Τὸ ποτὸ τοῦ Θεοῦ (Ἅγιος Αὐγουστῖνος)

Τὸ ποτό τοῦ Θεού. 

Ἅγιος Αὐγουστῖνος

Στον κόσμο πού ζοῦμε ἕνα πρᾶγμα εἶναι βέβαιο: ὁ θάνατος· κάποια στιγμή, ὅλοι μας, θα ἀφήσουμε αὐτή την ζωή· βιολογικά, θα πάψουμε να ὑπάρχουμε.

Ὅλα τα ὡραῖα τοῦ κόσμου τούτου χαρακτηρίζονται ἀπό την σφραγίδα τῆς φθορᾶς· τῆς ἀστάθειας· τῆς ἀβεβαιότητας. Ὅπου κι ἄν στρέψεις τό βλέμμα σου θά ἰδεῖς, κυρίαρχο στοιχεῖο τήν ρευστότητα. Ἀκόμη καί ἡ δική μας παρουσία ἐπάνω στην γῆ εἶναι μία περιπλάνηση. Ζοῦμε χωρίς μόνιμη κατοικία. Στό σπίτι πού σύ τώρα ζεῖς, θα σε διαδεχθῆ κάποιος ἄλλος, ὅπως καί σύ διαδέχθηκες τόν προκάτοχό του. Τό ἀληθινό μας σπίτι εἶναι κάπου ἀλλοῦ. Στόν οὐρανό. Καί νά, τό παράξενο: δέν ξέρομε πότε θά ἀναχωρήσωμε· πότε θά ἀκούσωμε τήν φωνή τοῦ Πατέρα μας νά μᾶς καλεῖ νά γυρίσωμε στό σπίτι Του· στό σπίτι μας.

Πόσο ὄμορφη εἶναι ἡ ζωή! Τι γλυκιά πού εἶναι ἡ ζωή!

Ὅλοι μας ἔχομε ἀνάγκη και ἀπό λίγη ἀναψυχή· λίγη «χαλάρωση», γιά να μπορέσομε να συνεχίσομε αὐτό τό ἐπίγειο προσκύνημά μας. Βέβαια, μέ τήν «χαλάρωση» δέν ἐννοῶ τήν ἁμαρτωλή διασκέδαση, οὔτε την σπατάλη. Γιά ρίξε μιά ματιά στόν ἄνθρωπο πού κατάλαβε ποῦ βρίσκεται ἡ πραγματική χαρά. Γι᾿ αὐτόν, ἀναψυχή εἶναι τό ζεστό περιβάλλον τῆς οἰκογένειάς του και ἡ ἀνέμελη ζωή τῆς ἁπλότητας. 

Ὅμως. Ὅσο ἀθῶα κι ἄν ζεῖ κανείς, ἀπολαμβάνοντας τήν ὀμορφιά τῆς ζωῆς και τά ὡραῖα τοῦ κόσμου, διατρέχει τον μέγιστο κίνδυνο: νά λησμονήσει τήν ἀληθινή του πατρίδα· τό πατρικό του σπίτι. Γι᾿ αὐτό, ὁ πανάγαθος Πατέρας, βλέποντας τό παιδί Του, μέσα στην χαρά τῆς ζωῆς, να ἀποπροσανατολίζεται, θέλοντας νά συμμετέχει και αὐτός στην χαρά του, τοῦ προσφέρει το δικό Του ποτό: ἕνα μεῖγμα, δικής Του κατασκευής. Τοῦ ἀνακατεύει:

τα χαρούμενα με τα λυπηρά·  

τα εὐχάριστα με τα δυσάρεστα·

τα γλυκά με τα πικρά.

Γι᾿ αὐτό, και συ ἀδελφέ, μή κάνεις το λάθος καί ἀπελπίζεσαι, ὅταν στήν πορεία τῆς ζωῆς σου δοκιμάζεις πίκρες, πόνο και θλίψη. Τό ποτό τοῦ Θεοῦ, γιά σένα πού ταξιδεύεις για την ἀληθινή σου πατρίδα, εἶναι εὐεργεσία καί προστασία, ὥστε να μη νομίσεις το ξενοδοχείο (τήν παρούσα ζωή) σαν την μόνιμη κατοικία σου (την αἰώνια ζωή). 

Θυμίσου, τότε, και τό πάθημα τοῦ Πέτρου. Με μια διαφορά: Ἐκεῖνος, περπάτησε ἐπάνω στά νερά μιᾶς λίμνης. Ἐσύ, περπατάς ἐπάνω στα νερά τῆς θάλασσας τοῦ κόσμου τούτου. Γιά σένα, κύματα εἶναι οἱ δοκιμασίες· καί φουρτούνα οἱ πειρασμοί· γύρω σου, οἱ ἄνθρωποι σάν ἄλλα ψάρια, «σκοτώνονται» ποιός θά καταβροχθίσει τόν ἄλλο. Ἐσύ ὅμως, μη φοβᾶσαι! Μή δειλιάζεις! Ξεκίνα. Περπάτα ἐπάνω στά νερά με σταθερότητα καί ἐμπιστοσύνη σέ Ἐκεῖνον πού σέ πρόσταξε νά περπατήσεις, για να μη βυθισθεί. Ὁ Πέτρος φώναξε: ἐάν πράγματι εἶσαι Σύ Κύριε, πρόσταξε νά ἔρθω κοντά Σου. Τοῦ εἶπε ὁ Χριστός: Ἐμπρός, ἔλα! Ὁ Πέτρος ἄκουσε, ὑπάκουσε καί ξεκίνησε νά περπατάει ἐπάνω στα νερά. Ὅταν ὅμως, νοῦς καί καρδιά ἔπαυσαν να ἀτενίζουν τον Χριστό, ἄρχισε να βουλιάζει. Καί μέσα στήν ἀπελπισία του φώναξε: «Κύριε, χάνομαι, σῶσε με». Και ὁ Χριστός τον ἅρπαξε ἀπό το χέρι.

Καί ἐσύ, ἀδελφέ μου, τό ἴδιο κάμε. Ὅταν δυσκολεύεσαι νά πιεῖς τό ποτό πού σοῦ ἔφτιαξε ὁ Χριστός, φώναξε Του ὅπως ὁ Πέτρος: Κύριε, χάνομαι! Ἅπλωσε τό παντοδύναμο Σου χέρι καί κράτα με στήν ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας γιά νά μήν πνιγῶ, νά μή χαθῶ! Καί τότε, θά Τόν ἰδεῖς νά ἁπλώνει τό χέρι Του καί νά σέ κρατάει γερά ἐπάνω ἀπό τα νερά

http://www.agiazoni.gr/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-