ΕΝΑΣ ΑΙΩΝΑΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

 ΕΝΑΣ ΑΙΩΝΑΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
Ελεγείο στον νέον ’Ισραήλ
τού π. Λάμπρου Φωτοπούλου

«... καί έδαφιούσί σε καί τέκνα σου έν σοί, καί ουκ άφήσουσιν έν σοί λίθον επί λίθο), άνθ’ών ουκ έγνως τόν καιρόν τής επισκοπής σου.»    (Λουκ. 19,44)


Εισαγωγή
Διαβάζουμε στήν άγια Γραφή:
«Ό Νώε έγινε γεωργός, άρχισε νά καλλιεργή τή γή καί φύτεψε αμπέλι. Καί ήπιε άπό τό κρασί τού άμπελιοϋ του καί μέθυσε. Πάνω στό μεθύσι του γυμνώθηκε μέσα στό σπίτι του. Τότε είδε ό γυιός του Χάμ τή γύμνια τού πατέρα του καί βγήκε άπό τό σπίτι διατυμπανίζοντας τό γεγονός στά δύο άδέλφια του. Τά δύο άδέλφια όμως, ό Σήμ καί ό Ίάφεθ, πήραν ένα σκέπασμα καί πισωπερπατώντας γιά νά μήν δουν τήν γύμνωση τού πατέρα τους πήγαν καί τόν σκέπασαν» (Γένεση 8,20-23).
Οί γραμμές πού χαράζουμε πιό κάτω ξεκινούν άπό μιά διάθεση παρόμοια μέ αυτήν τών δύο γιών τού Νώε. Βλέποντας τήν γύμνια στήν όποια έχει περιέλθει ό Οικουμενικός Θρόνος τήν τελευταία Εκατονταετία, προσπαθούμε, πισωπερπατώντας (δηλαδή, γυρίζοντας πίσω σέ άνάλογα παραδείγματα τής 'Αγίας Γραφής), νά ξαναφέρουμε ως γνήσιοι υιοί καί όχι ώς πατέρες καί διδάσκαλοι τήν άρμόζουσα σέ αυτόν ευπρέπεια. Γνωρίζουμε ότι τήν ευπρέπεια αυτή δίδει μόνον ή ακριβής τήρηση τών θεοπνεύστων ιερών Κανόνων καί γενικά ό σεβασμός τών ιερών Παραδόσεων.
Ό Οίκουμενισμός είναι ένα πνευματικό μεθύσι στό όποιο όποιος συμμετέχει δέν καταλαβαίνει ότι χάνει τήν Χάρη τού 'Αγίου Πνεύματος. Καί όπως ό Άδάμ μετά τήν πτώση έχοντας άπωλέσει τήν Κοινωνία τού 'Αγίου Πνεύματος έρραψε φύλλα συκής γιά νά κρύψει τήνγύμνια του έτσι καί οί σημερινοί Οίκουμενιστές προσπαθούν νά κρύψουν τήν παντελή έλλειψη άγιαστικής Χάριτος μέ διαχριστιανικές συναντήσεις, πού δέν διαφέρουν καθόλου άπό τά ανεμοδαρμένα φθινοπωρινά φύλλα.
Τό Οικουμενικό Πατριαρχείο παραμένει πάντα ή σεπτή κορυφή τής ’Ορθοδοξίας καί πρέπει νά στηρίζεται παντοιοτρόπως. Συνηθίζεται βέβαια νά θεωρούνται στήριξη τά εγκωμιαστικά λόγια, οί οικονομικές παροχές άπό κρατικές καί μή πηγές, ή επιδοκιμασία των άποφάσεων των ευαρίθμου συνθέσεως οργάνων του. ’Αλλά τέτοια στήριξη μπορούν νά δώσουν στό Πατριαρχείο -καί ίσως δίδουν- καί αυτοί άκόμη πού θά επιθυμούσαν... τήν εξαφάνισή του. Αυτές είναι ανώδυνες παροχές γιά δσους επιθυμούν νά άποπροσανατολίσουν τήν ’Ορθοδοξία. Γιά μάς τούς ’Ορθοδόξους δμως τά πράγματα είναι διαφορετικά: ’Οφείλουμε νά στηρίζουμε τό Πατριαρχείο καί μέ τήν οίκοδομητική κριτική. Αυτή πού δέν άρνεΐται τήν ούσία τής ’Αλήθειας.
” Αν τό κείμενο πού άκολουθεί επιτυγχάνει τού σκοπού του ή όχι εναπόκειται στήν κρίση τού χριστιανού άναγνώστου.


Περίπτωση πρώτη

Ή 'Αγία Γραφή προσφέρει σαφείς εξηγήσεις γιά νά κατανοούμε τις αιτίες καί νά προβλέπουμε τά άποτελέσματα των πράξεών μας. ’Από τότε πού δημιουργήθηκε ό άνθρωπος μέχρι τά έσχατα ισχύουν οί ίδιοι πνευματικοί νόμοι. Ό συνετός άνθρωπος, πού μελετά τόν λόγο τού Θεού, μπορεί νά γνωρίζει καί νά προβλέπει τις συνέπειες τών διαφόρων ενεργειών του, τί δηλαδή θα συμβή άν άκολουθήσει τόν ένα ή τόν άλλο δρόμο. Καί αυτό όχι μόνο σέ προσωπικό επίπεδο, άλλά καί σέ κοινωνικό, εθνικό καί παγκόσμιο. Δέν έκρυψε ό πανάγαθος Θεός άπό τόν άνθρωπο, ήδη άπό τήν πρώτη στιγμή τής Δημιουργίας, τις συνέπειες τής μελλοντικής του παράβασης, άλλά άντίθετα τόν προειδοποίησε ότι «άπό δέ τού ξύλου τού γινώσκειν καλόν καί πονηρόν, ου φάγεσθε άπ’αυτού ή δ’άν ημέρα φάγητε άπ’αυτού θανάτω άποθανεΐσθε...». Σέ πάμπολλες άλλες περιπτώσεις ό Θεός μέ έμφαση τονίζει στον παλαιό ’Ισραήλ τίς καταστροφικές συνέπειες πού έχει ή απομάκρυνση από τίς εντολές Του «...εάν μεταστή ή καρδία σου καί μή είσακούσης καί πλανηθής ... άναγγέλλω σοι σήμερον ότι άπωλεία άπολεϊσθε καί ου μή πολυήμεροι γένησθε...». Διαβάζοντας κανείς τήν 'Αγία Γραφή διαπιστώνει ότι μόνος του ό άνθρωπος επιλέγει τό καλό καί τό κακό, τήν ζωή καί τόν θάνατο, τή σωτηρία καί τήν άπώλεια.
Οί έθνικές καταστροφές τού άρχαίου ’Ισραήλ είναι τό φυσιολογικό άποτέλεσμα τής παράβασης των εντολών τοΰ Θεοΰ. ’Αντίθετα ή επιστροφή στήν πίστη δίνει τή σωτηρία καί τήν άναγέννηση στόν ταπεινωμένο λαό. Ό ίδιος ό Χριστός, βαδίζοντας πρός τό έκούσιο Πάθος γιά τή σωτηρία τοΰ κόσμου, μέ πολύ πόνο, εξαγγέλλει στήν 'Ιερουσαλήμ τίς συνέπειες τής άνυπακοής στό άγιο θέλημά Του, οίκτείροντάς την μέ τά έξής πονεμένα λόγια «... καί έδαφιοΰσί σε καί τά τέκνα σου εν σοί, καί ούκ άφήσουσιν εν σοί λίθον επί λίθω, άνθ’ ών ούκ έγνως τόν καιρόν τής επισκοπής σου.»
'Όλη ή Παλαιά Διαθήκη διαπνέεται άπό αυτήν τήν ιδέα, ότι δηλαδή ή παράβαση των εντολών τοΰ Θεοΰ οδηγεί σέ καταστροφή, ενώ άντίθετα ή εφαρμογή τών εντολών Του, παρά τίς προσωρινές δοκιμασίες, οδηγεί σέ σωτηρία καί εύδαιμονία τοΰ λαοΰ. Άρνήθηκε ό παλαιός ’Ισραήλ τό Θεό καί ό Θεός τόν έγκατέλειψε. Ούτε Βασιλεία, ούτε 'Ιερωσύνη, ούτε χάρη υπάρχει σήμερα στόν λαό αυτόν. ’Αντίθετα στόν νέο Λαό τοΰ Θεοΰ, τούς ’Ορθόδοξους Χριστιανούς, έδωσε καί χάρη καί ιερωσύνη, άλλά τοΰ είχε χαρίσει καί βασίλειο ελεύθερο, πού κράτησε πάνω άπό χίλια χρόνια. ’Επειδή καί ό νέος αύτός λαός πολλές φορές άποστάτησε καί άρνήθηκε τή μοναδική ’Αλήθεια, ΰπέστη τίς ίδιες οδυνηρές συνέπειες τοΰ παλαιοΰ ’Ισραήλ.
Περίπτωση δεύτερη

Δεκέμβριος 1452 μ.Χ. Ή Κωνσταντινούπολη, τό προπύργιο τής ’Ορθοδοξίας, πού γιά χίλια καί πλέον χρόνια άντεξε σέ ποικίλες επιδρομές μέ μόνη την προστασία τής Θεοτόκου, είναι πολιορκημένη άπό τούς ’Οθωμανούς. Μερικούς μήνες μετά θά πέσει στά χέρια τους. ’Ήδη  όμως μέσα στήν Πόλη έχει γίνει ή πνευματική πτώση καί έχει συντελεστεΐ ή ούσιαστική καταστροφή. Στις 12 Δεκεμβρίου 1452 μ.Χ. έγινε μιά επίσημη λειτουργία στή Μητρόπολη, τήν 'Αγία Σοφία, μέ τήν παρουσία τού Αύτοκράτορα καί τής Αύλής.Ό Πάπας καί ό Πατριάρχης μνημονεύθηκαν μαζί στά Δίπτυχα σάν ομόψυχοι άδελφοί. Στό τέλος αυτής τής Λειτουργίας διαβάστηκε καί τό διάταγμα τής Φλωρεντίας γιά τήν Ψευδοένωση μέ τούς Λατίνους. Ό καρδινάλιος ’Ισίδωρος, ένας προδότης, πρώην ορθόδοξος κληρικός, επιθυμώντας νά αποδείξει στά υψηλά άφεντικά του στή Ρώμη ότι κέρδισε τήν υπόθεση τού προσεταιρισμοΰ των ’Ορθοδόξων, άνέφερε ότι ή Έκκλησία ήταν κατάμεστη άπό κόσμο. ’Ίσως νά είχε δίκιο. Τό σίγουρο πάντως είναι ότι άπό τήν τμχέρα εκείνη μέσα στήν 'Αγιά Σόφιά μόνον κληρικοί πού δεχόταν τήν ένωση μέ τό Παπισμό επιτρεπόταν νά λειτουργούν.
Ό Γεννάδιος καί οί ορθόδοξοι κάτοικοι τής Πόλης γνώριζαν πολύ καλά ότι δέν υπήρχε πλέον ελπίδα σωτηρίας, μετά άπό αύτήν τήν επίσημη κρατική αποστασία. Κλείστηκαν στά κελιά τους προβλέποντας καί άναμένοντας τήν έπερχόμενη συμφορά. Ό ’Ορθόδοξος Λαός, οταν μετά άπό χρόνια, ερμήνευσε ορθά καί κατάλαβε καθαρά τις έθνικές συνέπειες τής μεγάλης αυτής άνταρσίας στό Θεό, τραγούδησε πονεμένα:
«Παύσατε τό Χερουβικό καί ας χαμηλώσουν τ’ Αγια γιατί είναι θέλημα Θεού ή Πόλη νά  τουρκέψη».
’Αντίθετα άπό ό,τι πιστεύουν μερικοί ιστορικοί ή Πόλη δέν άλώθηκε στις 29 Μαΐου 1453 άλλά στις 12 Δεκεμβρίου 1452. Μέχρι τότε ό άγώνας γινόταν γιά τήν ’Ορθοδοξία καί τήν μοναδική άληθινή Πίστη στόν Κόσμο. "Οταν αυτή προδόθηκε, τότε κατέρρευσε καί κάθε διάθεση άγώνα. Δέν είχε πλέον ή Αυτοκρατορία τίποτα ιερό νά προστατεύσει. Ή ίδια ή προστάτις της, ή Παναγιά, έγκατέλειψε τόν πλανεμένο λαό.
Στις 28 Μα'ιου 1453, παραμονή τής "Αλωσης ’Ορθόδοξοι καί Παπικοί έψελναν μαζί "Υμνους, επαναλάμβαναν άπελπισμένα τό «Κύριε Έλέησον» καί έπεχειροϋσαν μιά άποτυχημένη λιτανεία. Παρών ήταν καί ό Αύτοκράτορας μέ τούς καρδιναλίους. Είχαν ξεχασθεΐ πλέον εντελώς οί λόγοι των πατέρων καί   τής 'Αγίας Γραφής, πού τόνιζαν ότι ή άποστασία άπό τήν άληθινή πίστη εμποδίζει τήν ένέργεια τής θείας Χάριτος. «"Οταν τάς χεΐρας έκτείνητε πρός με, άποστρέψω τούς οφθαλμούς μου άφ’ υμών καί εάν πληθύνητε τήν δέησιν, ούκ είσακούσομαι υμών... Πώς έγένετο πόρνη πόλις πιστή Σιών». Ή Βασιλεύουσα είχε γίνει πόρνη. Τό βράδυ πριν άπό τήν "Αλωση «Ολος ό Λαός είχε έλθει νά έξομολογηθεΐ καί νά κοινωνήσει, άδιαφορώντας, άν τήν Κοινωνία θά τού τήν έδινε ορθόδοξος ή καθολικός». Τό έγκλημα είχε πλήρως συντελεσθεϊ.
Ή νύχτα ήταν Πανσέληνος, αλλά εντυπωσιακά γεγονότα σημείωσαν τήν έλλειψη τής Θείας Παρουσίας στήν Πόλη. Τρεις ώρες έγινε έκλειψη τής Σελήνης καί βαθύ σκοτάδι. Πυκνή ομίχλη είχε καλύψει τήν Πόλη γιά νά κρύψει τήν αναχώρηση τής Θεομήτορος άπό αυτήν. Οταν σηκώθηκε ή ομίχλη, ένα παράξενο φώς φάνηκε νά παίζει γύρω άπό τόν τροϋλλο τής μεγάλης ’Εκκλησίας, πού τό είδαν καί Ρωμιοί καί Τούρκοι. Ολοι κατάλαβαν τήν άπουσία τής θεϊκής προστασίας άπό τήν Πόλη. 'Ο Σουλτάνος, βέβαιος γιά τήν επιτυχία τού σκοπού του έδιωξε καί τις τελευταίες άπαισιόδοξες σκέψεις γιά λύση τής πολιορκίας, πού τόν είχε ταλαιπωρήσει τόσους μήνες.
Επιτίθεται γιά τελευταία φορά. Ό Θεός τοϋ παραδίνει την Πόλη.
Ό Παπισμός καί ή Ψευδοένωση άπεδείχθησαν περίτρανα «ψευδής ίππος εις σωτηρίαν».

'Η περίοδος των’Οθωμανών

Ή περίοδος των ’Οθωμανών υπήρξε γιά τήν ’Ορθόδοξη ’Εκκλησία μιά άπό τις πιό δοξασμένες περιόδους τής ιστορίας της. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο έγινε Έθναρχία.
’ Ανέλαβε τήν προστασία καί τη φροντίδα όλων τών ορθοδόξων τής Μ. ’Ασίας καί τής Εύρώπης, πού τούς τρεις προηγούμενους αιώνες ήταν άποκομμένοι άπό αυτό καί ζοΰσαν στήν άνασφάλεια καί τούς διωγμούς, άφ’ ένός τών βαρβάρων Σταυροφόρων καί άφ’ έτέρου τών Μογγόλων τοϋ Ταμερλάνου, καθώς καί άπό τά προβλήματα πού δημιουργούσαν οί έσωτερικές συγκρούσεις τών Τουρκικών φυλών.
Ό Οικουμενικός Πατριάρχης έγινε ό ’Εθνάρχης τών Ρωμαίων (Βυζαντινών) καί κάτω άπό τόν ’Οθωμανό διετήρησε τήν ένότητα τοϋ ’Έθνους καί τήν ίδια γεωγραφική έκταση περίπου πού είχε τό Κράτος επί τής εποχής τοϋ Μεγάλου ’Ιουστινιανού. ’Έτσι μπορούσε κανείς νά ταξιδεύει άπό τή Νιγηρία μέχρι τόν Εύξεινο Πόντο, γνωρίζοντας μόνον ρωμαίικα (έλληνικά). Οί ’Ορθόδοξοι πρόκοψαν, έγιναν πλούσιοι, άπέκτησαν γνώσεις. Ή άνοδος τής άστικής τάξης τούς βρήκε έτοιμους στήν πρωτοπορία τής ιστορίας. Τά περικαλλή άρχοντικά τής Μ. ’Ασίας δείχνουν τοϋ λόγου τό άληθές.
Παράλληλα έγινε ή αύτοκάρθαση στήν Εκκλησία άπό όλες τις Λατινικές επιδράσεις καί τούς Δυτικούς έπηρεασμούς. έμφανεΐς καί άφανεϊς. Οί λυσσώδεις έπιθέσεις τής αιρετικής Δύσης όμως δέν σταμάτησαν ούτε μετά την υποταγή τής ρωμηοσύνης. Σέ πάρα πολλές περιπτώσεις οί παπικές σκευωρίες, συχνά σε συνεργασία με τούς γενίτσαρους έχυναν άφθονο δηλητήριο στόν αιχμάλωτο ’Ορθόδοξο λαό. 'Όμως ή ’Ορθοδοξία μέσα σέ αυτούς τούς πειρασμούς θριάμβευε, άστραφτε, θαυματουργούσε. Κατά τήν εποχή αύτή έγιναν ’Ορθόδοξες Σύνοδοι, πού τόσο θεόπνευστα διατύπωσαν τά δόγματα ώστε νά θεωρούνται εφάμιλλες των Οικουμενικών. Παράλληλα ό ήρωισμός των νεομαρτύρων, πού ομολογούσαν τόν Χριστό μέ θάρρος καί παρρησία λάμπρυνε τήν ’Ορθόδοξη ’Εκκλησία μέ νέους μεγάλους άγίους, πού δόξασαν τήν Πίστη. Τά θαύματα μάλιστα, πού συνήθως άκολουθούσαν τό μαρτύριο παρέσυραν στήν ’Ορθοδοξία όχι μόνον τούς μικρόψυχους ομογενείς, άλλά καί τούς έτερόθρησκους.
Μεγάλοι Πατριάρχες καί πιστός λαός μαζί άγωνίσθηκαν καί ξαναπήραν άπό τούς Λατίνους τά ιερά Προσκυνήματα στους Αγίους Τόπους. Τό Πατριαρχείο 'Ιεροσολύμων απέκτησε νέα αίγλη. Τότε δημιουργήθηκε καί ή θαυμάσια βιβλιοθήκη του. Τό ιδι.ο καί, τό Πατριαρχείο ’Αλεξάνδρειάς. Δέν υπήρχε καμμία αμφιβολία ότι ή ’Οθωμανική Αύτοκρατορία θά γινόταν άργά ή σύντομα ρωμαίικη. Αυτό άνησύχησε ιδιαίτερα τή Δύση καί μάλιστα τόν Ποντίφηκα τής Ρώμης, πού θεωρούσε πάντα τήν ’Ορθοδοξία αμφισβήτηση τής δικής του εξουσίας. Έτσι, μέ ’Ιησουίτες, πού δροΰσαν ως διπλωματικοί άντιπρόσωποι των Ευρωπαϊκών Κρατών, έδιωξαν τήν ’Ορθοδοξία καί τήν τραυμάτισαν τόσο, όσο δέν τήν ταλαιπώρησε ό Τούρκος άπό μόνος του. Νά ένα παράδειγμα:
Τό 1627 ό Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις πιέζεται άπό τούς παπικούς νά άποδεχθή τήν Σύνοδο τής Φλωρεντίας. Τόν πιέζουν μέ όλους τούς τρόπους άπό ’Ανατολή καί Δύση. Μέ συνεχείς επισκέψεις καρδιναλίων, πρέσβεων, αντιπροσώπων κ.λ.π. προσπαθούν νά τόν κάμψουν. Αύτός άντιδρά καί οργανώνει τό τελειότερο Τυπογραφείο τής ’Εποχής του γιά τή διάδόση τοΰ άληθινού χριστιανικού βιβλίου, πού μέχρι τότε μονοπωλούσαν στην ’Ανατολή οί ’Ιησουίτες. Τί κάνουν οί Παπικοί όταν διαπίστωσαν ότι αποτυγχάνουν; Κατασκευάζουν μιά πλαστή ’Επιστολή με άντορθόδοξες (Προτεσταντικές) άπόψεις, δήθεν γραμμένη άπό τόν Λούκαρι. Τόν δυσφημούν ως προτεστάντη. Ό Πατριάρχης δέν άντιδρά δυναμικά. Μέ δειλία άρνεΐται τήν πατρότητα τής επιστολής, χωρίς καί νά τό διαλαλεΐ επίσημα φοβούμενος μήπως «χολωθούν» οί Προτεστάντες, στήν συμμαχία των όποιων ήλπιζε. Οί παπικοί έξαγριώνονται καί τόν ’Ιανουάριο τοΰ 1628 ξεσηκώνουν 150 Γενιτσάρους, πού καταστρέφουν παντελώς τό Τυπογραφείο τού Λουκάρεως. Δέν άποφεύγει τέλος καί ό ίδιος ό Πατριάρχης τόν μαρτυρικό θάνατο.
Παρά τόν πόλεμο, ή σταθερότητα στήν πίστη έδινε συνεχώς τούς γλυκείς καρπούς της. 'Ένας Σουλτάνος, ό Μαχμούτ ό Β' (1808-1839) γίνεται κρυπτοχριστιανός. ’Εκδίδει περίπου δύο χιλιάδες (!) φιρμάνια γιά άνέγερση νέων ναών. ’Απαλλάσσει τό Πατριαρχείο 'Ιεροσολύμων άπό τά μεγάλα χρέη πού είχε στούς Εβραίους, δέχεται τέλος άπό τόν Θεό τήν μεγάλη τιμή νά γίνει καί μάρτυρας τοΰ Χριστού άπό τά φονικά μαχαίρια τών γενιτσάρων. Τά θαύματα τής πίστης συνεχίζονται καί τό όραμα «πάλι μέ χρόνια μέ καιρούς πάλι δικά μας θάναι» κοντεύει νά πραγματοποιηθή. 'Όμως μιά νέα μεγαλύτερη "Αλωση άπειλεΐ τό ρωμαίικο. Αύτή τή φορά ή Κερκόπορτα είναι ό Οίκουμενισμός.

Ή περίοδος τού οίκουμενισμοΰ

Τί είναι ό Οίκουμενισμός; Οίκουμενισμός είναι ή άπό τών άρχών τού 20οΰ αίώνος έμφανισθεΐσα προσπάθεια διά τής παραμερίσεως τών δογματικών διαφορών καί διά μέσου ώργανωμένων σχέσεων καί επαφών τών διαφόρων ’Εκκλησιών, ομολογιών καί ομάδων. προσπάθεια ένώσεως αυτών σέ μία ’Εκκλησία.
Πρώτη φάση τού οίκουμενισμού
Τό πρώτο Οίκου μενιστικό κείμενο πού εξέρχεται από τό Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως είναι ή Πατριαρχική καί Συνοδική Εγκύκλιος τού Γερμανού Γ' πού έξεδόθη καί έδημοσιεύθη κατά τά έτη 1902-1904 . Γιά πρώτη φορά ό ’Ορθόδοξος λαός πληροφορείται τόσο επίσημα καί προκλητικά ότι δέν είναι στήν ’Ορθόδοξη ’Εκκλησία ή πλήρης ’Αλήθεια, άλλά υπάρχουν καί άλλα κλαδιά  τού δένδρου τής Χριστιανοσύνης, οί Λατίνοι καί οί Προτεστάντες, πού έχουν μέρος τής άληθείας. Προτείνεται έτσι ή σύσφιξη τών σχέσεων μαζί τους.
Άπό τό Ί904, πού ή Εγκύκλιος αυτή έξεδόθη άπό τό Πατριαρχικό Τυπογραφείο, καί έγινε γενικά γνωστή μέχρι σήμερα, πέρασε ένας αιώνας. Ενας αιώνας, πού οί ’Ορθόδοξοι τόν πλήρωσαν μέ ανυπολόγιστες καταστροφές, θανάτους, προσφυγιές, βάσανα καί πληθυσμιακή συρρίκνωση. "Ομως ή τιμωρία δέν ήλθε άμέσως. Ό Πανάγαθος Θεός μακροθύμησε γιά νά δώση χρόνο μετάνοιας, πλήν όμως τό ένα Οίκουμενιστικό διάβημα άκολούθησε άλλο καί άλλο, τό καθένα καταστροφικότερο άπό τό προηγούμενο.
Τό 1908 άνακηρύσσεται στήν Τουρκία τό Σύνταγμα τού νεοτουρκικού Κομιτάτου, τό όποιο άπέβλεπε, όπως άπεδείχθη στή συνέχεια, στόν περιορισμό τών προνομίων τού Πατριαρχείου καί τελικά στήν άποδυνάμωσή του. "Οπως καί σήμερα, πού ό Οικουμενικός Πατριάρχης έναποθέτει τις έλπίδες τής σωτηρίας τού Πατριαρχείου στήν ένταξη τής Τουρκίας στήν Ευρωπαϊκή "Ενωση- μή διδασκόμενος άπό τήν ιστορία ότι συχνά υπάρχει έτερογονία σκοπών καί άποτελεσμάτων έτσι καί τότε:«Ή Κωνσταντινούπολις, ιδία, έδονεΐτο άπ’άκρου εις άκρον άπό φρενίτιδα ένθουσιασμού, όγκώδη δέ συλλαλητήρια τοΰ Λαοϋ, πάσης φυλής καί θρησκεύματος έλάμβανον χώραν περί ίσοπολιτείας καί άδελφοσύνης. Καί έβλεπέ τις είς τάς οδούς τής Βασιλευούσης νά παρελαύνουν κατά πυκνάς μάζας οί πολίται πάσης φυλής καί θρησκεύματος, Τούρκοι, "Ελληνες, Άρμένοι, Εβραίοι, περιπτυσσόμενοι άλλή-λους καί έκδηλοΰντες αισθήματα άδελφοσύνης». Πόσο δμως οίκτρά άπογοητεύθηκαν! Γρήγορα τά πράγματα άλλαξαν. Καί σάν νά μήν έφθαναν αυτά προκύπτουν νέα εσωτερικά προβλήματα, όπως μέ τήν Βουλγαρική ’Εκκλησία, γιά τά όποια ή Τουρκία πιέζει άσφυκτικά τό Πατριαρχείο. ’Από τό 1913 άρχίζει δειλά δειλά ό διωγμός τών ορθοδόξων χριστιανών τής Τουρκίας καί οι πρώτοι έκτοπισμοί. "Ομως οί Πατριάρχες, άντί νά καταφύγουν στόν Θεό εν μετανοία, καταφεύγουν στήν έπάρατη Δύση καί ζητούν εκεί στηρίγματα.
Τό 1918 ό Προύσσης Δωρόθεος άναγκάζει τόν Πατριάρχη Γερμανό νά παραιτηθή καί άναλαμβάνει Τοποτηρητής τού Θρόνου. Συνεργάζεται μέ τόν διαβόητο ’Αρχιεπίσκοπο ’Αθηνών Μελέτιο Μεταξάκη, τόν μιμείται σε οίκουμενιστικά άνοίγματα καί πολλάκις τόν ξεπερνά. "Ενας «ψευδοεπίσκοπος» τής Άμερικανικής Έπισκοπιανής Εκκλησίας ό ’Ιάκωβος Δάρλιγκτον γίνεται δεκτός άπό τόν Μελέτιο Μεταξάκη στήν ’Αθήνα καί τού παραχωρούνται τιμές πέραν τών συνηθισμένων σέ ετεροδόξους. Ό τοποτηρητής τού πατριαρχικού Θρόνου Δωρόθεος ξεπερνάει καί τόν Μεταξάκη. Οταν ό ίδιος αύτός ό Έπισκοπιανός ψευδοεπίσκοπος επισκέπτεται τό Φανάρι, ό Πατριαρχεύων Δωρόθεος τόν ενδύει μέ Μανδύα, τού προσφέρει ’Αρχιερατική ράβδο καί τού παραχωρεί τήν διανομή τού άντιδώρου στό Πατριαρχικό Ναό, μπροστά στό έμβρόντητο εκκλησίασμα πού διερωτάτο δικαιολογημένα πότε έγινε ή 'Ένωση μέ την Έπισκοπιανή «Εκκλησία». ’Αλλά τά Οίκουμενιστικά ανοίγματα δεν σταματούν εδώ. Ό ίδιος Πατριαρχεΰων Δωρόθεος μέ τό άπό ’Ιανουάριου 1920 Διάγγελμά του «Πρός τάς απανταχού ’Εκκλησίας τοϋ Χριστού» παρουσιάζει τόν Καταστατικό Χάρτη τού Οίκουμενισμοΰ, τό πιό προδοτικό κείμενο πού συνέταξε ποτέ γραφίδα ορθοδόξου (;) Πατριάρχου. Τά μέτρα πού προτείνει γιά τήν προσέγγιση της ’Ορθόδοξης ’Εκκλησίας μέ τούς Αιρετικούς δημιουργούν άνατριχίλα. Προτείνονται μεταξύ άλλων : Κοινός εορτασμός των Χριστουγέννων καί Πάσχα, ένιαίο ημερολόγιο, άνταλλαγή άδελφικών γραμμάτων, οίκειότης μέ τούς αιρετικούς, άνταλλαγή θεολόγων, παγχριστιανικά συνέδρια μέ έτεροθρήσκους, «άπαθής» έξέταση των δογματικών διαφορών μέ αναφορά στην ιστορία καί όχι στούς ί. Κανόνες, άμοιβαία παραχώρηση ναών, προώθηση μεικτών γάμωνκ.λ.π.
Ό Δωρόθεος δέν γίνεται τελικά Πατριάρχης αλλά πεθαίνει μετά άπό ένα χρόνο άδοξα. Δυστυχώς τό Πατριαρχείο άπό τήν Σκύλλα πέφτει στήν Χάρυβδη. ’Από τό Δωρόθεο Προύσσης τήν 25.11.1921 πέφτει στό όργανο τού Βενιζέλου, τόν Μελέτιο Μεταξάκη. Μέ πολλές άντικανονικές παρανομίες ό Μελέτιος Μετα-ξάκης γίνεται Πατριάρχης. Ό μητροπολίτης Τραπεζοΰντος πηγαίνει έπειγόντως στό Λονδίνο, σταλμένος άπό τούς άντιτιθέμενους στόν Μεταξάκη γιά νά νά ζητήσει βοήθεια άπό τήν ...Άγγλικανική ’Εκκλησία. Οί ετερόδοξοι γίνονται διαιτητές μεταξύ τών ορθοδόξων καί δέν χάνουν τήν ευκαιρία. Διά στόματος τού ’Αρχιεπισκόπου Κανταουρίας άναγνωρίζουν ως κανονικό Πατριάρχη τόν Μεταξάκη γιατί ...δέχεται τις Άγγλικανικές χειροτονίες. Άλισβερίσι στήν Πίστη μας. Πλήρης κατάπτωση! Ή μοναδικότητα τής άγιας ’Ορθοδοξίας, ή παραδοθεϊσα άπό τόν Χριστό διαυγέστατη άλήθεια, είχε προδοθή καί πάλι. Ή συνέχεια είναι γνωστή άπό... τό παρελθόν. Στέλνει ό Θεός τόν Τούρκο γιά νά... μάς σώσει.
 Στις 22 Αύγουστου 1922 καταργεί τό Μικρασιατικό Μέτωπο καί αρχίζει ή Μικρασιατική Καταστροφή. Τήν μεγαλύτερη Καταστροφή ύπέστη ή Σμύρνη. Ή Σμύρνη πού καυχιόταν γιά τό Εύρωπαϊκό της Πρόσωπο, τις Οίκουμενιστικές της ιδέες, πού έκφραζόταν στήν προσπάθεια τού ποιμενάρχου της νά παρακάμψη τά δόγματα καί νά ένωθή μέ τούς Παπικούς καί τούς Προτεστάντες. Ή Σμύρνη πού διέθετε δραστήριες Μασονικές Στοές. 'Όλοι οί Εύρωπαΐοι εραστές της έμειναν άπαθεΐς στό δράμα της, ενώ μπορούσαν μέ μιά μικρή κίνηση πρός τούς Τούρκους νά τό άποτρέψουν. Τήν άφησαν νά πιει δλο τό πικρό ποτήρι μόνη της. Νά πώς περιγράφει τά γεγονότα ένας αύτόπτης μάρτυρας ό George Horton, ό Πρόξενος τών Ηνωμένων Πολιτειών στήν Σμύρνη τις μέρες έκεϊνες τής Καταστροφής: «Τελευταία θέα τής δύσμοιρης πόλεως τήν χαραυγή εκείνη ήταν τεράστια σύννεφα πού ολοένα μεγάλωναν καί κατέβαιναν πρός τόν λιμένα, μιά στενή λωρίδα παραλίας κατειλημμένη άπό μιά μεγάλη μάζα άνθρώπων ένα μεγάλο πλήθος πού ολοένα μεγάλωνε, έχοντας πίσω του τή φωτιά καί μπροστά του τή θάλασσα., Καί συνεχίζει «Πραγματικά στήν Σμύρνη, τίποτε δέν έλειπε σχετικά μέ τήν θηριωδία, τήν άκολασία, τή σκληρότητα καί όλη τή μανία τού άνθρωπίνου πάθους, τό όποιο έξ αιτίας τής ολοκληρωτικής άναπτύξεώς του κατεβάζει τό άνθρώπινο γένος στό επίπεδο τού κτήνους. Γιατί καθ’όλη τή διάρκεια τού διαβολικού αύτού δράματος, οί Τούρκοι λήστευαν καί βίαζαν. ’Ακόμα καί ό βιασμός μπορεί νά κατανοηθεΐ σάν ένα όρμέμφυτο τής φύσεως... άλλά ό επανειλημμένος βιασμός γυναικών καί κοριτσιών δέν μπορεί νά άποδοθει ούτε σέ θρησκευτική μανία, ούτε σέ κτηνώδη πάθη. 'Ένα άπό τά δυνατότερα συναισθήματα, πού πήρα μαζί μου άπ’τή Σμύρνη ήταν τό συναίσθημα τής ντροπής, διότι άνήκα στό άνθρώπινο γένος».
«Παρακαλώ εκείνους πού διαβάζουν αύτά τά γεγονότα σέ αύτό τό βιβλίο νά μήν άποθαρρυνθούν άπό τις συμφορές αύτές, άλλά νά πιστέψουν δτι οί τιμωρίες αυτές δέν είναι γιά την καταστροφή, άλλα γιά την παιδαγωγία τοΰ γένους μας. Οταν ό Θεός δέν άφήνει γιά πολύ χρόνο τούς άμαρτάνοντας άτιμώρητους, άλλά ρίχνει εναντίον τους άμεση τιμωρία, τότε δείχνει τή μεγάλη καλωσύνη Του. Ό Κύριος δέν συμπεριφέρεται σέ μάς όπως στ’ άλλα έθνη, τά όποια περιμένει μέ υπομονή νά συμπληρώσουν τό μέτρο τής άδικίας τους καί τότε νά τά τιμωρήσει μέ ολοκληρωτική εξαφάνιση. Σέ μάς δέν κάνει τό ίδιο. Δέν περιμένει οί άμαρτίες μας νά φθάσουν στό άπροχώρητο καί μετά νά μάς τιμωρήσει. Μέ αυτόν τόν τρόπο ποτέ δέν μάς εγκαταλείπει οριστικά. Τιμωρώντας μας μέ συμφορές δέν εγκαταλείπει τόν λαό Του. Ας είναι αύτά άρκετά γιά ύπενθύμιση αύτής τής άλήθειας.» (Τά έντυπωσιακά αύτά λόγια πού εξηγούν τό δράμα τοΰ ’Αρχαίου ’Ισραήλ εφαρμόζονται πλήρως καί στούς ’Ορθοδόξους).
«Οί Τούρκοι έχόρταιναν έλεύθερα τά άκόλαστα φυλετικά καί θρησκευτικά τους ένστικτα γιά σφαγή, βιασμούς καί λεηλασίες σέ άπόσταση βολής λίθου άπ’τά συμμαχικά καί ’Αμερικανικά πολεμικά, γιατί είχαν ένημερωθή συστηματικά ...ότι αύτά δέν θά έπενέβαιναν... Μιά έντελώς άβλαβής οβίδα πού θά ριχνόταν πάνω άπ’ τήν Τουρκική συνοικία θά είχε ξαναφέρει τούς Τούρκους στά λογικά τους». "Ομως αυτό δέν έγινε.  Ό έπισκοπιανός ψευδοεπίσκοπος πού έδινε πριν λίγο καιρό άντίδωρο στούς ’Ορθοδόξους τής Πόλης, ήταν ό προπομπός τού «δώρου» πού θά έδιναν οί ’Αμερικανοί συμπατριώτες του στούς Τούρκους.
Νά λοιπόν ή πνευματική εξήγηση τής Μικρασιατικής Καταστροφής.
’Απορεί κανείς πώς οί πνευματικές δυνάμεις τοΰ Πατριαρχείου τήν εποχή έκείνη ήταν τόσο άποκοιμισμένες, ώστε όχι μόνον δέν συνέλαβαν τήν πνευματική σημασία τής καταστροφής, άλλά ούτε καί στήν συνέχεια έπεστράτευσαν τά ισχυρά πνευματικά δπλα πού διαθέτει ή ’Ορθοδοξία γιά τούς χαλεπούς καιροΰς καί συνέχισαν την αποτυχημένη πορεία. Έπί τής εποχής τοϋ Πατριάρχου Γρηγορίου τοΰ Ζ', τό 1924, έφαρμόσθηκε στην Ελλάδα τό Νέο Ημερολόγιο. Ό Πατριάρχης μέ πλήρη γνώση ότι ή ημερολογιακή μεταβολή άποτελοϋσε παράβαση τών Κανόνων (όπως ό ίδιος ομολόγησε κατά τήν συνεδρίαση τής Πατριαρχικής 'I. Συνόδου κατά τήν όποια ό πιστός τηρητής τών ί. Κανόνων Μητροπολίτης Νεοκαισαρείας ’Αμβρόσιος έπί ώραν άνέλυε τίς άπόψεις του γιά τήν άντικανονικότητα τής καινοτομίας), υποχωρεί στίς πιέσεις τής ελληνικής Κυβέρνησης καί δέχεται τήν παρανομία μέ τήν μεγάλη παράβαση, πού ταλαιπωρεί άκόμη τήν Έλλαδική Εκκλησία καί ένα άλλο τεράστιο θέμα, πού πολύ έκτοτε άπασχόλησε τόν Οικουμενικό θρόνο: Τήν ίδρυση τοΰ λεγόμενου Τουρκορθόδοξου Πατριαρχείου τοΰ παπά Έφτήμ Καραχισαρίδη (μετέπειτα αύτοαποκληθέντος Έρενορόλ).
Στό σημείο αυτό γιά νά αξιολογήσουμε σωστά τό μέγεθος τής καταστροφής πρέπει νά γνωρίζουμε καί τά έξής: Τό μεγαλύτερο κακό γιά τήν Ρωμηοσύνη δέν ήταν μόνον ότι μεγάλα πλήθη ’Ορθοδόξων σφαγιάσθηκαν ή φυγαδεύτηκαν στήν Ελλάδα ή άλλαξοπίστησαν παραμένοντα στήν Τουρκία. Δέν ήταν ούτε η ματαίωση τοΰ ονείρου ότι «πάλι μέ χρόνια μέ καιρούς πάλι δικά μας θαναι». Μέ τήν δημιουργία τής Τουρκικής Δημοκρατίας τοΰ Κεμάλ Άτατούρκ καταργήθηκε ό ’Εθναρχικός ρόλος τοΰ Πατριαρχείου καί διά νόμου έπαψε νά υπάρχει ή Όμογένεια, ως ξεχωριστό ’Έθνος. Τότε πραγματικά έσβησε τό Βυζάντιο. Έτσι στήν Τουρκία έκτοτε μόνον Τοΰρκοι πολίτες αναγνωρίζονται. Χαλάλι στόν Οίκουμενισμό, πού κατάφερε αύτό πού δέν κατάφεραν πέντε αιώνες ’Οθωμανικής καταπίεσης!...

Τρίτη φάση τοΰ οίκουμενισμοΰ

Τό 1948 εκλέγεται Οικουμενικός Πατριάρχης ό άπό ’Αμερικής ’ Αθηναγόρας. Αυτός ένεκαινίασε τήν τρίτη φάση τοΰ Οίκουμενισμοΰ,τις έθνικές συμφορές τοΰ όποιου δοκίμασε σκληρά ή Όμογένεια τής Πόλης καί τό ίδιο τό Οικουμενικό Πατριαρχείο, Μέχρι τόν Άθηναγόρα δέν έλλειψαν βέβαια οί παραβάσεις των Κανόνων. Αυτό έδειχνε δτι δέν είχε γίνει καμμία σωστή πνευματική αυτοκριτική. Ό Πατριάρχης Άθηναγόρας υπήρξε ό άρχιτέκτονας τοΰ Οίκουμενισμοΰ των ημερών μας καί κατάφερε μέ τίς ένέργειές του άπό τήν μιά νά φέρει τόν Πάπα στό Φανάρι καί άπό τήν άλλη νά διώξει όλους τούς ’Ορθοδόξους άπό τήν Πόλη καί μάλιστα σέ χρόνο ρεκόρ, μέσα σέ 10 χρόνια.
Τό φωτοστέφανο τοΰ μεγάλου Πατριάρχη, πού τοΰ προσέφεραν οί έχθροί τής ’Ορθοδοξίας, δέν επαληθεύεται άπό τά γεγονότα. Τά οίκουμενιστικά του άνοίγματα ήταν προσεκτικά, άλλά ανυποχώρητα. Γνώριζε ότι δέν μπορεί «διά μιας» νά κάνει τήν "Ενωση μέ τούς Παπικούς, παρ’όλο πού ενδόμυχα δέν φαινόταν νά τό άποκρούει. Μεθοδεύει τήν άποστασία. Πρώτα μέ μιά Εγκύκλιο τοΰ 1952 εκθέτει τήν άνάγκη τοΰ Οίκουμενισμοΰ καί στήν συνέχεια υποδεικνύει τούς τρόπους τής συνεργασίας: Άπό κοινού συμμετοχή τών ’Ορθοδόξων μέ τούς ετεροδόξους στή μελέτη τών θεμάτων τοΰ Παγκοσμίου Συμβουλίου ’Εκκλησιών, συμμετοχή τών ετεροδόξων σέ λατρευτικές συνάξεις τών ’Ορθοδόξων κ.λ.π. Τό σχέδιο εξελίσσεται ραγδαία καί οί οίκουμενιστικές άνταλλαγές στό Πατριαρχείο πυκνώνουν. Ομως ό λεγόμενος μεγάλος αυτός Πατριάρχης δέν άντιλαμβάνεται τόν τρομερό κίνδυνο πού συγκεντρώνεται μέρα μέ τήν μέρα πάνω άπό τό ποίμνιο πού τοΰ έμπιστεύθηκε ό Θεός. Άφιο-νισμένος άπό τό όραμα τοΰ Οίκουμενισμοΰ δέν πληροφορείται τό φοβερό άνοσιούργημα πού προετοιμάζει ολόκληρο τό Τουρκικό Κράτος εις βάρος τών ορθοδόξων χριστιανών τής Πόλης, τά Σεπτεμβριανά τοΰ 1955. Καί ενώ οί Αγιοι  οι Πατριάρχες τήν εποχή τής Τουρκοκρατίας είχαν πληροφοριοδότες καί μέσα στά ’Ανάκτορα τοΰ Σουλτάνου, προκειμένου νά προστατεύουν τό ποίμνιο, ό Πατριάρχης Άθηναγόρας είχε έναποθέσει τις έλπίδες του στό Βατικανό καί κοιμόταν άμέριμνος, ενώ ολόκληρο τό Τουρκικό ’Έθνος οργανωνόταν άπερίσπαστο, μέχρις ότου έγινε τό μεγάλο κακό: 20 δολοφονίες, 600 τραυματισμοί, 200 βιασμοί γυναικών, 4.348 καταστήματα καταστραφέντα όλοσχερώς, 3.000 σπίτια ερειπωμένα, 38 εκκλησίες πυρπολημένες, 25 εκκλησίες κατεστραμμένες, 2 οστεοφυλάκια συλημένα, 2 νεκτροταφεϊα κατασκαμμένα κ.λ.π.'Ολόκληρο ’Έθνος κινητοποιήθηκε κάτω κυριολεκτικά άπό τήν μύτη του Πατριάρχου καί αυτός δέν άντελήφθη τίποτα γιατί ήταν άφοσιωμένος στό Οίκουμενιστικό του 'Όραμα. Καί ενώ πριν 6 μόλις χρόνια ό Άθηναγόρας έγκωμίαζε τό Ίσλάμ δηλώνοντας έπίσημα ότι «τριακόσια εκατομμύρια άνθρώπων εξέλεξαν τόν Μουσουλμανισμό, ινα δι’ άλλης όδοϋ εΰρουν τόν θεόν» αγνοούσε τήν δεδομένη στιγμή τί ό θεός τού Ίσλάμ καί οί χοτζάδες του δίδασκαν σάν ευάρεστη στό θεό θυσία. Τήν καταστροφή δηλαδή τοΰ ορθοδόξου ποιμνίου του.

Καί έπεται συνέχεια. Ό Πατριάρχης Άθηναγόρας, αν καί ομολογούσε σέ ομογενή δημοσιογράφο τήν επομένη τής καταστροφής, μετά τό πέρας τής επίσκεψης τοΰ Αμερικανού Πρέσβυ, ότι οί «φίλοι μας μάς πρόδωσαν» συνέχισε τήν φιλοπαπική πολιτική του μέ πιό άπροκάλυπτο τρόπο. Συναντάται μέ τόν Πάπα καί ανταλλάσσει άδελφικούς άσπασμούς. Επιταχύνει τήν ένωση κατά τις υποδείξεις τών Παπικών, μέχρις ότου έρχεται νέα καταστροφή. Άπέλαση καί τών τελευταίων δεκάδων Ελλήνων άπό τήν Πόλη. ’Αλλά ό παραλογισμός συνεχίζεται ... Τό Πατριαρχείο έπιμένει όχι οικουμενικά άλλά Οίκουμενιστικά καί οί άπελάσεις τών ομογενών μαίνονται· δέν παύουν ούτε μιά μέρα άπό τό 1964 μέχρι τό 199420. Οί περιουσίες κατάσχονται καί οί άνθρωποι ταλαιπωρημένοι καταφεύγουν στήν Ελλάδα, ξεκινώντας άπό τό μηδέν. Ό Οίκουμενισμός συνεχίζει παρά ταύτα τήν τρελλή πορεία του πρόςτό πουθενά.
'Ένας αιώνας Οίκουμενισμού ήταν άρκετός γιά νά αδειάσει τήν Μικρά ’Ασία καί την Κωνσταντινούπολη από όλους τούς ’Ορθοδόξους. Καί διερωτάται κάθε καλοπροαίρετος χριστιανός μέχρι πότε οί Πατριάρχες θά προσκυνούν τούς καταστροφεΐς τού Γένους;

'Ο Θεός μέσω των Τούρκων πάντα σώζει τόν λαό του.

Είναι ιστορικά βεβαιωμένο ότι ό Νοταράς είχε δίκαιο διακηρύττοντας πριν από τήν "Αλωση ότι «καλλίτερα φακιόλιον Τουρκικόν, παρά τιάρα Παπική». ”Αν μάς είχαν κατακτήσει οί Φράγκοι θά είχαμε τήν ίδια τύχη πού είχαν οί κάτοικοι τής Μεγάλης Ελλάδος στήν κάτω ’Ιταλία. Σταδιακή αφομοίωση μέχρι εξαφάνιση. ’Αντίθετα, μέχρι τήν εποχή τού Οίκουμενισμοΰ ή ’Ορθοδοξία καί ή ελληνική Γλώσσα κυβερνούσαν άφανώς τήν Οικουμένη. Τό Πατριαρχείο είχε όντως Οικουμενικό χαρακτήρα. 'Όμως οί Φράγκοι ξανάρχονται. ’Όχι πολιτικοστρατιωτικά αυτή τή φορά, άλλά μέ τήν μάσκα τού Οίκουμενισμοΰ. Ή Ρωμηοσύνη συστέλλεται. Ευτυχώς όμως πού ό Θεός δέν ξεχνά τό λαό του καί βάζει πάλι τόν Τούρκο νά μάς συγκροτήσει από τόν όλεθρο.
’Επίσημοι εκπρόσωποι τού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, μή διδαχθέντες άκόμη άπό τά όσα μέχρι σήμερα δεινά έπεσώρρευσε ό Οίκου μενισμός, όχι μόνον συ μπνευ ματίζονται καί συ μπροσεύχονται μέ τούς Παπικούς, άλλά τό δηλώνουν καί επίσημα. Νά τί γράφει τό ’Επίσημο Περιοδικό τού Πατριαρχείου, άναφερομένο στήν επίσκεψη τής Πατριαρχικής αντιπροσωπείας στό Βατικανό μέ επί κεφαλής τόν Σεβ. ’Αρχιεπίσκοπο ’Αμερικής κ. Δημήτριο στις 29.6.2003: «Ή Πατριαρχική ’Αντιπροσωπεία παρέστη συμπροσευχομένη άπό τιμητικής θέσεως κατά τε τόν Εσπερινόν της εορτής, εν τή Βασιλική τού 'Αγίου Πέτρου Ρώμης,καί κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν, τό εσπέρας τής Κυριακής, 29ης ’Ιουνίου, τελεσθεΐσαν καί εφέτος εν τή πλατεία τής άνω Βασιλικής, προεξάρχοντος τού 'Αγιωτάτου Πάπα Ίωάννου Παύλου Β'.»
Τό κομβόι τής άνευ όρων παράδοσης στόν Πάπα συνεχίζεται. Στή θρυνική εορτή τοΰ Βατικανού, πριν μερικούς μήνες, πάλιν παρών ό Πατριάρχης. Ένδεδυμένος καί πάλιν τόν τιμημένο άπό ’Ορθοδόξους Αύτοκράτορες καί ’Αρχιερείς Μανδύα προσέφερε άδελφικούς ασπασμούς στον Πάπα. Μέ ποιά ανταλλάγματα; Την μεσολάβηση τού Πάπα νά άνοίξει ή Θεολογική Σχολή τής Χάλκης; Δεν γνωρίζουμε άν πράγματι οί Ευρωπαίοι απαίτησαν άπό τήν Τουρκία νά ανοίξει τήν Χάλκη ή άν τό έκαναν μόνο γιά τό θεαθήναι. ’Αλλά ούτε ό Θεός ούτε οί Τούρκοι συμφωνούν μέ αυτές τις μεθοδεύσεις. ’Αποτέλεσμα τών πιέσεων αυτών γιά τό άνοιγμα τής Θεολογικής Σχολής τής Χάλκης ήταν νά συνέλθη τό ’Εθνικό Συμβούλιο τής Τουρκίας, νά συζητήσει σχετικά μέ τό Πατριαρχείο καί νά άποφασίσει νέες μεθοδεύσεις σέ βάρος του. ’Έτσι, άντί νά ώφεληθή τό Πατριαρχείο άπό αύτές τις παπικές συνηγορίες, προέκυφαν νέα μπλεξίματα. Τό τουρκικό «παρακράτος»(ή όπως τό ορίζουν κάποιοι «Τό Βαθύ τουρκικό κράτος») άντεπιτίθεται μέ βόμβες, διαδηλώσεις, άπειλές, «γκρίζους λύκους» κ.λ.π.
”Αν, ως ’Ορθόδοξοι χριστιανοί, σταθούμε μπροστά στά γεγονότα ψύχραιμα καί μέ βοηθό τήν ιστορία προσπαθήσουμε νά τά ερμηνεύσουμε, θά κατανοήσουμε ότι αυτήν τή στιγμή μιλάει ό Τούρκος άλλά... γιά λογαρισμό τών ’Ορθοδόξων. 'Όλων έκείνων τών ταπεινών ψυχών πού βλέπουν τόν επάρατο Παπισμό νά εισχωρεί στό σημαντικότερο πνευματικό καθίδρυμα τής ’Ορθοδοξίας, τό Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ό Τούρκος άντιτίθεται στήν επαναλειτουργία τής Θεολογικής Σχολής τής Χάλκης. Στήν Σχολή έκείνη, πού όταν λειτουργούσε, δέν στήριξε καθόλου τήν ’Ορθοδοξία. Ή Σχολή αυτή έβγαλε πολλούς Άθέους, Οίκουμενιστές, ’Αγνωστικιστές κ λ.π, πού όχι μόνο δέν στήριξαν, άλλά ζημίωσαν σημαντικά τήν ’Ορθοδοξία. Δέν λησμονούν οί ’Ορθόδοξοι ότι τό πιό θλιβερό Οίκουμενιστικό Κείμενο πού έξήλθε άπό τό Πατριαρχείο, ή επάρατη Εγκύκλιος τού 1920, πού πιό πάνω άναφέραμε, είναι έργο τών Καθηγητών τής Σχολής αυτής: Σελεύκειας Γερμανού, Ί. Ευστρατίου, Β. Στεφανίδου, Β. Άντωνιάδου καί Π. Κομνηνοΰ.
Διερωτάται κάθε χριστιανός: Πώς γίνεται οί άπλοι άνθρωποι νά καταλαβαίνουν δτι οί έναγκαλισμοί με τόν Πάπα δέν μάς πρόσφεραν τίποτε καί νά μήν τό κατανοούν αυτό οί έπίσημοι ταγοί τής ’Ορθοδοξίας; Μήπως βρίσκονται στήν ίδια πνευματική κατάσταση με τούς πνευματικούς ήγέτες τού παλαιού ’Ισραήλ, πού δέν άνεγνώρισαν τόν Κύριο τής Δόξης καί Τόν έσταύρωσαν; Αυτούς γιά τούς οποίους είπε ό προφήτης «’Ακοή ακούσετε καί ού μή συνήτε καί βλέποντες βλέφετε καί ού μή ϊδητε έπαχύνθη γάρ ή καρδία τού λαού τούτου, καί τοΐς άσίν αύτών βαρέως ήκουσαν καί τούς οφθαλμούς αύτών έκάμμυσαν, μήποτε ϊδωσιν τοΐς όφθαλμοϊς καί τοΐς ώσίν άκούσωσιν καί τή καρδία συνώσιν καί έπιστρέψωσιν καί ίάσομαι αυτούς». Τόση επιμονή σε μιά καταστροφική τακτική!
Ό Οίκουμενισμός εξελίσσεται σε χρόνιο νόσημα. Φτάσαμε έτσι αισίως στήν θρονική εορτή τού 'Αγίου Άνδρέου τού προηγουμένου έτους κατά τήν όποιαν οί Παπικοί μάς έφεραν «πλούσια δώρα», άλλά αμφιβόλου γνησιότητος. 'Ιερά λείψανα δήθεν μεγάλων άγιων πού οί πλιατσικολόγοι αμόρφωτοι Σταυροφόροι είχαν προβλέψει φαίνεται... νά «πακετάρουν» καί νά σημειώσουν τά χαρακτηριστικά τους, όταν τά άρπαζαν, ώστε εν καιρώ... νά μάς τά έπιστρέψουν. Δόξες λοιπόν καί πάλι άπό τό Βατικανό πού παρουσιάζεται δτι μάς άγαπάει τόσο πολύ... ’Αλλά έκεΐ πού οί ’Ορθόδοξοι ξεχνούν τόν Θεό καί τήνΆλήθειά Του, έκεΐ πού μετέρχονται πρακτικές πού άπαγορεύει ό Νόμος Του, έκεΐ πού γίνονται τέτοιες συναλλαγές μέ αιρετικούς ό Θεός δέν είναι απών καί ανύπαρκτος, άλλά δείχνει σημάδια τής παρουσίας Του. 'Υπενθυμίζει μέ πολλούς τρόπους  ότι ’Ορθοδοξία δέν είναι υπόθεση κάποιων ’Αρχιερέων, μέ ή χωρίς ποίμνιο, άλλά τού εύλογημένου Λαού τού Θεού καί δταν δέν μιλούν οί άρμόδιοι, φωνάζουν άκόμη καί οί πέτρες («Οί λίθοι κεκράξονται»). Στέλνει λοιπόν ό Θεός την Κυβέρνηση της ’Άγκυρας καί μιλάει τη γλώσσα τής αλήθειας όχι μόνον ξεκάθαρα, άλλά καί ... θεολογικότατα. Τί λέγει: «Τό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως δέν είναι Οικουμενικό». Ή θέση αυτή τής Τουρκικής Κυβερνήσεως ίσως φαίνεται σέ πολλούς 'Έλληνες προκλητική. Άν όμως τήν συνδυάσει κανείς μέ όσα πιό πάνω είπαμε, κατανοεί ότι είναι πέρα ώς πέρα αληθινή. Τό Οικουμενικό Πατριαρχείο πρό πολλοΰ έχει εγκαταλείπει τήν προσπάθεια προστασίας τής ’Ορθοδοξίας άνά τήν Οικουμένη καί έχει γίνει δορυφόρος τοϋ Πάπα καί οπαδός τού θρησκευτικού συγκρητισμού τής Εποχής μας. Μοιράζεται ένα μέρος «πνευματικής» δικαιοδοσίας μαζί μέ τούς αιρετικούς, τούς άντίχριστους, τούς είδωλολάτρες κ.λ.π. ’Από Οικουμενικό πού ήταν έγινε Οίκουμενιστικό. Δέν φταίει ό Τούρκος, άν αύτό τό εκφράζει δημόσια κατά θεία νεύση.
Οί διακηρύξεις τού Μπάλαμαντ, οί επίσημες δηλώσεις περιφρόνησης πρός τούς ί. κανόνες καί τούς άγιους πατέρες, ή πειθήνια ύπακοή στό Παγκόσμιο Συμβούλιο των ’Εκκλησιών καί τόσες άλλες μειοδοσίες δέν άγνοοΰνται άπό τόν μακρόθυμο 'Άγιο Θεό. Νά λοιπόν πού ό Τούρκος μάς θυμίζει τήν άλήθεια «Δέν εϊσαστε Οικουμενικό Πατριαρχείο» λέγει. Καί θά μπορούσε νά συμπληρώσει «άλλά μόνον Οίκουμενιστικό».
Γιά νά μήν νομισθή ότι είναι υπερβολή μερικών φανατικών ’Ορθοδόξων ή ταύτιση τού Οικουμενικού Πατριαρχείου μέ τόν Πάπα έρχεται πρόσφατα ό Άρχιραββΐνος Harry Ojalvo νά δικαιολογήσει τήν μετά 22 έτη άρνηση τής Τουρκίας νά επιτρέψει τή λειτουργία στόν Ι. Ναό τού Άγ. Νικολάου στά Μύρα τής Λυκίας, χαρακτηρίζοντας τό Πατριαρχείο ώς «μία εκκλησία πού ανέχθηκε τόν βασανισμό τών Εβραίων στόν κόσμο τό 1675.. .». Θά πληρώσουμε δηλαδή καί γιά τά εγκλήματα τού Παπισμού. Τόσο πολύ φαινόμαστε ταυτισμένοι μέ τόν Πάπα. Άσίζης υπό τόν Πάπα,
Μάς πικραίνει ή Τουρκία όταν επίσημα αποκλείει τόν τίτλο τοΰ Οικουμενικού άπό τόν Πατριαρχικό Θρόνο τής Κωνσταντινούπολης. Δεν μάς πίκρανε όμως άσυγκρίτως περισσότερο ό ίδιος ό Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος όταν ώς έπίσκοπος Φιλαδέλφειας  μιλώντας γιά τήν Οίκουμενικότητα τοΰ Θρόνου κατά τήν Θρονική εορτή τοΰ Πατριαρχείου τήν 30.11.1980 μπροστά στόν Πάπα μεταξύ άλλων άμφιλέκτων διατυπώσεων κατέληξε στήν έξης δουλική πρός τόν Πάπα άποστροφή «’Ιδού ότι σήμερον “συνερχόμενων ημών των τοΰ Άνδρέου μετά τών τοΰ Πέτρου “ούκ έστι είσέτι κυριακόν δεϊπνον φαγεΐν”. ’Ακριβώς δέ πρός τοΰτο, διά τήν έπίσπευσιν τής ημέρας εκείνης τής άπό κοινοΰ κλάσεως τοΰ άρτου προσευχόμεθα καί συνεργαζόμεθα καί διαλεγόμεθα». ’Άν καταλαβαίνουμε σωστά, αύτά τά φοβερά λόγια σημαίνουν ότι δέν υπάρχει Κυριάκό Δείπνο, Θεία Λειτουργία δηλαδή, όσο δέν ενωθήκαμε μέ τόν Πάπα. Τόση υποτίμηση τοΰ Πατριαρχείου καί τής ’Ορθοδοξίας ούτε οι Τούρκοι δέν αξίωσαν. Νά λοιπόν πού ή Τουρκία έχει νά παίξει πάλι ρόλο σωτήρα τής ’Ορθοδοξίας. Ή άπειρη άγάπη τοΰ Θεοΰ θέλει νά μάς σώσει· γι’ αύτό πάλι μέ αυτόν τόν τρόπο μάς προειδοποιεί.

Στό σημείο αύτό νομίζω ότι πρέπει όλοι νά διερωτηθοΰμε: Είναι σίγουρο ότι ό Πάπας, πού θέλει νά φαίνεται ώς ό Οικουμενικός Πνευματικός Ηγέτης, δέν έχει καμμιά άνάμειξη σέ όλη αύτή τήν άμφισβήτηση τοΰ τίτλου τοΰ Οικουμενικού Πατριαρχείου; Είναι σίγουρο ότι δέν χαίρεται όταν διαπιστώνει ότι, ενώ δέν στερείται τούς εναγκαλισμούς τοΰ Πατριάρχη, τό Πατριαρχείο όλο καί μπερδεύεται; Πώς έξηγεΐται ότι σέ ένα Ίσλαμικό Κράτος, όπως ή Τουρκία, οί Παπικοί επίσκοποι καί Ιερείς χαίρουν πάσης τιμής καί άνέσεως, ενώ οί ’Ορθόδοξοι όχι;
”Αν συνεχισθή πάντως ή Οίκουμενιστική αύτή τακτική δέν πρέπει νά αποκλείουμε άλλες μεγαλύτερες καταστροφές όπως π.χ. απομάκρυνση τοΰ Πατριαρχείου άπό τήν Πόλη, κατάληψη τοΰ Πατριαρχικού Θρόνου άπό αλλοεθνείς, άνοιχτή ανταρσία τοπικών εκκλησιών, όπως πρόσφατα τής Ελλάδος κ.ά. Στά χέρια τοϋ Πατριάρχου είναι αυτή τή στιγμή τό μέλλον τοϋ Πατριαρχείου. Άς άκούσει τέλος πάντων την φωνή τοϋ Θεοϋ, έστω καί άπό ... τήν ’Άγκυρα. Καί ας τήν μεταγλωττίσει σωστά.

Επίλογος
... άπό έναν άλλο ευτυχή Επίλογο ενός πρώιμου Οίκουμενισμοϋ
Κείμενο
«... καί έπλάνησε Μανασσής τόν ’Ιούδαν καί τούς κατοικοϋντας εν 'Ιερουσαλήμ τοϋ ποιήσαι τό πονηρόν υπέρ πάντα τά έθνη, ά έξήρεν Κύριος άπό προσώπου υιών ’Ισραήλ. Καί έλάλησε Κύριος επί Μανασσή καί επί τόν λαόν αύτοϋ, καί ούκ έπήκουσαν. Καί ήγαγε Κύριος έπ’αυτούς τούς άρχοντας τής δυνάμεως βασιλέως Άσσούρ, καί κατέλαβον τόν Μανασσή εν δεσμοΐς καί έδησαν αύτόν εν πέδαις καί ήγαγον είς Βαβυλώνα. Καί ως έθλίβη, έζήτησε τό πρόσωπον Κυρίου τοϋ Θεοϋ αύτοϋ καί έταπεινώθη σφόδρα άπό προσώπου Θεοϋ πατέρων αύτοϋ. Καί προσηύξατο πρός αύτόν, καί έπήκουσεν αύτοϋ· καί έπήκουσεν τής βοής αύτοϋ καί έπέστρεψεν αύτός είς 'Ιερουσαλήμ επί τήν βασιλείαν αύτοϋ · καί έγνω Μανασσής ότι Κύριος αύτός έστί Θεός. Καί μετά ταϋτα φκοδόμησε τείχος έξω τής πόλεως ... καί ύψωσε σφόδρα. Καί κατέστησε άρχοντας τής δυνάμεως εν πάσαις ταϊς πόλεσι ταΐς τειχήρεσιν εν ’Ιούδα καί περιεΐλε τούς θεούς τούς άλλοτρίους καί τό γλυπτόν εκ οίκου Κυρίου καί πάντα τά θυσιαστήρια, ά ωκοδόμησεν εν όρει οίκου Κυρίου καί εν 'Ιερουσαλήμ καί έξωθεν τής πόλεως. Καί κατώρθωσε τό θυσιαστήριον Κυρίου καί έθυσίασεν έπ’αύτό θυσίαν σωτηρίου καί αίνέσεως καί είπε τώ ’Ιούδα τοϋ δουλεύειν Κυρίω Θεώ ’Ισραήλ».


Επιμέλεια κειμένου και εισαγωγή στο Ορθόδοξο Διδίκτυο  Ν.Β
31/7/2015 12:01:44 μμ

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-