονής (ό της ηδονής νόμος άναιτίως προκαθηγήσατο της γενέσεως). Ή φυσική δηλαδή ηδονή έχει μέσα της κάτι πού δεν είναι σωστό και δίκαιο. Δεν αποτελεί καρπό μόχθου και κόπου, αλλά προκαταβολική κτήση αυτού πού θα 'πρεπε να επακολούθηση σε δίκαια καταβεβλημένο μόχθο και προσπάθεια. Αυτά διδάσκει ό άγιος Μάξιμος.

Επομένως, άμα ηδονή άμα πόνος και οδύνη. Ή ηδονή έχει μέσα της το σαράκι της οδύνης και επομένως θα έρθει ή ώρα πού θα εκδηλωθεί έτσι ή αλλιώς αναπόφευκτα ή οδύνη.
Ενώ ή ηδονή είναι "παράλογος" ως προς την πρώτη φυσική κατασκευή και κατάσταση του άνθρωπου, δηλαδή όχι "κατά λόγον" κι εντελώς αδικαιολόγητη για την ανθρώπινη
φύση, ή οδύνη "υπεισήλθε κατά λόγον", είναι δηλαδή εντελώς λογική συνέπεια της ηδονής. Και έκφραση της οδύνης είναι τα διάφορα "παθήματα", οι θλίψεις, οι δυσκολίες, οι πειρασμοί.
Σκοπός της οδύνης πού "παρεισήχθη" "κατά λόγον" στη φύση μας, όπως είδαμε, είναι ή αναίρεση της ηδονής, πού ή ίδια είναι "παρά λόγον". Εν τούτοις αυτό δεν σημαίνει την οριστική εξαφάνιση της ηδονής, γιατί υπάρχει και ή ανώτερη μορφή ηδονής πού είναι ή πνευματική και θεία ηδονή, πού είναι δώρο και χάρις Θεού. Έτσι "της ηδονής θάνατος εστίν ό πόνος ο τε γάρ προαιρετικός και ό παρά προαίρεσιν".

Ή αίσθητηριακή ηδονή αποτελεί προϊόν της εκπτώσεως της ψυχής στο "παρά φύσιν". Επομένως αποτελεί ένα είδος βιασμού της ψυχής, όσο κι αν αυτό φαίνεται παράδοξο. Υπό

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η εικόνα της απελπισίας (Αγ. Νεκτάριος Πενταπόλεως)

Η εικόνα της απελπισίας (Αγ. Νεκτάριος Πενταπόλεως) 

Απελπισία! Φρικτό άκουσμα, πλήρες καταστροφής και παντός είδους κακών! Ποιός μπορεί να αριθμήσει όλα τα δεινά που την ακολουθούν; Ποιός μπορεί να εικονίσει τον χαρακτήρα της; Είναι μαύρη σαν κόρη του Άδη και αποτρόπαιη σαν ερινύα. Πατέρας της είναι ο Τάρταρος. Ανέβηκε από τις σπηλιές του Άδη πάνω στη γη, για να βυθίσει τον κόσμο στον ζοφερό Τάρταρο. Γεννήθηκε για να καταστρέψει την ύπαρξη των ανθρώπων και να τους εξαφανίσει και από προσώπου γης. Όπου αντηχήσει τ' όνομά της, εκεί η φθορά και η καταστροφή εγκαθιδρύουν το κράτος τους. Η ερήμωση και ο αφανισμός ακολουθούν στα ίχνη της. Δαίμονας εκδικητικός διευθύνει την πορεία της και φρίκη συνοδεύει την εμφάνισή της.


Απελπισία! Το όνομά σου εκφράζει άρνηση των πάντων, άρνηση της ελπίδας, άρνηση του ουρανού, άρνηση του Δημιουργού του κόσμου. Η δε άρνησή σου εκφράζει την ασέβειά σου προς τον Θεό. Αρνείσαι την πρόνοια και την παντοδυναμία Του και αθετείς την ύπαρξη του Σωτήρα Χριστού, του λυτρωτή αυτών που κινδυνεύουν. Όπου εισέλθεις, διώχνεις απ' εκεί την ελπίδα, πάνω στην οποία θεμελιώθηκε ο κόσμος. Το έργο σου είναι η καταστροφή, η δε αποστολή σου ο αφανισμός. Εσύ αποκαρδιώνεις και τον φύσει θαρραλέο και εκφοβίζεις τον φύσει γενναίο. Τον ανδρείο φανερώνεις ως δειλό, τον τολμηρό καθιστάς άτολμο, αποθαρρύνεις τους θαρραλέους αγωνιστές και καταβάλλεις τους γενναίους μαχητές που αγωνίζονται υπέρ της ελευθερίας της πατρίδας συνθλίβεις αυτούς που αγωνίζονται, που αθλούνται υπέρ της αρετής και της αλήθειας αυτούς που μοχθούν για το δίκαιο, το καλό, το αγαθό και την πρόοδο της επιστήμης, τους κάνεις δραπέτες και ριψάσπιδες και τους παραδίδεις όλους αιχμάλωτους στους εχθρούς.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

"Η προσφορά του Αγίου Όρους"

"Η προσφορά του Αγίου Όρους"

(Μωυσής Αγιορείτης)

Η προσφορά του Αγίου Όρους είναι γνωστή, πλούσια, διάφορη και μεγάλη. Εμείς εδώ ταπεινά και απλά θα θίξουμε μερικές μόνο πτυχές της.

Κατά την τουρκοκρατία το Άγιον Όρος αποτέλεσε κέντρο ενισχύσεως των καταδυναστευομένων. Η ίδρυση της Αθωνιάδος Ακαδημίας, στα μέσα του 18ου αιώνος, μ' επιφανείς διδασκάλους όπως τον Ευγένιο Βούλγαρη, Αθανάσιο Πάριο, Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη και λοιπούς, και μαθητές όπως τον ιερομάρτυρα κι εθναπόστολο Κοσμά τον Αιτωλό, που ίδρυσε πολλά σχολεία κι εμψύχωσε τους Χριστιανούς στην πατρώα πίστη τους, Ρήγα Φεραίο τον εθνομάρτυρα και άλλους. Κατά την περίοδο αυτή ορισμένοι που αλλαξοπίστησαν πήγαιναν σ' έμπειρους πνευματικούς στο Άγιον Όρος και κατόπιν εξομολογήσεως, κατηχήσεως και μετανοίας μετέβαιναν και μαρτυρούσαν «για του Χριστού την πίστη την αγία». Οι άθλοι των ηρωικών Νεομαρτύρων, κατά τους ιστορικούς, αποτέλεσαν την καλύτερη διδασκαλία και σωφρονισμό, για όσους δείλιαζαν στις απειλές των Οθωμανών κι απαρνούνταν την ορθόδοξη πίστη. Περίπου πενήντα Νεομάρτυρες γαλουχήθηκαν πνευματικά στο Άγιον Όρος.

Η γλώσσα και η θρησκεία αναμφισβήτητα αποτελούν τα πόδια ενός έθνους. Το Άγιον Όρος σε όλη του την ιστορία αγωνίστηκε με πολλούς τρόπους για να μη κουτσουρευτούν. Ο απανταχού Ελληνισμός διατηρώντας ακμαία και ζωντανή τη γλώσσα και τη θρησκεία του θα διατηρηθεί ακμαίος και ζωντανός. Ο μεγάλος βυζαντινολόγος κι ένθερμος φιλοαθωνίτης Στήβεν Ράνσιμαν γράφει: «Οι Έλληνες έχουν μια κληρονομιά για την οποία μπορούν να αισθάνονται υπερήφανοι. μια κληρονομιά που δεν πρέπει να χαθεί μέσα στις εναλλασσόμενες υλικές καταστάσεις. Στους σκοτεινότερους αιώνες της Ελληνικής Ιστορίας η Εκκλησία ήταν εκείνη η οποία, παρόλες τις πολλές δυσκολίες, τις πολλές απογοητεύσεις και αυτές ακόμη τις ταπεινώσεις, μπόρεσε όχι μόνο να προσφέρει πνευματική ανακούφιση, αλλά και να συντηρήσει και διατηρήσει τις παραδόσεις του Ελληνισμού. Οι μοντερνιστές έχουν συχνά υποτιμήσει τον ρόλο της...».

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ο Αγιος μεγαλομάρτυς Μηνάς

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΜΗΝΑΣ

Πρόλογος

Στην ιστορία της Εκκλησίας, αγαπητέ αναγνώστα, έχουν λάμψει εξαιρετικές μορφές Αγίων και Μαρτύρων που την ελάμπρυναν με τα κατορθώματά τους τα υπεράνθρωπα. Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, παιδιά και άνδρες και γέροι κατάλευκοι, διαφόρου μορφώσεως και κοινωνικής τάξεως, επαγγέλματος και καταγωγής, από τον ίδιο πόθο και τα ίδια ιδανικά κινούμενοι, έδωσαν τη ζωή τους για την αγάπη του Χριστού.

Μεταξύ όλων αυτών των πολυαρίθμων ταγμάτων των Μαρτύρων, είναι και η τάξις των στρατιωτικών. Μεγάλες μορφές όπως οι μεγαλομάρτυρες Δημήτριος, Γεώργιος, Ευστάθιος, Μερκούριος, Μηνάς κ.ά. κατέδειξαν ότι δεν έχει καμμιά σημασία η εργασία και η απασχόλησι η καθημερινή για την αγιότητα και την Χριστιανική ζωή γενικώτερα.

Το Πνεύμα το Άγιον «όπου θέλει πνει». (Ιωαν. γ' 8). Ανεξαρτήτως εποχής, τόπου και εθνικότητος, ηλικίας και φύλου. Επομένως και σήμερα, που η κοινωνία μας έχει ανάγκην κυρίως αγίων, αυτό πρέπει να γίνη ο διακαής πόθος μας και το ύψιστον ιδανικόν, ο αγιασμός μας, η ανάπτυξι αγίων, που θ' αποτελέσουν τα πρότυπα για το ηθικό ανέβασμα της κοινωνίας μας και των νέων μας ειδικώτερα.

ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΜΗΝΑ

Εγκαταλείπει το στράτευμα.

Ο Άγιος Μηνάς έζησε στην εποχή του βασιλιά Μαξιμιανού και καταγόταν από την Αίγυπτο, οι δε γονείς του ήταν ειδωλολάτρες.

Όταν ενηλικιώθηκε, γράφτηκε στην τάξι των στρατιωτικών. Υπηρέτησε στα βασιλικά

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Βίος Αγίου Νεκταρίου Μητροπολίτη Πενταπόλεως Αιγύπτου

Βίος Αγίου Νεκταρίου Μητροπολίτη Πενταπόλεως Αιγύπτου
Ο Άγιος Νεκτάριος Μητροπολίτης Πενταπόλεως Αιγύπτου εορτάζει στις 9 Νοεμβρίου

Το φτωχόπαιδο με τον πολύ ζήλο

Ο Άγιος Νεκτάριος γεννήθηκε στις 1 Οκτωβρίου του 1846 μ.Χ. στην Σηλυβρία της Θράκης και ονομάσθηκε Αναστάσιος. Οι γονείς του λέγονταν Δήμος και Βασιλική Κεφαλά. Ο Αναστάσης ήταν το πέμπτο κατά σειρά παιδί της οικογενείας του. Οι γονείς του δεν ήταν πλούσιοι. Αλλά ήταν ευσεβείς και φρόντιζαν, κατά το δυνατόν, να γίνει και το παιδί τους καλός Χριστιανός. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στην πατρίδα του. Αλλά αυτός ήθελε να προχωρήσει. Ήθελε να μορφωθεί, να γίνει Θεολόγος και Κήρυκας του Ευαγγελίου, για να ωφελήσει τους ανθρώπους. Δυστυχώς, όμως, ήταν φτωχός και δεν είχε τα μέσα να προχωρήσει στα γράμματα.

Φεύγει για την Πόλη

Όταν ήταν ακόμη 14 ετών, πήρε την ευχή της μάνας του και ξεκίνησε για την Κωνσταντινούπολη. Στην Πόλη δεν εύρισκε δουλειά και με δυσκολία έπιασε σε ένα καπνεργοστάσιο ενός συγγενούς του. Δυστυχώς, δεν τον πλήρωναν καλά και γι αυτό γύριζε σχεδόν ξυπόλυτος, κουρελιάρης και πεινασμένος. Μόνο στην προσευχή εύρισκε παρηγοριά και στην εκκλησία που πήγαινε τακτικά.

Δεν χάνει, λοιπόν, ο Αναστάσης τον καιρόν σε παιχνίδια, όπως οι συνομήλικοι του και σε συναναστροφές άσκοπες και επιζήμιες. Αυτός διάβαζε από το ένα μέρος και από το άλλο συναναστρεφόταν καλούς χριστιανούς, από τους οποίους ωφελείτο. Ήταν σε όλα τύπος και υπογραμμός. Εκκλησιαζότανε δε τακτικά, όπως είπαμε, και παρακολουθούσε όλες τις ακολουθίες.

Είχε ο μακάριος πολύν πόθο να μεταβεί στους Αγίους Τόπους, για να προσκυνήσει. Το πλοίο, όμως, με το οποίον ταξίδευε, στην πορεία του, συνάντησε τρικυμία μεγάλη.

Ο καπετάνιος στον κίνδυνο επάνω είπε στον κόσμο να είναι έτοιμοι για να χρησιμοποιήσουν τις βάρκες και τα σωσίβια. Θεέ μου, λέγει, γιατί το επιτρέπεις αυτό; Δεν έλω

να πεθάνω. Θέλω να ζήσω να σε κηρύξω. Έβγαλε τότε τον Σταυρόν, που του είχε δώσει η γιαγιά του. Τον έδεσε με την ζώνη του και τον βύθισε στην θάλασσα τρεις ορές.

Τότε! ώ του θαύματος! Κόπασε ο άνεμος, σταμάτησε η φουρτούνα και έγινε αμέσως γαλήνη. Όλοι τώρα ήταν χαρούμενοι, πλην του Αναστάση, ο οποίος ήτο περίλυπος. Γιατί; Διότι ο Τίμιος Σταυρός του, του έπεσε στη θάλασσα και τον έχασε... όταν έφτασαν όμως στο λιμάνι ένιωθαν ένα χτύπο στο πλοίο και μετά από έρευνα βρήκαν τον Σταυρό του Αναστάση, τον οποίο τον φορούσε κατόπιν στη ζωή του πάντοτε.

Διορίζεται παιδονόμος και διδάσκαλος

Μετά ταύτα άφησε το καπνοπωλείο και προσελήφθη ως παιδονόμος στο σχολειό του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου. Έκανε εκεί την δουλειά του με πολύ ζήλο. Δίδασκε στις κατώτερες τάξεις. Στα είκοσι του περίπου χρόνια πήγε στη Χίο. Τον εξετίμησαν και τον εζήτησαν ως για δάσκαλο στο χωριό Λιθί. Στο χωριό αυτό έμεινε 7 χρόνια.

Ο Μοναχός

Γράφτηκε ως αδελφός της Νέας Μονής Χίου και εκάρη Μοναχός. Εκεί πλέον του δίδεται, του νεαρού Μοναχού, η ευκαιρία να επιδοθεί απερίσπαστος στον καταρτισμό και στη μελέτη των Αγίων Γραφών και των Πατέρων της Εκκλησίας. Σκέπτεται δε, πώς θα μπορέσει να εργαστεί και για το ψυχικό όφελος των συνανθρώπων του. Επί τρία χρόνια ασκητεύει στη Νέα Μονή. Όλοι οι αδελφοί της Μονής εξετίμησαν την Αγία του ζωή. Γι αυτό δε και τον αγαπούσαν πολύ.

Διάκονος και Ιερεύς

Ο Μητροπίτης Χίου εξετίμησε και αυτός την διαγωγή του και γι αυτό το 1877 τον χειροτόνησε στον ναό του Αγίου Μηνά της Χίου Διάκονο. Τον ονόμασε δε Νεκτάριο. Κατόπιν ένα πλούσιος ο Ιωάννης Χωρέμης τον έστειλε με δικά του έξοδα στην Αθήνα για να τελειώσει το Γυμνάσιο. Μετά τον έστειλε στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιο. Ο Πατριάρχης σαν διαπίστωσε την αρετή και την ευφυΐα του Νεκταρίου, τον έστειλε πάλιν στην Αθήνα, για να σπουδάσει την Θεολογία. Με το πτυχίο τώρα στα χέρια, επανέρχεται στην Αλεξάνδρεια. Ο Πατριάρχης δέχτηκε το πνευματικόν του τέκνον, τον Νεκτάριο, με χαράν και το 1886 τον έχειροτόνησε πρεσβύτερο. Αναλαμβάνει συγχρόνως καθήκοντα Ιεροκήρυκα και γραμματέως του Πατριαρχείου, καθώς και Πατριαρχικός Επίτροπος στο Κάιρο. Κηρύττει. Και στα κηρύγματα του πηγαίνουν και αλλόθρησκοι ακόμη.

Τον κάνουν Μητροπολίτη

Πέρασαν τρία χρόνια και χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Πενταπόλεως. Με τον τίτλο αυτό, εξακολούθησε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην Εκκλησία με πολύ ζήλο.

Διωγμένος από την Εκκλησία - Τον συκοφαντούν τρομερά

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Επί τη εορτή των Αρχαγγέλων Γαβριήλ και Μιχαήλ 8 Νοεμβρίου

Οι Άγγελοι κατά την Αγία Γραφή. Επί τη εορτή των Αρχαγγέλων Γαβριήλ και Μιχαήλ +8 Νοεμβρίου 

Η πρώτη σημασία της λέξης άγγελος στην Αγία Γραφή είναι αυτή του αγγελιαφόρου (Μτθ. ια΄10, Λουκ. ζ΄24). Πολλές φορές σημαίνει τον φέροντα την αγγελία (Ιώβ α΄14, Α΄ Βασ. ια΄3), άλλες τον Προφήτη (Ησ. μβ΄19, Αγγ. α΄13), άλλες τον ιερέα (Εκκλ. ε΄6, Μαλαχ. β΄7), άλλες τον ιεροκήρυκα (Αποκ.β΄1,8,12) και τέλος τον ίδιο τον Ιησού Χριστό ως μέγα άγγελο της Διαθήκης (Μαλαχ. γ΄1).

Κυρίως, όμως, με τη λέξη άγγελος η Αγία Γραφή εννοεί το πνευματικό και λογικό ον, που είναι ανώτερο από τον άνθρωπο στο χαρακτήρα, στις διαθέσεις και τις δυνάμεις. Οι άγγελοι αυτοί του Θεού στέκονται πάντοτε ενώπιον του Θεού, Τον

υπηρετούν, μεταφέρουν στους ανθρώπους τις διαταγές Του: “ταύτα δὲ αυτού ενθυμηθέντος ιδοὺ άγγελος Κυρίου κατ' όναρ εφάνη αυτώ λέγων· Ιωσὴφ υιὸς Δαυῒδ, μὴ φοβηθής παραλαβείν Μαριὰμ την γυναίκά σου, το γαρ εν αυτή γεννηθὲν εκ πνεύματός εστιν αγίου” (Μτθ. α΄20), και ενεργούν υπέρ της ευημερίας και της σωτηρίας των ανθρώπων και της ανθρωπότητας γενικά: “Καὶ πληρωθέντων ετών τεσσαράκοντα ώφθη αυτώ εν τη ερήμω του όρους Σινά άγγελος Κυρίου εν φλογὶ πυρὸς βάτου.” (Πράξ. ζ΄30).

Ως πνευματικά όντα οι άγγελοι δεν έχουν διάκριση φύλου:”Εν γὰρ τη αναστάσει ούτε γαμούσιν ούτε εκγαμίζονται, αλλ' ως άγγελοι Θεού εν ουρανώ εισι.” (Μτθ. κβ΄30) Οι άγγελοι δημιουργήθηκαν πολύ προ της δημιουργίας του ορατού κόσμου: “ότε εγενήθησαν άστρα, ήνεσάν με φωνή μεγάλη πάντες άγγελοί μου.”, λέει ο Θεός στον Ιώβ, (Ιώβ λη΄7). Στη Βίβλο οι άγγελοι παρουσιάζονται πολυπληθείς:” ποταμὸς πυρὸς είλκεν έμπροσθεν αυτού· χίλιαι χιλιάδες ελειτούργουν αυτώ, και μύριαι μυριάδες παρειστήκεισαν αυτώ· κριτήριον εκάθισε, και βίβλοι ηνεώχθησαν.“ (Δαν. ζ΄10) και αλλού: (Μτθ. κστ΄53, Λουκ. β΄13, Εβρ. ιβ΄22,23), ως όντα μεγάλης ισχύος: “ ευλογείτε τον Κύριον, πάντες οι άγγελοι αυτού, δυνατοὶ ισχύι ποιούντες τον λόγον αυτού του ακούσαι της φωνής των λόγων αυτού.” (Ψαλ. ρβ΄20) και αλλού (Β΄Πέτρ. β΄11, Αποκ. ε΄2, ιη΄21, κ.α.), ως ενεργητικοί: “και εγένετο εν τω αναβήναι την φλόγα επάνω του θυσιαστηρίου έως του ουρανού και ανέβη ο άγγελος Κυρίου εν τη φλογὶ του θυσιαστηρίου, και Μανωὲ και η γυνὴ αυτοῦ βλέποντες και έπεσαν επὶ πρόσωπον αυτῶν επὶ την γην.” (Κριτ. ιγ΄20) και αλλού (Ησ. στ΄2-6, Δαν. θ΄21-23, Μτθ. ιγ΄49, Πράξ. κζ΄23, Αποκ. η΄13), ως ομαδοποιημένοι σε τάξεις ή στρατιές, Χερουβίμ, Σεραφίμ, Θρόνοι, Κυριότητες, Δυνάμεις, Εξουσίες, Αρχές, Άγγελοι, Αρχάγγελοι, (Ι.Κ.): (Ησ. στ΄1-6) και (Ιεζ. ι΄1, Κολοσ. α΄16, Αποκ. ιβ΄7), ως ενδιαφερόμενοι για την ευημερία και τη σωτηρία των ανθρώπων: (Λουκ. Β΄9-12, κατά την κατά σάρκα Γέννηση του Κυρίου), αλλά και στο Α΄Πέτρ. α΄12 και ως απολαμβάνοντες της ουρανίου μακαριότητος μαζί με τους αγίους: (σχετ. Εβρ. ιβ΄22,23).

Μια ομάδα αγγέλων αμαρτάνοντας από οίηση, δεν τήρησε τις αρχές της και αποπέμφθηκε από τον Θεό στην Άβυσσο: καὶ παρεκάλει (το δαιμόνιο στο θαύμα της θεραπείας στα Γάδαρα) αυτὸν ίνα μη επιτάξη αυτοίς εις την άβυσσον απελθείν.” (Λουκ. η΄29-31). Αυτοί ονομάστηκαν διάβολοι, δαίμονες ή πειρασμοί εξαιτίας της πορείας τους εναντίον του θεού και της ανθρωπότητας. Ο αρχηγός τους ονομάζεται στην εβραϊκή γλώσσα Βεελζεβούλ (άρχων των μυγών), Σατάν ή Αβαδδών: “έχουσι βασιλέα επ' αυτών τον άγγελον της αβύσσου· όνομα αυτώ Εβραϊστὶ Αβαδδὼν, εν δε τη Ελληνική όνομα έχει Απολλύων.” (Αποκ. θ΄11), και Απολλύων ή Ολοθρεύων στην ελληνική, ενώ στη μετάφραση των Εβδομήκοντα καλείται άγγελος της Αβύσσου. Από τους αγαθούς αγγέλους λέγεται ότι επτά είναι οι Αρχάγγελοι, εκ των οποίων οι πιο γνωστοί στους ανθρώπους είναι ο Μιχαήλ και ο Γαβριήλ, οι και σήμερα εορτάζοντες, οι οποίοι βρίσκονται μπροστά στο θρόνο του Θεού: .“Και είδον τους επτὰ αγγέλους οι ενώπιον του Θεού εστήκασι, και εδόθησαν αυτοίς επτὰ σάλπιγγες”(Αποκ. η΄2) και έχουν εξουσία πάνω στους άλλους αγγέλους και προστατεύουν ορισμένα έθνη: “Και εν τω καιρώ εκείνω αναστήσεται Μιχαὴλ ο άρχων ο μέγας, ο εστηκώς επὶ τους υιοὺς του λαού σου· καὶ έσται καιρὸς θλίψεως, θλίψις οία ου γέγονεν αφ' ου γεγένηται έθνος εν τη γη έως του καιρού εκείνου· και εν τω καιρώ εκείνω σωθήσεται ο λαός σου, πας ο γεγραμμένος εν τη βίβλω”(Δαν. ιβ΄1).

Τέσσερα ονόματα Αρχαγγέλων γνωρίζουμε, από τους οποίους οι δύο αναφέρονται στην Καινή Διαθήκη, ο Μιχαήλ (Ιουδ. 9) και ο Γαβριήλ (Λουκ.__ α΄16), ο ένας στην Παλαιά Διαθήκη, ο Ραφαήλ (Τωβίτ ιβ΄15), ενώ σε εβραϊκά συγγράματα άλλος ένας, ο Ουριήλ. Σε ένα από τα αρχαιότερα χριστιανικά συγγράμματα, στο έργο “Ο Ποιμήν” του Ερμά, διαβάζουμε ότι ο εφεστώς του πιστού, δηλαδή ο φύλαξ άγγελος: “τρυφερός εστί και αισχυντηρός και πραϋς και ησύχιος. Όταν μεν ουν επί την καρδία σου αναβή, ευθέως λαλεί μετά σου περί δικαιοσύνης, περί αγνείας, περί σεμνότητος και περί αυταρκείας και περί παντός έργου δικαίου και περί πάσης αρετής ενδόξου”, ενώ προσθέτει πιο κάτω πως όταν γεννιούνται στην καρδιά σου τέτοιες σκέψεις και αισθήματα, μάθε ότι ο άγγελος ο αγαθός είναι μαζί σου1. Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός προσθέτει: “Είναι ο άγγελος φύση λογική, πνευματικὴ και ελεύθερη, μεταβλητὴ σύμφωνα με την απόφασή της, δηλαδὴ μεταβλητὴ μὲ τὴ θέλησή της· διότι καθετὶ που έχει δημιουργηθεί είναι και μετάβλητο και μόνο τὸ αδημιούργητο είναι αμετάβλητο. Επίσης καθετὶ λογικὸ είναι ελεύθερο. Επειδὴ λοιπὸν ο άγγελος είναι λογικὴ και πνευματικὴ φύση, είναι ελεύθερη· επειδὴ όμως είναι φύση ποὺ έχει δημιουργηθεί, είναι μεταβλητή, με δυνατότητα να μένει σταθερὴ και να προοδεύει στο αγαθό, αλλὰ και να κατευθύνεται στο κακό. Επίσης, δεν έχει τη δυνατότητα να μετανοήσει, διότι είναι και ασώματος. Ο άνθρωπος δηλαδὴ μπορεί να μετανοήσει λόγω της ασθένειας του σώματός του. Είναι αθάνατος όχι εκ φύσεως, αλλὰ κατά χάρη· διότι καθετὶ που έχει αρχή, έχει και τέλος σύμφωνα με τοὺς φυσικοὺς νόμους. Και μόνος ο Θεὸς είναι αιώνιος, ή καλύτερα πέραν απὸ το αιώνιο· διότι ὁ Δημιουργὸς του κόσμου δεν εξαρτάται απὸ τὸ χρόνο, αλλὰ είναι πέραν απὸ το χρόνο. Οι άγγελοι είναι δεύτερα πνευματικὰ φώτα, που παίρνουν το φωτισμὸ απὸ τὸ πρώτο και άναρχο φῶς και δεν έχουν ανάγκη απὸ γλώσσα και ακοή, αλλὰ πληροφορούνται μεταξύ τους τα προσωπικὰ διανοήματα και τις αποφάσεις τους χωρίς τον προφορικὸ λόγο.2”Αξίζει να αναφέρουμε ότι, εκτός της εορτής των Αγίων Αρχαγγέλων Γαβριήλ και Μιχαήλ, η Εκκλησία μας έχει αφιερώσει τη Δευτέρα κάθε εβδομάδας προς τιμήν των αγγέλων.

του Κων. Α. Οικονόμου, δασκάλου

ΠΗΓΗ

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

H αιρεση του Αρειου και η Α Οικουμενικη Συνοδος

Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΚΑΙ Η Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ειρήνης Αρτέμη

Πτ. Θεολογίας -Φιλολογία Πανεπιστημίου Αθηνών
Mphil Θεολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών
υπ. διδάκτορος Θεολογίας  Πανεπιστημίου Αθηνών

Τον Δ΄ αιώνα μετά το τέλος των Διωγμών εμφανίστηκε η πρώτη μεγάλη δογματική απειλή για την επίσημη χριστιανική θρησκεία. Ήταν η διδασκαλία του Αρείου[1]. Το πρόβλημα που βασάνιζε τον Άρειο ήταν η αΐδια - αιώνια γέννηση του Θείου Λόγου. Δίδασκε, λοιπόν, ότι ο Υιος δεν είναι κατά φύση και κατ ουσίαν αληθινός Θεός[2]. Δημιουργήθηκε από το Θεό - Πατέρα κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή «εν χρόνω»[3]. Για το λόγο αυτό δεν μπορούσε να χαρακτηρισθεί αγέννητος, ούτε μέρος αγεννήτου. Ήταν επομένως, ένα απλό κτίσμα του Θεού[4]. Ως κτίσμα, λοιπόν, ο Υιος και ο Λόγος του Θεού δεν είναι συνάναρχος και συναΐδιος προς τον Πατέρα[5], αλλά δημιουργήθηκε αμέσως «θελήσει» του Πατρός[6], ενώ τα άλλα κτίσματα δημιουργήθηκαν από το Θεό δια μέσου του Υιού. Χαρακτηριστική φράση που συνόψιζε την αρειανική διδασκαλία για τον Υιό ήταν «ην ποτε ότε ουκ ην»[7].

Η συνδημιουργία του κόσμου από το Θεό και τον Υιό δε σημαίνει ότι ο δεύτερος μετείχε στη φύση η στην ουσία του Θεού ούτε ότι ήταν κατά φύση αληθινός Θεός[8]. Ο Άρειος υποστήριζε την απόλυτη μοναρχία της θεότητας και δεχόταν ένα Θεό αγέννητο και άναρχο. Επομένως, πριν από τη δημιουργία του Υιού ήταν απόλυτη η «μοναρχία» του μόνου αγέννητου και άναρχου Θεού, γι αυτό και ο μεν Θεός δεν ήταν Πατήρ, πριν να δημιουργήσει τον Υιό, και ο δε Υιος δεν υπήρχε πριν δημιουργηθεί από τον Πατέρα, «σύνες ότι η μονάς ην, η δυάς δε ουκ ην, πριν υπάρξη. Αυτίκα γουν Υιού μη όντος ο Πατήρ Θεός εστι»[9].

Η θεμελίωση της διδασκαλίας του περί της κατωτερότητας του Υιού σε σχέση με τον Πατέρα στηρίχθηκε στη διάχυτη αντίληψη περί subordinatio. Το τελευταίο αποτελούσε το βασικό έρεισμα της κακοδοξίας του. Έκδηλο είναι ότι ο Άρειος χρησιμοποιεί τις θεολογικές έννοιες της πατρότητας και της υιότητας μεταφορικά και κατ αναλογίαν προς την ανθρώπινη ζωή, κατά την οποία ο πατέρας προηγείται χρονικά του υιού του. Επιχειρεί, λοιπόν, να εξηγήσει με βάση τις ανθρώπινες σχέσεις τις σχέσεις των Προσώπων της Αγίας Τριάδος.

Ο Άρειος και οι θιασώτες του χρησιμοποιούν αυστηρά την ιστορικογραμματική ερμηνευτική μέθοδο της Αντιοχειανής Σχολής για να τεκμηριώσουν την απόλυτη μοναρχία του Θεού - Πατρός, την κτιστή φύση του Υιού - Λόγου και τη δημιουργία του από τον Πατέρα, την ατελή γνώση του για τον Πατέρα και την ηθική θεοποίηση του Υιού. Την αιρετική διδασκαλία του Αρείου ανέλαβε να ανασκευάσει ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Αλέξανδρος με τη βοήθεια του Μεγάλου Αθανασίου. Στην πραγματικότητα ο Μέγας Αθανάσιος ήταν ο μοναδικός θεολογικός αντίπαλος του Αρείου, χωρίς όμως να καταφέρει να νουθετήσει τον τελευταίο.

Αναγκαία κρίθηκε η σύγκληση μιας συνόδου, στην οποία θα μπορούσαν να απολογηθούν οι αρειανόφρονες επίσκοποι και ο ίδιος ο Άρειος. Στη συνέχεια θα υπήρχε η δυνατότητα της ορθής διατύπωσης της διδασκαλίας της Εκκλησίας για την αΐδια, άτρεπτη, τέλεια υιότητα και θεότητα του Υιού και Λόγου του Θεού, του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδας. Η σύνοδος αυτή αρχικά προετοιμάστηκε ως μία τοπική σύνοδος, αλλά η συμμετοχή επισκόπων τόσο από τη Δύση όσο και από την Ανατολή καθώς και η θεολογική θεμελίωση του Τριαδικού δόγματος έδωσαν στη σύνοδο οικουμενικό χαρακτήρα. Η Σύνοδος αυτή είναι η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος της Εκκλησίας του Χριστού, η οποία έγινε το 325 στη Νίκαια της Βιθυνίας.

Την εποχή εκείνη, στο θρόνο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας βρισκόταν ο Κωνσταντίνος (306-337), ο κληθείς αργότερα Μέγας, γιός του Κωνστάντιου του Χλωρού. Ο Κωνσταντίνος είχε στραφεί ευνοϊκά προς το Χριστιανισμό. Επί χρόνια είχε πολεμήσει τους Δονατιστές της Βόρειας Αφρικής και τους Μελιτιανούς της Αιγύπτου. Τώρα, όμως, ερχόταν αντιμέτωπος με μία αίρεση με σοβαρότερες προεκτάσεις για τη συνοχή της αυτοκρατορίας. Η αίρεση αυτή γεννήθηκε από τα δογματικά ολισθήματα του Αρείου.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Φώτης Κόντογλου : Τους μισεί ο κόσμος.

Φώτης Κόντογλου : Τους μισεί ο κόσμος.

Του κ. Φώτη Κόντογλου

« Και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου» (Ματθ. 10, 22). «Ει ο κόσμος υμάς μισεί, γινώσκετε ότι εμέ πρώτον υμών μεμίσηκεν» (Ιωάν. 15, 18).

Η κίνηση που άρχισε να γίνεται ανάμεσα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και στο Βατικανό, με τη συνάντηση του Πατριάρχη Αθηναγόρα και του Πάπα Παύλου, έστρεψε κατά κει την προσοχή του κόσμου. Η εποχή μας είναι όλο θεαματικές σκηνοθεσίες, γιατί ο κόσμος σήμερα έχει μανία με το θέατρο, κι όλοι, είτε πολιτικοί είναι, είτε επιστήμονες, είτε καλλιτέχνες, ακόμα και κάποιοι παπάδες, παρουσιάζονται σαν να είναι ηθοποιοί, και τους παίρνουνε φωτογραφίες και κινηματογραφικές ταινίες, και ποζάρουνε μέσα στις εφημερίδες, που τους ιστορίζουνε με όλα τα καθέκαστα. Έτσι έγινε και με τους δυο μεγάλους αρχηγούς του Χριστιανισμού, που πήγανε με πομπή, σαν άρχοντες, εκεί που γεννήθηκε ο Χριστός, πάμφτωχος μέσα σε ένα παχνί, σ΄ ένα φτωχικό μαντρί. Η συνάντηση αυτή έγινε ύστερα από πολλές τυμπανοκρουσίες, αληθινά με σεμνότητα που θύμιζε την ταπείνωση του Χριστού!

Κι΄ ο κόσμος χειροκρότησε τους δύο αρχηγούς που διακηρύξανε, πως οι Χριστιανοί πρέπει να ενωθούνε, και πως αυτοί δίνουνε το σύνθημα, παραμερίζοντας κάθε έχθρητα που είχε φυτρώσει ανάμεσά τους στα περασμένα χρόνια, και πως «το μεσότειχον του φραγμού διαλέλυται» . Οκόσμος θέλει και ποθεί τη συμφιλίωση ανάμεσα στους Χριστιανούς, και θαρρεί πως έχει δίκηο να πιστεύη πως κάθε άνθρωπος που δε θέλει αυτή τη συμφιλίωση, είναι κακός άνθρωπος, εχθρός της ειρήνης, έρημος από αγάπη, κι΄ αν λέγη μάλιστα πως είναι και Χριστιανός, μ΄ αυτό που κάνει δείχνει πως είναι υποκριτής και θεομπαίχτης, αφού δεν έχει μέσα του την αγάπη, που είναι ο ίδιος ο Χριστός. Αλλά πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα! Πόσο άδικα κρίνουνε οι πολλοί εκείνους που δεν επικροτούνε αυτούς τους εναγκαλισμούς!

 Ο πολύς ο κόσμος κρίνει χωρίς να ξέρη, καταδικάζει χωρίς να ρωτήση γιατί φέρνεται έτσι σ΄ αυτόν τον οποίον καταδικάζει. Βέβαια, με την πρώτη ματιά, δε μπορεί παρά να παραδεχτή κανένας πως όλοι μας πρέπει να επικροτήσουμε με ενθουσιασμό αυτή την ευλογημένη κίνηση, και να ευχόμαστε να φτάξη στο ποθητό αδέλφωμα όλων των Χριστιανών. Ωστόσο, οι πολλοί δεν ξέρουνε αν υπάρχη κάποιο μεγάλο εμπόδιο στο να γίνη αυτό το αδέλφωμα, το πιο μεγάλο εμπόδιο. «Και ποιο εμπόδιο μπορεί να υπάρχη, εκεί που υπάρχει η αγάπη;», θα πούνε πολλοί, σχεδόν όλοι. Μιλούνε έτσι, γιατί δεν ξέρουνε πως αυτή η λεγόμενη συμφιλίωση γίνεται με τη θυσία της αλήθειας του Χριστού από μέρος της Ορθοδοξίας, χωρίς να υπάρχη στη μέση καθόλου αγάπη. Αλλά κι΄ αν υπήρχε αγάπη, η αγάπη αυτή θα ήτανε η απατηλή αγάπη τούτου του κόσμου, που δεν έχει καμμιά σχέση με τον Χριστό

Ο Χριστός ξεχώρισε τη μια αγάπη από την άλλη, καθώς ξεχώρισε και την ειρήνη που νοιώθει ο κόσμος, από την δική του την ειρήνη. Και ποια λοιπόν είναι η αγάπη του Χριστού; Την είπε ο ίδιος με τα λόγια τούτα:  «ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστιν ο αγαπών με… Εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει». Και φύλακας και ερμηνευτής του λόγου του Χριστού είναι η Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι η ιερή Κιβωτός, που μέσα σ΄ αυτή φυλάχθηκε η αλήθεια του Ευαγγελίου. Φυλάχθηκε αμίαντη από τις αιρέσεις, και θα φυλαχθή άσπιλη και αναλλοίωτη έως τη συντέλεια του κόσμου. Κι΄ αυτή η Εκκλησία είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, η λεγομένη Ορθόδοξη. Είναι αυτή, γιατί μονάχα αυτή διατήρησε ανόθευτο κι΄ ανάλλαχτο τον λόγο του Κυρίου, κράτησε ανέγγυχτα τα μυστήρια και τα δόγματα, επικυρώνοντάς τα με τις επτά Οικουμενικές Συνόδους, κάθε φορά που επιχειρούσανε οι αιρετικοί να τα εξηγήσουν κατά τη διαστρεμμένη διάνοιά τους. Η παπική Εκκλησία της Ρώμης δεν τα κράτησε αδιάφθορα, αλλά κατάντησε αιρετική, γιατί άλλαξε και μυστήρια και δόγματα, σε σημείο που η διδασκαλία του Χριστού να γίνη αγνώριστη

 Το κοσμικό πνεύμα της, νόθεψε τον λόγο του Κυρίου, κ΄ η αλαζονεία της την αποξένωσε από το σώμα της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού, που το θεμέλιό της είναι η ταπείνωση. Λοιπόν, καλά είναι τα έμορφα λόγια της αγάπης, και ευχάριστα ακούγονται από τα ανύποπτα αυτιά των πολλών ανθρώπων, που απορούν πως υπάρχουνε άνθρωποι που δεν επικροτούν αυτή την αγάπη ανάμεσα στους Χριστιανούς. Και τούτο γίνεται επειδή οι πολλοί είναι αδιάφοροι για τη θρησκεία, κι΄ όσοι πάλι δεν είναι αδιάφοροι, δεν είναι σε θέση να νοιώσουνε όλοι με ποια πληρωμή θα γίνη αυτή η συμφιλίωση. Η πληρωμή θα γίνη με τη θυσία του λόγου του Χριστού, που είναι η ίδια η αγάπη. Τι είδους λοιπόν συναδέλφωση μπορεί να είναι αυτή που πληρώνεται με τη θυσία της αληθινής Αγάπης;

Η Εκκλησία του Χριστού χτίσθηκε με το τίμιο αίμα Του, και στερεώθηκε με το αίμα των μυριάδων μαρτύρων. Σαν λείψανε οι αρχαίοι τύραννοι, οι ειδωλολάτρες εχθροί της θρησκείας μας, οι Διοκλητιανοί κ΄ οι Μαξέντιοι, φανερωθήκανε οι αιρετικοί κ΄ οι αποστάτες, που λεγόντανε μεν Χριστιανοί, μα χτυπούσανε τη θρησκεία με πλέον ύπουλον τρόπο, και τότε λάμψανε οι νέοι μάρτυρες, οι λεγόμενοι ομολογηταί. Και τούτο έγινε κατά θεία παραχώρηση, για να βρίσκεται η Εκκλησία πάντα σε κίνδυνο, ώστε να είναι άγρυπνοι νύχτα και μέρα οι κυβερνήτες της κι΄ όλοι οι Χριστιανοί, σαν εκείνους τους στρατιώτες που φυλάγουν θησαυρό μεγάλον.

 Για τούτο λέγει ο άγιος Ισαάκ πως σε όσους κατοικεί μέσα τους το Άγιον Πνεύμα, δεν τους αφήνει να συνηθίσουν στην οκνηρία και να νυστάξουν, αλλά τους βάζει παντοτινά σε φροντίδες και σε αγώνα σκληρόν. Τώρα που γίνεται αυτή η κίνηση να ενωθούν οι Χριστιανοί, μα κι΄ όσοι δεν είναι Χριστιανοί, κινημένοι από την κοσμική επιθυμία της καλοπέρασης και της πνευματικής αναισθησίας, κι όχι από το πνεύμα του Χριστού, οι πολλοί που είναι αδιάφοροι, και που δεν τους μέλλει για τη θρησκεία, χειροκροτούνε αυτή την κίνηση, γιατί δεν ενδιαφέρονται για άλλο τίποτα, παρά μονάχα για την υλική ζωή και για την εξασφάλισή της. Γι΄ αυτούς, θρησκεία, δόγματα, μυστήρια, αλήθεια, μέλλουσα ζωή, είναι ανοησίες και γελοίες δεισιδαιμονίες, που πρέπει να σαρωθούν μπροστά στο υψηλό και κοσμοεπιθύμητο ιδεώδες της ψεύτικης συναδέλφωσης ανάμεσα στους ανθρώπους.

 Γι΄ αυτούς μια αλήθεια υπάρχει, κ΄ είναι αυτή η αλήθεια τούτη η σαρκική ζωή που ζούμε, χωρίς πίστη, χωρίς ελπίδα πέρα από τον τάφο. Και γι΄ αυτή τη ζωή πρέπει να θυσιασθούνε τα πάντα, και πολύ περισσότερο η αλήθεια που μας παρέδωσε ο Χριστός, και που γι΄ αυτούς είναι ένα ψέμα, μια ανοησία. Αυτό το πλήθος που είναι αδιάφορο για τη θρησκεία, βογγά φοβεριστικά καταπάνω σε κείνους που αγωνίζονται για να φυλαχτή ο θησαυρός της Ορθοδοξίας, και να μη θυσιαστή στο παζάρεμα που θα γίνη για την κοσμική συμφιλίωση ανάμεσα στους ανθρώπους. Γι΄ αυτό το πλήθος, είναι ακατανόητο το πείσμα που φανερώνουν «οι φανατικοί θρησκόληπτοι, οι εχθροί της προόδου, οι μισαλλόδοξοι, οι μνησίκακοι». Πόσο εύκολο πράγμα είναι να τα βλέπη κανένας όλα, και θρησκεία, και Χριστό, και πίστη με τέτοιον μακάριον τρόπο! Να μη σκοτίζεσαι για τίποτα, και όμως να φαίνεσαι πως είσαι και γεμάτος αγάπη, ταπεινός κι΄ αμνησίκακος περισσότερο από τους αγίους! Σήμερα που ήμαστε έτοιμοι να σπαράξουμε ο ένας τον άλλον για το συμφέρον, γέμισε ο κόσμος από ανθρώπους που περνούν για ψυχόπονοι και για κήρυκες της αγάπης και της ταπείνωσης, επειδή φωνάζουνε να σαρωθούνε «τα μίση του παρελθόντος και να λησμονηθούν οι δογματικές ανοησίες που εμπόδιζαν επί αιώνας την προσέγγισιν της Ανατολικής και της Δυτικής Εκκλησίας».

 Γι΄ αυτούς τους καλούς ανθρώπους, που δεν έχουνε ανάγκη από την Εκκλησία για να είναι καλοί άνθρωποι, οι ομολογητές που βασανισθήκανε για την πίστη μας από τους αιρετικούς, και που προτιμήσανε να θανατωθούνε παρά να την αρνηθούνε, ήτανε κάποιοι στενόμυαλοι πεισματάρηδες, κακοί καιο μοχθηροί, που δεν είχανε καθόλου αγάπη μέσα τους, κι΄ ας τους είπανε αγίους. Άγιοι είναι οι σημερινοί κράχτες της συναδελφώσεως με τους αιρετικούς, κι΄ όχι ο Αθανάσιος, ο Βασίλειος, ο Σπυρίδων, ο Νικόλαος, ο Ευστάθιος, ο Μάξιμος, ο Θεόδωρος Στουδίτης, ο Θεοφάνης ο Γραπτός, ο Γρηγόριος Παλαμάς, ο Μάρκος ο Ευγενικός, ο Νικόδημος Αγιορείτης, κ΄ οι άλλοι φανατικοί καλόγηροι. Μα για τους έξυπνους που δεν δίνουνε πεντάρα για τη θρησκεία, κ΄ οι μάρτυρες ακόμα που χύσανε το αίμα τους για να στερεωθή η Εκκλησία, και κείνοι άδικα σφαχτήκανε και κρεμασθήκανε και χάσανε τη ζωή τους για ένα ανόητο πείσμα, επειδή πιστέψανε σε κάποιο ψέμα που το νομίσανε για αλήθεια. Το πρακτικό μυαλό τα περιπαίζει όλα, θρησκεία, πίστη, δόγματα, μυστήρια, σωτηρία, μέλλουσα ζωή.

Πώς να θυσιάσης, λέγει, τούτη τη ζωή τη χειροπιαστή, για την άλλη, που δεν γύρισε κανένας από τον άδη για να μας πη πως υπάρχει! «Κάλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρει». Έτσι συλλογίζεται ο φρόνιμος, ο πρακτικός άνθρωπος, και πορεύεται αναλόγως. Αυτός είναι που ενθουσιάσθηκε για την Ένωση των Εκκλησιών, «για να πάψουν τέλος πάντων αυτές οι ανοησίες με τα σχίσματα, με τα δόγματα και τους βυζαντινισμούς». Τι ωραία! Τι καλά! Τη δουλειά μας να κάνουμε. «Να γίνουμε και στη θρησκεία Ευρωπαίοι, όπως γινήκαμε Ευρωπαίοι σε όλα. Να συγγενέψουμε με τους Ευρωπαίους Χριστιανούς, να παρατήσουμε πια τούτη τη βλάχικη θρησκεία με τους λυγδιασμένους καλόγερους. Να συγχρονισθούμε. Να αποκτήσουμε ιερωμένους ευπαρουσίαστους, όχι τσελιγκάδες αχτένιστους, σαν τον Κοσμά τον Αιτωλό με την κλίτσα. Εκεί θα βρισκόμαστε αιωνίως; Υπανάπτυκτοι θα μείνουμε και στη θρησκεία;».

Ο διάβολος πάντα τάζει πολλά σε κείνους που θέλει να μπλέξη στα δίχτυα του. Στους πρωτόπλαστους είπε πως θα γίνουνε θεοί, αν τον ακούσουνε και φάνε από το Δένδρο της Γνώσεως. Έτσι και τώρα, σε όλους αυτούς που επικροτούνε την ιερή συμμαχία του Πάπα με τον Πατριάρχη, στους αδιάφορους για τα θρησκευτικά, στους άθεους και στους ψευτοχριστιανούς, λέγει για να τους σαγηνέψη, πως θα φανούνε στα μάτια του κόσμου φιλάδελφοι, αμνησίκακοι, ταπεινοί, μα και προοδευτικοί, φιλελεύθεροι, χωρίς φανατισμούς και δεισιδαιμονίες. Και πως, με το να εγκρίνουνε ό,τι γίνεται για το αδέρφωμα των Χριστιανών, συνεργούνε στο καλό της ανθρωπότητος, για να ζήση ήσυχη και ν΄ απολάψη τα καλά τούτου του κόσμου, χωρίς να μποδίζεται από τη θρησκεία του Χριστού και την καταραμένη διδασκαλία του, που χωρίζει τους ανθρώπους και τους κάνει να εχθρεύωνται μεταξύ τους. Ο ίδιος ο Χριστός είπε πως ήρθε στον κόσμο για να τον κάνη άνω-κάτω, να χωρίση γονιούς από τα τέκνα, αδελφό από αδελφό: «Μη νομίσητε, λέγει, ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην. Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν. Ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπον παρά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής» (Ματθ.10, 24). Και σε άλλο μέρος λέγει πάλι: «Πυρ ήλθον βαλείν επί την γην (Λουκ. 12, 49). Πως γίνεται, αυτός ο Χριστός που μιλούσε ολοένα για ειρήνη, και χαιρετούσε λέγοντας «Ειρήνη υμίν», πως λέγει πάλι πως ήρθε στη γη για να βάλη φωτιά να την κάψη; «Λοιπόν, εσείς οι άνθρωποι, λέγει ο διάβολος στ΄ αυτί τους, πρέπει να βάλετε ένα τέλος στη φαγομάρα που έρριξε ανάμεσά σας αυτός ο ταραχοποιός που λέγεται Χριστός, για να μπορέσετε να ζήσετε ήσυχοι και μονιασμένοι. Εκείνος είπε πως θα φέρη στον κόσμο την ταραχή και τη διχόνοια, και την έφερε. Εγώ σας φέρνω την ειρήνη και την αγάπη κι΄ ας με λένε διάβολο, σατανά κι΄ ανθρωποκτόνο. Ήρθε η ώρα να καταλάβετε ποιος είναι ο εχθρός σας και ποιος ο ευεργέτης σας. Ευεργέτης σας είμαι εγώ ο αδικοκατηγορημένος, όπως το βλέπετε καθαρά σήμερα που καθαρίσανε τα μάτια σας με την επιστήμη και με την αληθινή γνώση. Τόσους αιώνες σας τύφλωνε εκείνος ο πλάνος ο Χριστός με τα παραμύθια του. Ανάθεμά τον!».

(ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ  16-2-1964)

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>