Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Γιατί; Mια σύντομη προσέγγιση του μυστηρίου του θανάτου

0 σχόλια
ΓΙΑΤΙ;  MΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Βασιλείου Κ. Ακριβοπούλου Πρωτοπρεσβυτέρου
Πρωτοπρεσβύτερος Μητροπολιτικός Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου Βόλου

 

Πρόλογος

Το μικρό αυτό πόνημα, πού κρατάς στα χέρια  σου αύτη τη στιγμή, έχει γραφεί ιδιαίτερα για σένα αδελφέ, πού πενθείς, γιατί κάποιο μέλος της οικογενείας σου έχει αφήσει τον πρόσκαιρο τούτο κόσμο και βρίσκεται στις  ουράνιες μονές ,  ένθα ουκ εστί πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος  (Κοντάκιον νεκρώσιμου ακολουθίας).

Θέλουμε κι εμείς να συμμετέχουμε στο δικό σου πένθος, γιατί δεν είμαστε ξένοι, αλλά αδελφοί και ο Απόστολος των Εθνών Παύλος διέταξε  χλαίειν μετά κλαιόντων  (Ρωμ. 12,15).
      Δε συμμετέχουμε στο πένθος σου τυπικά, αλλά ουσιαστικά. Γι' αυτό είμαστε πρόθυμοι να βρεθούμε κοντά σου, να συζητήσουμε επάνω στο μεγάλο αυτό και σημαντικό θέμα του θανάτου, να θυμηθούμε στιγμές που ζήσατε με τον απελθόντα αδελφό η αδελφή, να συμπαρασταθούμε πνευματικά και γιατί όχι και υλικά αν είναι ανάγκη.

Για το λόγο  αυτό μελέτησε προσεκτικά τις σκέψεις που εκτίθενται. Σ' αυτό το πόνημα αναζήτησε μέσα από τις σελίδες του τις αλήθειες, που ο Κύριος μας άφησε παρακαταθήκη και οι  Άγιοι Πατέρες μας σχολίασαν.

Μη λησμονείς ότι παρηγοριά θα βρεις μόνο μέσα στην Εκκλησία. Οι άνθρωποι που έχουν ταχθεί να την υπηρετούν, καθώς και οι πιστοί μαθητές του   Χρίστου, έχουν τη δυνατότητα να σε βοηθήσουν. Ο λόγος του Θεού και η πατερική εμπειρία μόνο μπορούν να χύσουν βάλσαμο παρηγορίας στον πόνο σου και κανένας άλλος.

Στις σελίδες του θα βρεις απαντήσεις που δόθηκαν σε κάποιους άλλους πενθούντες αδελφούς μας και οι όποιοι ομολόγησαν ότι αναπαύτηκαν. Εκείνοι παρηγορήθηκαν. Βρήκαν την αλήθεια. Ακολούθησαν το δρόμο Εκείνου που είπε:  Εγώ είμι η οδός και η αλήθεια και η ΖΩΗ  (Ίωανν. 14,6).

Το ευχόμαστε με αγάπη και για σένα.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Οι δήθεν δύο τύποι εκκλησιολογίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία

0 σχόλια


1. Οι δήθεν δύο τύποι εκκλησιολογίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία

Τον τελευταίο καιρό υφέρπει και κυοφορείται μια αιρετική διδασκαλία που υπονομεύει όλο το οικοδόμημα της ορθοδόξου διδασκαλίας. Δεν θα έδινα ιδιαίτερο ενδιαφέρον και προσοχή, αν δεν έβλεπα ότι αυτή η κακοδοξία διαδίδεται σαν λύμη, την οποία συναντώ σε βιβλία και κείμενα, θεολόγων και φιλοσοφούντων, σε άρθρα, σε προφορικές ομιλίες που ακούγονται από ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Δεν κτυπιέται ευθέως η δογματική διδασκαλία της Αγίας Γραφής, των Οικουμενικών Συνόδων, αλλά κυρίως προσβάλλονται ύπουλα οι προϋποθέσεις της ορθοδόξου θεολογίας.
Γράφεται και λέγεται ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας από τον 3ο αιώνα και μετά αλλοίωσαν την αρχέγονη εκκλησιαστική παράδοση.
Η αρχαία Εκκλησία, όπως υποστηρίζεται, ζούσε το μυστήριο της Εκκλησίας στην θεία Ευχαριστία, η οποία θεία Ευχαριστία «αποτελεί εικόνα και προληπτική φανέρωση της εσχατολογικής Βασιλείας του Θεού», οπότε η θεία Ευχαριστία εξομοιώνει, κατά το δυνατόν, τις ιστορικές κατά τόπους χριστιανικές κοινότητες ως «αυθεντική έκφραση της εσχατολογικής δόξας της βασιλείας του Θεού».
Οι απόψεις μπορούν να φαίνονται ως ευλογοφανείς, ουσιαστικά όμως δημιουργούν πρόβλημα, όταν δεν ερμηνεύωνται ορθόδοξα τα περί της θείας Ευχαριστίας ως φανερώσεως της Βασιλείας του Θεού, και τα περί της μεθέξεως της εσχατολογικής δόξας της Βασιλείας.
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Παγκόσμια προσδοκία Θεανθρώπου Λυτρωτή

0 σχόλια
Πρόλογος

Ένας εκ των γνωστοτέρων  και  επιφανεστέρων  θρησκειολόγων  και  ακαδημαϊκών  Διδασκάλων  του  20ού αιώνος υπήρξεν ο αείμνηστος Καθηγητής μας εις την Θεολογικήν Σχολήν του Πανεπιστημίου Αθηνών Λεωνίδας Ι. Φιλιππίδης (1898-1973), Πρύτανις του ιδίου Πανεπιστημίου δια το έτος 1965-1966. Συναρπαστικός διδάσκαλος, άριστος γνώστης και χειριστής της Ελληνικής Γλώσσης και το σπουδαιότερο απαράμιλλος συγγραφέας. Τα βιβλία του και οι ερευνητικές μελέτες του αποτελούν πρότυπα επιστημοσύνης, μεθοδικότητας και παιδείας (ERUDITIO). Το καταστάλαγμα της μακράς ενασχολήσεώς του με το θρησκειακό φαινόμενο σε όλες τις εκφάνσεις του περικλειόταν στον αγαπημένο του αποφθεγματικό λόγο: ‘’Εκ του Ενός, δια των πολλών εις τον Ένα’’. Η φράση αυτή περιέκλειε κατά τον αείμνηστο διδάσκαλο την τραγική, αλλά και λυτρωτική συνάμα πορεία της ανθρωπότητας, που από την μονοθεΐα κατέπεσε στην πολυθεΐα, για να επιστρέψει δια του Χριστού και εν Χριστώ εις τον Ένα και αληθινό Θεό, τον Τριαδικό Θεό της Χριστιανοσύνης, ορθοδόξως πιστευόμενο και λατρευόμενο. Η διδασκαλία του στρεφόταν συχνά γύρω από την λυτρωτική ζήτηση του Ενός και μόνου Αληθινού (Α’ Ιωάνν. 5, 20) όλων των λαών της γης και μάλιστα του Ελληνικού, ο οποίος, θεία ευλογία, παρουσιάζει στην μακρά ιστορική του διαδρομή στον χώρο της πολυθεΐας την υψηλότερη και ειλικρινέστερη λυτρωτική αναζήτηση, κατευθυνόμενος μυστικά από τον Τριαδικό Θεό στην ιστορική και αποφασιστική συνάντησή του με τον Ιησούν Χριστόν, την μόνη στην ιστορία ενσάρκωση του Αληθινού Θεού, Τον Οποίο του εκήρυξε και του εγνωστοποίησε ο Απόστολος Παύλος, ο φωτιστής της Ελλάδος και δι’ αυτής όλης της Ευρώπης, εις την κλασσική ομιλία του στον αθηναϊκό Άρειο Πάγο.
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Το Θέμα

0 σχόλια


1. – Το θέμα

Η παγκόσμια προσδοκία ενανθρώπησης του Αναζητούμενου και Νοσταλγούμενου Ενός Υψίστου Θεού, του μόνου πραγματικού Θεού, ως η μόνη που απομένει, και γι αυτό ελπίζεται, λύση του παναθρώπινου δράματος του χωρισμού Θεού και ανθρώπου.

1. – Στην Ιστορία των θρησκευμάτων, δηλ. στην θρησκειακή ιστορία όλης της ανθρωπότητας η θεανθρώπινη προσδοκία, προσδοκία παγκόσμια, προβάλλει ως αναγκαία και λογική συνέπεια της αδυναμίας του ανθρώπου να γνωρίσει τον Ένα Θεό του, τον Αναζητούμενο δια μέσου των αιώνων, και αν ενωθεί με Αυτόν, δηλ. να λυτρωθεί.

Επομένως στην παγκόσμια θεανθρώπινη προσδοκία αποκορυφώνεται αφενός η διαμέσου των αιώνων μονοθεϊκή ή μονοθεΐζουσα ανάταση της ανθρωπότητας, αφετέρου η διακαής λυτρωτική νοσταλγία της. Γι’ αυτό και η θεανθρώπινη προσδοκία προβάλλει από την βαθειά θρησκεύουσα και αλύτρωτη ψυχή των προχριστιανικών λαών ως πανανθρώπινο αίτημα, ως η μόνη απομένουσα λύση στο ανθρώπινο δράμα.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Στους Ινδούς

0 σχόλια


1. – Στους Ινδούς

1. – Αποδείχτηκε ήδη από τα κείμενα της Ινδικής Γραμματείας, α) ότι σ’ όλες τις φάσεις της Ινδικής θρησκείας βρίσκουμε έκδηλη την ισχυρή συνείδηση στους ανθρώπους περί αμαρτιών και ενοχής – μάλιστα και προπατορικής – έναντι του θείου και β) ότι όλα τα εξιλαστήρια μέσα, τα οποία προσφέρει η Ινδική θρησκεία και τα οποία  με αφοσίωση ασκούν και  χρησιμοποιούν οι ευσεβείς Ινδοί,  δεν δημιουργούν  τη βεβαιότητα  πραγματικής απαλείψεως της ενοχής, τ.ε. πραγματικής λυτρώσεως. Ούτε καν ευχαριστήρια προσευχή βρίσκουμε κάπου στα ινδικά θρησκεύματα για αμαρτία, που πραγματικά συγχωρήθηκε. Νοσταλγούν οι Ινδοί, αφ’ ότου εμφανίστηκαν στην υδρόγειο, λύτρωση από την αμαρτία και από την ενοχή, αλλά δεν την βρίσκουν. Εξ αυτού η νοσταλγία προς ένα λυτρωτή· η προσδοκία της επικείμενης ελεύσεώς του ως σωτήρα ήταν τόσο μεγάλη, ώστε όσες φορές προσέφεραν αιματηρή θυσία οι Ινδοί, συνηθέστατα πρόβατο, εκραύγαζαν: ‘’πότε θα γεννηθεί ο λυτρωτής;’’.
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Συμπέρασμα

0 σχόλια


Συμπέρασμα

Καταδείξαμε ήδη, ότι ούτε η Φιλοσοφία, ούτε τα Μυστήρια κατόρθωσαν να προσφέρουν στον άνθρωπο αληθινή θεογνωσία και πραγματική κοινωνία με τον Θεό, δηλ. αληθινή λύτρωση. Φιλοσοφία και μυστήρια, νοητική λειτουργία και εποπτικό βίωμα, παρέμειναν στο στάδιο της ανάτασης προς τον Άφθαστον και της αναζήτησης του Αγνοούμενου. Παρέμειναν υποκειμενικές προσπάθειες, οι οποίες δεν κατόρθωσαν να φθάσουν το αντικείμενο της επιδιώξεώς τους. Δεν μπόρεσε μέσω αυτών ο άνθρωπος να γνωρίσει τον Θεό ούτε να ενωθεί με αυτόν, ώστε να μένει με τον Θεό και ο Θεός με αυτόν. Το λυτρωτικό αυτό ιδεώδες παρέμεινε νοσταλγία, η μεταξύ Θεού και ανθρώπου απόσταση παρέμεινε αγεφύρωτη, η νοσταλγία απραγματοποίητη και η λύτρωση, και ως αληθινή θεογνωσία και ως ένωση με τον Θεό, απραγματοποίητη, ενώ συγχρόνως αυτή αποτελούσε το πιο βαθύ ύψιστο επιτακτικό αίτημα της ανθρώπινης καρδιάς. Ο άνθρωπος αισθανόταν, την ανάγκη να βρει λύτρωση πραγματική, όπως ο ασθενής ζει την επιτακτική ανάγκη της ιάσεώς του. Οι πάντες αναζητούσαν λυτρωτή, ως σωτήρα και συγχρόνως ιατρό από τα δεινά της άγνοιας, της πλάνης και του εν τω κόσμω Κακού.
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Π.Δ. περί του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού

0 σχόλια


1. - Η Π.Δ. περί του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: Χριστολογικά χωρία, μεσσιανικές προφητείες

Αυτός ο Κύριος αποκάλυψε, ότι ‘’οι Γραφές (δηλαδή η Π.Δ.), μαρτυρούν για Αυτόν’’68  και ότι ο Μωυσής έγραψε για Αυτόν και έτσι ‘’όσοι εκ των Ιουδαίων απιστούν είναι αναπολόγητοι ενώπιον του Θεού’’69  και ότι ο Αβραάμ ‘’αναγάλλιασε στη σκέψη πως μπορεί να δει τις δικές μου ημέρες τις είδε και χάρηκε’’70. Δι’ αυτών ο Κύριος αναφέρεται προφανώς στην παγκόσμια σωτηρία για την οποία είχε λάβει υπόσχεση ο Αβραάμ.
Στην συνέχεια δε ο Κύριος δηλώνει για τον εαυτό Του στους Ιουδαίους: ‘’Σας βεβαιώνω πως πριν γεννηθεί ο Αβραάμ εγώ υπάρχω’’71. Κατ’ εκείνη δε τη μεγάλη προ του πάθους προσευχή Του, λέγει απευθυνόμενος προς τον Πατέρα· ‘’με αγάπησες προτού να δημιουργηθεί ο κόσμος’’72, παρουσιάζοντας τον εαυτό Του ως τον συναΐδιο προαιώνιο Λόγο, τον συνάναρχο Λόγο με τον Πατέρα και το Πνεύμα, τον εκ Παρθένου γεννηθέντα για την σωτηρία μας, όπως θριαμβευτικά ψάλλει η Αγία Εκκλησίας μας.
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ο Χριστοκεντρικός χαρακτήρας της Π.Δ.

0 σχόλια


2. – Ο Χριστοκεντρικός χαρακτήρας της Π.Δ.

α) Η Προσωπικότητα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ρίχνοντας το φως της στην Π.Δ., αποκάλυψε, ότι και αυτή είναι Χριστοκεντρική, ότι δηλ. διερχόταν και δι’ αυτής ο Χριστός, ‘’χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας’’255, από τις πρώτες λέξεις της Γενέσεως μέχρι Ιωάννου του Προδρόμου, ο οποίος είναι ο τελευταίος προφήτης και ο πρώτος που είδε τον Χριστό και ευαγγελιστής, ιστάμενος στο ιστορικό έδαφος και της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης.

α. Οι πρώτες λέξεις της Γενέσεως (‘’εν αρχή’’) είναι οι ίδιες προς τις πρώτες λέξεις του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου και αναφέρονται στον Τριαδικό Θεό της προ της δημιουργίας αιωνιότητας.
Ακολουθεί και στα δύο ιερά αυτά κείμενα η δια του Λόγου του Θεού, ασάρκου ακόμη τότε, δημιουργία του σύμπαντος κόσμου και το ευθύς μετά την πτώση ‘’πρωτοευαγγέλιο’’256 της μέλλουσας σάρκωσης του Θεού Λόγου προς λύτρωση της ανθρωπότητας.
Μέσω των ακολουθούντων γεγονότων και αφηγήσεων της Π.Δ. διαπερνούσε ο εν Τριάδι ένας και μόνος αληθινός Θεός από της δημιουργίας του κόσμου δια του ασάρκου Θεού Λόγου εν Αγίω Πνεύματι257 μέχρι της ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου258 εν Χριστώ, τον ένσαρκο Λόγο, στον οποίο ‘’κατοικεί σωματικά όλη η Θεότητα’’259. Μετά την ενσώματη ανάληψη από τον πλανήτη μας του Χριστού, ο αυτός Ένας Θεός το εγκαινιασθέν έργο Του επί της γης δια του ενσάρκου Θεού Λόγου, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, συνεχίζει δια του καταπεμφθέντος εις την Εκκλησία Του και σ’ αυτή ενοικούντος αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με την υπόσχεση που δόθηκε απ’ αυτόν προ της αναλήψεώς Του260.
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η εκπλήρωση της προσδοκίας Θεανθρώπου Λυτρωτού

0 σχόλια


Η  Ε Κ Π Λ Η Ρ Ω Σ Η  Τ Η Σ  Μ Ο Ν Ο Θ Ε Ϊ Κ Η Σ  Α Ν Α Ζ Η Τ Η Σ Ε Ω Σ , Τ Η Σ Π Α Γ Κ Ο Σ Μ Ι Α Σ  Θ Ε Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Ν Η Σ  ΠΡ Ο Σ Δ Ο Κ Ι Α Σ  Κ Α Ι  Τ Η Σ Π Α Ν Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Ν Η Σ  Λ Υ Τ Ρ Ω Τ Ι Κ Η Σ  Ν Ο Σ Τ Α Λ Γ Ι Α Σ  Ε Ν  Χ Ρ Ι Σ Τ Ω Ι Η Σ Ο Υ ,  Τ Ο Ν  Μ Ο Ν Ο  Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Κ Ο  Θ Ε Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο  Λ Υ Τ Ρ Ω Τ Η .


1. – Η εκπλήρωση της προσδοκίας Θεανθρώπου Λυτρωτού ως λύση του παναθρώπινου δράματος, η αληθινή λύτρωση δια του μόνου πραγματικού Λυτρωτού, του ενανθρωπήσαντος εν Χριστώ Μόνου Αληθινού Θεού, του απ’ αιώνων Αναζητούμενου. – Ο Θεός ανάμεσα στους ανθρώπους, Εμμανουήλ(‘’Ο Θεός μαζί με εμάς’’).

α. – Έτσι όλη η Οικουμένη, αφ’ ενός αναζητεί τον Έναν αληθινό Θεό, τον οποίο, αν και άγνωστο, πίστευε ως τον μόνον Πραγματικόν, αφ’ ετέρου δε προσδοκά την από τον ουρανό κάθοδό Του στη γη, δια της ενανθρωπήσεώς Του, γι’ αυτό και ομοιάζει, λίγο πριν το μεγάλο γεγονός, προς ανοικτό κάλυκα άνθους, έτοιμο να δεχτεί τη ζωοποιό γύρη.
Θάμβος και κατάπληξη προκαλεί στον μελετητή της παγκόσμιας ιστορίας το θέαμα αυτό, που προβάλλει απ’ αυτήν – το θέαμα της πανανθρώπινης ψυχής, αφ’ ενός μεν να ανατείνει και να αναβλέπει στον ουρανό προς τον Έναν Αναζητούμενο Θεό της, αφ’ ετέρου δε να παρατηρεί τη γη και να καθηλώνει το βλέμμα προς ενδιάμεσο σημείο μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, για να  δει εκεί κάπου την πραγματοποίηση της ενανθρωπήσεως του Προσδοκώμενου.
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η διαφορά του μόνου ιστορικού και μόνου πραγματικού Θεανθρώπου

0 σχόλια
2. – Η διαφορά του μόνου ιστορικού και μόνου πραγματικού Θεανθρώπου από τους εξωχριστιανικούς φανταστικούς ή πλασματικούς, ανύπαρκτους, θεανθρώπους: η δια τούτων προϋποτύπωση του Προσδοκώμενου.

Τη  μοναδικότητα  του  ιστορικού  Θεανθρώπου  Κυρίου  Ιησού  Χριστού,  την  προεγκόσμια  προαιωνιότητα Αυτού και την από τον ουρανό πραγματική ενανθρώπηση του Θεού Λόγου, άριστα υπογραμμίζει σύγχρονη θρησκειολογική διαπραγμάτευση του όλου χριστολογικού θέματος335.
Οι μορφές ‘’δήθεν λυτρωτών’’ στα εξωχριστιανικά θρησκεύματα είναι ‘’καθαρώς μυθικές μορφές επινοήματα της ανθρώπινης φαντασίας’’336. Ο Μέγας Κωνσταντίνος αντιπροέβαλε στον ‘’Sol invictus’’ τον Ιησού Χριστό, ως τον ‘’Ήλιο της Δικαιοσύνης’’337.
Εάν ο Χριστός υπερνίκησε τον ισχυρότατό του, κατά την συγκρότηση της πρώτης Εκκλησίας Του, αντίπαλον, τον Μίθρα, ακριβώς σε αυτό έγκειται η απόδειξη, ότι ο Ιησούς δεν είναι μόνο ο Αληθινός Θεός, αλλά και ο Αληθινός Άνθρωπος  της  Ιστορίας,  ο  μόνος  αληθινός  Θεάνθρωπος  της  παγκόσμιας  Ιστορίας,  εν  αντιθέσει  προς  τους φανταστικούς, πλασματικούς, ανύπαρκτους, θεανθρώπους. Θεανθρώπους δια των οποίων οι λαοί προϋποτύπωσαν τον νοσταλγούμενο πραγματικό ιστορικό Θεάνθρωπο, τον Οποίο οι πηγές εξιστορούν εξ αυτοψίας, ως τον ιστορικό Χριστό και τούτον εσταυρωμένο.
Ο Ιωάννης ανοίγει το Ευαγγέλιό του περί Ιησού Χριστού με τον υπέροχο πρόλογο:
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η πλήρης συμφωνία της διδασκαλίας

0 σχόλια


3. – Η πλήρης συμφωνία της διδασκαλίας της Ορθόδοξης Χριστιανικής Δογματικής περί της εν Χριστώ ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου προς τα πορίσματα της θρησκειολογικής έρευνας

Και κατά την δογματική της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας, η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου ήταν η μόνη δυνατή, πλήρης, τέλεια και οριστική λύση του ανθρώπινου δράματος προς λύτρωση του ανθρώπου, ήτοι προς επανασύνδεσή του με τον Θεό, η οποία απ’ Αυτόν προαιωνίως, προγιγνώσκοντα την πτώση του ανθρώπου, από αγάπη προς αυτόν την είχε ο ίδιος ο Θεός προαποφασίσει και θελήσει, στο λεγόμενο ‘’πρωτευαγγέλιο’’.

Στην  Αποκάλυψη  της  Π.Δ.  περιγράφονται,  ως  γνωστόν,  τα  μετά  την  δημιουργία  του  κόσμου  και  του ανθρώπου, πανάρχαια, προϊστορικά, αφετηριακά γεγονότα και τα πρώτα γεγονότα της ζωής των πρωτοπλάστων. Προς τη βιβλική αυτή περιγραφή συμφωνούν καταπληκτικά, όπως είδαμε ανωτέρω, και οι αναμνήσεις όλων των αρχαίων λαών,  που περισώθηκαν στα εθνικά τους έπη και στα ιερά κείμενά τους.
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η θρησκειολογική σημασία των ονομάτων

0 σχόλια


4. – Η θρησκειολογική σημασία των ονομάτων και κυριώτερων επωνυμιών του  Κυρίου ημών Ιησού Χριστού

Από τα ονόματα και επωνύμια της Π. και της Κ. Διαθήκης, που αποδίδονται στον αναγγελμένο Μεσσία και Σωτήρα Θεάνθρωπο Κύριο ημών Ιησού Χριστό,

α) το όνομα Ιησούς [= σωτήρας] δεν δόθηκε στον σαρκωθέντα Θεό Λόγο από άνθρωπο, αλλά απ’ αυτόν τον Θεό Πατέρα δια του αγγέλου, διετάχθησαν η Παναγία Παρθένος Μαρία και ο μνήστωρ Ιωσήφ να ονομάσουν έτσι τον εξ αυτής και εκ Πνεύματος Αγίου μέλλοντα να γεννηθεί383. Έτσι ωνόμαζε και ο Κύριος τον Εαυτό Του384, και ο λαός τον Κύριο385, γράφτηκε δε και πάνω στον σταυρό αυτό το όνομα από τον Πιλάτο386.

β) Από το όνομα Χριστός παρμένο από την Π.Δ. είναι η απόδοση στην ελληνική του εβραϊκού ονόματος Μασίαχ, κατά την ελληνική μεταγραφή Μεσσίας, το οποίο αποδίδεται στην Π.Δ. στους Πατριάρχες, ιερείς και αρχιερείς, σε βασιλείς και σε προφήτες, στον λαό, κατ’ εξοχήν δε στον μέλλοντα λυτρωτή του κόσμου, στην Κ.Δ. δε στον σαρκωθέντα Θεό Λόγο Ιησού, ως τον κεχρισμένον μέγιστο αρχιερέα υπό του Αγίου Πνεύματος, ως τον βασιλέα των βασιλέων και κύριον ολοκλήρου του κόσμου και των αιώνων και ως τον μέγιστο των προφητών, ο Οποίος, σε αντίθεση προς τους λοιπούς εκ μέρους του Θεού λαλούντες προφήτες, προφήτευσε αφ’ εαυτού, από την σαρκωμένη Θεότητα σ’ Αυτόν.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η παγκοσμιότητα της λύτρωσης δια του Θεανθρώπου

0 σχόλια


5. – Η παγκοσμιότητα της λύτρωσης δια του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού Χριστού

1. – Ο Χριστιανισμός είναι θρησκεία παγκόσμια. Όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως είναι προσκαλεσμένοι στην σωτηρία, που τελεσιουργήθηκε δια του Ιησού Χριστού. Τον λόγο αυτής της γενικής προσκλήσεως αναπτύσσει ο Απ. Πέτρος398.
2.  –  Η παγκοσμιότητα  του  Χριστιανισμού  δεν  είναι  προγραμματική  πολιτική,  όπως συμβαίνει  σε  άλλα λεγόμενα παγκόσμια θρησκεύματα, αλλά έγκειται σ’ αυτή την ουσία του και τη σχέση του αληθινού Θεού προς τους ανθρώπους, είναι άρα φυσική συνέπεια και εξωτερική εκδήλωση της εσώτερης ουσίας και αποστολής του Χριστιανισμού.
Τα γεγονότα, που θεμελιώνουν και δικαιώνουν την παγκοσμιότητα του Χριστιανισμού, ως ουσιαστικό του συστατικό στοιχείο, είναι:

α) η φυσική ενότητα του ανθρωπίνου γένους, το οποίο δημιουργήθηκε από τον ένα Θεό.
β) η φυσική επικυριαρχία του δημιουργού θεού, ως Πατέρα και Προνοητή, σ’ όλο το ανθρώπινο γένος από τη δημιουργία μέχρι την συντέλεια του κόσμου.
γ) η απ’ αυτή την πτώση, λόγω των συνεπειών της, προαποφασισμένη από τον γεμάτο αγάπη πανάγαθο Θεό καθολική  σωτηρία,  κατά  το  προκαθορισμένο  απ’  Αυτόν,  πανσόφως,  σχέδιο,  το  οποίο  απλώνεται  σε  όλη  την παγκόσμια ιστορία και το οποίο πραγματοποιείται από καταβολής κόσμου συνεχώς και βαθμιαίως.
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η πρώτη επαφή της χριστιανικής αλήθειας

0 σχόλια


14. – Η πρώτη επαφή της Χριστιανικής Αλήθειας με την ελληνική σοφία στην Αθήνα

Αποδείξαμε ήδη δια μακρών με ποιο θαυμαστό τρόπο προπαρασκεύασε η θεία Πρόνοια την ανθρωπότητα για τον Χριστό, αφ’ ενός μεν τον Ιουδαϊκό κόσμο με την αποκάλυψη μέσω της Π.Δ., αφ’ ετέρου δε τον Εθνικό κόσμο με τη λεγόμενη ‘’φυσική αποκάλυψη’’, η οποία παρακίνησε την Ελληνική φιλοσοφία. Αυτή, αφού υψώθηκε πάνω από την κοινή λαϊκή θρησκεία σε στοχασμούς περί του υψίστου Όντος και της σχέσεώς του προς τον κόσμο και προς τον άνθρωπο, όχι μόνο από μόνη της σημείωσε στον ορίζοντα της σκέψεως πνευματική ανάταση και ακτινοβολία από τις πιο αξιοθαύμαστες στην ιστορία της παγκόσμιας διανόησης, αλλά και ανύψωσε τη στάθμη της λαϊκής πίστεως, διαφωτίζουσα συνεχώς το περιεχόμενό της.

Έτσι διαρκώς μικρυνόταν η απόσταση μεταξύ λαϊκής πίστεως και φιλοσοφικής διανόησης, ολίγο δε κατ’ ολίγο δημιουργήθηκε ένα είδος κοινής φιλοσοφίας, που ήταν επηρεασμένη σημαντικά από τον πλατωνικό ιδεαλισμό, η οποία αποτελούσε ευχάριστη ενασχόληση και για τον λαό, γιατί ερευνούσε και  διαφώτιζε τα μεγάλα θεολογικά, κοσμοθεωρητικά και βιοθεωρητικά ερωτήματά του, δροσίζοντας έτσι την δίψα του για την αλήθεια.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η θρησκεία του Χριστού απέναντι στα εξωχριστιανικά θρησκεύματα

0 σχόλια


15. – Η θρησκεία του Χριστού απέναντι στα εξωχριστιανικά θρησκεύματα α) Η Κ.Δ. για τα εξωχριστιανικά θρησκεύματα.

Ολόκληρη  η  οικουμένη  περιλάμβανε,  κατά  την  εμφάνιση  του  Χριστιανισμού,  δύο  μεγάλα  θρησκειακά σύνολα, του Ιουδαίους και τους Εθνικούς, ήτοι τους πιστούς των διαφόρων θρησκευμάτων, οι οποίοι, από τότε ανά την οικουμένη επικρατέστερα, εκαλούντο συνήθως ‘’Έλληνες’’ ή ‘’οι λαοί’’ ή ‘’τα έθνη’’. Όλα δηλ. τα θρησκεύματα του Εθνικού τότε κόσμου συναποτελούσαν για την Κ.Δ. μία θρησκειακή ενότητα. Μόνο ο Ισραήλ έχει ιδιαίτερη θέση, δυνάμει της διαθήκης, που του δόθηκε από τον Θεό. Επομένως με την έκφραση ‘’Ιουδαίοι και Έλληνες’’ εννοείται όλος ο εξωχριστιανικός κόσμος.

Περί αυτού του εξωχριστιανικός κόσμος, ήτοι περί όλων των ανθρώπων, η νέα θρησκεία αποκαλύπτει, ότι αυτοί τελούν υπό την αμαρτία, ότι δηλ. είναι χωρισμένοι από τον Θεό, στην πραγματικότητα ‘’άθεοι’’. Δεν γνωρίζουν τον Θεό ούτε μπορούν να τον γνωρίσουν. Είναι στην πραγματικότητα ‘’σκοτισμένοι στο μυαλό..., αποξενωμένοι της ζωής του Θεού λόγω της αγνοίας, που υπάρχει, σ’ αυτούς’’ και ζουν σε πλήρες σκότος, αγαπώντες αυτό μάλλον παρά το φως και θεωρούν ‘’μωρία’’ την σωτήρια αλήθεια, που έχει ειπωθεί από τον Θεό. Είναι μωροί και τυφλοί. Ακόμη και οι νομίζοντες εαυτούς θεοσεβείς φαρισαίοι ‘’είναι τυφλοί οδηγοί τυφλών’’.
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Μέθοδος προς επιτυχή διεξαγωγή της ιεραποστολής

0 σχόλια

16. – Μέθοδος προς επιτυχή διεξαγωγή της (ιερ)αποστολής

1. – Θεμελιώδης αρχή για την προσφορά του νέου κηρύγματος, που τέθηκε από τον ίδιο τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και έκδηλη στην Κ.Δ., είναι η αρχή της εκουσιότητας, ήτοι η αρχή της αβίαστης προσφοράς και της εκούσιας αποδοχής του προσφερόμενου, η οποία διαφυλάττει τη θεόσδοτη ελευθερία του ανθρώπου, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει ευθύνη και προσωπική αξιομισθία.
Αλλά προς μία τέτοια αβίαστη προσφορά και εκούσια αποδοχή απαιτήθηκε και απαιτείται έκτοτε η προσφυγή στην μέθοδο της συγκαταβάσεως και προσαρμογής του νέου προς τα παλαιά, ήτοι η προσφορά του νέου κηρύγματος κατά  τέτοιο  τρόπο,  ώστε,  αντί  να  προξενεί  αυτό  την  εντύπωση,  ότι  αντιτίθεται  προς  τα  πριν  πιστευόμενα,  να δημιουργεί αντιθέτως την εντύπωση, ότι συνεχίζει και συμπληρώνει αυτά, κατά συνέχιση όμως και συμπλήρωση τόσο διαφορετική ποιοτικώς, ώστε το φως της να σκιάζει τα παλαιά, τα οποία αυτομάτως υποχωρούν και αφανίζονται ή ανακαινίζονται τελείως με την καινούργια διδασκαλία. Έτσι αβίαστα και με την πειθώ, συντελείται ήρεμα και η υποκατάσταση του παλαιού με το νέο.

Τη μέθοδο αυτή χάραξε και παρέδωσε πρώτα ο ίδιος ο Κύριος, ακολούθησαν δε οι Απόστολοι, ολοφάνερα ο Απ. Παύλος.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Οἱ ὀκτὼ πειρασμοὶ μοναχῶν καὶ λαϊκῶν

0 σχόλια

Πατέρες καὶ ἀδελφοί,

Ὁ μοναχὸς καὶ ὁ ἀγωνιστὴς χριστιανὸς εἶναι πνευματικοὶ μαχητὲς σὲ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς τους ἀπὸ τὴν γέννηση μέχρι τὸν θάνατό τους. Εἶναι ὅμως ἀνάγκη νὰ γνωρίζουμε τὴν τέχνη αὐτοῦ τοῦ ἀοράτου πολέμου καὶ ἀπὸ ποῖα μέρη ἔρχεται ἐναντίον μας ὁ νοητὸς ἐχθρός.

Ὁ ἅγιος Μελέτιος ὁ Ὁμολογητὴς μᾶς λέγει ὅτι ὁ πειρασμὸς ἔρχεται ἀπὸ ἕξι σημεῖα ἐναντίον μας, ἐνῶ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γράφει ἀπὸ ὀκτώ, δηλ. ἀπὸ ἐπάνω καὶ ἀπὸ κάτω, ἀπὸ δεξιὰ καὶ ἀριστερά, ἀπὸ ἐμπρὸς καὶ πίσω καὶ ἀπὸ μέσα καὶ ἔξω.

Στὴν συνέχεια θὰ ὁμιλήσουμε ἐκτενέστερα γιὰ τὸν πολυμερῆ αὐτὸν πόλεμο τοῦ διαβόλου μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ.



1. Ὁ ἀπὸ ἐπάνω πειρασμός:

Εἶναι δύο εἰδῶν: Τὸ πρῶτο συμβαίνει ὅταν ἀρχίζουμε νὰ κάνουμε μία ἀδιάκριτη καὶ ἀπερίσκεπτη ἄσκηση ποὺ ὑπερβαίνει τὶς δυνάμεις μας, ὅπως ἐπὶ παραδείγματι: ὑπερβολικὴ νηστεία, συνεχῆ ἀγρυπνία, πολλὲς μετάνοιες, καὶ ἄλλες ὑπερβολικὲς ἀσκήσεις. Αὐτὴ ἡ ἄσκηση ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νὰ ἀδυνατίζει τὸ σῶμα μας καὶ νὰ ἀδυνατοῦμε νὰ ἐργασθοῦμε τὶς ἀρετὲς τοῦ Χριστοῦ. Συγχρόνως ταράζεται ὁ νοῦς μας γιατί δὲν ἀναπαύεται σ’ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὶς ἀσκήσεις. Τὸ δεύτερο εἶδος πειρασμοῦ συμβαίνει ὅταν ἐρευνοῦμε τὴν Ἁγία Γραφὴ χωρὶς νὰ διαθέτουμε τὴν ἀνάλογη πνευματικὴ ἡλικία καὶ κατάσταση μὲ ἀποτέλεσμα, ἐὰν κάποιος δὲν εὑρεθεῖ νὰ μᾶς χαλιναγωγήσει, θὰ φθάσουμε στὴν τρέλλα, τὴν αἵρεση καὶ τὴν βλασφημία τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι ἡ ἀπύθμενη θάλασσα τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπ’ αὐτὸ τὸ νερὸ ἐμεῖς πρέπει νὰ βγάλουμε ὅσο εἶναι δυνατὸν καὶ ἀπαραίτητο γιὰ νὰ ἀνακουφισθοῦμε ἀπὸ τὴν πνευματική μας δίψα. Ἀπ’ αὐτὸ τὸ νερὸ ὁ ἄνθρωπος βγάζει μὲ τὸν κουβὰ καὶ ἀπ’ αὐτὸν στὴν κανάτα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ παίρνει μὲ ἕνα ποτήρι νὰ δροσισθεῖ καὶ δὲν προσπαθεῖ μὲ μία φορὰ νὰ βγάλει τὸ νερὸ τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ ἔξω, διότι δὲν ἔχει τὰ κατάλληλα ἐργαλεῖα καὶ ὑπάρχει βεβαίως ὁ φόβος νὰ πνιγεῖ. Ἔτσι πνίγηκαν πολλοὶ ἐρευνητὲς τῶν Γραφῶν λόγω τῆς ὑπερηφάνειάς των καὶ ἔγιναν ἀρχηγοὶ αἱρέσεων καὶ ὁδήγησαν μαζὶ μὲ τοὺς ἑαυτοὺς των χιλιάδες ψυχὲς στὸν Ἅδη.



2. Ὁ ἀπὸ κάτω πειρασμός:

Ἀπὸ κάτω ἔρχεται ὁ πειρασμὸς καὶ μᾶς πειράζει μὲ τὴν ἀκηδία καὶ ὀκνηρία γιὰ τὴν ἐπιτέλεση τῶν ἔργων τῆς ἀρετῆς καὶ τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ἕνα παράδειγμα: Ὅταν κάποιος εἶναι δυνατὸς καὶ ὑγιὴς στὸ σῶμα καὶ ἐκ προθέσεως ἀποφεύγει τὶς δουλειὲς ἢ τὰ διακονήματα τῆς Μονῆς, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀνάλογα τῶν δυνάμεών του. Ἢ ἕνας λαϊκός, ὁ ὁποῖος δὲν θέλει νὰ κοπιάσει γιὰ τὰ ἔργα τῶν ἀρετῶν, τὴν νηστεία, τὴν ἀγρυπνία, τὴν ὑπηρεσία καὶ βοήθεια τοῦ πλησίον, τὴν προσευχὴ κ.λ.π. Μὲ τὴν ἀδιαφορία ἢ ὀκνηρία μας αὐτὴ στεροῦμε ἀπὸ τὴν ψυχή μας τὸν μισθὸ τῶν πνευματικῶν ἔργων, ἐπειδὴ δὲν κοπιάζουμε στὴν ἐφαρμογὴ τῶν θείων ἐντολῶν. Καθένας ἀπὸ ἐμᾶς λοιπόν, ἔχουμε καθῆκον νὰ ἀνεβαίνουμε τὶς πνευματικὲς βαθμίδες τῶν ἀρετῶν, γνωρίζοντας ὅτι ἡ μέση καὶ διακριτικὴ ὁδὸς εἶναι ἡ βασιλική, διότι τὰ ἄκρα εἶναι τοῦ διαβόλου.


Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ο Κόσμος τών Αγγέλων

0 σχόλια

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ
(Αρχιμανδρίτου Ιωάννου Καραμούζη)

Η Αγία Γραφή και η Ιερά Παράδοση φιλοξενούν πολυάριθμες μαρτυρίες σχετικά με την ύπαρξη και τη δράση των αγγέλων. Μετά από τη πτώση των πρωτοπλάστων άγγελοι φυλάσσουν το Παράδεισο, άγγελοι διδάσκουν στον Αδάμ τον τρόπο καλλιέργειας της γης, ενώ άγγελοι εμφανίζονται στον Αβραάμ, το Λωτ, κατά την έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο και σε πολλούς από τους προφήτες. Στο κείμενο της Καινής Διαθήκης οι άγγελοι μνημονεύονται σε πολλά χωρία, εκ των οποίων τα ενδεικτικότερα είναι κατά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και καθ΄ όλη τη πορεία του Ιησού από τη Γέννηση μέχρι και την Ανάληψή του.

Δημιουργία και σκοπός ύπαρξης των αγγέλων

Οι άγγελοι δημιουργήθηκαν πριν από τον υλικό κόσμο, αφού στο βιβλίο της Π.Δ. «Ιώβ» παρουσιάζεται ο Θεός να μιλά και να ομολογεί ότι μόλις δημιούργησε τα άστρα, όλοι οι άγγελοι τον ύμνησαν με δοξολογίες.

Ενώ και ο Μ. Βασίλειος αναφέρει ότι πριν τη δημιουργία του υλικού κόσμου υπήρχε υπέρχρονη και πρεσβύτερη κατάσταση, που είναι ο κόσμος των αγγέλων.

Ο τρόπος με τον οποίο δημιουργήθηκαν από το Θεό δεν μας είναι γνωστός. Ωστόσο μπορούμε να λάβουμε μία εικόνα γι΄ αυτόν μέσα από την διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ο οποίος λέγει ότι οι αγγελικές δυνάμεις δημιουργήθηκαν μόλις ο Θεός συνέλαβε την ιδέα της δημιουργίας τους. Δηλ. η απόφαση του Θεού να δημιουργήσει τον αγγελικό κόσμο, σήμανε ταυτόχρονα και τη δημιουργία του.
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Διάταξη των Άγγέλων

0 σχόλια


Διάταξη των αγγέλων

Ο αριθμός των αγγελικών όντων είναι ανυπολόγιστος και απροσμέτρητος. Ο ίδιος ο Ιησούς ομιλεί στη Γεσθημανή για περισσότερες από δώδεκα λεγεώνες αγγέλων, ενώ ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μαρτυρεί ότι είδε και άκουσε γύρω από το Θεϊκό θρόνο χορωδία από μυριάδες μυριάδων και χιλιάδες χιλιάδων αγγέλων.

Όλοι αυτοί οι αναρίθμητοι άγγελοι είναι οργανωμένοι σε τάγματα ή αλλιώς σε τάξεις. Συγκεντρώνοντας τις αναφορές σε αυτό το θέμα του Προφήτη Ησαϊα, του προφήτη Ιεζεκιήλ, του αποστόλου Παύλου, του αγίου Διονυσίου του αρεοπαγίτη και του Οσίου Νικήτα Στηθάτου, μπορούμε να καταλήξουμε στα εξής:

Τα τάγματα των αγγέλων είναι εννέα, τα οποία ταξινομούνται σε τρεις τρίχορες ιεραρχίες ή ταξιαρχίες, κατά τον ακόλουθο τρόπο: Σεραφείμ, Χερουβείμ, Θρόνοι - Κυριότητες, Δυνάμεις, Εξουσίες - Αρχές, Αρχάγγελοι, ’Αγγελοι.

Ιδίωμα της πρώτης ιεραρχίας είναι η πύρινη σοφία και η γνώση των ουρανίων, ενώ έργο τους ο θεοπρεπής ύμνος του «γελ». Η δεύτερη ιεραρχία έχει ως ιδίωμα τη διευθέτηση των μεγάλων πραγμάτων και την διενέργεια των θαυμάτων, ενώ έργο τους είναι ο τρισάγιος ύμνος «’γιος, ’γιος, ’γιος». Τέλος ιδίωμα της τρίτης ιεραρχίας είναι να εκτελούν θείες υπηρεσίες και έργο τους αποτελεί ο ύμνος «Αλληλούϊα».
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Έργο των Αγγέλων

0 σχόλια


Έργο των αγγέλων

Οι άγγελοι πραγματοποιούν τριπλό έργο. Πρώτα απ΄ όλα δοξολογούν ακατάπαυστα το Θεό. Αυτή η δοξολογία δεν τους έχει επιβληθεί ως εντολή, αλλά είναι τελείως αυθόρμητη, που ξεπηγάζει από τους ίδιους, όταν αντικρύζουν το κάλλος του Θεϊκού προσώπου και τα μεγαλεία της δημιουργίας του. Τη νύχτα των Χριστουγέννων π.χ. εμφανίσθηκε πλήθος στρατιάς ουρανίου που αινούσε το Θεό για το γεγονός της θείας ενσαρκώσεως.

Το δεύτερο έργο τους είναι η διακονία στη Θεία Οικονομία. Νιώθουν τόση αγάπη και ευγνωμοσύνη προς το Πλάστη τους και σφοδρή επιθυμία για τη δική τους πρόοδο, ώστε να διακονούν τα μυστήρια της Θείας Οικονομίας. Τα αγγελικά τάγματα μεταδίδουν ιεραρχικά το φωτισμό και τη γνώση το ένα στο άλλο. Τις αποκαλύψεις του Θεού τις διδάσκουν οι ανώτερες τάξεις στις κατώτερες και όταν επιτρέψει ο Θεός να αποκαλυφθεί κάποιο μυστήριο σε νου αγίου ανθρώπου, αυτό θα γίνει ιεραρχικά.

Το τρίτο έργο των αγγελικών δυνάμεων αφορά τη σωτηρία των ανθρώπων. Με αυτό επιφορτίσθηκαν μετά την δημιουργία του ανθρώπου και το επιτελούν με ιδιαίτερη προθυμία και χαρά, αφού κάθε φορά που μετανοεί ένας άνθρωπος για τις αμαρτίες του, πανηγυρίζουν και χαίρονται στον ουρανό.
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Τιμή των Αγγέλων

0 σχόλια


Η ορθόδοξη εκκλησία τιμούσε πάντοτε τους αγγέλους. Η δε τιμητική τους προσκύνηση διακηρύχθηκε επίσημα από τη Ζ΄ οικουμενική σύνοδο σε αντιδιαστολή προς τη λατρεία που αφορά μόνο το πρόσωπο του Θεού.

Στον εβδομαδιαίο λειτουργικό κύκλο των ακολουθιών, η Δευτέρα αφιερώνεται στις αγγελικές δυνάμεις. Δύο παρακλητικοί κανόνες αφορούν το φύλακα άγγελο και τις επουράνιες Δυνάμεις.

Ο ετήσιος λειτουργικός κύκλος σηματοδοτείται από έξι εορτές αφιερωμένες στον αγγελικό κόσμο, με κυρίαρχη εκείνη της 8ης Νοεμβρίου, κατά την οποία εορτάζεται η σύναξη των αγγέλων υπό τον αρχάγγελο Μιχαήλ ως αντίσταση κατά της αποστασίας του Εωσφόρου.

Αλλά η κατεξοχήν τιμή των αγγέλων γίνεται στη Θεία Λειτουργία. Εκεί, ο λαός του Θεού στη γη και οι στρατιές του ουρανού με ένα στόμα, σε μία κοινή λειτουργική σύναξη προσφέρουν στο Θεό δοξολογία. Μαζί με τους ιερείς συνέρχονται στο θυσιαστήριο και συλλειτουργούν τη θεϊκή αγαθότητα. Μαζί κυκλώνουν την αγία Τράπεζα και τα τίμια δώρα, διά χειρός αγγέλου αναφέρονται εις οσμήν ευωδίας πνευματικής στο υπερουράνιο και νοερό θυσιαστήριο.
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ἄγγελος (Π. Διαθήκη)

0 σχόλια


Τά βιβλία τῆς Π. Διαθήκης ἀναφέρουν ἐπουράνια ὄντα, ζῶντα εἰς τό περιβάλλον τοῦ Θεοῦ, ἀποτελοῦντα τρόπον τινά τήν Αὐλήν του καί ἐκτελοῦντα τά προστάγματά του παρά τοῖς ἀνθρώποις.

Ὀ ν ό μ α τ α τ ῶ ν ἀ γ γ έ λ ω ν. Τά ὄντα αὐτά σημαίνονται διά πολλῶν καί διαφόρων ὀνομάτων. Εἶναι, κατά τό ἑβραϊκόν πρωτότυπον κείμενον:

1) "Υἱοί τοῦ Θεοῦ", μπενέ ἐλωχίμ (Γέν. στ´ 14, Ἰώβ α´ 6, β´ 1, λη´ 7) ἤ μπενέ ἐλίμ, ἄλλως ὄντα ἀνήκοντα εἰς τόν θεῖον κόσμον, διότι ἡ λέξις "υἱοί" ἐδῶ, ὅπως καί εἰς ἄλλα σημεῖα τῆς Βίβλου (Νεεμ. γ´ 88, Ψαλμ. οα´ [οβ´] 4 κ.λπ.), χρησιμοποιεῖται ὄχι ὑπό τήν κυριολεκτικήν ἔννοιαν, ἀλλά διά νά ἐκφράση τό ἀνῆκον εἰς μίαν συγκεκριμένην τάξιν ἤ χορείαν. Οἱ Ο´ μετέφρασαν κατά γράμμα αὐτήν τήν ἔκφρασιν εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ Γέν. στ´ 1-4.

2) Ἡ αὐτή ἰδέα τοῦ ἀνήκοντος εἰς τήν ὑπερφυσικήν τάξιν ἐκφράζεται καί διά τῶν λοιπῶν κάτωθι ὀνομάτων: "Ἅγιοι" εἰς Ψαλ. πη´ [πθ´] 6, 8, Ἰώβ ιε´ 15, Ζαχ. ιδ´ 5, Δαν. δ´ 14. "Υἱοί τοῦ ὑψίστου" εἰς Ψαλμ. πα´ [πβ´]. "Ἰσχυροί" (ἀββιρίμ) εἰς Ψαλμ. οζ´ (οη´) 25. "Ὑπέρτατοι" (ρανίμ) εἰς Ἰώβ κα´ 22.
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ἡ ἐξέλιξις τῆς παλαιοδιαθηκικῆς ἀγγελολογίας

0 σχόλια

Ἡ περί τῶν ἀγγέλων ἀποκάλυψις εἶναι κατά τρόπον λίαν αἰσθητόν προοδευτική κατά τόν ροῦν τῆς παλαιοδιαθηκικῆς ἱστορίας. Δυνάμεθα οὕτω νά ἐξετάσωμεν διαδοχικῶς τήν ἀγγελολογίαν αὐτήν πρό καί μετά τήν αἰχμαλωσίαν.

1) Πρό τῆς αἰχμαλωσίας. Εἰς τά προαιχμαλωσιακά κείμενα οἱ ἄγγελοι μνημονεύονται πολύ ἀραιά. Ἐμφανίζονται ἰδίως καθ' ὁμίλους (Γέν. λβ´ 2,3, κη´ 12, ιθ´ 1, Γ´ Βασ. κβ´ 19-23, Ἠσ. στ´ 2-4).

Δραστηριότης καί λειτουργήματα τῶν ἀγγέλων: Ἐκτός τοῦ Γέν. στ´ 1-4, τό ὁποῖον περιέχει ἀπόσπασμα ἀρχαιοτάτου κειμένου καί τοῦ ὁποίου ἡ σημασία εἶναι σκοτεινή, οἱ ἄγγελοι παρουσιάζονται ὡς ἀποτελοῦντες τήν Αὐλήν ἤ τήν στρατιάν τοῦ Γιαχβέ, μερικοί δέ ἐξ αὐτῶν εἶναι δυνατόν νά ἀποστέλλωνται περιστατικῶς εἰς τούς ἀνθρώπους μέ ὡρισμένην ἀνάθεσιν (Γέν. ιθ´ 1 κ. ἑξ., Ἰησ. Ν. στ´ 14, Γ´ Βασ. κβ´ 19-23). Ὁ ρόλος των εἶναι δυσδιάκριτος. Οὐδείς τῶν ἀγγέλων φαίνεται νά ἔχη λειτούργημα, τό ὁποῖον νά ἐπιτρέπη νά τόν διακρίνωμεν σαφῶς ἀπό τούς λοιπούς, ἐξαιρουμένων, ἴσως, τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς στρατιᾶς τοῦ Γιαχβέ (Ἰησ. Ν. στ´ 14) καί μυστηριώδους τινός προσώπου ἀποκαλουμένου "Ἄγγελος τοῦ Γιαχβέ" ἤ "Ἄγγελος τοῦ Θεοῦ".

Ἱεραρχία τῶν ἀγγέλων: Ἐκτός τοῦ Ἰησ. Ν. στ´ 14, ἔνθα ὁ λόγος περί ἀρχηγοῦ τινός τῆς στρατιᾶς τοῦ Γιαχβέ, τά προαιχμαλωσιακά κείμενα δέν φαίνεται νά ὁμιλοῦν περί ἱεραρχίας εἰς τόν κόσμον τῶν ἀγγέλων. Ἀναφέρουν ρητῶς τά χερουβίμ (Γέν. γ´ 24) καί τά σεραφείμ (Ἠσ. στ´ 2). Πρόκειται, ὅμως, περί ἱεραρχικῆς των διακρίσεως; Εἶναι ἕν σημεῖον, ἐπί τοῦ ὁποίου θά ἐπανέλθωμεν.
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Φύσις καί προέλευσις τών Αγγέλων

0 σχόλια


Ἡ κτιστή φύσις τῶν ἀγγέλων: Ἡ Π. Διαθήκη δέν ἀσχολεῖται μέ τό ζήτημα τῆς προελεύσεως καί τῆς φύσεως τῶν ἀγγέλων. Δέν ὁμιλεῖ, εἰμή διά τό ἔργον των. Ἀλλά, παρουσιάζουσα αὐτούς ὡς ἀγγελιαφόρους τοῦ Θεοῦ ἤ περιγράφουσα τούτους ὡς σχηματίζοντας τήν Αὐλήν καί τήν στρατιάν του, ἐπαναλαμβάνουσα ὅτι τόν ὑμνοῦν (Ψαλμ. κη´ [κθ´] 1,2, ρβ´ [ργ´] 20-21, ρμη´ 1-2, Ἰώβ λη´ 7), ὑπογραμμίζει τήν πλήρη ἐξάρτησιν καί ὑποτέλειάν των ἔναντι τοῦ Θεοῦ. Παρά τό ὅτι ἀνήκουν εἰς τόν θεῖον κόσμον (ὅπερ δεικνύουν τά ὀνόματά των ὡς υἱῶν τοῦ Θεοῦ, υἱῶν τοῦ Ὑψίστου, ἁγίων), εἶναι ἀπείρως κατώτεροι τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος καί εἰς αὐτούς εὑρίσκει σφάλματα (Ἰώβ δ´ 18, ιε´ 15, Σοφ. Σειρ. μβ´ 17) νά διασαφηνίζη, ὅτι ὁ Θεός δίδει εἰς τά στρατεύματά του τήν δύναμιν, ἐπιτρέπων εἰς αὐτά νά ὑπάρχουν ἐνώπιόν του. Ἐξ ὅλων τούτων τῶν μαρτυριῶν προκύπτει, ὅτι, κατά τήν Π. Διαθήκην, οἱ ἄγγελοι εἶναι κτίσματα τοῦ Θεοῦ, παρ' ὅλον ὅτι οὐδέν χωρίον βεβαιώνει τοῦτο ρητῶς, οὔτε διευκρινίζει πότε οὗτοι ἐκτίσθησαν. Ἐπί τοῦ τελευταίου σημείου τοῦ Ἰώβ λη´ 7 λέγει ἁπλῶς, ὅτι οἱ ἄγγελοι ὑπῆρχον πρό τῆς Γῆς.

Ἡ σχέσις τῶν ἀγγέλων πρός τά ἄστρα: Τό ἀνωτέρω χωρίον, ὡς καί τό Ψαλμ. ρμη´ 1-5 (πρβλ. Ἰησ. Ν. ε´ 14, Γ´ Βασ. κβ´ 19), πιθανώτατα δέ καί τά Ἠσ. κδ´ 21, μ´ 26, με´ 12,21, Ἱερεμ. λγ´ 22, Νεεμ. θ´ 6, Ψαλμ. λβ´ [λγ´] 22 φαίνεται νά συνδέουν τούς ἀγγέλους πρός τά ἄστρα. Τοῦτο ἀποτελεῖ ἔνδειξιν, ὅτι κατ' ἀρχάς οἱ Ἑβραῖοι δέν διέστελλον σαφῶς τούς ἀγγέλους, ἀπό τά ἄστρα. Ἤ, ἀπεναντίας, εἶναι μία ἀπόδειξις, ὅτι οἱ μονοθεϊσταί Ἑβραῖοι ἔθεσαν ἀποφασιστικῶς εἰς τήν τάξιν τῶν κτισμάτων ἤ τῶν ὑπηρετῶν τοῦ Θεοῦ τά παρά τῶν Βαβυλωνίων καί λοιπῶν λαῶν τῆς ἀρχαίας Ἀνατολῆς λατρευόμενα ὡς θεότητας ἄστρα; Τό ζήτημα συζητεῖται ἀκόμη ὑπό τῶν συγχρόνων εἰδικῶν ἐρευνητῶν (βλ. W. Eichrodt, Theologie des A. T., Leipzig 1933-35, ΙΙ, σ. 104).
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ιδιαίτεραι κατηγορίαι των Αγγέλων

0 σχόλια



Ἡ Π. Διαθήκη εἶναι ὡσαύτως ἀσαφής καί εἰς τήν διδασκαλίαν της περί τῶν ἰδιαιτέρων κατηγοριῶν τῶν ἀγγέλων, εἰδικώτερον δέ εἰς ὅ,τι ἀναφέρει περί τῶν μυστηριωδῶν ἐκείνων ὄντων, τά ὁποῖα εἶναι τά χερουβίμ καί τά σεραφείμ.

Τά χερουβίμ: Ὁ ὅρος οὗτος, υἱοθετηθείς παρά τῆς χριστιανικῆς ὀνοματολογίας, εἶναι ὁ πληθυντικός τῆς ἑβραϊκῆς λέξεως "χερούβ". Ἡ λέξις αὐτή πιθανόν εἶναι δάνειον ἐκ τοῦ ἀκκαδικοῦ "χαριβού", μία τῶν μορφῶν τοῦ ὁποίου σημαίνει τόν λατρεύοντα τήν θεότητα πιστόν καί ἐπίσης, τόν θεόν ἤ τήν θεάν, οἱ ὁποῖοι μεσιτεύουν (P. Dhorme καί L. H. Vincent, Les chérubins, ἐν Revue Biblique 1926, σ. 328-358 καί 481-495). Τό προσευχόμενον "χαριβού" (ἤ "χαρουβού") εἶναι θεῖον ὄν, τό ὁποῖον ἐνθυμίζει τούς θέσιν φρουρῶν ἐπέχοντας πρό τῆς θύρας τῶν βαβυλωνιακῶν ναῶν ἤ ἀνακτόρων πτερωτούς ταύρους ("λαμασού", θηλυκόν: "λαμαστού").
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Aγγελος του Γιαχβέ

0 σχόλια


 Ἄγγελος τοῦ Γιαχβέ (μάλ ἄκ Γιαχβέ) ἤ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ (μάλ ἄκ Ἐλωχίμ) εἶναι τό ὄνομα, τό ὁποῖον ὡρισμένα βιβλικά ἐδάφια ἀποδίδουν εἰς ἐπουράνιον ὄν, συχνάκις ἀποστελλόμενον παρά τοῦ Θεοῦ πρός μετάδοσιν μηνύματός τινος εἰς τούς ἀνθρώπους, κατά τόν ροῦν τῆς ἱερᾶς ἱστορίας. Ὁ ἑβραϊκός ὅρος "μάλ ἄκ" σημαίνει κυριολεκτικῶς ἀγγελιαφόρος. Ἀπεδόθη ὅμως πρό πάντων εἰς τά πνευματικά ὄντα, τά ὁποῖα καλοῦμεν ἀγγέλους καί τά ὁποῖα περιβάλλουν τόν Θεόν καί ἀποστέλλονται παρ' αὐτοῦ μέ διαφόρους ἐντολάς μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Δέν θά ἦτο δυνατόν νά ἀρνηθῆ τις, μεταξύ τῶν ἀγγελιαφόρων τούτων τοῦ Θεοῦ καί τοῦ μάλ ἄκ Γιαχβέ ἤ μάλ ἄκ Ἐλωχίμ, μίαν ἀναλογίαν. Ὡρισμέναι ὅμως πλευραί αὐτῆς, τοὐλάχιστον διά τήν Π. Διαθήκην, ἀπαιτοῦν διευκρίνισιν. Τοῦτο ἀκριβῶς θά ἐπιχειρήσωμεν εἰς τό παρόν ἄρθρον.

Ὁ ἄγγελος τοῦ Γιαχβέ ἤ τοῦ Ἐλωχίμ ἐμφανίζεται κυρίως εἰς τά προαιχμαλωσιακά κείμενα. Εἰς αὐτά, τό λειτούργημά του ὡς ἀγγελιαφόρου τοῦ Θεοῦ καθορίζεται σαφῶς. Ὁ Θεός τόν ἀποστέλλει διά νά προστατεύση ἤ νά ὁδηγήση τόν Ἰσραήλ (Ἔξ. ιδ´ 19, κγ´ 20, Ἀριθ. κ´ 26) ἤ διά νά πατάξη τούς ἐχθρούς του (Δ´ Βασ. ιθ´ 35). Ἐνίοτε ἐπίσης, ὁδηγεῖ καί προστατεύει ὡρισμένα ἐπί μέρους πρόσωπα, ὡς τόν ὑπηρέτην τοῦ Ἀβραάμ (γέν. κδ´ 7) καί τόν Ἰακώβ (Γέν. μη´ 16). Αὐτός πάλιν σταματᾶ εἰς τόν δρόμον τόν προφήτην Βαλαάμ (Ἀριθ. κβ´ 22). Συχνάκις ἀποστέλλεται μέ θεῖα προστάγματα καί μηνύματα (Γέν. ιστ´ 7-11, κβ´ 11-25, λα´ 11, Κριτ. β´ 1-4, στ´ 11-24, ιγ´ 3-33, Δ´ Βασ. α´ 3,15). Μίαν φοράν ἀποστέλλεται διά νά τιμωρήση τόν πταίσαντα Ἰσραήλ (Β´ Βασ. κδ´ 16=Α´ Παραλ. κα´ 16). Εἶναι εὐμενής ἔναντι τῶν πρός οὕς ἀποστέλλεται, ὑπερβάλλει τούς ἀνθρώπους εἰς ἰσχύν, γνῶσιν καί σοφίαν, εἶναι δέ δυνατόν νά ὑπολογίζη τις ἐπί τῆς βοηθείας του (Α´ Βασ. ιδ´ 17,20).
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ο περί Αγγέλων λόγος στην Καινή Διαθήκη

0 σχόλια


(Κ. Διαθήκη). Τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, ὁ περί ἀγγέλων λόγος εἶναι λίαν πυκνότερος εἰς τήν Καινήν ἀπό ὅ,τι εἰς τήν Π. Διαθήκην. Ἡ σάρκωσις τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος καί ἡ δι' αὐτοῦ δοθεῖσα εἰς τούς ἀνθρώπους χάρις καί ἀλήθεια (Ἰω. α´ 14,17), ἐπανασυνέδεσαν τελείως τό ἀνθρώπινον γένος καί τήν ὁρατήν κτίσιν μέ τόν πνευματικόν κόσμον. Οἱ πολῖται τοῦ κόσμου τούτου, τά ἄϋλα πνεύματα, ἦτο ἄρα ἑπόμενον, διά τοῦ Χριστοῦ, νά ἔλθουν εἰς συχνότερον καί εὐρύτερον συγχρωτισμόν μέ τούς ἀνθρώπους καί ἡ περί τῶν πνευμάτων τούτων διδασκαλία τοῦ Νόμου καί τῶν Προφητῶν νά διασαφηνισθῆ. Ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἔχει οὕτω μίαν παράλληλον συμπλησίασιν τῶν ἀγγέλων πρός τόν ὁρατόν κόσμον, τόσον εἰς γεγονότα, ὅσον καί εἰς ἀποκαλυπτικότητα.

Αὐτός ὁ Κύριος διακηρύσσει τήν ὕπαρξιν τῶν ἀγγέλων (Μάρκ. η´ 38, Λουκ. ιε´ 10, ιστ´ 22 κ.ἄ.), κατά δέ τά κορυφαῖα σημεῖα τοῦ βίου του ἐμφανίζονται οὗτοι ὡς λειτουργοί, ὑπηρέται καί συμπαραστάται τῆς θεανδρικῆς του φύσεως, αἰνοῦντες αὐτόν μαρτυροῦντες περί αὐτοῦ, διακονοῦντες αὐτῷ, ἐνισχύοντες τήν ἀνθρωπίνην φύσιν αὐτοῦ καί παρεμβαίνοντες ὡς δευτεραγωνισταί. Οὕτως, ὁ Γαβριήλ εὐαγγελίζεται τήν ἔλευσίν του (Λουκ. α´ 26 κ. ἑξ.), ὁ "ἄγγελος Κυρίου" ἐμφανίζεται εἰς τόν Ἰωσήφ (Ματθ. α´ 20 κ. ἑξ., β´ 13,19,20) καί εἰς τούς ποιμένας (Λουκ. β´ 8 κ. ἑξ.), στρατιά ὁλόκληρος δοξολογεῖ τόν Ὕψιστον ἐπί τῇ γεννήσει τοῦ Σωτῆρος (Λουκ. β´ 13,15), ἄλλοι διακονοῦν αὐτῷ εἰς τήν ἔρημον μετά τό πέρας τῶν πειρασμῶν (Ματθ. δ´ 11), ἕτερος ἐνισχύει αὐτόν εἰς τό ὅρος τῶν Ἐλαιῶν, πρό τοῦ πάθους (Λουκ. κβ´ 43), ἐνῶ λεγεῶνες των θά παρίσταντο πρός ὑπεράσπισίν του κατά τήν σύλληψιν, ἄν τό ἐζήτει ἀπό τόν πατέρα του (Ματθ. κστ´ 53), δύο ἐξ αὐτῶν βεβαιοῦν τήν ἀνάστασίν του, τοῦ ἑνός ἤ ἑτέρου τρίτου ἀποκυλίσαντος τόν λίθον ἐκ τοῦ μνημείου (Ματθ. κη´ 2 κ. ἑξ., Μάρκ. ιστ´ 5 κ. ἑξ., Λουκ. κδ´ 44 κ. ἑξ. 23, Ἰω. κ´ 12,13), δύο δέ ἐπίσης ὁμιλοῦν εἰς τούς μαθητάς περί τῆς δευτέρας παρουσίας κατά τήν Ἀνάληψιν (Πράξ. α´ 10,11).
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η περί Αγγέλων δογματική διδασκαλία

0 σχόλια


(Δογματική). Οὐδείς ἴσως κλάδος τῆς Δογματικῆς ἐμφανίζει τόσα θεολογούμενα σημεῖα ὅσα ἡ ἀγγελολογία. Πράγματι, τό ἐκ τῆς θείας ἀποκαλύψεως δεδομένον εἰς τήν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας φῶς δέν εἶναι ἀρκετόν, ὅπως διαυγάση πολλάς ἐκ τῶν ὄψεων τοῦ περί τῶν ἐπουρανίων τούτων ὄντων θέματος. Αὗται, ἄν καί κεντρίζουν τήν εὐσεβῆ περιέργειαν μέ ἰδιαιτέραν δύναμιν, δέν ἐκπροσωποῦν στοιχεῖα τῆς πίστεως ἀπαραίτητα διά τήν σωτηρίαν καί πιθανῶς οὐδέποτε πρόκειται οὕτω νά γίνουν ἀντικείμενον γνώσεως βεβαίας ἐκ μέρους τῆς ἐπί γῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ἁγία Γραφή ἀναφέρει πολλά περί τῶν ἀγγέλων, εἴτε γεγονότα, εἰς ἅ πρωταγωνιστοῦν ἤ μετέχουν οὗτοι, εἴτε ἀφορισμούς καί ὑπαινιγμούς περί τῆς προελεύσεως καί τῶν ἰδιοτήτων των. Ὄχι ὀλίγα, ἐπίσης, εἶναι τά ὅσα σχετικά προσκομίζει ἡ Παράδοσις, κυρίως διά τῆς πατερικῆς γραμματείας καί τῆς ἀσκητικῆς πράξεως. Παρά ταῦτα, ὀλίγα παραμένουν τά περί τῶν ἀγγέλων ἐξηκριβωμένα καί ἀναντιρρήτως παραδεκτά, ἐνῶ τά ὑπόλοιπα περιβάλλονται ἀπό τήν ἀχλύν τῆς ἀδηλότητος καί ἀποτελοῦν πεδίον μόνον τῶν εἰκασιῶν καί τῶν ὑποθέσεων, ἀκινδύνων ὡς ἐπί τό πολύ.
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Δημιουργία των Αγγέλων

0 σχόλια
Δ η μ ι ο υ ρ γ ί α   τ ῶ ν   ἀ γ γ έ λ ω ν. 

Οἱ ἄγγελοι ἀνήκουν εἰς τήν ἀόρατον κτίσιν (Σύμβολον Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως). Ὅ,τι εἶναι δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, διδάσκεται ρητῶς εἰς τήν Γραφήν (Ρωμ. η'38,39, Α' Κορ. δ´ 9, Κολασ. α´ 16). Ὅ,τι δέν γνωρίζομεν, εἶναι ὁ χρόνος τῆς κτίσεώς των ἐν σχέσει μέ τόν ὁρατόν κόσμον. Ἐπικρατεστέρα παρ' ἡμῖν εἶναι πάντως ἡ κυρίως ὑπό Γρηγορίου τοῦ Ναζιανζηνοῦ καί Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ διατυπωθεῖσα ἐκδοχή, καθ' ἥν τά λογικά ταῦτα ὄντα εἶναι ἀρχαιότερα τοῦ ὑλικοῦ κόσμου (Λόγ. 38ος, PG 36,320, ἔκδ. Ὀρθ. Πίστ. Β 3, PG 94,873). Ὁ τρόπος, καθ' ὅν ἦλθον εἰς ὕπαρξιν, εἶναι ἐντελῶς ἄδηλος, κατ' ἀντίθεσιν πρός τήν ποίησιν τοῦ ὑλικοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου, περί ἧς γίνεται λόγος ἐν ἀρχῇ τῆς Γραφῆς.

Φ ύ σ ι ς.

 Ἐκ τῶν ἰδιοτήτων, τοῦ προορισμοῦ καί τῆς διακονίας των, περί τῶν πλεισταχοῦ ὁμιλεῖ ἡ θεία ἀποκάλυψις, δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι πρόκειται περί προσώπων καί ὑποστάσεων ἀναλόγων πρός τόν ἄνθρωπον, ἄν καί ὀντολογικῶς πεπροικισμένων δαψιλέστερον ἤ οὗτος. Καί ἐπ' αὐτῶν δύναται νά λεχθῆ, ὅτι ἐκτίσθησαν κατ' εἰκόνα καί ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ. Περί τῆς ἀναλογίας αὐτῶν ταύτης θά διαλάβωμεν κατωτέρω.
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Διακονία των Αγγέλων

0 σχόλια


Ἡ π ρ ό ς τ ό ν Θ ε ό ν κ α ί τ ό ν ἄ ν θ ρ ω π ο ν δ ι α κ ο ν ί α.

 Οἱ ἄγγελοι ἔχουν διπλοῦν ἔργον. Ἀφ' ἑνός μέν λειτουργικόν ἐνώπιον τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ καί τῶν μεγάλων γεγονότων τῆς θείας οἰκονομίας (πρβλ. Ψαλμ. ρβ´ 20, ργ´ 4, Ἠσ. στ´ 3, Λουκ. β´ 13,4), ἀφ' ἑτέρου δέ τήν μετάδοσιν θείων μηνυμάτων εἰς τούς ἀνθρώπους, τήν προστασίαν καί βοήθειαν τῶν δικαίων (πρβλ. Γέν. ιθ´, Γ´ Βασ. ιθ´ 5 κ. ἑξ., Ψαλμ. λγ´ 8, η´ 11 κ. ἑξ., Δαν. γ´ 25 κ. ἑξ., στ´ 22, Ματθ. α´ 19 κ. ἑξ., Ἰω. ε´ 4, Πράξ. ι´ 3 κ. ἑξ., ιβ´ καί τῶν παιδίων (Ματθ. ιη´ 10), τήν τιμωρία τῶν ἀσεβῶν (Δ´ Βασ. ιθ´ 35, Ἠσ. λζ´ 36, Πράξ. ιβ´ 23 κ.ἄ.), τήν ἀντιμετώπισιν τῶν πονηρῶν πνευμάτων (Ἰουδ. στίχ. 9, Ἀποκ. ιβ´ 7), τήν παιδαγωγείαν τῶν πεπτωκότων (Πρβλ. Σμικρός Λαβύρινθος, ΒΕΠ ΣΤ´ σ. 22,23), ἴσως τήν παραλαβήν τῶν ψυχῶν ἐκ τῶν σωμάτων κατά τόν θάνατον (Λουκ. ιστ´ 22, ιβ´ 20), τήν συναγωγήν τῶν ἐκλεκτῶν καί τῶν ἀνόμων κατά τήν ἡμέραν τῆς κρίσεως (Ματθ. ιγ´ 41, κδ´ 31, Μάρκ. ιγ´ 27, α´ Θεσ. δ´ 15 κ. ἑξ.), τόν χωρισμόν μετά τήν κρίσιν (Ματθ. ιγ´ 49) καί τόν ἐγκλεισμόν τῶν ἀσεβῶν εἰς τήν κόλασιν (Ματθ. ιγ´ 42,50). Ἄγγελοι ἐπίσης φρουροῦν τήν Ἐδέμ μετά τήν ἔξωσιν τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας (Γέν. γ´ 24).

Ἡ κατά τόν Ψευδοδιονύσιον καί τινας ἄλλους μετ' αὐτόν ἀντίληψις, καθ' ἥν δέν στέλλονται γενικῶς ὅλοι οἱ ἄγγελοι εἰς τούς ἀνθρώπους, ἀλλά μόνον οἱ κατώτεροι ἐξ αὐτῶν, δέν ἔχει σοβαρόν γραφικόν ἔρεισμα, καί δή ὡς πρός τήν διάκρισιν μεταξύ ἀνωτέρων καί κατωτέρων ἀγγέλων. Ἀπεναντίας, ἡ ἐκ τῆς ἀποστολῆς των ἐν μέσω τῶν ἀνθρώπων προέλευσις καί τοῦ γενικοῦ των ὀνόματος (ἄγγελος) εἶναι τι τό ἰσχυρῶς ἀντικροῦον τήν διάκρισιν, ἥν ποιεῖται ὁ Ψευδοδιονύσιος, διότι ἄγγελος κατ' ἐξοχήν εἶναι αὐτό τοῦτο τό σαρκωθέν δεύτερον πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος, τό ὡς ὁ Danielou ἀποδεικνύει, οὐ μόνον ἐκ τῆς Γραφῆς, ἀλλά καί τῆς ἰουδαιοχριστιανικῆς γραμματείας ἐντόνως χαρακτηριζόμενον μέ τήν ἰδιότητα ταύτην, ὁ ἄγγελος τοῦ Πατρός (Διαταγ. Ἀποστ. Ε´ ΧΧ 12).
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η τιμή προς τους Αγγέλους

0 σχόλια



 Οἱ ἄγγελοι ὡς μακάρια πνεύματα, ἀπολαύουν τιμῆς παρά τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας, οἵας καί γενικῶς οἱ ἅγιοι, ἤτοι τά εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἀνήκοντα πλέον πνεύματα. Κατά τούς πρώτους αἰῶνας, οἱ Πατέρες δέν ἐξῆραν τήν ὀφειλήν αὐτήν, διότι τήν Ἐκκλησίαν περιέβαλλεν εἰσέτι ὁ εἰδωλολατρικός κόσμος καί ὑπῆρχε κίνδυνος διά τήν καθαρότητα τοῦ χριστιανικοῦ μονοθεϊσμοῦ. Ἀργότερον, ἡ ὀφειλή αὕτη κατέστη βαθύτατα συνειδητή, διεστάλη δέ σαφῶς παρά τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀπό τήν εἰς μόνον τόν Θεόν ὀφειλομένην λατρείαν.

Ἡ πρός τούς ἀγγέλους τιμητική προσκύνησις, διδάσκεται ἤδη ἀπό τῆς Γενέσεως (ιη´ 2, ιθ´ 1), διαφαίνεται δέ πολλαχοῦ εἰς τήν Καινήν Διαθήκην. Κατά τόν Ψευδοδιονύσιον, καί αὐτός ὁ Χριστός, ὡς ἄνθρωπος, ὑπετάσσετο εἰς τούς ἀγγέλους. Εὐσταθεῖ ὅμως περισσότερον, ἐν προκειμένω, ἡ γνώμη Γρηγορίου τοῦ Διαλόγου, καθ' ἥν τοῦτο δέν συνέβαινε, διότι λ.χ. οἱ ἄγγελοι ἐμφανίζονται διακονοῦντες αὐτῷ εἰς τήν ἔρημον, μετά τό βάπτισμα, πρᾶγμα ὅπερ ἀναφέρεται εἰς τήν νικήσασαν τούς πειρασμούς τοῦ Σατανᾶ ἀνθρωπίνην φύσιν καί οὐχί ἁπλῶς εἰς τήν θείαν.

(Φύλαξ ἄγγελος). Ἡ χριστιανική ἀντίληψις περί τῶν ἀγγέλων ἔδωκε πρωτεύουσαν σπουδαιότητα εἰς τό γεγονός τῆς ὑπό τούτων προστασίας καί καθοδηγήσεως τοῦ ἀνθρώπου. Τό ἔργον δηλαδή τῶν ἀγγέλων ἀναφέρεται μέν κατ' ἀρχήν εἰς τήν δοξολογίαν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά σημειοῦται καί εἰς τήν περιοχήν τῶν σχέσεων τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Δημιουργόν του. Κατά ταῦτα, βοηθεῖται ὑπό τῶν ἀγγέλων εἰς τήν ἐπιτυχίαν τῆς προσπαθείας του νά καταστῆ μέτοχος τῆς ἀρρήτου μεγαλειότητος τοῦ Θεοῦ καί προφυλλάσεται συγχρόνως ἀπό τάς ἐξωτερικάς καί ἐσωτερικάς ἐπηρείας τῶν ἐχθρῶν τῆς ὑποστάσεώς του.
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η εικονογράφηση των Αγγέλων

0 σχόλια




(Εἰκονογραφία). Ἡ ἀρχή τῆς παραστάσεως τῶν ἀγγέλων δέν εἶναι σαφῶς καθωρισμένη. Λέγεται συνήθως, ὅτι τά παλαιά χριστιανικά μνημεῖα παριστοῦν τούς ἀγγέλους ὡς κοινούς θνητούς, ἄνευ τῶν ἰδιαιτέρων συμβολικῶν γνωρισμάτων των, τῶν πτερύγων δηλαδή καί τοῦ φωτοστεφάνου, καί ὅτι ἡ διαμόρφωσίς των εἰς πτερωτόν εἰκονογραφικόν τύπον ἄρχεται ἀπό τοῦ Δ´ αἰῶνος ὑπό τήν ἐπίδρασιν τῶν πτερωτῶν Νικῶν τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς τέχνης. Ὅτι ὅμως αὐτά δέν εἶναι δυνατόν νά γίνουν ἀποδεκτά ἀβασανίστως, φαίνεται ἐκ τῶν ἑξῆς: Ὡς γνωστόν, ἡ χριστιανική τέχνη κατά τούς τρεῖς πρώτους αἰῶνας ἦτο τέχνη καθαρῶς συμβολική. Δι' αὐτῆς ἐπεδιώκοντο τρία τινά· 1) ἡ ἔκφρασις τῆς θεμελιώδους χριστιανικῆς διδασκαλίας εἰς τούς πιστούς, κατά τρόπον ἁπλοῦν καί παραστατικόν, 2) ἡ ἀπόκρυψις ταύτης ἀπό τῶν ἀμυήτων, κατά τήν γενικῶς ἐπικρατοῦσαν τότε ἀρχήν (disciplina arcana) καί 3) ἡ ἀποφυγή τῆς μεταπτώσεως τοῦ χριστιανισμοῦ εἰς εἰδωλολατρίαν, ἡ ὁποία περί πολλοῦ ἐποιεῖτο τήν τέχνην καί ἰδίως τά ἀγάλματα. Ἀκόμη καί αὐτός ὁ ἀρχηγός τῆς πίστεως, ὁ Χριστός, παρίσταται πάντοτε ὡς Ὀρφεύς ἤ "καλός ποιμήν" ἤ νέος ἀγένειος ἤ φιλόσοφος, οὐδέποτε δέ ὅπως ἦτο εἰς τήν πραγματικότητα. Αἱ λεγόμεναι, λοιπόν, ἀναγνωρίσεις ἀγγέλων εἰς τοιχογραφίας κατακομβῶν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης εἶναι τοὐλάχιστον ἀμφίβολοι, ἄν μή ἐσφαλμέναι, ἀφοῦ δέν βλέπομεν ποῖον συμβολισμόν θά ἠδύνατο νά λάβουν ἀνάλογοι παραστάσεις.
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η περί θεοτόκου διδασκαλία του Δαμασκηνού - μέρος πρώτο

0 σχόλια


Από τον πνευματικόν πατέρα μου παρέλαβον ότι πρέπει να θέτωμεν «φυλακήν τω στόματι» ημών όταν ομιλώμεν περί των μυστηρίων του Χριστού. Πόσω μάλλον πρέπει να κάνωμεν τούτο όταν ομιλώμεν περί του «μυστηρίου των μυστηρίων» του Χριστού περί της Παναγίας και Υπερευλογημένης Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μητρός Του. Εάν ο θεόπτης Μωϋσής με φόβον και έντρομος «ευλαβείτο κατεμβλέψαι» ενώπιον της αφλέκτου βάτου, που ήτο μόνον η «σκιά της αληθείας», σκιά της αληθινής Βάτου, της Παναγίας Θεοτόκου, τι άλλο να κάνωμεν ημείς οι αμαρτωλοί και ανάξιοι, όταν πρόκειται να ομιλήσωμεν δια την Παναγίαν Θεοτόκον, παρά να προσευχώμεθα πρώτον ταπεινά μαζί με όλον το πλήρωμα της Εκκλησίας του Χριστού, έχοντας τους αγίους υμνωδούς μας ως κανονάρχας και τελετάρχας:

Τείχισόν μου τας φρένας, Σωτήρ μου·
το γαρ τείχος του κόσμου ανυμνήσαι τολμώ,
την άχραντον Μητέρα Σου·
εν πύργω ρημάτων ενίσχυσόν με,
και εν βάρεσιν εννοιών οχύρωσόν με·
Συ γαρ βοάς των αιτούντων πιστώς τας αιτήσεις πληρούν.
Συ ουν μοι δώρησαι γλώτταν,
προφοράν,
και λογισμόν ακαταίσχυντον·
πάσα γαρ δόσις ελλάμψεως παρά Σου καταπέμπεται,
Φωταγωγέ,
ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον»1.

Περί της Παναγίας Θεοτόκου ωμίλησαν και έγραψαν πολλοί άγιοι Πατέρες και υμνωδοί της Εκκλησίας του Χριστού. Ένας από τους πιο μεγάλους Πατέρας και υμνωδούς της Εκκλησίας, που εξύμνησε την Υπεραγίαν Θεοτόκον «όσον εφικτόν» ήτο εις τους ανθρώπους («το γαρ προς αξίαν ανέφικτον», Β΄, 14), είναι ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, η χρυσόρροος λύρα του Παναγίου Πνεύματος, το θεόπνευστον στόμα του Λόγου2, ο «ορθότομος λάτρης της Αγίας και Ασυγχύτου Τριάδος»3. Αλλά και προ του αγίου Δαμασκηνού και μετά τον Δαμασκηνόν έχομεν επίσης πολλούς Πατέρας οι οποίοι ωμίλησαν και έγραψαν περί της Μητρός του Σωτήρος Χριστού. Όλοι αυτοί ήσαν συγχρόνως και ποιηταί - υμνογράφοι της Εκκλησίας, γεγονός το οποίον μαρτυρεί ότι εις την Πανύμνητον Θεοτόκον αρμόζει μάλλον «θείος και ιερός ύμνος» και αίνος (Α΄, 5· Δ΄, 4), λόγος δηλαδή δοξολογικός, διότι τα μυστήριά της είναι «πάντα υπέρ έννοιαν, πάντα υπερένδοξα»4, και ουδείς απλός λόγος θα εξαρκέση προς ύμνον των «μεγαλείων» της, τα οποία «εποίησεν αυτή ο Δυνατός» (Λουκ. 1, 42). Προ του Δαμασκηνού οι άγιοι Γρηγόριος ο Θεολόγος και Εφραίμ ο Σύρος, Πρόκλος Κωνσταντινουπόλεως και Κύριλλος Αλεξανδρείας, Μόδεστος και Σωφρόνιος Ιεροσολύμων, Ανδρέας Ιεροσολυμίτης και Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως, και μετά τον Δαμασκηνόν οι Θεόδωρος ο Στουδίτης, Φώτιος ο Πατριάρχης, Συμεών ο Νέος Θεολόγος και οι τρεις βυζαντινοί Παλαμάς, Θεοφάνης Νικαίας και Καβάσιλας, - όλοι αυτοί έγραψαν λόγους εις την Παναγίαν, οι οποίοι είναι ποιήματα θεόπνευστα και «ύμνοι θεοπρεπείς», μεγαλυνάρια και ωδαί πνευματικαί μιας ακαταπαύστου και διαρκούς τελετής και εορτής5 της Θεοτόκου.
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η περί Θεοτόκου διδασκαλία του Δαμασκηνού - μέρος δεύτερον

0 σχόλια

-«Δικαίως και αληθώς Θεοτόκον την Αγίαν Μαρίαν ονομάζομεν· τούτο γαρ το όνομα άπαν το μυστήριον της οικονομίας συνίστησιν» (Έκδ. ΙΙΙ, 12).

1. Όταν προς το τέλος της ομολογητικής ζωής του έγραφεν ο άγιος Δαμασκηνός το βασικόν βιβλίον του «Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως», το ήρχισεν υπογραμμίζων την θείαν Παράδοσιν της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας. Ό,τι γράφει περί Θεού, περί Αγίας Τριάδος, περί Χριστού, και περί Παναγίας Θεοτόκου, το γράφει αντλών από την θείαν Παράδοσιν, την οποίαν μας απεκάλυψε και παρέδωκεν ο Θεός δι΄ όλης της σωτηρίου οικονομίας του Χριστού. «Πάντα τοίνυν τα παραδεδομένα ημίν δια τε Νόμου και Προφητών και Αποστόλων και Ευαγγελιστών δεχόμεθα και γινώσκομεν και σέβομεν, ουδέν περαιτέρω τούτων επιζητούντες... Ταύτα ημείς στέρξωμεν και εν αυτοίς μείνωμεν, μη μεταίροντες όρια, μηδέ υπερβαίνοντες την θείαν Παράδοσιν» (Εκδ. Ι, 1). Το ίδιον είχε γράψει ο ιερός Πατήρ και προηγουμένως εις τους Λόγους περί των αγίων Εικόνων: «Διό, αδελφοί, στώμεν εν τη πέτρα της πίστεως και τη παραδόσει της Εκκλησίας, μη μεταίροντες όρια α έθεντο οι Άγιοι Πατέρες ημών· μη διδόντες τόπον τοις βουλομένοις καινοτομείν και καταλύειν την οικοδομήν της αγίας του Θεού Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας»25. Η θεία Παράδοσις δια τον Δαμασκηνόν είναι ολόκληρον το οικοδόμημα και το σώμα της Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας26, η οποία έχει οικοδομηθεί επί του «θεμελίου Λίθου ακρογωνιαίου» του Παύλου (1 Κορ. 3, 11· Εφ. 2, 20) και «της πέτρας της θεολογίας» του Πέτρου (Ματθ. 16, 18), «ήτις εστίν ο Χριστός» (1 Κορ. 10, 4)27.

Η πιστότης του Δαμασκηνού εις την Παράδοσιν της Εκκλησίας έγκειται προ παντός εις την Χριστολογίαν του. Όπως η Γραφή και οι Πατέρες, ούτω και ο Δαμασκηνός βλέπει και ερμηνεύει τα πάντα Χριστολογικώς. Ο Σωτήρ Χριστός, ο Εις της Αγίας Τριάδος, ο εκ Παρθένου σαρκωθείς Θεός και άνθρωπος, είναι το κεντρικόν θέμα όλης της Γραφής και της Παραδόσεως28, επομένως δε και όλης της θεολογίας του Δαμασκηνού. Η Χριστολογία καταλαμβάνει το μεγαλύτερον μέρος όλων των έργων του, όχι μόνον της «Εκδόσεως Ορθοδόξου Πίστεως», από τα τέσσαρα βιβλία της οποίας τα δυόμισυ περιέχουν την Χριστολογίαν, αλλά και εις τας Θεομητορικάς του Ομιλίας κυριαρχεί η Χριστολογία, όπως θα το διαπιστώση και ο αναγνώστης. Η περί Παναγίας Θεοτόκου διδασκαλία δια τον Δαμασκηνόν υπάρχει μόνον εντός της Χριστολογίας και όχι ως μία αυτόνομος «Μαριολογία» ή ως μία «ανθρωπολογία» με κέντρον την αγίαν Παρθένον. Η ορθόδοξος θεολογία του Δαμασκηνού δεν είναι ανθρωπολογία ούτε «Μαριολογία», αλλ΄ η Χριστολογία εις την οποίαν συμπεριλαμβάνεται και η ανθρωπολογία και η περί Θεοτόκου διδασκαλία. Διότι ο Χριστός είναι ο αληθινός και τέλειος Θεός και ο πρώτος αληθινός και τέλειος άνθρωπος, αλλ΄ όμως Εις Χριστός29, και δια τον λόγον αυτόν η Παναγία η οποία Τον εγέννησε είναι αληθώς Θεοτόκος. Μόνον το όνομα και το αξίωμα του Χριστού, «Θεός σεσαρκωμένος και ενανθρωπήσας», προσδίδει εις την κατά σάρκα Μητέρα Του το όνομα Θεοτόκος· και αντιστρόφως το όνομα Θεοτόκος «άπαν το μυστήριον της οικονομίας (της ενανθρωπήσεως) συνίστησιν» (Έκδ. ΙΙΙ, 12), διότι επιβεβαιώνει ότι Εκείνος ο οποίος εξ Αυτής εγεννήθη ήτο Θεός και άνθρωπος: «Ει γαρ Θεοτόκος η γεννήσασα, πάντως Θεός ο εξ αυτής γεννηθείς, πάντως δε και άνθρωπος» (αυτόθι).

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Αντιμέτωποι με την κατάθλιψη

0 σχόλια

Μοναχή Ειρήνη

Ἡ κατάθλιψη εἶναι μιά πάθηση, πού ταλαιπωρεῖ πολλούς ἀνθρώπους στήν ἐποχή μας. Ἀνθρώπους πού εἴτε πάσχουν οἱ ἴδιοι ἀπό κατάθλιψη, εἴτε ἔχουν νά ἀντιμετωπίσουν τήν κατάθλιψη κάποιου ἀγαπημένου τους προσώπου, πού ἐπίμονα ἀρνεῖται ἤ ἀδυνατεῖ νά κάνει κάτι, προκειμένου νά βοηθήσει τόν ἑαυτό του.

Ἄλλοι ζητοῦν τή βοήθεια κάποιου εἰδικοῦ τῆς ψυχικῆς ὑγείας, καί καταφεύγουν εἴτε σέ θεραπεία μέ ἀντικαταθλιπτικά φάρμακα, εἴτε σε ψυχοθεραπεία, εἴτε σέ συνδυασμό τῶν δύο.

Ἡ θεραπεία μέ φάρμακα τίς πιο πολλές φορές βοηθάει στήν ἀντιμετώπιση τῶν συμπτωμάτων τῆς κατάθλιψης, τουλάχιστον προσωρινά, καί εἰδικά, ὅταν πρόκειται γιά σοβαρό καταθλιπτικό ἐπεισόδιο, εἶναι συχνά ἀπαραίτητη προκειμένου να ἀποφύγει κανείς μοιραῖες αὐτοκαταστροφικές πράξεις.


Ἀπό τίς διάφορες ὑπάρχουσες μορφές ψυχοθεραπείας οἱ σύγχρονες ἔρευνες δείχνουν ὅτι ἡ γνωσιακή θεραπεία ἐπιφέρει καλύτερα ἀποτελέσματα, καί σέ σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, γι’ αὐτό θά περιοριστῶ ἐδῶ ν’ ἀναφερθῶ μόνο σ’ αὐτήν.

Ἡ γνωσιακή θεραπεία βασίζεται στή θεωρία ὅτι τό ἄγχος μας ἤ ἡ κατάθλιψή μας ὀφείλονται σέ λανθασμένες, ἀρνητικές ἀντιλήψεις σχετικά μέ τόν ἑαυτό μας, τό περιβάλλον μας καί τό μέλλον μας, οἱ ὁποῖες ἐπηρεάζουν καί τή συναισθηματική μας κατάσταση (Κλεφτάρας, 1998). Ὁποιοδήποτε σημαντικό ἤ καί ἀσήμαντο γεγονός, μπορεῖ νά εἶναι ἀφορμή γιά κάποιες «αὐτόματες σκέψεις», οἱ ὁποῖες ἐνεργοποιοῦν αὐτές τίς ἀρνητικές ἀντιλήψεις (Beck, 2004). Τέτοιες σκέψεις μπορεῖ νά εἶναι π.χ. ὅτι «κανείς δέν μ’ ἀγαπάει» ἤ «ποτέ δέν καταφέρνω τίποτα». Ὅταν δεχθεῖ κανείς μιά τέτοιου εἴδους «αὐτόματη σκέψη», ἀρχίζει νά τον «παίρνει ἀπό κάτω» καί νά τον φέρνει σέ κατάσταση ἀπελπισίας καί κατάθλιψης.

Ἡ γνωσιακή θεραπεία ἀποσκοπεῖ στό νά βοηθήσει τό ἄτομο σέ ἕνα πρῶτο ἐπίπεδο νά μάθει νά ἀναγνωρίζει ἄμεσα τίς «αὐτόματες σκέψεις» του καί νά μή τίς ἀποδέχεται σάν ἀληθινές, καί σέ ἕνα πιο προχωρημένο ἐπίπεδο νά καταλάβει ὅτι οἱ ἀντιλήψεις του αὐτές εἶναι ἐσφαλμένες, ὅτι δέν τόν ἐξυπηρετοῦν, καί νά μπορέσει ἔτσι νά τις ἀλλάξει καί νά τίς ἀντικαταστήσει μέ ἄλλες πιό «ὑγιεῖς», πού θά τον ὁδηγήσουν σέ μεγαλύτερη αὐτοεκτίμηση καί αὐτοαποδοχή.

Ἡ θεραπεία μέ ἀντικαταθλιπτικά ἔχει ἕνα ἀποτέλεσμα παρόμοιο μέ τήν ψυχοθεραπεία, ἄν καί λιγότερο μόνιμο. Μάλιστα νευροεπιστημονικές ἔρευνες ἔχουν δείξει ὅτι ἡ θεραπεία μέ φάρμακα καί ἡ ψυχοθεραπεία ἐπιφέρουν παρόμοιες ἀλλαγές στήν ἐγκεφαλική λειτουργία.

Μέ αὐτές ὅμως τίς μεθόδους το ἄτομο παραμένει τό ἐπίκεντρο τοῦ κόσμου του. Ἰδιαίτερα ἡ γνωσιακή θεραπεία «διδάσκει», θά λέγαμε, τό ἄτομο πῶς νά καλλιεργήσει την ἀνεξαρτησία του καί τήν αὐτονομία του, πῶς νά μή ἐξαρτᾶται ἀπό την ἀποδοχή καί τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων, καί πῶς ἐπίσης νά μή ἐξαρτᾶ την ἀξία του ἀπό τίς προσωπικές και ἐπαγγελματικές του ἐπιτυχίες.

Ἡ φιλοσοφία πίσω ἀπό τίς σύγχρονες ψυχοθεραπευτικές μεθόδους εἶναι ὅτι ναί μέν δέν μπορεῖ νά ἀποφύγει κανείς δυσάρεστα και θλιβερά γεγονότα στή ζωή του, μπορεῖ ὅμως νά μάθει νά στηρίζεται στόν ἑαυτό του καί νά τά ἀντιμετωπίζει μέ αὐτοπεποίθηση, μέ ἠρεμία καί αἰσιοδοξία.

Ὅμως παρ’ ὅλη τήν αἰσιόδοξη ἄποψη ψυχιάτρων καί ψυχοθεραπευτῶν ὅτι ἡ κατάθλιψη εἶναι μια ἀρρώστια πού ἀντιμετωπίζεται ἀποτελεσματικά, ὑπάρχει ἕνα μεγάλο ποσοστό καταθλιπτικῶν, πού εἴτε ἀρνοῦνται νά περάσουν τό κατώφλι τοῦ γραφείου ἑνός «εἰδικοῦ», εἴτε τό ἔχουν περάσει καί ἔχουν φύγει ἀπογοητευμένοι.



Ἔχοντας αὐτά τά προηγούμενα ὑπόψη μου, σέ μιά συζήτηση σχετικά μέ τά ἀντικαταθλιπτικά ἄκουσα μέ ἔκπληξη μιά μοναχή νά λέει μεταξύ ἀστείου καί σοβαροῦ : «Ἄς ποῦνε γιά μισή ὥρα τήν εὐχή, καί να δοῦνε γιά πότε τούς περνάει ἡ κατάθλιψη». Ἡ πρώτη μου σκέψη ἦταν ὅτι μᾶλλον δέν ξέρει τί λέει. Προφανῶς, σκέφτηκα, δέν ἔχει βιώσει ποτέ κατάθλιψη, καί τῆς εὔχομαι ποτέ νά μή βιώσει, ἀλλά εἶναι πολύ ἀμφίβολο, ἄν ἕνα καταθλιπτικό ἄτομο μπορεῖ νά ἑστιάσει γιά μισή ὥρα τό νοῦ του στήν εὐχή. Μπορεῖ νά ἐπαναλαμβάνει μηχανικά ἐπί μισή ὥρα «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», ἀλλά ὁ νοῦς του θα εἶναι μᾶλλον στήν κατάθλιψή του. Ἴσως νά σκέφτεται: «μᾶλλον σέ μισή ὥρα δέν θά μοῦ ἔχει περάσει, ἀφοῦ ἔτσι κι ἀλλιῶς, τίποτα δέν με βοηθάει ἐμένα».

Ὅμως, καθώς εἶχα ἕνα ἔντονο ἐνδιαφέρον νά δῶ ἄν καί πῶς καί με ποιές προϋποθέσεις ὁ ὀρθόδοξος χριστιανικός δρόμος μπορεῖ νά λειτουργήσει ψυχοθεραπευτικά, δεν ξέχασα τήν κουβέντα ἐκείνης τῆς μοναχῆς, ἀλλά ξεκίνησα νά διερευνῶ πῶς ἡ ὀρθόδοξη θεολογία ἀντιμετωπίζει τήν κατάθλιψη. Ὡς πολύ ἀρχάρια στόν ὀρθόδοξο δρόμο, ζητῶ νά μέ συγχωρέσετε γιά το θράσος μου νά ἀναλάβω ἕνα τέτοιο ἐγχείρημα. Γιά τή διερεύνησή μου αὐτή βασίστηκα σέ κάποια βιβλία πού ἔτυχε νά «πέσουν στά χέρια μου», σ΄ ἕνα CD μέ μιά ὁμιλία τοῦ γέροντος Πορφυρίου γιά τήν κατάθλιψη, καθώς καί σέ συνομιλίες με τόν πνευματικό μου.

Δέν ἄργησα νά καταλάβω ὅτι διερωτώμενη, πῶς ἡ Ὀρθοδοξία ἀντιμετωπίζει τήν κατάθλιψη, δεν ἔθετα σωστά τό ἐρώτημα. Ἡ ὀρθόδοξη θεολογία δέν ἀντιμετωπίζει κλινικά μιά ὁρισμένη νόσο. Ἀντιλαμβάνεται τόν ἄνθρωπο σάν μια ἑνότητα σώματος, ψυχῆς καί πνεύματος. Γιά τήν ὀρθόδοξη θεολογία ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἕνα σαφές νόημα: Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί στοχεύει στό καθ’ὁμοίωσιν. Ἡ πορεία τοῦ ἐκπεσμένου ἀνθρώπου πρός τό καθ’ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ εἶναι μιά θεραπευτική διαδικασία. Πρόκειται γιά μιά πραγματικά ὁλιστική θεραπεία, πού ἔχει σαν πρῶτο στάδιο τήν κάθαρση τῆς ψυχῆς ἀπό τά πάθη.

Μέ αὐτή τήν ἔννοια ἡ κατάθλιψη εἶναι ἕνα πάθος ἀπό τό ὁποῖο ἡ ψυχή πρέπει νά ἀπαλλαγεῖ. Αὐτό το πάθος οἱ νηπτικοί πατέρες τό ὀνόμαζαν «ἀκηδία». Κατά τόν Μητροπολίτη Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεο, «Ἡ ἀκηδία, πού εἶναι ἕνας μεγάλος δαίμων, παραλύει τόσο τό σῶμα ὅσο καί την πνευματική ζωή» (σ. 187).

Ἡ κάθαρση ἀπό τά πάθη ἀπαιτεῖ ἕναν πνευματικό ἀγώνα για ἀλλαγή τοῦ νοῦ. Αὐτή εἶναι ἐξ ἄλλου καί ἡ ἐτυμολογική ἔννοια τῆς λέξης μετάνοια (μετα-νοῶ = ἀλλάζω νοῦ). Δέν πρόκειται ὅμως γιά ἕναν ἀγώνα, πού κάνει κανείς μόνος του, στηριζόμενος στίς δικές του δυνάμεις. Ξεκινώντας κανείς ἕναν τέτοιο ἀγώνα μόνος του, πέφτει ξανά καί ξανά στά ἴδια λάθη, ἤ ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ὅ μισῶ, τοῦτο ποιῶ»[1], καί συνειδητοποιεῖ σιγά-σιγά τήν ἀλήθεια τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ: «χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» [2]. Ἡ μετάνοια σημαίνει μιά συνολική ἀλλαγή στάση ζωῆς, πού συντελεῖται μέ τήν ἐπενέργεια τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ πάνω στόν ἄνθρωπο.

Ποιά εἶναι αὐτή ἡ ἀλλαγή στη στάση ζωῆς; Εἶναι ἡ ἀλλαγή ἀπό τή ζωή τοῦ ἀτόμου, τοῦ περιχαρακωμένου πίσω ἀπό τά τείχη πού το περιβάλλουν ἤ πού αὐτό τό ἴδιο το ἄτομο ἔχει χτίσει γιά τόν ἑαυτό του, πρός τή ζωή τοῦ προσώπου, πού βρίσκεται σέ μιά διαρκή σχέση, σέ μιά κοινωνία μέ τόν Χριστό καί μέ τόν πλησίον του πρός μια ζωή στραμμένη πρός τόν Χριστό, ἀναφερόμενη σ’ Αὐτόν. Μέ αὐτή τήν ἔννοια πάθος ἤ ἁμαρτία εἶναι ὅ,τι μᾶς χωρίζει ἀπό αὐτή τήν κοινωνία καί μᾶς ἀπομονώνει, κάθαρση ἤ μετάνοια εἶναι ὅ,τι μᾶς ἐπανασυνδέει.


Ὅταν προσπαθοῦμε νά ἀνέλθουμε βασιζόμενοι στίς δικές μας δυνάμεις, στόν ἐγωϊσμό μας καί την κενοδοξία μας, τότε κινδυνεύουμε ἡ κάθε ἀποτυχία νά μᾶς ρίξει σέ κατάθλιψη. Ὅταν συνειδητοποιοῦμε τή δική μας ἀναξιότητα μπροστά στή μεγαλωσύνη τοῦ Θεοῦ καί, χωρίς νά παραιτούμαστε ἀπό τό δικό μας ἀγώνα, προσβλέπουμε μέ πίστη, δηλαδή μέ ἐμπιστοσύνη, στο ἔλεος καί στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τότε δέν χάνουμε τήν ἐλπίδα μας. Παραδόξως, ὅσο ταπεινώνουμε τον ἑαυτό μας, ἀποκτᾶμε ἕνα βαθύτερο, γνήσιο αὐτοσεβασμό καί αὐτοεκτίμηση. Συνειδητοποιοῦμε την πραγματική μας ἀξία ὡς εἰκόνες και ναοί τοῦ Θεοῦ.

Ἄν ἔχει κανείς μιά τέτοια ἐσωτερική στάση, τότε εἶχε δίκιο ἐκείνη ἡ μοναχή: ἀρκεῖ νά λέει τήν εὐχή για μισή ὥρα καί ἡ κατάθλιψη διαλύεται μέσα στά δάκρυα τῆς χαρμολύπης. Γιατί οἱ δαίμονες εἶναι ἀνίσχυροι μπροστά σέ μιά γνήσια ταπείνωση.

Τότε τό ἐπίκεντρο δέν εἶναι πιά ὁ ἑαυτός, ἀλλά ὁ Χριστός. Τό ἐνδιαφέρον μετατίθεται ἀπό τό Ἐγώ πρός τό Ἐσύ, ἀπό τόν ἑαυτό προς τόν ἄλλο, πρός τόν Θεό καί προς τόν πλησίον. Ἀντί νά μεριμνᾶ κανείς γιά τό πῶς θά κερδίσει το ἐνδιαφέρον, τό σεβασμό, τήν ἐκτίμηση καί τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων, ἀρχίζει νά ἐνδιαφέρεται ὁ ἴδιος για τούς ἄλλους, νά τούς σέβεται, να τούς ἐκτιμᾶ καί νά τούς ἀγαπᾶ.


Ὁ γέρων Πορφύριος ἔδινε πολύ ἁπλές καί συγκεκριμένες ὁδηγίες γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς κατάθλιψης:


«Οἱ ἅγιοί μας εἶχαν βρεῖ τόν τρόπο νά μεταβάλλουν τήν κατάθλιψη σέ χαρά. Καί αὐτός ὁ τρόπος ἦταν ἔτσι: ξέρανε πῶς νά δοθοῦν στον Θεό: μέ τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό, μέ τήν προσευχή… Ἡ ἀγάπη προς τόν Θεό εἶναι τό μεγαλύτερο πρᾶγμα πού «αἰχμαλωτίζει» τήν ψυχή, διότι δέν εἶναι ἁπλῶς μιά ἐνέργεια τῆς ψυχῆς πρός τόν Θεό, ἀλλά τό σημαντικό εἶναι ὅτι εἶναι ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ πού γεμίζει ἔπειτα την ψυχή καί τήν κάνει «ἄλλο»…. Λοιπόν, αὐτό εἶναι τό μυστικό. Πῶς θα μπορέσει κανείς νά γυρίσει, ἐκεῖ πού τόν ἔχει καταλάβει κάτι κακό, νά σκεφτεῖ κάτι ἄλλο.»


Σέ ἀνθρώπους πού ζητοῦσαν τις συμβουλές του, γιά νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τήν κατάθλιψη, τούς συνιστοῦσε νά ἀσχοληθοῦν μέ κάτι ἐνδιαφέρον καί δημιουργικό:


«Ἡ ἐργασία, τό ἐνδιαφέρον για τή ζωή. Ἡ τέχνη, ὁ κῆπος, τά λουλούδια… πολύ σπουδαῖα πράγματα. Ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, το ἐνδιαφέρον πρός τή θρησκεία, πρός τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ».


Πολλούς αἰῶνες πρίν οἱ γνωσιακοί θεραπευτές κάνουν λόγο για ἀρνητικές «αὐτόματες σκέψεις» καί ἀντίστοιχα συναισθήματα, οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας εἶχαν μελετήσει αὐτά τά φαινόμενα, τά ὁποῖα ὀνόμαζαν «λογισμούς». Ὅπως γιά τή σύγχρονη γνωσιακή θεραπεία εἶναι σημαντικό σαν πρῶτο στάδιο νά ἀναγνωρίζει κανείς τίς αὐτόματες σκέψεις καί να μή τίς ἀποδέχεται σάν ἀληθινές, οἱ νηπτικοί πατέρες μιλοῦσαν γιά ἐπαγρύπνηση, ὥστε μόλις ἔρχεται στο νοῦ ἕνας κακός λογισμός νά μη «συγκατατεθοῦμε» πρός αὐτόν, να μή ὑποκύψουμε σ’ αὐτόν μέ τό θέλημά μας, γιατί στή συνέχεια μᾶς κάνει ὅ,τι θέλει, χωρίς ἐμεῖς νά μποροῦμε νά ἐλέγξουμε τήν κατάσταση. Τότε καταλαμβανόμαστε ἀπό τό ἀντίστοιχο «πάθος».


Ὁ γέρων Πορφύριος τό ἐκφράζει αὐτό μέ πολύ ἁπλά λόγια:


«Τό μυστικό εἶναι νά τό προλαβαίνεις. Ἅμα τό ἀφήσεις καί σέ πιάσει, πάει, σ’ ἔπιασε».



Σάν καλός ἀνατόμος τῆς ψυχῆς, ἀναγνωρίζει τά δευτερογενῆ ὀφέλη ἀπό τήν κατάθλιψη, πού μπαίνουν ἐμπόδιο στή θεραπεία καί δημιουργοῦν ἀντιδραστικότητα (ἀντίσταση στή θεραπεία θα ἔλεγε κάποιος ψυχοθεραπευτής).



«Οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν αὐτά τά ἀντιδραστικά, τούς ἀνθρώπους πού γνωρίζουν ἐννοοῦν νά τούς παιδεύουν μέ διάφορα καμώματα».



Μέ αὐτά τά «διάφορα καμώματα» πετυχαίνουν νά ἑλκύουν την προσοχή καί τό ἐνδιαφέρον τῶν γύρω τους. Καί τίς περισσότερες φορές τό κάνουν αὐτό ἀσυνείδητα.



«Γίνεται χωρίς νά τό καταλαβαίνουν», λέει ὁ γέρων Πορφύριος «ὁ διάβολος τό ἐνεργεῖ…δηλαδή αὐτά γίνονται μ΄ ἕναν τρόπο μυστηριώδη».



Γιά νά παραιτηθεῖ κάποιος ἀπό τά δευτερογενῆ ὀφέλη τῆς κατάθλιψης, χρειάζεται νά ἀφήσει κατά μέρος τόν ἐγωϊσμό του καί νά ταπεινωθεῖ, ὥστε νά πάψει νά παιδεύει τούς γύρω του μέ διάφορα καμώματα. Ὁ γέρων Πορφύριος τόνιζε ξανά καί ξανά τή σημασία τῆς ταπείνωσης.



«Τό μεγάλο μυστικό εἶναι ἡ ταπείνωση», ἔλεγε.



Τό ἄτομο, πού λειτουργεῖ ἐγωϊστικά, ἐμμένει πεισματικά νά χρησιμοποιεῖ τήν κατάθλιψή του, με τήν ἔννοια τῆς κλινικῆς νόσου, ὡς πρόσχημα, γιά νά μή κάνει τίποτα. «Ὅταν τοῦ πεῖς κάτι, γιά νά κόψει τό θέλημά του, ἀντιδρᾶ… “Δεν μπορῶ, τό λέει ἡ ἐπιστήμη”». Σέ αὐτό ὁ γέρων Πορφύριος ἀπαντᾶ: «Πές: “ἄς τό λέει ἡ ἐπιστήμη, ἐγώ θά κάνω ὑπακοή στό γέροντα”».

Μιά τέτοια στάση θά δήλωνε μιά μεταβολή ἀπό τό ἄτομο στό πρόσωπο, γιατί ἡ ὑπακοή προϋποθέτει μια προσωπική σχέση μέ τό γέροντα. «Δέν εἶναι εὔκολο πρᾶγμα: πρέπει νά ἔχεις καί τή δύναμη, νά ἀποσπάσεις καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ.…Τό πιό μεγάλο εἶναι νά δοθεῖς στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, στή λατρεία τοῦ Θεοῦ, στήν προσευχή, ἀλλά ὅ,τι κι ἄν κάνεις, ἄν δέν κατορθώσεις νά ἀποκτήσεις ταπείνωση, τίποτα δέν κάνεις».

Τό νά ἀσχοληθεῖ κανείς εἴτε μέ κάτι εὐχάριστο καί δημιουργικό, εἴτε μέ τήν προσευχή, ἔπειτα ἀπό συμβουλή τοῦ γέροντα, εἶναι κάτι πολύ περισσότερο ἀπό μιά ἁπλή τεχνική τοῦ τύπου «νά τό ρίξει κανείς ἔξω» ἤ νά «σκέφτεται θετικά».

Εἶναι κάτι, πού προϋποθέτει μια σχέση ἐμπιστοσύνης πρός τόν γέροντα, καί κατ΄ἐπέκταση μιά σχέση πίστης καί ἀγάπης πρός τόν Θεό. Συνδέεται στενά μέ τήν ταπείνωση, τήν ἐκκοπή τοῦ ἰδίου θελήματος και τήν ὑπακοή στό γέροντα, μέ τά ἱερά μυστήρια τῆς ἐξομολόγησης καί τῆς θείας μετάληψης, καί γενικώτερα μέ τήν ἐνεργό συμμετοχή στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή μέ τήν ἐνεργό συμμετοχή στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού δίνει ἕνα νέο νόημα στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ συμμετοχή στό ἐκκλησιαστικό σῶμα καί στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἀμοιβαία συγχώρεση και κατανόηση, εἶναι ὅ,τι γκρεμίζει τά τείχη, πού μᾶς περιχαρακώνουν καί κτίζει γέφυρες ἐπικοινωνίας μεταξύ μας. Ἔτσι ὁ πόνος μας γίνεται πιό ἐλαφρύς καί ἡ χαρά μας μεγαλύτερη, γιατί τά μοιραζόμαστε μεταξύ μας.

Αὐτά συνοψίζονται στίς δύο κύριες ἐντολές, πού μᾶς δίνει ὁ Χριστός: ἀγάπη πρός τόν Θεό, και ἀγάπη πρός τόν πλησίον [3]. Αὐτή ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό καί πρός τον πλησίον, εἶναι αὐτό πού κάνει την καρδιά νά μαλακώνει καί διαλύει το ἀσήκωτο βάρος τῆς κατάθλιψης.



Παραπομπές:

1) Ρωμ. (7,15)

2) Ἰωαν. (15,5)

3) Ματθ. (22, 37-39)



Βιβλιογραφία:



Beck, Judith: Εἰσαγωγή στη Γνωστική Θεραπεία. Ἀθήνα, Πατάκης, 2004.

Βιγγοπούλου Μυρσίνης: ᾽Από τήν ᾽Εγώπολη στήν ᾽Εσύπολη. Ἀθήνα, Ἀκρίτας, Στ΄ ἔκδοση, 2007.

Γέροντος Πορφυρίου, ἱερομονάχου: Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη. Ἐκδόσεις «Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος», Μήλεσι.

Κλεφτάρα Ἰ.: Ἡ κατάθλιψη σήμερα. Ἀθήνα, Ἑλληνικά Γράμματα,

1998.

Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου: “Θεραπευτική Ἀγωγή. Προεκτάσεις στην «Ὀρθόδοξη Ψυχοθεραπεία»”. Λειβαδιά, Ἱερά Μονή Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου (Πελαγίας) Ε´ ἔκδοση, 2003.

Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου: Ἀνθρωπολογίας Σιτομέτριον. Ἐπιμέλεια ὕλης καί ἐκδόσεως Ἀρχιμ. Χρυσόστομος, Καθηγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Παρασκευῆς Μαζίου Μεγάρων. Μέγαρα, Εὐεργέτις (ὑπό ἔκδοση).

Μπλούμφιλντ, Χάρολντ Χ. καί Μάκ Γουίλλιαμς, Πῆτερ: Θεραπεύοντας τήν κατάθλιψη. Ἐπιμέλεια: Νέστορος Ἰωάννη. Ἀθήνα, Θυμάρι, 2003.

π. Ἰωάννη Ρωμανίδη: Πατερική Θεολογία, Θεσσαλονίκη, Παρακαταθήκη, 2004.

/

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η αναπνοή του Ελληνισμού

0 σχόλια


Αλλοτε λέγαμε : «παρά τίς δυσκολίες, η Ευρώπη προχωράει προς την ένωσή της». Σήμερα πια, τουλάχιστον όσοι δεν κλεινόμαστε στη φυλακή της πρωτοσέλιδης επικαιρότητας αλλά προτιμούμε να βλέπουμε τις τάσεις που διαμορφώνουν το γίγνεσθαι, έχουμε αντιληφθεί την ισχυρή δύναμη που εξωθεί πλέον την Ευρώπη προς την ένωσή της -προς μιαν ένωση όμως που δεν ανταποκρίνεται στο αρχικό όραμα.

Για να κατανοήσουμε τη νέα κατάσταση, πρέπει να θυμηθούμε τις δυσκολίες στις οποίες αναφερόμασταν παλιά. Επρόκειτο για δυσκολίες εξωγενείς και ενδογενείς. Με δυο λόγια, είχαμε ν' αντιμετωπίσουμε αφ'ένός μεν το φόβο των δύο υπερδυνάμεων για το μέλλον και το ρόλο μιας ενωμένης και ισχυρής Ευρώπης, αφ' ετέρου δε τις οικονομικές κυρίως διαφορές των μελών της.

Οι οικονομικές διαφορές υποθέσαμε ότι μποροϋν σύντομα να γεφυρωθούν χάρις σε διάφορα προγράμματα, τα οποία ουσιαστικώς μετέφεραν μέρος του εισοδήματος που παρήγαγε ο ακαταπόνητος Βορράς προς τον Νότο της ραστώνης. Oι εξωγενείς αντιρρήσεις αντιμετωπίζονταν κυρίως δια του ΝΑΤΟ, δηλαδή του μηχανισμού εξάρτησης της ευρωπαϊκής άμυνας από την αμερικανική, και από μια «προοδευτική» στάση έναντι της Σοβιετικής Ρωσίας, δηλαδή από την παράδοσή μας στα χέρια της φιλόμυθης κομμουνιστικής προπαγάνδας. Όλ' αυτά, βεβαίως, δεν ήσαν προϊόντα σχεδιασμού επιδεξίων πιλότων, αλλ' απλώς υποχωρήσεις σε πιέσεις, συναλλαγές, διαβρώσεις και, όχι σπανίως, εξευτελισμοί.
Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Ποιά είναι ἡ αληθινὴ εξομολόγηση;

0 σχόλια

Ὅταν ἕνα παιδὶ ἔρχεται γιὰ ἐξομολόγηση μοῦ μεταφέρει, ἀπὸ μνήμης ἢ σὲ γραπτό, μιὰ σύντομη ἢ μακριὰ λίστα “ἁμαρτιών”. Ὅπως ἀνακαλύπτω στὴ συνέχεια, ἔχει συνήθως συνταχθεῖ χωρὶς τὴ συμμετοχὴ τοῦ ἴδιου τοῦ παιδιοῦ καὶ ἀντανακλᾶ μόνο τὰ παράπονα καὶ τὴν κριτικὴ τῶν γονέων του.

Παρόμοια ἐμπειρία ἔχει κανεὶς μὲ ἐνήλικες ἀνθρώπους ποὺ ἐμφανίζονται μὲ λίστες ποὺ ἀνακάλυψαν σὲ σχετικὰ βιβλία ἢ συνέταξαν μὲ τὴ συνδρομὴ τῶν πνευματικῶν τους γερόντων.

Ἔτσι, τὸ ἑπόμενο βῆμα εἶναι νὰ θέσω τὸν ἄνθρωπο μπροστὰ στὸν προβληματισμὸ νὰ διερευνήσει τὴ δική του, προσωπικὴ σχέση μὲ τὸν Χριστό. Οἱ περισσότεροι δὲν ἔχουν παρὰ μιὰ ἐπιφανειακή, ἐξ ἀκοῆς γνωριμία μαζί Του γι’ αὐτὸ καὶ τοὺς ἐνθαρρύνω νὰ Τὸν γνωρίσουν καλύτερα μέσα ἀπὸ τὴν ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἀπὸ μιὰ τέτοια προσέγγιση ἀρχίζει κανεὶς νὰ καταλαβαίνει ἂν τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ τὸν ἐλκύει. Ἐὰν ἐπιθυμεῖ νὰ γίνει ὅμοιος μὲ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ κτίσει μὲ Ἐκεῖνον μία σχέση φιλίας.

Ἂς ἀναρωτηθοῦμε λοιπὸν ἂν τὸ στοιχεῖο τῆς φιλίας ὑπάρχει στὴ δική μας σχέση μὲ τὸν Χριστό. Ἂς ρωτήσουμε τὸν ἑαυτό μας ἐὰν προσπαθήσαμε μὲ κάποιο τρόπο νὰ Τοῦ δώσουμε χαρὰ καὶ νὰ συμπαρασταθοῦμε στὸ ἔργο Του. Ἂν τὸ συμπέρασμα εἶναι ὅτι ἡ σχέση αὐτὴ μᾶς ἀφήνει ἀδιάφορους θὰ χρειαστεῖ νὰ ἐπανεξετάσουμε τί σημαίνει τελικὰ νὰ εἴμαστε Χριστιανοί. Ἐὰν ὅμως νιώθουμε εἰλικρινὰ τὸν Χριστὸ ὡς φίλο, ἂς ἀρχίσουμε νὰ ρωτοῦμε τὸν ἑαυτὸ μας καθημερινά: Τί ἔκανα, τί εἶπα, τί σκέφτηκα καὶ αἰσθάνθηκα, ποὺ μπορεῖ νὰ Τοῦ δώσει χαρὰ ἢ θλίψη;

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η πνευματική προσευχή ως θεμέλιο της Χριστιανικής ζωής

0 σχόλια


Αρχιμ. Κύριλλος Κεφαλόπουλος
Εφημέριος Ι.Ν. Αγίου Μάρκου Ευγενικού Κάτω Πατησίων

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
ΩΣ ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

    Από τους πεπειραμένους αγίους πατέρες γνωρίζουμε ότι η πνευματική προσευχή, σύντομη αλλά περιεκτική και επαναλαμβανόμενη συχνά έχει μεγάλη ωφέλεια από τις πολλές και φλύαρες προσευχές. Σε αυτές τις παρατεταμμένες προσευχές δύσκολα ο νους του ανθρώπου στέκεται προσηλωμένος στον Θεό. Συνήθως νικιέται από την αδυναμία της συγκέντρωσης του νου, αφαιρείται από εξωτερικές εντυπώσεις και εικόνες και πράγματα του κόσμου και ως εκ τούτου η θερμότητα της προσευχής υποβαθμίζεται και εξασθενεί.Όμως η σύντομη και συχνή προσευχή τυγχάνει περισσότερον σταθερή, καθ' ότι ο νους εμβαθύνει στον Θεό και μετά από λίγο καιρό μπορεί να εκτελεί την προσευχή με μεγαλύτερη θέρμη και προσήλωση.Γι' αυτό ο Κύριος μας συνιστά:''προσευχόμενοι μη βαττολογήσητε…''(Ματθ. 6,7).

Και ο Ιωάννης της Κλίμακος διδάσκει:''μην επιχειρείς να λέγεις πολλά λόγια, για να μην σκορπά ο νους σε αναζήτηση λέξεων. Μόνον μία λέξη του Τελώνου προσείλκυσε το έλεος του Θεού και μία μόνον λέξη του ληστού στον σταυρό τον έσωσε. Η πολυλογία στην προσευχή διασκορπίζει τον νου σε ρεμβασμούς, ενώ η ολιγολογία βοηθά στην περισυλλογή του νου''. Έτσι λοιπόν η συχνή προσευχή μας ας είναι σύντομη και δίχως περιττά λόγια, αλλά να είναι αδιάλειπτος όπως διδάσκουν οι άγιοι πατέρες.Ο ιερός Χρυσόστομος γράφει τα εξής:''όποιος περιττολογεί στις προσευχές του αργολογεί''(Προς Εφες. Στ', ομιλία 24), ενώ και ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας σημειώνει ότι ''δεν αρμόζει να μακρύνει κανείς την προσευχή του πολυλογώντας, αλλά είναι προτιμότερον να προσεύχεται ολιγόλογα και αδιαλείπτως''. Οι Πατέρες αυτοί ερμηνεύουν στηριζόμενοι στα λόγια του Απ.Παύλου: ''θέλω πέντε λόγους διά του νοός μου λαλήσαι, ίνα και άλλους κατηχήσω, ή μυρίους λόγους εν γλώσση''(Α' Κορ. 14,19), δηλ. προτιμότερη είναι μία σύντομη προσευχή προς τον Θεό με προσοχή παρά να προφέρει κανείς μυρίους λόγους άνευ προσοχής. Η προτροπή του Απ.Παύλου ''αδιαλείπτως προσεύχεσθε'' πρέπει να ερμηνευθεί ως η σύντομη πνευματική προσευχή του νου, που μπορεί να κατευθύνεται πάντοτε προς τον Θεό και να προσεύχεται αδιαλείπτως.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>
 

FACEBOOK

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ


Histats

ΣΥΝΟΛΙΚΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΩΝ

extreme

eXTReMe Tracker

pateriki


web stats by Statsie

ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΤΟ FACEBOOK

 PATERIKI


CoolSocial

CoolSocial.net paterikiorthodoxia.com CoolSocial.net Badge

Τελευταία Σχόλια

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ TRANSLATE

+grab this

ON LINE

WEBTREND

Κατάλογος ελληνικών σελίδων
greek-sites.gr - Κατάλογος Ελληνικών Ιστοσελίδων

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

MYBLOGS

myblogs.gr

ΓΙΝΕΤΕ ΜΕΛΟΣ - JOIN US

Καταθέστε τα σχόλια σας με ευπρέπεια ,ανώνυμα, παραπλανητικά,σχόλια δεν γίνονται δεκτά:
Η συμμετοχή σας προυποθέτει τούς Όρους Χρήσης

Please place your comments with propriety, anonymous, misleading, derogatory comments are not acceptable:
Your participation implies in the Terms of Use


| ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ © 2012. All Rights Reserved | Template by My Blogger | Menu designed by Nikos | Γιά Εμάς About | Όροι χρήσης Privacy | Back To Top |