Ο παπα- Ιάκωβος, ο παπα-Αντώνης, και ο παπα- Αλύπιος (Τατιάννα Γκορίτσεβα)

Ο παπα- Ιάκωβος, ο παπα-Αντώνης, και ο παπα- Αλύπιος (Τατιάννα Γκορίτσεβα)

απόσπασμα από το βιβλίο:

Είναι επικίνδυνο να μιλάς για τον Θεό

Μετάφραση Μαρία Λαγουρού

ΤΗΝΟΣ

Ο παπα- Ιάκωβος

Οι στάρετς είναι πραγματικοί ιατροί. Δεν προφέρουν ποτέ μάταια λόγια στοργικά, δίνουν ένα φάρμακο, συχνά πικρό, αλλά πάντοτε αποτελεσματικό. Κανένας δεν φεύγει από έναν στάρετς, με απελπισία, ούτε με θλίψη. Φεύγει από κοντά του παρηγορημένος, μ’ ένα ακτινοβόλο και ξανανοιωμένο πρόσωπο.

Δεν είναι μόνον η πνευματική σοφία που επιδρά, αλλά και η δύναμη της προσευχής τους, η δύναμη της θετικής και άμεσης αγάπης που γίνεται αισθητή αμέσως από τον καθένα, όπως επίσης και η απεριόριστη εμπιστοσύνη που τους δίνει ο λαός. Χιλιάδες άνθρωποι στην Ρωσία ζουν με την ανάμνηση της συνομιλίας τους μ’ έναν στάρετς και με τις συμβουλές που τους έδωσε. Ο στάρετς είναι μια εικόνα του Θεού. Ακόμα και μια φορά να τον δη κανείς, καταλαβαίνει ότι δεν είναι πια δυνατόν να ζήσει όπως πριν, ότι εις το εξής ολόκληρη η ύπαρξη θα εκτιμάται σε σχέση μ’ αυτή την ομορφιά, μ’ αυτό το φως της χάριτος. Η αγιότητα στους στάρετς, γίνεται μια απαίτηση κι ένα κάλεσμα.

Η φίλη μου είπε μια φορά: «Εάν ο στάρετς Ιάκωβος είναι έτσι, τότε πως πρέπει να είναι ο Χριστός!»

Ένα τεράστιο πλήθος, ανθρώπων ακολουθούσε τον παπα-Ιάκωβο που λουζόταν από το φως της αγάπης όπου κι αν εμφανιζόταν. Το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι η ταπείνωση; Ο στάρετς Ιάκωβος λέει συχνά για τον εαυτό του: «Είμαι ένα χαλάκι όπου οι άνθρωποι σκουπίζουν τα πόδια τους». Κι ακόμα: «Προσπαθώ συνέχεια να σκαρφαλώσω στον πάγκο και ξαναβρίσκομαι από κάτω. Αλλά ξαναπροσπαθώ, δεν κουράζομαι».

Ο παπα-Ιάκωβος είχε πολύ ευρύ πνεύμα. Εγώ κι άλλοι πιστοί διανοούμενοι, συνηθισμένοι να είμαστε ανεκτικοί και να μην εκπλησσόμεθα ποτέ με τίποτα, ξαφνιαστήκαμε από αυτήν την ευρύτητα των κρίσεων των στάρετς, που δεν έχει κανένα κοινό σημείο με το φιλελευθερισμό ούτε με την αδιαφορία. Μια τέτοια ευρύτητα απόψεων κι ένα τέλειο θάρρος ήταν φανερά το αποτέλεσμα της εσωτερικής ηρεμίας, της δυνάμεως και της εμπιστοσύνης στο Θεό.

Ο στάρετς ήταν πολύ οικτίρμων. Θυμάμαι πως μια φορά μετά την ακολουθία στην εκκλησία της κοιμήσεως, είχαμε σχηματίσει μια μεγάλη ουρά περιμένοντας να δεχτούμε την αγία του

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Γιατί λέγεται “κουφή” Εβδομάδα η Εβδομάδα πριν το Σάββατο του Λαζάρου ;

ΓΙΑΤΙ ΛΕΓΕΤΑΙ “ΚΟΥΦΗ” ή “ΒΟΥΒΗ” ΕΒΔΟΜΑΔΑ, Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ;

H έκτη και τελευταία εβδομάδα της Μεγ. Σαρακοστής ονομάζεται “Εβδομάδα των Βαϊων”. Για έξι μέρες πριν το Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαϊων η λατρεία της Εκκλησίας μας ωθεί ν’ ακολουθήσουμε το Χριστό καθώς πρώτος αναγγέλει τοθάνατο του φίλου Του και κατόπιν αρχίζει το ταξίδι Του στη Βηθανία και στην Ιερουσαλήμ. Στο κέντρο της προσοχής είναι ο Λάζαρος – η αρρώστεια του, ο θάνατός του, ο θρήνος των συγγενών του και η αντίδραση του Χριστού σ’ όλα αυτά. Η τελευταία εβδομάδα δηλαδή περνάει με πνευματική περισυλλογή πάνω στην ερχόμενη συνάντηση του Χριστού με το θάνατο – πρώτα στο πρόσωπο του φίλου Του Λαζάρου, έπειτα στο θάνατο του ίδιου του Χριστού. Πλησιάζει η “ώρα του Χριστού” για την οποία τόσο συχνά μιλούσε και προς αυτήν προσανατολιζόταν όλη η επίγεια διακονία Του.

 Η ανάσταση του Λαζάρου έγινε για να βεβαιωθούμε για “Την κοινήν ανάστασιν”. Είναι κάτι το συναρπαστικό να γιορτάζουμε κάθε μέρα για μια ολοκληρη εβδομάδα αυτή τη συνάντηση ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, που αργά αργά πλησιάζει, να γινόμαστε μέρος της, να νιώθουμε με όλο το είναι μας αυτό που υπονοεί ο Ιωάννης με τα λόγια του:”Ιησούς ως είδεν αυτήν κλαίουσαν και τους συνελθόντας… ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν εαυτόν… και εδάκρυσεν” (Ιωάν. 11, 33-35) .Μέσα στη λειτουργική ορολογία, το Σάββατο του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαϊων είναι η”έναρξη του Σταυρού”. (Ι.Μ.Π).

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Μετανόησε και προσκόμισε στον Κύριο τα δάκρυά σου σαν μύρο μετανοίας.

Μετανόησε και προσκόμισε στον Κύριο τα δάκρυά σου σαν μύρο μετανοίας. 

Αγίου Δημητρίου τού Ροστώφ.

Να κρατάς αδιάκοπα την ψυχή σου σε κατάσταση μετανοίας και πένθους. Διαπίστωσε και τις πιο ασήμαντες αδυναμίες σου και πολέμησέ τες. Αν αδιαφορήσεις για τις μικρές πτώσεις και τα μικρά αμαρτήματα, να είσαι βέβαιος ότι θα δεις κάποτε τον εαυτό σου ν' αδιαφορεί και για τα μεγάλα. Από την πιο φευγαλέα και λεπτή αμαρτωλή σκέψη γεννιέται κάποτε το πιο σοβαρό αμάρτημα.

Αρχή της σωτηρίας είναι η αρχή της μετανοίας. Αρχή της μετανοίας είναι η αποχή από την αμαρτία. Αρχή της αποχής από την αμαρτία είναι η καλή πρόθεσις, η αγαθή προαίρεσις.
Η αγαθή προαίρεσης γεννά τους κόπους. Οι κόποι γεννούν τις αρετές. Οι αρετές γεννούν την πνευματική εργασία. Η πνευματική εργασία, τέλος, όταν είναι συνεχής και επίμονη, μονιμοποιεί στην ψυχή την αρετή και την κάνει φυσική κατάστασή της. Όταν φθάσεις σ' αυτή την τελευταία βαθμίδα, λίγο θ' απέχεις από την ψηλάφηση του Θεού!

Άκουσε με πολλή προσοχή πώς ορίζει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος την αληθινή μετάνοια:
Μετάνοια σημαίνει ανανέωσης του βαπτίσματος. Μετάνοια σημαίνει συμφωνία με τον Θεό για νέα ζωή. Μετάνοια σημαίνει οριστική αποχή από την αμαρτία. Μετάνοια σημαίνει βαθιά συντριβή και ταπείνωσις. Μετάνοια σημαίνει μόνιμη απομάκρυνσις από κάθε σωματική απόλαυση. Μετάνοια σημαίνει διαρκής αυτoκατάκρισις. Μετάνοια σημαίνει αδιαφορία για τα πάντα και ενδιαφέρον μόνο για τη σωτηρία της ψυχής σου. Μετάνοια σημαίνει έργα αρετής αντίθετα προς τις προηγούμενες αμαρτίες. Μετάνοια σημαίνει κάθαρσις της σκoτισμένης συνειδήσεως. Μετάνοια σημαίνει θεληματική υπομονή όλων των θλίψεων, από ανθρώπους και από δαίμονες. Μετάνοια σημαίνει αυτοτιμωρίες και συνεχείς ταλαιπωρίες της σάρκας. Μετάνοια σημαίνει κάψιμο των αμαρτιών με τη φωτιά της αδιάλειπτης δακρύρροης προσευχής.
Όλα αυτά αποτελούν την αληθινή μετάνοια. Είναι όμως γνωρίσματα της δικής σου μετανοίας;

Αυτός ο κόσμος, που ξέχασε τον Θεό, δεν είναι παρά κοιλάδα της αμαρτίας και λαβύρινθος του θρήνου. Δεν έχει τίποτε καλό, τίποτε αξιέπαινο. Παντού βασιλεύει η αμαρτία, η

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Από το Πάθος στην Ανάσταση.Παπα Γιώργης Δορμπαράκης.

Από το Πάθος στην Ανάσταση.

῾Η Μ. Σαρακοστή καθιερώθηκε ἀπό τήν ᾽Εκκλησία μας ἀκριβῶς γιά νά μᾶς προετοιμάσει νά ζήσουμε τήν Μεγάλη ῾Εβδομάδα μέ τόν τρόπο πού πρέπει: πνευματικά καί ὄχι τυπικά καί ἐξωτερικά. Μοιάζει ἡ περίπτωση μέ τήν σκληρή ἄσκηση καί προπόνηση πού κάνουν οἱ διάφοροι ἀθλητές, γιά νά φτάσουν μόνο καί μόνο στό νά ἀγωνιστοῦν σ᾽ ἕναν ἀγώνα πού μπορεῖ νά κρατήσει μόλις μερικά λεπτά ἤ δευτερόλεπτα. ῎Ετσι ἐκεῖνο πού ἀπαιτεῖ ἡ Μ. ῾Εβδομάδα φαίνεται ὅτι εἶναι ἡ ἑτοιμότητα καί ἡ ἐγρήγορση ἑνός ἀθλητῆ, ἄρα ἡ ραθυμία καί ἡ ἀκηδία εἶναι τά στοιχεῖα ἀρνήσεως καί καταστροφῆς τοῦ πνεύματος πού τήν χαρακτηρίζει.

Ποῦ ὀφείλεται ἄραγε ἡ ἀπαίτηση αὐτή γιά μία τόσο μεγάλη προετοιμασία; Γιατί δέν μπορεῖ κανείς μέ ἄμεσο τρόπο, ἀπροϋπόθετα, νά μπεῖ μέσα στήν Μ. ῾Εβδομάδα;῾Η Μ. ῾Εβδομάδα ἔχει ὡς περιεχόμενο ὅλα ἐκεῖνα τά συγκλονιστικά γεγονότα τοῦ Πάθους, ἀλλά καί τῆς ᾽Αναστάσεως τοῦ Κυρίου, μέ τά ὁποῖα κυρίως μᾶς ἀπολύτρωσε ἀπό τήν φθορά καί τόν θάνατο. Πρόκειται δηλαδή γιά γεγονότα πού ἔχουν καθαρά πνευματικό χαρακτήρα καί κατά συνέπεια ἀπαιτοῦν πρός κατανόηση καί θέασή τους ἀνεπτυγμένες πνευματικές αἰσθήσεις. Οἱ πνευματικές αἰσθήσεις δέν γεννῶνται καί δέν ἀνταπτύσσονται αὐτομάτως καί χωρίς κόπο. Γιά νά τίς ἀποκτήσει κανείς χρειάζεται νά κοπιάσει, νά κουραστεῖ μέσα κυρίως ἀπό τόν ἀγώνα κατά τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος πού ἀντιστρατεύεται τό πνεῦμα (βλ. Γαλ. 5, 17). ῾Η Σαρακοστή λοιπόν ἔχει ὡς περιεχόμενο ἀκριβῶς τόν ἀγώνα αὐτόν, πού φανερώνεται μέσα ἀπό τήν νηστεία, τήν πιό ἔντονη καί συχνή προσευχή, τίς μετάνοιες, τίς ἀγρύπνιες. Συμβαίνει κάτι παρόμοιο μέ τό φῶς τοῦ ἥλιου. Γιά νά τό δεῖ κανείς χρειάζεται νά ἔχει ὑγιῆ τά μάτια του, ἀκέραιη τήν αἴσθηση τῆς ὁράσεώς του. ῎Ετσι καί μέ τό πνευματικό φῶς τῶν ἡμερῶν τῆς ῾Εβδομάδος αὐτῆς: δέν μπορεῖ κανείς νά τό δεῖ παρά στόν βαθμό πού ἔχει ὑγιᾶ τήν πνευματική του ὅραση. Τήν ἀλήθεια ὅτι τά γεγονότα εἶναι σάν τό φῶς τοῦ ἥλιου ἀκοῦμε καί στά τροπάρια τῆς πρώτης ἤδη ἡμέρας, τῆς Μ. Δευτέρας, ὅπως στό πολύ γνωστό: ῾Τά πάθη τά σεπτά ἡ παροῦσα ἡμέρα ὡς φῶτα σωστικά ἀνατέλλει τῷ κόσμῳ᾽.῾Υπάρχει ὅμως καί μία ἀκόμη ἀλήθεια πού θίγεται μέσα ἀπό τήν παρομοίωση πού κάνουμε καί πού ἐκφράζει πράγματι τό περιεχόμενο τῆς πίστεώς μας. ῞Οπως γιά νά δεῖ κανείς τό φῶς τοῦ ἥλιου ἀπαιτεῖται νά βρίσκεται μέσα στίς ἀκτίνες του, νά εἶναι δηλαδή μέτοχος τοῦ φωτός, κατά τόν ἴδιο τρόπο καί ἡ κατανόηση καί ἡ θέαση τοῦ φωτός τῶν ἡμερῶν τῆς Μ. ῾Εβδομάδος σημαίνουν μετοχή σ᾽ αὐτό. Μέ ἄλλα λόγια παρακολουθεῖ καί κατανοεῖ τά γεγονότα τοῦ Πάθους καί τῆς ᾽Αναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἐκεῖνος πού μετέχει σ᾽ αὐτά.῾Υπό τό πνεῦμα αὐτό ἡ Μ. ῾Εβδομάδα δέν εἶναι μόνον ἡ πορεία τοῦ Χριστοῦ στά

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Οι από τον Φυσικό κόσμο χρησιμοποιούμενοι συμβολισμοί στον Ακάθιστο Ύμνο και η θεολογική τους ερμηνεία.

Οι από τον Φυσικό κόσμο χρησιμοποιούμενοι συμβολισμοί στον Ακάθιστο Ύμνο και η θεολογική τους ερμηνεία. 

 

            

Απόσπασμα.

Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου.

1.H AMΠΕΛΟΣ.

Η Θεοτόκος η Άμπελος η Αληθινή.

Ανυμνούμέν σε, βοώντες Χαίρε όχημα, Ηλίου του νοητού, άμπελος αληθινή, τον βότρυν τον πέπειρον, η γεωργήσασα, οίνον στάζρντα, τον τας ψυχάς ευφραίνοντα, των πιστώς σε δοξαζόντων.

Η Παναγία παρομοιάζεται με την άμπελο, από την οποία βλάστησε το τσαμπί με το ώριμο σταφύλι, ο Χριστός, που πήρε τα αγνά της αίματα, για να φτιάξει την δική του ανθρώπινη σκηνή την δική του άμπελο και να μαζέψει σ’ αυτή τα λογικά κλήματα, τους πιστούς, να τα περιποιηθεί και να τα συνάψει στο μυστικό σώμα της Εκκλησίας του,τον Νέο Ισραήλ της Χάριτος. Να τους δώσει να πιούν το αίμα του, το πιοτό της Αθανασίας και της αιώνιας ζωής, που μεθάει τον άνθρωπο και τον κάνει να χάνεται στην απειρία του Θεού . Βότρυν τον παμπέπειρον Αγνή, όν αγεωργήτως εν μήτρα εκυοφόρησας, ξύλω ως εώρακας, τούτον κρεμάμενον, θρηνωδούσα ηλάλαζες, και έκραζες. Τέκνον, γλεύκος εναπόσταξον, δι’ ού η μέθη αρθή, πάσα των παθών Ευεργέτα, δι’ εμού της σε τετοκυίας, σου την ευσπλαγχνίαν ενδεικνύμενος

2.ΒΑΤΟΣ.

Κατά την ερμηνεία των Πατέρων της Εκκλησίας η Αγία Βάτος προεικόνισε τη Θεοτόκο, η οποία αν και συνέλαβε

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η μοναξια των πολλών. Του Ρ.Μ. απομαγνητοφώνηση/δακτυλογράφηση: Δ.Θ.

Η μοναξια των πολλών.
Του Ρ.Μ.
απομαγνητοφώνηση/δακτυλογράφηση: Δ.Θ.

Ο Χριστός δεν Σταυρώθηκε για να έχουμε παρέα και ζεστασιά. Οχι πως είναι κάτι κακό να έχουμε αυτά. Και ανθρώπινο είναι και ευκτέο. Αλλά δεν είναι ο στόχος μας. Είναι ανθρώπινες παρηγοριές.

Αν για να τα αποκτήσεις αυτά πρέπει να ξεφτιλιστείς ως προσωπικότητα (και δεν εννοούμε την ταπείνωση, αλλά το να κάνεις παραχωρήσεις στις αρχές σου ως Χριστιανός και να γίνουν κλωτσοσκούφι) και να λες πράγματα που μπορεί να χαροποιούν τον κόσμο, απλά για να είσαι ο γελωτοποιός τους , για να νοιώθουν όμορφα , ευχάριστα, χαρούμενα. Τότε δεν κάνεις τίποτα. Δεν είναι show business. Μπορεί να είσαι ανάποδος, γκρινιάρης και απαιχθής τύπος και να έχεις δίκιο και μπορεί να είσαι αγαπητός , δημοφιλής και πράος και να βρεθείς στα σκουπίδια της ιστορίας. Ο Χριστιανισμός δεν είναι ηθική. Δεν είναι αυτοδικαίωση. Δεν είναι η γνώμη των άλλων. Ο Ντοστογιέφσκι δεν ήταν "καλός άνθρωπος" . Καθαρματάκι ήταν. Αλλά υπηρέτησε τον Χριστό. Και άλλοι πολλοί στην ιστορία.

Το να μην ακολουθήσεις το μάρκετινγκ τελικά σε διώχνει μακριά. Μένεις μόνος. Φταις και εσύ που έχεις μείνει μόνος ; Αναμφίβολα. Αλλά και τι έγινε; emoticon smile Καλύτερα να περάσεις την κόλαση εδώ παρά μετά. Δεν δικαιωνόμαστε αναμεταξύ μας με ψηφο όπως στα καλλιστεία. Πρέπει όμως και εσύ να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν . Πράγμα δύσκολο. Αν σε νοιάζει να σε αγαπούν ,τότε είσαι εγωϊστής (Γερ. Πορφύριος) .

Αν υψωθούν πολλοί εναντίων σου τότε δεν πρέπει να θελεις γίνεις δημοφιλής γιατί θα περάσεις κόλαση. Αλλά και πάλι, τι έγινε; Ξέρετε πόσοι περνάνε πραγματική κολαση ; Τι είναι η μοναξια μπροστά σε φριχτούς πόνους η σε μια ζωή τυρρανισμένη; Τιποτα. Δεν είμαστε εδώ για να περνάμε καλά, ούτε για να κάνουμε "χαρούμενες προτεστάντικες παρέες" τραγουδώντας σε οργανώσεις Ειμαστε εδώ για να μάθουμε. Και ολοι δεν μαθαίνουμε με τον ίδιο τρόπο. Ολους όμως μας αγαπάει ο Θεός. Και τα στραβοξυλα. ΚΥΡΙΩΣ τα στραβόξυλα, γιατί αυτά το χρειάζονται περισσότερο.

Γι'αυτό η αποδοχή της μοναξιάς, μπορεί να είναι θεραπευτική αδελφέ και να σε δυναμώσει. Και ενώ οι άλλοι σε οικτίρουν , εσύ περνάς καλύτερα και αυξάνεσαι. Και νομίζουν πως είσαι στην κόλαση, ενώ κόλαση ζουν εκείνοι, που έχουν ανταλλάξει για λίγη επίγεια "παρέα" ολα οσα είναι αγαθά. Και αντάλλαξαν τον πόνο, που είναι πηγή της πραγματικής χαράς με την κοσμική χαρά και νομίζουν πως αυτό είναι ταπείνωση. Και χτυπούν χωρίς να κοιτούν, και πάλι νομίζονται ταπεινοί. Και κρίνουν χωρίς να ξέρουν και πάλι

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου (Σεβ. Μητροπ. Ναυπάκτου & Αγ. Βλασίου Ιερόθεος).

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου (Σεβ. Μητροπ. Ναυπάκτου & Αγ. Βλασίου Ιερόθεος)

α) Τι σημαίνει ευαγγελισμός
β) Η θέωση της Παναγίας
γ) Θεοτόκος και προπατορικό αμάρτημα
δ) Υπακοή και ελευθερία της Θεοτόκου
ε) Η σύλληψη του Λόγου έγινε δημιουργικώς
στ) Η θέωση της ανθρωπίνης φύσεως «άμα τη προσλήψει»
ζ) Η υπέρ φύσιν και κατά φύσιν κυοφορία
η) Η σύλληψη ανήδονος, η κυοφορία άκοπος και η γέννηση ανώδυνος
θ) Η Θεοτόκος τύπος του μέλλοντος αιώνος
ι) Προσωπική μέθεξη του Ευαγγελισμού

Η εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου είναι Δεσποτικοθεομητορική εορτή. Αυτό σημαίνει ότι είναι Δεσποτική επειδή αναφέρεται στον Δεσπότη Χριστό, ο οποίος συνελήφθη στην γαστέρα της Θεοτόκου, και θεομητορική εορτή επειδή αναφέρεται στο πρόσωπο εκείνο που συνετέλεσε στην σύλληψη και την ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού, δηλαδή την Παναγία.
Η Θεοτόκος Μαρία έχει μεγάλη αξία και σπουδαία θέση στην Εκκλησία, ακριβώς γιατί ήταν το πρόσωπο εκείνο που περίμεναν όλες οι γενεές, και αυτή έδωσε στον Λόγο του Θεού την ανθρώπινη φύση. Έτσι, το πρόσωπο της Θεοτόκου συνδέεται στενά με το Πρόσωπο του Χριστού. Και η αξία της Παναγίας δεν οφείλεται μόνον στις αρετές της, αλλά κυρίως στον καρπό της κοιλίας της. Γι’ αυτό, η Θεοτοκολογία συνδέεται στενώτατα με την Χριστολογία. Όταν κάνουμε λόγο για τον Χριστό δεν μπορούμε να αγνοήσουμε αυτήν που του έδωσε σάρκα, και όταν κάνουμε λόγο για την Παναγία, αναφερόμαστε ταυτόχρονα και στον Χριστό, γιατί από Αυτόν αντλεί Χάρη και αξία. Αυτό φαίνεται καθαρά στην ακολουθία των Χαιρετισμών, στην οποία υμνείται η Θεοτόκος, αλλά πάντοτε εν συνδυασμώ με το ότι είναι μητέρα του Χριστού: «Χαίρε ότι υπάρχεις βασιλέως καθέδρα, χαίρε ότι βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα».
Αυτός ο σύνδεσμος Χριστολογίας και Θεοτοκολογίας φαίνεται και στην ζωή των αγίων. Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των αγίων, που είναι τα πραγματικά μέλη του Σώματος του Χριστού, είναι ότι αγαπούν την Παναγία. Είναι αδύνατον να υπάρχη άγιος ο οποίος δεν την αγαπά.
 
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι η αρχή όλων των Δεσποτικών εορτών. Στο απολυτίκιο της εορτής ψάλλουμε: «σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και του απ’ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις…». Το περιεχόμενο της εορτής αναφέρεται στο γεγονός κατά το οποίο ο αρχάγγελος Γαβριήλ – ο άγγελος εκείνος με τον οποίο συνδέονται όλα τα γεγονότα που έχουν σχέση με την ενανθρώπηση του Χριστού – επισκέφθηκε με εντολή του Θεού την Παναγία και την πληροφόρησε ότι έφθασε ο καιρός της σαρκώσεως του Λόγου του Θεού, και ότι αυτή θα γίνη η μητέρα Του. (βλ. Λουκά α’, 26-56).
Η λέξη «ευαγγελισμός» αποτελείται από δύο επί μέρους λέξεις, ήτοι εύ και αγγελία, και δηλώνει την καλή είδηση, την καλή αγγελία. Πρόκειται για την πληροφορία που δόθηκε δια του αρχαγγέλου ότι ο Λόγος του Θεού θα ενανθρωπήση για την σωτηρία του ανθρώπου. Ουσιαστικά πρόκειται για την εκπλήρωση της υποσχέσεως του Θεού, που

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η 25η Μαρτίου και το πραγματικό νόημά της.(Ιωσήφ, Μητροπολίτου Προικοννήσου).

Η 25η Μαρτίου και το πραγματικό νόημά της.(Ιωσήφ, Μητροπολίτου Προικοννήσου).

Η 25η του Μαρτίου μας φέρνει και πάλι μπροστά στη μεγαλύτερη και ιερώτερη επέτειο της ιστορίας της Ρωμηοσύνης. Εκείνη του ξεσηκωμού του Γένους ενάντια στον κατακτητή και τύραννο, που για περισσότερους από τέσσερεις αιώνες το σταύρωνε και το ευτέλιζε στον Γολγοθά της δουλείας. Του ξεσηκωμού, αλλά και της παλιγγενεσίας που, Θεού ευδοκήσαντος, ακολούθησε.

Βρισκόμαστε πάλι μπροστά σε μνήμες ιερές γεγονότων σπουδαίων και μεγάλων, που σημάδεψαν όχι μόνο την ελληνική, μα και την πανανθρώπινη ιστορία. Το Μεσολόγγι, για παράδειγμα, το Κούγκι, το Ζάλογγο, η Αραπίτσα, το Μανιάκι, η Αλαμάνα και τόσα άλλα, που «επιλείψει με διηγούμενον ο χρόνος» (Εβρ. 11: 32), σημάδεψαν την πανανθρώπινη ιστορία ανεξίτηλα! Και πίσω απ’ αυτά βρίσκονται άνθρωποι μεγάλοι, ελεύθεροι μέσα στην εξωτερική σκλαβιά, γενναίοι και δυνατοί. Και, για να θυμηθώ τον ποιητή, «Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους, για τους γενναίους, τους δυνατούς, αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα, τα γενναία, τα δυνατά». Λυπάμαι που ο λόγος μου είναι φτωχός και δε θα μπορέσει να σταθεί αντάξιός τους. Ας με συγχωρήσουν οι ιερές τους σκιές…

Πολλά γράφτηκαν μέσα στις δεκαετίες που κύλισαν από τότε, σχετικά με το νόημα του ξεσηκωμού εκείνου και της θυσίας των προγόνων μας. Άλλα πλησιέστερα στην αλήθεια κι άλλα μακρύτερα. Δεν έλειψαν, δυστυχώς, κι εκείνοι που θέλησαν να δώσουν στον Αγώνα ένα νόημα που οι ίδιοι θα προτιμούσαν, βλέποντας τα πράγματα μέσα από χρωματιστά γυαλιά και παραμορφωτικά ιδεολογικά κάτοπτρα! Γι’ αυτό κι εγώ θα προτιμούσα ν’ ακουστεί η ήρεμη φωνή του ποιητή, που αντιμετωπίζει την ιστορία με την ευαισθησία που χαϊδεύει ένα λουλούδι, με τη λαχτάρα που ακούει τα πρωινά τον όρθρο των πουλιών και με την ευλάβεια που ακούει το κλάμα ενός παιδιού. Λέει, λοιπόν, ο μεγάλος μας Σεφέρης: 

«Για μας ήταν άλλο πράγμα ο πόλεμος

για την πίστη του Χριστού

και για την ψυχή του ανθρώπου

καθισμένη στα γόνατα της Υπερμάχου Στρατηγού,

που είχε στα μάτια ψηφιδωτό τον καημό της Ρωμηοσύνης».

«Για την πίστη του Χριστού», λοιπόν, και «για την ψυχή του ανθρώπου», ήταν ο ξεσηκωμός του ’21! Για την πίστη του Χριστού, που χλευαζόταν καθημερινά απ’ τον

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ἡ ἀνάγκη τῆς συγγνώμης καί ἀνανεώσεως μέσα στήν Ἐκκλησία.

Ἡ ἀνάγκη τῆς συγγνώμης καί ἀνανεώσεως μέσα στήν Ἐκκλησία

π. Δημήτριος Στανιλοάε

 

Ὁ Κύριός μας συνέδεσε ἀναπόσπαστα τή συγχώρεση μας ἀπό τόν Θεό μέ τή συγχώρεση πού ὀφείλουμε νά δίνουμε στούς ἀνθρώπους, πού μᾶς ἔβλαψαν. (Κυριακή προσευχή, Ματθ. στ’ , 12 καί ἡ παραβολή τῶν δύο ὀφειλετῶν, Ματθ. κη’, 21-35).

Στήν πραγματικότητα καί στίς περισσότερες περιπτώσεις τά ἁμαρτήματα γιά τά ὁποῖα ζητᾶμε τή συγγνώμη τοῦ Θεοῦ, εἶναι οἱ ἀδικίες πού κάναμε στούς ἄλλους. Ἑπομένως, ὀφείλουμε νά ζητᾶμε συγχώρεση ὄχι μόνο ἀπό τόν Θεό, ἀλλά κι ἀπό κείνους πού πληγώθηκαν ἀπ᾽ αὐτά τά ἁμαρτήματα: ἀλλοιῶς ὁ Θεός δέν μᾶς συγχωρεῖ (Ματθ. ε’, 23-26). Πίσω ἀπό τούς ἀνθρώπους στούς ὁποίους κάναμε κακό, βρίσκουμε τόν Θεό κι ὅταν ἁμαρτήσουμε στόν Θεό, πάντοτε πίσω Του βλέπουμε τούς ἀνθρώπους.

Περιφρονώντας τόν Θεό, θραύουμε ἕνα ἠθικό ἐλατήριο στούς ἄλλους, δίνοντάς τους ἕνα κακό παράδειγμα. Ὁ ἄνθρωπος πού δέν συμπεριφέρεται μέ λεπτότητα πρός τόν Θεό, δέν τήν ἔχει οὔτε πρός τούς ἀνθρώπους καί συμβάλλει στό νά μεγαλώνη ἡ ἀναισθησία τους ἀπέναντι στόν Θεό.
Ἐπίσης ὁ Θεός θέτει ὑπό ὅρους τή συγχώρεση πού δίνει γιά τά ἁμαρτήματα πρός τό πρόσωπό Του, ἀνάλογα μέ τό ἄν ζητᾶμε συγγνώμη ἀπό τούς ὁμοίους μας.
Ἀλλά, ἄν γιά νά πάρουμε τή συγγνώμη τοῦ Θεοῦ ἔχουμε ἀνάγκη τή συγχώρηση τῶν ἄλλων κι ἐκεῖνοι ἔχουν ἀνάγκη τή δική μας συγγνώμη, γιά νά συγχωρεθοῦν ἀπό τόν Θεό.
Ἄρα γιά νά πάρουμε συγχώρεση ἀπό τόν Θεό, πρέπει συνάμα νά συγχωρέσουμε καί τούς ἄλλους πού μᾶς πρόσβαλαν καί νά ζητήσουμε συγγνώμη ἀπό κείνους πού ἀδικήσαμε. Καί τό ἕνα καί τό ἄλλο, εἶναι πολύ δύσκολα. Μᾶς εἶναι εὐκολώτερο νά ζητᾶμε συγγνώμη ἀπό τόν Θεό, γιατί κατά κάποιο τρόπο μᾶς τό ἐπιβάλλει τό μεγαλεῖο του καί χωρίς θεωρητική δυσκολία ἀναγνωρίζουμε τήν ἐξάρτησή μας ἀπ᾽ Αὐτόν ‒ δέν μιλῶ γιά τούς ἄπιστους, ἀλλά γιά τούς πιστούς. Ἀντίθετα, εἶναι πολύ δύσκολο, ἀκόμα καί γιά τούς πιστούς, νά ἀποφύγουμε νά περιφρονήσουμε τούς ἀνθρώπους πού δέν μᾶς ἐπιβάλλονται μέ τό ὁρατό μεγαλεῖο τους.
Ἀκόμη, ἀνάμεσα στή συγχώρεση πού ὀφείλουμε νά δώσουμε στούς ἄλλους καί στήν ἀνάγκη νά ζητήσουμε συγχώρεση, ἡ δεύτερη στάση εἶναι ἡ δυσκολώτερη. Ὅταν μᾶς ζητᾶνε συγνώμη, οἱ ἄλλοι φαίνονται νά μπαίνουν σ᾽ ἕνα ἐπίπεδο κατώτερο κι αὐτό ἀγγίζει τήν καρδιά μας, γιατί κολακεύει τήν ὑπερηφάνειά μας. Ὅταν ζητᾶμε συγγνώμη γιά τούς ἑαυτούς μας, ὑπονοεῖται ὅτι κατεβαίνουμε ἀπό τό βάθρο τῆς φαινομενικῆς μας ἀνωτερότητας ὅτι ἀναγνωρίζουμε τήν ἐξάρτησή μας ἀπό τούς ἄλλους.
Ἡ ἴδια ἀλαζονεία κρύβεται κάτω ἀπό τήν ἄρνησή μας νά συγχωρέσουμε καί τή δυσκολία μας νά ζητήσουμε συγγνώμη. Ἀλλά ὅταν συγχωροῦμε, δέν ἀρνούμεθα ἀναγκαστικά ὅλη τήν ὑπερηφάνειά μας, ἐνῶ ἄν προχωρήσουμε παραπέρα, ἄν ζητήσουμε συγγνώμη, ἔχουμε καταρρίψει τό τελευταῖο ὑπόλοιπο τῆς ὑπερηφάνειάς μας. Μόνο σ᾽ αὐτή τήν περίπτωση ἡ καρδιά μας κινεῖται μέ εἰλικρίνεια καί καθαρότητα, χωρίς κανένα ἀμφίβολο κίνητρο.
Ἡ ἄρνηση τῆς συγχωρήσεως ἤ τῆς αἰτήσεως γιά συγγνώμη, κρατάει σκληρή τήν ψυχή. Τό κακό πού μᾶς ἔκανε ὁ ἄλλος, ὅταν διατηρῆται μέσα στή συνείδησή μας, εἶναι μιά ἀκαθαρσία, πού παραμένει μέσα μας, μᾶς δηλητηριάζει συνέχεια κι ἐξαπλώνει τήν ἀηδιαστική ὀσμή της σ᾽ ὅλο τό εἶναι μας. Οἱ ἀναλαμπές ἤ τό σκοτάδι αὐτοῦ τοῦ δηλητηρίου, ἐνοχλοῦν τά μάτια μας καί δέν μποροῦμε ν᾽ ἀγαπήσουμε τόν Θεό καί ὁ ἄλλος δέν μπορεῖ ν᾽ ἀγαπήση ἐμᾶς.
Μόνο ἡ εἰλικρινής συγγνώμη διαλύει μέσα στήν ψυχή μας αὐτό τό ξένο σῶμα κι ἐλευθερώνει

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η πραγμάτωση της δικαιοσύνης του Θεού.

Η πραγμάτωση της δικαιοσύνης του Θεού.

Όλα εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας… με πολύ αισθητό, μάλιστα, τρόπο. Τα βλέπουμε, τα ακούμε και τα ψηλαφούμε. Όλη η δικαιοσύνη του Θεού πραγματώνεται ενώπιόν μας, με εκπληκτική ακρίβεια, χωρίς να της ξεφεύγει τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα κρυμμένο. Όλη η θέα του Λόγου της υπάρξεως και του κάθε όντος ξεχωριστά, του κόσμου των αγγέλων, των κεκοιμημένων αγίων, του Παραδείσου και της Κολάσεως, βρίσκεται στο αντιληπτικό μας πεδίο. Απλά δεν το διακρίνουμε. Επειδή η περιγραφή του κόσμου που έχουμε μέσα στον νου μας είναι αυτή που προκύπτει από το σε βαθμό βαριάς αναπηρίας στενεμένο ‘εγώ’ μας. Η στένευση αυτή του ‘εγώ’ είναι που προκαλεί την τεράστια στένευση των αντιληπτικών –και, κατά συνέπεια, κοσμοερμηνευτικών- δυνατοτήτων μας.

Είναι σαν να έχουν κολλήσει τα μάτια κάποιου σε ένα μικροσκόπιο από γεννησιμιού του, να βλέπει τι συμβαίνει εντός του χώρου κάποιων κυττάρων, χωρίς όμως να μπορεί να εντάσσει τα όσα βλέπει στο ευρύτερο συμπαντικό πλαίσιο μέρος του οποίου αποτελεί ο χώρος που παρατηρεί. Αν ξεκολλήσουν τα μάτια του από τους φακούς του μικροσκόπιου θα αντιληφθεί τι συμβαίνει… δεν τα ξεκολλάει όμως, διότι όλος ο κόσμος του είναι ο χώρος που βλέπει μέσα από το μικροσκόπιο και τρέμει μην χάσει τον έλεγχο του κόσμου αυτού.

Γι’αυτό, η ανάσταση στην εν Θεώ ζωή ξεκινάει με έναν θάνατο… με την απόφαση της διακινδύνευσης να χάσουμε κάθε έλεγχο πάνω στην ζωή (ή, μάλλον, πάνω στην πολύ στενή εικόνα της ζωής που την έχουμε ταυτίσει με την ζωή). Είναι ένα ρίσκο και θέλει τόλμη… πρόκειται για ένα ‘πείραμα’ που δεν έχει επιστροφή, και όπου τα πειραματόζωα είμαστε οι ίδιοι.

Εκεί, ακριβώς, βρίσκεται και το μυστικό της έγκυρης προσευχής… στο να απευθυνθείς στον Θεό ‘μετέχοντας’ και όχι στέκοντας ως ‘παρατηρητής’ σε μια γωνιά, για να δεις τι θα συμβεί. Όταν θέλεις να κρατήσεις την θέση του ‘παρατηρητή’ δεν μπορείς να εισέλθεις στην συνθήκη της Ενότητας, αφού η παρατήρηση διχάζει και κατακερματίζει τον κόσμο στην συνείδηση. Όλο το κλειδί της εισόδου στον ‘χώρο’ του Θεού –και στο σημείο απ’όπου ορά ο Ίδιος την δημιουργία Του- είναι εκεί: στην συνθήκη της Ενότητας.

Αν, λοιπόν, κάποιος μπορέσει έστω και για πολύ λίγο να βρεθεί σε κατάσταση αληθινής προσευχής, μετά όλα θα ακολουθήσουν από μόνα τους… θα’ναι σαν να’χει ραγίσει ο τοίχος μιας κατασκότεινης αίθουσας (όπου μέσα της σκοντάφτουμε συνεχώς χωρίς να ξέρουμε τι που βρίσκεται και γιατί βρίσκεται) και να’χει αρχίσει να μπαίνει φως προσφέροντας γνώση του τι συμβαίνει εντός της.

Ξέρω… θα θελήσουν να ρωτήσουν πολλοί ‘και γιατί να έχουν κολλήσει τα μάτια μας στους φακούς του μικροσκόπιου από γεννησιμιού μας;’. Πρόκειται για εύλογη, καθ’όλα, ερώτηση, αλλά… και αυτού του ερωτήματος η απάντηση περνάει από το να πέσει φως στην κατασκότεινη αίθουσα. Μόνο η θέα του τι συμβαίνει μέσα στην αίθουσα μπορεί να αποκαλύψει τον λόγο (μην ξεχνάμε, πρόκειται για αίθουσα με ένα σωρό σχεδιαγράμματα στους τοίχους, γραπτά, ντουλάπια, κρύπτες, καταπακτές και υπόγειους διαδρόμους... βυθισμένη στο σκοτάδι).

Η απάντηση του γιατί έχει κατακερματιστεί στις συνειδήσεις μας ο κόσμος, δεν είναι μια απάντηση που μπορεί να βρεθεί δια των μέσων του κατακερματισμένου κόσμου… παρά μόνο δια των αντιληπτικών δυνατοτήτων που γεννάει η βίωση του κόσμου της Ενότητας.

Καλή Άνοιξη και καλή συνέχεια Σαρακοστής…


Δημήτρης Λαλούσης

Επιμέλεια κειμένου

Αρετή Μαυροπούλου.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναίτης ο συγγραφέας της Κλίμακος

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΣΙΝΑΪΤΗΣ: Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΗΣ «ΚΛΙΜΑΚΟΣ»

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Η Δ΄ Κυριακή των Νηστειών είναι αφιερωμένη σε μια μεγάλη ασκητική, πατερική  και πνευματική μορφή της Εκκλησίας μας, στον άγιο Ιωάννη το Σιναΐτη, ο οποίος μας είναι καλλίτερα γνωστός ως άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, από το ομώνυμο περισπούδαστο σύγγραμμά του. Η προβολή και η τιμή του αγίου αυτού άνδρα κατά την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή κρίθηκε επιβεβλημένη από τους Πατέρες. Το περίφημο σύγγραμμά του, θεωρήθηκε ως εξαιρετικό μέσο πνευματικής καθοδήγησης για τους αγωνιζόμενους πιστούς. Αλλά και η οσιακή του μορφή αποτελεί παράδειγμα αγώνα κατά των ψυχοκτόνων  παθών μας αυτή την ιερή περίοδο.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ταπείνωση και Μετάνοια πάνε μαζί! Αρχιμ.Παυλος Παπαδόπουλος.

Ταπείνωση και Μετάνοια πάνε μαζί! 

Όταν ο άνθρωπος φτάσει στο σημείο να μην καταλαβαίνει τα λάθη του λόγω της μεγάλης ιδέας του εαυτού του είναι ένα βήμα πριν την καταστροφή του.

Κρατάει μία μικρή σκάλα και επιμένει ότι μπορεί να κατέβει ή να ανέβει ένα τεράστιο ύψωμα. Ο εγωιστής είναι θολωμένος από το άρωμα του Εγώ του, μεθυσμένος από έπαρση και αυταρέσκεια…

Η αυτοκριτική στον υπερήφανο άνθρωπο παύει να υπάρχει. Ο αυτοέλεγχος δεν υφίσταται. Η μετάνοια είναι κάτι το άγνωστο ή κάτι το «ανεπίτρεπτο»!
Ο υπερήφανος άνθρωπος τραγουδά κάθε μέρα, κάθε στιγμή «ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ….». Τραγουδά ανέμελος την στιγμή που τοποθετεί τον εαυτό του δίπλα στον γκρεμό του πνευματικού κόσμου, έτοιμος να αυτοκτονήσει πνευματικά!
Ο εγωιστής δεν βλέπει που βαδίζει…και όμως νομίζει ότι βλέπει πιο καλά από όλους.
Ο εγωιστής δεν ακούει τίποτα παρά μόνο την φωνή του και όμως νομίζει ότι είναι ο πιο δίκαιος και τίμιος άνθρωπος.
Ο εγωιστής δεν αντιλαμβάνεται ότι αμαρτάνει και όμως νομίζει ότι είναι ο πιο άγιος και ευάρεστος στον Θεό (αν πιστεύει).
Ο εγωισμός καταστρέφει κάθε καλό του ανθρώπου, μάλλον το μεταβάλει από καλό σε κακό, από αρετή σε πάθος!

Ο κόσμος δυστυχώς αρέσκεται στους εγωιστές….επιμένει οι άνθρωποι να είναι εγωιστές για να καταφέρουν δήθεν πολλά στην ζωή τους.
Ο κόσμος όμως συνεχώς εργάζεται για τον «περισπασμό της αμαρτίας». Προσέξτε ο κόσμος δεν είναι αμαρτία αλλά κάτι χειρότερο! «Διότι από την αμαρτία μπορεί κανείς να

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ματαιοδοξία.Μια επικίνδυνη αρρώστια. (Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Ματαιοδοξία.Μια επικίνδυνη αρρώστια 

 

(Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Η ματαιοδοξία είναι μια ψυχική ασθένεια. Κυριεύει τούς ανθρώπους που έχασαν ή δεν απέκτησαν ποτέ ΦΟΒΟ ΘΕΟΥ. Το «βιβλίο της Ζωής» η Αγία Γραφή, γράφει: «ΑΡΧΗ ΣΟΦΙΑΣ ΦΟΒΟΣ ΚΥΡΙΟΥ». Ο σοφός επιθυμεί να ομιλεί για τον δημιουργό του. Ο ματαιόδοξος για τον εαυτό του. Ο φίλος σου κολλάει μόνο σ’ εκείνους, που του κάνουν τα κέφια και τον κολακεύουν. Μιλάει μόνο για τον εαυτό του, και θέλει να μιλάνε οι άλλοι μόνο γι’ αυτόν! Μαζεύει τις φωτογραφίες του που μπήκαν στις εφημερίδες! Και ξεχνάει ότι οι εφημερίδες βάζουν και φωτογραφίες εγκληματιών! Και διαβάζει στους άλλους γράμματα που του στέλνουν και τον εκθειάζουν. Και το αποτέλεσμα; Έγινε ανυπόφορος σ’ όλους! Όλοι τον αποφεύγουν. Γιατί θέλει όλοι γύρω του να ασχολούνται μ’ αυτόν.

Είναι αξιολύπητος άνθρωπος! ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ! Γιατί αν χειροτερέψει η ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ του, θα κάμει κακό και στους άλλους αλλάκαι στον εαυτό του! Θύμισέ του στην κατάλληλη ευκαιρία από το βιβλίο των Παροιμιών τα λόγια του σοφού Σολομώντος: «Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης». Κάνε μαζί του έναν περίπατο στο νεκροταφείο. Και ειπέ του: «Να κάτω από τα πόδια μας είναι σαπισμένα πια τα στόματα μερικών ανθρώπων, που όσο ζούσαν μας εγκωμίαζαν!».
Θυμηθείτε και την εξής ιστορία της Ανατολής:
Στην άκρη του δρόμου ήταν μία ψηλή φοινικιά. Και από κάτω της είχαν φυτρώσει αγκάθια, πολλά αγκάθια. που έφραζαν τον δρόμο. Περνούσαν από εκεί οι ταξιδιώτες. και τα αγκάθια τους τρυπούσαν και τους έγδερναν. Και αυτοί νευρίαζαν και έβριζαν τα αγκάθια Γιατί δεν βρέθηκε κανείς να τα κόψει, να μη τρυπούν τους ανθρώπους! Το επήραν επάνω

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ποιος είναι ο φύλακας άγγελός σου;

Ποιος είναι ο φύλακας άγγελός σου;

ΤΗΣ ΝΑΤΑΣΑΣ ΚΟΝΤΟΛΕΤΑ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΠΥΡΓΟΥ – ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ

(Κάτοχου τίτλων μεταπτυχιακής ειδίκευσης στην Εκπαίδευση Ενηλίκων, στη Διοίκηση της Εκπαίδευσης, στη Μετάφραση, στη Διοίκηση Προσωπικού, στην Κανονιστική Συμμόρφωση Οικονομικών Δραστηριοτήτων, στην Εγκληματολογική Ψυχολογία και στην Ορθόδοξη Θεολογία και Ζωή)

Αλήθεια, έχουμε ποτέ αναλογισθεί, πόσες φορές στην καθημερινότητά μας αναφερόμαστε στον φύλακα άγγελο; Άλλωστε, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η λαϊκή παράδοση έχει διαμορφώσει τη γνωστή ιδιωματική έκφραση: «δεν δίνει του αγγέλου του νερό», την οποία, συνήθως, εκφράζουμε, όταν αναφερόμαστε σ’ ένα ιδιαίτερα φιλάργυρο άτομο, το οποίο το χαρακτηρίζει η αρνητική προσκόλληση στο χρήμα και η εγωκεντρική και δύστροπη συμπεριφορά, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει εχθρικά και αρνητικά το συνάνθρωπό του και να μην κάνει ούτε μια καλή πράξη, φτάνοντας στο θλιβερό σημείο, να μην δίνει τίποτα σε κανέναν, ούτε ακόμα και λίγο νερό στο φύλακα άγγελό του, ο οποίος τον προστατεύει έναντι κάθε κινδύνου…

Η λέξη «άγγελος» αγγίζει κάθε άνθρωπο στο άκουσμά της, ως μια ιερή έννοια, ως μια καθαρή εικόνα, ως ένα σύμβολο Θεϊκής Παρουσίας, είτε ακόμα ως μια θλιβερή υπόμνηση της πεπερασμένης ανθρώπινης φύσης μας στην αντίπερα όχθη της λογικής μας θεώρησης...  Βέβαια, μια πλήρης ανάλυση του ζητήματος αυτού, δηλαδή της δημιουργίας, του προορισμού και της παρουσίας ή εμφάνισης των αγγέλων, δεν μπορεί εύκολα και σύντομα να καλυφθεί ως θέμα στα πλαίσια της Ορθόδοξης Θεολογίας.

Από τις αναφορές της Αγίας Γραφής πληροφορούμαστε ότι οι ΑΓΕΛΛΟΙ, αποστέλλονται από τον Θεό προς τους ανθρώπους, κυρίως για να τους προστατεύουν, αλλά και να τους ωφελούν καθοδηγώντας τους προς την αρετή.

Στον 90ο ψαλμό (στ.11, 12), του Δαυϊδ, διευκρινίζεται με πλήρη σαφήνεια ο ρόλος των αγγέλων: «…τους αγγέλοις αυτού εντελείται περί σου του διαφυλάξαι σε εν πάσαις ταις οδοίς σου. Επί χειρών αρούσι σε, μήποτε προσκόψης προς λίθον τον πόδα σου», δηλαδή, ο Κύριος θα δώσει εντολή στους αγγέλους του για σένα, για να σε διαφυλάξουν σε όλους τους δρόμους και τις πράξεις σου. Θα σε σηκώσουν στα χέρια τους μην τύχει ποτέ και προσκρούσεις τα πόδια σου σε κάποιο λίθο και σκοντάψεις.

Η εμφάνιση των αγγέλων αναγνωρίζεται από τη θρησκεία μας, όχι ως ένα παράδοξο και ανεξήγητο γεγονός ή ως μια ιδιαίτερου τύπου και «πνευματικής διάστασης» εμπειρία, αλλά ως ένα υπέροχο, μοναδικής χάρης και ουσιαστικής πνευματικής ωφέλειας, βίωμα αρετής, αγάπης και ουράνιας ομορφιάς, όπου ο αποδέκτης άνθρωπος άμεσα και ταχύτατα καταλαμβάνεται από μια πνευματική έκσταση, τη στιγμή ακριβώς που αντικρίζει τη λάμψη και την ομορφιά της αγγελικής μορφής. Και αυτό συμβαίνει, διότι η αγγελική παρουσία έχει το χαρακτηριστικό και μοναδικό γνώρισμα να κατακλύζει τον άνθρωπο με αισθήματα χαράς, ευγνωμοσύνης και αγαλλίασης, στοιχεία που επιβεβαιώνουν, ακριβώς, τη Θεία προέλευση της αγγελικής παρουσίας και εμφάνισης.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Αξία της Σιωπής... (Συνομιλία Αγίου Νεκταρίου).

Η Αξία της Σιωπής...

(Συνομιλία Αγίου Νεκταρίου)

Βιβλίο: «Ψίθυροι των αγγέλων»
[...] Βγαίνω στην αυλή. Πολύς ο θόρυβος, οι συνομιλίες, οι φωνές. Νιώθω τον πόνο μιας πληγωμένης σιωπής. Προσπαθώ ν'αφήσω τους ήχους να περνούν από τ' αυτιά μου, χωρίς να δίνω σημασία. Πόσο θα ήθελα να ήμουν μόνος σ'αυτόν τον χώρο!
Έχω την βεβαιότητα, πως ο αέρας είναι γεμάτος μυστικές φωνές, που δεν μπορώ ν' αφουγκραστώ.Κάθε μου βήμα μεγαλώνει τη δίψα μου για λίγη ησυχία.

[...] Εύκολα γίνεται πικρή η ματιά σου μπροστά στην αδυναμία των ανθρώπων. Το μυαλό σου σκορπίζεται εύκολα στην παρατήρηση των άλλων. Συμμάζεψε όσο μπορείς το βλέμμα σου, περιόρισε όσο μπορείς τη διάσπαση του νου σου. Δεν έχει καλό τέλος αυτός ο δρόμος. Θα συνηθίσεις να διακρίνεις αμέσως τα λάθη των άλλων, αλλά θα το πληρώσεις με μεγάλη μοναξιά.
 

Συνάμα, λίγο-λίγο, θα χάνεις την παιδική σου ματιά, μέχρις ότου

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως.

Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως

 Schmemann Alexander (Protopresbyter (1921-1983))

Ἀπὸ τὰ παμπάλαια χρόνια, τὸ βράδυ τοῦ Σαββάτου τῆς τρίτης ἑβδομάδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὁ σταυρὸς μεταφέρεται στὸ κέντρο τοῦ ναοῦ, καὶ ὁλόκληρη ἡ ἀκόλουθη ἑβδομάδα εἶναι γνωστὴ ὡς ἑβδομάδα τοῦ Σταυροῦ. Ξέρουμε πὼς ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ ἀποτελεῖ μιὰ προετοιμασία γιὰ τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα, τότε ποὺ ἡ Ἐκκλησία θὰ ἀνακαλέσει στὴ μνήμη της τὸν πόνο, τὴ σταύρωση καὶ τὸ θάνατο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ πάνω στὸ σταυρό. Ἡ προβολὴ τοῦ σταυροῦ στὴ μέση τῆς Σαρακοστῆς, μᾶς ὑπενθυμίζει τὸ σκοπὸ τῆς βαθύτερης καὶ ἐντατικότερης ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Σαρακοστῆς. Ἔτσι εἶναι ὁ κατάλληλος τόπος ἐδῶ, γιὰ νὰ σκεφτοῦμε τὸ ρόλο τοῦ σταυροῦ, αὐτοῦ τοῦ σημαντικότατου καὶ χαρακτηριστικότατου ὅλων τῶν Χριστιανικῶν συμβόλων.

Τὸ σύμβολο αὐτὸ ἔχει δύο στενὰ ἀλληλένδετες σημασίες. Ἀφενὸς εἶναι ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ, αὐτὸ τὸ ἀποφασιστικὸ ὄργανο μὲ τὸ ὁποῖο ὁλοκληρώθηκε ἡ ἐπίγεια ζωὴ καὶ διακονία τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ ἱστορία ἑνὸς φοβεροῦ καὶ τρομακτικοῦ μίσους ἐνάντια σ’ Αὐτὸν ποὺ ὁλόκληρη ἡ διδασκαλία Του ἐπικεντρώθηκε στὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης, καὶ ποὺ ὁλόκληρο τὸ κύρυγμά Του ἦταν μία κλήση σὲ αὐτοθυσία στὸ ὄνομα τῆς ἀγάπης. Ὁ Πιλάτος, ὁ Ρωμαῖος κυβερνήτης στὸν ὁποῖο μεταφέρθηκε ὁ Χριστός, ἀφοῦ Τὸν συνέλαβαν, Τὸν ἐκτύπησαν καὶ Τὸν ἔφτυσαν, λέει, «ἐν αὐτῷ οὐδεμίαν αἰτίαν εὑρίσκω» (Ἰωάν. 19, 4). Αὐτὸ ὅμως προκάλεσε ἕνα ἰσχυρότερο ξέσπασμα: «Σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν!» φωνάζει τὸ πλῆθος.

Ἔτσι ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ θέτει ἕνα αἰώνιο πρόβλημα, ποὺ σκοπεύει στὸ βάθος τῆς

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ψυχανάλυση τῆς συνείδησης.Tοῦ ἀρχιμ.Ἰακώβου Κανάκη.

Ψυχανάλυση τῆς συνείδησης

 Tοῦ ἀρχιμ.Ἰακώβου Κανάκη

Τά τελευταῖα χρόνια ὑπάρχει μεγάλη ἔξαρση στά ψυχικά νοσήματα. Ὅλο καί περισσότεροι συνάνθρωποί μας ἐπισκέπτονται ψυχολόγους-ψυχιάτρους-ψυχαναλυτές γιά νά βροῦν τήν θεραπεία στήν ὁμολογουμένως δύσκολη κατάστασή τους. Σέ μεγάλες πόλεις ἀλλά καί στήν ἐπαρχία ὁπωσδήποτε θά συναντήσεις γραφεῖα ἱατρῶν μέ τίς συγκεκριμένες εἰδικότητες. Οἱ ἐπιστήμονες αὐτοί, πολλές φορές, ἀσκοῦν μέ ὑπευθυνότητα τήν δουλειά τους καί εἶναι ἀναγκαῖοι στίς σύγχρονες κοινωνίες πού ταλαιπωροῦνται οἱ ἄνθρωποι ἀπό τό ἄγχος. Ἄλλοι συνάνθρωποί μας, πού ἔχουν καί αὐτοί φυσικά τήν πίεση τῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας, ἐπισκέπτονται τόν πνευματικό τους καί νιώθουν μιά ἀπίστευτη ἀνακούφιση ἀπό τήν συνομιλία καί συναναστροφή μαζί του. Ἔτσι, τίθεται τό ἐρώτημα: « Κάποιος πού ἔχει πνευματικό πατέρα χρειάζεται νά ἐπισκέπτεται καί τόν ψυχολόγο; ἤ μπορεῖ νά ἰσχύει καί τό ἀντίστροφο;». Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή. Ἕνας καλός πνευματικός πατέρας, ἄν τό κρίνει ἀπαραίτητο μπορεῖ νά κατευθύνει τόν ἄνθρωπο σέ κάποιον ψυχολόγο, πού ὅμως νά πιστεύει στόν Θεό καί ἕνας ἐπιστήμονας ψυχολόγος ὀφείλει νά στείλει τόν ἄνθρωπο πού τόν ἐμπιστεύθηκε σέ πνευματικό πατέρα. Φυσικά, ἄν κάποιος ἔχει μιά οὐσιαστική, εἰλικρινῆ ἐπικοινωνία μέ τόν πνευματικό του δέν χρειάζεται κάνεναν ἄλλον βοηθό –τό νιώθει ἄλλωστε- παρά τήν ἴδια του τήν θέληση καί πίστη νά παλέψει γιά τήν ἐφαρμογή ὅσων τόν συμβουλεύει ὁ πνευματικός. Ἐάν τώρα ὁ πνευματικός εἶναι στά μέτρα τοῦ ὁσίου Παϊσίου, πού πρόσφατα ἀνακυρίχθηκε ἅγιος ἀπό τήν Ἐκκλησία, τότε τά πράγματα γίνονται σαφῆ.  

Ἀφορμή γιά τά παρόντα ὑπῆρξε ἡ ἀνάλυση, οὐσιαστικά ἡ ψυχανάλυση, πού κάνει ὁ ἁγιασμένος γέροντας στό ζήτημα τῆς συνείδησης τοῦ ἀνθρώπου. Πρόκειται γιά ἕνα ἐξαιρετικό μάθημα διάγνωσης καί θεραπείας τῆς ψυχικῆς νόσου, πού ὀνομάζεται «λανθασμένη συνείδηση».

Ἄς πάρουμε τά πράγματα ἀπό τήν ἀρχή. Πολλοί ἄνθρωποι λένε «γιά μένα Θεός εἶναι ἡ συνείδηση μου· ἀρκεῖ πού δέν κάνω κακό σέ κανέναν». Αὐτό κατά βάση εἶναι σωστό, ἀφοῦ ὁ Θεός ὄντως ἔδωσε στόν πρῶτο ἄνθρωπο τήν συνείδηση ὡς «τόν πρῶτο θεῖο νόμο». «Τήν χάραξε βαθιά στίς καρδιές τους (τῶν πρωτοπλάστων) καί ἀπό τότε ὁ κάθε ἄνθρωπος τήν παίρνει κληρονομιά ἀπό τούς γονεῖς του καί, ὅταν δέν ἐνεργῆ σωστά, αὐτή δουλεύει μέσα του, τόν ἐλέγχει καί τόν ὁδηγεῖ στήν μετάνοια. Πράγματι λοιπόν ἡ συνείδηση εἶναι ἕνα θεῖο δῶρο καί ἀφορᾶ, κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο, σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους τῆς γῆς. Καί ἄν κάποιος δέν γνώρισε τόν Θεό θά κριθεῖ μέ τόν νόμο τῆς συνείδησής του.

Πῶς ὅμως μποροῦμε νά ξέρουμε ὅτι ἡ συνείδηση λειτουργεῖ κανονικά· ὅτι δέν ἔχει βλαφτεῖ;

Ἀπαντᾶ ὁ γέροντας:

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Αν θέλεις να δοκιμάσεις την πίστη ενός χριστιανού,μίλησέ του για τον ασκητισμό.(Φώτης Κόντογλου)

Αν θέλεις να δοκιμάσεις την πίστη ενός χριστιανού,μίλησέ του για τον ασκητισμό.(Φώτης Κόντογλου) .

Όταν μιλήσεις στους ψευτοχριστιανούς για σκληρή άσκηση στο κορμί και στο πνεύμα για την αγάπη του Χριστού, θυμώνουνε, σε λένε φακίρη, ειδωλολάτρη, βάρβαρο. Αν θέλεις να δοκιμάσεις την πίστη ενός χριστιανού, μίλησέ του για τον ασκητισμό. Ο πιστός θα νοιώσει κατάνυξη, ο χλιαρός, δηλαδή ο ψεύτικος, ο άπιστος, θα διαμαρτυρηθεί.

Τί αν λέγει ο Χρι­στός: «Μακάριοι όσοι αφήσανε τα πάντα και μ' ακολουθήσανε», ή «Η βασιλεία του Θεού βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν», και πως «θλίψιν έξετε», και πως «στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν»; Εμείς θέλουμε να είμαστε Χριστιανοί χωρίς Χριστό, δηλ. χωρίς θλίψη πνευματική, χωρίς να σηκώνουμε τον σκληρό σταυρό, αλλά να περπατάμε στον πλατύν δρόμο. Αυτοί οι ψεύτικοι χριστιανοί, σαν τους μιλά κανένας για σκληρή και στερημένη ζωή, για θυσία, για άσκηση, λένε πως αυτά δεν τα θέλει ο Χριστός, και πως αυτά είναι παρακαμώματα.

Μα, ω ανόητε άνθρωπε, στον Χριστιανισμό, τίποτα δεν μπορεί να παραγίνει. Για όλα τα ανθρώπινα πράγματα μπορείς να πεις πως κάτι τι είναι παρακανωμένο, μονάχα για τον Χριστιανισμό δεν υπάρχει παρακάνωμα.
Τί παρακάνωμα μπορεί να σηκώσει ακόμα το να αγαπάς αυτόν που σκότωσε τον πατέρα σου, τί παρακάνω­μα μπορείς να κάνεις στο να σε χτυπήσουνε και στο άλλο μάγουλο, τί παρακάνωμα να γίνει ακόμα στο να πεινάς και να διψάς την καταφρόνεση, στο να κάνεις όσα ζητά ο Θεός από εσένα, δηλ. στο ν' αγαπάς τους εχθρούς σου, να γλυκομιλάς αυτόν που σε βρίζει, να μην κρίνεις αυτόν που σε δικάζει, να ταπεινώνεσαι μπροστά στον πιο τιποτένιον άνθρωπο, κι' όταν τα κάνεις όλα αυτά, να λες πως είσαι

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Εὐχὴ τοῦ ἁγίου Μακαρίου

Εὐχὴ τοῦ ἁγίου Μακαρίου        

                 

Ὦ Θεὸς, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ, ὅτι οὐδὲν         

ἐποίησα ἀγαθὸν ἐνώπιόν σου. Ἀναρῦσαί με ἀπὸ τοῦ     

Πονηροῦ, καὶ ἀξίωσόν με ἀκατακρίτως ἀνοίγειν τὸ     

στόμα μου τὸ ἀνάξιον, καὶ ἀνυμνεῖν τὸ πανάγιον ὄνομά

σου τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος.

Συγχώρησόν μοι, Κύριε, πᾶν ἄτοπον ὅρμημα τῆς καρ-   

δίας μου, ὁ ἐτάζων καρδίας καὶ νεφρούς. Σὺ γὰρ γινώ-

σκεις, Δέσποτα τῶν ἁπάντων, ὅτι ἀκούσιά μού εἰσι.   

Συγχώρησόν μοι ἀναξίως προσερχομένῳ σοι, διότι σὲ   

ἐπόθησα καὶ ποθῶ. Συγχώρησόν μοι τῷ ἁμαρτωλῷ,       

τῷ πονηρῷ, τῷ ψεύστῃ, τῷ ἀνυπομονήτῳ, τῷ ὀλιγο-     

ψύχῳ, τῷ ἀσυστάτῳ, τῷ ῥᾳθύμῳ, τῷ ἀμελεῖ τῶν         

ἁγίων σου ἐντολῶν, τῷ πᾶσαν καὶ παντοίαν ἁμαρτίαν   

καὶ ἀνομίαν τελέσαντι, πορνείας, μοιχείας, μαλακίας 

ἐν γῇ, ἐν θαλάσσῃ καὶ ἐν παντὶ τόπῳ τῆς δεσποτείας  

σου. Κύριε, ἐνώπιον τῶν ἀλαθήτων σου ὀφθαλμῶν       

οὐκ ἐπαυσάμην πάντα ἐργάζεσθαι τὰ πονηρὰ καὶ        

αἰσχρά. Καὶ ἀκμὴν ὁ ἐχθρὸς γαστριμαργίαις καὶ ἡδο-  

ναῖς καὶ πονηραῖς ἐπιθυμίαις, δόλοις τε καὶ κενο-   

δοξίαις καὶ βλασφημίαις ἐμπλέκειν με οὐ παύεται.    

Ἀλλὰ σὺ, ὡς μόνος ὢν ἀγαθὸς καὶ ἐλεήμων, βοή-       

θησόν μοι καὶ σῶσόν με ὡς τὸν ἄσωτον, ὡς τὸν         

τελώνην, ὡς τὴν πόρνην, ὡς τὸν λῃστήν. Ναὶ, Δέ-     

σποτα, φιλάνθρωπε, ὑπεράγαθε, μὴ βδελύξῃ με τὸν     

ἁμαρτωλὸν καὶ ἀχρεῖον οἰκέτην σου, πρεσβείαις τῆς   

παναχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, καὶ πάντων     

σου τῶν ἁγίων.    

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ἡ Ὀρθόδοξος παράδοσις καὶ ὁ σύγχρονος κόσμος

Ἡ Ὀρθόδοξος παράδοσις καὶ ὁ σύγχρονος κόσμος

Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης (+)

  (Ἀπὸ τὴν ὁμιλία ποὺ εἶχε κάμει στὴ Λεμεσὸ τὸ Νοέμβριο τοῦ 1981 ὁ πατὴρ Θεόκλητος Διονυσιάτης.)

 Τώρα ποὺ εὑρισκόμεθα εἰς τὸν 20ον αἰώνα, εἰς τὸν κόσμον αὐτὸν μὲ τὰς συγχρόνους ἀντιλήψεις του, μὲ τὰς ἰδιότυπους δομάς του, μὲ τὴν ἀλλοφροσύνην του, μὲ τὴν σύνεσίν του, μὲ τὴν ἀλογίαν του καὶ τὴν λογικήν του, ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει νὰ πῆ τίποτε νεώτερον ἀπ' ὅ,τι εἶπε. Ἁπλῶς μπορεῖ νὰ χρησιμοποιῆ μεθόδους διαφόρους αἱ ὁποῖαι ἐπιβάλλονται λόγῳ τῶν συνθηκῶν τοῦ συγχρόνου κόσμου. Ὅ,τι ὅμως εἶπε διὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων, συνεχίζει νὰ τὸ λέγη καὶ σήμερα εἰς τὸν κόσμον. Ἐὰν ἀκολουθῶμεν τοὺς βίους τῶν Ἁγίων μας καὶ τὴν ἐν Ἁγίῶ Πνεύματι διδασκαλίαν των ἀγωνιζόμενοι νὰ οἰκειοθῶμεν αὐτὴν διὰ πείρας, τότε θὰ καταλάβωμεν τί θησαυροὺς ἔχει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία.

 Πράγματι, ἔρχονται εἰς τὸν νοῦν ὠρισμένα κείμενα τῶν «μυστικῶν» Πατέρων τὰ ὁποῖα δικαιώνουν τὸν ἀσκητικὸν βίον, ὅπως τὰ κείμενα τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, ποὺ ἀναφέρονται σ' αὐτὴν τὴν προσωπικὴν κοινωνίαν ποὺ εἶχε μὲ τὸν Θεόν, καὶ τὰς συνεπείας αὐτῆς τῆς κοινωνίας. Ἀφοῦ ἔζησεν εἰς Μοναστήριον ἀπὸ μικρὸ παιδί, μὲ τὴν ἄσκησιν, καὶ ὑπακοὴν εἰς τὸν Γέροντά του, τὰς νηστείας του, τὰς ἀγρυπνίας του, τὰς προσευχάς του, τὴν βαθεῖαν ταπείνωσίν του, ἔφθασε νὰ γίνη σκεῦος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέχρι τοιούτου σημείου ὥστε ἡ Ἐκκλησία νὰ τὸν ὀνομάση «Θεολόγον», μετὰ τὸν Ἰωάννην τὸν Θεολόγον καὶ τὸν Γρηγόριον τὸν Θεολόγον.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, 1296-14.11.1356 

 

Ποιος, αγαπητοί, ήταν ο μέγας και θείος Γρηγόριος το πληροφορούμεθα με σαφήνεια και πληρότητα και μόνον από το απολυτίκιό του.

"Ορθοδοξίας ο φωστήρ, Εκκλησίας το στήριγμα και διδάσκαλε, των μοναστών η καλλονή, των θεολόγων υπέρμαχος απροσμάχητος, Γρηγόριε θαυματουργέ, Θεσσαλονίκης το καύχημα, κήρυξ της χάριτος, ικέτευε δια παντός, σωθήναι τας ψυχάς ημών."

Η καταγωγή του Αγίου Γρηγορίου ήταν η Κωνσταντινούπολις. Γεννήθηκε το 1296 από γονείς εναρέτους και ενδόξους, τον Κωνσταντίνον και την Καλλονήν. Ο πατέρας του ήταν συγκλητικός, και έγινε κατόπιν και μοναχός. Εμπιστεύθηκε τα παιδιά του στην δυνατή προστασία της Θεοτόκου την οποία και άφησε Επίτροπόν τους. Ήταν επτά ετών όταν εκοιμήθη ο ενάρετος πατέρας του.
Εκτός από το θεϊκό χάρισμα της ευφυΐας έδειξε και σπάνια επιμέλεια, ώστε σε μικρό διάστημα να έχη συγκεντρώση στον εαυτό του κάθε λογής επιστήμη και γνώση. Σε ηλικία 20 ετών έγινε θαυμαστός και από μεγάλους και σοφούς της εποχής του.
Για τη όλη του αξιοζήλευτη προκοπή ζητήθηκε και από τον αυτοκράτορα στα βασίλεια, αλλά ο ευλογημένος Γρηγόριος, σαν συνετός, τον νου του εγύρισε σε υψηλότερα και εζητούσε να ανέβη στον Θεό, και για αυτό τον λόγον αφιερώνει τον εαυτό του στον Θεό και ζη στο εξής βίον ασκητικόν και ισάγγελον.
Τον σκοπό του φανερώνει στην μητέρα του και εκείνη η ευλογημένη εδόξασε τον Θεό και κάλεσε και τα άλλα τέσσαρα παιδιά της για να πληροφορηθούν από τον μεγαλύτερο αδελφό τα σχετικά με την αφιέρωσί του στην λατρεία του Θεού. Τους κατέπεισε όλους και φάνηκαν και αυτοί πρόθυμοι στον ίδιο πόθο και την αφιέρωσί τους στον Θεό.
Εμοίρασαν με τρόπο ευαγγελικό τα υπάρχοντά τους στους πτωχούς και αφίνοντας τις ματαιότητες του κόσμου με προθυμία ακολούθησαν τον Χριστό.
Την μητέρα με τις δύο αδελφές έβαλαν σε γυναικείο μοναστήρι, τα δε δύο άλλα αδέλφια του επήρε μαζί του στο Άγιον Όρος.
Στο Άγιον Όρος εμπήκε στην υποταγή του θαυμασίου Γέροντος Νικηφόρου, ο οποίος ζούσε ησυχαστική ζωή κοντά στο Μοναστήρι του Βατοπαιδίου. Από τον Γέροντα Νικηφόρο διδάχθηκε κάθε αρετή με τα έργα, με ταπείνωσι ψυχής. Με την υπακοή, την ταπείνωσι και

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ

Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ                                             

ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ. 

                                                      

Ὁ ἐπισκεψάμενος ἡμᾶς ἐν ἐλέει καὶ οἰκτιρμοῖς,                                  

Δέσποτα Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ, καὶ χαρισάμενος                                    

ἡμῖν παῤῥησίαν, τοῖς ταπεινοῖς καὶ ἁμαρτωλοῖς,                                 

καὶ ἀναξίοις δούλοις σου, παραστῆναι τῷ ἁγίῳ σου                               

θυσιαστηρίῳ, καὶ προσφέρειν σοι τὴν φοβερὰν καὶ                                

ἀναίμακτον θυσίαν, ὑπὲρ τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημά-                                 

των, καὶ τῶν τοῦ λαοῦ σου ἀγνοημάτων, εἰς ἄνεσιν                               

καὶ ἀνάπαυσιν τῶν προκοιμηθέντων πατέρων ἡμῶν                                  

καὶ ἀδελφῶν, καὶ στηριγμὸν παντὸς τοῦ λαοῦ σου.                                

Ἐπίβλεψον εἰς ἐμὲ τὸν ἀχρεῖον δοῦλόν σου, καὶ                                  

ἐξάλειψόν μου τὰ παραπτώματα, διὰ τὴν σὴν εὐ-                                  

σπλαγχνίαν· καὶ καθάρισόν μου τὰ χείλη καὶ τὴν                                 

καρδίαν ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκός τε καὶ πνεύ-                                

ματος· καὶ ἀπόστησον ἀπ᾽ ἐμοῦ πάντα λογισμὸν                                    

αἰσχρόν τε καὶ ἀσύνετον· καὶ ἁγίασόν με τῇ δυνά-                               

μει τοῦ ἁγίου σου Πνεύματος εἰς τὴν λειτουργίαν                                

ταύτην, καὶ πρόσδεξαί με διὰ τὴν σὴν ἀγαθότητα,                                 

προσεγγίζοντα τῷ ἁγίῳ σου θυσιαστηρίῳ· καὶ εὐ-                                 

δόκησον, Κύριε, δεκτὰ γενέσθαι τὰ μέλλοντα προσ-                               

αγόμενά σοι δῶρα, διὰ τῶν ἡμετέρων χειρῶν, συγκα-                               

ταβαίνων ταῖς ἐμαῖς ἀσθενείαις· καὶ μὴ ἀποῤῥίψῃς                               

με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου· μὴ βδελύξῃς με, τὴν                                   

ἐμὴν ἀναξιότητα, ἀλλ᾽ ἐλέησόν με, ὁ Θεὸς, κατὰ τὸ                              

μέγα ἔλεός σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν                               

σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου, ἵνα ἀκατακρίτως                                  

προσελθὼν κατενώπιον τῆς δόξης σου, καταξιωθῶ                                  

τῆς σκέπης σου, καὶ τῆς ἐλλάμψεως τοῦ παναγίου                                 

σου Πνεύματος· καὶ μὴ ὡς δοῦλος ἁμαρτίας ἀπο-                                  

δόκιμος γένωμαι, ἀλλ᾽ ὡς δοῦλος, ὃς εὕρω* χάριν                                

καὶ ἔλεος καὶ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, ἐν τῷ νῦν καὶ ἐν                                

τῷ μέλλοντι αἰῶνι. Ναὶ, Δέσποτα παντοκράτορ, παν-                              

τοδύναμε Κύριε, ἐπάκουσον τῆς δεήσεώς μου. Σὺ                                  

γὰρ εἶ ὁ τὰ πάντα ἐνεργῶν ἐν πᾶσι· καὶ τὴν παρὰ                                

σοῦ πάντες ἐπιζητοῦμεν ἐπὶ πᾶσι βοήθειάν τε                                    

καὶ ἀντίληψιν· ὅτι φιλάνθρωπος εἶ, καὶ δεδοξασμέ-                              

νος ὑπάρχεις, Ἰησοῦ ὁ Θεὸς ἡμῶν, σὺν τῷ ἀνάρχῳ σου Πατρὶ, καὶ τῷ ἁγίῳ σου Πνεύματι, νῦν καὶ

ἀεί.    

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Θεοτόκος, η Μεσίτρια του γένους των Χριστιανών.

Θεοτόκος, η Μεσίτρια του γένους των Χριστιανών.

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς

Η Παρθένος, έχοντας αφιερωθεί τελείως στο Θεό, παρόλο που απώθησε κάθε παρόρμηση προς αμαρτία, ένιωσε την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης πολύ περισσότερο από άλλους και επιθυμούσε διακαώς την έλευση του Σωτήρα. Μέσα στην ταπείνωσή της θεωρούσε τον εαυτό της ανάξιο ακόμη και να διακονήσει την Παρθένο που θα τον κυοφορούσε. Για να μην την αποσπά τίποτα από την προσευχή και την εγρήγορση, η Μαρία έδωσε στο Θεό όρκο να μην νυμφευθεί, έτσι ώστε να ευχαριστεί μόνον Αυτόν σε όλη της τη ζωή. Ήταν αρραβωνιασμένη με τον ηλικιωμένο Ιωσήφ. Όταν η ηλικία της δεν Της επέτρεπε να παραμείνει στο Ναό, εγκαταστάθηκε στην οικία του στη Ναζαρέτ.

Εδώ η Παρθένος συγκατατέθηκε στον αρχάγγελο Γαβριήλ που της έφερε τα χαρμόσυνα νέα της γέννησης του Υιού του Υψίστου απ’ αυτήν· «Χαίρε, κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σου· ευλογημένη συ εν γυναιξί… Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε, και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι· διό και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται υιός Θεού».Η Μαρία αποδέχθηκε την αγγελική χαρμόσυνη είδηση ταπεινά και υποτακτικά. «Τότε ο Λόγος, με τρόπο γνωστό σε αυτόν, κατήλθε και, όπως Αυτός ο ίδιος θέλησε, εισήλθε στη Μαρία και κατοίκησε μέσα σε αυτή». «Όπως η αστραπή φωτίζει ό,τι είναι κρυμμένο, έτσι και ο Χριστός εξαγνίζει ό,τι είναι κρυμμένο στη φύση των πραγμάτων. Εξάγνισε και τη Μαρία και ύστερα γεννήθηκε, έτσι ώστε να δείξει ότι εκεί που είναι ο Χριστός, είναι εμφανής η αγνεία σε όλη της τη δύναμη. Εξάγνισε την Παρθένο, έχοντας ετοιμάσει αυτή με

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>