Η αγωνία του παρ’ ολίγον και εν αναμονή Μητροπολίτη.

Η αγωνία του παρ’ ολίγον και εν αναμονή Μητροπολίτη.

Κάθε φορά που θα κενωθεί ένας Μητροπολιτικός Θρόνος, πολλές φορές ακόμα και όταν ο Μητροπολίτης του κάθεται πάνω σε αυτόν, αρχίζουν οι συζητήσεις για την επόμενη ημέρα.  Ακούγεται αυτός, αλλά μάλλον θα γίνει ο άλλος και πάει λέγοντας…. Αυτό έχει ένα μεγάλο κόστος! Πρώτον η αγωνία, να επιβλέψει ο Κύριος και να δει τον υποψήφιο και μαζί με τον Κύριο να τον δουν και οι εκλέκτορες Μητροπολίτες…. Μετά, είναι η ετοιμασία. Άμφια, μίτρες, πατερίτσες που βγαίνουν από την ναφθαλίνη, σιδερώνονται, ετοιμάζονται και αν δεν έρθει το ποθούμενο, που λεγε και ο πατροΚοσμάς ο Αιτωλός, άντε πάλι ξανά μανά μέσα. Αγωνία χωρίς τέλος. Και άντε να πάρουμε το «χρίσμα», σαν να ναι αβάφτιστος ο υποψήφιος…Το περίεργο βέβαια, είναι πως συνήθως οι ίδιοι οι Αρχιμανδρίτες λένε πως δεν το σκέπτονται, αλλά επί παραδείγματι δέχονται συγχαρητήριες ευχές από «αυθόρμητους» φίλους και εκατοντάδες πνευματικά τέκνα(!) στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (πχ. Facebook)…  Ή ακόμα χειρότερα βλέπεις κάποιους να προσκυνάνε τους εκλέκτορες προ της εκλογής και μετά την ανάδειξη άλλου υποψηφίου να υβρίζουν εκείνους που δεν τους ψήφισαν. Άσε το άλλο. Αγωνίζονται να προβάλλουν τον εαυτό τους με δεκάδες φωτογραφίες τους σε όλες τις πόζες και τις στάσεις μέσα από τις εκκλησιαστικές σελίδες στο διαδίκτυο και έχουν την ψευδαίσθηση και σίγουρα την ανωριμότητα πως όταν έρθει η ευλογημένη ώρα, αυτά – και οι όποιες δημοσιογραφικές γνωριμίες τους – θα φέρουν το ποθούμενο…  Και το χειρότερο, δημόσια να ομνύει ο υποψήφιος πως ουδέποτε επεδίωξε την Αρχιεροσύνη… O tempora o mores!Μου θυμίζει μια παλιά ιστορία, οι παλαιότεροι από εμάς θα την θυμούνται, όπου κάποιος μακαρίτης πλέον Αρχιμανδρίτης, σε κάθε εκλογή «ακουγότανε» σαν επικρατέστερος και σε πολλά τριπρόσωπα το όνομα του μπήκε… Βέβαια, κάθε φορά που κάποιος του ευχόταν «με το καλό», εκείνος απαντούσε «σωπάτε καλέ, μην τα λέτε αυτά τα πράγματα, δεν θέλω να γίνω δεσπότης!». Εκμετρήσας  το ζειν, μετέστη από τα επίγεια, στα ουράνια, εκτελώντας και εκείνος το κοινόν των ανθρώπων χρέος.Πολλοί σκέφθηκαν τότε. Κρίμα που δεν πρόφθασε να γίνει δεσπότης! Κάποιος βρέθηκε να πει, ρε παιδιά δεν το θελε ο άνθρωπος να γίνει και άπαντες κούνησαν τις κεφαλές τους συμφωνούντες επί το αυτό…. Όμως, ήρθε η ώρα να πάνε να ανοίξουν το σπίτι του μακαρίτη, οι συγγενείς να πάρουν το μερδικό τους, έπιπλα και οικοσκευές και οι φίλοι του παπάδες το δικό τους, τα άμφια και τους σταυρούς του μεταστάντος αδελφού. Άνοιξαν μια ντουλάπα και τι να δουν. Από πάνω μέχρι κάτω, δεσποτικά άμφια, μίτρες και εγκόλπια…. Είχε κάνει το προικιό του ο μακαρίτης.Πάνω, πάνω είχε έναν κολλαριστό φάκελο που με καλλιγραφικά γράμματα έγραφε: «Λόγος επί τη χειροτονία μου εις Επίσκοπον…». Το πιο κωμικό όμως, απ’ όσα σας περιέγραψα είναι το κείμενο του χειροτονητηρίου λόγου, που ουδέποτε εκφωνήθηκε και ο οποίος στην απαρχή του, μεταξύ άλλων συμπεριλάμβανε την φράση: «ευχαριστώ τον Θεό δια την υψίστην ταύτην τιμήν, η οποία ουδέποτε επέρασε από την σκέψην μου, πως θα μπορούσε να γίνει εις εμε..!».Φαντάζομαι, θα σκέφτεστε ότι είμαι υπερβολικός, ίσως και εξαιρετικά αυστηρός με τους περιφερόμενους μνηστήρες. Αλλά μήπως δεν έχουν συμβεί όλα αυτά; Πόσοι Αρχιμανδρίτες, που παριστάνουν τους αδιάφορους, περιμένουν στην σειρά να βρεθεί κάποιος να τους πετάξει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ  και τελικά άλλος προλαβαίνει και πέφτει μέσα πριν από αυτούς και ο μεν βουτηχτής αναδύεται  στεμματοφόρος ο άλλος, ο παρ’ ολίγον δεσπότης, μένει ξανά με το επανοκαλύμαυχο, τα ηρεμιστικά και τις σύγχρονες πνευματικές ενασχολήσεις (πχ.Facebook) που συνήθως συνοδεύουν τοιαύτας περιστάσεις. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις, όπως τουλάχιστον συζητείται μεταξύ των κληρικών, το γνωστό άσμα της καλλικέλαδης μεγάλης Κυρίας του ελληνικού τραγουδιού Μαρινέλλας, «Άνοιξε πέτρα να κλειστώ» αποτελεί την αγαπημένη συντροφιά κάποιων εκ των απογοητευμένων εν αναμονή Μητροπολιτών,  ύστερα από κάθε αποτυχημένη προσπάθεια εκλογής των… Και τα χάπια σταματούν και το τραγούδι αλλάζει μπροστά στο ενδεχόμενο μιας άλλης εκλογής όταν ξανά οι δόλιοι – τυφλωμένοι από την εμμονή να φορέσουν Αρχιερατική Μίτρα -  βρεθούν να μετρούν για μία ακόμη φορά τα βλογημένα τα κουκιά, κουκιά που όχι μόνον δεν βαρυστομαχιάζουν αλλά δίνουν την ανεπανάληπτη ευκαιρία στον αποδέκτη τους να βρεθεί στην χώρα των ονείρων και της σωτηρίας, «επί θρόνου υψηλού και επηρμένου», ένθα ουκ έστι λύπη και στεναγμός, αλλά ευτυχία ατελεύτητος… Και ασφαλώς ανάλογα με το αποτέλεσμα θα ακολουθήσει και η σχετική ανάρτηση στο FB: «Άνοιξε πέτρα να κλειστώ» ή «Είμαι στα χάι μου...».

  
Πηγή: 

Η αγωνία του παρ’ ολίγον και εν αναμονή Μητροπολίτη - See more at: http://www.amen.gr/article17381#.UzRzvtoFzfw.facebook

Η αγωνία του παρ’ ολίγον και εν αναμονή Μητροπολίτη - See more at: http://www.amen.gr/article17381#.UzRzvtoFzfw.facebook

Κάθε φορά που θα κενωθεί ένας Μητροπολιτικός Θρόνος, πολλές φορές ακόμα και όταν ο Μητροπολίτης του κάθεται πάνω σε αυτόν, αρχίζουν οι συζητήσεις για την επόμενη ημέρα.  Ακούγεται αυτός, αλλά μάλλον θα γίνει ο άλλος και πάει λέγοντας…. Αυτό έχει ένα μεγάλο κόστος! Πρώτον η αγωνία, να επιβλέψει ο Κύριος και να δει τον υποψήφιο και μαζί με τον Κύριο να τον δουν και οι εκλέκτορες Μητροπολίτες…. Μετά, είναι η ετοιμασία. Άμφια, μίτρες, πατερίτσες που βγαίνουν από την ναφθαλίνη, σιδερώνονται, ετοιμάζονται και αν δεν έρθει το ποθούμενο, που λεγε και ο πατροΚοσμάς ο Αιτωλός, άντε πάλι ξανά μανά μέσα. Αγωνία χωρίς τέλος. Και άντε να πάρουμε το «χρίσμα», σαν να ναι αβάφτιστος ο υποψήφιος…
Το περίεργο βέβαια, είναι πως συνήθως οι ίδιοι οι Αρχιμανδρίτες λένε πως δεν το σκέπτονται, αλλά επί παραδείγματι δέχονται συγχαρητήριες ευχές από «αυθόρμητους» φίλους και εκατοντάδες πνευματικά τέκνα(!) στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (πχ. Facebook)…  Ή ακόμα χειρότερα βλέπεις κάποιους να προσκυνάνε τους εκλέκτορες προ της εκλογής και μετά την ανάδειξη άλλου υποψηφίου να υβρίζουν εκείνους που δεν τους ψήφισαν. Άσε το άλλο. Αγωνίζονται να προβάλλουν τον εαυτό τους με δεκάδες φωτογραφίες τους σε όλες τις πόζες και τις στάσεις μέσα από τις εκκλησιαστικές σελίδες στο διαδίκτυο και έχουν την ψευδαίσθηση και σίγουρα την ανωριμότητα πως όταν έρθει η ευλογημένη ώρα, αυτά – και οι όποιες δημοσιογραφικές γνωριμίες τους – θα φέρουν το ποθούμενο…  Και το χειρότερο, δημόσια να ομνύει ο υποψήφιος πως ουδέποτε επεδίωξε την Αρχιεροσύνη… O tempora o mores!
Μου θυμίζει μια παλιά ιστορία, οι παλαιότεροι από εμάς θα την θυμούνται, όπου κάποιος μακαρίτης πλέον Αρχιμανδρίτης, σε κάθε εκλογή «ακουγότανε» σαν επικρατέστερος και σε πολλά τριπρόσωπα το όνομα του μπήκε… Βέβαια, κάθε φορά που κάποιος του ευχόταν «με το καλό», εκείνος απαντούσε «σωπάτε καλέ, μην τα λέτε αυτά τα πράγματα, δεν θέλω να γίνω δεσπότης!». Εκμετρήσας  το ζειν, μετέστη από τα επίγεια, στα ουράνια, εκτελώντας και εκείνος το κοινόν των ανθρώπων χρέος.
Πολλοί σκέφθηκαν τότε. Κρίμα που δεν πρόφθασε να γίνει δεσπότης! Κάποιος βρέθηκε να πει, ρε παιδιά δεν το θελε ο άνθρωπος να γίνει και άπαντες κούνησαν τις κεφαλές τους συμφωνούντες επί το αυτό…. Όμως, ήρθε η ώρα να πάνε να ανοίξουν το σπίτι του μακαρίτη, οι συγγενείς να πάρουν το μερδικό τους, έπιπλα και οικοσκευές και οι φίλοι του παπάδες το δικό τους, τα άμφια και τους σταυρούς του μεταστάντος αδελφού. Άνοιξαν μια ντουλάπα και τι να δουν. Από πάνω μέχρι κάτω, δεσποτικά άμφια, μίτρες και εγκόλπια…. Είχε κάνει το προικιό του ο μακαρίτης.
Πάνω, πάνω είχε έναν κολλαριστό φάκελο που με καλλιγραφικά γράμματα έγραφε: «Λόγος επί τη χειροτονία μου εις Επίσκοπον…». Το πιο κωμικό όμως, απ’ όσα σας περιέγραψα είναι το κείμενο του χειροτονητηρίου λόγου, που ουδέποτε εκφωνήθηκε και ο οποίος στην απαρχή του, μεταξύ άλλων συμπεριλάμβανε την φράση: «ευχαριστώ τον Θεό δια την υψίστην ταύτην τιμήν, η οποία ουδέποτε επέρασε από την σκέψην μου, πως θα μπορούσε να γίνει εις εμε..!».

Φαντάζομαι, θα σκέφτεστε ότι είμαι υπερβολικός, ίσως και εξαιρετικά αυστηρός με τους περιφερόμενους μνηστήρες. Αλλά μήπως δεν έχουν συμβεί όλα αυτά; Πόσοι Αρχιμανδρίτες, που παριστάνουν τους αδιάφορους, περιμένουν στην σειρά να βρεθεί κάποιος να τους πετάξει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ  και τελικά άλλος προλαβαίνει και πέφτει μέσα πριν από αυτούς και ο μεν βουτηχτής αναδύεται  στεμματοφόρος ο άλλος, ο παρ’ ολίγον δεσπότης, μένει ξανά με το επανοκαλύμαυχο, τα ηρεμιστικά και τις σύγχρονες πνευματικές ενασχολήσεις (πχ.Facebook) που συνήθως συνοδεύουν τοιαύτας περιστάσεις. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις, όπως τουλάχιστον συζητείται μεταξύ των κληρικών, το γνωστό άσμα της καλλικέλαδης μεγάλης Κυρίας του ελληνικού τραγουδιού Μαρινέλλας, «Άνοιξε πέτρα να κλειστώ» αποτελεί την αγαπημένη συντροφιά κάποιων εκ των απογοητευμένων εν αναμονή Μητροπολιτών,  ύστερα από κάθε αποτυχημένη προσπάθεια εκλογής των… Και τα χάπια σταματούν και το τραγούδι αλλάζει μπροστά στο ενδεχόμενο μιας άλλης εκλογής όταν ξανά οι δόλιοι – τυφλωμένοι από την εμμονή να φορέσουν Αρχιερατική Μίτρα -  βρεθούν να μετρούν για μία ακόμη φορά τα βλογημένα τα κουκιά, κουκιά που όχι μόνον δεν βαρυστομαχιάζουν αλλά δίνουν την ανεπανάληπτη ευκαιρία στον αποδέκτη τους να βρεθεί στην χώρα των ονείρων και της σωτηρίας, «επί θρόνου υψηλού και επηρμένου», ένθα ουκ έστι λύπη και στεναγμός, αλλά ευτυχία ατελεύτητος…
Και ασφαλώς ανάλογα με το αποτέλεσμα θα ακολουθήσει και η σχετική ανάρτηση στο FB: «Άνοιξε πέτρα να κλειστώ» ή «Είμαι στα χάι μου...».
- See more at: http://www.amen.gr/article17381#.UzRzvtoFzfw.facebook

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-