Ο βασανιστικός θάνατος του ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Ο βασανιστικός θάνατος του ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. 

Ο Φίλιππος Κουτσάφτης περιγράφει βήμα βήμα τις επιπτώσεις των Παθών (με έξι ανακρίσεις και τέσσερις βασανισμούς) και εξηγεί πώς προήλθε ο θάνατος του Χριστού στον Σταυρό.
 

Ο Φίλιππος Κουτσάφτης είναι ο προϊστάμενος της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών και ίσως ο πιο διάσημος ιατροδικαστής των τελευταίων δεκαετιών.

Έχει κληθεί να μελετήσει και να αποφανθεί για τα μεγαλύτερα … σύγχρονα εγκλήματα και οι εκθέσεις του προσέφεραν πολύτιμα στοιχεία στις Αρχές. Αυτή τη φορά όμως εκλήθη να κάνει μια διαφορετική «νεκροψία» και «έκθεση», για το μαρτύριο και τον θάνατο Του Ιησού Χριστού.

Ο κ. Κουτσάφτης έχει κάνει μια βαθιά μελέτη (συστηματικά εδώ και καιρό) για το θέμα, εξετάζοντας όλες τις πηγές και αναλύοντας τα Πάθη και τον θάνατο Του Ιησού Χριστού με επιστημονικό τρόπο. Σήμερα αναλύει στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία» τα αίτια θανάτου Του Ιησού, την επίπτωση κάθε βασανιστηρίου αλλά και την ψυχοσωματική κατάσταση του Χριστού.

Τέλος, απαντά γιατί καταρρίπτονται όλες οι θεωρίες που αμφισβητούν ότι Ο Χριστός πέθανε πάνω στον Σταυρό, με τελικό σκοπό να αμφισβητηθεί η Ανάστασή Του.

E: Κύριε Κουτσάφτη, τα στοιχεία που έχουμε στα χέρια μας από τις Γραφές, την παράδοση της Εκκλησίας και τις ιστορικές πηγές μάς δίνουν μια πλήρη εικόνα για τα μαρτύρια Του Χριστού; -Βεβαιότατα. Ξέρουμε πάρα πολλά στοιχεία και θα έλεγε κανείς ότι μπορούμε να βγάλουμε ένα πόρισμα. Ελπίζω να μην ακούγεται ασεβές αυτό το τόλμημα σε ορισμένους, γιατί τόλμημα είναι. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το θείο πάθος είναι εκούσιο. Ο Κύριος με τη δική Του θέληση δέχτηκε τα πάντα, γι’ αυτό ακόμα και την ώρα που τα καρφιά έσκιζαν τις σάρκες του και τρυπούσαν τα οστά Του Αυτός

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Υπάρχει διαφωνία μεταξύ των Ευαγγελιστών; Ο ένας ή και οι δυο ληστές ύβριζαν;

Υπάρχει διαφωνία μεταξύ των Ευαγγελιστών; Ο ένας ή και οι δυο ληστές ύβριζαν; 

 

Ματθαίος 27,44 τὸ δ᾿ αὐτὸ(1) καὶ οἱ λῃσταὶ(2) οἱ συσταυρωθέντες αὐτῷ ὠνείδιζον αὐτόν.(Κατά τον ίδιον τρόπον και οι λησταί, που είχαν σταυρωθή μαζί του, τον ύβριζαν).
(1) «Αντί να πει παρομοίως. Διότι ο διάβολος όχι μόνο τους Ιουδαίους άναψε (=διέγειρε το θυμό τους), αλλά και τους Ρωμαίους στρατιώτες τους έκανε να συμπεριφέρονται σαν μανιακοί, και τους ίδιους του ληστές, παρόλο που ήταν συσταυρωμένοι, τους εξαγρίωσε εναντίον του» (Ζ).
(2) «Πώς λοιπόν ο Λουκάς λέει, ότι ο ένας μάλωνε; Και τα δύο έγιναν. Διότι στην αρχή και οι δύο χλεύαζαν, ύστερα όμως όχι πια» (Χ). «Ίσως όμως το έκαναν αυτό και για χάρη των Ιουδαίων, ώστε εξ’ αιτίας αυτού να τους κατεβάσουν από το σταυρό· ύστερα όμως μετανόησε ο ένας» (Ζ).
Η μετάνοιά του αυτή και η ομολογία του παρουσιάζονται πράγματι αξιοθαύμαστες. «Διότι αν και τον έβλεπε να σταυρώνεται, τον αποκαλούσε βασιλιά· και προσδοκώντας ότι αυτός που ατιμαζόταν και έπασχε θα έρθει με δόξα που ταιριάζει σε Θεό, άρπαξε την πίστη, αν και δεν είχε ζήσει με ενάρετη διαγωγή» (Κ). Μπορεί όμως κάποιος να πει, ότι οι Ματθαίος και Μάρκος συντομεύοντας την αφήγηση γενικεύουν και στους δύο ληστές τους ονειδισμούς (F).

Μάρκος 15,32 ὁ Χριστὸς ὁ βασιλεὺς(1) τοῦ Ἰσραὴλ καταβάτω νῦν ἀπὸ τοῦ σταυροῦ(2), ἵνα ἴδωμεν καὶ πιστεύσωμεν αὐτῷ(3). καὶ οἱ συνεσταυρωμένοι αὐτῷ ὠνείδιζον αὐτόν(4).(Ο Χριστός, ο βασιλεύς του Ισραήλ, ας κατεβή τώρα από τον σταυρόν, δια να ίδωμεν και ημείς το θαύμα και να πιστεύσωμεν εις αυτόν. Και οι δύο κακούργοι, που ήσαν σταυρωμένοι μαζί με αυτόν, τον ύβριζαν).
(4) Ως προς το ληστή που μετανόησε: «Ένας όμως από τους ευαγγελιστές λέει, ότι και οι δύο ληστές λοιδορούσαν τον Ιησού. Και αυτό λοιπόν είναι αληθές, το οποίο και κατεξοχήν αυξάνει την

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Τροπάριο της Κασσιανής σε μετάφραση Φ.Κόντογλου - ψάλλει ο Λ.Αγγελλόπουλος

Το περίφημο δοξαστικό των αποστίχων του όρθρου της Μεγάλης Τετάρτης, Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή. Ένα γνωστότατο πλέον μέλος του Πέτρου Πελοποννησίου, λαμπαδαρίου της μεγάλης του Χριστού εκκλησίας. 

Το ποίημα είναι της γνωστής υμνογράφου του ενάτου αιώνα Κασσίας. Το μέλος του Πέτρου Λαμπαδαρίου συνυφασμένο με το ποίημα είναι από τις αριστουργηματικότερες σελίδες της βυζαντινής μουσικής, αντάξιο της ποιητικής έμπνευσης της Κασσίας και της μουσικής δεινότητας του Πέτρου Λαμπαδαρίου.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Εξήλθεν αίμα και ύδωρ... Η τρυπημένη πλευρά του Ιησού. Ερμηνεία του γεγονότος

Εξήλθεν αίμα και ύδωρ... Η τρυπημένη πλευρά του Ιησού. Ερμηνεία του γεγονότος 

 (Υπόμνημα Π.Ν. Τρεμπέλα)

Ιω. 19,34 ἀλλ᾿ εἷς τῶν στρατιωτῶν(1) λόγχῃ(2) αὐτοῦ τὴν πλευρὰν(3) ἔνυξε(4), καὶ εὐθέως ἐξῆλθεν αἷμα καὶ ὕδωρ(5).(=αλλά ένας στρατιώτης, δια κάθε ενδεχόμενον, του ετρύπησε την πλευράν με την λόγχην• και αμέσως έτρεξε από εκεί αίμα και νερό).
(1) «Επειδή λοιπόν για λίγο έδειξαν δυσπιστία για το αν είχε ήδη πεθάνει, τον χτυπούν με λόγχη στην πλευρά» (Κύριλλος Αλεξανδρείας). Η γλώσσα του κειμένου υπονοεί ότι ο στρατιώτης επιζητούσε να διαπιστώσει με βεβαιότητα ότι ο Ιησούς ήταν νεκρός (β). Αν και τα πεπειραμένα τους μάτια είδαν, ότι ήταν ήδη νεκρός, δεν προσπέρασαν, αλλά κατέστησαν το γεγονός του θανάτου του απολύτως βέβαιο με τον αναφερόμενο τρόπο (ο).
Ο Ωριγένης στο Ματθ. κζ 54 φαίνεται να λέει, ότι το τρύπημα με τη λόγχη δινόταν μερικές φορές αντί για τη δική μας χαριστική βολή, για να επισπεύσει το θάνατο των εσταυρωμένων.
(2) Λέγεται μία φορά. Δόρυ με σίδερο οπλισμένο (G). Μακρύ ελαφρύ ακόντιο όχι τόσο βαρύ όσο ο ύσσος (pilum), ο οποίος ήταν το συνηθισμένο όπλο των Ρωμαίων στρατιωτών (β). Τρύπησε με την αιχμή του όπλου δηλαδή με το τριγωνικό σιδερένιο κεφάλι της λόγχης (ο), η οποία δεν θα έθιγε τα οστά του Ιησού (b).
(3) Πιθανώς είχε σκοπό να πλήξει την καρδιά, διότι δεν μπορούμε να υποθέσουμε, ότι η θέση του τραύματος προήλθε από τυχαίο πλήγμα ή ότι τρύπησε την αριστερή πλευρά του Ιησού, διότι πλησίασε το σώμα από εκείνο το μέρος (ο). Η Αιθιοπική όμως μετάφραση (ΣΤ΄ αιώνας) λέει ότι τρυπήθηκε η δεξιά πλευρά, και αυτό ήταν ευρύτατα δεκτό κατά τους αρχαίους χρόνους (δες και Acta Pilati B XI).
Και στη λειτουργία του Χρυσοστόμου (στην Προσκομιδή) συναντιέται η διάταξη: νύττει αυτόν στο «δεξιό» μέρος με λόγχη (β). Μολονότι το δεξί του λειτουργού που νύττει αντιστοιχεί προς το αριστερό του νυττομένου αμνού. Τίποτα παρόλ’ αυτά δεν είναι βέβαιο ως προς το ποια πλευρά τρυπήθηκε.
(4) Λέγεται μία φορά. Συχνά λέγεται στον Όμηρο για βαρύτερα καθώς και για θανάσιμα τραύματα, τα οποία επιφέρονται εναντίον κάποιου (G). Γενικώς όμως χρησιμοποιείται για ελαφρά αγγίγματα. Δες Σοφία Σειράχ κβ 19 και Γ΄ Μακαβ. ε 14. Από το Ιω. κ 25 φαίνεται ότι το τραύμα υπήρξε ευρύ (β). Λιγότερο μαρτυρημένη γραφή, που συναντιέται και στη Βουλγάτα aperuit (=άνοιξε)=
«με την έννοια ότι η οδός της ζωής άνοιξε, από την οποία απέρρευσαν τα μυστήρια της εκκλησίας, χωρίς τα οποία δεν υπάρχει κάποια

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται. ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ “ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ.

Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται. ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ “ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ.

Τό Τροπάριον

«Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός καί μακάριος ὁ δοῦλος, ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα·ἀνάξιος δέ πάλιν, ὅν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μή τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς, ἵνα μή τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καί τῆς Βασιλείας ἔξω κλεισθῇς· ἀλλά ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος εἶ ὁ Θεός ἡμῶν, προστασίαις τῶν ἀσωμάτων, σῶσον ἡμᾶς.»

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Νά, ὁ Νυμφίος ἔρχεται στό μέσο τῆς νύχτας, κι εὐτυχισμένος θά εἶναι ὁ δοῦλος πού θά τόν βρεῖ (ὁ Νυμφίος) ξάγρυπνο νά τόν περιμένει· ἀνάξιος ὅμως πάλι θά εἶναι ἐκεῖνος, πού θά τόν βρεῖ ράθυμο καί ἀπροετοίμαστο. Βλέπε, λοιπόν, ψυχή μου νά μή βυθιστεῖς στόν πνευματικό ὕπνο, γιά νά μήν παραδοθεῖς στό θάνατο (τῆς ἁμαρτίας) καί νά μείνεις ἔξω τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά ἀνάνηψε κράζοντας· Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος εἶσαι ἐσύ ὁ Θεός· σῶσε μας διά τῆς προστασίας τῶν ἐπουρανίων Ἀσωμάτων Δυνάμεων (τῶν Ἀγγέλων).

Μετά τήν ψαλμωδία τοῦ Ἀλληλουϊαρίου, στό ὁποῖο ἀπευθύνεται αἶνος πρός τό Θεό, ἀφοῦ προηγηθεῖ ἡ αἴτηση τιμωρίας τῶν ἐχθρῶν Του (τοῦ ἀπαίδευτου λαοῦ καί τῶν ἐνδόξων τῆς γῆς), τό τροπάριο εἰσέρχεται στήν καθαρή ὑπόθεση τῶν πιστῶν Χριστιανῶν.

Ἡ σχέση τους μέ τό Χριστό παρομοιάζεται μέ γάμο, γεγονός εὐφρόσυνο καί φαιδρό. Ἡ ὥρα ὅμως τῶν γάμων εἶναι ἄγνωστη. Οἱ πιστοί πρέπει ξάγρυπνοι νά περιμένουν τήν ἔλευση τοῦ Νυμφίου. Καί νά, ξαφνικά, στό μέσο τῆς νύχτας, σέ χρόνο δηλαδή ἀπρόσμενο, ἀκούγεται ἡ ἰαχή: Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται! Τότε πραγματικά καλότυχος θά εἶναι ὁ δοῦλος, τόν ὁποῖο Νυμφίος θά βρεῖ ἄγρυπνο, ἕτοιμο νά τόν

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η θριαμβευτική είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα (Κυριακή των Βαΐων)

Η θριαμβευτική είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα (Κυριακή των Βαΐων)

 

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή περιγράφεται η αποκαλούμενη θριαμβευτική είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα. Από όλη τη διήγηση γίνεται σαφές ότι η είσοδος του Ιησού στην αγία πόλη είναι θριαμβευ­τική για την Εκκλησία. Μόνον με την πίστη και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος η είσοδος του καταδιωκόμενου από τους άρχοντες του Ισραήλ προφήτου αποβαίνει θριαμβευτική μετάβαση του Μεσσία στη δόξα του.

Η διήγηση δίδει την εντύπωση αποσπάσματος ημερολογίου κινήσεως του Ιησού και των περί αυτόν. Η «επαύριον» είναι η 10η Νισάν, δηλ. η Δευτέρα. Η είδηση της ελεύσεως του Ιησού στα Ιεροσόλυμα διεγείρει τα πνεύματα, ιδιαίτερα μεταξύ των επαρχιωτών —κυρίως Γαλιλαίων— προσκυ­νητών, οι οποίοι διατηρούσαν εντονότερη την μεσσιακή ελπίδα, περισσότερο γιατί το Πάσχα με την ανάμνηση της λυτρώσεως από τη δουλεία της Αιγύπτου έδινε το απαραίτητο υπόβαθρο. Οι κάτοικοι της αγίας πόλεως ήσαν περισσότερο συντηρητικοί και λόγω της παρουσίας της θρησκευτικής ηγεσίας, η οποία δεν συμπαθούσε τις επαναστατικές αντιλήψεις του λάου και λόγω των αιματηρών επει­σοδίων, τα οποία κατά καιρούς διαδραματίστηκαν εκεί και είχαν ως αποτέλεσμα το φόνο δεκάδων κατοίκων. Επόμενο ήταν, λοιπόν, ο ενθουσιασμός να καταλάβει μό­νον τους κατοίκους της υπαίθρου που ζούσαν σε διαρκή αναβρασμό, οι οποίοι, ευρισκόμενοι για τον εορτασμό του Πάσχα στα Ιεροσόλυμα, μόλις έμαθαν ότι ο Ιησούς πλησιάζει, «εξήλθον προς υπάντησιν αυτού».

Η όλη σκηνή θυμίζει και τις σημερινές εκδηλώσεις κατά την υποδοχή ενός λαϊκού ηγέτη. Οι άνθρωποι είχαν στα χέρια και έσειαν χαρμόσυνα τα «βαΐα των φοινίκων» —πρόκειται περί πλεονασμού, διότι τα βαΐα είναι κλάδοι φοινίκων—, όπως θα έκαναν κατά την υποδοχή θριαμβευτή στρατηγού. Επειδή όμως στα Ιεροσόλυμα

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Λόγος του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου εις τον τετραήμερον Λαζάρον

Λόγος του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου εις τον τετραήμερον Λαζάρον
 

P G  ΤΟΜΟΣ 50

αʹ. Σήμερον εκ νεκρών εγειρόμενος ο Λάζαρος πολλών και διαφόρων σκανδάλων την λύσιν ημίν χαρίζεται. Και γαρ ουκ οίδ’ όπως το ανάγνωσμα τούτο καί τοις αιρετικοίς δέδωκε λαβήν, και τοις Ιουδαίοις αντιλογίας αφορμήν, ουκ εξ αληθείας, μη γένοιτο, αλλ’ εκ της εκείνων κακοτέχνου ψυχής. Πολλοί μέν γαρ των αιρετικών λέγουσιν, ότι ουχ όμοιος ο Υιός τω Πατρί. Διά τι; Ότι εδεήθη, φησί, προσευχής ο Χριστός εις το εγείραι τον Λάζαρον· ει μη γαρ προσηύξατο, ουκ αν ήγειρε τον Λάζαρον. Και πως έσται, φησίν, όμοιος ο προσευξάμενος τω δεξαμένω τήν ικεσίαν; ο μέν γαρ προσεύχεται, ο δε την προσευχήν παρά του ικετεύοντος εδέξατο. Βλασφημούσι δε μη νοούντες όπως συγκαταβάσεως ην και της των παρόν των ένεκα ασθενείας η προσευχή. Επεί, ειπέ μοι, τις μείζων, ο νίπτων τους πόδας, ή εκείνος, ου νίπτει τους πόδας;

Πάντως ότι εκείνος μείζων ου ένιψε τους πόδας ο νίπτων. Αλλ’ ο Σωτήρ ένιψε τους πόδας του προδότου Ιούδα· μετά γαρ των μαθητών ην. Τις άρα μείζων, ο προδότης Ιούδας του Δεσπότου Χριστού, επείπερ ο Χριστός ένιψε τους πόδας αυτού; Μή γένοιτο. Τι δε ταπεινότερόν εστι, το νίψαι τους πόδας, ή το προσεύξασθαι; πάντως ότι το νίψαι τους πόδας. Ο ουν το ταπεινότερον μη παραιτησάμενος ποιήσαι, πώς το υψηλότερον παρητήσατο αν ποιήσαι; Αλλά πάν διά την των παρόντων ασθένειαν εγένετο Ιουδαίων, ως προϊών ο λόγος αποδείξει. Αλλά καί Ιουδαίοι λαβόντες εντεύθεν αντιλογίας αφορμήν, λέγουσι· πως τούτον οι Χριστιανοί Θεόν έχουσι, τον και τον τόπον αγνοήσαντα, ένθα τεθνηκώς κατέκειτο Λάζαρος; επειδήπερ έλεγεν ο Σωτήρ ταις περί Μάρθαν και Μαρίαν αδελφαίς Λαζάρου, Που τεθείκατε αυτόν; Είδες, φησίν, άγνοιαν; είδες ασθένειαν; ο και τον τόπον αγνοήσας, ούτος Θεός; Αλλ’ ερώ προς αυτούς, ουχ ούτως έχων, αλλά τήν αντίθεσιν αυτών καταισχύναι βουλόμενος. Ηγνόησε, λέγεις, ο Χριστός, ω Ιουδαίε, διά το ειπείν, Που τεθείκατε αυτόν; Ουκούν και ο Πατήρ ηγνόησεν εν τω παραδείσω, πού κέκρυπτο ο Αδάμ· περιήρχετο γαρ ως επιζητών αυτόν εν τω παραδείσω, λέγων· Αδάμ, που ει; αντί του, που εκρύβης;

Διά Τι το πρότερον ουκ είπε τον τόπον, όθεν μετά παρρησίας ωμίλει τω Θεώ ο Αδάμ; Αδάμ, που ει; Κακείνος τι; Τής φωνής σου ήκουσα περιπατούντος εν τω παραδείσω, και εφοβήθην, ότι γυμνός ειμι, και εκρύβην. Ει ταύτην, ω Ιουδαίε, άγνοιαν καλείς, κακείνην κάλεσον άγνοιαν· έλεγε γαρ ο Χριστός ταις περί Μάρθαν καί Μαρίαν, Που τεθείκατε αυτόν; Ταύτην ουν άγνοιαν καλείς; Τι ουν λέγεις, όταν ακούσης του Θεού λέγοντος τω Κάϊν, Που Άβελ ο αδελφός σου; Τι λέγεις; ει ταύτην άγνοιαν καλείς, κακείνην άγνοιαν κάλεσον. Λάβε και ετέραν απόδειξιν από της θείας Γραφής. Είπεν ο Θεός τω Αβραάμ, Κραυγή Σοδόμων και Γομόρρας ήκει προς με. Καταβάς ουν όψομαι ει κατά την κραυγήν αυτών την ερχομένην προς με συντελούνται· ει δε μη, ίνα γνώ. Ο ειδώς τά πάντα πρίν γενέσεως αυτών, ο ετάζων καρδίας και νεφρούς ο Θεός, ο ειδώς τους διαλογισμούς των ανθρώπων μονώτατος, έλεγε· Καταβάς ουν όψομαι ει κατά την κραυγήν αυτών την ερχομένην προς με συντελούνται· ει δε μη, ίνα γνω. Ει εκείνο αγνοίας, και τούτο αγνοήσαί εστιν. Αλλ’ ούτε ο Πατήρ κατά την παλαιάν Διαθήκην ηγνόησεν, ούτε ο Υιός κατά την καινήν Διαθήκην. Τι ουν εστι, Καταβάς όψομαι ει κατά την κραυγήν αυτών την ερχομένην προς με συντελούνται· ει δε μη, ίνα γνω; Ακοή, φησίν, ήλθε προς με. Αλλά θέλω πάλιν ακριβέστερον δι’ αυτών των πραγμάτων την πείραν λαβείν, ουχ ότι εγώ αγνοώ, αλλ’ ότι διδάξαι βούλομαι τους ανθρώπους, μη απλώς τοις λόγοις προσέχειν, μηδέ, εάν είπη τις τι κατά του ετέρου, πιστεύειν ευχερώς· αλλά πρότερον αυ τους ψηλαφήσαντας ακριβώς και δι’ αυτών των πραγμάτων την πείραν καταμαθόντας, ούτω πιστεύειν χρη. Και διά τούτο εν Γραφή ετέρα έλεγε· Μη πιστεύετε παντί λόγω. Ουδέν γαρ ούτως ανατρέπει την ζωήν των ανθρώπων, ως το ταχέως πιστεύειν τινά τοις λογισμοίς. Τούτο και ο προφήτης Δαυΐδ προφητεύων έλεγε, Τον καταλαλούντα λάθρα τον πλησίον αυτού, τούτον εξ εδίωκον.

βʹ. Είδες πως ουκ εγένετο άγνοια τω Σωτήρι εν τω ειπείν, πού τεθείκατε αυτόν, ως ουδέ τω Πατρί εν τω ειπείν τω Αδάμ, που ει, ή τω Κάϊν, που ο αδελφός σου Άβελ, ή, Καταβάς όψομαι ει κατά την κραυγήν αυτών την ερχομένην προς με συντελούνται· ει δε μη, ίνα γνω. Ουκούν ώρα δή λοιπόν προς εκείνους παρατάξασθαι τους λέγοντας, ότι δι’ ασθένειαν ο Χριστός προσευξάμενος ήγειρε τον Λάζαρον. Προσέχετε δή, αγαπητοί, μετά πάσης ακριβείας, παρακαλώ. Ετελεύτησε τοίνυν ο Λάζαρος, και ουκ ην εν τοις τόποις εκείνοις ο Ιησούς, αλλ’ εν τη Γαλιλαία, καί έλεγε τοις μαθηταίς αυτού· Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται. Εκείνοι δε νομίζοντες ότι περί του ύπνου τούτου διαλέγεται, λέγουσιν αυτώ· Κύριε, ει κεκοίμηται, σωθήσεται. Λέγει αυτοίς φανερώς ο Ιησούς, Λάζαρος απέθανεν. Έρχεται λοιπόν ο Σωτήρ εν τοις Ιεροσολύμοις εις τον τόπον όπου ο Λάζαρος έκειτο, καί απαντά αυτώ η αδελφή του Λαζάρου, και λέγει αυτώ· Κύριε, ει ης ώδε, ουκ αν απέθανέ μου ο αδελφός.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η ανάσταση του Λαζάρου και οι προκλητικές-προφητικές πράξεις του Ιησού στα Ιεροσόλυμα

Η ανάσταση του Λαζάρου και οι προκλητικές-προφητικές πράξεις του Ιησού στα Ιεροσόλυμα

Μιχαήλ Χούλη Θεολογου

Στα Ευαγγέλια διασώζονται να έχουν γίνει από τον Ιησού, στα τρία χρόνια της δημόσιας παρουσίας Του, τρεις νεκραναστάσεις, με τις οποίες δίνει το πρώτο χτύπημα στη εξουσία του θανάτου και προμηνύει την οριστική συντριβή του άδη με τη δική Του ανάσταση: Η ανάσταση του γιου μιας χήρας στην κωμόπολη Ναΐν, που σημαίνει «ομορφιά» και βρίσκεται κοντά στο όρος Θαβώρ. Φάνηκε έτσι ότι πραγματικά και αιώνια νέος και μοναδικά όμορφος είναι φύσει μόνο ο Θεός και θέσει όσοι ενώνονται μαζί του δια της Θείας Ευχαριστίας. Ακόμη, ότι η μεταμόρφωσή Του στο Θαβώρ πιστοποιεί και το δικό μας φεγγοβόλημα δια του ακτίστου φωτός, όταν και όσο ακολουθούμε τις εντολές Του. Η δεύτερη περίπτωση ανάστασης αφορά την κόρη του αρχισυνάγωγου Ιαείρου και η τρίτη περίπτωση την ανάσταση του φίλου Του Λαζάρου. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ιησούς ξεκίνησε τα θαύματά του στο τραπέζι του γάμου της οικογένειας που τον προσκάλεσε (στην Κανά) και τα ολοκλήρωσε πάλι σε μια οικογένεια (του Λαζάρου και των αδελφών του, Μάρθας και Μαρίας). Ο άγιος Επιφάνιος παίζει με τους αριθμούς κάνοντας άριστη θεολογία, όταν λέγει: «6 ημέρες πριν το Πάσχα, με τις 5 αισθήσεις Του, τον 4ήμερο (Λάζαρο), ο 3ήμερος (Χριστός), στις 2 αδελφές (Μάρθα και Μαρία), τον 1 αδελφό (Λάζαρο) χαρίζει». Η ανάσταση μάλιστα του Λαζάρου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής των αρχιερέων και των Φαρισαίων εναντίον του Θεανθρώπου.

Ο Χριστός καθυστέρησε επίτηδες δύο ημέρες την παρουσία του στην κηδεία του Λαζάρου (βρισκόταν στην άλλη Βηθανία, πέραν του Ιορδάνου) για να δουν όλοι το θαύμα και να πιστέψουν ότι είναι ο νικητής του θανάτου. «Κοιμάται ο Λάζαρος, είπε στους μαθητές Του, και πάω να τον ξυπνήσω» (Ιω. 11,11). Όταν τον προϋπάντησε η Μάρθα, της είπε: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. εκείνος που πιστεύει σε μένα κι αν πεθάνει θα ζήσει. και καθένας που ζει και με εμπιστεύεται δεν θα πεθάνει ποτέ» (Ιω. 11,25-26).  Ας προσέξουμε ότι δεν λέει ο Χριστός «εγώ σας δίνω την ανάσταση», αλλά «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ η ανάσταση», όπως και σε άλλο σημείο ο ευαγγελιστής Ιωάννης επισημαίνει: 

«Όποιος έχει τον Υιό έχει τη ζωή. όποιος δεν έχει τον Υιό του Θεού, δεν έχει τη ζωή» (Α΄ Ιω. 5,12). Είναι αλήθεια άλλωστε ότι η Εκκλησία διδάσκει ότι υπάρχουν τριών ειδών θάνατοι: Ο βιολογικός θάνατος (χωρισμός ψυχής από το σώμα), ο πνευματικός θάνατος (αμαρτία, απομάκρυνση από τη χάρη του Θεού) και ο αιώνιος θάνατος (αμετανοησία). Το νόημα της ζωής επομένως και η πραγματική ελευθερία, η σωτηρία από τη φθορά και το φόβο του θανάτου, από τον εγωισμό και τα μίση, από την άρνηση της αλήθειας και της αγάπης, δεν βρίσκεται στις διάφορες ιδεολογίες ή στα πολιτικά προγράμματα, αλλά σε ένα πρόσωπο, που λέγεται Ιησούς Χριστός. Αυτός και μόνο μπόλιασε τα εγκόσμια με την ζωοποιό Του χάρη και στη συνέχεια δια της Πεντηκοστής, μέσω του Αγίου Πνεύματος, «τα πάντα καινά ποιούνται».  Ο Χριστός μπροστά στο θάνατο του Λαζάρου δάκρυσε. Έδειξε έτσι ότι είναι τέλειος άνθρωπος, αλλά και με την έγερση του τετραήμερου νεκρού Λαζάρου (‘Λάζαρε δεύρο έξω’), που έγινε αμέσως μετά, έδειξε ότι είναι και Θεός, δηλαδή Θεάνθρωπος. Οι αρχαίες μυστηριακές θρησκείες δίδασκαν ότι η απολύτρωση από τον θάνατο επιτυγχάνεται έξω από την ιστορία. Άλλες διδασκαλίες έλεγαν ότι μόνο η ψυχή επιβιώνει. Άλλοι θεωρούσαν ως φυσικό γεγονός τη συμφιλίωση με το θάνατο. Ο Ιησούς δεν προσπάθησε να καταργήσει το θάνατο, ούτε να συμφιλιωθεί μαζί του. Θέλησε να δείξει όμως ότι Αυτός είναι μόνο το ξεπέρασμα του θανάτου και η αιώνια ζωή

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Δανιήλ Προσευχή Άζαρίου καί Υμνος Τριών Παίδων

Δανιήλ 3, 1-23 Προσευχή Άζαρίου καί "Υμνος Τριών Παίδων I -65e

Παρουσιάστηκαν τότε κάποιοι Χαλδαΐοι καί κατήγγειλαν τούς Ιουδαίους στον βασιλιά Ναβουχοδονόσορ: «Βασιλιά, νά είσαι χιλιόχρονος», τού είπαν. «’Εσύ, βασιλιά, έδωσες διαταγή, κάθε άνθρωπος ποΰ θά άκούσει τόν ήχο τής σάλπιγγας, τής φλογέρας, τής κιθάρας, τής άρπας, τού ψαλτηρίου, τοΰ λαγούτου καί κάθε είδους μουσικού οργάνου καί δέν πέσει νά προσκυνήσει τό χρυσό άγαλμα, νά ριχτεί στό πυρακτωμένο καμίνι. Υπάρχουν, λοιπόν, κάποιοι Ιουδαίοι, πού έσύ είχες διορίσει σέ διοικητικές θέσεις τής επαρχίας τής Βαβυλώνας, ό Σεδράχ, ό Μισάχ καί ό Άβδεναγώ, οί όποιοι δέν ύπάκουσαν, βασιλιά, στη διαταγή σου- δέν λατρεύουν τούς θεούς σου καί δέν προσκυνούν τό χρυσό άγαλμα πού έστησες».

Τότε ό Ναβουχοδονόσορ, κυριευμένος άπό θυμό καί όργή, διέταξε νά φέρουν μπροστά του τούς Σεδράχ, Μισάχ καί Άβδε-ναγώ. Πράγματι αύτοί οδηγήθηκαν μπροστά στόν βασιλιά, καί αμέσως ό Ναβουχοδονόσορ τούς ρώτησε: «Είναι άλήθεια, Σεδράχ, Μισάχ καί Άβδεναγώ, ότι δέν λατρεύετε τούς θεούς μου καί δέν προσκυνάτε τό χρυσό άγαλμα πού έστησα; Τώρα, λοιπόν, άν είστε έτοιμοι, όταν Θ’ άκούσετε τόν ήχο τής σάλπιγγας, τής φλογέρας, τής κιθάρας, τής άρπας, τού ψαλτηρίου, τού λαγούτου καί κάθε είδους μουσικού οργάνου, νά πέσετε καί νά προσκυνήσετε τό χρυσό άγαλμα πού κατασκεύασα. Άν όμως δέν προσκυνήσετε, τήν ίδια στιγμή Θά ριχτείτε στό πυρακτωμένο καμίνι. Τότε Θά δούμε ποιος είναι εκείνος ό θεός, πού Θά σάς γλυτώσει άπό τά χέρια μου».

Οί Σεδράχ, Μισάχ καί Άβδεναγώ άποκρίθηκαν στόν βασιλιά Ναβουχοδουόσορ καί είπαν: «Γιά τό ζήτημα αύτό εμείς δεν έχουμε άνάγκη νά σου άπαντήσουμε. Υπάρχει ό Θεός μας στους ουρανούς, τόν όποιο εμείς λατρεύουμε, καί ό όποιος έχει τή δύναμη νά μάς βγάλει άπ’ τό πυρακτωμένο καμίνι καί νά μάς γλυτώσει άπ" τά χέρια σου, βασιλιά. ’Αλλά κι άν αύτό δέν γίνει, σοϋ γνωστοποιούμε, βασιλιά, ότι τους θεούς σου δέν τους λατρεύουμε καί τό άγαλμα πού έστησες δέν τό προσκυνούμε».
Τότε ό Ναβουχοδονόσορ θύμωσε πολύ εναντίον των Σεδράχ, Μισάχ καί Άβδεναγώ, ή όψη τού προσώπου του άλλοιώθηκε, καί διέταξε νά κάψουν τό καμίνι εφτά φορές περισσότερο ώσπου νά πυρακτωθεί τελείως. Διέταξε επίσης τούς πιό δυνατούς άνδρες του νά δέσουν τόν Σεδράχ, τόν Μισάχ καί τόν Άβδεναγώ καί νά τούς ρίξουν στό πυρακτωμένο καμίνι. Τότε έδεσαν εκείνους τούς άνδρες, μαζί μέ τά σαλβάρια τους, τά σαρίκια τους καί τις γκέτες τους πού φορούσαν καί τούς έριξαν στό κέντρο τού πυρακτωμένου καμινιού' κι επειδή ή διαταγή τού βασιλιά ήταν ιδιαίτερα αύστηρή, τό καμίνι είχε πυρακτωθεί μέ τό παραπάνω.
’Έτσι, οί τρεις άνδρες, ό Σεδράχ, ό Μισάχ καί ό Άβδε-ναγώ έπεσαν δεμένοι στό κέντρο τού πυρακτωμένου καμινιού. Καί περπατούσαν άνάμεσα στις φλόγες υμνώντας τόν Θεό καί δοξολογώντας τόν Κύριο.
Κάποια στιγμή ό Άζαρίας στάθηκε καί προσευχήθηκε έκεΐ μές στή φωτιά μ" αύτά τά λόγια:
«Δοξασμένος είσαι, Κύριε, ό Θεός των προγόνων μας-
εσένα ττρέπει νά ύμνοϋν καί τ’ όνομά σου νά δοξάζουν στους αιώνες. Είσαι δίκαιος σέ όλα όσα έκανες εναντίον μας κι όλα τά έργα σου είναι σωστά· οΐ τρόποι πού ενεργείς είναι άψογοι, κι όλες σου οΐ άποφάσεις ορθές.

’Ορθά άποφάσισες γιά όλες τις τιμωρίες πού έφερες πάνω μας καί πάνω στην άγια πόλη, τήν πόλη των προγόνων μας, τήν 'Ιερουσαλήμ· όρθά καί δίκαια τά έκανες όλα αυτά έξαιτίας των άμαρτιών μας.
Γιατί άμαρτήσαμε καί παρανομήσαμε, φεύγοντας μακριά σου-
άμαρτήσαμε σέ όλα όσα κάναμε-στις έντολές σου δέν υπακούσαμε, ούτε τις τηρήσαμε,
ούτε τις έφαρμόσαμε όπως μάς διέταξες γιά νά εύτυχήσουμε.
"Ετσι, όλες οί τιμωρίες πού έφερες πάνω μας καί όλα όσα μάς έκανες, ήταν άποτέλεσμα ορθής άπόφασής σου' μάς παρέδωσες στά χέρια άπαίσιων έχθρών πού δέν σέβονται τον νόμο σου, καί στόν πιό άδικο καί κακό βασιλιά όλης τής γης.
»Τώρα, λοιπόν, δέν τολμούμε ούτε τό στόμα μας υ’ άυοίξουμε.
Ντροπιασμένοι καί κατάπτυστοι καταντήσαμε γιά τους δούλους σου πού σέ σέβονται.
Μήν επιτρέψεις όμως τον άφανισμό μας,
ώστε νά συνεχίσουμε νά επικαλούμαστε τό όνομά σου, καί μήν άκυρώσεις τή διαθήκη σου μαζί μας· μή μάς στερήσεις τήν άγάπη σου
γιά χάρη τοΰ ‘Αβραάμ που τόν άγάπησες, του Ισαάκ ποΰ τόν εξέλεξες γιά δούλο σου καί του ’Ισραήλ που τόν ξεχώρισες, αύτούς που τούς ύποσχέθηκες νά πληθύνεις τούς άπογόνους τους σαν τ’ άστρα τοΰ ουρανού καί σάν τήν άμμο στην άκροθαλασσιά.
»Τώρα όμως, Δέσποτα, εχουμε γίνει ό πιό μικρός άπ' όλους τούς λαούς κι εχουμε σήμερα εξευτελιστεί
σ' ολόκληρη τή γη, έξαιτίας των άμαρτιών μας. Τά χρόνια αυτά δέν εχουμε άρχοντα, οϋτε προφήτη, ούτε άρχηγό· ολοκαυτώματα δέν γίνονται, οΰτε άλλη θυσία, ούτε προσφορές, ούτε θυμίαμα· οΰτε ιερό νά θυσιάσουμε σ’ εσένα υπάρχει, ώστε νά μάς σπλαχνιστείς.
’Αλλά μέ τήν ψυχή μας συντετριμμένη καί τό πνεύμα μας ταπεινωμένο σέ παρακαλούμε νά μάς δεχτείς, όπως άν ερχόμασταν μέ ολοκαυτώματα κριαριών καί ταύρων
ή μέ μυριάδες παχιά άρνιά’ έτσι άς γίνει σήμερα δεκτή άπό σένα τούτη ή θυσία μας,
κι άς άποκαταστήσει τίς σχέσεις μας μαζί σου· πράγματι δέν θά ντροπιαστούνε όσοι σ’ εμπιστεύονται.
»Τώρα, λοιπόν, σ’ άκολουθούμε μ’ όλη μας τήν καρδιά, σέ σεβόμαστε καί σέ άποζητάμε·
μήν άφήσεις νά ντροπιαστούμε, άλλά φέρσου μας όπως ταιριάζει στή συμπόνια σου καί στή μεγάλη σου εύσπλαχνία.
Μέ τίς θαυμαστές σου ένέργειες έλευθέρωσέ μας καί κάνε τ’ όνομά σου ένδοξο, Κύριε.
Άς ντροπιαστούν όλοι αύτοί
πού τούς δούλους σου κακομεταχειρίζονται, καί, άφοΰ χάσουν κάθε εξουσία τους, κατάπτυστοι άς γίνουν, ή δύναμή τους άς συντριφτεί.
"Ετσι θά μάθουν ότι έσύ είσαι ό Κύριος,

Θεός μοναδικός

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Μετανοῶ

Μετανοῶ 

 

Γιὰ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες ἁμαρτίες

μετανοῶ ἐνώπιόν Σου, Παντελεήμων.

Νὰ τὸ σπέρμα ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν βρίσκεται στὸ αἷμα μου.

Μὲ τὴν προσπάθειά μου καὶ τὸ Ἔλεός Σου συμπνίγω
τὸν κακὸ αὐτὸ σπόρο μέρα καὶ νύχτα.

Γιὰ νὰ μὴ βλαστάνουν τὰ ζιζάνια, ἀλλὰ τὸ καθαρὸ στάρι
στὸν ἀγρὸν τοῦ Κυρίου.

Μετανοῶ γιὰ ὅλους τούς μεριμνώντας, ποὺ σκοντάφτουν
κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῶν μεριμνῶν καὶ δὲν ξέρουν νὰ ἀποθέσουν
τὶς μέριμνές τους ἐπάνω σὲ Σένα. Γιὰ τὸν ἀδύνατο ἄνθρωπο
ἀβάσταχτη εἶναι καὶ ἡ πιὸ μικρὴ μέριμνα, ἐνῶ γιὰ Σένα
καὶ ἕνα βουνὸ μεριμνῶν εἶναι σὰν μιὰ μπάλα χιονιοῦ
πεταμένη στὴν κάμινο τοῦ πυρός.

Μετανοῶ γιὰ ὅλους τούς ἀρρώστους, γιατί ἡ ἀρρώστια
εἶναι καρπὸς τῆς ἁμαρτίας. Ὅταν μὲ τὴν μετάνοια καθαριστεῖ
ἡ ψυχή, τότε ἡ ἀρρώστια ἐξαφανίζεται μαζὶ μὲ τὴν ἁμαρτία,
καὶ εἰσέρχεσαι στὴν ψυχὴ Ἐσύ, Αἰώνια Ὑγεία μου.

Μετανοῶ γιὰ τοὺς ἀπίστους, ποὺ μὲ τὴν ἀπιστία τους
σωρεύουν τὶς ἀνήσυχες φροντίδες τους καὶ τὶς ἀρρώστιες
ἐπάνω τους καὶ ἐπάνω στοὺς φίλους τους.

Μετανοῶ γιὰ ὅλους τους θεοβλασφήμους, ποὺ βλασφημοῦν Ἐσένα,
μὴ ξέροντας ὅτι βλασφημοῦν τὸν Οἰκοδεσπότη,
πού τοὺς ντύνει καὶ τοὺς

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ Η ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ

ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ Η ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ

Από τις πολυτιμότερες εικόνες της Παναγίας είναι και ή των «Χαιρετισμών» ή του «Ακάθιστου» που βρίσκεται στην Ιερά Μονή Διονυσίου του Αγίου Όρους. Από τις πιο παλαιές χρονολογικά, στο δε Άγιον Όρος είναι η πιο αρχαιότερα.

Είναι κατασκευασμένη από κηρομαστίχα και με μύρο περιρρεομένη. Στο πίσω μέρος σε αργυρά πλάκα, είναι τετυπωμένος ο Αυτοκράτορας Αλέξιος ο Γ’ ο Κομνηνός και ο Όσιος Διονύσιος ο κτήτορας της Μονής και είναι γραμμένο το εξής: «Αυτή η εικών η Θαυματουργός εστί την οποίαν βάσταξέ Σέργιος ο Πατριάρχης περιερχόμενος τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως έδιωξε τους πολεμίους και την οποίαν ο Αυτοκράτωρ Αλέξιος ιδιοχείρως εδώρησε τω Αγίω Διονυσίω». Είναι λοιπόν εκείνη την οποίαν ο Σέργιος κατά την ιστορική εκείνη βραδιά του 626 μ.Χ. κρατώντας την περιήρχετο μαζί με κλήρο και λαό τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως και εμψύχωνε το λαό και τον ολιγάριθμο στρατό που υπεράσπιζε την Πόλη. Είναι ιστορικά παραδεκτό ότι υπερφυσική δύναμη κατατρόπωσε τους πολυάριθμους Σκύθες και Αβαρούς. Δεν μπορεί διαφορετικά να εξηγηθεί αφού ο στρατός με τον Ηράκλειο είχε εκστρατεύσει προς την Περσία. Οι πολέμιοι με αρχηγό τον Χαγάνο έφθασαν επιθετικοί και με στρατό και στόλο πολιόρκησαν τα στενά και την ξηρά και απειλούσαν. Ποιος θα σώσει την Πόλη; Ο Χαγάνος παρασπόνδησε σε μια συνθηκολόγηση με την Πόλη για να λύσει την πολιορκία και με αυθάδεια και σαρκασμό ειρωνεύτηκε τους πιστεύοντας στο θεό Βυζαντινούς: «Μη σας γελάει ο θεός σας, εγώ αύριο θα είμαι κύριος της πόλεως σας».

Η απάντηση επηρέασε το ηθικό και έφερε ταραχή, φόβο και απελπισία στις καρδιές των πολιορκημένων. Το κλίμα της απαισιοδοξίας άρχισε να κυριαρχεί. Τη χαλύβδωση του ηθικού ήλθε να επιφέρει η θαρραλέα παρουσία του γενναίου και αξιοτάτου Πατριάρχου Σεργίου: «Είναι κρίμα να απελπίζεστε. Σκέπτεστε σαν άνθρωποι που δεν πιστεύουν στο θεό και στο αποτέλεσμα του ιερού πολέμου. Στα χέρια της Παναγίας εμπιστεύθηκα την Πόλη και τον άμαχο πληθυσμό της. Στην Παναγία όλοι μας με θέρμη ψυχής ας προσευχηθούμε». Πραγματικός συναγερμός και ενθουσιασμός συνέβηκε τότε. Ο Πατριάρχης, ο Κλήρος και ο Λαός, μια φωνή μια ψυχή, ξεχύθηκε στους δρόμους και στα τείχη με τα ιερά κειμήλια στα χέρια, που ήσαν η Ζώνη της Παναγίας, η Ιερά Εσθήτα Της, λείψανα αγίων, λάβαρα και εικόνες. Ο Πατριάρχης, ζωντανός και άκαμπτος, κρατούσε υπερυψωμένη τούτη την Εικόνα και έδινε δύναμη και θάρρος. Απ' όλων τις καρδιές αυθόρμητα έβγαιναν φωνές και ευχές που φανέρωναν την εμπιστοσύνη του Λάου προς την Παναγία: «Φθάσε Παναγία μου, μη μας εγκαταλείπεις τώρα που χανόμαστε, σώσε το λαό Σου και την Πόλη Σου».

Τότε συνέβηκε ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα και υπερφυσικά γεγονότα της πίστεως. Τρομαγμένοι οι επιτιθέμενοι εχθροί άκουγαν θόρυβο σαν χιλιάδες στρατός να επιτέθηκε εναντίον τους που έφερνε όλεθρο και καταστροφή στις τάξεις τους. Ξαφνικά και απροσδόκητα, από διώκτες έγιναν διωκόμενοι. Χιλιάδες πτώματα στρώθηκαν στη γη, πανικόβλητοι όσοι είχαν απομείνει τράπηκαν σε φυγή για να σωθούν μακριά από την

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Λόγος εις την Γ’ Κυριακή των Νηστειών (της Σταυροπροσκυνήσεως) (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Λόγος εις την Γ’ Κυριακή των Νηστειών (της Σταυροπροσκυνήσεως) (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

(Ευαγγέλιο: Μαρκ. η' 34-38- θ' 1)

Μεγάλη η δύναμη της αλήθειας! Δεν υπάρχει τίποτα ικανό στον κόσμο που να μπορεί να της αφαιρέσει τη δύναμη αυτή.

Η θεραπευτική δύναμη της αλήθειας είναι πολύ μεγάλη! Δεν υπάρχει στον κόσμο αρρώστια ή νόσημα που δεν μπορεί να θεραπευτεί από την αλήθεια.

Οι άρρωστοι που υποφέρουν κι είναι αδύναμοι, αναζητούν γιατρό για να τους δώσει την ανάλογη θεραπεία. Κανένας τους δεν ψάχνει για κάποιο γιατρό που θα τους χορηγήσει φάρμακο γλυκό και γευστικό. Όλοι τους θ’ αναζητήσουν κάποιον που θα τους δώσει φάρμακο αποτελεσματικό, είτε γλυκό θά ’ναι αυτό είτε πικρό είτε κι εντελώς άγευστο. Όσο πιο πικρό είναι το φάρμακο που σύστησε ο γιατρός κι όσο πιο περίπλοκη είναι η εξέλιξη της θεραπείας, τόσο μεγαλύτερη εμπιστοσύνη αποκτά ο γιατρός στα μάτια του αρρώστου.

Γιατί οι άνθρωποι απορρίπτουν το πικρό φάρμακο μόνο όταν το προσφέρει το χέρι του Θεού; Γιατί αναζητούν μόνο γλυκίσματα από το χέρι του Θεού; Επειδή δεν αντιλαμβάνονται πόσο σοβαρή είναι η αρρώστια της αμαρτίας τους, επειδή νομίζουν πως μπορούν να θεραπευτούν μόνο με γλυκίσματα.

Αχ, να μπορούσαν ν’ αναρωτηθούν οι άνθρωποι γιατί όλα τα φάρμακα για τις σωματικές αρρώστιες είναι τόσο πικρά! Το Αγιο Πνεύμα θα τους απαντούσε: για να πάρουν μια ιδέα της πίκρας πού ’χουν τα πνευματικά φάρμακα. Όπως η σωματική αρρώστια δίνει κάποια ιδέα για την πνευματική, έτσι και τα φάρμακα για τις σωματικές αρρώστιες λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, σε σχέση μ’ εκείνα για τις πνευματικές.

Οι πνευματικές αρρώστιες, οι σοβαρές και τυχαίες, δεν είναι πολύ πιο σοβαρές από τις σωματικές; Πώς τότε τα φάρμακα για τις πνευματικές αυτές αρρώστιες δεν μπορούν να είναι πιο πικρά από τ’ αντίστοιχα φάρμακα για τις σωματικές αρρώστιες;

Οι άνθρωποι φροντίζουν πολύ το σώμα τους. Κι όταν αυτό αρρωσταίνει, δε λυπούνται ούτε προσπάθειες ούτε χρόνο ή χρήμα για ν’ αποκαταστήσουν την υγεία του. Σ’ αυτήν την περίπτωση κανένας γιατρός δε φαίνεται πολύ ακριβός, καμιά ιαματική πηγή δε βρίσκεται μακριά και κανένα φάρμακο δε μοιάζει πικρό. Κι αυτό είναι ιδιαίτερα πιο έντονο όταν βεβαιωνόμαστε πως ο σωματικός θάνατος πλησιάζει.

Αχ, και να φρόντιζαν οι άνθρωποι αυτοί τόσο πολύ για την ψυχική τους υγεία! Αχ, και νά ’ταν τόσο επιμελείς στην αναζήτηση θεραπείας και θεραπευτή για την ψυχή τους!

Είναι δύσκολο κι οδυνηρό να περπατάς ξυπόλητος ανάμεσα στ’ αγκάθια. Όταν όμως ο ξυπόλητος άνθρωπος πεθαίνει της δίψας κι η πηγή με το νερό είναι μετά τ’ αγκάθια, δε θ’ αποφασίσει γρήγορα να βαδίσει πάνω σ’ αυτά, μ’ όλο που τα πόδια του θα πληγωθούν, για να πλησιάσει στο νερό; Ή μήπως θα προτιμήσει να καθήσει πάνω στο χλωρό γρασίδι που είναι πριν από τ’ αγκάθια και να πεθάνει από τη δίψα;

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>