Εις την Αγίαν Πεντηκοστήν, καὶ διὰ τί σημεῖα νῦν οὐ γίνεται, καὶ ὅτι τὰ πραττόμενα καὶ λεγόμενα παρ' ἡμῶν ἀναγράφεται.Ὁμιλία αʹ. β ΄

Εις την Αγίαν Πεντηκοστήν, καὶ διὰ τί σημεῖα νῦν οὐ γίνεται, καὶ ὅτι τὰ πραττόμενα καὶ λεγόμενα παρ' ἡμῶν ἀναγράφεται

Ὁμιλία αʹ. β ΄

αʹ. Πάλιν ἑορτὴ, καὶ πάλιν πανήγυρις, καὶ πάλιν ἡ Ἐκκλησία τῷ πλήθει τῶν τέκνων κομᾷ, ἡ πολύτεκνος αὕτη καὶ φιλότεκνος. Ἀλλὰ τί τῆς φιλοτεκνίας  ὄφελος, ὅταν ἑορταῖς μόνον, ἀλλὰ μὴ διηνεκῶς βλέπῃ τὰ ποθούμενα πρόσωπα τῶν παιδίων, ὥσπερ  ἂν  εἴ  τις  ἱμάτιον  ἔχων  καλὸν  μὴ  συγχωροῖτο  αὐτῷ  χρῆσθαι  διηνεκῶς; Ἱμάτιον  γὰρ τῆς Ἐκκλησίας τῶν  παραγινομένων  τὸ πλῆθός  ἐστι, καθάπερ καὶ ὁ προφήτης φησὶν ἄνωθεν πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν λέγων· Πάντας αὐτοὺς περιθήσεις ὡς κόσμον νυμφίου, καὶ ὡς στολὴν νύμφης.Καθάπερ οὖν  γυνή  τις  σώφρων  καὶ  ἐλευθέρα  κατεσταλμένον  μέχρι  τῶν σφυρῶν ἔχουσα τὸν χιτωνίσκον  εὐπρεπεστέρα φαίνεται  καὶ βελτίων·  οὕτω καὶ ἡ  Ἐκκλησία φαιδροτέρα σήμερον δείκνυται τὰ πλήθη τῶν ὑμετέρων σωμάτων περιβαλλομένη,  καὶ κατεσταλμένον  ἔχουσα τὸ ἱμάτιον. Οὐδὲν γὰρ αὐτῆς σήμερον μέρος γυμνόν ἐστιν ἰδεῖν, καθάπερ ἐν ταῖς ἔμπροσθεν ἡμέραις· ἀλλὰ τῆς γυμνώσεως ἐκείνης   αἴτιοι   οἱ   παραγενόμενοι   σήμερον   μόνον,   οἱ   μὴ   ἀεὶ   τὴν   μητέρα περιστέλλοντες.   Ὅτι  δὲ   οὐ   μικρὸς   κίνδυνος   γυμνὴν   τὴν   μητέρα  περιορᾷν, ἀναμνησθῶμεν  παλαιᾶς ἱστορίας· ἀναμνησθῶμεν  τοῦ γυμνὸν  ἰδόντος τὸν πατέρα, καὶ δόντος κόλασιν τῆς ὄψεως ἐκείνης. Καίτοι γε ἐκεῖνος οὐκ ἐποίησε γυμνὸν τὸν πατέρα·  ἀλλ'  εἶδε  μόνον  γυμνὸν  ὄντα  τὸν  πατέρα·  καὶ  οὐδὲ  οὕτως  ἀπηλλάγη τιμωρίας,  ἐπειδὴ  εἶδε  μόνον·  οἱ δὲ σήμερον παραγενόμενοι,  καὶ  πρὸ τούτου  μὴ παραγενόμενοι, οὐχ ὁρῶσι γυμνὴν τὴν μητέρα, ἀλλὰ γυμνὴν ποιοῦσιν αὐτήν. Εἰ δὲ ὁ γύμνωσιν   ἰδὼν  οὐκ  ἐξέφυγε  τιμωρίαν,  οἱ  γύμνωσιν  ποιοῦντες  ποίας  ἂν  εἶεν συγγνώμης  ἄξιοι; Ταῦτα οὐχὶ  πλῆξαι  βουλόμενος  λέγω,  ἀλλ' ἵνα  φύγωμεν  τὴν τιμωρίαν, ἵνα φύγωμεν τὴν κατάραν τοῦ Χὰμ, ἵνα μιμησώμεθα τὴν εὔνοιαν τοῦ Σὴμ καὶ  τοῦ  Ἰάφεθ,  καὶ  περιστέλλωμεν   καὶ  ἡμεῖς  ἀεὶ  τὴν  μητέρα  τὴν  ἡμετέραν.Ἰουδαϊκοῦ  φρονήματός  ἐστι τρὶς  τοῦ  ἐνιαυτοῦ  φαίνεσθαι  μόνον  τῷ  Θεῷ· πρὸς ἐκείνους εἴρηται, Τρὶς τοῦ ἐνιαυτοῦ ὀφθήσῃ Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου· ἡμᾶς δὲ διαπαντὸς βούλεται  ὁ  Θεὸς φαίνεσθαι  αὐτῷ.  Καὶ ἐκείνοις  δὲ  τῶν  τόπων  τὰ  διαστήματα τοσαύτας ἐποίησε μόνας γίνεσθαι τὰς συνόδους· εἰς γὰρ τόπον ἕνα συνεκέκλειστο ἡ λατρεία τότε· διὰ τοῦτο καὶ τῆς συλλογῆς καὶ τῆς παρουσίας αὐτῶν  εὐαρίθμητοι ἦσαν οἱ καιροί· εἰς γὰρ τὰ Ἱεροσόλυμα ἀνάγκη προσκυνεῖν ἦν, ἀλλαχοῦ δὲ οὐδαμοῦ.∆ιὰ τοῦτο  ἐκέλευσε τρὶς  τοῦ  ἐνιαυτοῦ  φαίνεσθαι  τῷ  Θεῷ· καὶ  ἀπελογεῖτο  ὑπὲρ αὐτῶν τῆς ὁδοῦ τὸ διάστημα· ὑπὲρ δὲ ἡμῶν οὐδεὶς ἀπολογήσεται τρόπος. Καὶ ἐκεῖνοι μὲν πανταχοῦ τῆς  γῆς διεσπαρμένοι ἦσαν.Ἦσαν γὰρ, φησὶν, ἐν Ἱεροσολύμοις κατοικοῦντες Ἰουδαῖοι ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τοῦ ὑπὸ τὸν οὐρανόν· ἡμεῖς δὲ μίαν πόλιν οἰκοῦμεν ἅπαντες, ὑπὸ τοῖς αὐτοῖς τείχεσι καθήμεθα, καὶ πολλάκις οὐδὲ ἑνὶ στενωπῷ διειργόμεθα τῆς ἐκκλησίας, καὶ καθάπερ οἱ μακροῖς πελάγεσι διεστῶτες, οὕτως ὀλιγάκις  πρὸς τὴν ἱερὰν ταύτην ἀπαντῶμεν σύνοδον. Καὶ ἐκείνους μὲν τρεῖς μόνους ἐκέλευσε καιροὺς ἑορτάζειν, ὑμᾶς δὲ ἀεὶ τοῦτο ποιεῖν  ἐκέλευσεν· ἀεὶ γὰρ ἡμῖν ἐστιν ἑορτή. Καὶ ἵνα μάθητε ὅτι ἀεὶ ἑορτὴ, λέγω τῶν ἑορτῶν τὰς ὑποθέσεις, καὶ εἴσεσθε, ὅτι καθ' ἑκάστην ἡμέραν ἑορτή ἐστι. Τοίνυν παρ' ἡμῖν ἑορτὴ πρώτη τὰ ἐπιφάνια. Τίς οὖν ἡ ὑπόθεσις τῆς  ἑορτῆς; Ἐπειδὴ Θεὸς ἐπὶ  τῆς  γῆς  ὤφθη,  καὶ τοῖς  ἀνθρώποις  συνανεστράφη·ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ὁ μονογενὴς τοῦ Θεοῦ παῖς μεθ' ἡμῶν ἦν· ἀλλὰ τοῦτο ἀεί ἐστιν. Ἰδοὺ γὰρ, φησὶ, μεθ' ὑμῶν  εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος· διὸ πάσας τὰς ἡμέρας τὰ ἐπιφάνια δυνατὸν τελεῖν. Τοῦ Πάσχα ἡ ἑορτὴ τί βούλεται; τίς ἡ ὑπόθεσις αὐτῆς; Τὸν θάνατον  τοῦ Κυρίου καταγγέλλομεν  τότε· καὶ τοῦτό ἐστι τὸ Πάσχα·  ἀλλ'  οὐδὲ  τοῦτο   καιρῷ   ὡρισμένῳ   ποιοῦμεν.   Βουλόμενος  γὰρ  ἡμᾶς ἀπαλλάξαι ὁ Παῦλος τῆς τῶν καιρῶν ἀνάγκης, καὶ δεικνὺς ὅτι δυνατὸν ἀεὶ Πάσχα ἐπιτελεῖν,  Ὁσάκις γὰρ ἂν ἐσθίητε, φησὶ, τοῦτον τὸν ἄρτον, καὶ τὸ ποτήριον τοῦτο πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε. Ἐπεὶ οὖν ἀεὶ δυνάμεθα τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλειν,  ἀεὶ Πάσχα δυνάμεθα ἐπιτελεῖν. Βούλεσθε μαθεῖν, ὅτι καὶ αὕτη ἡ σήμερον ἑορτὴ δύναται καθ' ἑκάστην πληροῦσθαι, μᾶλλον δὲ καθ' ἑκάστην ἐστίν; Ἴδωμεν τίς ἡ ὑπόθεσις τῆς παρούσης ἑορτῆς, καὶ τίνος ἕνεκεν αὐτὴν ἄγομεν. Ὅτι τὸ Πνεῦμα πρὸς ἡμᾶς ἦλθε· καθάπερ γὰρ ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ μετὰ τῶν ἀνθρώπων ἐστὶ τῶν πιστῶν· οὕτω καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Πόθεν δῆλον; Ὁ ἀγαπῶν με, φησὶ, τὰς ἐντολάς μου τηρήσει, καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν Πατέρα μου, καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθ' ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας. Ὥσπερ οὖν ὁ Χριστὸς εἶπε περὶ ἑαυτοῦ, ὅτι Ἰδοὺ ἐγὼ  μεθ' ὑμῶν  εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, καὶ δυνάμεθα ἀεὶ τὰ ἐπιφάνια  ἐπιτελεῖν· οὕτω καὶ περὶ τοῦ Πνεύματος εἶπεν, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα μεθ' ὑμῶν ἐστι, καὶ δυνάμεθα ἀεὶ πεντηκοστὴν ἐπιτελεῖν

βʹ. Καὶ ἵνα  μάθητε,  ὅτι  ἔξεστιν  ἡμῖν  ἀεὶ  ἑορτάζειν,  καὶ  οὐκ  ἔστι καιρὸς ὡρισμένος, οὐδὲ ἀνάγκῃ χρόνον συγκεκλείσμεθα, ἀκούσατε τοῦ Παύλου τί φησιν·  Ὥστε ἑορτάζωμεν. Καίτοι οὐκ ἦν τότε ἑορτὴ, ὅτε ταῦτα ἔγραφεν·  οὐκ ἦν Πάσχα, οὐκ ἦν ἐπιφάνια,  οὐκ ἦν πεντηκοστή· ἀλλὰ  δεικνὺς,  ὅτι οὐ καιρὸς ποιεῖ ἑορτὴν, ἀλλὰ συνειδὸς καθαρόν· ἑορτὴ γὰρ οὐδὲν ἕτερόν ἐστιν, ἀλλ' ἢ εὐφροσύνη· εὐφροσύνην δὲ πνευματικὴν καὶ νοερὰν οὐδὲν ἄλλο ποιεῖ, ἀλλ' ἢ συνειδὸς πράξεων ἀγαθῶν· ὁ δὲ συνειδὸς ἔχων  ἀγαθὸν καὶ πράξεις τοιαύτας, ἀεὶ ἑορτάζειν δύναται. Τοῦτο οὖν αὐτὸ δεικνὺς  ὁ Παῦλος ἔλεγεν· Ὥστε ἑορτάζωμεν μὴ ἐν ζύμῃ παλαιᾷ, μηδὲ ἐν ζύμῃ κακίας καὶ πονηρίας, ἀλλ' ἐν ἀζύμοις εἰλικρινείας καὶ ἀληθείας. Ὁρᾷς πῶς οὐ καιρῶν σε κατέδησεν ἀνάγκῃ, ἀλλὰ συνειδὸς καθαρὸν ἔχειν παρεκελεύσατο; Ἐβουλόμην πᾶσαν τὴν διάλεξιν  εἰς τοῦτο καταναλῶσαι· οἱ γὰρ διὰ χρόνου τινὰς λαβόντες εἰς τὰς χεῖρας τὰς ἑαυτῶν οὐκ εὐκόλως αὐτοὺς ἀφιᾶσιν· ἐπεὶ οὖν καὶ ὑμᾶς ἡμεῖς τοὺς δι' ἐνιαυτοῦ παραγινομένους εἴσω τῶν δικτύων ἐλάβομεν τῶν ἡμετέρων, οὐ βουλόμεθα ἀφεῖναι τήμερον, ἀλλ' ἵνα μὴ κενοὶ τῶν περὶ τῆς ἑορτῆς ἀναχωρήσητε λόγων, ἀπὸ τῆς παραινέσεως ταύτης ἐπὶ τὴν ὑπόθεσιν τῆς ἑορτῆς ἀγαγεῖν χρὴ τὴν διάλεξιν.  Πολλὰ μὲν οὖν  πολλάκις  ἐξ οὐρανοῦ κατῆλθεν  εἰς τὴν  γῆν  ἀγαθὰ τῷ κοινῷ  τῶν  ἀνθρώπων  γένει·  οἷα  δὲ  σήμερον, οὐδέποτε  κατηνέχθη  πρὸ τούτου. Μάθετε γοῦν οἷα τὰ πρότερα, οἷα τὰ σήμερον, ἵνα καὶ ἑκατέρων ἴδητε τὴν διαφοράν.Ἔβρεξεν ὁ Θεὸς μάννα ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ ἄρτον οὐρανοῦ ἔδωκεν αὐτοῖς· ἄρτον γὰρ ἀγγέλων ἔφαγεν ἄνθρωπος· μέγα ὄντως καὶ τῆς τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπίας  ἄξιον. Μετ' ἐκεῖνο κατηνέχθη  πῦρ, καὶ πλανώμενον  τὸν Ἰουδαϊκὸν δῆμον διώρθωσε, καὶ ἥρπασε  τὴν  θυσίαν  ἀπὸ  τοῦ  βωμοῦ  κατηνέχθη   πάλιν  ὑετὸς  λιμῷ  τηκομένων ἁπάντων, καὶ πολλὴν τὴν εὐετηρίαν εἰργάσατο. Μεγάλα ταῦτα καὶ θαυμαστά· ἀλλὰ τὰ παρόντα πολλῷ μείζονα· οὐ γὰρ μάννα καὶ πῦρ καὶ ὑετὸς κατηνέχθη  σήμερον, ἀλλ' ὄμβρος χαρισμάτων πνευματικῶν·  νιφάδες  ἠνέχθησαν ἄνωθεν, οὐχὶ τὴν γῆν πρὸς καρποφορίαν ἐγείρουσαι, ἀλλὰ τὴν ἀνθρωπίνην  πείθουσαι φύσιν τὸν καρπὸν τῆς ἀρετῆς τῷ τῶν ἀνθρώπων  ἀποδοῦναι γεωργῷ. Καὶ οἱ ῥανίδα ἐκεῖθεν δεξάμενοι εὐθέως τῆς φύσεως ἐπελανθάνοντο  τῆς ἑαυτῶν, καὶ ἐξαίφνης ἀγγέλων  ἐπληροῦτο πᾶσα ἡ γῆ· ἀγγέλων  οὐχὶ ἐπουρανίων, ἀλλ' ἐν ἀνθρωπίνῳ  σώματι τῶν ἀσωμάτωνδυνάμεων  τὴν  ἀρετὴν  ἐπιδεικνυμένων.  Οὐ γὰρ ἐκεῖνοι  κάτω  κατέβησαν, ἀλλ' ὃ θαυμαστότερον ἦν, οἱ κάτω πρὸς τὴν ἀρετὴν ἀνέβησαν τὴν ἐκείνων·  οὐ γὰρ τὴν σάρκα ῥίψαντες  γυμναῖς  ταῖς  ψυχαῖς  περιῄεσαν, ἀλλὰ  μένοντες  ἐν τῇ φύσει, τῇ προαιρέσει ἄγγελοι ἐγένοντο. Καὶ ἵνα μάθῃς, ὅτι οὐδὲ ἡ προτέρα τιμωρία τιμωρία ἦν, ὅτε εἶπεν, ὅτι Γῆ εἶ, καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ, διὰ τοῦτό σε ἀφῆκε μένειν ἐν τῇ γῇ, ἵνα μειζόνως ἡ τοῦ Πνεύματος δειχθῇ δύναμις. διὰ χοϊκοῦ σώματος τοιαῦτα ἐργαζομένη. Ἦν γὰρ ἰδεῖν  γλῶτταν  πηλίνην  δαίμοσιν  ἐπιτάττουσαν·  ἦν  ἰδεῖν  χεῖρα  πηλίνην ἰωμένην  νοσήματα· μᾶλλον  δὲ οὐ χεῖρα πηλίνην  μόνον  ἦν ἰδεῖν,  ἀλλ' ὃ πολλῷ θαυμαστότερον ἦν, πηλίνων  σωμάτων σκιὰς καὶ θανάτου καὶ δυνάμεων ἀσωμάτων περιγενομένας,  τῶν  δαιμόνων  λέγω.  Καθάπερ γὰρ ἡλίου  φανέντος  ἐλαύνεται  τὸ σκότος, καταδύεται θηρία πρὸς τοὺς οἰκείους φωλεοὺς, ἀνδροφόνοι καὶ λῃσταὶ καὶ τυμβωρύχοι  πρὸς  τὰς  κορυφὰς  τῶν  ὀρέων  ἀνατρέχουσιν·  οὕτω  Πέτρου φανέντος καὶ φωνὴν ἀφιέντος, ἠλαύνετο τὸ σκότος τῆς πλάνης, ἀνεχώρει διάβολος, ἐδραπέτευον   δαίμονες,   ἀνῄρητο   παθήματα   σωμάτων,   ἐθεραπεύετο   νοσήματα ψυχῶν,  ἠλαύνετο  κακία  πᾶσα, ἀρετὴ πρὸς τὴν  γῆν  ἐπανήγετο.  Καὶ καθάπερ ἐκ ταμιείων  βασιλικῶν  ἐχόντων  χρυσίον καὶ λίθους  τιμίους  κἂν μικρόν τις δυνηθῇ ἐξενεγκεῖν  τῶν ἀποκειμένων  ἐνδόξως, κἂν ἕνα λίθον μόνον, πολὺν ἐργάζεται τὸν πλοῦτον τῷ κατεχομένῳ· οὕτω καὶ ἀπὸ τῶν στομάτων τῶν ἀποστολικῶν· ταμιεῖα γὰρ βασιλικὰ ἦν τὰ στόματα ἐκείνων  θησαυρὸν ἰαμάτων ἔχοντα ἀποκείμενον· καὶ ἕκαστον ῥῆμα ἐξιὸν πολὺν εἰργάζετο πλοῦτον πνευματικόν. Ἦν τότε ἀληθῶς ἰδεῖν, ὅτι τὰ λόγια Κυρίου ἐπιθυμητὰ ὑπὲρ χρυσίον καὶ λίθον τίμιον πολύν· ὅπερ γὰρ οὐκ ἠδύναντο  χρυσὸς, οὐδὲ λίθος  τίμιος,  τοῦτο  ἐποίει  τὰ ῥήματα Πέτρου. Πόσα γὰρ τάλαντα χρυσίου τὸν χωλὸν ἐκ γενετῆς διορθώσασθαι ἴσχυον; Ἀλλὰ τὸ ῥῆμα Πέτρου ἴσχυσε τῆς  φύσεως  ἀνελεῖν  ταύτην  τὴν  πήρωσιν.  Εἶπεν, Ἐν τῷ  ὀνόματι  Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔγειραι,καὶ περιπάτει, καὶ ὁ λόγος ἔργον ἐγένετο.Εἶδες πῶς ἐπιθυμητὰ ὑπὲρ χρυσίον καὶ λίθον τίμιον πολύν; εἶδες πῶς ταμιεῖα βασιλικὰ  ἦν  ἐκείνων   τὰ  στόματα;  Ὄντως  ἰατροὶ  τῆς  οἰκουμένης  ἐκεῖνοι,  καὶ γεωργοὶ,  καὶ  κυβερνῆται·  ἰατροὶ  μὲν,  ἐπειδὴ  νοσήματα  ἐθεράπευον· γεωργοὶ  δὲ, ἐπειδὴ τὸν λόγον τῆς εὐσεβείας κατέσπειρον· κυβερνῆται δὲ, ἐπειδὴ τὸ κλυδώνιον τῆς   πλάνης   ἔπαυσαν.  ∆ιὰ  τοῦτο   ποτὲ   μέν   φησι·  Πορευθέντες  ἀσθενοῦντας θεραπεύετε, ὡς πρὸς ἰατροὺς διαλεγόμενος· ποτὲ δὲ, Ἰδοὺ ἀποστέλλω ὑμᾶς θερίζειν, ὃ οὐχ  ὑμεῖς  κεκοπιάκατε, ὡς  πρὸς γεωργοὺς  διαλεγόμενος·  καὶ πάλιν  ἀλλαχοῦ· Ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς  ἀνθρώπων·  καὶ τῷ  Πέτρῳ, Μὴ φοβοῦ, φησὶν,  ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους  ἔσῃ ζωγρῶν,  ὡς  πρὸς  κυβερνήτας  καὶ  ἁλιεῖς  ὁμιλῶν·  καὶ  ἦν  ἰδεῖν θαύματα ἐπὶ θαύμασι. Καὶ γὰρ ἡ φύσις ἡ ἡμετέρα πρὸ δέκα ἡμερῶν εἰς τὸν θρόνον ἀνέβη τὸν βασιλικὸν, καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον κατέβη σήμερον πρὸς τὴν φύσιν τὴν ἡμετέραν· ἀνήνεγκεν ὁ Κύριος τὴν ἀπαρχὴν τὴν ἡμετέραν, καὶ κατήνεγκε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον. Ἕτερος Κύριος διανέμων  τὰ δῶρα ταῦτα· καὶ γὰρ τὸ Πνεῦμα Κύριός ἐστι, καὶ διενείμαντο τὴν ὑπὲρ ἡμῶν οἰκονομίαν Πατὴρ καὶ Υἱὸς καὶ ἅγιον Πνεῦμα. Οὔπω δέκα ἡμέρας εἶχεν  ἀνελθὼν  ὁ Χριστὸς, καὶ χαρίσματα ἡμῖν  ἔπεμψε  πνευματικὰ, δῶρα τῆς καταλλαγῆς ἐκείνης. Ἵνα γὰρ μηδεὶς ἀμφιβάλλῃ, καὶ διαπορῇ τί ποτε ἄρα ἂν  ἀνελθὼν  ὁ Χριστὸς ἐποίησεν· ἆρα κατήλλαξε  τὸν  Πατέρα;  ἆρα ἵλεων  αὐτὸν εἰργάσατο; βουλόμενος ἡμῖν δηλῶσαι, ὅτι κατήλλαξεν αὐτὸν τῇ φύσει τῇ ἡμετέρᾳ, τὰ δῶρα τῆς καταλλαγῆς  ἔπεμψεν ἡμῖν εὐθέως. Τῶν γὰρ ἐχθρῶν  ἑνουμένων  καὶ καταλλαγέντων ἀλλήλοις, μετὰ τὴν καταλλαγὴν εὐθὺς ἐφέπονται αἵ τε φιλοτησίαι καὶ  δεξιώσεις  καὶ  τὰ  χαρίσματα. Ἐπέμψαμεν  τοίνυν  ἡμεῖς  πίστιν,  καὶ  ἐλάβομεν ἐκεῖθεν χαρίσματα· ἐπέμψαμεν ὑπακοὴν, καὶ ἐλάβομεν δικαιοσύνην. 

 γʹ. Καὶ ἵνα μάθητε, ὅτι τῆς καταλλαγῆς  τοῦ Θεοῦ δῶρόν ἐστι τὸ δοθῆναι  τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον,  ἀπὸ  τῶν  Γραφῶν  ὑμᾶς  πεῖσαι  πειράσομαι,  πρότερον  ἀπὸ  τοῦ  ἐναντίου φανερὸν  ποιῶν τὸν λόγον, καὶ δεικνὺς ὅτι ἀναστέλλει  τοῦ Πνεύματος τὴν χάριν, ἐπειδὰν ἡμῖν ὀργίζηται· ἵνα ὅταν πεισθῇς, ὅτι τῆς ὀργῆς αὐτοῦ τεκμήριον τὸ μὴ εἶναι Πνεῦμα ἅγιον, καὶ ἴδῃς πάλιν Πνεῦμα καταπεμπόμενον, μάθῃς ὅτι εἰ μὴ κατηλλάγη, οὐκ  ἂν  ἔπεμψε  Πνεῦμα  ἅγιον.  Πόθεν  οὖν  εἰσόμεθα  τοῦτο;  Ὁ  Ἠλὶ  πρεσβύτης ἄνθρωπος  ἦν, τὰ μὲν ἄλλα ἐπιεικὴς καὶ σώφρων, παίδων  δὲ πονηρίαν  οὐκ εἰδὼς διορθώσασθαι, ἀλλὰ πέρα τοῦ μέτρου φιλῶν τὰ ἔκγονα. Ἀκούετε ὅσοι παῖδας ἔχετε, ὥστε μεμετρημένην ποιεῖσθαι τὴν φιλίαν καὶ τὴν αἰδῶ. Ὁ γὰρ Ἠλὶ ἐντεῦθεν παροξύνας   τὸν   Θεὸν,  εἰς   ὀργὴν   αὐτὸν   ἔῤῥιψε   τοσαύτην,   ὡς   ἅπαν   αὐτὸν ἀποστραφῆναι τὸ ἔθνος. ∆εικνὺς τοίνυν ὁ ταῦτα γράψας, ὅτι σφόδρα αὐτοὺς ἀπέστραπτο ὁ Θεὸς, ἔλεγε· Ῥῆμα τίμιον ἦν, καὶ οὐκ ἦν ὅρασις διαστέλλουσα, τίμιον ἐνταῦθα  τὸ  σπάνιον  λέγων·  διὰ  γὰρ  τούτων  ἐδήλωσεν,  ὅτι  τὰ  τῆς  προφητείας ἐσπάνιζε τότε. Πάλιν θρηνῶν  ἄλλος καὶ ἀποδυρόμενος ἐπὶ τῇ ὀργῇ τοῦ Θεοῦ ἔλεγεν· Οὐκ ἔστιν ἄρχων, οὐδὲ προφήτης ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ· καὶ πάλιν ὁ εὐαγγελιστής φησιν·Οὐδέπω γὰρ ἦν Πνεῦμα ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη. Ἐπειδὴ γὰρ οὐδέπω ἐσταυρώθη,  φησὶν,  οὐκ  ἦν  Πνεῦμα  ἅγιον  ἐν  τοῖς  ἀνθρώποις   δοθέν·  τὸ  γὰρ,ἐσταυρώθη, ἐστὶν Ἐδοξάσθη Εἰ γὰρ καὶ φύσει τὸ πρᾶγμα ἐπονείδιστον, ἀλλ' ἐπειδὴ ὑπὲρ τῶν φιλουμένων  ἐγένετο, δόξαν αὐτὸ καλεῖ ὁ Χριστός. Καὶ τίνος ἕνεκεν, εἰπέ μοι, πρὸ τοῦ σταυροῦ οὐκ ἐδόθη τὸ Πνεῦμα; Ὅτι ἐν ἁμαρτίαις ἦν ἡ οἰκουμένη, ἐν προσκρούσμασι, καὶ ἔχθρᾳ, καὶ ἀτιμίᾳ· οὐδέπω τοῦ ἀμνοῦ προσενεχθέντος τοῦ τὴν ἁμαρτίαν αἴροντος τοῦ κόσμου. Ἐπεὶ οὖν οὐδέπω ἦν ὁ Χριστὸς σταυρωθεὶς, οὐδέπω ἦν καταλλαγὴ  γενομένη· τῆς δὲ καταλλαγῆς  μηδέπω γενομένης,  εἰκότως οὐδὲ τὸ Πνεῦμα ἐπέμπετο, ὥστε καταλλαγῆς τεκμήριον τὸ Πνεῦμα ἀποσταλῆναι. ∆ιὰ τοῦτο καὶ ὁ Χριστός φησι· Συμφέρει ὑμῖν,  ἵνα  ἐγὼ  ἀπέλθω·  ἐὰν  γὰρ ἐγὼ  μὴ ἀπέλθω, ἐκεῖνος οὐ μὴ ἔλθῃ· ἐὰν μὴ ἀπέλθω, καὶ καταλλάξω τὸν Πατέρα, φησὶν, οὐ πέμπω ὑμῖν τὸν παράκλητον. Εἴδετε διὰ πόσων ἀπεδείξαμεν ὑμῖν, ὅτι τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ σημεῖόν ἐστι τὸ μὴ εἶναι Πνεῦμα ἅγιον ἐν ἀνθρώποις; Ῥῆμα τίμιον ἦν, καὶ οὐκ ἦν ὅρασις διαστέλλουσα· Οὐκ ἔστι γὰρ ἄρχων οὐδὲ προφήτης ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ· Οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη. Συμφέρει ὑμῖν, ἵνα ἐγὼ ἀπέλθω· ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὴ ἀπέλθω, ἐκεῖνος οὐ μὴ ἔλθῃ. Οὐκοῦν σημεῖόν ἐστι τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ τὸ μὴ εἶναι Πνεῦμα ἅγιον. Ὅταν ἴδῃς Πνεῦμα ἅγιον καταπεμπόμενον δαψιλῶς, μηδὲν λοιπὸν ἀμφιβάλλῃς περὶ τῆς καταλλαγῆς. Καὶ ποῦ, φησὶν, ἔστι Πνεῦμα ἅγιον νῦν; Τότε μὲν γὰρ καλῶς λέγει, ὅτε σημεῖα ἐγίνετο, καὶ νεκροὶ ἠγείροντο, καὶ λεπροὶ πάντες ἐκαθαίροντο· νῦν δὲ πόθεν δείξομεν, ὅτι πάρεστι τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἡμῖν; Μὴ δείσητε· ἀποδείκνυμι γὰρ, ὅτι καὶ νῦν Πνεῦμα ἅγιόν ἐστιν ἐν ἡμῖν. Πῶς καὶ τίνι τρόπῳ;Καὶ γὰρ εἰ μὴ Πνεῦμα ἅγιόν ἐστιν ἐν ἡμῖν, πῶς ἂν οὗτοι οἱ κατὰ τὴν ἱερὰν νύκτα   ταύτην   φωτισθέντες    τῶν   ἁμαρτιῶν   ἀπηλλάγησαν;   οὐδὲ   γὰρ   ἔστιν ἁμαρτημάτων   ἀπαλλαγῆναι  ἄνευ τῆς τοῦ Πνεύματος ἐνεργείας. Ἀκούσατε γοῦν   τοῦ   Παύλου  λέγοντος·   Ἦμεν  γάρ   ποτε   καὶ   ἡμεῖς   ἀνόητοι,   ἀπειθεῖς, πλανώμενοι,   δουλεύοντες   ἐπιθυμίαις   ποικίλαις·   ὅτε   δὲ   ἡ   χρηστότης   καὶ   ἡ φιλανθρωπία  ἐπεφάνη τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ, οὐκ ἐξ ἔργων τῶν ἐν δικαιοσύνῃ, ὧν ἐποιήσαμεν ἡμεῖς, ἀλλὰ κατὰ τὸν αὐτοῦ ἔλεον ἔσωσεν ἡμᾶς διὰ λουτροῦ παλιγγενεσίας, καὶ ἀνακαινώσεως Πνεύματος ἁγίου· καὶ πάλιν ἀλλαχοῦ· Μὴ πλανᾶσθε·  οὔτε  πόρνοι,  οὔτε  εἰδωλολάτραι,   οὔτε  μοιχοὶ,  οὔτε  μαλακοὶ,  οὔτε ἀρσενοκοῖται, οὐ κλέπται,  οὐ πλεονέκται,  οὐ μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν. Εἶδες ἅπαντα τὰ εἴδη τῆς κακίας; Καὶ ταῦτά τινες ἦτε, ἀλλ' ἀπελούσασθε, ἀλλ' ἡγιάσθητε, ἀλλ' ἐδικαιώθητε. Πῶς; τοῦτο γὰρ τὸ ζητούμενον, εἰ διὰ τοῦ ἁγίου Πνεύματος τὴν κακίαν ἀπεθέμεθα. Οὐκοῦν ἄκουσον· Ἀλλ' ἡγιάσθητε, ἀλλ' ἐδικαιώθητε  ἐν  τῷ  ὀνόματι  τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, καὶ ἐν  τῷ Πνεύματι τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Εἶδες ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον τὴν κακίαν ἅπασαν ἐκείνην ἀπήλειψε;

δʹ. Ποῦ νῦν εἰσιν οἱ βλασφημοῦντες τοῦ Πνεύματος τὴν ἀξίαν; Εἰ μὲν γὰρ μὴ ἀφίησιν ἁμαρτήματα, εἰκῇ παραλαμβάνεται εἰς τὸ βάπτισμα· εἰ δὲ ἀφίησιν ἁμαρτήματα, εἰκῇ βλασφημεῖται ὑπὸ τῶν αἱρετικῶν. Εἰ μὴ Πνεῦμα ἦν ἅγιον, Κύριον Ἰησοῦν εἰπεῖν οὐκ ἠδυνάμεθα· Οὐδεὶς γὰρ δύναται εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦν, εἰ μὴ ἐν τῷ Πνεύματι τῷ ἁγίῳ. Εἰ μὴ Πνεῦμα ἦν ἅγιον, τὸν Θεὸν παρακαλέσαι οὐκ ἠδυνάμεθα οἱ πιστοί· λέγομεν γὰρ, Πάτερ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ὥσπερ οὖν Κύριον καλέσαι οὐκ ἠδυνάμεθα, οὕτως οὐδὲ Πατέρα τὸν Θεὸν καλέσαι ἠδυνάμεθα. Πόθεν δῆλον; Ἐκ τοῦ αὐτοῦ ἀποστόλου λέγοντος, Ὅτι δέ ἐστε υἱοὶ, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τὰς καρδίας ὑμῶν κράζον, ἀββᾶ ὁ Πατήρ. Ὥστε ὅταν καλέσῃς τὸν Πατέρα, ἀναμνήσθητι, ὅτι τοῦ Πνεύματος τὴν ψυχὴν  κινοῦντος  ἠξιώθης τῆς προσηγορίας ἐκείνης. Εἰ μὴ Πνεῦμα ἦν, λόγος σοφίας καὶ γνώσεως ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ οὐκ  ἦν·  Ὧ μὲν  γὰρ  δίδοται  διὰ  τοῦ  Πνεύματος  λόγος  σοφίας,  ἄλλῳ  δὲ  λόγος γνώσεως.  Εἰ μὴ Πνεῦμα ἅγιον  ἦν, ποιμένες  καὶ διδάσκαλοι ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ οὐκ ἦσαν· καὶ γὰρ οὗτοι διὰ τοῦ Πνεύματος γίνονται, καθὼς καὶ ὁ Παῦλός φησιν· Ἐν ᾧ ἔθετο ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ποιμένας καὶ ἐπισκόπους. Ὁρᾷς ὅτι καὶ τοῦτο διὰ τοῦ Πνεύματος; Εἰ μὴ Πνεῦμα ἅγιον ἦν ἐν τῷ κοινῷ τούτῳ πατρὶ καὶ διδασκάλῳ, οὐκ ἂν ὅτε πρὸ μικροῦ ἀνέβη ἐπὶ τὸ ἱερὸν βῆμα τοῦτο, καὶ  πᾶσιν  ὑμῖν  ἔδωκεν  εἰρήνην,  καὶ  ἐπεφθέγξασθε  αὐτῷ  κοινῇ  πάντες,  Καὶ τῷ Πνεύματί σου· διὰ τοῦτο οὐκ ἀναβαίνοντι μόνον, οὐδὲ διαλεγομένῳ πρὸς ὑμᾶς, οὐδὲ εὐχομένῳ  ὑπὲρ ὑμῶν  ταύτην  ἐπιφθέγγεσθε  τὴν ῥῆσιν, ἀλλ' ὅταν παρὰ τὴν ἱερὰν ταύτην ἑστήκῃ τράπεζαν, ὅταν τὴν φρικτὴν ἐκείνην θυσίαν ἀναφέρειν μέλλῃ· ἴσασι γὰρ οἱ μεμυημένοι τὸ λεγόμενον·  οὐ πρότερον ἅπτεται τῶν  προκειμένων,  ἕως ἂν ὑμῖν αὐτὸς ἐπεύξηται τὴν παρὰ τοῦ Κυρίου χάριν, καὶ ὑμεῖς ἐπιφθέγξησθε αὐτῷ, Καὶ τῷ Πνεύματί σου, διὰ τῆς ἀποκρίσεως αὐτῆς ἀναμιμνήσκοντες  αὐτοὺς ὅτι οὐδὲν  αὐτὸς  ὁ παρὼν  πράττει,  οὐδὲ  ἀνθρωπίνης  ἐστὶ φύσεως  κατορθώματα  τὰ προκείμενα δῶρα, ἀλλ' ἡ τοῦ Πνεύματος χάρις παροῦσα καὶ πᾶσιν ἐφιπταμένη  τὴν μυστικὴν ἐκείνην κατασκευάζει θυσίαν. Εἰ γὰρ καὶ ἄνθρωπός ἐστιν ὁ παρὼν, ἀλλ' ὁ Θεός ἐστιν ὁ ἐνεργῶν  δι' αὐτοῦ. Μὴ τοίνυν πρόσεχε τῇ φύσει τοῦ ὁρωμένου, ἀλλ' ἐννόει τὴν χάριν τὴν ἀόρατον. Οὐδὲν ἀνθρώπινον τῶν γινομένων  ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ βήματι.  Εἰ μὴ  Πνεῦμα παρῆν,  οὐκ  ἂν  συνέστη ἡ  Ἐκκλησία· εἰ  δὲ  συνίσταται  ἡ Ἐκκλησία, εὔδηλον  ὅτι  τὸ  Πνεῦμα πάρεστι. Τίνος  οὖν  ἕνεκεν,  φησὶ, σημεῖα οὐ γίνεται νῦν; Ἐνταῦθά μοι μετὰ ἀκριβείας προσέχετε· παρὰ πολλῶν γὰρ ἀκούω τοῦτο, καὶ συνεχῶς καὶ ἀεὶ ζητούμενον· διὰ τί τότε γλώσσαις ἐλάλουν πάντες οἱ βαπτιζόμενοι, νῦν δὲ οὐκέτι; Μάθωμεν πρότερον τί τὸ λαλεῖν  γλώσσαις, καὶ τότε ἐροῦμεν  καὶ  τὴν  αἰτίαν.  Τί οὖν  ἐστι γλώσσαις  λαλεῖν;  Ὁ βαπτιζόμενος  εὐθέως ἐφθέγγετο τῇ τῶν Ἰνδῶν φωνῇ, τῇ τῶν Αἰγυπτίων, τῇ τῶν Περσῶν, τῇ τῶν Σκυθῶν, τῇ τῶν Θρᾳκῶν, καὶ εἷς ἄνθρωπος πολλὰς ἐλάμβανε γλώσσας, καὶ οὗτοι οἱ νῦν εἰ ἦσαν  τότε  βαπτισθέντες,  εὐθέως  ἂν  ἤκουσας  αὐτῶν   διαφόροις  φθεγγομένων φωναῖς.  Καὶ γὰρ  ὁ  Παῦλος, φησὶν,  εὗρέ  τινας  βαπτισθέντας  ἐν  τῷ  βαπτίσματι Ἰωάννου, καὶ λέγει αὐτοῖς· Εἰ Πνεῦμα ἅγιον ἐλάβετε πιστεύσαντες; Λέγουσιν αὐτῷ· ἀλλ' οὐδὲ εἰ ἔστι Πνεῦμα ἅγιον, ἠκούσαμεν· καὶ εὐθέως ἐκέλευσεν αὐτοὺς βαπτισθῆναι· Καὶ ἐπιθέντος  αὐτοῖς  τοῦ Παύλου τὰς χεῖρας, ἦλθεν  ἐπ' αὐτοὺς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, καὶ ἐλάλουν ἅπαντες γλώσσαις. Τίνος οὖν χάριν συνεστάλη, καὶ ἀνηρέθη ἐξ ἀνθρώπων ἡ χάρις αὕτη νῦν; Οὐχὶ ἀτιμάζοντος ἡμᾶς τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ σφόδρα τιμῶντος.  Πῶς; ἐγὼ λέγω. Ἀνοητότερον οἱ ἄνθρωποι διέκειντο  τότε, τῶν εἰδώλων  προσφάτως  ἀπηλλαγμένοι,  καὶ  παχυτέρα  καὶ  ἀναισθητοτέρα  αὐτῶν  ἡ διάνοια ἔτι ἦν, καὶ πρὸς τὰ σωματικὰ πάντα ἐπτόηντο καὶ ἐκεχήνεσαν, καὶ οὐδεμία αὐτοῖς οὐδέπω ἔννοια δωρεῶν ἀσωμάτων ἦν, οὐδὲ εἴδεσαν τί ποτέ ἐστι νοητὴ χάρις, καὶ πίστει μόνῃ θεωρουμένη· διὰ τοῦτο σημεῖα ἐγίνετο.Τῶν  γὰρ  χαρισμάτων  τῶν  πνευματικῶν  τὰ  μὲν  ἀόρατά  ἐστι, καὶ  πίστει καταλαμβάνεται  μόνῃ·  τὰ  δὲ  καὶ  αἰσθητὸν  ἐνδείκνυται  σημεῖον  πρὸς  τὴν  τῶν ἀπίστων πληροφορίαν. Οἷόν τι λέγω· ἁμαρτιῶν ἄφεσις νοητόν ἐστι πρᾶγμα, ἀόρατόν ἐστι χάρισμα· πῶς γὰρ καθαίρονται ἡμῶν αἱ ἁμαρτίαι, οὐχ ὁρῶμεν τοῖς τῆς σαρκὸς ὀφθαλμοῖς. Τί δήποτε; Ὅτι ψυχή ἐστιν ἡ καθαιρομένη· ψυχὴ δὲ ὀφθαλμοῖς σώματος οὐχ  ὁρᾶται.  Ἡ  μὲν  οὖν  κάθαρσις  τῶν  ἁμαρτημάτων  νοητὴ  δωρεά  τίς  ἐστιν ὀφθαλμοῖς  οὐ  δυναμένη  σώματος  γενέσθαι  φανερά·  τὸ  δὲ  γλώσσαις  διαφόροις λαλεῖν   ἐστι  μὲν  καὶ  αὐτὸ  νοητῆς  ἐνεργείας  τοῦ  Πνεύματος·  αἰσθητὸν  μέντοι παρέχεται  τὸ σημεῖον, καὶ τοῖς ἀπίστοις εὐσύνοπτον. Τῆς γὰρ ἔνδον  ἐν τῇ ψυχῇ γινομένης  ἐνεργείας, τῆς ἀοράτου λέγω, ἡ ἔξω γλῶττα  ἀκουομένη φανέρωσίς τίς ἐστι καὶ  ἔλεγχος.  ∆ιὰ τοῦτο  καὶ  ὁ Παῦλος λέγει·  Ἑκάστῳ δὲ  ἡ  φανέρωσις  τοῦ Πνεύματος δίδοται πρὸς τὸ συμφέρον. Ἐγὼ μὲν οὖν νῦν χρείαν οὐκ ἔχω σημείων.Τίνος ἕνεκεν; Ὅτι καὶ χωρὶς σημείου δόσεως πιστεύειν μεμάθηκα τῷ ∆εσπότῃ. Ὁ γὰρ ἀπιστῶν ἐνεχύρου δεῖται· ἐγὼ δὲ πιστεύων οὐ δέομαι ἐνεχύρου οὐδὲ σημείου· ἀλλὰ κἂν μὴ λαλήσω γλώσσῃ, οἶδα ὅτι ἐκαθάρθην ἐκ τῶν ἁμαρτιῶν. Ἐκεῖνοι δὲ τότε οὐκ ἐπίστευον, εἰ μὴ ἔλαβον σημεῖον· διὰ τοῦτο αὐτοῖς ἐδίδοτο σημεῖα, ὥσπερ ἐνέχυρον τῆς πίστεως ἧς ἐπίστευον. Ὥστε οὐχ ὡς  πιστοῖς, ἀλλ'  ὡς  ἀπίστοις ἐδίδοτο  τὰ σημεῖα, ἵνα  γένωνται πιστοί· οὕτω καὶ Παῦλός φησι· Τὰ σημεῖα οὐ τοῖς πιστεύουσιν, ἀλλὰ τοῖς ἀπίστοις. Ὁρᾶτε, ὅτι οὐχὶ ἀτιμάζοντος ἡμᾶς τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τιμῶντός  ἐστι τὸ συστεῖλαι τὴν τῶν σημείων ἐπίδειξιν; Βουλόμενος γὰρ δεῖξαι τὴν πίστιν ἡμῶν, ὅτι χωρὶς ἐνεχύρων καὶ  σημείων  αὐτῷ  πιστεύομεν,  τοῦτο  πεποίηκεν·  ἐκεῖνοι  μὲν  γὰρ εἰ  μὴ ἔλαβον πρῶτον σημεῖον καὶ ἐνέχυρον, οὐκ ἂν αὐτῷ ἐπίστευον περὶ τῶν ἀφανῶν· ἐγὼ δὲ καὶ χωρὶς τούτου πᾶσαν ἐπιδείκνυμι  πίστιν· τοῦτο οὖν αἴτιον τοῦ μὴ γίνεσθαι σημεῖα νῦν.

εʹ. Ἐβουλόμην καὶ περὶ τῆς ὑποθέσεως τῆς ἑορτῆς εἰπεῖν, καὶ δεῖξαι τί ποτέ ἐστι πεντηκοστὴ, καὶ διὰ τί ἐν τῇ ἑορτῇ ταύτῃ τὸ χάρισμα δίδοται, καὶ διὰ τί ἐν γλώσσαις πυρίναις, καὶ διὰ τί μετὰ δέκα ἡμέρας· ἀλλ' ὁρῶ πρὸς μῆκος τὴν διδασκαλίαν ἐκτεινομένην· διὸ ὀλίγα προσθεὶς καταπαύσω τὸν λόγον· Ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός· οὐχὶ πυρὸς, ἀλλ' ὡσεὶ πυρὸς, ἵνα μηδὲν αἰσθητὸν ὑποπτεύσῃς περὶ τοῦ  Πνεύματος. Καθάπερ γὰρ ἐπὶ  τῶν  Ἰορδανείων  ῥείθρων  οὐχὶ  περιστερὰ κατέβη, ἀλλ' ἐν εἴδει περιστερᾶς· οὕτω καὶ ἐνταῦθα οὐχὶ πῦρ, ἀλλ' ἐν εἴδει πυρός. Καὶ πάλιν ἀνωτέρω φησίν· Ὡσεὶ φερομένης πνοῆς βιαίας· οὐχὶ πνοῆς βιαίας, ἀλλ' ὡς φερομένης πνοῆς βιαίας. Τίνος δὲ ἕνεκεν ὁ μὲν Ἰεζεκιὴλ οὐ δι' ὁμοιώσεως πυρὸς λαμβάνει τὸ χάρισμα τῆς προφητείας, ἀλλὰ διὰ βιβλίου, οἱ δὲ ἀπόστολοι διὰ πυρὸς λαμβάνουσι τὰ χαρίσματα; Περὶ μὲν γὰρ ἐκείνου  φησὶν, ὅτι ἔδωκεν  εἰς τὸ στόμα αὐτοῦ κεφαλίδα βιβλίου, καὶ ἐγγέγραπται κατάλεγμα καὶ μέλος καὶ οὐαὶ, καὶ ἦν τὰ ὀπίσω καὶ τὰ ἔμπροσθεν γεγραμμένα· καὶ ἔφαγεν αὐτὸ, καὶ ἐγένετο ἐν τῷ στόματι ὡς μέλι γλυκάζον. Περὶ δὲ τῶν  ἀποστόλων  οὐχ οὕτως· ἀλλ' Ὤφθησαν αὐτοῖς γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός. Τίνος οὖν ἕνεκεν ἐκεῖ βιβλίον καὶ γράμματα, ἐνταῦθα δὲ γλῶσσα καὶ πῦρ; Ὅτι ἐκεῖνος μὲν ἀπῄει κατηγορήσων ἁμαρτημάτων, καὶ θρηνήσων συμφορὰς Ἰουδαϊκάς· οὗτοι δὲ ἐξῄεσαν τὰ τῆς οἰκουμένης ἁμαρτήματα δαπανήσοντες· διὰ τοῦτο ἐκεῖνος μὲν  γραμματεῖον  ἐλάμβανε  τῶν  μελλουσῶν  συμφορῶν  ὑπόμνησιν· οὗτοι  δὲ πῦρ ἐλάμβανον, ὥστε κατακαῦσαι τὰ τῆς οἰκουμένης ἁμαρτήματα, καὶ ἀφανίσαι πάντα. Καθάπερ γὰρ πῦρ εἰς ἀκάνθας ἐμπῖπτον πάσας αὐτὰς ἀφανίσει ῥᾳδίως, οὕτω καὶ τοῦ Πνεύματος ἡ χάρις ἐδαπάνα τῶν ἀνθρώπων τὰς ἁμαρτίας. Ἀλλ' οἱ ἀναίσθητοι Ἰουδαῖοι τούτων γενομένων,  δέον καταπεπλῆχθαι  καὶ τρέμειν καὶ προσκυνεῖν τὸν διδόντα τὴν δωρεὰν, πάλιν τὴν οἰκείαν ἄνοιαν ἐπιδείκνυνται  μέθην κατηγοροῦντες τῶν πεπληρωμένων  τοῦ Πνεύματος ἀποστόλων· Οὗτοι γὰρ, φησὶ, γλεύκους μεμεστωμένοι εἰσίν. Ἐννόησον ἀγνωμοσύνην ἀνθρώπων, καὶ σκόπησον εὐγνωμοσύνην  ἀγγέλων.  Οἱ μὲν γὰρ ἄγγελοι  ὅτε εἶδον τὴν ἀπαρχὴν ἀναγομένην τὴν ἡμετέραν, ἔχαιρον καὶ ἔλεγον· Ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες, ὑμῶν, καὶ ἐπάρθητε, πύλαι αἰώνιοι, καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης· οἱ δὲ ἄνθρωποι ἰδόντες τὴν  τοῦ  Πνεύματος  χάριν  καταβᾶσαν  πρὸς  ἡμᾶς  λέγουσιν,  ὅτι  μεθύουσιν  οἱ δεξάμενοι τὴν χάριν, καὶ οὐδὲ ἡ ὥρα τοῦ ἔτους αὐτοὺς ἐδυσώπησε· γλεῦκος γὰρ ἐν ἔαρος ὥρᾳ οὐκ ἂν εὑρεθείη ποτέ· τότε δὲ ἔαρ ἦν. Ἀλλ'  ἐκεῖνοι  μὲν ἀφείσθωσαν· ἡμεῖς δὲ σκοπῶμεν τὴν ἀντίδοσιν τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ. Ἔλαβε τὴν ἀπαρχὴν τῆς φύσεως τῆς ἡμετέρας ὁ Χριστὸς, καὶ ἀντέδωκεν ἡμῖν τοῦ Πνεύματος τὴν χάριν· καὶ καθάπερ ἐν μακρῷ πολέμῳ γίνεται, ὅταν μάχη λυθῇ, καὶ εἰρήνη γένηται, οἱ πρὸς ἀλλήλους ἀπεχθῶς ἔχοντες ἐνέχυρα καὶ ὅμηρα ἀλλήλοις ἀντιδιδόασιν·  οὕτω  καὶ  ἐπὶ  τοῦ  Θεοῦ καὶ  ἐπὶ  τῆς  ἀνθρωπίνης  ἐγένετο  φύσεως·ἔπεμψεν   αὐτῷ   ἐνέχυρα   καὶ   ὅμηρα  τὴν   ἀπαρχὴν   ἣν   ἀνήνεγκεν   ὁ  Χριστός· ἀντέπεμψεν ἡμῖν αὐτὸς ἐνέχυρα καὶ ὅμηρα τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον. Ὅτι δὲ ἐνέχυρα καὶ ὅμηρα ἔχομεν, δῆλον ἐντεῦθεν· τὰ γὰρ ἐνέχυρα καὶ ὅμηρα βασιλικοῦ γένους εἶναι χρή· διὰ τοῦτο καὶ Πνεῦμα ἅγιον ἡμῖν κατεπέμφθη, ὡς τῆς βασιλικωτάτης οὐσίας ὄν· καὶ ὁ παρ' ἡμῖν δὲ ἀνενεχθεὶς  ἐκ γένους ἦν βασιλικοῦ· ἀπὸ γὰρ τοῦ σπέρματος ἦν ∆αυΐδ. ∆ιὰ τοῦτο οὐκ ἔτι δέδοικα, ὅτι ἡ ἀπαρχὴ ἡμῶν ἄνω κάθηται· διὰ τοῦτο κἂν σκώληκά μοι τις  εἴπῃ ἀτελεύτητον,  κἂν πῦρ ἄσβεστον, κἂν ἑτέρας κολάσεις καὶ τιμωρίας, οὐ φοβοῦμαι λοιπόν· μᾶλλον δὲ φοβοῦμαι μὲν, οὐκ ἀπογινώσκω  δὲ τῆς σωτηρίας  τῆς  ἐμαυτοῦ. Εἰ γὰρ μὴ μεγάλα  ἀγαθὰ  ὁ Θεὸς περὶ τοῦ  γένους  ἡμῶν ἐβουλεύετο, οὐκ ἂν τὴν ἀπαρχὴν ἡμῶν ἔλαβεν ἄνω. Πρὸ τούτου μὲν εἰς τὸν οὐρανὸν βλέποντες  καὶ  τὰς  ἀσωμάτους  ἐννοοῦντες  δυνάμεις  σαφεστέραν  τὴν  εὐτέλειαν ὁρῶμεν τὴν ἡμετέραν, ἀπὸ τῆς συγκρίσεως τῶν ἄνω δυνάμεων· νῦν δὲ ὅταν βουληθῶμεν  τὴν  εὐγένειαν  ἡμῶν  ἰδεῖν,  εἰς τὸν  οὐρανὸν  ἄνω  βλέπομεν, εἰς τὸν θρόνον  αὐτὸν  τὸν  βασιλικόν·  ἐκεῖ  γὰρ  ἡ  ἐξ  ἡμῶν  ἀπαρχὴ  κάθηται.  Οὕτω καὶ ἐλεύσεται ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ κρίνων ἡμᾶς. Παρασκευαζώμεθα τοίνυν, ὥστε μὴ τῆς δόξης ἐκείνης ἐκπεσεῖν· ἥξει γὰρ πάντως καὶ οὐ χρονιεῖ ὁ κοινὸς ἡμῶν∆εσπότης· ἥξει στρατόπεδα ἐπαγόμενος, ἀγγέλων  τάγματα, ἀρχαγγέλων συμμορίας,μαρτύρων  φατρίας,  δικαίων  χοροὺς, προφητῶν  καὶ ἀποστόλων  δήμους, καὶ ἐν μέσῳ τῶν στρατοπέδων ἀΰλων ἐκείνων ὁ βασιλεὺς φαινόμενος ἐν ἀῤῥήτῳ τινὶ καὶ ἀφράστῳ δόξῃ. ʹ.  Πάντα τοίνυν  ποιῶμεν,  ὥστε μὴ τῆς δόξης ἐκείνης  ἐκπεσεῖν. Βούλεσθε εἴπω καὶ τὰ φοβερά; οὐχ ἵνα λυπήσω, ἀλλ' ἵνα διορθώσωμαι. Τότε πυρὸς ποταμὸς πρὸ  τοῦ  βήματος  ἐκείνου  σύρεται·  τότε  βίβλοι  ἀνοίγονται·   δικαστήριον  ἔστη φοβερὸν καὶ φρικῶδες. ∆ιὰ τοῦτο καθάπερ ἐν δικαστηρίῳ τὰ ὑπομνήματα τῆς ἡμετέρας  ζωῆς  ἀναγινώσκεται,  καὶ  πολλὰ  περὶ  τῶν  βιβλίων  τούτων  φασὶν  οἱ προφῆται. Καὶ ὁ μὲν Μωϋσῆς φησιν· Εἰ μὲν ἀφῇς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν, ἄφες· εἰ δὲ μὴ, κἀμὲ ἐξάλειψον  ἐκ τῆς  βίβλου,  ἧς  ἔγραψας· ὁ δὲ Χριστὸς πάλιν  πρὸς τοὺς μαθητὰς ἔλεγεν· Ἐν τούτῳ μὴ χαίρετε, ὅτι τὰ δαιμόνια ὑμῖν ὑποτάσσεται· χαίρετε δὲ ὅτι τὰ ὀνόματα ὑμῶν γέγραπται ἐν τοῖς οὐρανοῖς· καὶ πάλιν ὁ προφήτης ∆αυΐδ· Ἐν τῷ βιβλίῳ σου πάντες γραφήσονται, ἡμέραι πλασθήσονται, καὶ οὐδεὶς ἐν αὐτοῖς· καὶ πάλιν·  Ἐξαλειφθήτωσαν  ἐκ βιβλίου  ζώντων,  καὶ μετὰ δικαίων  μὴ γραφήτωσαν. Ὁρᾷς ὅτι οἱ μὲν ἐξαλείφονται,  οἱ δὲ ἐγγράφονται; βούλει μαθεῖν, ὅτι  οὐχ οἱ δίκαιοι ἐγγράφονται ἐν ταῖς βίβλοις ἐκείναις μόνον, ἀλλὰ καὶ τὰ ἁμαρτήματα ἡμῶν ἐκεῖ ἐγγέγραπται; Ἑορτῆς καιρὸς, μάθωμεν περὶ πραγμάτων δυναμένων  ἀπαλλάξαι ἡμᾶς τῆς κολάσεως· φοβερὸς ὁ λόγος, ἀλλὰ καὶ χρήσιμος καὶ λυσιτελής· ἀπαλλάττει γὰρ τῆς πείρας τῆς διὰ τῶν πραγμάτων· μάθωμεν τοίνυν ὅτι τὰ ἁμαρτήματα ἐγγράφεται, καὶ ὅπερ ἂν ἐνταῦθα φθεγξώμεθα, ἀναφέρεται εὐθέως ἐκεῖ καὶ ἐγγράφεται. Καὶ πόθεν δῆλον τοῦτο; οὐ γὰρ δεῖ ὑπὲρ τῶν τοιούτων  ἁπλῶς ἀποφαίνεσθαι. Ὁ Μιχαίας φησὶ πρὸς Ἰουδαίους· Οὐαὶ οἱ παροξύνοντες τὸν Κύριον. Καὶ πῶς, φησὶ, παρωξύναμεν αὐτόν; Ἐν τῷ λέγειν ὑμᾶς, Πᾶς ποιῶν πονηρὸν καλὸς ἐνώπιον  Κυρίου. Οἰκετῶν ἀγνωμόνων  ῥήματα· καὶ ἐν αὐτοῖς αὐτὸς εὐδόκησεν· ἐν τοῖς διεφθαρμένοις, φησὶν, ἐν τοῖς μὴ δεδουλευκόσιν αὐτῷ. Ἰδοὺ ἡμεῖς ἐφυλάξαμεν τὰ φυλάγματα  αὐτοῦ, καὶ μακαρίζομεν ἀλλοτρίους· ἡμεῖς γὰρ, φησὶ, καθ' ἑκάστην δουλεύομεν, καὶ ἕτεροι τῶν ἀγαθῶν απολαύουσι.Τοιαῦτα καὶ δοῦλοι πολλάκις περὶ τῶν δεσποτῶν λέγουσιν· ἀλλ' ἄνθρωπον μὲν περὶ ἀνθρώπου λέγειν ταῦτα, οὐχ οὕτω δεινὸν, καίπερ ὂν δεινόν· τὸ δὲ περὶ τοῦ κοινοῦ τῆς οἰκουμένης ∆εσπότου ταῦτα φθέγγεσθαι, ∆εσπότου τοῦ ἐλεήμονος καὶ φιλανθρώπου, πάσης ἂν εἴη μεῖζον καταδίκης καὶ τῆς ἐσχάτης ἄξιον τιμωρίας. Ἀλλ'ἵνα μάθῃς, ὅτι ἐγγράφεται τὰ τοιαῦτα ῥήματα, ἄκουσον τί φησιν ὁ προφήτης· Ἰδοὺ ταῦτα   ἐγγέγραπται   ἐν   βίβλῳ   ζώντων   εἰς   μνημόσυνον   ἐνώπιον   τοῦ   Θεοῦ. Ἐγγράφεται δὲ, οὐκ ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἀναμνήσῃ τὴν ἡμέραν, ὥσπερ ἔλεγχόν τινα καὶ κατηγορίαν εἰς μέσον παράγων τὸ βιβλίον. Τάχα κατέσεισα ὑμῶν τὴν διάνοιαν τῷ φόβῳ· οὐχὶ τὴν ὑμετέραν, ἀλλὰ τὴν ἐμαυτοῦ πρότερον. Φέρε οὖν ἐκλύσω τὸν λόγον, μᾶλλον δὲ τὸν φόβον· μᾶλλον δὲ οὐκ ἐκλύσω, ἀλλὰ παραμυθήσομαι· μενέτω γὰρ καθαίρων τὴν διάνοιαν ὑμῶν· τὸ δὲ ἀφόρητον αὐτοῦ περιέλωμεν. Πῶς οὖν αὐτὸν δυνησόμεθα   περιελεῖν;   Ἂν   δείξωμεν,   ὅτι   οὐκ  ἐγγράφεται   μόνον,   ἀλλὰ   καὶ ἐξαλείφεται   ἁμαρτήματα.  Ἐν  δικαστηρίῳ   γὰρ  ἅπερ  ἂν   ἐπὶ   ὑπομνημάτων   ὁ δικαζόμενος φθέγξηται,  πάντως  ἐγγράφεται  διηνεκῶς,  καὶ ἐξαλειφθῆναι  οὐκ ἔνι λοιπόν·  ἐν ἐκείνῳ  δὲ τῷ  βιβλίῳ  κἂν  φθέγξῃ  τινὰ  πονηρὰ, καὶ βουληθῇς,  πάλιν ἐξαλείφεται. Πόθεν δῆλον; Ἀπὸ τῆς Γραφῆς· Ἀπόστρεψον γὰρ, φησὶ, τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ  τῶν  ἁμαρτιῶν  μου, καὶ  πάσας τὰς  ἀνομίας  μου  ἐξάλειψον.  Οὐδεὶς δὲ ἐξαλείψει τὸ μὴ γεγραμμένον ὥστε ἐπειδὴ ἐγγεγραμμένα ἦσαν, παρακαλεῖ ἐξαλειφθῆναι.  ∆ιδάσκει δὲ καὶ πῶς ἐξαλείφονται  ἕτερός τις λέγων· Ἐλεημοσύναις καὶ  πίστεσιν  ἀποκαθαίρονται  αἱ  ἁμαρτίαι.  Οὐχὶ ἐξαλείφονται   μόνον,  ἀλλὰ  καὶ ἀποκαθαίρονται, ὥστε μηδὲ λείψανον μένειν τῆς ἀλοιφῆς. Οὐ τὰ μετὰ τὸ βάπτισμαδὲ ἐξαλείφεται  μόνον, ἀλλὰ καὶ ἃ πρὸ τοῦ λουτροῦ ἐγγέγραπτο ἐξηλείφθη  πάντα ἐκεῖνα  τῷ  τοῦ βαπτίσματος ὕδατι  καὶ τῷ  σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ, καθάπερ Παῦλός φησιν, ὅτι Ἐξαλείψας τὸ καθ'  ἡμῶν χειρόγραφον,  ὃ ἦν ἐναντίον  ἡμῶν, καὶ αὐτὸ ἦρεν ἐκ μέσου προσηλώσας αὐτὸ τῷ σταυρῷ. Εἶδες πῶς ἐξηλείφθη τὸ χειρόγραφον ἐκεῖνο; καὶ οὐκ ἐξηλείφθη μόνον, ἀλλὰ καὶ διεῤῥάγη, τῶν ἥλων τοῦ σταυροῦ σχισάντων αὐτὸ, ὥστε γενέσθαι ἄχρηστον. Ἀλλ' ἐκεῖνα μὲν χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τῆς τοῦ σταυρωθέντος Χριστοῦ ἰσχύος πάντα ἐξήλειπται· τὰ δὲ μετὰ τὸ βάπτισμα πολλῆς χρείαν ἔχει σπουδῆς, ὥστε ἐξαλειφθῆναι  πάλιν. Ἐπειδὴ μηδ' ἔστι δεύτερον λουτρὸν,  ἀλλὰ  τῶν  δακρύων  δεῖται  τῶν  ἡμετέρων,  μετανοίας,  ἐξομολογήσεως, ἐλεημοσύνης, εὐχῆς, καὶ τῆς ἄλλης ἁπάσης εὐλαβείας· οὕτω καὶ μετὰ τὸ βάπτισμα ἐκκαθαίρεται ἁμαρτήματα μετὰ πόνου πολλοῦ καὶ καμάτου. Πᾶσαν τοίνυν ἐπιδειξώμεθα  σπουδὴν,  ὥστε  αὐτὰ  ἐξαλεῖψαι  ἐντεῦθεν,  καὶ  αἰσχύνης  καὶ  τῆς κολάσεως ἀπαλλαγῆναι  τῆς ἐκεῖ. Κἂν γὰρ μυρία ὦμεν ἡμαρτηκότες, ἂν ἐθέλωμεν δυνησόμεθα ἅπαντα ταῦτα ἀποθέσθαι τῶν  ἁμαρτημάτων  τὰ φορτία. Βουληθῶμεν τοίνυν·  πολλῷ  γὰρ βέλτιον  μικρὸν  ἐνταῦθα  πονήσαντας  ἀπαραιτήτου  κολάσεως ἀπαλλαγῆναι,   ἢ  τὸν  βραχὺν  τοῦτον  ῥᾳθυμήσαντας  χρόνον  εἰς  τὰς  ἀθανάτους ἐκείνας ἐμπεσεῖν τιμωρίας . Ὥρα δὲ λοιπὸν ἀναλογίσασθαι τὰ εἰρημένα· ἐπετιμήσαμεν τοῖς δι' ἐνιαυτοῦ μόνον  παραγινομένοις,   ὅτι  τὴν  μητέρα  περιορῶσι  γυμνουμένην·   ἀνεμνήσαμεναὐτοὺς  παλαιᾶς  ἱστορίας,  καὶ  κατάρας  καὶ  εὐλογίας·  διελέχθημεν   περὶ  ἑορτῶν Ἰουδαϊκῶν, καὶ τίνος ἕνεκεν τρὶς τοῦ ἐνιαυτοῦ κελεύει τοὺς Ἰουδαίους φαίνεσθαι αὐτῷ  ὁ Θεός· εἴπομεν  ὅτι ἑορτὴ διαπαντός  ἐστι καὶ Πεντηκοστὴ, καὶ Πάσχα, καὶ Ἐπιφάνεια· εἴπομεν  ὅτι ἑορτὴν συνειδὸς ποιεῖ καθαρὸν, οὐχ ἡμερῶν καὶ χρόνων περίοδος· μετ' ἐκεῖνο ἐξέβημεν ἐπὶ τὰ δῶρα τὰ ἄνωθεν  κατενεχθέντα·  εἴπομεν ὅτι καταλλαγῆς ἐστι τοῦτο σημεῖον· ἐδείξαμεν ὅτι πάρεστι Πνεῦμα ἅγιον  διὰ τῆς ἀφέσεως τῶν  ἁμαρτημάτων,  διὰ τῆς ἀποκρίσεως τῆς πρὸς τὸν  ποιμένα,  διὰ τοῦ λόγου  τῆς  σοφίας,  καὶ  τῆς  γνώσεως,  διὰ  τῶν  χειροτονιῶν,  διὰ  τῆς  θυσίας  τῆς μυστικῆς· εἴπομεν ὅτι ὅμηρα ἀλλήλων  καὶ ἐνέχυρα κατέχομεν· προσεθήκαμεν τὴν αἰτίαν, δι' ἣν τὰ σημεῖα ἀνῄρηται νῦν ἐκ τοῦ μέσου· μετὰ ταῦτα ἀνεμνήσαμεν τοῦ φοβεροῦ  δικαστηρίου, καὶ τῶν  τότε  ἀνοιγομένων  βιβλίων,  καὶ ὅτι  πάντα  ἡμῶν ἐγγράφεται τὰ ἁμαρτήματα· ἀπεδείξαμεν ὅτι ἐξαλείφεται πάλιν, καὶ ἂν θέλωμεν.Ταῦτα πάντα μέμνησθε· εἰ δὲ μὴ δυνατὸν πάντα, ἀντὶ πάντων τοῦ περὶ τῶν βιβλίων   μέμνησθε  λόγου·  καὶ  πάντα   ὅσα  ἂν   ἀποκρίνησθε,  ὡς   ἔχοντες   τὸν παρεστῶτα, καὶ γράφοντα, οὕτω φθέγγεσθε μετὰ ἀσφαλείας, καὶ κατέχετε διαπαντὸς ἐνακμάζοντα  τῇ μνήμῃ  τὸν  λόγον  τοῦτον· ἵνα  οἱ μὲν ἐν τῇ βίβλῳ τῶν  δικαίων ἐγγεγραμμένοι  προσθῆτε τοῖς  κατορθώμασιν, οἱ δὲ πολλὰ  ἔχοντες  ἐγγεγραμμένα ἁμαρτήματα, ἀπαλείψαντες αὐτὰ ἐνταῦθα οὐδενὸς εἰδότος, ἀπαλλαγῶμεν τῆς δημοσιεύσεως ἐκείνης.  Καὶ γὰρ  δυνατὸν,  καθὼς  ἀπεδείξαμεν,  διὰ  σπουδῆς  καὶ προσευχῆς καὶ εὐλαβείας  ἐπιτεταμένης  ἀπαλεῖψαι  τὰ ἐγγεγραμμένα  ἁμαρτήματα ἅπαντα. Τοῦτο τοίνυν  διὰ παντὸς  σπουδάζωμεν τοῦ χρόνου, ἵνα ἀπελθόντες  ἐκεῖ δυνηθῶμέν τινος συγγνώμης τυχεῖν, καὶ πάντες ἀπαραιτήτους φυγεῖν κολάσεις· ὧν γένοιτο  πάντας  ἡμᾶς  ἀπαλλαγέντας  καταξιωθῆναι  τῆς  βασιλείας  τῶν  οὐρανῶν, χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ  τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μεθ' οὗ τῷ Πατρὶ, ἅμα τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, δόξα, κράτος, τιμὴ, νῦν καὶ ἀεὶ, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.Ἀμήν.

Εις την Αγίαν Πεντηκοστήν Ὁμιλία βʹ.                     

αʹ. Μεγάλα,  ἀγαπητοὶ,  καὶ  πάντα  λόγον  ἀνθρώπινον   ὑπερβαίνοντα   τὰ σήμερον ἡμῖν δωρηθέντα  παρὰ τοῦ φιλανθρώπου  Θεοῦ χαρίσματα· διά τοι τοῦτο κοινῇ  πάντες  χαίρωμεν,  καὶ  σκιρτῶντες  ἀνυμνήσωμεν  τὸν  ἡμέτερον  ∆εσπότην. Ἑορτὴ γὰρ ἡμῖν καὶ πανήγυρις ἡ σήμερον ἡμέρα. Ὥσπερ γὰρ ἐπὶ τῆς τῶν ὡρῶν καὶ τῶν τροπῶν ἐναλλαγῆς ἑτέρα τὴν ἑτέραν διαδέχεται, οὕτω δὴ καὶ ἐπὶ τῆς Ἐκκλησίας ἑορτὴ ἑορτὴν διαδεχομένη, οὕτως ἡμᾶς εἰς ἀλλήλας παραπέμπουσι. Πρῴην μὲν οὖν ἑωρτάσαμεν τὸν σταυρὸν, τὸ πάθος, τὴν ἀνάστασιν, μετὰ ταῦτα τὴν εἰς οὐρανὸν ἄνοδον  τοῦ Κυρίου ἡμῶν  Ἰησοῦ Χριστοῦ· σήμερον δὲ λοιπὸν  εἰς αὐτὸ τὸ τέλος ὑπηντήσαμεν τῶν ἀγαθῶν, εἰς αὐτὴν τὴν μητρόπολιν  ἐφθάσαμεν τῶν ἑορτῶν, εἰς αὐτὸν  τὸν  καρπὸν  παρεγενόμεθα  τῆς  τοῦ Κυρίου  ἐπαγγελίας.  Ἐὰν γὰρ ἀπέλθω, φησὶν, ἐγὼ, ἄλλον Παράκλητον πέμψω ὑμῖν, καὶ οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς. Εἴδετε κηδεμονίαν; εἴδετε φιλανθρωπίαν ἄφατον; Πρὸ τούτων τῶν ἡμερῶν ἀνῆλθεν  εἰς οὐρανὸν,  τὸν  βασιλικὸν  ἀνέλαβε  θρόνον,  τὴν  ἐν  δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς καθέδραν  ἀπείληφε,  καὶ σήμερον ἡμῖν  τὴν  ἐπιδημίαν  τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου χαρίζεται, καὶ δι' αὐτοῦ τὰ μυρία ἡμῖν ἀπὸ τῶν οὐρανῶν ἀγαθὰ χορηγεῖ. Τί γὰρ, εἰπέ μοι, τῶν  συνεχόντων,  τὴν σωτηρίαν τὴν ἡμετέραν οὐχὶ διὰ τοῦ Πνεύματος ἡμῖν ᾠκονόμηται;  διὰ τούτου δουλείας  ἀπαλλαττόμεθα,  εἰς ἐλευθερίαν καλούμεθα, εἰς υἱοθεσίαν ἀναγόμεθα, καὶ ἄνωθεν,  ὡς εἰπεῖν,  ἀναπλαττόμεθα,  τὸ βαρὺ καὶ δυσῶδες τῶν ἁμαρτημάτων φορτίον ἀποτιθέμεθα· διὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου  ἱερέων  βλέπομεν  χοροὺς, διδασκάλων  ἔχομεν  τάγματα·  ἀπὸ τῆς  ἐντεῦθεν πηγῆς καὶ ἀποκαλύψεων  δωρεαὶ, καὶ ἰαμάτων χαρίσματα· καὶ τὰ λοιπὰ πάντα, ὅσα τὴν  Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ κοσμεῖν εἴωθεν,  ἐντεῦθεν  ἔχει  τὴν  χορηγίαν.  Καὶ βοᾶ Παῦλος λέγων· Ταῦτα πάντα ἐνεργεῖ τὸ ἓν καὶ τὸ αὐτὸ Πνεῦμα, διαιροῦν ἰδίᾳ ἑκάστῳ καθὼς  βούλεται.  Καθὼς βούλεται,  φησὶν,  οὐ  καθὼς  προστάττεται·  διαιροῦν,  οὐ διαιρούμενον·  αὐθεντοῦν,  οὐκ  αὐθεντίᾳ  ὑποκείμενον.  Τὴν  γὰρ  αὐτὴν  ἐξουσίαν, ἥνπερ ἐμαρτύρησε τῷ Πατρὶ, ταύτην καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι ἀνατίθησιν ὁ Παῦλος. Καὶ ὥσπερ ἐπὶ τοῦ Πατρός φησιν· Ὁ δὲ Θεός ἐστιν ὁ ἐνεργῶν  τὰ πάντα ἐν πᾶσιν, οὕτω καὶ ἐπὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος· Ταῦτα δὲ πάντα, φησὶν, ἐνεργεῖ τὸ ἓν καὶ τὸ αὐτὸ Πνεῦμα, διαιροῦν ἰδίᾳ ἑκάστῳ καθὼς βούλεται. Εἶδες ἀπηρτισμένην ἐξουσίαν; Ὧν γὰρ ἡ οὐσία μία, δῆλον ὅτι καὶ ἡ αὐθεντία μία· καὶ ὧν ἰσότιμος ἡ ἀξία, τούτων καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ ἐξουσία μία. ∆ιὰ τούτου τὴν ἀπαλλαγὴν τῶν ἁμαρτημάτων εὑράμεθα· διὰ  τούτου  πᾶσαν  κηλῖδα  ἀπενιψάμεθα·  διὰ  τῆς  τούτου  δωρεᾶς  ἐξ  ἀνθρώπων ἄγγελοι γεγόναμεν οἱ τῇ χάριτι προσδραμόντες, οὐ τὴν φύσιν μεταβληθέντες, ἀλλ' ὃ πολλῷ  θαυμαστότερόν ἐστι, μένοντες  ἐν τῇ φύσει τῇ ἀνθρωπίνῃ  τὴν τῶν ἀγγέλων πολιτείαν ἐπιδεικνύμεθα. Τοιαύτη γὰρ ἡ τοῦ ἁγίου Πνεύματος δύναμις· καὶ καθάπερ τὸ πῦρ τοῦτο τὸ αἰσθητὸν, ἐπειδὰν  λάβῃ τὸν  πηλὸν  τὸν  διαλελυμένον, ὄστρακον ἰσχυρὸν αὐτὸν ἀποδείκνυσιν· οὕτω δὴ καὶ τὸ πῦρ τοῦ Πνεύματος, ἐπειδὰν λάβῃ   ψυχὴν   εὐγνώμονα,   κἂν   εὕρῃ   πηλοῦ   μᾶλλον   διαλελυμένην,   σιδήρου στεῤῥοτέραν αὐτὴν ἀπεργάζεται· καὶ τὸν πρὸ μικροῦ τῷ βορβόρῳ τῶν ἁμαρτημάτων μεμολυσμένον, ἀθρόον τοῦ ἡλίου λαμπρότερον ἀναδείκνυσι. Καὶ τοῦτο διδάσκων ἡμᾶς   ὁ   μακάριος   Παῦλος   ἐβόα   λέγων·   Μὴ  πλανᾶσθε·   οὔτε   πόρνοι,   οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε μοιχοὶ, οὔτε μαλακοὶ, οὔτε ἀρσενοκοῖται, οὔτε πλεονέκται, οὔτε κλέπται, οὔτε μέθυσοι, οὔτε λοίδοροι, οὔτε ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ κληρονομήσουσιν.Καὶ ἀπαριθμησάμενος ἅπαντα ὡς εἰπεῖν τῆς κακίας τὰ εἴδη, καὶ διδάξας, ὅτι οἱ  τοιούτοις  ὑπεύθυνοι  ἁμαρτήμασιν  ἀλλότριοι  τῆς  βασιλείας  γίνονται,  εὐθέωςἐπήγαγε· Καὶ ταῦτά τινες ἦτε, ἀλλ' ἀπελούσασθε, ἀλλ' ἡγιάσθητε, ἀλλ' ἐδικαιώθητε.Πῶς καὶ τίνι τρόπῳ; εἰπέ· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ ζητούμενον. Ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ  Χριστοῦ, φησὶ,  καὶ  ἐν  τῷ  Πνεύματι  τοῦ  Θεοῦ  ἡμῶν.  Εἶδες  τοῦ  ἁγίου Πνεύματος τὴν δύναμιν, ἀγαπητέ; εἶδες ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον πᾶσαν τὴν κακίαν ταύτην  ἠφάνισε,  καὶ  τοὺς  πρότερον  παραδεδομένους  ὑπὸ  τῶν  οἰκείων ἁμαρτημάτων, ἀθρόον εἰς τὴν ἀνωτάτω τιμὴν ἀνήγαγε;

βʹ. Τίς οὖν ἂν κατ' ἀξίαν ὀδύραιτο καὶ θρηνήσειε τοὺς βλασφημεῖν ἐπιχειροῦντας  τοῦ  Πνεύματος  τὴν  ἀξίαν,  οἳ  καθάπερ  τινὲς  μεμηνότες  οὐδὲ  τῷ μεγέθει  τῶν  εὐεργεσιῶν  τῆς  οἰκείας  ἀγνωμοσύνης  ἀποσχέσθαι ἀνέχονται,  ἀλλὰ κατὰ τῆς ἑαυτῶν σωτηρίας ἅπαντα πράττειν τολμῶσιν, ἀλλοτριοῦντες  αὐτὸ, τό γε εἰς αὐτοὺς ἧκον, τῆς δεσποτικῆς ἀξίας, καὶ εἰς τὴν τῶν κτισμάτων τάξιν κατάγειν ἐπιχειροῦσιν;  Οὓς ἐβουλόμην  ἐρέσθαι, τίνος  ἕνεκεν,  ὦ οὗτοι, τοσοῦτον πόλεμον κατὰ τῆς τοῦ Πνεύματος ἀξίας ἐπιδείκνυσθε; μᾶλλον δὲ κατὰ τῆς ἑαυτῶν σωτηρίας, καὶ οὐδὲ εἰς ἔννοιαν λαβεῖν βούλεσθε τὰ παρὰ τοῦ Σωτῆρος τοῖς μαθηταῖς εἰρημένα; Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα  τὰ ἔθνη,  βαπτίζοντες  αὐτοὺς  εἰς τὸ ὄνομα  τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου  Πνεύματος. Εἶδες ὁμότιμον  τὴν  ἀξίαν; εἶδες συμφωνίαν  ἀπηκριβωμένην;  εἶδες τῆς Τριάδος τὸ ἀδιαίρετον; μή που διαφορὰ, ἢ ἐναλλαγὴ, ἢ ὑφαίρεσις;Τί τοῖς τοῦ ∆εσπότου ῥήμασιν ὑμεῖς ἐπιδιατάσσεσθαι τολμᾶτε; ἢ οὐκ ἴστε, ὅτι καὶ ἐπὶ τῶν ἀνθρωπίνων  πραγμάτων, εἰ καί τίς ποτε ἐπιχειρήσειεν, ἢ εἰς τοσαύτην ἐξέλθοι τόλμαν, ὥστε προσθεῖναί τι τοῖς παρὰ τοῦ βασιλέως γράμμασιν, ἢ ἀφελεῖν, τοῦ ὁμογενοῦς ἡμῖν καὶ τῆς αὐτῆς φύσεως κοινωνοῦντος.  τὴν ἐσχάτην ὑφίσταται δίκην, καὶ οὐδὲν αὐτὸν τῆς τιμωρίας ἐξελέσθαι δυνήσεται; Εἰ τοίνυν ἐπ' ἀνθρώπου τοσοῦτος ὁ κίνδυνος,  ποία  γένοιτο  ἄν  ποτε  συγγνώμη  τοῖς  τοσαύτην  ἀπόνοιαν ἐπιδεικνυμένοις,  καὶ τὰ παρὰ τοῦ κοινοῦ  Σωτῆρος ἡμῶν  εἰρημένα  παραφθείρειν ἐπιχειροῦσι, καὶ οὐδὲ Παύλου τοῦ τὸν Χριστὸν ἔχοντος ἐν ἑαυτῷ λαλοῦντα ἀκούειν βουλομένοις, λαμπρᾷ τῇ φωνῇ βοῶντος καὶ λέγοντος· Ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε, καὶ οὖς οὐκ  ἤκουσε, καὶ  ἐπὶ  καρδίαν  ἀνθρώπου  οὐκ  ἀνέβη,  ἃ  ἡτοίμασεν  ὁ  Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν  αὐτόν; Εἰ τοίνυν  οὔτε ὀφθαλμὸς  εἶδεν, οὔτε οὖς ἤκουσεν, οὔτε καρδία δέξασθαι ἠδυνήθη  τὴν  γνῶσιν  τῶν  ἡτοιμασμένων  τοῖς  ἀγαπῶσιν  αὐτὸν, πόθεν ἡμεῖς, ὦ μακάριε Παῦλε, τούτων τὴν γνῶσιν σχεῖν δυνάμεθα; Μικρὸν ἀνάμεινον, καὶ ἀκούσῃ αὐτοῦ καὶ τοῦτο δηλοῦντος· ἐπήγαγε γοῦν λέγων· Ἡμῖν δὲ ὁ Θεὸς ἀπεκάλυψε διὰ τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ. Καὶ οὐδὲ μέχρι τούτου ἔστη· ἀλλ'  ἵνα δείξῃ καὶ τῆς δυνάμεως τὸ μέγεθος, καὶ ὡς τῆς αὐτῆς ἐστιν οὐσίας τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ, φησί· Τὸ γὰρ Πνεῦμα πάντα ἐρευνᾷ, καὶ τὰ βάθη τοῦ Θεοῦ. Εἶτα βουλόμενος ἐξ ἀνθρωπίνων  παραδειγμάτων ἀκριβεστέραν ἡμῖν ἐνθεῖναι τὴν διδασκαλίαν, ἐπήγαγε· Τίς γὰρ οἶδεν ἀνθρώπων  τὰ τοῦ ἀνθρώπου, εἰ μὴ τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου τὸ ἐν αὐτῷ;  Οὕτω καὶ  τὰ  τοῦ  Θεοῦ οὐδεὶς  οἶδεν,  εἰ  μὴ  τὸ  Πνεῦμα  τοῦ  Θεοῦ. Εἶδες διδασκαλίαν ἀπηρτισμένην; Ὥσπερ, φησὶ, τὰ ἐν διανοίᾳ τοῦ ἀνθρώπου οὐχ οἷόν τε ἕτερόν τινα εἰδέναι, ἀλλ' αὐτὸς μόνος οἶδε τὰ ἑαυτοῦ· οὕτω καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ οὐδεὶς οἶδεν,  εἰ  μὴ  τὸ  Πνεῦμα  τοῦ  Θεοῦ· ὃ  μέγιστον  καὶ  σφόδρα  ἱκανὸν  δεῖξαι  τοῦ Πνεύματος τὴν ἀξίαν.Παράδειγμα γὰρ παρήγαγε μονονουχὶ λέγων, μὴ οἷόν τέ τινα τῶν ἀνθρώπων τὰ ἐν διανοίᾳ αὐτοῦ ἀγνοῆσαί ποτε. Ὥσπερ οὖν τοῦτο οὐ δυνατὸν, οὕτω καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ μετὰ τοσαύτης ἀκριβείας, φησὶν, ἐπίσταται Πνεῦμα τὸ ἅγιον. Ἀλλ'  οὐκ οἶδα πῶς οὐδὲ ταῦτα λέγων ὁ μακάριος οὗτος καθικνεῖται τῶν διὰ τὴν οἰκείαν πρόληψιν κατὰ  τῆς  ἑαυτῶν  σωτηρίας  τοσοῦτον  ἐπιδεικνυμένων   πόλεμον  κατὰ  τῆς  τοῦ Πνεύματος ἀξίας, καὶ τὸ ἧκον εἰς αὐτοὺς ἀλλοτριούντων  αὐτὸ τῆς δεσποτικῆς ἀξίας, καὶ καταγόντων  εἰς τὴν τῶν δημιουργημάτων εὐτέλειαν. Ἀλλ' εἰ καὶ ἐκεῖνοι φιλονείκως    διάκεινται,   ἀπεναντίας   ἱστάμενοι   τοῖς   παρὰ   τῆς   θείας   Γραφῆς εἰρημένοις, ἡμεῖς τὰ θεῖα διδάγματα ὡς χρησμοὺς ἄνωθεν κατενεχθέντας δεχόμενοι, τὴν  προσήκουσαν  δοξολογίαν  ἀναπέμψωμεν,  μετὰ  τῆς  ὀρθῆς  πίστεως  καὶ  τῆς ἀληθείας τὴν ἀκρίβειαν ἐπιδεικνύμενοι. Πρὸς μὲν οὖν τοὺς ἐπιχειροῦντας  ἐναντία τοῖς παρὰ τοῦ Πνεύματος εἰρημένοις διδάσκειν, ἱκανὰ τὰ εἰρημένα· ἀναγκαῖον  δὲ εἰπεῖν  πρὸς  τὴν  ὑμετέραν  ἀγάπην,  τίνος  ἕνεκεν  ἡμῖν  τὸ  αἴτιον  τῶν  τοσούτων ἀγαθῶν  οὐκ εὐθέως  μετὰ τὴν  αὐτοῦ  ἄνοδον  κεχάρισται  ὁ Κύριος· ἀλλ' ἀφῆκεν ὀλίγας πρότερον ἐνδιατρίψαι ἡμέρας, καὶ καθ' ἑαυτοὺς γενέσθαι τοὺς μαθητὰς, καὶ τότε  τὴν  τοῦ  Πνεύματος  χάριν  κατέπεμψεν.  Οὐχ ἁπλῶς,  οὐδὲ  εἰκῇ  οὐδὲ  τοῦτο γεγένηται. Ἐπειδὴ γὰρ ᾔδει τῶν ἀνθρώπων τὸ γένος οὐχ ὁμοίως τὰ ἐν χερσὶ θαυμάζοντας  ἀγαθὰ, οὐδὲ κατ' ἀξίαν τιμῶντας  ἐκεῖνα, ἅπερ ἂν ἡδέα καὶ μεγάλα καταφανῇ, ἂν μὴ καὶ τῶν ἐναντίων ἡ εἴσοδος παρεισέλθῃ· οἷόν τι λέγω· δεῖ γὰρ αὐτὸ σαφέστερον εἰπεῖν· ὁ ὑγιαίνων  καὶ εὐεκτῶν τὸ σῶμα οὐκ αἰσθάνεται, οὐδὲ ἀκριβῶς εἰδέναι δύναται, ὅσα αὐτῷ ἀγαθὰ ἡ ὑγεία ἐχαρίζετο, εἰ μὴ καὶ τῆς νόσου πεῖραν λάβῃ τῆς  ἀσθενείας  παρεισελθούσης·  καὶ  ὁ  τὴν  ἡμέραν  πάλιν  βλέπων   οὐχ  ὁμοίως θαυμάζει  τὸ φῶς,  ἐὰν  μὴ καὶ τὸ τῆς  νυκτὸς  σκότος διαδέξηται.  Καὶ γὰρ ἡ τῶν ἐναντίων  πεῖρα διδάσκαλος ἀεὶ γίνεται σαφὴς ἐκείνων, ὧν πρότερον ἐν ἀπολαύσει τυγχάνοντες ἦμεν.∆ιά τοι τοῦτο καὶ τότε, ἐπειδὴ μυρίων ἦσαν ἀγαθῶν  οἱ μαθηταὶ κατὰ τὴν αὐτοῦ παρουσίαν ἀπολαύσαντες,  καὶ ἀπὸ τοῦ συνδιατρίβειν αὐτῷ ἐν πολλῇ ἦσαν εὐημερίᾳ· καὶ γὰρ οἱ τὴν Παλαιστίνην ἅπαντες οἰκοῦντες, ὥσπερ εἰς φωστῆράς τινας  οὕτως εἰς τὰ τούτων  ἐνέβλεπον  πρόσωπα· ἐπειδὴ καὶ νεκροὺς ἀνίστων, καὶ λεπροὺς ἐκάθαιρον, δαίμονας ἤλαυνον, καὶ νοσήματα ἐθεράπευον, καὶ ἕτερα πολλὰ ἐπεδείκνυντο  θαύματα· ἐπεὶ οὖν οὕτως ἦσαν περίβλεπτοι καὶ περιφανεῖς, διὰ τοῦτο συνεχώρησεν αὐτοὺς πρὸς ὀλίγον χωρισθῆναι τῆς τοῦ συμμαχοῦντος δυνάμεως, ἵνα ὅταν ἐν ἐρημίᾳ γένωνται, μάθωσιν ἡλίκον αὐτοῖς ἐχαρίζετο ἡ τῆς αὐτοῦ ἀγαθότητος παρουσία, καὶ εἰς αἴσθησιν ἐλθόντες τῶν παρελθόντων  ἀγαθῶν μετὰ μείζονος τῆς προθυμίας  ὑποδέξωνται  καὶ  τὴν  τοῦ  Παρακλήτου δωρεάν.  Καὶ γὰρ  ἀθυμοῦντας αὐτοὺς παρεκάλεσε, καὶ διὰ τὸν τοῦ διδασκάλου χωρισμὸν στυγνάζοντας καὶ κατηφείας πεπληρωμένους διὰ τοῦ οἰκείου φωτὸς κατηύγασε, καὶ κειμένους σχεδὸν ἀνέστησε, καὶ τῆς ἀθυμίας τὸ νέφος διεσκέδασε, καὶ τὴν ἀπορίαν ἔλυσεν. Ἐπειδὴ γὰρ ἦσαν ἀκούσαντες τῆς ∆εσποτικῆς φωνῆς, Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη· ἠπόρουν δὲ λοιπὸν  καὶ ἠγνόουν,  ὅποι δεῖ ἕκαστον τραπῆναι,  καὶ πρὸς ποῖον  δεῖ κλίμα  τῆς  οἰκουμένης  κηρῦξαι τὸν  λόγον,  ἔρχεται  τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον  ἐν  εἴδει γλωσσῶν, ἑκάστῳ μερίζον τῆς κατὰ τὴν οἰκουμένην διδασκαλίας τὰ κλίματα, καὶ διὰ τῆς δοθείσης γλώττης  καθάπερ δέλτῳ  τινὶ  γνωρίζον  ἑκάστῳ τῆς ἐμπιστευθείσης ἀρχῆς τε καὶ διδασκαλίας τὸν ὅρον.∆ιὰ τοῦτο ἐν εἴδει γλωσσῶν τὸ Πνεῦμα παρεγένετο· καὶ οὐ διὰ τοῦτο μόνον,ἀλλ'  ἵνα  καὶ  παλαιᾶς  ἡμᾶς  ὑπομνήσῃ  ὑποθέσεως.  Ἐπειδὴ  γὰρ  τὸ  παλαιὸν  εἰς ἀπόνοιαν  ἐξοκείλαντες  οἱ ἄνθρωποι  πύργον ἠβουλήθησαν κατασκευάσαι ἕως τοῦ οὐρανοῦ φθάνοντα, καὶ διὰ τῆς τῶν γλωσσῶν διαιρέσεως διεῖλεν αὐτῶν τὴν κακὴν συμφωνίαν·  διὰ  τοῦτο  καὶ  νῦν  ἐν  εἴδει  γλωσσῶν  πυρίνων  ἐφίπταται  αὐτοῖς  τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, ἵνα διαιρεθεῖσαν τὴν οἰκουμένην διὰ τούτου συνάψῃ. Καὶ ἐγένετο πρᾶγμα καινὸν καὶ παράδοξον· ὥσπερ γὰρ τότε τὸ παλαιὸν γλῶσσαι τὴν οἰκουμένην κατέτεμον, καὶ τὴν κακὴν συμφωνίαν εἰς διαίρεσιν ἤγαγον· οὕτω καὶ νῦν γλῶσσαι τὴν οἰκουμένην  συνῆψαν, καὶ τὰ διεστῶτα εἰς ὁμόνοιαν συνήγαγον. Ἐν εἴδει μὲν οὖν γλωσσῶν διὰ τοῦτο, ὡσεὶ πυρὸς δὲ γλῶσσαι διὰ τὴν ἐν ἡμῖν ὑλομανήσασαν τῆς ἁμαρτίας  ἄκανθαν.  Καθάπερ γὰρ  γῆ,  ὅταν  λιπαρὰ  καὶ  πίων  οὖσα τυγχάνῃ,  μὴ γεωργῆται δὲ, πολλὴν ἐπιδείκνυται τῶν ἀκανθῶν τὴν φοράν· οὕτω δὴ καὶ ἡ φύσις ἡ ἡμετέρα,  καλὴ  οὖσα  διὰ  τὸν  παραγαγόντα,  καὶ  πρὸς  τὸν  τῆς  ἀρετῆς  καρπὸν ἐπιτηδείως  ἔχουσα, διὰ τὸ μὴ δέξασθαι τὸ τῆς εὐσεβείας ἄροτρον, μηδὲ τὸν  τῆς θεογνωσίας  σπόρον,  καθάπερ  ἀκάνθας  τινὰς   καὶ  ἑτέραν  ἄχρηστον  ὕλην   τὴν ἀσέβειαν ἀπεγέννησε.Καὶ ὃν τρόπον τῆς γῆς τὸ πρόσωπον ἀπὸ τοῦ πλήθους τῶν ἀκανθῶν καὶ τῶν πονηρῶν βοτανῶν πολλάκις οὐ φαίνεται· οὕτω καὶ τὸ εὐγενὲς καὶ τὸ καθαρὸν τῆς ψυχῆς τῆς ἡμετέρας οὐ διεδείκνυτο, ἕως ὅτε παραγενόμενος ὁ γεωργὸς τῆς φύσεως τῆς ἀνθρωπίνης, καὶ τὸ πῦρ ἐπαφεὶς τοῦ Πνεύματος, ἐκάθηρέ τε αὐτὴν, καὶ πρὸς τὸ δέξασθαι τὸν σπόρον τὸν οὐράνιον ἐπιτηδείαν γενέσθαι παρεσκεύασε.

γʹ. Τοσαῦτα ἡμῖν καὶ τούτων πλείονα διὰ τὴν παροῦσαν ἡμέραν ὑπῆρχε τὰ ἀγαθά. ∆ιὸ παρακαλῶ πρὸς  ἀξίαν τῶν δεδωρημένων ἡμῖν ἀγαθῶν, καὶ ἡμεῖς ἑορτάσωμεν,  οὐ  τὴν  πύλην  στεφανοῦντες,  ἀλλὰ  τὰς  ψυχὰς  καλλωπίζοντες·  οὐ κοσμοῦντες τὴν ἀγορὰν παραπετάσμασιν, ἀλλὰ φαιδρύνοντες  τὴν ψυχὴν  τοῖς τῆς ἀρετῆς   περιβολαίοις,   ἵνα   οὕτω   δυνηθῶμεν   καὶ   τοῦ   Πνεύματος   τὴν   χάριν ὑποδέξασθαι, καὶ τοὺς ἐντεῦθεν  καρποὺς ἀποδέξασθαι. Τίς δέ ἐστιν ὁ καρπὸς τοῦ Πνεύματος; Ἀκούσωμεν Παύλου λέγοντος·  Ὁ δὲ  καρπὸς τοῦ  Πνεύματος, φησὶν, ἀγάπη, χαρὰ, εἰρήνη. Ὅρα λέξεως ἀκρίβειαν, διδασκαλίας ἀκολουθίαν· προέταξε τὴν ἀγάπην, καὶ τότε τῶν  ἑξῆς ἐμνημόνευσεν· ἔθηκε τὴν ῥίζαν, καὶ τότε τὸν καρπὸν ὑπέδειξε· κατέβαλε τὸν θεμέλιον, καὶ τότε τὴν οἰκοδομὴν ἐπήγαγεν· ἀπὸ τῆς πηγῆς ἤρξατο,  καὶ  τότε  ἦλθεν  ἐπὶ  τοὺς  ποταμούς.  Οὐδὲ γὰρ  πρότερον  ἡ  τῆς  χαρᾶς ἐπεισελθεῖν ὑπόθεσις δύναται, ἂν μὴ πρότερον ἑαυτῶν εἶναι νομίσωμεν τὴν ἑτέρων εὐημερίαν, καὶ οἰκεῖα τὰ τοῦ πλησίον ἀγαθὰ λογισώμεθα· ταῦτα δὲ οὐκ ἄν ποτε ἐξ ἑτέρου φανείη τινὸς, ἂν μὴ τῆς ἀγάπης ὑπερβάλῃ ἡ τυραννίς. Ἡ ἀγάπη ῥίζα καὶ πηγὴ καὶ μήτηρ ἐστὶν ἁπάντων  τῶν ἀγαθῶν. Καὶ γὰρ ὡς ῥίζα μυρίους τοὺς κλάδους τῆς ἀρετῆς ἀναδίδωσι, καὶ ὡς πηγὴ πολλὰ τίκτει  τὰ νάματα, καὶ ὡς μήτηρ εἴσω τῶν ἑαυτῆς κόλπων  περισφίγγει  τοὺς εἰς αὐτὴν καταφεύγοντας.  Ὃ δὴ καὶ ὁ μακάριος Παῦλος συνιδὼν,  καρπὸν αὐτὴν  τοῦ Πνεύματος ἐκάλεσεν· ἀλλαχοῦ  δὲ τοσοῦτον αὐτῇ τὸ προτέρημα ἐχαρίσατο, ὡς καὶ πλήρωμα αὐτὴν τοῦ νόμου προσειπεῖν· Πλήρωμα γὰρ νόμου, φησὶν, ἡ ἀγάπη. Ὁ μέντοι τῶν ἁπάντων  ∆εσπότης καὶ ὅρον ἀρκοῦντα  καὶ χαρακτῆρα  ἀξιόπιστον, εἰς τὸ φανῆναι  τοὺς ἑαυτοῦ μαθητὰς, οὐχ ἕτερόν τινα, ἢ τὸν ἀπὸ τῆς ἀγάπης ἡμῖν προεβάλετο εἰπών· Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις. ∆ιὸ, παρακαλῶ, ἐπ' αὐτὴν καταφύγωμεν  ἅπαντες, καὶ ταύτῃ περιπλακῶμεν, καὶ μετ' αὐτῆς τὴν ἑορτὴν ταύτην  ὑποδεξώμεθα·  ὅπου  γὰρ  ἀγάπη,  ἀργεῖ  τῆς  ψυχῆς  τὰ  ἐλαττώματα·  ὅπου ἀγάπη, τὰ ἄλογα τῆς διανοίας σκιρτήματα πέπαυται. Ἡ ἀγάπη, φησὶν, οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ. Ἡ ἀγάπη τῷ πλησίον κακὸν οὐκ ἐργάζεται· ὅπου ἀγάπη πολιτεύεται,  οὐδαμοῦ Κάϊν φονεύων  τὸν ἀδελφόν.  Ἄνελε τοῦ φθόνου τὴν πηγὴν, καὶ ἀνεῖλες τῶν κακῶν ἁπάντων τὸν ποταμόν· ἀπότεμε τὴν ῥίζαν, καὶ συνανεῖλες τὸν καρπόν.Ταῦτα δὲ λέγω τῶν  φθονούντων  κηδόμενος μᾶλλον ἢ τῶν  φθονουμένων·καὶ γὰρ ἐκεῖνοι  μάλιστά εἰσιν οἱ τὰ μέγιστα ζημιούμενοι, καὶ πολὺν  ἑαυτοῖς τὸν ὄλεθρον ἐπάγοντες· ἐπεί γε ὅτι τοῖς φθονουμένοις  καὶ στεφάνων ὑπόθεσίς ἐστιν, εἰ βούλοιντο, τὸ φθονεῖσθαι. Καὶ ὅρα μοι πῶς Ἄβελ ὁ δίκαιος ᾄδεται, καὶ καθ' ἑκάστην ἀνακηρύττεται  τὴν  ἡμέραν, καὶ  ἡ τῆς  σφαγῆς  ὑπόθεσις εὐδοξίας  αὐτῷ  γέγονεν ἀφορμή.  Καὶ ὁ μὲν  καὶ  μετὰ  τὴν  τελευτὴν  διὰ  τοῦ  αἵματος  παῤῥησιάζεται, καὶ λαμπρᾷ τῇ φωνῇ  κατηγορεῖ τοῦ μιαιφόνου· ὁ δὲ δῆθεν περιγενόμενος  τὸν καρπὸν τῶν ἔργων διὰ τῆς ἀντιδόσεως τῶν ἔργων ἀπέλαβε, καὶ στένων καὶ τρέμων διῆγεν ἐπὶ τῆς γῆς· ὁ δὲ ἀνῃρημένος καὶ ἐπὶ τῆς γῆς κείμενος μετὰ τὴν τελευτὴν πλείονα τὴν παῤῥησίαν ἐπεδείκνυτο. Καὶ καθάπερ ἐκεῖνον ἡ ἁμαρτία καὶ ζῶντα τῶν νεκρῶν  ἀθλιώτερον  διάγειν  παρεσκεύασεν· οὕτω  τοῦτον  ἡ ἀρετὴ, καὶ μετὰ τὴν τελευτὴν  πλέον  διαλάμπειν  ἐποίησε. ∆ιά  τοι  τοῦτο  καὶ  ἡμεῖς,  ἵνα  μείζονα  καὶ ἐνταῦθα κἀκεῖ τὴν παῤῥησίαν κτησώμεθα, ἵνα πλείονα τὴν εὐφροσύνην τὴν ἀπὸ τῆς ἑορτῆς  καρπωσώμεθα,  πάντα  μὲν  τὰ  ῥυπαρὰ  τῆς  ψυχῆς  περιέλωμεν  ἐνδύματα, μάλιστα  τοῦ  φθόνου  τὸ  περιβόλαιον  ἀποδυσώμεθα.  Κἂν γὰρ  μυρία  κατορθοῦν δόξωμεν,  πάντων  ἐκπεσούμεθα,  τῆς  πικρᾶς  ἡμῖν  καὶ  ὠμῆς  ταύτης  ἐνοχλούσης λύμης· ἣν πάντας ἡμᾶς διαφυγεῖν γένοιτο, καὶ  μάλιστα τοὺς τήμερον διὰ τῆς τοῦ λουτροῦ χάριτος, τὸ παλαιὸν τῶν ἁμαρτημάτων ἔνδυμα ἀποθεμένους, καὶ πρὸς τὰς ἡλιακὰς ἀκτῖνας ἀντιλάμπειν δυναμένους.Ὑμεῖς μὲν οὖν, παρακαλῶ, οἱ σήμερον εἰς τὴν υἱοθεσίαν ἐγγραφέντες, οἱ τὸ λαμπρὸν τοῦτο περιβόλαιον ἐνδυσάμενοι, πάσῃ φυλακῇ τὴν φαιδρότητα ἐν ᾗ νῦν ἐστε  διατηρήσατε,  πανταχόθεν   ἀποτειχίσαντες   τῷ  διαβόλῳ   τὴν   εἴσοδον,  ἵνα δαψιλεστέρας ἀπολαύσαντες τῆς τοῦ Πνεύματος χάριτος, καρποφορῆσαι δυνηθῆτε ἓν  τριάκοντα,  καὶ  ἓν  ἑξήκοντα,  καὶ  ἓν  ἑκατὸν,  καὶ  μετὰ  παῤῥησίας ἀπαντῆσαι ἀξιωθείητε  τῷ βασιλεῖ τῶν οὐρανῶν, ὅταν παραγίνεσθαι μέλλῃ, καὶ τὰ ἀπόῤῥητα ἀγαθὰ διανέμειν τοῖς μετ' ἀρετῆς τὸν παρόντα βίον διανύσασιν, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος νῦν καὶ ἀεὶ, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΤΡΟΛΟΓΙΑ  PGM

ΤΟΜΟΣ 52 

ΕΔΑΦΙΑ  4-5 

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά πηγης το Ιστολόγιο

ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

 

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-