Ο άνθρωπος ον λειτουργικό (1ο Μέρος)

Ο άνθρωπος ον λειτουργικό (1ο Μέρος)

Συνήθως χαρακτηρίζουμε τον άνθρωπο ως ον λογικό και αυτεξούσιο. Αυτοί οι χαρακτηρισμοί είναι σωστοί, αλλά δεν αποδίδουν με πληρότητα την φύση του ανθρώπου.

Μέσα από την λειτουργική εμπειρία αισθανόμαστε ότι περισσότερο από όλα ο άνθρωπος είναι λειτουργικό ον. Πλάστηκε για να λειτουργεί. Να προσφέρεται ο ίδιος και να προσφέρει όλο τον κόσμο στον Θεό με ευχαριστία, δοξολογία, λατρεία. Μέσα σ’ αυτή την συνεχή προσφορά –θυσία– λειτουργία να ενώνεται με τον Θεό, να αγιάζεται, να ζεί.

Το λογικό, το αυτεξούσιο και τα άλλα βασιλικά ιδιώματα γι’ αυτό του εδόθησαν. Για να μπορεί να βρίσκεται σ’ αυτή την λειτουργική σχέση με τον Τριαδικό Θεό. Σ’ αυτή την λειτουργική αναφορά ο άνθρωπος ενεργεί ως «κατ’ εικόνα Θεού» και υψώνεται δυναμικά στο καθ’ ομοίωση.

Η ζωή του ανθρώπου στον Παράδεισο ήταν μία Θεία Λειτουργία. Συλλειτουργούσε με τους αγγέλους στην Αγία Τριάδα. Με την πτώση στον εγωκεντρισμό έχασε την δυνατότητα να
προσφέρεται και να προσφέρει ευχαριστιακά τον κόσμον στον Θεό και άρα να συμμετέχει στο Συλλείτουργο του Παραδείσου.

Αυτοεξόριστος από την Λειτουργία του Παραδείσου βρέθηκε στην γη αλειτούργητος. Το κατ’ εικόνα δεν ενεργούσε. Κάποια κατάλοιπα και σπίθες από την προοπτική λειτουργικότητα έμειναν μέσα του. Αυτά τον παρακινούσαν να κάνη θυσιαστήριο, να προσφέρει λατρεία στον Θεό.

Και στις καλλίτερες περιπτώσεις αυτή η λατρεία ήταν αποσπασματική, σκιά, τύπος. Δεν έφερνε τον άνθρωπο σε τελεία κοινωνία και ένωση με τον Θεό. Δεν του χάριζε το άγιο Πνεύμα. Δεν τον έσωζε από τον θάνατο. Του καλλιεργούσε όμως τον πόθο για την αληθινή Μεσσιανική Λειτουργία. Αυτός ο πόθος και αυτό το όραμα έδινε ελπίδα στον εν σκότει και σκιά θανάτου καθήμενο άνθρωπο.

Η αγάπη του Ουρανίου Πατρός δεν μπορούσε να αφήσει τον άνθρωπο αλειτούργητο. Οικονόμησε την σάρκωση του Λόγου. Ο Ιησούς Χριστός, ο Μέγας Αρχιερεύς, άρχισε το συλλείτουργο της Καινής Διαθήκης.

Την λειτουργία της Καινής Διαθήκης μόνον ο Ιησούς Χριστός μπορούσε να αρχίσει διότι μόνον ο Ιησούς Χριστός μπορούσε να προσφέρει ολοκληρωτικά τον εαυτόν του και τον κόσμον όλο στον Τριαδικό Θεό. Θύτες υπήρχαν και στην Παλαιά Διαθήκη. Θύματα δεν υπήρχαν. Ο Ιησούς Χριστός ήταν το τέλειο θύμα και συγχρόνως ο τέλειος θύτης. Το άμωμον ιερόν. Ο αμνός του Θεού ο είρων την αμαρτίαν του κόσμου…

Ο Αλειτούργητος άνθρωπος και ο αλειτούργητος κόσμος, όντας αλειτούργητοι περιήλθαν στην εξουσία του διαβόλου και του θανάτου. Ο Ιησούς Χριστός με τον Σταυρικό του θάνατο και την Ανάσταση Του εξαγόρασε τον άνθρωπο από την δουλεία αυτή, τον ελευθέρωσε και του έδωσε την δυνατότητα να μετάσχει στο συλλείτουργο της Κ. Διαθήκης… Να προσφέρεται δηλαδή στον Θεό. Να ευχάριστη τον Θεό, να δοξάζει τον Θεό.

Προσφερόμενος και προσφέρων ο άνθρωπος με τον Χριστό τα πάντα στον Θεό λειτουργεί ως άνθρωπος, δηλαδή ως «κατ’ εικόνα Θεού». Γίνεται όντως άνθρωπος.

Η Λειτουργία της Καινής Διαθήκης είναι πολύ ανωτέρα από την Λειτουργία του Παραδείσου. Τώρα Αρχιερεύς είναι ο ίδιος ο Υιός του Θεού. Η Θεοτόκος και οι Άγιοι μαζί με τους αγγέλους συλλειτουργούν και συνδοξολογούν, «ακαταπαύστοις στόμασι, ασιγήτοις δοξολογίαις» την Παναγία Τριάδα.

Μέσα σ’ αυτή την συλλειτουργία μετέχει κάθε βαπτισμένος ορθόδοξος χριστιανός που πεθαίνει για να ζήση. Σ’ αυτή την συλλειτουργία ο άνθρωπος βρίσκει την αληθινή του φύση και την αληθινή του ανάπαυσή, τον αληθινό «κατ’ εικόνα Θεού» εαυτό του. Έξω από την συλλειτουργία αυτή ο άνθρωπος ημπορεί να είναι ο Homo Sapiens, ή ο Homo Economicus της σοσιαλιστικής η καπιταλιστικής κοινωνίας, αλλά όχι ο άνθρωπος βασιλεύς της κτίσεως, μεθόριον κτιστού και ακτίστου κόσμου και «κατ’ εικόνα Θεού».\

Η Θεία Λειτουργία της Καινής Διαθήκης άρχισε με την σάρκωση του Λόγου και συνεχίζεται στο διηνεκές από τον Μέγα Αρχιερέα. Κάθε Θεία Λειτουργία, που τελείται στα επίγεια θυσιαστήρια, είναι μία εν χρόνω μετοχή σ’ αυτή την υπέρχρονη αέναη Λειτουργία. «Μετά τούτων των Μακαρίων Δυνάμεων Δέσποτα Φιλάνθρωπε και ημείς οι αμαρτωλοί βοώμεν και λέγομεν. Άγιος ει και Πανάγιος…».

Κάθε Αρχιερεύς και Ιερεύς που λειτουργεί στα επίγεια θυσιαστήρια «λειτουργεί την ιερατείαν του Χριστού εν τη Εκκλησία» (Κανών Καρχηδόνος). Δεν έχει ιδική του ιεροσύνη. Μετέχει στην Μοναδική Ιεροσύνη του Χριστού.

Η μεγαλυτέρα αμαρτία μας σήμερα είναι ότι δεν λειτουργούμεθα. Δεν προσφέρουμε και δεν προσφερόμεθα στον Θεό και στους αδελφούς μας.

Παλαιότερα εθεωρείτο ύβρις να χαρακτηρισθεί κανείς ως αλειτούργητος. Σήμερα αντίθετα για την απιστία και σκληροκαρδία μας θεωρείται ως κάτι το φυσικό, αφύσικο δε και παράξενο θεωρείται το να λειτουργείται ο άνθρωπος.

Και όταν ακόμη «εκκλησιάζεται» ο σύγχρονος άνθρωπος είναι πρόβλημα εάν όντως λειτουργείται, δηλαδή εάν μετέχη στο Καθολικό Μυστήριο της Ευχαριστίας και της Εκκλησίας, εάν εκλαμβάνη την Θεία Λειτουργία όχι απλώς σαν ένα θρησκευτικό η κοινωνικό καθήκον, αλλά σαν προσφορά και θυσία των πάντων στον Θεό, εν Χριστώ.

Ημπορεί ακόμη κανείς και ως ιερεύς να τελή την Θ. Λειτουργία και όμως ουσιαστικά να μένη αλειτούργητος, γιατί δεν προσφέρεται και δεν προσφέρει τα πάντα στον Θεό.

Οι αλειτούργητοι χριστιανοί, ιερωμένοι και λαϊκοί, ουσιαστικά δεν ζουν. Κατά την Αποκάλυψη «Όνομα έχουν ό,τι ζουν αλλ’ είναι νεκροί» (Αποκ. γ’ Ι).

 [Συνεχίζεται]

ΠΗΓΗ

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-