ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ 

Π.Ιωάννης Καλαιδής

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Πρόλογος
'Ορισμένα στοιχεία τής ζωής μου.
Ό θεός ακούει τίς προσευχές τών πιστών χριστιανών
Μαρτυρία γιά τήν γνωριμία μου μέ τούς αγίους Ραφαήλ. Νικόλαο καί Ειρήνη
Τό καντήλι πού άναψε
Γράμματα ανθρώπων πού έζησαν θαυματουργικές επεμβάσεις τών άγίων.

ΝΕΟΧΩΡΙ - ΣΙΝΤΙΚΗΣ ΣΕΡΡΩΝ 2005

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Οί ενορίτες μου και άλλα πνευματικά μου παιδιά, εδώ καί χρόνια, μέ παρότρυναν νά δημοσιεύσω γιά την δόξα του Παντοδύναμου Θεού, βιογραφικά μου στοιχεία καί σημεία των νεοφανών άγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Ειρήνης πού συνέβησαν σε μένα καί σέ πιστά μέλη της Εκκλησίας μας. ' Αποτελούν κι αυτά απόδειξη οτι ο Θεός πάντοτε ακούει τίς προσευχές τών αγίων, οί όποιοι, μέ την χάρη πού τούς δίνει ό Κύριος, θαυματουργούν ακόμη καί σήμερα στά δύσκολα χρόνια της άπιστίας καί της άδιαφορίας.

Διαισθανόμενος δτι οδεύω πρός τήν δύση της ζωής μου, αποφάσισα νά δημοσιεύσω τίς προσωπικές εμπειρίες μου αλλά καί θαύματα πού συνέβησαν σέ άλλους.

ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Γεννήθηκα τό 1925 εις τό Καμαρωτό Σερρών. Παρασκευή 8 Μαίου, την ήμερα του 'Αγίου 'Ιωάννη του Θεολόγου, γι' αυτό καί μέ ονόμασαν 'Ιωάννη. Καθώς -γνώρισα τόν εαυτό μου έπήγαινα τακτικά στήν έκκλησία καί ιδίως μέσα στό ιερό βήμα βοηθώντας τόν Ιερέα. Καί έλεγα μέ τήν παιδική μου σκέψη νά μέ αξιώσει καί εμένα ο καλός Θεός νά γίνω ένας ιερεύς, νά τόν υπηρετήσω. Καί ό καλός Θεός. πού βλέπει καί ακούει τά πάντα, άκουσε τήν παιδική μου προσευχή καί σέ ηλικία 45 ετών μέ κάλεσε στό μεγάλο αυτό έργο. 'Αργά, βέβαια, αλλά τότε ήρθε τό πλήρωμα του χρόνου.

Τί χαρά είναι αυτή πού μου έδωσε ό καλός Θεός. Δέν μπορώ νά τήν περιγράψω ούτε μέ λόγια ούτε μέ έργα. "Ο,τι καί νά κάνω, ό,τι κι αν πώ δέν άνταποκρίνεται στήν μεγάλη δωρεά πού μου έκανε.

«Μέγας ει, Κύριε, καί θαυμαστά τά έργα σου, καί ουδείς λόγος έξαρκέσει πρός ύμνο ν των θαυμασίων σου».

«Καί τό φως εν τη σκοτία φαίνει, καί ή σκοτία αύτό ού κατέλαβεν» (Ίωάν. 1,5), καί τό φως λάμπει μέσα εις τό σκοτάδι καί τό σκοτάδι δέν ημπόρεσε νά έπισκιάσει τό φως καί νά τό εξουδετερώσει. «Σώσον ημάς Υιέ Θεού, ό εν άγίοις θαυμαστός ψάλλοντάς σοι άλλη-λούϊα». «Τίς γάρ σε διακρίνει; τί δε έχεις ό ουκ έλαβες; εί δέ καί έλαβες, τί καυχάσαι ως μή λαβών;» (Α' Κορ. 4,7).

Ό καλός Θεός ακούει πάντα τίς προσευχές, όταν είναι πρός τό συμφέρον της ψυχής, καί ανταποδίδει τό ζητούμενο κάθε άνθρώπου.

"Εως ότου όμως έλθει τό πλήρωμα του χρόνου, εχω νά σημειώσω ορισμένα βασικά στοιχεία.

«Ει ό Θεός μεθ' ημών ούδείς καθ' ημών». Τό έτος 1947, τήν 28η 'Οκτωβρίου, μέ κάλεσε ή Πατρίδα νά ύπηρετήσω τή θητεία μου έως τίς 20 Μαρτίου 1950, πού άπολύθηκα. Εις τό διάστημα έκεΐνο έκινδύνεψα πολλές φορές, διότι ήταν ό εμφύλιος πόλεμος, άλλά ή Θεία Πρόνοια μέ προστάτευε πάντα από βέβαιο θάνατο. Δέν έπαυα νά προσεύχομαι παρακαλώντας θερμά τόν καλό Θεό νά αποσύρει τήν οργή καί τόν θυμό Του από τό έθνος μας, πού μέ έκανε νά λυπάμαι πάρα πολύ.

Δέν θά ξεχάσω τό όραμα εκείνο πού είδα μέ ανοιχτά τά μάτια του σώματος καί άκουσα μέ τά αυτιά μου. "Ηταν τό 1948. 25 του μηνός Μαρτίου, ημέρα Παρασκευή, πρωινές ώρες, είς τόν στρατώνα της Κομοτηνής. Εϊχαμε επιστρέψει από μιά επιχείρηση μέσα είς τόν θάλαμο· ενώ ήμουν ξαπλωμένος στό στρώμα κάτω στό δάπεδο, άπέναντί μου καί στό ψηλότερο μέρος του θαλάμου, βλέπω τήν εικόνα του Παντοκράτορος Κυρίου ημών Τησού Χριστού, όπως είναι μέσα στήν έκκλησία του Παντοκράτορος, καί ακούω νά μου λέει: «Μή φοβάσαι» κι έπειτα χάθηκε. Αύτό όμως μου έδωσε δύναμη, διότι ήμασταν άπελπισμένοι, καθώς πηγαίναμε κάθε μέρα σέ έπιχειρήσεις, κινδυνεύοντας άπό λεπτό σέ λεπτό. Δόξα νά έχει ό καλός Θεός. Τό 1949, τόν Αύγουστο μήνα, έληξε ό εμφύλιος πόλεμος καί ησύχασε ό ελληνικός λαός. Ευχαριστώ τόν καλό Θεό πού μέ ένθάρρυνε καί μέ γλύτωσε άπό τό πυρ του πολέμου.

Αύτά έπιτρέπει ό καλός Θεός «πρός γνώσιν καί συμμόρφωσιν», άλλά δέν τό κατανοούμε καί πάλι ή αμαρτία συνεχίζεται. Τώρα έχει πλεονάσει ή ασέβεια πρός τόν Θεό, πρός τήν Εκκλησία καί πρός τόν συνάνθρωπο μας, καί, 'αλίμονο, τί μας περιμένει... Σέ πολλά μέρη της γης πυρ καταφλέγει τους άνθρώπους. «Φυλάσσει Κύριος πάντα τά οστά αύτών, έν ές αύτών ού συντριβήσεται» (Ψαλμ. 33, 21). ' Αλίμονο εάν δέν κατα νοή σου μ ε τίς αμαρτίες μας καί δέν μετανοήσουμε.

"Τό έτος 1955, σέ ηλικία 30 έτών, 12 Φεβρουαρίου. ήλθα σέ νόμιμο γάμο μέ τή σύζυγο μου, όνομαζομένη Πολυξένη. "Αμεμπτος μέχρι τότε άπό σαρκική αμαρτία, έλαβα τήν υποχρέωση μου απέναντι στή σύζυγο μου καί τά τρία τέκνα πού μου χάρισε ό Θεός, Θεοδώρα, Χρήστο καί Σοφία καί τόν γέρο πατέρα μου ανίκανο γιά εργασία.

Τά βάρη της οικογενείας μού έπέβαλαν νά εργασθώ παραπάνω. Έβλεπα όμως τά γήϊνα άντί τά ούράνια. 'Αντί του Χριστού πού μέ γλύτωσε άπό τό πυρ του πολέμου, γιά νά τηρώ τίς εορτές Του, έγώ παρέβαινα ορισμένες φορές τίς εορτές μέ τήν εργασία. 'Αλλά έκπλη-ρώθηκε ό ψαλμός «τό έλεός σου Κύριε, καταδιώξει με πάσας τάς ή μέρας της ζωής μου» (Ψα 22,8). «Κύριος ποιμαίνει με καί ούδέν με υστερήσει» (Ψαλμ. 22,1).

Υπάρχουν άνθρωποι πού δίχως ράπισμα τρέχουν πρός τόν Θεό, αλλά είναι λίγοι αυτοί. Οί περισσότεροι άνθρωποι είμαστε «βραδεΐς τί) καρδία» καί μας ραπίζει ό Κύριος ή διά κάποιας άσθενείας ή άτεκνίας ή φτώχειας κτλ. Αυτό γίνεται αφορμή νά πλησιάσουμε τόν Θεό. πού τά πάντα πρός τό συμφέρον των ψυχών μας επιτρέπει. Έτσι, ό καλός Θεός. στίς άρχές τού έτους 1958, επέτρεψε νά υποστώ μία δοκιμαστική άσθένεια καί υπέφερα πολύ. Τρέμανε τά νεύρα μου καί μέ δυσκολία βάδιζα.

Καί τότε έπλησίασα τόν καλό Θεό πηγαίνοντας στήν εκκλησία άπό άνάγκη. ζητώντας τό έλεός Του νά μέ θεραπεύσει. Καί ή χάρη Του δέν άργησε νά μέ έπισκιάσει. Παραμονή τού 'Αγίου 'Αθανασίου Καμαρωτού, 2 Μαίου 1959, είδα τό βράδυ στόν ύπνο μου έναν αρχιερέα ντυμένο στά άσπρα καί μού είπε: «Ζήσε!». Άπό τήν ώρα εκείνη πήγαινα πρός τό καλύτερο, ώσπου έγινα τελείως καλά. Δοξάζω τόν καλό Θεό, Τόν εύχαριστώ. Τί άλλο νά θέλουμε άπό τόν καλό Θεό; Ή θρησκεία μας είναι ζωντανή καί κάνει θαύματα σέ πολλούς πού πραγματικά πιστεύουν. Άπό τότε αγάπησα τόν καλό Θεό καί τήν Εκκλησία του. Πάντα παρακαλούσα- νά μου έν ισχύει τήν πίστη ώς τό τέλος της ζωής μου καί ζητούσα νά τόν πλησιάσω καί άλλο. Εύχομαι όλος ό κόσμος νά Τόν πλησιάσει, γιά νά σωθεί, διότι αύτος είναι ό προορισμός τού κάθε άνθρώπου.

«Έκ γάρ τού λόγου σου δικαιωθήση καί έκ των λόγων σου καταδικασθήση» (Ματθ. 12,37).

Μετά τό 1964 άπέκτησα καί άλλο τέκνο, τή Σοφία.

Άπό τό έτος 1959 έως τό 1970 στίς 3 Ιουλίου, πού μέ κάλεσε ό καλός Θεός στήν ίερωσύνη, εκκλησιαζόμουν ταχτικά- δύο Κυριακές έλειψα είς τό διάστημα αύτό διά στρατιωτική ύπηρεσία. Ό καλός Θεός μέ κράτησε καί δέν άποσπάστηκα άπό τήν Εκκλησία. Ή άγάπη Του μέ προόριζε γιά δούλο ιερέα, όπως σημειώνω παρακάτω.

«Σήμερον, εάν της φωνής αύτού άκούσητε, μή σκληρύνητε τάς καρδίας ύμών ώς έν τω παραπικρασμώ, κατά τήν ήμέραν τού πειρασμού έν τη έρήμω» (Ψαλμ. 94,8).

"Οσο εγώ έτρεχα στήν Εκκλησία άλλο τόσο τήν αγαπούσα. 'Αλλά 6 πονηρός προσπαθούσε νά μέ άποσπάσει, πρώτα μέ τήν σκέψη καί έπειτα σωματικώς. Άλλα όταν «ό Θεός μεθ' ημών ουδείς καθ' ημών». «Ου δέ έπλεό-νασεν ή αμαρτία, ύπερεπερίσσευσεν ή χάρις» (Ρωμ. 5,20). Αυτό έγινε καί πρός έμέ.

Τό έτος 1963, τήν 1η 'Ιουλίου, ημέρα Δευτέρα, ευρισκόμουν στό κτήμα του Καμαρωτοί) στήν τοποθεσία Κουροΰ-Καβάκ. Τό μεσημέρι έκάθισα στή σκιά τού κάρου καί διάβαζα ενα χριστιανικό έντυπο άπό τήν εκκλησία. Καί τήν ώρα εκείνη σκέφτηκα αμαρτωλά, λέγοντας μέ τό νου μου οτι ό κόσμος μέ περιγελά πού πηγαίνω κάθε Κυριακή καί εορτή στήν εκκλησία. Τήν ώρα εκείνη έγινε τό θαύμα. 'Ακούω μιά φωνή άοράτως νά μού λέει: «Νά πηγαίνεις στήν εκκλησία». Τότε, σηκώθηκα ζητώντας συγγνώμη γιά τήν άμαρτωλή σκέψη καί εύχαριστώντας τόν καλό Θεό, πού μέ ενίσχυσε στήν πίστη μου. 'Επέστρεψα στό σπίτι μου χαρούμενος καί ενισχυμένος. Τί άλλο νά θέλω εγώ ό άμαρτωλός άπό τόν Κύριο!

Ωστόσο, δέν μού είπε νά πάω ούτε μέ τό παλιό ούτε μέ τό νέο ημερολόγιο άλλά στήν έκκλησία, διότι δέν μας σώζει ούτε τό παλιό ούτε τό νέο, άλλά ή πίστη πρός τόν Χριστό καί τά καλά έργα μας.

«Υψώσω σε, Κύριε, ότι ύπέλαβές με, καί ουκ ευφρανας τους έχθρούς μου έπ' έμέ» (Ψαλμ. 29,1). Εξήγηση: θά ανυμνήσω, Κύριε, καί θά διακηρύξω εύγνωμόνως τό υψηλό μεγαλείο Σου, διότι μέ ύπεβάστασας καί ύφα-πλώσας τήν προστατευτικήν Σου χείρα πρόλαβες τήν πτώση καί δέν επέτρεψες νά ευφρανθούν οι εχθροί μου.

"Ομοίως, τό 1964, όταν ήμουν νεωκόρος στήν εκκλησία,· 28 τού μηνός Μαίου, ή μέρα Πέμπτη τό πρωί, στό σπίτι μου στό Καμαρωτό ακούω πάλι τήν φωνή άοράτως νά μού λέει: «Νά ασφαλιστείς». Καί διερωτήθηκα τί ασφάλεια νά κάνω. Τήν χρονιά εκείνη είχα 24 στρέμματα βαμβάκι· καί είπα στήν σύζυγο μου: «Θά πάω νά ασφαλίσω τά κτήματα». Αύτη όμως αντέδρασε. 'Εγώ της είπα ότι μιά φωνή μέ ειδοποίησε νά ασφαλιστώ. Αύτή δέν έπίστευσε, άλλά εγώ δέν μπόρεσα νά κρατηθώ, διότι μία δύναμη μέ ώθούσε άπό μέσα καί άνεχώρησα τήν ϊδια μέρα. 'Επήγα στό Σιδηρόκαστρο καί ασφάλισα τά κτήματα καί ησύχασε ή ψυχή μου.

"Οταν τά βαμβάκια δώσανε τά πρώτα άνθη, έπεσε ενα χαλάζι καί κατέστρεψε τά πάντα. Ό μόνος πού ήταν άσφαλισμένος άπό τό χωριό Καμαρωτό ήμουν έγώ καί αυτό τό όφείλω εις τόν καλό Θεό πού μέ ειδοποίησε. Μέγα τό έλεός σου, Κύριε, «ότι άπέκρυψας ταύτα άπό σοφών καί συνετών, καί άπεκάλυψας αυτά νηπίοις» (Λουκ. 10,21).

Όμοίως συνέβη καί σέ άλλο κτήμα όπου έργαζόμουν, στήν τοποθεσία Έσκύδερμεν, 15 Σεπτεμβρίου 1965. Τό μεσημέρι, πού έκάθισα νά φάω, καί πάλι μού έπέρασε ή σκέψη ότι ό κόσμος μέ κατηγορεί πού εκκλησιάζομαι τακτικά, άλλά καί πάλι τό θαύμα έγινε. Ηλθε ή φωνή άοράτως καί μού είπε: «Νά πηγαίνεις στήν εκκλησία». Μετά άπό αύτό ςαναευχαρί-στησα τόν Θεό καί τήν ώρα έκείνη έσκέφθη-κα: «'Όπως ό Πέτρος αρνήθηκε τόν Κύριο, έτσι κι εγώ θέλησα νά άρνηθώ τήν Εκκλησία, άλλά δέν μέ άφησε ή άγάπη Του καί διά της φωνής του μέ έκράτησε». Δέν πρέπει νά σκε-φτόμεθα άμαρτωλά, διότι ό καλός Θεός τά βλέπει όλα.

Μεγάλη χάρη έχουμε λάβει εμείς οι άνθρωποι άπό τόν Θεό, άρκεΐ νά τό κατανοήσουμε. Τό 10ο τάγμα τού Εωσφόρου, οι πρώτοι άγγελοι, μόνο πού σκέφτηκαν νά κάνουν τόν θρόνο τους πάνω άπό τόν Θεό, έπεσαν στόν "Αδη. Ό 'Αδάμ καί ή Εύα άπό έγωϊσμό βγήκαν άπό τόν παράδεισο, διότι ή Εύα είπε: «ό όφις μέ γέλασε» καί ό 'Αδάμ είπε: «ή Εύα μέ γέλασε». "Οσο γιά μας, σήμερα, όχι μόνον σκεφτόμαστε άλλά καί πράττουμε αμαρτωλά έργα. "Ομως ή εύσπλαχνία Του μας συγχωρεί, άρκεΐ νά μετανοήσουμε ειλικρινά.

Τήν ίδια φωνή άκουσα στις 5 "Ιουνίου τό 1969 στό κτήμα της τοποθεσίας Κουρού-κα-βάκ, ή μέρα Πέμπτη, τήν έβδομάδα τού ' Αγίου Πνεύματος.

"Οταν καί πάλι είπα μέ τήν σκέψη μου «δέν προσφέρω τίποτα στήν εκκλησία» καί τότε ακούσθηκε ή φωνή νά λέει άοράτως: «Μήν άνησυχεΐς!». (Μέχρι τότε είχα ύπηρετή-σει ως νεωκόρος, επίτροπος καί ψάλτης).

Καί εκπληρώθηκε ή φωνή αύτή «μήν άνησυχεΐς», διότι μετά ένα έτος στίς 3 ' Ιουλίου τού 1970, ήμερα Παρασκευή, μέ κάλεσαν στήν ιερά Μητρόπολη Σιδηροκάστρου, γιά νά χειροτονηθώ ιερέας. «Μέγας ει Κύριε, καί θαυμαστά τά έργα σου, καί ούδείς λόγος έξ-αρκέσει πρός ύμνο ν τών θαυμασίων σου» (Ά-ϋ^λουθία τού Μ. 'Αγιασμού). «Τίς Θεός μέγας ώς ό Θεός ημών Σύ ει ό Θεός ημών ό ποιών θαυμάσια μόνος».

'Αρχές τού έτους 1970, στίς 3 'Ιανουαρίου, βλέπω στόν ύπνο μου τόν Σεβασμιώτατο της Μητροπόλεως μας, κ.κ. Ιωάννη, νά μέ καλεί στήν Μητρόπολη καί νά μού δίνει τό Εύαγγέλιο λέγοντας μου νά διαβάσω αυτούς τού ς στίχους: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά έθνη...» (Ματθ. 28,19). Καί έγώ τους διάβασα. Μού λέει: «Καλώς! Μέχρι τού άγίου 'Ιωάννου θά σέ κάνω ιερέα».

Τό πρωί σκεφτόμουν τί όνειρο ήταν αυτό καί ότι τά όνειρα δέν πρέπει νά τά πιστεύουμε. 'Όμως. πολλές φορές πραγματοποιούνται.

Κυλούσαν οι μέρες, οι μήνες έως οτου φτάσαμε στίς 24 'Ιουνίου (γενέθλιον τού άγίου 'Ιωάννου τού Προδρόμου). 'Εκείνη τήν ή μέρα μέ έκάλεσε διά τηλεφώνου ό άρχιμανδρίτης π. Γερβάσιος καί μού είπε ότι μέ ζητά ό Σεβα-σμιώτατος Μητροπολίτης γιά χειροτονία. Τήν έπο μένη πήγα στήν Μητρόπολη, πήρα τήν ευχή τού Σεβασμιωτάτου, ό όποιος μέ ρώτησε: «Είσθε υποψήφιος διά ιερέας;». Καί τού άπα-ντώ: «Μάλιστα». Τότε μού δίνει τό ιερό Εύαγγέλιο καί μού λέει νά διαβάσω αύτό τό σημείο : «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά έθνη...» (Ματθ. 28,19). Μόλις τό διάβασα μού είπε νά ψάλω τό τροπάριο της Πεντηκοστής. Μόλις τό έψαλα μού λέει: «Θά σέ χειροτονή-σω ιερέα έως τού Ιωάννου».

Στίς 3 'Ιουλίου μέ κάλεσε διά νά μέ χειροτονήσει. Τήν ώρα εκείνη τόν ευχαρίστησα ζητώντας συγγνώμη καί του είπα ότι τό ϊδιο χωρίο του Ευαγγελίου, πού μού είχε δώσει καί έδιάβασα, καί τά λόγια πού μού είπε, ότι θά μέ κάνει ιερέα, μού τά είχε πει πρίν 6 μήνες στόν ύπνο μου. Τότε. μέ συμβούλεψε ό Σεβα-σμιώτατος νά μήν πιστεύω στά όνειρα. Τά όνειρα, όμως, πολλές φορές είναι οράματα, διότι γίνονται θαύματα...

Τό έτος 1973, ώς ιερέας, ύπέφερα αρκετό καιρό άπό ένα πόνο δεξιά στην περιοχή της κοιλίας. Πήγα στίς Σέρρες στό γιατρό. Μού έδωσε φάρμακα, άλλά τίποτα· ό πόνος συνέχιζε. "Εφτασα μέχρι τήν Θεσσαλονίκη· άκτί-νες, εξετάσεις γενικές, άνάλογα φάρμακα, άλλά ό πόνος δέν έφευγε.

Στίς 17 Δεκεμβρίου, ήμέρα Παρασκευή, πήγα πάλι στίς Σέρρες στόν παθολόγο Γρη-γόριο Κελεφό. Αύτός, άφού μέ έξέτασε μού λέει: «Θά σέ στείλω στόν χειρούργο, παλιό ιατρό μέ δράση». Πήγα στόν χειρούργο καί άφού μέ έξέτασε μού λέει: «Δέν πρέπει νά φύγεις, διότι είναι σοβαρό. Αύριο θά χειρουργηθείς, διότι όσο καθυστερείς είναι είς βάρος σου». Έγώ ζήτησα άπό τόν ιατρό νά μού έπιτρέψει νά πάω μέ τό καλό, νά κάνω την Κυριακή τήν θεία Λειτουργία στό χωριό μου καί νά πάρω άδεια άπό τόν Μητροπολίτη καί τήν Δευτέρα νά επιστρέψω, εάν θέλει ό καλός Θεός.

Αυτός άντέδρασε καί είπε ότι θά είμαι υπεύθυνος έάν φύγω. Έγώ τού απάντησα ότι υπεύθυνος είναι ό Θεός. Δέν άκουσα καί έφυγα μέ τήν συνταγή νά μή φάω Κυριακή απόγευμα, καί τήν Δευτέρα νά μού κάνει εγχείρηση. "Εφυγα στεναχωρημένος όχι τόσο γιά μένα όσο γιά τό ποίμνιο μου, διότι σέ εννιά μέρες είχαμε Χριστούγεννα. ΓΙώς θά έμενε τό χωριό μου δίχως εκκλησιασμό; Κάθε ιερέας είναι απαραίτητος τέτοιες μέρες στήν ενορία του (ύπηρετούσα τότε στό Σιδηροχώρι Σιντι-κής). Αύτό μέ έκανε νά σκέφτομαι καί νά άνη-συχώ πολύ.

Τήν επομένη Κυριακή, στίς 19 Δεκεμβρίου, πρίν τήν Δευτέρα πού ήταν νά πάω στό γιατρό, βλέπω στόν ύπνο μου νά έρχεται ό Σεβασμιότατος Μητροπολίτης, κ.κ. 'Ιωάννης, καί νά μού λέει: «Πάτερ 'Ιωάννη τί έχεις;». Τού λέω: «Δέν μπορώ, Σεβασμιότατε. Θέλω άδεια νά πάω γιά εγχείρηση». Μού λέει: «Δέν θά πάς πουθενά». Καί τό θαύμα έγινε- έγινα καλά, δέν πήγα γιά έγχείρηση καί τό βιβλιάριο μου ακόμα γράφει ότι είμαι γιά έγχείρηση. "Αλλά ό ανώτατος γιατρός, ό Θεός, μέ έκανε καλά.

Πίστευα στήν άγιοσύνη του Μητροπολίτη μας, διότι ήταν άπό τους λίγους, καί πίστευα ότι πίσω άπό τήν όψη του κρυβόταν ό Χριστός. 7 Από τότε. δόξα στόν καλό Θεό, δέν πόνεσα ξανά άπό τόν πόνο έκεΐνο. Καί σέ άλλη μία δοκιμαστική άσθένεια μού παρουσιάστηκε ό Μητροπολίτης καί μού είπε: «Σήκω, φτάνει τόσο ή άσθένεια αύτή», καί έγινα καλά.

Σημειώνω ένα ακόμα Θαύμα. Τό 1970, στίς 24 'Οκτωβρίου, είχε άσθενήσει βαριά στό Σιδηροχώρι τό άβάπτιστο παιδί τού Κωνσταντίνου Τσελεκίδη. "Ηλθαν στίς 11 ή ώρα τό βράδυ καί μού λένε: «'Έλα γρήγορα νά βαπτίσουμε τό παιδί, διότι κινδυνεύει». ' Αφού πήγα στό σπίτι τους μέ τά απαραίτητα της 'Εκκλησίας καί τό βαπτίσαμε, έγινε άμέσως καλά, δίχως νά πάει στό γιατρό. Αύτό όλοι μας τό θεωρήσαμε Θαύμα.

Τό 1972, 15 'Ιανουαρίου, τό κοριτσάκι τού Έμμανουηλίδη Κωνσταντίνου υπέφερε άπό τήν κοιλιά του. Τό πήγανε στήν Θεσσαλονίκη επανειλημμένως, τού δώσανε φάρμακα, άλλά δέν έπαυε ο πόνος. Τότε, λέει ή θεία του Βα-λασούλα Έμμανουηλίδου: «"Ας τό πάμε στόν πάτερ νά τό διαβάσει καί μετά τό πάτε στόν γιατρό». Πράγματι τό πήρε μέ πίστη καί τό έφερε στό σπίτι μου νά τό διαβάσω. Τού διάβασα διάφορες εύχές γιά τήν ασθένεια καί έγινε καλά δίχως νά τό πάνε ξανά στόν γιατρό. Καί διαδώσανε παντού ότι έγινε θαύμα.

Τό 1973, 28 Σεπτεμβρίου, πήγα τό τέταρτο παιδί μου στό ΑΧΕΓΙΑ καί, άφού κάναμε γενικές έξετάσεις, οι γιατροί είπαν ότι πάσχει άπό οξεία λευχαιμία καί ότι ή ζωή του είναι περιορισμένη: 2-3 μήνες. Καί ό καλός Θεός άκουσε τίς προσευχές μας, πού ζητούσα νά τό χαρώ λίγο καί τού έδωσε παράταση καί έζησε άλλα 5 έ'τη. Ή επιστήμη τό θεώρησε θαύμα.

Τό 1976, έπισκέφθηκα τόν πρώην γραμματέα της κοινότητος Καμαρωτού, τόν ονομαζόμενο Κωνσταντίνο Τραούση άπό τό Γεφυρού-δι, στήν Κλινική «Γαληνός» Θεσσαλονίκης. Ή κατάστασή του ήταν σοβαρή καί βρισκόταν μήνες στό κρεβάτι. Προσπάθησα νά τόν ένθαρρύνω λέγοντας του ότι πάνω άπό τήν έπιστήμη είναι ό Θεός. Πρέπει όμως κι εμείς νά Τόν πιστεύουμε, νά Τόν καλούμε πρός βοήθεια καί ή χάρη Του θά μάς έπισκιάσει. Τού διάβασα ο,τι έπιτρέπει ή Εκκλησία, τόν σταύρωσα μέ τόν ξύλινο σταυρό καί έφυγα.

Ή πίστη του τόν έκανε καλά καί σέ λίγες ήμερες πήγε στό χωριό του. 'Έστειλε επιστολή στό χωριό μου, στό Καμαρωτό, νά τήν διαβάσει ό Ιερεύς, πατήρ Βασίλειος στήν έκκλη-σία όπου έγραφε ότι έκ θαύματος έγινε καλά καί εύχαριστούσε έμένα τόν άνάξιο καί αμαρτωλό δούλο τού Κυρίου.

Έγώ άπό τό 1973 βρισκόμουν στά Κάτω Πορόϊα.

Τήν 24ην 'Απριλίου τού 1976, Μεγάλο Σάββατο, τήν ώρα της Θείας Λειτουργίας πού ερριχνα τίς δάφνες είς τόν ιερό ναό καί έψαλλα «άνάστα ό Θεός», όταν έφθασα στό δεξιό μέρος της 'Αγίας Τράπεζας, φώς έλαμψε άοράτως σάν αστραπή καί μέ περιέλουσε ολόκληρο. Ένιωσα.νά φεύγω άπό τόν κόσμο αύτό, πλημμύρισε ή ψυχή μου χαρά καί άγαλ-λίαση. Πολλά άτομα μέσα άπό τό Ναό, όπως ή Παπαβραμίδου 'Αγγελική, χήρα, ομολογεί ότι έπάνω στό κεφάλι μου έλαμψε φώς. Αύτό έγινε στόν ιερό ναό Άγίου 'Ιωάννου τού Προδρόμου στά Κάτω Πορόϊα, οπού ύπηρετούσα άπό τό 1973 έως τό 1989.

Ό θεός ακούει τίς προσευχές των πιστών χριστιανών

Εφημέρευα ως ιερεύς στη Λειβαόιά Σερρών. Τό έτος 1984, τό καλοκαίρι, είχε μεγάλη ξέρα καί ήρθαν ορισμένα άτομα στό σπίτι καί μού λένε: «Πάτερ, νά κάνουμε μιά λιτανεία, γιά νά βρέξει». Καί στίς 24 'Ιουλίου μετά τόν εκκλησιασμό πήρανε οι πιστοί ορισμένες εικόνες καί τά λάβαρα καί κάναμε στόν αύλό-γυρο της έκκλησίας περιφορά των εικόνων. Έκάναμε τρεις στάσεις καί διαβάσαμε τίς εύχές πού έχει τό μεγάλο Εύχολόγιο γιά βροχή. Δέν θά ξεχάσω τήν σκηνή εκείνη, πού έβγήκαν άπό τά καφενεία πού είναι δίπλα στήν έκκλησία της Λειβαδιάς, γιά νά δουν τήν λιτανεία, διότι στήν λιτανεία ήταν μόνο γυναίκες καί λίγοι άνδρες. 'Αφού γονατίσαμε καί διαβάσαμε τίς εύχές της Έκκλησίας, είπαμε μέ πίστη θερμή πρός τόν Θεό: «Βρέξε νά δουν οι δούλοι Σου καί νά πιστέψουν τήν παντοδυναμία Σου». Καί τήν 'ίδια ήμερα, παρά τίς αντίθετες προβλέψεις της Μετεωρολογικής 'Υπηρεσίας, άρχισε ή βροχή καί συνέχισε τρεις ή μέρες. Αύτό έγινε καί άλλο καλοκαίρι καί πάλι έβρεξε τήν ίδια μέρα πού κάναμε λιτανεία.

Στίς 10 Αύγούστου τού 1985, έποχή πού τά καπνά ήταν όλα έτοιμα γιά σπάσιμο, ενώ ήμουν στήν εκκλησία τού Νεοχωρίου, άρχισε νά βρέχει καί μιά βουή νά άκούγεται. 'Από μακριά ένα άσπρο σύννεφο, πού φαινόταν νά κατευθύνεται πρός τό χωριό μας έφερνε χαλάζι. Τότε, φόρεσα τό πετραχήλι, βγήκα έξω άπό τόν ναό μέ τόν Σταυρό της έκκλησίας καί σταύρωσα τρεις φορές πρός τό σύννεφο, διαβάζοντας άπό τό Εύχολόγιο τήν εύχή επί παύ-σεως δυσκρασίας άέρων καί κλύδωνα θαλάσσης, γιά νά παύσει αύτη ή θύελλα καί νά φύγει μακριά. Καί τό θαύμα έγινε· τό χαλάζι έφθασε μέχρι τά σύνορα τού χωριού μας καί σταμάτησε, δίχως νά μας κάνει ζημία καθόλου, ένώ στά γύρω χωριά έκανε ζημία μεγάλη. Αύτό είναι γνωστό σέ πολλούς άπό τούς κατοίκους πού μέ ε'ιδανε νά προσεύχομαι. Τό ίδιο έγινε καί στό Νεοχώρι πού ύπηρετούσα ώς ιερεύς. «Σοί δόξα πρέπει Κύριε, ό Θεός ημών καί σοι τήν δόξα ν άναπέμπομεν τώ Πατρί καί τώ Υίώ καί τώ ' Αγίω ίΐνεύματι, νυν καί αεί καί είς τους αιώνας των αιώνων».

Αυτά τά ολίγα πού έγραψα, δέν τά έγραψα γιά νά αποδείξω ότι είμαι κάτι παραπάνω άπό τούς άλλους, άλλά γιά νά φανερώσω τήν αγάπη τού Θεού είς τήν άγια ν Εκκλησία ν Του. Δέν γνωρίζω πού θά κατέληγα, άν δέν μέ κρατούσε ή άγάπη Του κοντά Του καί δέν μού έδινε μιά μεγάλη χαρά, τήν π ιό μεγάλη στόν κόσμο. τήν ούράνια χαρά νά γίνω ιερέας, πού δέν ήμουν είς θέσιν νά τήν βρω σέ όλα τά γήινα αγαθά, στά φαγοπότια, στά χρυσά καί τά μαργαριτάρια, ούτε εις τά αξιώματα τού κόσμου. Ούτε καί όλα τά βασίλεια της γης δέν θά μπορούσαν νά μού τήν δώσουν αύτη ν τήν μεγάλη καί ούράνια χαρά, διότι είναι αιώνια. Οι άλλες χαρές τής γης είναι προσωρινές καί μάταιες.

Μεγάλη άγάπη έχει ό Θεός καί καλεί τούς άνθρώπους, όπως πολλούς προφήτες νά Τόν δοξάσουν. Στόν νομοδότη προφήτη Μωϋσή λέγει: «Θά πάς στήν Αίγυπτο νά πεις στόν Φαραώ νά αφήσει τούς 'Ισραηλίτες. 'Έπειτα, θά τούς πάρεις καί θά τούς φέρεις στη γη τής έπαγγελίας». Αύτός έδειξε ταπείνωση καί λέγει προς τόν θεό: «'Όχι, Κύριε, εγώ, διότι είμαι βραδύγλωσσος». Ό Θεός τότε τού λέει: «Έγώ θά τά λέω είς εσένα καί έσύ είς τόν αδελφό σου τόν 'Ααρών καί έκεΐνος στόν κόσμο». Καί εγινε αύτό πού είπε ό θεός, γιά νά δοξασθεΐ διαμέσου των λόγων αύτών. Καί στόν τόπο τής επαγγελίας τού λαού αύτού έστειλε τόν Υιό Του, τόν Κύριο ν ήμών 'Ιησού Χριστό, γιά νά σώσει τόν κόσμο. Καί ό Κύριος ήμών Ιησούς Χριστός έκάλεσε τούς δώδεκα άποστόλους καί μαθητές του καί τούς έδωσε εντολή λέγοντας: «Σίμων Ίωνά, άγαπάς με πλεΐον τούτων; λέγει αύτώ πάλιν δεύτερον Σίμων Ίωνά, άγαπάς με; λέγει αύτώ· ναί, Κύριε, σύ οίδας ότι φιλώ σε, λέγει αύτώ· βόσκε τά άρνία μου. λέγει αύτώ πάλιν δεύτερον Σίμων Ίωνά, αγαπάς με; λέγει αύτώ- ναί, Κύριε, σύ οίδας ότι φιλώ σε. λέγει αύτω- ποίμαινε τά πρόβατά μου. λέγει αύτώ τό τρίτον· Σίμων Ίωνά, φιλεΐς με; έλυπήθη ό Πέτρος ότι είπε αύτώ τό τρίτον, φιλεΐς με; καί είπεν αύτώ· Κύριε, σύ πάντα οίδας, σύ γινώσκεις ότι φιλώ σε. λέγει αύτώ ό 'Ιησούς· βόσκε τά πρόβατά μου» (Ίωάν. 21,15-17). Μέ αύτά τά λόγια δείχνει πόσο αγαπάει ό θεός τόν κόσμο. "Οπως καί στό περιστατικό μέ τόν Σαούλ. "Οταν ό Σαούλ έπήγαινε στήν Δαμασκό μέ τούς οπαδούς του, γιά νά τυραννήσουν τούς χριστιανούς ό Κύριος τού είπε: «Σαούλ, Σαούλ, τί με διώκεις; είπε όέ· τίς ει. Κύριε: ό δε Κύριος είπεν έγώ είμι 'Ιησούς όν σύ διώκεις» (Πράξ. 9,4-5). "Ενα σύννεφο τόν κάλυψε τήν ώρα έκείνη καί έμεινε τυφλός. Καί αύτό ήταν ή αιτία πού επίστεψε ό Σαούλ καί μέ τήν χάρη τού Θεού πάλι έλαβε τό φώς του. Καί έπίστεψε στόν Χριστό καί ονομάστηκε Μέγας 'Απόστολος Παύλος καί κηρύττοντας τόν Χριστό έσωσε πολλούς ανθρώπους.

"Ετσι καί πρός έμάς ή φωνή τού Θεού λέει: «Σαούλ, Σαούλ, γιατί εργάζεσαι τήν ήμέρα τής άργίας;» καί πάλι: «Σαούλ, Σαούλ, γιατί δέν εκκλησιάζεσαι, γιατί άμαρτάνεις. γιατί δέν μ' άγαπάς. όπως έγώ σέ άγάπησίχ καί έ-σταυρώθηκα γιά σένα γιά νά σέ σώσω;». Έτσι, λοιπόν, έν Χριστώ άδελφοί μου, ό Θεός θέλει τίς άργίες νά έκκλησιαζόμεθα. Νά έκ-κλησιαζόμεθα καί νά αγαπάμε πάνω άπό όλον τόν κόσμο τό άγαθό θέλημα τού Θεού, γιά νά σωθούμε.

Θεέ, δέξου τίς πιό θερμές εύχαριστίες! Πατέρα στοργικέ, Θεέ τού έλέους καί τής αγάπης, πού μέ έκράτησες στήν 'Εκκλησία Σου, Σέ παρακαλώ, θεέ τής αγάπης, ναί τής άγάπης καί τής εύσπλαγχνίας, σώσε τόν κόσμιο Σου. 'Αμήν.

Λέει ό Κύριος ό Παντοκράτωρ, «ώς χρυσόν έν χωνευτήριο) έδοκίμασεν αύτούς» (Σοφ. Σο-λωμ. 3,6). 'Όμως ό πιστός χριστιανός άγόγγυστα υπομένει τίς δοκιμασίες. "Οπως ό δίκαιος καί φίλος τού Θεού. Ίώβ. Τό αύτό καί ό Υιός τού Θεού, ό άναμάρτητος καί Σωτήρας τού κόσμου. ό Κύριος ήμών 'Ιησούς Χριστός, ύπέστη τήν πιό μεγάλη καί φρικτή δοκιμασία μέ έμ-πτυσμούς, κολαφισμούς, μάστιγες, ραπίσματα, μέ άγκάθινο στέφανο, μέ όξος καί χολή καί, τέλος, μέ σταυρικό θάνατο. Όμοίως καί οί νεοφανείς καί θαυματουργοί τών ή μερών μας άγιοι, ό άγιος Ραφαήλ καί ή συνοδία του. Καί ήταν άγιοι καί πρίν τά μαρτύρια, άλλά καί πάλι δοκιμάστηκαν μέ φρικτά βασανιστήρια. "Αρα τί μένει σέ μας τούς αμαρτωλούς;

"Ετσι καί έγώ ό ανάξιος, στήν πρόσκαιρη αυτή ζωή, συνάντησα ορισμένες δοκιμασίες. Πλησίασε πολλές φορές τό τέλος τής ζωής μου, άλλά ή χάρη τού Θεού πάντοτε διά μέσου τών άγίων του, όπως καί πρόσφατα, ό άγιος Ραφαήλ καί ή συνοδία του, μού έδωσαν παράταση ζωής, γιά νά γίνω καλύτερος πρός

τόν Θεό καί τούς άγιους του. Υπάρχει στό ιερό Εύχέλαιο, μετά τό β' Εύαγγέλιο, μιά ευχή: «Ό μή θέλων τόν θάνατον τού αμαρτωλού, ώς τό έπιστρέψαι καί ζήν αύτό ν». Αύτό γίνεται καί σέ κάθε άνθρωπο πού σώζεται άπό κάποιο: θαυματουργική θεραπεία τών αγίων τού Θεού. Περιμένουν οι άγιοι καί ό Θεός μέ χαρά νά γίνουμε καλύτεροι πρός τόν Θεό καί τούς αγίους του, νά τούς πλησιάσουμε μέ προσευχές, μέ εξομολόγηση, μέ ταπείνωση καί μέ τακτικό εκκλησιασμό καί μέ τήν θεία Μετάληψη καί τότε «χαρά γίνεται ένώπιον τών αγγέλων τού Θεού επί ένί άμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. 15,10).

Ό Κύριος έθεράπευσε τούς δέκα λεπρούς καί μόνο ένας έπέστρεψε καί είπε «ευχαριστώ»· καί ό Κύριος τού είπε: «Δέκα έθεράπευσα. Οι άλλοι έννέα πού είναι;». Ό καλός Θεός καί οί άγιοί του θέλουν ένα «ευχαριστώ» μετά τήν μεγάλη χάρη πού μας κάνουνε. Οί νεοφανείς άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος καί Ειρήνη σέ πολλούς παρουσιάζονται καί τούς προσκαλούν νά μεταβούν στόν τόπο τού μαρτυρίου τους, στίς Καρυές Μυτιλήνης, νά τούς προ-σκυνήσουνε γιά νά γίνουνε καλά ή γιά νά πούνε «εύχαριστώ» γιά τήν θεραπεία τους.

Οί άγιοι θέλουν νά γίνουμε άλλοι άνθρωποι, μετά τό θαύμα πού μας έγινε. Νά σωθούμε, όπως καί αυτοί σώθηκαν. Ό προορισμός μας είναι νά αγιάσουμε, γι' αύτό ήρθαν οί άγιοι άπό τόν ουρανό νά μας φανερώσουν πώς ύπάρχει άλλη ζωή, πού αύτοί τήν ζούνε, καί νά μάς βοηθήσουν νά πιστέψουμε ότι ή ζωή συνεχίζεται στά ούράνια. «Σας τό βεβαιώνουμε, λένε, μέ τήν παρουσία μας ότι ύπάρ-χουμε. 'Έχουμε τόν παράδεισο δικό μας». Ή θρησκεία μας είναι ή πρώτη στόν κόσμο καί μοναδική. Δέν σώζει τό ήμερολόγιο τό νέο ή τό παλιό, άλλά ή πίστη μας καί τά έργα μας πρός τόν Θεό. Λέει ό Κύριος: «Έγώ είμι ή άνάστασις καί ή ζωή. Ό πιστεύων είς έμέ, καν άποθάνη, ζήσεται» (Ίω 11,26).

Αύτά μέ τούς νέους αγίους τής έποχής μας, τόν άγιο Ραφαήλ καί τή συνοδία του, είναι τό κάτι άλλο. Νά μάς έξιστορούν πρίν πεντακόσια χρόνια πώς έμαρτύρησαν άπό τούς βαρβάρους Τούρκους, τά βασανιστήρια πού τούς έκαναν καί τόν φρικτό θάνατο. Πρώτη φορά ή Ιστορία τής Έκκλησίας μας γράφει τέτοια γεγονότα φρικτά καί άπάνθρωπα. Χιλιάδες άνθρωποι στόν πλανήτη μας στέλνουν επιστολές στή Μονή τών άγίων ευχαριστώντας γιά τίς ιάσεις πού τούς χάρισαν οί άγιοι οί θαυματουργοί. Ραφαήλ καί ή συνοδία αυτού. Καί άλλοι παρακαλούν μέ επιστολές ή διά τηλεφώνου τήν αγία μητέρα Εύγενία νά μεσιτεύσει στούς αγίους γιά νά θαυματου ργήσουνε στήν άσθένειά τους. Καί άλλοι πάλι, αμέτρητοι, άπό παντού τρέχουν μέ πίστη καί μέ δάκρυα νά προσκυνήσουν τά άγια λείψανα, τους. γιά νά σωθούν άπό τή βασανιστική δοκιμασία. Δέν παύουν πλήθη κόσμου νά μεταβαίνουν, γιά νά εύχα ρ ιστή σου ν τούς νέους θαυματουργούς άγιους καί τήν σεβαστή μητέρα Εύγενία πού ακούραστα διακονεί στό μεγάλο καί σωτήριο έργο τών άγιων απέναντι στόν κόσμο.

'Αγία μητέρα Εύγενία. μεγάλη χάρη_σού έδωσε ό καλος Θεός διά -μέσου τών αγίων του Ραφαήλ καί^τή^συνοδίας του. Είδε ό θεός οτι έχεις αύτά τά προσόντα πρός τόν καλό Θεό καί τόν μοναχισμό, πού είναι ένας άγγελικός κόσμος επί τής γης, ενωμένος μέ τά ούράνια. Ή άγνότητα καί ή δέηση σας κάνουν νά είσθε πολύ κοντά στόν Θεό, καί κοντά σέ σας νά σωζόμεθα κι εμείς. Πρέπει κάθε χριστιανός νά πιστεύει ότι οί παραπάνω άγιοι πού προσκυνούμε είναι άπό τόν Μοναχισμό. Μητέρα ηγουμένη, έχεις καί άλλα πολλά καλά, έχεις ταπείνωση μεγάλη, έχεις υπομονή, τήν άγάπη σέ κάθε πονεμένο καί δοκιμασμένο άνθρωπο καί τό ακούραστο φρόνημα καί τή σοφία νά συντάσσεις τά ώραία βιβλία πού φθάνουν στά πέρατα τής γης. Ελκύεις κάθε άνθρωπο κοντά στό Θεό διά μέσου τών άγιων θαυματουργών Ραφαήλ. Νικολάου καί Ειρήνης. "Ολοι επιθυμούν, μετά τήν προσκύνηση τών αγίων, νά δούνε καί εσάς, γιά νά πάρουν τήν εύλογία σας, προσφέροντας τους πάντα λίγα λόγια σοφά, λόγια παρηγοριάς. 'Έτσι φεύγουν ε χαρούμενοι. Έάν δέν σας δούνε, φεύγουν διψασμένοι. Γνωρίζουμε ότι είσαστε πολύ άπασχολημένη καί κουρασμένη, άλλά αύτό ας μή μάς στερεί τήν παρουσία σας. "Έστω καί γιά ένα λεπτό είναι άπαραίτητη. 'Αγία μητέρα, πολύ σάς ενόχλησα μέ τήν θεραπεία τών άγιων θαυματουργών Ραφαήλ, Νικολάου καί Ειρήνης.

Σάς έστειλα επιστολή εύχαριστώντας τούς άγιους καί εσάς καί παρακαλώντας νά μού στείλετε βιβλία· καί μού στείλατε καί λάδι καί άγιασμό καί βιβλία. ' Αφού τά διάβασα καί έκήρυττα στήν εκκλησία καί παντού τά θαύματα, μοίρασα καί σέ άλλους τά βιβλία σας τά σοφά, νά τά διαβάσουν. "Οσοι τά διάβαζαν ενθουσιαζόταν καί πίστευαν κι αυτοί στους αγίους παρακινώντας καί άλλους. Διοργανώσαμε ένα προσκύνημα μέ 38 άτομα, μέ μεγάλη πίστη καί χαρά καί άγωνία στίς 19 Απριλίου, ημέρα Τετάρτη, τό έτος 1988, καί μέ λίγη τρικυμία στό καράβι έφθάσαμε 5.000 μ.μ. στό ιστορικό καί άγιασμένο άπό τούς άγιους μοναστήρι. Καί μαζί φέραμε καί τό άγιο φώς άπό τά 'Ιεροσόλυμα γιά εύλογία. Πιστεύουμε ότι ο τόπος αυτός είναι άγιος καί έχει τό άγιο φώς τών άγίων μαρτύρων, άλλά φέραμε καί τού Χριστού καί Θεού μας. Δέν θά ξεχάσουμε τήν χάρη πού νιώσαμε μέ τήν ύποδοχή σας. Θά μένει άξέχαστη ή άγάπη πού μάς δείξατε εσείς καί όλες οί άδελφές.

Επήγαμε καί χαιρετίσαμε τούς τάφους τών άγίων μέ δάκρυα παρακλήσεως, άλλοι γιά νά άγιασθούν καί άλλοι γιά θεραπεία καί άλλοι γιά νά εύχα ρ ιστή σου ν τούς άγιους γιά την ΐαση πού έλαβαν. Καί τότε ζητήσαμε τήν εύ-λογία σας, μητέρα, νά μάς έπιτρέψετε νά κάνουμε τόν Εσπερινό. Θά μάς μένει άξέχαστη έκείνη ή αρμονία άπό τήν ταπεινή καί ώραία ψαλμωδία τών άδελφών. Δέν είναι δυνατόν ό καλός Θεός νά μήν άκούσει τέτοιες προσευχές άπό άγνές ψυχές, πού προσφέρονται μέ πίστη

καί ευλάβεια. Είμεθα βέβαιοι πώς ό καλός θεός δέν μας αδικεί, όταν προσευχόμεθα μέ τόση πίστη. Μετά άπό τόν Εσπερινό έκάναμε Παράκληση στόν τάφο του άγίου Ραφαήλ μέ ευλάβεια καί πίστη. Μετά τήν Παράκληση επήγαν οί περισσότεροι στά δωμάτια πού μάς ορίσατε, νά κοιμηθούν. Όρισμένοι. όμως, έμειναν κοντά στόν τάφο τού άγίου, άγρυπνοι καί προσευχόμενοι μέ εύλάβεια καί πίστη. Παρακαλούσαν λέγοντας: «."Αγιοι δείξετε καί σέ μάς νά σάς δούμε» καί, πράγματι, οί άγιοι είναι ζωντανοί καί ακούν καί βλέπουν. Τό θαύμα έγινε στίς 2.15' μετά τά μεσάνυχτα: Έβγήκε ό άγιος Ραφαήλ καί προχώρησε πρός τίς γυναίκες πού ήταν άγρυπνες καί, όταν τόν είδαν, έφώναξαν: «Ό άγιος, ό άγιος Ραφαήλ! Νάτος!». Πρώτη τόν είδε ή Τσολακίδου "Αννα τού κ. Παντελή, δεύτερη ή κ. Φωτεινή Παντα-ζίδου τού Κωνσταντίνου καί τρίτη μία κρητι-κιά. "Αρχισαν νά κλαίνε άπό τήν χαρά τους καί ό άγιος κατευθύνθηκε μέσα στό ιερό. Ή Παρασκευή θεοφανίδου καί ή πρεσβυτέρα άκουσαν ψαλμωδίες καί βήματα μέσα στό ιερό καί ένα φώς έλαμψε δύο φορές. 'Εξημέρωσε ό καλός Θεός τήν ήμέρα καί, άφού έμάθαμε τά εύχάριστα, ότι ό άγιος δέν μάς στέρησε τήν παρουσία του, ή χαρά δλων κορυφώθηκε, γιατί αυτά πού διαβάζουμε στά βιβλία όντως είναι αληθέστατα. Καί. άφού έτελείωσε ο όρθρος από τίς αδελφές, περιμέναμε λιγάκι κι άλλους προσκυνητές. "Οταν έφθασαν, έβαλα «Ευλογημένη ή Βασιλεία» καί άρχισα την θεία Λειτουργία μέ πνεύμα αφοσιωμένο στόν Θεό καί τους αγίους Του, αναλογιζόμενος την ευθύνη πού έχουμε πρός τόν Θεό καί τούς ανθρώπους.

Ή προσευχή πρέπει νά γίνεται μέ πίστη καί μέ ευλάβεια, διότι ό Θεός δέν μυκτηρίζε-ται. Τά βλέπει όλα ακόμη καί αυτά πού σκεφτόμαστε καί δέχεται προσευχές καί θυσίες, όταν γίνονται μέ καλή προαίρεση καί πίστη. Τότε θά έχουμε μισθό από τόν καλό Θεό καί τούς αγίους Του.

"Ετσι τέλειωσε ή θεία Λειτουργία πού θά μου μείνει αξέχαστη. Δέν άντεξα πρίν τό «δι' ευχών», νά μή πώ μέ τή χάρη του Θεού δύο λόγια πού είπε ό Κύριος στόν απόστολο Θωμά, όταν αύτός άπιστη σε: «Έάν μή ϊδω έν ταΐς χερσίν αυτού τόν τύπον των ήλων, καί βάλω τόν δάκτυλο ν μου εις τήν πλευράν αυτού, ού μή πιστεύσω... είτα λέγει τω Θωμά· φέρε τόν δάκτυλο ν σου ώδε καί ϊδε τάς χεΐράς μου, καί

φέρε τήν χεΐρά σου καί βάλε είς τήν πλευράν μου καί μή γίνου άπιστος άλλά πιστός. Καί άπεκρίθη Θωμάς καί είπεν αύτώ· ό Κύριος μου καί ό Θεός μου. Λέγει αύτω ό 'Ιησούς· ότι έώρακάς με, πεπίστευκας- μακάριοι οί μή ίδό-ντες καί πιστεύσαντες» (Ίωάν. 20. 25-29). 'Έτσι καί οί άγιοι αύτοί, Ραφαήλ καί ή συνοδία του, δέν μάς άφησαν νά άμφιβάλλουμε ότι είναι ζωντανοί. Τήν ώρα τής θείας Λειτουργίας είδε ό κ. Νικόλαος Κυριατλίδης τόν άγιο Ραφαήλ μέ ένα τεμάχιο άντίδωρο νά βγαίνει άπό τό ιερό καί νά πηγαίνει πρός τό μέρος του. Τού τό ε^ωσε στό στόμα του λέγοντας: φάτε αύτό». Ό κόσμος μας είναι καλός καί χριστιανικός. Αύτός ό άνθρωπος είναι ταπεινός καί τακτικός στήν έκκλησία καί στή θεία έξομολόγηση καί πιστεύουμε ότι είναι εκλεκτός.

Δέν θά ξεχάσω, άφού σχολάσαμε καί πήγα νά χαιρετίσω τόν άγιο τάφο τού άγίου Ραφαήλ, άπό μακριά άκόμη μού ήρθε μία εύωδία καί οσο πλησίαζα εύωδίαζε άκόμη περισσότερο. Θά μού μείνει άξέχαστη αύτή ή ούράνια εύωδία. Μού είπε ή πρεσβυτέρα ότι είδε τόν άγιο Ραφαήλ νά ομιλεί μαζί μου. Τί χαρά είναι αύτή πού λάβαμε στό προσκύνημα αύτό.

Θά μας μείνει αξέχαστη. Πάμε καί σέ άλλα μοναστήρια καί πιστεύουμε ότι είναι αγιασμένα, αλλά σέ αυτό τό μοναστήρι τούς αγγίζεις τούς άγιους, τούς νιώθεις. Στην εποχή μας οί άγιοι αυτοί είναι εφημερεύοντες γιατροί καί θεραπεύουν άνίατες άσθένειες. Τό μοναστήρι αύτό είναι μεγάλο νοσοκομείο του Θεού, πού χτίστηκε μέ προσευχές καί αίμα άμετρη το μαρτύρων. Δέν περιμένουν μόνο στό μεγάλο αύτό θεραπευτήριο οί άγιοι, άλλά φτάνουν στό δευτερόλεπτο σέ όλον τόν κόσμο, οπού κι άν τούς επικαλεσθούν. Φτάνουν παντού, γίνονται κήρυκες μέ τά θαύματά του>:σέ όλον τόν κόσμο γιά νά πιστέψει στην αληθινή καί ορθόδοξη πίστη, διότι είναι ή μόνη εις τόν κόσμο. "Ηρθαν νά ενώσουν τό παλιό ημερολόγιο, διότι ορισμένοι μέ τό παλιό δέν μας άναγν(ορίζουν γιά χριστιανούς.

Θά μας σώσει ή πίστη πού έχουμε.

Μαρτυρία γιά τήν γνωριμία μου μέ τους άγιους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Ειρήνη

Τό 1985 καί έπί ένα χρόνο καί περισσότερο υπέφερα άπό κολικό τού νεφρού. Είχα φρικτούς πόνους καί, όπου καί άν πήγα, δέν βρήκα θεραπεία. Τότε, βλέπω στόν ύπνο μου τόν Σεβασμιότατο κ. 'Ιωάννη Πάπαλη νά μέ σταυρώνει καί νά μέ εύλογεΐ λέγοντας: «Φτάνει αύτή ή δοκιμασία».

Μετά άπό δύο ή μέρες μού έστειλαν ένα βιβλίο τού Φώτη Κόντογλου. Τό βιβλίο γιά τούς ' Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Ειρήνη μέ τίτλο «Σημείον Μέγα». Συγκλονισμένος διαβάζω γιά πρώτη φορά γιά τούς άγιους πού έζησαν καί μαρτύρησαν 500 χρόνια πρίν, καί σήμερα μέ τόσο θαυμαστό τρόπο αποκαλύπτονται μέ τήν χάρη τού Θεού καί θαυματουργούν.

Παίρνω τότε τηλέφωνο στήν ηγουμένη Εύγενία τής ιεράς μονής των Άγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Ειρήνης, στην Μυτιλήνη, νά μου στείλει λαδάκι, άγιασμα καί τούς πέντε πρώτους τόμους μέ τά θαύματα καί τό ιστορικό της μονής. Διαβάζοντας καθημερινά τά θαύματα συγκλονισμένος, αρχίζω νά τά διαβάζω καί στόν κόσμο μετά τις Παρακλήσεις της Παναγίας, γιατί ήταν περίοδος του Δεκαπενταύγουστου, τό 1986. Αύτό είχε σάν αποτέλεσμα νά μαζευτεί ένα γκρούπ γιά τό προσκύνημα στους ' Αγίους.

Δώδεκα ημέρες πρίν νά ξεκινήσουμε, καθώς διάβαζα τά θαύματα των 'Αγίων καθισμένος στόν καναπέ τού σπιτιού μου. βλέπω δύο ιερείς νά μπαίνουν στό δωμάτιο μου καί νά μέ θυμιάζουν. Μέχρι νά σηκωθώ νά πάρω την εύχή τους, χάθηκαν από μπροστά μου. Μετά. βλέποντας τό έξώφυλλο τού βιβλίου πού διάβαζα, κατάλαβα ότι ήταν οί "Αγιοι.

Χάρηκα πολύ καί πίστεψα ότι ή χάρη τους θά μέ βοηθήσει νά γίνω καλά.

Μετά μία έβδομάδα, ενώ διάβαζα πάλι τά θαύματα των αγίων, βλέπω στό ίδιο μέρος ένα κοριτσάκι μέ μακρύ λευκό φόρεμα καί κοτσιδάκια νά μού λέει: «Πάτερ 'Ιωάννη, τί έχεις;». Καί εγώ απάντησα: «Έχω έναν κολικό στό νεφρό μέ φρικτό πόνο»· καί μού λέει: «'Έλα στήν Μυτιλήνη καί θά γίνεις καλά». Έγώ τότε ρώτησα: «Καί έσύ δέν θά έρθεις μαζί μας;»· καί μου άπάντησε: «Έγώ εκεί είμαι», καί χάθηκε. Τότε, κατάλαβα άπό τήν φωτογραφία τού βιβλίου ότι ήταν ή αγία Είρηνού-λα, ένώ έγώ νόμιζα ότι ήταν κάποιο κορίτσι άπό τό χωριό. Πράγματι, σέ τρεις μέρες πού πήγαμε στό προσκύ νημα έγινα καλά καί, δόξα τω Θεω, άπό τότε δέν ξαναπόνεσα.

Κατά τήν διάρκεια τού προσκυνήματος είδαμε πολλά θαύματα. Τυφλοί έβλεπαν, άλαλοι μιλούσαν, παράλυτοι περπατούσαν. Γύρισα γεμάτος χαρά δοξάζοντας τόν Θεό καί τούς 'Αγίους Του καί κηρύττοντας τά θαύμα-τά τους παντού καί πάντα, άλλά κυρίως κάθε Κυριακή απόγευμα, πού έκανα τήν Παράκλη-σή τους στήν εκκλησία.

'Από έκεΐ καί μετά, έκανα είκοσι συνολικά προσκυνήματα, δύο φορές τό χρόνο, πολλές φορές μέ δύο, τρία καί τέσσερα λεωφορεία. Καί κάθε φορά πολλοί προσκυνητές ζούσαν θαύματα. «Θαυμαστός ό Θεός έν τοις άγίοις Αύτού».

Σέ κάποιο άπό αύτά τά προσκυνήματα ζήτησα τήν εύλογία άπό τήν ηγουμένη Εύγενία, γιά νά κτίσω καί έγώ ένα εκκλησάκι. Μού άπάντησε: «Εκατό φορές νά έχεις την ευλογία μου».

'Ανέλαβαν πρωτοβουλία κάποιες κυρίες (Φωτεινή Πανταζίδου, Κυριακή Σαββίδου) καί, μετά από κάθε προσκύνημα, ρωτούσαν τούς προσκυνητές αν θέλουν νά άφήσουν γιά τό εκκλησάκι πού θά χτιζόταν τίς 100 ή τις 150 δραχμές πού περίσσευαν κατ' άτομο. Σιγά-σιγά μαζεύτηκαν λίγα χρήματα γιά τά θεμέλια.

Τό 1989, πρίν ξεκινήσουμε γιά τό προσκύνημα, Κυριακή απόγευμα μετά τήν Παράκληση, είπα στούς ανθρώπους πού συμμετείχαν στήν Παράκληση ότι παρακάλεσα τούς αγίους νά δείξουν σέ σας πού θέλουν νά γίνει ή εκκλησία τους. Γυρίσαμε άπό τό προσκύνημα Παρασκευή βράδυ- τό Σάββατο τό πρωί, πού χτυπούσα τήν καμπάνα γιά τόν ορθρο, ήρθε ή κυρία Θεοδώρα Σαρρίδου, εύλαβής χριστιανή, καί μού είπε: «Καλημέρα, πάτερ 'Ιωάννη, πώς περάσατε στό προσκύνημα;». Καί εγώ της απάντησα: «Δόξα τω Θεώ, κυρία Θεοδώρα, περάσαμε καλά. Πάλι οί "Αγιοι μας έκαναν θαύματα καί γυρίσαμε χαρούμενοι». Καί ή κυρία Θεοδώρα μού άπάντησε: «Πάτερ 'Ιωάννη, νά σού πω καί εγώ ένα θαύμα. Στόν κοινοτικό χώρο πού είναι έπίπεδος, στό πάνω μέρος τού χωριού, είδα τόν άγιο Ραφαήλ μέ ιερατικά άμφια. Στό ένα χέρι κρατούσε τό μυστρί καί στό άλλο τό μάρμαρο καί τόν ρώτησα: «Τί κάνετε έόώ, πάτερ;». Καί μού άπάντη-σε: «Νά πεις στόν πατέρα "Ιωάννη ότι εδώ θά κάνει τήν εκκλησία μου». «Ευχαριστώ, κυρία Θεοδώρα, καί έσένα καί τόν άγιο Ραφαήλ, πού μέ σένα μού έδωσε τήν άπάντηση γιά τό πού θέλει νά γίνει ή εκκλησία του».

Κατόπιν αύτού, ξεκινήσαμε νά κάνουμε τά θεμέλια τής έκκλησίας. "Ηταν 25 Αύγούστου 1989. Είχα χρήματα μόνο γιά τά θεμέλια καί είπα στους μαστόρους: «Δέν έχω πολλά χρήματα. "Οσο έχω θά δουλεύετε καί μετά νά βρείτε άλλού δουλειά μόνιμη καί, όταν θά έχω πάλι χρήματα, θά σάς καλέσω». "Ομως, δόξα τώ Θεώ, οί άγιοι βοήθησαν καί δέν σταμάτησε τό έργο ούτε μιά μέρα μέχρι νά τελειώσει. Κάθε μέρα έρχονταν άνθρωποι καί δίνανε χρήματα, όσα άκριβώς χρειαζότανε γιά νά πληρωθούν οί μαστόροι.

Στό διάστημα αύτό κάναμε έρανο στό χωριό γιά τό έργο. Μόνο σέ δύο σπίτια έλειπαν οί οικογενειάρχες. Ό κύριος Καραπαναγιώτης καί ό κύριος Μιχάλης Καλπακίδης είδαν ζωντανα τους άγιους, οι οποίοι και τους είπαν: «Χτίζουμε εκκλησία εδώ καί έσεΐς δέν δώσατε χρήματα, γιατί λείπατε». Καί οί δύο δώσανε χρήματα περισσότερα από τούς άλλους. Στό τέλος, μόνο γιά μιά μέρα δέν είχα χρήματα νά πληρώσω τούς μαστόρους. "Ομως, μόλις έφυγαν άπλήρωτοιοι μαστό ροι. ήρθε κάποιος δωρητής άπό τίς Σέρρες καί έφερε 350.000 χιλιάδες, όσα ακριβώς χρειάζονταν, γιά νά ξεπληρωθούν. Έδωσα άμέσως τό τηλέφωνο των μαστόρων στόν άνθρωπο καί τούς πλήρωσε κατ' ευθείαν ό δωρητής. Αύτό είχε σάν αποτέλεσμα κάποια στιγμή νά ρωτήσουν οί μαστόροι: «Πάτερ 'Ιωάννη, πού τά βρήκατε τά χρήματα;», καί τούς απάντησα ότι οί άγιοι φώτισαν τούς άνθρώπους καί έφεραν όσα άκριβώς χρειάζονταν. Επίσης, σέ μιά κολόνα είχα βάλει ένα κουμπαρά μέ λουκέτο καί κάθε φορά πού δέν έφερναν χρήματα, τόν άνοιγα καί είχε μέσα άκριβώς όσα χρήματα χρειάζονταν.

"Ετσι σέ 8 μήνες, άπό τις 25 Αυγούστου μέχρι τίς 30 'Απριλίου, είχε τελειώσει ή έκκλησία. Τό καμπαναριό, οί εικόνες, τά στασίδια, τό ρεύμα καί όλα τά απαραίτητα γιά μιά έκκλησία είχαν γίνει.

Στίς 2 Μαίου τού 1990 έγινε ή πρώτη θεία Λειτουργία πρωτοστατούντος τού Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σιδηροκάστρου, κυρίου 'Ιωάννη. Άπό τήν πρώτη αύτή θεία Λειτουργία έγιναν θαύματα. Θ ε ραπ εύτη καν άπό καρδιά, εγκεφαλικά, καρκίνο, απέκτησαν παιδιά, χάθηκαν όγκοι, μίλησαν άλαλοι καί συνεχίζουν μέχρι σήμερα νά θαυματουργούν οί άγιοι. Πολλές φορές στήν άγρυπνία πού κάναμε κάθε μήνα, ορισμένοι άνθρωποι άντί γιά δύο ιερείς έβλεπαν τρεις· συμμετείχε καί ό άγιος Ραφαήλ. Οί άγιοι φτάνουν παντού, Γερμανία, Σουηδία, Κύπρο. ' Αλεξανδρούπολη, Καβάλα. ' Από όλες σχεδόν τίς πόλεις τής Ελλάδος έρχονται άνθρωποι καί μού λένε: «Πάτερ 'Ιωάννη, έγινα καλά άπό τούς άγιους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Ειρήνη».

'Οφείλω ένα μεγάλο «εύχαριστώ» σέ όλους αύτούς τούς άνθρώπους, έπιτρόπους, δωρητές, πού μέ χρήματα καί προσωπική εργασία βοήθησαν στό έργο. Είμαι εύγνώμων σέ όλους τούς κατοίκους τού Νεοχωρίου πού μέ χρήματα ή προσωπική εργασία βοήθησαν γιά τήν ανέγερση τής έκκλησίας τών άγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Ειρήνης, αγίας Παρασκευής καί Ζωοδόχου Πηγής. 'Επίσης, γιά τήν άνα-καίνιση τής σκεπής τού άγίου Γεωργίου, τόν νάρθηκα, τήν αίθουσα της υποδοχής. Επιπλέον γιά τήν ανακαίνιση της εκκλησίας των Ταξιαρχών Μιχαήλ καί Γαβριήλ, καθώς επίσης καί των άγιων 'Αθανασίου καί Γεωργίου.

Ευχαριστώ, έπίσης, γιά τήν ανέγερση έκ θεμελίων του Ναού της άγίας Ειρήνης της Μεγαλομάρτυρας στό κέντρο των Κάτω Ποροϊων καί τήν άνακαίνιση του Ναοΰ τού άγίου Δημητρίου Λειβαδιάς.

'Όλα αύτά άναφέρονται πρός δόξαν Θεού καί εύχαριστία των ανθρώπων πού συνετέλεσαν σ' αύτά τά έργα. Ό Θεός νά ανταποδώσει τίς δωρεές Του γιά τήν σωτηρία τους, φώτιση καί ο,τι άλλο άναγκαΐο γιά τήν ζωή τους.

Παρακάτω άναφέρονται ορισμένα θαύματα πού μού γράφουν οί ευεργετημένοι χριστιανοί.

Ίερος Ναός 'Άγιων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης (έργο ιερέως η. 'Ιωάννου Καλαΐδη, Νεοχώρι - Σιντικής Σερρών)

Τό κανδήλι πού άναψε

'Αρχές Δεκεμβρίου, τού έτους 2004, ό πατέρας μού είπε ότι τά χειρόγραφα πού είχε τά έδωσε, γιά νά έκδοθούν σέ βιβλίο. Τό βιβλίο θά κυκλοφορούσε κατά τόν μήνα Μάρτιο τού έτους 2005, διότι δέν ήταν δυνατόν νά τυπωθεί νωρίτερα γιά τεχνικούς λόγους.

"Οταν κατάλαβα ότι έδωσε καί προσωπικά στοιχεία της ζωής του, προβληματίστηκα, γιατί έλεγε πάντα ότι αύτά θά δημοσιευτούν μετά τόν θάνατο του.

Μόλις ό πατέρας άκουσε ότι τό βιβλίο θά είναι έτοιμο τόν μήνα Μάρτιο, είπε: «Τότε θά είναι άργά καί θά μοιραστεί μετά τό θάνατο μου, δωρεάν γιά εύλογία».

Συνέβη όμως γιά όλη τήν οίκογένειά μας καί κυρίως γιά τόν πατέρα κάτι δυσάρεστο.

Στις 7 'Ιανουαρίου, κατά τήν ημέρα της γιορτής του, έπαθε οξύ έμφραγμα τού μυοκαρδίου. Οί γιατροί μας προβλημάτισαν πολύ, γιατί ή ήλικία του δέν επέτρεπε χειρουργική

επέμβαση. Με τήν χάρη του Θεού πολύ γρήγορα τό ξεπέρασε. "Ομως, πολύ σύντομα, στίς 12 Μαρτίου, έπεσε άπό τήν καρέκλα όπου είχε άνεβέΐ, γιά νά άσπαστεί τήν εικόνα τού Χριστού, καί έπαθε ύποκεφαλίδιο κάταγμα τού μυριαίου οστού.

Στό νοσοκομείο τού Κιλκίς πού μεταφέρθηκε. περάσαμε πολύ δύσκολες μέρες, γιατί οί καρδιολόγοι δέν επέτρεπαν νά γίνει ή επέμβαση πού οί όρθοπαιδικοί γιατροί τήν θεωρούσαν απαραίτητη. Τό άποτέλεσμα ήταν νά χρονοτριβεί οποιαδήποτε θεραπεία, ενώ συγχρόνως ό π. 'Ιωάννης είχε δύσπνοια καί ύγρό στούς πνεύμονες. Οί γιατροί μας είπαν ότι δέν είναι δυνατόν νά χειρουργηθεί καί νά ζήσει. Προπαραμονή τού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ό πατέρας λέει στούς γιατρούς νά τόν χειρουργήσουν. 'Εν τω μεταξύ κάποιος τού έφερε άγιο μύρο· σταυρώθηκε, μυρώθηκε καί ή Παναγία μας τόν θεράπευσε.

Οί γιατροί έπανέλαβαν τίς εξετάσεις στούς πνεύμονες καί έμειναν κατάπληκτοι πώς είναι δυνατόν σέ μία ή μέρα νά έξαφανιστεί τό ύγρό καί νά είναι πεντακάθαροι οί πνεύμονες του.

Μετά άπό αύτό, μεταφέρθηκε ό πατέρας στό 'Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, όπου ό γιατρός κ. Δημητρίου έκανε τήν επέμβαση.

Παραμονή τής επέμβασης, ο π. 'Ιωάννης είδε σέ όραμα τόν άγιο Ραφαήλ νά τού λέει: «π. 'Ιωάννη βλέπεις, τό κανδήλι σου πού είναι σβηστό; Θά σού τό ανάψω, θά ζήσεις». Καί πράγματι· τήν άλλη μέρα παραμονή τού Ευαγγελισμού τής Θεοτόκου ζήτησε ό ίδιος νά χειρουργηθεί καί ή έπέμβαση είχε μεγάλη επιτυχία. Τήν ημέρα τού Εύαγγελισμού ό πατέρας, ήταν καλά.

Τώρα,;μετά άπό ένα μήνα ό πατέρας περπατάει κανονικά, χωρίς μπαστούνι, παρά τά ογδόντα του χρόνια.

Διαβάστε εδώ τήν συνέχεια
ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

Γράμματα ανθρώπων πού έζησαν θαυματουργικές επεμβάσεις τών άγιων

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-