Η σωτηριολογική προοπτική των Χριστουγέννων, απέναντι στη παγανιστική – μαγική παρουσία, διαφόρων καινοφανών πνευμάτων του π.Δημητρίου Θεοφίλου.
Πολύς ο λόγος αναφορικά με τα Χριστούγεννα κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, ένας λόγος όμως παραπειστικός, κενός νοηματικού περιεχομένου, αφού ξαστοχά συστηματικά και δεν αναφέρεται σχεδόν ποτέ, στο ουσιαστικό νόημα των Χριστουγέννων, ως αφορμή υπαρξιακής σωτηρίας του ανθρώπου, με την ενανθρώπιση του θεανθρώπου Χριστού.
Τα λαμπιόνια τα στολίδια, οι εξωπραγματικές φάτνες και τα πρόσωπα που ανεπιτυχώς προσομοιάζονται για να θυμίσουν το γεγονός, απέχουν μακράν από το να αποδώσουν το νόημα, του σωτηριολογικού γεγονότος της γέννησης του Χριστού.
Από τη στιγμή που τα Χριστούγεννα απέκτησαν παγκοσμιοποιημένη διάσταση, ήταν μοιραίο να αδειάσουν ουσίας και να παραμείνουν νομιναλιστικά (ονομαστικά) μόνο, αφού κατάντησαν μια «απογυμνωμένη» ματεριαλιστική φιέστα, εμπορικού και οικονομικού χαρακτήρα. Τα Χριστούγεννα για τον «κόσμο» και το φρόνημά του, κατέστησαν μια «πλαστική» εορτή δίχως «σχήμα», «είδος» και «κάλλος», όπως και τόσες άλλες γιορτές και επέτειοι που κενώθηκαν νοήματος και απέμειναν άρρωστα σύμβολα, αφού ότι χάνει το νόημά του μέσα στο χρόνο, είναι καταδικασμένο να απενεργοποιηθεί, να στοιχειώσει, και να μετατραπεί σε σαμανικό ξόανο.
Την θέση όμως της απούσας ουσίας, τελολογικά σχεδόν πάντα, την καταλαμβάνει ο «τύπος» ή το «είδωλο» και αυτό ακριβώς συνέβη και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Έρχονται – φεύγουν τα Χριστούγεννα και εμείς μένουμε άγευστοι και άοσμοι της συγκλονιστικής φανέρωσης πως ένας «Θεός εφανερώθη εν σαρκί»(1), ως «Υιός του Ανθρώπου»(2). Εμείς παραμένουμε αυτιστικά «αλλού» τυρβάζοντας και μεριμνώντας περί
πολλών και διαφόρων ενώ «ενός δε εστί χρεία»(3).
Είναι διάχυτη πλέον, στη ζωή που μας πλαισιώνει, η προσπάθεια που καταβάλουν εγνωσμένα ή ανεπίγνωστα οι περισσότεροι από εμάς, να κρυφτούν από την πραγματικότητα και να δραπετεύσουν από τις ευθύνες τους, η πίεση για αποφυγή του εαυτού μας, τις μέρες των Χριστουγέννων, αυξάνεται κάθε χρόνο με την αύξηση της εμπορικότητας, της εκοσμικεύσεως, και των διαφόρων ψευδο – ανθρωπιστικών θρησκευτικών εκδηλώσεων αυτής της περιόδου(4), ως μπαλώματα και άλλοθι μιας καταρρακωμένης συνείδησης.
Επειδή λοιπόν το γεγονός αυτό καθαυτό του περιεχομένου των Χριστουγέννων, δημιουργεί αδιαχείριστο άγχος αφού αρνούμαστε να μεταμορφωθούμε (μετανοήσουμε), ως ψυχική αντίσταση επιλέγουμε να μεταμορφώσουμε τα Χριστούγεννα, από γεγονός πανανθρώπινης λυτρωτικής σωτηρίας, σε ένα «σκηνικό δράσης» απροσδιόριστων πνευμάτων παγανιστικής ιδιοπροσωπίας, με μαγικά χαρακτηριστικά, τα οποία δήθεν, αν μας αγγίξουν θα μας χαρίσουν τύχη, υγεία, πλούτο, δόξα και βιολογική μακροζωία, δηλαδή τις τέσσερις βασικές πύλες της ψευδαίσθησης ανάμικτης με την φθαρτότητα, την χοϊκότητα, την οίηση και την ματαιότητα.
Το τέλος των ψευδαισθήσεων όμως σήμανε πλέον οριστικά, και είναι μια ευκαιρία πρώτης τάξης, αυτό να το συνδέσουμε με το γεγονός των Χριστουγέννων, για μια προσωπική νέα αρχή, μια επανεκκίνηση, αφού προηγηθεί ένα ενσυνείδητο σβήσιμο, μια κάθαρση, μια μετανοημένη αυτοσυνειδησία, του εμπαθούς παθογόνου παρελθόντος μας, με την οριστική καταστροφή των παντός είδους «ιών», που κατάντησαν τη ζωή μας αβίωτη και οδήγησαν την αυτοεκτίμησή μας στο ναδίρ, δίχως μελλοντικό όραμα και ελπίδα.
Η υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου, περιγράφεται με θεολογική σαφήνεια, από τον μακαριώτατο αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο ως εξής: H πίστη και η προσωπική σχέση με τον Χριστό, αποδεσμεύουν και ενεργοποιούν κρυμμένες μέσα μας δυνάμεις για την υπέρβαση των ανθρωπίνως αδυνάτων Μεταγγίζουν συγχρόνως εκπληκτική ζωτικότητα στην ανθρώπινη ψυχή, για να αντέχει και στις πιο αντίξοες συνθήκες στερήσεως, κατατρεγμού, πιέσεων• και να συνεχίζει να δρα με αισιοδοξία δημιουργική. Την εμπειρία αυτή συμπυκνώνει η μαρτυρία του Αποστόλου Παύλου: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιπ. 4:13). Οι εορτές της Εκκλησίας, μας καλούν να αναθεωρήσουμε τη ζωή μας. Να συνέλθουμε από την ταραχή και την κατάθλιψη. Να ανανεώσουμε την πίστη και τη βεβαιότητά μας ότι ο Χριστός, του Οποίου την έλευση στόν κόσμο εορτάζουμε, παραμένει “μεθ᾽ ἡμῶν”• ότι ῍τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν” (Λουκ. 18:27). Να αλλάξουμε τρόπο σκέψεως και συμπεριφοράς. Να συντονίσουμε τη ζωή μας με το θέλημα το δικό Του. Και η προσωπική αυτή αλλαγή αντανακλά πάντοτε ευεργετικά στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο• τονώνει την αντοχή, την αλληλεγγύη, την ειρήνη, τη δημιουργικότητα, με τρόπους που συχνά παραμένουν αθέατοι αλλά που είναι ουσιαστικοί. Η υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου παραμένει κεντρικό μήνυμα των Χριστουγέννων και προσωπική εμπειρία εκείνων που ζουν εν Χριστῷ (5). Οι άνθρωποι και οι κοινωνίες τους, δεν έχουν ανάγκη από μια νέα εποχή, που θα κουβαλάει στο DNA της την νοσογόνο παθογένεια των προηγουμένων εποχών, αλλά από μια νέα αρχή η οποία θα εδράζεται στην αυτό-συναίσθηση και την μετάνοια, ως προοπτικών μιας καινής επανανοημαδοτημένης ζωής.
________________________________Από τη στιγμή που τα Χριστούγεννα απέκτησαν παγκοσμιοποιημένη διάσταση, ήταν μοιραίο να αδειάσουν ουσίας και να παραμείνουν νομιναλιστικά (ονομαστικά) μόνο, αφού κατάντησαν μια «απογυμνωμένη» ματεριαλιστική φιέστα, εμπορικού και οικονομικού χαρακτήρα. Τα Χριστούγεννα για τον «κόσμο» και το φρόνημά του, κατέστησαν μια «πλαστική» εορτή δίχως «σχήμα», «είδος» και «κάλλος», όπως και τόσες άλλες γιορτές και επέτειοι που κενώθηκαν νοήματος και απέμειναν άρρωστα σύμβολα, αφού ότι χάνει το νόημά του μέσα στο χρόνο, είναι καταδικασμένο να απενεργοποιηθεί, να στοιχειώσει, και να μετατραπεί σε σαμανικό ξόανο.
Την θέση όμως της απούσας ουσίας, τελολογικά σχεδόν πάντα, την καταλαμβάνει ο «τύπος» ή το «είδωλο» και αυτό ακριβώς συνέβη και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Έρχονται – φεύγουν τα Χριστούγεννα και εμείς μένουμε άγευστοι και άοσμοι της συγκλονιστικής φανέρωσης πως ένας «Θεός εφανερώθη εν σαρκί»(1), ως «Υιός του Ανθρώπου»(2). Εμείς παραμένουμε αυτιστικά «αλλού» τυρβάζοντας και μεριμνώντας περί
πολλών και διαφόρων ενώ «ενός δε εστί χρεία»(3).
Είναι διάχυτη πλέον, στη ζωή που μας πλαισιώνει, η προσπάθεια που καταβάλουν εγνωσμένα ή ανεπίγνωστα οι περισσότεροι από εμάς, να κρυφτούν από την πραγματικότητα και να δραπετεύσουν από τις ευθύνες τους, η πίεση για αποφυγή του εαυτού μας, τις μέρες των Χριστουγέννων, αυξάνεται κάθε χρόνο με την αύξηση της εμπορικότητας, της εκοσμικεύσεως, και των διαφόρων ψευδο – ανθρωπιστικών θρησκευτικών εκδηλώσεων αυτής της περιόδου(4), ως μπαλώματα και άλλοθι μιας καταρρακωμένης συνείδησης.
Επειδή λοιπόν το γεγονός αυτό καθαυτό του περιεχομένου των Χριστουγέννων, δημιουργεί αδιαχείριστο άγχος αφού αρνούμαστε να μεταμορφωθούμε (μετανοήσουμε), ως ψυχική αντίσταση επιλέγουμε να μεταμορφώσουμε τα Χριστούγεννα, από γεγονός πανανθρώπινης λυτρωτικής σωτηρίας, σε ένα «σκηνικό δράσης» απροσδιόριστων πνευμάτων παγανιστικής ιδιοπροσωπίας, με μαγικά χαρακτηριστικά, τα οποία δήθεν, αν μας αγγίξουν θα μας χαρίσουν τύχη, υγεία, πλούτο, δόξα και βιολογική μακροζωία, δηλαδή τις τέσσερις βασικές πύλες της ψευδαίσθησης ανάμικτης με την φθαρτότητα, την χοϊκότητα, την οίηση και την ματαιότητα.
Το τέλος των ψευδαισθήσεων όμως σήμανε πλέον οριστικά, και είναι μια ευκαιρία πρώτης τάξης, αυτό να το συνδέσουμε με το γεγονός των Χριστουγέννων, για μια προσωπική νέα αρχή, μια επανεκκίνηση, αφού προηγηθεί ένα ενσυνείδητο σβήσιμο, μια κάθαρση, μια μετανοημένη αυτοσυνειδησία, του εμπαθούς παθογόνου παρελθόντος μας, με την οριστική καταστροφή των παντός είδους «ιών», που κατάντησαν τη ζωή μας αβίωτη και οδήγησαν την αυτοεκτίμησή μας στο ναδίρ, δίχως μελλοντικό όραμα και ελπίδα.
Η υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου, περιγράφεται με θεολογική σαφήνεια, από τον μακαριώτατο αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο ως εξής: H πίστη και η προσωπική σχέση με τον Χριστό, αποδεσμεύουν και ενεργοποιούν κρυμμένες μέσα μας δυνάμεις για την υπέρβαση των ανθρωπίνως αδυνάτων Μεταγγίζουν συγχρόνως εκπληκτική ζωτικότητα στην ανθρώπινη ψυχή, για να αντέχει και στις πιο αντίξοες συνθήκες στερήσεως, κατατρεγμού, πιέσεων• και να συνεχίζει να δρα με αισιοδοξία δημιουργική. Την εμπειρία αυτή συμπυκνώνει η μαρτυρία του Αποστόλου Παύλου: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιπ. 4:13). Οι εορτές της Εκκλησίας, μας καλούν να αναθεωρήσουμε τη ζωή μας. Να συνέλθουμε από την ταραχή και την κατάθλιψη. Να ανανεώσουμε την πίστη και τη βεβαιότητά μας ότι ο Χριστός, του Οποίου την έλευση στόν κόσμο εορτάζουμε, παραμένει “μεθ᾽ ἡμῶν”• ότι ῍τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν” (Λουκ. 18:27). Να αλλάξουμε τρόπο σκέψεως και συμπεριφοράς. Να συντονίσουμε τη ζωή μας με το θέλημα το δικό Του. Και η προσωπική αυτή αλλαγή αντανακλά πάντοτε ευεργετικά στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο• τονώνει την αντοχή, την αλληλεγγύη, την ειρήνη, τη δημιουργικότητα, με τρόπους που συχνά παραμένουν αθέατοι αλλά που είναι ουσιαστικοί. Η υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου παραμένει κεντρικό μήνυμα των Χριστουγέννων και προσωπική εμπειρία εκείνων που ζουν εν Χριστῷ (5). Οι άνθρωποι και οι κοινωνίες τους, δεν έχουν ανάγκη από μια νέα εποχή, που θα κουβαλάει στο DNA της την νοσογόνο παθογένεια των προηγουμένων εποχών, αλλά από μια νέα αρχή η οποία θα εδράζεται στην αυτό-συναίσθηση και την μετάνοια, ως προοπτικών μιας καινής επανανοημαδοτημένης ζωής.
ΠΗΓΗ
.jpg)
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.