Ο Μικρός Βασιλιάς

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

Ο μικρός Χριστός

Γράφει η Ιφιγένεια Γεωργιάδου

Hταν νύχτα κι ο νεαρός Βασιλιάς  καθόταν μόνος στο ιδαίτερο δωμάτιο του.

Την αυριανή μέρα επρόκειτο να γίνη η στέψη του. Και τώρα είχε δώσει την άδεια στους υπηρέτες  να τον αφήσουν μόνο.

Πραγματικά όλοι αποσύρθηκαν κ΄έτρεξαν στην μεγάλη αίθουσα του παλατιούνα παρακολουθήσουν τις τελευταίες οδηγίες και μαθήματα από τον δάσκαλο της εθιμοτυπίας.Και τούτο γιατί μερικοί απ΄αυτούς διατηρούσαν ακόμα τους φυσικούς τους τρόπους στην συμπεριφορά και αυτό για ένα αυλικό είναι  προσβολή μεγάλη και βαρειά.

Η αποχώρηση τους δεν λύπησε διόλου το παιδάκι-ο νεαρός Βασιλιάς ήταν μόλις 16 χρονών-που έπεσε με ανακούφιση πάνω στα μαλακά μαξιλάρια του ντιβανιού.Ξαπλώθηκε εκεί με τα μάτια και το στόμα ορθάνοιχτα σαν ένας ηλιοκαμμένος Φαύνος του δάσους η σαν αγρίμι που μόλις πιάστηκε από τους διώκτες του.

Και πράγματι ήταν κυνηγοί που τον είχαν βρεί,πέφτοντας απάνω του εντελώς στην τύχη,όπως ακολουθούσε,ξυπόλητο, και με τον αυλό  στο χέρι,το κοπάδι κατσίκες του φτωχού βοσκού που τον είχε αναθρέψει και που πάντα φανταζόταν πως ήταν πατέρας του.

Μα ήταν παιδί της  μoνάκριβης κόρης του γέρου βασιληά , που τόχε από ένα μυστικό της γάμομε κάποιον κοινό και άσημο θνητό –ένα ξένο- έλεγαν μερικοί  που με το μαγευτικό του παίξιμο της λύρας είχε κάνει την νεαρή Πριγκίπισα να τον αγαπήσει;

Αλλοι πάλι μιλούσαν   για κάποιο καλλιτέχνη από το Ρίμινι που η πριγκίπισα τον είχε τιμήσει υπερβολικά και που ξαφνικά εξαφανίστηκε από την πόλη, αφήνοντας ατέλειωτο το καλλιτεχνικό του έργο στην Μητρόπολη.Το μωρό το πήρανε τότε από την αγκαλιά της μάννας του, όταν ήταν ακόμα 7 ημερών και ενώ κοιμόταν και το εμπιστεύτηκαν  σ΄έναν απλοϊκό χωριάτη και τη γυναίκα του,που δεν είχαν παιδιά δικά τους και ζούσαν σ΄ένα μακρυνό και έρημο μέρος στο δάσος, σε μιάς μέρας δρόμο με άλογο από την πόλη.

Η λύπη η η αρρώστια ,όπως ανάφεραν οι γιατροί του παλατιού –η όπως έκαναν μερικοί τον υπαινιγμό ένα δραστικό ιταλικό δηλητήριο, που ρίχτηκε μέσα σ΄ ένα  κύπελλο με μυρωδάτο κρασί-σκότωσε μιάν ώρα μετά το ξύπνημά της την μητέρα που το γέννησε.Και την ίδια ώρα που ο πιστός ταχυδρόμος ,ξεκρεμώντας το μωρό από την σέλα τουέσκυβε από το κουρασμένο άλογο του και χτυπούσε την πόρτα της καλύβας του βοσκού  τη νεκρή  Πριγκίπισα την  κατέβαζαν μέσα σ΄ ένα τάφο, που τον είχαν σκάψει στο πραύλιο του ερημοκκλησιού έξω  μακρυά από τα τείχη της πολιτείας. Σ΄ένα τάφο που, καθώς έλεγαν, κοιτόταν  κ΄ένας άλλος νεκρός ένας νέος  μ΄εξωτική ομορφιά. Τα χέρια του ήταν δεμένα πίσω με σκοινί αι το στήθος του καταματωμένο από βαθιές μαχαιριές…

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ο φύλακας άγγελος βοήθησε την εξομολόγηση.

Ο φύλακας άγγελος βοήθησε την εξομολόγηση.

Όταν ό Πνευματικός Παπα - Γαβριήλ είχε γυρίσει από τον κόσμο, στη Σκήτη αυτή, είχε βαρεία αρρωστήσει για θάνατο ό Μοναχός Κύριλλος Κουμιώτης από την Καλύβα «Ζωοδόχου Πηγής» και επειδή πλησίαζε ή ώρα της έκδημίας του, κάλεσε τον πνευματικό του να εξομολογηθεί το 1965 έτος.

Ό Πνευματικός του Παπα - Έφραίμ προσπάθησε να βοηθήσει τον πάσχοντα για να εξομολογηθεί, αλλά ό ασθενής έλεγε, πώς στον αριστερό ωμό του είναι κολλημένο ένα χαρτί πού γράφει, αλλά τι γράφει δεν μπορούσε να ειπεί.

Πήγε κι άλλος Πνευματικός ό Παπα Χαράλαμπος από τα γύρω ασκητικά Καλύβα, άλλα κι αυτός στάθηκε αδύνατο να βοηθήσει τον ψυχορραγούντα αδελφό Κύριλλο.

Τότε ό κατά σάρκα αδελφός του Παπα - Νεόφυτος κι εκείνος Πνευματικός, κάλεσε και τον γέροντα Πνευματικό Παπα - Γαβριήλ Λευτεριώτη,, ό όποιος, μ' όλη την αδελφική αγάπη, πήγε κοντά στον ασθενή και σαν έμπειρος Πνευματικός όταν του είπε για το χαρτί, ρώτησε το Μοναχό Κύριλλο να του πει τι ακριβώς βλέπει. Ό ασθενής είπε, πώς στα δεξιά βλέπει δυο λευκοφόρους Αγγέλους και στα αριστερά ήταν έτοιμοι να αρπάξουν την ψυχή του πολλοί Δαίμονες, ό ένας από τους οποίους με την ουρά του γύριζε σύντομα και έπαιζε με το κομβοσχοίνι του ησυχαστή Γέροντα Ιωσήφ, πού βρίσκονταν κι αυτός εκεί.

Αφού ό ασθενής τα είπε όλα, τότε τον ρώτησε ό:ν το χαρτί είναι ακόμα κολλημένο στον ωμό του. Ό ασθενής απάντησε πώς και πάλι το χαρτί είναι κολλημένο εκεί που αρχικά το αισθανόταν.
Ό Πνευματικός Παπα - Γαβριήλ, παρεκάλεσε όλους τους αδελφούς να βγουν έξω από το δωμάτιο του ασθενή και ρώτησε για δεύτερη φορά το Μοναχό Κύριλλο να του πει τα κρυπτά της καρδίας του.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Ορθοδοξία μπροστά σε σύγχρονες προκλήσεις

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ

Γκουνέλας Χρήστος, εκπαιδευτικός, θεολόγος, μουσικός (Λάρισα)

Την Κυριακή της Ορθοδοξίας γιόρτασε η ανά την Οικουμένη Ορθοδοξία πριν λίγες ημέρες. Νέες προκλήσεις και ελπίδες κατ’ επέκταση γεννιούνται στο σύγχρονο κόσμο για την πνευματική ηγεσία και το λαό της Εκκλησίας. Όλες οι επιμέρους προκλήσεις εντάσσονται σε μια διπλή πρόκληση αφενός μεν η μια αφορά τη μαρτυρία εντός των κόλπων της Εκκλησίας, αφετέρου δε την εκτός των κόλπων της μαρτυρία απευθυνόμενη σε όλη την Οικουμένη.

    Στόχος της Εκκλησίας είναι η μεταμόρφωση όλου του κτιστού κόσμου με τη μετοχή του στο μυστηριακό τρόπο ύπαρξης της Αγίας Τριάδας. Όλα δια της αγάπης να γίνουν ένα κρατώντας το καθετί την υπαρκτική του ετερότητα. Η πνευματική ηγεσία της Εκκλησίας έχει επιφορτισθεί με την ευθύνη να δείξει το δρόμο στο λαό, όπως έκανε και Εκείνος.

    Οι καιροί είναι εξαιρετικά δύσκολοι και «ου μενετοί». Το δέσιμο πίσω από το άρμα του καίσαρα- όποτε γίνεται-αφήνει ενίοτε την Εκκλησία στο περιθώριο, η οποία σαφώς και πρέπει να έχει λόγο για τα τεκταινόμενα και ελεύθερα να τον εκφράζει χωρίς να υπολογίζει το τίμημα («ει ο Θεός μεθ’ ημών ουδείς καθ’ ημών») απαγκιστρωμένη από επικοινωνιακού τύπου κορώνες, και κομματικά υπονοούμενα υπέρ του ενός και κατά του άλλου. Τα « εκκλησιαστικά πράγματα συμμεταβάλεσθαι τοις πολιτικοίς» ορίζεται κανονικώς και όχι «συμπλέκεσθαι ή ζηλούσθαι τοις πολιτικοίς».

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η αγωνία του παρ’ ολίγον και εν αναμονή Μητροπολίτη.

Η αγωνία του παρ’ ολίγον και εν αναμονή Μητροπολίτη.

Κάθε φορά που θα κενωθεί ένας Μητροπολιτικός Θρόνος, πολλές φορές ακόμα και όταν ο Μητροπολίτης του κάθεται πάνω σε αυτόν, αρχίζουν οι συζητήσεις για την επόμενη ημέρα.  Ακούγεται αυτός, αλλά μάλλον θα γίνει ο άλλος και πάει λέγοντας…. Αυτό έχει ένα μεγάλο κόστος! Πρώτον η αγωνία, να επιβλέψει ο Κύριος και να δει τον υποψήφιο και μαζί με τον Κύριο να τον δουν και οι εκλέκτορες Μητροπολίτες…. Μετά, είναι η ετοιμασία. Άμφια, μίτρες, πατερίτσες που βγαίνουν από την ναφθαλίνη, σιδερώνονται, ετοιμάζονται και αν δεν έρθει το ποθούμενο, που λεγε και ο πατροΚοσμάς ο Αιτωλός, άντε πάλι ξανά μανά μέσα. Αγωνία χωρίς τέλος. Και άντε να πάρουμε το «χρίσμα», σαν να ναι αβάφτιστος ο υποψήφιος…Το περίεργο βέβαια, είναι πως συνήθως οι ίδιοι οι Αρχιμανδρίτες λένε πως δεν το σκέπτονται, αλλά επί παραδείγματι δέχονται συγχαρητήριες ευχές από «αυθόρμητους» φίλους και εκατοντάδες πνευματικά τέκνα(!) στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (πχ. Facebook)…  Ή ακόμα χειρότερα βλέπεις κάποιους να προσκυνάνε τους εκλέκτορες προ της εκλογής και μετά την ανάδειξη άλλου υποψηφίου να υβρίζουν εκείνους που δεν τους ψήφισαν. Άσε το άλλο. Αγωνίζονται να προβάλλουν τον εαυτό τους με δεκάδες φωτογραφίες τους σε όλες τις πόζες και τις στάσεις μέσα από τις εκκλησιαστικές σελίδες στο διαδίκτυο και έχουν την ψευδαίσθηση και σίγουρα την ανωριμότητα πως όταν έρθει η ευλογημένη ώρα, αυτά – και οι όποιες δημοσιογραφικές γνωριμίες τους – θα φέρουν το ποθούμενο…  Και το χειρότερο, δημόσια να ομνύει ο υποψήφιος πως ουδέποτε επεδίωξε την Αρχιεροσύνη… O tempora o mores!Μου θυμίζει μια παλιά ιστορία, οι παλαιότεροι από εμάς θα την θυμούνται, όπου κάποιος μακαρίτης πλέον Αρχιμανδρίτης, σε κάθε εκλογή «ακουγότανε» σαν επικρατέστερος και σε πολλά τριπρόσωπα το όνομα του μπήκε… Βέβαια, κάθε φορά που κάποιος του ευχόταν «με το καλό», εκείνος απαντούσε «σωπάτε καλέ, μην τα λέτε αυτά τα πράγματα, δεν θέλω να γίνω δεσπότης!». Εκμετρήσας  το ζειν, μετέστη από τα επίγεια, στα ουράνια, εκτελώντας και εκείνος το κοινόν των ανθρώπων χρέος.Πολλοί σκέφθηκαν τότε. Κρίμα που δεν πρόφθασε να γίνει δεσπότης! Κάποιος βρέθηκε να πει, ρε παιδιά δεν το θελε ο άνθρωπος να γίνει και άπαντες κούνησαν τις κεφαλές τους συμφωνούντες επί το αυτό…. Όμως, ήρθε η ώρα να πάνε να ανοίξουν το σπίτι του μακαρίτη, οι συγγενείς να πάρουν το μερδικό τους, έπιπλα και οικοσκευές και οι φίλοι του παπάδες το δικό τους, τα άμφια και τους σταυρούς του μεταστάντος αδελφού. Άνοιξαν μια ντουλάπα και τι να δουν. Από πάνω μέχρι κάτω, δεσποτικά άμφια, μίτρες και εγκόλπια…. Είχε κάνει το προικιό του ο μακαρίτης.Πάνω, πάνω είχε έναν κολλαριστό φάκελο που με καλλιγραφικά γράμματα έγραφε: «Λόγος επί τη χειροτονία μου εις Επίσκοπον…». Το πιο κωμικό όμως, απ’ όσα σας περιέγραψα είναι το κείμενο του χειροτονητηρίου λόγου, που ουδέποτε εκφωνήθηκε και ο οποίος στην απαρχή του, μεταξύ άλλων συμπεριλάμβανε την φράση: «ευχαριστώ τον Θεό δια την υψίστην ταύτην τιμήν, η οποία ουδέποτε επέρασε από την σκέψην μου, πως θα μπορούσε να γίνει εις εμε..!».Φαντάζομαι, θα σκέφτεστε ότι είμαι υπερβολικός, ίσως και εξαιρετικά αυστηρός με τους περιφερόμενους μνηστήρες. Αλλά μήπως δεν έχουν συμβεί όλα αυτά; Πόσοι Αρχιμανδρίτες, που παριστάνουν τους αδιάφορους, περιμένουν στην σειρά να βρεθεί κάποιος να τους πετάξει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ  και τελικά άλλος προλαβαίνει και πέφτει μέσα πριν από αυτούς και ο μεν βουτηχτής αναδύεται  στεμματοφόρος ο άλλος, ο παρ’ ολίγον δεσπότης, μένει ξανά με το επανοκαλύμαυχο, τα ηρεμιστικά και τις σύγχρονες πνευματικές ενασχολήσεις (πχ.Facebook) που συνήθως συνοδεύουν τοιαύτας περιστάσεις. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις, όπως τουλάχιστον συζητείται μεταξύ των κληρικών, το γνωστό άσμα της καλλικέλαδης μεγάλης Κυρίας του ελληνικού τραγουδιού Μαρινέλλας, «Άνοιξε πέτρα να κλειστώ» αποτελεί την αγαπημένη συντροφιά κάποιων εκ των απογοητευμένων εν αναμονή Μητροπολιτών,  ύστερα από κάθε αποτυχημένη προσπάθεια εκλογής των… Και τα χάπια σταματούν και το τραγούδι αλλάζει μπροστά στο ενδεχόμενο μιας άλλης εκλογής όταν ξανά οι δόλιοι – τυφλωμένοι από την εμμονή να φορέσουν Αρχιερατική Μίτρα -  βρεθούν να μετρούν για μία ακόμη φορά τα βλογημένα τα κουκιά, κουκιά που όχι μόνον δεν βαρυστομαχιάζουν αλλά δίνουν την ανεπανάληπτη ευκαιρία στον αποδέκτη τους να βρεθεί στην χώρα των ονείρων και της σωτηρίας, «επί θρόνου υψηλού και επηρμένου», ένθα ουκ έστι λύπη και στεναγμός, αλλά ευτυχία ατελεύτητος… Και ασφαλώς ανάλογα με το αποτέλεσμα θα ακολουθήσει και η σχετική ανάρτηση στο FB: «Άνοιξε πέτρα να κλειστώ» ή «Είμαι στα χάι μου...».

  
Πηγή: 

Η αγωνία του παρ’ ολίγον και εν αναμονή Μητροπολίτη - See more at: http://www.amen.gr/article17381#.UzRzvtoFzfw.facebook

Η αγωνία του παρ’ ολίγον και εν αναμονή Μητροπολίτη - See more at: http://www.amen.gr/article17381#.UzRzvtoFzfw.facebook

Κάθε φορά που θα κενωθεί ένας Μητροπολιτικός Θρόνος, πολλές φορές ακόμα και όταν ο Μητροπολίτης του κάθεται πάνω σε αυτόν, αρχίζουν οι συζητήσεις για την επόμενη ημέρα.  Ακούγεται αυτός, αλλά μάλλον θα γίνει ο άλλος και πάει λέγοντας…. Αυτό έχει ένα μεγάλο κόστος! Πρώτον η αγωνία, να επιβλέψει ο Κύριος και να δει τον υποψήφιο και μαζί με τον Κύριο να τον δουν και οι εκλέκτορες Μητροπολίτες…. Μετά, είναι η ετοιμασία. Άμφια, μίτρες, πατερίτσες που βγαίνουν από την ναφθαλίνη, σιδερώνονται, ετοιμάζονται και αν δεν έρθει το ποθούμενο, που λεγε και ο πατροΚοσμάς ο Αιτωλός, άντε πάλι ξανά μανά μέσα. Αγωνία χωρίς τέλος. Και άντε να πάρουμε το «χρίσμα», σαν να ναι αβάφτιστος ο υποψήφιος…
Το περίεργο βέβαια, είναι πως συνήθως οι ίδιοι οι Αρχιμανδρίτες λένε πως δεν το σκέπτονται, αλλά επί παραδείγματι δέχονται συγχαρητήριες ευχές από «αυθόρμητους» φίλους και εκατοντάδες πνευματικά τέκνα(!) στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (πχ. Facebook)…  Ή ακόμα χειρότερα βλέπεις κάποιους να προσκυνάνε τους εκλέκτορες προ της εκλογής και μετά την ανάδειξη άλλου υποψηφίου να υβρίζουν εκείνους που δεν τους ψήφισαν. Άσε το άλλο. Αγωνίζονται να προβάλλουν τον εαυτό τους με δεκάδες φωτογραφίες τους σε όλες τις πόζες και τις στάσεις μέσα από τις εκκλησιαστικές σελίδες στο διαδίκτυο και έχουν την ψευδαίσθηση και σίγουρα την ανωριμότητα πως όταν έρθει η ευλογημένη ώρα, αυτά – και οι όποιες δημοσιογραφικές γνωριμίες τους – θα φέρουν το ποθούμενο…  Και το χειρότερο, δημόσια να ομνύει ο υποψήφιος πως ουδέποτε επεδίωξε την Αρχιεροσύνη… O tempora o mores!
Μου θυμίζει μια παλιά ιστορία, οι παλαιότεροι από εμάς θα την θυμούνται, όπου κάποιος μακαρίτης πλέον Αρχιμανδρίτης, σε κάθε εκλογή «ακουγότανε» σαν επικρατέστερος και σε πολλά τριπρόσωπα το όνομα του μπήκε… Βέβαια, κάθε φορά που κάποιος του ευχόταν «με το καλό», εκείνος απαντούσε «σωπάτε καλέ, μην τα λέτε αυτά τα πράγματα, δεν θέλω να γίνω δεσπότης!». Εκμετρήσας  το ζειν, μετέστη από τα επίγεια, στα ουράνια, εκτελώντας και εκείνος το κοινόν των ανθρώπων χρέος.
Πολλοί σκέφθηκαν τότε. Κρίμα που δεν πρόφθασε να γίνει δεσπότης! Κάποιος βρέθηκε να πει, ρε παιδιά δεν το θελε ο άνθρωπος να γίνει και άπαντες κούνησαν τις κεφαλές τους συμφωνούντες επί το αυτό…. Όμως, ήρθε η ώρα να πάνε να ανοίξουν το σπίτι του μακαρίτη, οι συγγενείς να πάρουν το μερδικό τους, έπιπλα και οικοσκευές και οι φίλοι του παπάδες το δικό τους, τα άμφια και τους σταυρούς του μεταστάντος αδελφού. Άνοιξαν μια ντουλάπα και τι να δουν. Από πάνω μέχρι κάτω, δεσποτικά άμφια, μίτρες και εγκόλπια…. Είχε κάνει το προικιό του ο μακαρίτης.
Πάνω, πάνω είχε έναν κολλαριστό φάκελο που με καλλιγραφικά γράμματα έγραφε: «Λόγος επί τη χειροτονία μου εις Επίσκοπον…». Το πιο κωμικό όμως, απ’ όσα σας περιέγραψα είναι το κείμενο του χειροτονητηρίου λόγου, που ουδέποτε εκφωνήθηκε και ο οποίος στην απαρχή του, μεταξύ άλλων συμπεριλάμβανε την φράση: «ευχαριστώ τον Θεό δια την υψίστην ταύτην τιμήν, η οποία ουδέποτε επέρασε από την σκέψην μου, πως θα μπορούσε να γίνει εις εμε..!».

Φαντάζομαι, θα σκέφτεστε ότι είμαι υπερβολικός, ίσως και εξαιρετικά αυστηρός με τους περιφερόμενους μνηστήρες. Αλλά μήπως δεν έχουν συμβεί όλα αυτά; Πόσοι Αρχιμανδρίτες, που παριστάνουν τους αδιάφορους, περιμένουν στην σειρά να βρεθεί κάποιος να τους πετάξει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ  και τελικά άλλος προλαβαίνει και πέφτει μέσα πριν από αυτούς και ο μεν βουτηχτής αναδύεται  στεμματοφόρος ο άλλος, ο παρ’ ολίγον δεσπότης, μένει ξανά με το επανοκαλύμαυχο, τα ηρεμιστικά και τις σύγχρονες πνευματικές ενασχολήσεις (πχ.Facebook) που συνήθως συνοδεύουν τοιαύτας περιστάσεις. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις, όπως τουλάχιστον συζητείται μεταξύ των κληρικών, το γνωστό άσμα της καλλικέλαδης μεγάλης Κυρίας του ελληνικού τραγουδιού Μαρινέλλας, «Άνοιξε πέτρα να κλειστώ» αποτελεί την αγαπημένη συντροφιά κάποιων εκ των απογοητευμένων εν αναμονή Μητροπολιτών,  ύστερα από κάθε αποτυχημένη προσπάθεια εκλογής των… Και τα χάπια σταματούν και το τραγούδι αλλάζει μπροστά στο ενδεχόμενο μιας άλλης εκλογής όταν ξανά οι δόλιοι – τυφλωμένοι από την εμμονή να φορέσουν Αρχιερατική Μίτρα -  βρεθούν να μετρούν για μία ακόμη φορά τα βλογημένα τα κουκιά, κουκιά που όχι μόνον δεν βαρυστομαχιάζουν αλλά δίνουν την ανεπανάληπτη ευκαιρία στον αποδέκτη τους να βρεθεί στην χώρα των ονείρων και της σωτηρίας, «επί θρόνου υψηλού και επηρμένου», ένθα ουκ έστι λύπη και στεναγμός, αλλά ευτυχία ατελεύτητος…
Και ασφαλώς ανάλογα με το αποτέλεσμα θα ακολουθήσει και η σχετική ανάρτηση στο FB: «Άνοιξε πέτρα να κλειστώ» ή «Είμαι στα χάι μου...».
- See more at: http://www.amen.gr/article17381#.UzRzvtoFzfw.facebook

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΗΝ Δ' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΑΣΚΗΣΕΩΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΗΝ Δ' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΑΣΚΗΣΕΩΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 

 Ἡ ἐν Χριστῷ ἄσκηση

Μέσα στό Μυστήριο τῆς Θείας Λειτουργίας, στό ὁποῖο κτυπᾶ ἡ καρδιά τῆς Ἐκκλησίας καί ἀποκαλύπτεται ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τιμᾶμε καί γεραίρουμε πάντοτε τήν ἱερά μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, γιά νά διδαχθοῦμε ἀπό τήν αἰωνόβια πεῖρα του περί τοῦ ὄντως Ὄντος Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί νά εἰσέλθουμε στό βάθος τῆς μεγαλουργίας τοῦ Θεοῦ, πού σοφά τόν ἐνέπνευσε γιά τήν οὐσιαστική ἀξία τῆς ἐν Χριστῷ ἀσκήσεως.

Τό νόημα τῆς ἀσκήσεως

Ἡ ὀρθόδοξη πνευματικότητα ταυτίζεται καί ἐκφράζεται μέ τήν ὀρθόδοξη ἄσκηση. Γιατί ἡ ἄσκηση μέσα στή χάρη, πού μεταμορφώνει τό ἀνθρώπινο πρόσωπο γιά νά ἀρχίσει συνομιλία μέ τό Θεό καί νά ἑνωθεῖ μαζί του, εἶναι ἡ πιό γνήσια καί αὐθεντική καί ἀδιάφθορη ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἤ γιατί ἡ αὐθεντική ἐσωτερική ζωή δέν εἶναι κάποια παθητική-ψυχολογική κατάσταση, ἀλλά πρόοδος πνευματική καί ἀγώνας γιά τήν ἐργασία ὅλων τῶν θεανθρώπινων ἀρετῶν.

Ἡ πίστη, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι τοῦ Θεοῦ καί ὁ Θεός τοῦ ἀνθρώπου, ἀποτελοῦν τό μοναδικό νόημα καί σκοπό τῆς ὀρθοδόξου ἀσκήσεως. Τό νόημα τῆς ἀσκήσεως μέσα στήν Ἐκκλησία εἶναι ἡ φανερή προσπάθεια καί ὁ ἐλεύθερος συνειδητός ἀγώνας γιά τήν ἀπόκτηση τῆς ἐν Χριστῷ τελειότητος. Ἐπειδή ἡ τελειότης δέν εἶναι ἔργο ἀνθρώπινο καί δέν μπορεῖ νά

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Γέροντας Φιλάρετος - Καρούλια Αγίου Όρους

Γέροντας Φιλάρετος - Καρούλια Αγίου Όρους

Λίγα χρόνια, πριν να φύγει από τον κόσμο τούτο, ένας κακοποιός άνθρωπος έκλεψε ότι πολύτιμο είχε ό Γέρο - Φιλάρετος στην Καλύβα του, δηλαδή όλα τα Πατερικα βιβλία πού είχε και μελετούσε, του τα έκλεψε. Ή Αστυνομική Αρχή, συνέλαβε τον κλέφτη με τα βιβλία στη Θεσσαλονίκη.

Ό κλέφτης, για να δικαιολογηθεί στην Αστυνομία, είπε πώς αγόρασε τα βιβλία από το Γέρο - Φιλάρετο, που μένει στα Καρούλια. Ή Αστυνομική Αρχή αυτεπάγγελτα κατήγγειλε το Γέρο -Φιλάρετο για αρχαιοκαπηλία, πώς πούλησε τα βιβλία πού είχαν αρχαιολογική αξία και θεωρούνται Κειμήλια. Ήρθαν οι κλήσεις κι έπρεπε να παρουσιαστεί σαν κατηγορούμενος στο δικαστήριο. Οι αδελφοί Δανιηλαίοι έμαθαν το λυπηρό αυτό γεγονός και φρόντισαν αμέσως να ντύσουν με κάπως ευπρεπή ρούχα, να του βγάλουν τα κουρελιασμένα, μπαλωμένα άλλα πεντακάθαρα ρούχα, που φορούσε σ Γέρο - Φιλάρετος. Τέλος τον συνόδευσε ένας από την αδελφότητα μέχρι το δικαστήριο στη Θεσσαλονίκη. Εκεί παρουσιάστηκε στο δικαστήριο χωρίς δικηγόρο.

Ό κακοποιός διέθετε κάποιο, Ιωάννη Λαδά, πολύ δυνατό δικηγόρο, ό οποίος με φοβερό κατηγορητήριο έπεισε τους δικαστές να είναι με το μέρος του κακοποιού. Δυστυχώς πολλές φορές γίνεται ή ανθρώπινη δικαιοσύνη εύκολα να πείθεται στο κακό και πολύ δύσκολα να παραδέχεται το καλό και να απονείμει δικαιοσύνη στο σωστό, γι' αυτό έχομε πολλές άδικες καταδίκες και δικαστικές πλάνες.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Εκκλησία δεν είναι ούτε ''συντηρητική'' ούτε ''προοδευτική''. Είναι αυθεντική,

Η Εκκλησία δεν είναι ούτε ''συντηρητική'' ούτε ''προοδευτική''. Είναι αυθεντική.

Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε στην πνευματική μας ζωή είναι και η σχέση μας με το παρελθόν, με την παράδοσή μας, με τις αλήθειες που η παράδοσή μας φέρει. Το ερώτημα πώς αυτές οι αλήθειες μεταλαμπαδεύονται στο σήμερα βρίσκει συνήθως τρεις απαντήσεις, οι οποίες γίνονται στάση ζωής.

Η πρώτη απάντηση έχει να κάνει με την αγωνία πολλών το παρελθόν να διατηρηθεί ακέραιο στη ζωή μας. Έτσι γεννιέται ένας συντηρητισμός, ο οποίος ομνύει στο αδιαπραγμάτευτο του τρόπου του παρελθόντος. Δεν είναι μόνο η παραμονή στους λόγους του παρελθόντος. Είναι και η απαίτηση να τηρούνται κατά γράμμα. Και αυτή η διακήρυξη της τήρησης καθιστά τους ανθρώπους που ακολουθούν αυτή την οδό αυθεντικούς. Ακόμη κι αν δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους στοιχεία της ίδιας τους της ζωής στο παρόν που έρχονται, εκ των πραγμάτων, σε αντίθεση με το παρελθόν. Διότι ο κόσμος εξελίσσεται, η πορεία της χριστιανικής ζωής δεν συναντά τις κοινωνικές βάσεις που είχε ο χριστιανισμός όταν διαμορφώθηκε, ενώ ακόμη και τα λαογραφικά – κοινωνικά στοιχεία της ζωής των ανθρώπων (τροφή, ενδυμασία, γιορτές, ανθρώπινες σχέσεις, τρόπος πρόσληψης όχι μόνο της θρησκευτικότητας αλλά και όλων των δεδομένων της ζωής) έχουν υποστεί μεγάλες αλλαγές λόγω της πορείας της ιστορίας προς τα εμπρός. Οι άνθρωποι όμως που μένουν στο γράμμα δεν θέλουν καμία αλλαγή στον τρόπο προσέγγισης του Ευαγγελίου, αλλά και του κόσμου και της ζωής.

Την ίδια στιγμή υπάρχει μια άλλη κατηγορία ανθρώπων, οι οποίοι

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ψυχωφελείς Ιστορίες.

Ψυχωφελείς Ιστορίες.

Γιατί δεν πρέπει να απελπίζεσαι οποιαδήποτε στιγμή της ζωής σου. Το παρακάτω βίντεο είναι μία ψυχωφελής ιστορία που σκοπό της έχει να μας μάθει ότι ο Θεός σε κάθε μας στιγμή είναι δίπλα μας και δεν μας εγκαταλείπει, ακόμα και στα δύσκολα. 

Η οδός του χριστιανού σε γενικές γραμμές είναι τέτοιας λογής.
Στην αρχή ο άνθρωπος προσελκύεται από το Θεό με τη δωρεά της χάρης, κι όταν έχει πια προσελκυσθεί, τότε αρχίζει μακρά περίοδος δοκιμασίας. Δοκιμάζεται η ελευθερία του
ανθρώπου και η εμπιστοσύνη του στο Θεό, και δοκιμάζεται «σκληρά». Στην αρχή οι αιτήσεις προς το Θεό, μικρές και μεγάλες, ακόμη και οι παρακλήσεις πού μόλις εκφράζονται,
εκπληρώνονται συνήθως με γρήγορο και θαυμαστό τρόπο από το Θεό.

Όταν όμως έλθει η περίοδος της δοκιμασίας, τότε όλα αλλάζουν και σαν να κλείνεται ο ουρανός και να γίνεται κουφός σ' όλες τις δεήσεις.
Για το θερμό χριστιανό όλα στη ζωή του γίνονται δύσκολα. Η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι του χειροτερεύει, παύουν να τον εκτιμούν αυτό πού ανέχονται σ' άλλους,
σ' αυτόν δεν το συγχωρούν, η εργασία του πληρώνεται, σχεδόν πάντοτε, κάτω από το νόμιμο, το σώμα του εύκολα προσβάλλεται από ασθένειες. Η φύση, οι άνθρωποι, όλα
στρέφονται εναντίον του. Παρότι τα φυσικά του χαρίσματα δεν είναι κατώτερα από τα χαρίσματα των άλλων, δεν βρίσκει ευνοϊκές συνθήκες να τα χρησιμοποιήσει. Επί πλέον
υπομένει πολλές επιθέσεις από τις δαιμονικές δυνάμεις και το αποκορύφωμα είναι η ανυπόφορη θλίψη από τη θεία εγκατάλειψη. Τότε κορυφώνεται το πάθος του, γιατί
πλήττεται ο όλος άνθρωπος σ' όλα τα επίπεδα της υπάρξεως του.

Ο Θεός εγκαταλείπει τον άνθρωπο;... Είναι δυνατό αυτό;...
Κι εν τούτοις στη θέση του βιώματος της εγγύτητας του Θεού έρχεται στην ψυχή το αίσθημα πώς Εκείνος είναι απείρως, απρόσιτος μακριά, πέρα από τους αστρικούς κόσμους
κι όλες οι επικλήσεις προς Αυτόν χάνονται αβοήθητες στο αχανές του κοσμικού διαστήματος. H ψυχή εντείνει εσωτερικά την κραυγή της προς Αυτόν, αλλά δεν βλέπει ακόμα
ούτε βοήθεια ΟΥΤΕ προσοχή. Όλα τότε γίνονται φορτικά. Όλα κατορθώνονται με δυσανάλογα μεγάλο κόπο. H ζωή γεμίζει από μόχθους κι αναδεύει μέσα στον άνθρωπο το
αίσθημα πώς βαραίνει πάνω του η κατάρα και η οργή του Θεού. Όταν όμως περάσουν αυτές οι δοκιμασίες, τότε θα δει πώς η θαυμαστή πρόνοια του Θεού τον φύλαγε
προσεκτικά σ' όλες τις πτυχές της ζωής του.

Χιλιόχρονη πείρα, πού παραδίνεται από γενιά σε γενιά, λέει πώς, όταν ο Θεός δει την πίστη της ψυχής του αγωνιστή γι' Αυτόν, όπως είδε την πίστη του Ιώβ, τότε τον οδηγεί
σε αβύσσους και ύψη πού είναι απρόσιτα σ' άλλους.

Όσο πληρέστερη και ισχυρότερη είναι η πίστη και η εμπιστοσύνη του ανθρώπου στο Θεό, τόσο μεγαλύτερο θα είναι και το μέτρο της δοκιμασίας και η πληρότητα της πείρας,
πού μπορεί να φτάσει σε μεγάλο βαθμό.

Τότε γίνεται ολοφάνερο πώς έφτασε στα όρια, πού δεν μπορεί να ξεπεράσει ο άνθρωπος.

Γ'εροντας Σωφρόνιος.

Επιμέλεια Κειμένου και Βίντεο: Ζαχαρίας Κ. Λάζαρης.

Πηγή: 

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Οἱ πέντε πληγές του Χριστού .Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

Οἱ πέντε πληγές του Χριστού 

 Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος)

Μοῦ γράφεις ὅτι ἄκουσες ἀπό ἡλικιωμένες γυναῖκες κάποιο παραμύθι γιά τίς πέντε πληγές τοῦ Ἰησοῦ, καί ρωτᾶς ποῦ βρέθηκε αὐτό τό παραμύθι;

Διαβάστε τήν Καινή Διαθήκη! Μήν ντροπιάζεστε μπροστά στόν οὐρανό καί τή γῆ μέ τή ἄγνοια τῆς πίστης σας! Ἀφῆστε στήν ἄκρη ὅλες τίς ἄλλες σπουδές καί ἀναγνώσματα μέχρι νά μάθετε πρῶτα αὐτό πού εἶναι τό πιό σημαντικό καί πιό σωτήριο. Πρῶτα ἔρχεται ἡ ἐπιστήμη περί πίστεως καί κατόπιν οἱ ὑπόλοιπες σπουδές…

Οἱ πέντε πληγές τοῦ Ἰησοῦ δέν εἶναι λόγια ἀλλά φοβερή πραγματικότητα. Γί αὐτό εἶναι καλύτερα νά τίς γνωρίζουμε καί ἀπό τά λόγια. Δύο πληγές στά χέρια, δύο πληγές στά πόδια καί μία στά πλευρά. Ὅλες ἀπό μαῦρο σίδερο καί ἀκόμα περισσότερο ἀπό τήν κατάμαυρη ἀνθρώπινη ἁμαρτία. Τρυπημένα τά χέρια πού εὐλόγησαν. Τρυπημένα τά πόδια πού περπάτησαν καί ὁδήγησαν στή μόνη ὀρθή ὁδό. Τρυπημένο στό στῆθος, ἀπό τό ὁποῖο ξεχυνόταν πύρινη οὐράνια ἀγάπη στά παγωμένα ἀνθρώπινα στήθη.

Ἐπέτρεψε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, νά Τοῦ τρυπήσουν τά χέρια ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν πολλῶν χεριῶν – δάση χεριῶν – τά ὁποία φόνευσαν, ἔκλεψαν, ἔκαψαν, ἅρπαξαν, παγίδευσαν, βιαιοπράγησαν. Καί νά τοῦ τρυπήσουν τά πόδια γιά τίς ἁμαρτίες

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Τα εισερχόμενα και τα...εξερχόμενα(Αγίου Λουκά Κριμαίας)

Τα εισερχόμενα και τα...εξερχόμενα(Αγίου Λουκά Κριμαίας) 

«Ουδέν εστιν έξωθεν του ανθρώπου εισπορευόμενον εις αυτόν ο δύναται αυτόν κοινώσαι, αλλά τα εκπορευόμενα εστί τα κοινούντα τον άνθρωπον» (Μρ. 7, 15).
 

Αυτά τα λόγια του Χριστού οι άνθρωποι που δεν θέλουν να νηστεύουν τα ερμηνεύουν με τον δικό τους τρόπο. Λένε πως δεν υπάρχουν φαγητά ακάθαρτα, γι' αυτό και δεν νηστεύουν. Είναι σωστό αυτό που λένε;
Όχι, καθόλου δεν είναι σωστό. Λέγοντας αυτό η αγία μας Εκκλησία δεν εννοεί ότι υπάρχουν φαγητά που κάνουν τον άνθρωπο ακάθαρτο, ότι υπάρχουν τρόφιμα ακάθαρτα. Τίποτα απ' αυτά που δημιούργησε ο Θεός δεν είναι ακάθαρτο, όλα είναι καθαρά και καλά λίαν», αν τα δεχόμαστε με ευχαρίστηση, και κανένα φαγητό που μπαίνει στο στόμα μας δεν μας κάνει ακάθαρτους, διότι τίποτα που μπαίνει στον άνθρωπο από έξω δεν μπορεί να τον κάνει ακάθαρτο.
Ποια είναι αυτά που μπαίνουν μέσα μας; Είναι οι επιδράσεις που δεχόμαστε από τους άλλους ανθρώπους. Αν οι άνθρωποι μας βρίζουν, μας προσβάλλουν, μας ταπεινώνουν αυτό δεν μας κάνει ακάθαρτους. Ας τους αφήσουμε να μας βρίζουν, να μας κακολογούν και να μας συκοφαντούν, δεν πρέπει αυτό να μας ενοχλεί και να μας κάνει ακάθαρτους. Μας κάνουν ακάθαρτους εκείνα που βγαίνουν από μέσα μας.
Ποια είναι αυτά που βγαίνουν από μέσα μας;
Πρώτα απ' όλα είναι τα λόγια μας. Αν τα λόγια αυτά είναι άσχημα, αν το στόμα μας, με το

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Τα έργα του ¨Παλαιού¨ και του ¨Καινού" ανθρώπου.

Τα έργα του ¨Παλαιού¨ και του ¨Καινού" ανθρώπου.

Όταν αναφέρονται οι θεόσοφοι Πατέρες μας στον «παρά φύσιν νόμον» φανερώνουν την περιεκτική διαστροφή που προκάλεσε η πτώση και η συνεχής αποστασία του ανθρώπου. Η απέραντη όμως ευσπλαχνία του Κυρίου μας, με τη σάρκωση του και όλη την παρουσία του ανάμεσά μας, θεράπευσε το δικό μας τραύμα και μας επανέφερε στην ισορροπία.

Με την παράβαση και παρακοή του θείου θελήματος προβάλλαμε το δικό μας θέλημα που γέννησε το θάνατο. Η απαλλαγή μας από αυτήν την ποινή είναι η άρνηση και εγκατάλειψη του θανατηφόρου δικού μας θελήματος και η εξυγίανση της στάσης του ανθρώπου με την επιστροφή στο «κατά φύσιν» .

Με την επιμονή στο θέλημά του ο άνθρωπος, μετέστρεψε τις φυσικές δυνάμεις του νου στο «παρά φύσιν». Τότε επικρατεί το παράλογο. Να αναφέρουμε μερικά παραδείγματα.

Φυσική δύναμη του νου είναι η υγιής  ε π ι θ υ μ ί α.  Αυτή όταν ο νους λειτουργεί «κατά φύσιν» δημιουργεί τον πόθο προς το Θεό, την αγάπη και γενικά κάθε θεοφιλή και ευγενική έφεση. Μετάλλαξε ο εχθρός αυτήν τη δύναμη και την έκανε αισχρή και πονηρή επιθυμία και ο άνθρωπος προτιμά κάθε ακαθαρσία και ρυπαρότητα.

Φυσική δύναμη του νου ο  ζ ή λ ο ς. Χωρίς ζήλο για το Θεό δεν γίνεται προκοπή. «Ζηλοῦτε δέ τά χαρίσματα τά κρείττονα» (Α’ Κορ. Ιβ’ 31) παρακινεί ο Παύλος. Μεταμόρφωσε και εδώ ο εχθρός τον υγιή ζήλο προς το Θεό και την αρετή στο «παρά φύσιν» και μας έκανε να φθονούμε, να ζηλεύουμε και να μνησικακούμε μεταξύ μας.

Φυσική δύναμη του νου η  ο ρ γ ή   και η  ο ρ μ ή. Χωρίς αυτές δεν επιτυγχάνεται η αγνότητα. Θα οργισθεί ο άνθρωπος εναντίον του εχθρού που σπέρνει την πονηριά του. Από τη δική μας αμέλεια μετατράπηκε και αυτή η φυσική δύναμη στο «παρά φύσιν». Η οργή μας στράφηκε κατά του πλησίον και δημιούργησε τόσα βλαβερά και ανωφελή.

Φυσική δύναμη του νου το  μ ί σ ο ς.  Χωρίς μίσος κατά της

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΙΚΗΣ ΘΥΣΙΑΣ.

ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΙΚΗΣ ΘΥΣΙΑΣ

Η Ευαγγελική ιστορία αναφέρει το θάνατο του Ιησού Χριστού με λίγες λέξεις. Τα κηρύγματα όμως και οι επιστολές των Αποστόλων εκθέτουν δια περισσοτέρων τους καρπούς του θανάτου του Κυρίου.

Έτσι ο απόστολος Παύλος απαριθμεί τους καρπούς που χάρισε στην ανθρωπότητα η λυτρωτική, σταυρική θυσία του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού.

«Εγεννήθη ημίν σοφία από Θεού. δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις» (Α' Κορ. Α' 30), διακηρύττει ο απόστολος των Εθνών.

«Εγεννήθη ημίν από Θεού σοφία».

Αλήθεια, που βρισκόμασταν οι άνθρωποι προ της ενανθρωπήσεως του Κυρίου; Ήμασταν χωρίς Θεό, χωρίς φως, χωρίς αλήθεια και θεογνωσία. Γι’ αυτό και λατρεύαμε την κτίση παρά τον Κτίσαντα, τα άψυχα είδωλα, τα άφωνα, τα άζωα, τα γελοία και μωρά κατασκευάσματα

των ανθρωπίνων χεριών, τα είδωλα-δαιμόνια, που κατατυραννούσαν τον άνθρωπο. Σκοτάδι και πλάνη και μωρία ήταν και η ζωή και η σοφία των ανθρώπων.

Αλλά ήλθε ο Κύριος και μας κήρυξε την αλήθεια, μας αποκάλυψε το Ευαγγέλιο, μας φανέρωνε το Θεό και Πατέρα Του, μας ανέσυρε από το σκοτάδι στο φως και από και από την πλάνη της θεογνωσίας.

Τώρα πια είμαστε οι άνθρωποι του φωτός και της αλήθειας. Τόσο σοφοί και εμείς διά του Χριστού, ώστε να γινόμεθα, παρά την αναξιότητα μας, μέτοχοι των επουρανίων, τών θείων καί σωτηρίων μυστηρίων Του.

« Εγεννήθη ημίν από Θεού σοφία» και προσθέτει ο Απόστολος για τους καρπούς της θυσίας του Χριστού:

«Εγεννήθη ημίν από Θεού... δικαιοσύνη».

Το σκοτάδι της άγνοιας και της πλάνης και ειδωλολατρικής μανίας είχε οδηγήσει τους

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Όσοι φεύγουν πριν τελειώσει η Θεία Λειτουργία.

Όσοι φεύγουν πριν τελειώσει η Θεία Λειτουργία 

Αν φύγεις πριν από την απόλυση, είσαι ένοχος όσο κι ένας δραπέτης. Πηγαίνεις στο θέατρο και, αν δεν τελειώσει η παράσταση, δεν φεύγεις. Μπαίνεις στην εκκλησία, στον οίκο του Κυρίου, και γυρίζεις την πλάτη στα άχραντα Μυστήρια;

Φοβήσου τουλάχιστον εκείνον που είπε: «Όποιος καταφρονεί το Θεό, θα καταφρονηθεί απ' Αυτόν» (πρβλ. Παροιμ. 13:13).
Τι κάνεις, άνθρωπε; Ενώ ο Χριστός είναι παρών, οι άγγελοι Του παραστέκονται, οι αδελφοί σου κοινωνούν ακόμα, εσύ τους εγκαταλείπεις και φεύγεις; Ο Χριστός σου προσφέρει την αγία σάρκα Του, κι εσύ δεν περιμένεις λίγο, για να Τον ευχαριστήσεις έστω με τα λόγια;
Όταν παρακάθεσαι σε δείπνο, δεν τολμάς να φύγεις, έστω κι αν έχεις χορτάσει, τη στιγμή που οι φίλοι σου κάθονται ακόμα στο τραπέζι. Και τώρα που τελούνται τα φρικτά Μυστήρια του Χριστού, τ' αφήνεις όλα στη μέση και φεύγεις;
Θέλετε να σας πω τίνος το έργο κάνουν όσοι φεύγουν πριν τελειώσει η θεία Λειτουργία και δεν συμμετέχουν έτσι στις τελευταίες ευχαριστήριες ευχές;
Ίσως είναι βαρύ αυτό που πρόκειται να πω, μα πρέπει να το πω. Όταν ο Ιούδας πήρε μέρος στον Μυστικό Δείπνο του Χριστού, ενώ όλοι ήταν καθισμένοι στο τραπέζι, αυτός σηκώθηκε πριν από τους άλλους κι έφυγε. Εκείνον, λοιπόν, τον Ιούδα μιμούνται.
Αν δεν έφευγε τότε εκείνος, δεν θα γινόταν προδότης, δεν θα χανόταν. Αν δεν ξεχώριζε τον εαυτό του από το ποίμνιο, δεν θα τον έβρισκε μόνο του ο λύκος, για να τον φάει.

ΠΗΓΗ: 

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Παναγία μητέρα μας, του Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού.

 

Η Παναγία μητέρα μας, του Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού.

Η Παναγία μητέρα μας

του Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού

Από το βιβλίο του «Αθωνικά Μηνύματα»

Έκδοσις Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 1999

Όλα τα κτίσματα έχουν προσφέρει, το κάθε ένα με τη σειρά του, τον τρόπο της εξυπηρετήσεως τους στο -θέμα της σαρκώσεως του Θεού Λόγου. Εκείνο δε πού προσφέραμε εμείς, η ανθρώπινη φύση, ως αντιπροσφορά για το μέγιστο δώρο της θείας κενώσεως του Ιησού μας, το κατ' εξοχήν τελειότατον των δώρων, είναι η Παναγία μητέρα Του και μητέρα όλων μας.

Έτσι εδώ έγινε κάτι το απερίγραπτο. Πώς ευρέθη η ικανότητα σε αυτήν την Κόρη, ούτως ώστε να μπορέσει να εξυπηρέτηση έναν τέτοιο σκοπό, όπου όλα τα υπόλοιπα κτίσματα δεν ήσαν πλέον ικανά να προσφέρουν αυτό πού έλειπε; Εάν ο άνθρωπος δεν είχε την δυνατότητα να προσφέρη την Παναγία ως δώρο, τότε θα μπορούσε να πή κανείς ότι εματαιώνετο το θέμα της θείας οικονομίας, έτσι η σωτηρία του ανθρώπου, η επιστροφή και επαναφορά των κτισμάτων στην θέση τους και η αποκατάσταση στην ισορροπία της διεφθαρμένης κτίσεως, δεν θα εγίνετο.

Αυτό το επίτευγμα πού η ανθρώπινη φύση κατόρθωσε, είναι το μεγαλύτερο πού έγινε και δεν πρόκειται ποτέ να επαναληφθή. Διεθέσαμε αυτό το μεγάλο δώρο στο να κολακεύσωμε, τρόπον τινά, την θείαν αγάπη για να μας πλησίαση.

Άπαξ δοθείσα η χαριτωμένη αυτή Κόρη, η οποία τώρα είναι Θεοτόκος, μένει πλέον στο διηνεκές να έχη ιδιαιτέραν θέση έναντι στον Θεό και σε μας. Μέσω της δικής της μεσολαβήσεως ο Υιός του Θεού απέκτησε την ανθρωπινή φύση και έγινε ταυτοχρόνως Θεάνθρωπος. Ότι είχε, αυτή του το έδωσε όλο, αφού του πρόσφερε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση της. Έτσι και Αυτός με την σειρά Του της μετέδωσε την θέωση, όσο

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>