Κήρυγμα στην Κυριακή της Ορθοδοξίας

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκόπου Αχρίδος

«Αύτη εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών» (Α' Ιω. 5, 5)

...Η κύρια νίκη της Εκκλησίας η οποία σήμερα προβάλλει μπροστά μας είναι η νίκη κατά της εικονομαχίας. Οι αγώνες και οι διαμάχες για τις εικόνες κράτησαν πάνω από διακόσια χρόνια. Οι εικονομάχοι ήταν οι εσωτερικοί εχθροί της Εκκλησίας οι οποίοι ήταν πάντοτε και οι πιο επικίνδυνοι επειδή πολλοί από αυτούς είχαν στα χέρια τους δύναμη κοσμική ή εξουσία εκκλησιαστική. Πολλοί ήταν βασιλείς ή πρίγκιπες, πολλοί αυλικοί ευνούχοι, δεινοί δολοπλόκοι και σύμβουλοι αυτοκρατορικοί. Οι τάξεις τους ενισχύθηκαν ιδιαίτερα από πολλούς ιερείς και μοναχούς, ακόμα και αιμοβόρους επισκόπους και επιβαλλόμενους πατριάρχες....

Ας είναι ευλογημένη τούτη η μέρα, αγαπητοί μου αδελφοί, γιατί μας υπενθυμίζει τις πολυάριθμες νίκες της ορθόδοξης πίστης. Ευλογημένοι ας είναι εκείνες οι άγιες ψυχές που εθέσπισαν τούτη τη μέρα για να μας θυμίζει τις πολυάριθμες νίκες της πίστης μας. Έτσι έγινε για το δικό μας καλό. Επειδή, ενθυμούμενοι τις νίκες, παίρνουμε θάρρος στους αγώνες που διεξάγουμε και σε κείνους που θα ακολουθήσουν.

Αποτελεί αρχαία συνήθεια των στρατηγών, πριν από τη μάχη να απευθύνουν λόγο στους μαχητές για τις πρότερες νίκες και έτσι να τους ενθαρρύνουν και ενθουσιάζουν για τη νέα μάχη. Οι Άγιοι είναι οι πνευματικοί μας στρατηγοί. Οι Άγιοι ήταν εκείνοι που καθόρισαν τη σημερινή εορτή για να μας θυμίζει και να μην ξεχνούμε, για να μας ενθαρρύνει και να μην λυγίζουμε, για να μας θερμαίνει και να μην γινόμαστε ψυχροί, για να ανοίξει την πνευματική μας όραση και να μην τυφλωθούμε και μέσα στη τύφλωση εκείνη παραδοθούμε στον εχθρό.

Πραγματικά, η επίδραση τούτης της αγίας ημέρας σε όλες τις λογικές χριστιανικές ψυχές είναι τεράστια. Τούτη η μέρα μας φανερώνεται σαν τον αγγελιοφόρο από το πεδίο της μάχης, από πολλά πεδία μαχών, κομίζοντάς μας τη χαρούμενη είδηση της νίκης. Στο άκουσμα της είδησης αυτής, σηκώνουμε την καρδιά μας στα ύψη μονολογώντας στον εαυτό μας: άνω σχώμεν τας καρδίας! Και με μία νέα δύναμη ξεσηκωνόμαστε ενάντια σε κάθε κακό, εσωτερικό και εξωτερικό, το οποίο περισφίγγει τη ψυχή μας και απειλεί να τη πνίξει.

Ακούγοντας για τους φοβερούς αγώνες και τις νίκες των ομωνύμων μας χριστιανών, όσων δηλαδή πριν από εμάς ονομαζόταν Ορθόδοξοι χριστιανοί περιζωνόμαστε με νέα δύναμη και νέα ελπίδα. Έτσι, η ομιχλώδης πνευματική μας όραση γίνεται καθαρότερη και ευκρινέστερη και βλέπουμε καλύτερα τη θέση και τη κατάστασή μας.

Όλα τα εμπόδια, οι δυσκολίες και οι στενοχώριες που στην ομιχλώδη και κοντόφθαλμη όρασή μας έμοιαζαν με ατσάλινο δίχτυ, μπροστά στο καθαρό μας βλέμμα και τη θαρραλέα καρδιά μοιάζουν με ιστό αράχνης. Έτσι, έχοντας νέους και πολλούς συμμάχους ανάμεσα στους νικητές του παλαιού καιρού και θεωρώντας το παράδειγμά τους στη μάχη και τη λαμπρή τους νίκη, προχωρούμε εμπρός στο καθήκον και τη θυσία μας με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και φωτεινότερη ελπίδα.

Μα και οι υπόλοιπες μέρες στο ημερολόγιό μας δεν μας υπενθυμίζουν νίκες και νικητές; θα με ρωτήσετε. Εύλογη η απορία σας αγαπητοί αδελφοί. Πραγματικά, όλες οι μέρες του χρόνου μας υπενθυμίζουν νίκες και νικητές χριστιανούς. Στο ημερολόγιο έχουν καταχωρηθεί μονάχα τα ονόματα των νικητών.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Περὶ ὑπομονῆς, καὶ τοῦ μὴ πικρῶς κλαίειν τοὺς τελευτῶντας.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΟΣΤΟΜΟΣ

 Περὶ ὑπομονῆς, καὶ τοῦ μὴ πικρῶς κλαίειν τοὺς τελευτῶντας.

Φέρε σήμερον μάλιστα τῶν προτέρων ἡμερῶν σπουδαιότερον ἐπὶ τὸν λόγον τῆς  διδασκαλίας  εἰσέλθωμεν·  οἶδε  γὰρ  πολλάκις  ὁ  λόγος  παραμυθήσασθαι  τὸν πόνον· δύναται καὶ διδασκαλία σύμμετρος διαλῦσαι τὴν ἀθυμίαν. Καὶ γὰρ πολλοὺς τῶν  χθὲς  ὄντων  μεθ'  ὑμῶν  νῦν  οὐχ  ὁρῶ ὄντας  μεθ'  ὑμῶν,  ἀλλ'  εἴτε  πρὸς τὸν ∆εσπότην μετακληθέντας,  ἢ καὶ  ἐν  κλίναις  κατακειμένους,  καὶ  τούτους  πάντας ἐκδεχομένους τὸν θάνατον.

∆ιὸ καὶ παρ' ὑμῶν τὸν θρῆνον ὁρῶ, πολὺν ἐν τῇ πόλει τὸν θόρυβον, πολλὴν ἐν  τῇ  Ἐκκλησίᾳ τὴν  ταραχὴν,  ἄμετρα τῶν  πενθούντων   τὰ  δάκρυα, ἄτοπα  τῶν πολλῶν  τὰ ἤθη καὶ τὰ πράγματα. Καὶ γὰρ πολλάκις ὑμᾶς περὶ τούτου παρεκάλεσα καὶ  ὑπέμνησα  τοῦ  πράγματος·  λέγω   δὴ  τοῦ  μεθ'  ὑπομονῆς   καὶ  εὐχαριστίας ὑποφέρειν  τῶν  τέκνων  καὶ τῶν  ἰδίων  καὶ συγγενῶν  τὴν κοίμησιν, καὶ μὴ οὕτως ἀσχημονεῖν, μηδὲ ὡς ἀπολωλότας τοὺς πρὸς Θεὸν ἀπιόντας λογίζεσθαι· καὶ μάλιστα, ὅπου  δ'  ἂν  νήπιοί   τινες   καὶ  ἄφθοροι  τὸν  βίον  κατέλιπον.   ∆ιὸ  μὴ  ἐκείνους στενάξωμεν, ἀλλὰ μᾶλλον ἑαυτοὺς τοὺς ἐν ἁμαρτίαις ζῶντας θρηνήσωμεν. Εἰ γὰρ σήμερον μὴ νήψωμεν, πότε λοιπὸν ἐπιστρέψωμεν; εἰ μὴ ὁ θάνατος τοῦ ἀδελφοῦ σου σωφρονίσει σε, τίς λοιπὸν ἐπιστρέψει σε; εἰ μὴ νεκρὸν κείμενον βλέπων διορθώσῃ τὸν  βίον, πότε λοιπὸν  δυσωπήσεις τὸν  Θεόν; Ἰδοὺ τοίνυν  ὁρῶμεν, ἰδοὺ αὐτῇ τῇ πείρᾳ μανθάνομεν. ∆ιὸ φεισώμεθα, παρακαλῶ, μηδὲ εἰκῆ καὶ μάτην ταραττώμεθα, μηδὲ ὡς ἀθάνατοι φανταζώμεθα. Μία γὰρ ἡ ὁδὸς τοῦ θανάτου, καὶ οὐκ ἄλλη ὁδός· κοινὸν  τὸ ποτήριον,  καὶ πᾶσι διδόμενον·  ἡ μόνη  ὥρα, καὶ πονηρὰ ὥρα· ἡ μόνη γέφυρα,  καὶ πάροδον  οὐκ  ἔχουσα· τὸ πάντων  χρέος, ἡ μόνη  ἀπαρχὴ, καὶ πάντων τέλος· ἡ θεία μάχαιρα, καὶ ὄψιν μὴ λαμβάνουσα. Οὐ γὰρ βασιλέα φρίττει ὁ θάνατος,  οὐκ ἀρχιερέα τιμᾷ, οὐ πολιὰν  οἰκτείρει, οὐ κάλλος  ἐλεεῖ, οὐ νεότητος φείδεται,  οὐ  μονογενῆ  σπλαγχνίζεται,  οὐ  δάκρυσιν  ἐπικάμπτεται,  οὐκ  ἄρχοντα τρέμει,  οὐ  τυράννους  δέδοικεν,  οὐ  χρήμασιν  ἐξαγοράζεται,  οὐ  λαμβάνει  τινὸς πρόσωπον, οὐδὲ πάλιν  ἀντιπρόσωπον,  ἀλλὰ  πᾶσιν ἴσος ἐπέρχεται  ὁ θάνατος.  Οἱ σήμερον μεθ' ἡμῶν, αὔριον ἐκεῖ πρὸ ἡμῶν· οἱ σήμερον φιλικῶς  ἡμᾶς ἀσπαζόμενοι, αὔριον ἐλεεινῶς  ὑφ'  ἡμῶν  προπεμπόμενοι· οἱ σήμερον ἐν τῷ βίῳ, αὔριον ἐν τῷ μνημείῳ·   οἱ   σήμερον   ἐμφανεῖς    ὄντες,   αὔριον   σκωληκιῶντες·    οἱ   σήμερον μυριζόμενοι, αὔριον ὀζόμενοι· οἱ σήμερον ὧδε τρυφῶντες, αὔριον ἐκεῖ πενθοῦντες· καὶ, ἁπλῶς εἰπεῖν, οἱ σήμερον παρασιτούμενοι, αὔριον ἐκεῖ καταδικαζόμενοι.

 Οὓς καὶ πολλάκις  ἐπιζητοῦντες,  καὶ τὴν ἐκείνων  κοίμησιν ἀγνοοῦντες  πρὸς ἀλλήλους λέγομεν· Ποῦ ὁ δεῖνα ὁ ἄρχων; καὶ ἀκούομεν· Παρῆλθε λοιπόν· καὶ, Ποῦ ὁ δυναστὴς ἐκεῖνος; ἀλλήλους  ἐρωτῶμεν,  καὶ μανθάνομεν·  Ἀπέθανε· καὶ, Ποῦ ὁ ὑπερήφανος βασιλεύς; Ἐκεῖ, φησὶ, προέλαβε· καὶ, Ποῦ ὁ ἑταῖρος ὁ δεῖνα;  Ἐκεῖ ἐπέρασεν. Ἐκεῖ, ποῦ;Ὅπου ὁ ∆ικαστὴς τῶν δικαστῶν· ἐκεῖ, ὅπου ὁ φοβερὸς τῶν φοβερῶν ἰσχυρότερος· ἐκεῖ, ὅπου Βασιλεὺς αἰώνιος καὶ Κριτὴς ἀπαραίτητος. Ἐκεῖ; Ποῦ ἄρα, ἢ πῶς, ἢ ἐν ποίῳ τόπῳ, ἢ ἐν ποίῳ τρόπῳ οἱ παραλαβόντες τυγχάνουσιν; Οὐδεὶς εἰπεῖν ἐδυνήθη· ἀλλ' ἢ μόνον τοῦτο οἴδαμεν, ὅτι ἐκεῖ, ὅπου ὁ μόνος αἰώνιος  καὶ μόνος ἀθάνατος, ὅπου ὁ μόνος ἀγαθὸς καὶ μόνος φιλάνθρωπος, ὁ ποιητὴς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν  σωμάτων. Εἰς ἐκεῖνο τὸ μέγα καὶ φοβερὸν δικαστήριον, ὅπου οὐκ ἕνι γέλως,  ἀλλὰ  θρῆνος· ὅπου οὐκ ἔνι  καλλωπισμὸς,  ἀλλὰ  σκοτισμός· ὅπου οὐκ ἔνι περισπασμὸς, ἀλλ' ἐξετασμός· ὅπου οὐκ ἔνι λοιδορία, ἀλλὰ ἀπολογία· ὅπου οὐκ ἔνι πλουτῆσαι,  ἀλλὰ  φρῖξαι· ὅπου οὐκ ἔνι  προσωποληψία.  ἀλλὰ  δικαιοκρισία· ὅπου πάντες γυμνοὶ παριστάμεθα, δοῦλοι καὶ ἐλεύθεροι, εὐγενεῖς καὶ ἄδοξοι, ἁμαρτωλοὶ καὶ δίκαιοι, πλούσιοι καὶ πένητες· οἱ μὲν αἰσχυνόμενοι, οἱ δὲ στεφανούμενοι. Ποῦ ἐκεῖ  τῶν  βασιλέων  ἡ  φαντασία;  Ποῦ τῶν  ἀρχόντων   ἡ  ὑπερηφανία; 

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Γιατί όμως οι άνθρωποι δεν θέλουν το Σταυρό του Χριστού και απορρίπτουν τους χριστιανούς, που πιστεύουν σε Εκείνον;

Γιατί όμως οι άνθρωποι δεν θέλουν το Σταυρό του Χριστού και απορρίπτουν τους χριστιανούς, που πιστεύουν σε Εκείνον; 

 

Ο Σταυρός του Χριστού μας διδάσκει μια μεγάλη αλήθεια. Ότι η χριστιανική ζωή δεν είναι εύκολη. Ότι κρύβει διωγμό. Απόρριψη. Κόπο και λύπη κατά κόσμον.
Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Γαλάτες, διαλύει κάθε ψευδαίσθηση ότι η πίστη στο Θεό εξασφαλίζει άνεση και ευχάριστη πορεία. «Όσοι θέλουν να αποκτήσουν καλή φήμη στους ανθρώπους, αυτοί σας υποχρεώνουν να περιτέμνεστε, με μόνο στόχο να μην καταδιώκονται από τους Ιουδαίους εξαιτίας του σταυρού του Χριστού» (Γαλ.6, 12).
Όσοι ήταν χριστιανοί, καταδιώκονταν από τους Ιουδαίους εξαιτίας της πίστης στο Χριστό και στο σταυρό Του, που για τους Ιουδαίους ήταν «σκάνδαλο». Γνωρίζουμε από την Ιστορία ότι και οι ειδωλολάτρες καταδίωξαν τους χριστιανούς, εξαιτίας της πίστης τους στο Χριστό και στο Σταυρό, που για εκείνους ήταν «μωρία». Δύσκολος λοιπόν ο δρόμος της πίστης και όχι ευχάριστος κατά κόσμον.
Γιατί όμως οι άνθρωποι δεν θέλουν το Σταυρό του Χριστού και απορρίπτουν τους χριστιανούς, που πιστεύουν σε Εκείνον;
Διότι ο Σταυρός μας υπενθυμίζει ότι το νόημα της ζωής μας βρίσκεται στη θυσία. Και δεν είναι μόνο η προτίμηση να παραιτηθούμε από τη ζωή αν αυτή απαιτεί από εμάς να απαρνηθούμε την πίστη μας. Η θυσία έχει να κάνει και με την παραίτηση από τα δικαιώματά μας, από το θέλημά μας. Και δεν είναι εύκολο για κανέναν να αποδεχθεί μια τέτοια θυσία. Όταν μάλιστα από όλους τονίζεται ότι θα πρέπει να βρίσκουμε το δίκιο μας και να το υπερασπιζόμαστε με κάθε τρόπο, ότι η κοινωνία και ο κόσμος περιφρονούν και περιθωριοποιούν όσους προτιμούν να συγχωρούν εκείνους που τους βλάπτουν και να μην

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Θεία Κοινωνία. Η τροφή της αθανασίας! Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου (Ι΄)

Η Θεία Κοινωνία. Η τροφή της αθανασίας! Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου (Ι΄) 

 

Αυτή η τράπεζα είναι τα νεύρα της ψυχής
Αυτά τα λέω, όχι για να μη προσερχόμαστε, αλλά για να μη προσερχόμαστε επιπόλαια. Γιατί όπως το να προσέρχεται κανείς όπως τύχει είναι κίνδυνος, έτσι και το να μη κοινωνεί του μυστικού εκείνου δείπνου είναι πείνα και θάνατος. Γιατί αυτή η τράπεζα είναι τα νεύρα της ψυχής μας, ο δεσμός της ψυχής, η βάση της παρρησίας, η ελπίδα, η σωτηρία, το φως, η ζωή. Εάν φύγουμε από την ζωή αυτή με την θυσία αυτή, με πολλή παρρησία θα παρουσιασθούμε στα ιερά πρόθυρα, περιφραγμένοι από παντού σαν με χρυσά όπλα. Και γιατί μιλώ για τα μέλλοντα; Αφού εδώ κάνει για σένα ουρανό την γη αυτό το μυστήριο. Άνοιξε λοιπόν τις πύλες του ουρανού και δες• μάλλον όχι του ουρανού, αλλά του ουρανού των ουρανών και τότε θα δεις αυτό που είπα. Γιατί αυτό που τιμάται περισσότερο από όλα εκεί, αυτό θα σου δείξω ότι βρίσκεται πάνω στην γη. Γιατί όπως στα βασίλεια το πολυτιμότερο από όλα δεν είναι οι τοίχοι, ούτε η χρυσή οροφή, αλλά το σώμα του βασιλιά που κάθεται πάνω στον θρόνο, έτσι και στους ουρανούς το σώμα του βασιλιά.
Αλλά αυτό μπορείς να δεις να συμβαίνει πάνω στην γη. Γιατί όχι αγγέλους, ούτε αρχαγγέλους, ούτε ουρανούς και ουρανούς ουρανών, αλλά αυτόν τον ίδιο τον δεσπότη όλων αυτών σου δείχνω. Είδες ότι πάνω στην γη βλέπεις το πιο πολύτιμο από όλα; Και όχι μόνο βλέπεις, αλλά και αγγίζεις- και δεν αγγίζεις μόνο, αλλά τρως και, αφού μεταλάβεις, αναχωρείς στον οίκο σου; καθάριζε λοιπόν την ψυχή, προετοίμαζε την διάνοια, για την υποδοχή αυτών των μυστηρίων. Γιατί εάν σου είχαν αναθέσει να οδηγείς παιδί βασιλιά μαζί με τον στολισμό και την πορφύρα και το στέμμα, θα απέρριπτες τα πάντα στην γη. Τώρα όμως όχι υιό ανθρώπου βασιλιά, αλλά αυτόν ίδιο τον μονογενή Υιό του Θεού λαμβάνεις και πες μου, δεν φρίττεις και δεν αποβάλλεις κάθε αγάπη για τα βιωτικά και καλλωπίζεσαι μόνο με εκείνον τον στολισμό, αλλά ακόμη προς την γη βλέπεις και αγαπάς χρήματα και ταράσσεσαι από τον χρυσό; Και ποια συγγνώμη θα λάβεις; Ποια απολογία; Δεν γνωρίζεις ότι κάθε πολυτέλεια σε αυτή την ζωή την αποστρέφεται ο Κύριος σου; Γι` αυτό δεν

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Θεία Κοινωνία. Η τροφή της αθανασίας! Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου (Θ΄)

Η Θεία Κοινωνία. Η τροφή της αθανασίας! Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου (Θ΄) 

 

Από εδώ ακόμη μας κάνει αετούς. Ας προσερχόμαστε με φρίκη και καθαρότητα.
Αυτά λοιπόν αφού γνωρίσαμε και εμείς, αδελφοί, ας φροντίζουμε για τους αδελφούς και ας διατηρούμε την ενότητα μαζί τους. Γιατί σ` αυτό μας οδηγεί εκείνη η φοβερή και φρικτή θυσία, η οποία μας προστάσσει να προσερχόμαστε σ `αυτήν με τέλεια ομόνοια και θερμή αγάπη και αφού γίνουμε από αυτό αετοί, έτσι να πετάμε προς αυτόν τον ίδιο τον ουρανό• μάλλον και ψηλότερα από τον ουρανό. Γιατί, λέγει "όπου είναι το πτώμα, εκεί θα μαζευθούν και οι αετοί"• και πτώμα ονομάζει το σώμα, γιατί θανατώνεται. Γιατί,εάν δεν θανατωνόταν Εκείνος, δεν θα είχαμε αναστηθεί εμείς. Αετούς πάλι ονομάζει, για να δείξει ότι πρέπει να βρίσκεται υψηλά όποιος πλησιάζει αυτό το σώμα και να μην έχει τίποτε κοινό προς τα γήινα, ούτε να σύρεται και να έρπει κάτω, αλλά να πέτα επάνω συνέχεια και να βλέπει προς τον ήλιο της δικαιοσύνης και να έχει καθαρό και διαπεραστικό το βλέμμα της διανοίας• γιατί αυτή η τράπεζα είναι για αετούς, όχι για καρακάξες.
Αυτοί και θα υποδεχθούν τον Χριστό, όταν θα κατεβαίνει από τον ουρανό, που κοινωνούν αξίως, όπως βέβαια όσοι κοινωνούν ανάξια θα υποστούν την πιο φοβερή τιμωρία. Γιατί, εάν κανείς δεν θα υποδεχόταν όπως- όπως ένα βασιλιά, και τι λέω βασιλιά; Γιατί ούτε το ιμάτιο του βασιλιά δεν θα άγγιζε κανείς με ακάθαρτα χέρια, ακόμη και αν κατοικεί στις ερήμους ή είναι μόνος και δεν είναι κανένας παρών αν και δεν είναι τίποτε άλλο το ιμάτιο, παρά νήματα μεταξοσκωλήκων. Εάν λοιπόν θαυμάζεις την βαφή και αυτή είναι αίμα νεκρωθέντος ιχθύος• κανείς όμως δεν θα ήθελε να τόλμησει να το εγγίσει με ακάθαρτα χέρια.
Εάν λοιπόν, ανθρώπινο ένδυμα δεν θα τολμούσε κανείς να εγγίσει όπως τύχει, πως το σώμα του Θεού των πάντων, το αναμάρτητο, το καθαρό, το οποίο ενώθηκε με την θεία εκείνη φύση, για το οποίο και υπάρχουμε και ζούμε, εξ αιτίας του οποίου συντρίφτηκαν οι πύλες του θανάτου και ανοίχθηκαν οι αψίδες του ουρανού, πως αυτό θα το λάβουμε με τόση αυθάδεια; Μη, παρακαλώ, ας μη κατασφάξουμε τους εαυτούς μας με την ασέβεια, αλλά με φρίκη και κάθε καθαρότητα ας προσερχώμαστε σ` αυτόν. Και όταν το δεις να

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Θεία Κοινωνία. Η τροφή της αθανασίας! Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου (Η΄)

Η Θεία Κοινωνία. Η τροφή της αθανασίας! Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου (Η΄) 

 

 Πως γίνεται κόλασις και σωτηρία
Αλλά όπως αυτό το πράγμα είναι σπουδαίο και αξιοθαύμαστο, έτσι, αν προσέλθεις με καθαρότητα, προσέρχεσαι σε σωτηρία, αν όμως προσέρχεσαι με πονηρή συνείδηση, για κόλαση και τιμωρία. Διότι, όπως λέγει ο Απόστολος, "Εκείνος που τρώγει και πίνει με τρόπο ανάξιο από το σώμα και αίμα του Κυρίου, τρώγει και πίνει την καταδίκη του" (Α' Κορ. 11,29). Εάν λοιπόν εκείνοι, που λερώνουν την βασιλική πορφύρα, τιμωρούνται όπως και εκείνοι, που την σχίζουν, τί το παράξενο, αν και αυτοί που δέχονται το σώμα του Χριστού με ακάθαρτη σκέψη, υφίστανται την ίδια τιμωρία, αφού σχίζουν το σώμα αυτό με τα καρφιά; Προσέξετε λοιπόν με ποιά λόγια παρουσιάζει ο Παύλος την τιμωρία. "Εάν παραβεί κανείς τον νόμο του Μωυσή, θανατώνεται χωρίς ευσπλαγχνία με την κατάθεση δύο ή τριών μαρτύρων. Πόσης χειροτέρας τιμωρίας νομίζετε ότι είναι άξιος εκείνος, ο όποιος κατεπάτησε τον Υιό του Θεού και θεώρησε μολυσμένο το αίμα της διαθήκης, με το οποίο αγιάσθηκε;" (Α' Κορ. 11,29).
Ας προσέχουμε λοιπόν, αγαπητοί μου, τους εαυτούς μας, αφού απολαμβάνουμε τέτοια αγαθά. Και όταν θελήσουμε να πούμε κάτι κακό ή όταν δούμε τους εαυτούς μας να καταλαμβάνονται από οργή ή από κάποιο άλλο παρόμοιο πάθος, ας σκεφθούμε, ποιών πραγμάτων γίναμε άξιοι και πόσο απολαύσαμε το άγιο Πνεύμα• και αυτή η σκέψη θα μας σωφρονίσει από τα παράλογα πάθη. Μέχρι πότε θα είμαστε προσηλωμένοι στα παρόντα; Μέχρι πότε δεν θα αντιστεκώμαστε; Μέχρι πότε δεν θα φροντίζουμε για την σωτηρία μας; 
Ας κατανοήσουμε ποιών πραγμάτων μας έκρινε άξιους ο Θεός, ας Τον ευχαριστήσουμε και ας Τον δοξάσουμε όχι μόνο με την πίστη μας αλλά και με τα έργα μας, για να πετύχουμε και τα μέλλοντα αγαθά, με την χάρη και την φιλανθωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού....
(Εις το κατά Ιωάννην, ΜΣΤ', ΕΠΕ 13,578-586.  PG 59,260-262)

Όταν μετέχουμε ανάξια στα θεία Μυστήρια, καταστρεφόμαστε όπως αυτοί που φονεύουν τον Χριστό.
(Εις το κατά Ιωάννην ΜΖ', ΕΠΕ 13,612 PG 59,268).

"Ποτήριον ευλογίας και ευχαριστίας"
"Το ποτήριο της ευλογίας, το οποίο ευλογούμε, δεν είναι κοινωνία του αίματος του Χριστού;". Τί λέγεις, μακάριε  Παύλε; Επειδή θέλεις να κάνεις τον ακροατή να ντραπεί και ενώ έχεις μνημονεύσει φρικτά μυστήρια, ονομάζεις ποτήριο ευλογιάς εκείνο το φοβερό και φρικωδέστατο ποτήριο; Ναι, λέγει, δεν είναι βέβαια μικρό αυτό που λέχθηκε. Γιατί, όταν

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Θεία Κοινωνία. Η τροφή της αθανασίας! Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου (Z΄)

Η Θεία Κοινωνία. Η τροφή της αθανασίας! Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου (Z΄) 

Θεία Κοινωνία και η ευθύνη των ιερέων
Αυτά σας λέγω σε σας που μεταλαμβάνετε και σε σας που υπηρετείτε στα μυστήρια. Γιατί το θεωρώ απαραίτητο να μιλήσω και προς εσάς, για να παρέχετε αυτά τα δώρα με πολλή προθυμία. Δεν είναι μικρή η ευθύνη σας, εάν επιτρέψετε σε κάποιον να λάβει μέρος στην τράπεζα αυτή, μολονότι γνωρίζετε ότι έχει κάνει κάποια κακιά. Το αίμα του θα ζητηθεί από τα δικά σας χέρια. Και αν ακόμη είναι στρατηγός ή ύπαρχος ή ακόμη ο ίδιος ο βασιλιάς και προσέρχεται αναξίως, εμπόδισέ τον, έχεις μεγαλύτερη δύναμη από εκείνον.

Εσύ όμως, εάν μέν σου είχαν εμπιστευθεί να φυλάσεις μια πηγή ύδατος καθαρή για το ποίμνιο και έβλεπες ένα πρόβατο να έχει στο στόμα του πολύ βούρκο, δεν θα το άφηνες να σκύψει κάτω και να θολώσει την πηγή. Τωρα όμως σου έχει ανατεθεί η φύλαξης πηγής, όχι ύδατος, αλλά αίματος και πνεύματος και ενώ βλέπεις να προσέρχoνται μερικοί έχοντας αμαρτία χειρότερη από χώμα και βούρκο, δεν αγανακτείς ούτε τους εμποδίζεις; Ποιά συγγνώμη μπορείς να έχεις; Για αυτό ο Θεός σας τίμησε με αυτήν την τιμή, για να τα διακρίνετε αυτά. Αυτό είναι η αξία σας, αυτό είναι η ασφάλειά σας, αυτό είναι η αμοιβή σας όλη και όχι να περιφέρεσθε έχοντας λευκό και γυαλιστερό χιτωνίσκο.

Και από που γνωρίζω, λέγει, τον δείνα και τον δείνα; Δεν μιλώ για τους άγνωστους, αλλά για τους γνωστούς. Να πω κάτι πιο φοβερό; Δεν είναι τόσο κακό να βρίσκονται μέσα στον ναό οι αποπατούντες, όσο αυτοί, που, λέγει ο Παύλος, ότι καταπάτησαν τον Χριστό, και "το αίμα της Διαθήκης το θεωρούν κοινό και βρίζουν την χάρη του Πνεύματος" (Έβρ. 10,29). Διότι είναι χειρότερος από δαιμονισμένο αυτός που έχει αμαρτήσει και προσέρχεται στην Κοινωνία. Γιατί εκείνοι, όντας δαιμονισμένοι, δεν τιμωρούνται- αυτοί όμως, όταν προσέρχονται ανάξια, παραδίνονται σε αιώνια τιμωρία.

Ας μη απομακρύνουμε λοιπόν μόνον αυτούς, αλλά γενικά όλους εκείνους τους οποίους βλέπουμε να προσέρχονται αναξίως. Κανείς να μη κοινωνεί από τους μη χριστιανούς. Να μη γίνεται δεκτός κανένας Ιούδας, για να μη πάθει αυτά που έπαθε ο Ιούδας. Σώμα Χριστού είναι και αυτό εδώ το πλήθος. Πρόσεξε λοιπόν, εσύ ο όποιος διακώνεις τα μυστήρια, να μη

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Θεία Κοινωνία. Η τροφή της αθανασίας! Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου (ΣΤ΄)

Η Θεία Κοινωνία. Η τροφή της αθανασίας! Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου (ΣΤ΄) 

 

Το θαύμα των μυστηρίων

Είναι απαραίτητο να γίνει γνωστό, τι σημαίνει το θαύμα των μυστηρίων, γιατί έγινε και ποιά είναι η ωφέλεια που προέρχεται από αυτό. Λέγειν ο Απόστολος, "Ένα σώμα γινόμαστε και είμαστε μέλη του σώματός Του και από την σάρκα Του και από τα οστά Του" (Εφεσ. 5,30). Και οι μεμυημένοι ας παρακολουθήσουν τα λεγόμενά μου.

Για να μην γίνουμε λοιπόν ένα σώμα μόνο από αγάπη, αλλά και ουσιαστικά, ας αναμειχθούμε με εκείνη την σάρκα. Και αυτό επιτυγχαίνεται με την τροφή που μας χάρισε, επειδή ήθελε να μας δείξει την μεγάλη αγάπη που τρέφει για μας. Για αυτό ανέμειξε τον Εαυτό Του με μας και απετέλεσε με μας ένα σώμα, για να είμαστε ένα, όπως το σώμα είναι ενωμένο με τη κεφαλή. Γιατί αυτή είναι η απόδειξης εκείνων που αγαπώνται πολύ. Και ο Ιώβ υπονοώντας αυτό, έλεγε για τους υπηρέτες του, ότι τόσο πολύ τον αγαπούσαν, ώστε επιθυμούσαν να αναμειχθούν με τη σάρκα του. Γιατί εκείνοι, για να δείξουν την αγάπη που του είχαν, έλεγαν "Ποιος θα μπορέσει να μας δώσει από την σάρκα του, ώστε να τον χορτάσουμε;" (Ιώβ. 31,31).

Αυτό ακριβώς έκανε ο Χριστός, για να μας εισάγει σε μεγαλύτερη φιλία και για να αποδείξει την αγάπη Του για μας και δεν παρέδωσε τον εαυτό Του μόνο σε εκείνους που τον αγαπούσαν, αλλά και σε εκείνους που ήθελαν να Τον εγγίσουν, να Τον φάνε, να μπήξουν τα δόντια τους στην σάρκα Του, να αναμειχθούν με Αυτόν, και να χορτάσουν και Αυτός εκπλήρωσε όλη τους την επιθυμία.

Ας φεύγουμε λοιπόν από την τράπεζα εκείνη σαν λιοντάρια που βγάζουν φωτιά, αφού γινόμαστε φοβεροί ακόμα και στον διάβολο, σκεπτόμενοι Αυτόν που έχουμε στο κεφάλι μας και την αγάπη που Εκείνος μας έδειξε. Πολλές φορές οι γονείς δίνουν τα παιδιά τους σε άλλους, για να θρέψουν. "Εγώ όμως, λέγει , δεν κάνω το ίδιο, αλλά σας τρέφω με τις σάρκες μου, σας παραθέτω το εαυτό μου, θέλοντας όλοι σας να είσθε ευγενικοί και σας προσφέρω καλές ελπίδες για το μέλλον. Γιατί αυτός που εδώ σας παρέδωσε τον εαυτό του , με μεγαλύτερη προθυμία θα το κάνει στο μέλλον". "Θέλησα να γίνω αδελφός σας, για σας έδωσα ως κοινό το σώμα και το αίμα μου και πάλι παραδίδω για χάρη σας αυτήν την σάρκα και το αίμα, με τα οποία έγινα

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Θεία Κοινωνία. Η τροφή της αθανασίας! Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου (Ε΄)

Η Θεία Κοινωνία. Η τροφή της αθανασίας! Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου (Ε΄) 

Αυτό το αίμα ποτίζει την ψυχή μας...
"Αυτό το αίμα μας κάνει βασιλική και ζωηρή την εικόνα, γεννά αυτήν την απίστευτη ωραιότητα, δεν αφήνει να μαραθεί η ευγένεια της ψυχής, αλλά την ποτίζει και την τρέφει συνέχεια. Γιατί το αίμα που πέρνουμε από τις τροφές, δεν γίνεται αμέσως αίμα, αλλά κάτι άλλο, το αίμα όμως αυτό ποτίζει αμέσως την ψυχή και της δίνει μεγάλη δύναμη. Αυτό το αίμα, όταν το δεχώμαστε αξίζοντας, απομακρύνει τους δαίμονες και τους κρατεί μακρυά μας και φέρνει κοντά μας τους αγγέλους και τον κύριο των αγγέλων. Γιατί, όπου θα ιδούν το αίμα του κυρίου, οι μέν δαίμονες τρέπονται σε φυγή, προσέρχονται όμως οι άγγελοι. Όταν χύθηκε αυτό το αίμα, ξέπλυνε όλη την οικουμένη.

Πολλές φιλοσοφικές σκέψεις για το αίμα αυτό έκανε ο μακάριος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του. Αυτό το αίμα καθάρισε τα άδυτα και τα αγία των αγίων. Εάν όμως η μορφή αυτού του αίματος είχε τόση δύναμη, ώστε να αλείφεται με αυτό το ανώφλιο του ναού των Εβραίων και της μέσης Αιγύπτου, πολύ μεγαλύτερη δύναμη έχει η αλήθεια. Αυτό το αίμα αγίασε το χρυσό θυσιαστήριο και χωρίς αυτό δεν τολμούσε ο αρχιερέας να εισέλθει στα άδυτα του ναού. Αυτό το αίμα χειροτονούσε ιερείς. Αυτό απαλλασσε από τις αμαρτίες στους τύπους.

Εάν λοιπόν στους τύπους είχε τόση δύναμη, εάν ο θάνατος φοβήθηκε την σκιά του, πες

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Θεία Κοινωνία. Η τροφή της αθανασίας! Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου (Δ΄)

Η Θεία Κοινωνία. Η τροφή της αθανασίας! Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου (Δ΄) 

Η ευθύνη όσων κοινωνούν ανάξια
Γι' αυτό πρέπει από παντού να είμαστε προφυλαγμένοι• γιατί δεν είναι μικρή η τιμωρία για όσους μετέχουν ανάξια στα μυστήρια. Σκέψου πως αγανακτείς εναντίον του προδότου, εναντίον εκείνων που Τον σταύρωσαν. Πρόσεξε όμως, μήπως και εσύ γίνεις ένοχος του σώματος και του αίματος του Χριστού. Εκείνοι κατέσφαξαν το πανάγιο Σώμα, εσύ όμως το δέχεσαι με ακάθαρτη ψυχή ύστερα από τις ευεργεσίες. Ούτε βέβαια του φάνηκε αρκετό το να γίνει άνθρωπος, να ραπισθεί και να σφαγεί, αλλα θέλησε και να ενώσει τον Εαυτό Του μαζί μας• και όχι μόνο με πίστη, αλλά και στην πραγματικότητα μας κάνει σώμα δικό Του.

Γίναμε ένα σώμα και μία σάρκα με τον Χριστό. Μας τρέφει με το δικό Του αίμα.
Γιατί λοπόν δεν έπρεπε να είναι καθαρώτερος εκείνος που απολαμβάνει αυτήν την θυσία; Από ποιά ηλιακή ακτινα δεν πρέπει να είναι καθαρώτερο το χέρι το οποίο τεμαχίζει αυτήν την σάρκα, το στόμα το οποίο γεμίζει με πνευματική φωτιά, η γλώσσα η οποία κοκκινίζει με το πιο φρικτό αίμα; Σκέψου ποιάς τιμής αξιώθηκες, ποιά τράπεζα απολαμβάνεις! Εκείνο το οποίο οι άγγελοι, όταν το βλέπουν φρίττουν και δεν τολμούν να το ατενίζουν χωρίς φόβος και σεβασμό, εξ αιτίας της λάμψεως που προέρχεται από εκεί, με αυτό εμείς τρεφόμαστε, με αυτό ενωνόμαστε και έχουμε γίνει εμείς ένα σώμα Χριστού και μία σάρκα. "Ποιος θα διακυρήξει τις εξουσίες του Κυρίου; Ποιός θα κάνει να ακουσθούν όλες οι δοξολογίες Του;" (ψαλμός 105,2).
Ποιός ποιμένας τρέφει τα πρόβατα με τα δικά του μέλη; Και γιατί λέγω ποιμένας; Υπάρχουν πολλές μητέρες, που μετά τους πόνους του τοκετού δίνουν τα παιδιά σε άλλες, για να τα αναθρέψουν, ενώ Εκείνος αυτό δεν το ανέχεται, αλλά μας τρέφει ο ίδιος με το δικό Του αίμα και σε όλα μας συνδέει αδιάσπαστα με τον εαυτό Του. Πρόσεξε λοιπόν, γεννήθηκε από την δική μας ουσία. Αλλά αυτό δεν έγινε για όλους, λέγει, αν και απευθύνεται προς όλους. Γιατί, εάν ήλθε στην δική μας φύση, είναι φανερό ότι ήλθε προς όλους, εάν όμως ήλθε

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Θεία Κοινωνία. Η τροφή της αθανασίας! Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου (Γ΄)

Η Θεία Κοινωνία. Η τροφή της αθανασίας! Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου (Γ΄) 

 

"Αυτόν εσθίεις"
Πόσοι τώρα λέγουν - "Ήθελα να δω την μορφή Του, τα χαρακτηριστικά Του, τα ενδύματα, τα υποδήματα".
Να, Τον Βλέπεις, Τον αγγίζεις, Τον τρώς. Και σύ μην επιθυμείς να δείς ενδύματα, ενώ Αυτός σου δίνει τον Εαυτό Του, όχι μόνο να τον δεις, αλλά και να τον πιάσεις και να τον φας και να τον πάρεις μέσα σου.
Κανείς λοιπόν ας μη προσέρχεται κυριευμένος από ναυτία, κανείς διαλυμένος, όλοι θερμοί στην πίστη και ζωντανοί. Γιατί, εάν οι Ιουδαίοι έτρωγαν με βιασύνη όρθιοι, έχοντας στα χέρια τους τα υποδήματα και τις βακτηρίες (Εξ. 12,11), πόσο περισσότερο προσεκτικός πρέπει να είσαι εσύ. Γιατί εκείνοι επρόκειτο να μεταβούν στην Παλαιστίνη, γι` αυτό και είχαν εμφάνιση οδοιπόρων, εσύ όμως πρόκειται να αποδημήσεις στον ουρανό...

Πως τιμάται η θυσία
Κανείς λοιπόν Ιούδας ας μη πλησιάζει στην τράπεζα αυτή, κανείς Σίμων, γιατί και οι δύο χάθηκαν εξ αιτίας της φιλαργυρίας τους. Ας αποφύγουμε λοιπόν το βάραθρο αυτό και ας μη νομίζουμε ότι αρκεί για την σωτηρία μας, εάν απογυμνώνοντας χήρες και ορφανά προσφέρουμε στην τράπεζα χρυσό ποτήρι, στολισμένο με πολύτιμους λίθους. Εάν λοιπόν πράγματι θέλεις να τιμήσεις την θυσία του Υιού του θεού, πρόσφερε την ψυχή σου, για την οποία και θυσιάσθηκε Αυτός - αυτήν κάνε χρυσή - εάν όμως αυτή εξακολουθεί να είναι χειρότερη από το μολύβι και το

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Θεία Κοινωνία. Η τροφή της αθανασίας! Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου (Β΄)

Η Θεία Κοινωνία. Η τροφή της αθανασίας! Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου (Β΄) 

 

Δεν πρέπει να υπάρχει μνησικακία
Εκείνον που έλαβε την εντολή να μην προσφέρει θυσία προτού να συμφιωθεί, αν δεν τον αναγκάσει η αγάπη του προς τον πλησίον του να τρέξει και να συμφιλιωθεί με εκείνον που στεναχώρησε και να σβήσει το μίσος, θα τον αναγκάσει το καθήκον του να ολοκληρώσει την θυσία. Για αυτό μίλησε με πολλή έμφαση, επειδή ήθελε να τον κάνει να αισθανθεί φόβο και να του δημήργησει κίνητρα. Αφού είπε, δηλαδή, "Άφησε το δώρο σου", δεν αρκέσθηκε σε αυτό, αλλά πρόσθεσε - " μπροστά από το θυσιαστήριο" (και του προξενεί ρίγος και με τον τόπο ακόμη) "και πήγαινε". Και δεν είπε απλώς "πήγαινε", αλλά πρόσθεσε - "πρώτα, και τότε ερχόμενος πρόσφερε το δώρο σου", για να δείξει με όλα αυτά, ότι το τραπέζι αυτό δεν δέχεται όσους μισούνται μεταξύ τους.
(Είς Ματθαίον, ΙΣΤ, ΕΠΕ 9,568. PG 57, 251)

Έχουμε μπροστά μας όλο το Σώμα Του. Τρόπος προσελεύσεως.
Ας εγγίσουμε λοιπόν και εμείς το άκρο του ενδύματος Tου. Ή καλύτερα εάν θέλουμε, μπορούμε να τον έχουμε όλον κοντά μας. Γιατί τώρα και το σώμα Του βρίσκεται μπροστά μας, όχι μόνο το ένδυμα, αλλά και το σώμα ώστε όχι μόνο να το εγγίσουμε, αλλά και να το φάμε και να το χορτάσουμε.
Ας πλησιάσουμε λοιπόν με πίστη, όποιος από εμάς υποφέρει από κάποια ασθένεια. Γιατί εάν εκείνοι, που άγγιξαν το άκρο του ενδύματος Του, έλαβαν τόσο μεγάλη δύναμη, τόσο μεγαλύτερη δύναμη θα λάβουν αυτοί, που

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Θεία Κοινωνία. Η τροφή της αθανασίας! Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου (Α΄)

Η Θεία Κοινωνία. Η τροφή της αθανασίας! Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου (Α΄) 

Πώς πρέπει να προσερχόμαστε...

Γι'αυτό και εγώ από εδώ ήδη φωνάζω με δυνατή φωνή και διαματρύρομαι και ικετεύω και παρακαλώ, να μην προσέρχεσθε στην ιερή αυτή τράπεζα με λεκέδες, ούτε με συνείδηση πονηρή• γιατί αυτό δεν μπορεί να είναι όφελος ούτε κοινωνία και αν ακόμη χιλιάδες φορές δεχθούμε το Άγιο εκείνο Σώμα, αλλά καταδίκη και κόλασης και αύξησης της τιμωρίας. Κανένας αμαρτωλός λοιπόν ας μην προσέρχεται, ή καλύτερα, δεν λέω κανένας αμαρτωλός, γιατί πρώτα τον εαυτό μου αποκλείω από την θεία τράπεζα• αλλά κανένας να μη προσέρχεται εξακολουθώντας να παραμένει στην αμαρτία.
Γι'αυτό από τώρα ήδη το προλέγω, ώστε, όταν μας έλθουν τα βασιλικά δείπνα και φθάσει η ιερή εκείνη βραδιά, να μην μπορεί κανείς να πει, ήρθα απροετοίμαστος και έρημος και ότι αυτά έπρεπε να τα πεις πριν από καιρό. Γιατί, αν τα άκουγα από νωρίς, οπωσδήποτε θα άλλαζα, οπωσδήποτε θα προσερχόμουν, αφού πρώτα καθάριζα τον εαυτο μου. Για να μην μπορεί λοιπόν κανείς να προφασίζεται, διαμαρτύρομαι από τώρα και παρακαλώ να δείξετε πολλή μετάνοια. Γνωρίζω ότι όλοι βρισκόμαστε σε επιτίμια και ότι κανείς δεν θα καυχηθεί ότι έχει αγνή καρδιά• δεν είναι όμως αυτό το φοβερό, ότι δηλαδή δεν έχουμε αγνή καρδιά, αλλά το ότι, ενώ δεν έχουμε αγνή καρδιά, δεν

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Του έν άγίοις πατρος ημών Αθανασίου αρχιεπισκόπου Αλεξάνδρειας κατά Ελλήνων

Του έν άγίοις πατρός ημών Αθανασίου αρχιεπισκόπου Αλεξάνδρειας κατά Ελλήνων

1          Ή μέν περί της θεοσεβείας καί της τών όλων αληθείας γνώσις ού τοσουτον της παρά τών ανθρώπων διδασκαλίας δειται, οσον αφ' έαυτης εχει το γνώριμον· μόνον γάρ ούχι καθ' ημέραν τοις εργοις κεκραγε, καί ηλιου λαμπρότερον έαυτην διά της Χριστού διδα σκαλίας έπιδείκνυται· ποθουντι δέ σοι ομως τά περί ταύτης ακουσαι, φερε, ω μακαριε, ως αν οίοί τε ωμεν, ολίγα της κατά Χριστόν πίστεως έκθώμεθα, δυναμένω μέν σοι καί απο τών θείων λογίων ταύτην εύρειν, φιλοκαλως δέ ομως καί παρ' έτερων ακούοντι. αύταρκεις μέν γαρ εισιν αι αγιαι καί θεόπνευστοι γραφαί προς την της αληθείας απαγγελίαν· εισί δέ καί πολλοί τών μακαρίων ημών διδασκάλων εις ταυτα συνταχθέντες λόγοι· οίς έαν τις έντύχοι, εισεται μέν πως την τών γραφών έρμηνείαν, ής δέ ορέγεται γνώσεως τυχειν δυνήσεται. αλλ' έπειδη τάς τών διδασκαλων συνταξεις έν χερσί νυν ούκ εχομεν, αναγκαιόν έστιν α παρ' έκείνων έμαθομεν, ταυτα καί απαγγέλλειν καί γραφειν σοι· λέγω δη την κατά τον Σωτηρα Χριστον πίστιν· ινα μήτε εύτελη τις την του καθ' ημάς λόγου διδασκαλίαν ηγήσηται, μήτε άλογον την εις Χριστον πίστιν ύπολαβη· όποια διαβαλλοντες Έλληνες χλευαζουσι, καί πλατύ γελώσι καθ' ημών, ούδέν ετερον η τον σταυρον του Χριστού προφέροντες· έφ' ώ μαλιστα καί την αναισθησίαν αύτών οικτειρήσειεν άν τις, οτι, τον σταυρον διαβαλλοντες, ούχ όρώσι την τούτου δύναμιν πάσαν την οικουμένην πεπληρωκυιαν, καί οτι δι' αύτου τά της θεογνωσίας εργα πάσι πεφανέρωται. ούκ αν γαρ, ειπερ ήσαν καί αύτοί γνησίως έπιστήσαντες αύτου τη θεότητι τον νουν, έχλεύαζον το τηλικουτον· αλλά μάλλον καί αύτοί τουτον έπεγίνωσκον Σωτηρα του παντός, καί τον σταυρον μη βλαβην αλλά θεραπείαν της κτίσεως γεγονέναι. ει γάρ του σταυρου γενομένου, πάσα μέν ειδωλολατρεία καθηρέθη, πάσα δέ δαιμόνων φαντασία τω σημείω τούτω απελαύνεται, καί μόνος ό Χριστος προσκυνειται, καί δι' αύτου γινώσκεται ό Πατήρ, καί οι μέν αντιλέγοντες καταισχύνονται, ό δέ τών αντιλεγόντων όσημέραι τάς ψυχάς αφανώς μεταπείθει· πώς (εικότως γάρ άν τις ειποι προς αύτούς) ετι ανθρώπινον εστιν έπινοειν το πράγμα, καί ού μάλλον όμολογειν Θεου Λόγον καί Σωτηρα είναι του παντος τον έπί του σταυρου αναβαντα; πασχειν δέ καί ουτοί μοι δοκουσιν ομοιον, ως ει τις τον μέν ήλιον ύπο νεφών σκεπόμενον διαβαλλοι, το δέ τούτου φώς θαυμαζοι, βλέπων οτι πάσα η κτίσις ύπο τούτου καταλαμπεται. ως γάρ καλον το φώς, καί καλλίων ό του φωτος αρχηγος ήλιος· ουτω θείου πραγματος οντος του την οικουμένην πάσαν την αύτου γνώσεως πεπληρώσθαι, αναγκη τον αρχηγον καί ηγεμόνα του τοιούτου κατορθώματος είναι Θεον καί Θεου Λόγον. Λέγομεν ούν ως έφικτον ημιν, πρότερον διελέγξαντες την τών απίστων αμαθίαν· ινα, τών ψευδών διελεγχθέντων, λοιπον η αλήθεια δι' έαυτης έπιλαμψη, καί θαρρης καί αύτός, ω άνθρωπε, οτι αληθεία πεπίστευκας, καί τον Χριστον γινώσκων ούκ ήπατήθης. πρέπειν δέ σοι ηγουμαι φιλοχρίστω οντι τά περί Χριστου διαλέγεσθαι, έπεί καί παντων τιμιωτέραν την περί τούτου γνώσιν καί πίστιν ηγεισθαί σε πεπίστευκα.

2          Έξ αρχης μέν ούκ ήν κακία· ούδέ γάρ ούδέ νυν έν τοις άγίοις έστίν, ούδ' ολως κατ' αύτούς ύπαρχει αυτη· άνθρωποι δέ ταύτην ύστερον έπινοειν ήρξαντο, καί καθ' έαυτών ανατυπουσθαι· οθεν δη καί την τών ειδώλων έπίνοιαν έαυτοις ανεπλασαντο, τά ούκ οντα ως οντα λογιζόμενοι. ό μέν γάρ του παντος δημιουργος καί παμβασιλεύς Θεός, ό ύπερέκεινα πόσης ούσίας καί άνθρωπίνης έπινοίας ύπαρχων, ατε δη άγαθος καί ύπέρκαλος ων, δια τού ίδίου Λόγου τού Σωτηρος ημών Ίησοΰ Χριστού το άνθρώπινον γένος κατ' ιδίαν εικόνα πεποίηκε· καί τών οντων αύτον θεωρητήν καί έπιστήμονα δια της προς αύτον όμοιώσεως κατεσκευασε, δούς αύτω καί της ιδίας άϊδιότητος έννοιαν καί γνώσιν, ινα, τήν ταυτότητα σώζων, μήτε της περί Θεού φαντασίας ποτέ άποστη, μήτε της τών αγίων συζήσεως άποπηδήση, άλλ', εχων τήν τού δεδωκότος χαριν, εχων καί τήν ιδίαν έκ τού πατρικού Λόγου δυναμιν, άγαλληται καί συνομιλη τω Θείω, ζών τον άπήμονα καί μακάριον Οντως άθανατον βίον. ούδέν γαρ έχων έμπόδιον εις τήν περί τού Θείου γνώσιν, θεωρεί μέν άεί δια της αύτού καθαρότητος τήν τού Πατρος εικόνα, τον Θεον Λόγον, ού καί κατ' εικόνα γέγονεν· ύπερεκπλήττεται δέ κατανοών τήν δι' αύτού εις το παν πρόνοιαν, ύπερανω μέν τών αισθητών καί πασης σωματικης φαντασίας γινόμενος, προς δέ τα έν ούρανοίς θεία νοητα τη δυναμει τού νού συναπτόμενος. οτε γαρ ού συνομιλεί τοίς σώμασιν ό νούς ό τών άνθρώπων, ούδέ τι της έκ τουτων έπιθυμίας μεμιγμένον έξωθεν εχει, άλλ' ολος έστίν ανω εαυτω συνων ως γέγονεν έξ άρχης· τότε δή, τα αισθητα καί παντα τα άνθρώπινα διαβας, ανω μεταρσιος γίνεται, καί τον Λόγον ιδών, όρα έν αύτω καί τον τού Λόγου Πατέρα, ήδόμενος έπί τη τουτου θεωρία, καί άνακαινου μενος έπί τω προς τούτον πόθω. ώσπερ ούν τον πρώτον τών άνθρώπων γενόμενον, ος καί κατα τήν Εβραίων γλώτταν Άδαμ ώνομασθη, λέγουσιν αί ίεραί γραφαί κατα τήν άρχήν άνεπαισχυντω παρρησία τον νούν έσχηκέναι προς τον Θεόν, καί συνδιαιτασθαι τοίς αγίοις έν τη τών νοητών θεωρία, ην είχεν έν έκείνω τω τόπω, ον καί ό αγιος Μωυσης τροπικώς παραδεισον ώνόμασεν. ίκανή δέ ή της ψυχης καθαρότης έστί καί τον Θεον δι' εαυτης κατοπτρίζεσθαι, καθαπερ καί ό Κυριός φησι· Μακαριοι οί καθαροί τη καρδία, οτι αύτοί τον Θεον οψονται.

3          Ουτω μέν ούν ό Δημιουργός, ώσπερ ειρηται, το τών άνθρώπων γένος κατεσκευασε, καί μένειν ήθέλησεν· οί δέ ανθρωποι, κατο λιγωρήσαντες τών κρειττόνων, καί οκνήσαντες περί τήν τουτων καταληψιν, τα έγγυτέρω μαλλον εαυτών έζήτησαν, έγγυτερα δέ τουτοις ήν το σώμα, καί αί τουτου αισθήσεις. οθεν τών μέν νοητών άπέστησαν εαυτών τον νούν, εαυτούς δέ κατανοειν ήρξαντο. εαυτούς δέ κατανοούντες, καί τού τε σώματος καί τών αλλων αισθητών άντιλαμβανόμενοι, καί ως έν ιδίοις άπατώμενοι, εις εαυτών έπι θυμίαν έπεσαν, τα ιδια προτιμήσαντες της προς τα θεία θεωρίας· ένδιατρίψαντες δέ τουτοις, καί τών έγγυτέρω μή άποστηναι θέλον τες, ταίς μέν τού σώματος ήδοναίς συνέκλεισαν εαυτών τήν ψυχήν, τεταραγμένην καί πεφυρμένην πασαις έπιθυμίαις· τέλεον δέ έπελα θοντο της έξ άρχης αύτών παρα Θεού δυναμεως. Τούτο δ' αν τις ιδοι καί έκ τού πρώτου πλασθέντος άνθρώπου άληθές, ως αί ίεραί περί αύτού λέγουσι γραφαί. κάκείνος γαρ, εως μέν τον νούν είχε προς το Θεον καί τήν τουτου θεωρίαν, άπεστρέ φετο τήν προς το σώμα θεωρίαν· οτε δέ συμβουλία τού οφεως άπέστη μέν της προς τον Θεον διανοίας, εαυτον δέ κατανοείν ηρξατο, τηνικαύτα καί εις έπιθυμίαν τού σώματος επεσαν, καί έγνωσαν οτι γυμνοί ήσαν, καί γνόντες ήσχυνθησαν. έγνωσαν δέ εαυτούς γυμνούς ού τοσούτον άπο ένδυματος, άλλ' οτι γυμνοί της τών θείων θεωρίας γεγόνασι, καί προς τα έναντία τήν διανοιαν μετήνεγκαν. άπο σταντες γαρ της προς τον ενα καί οντα, Θεον λέγω, κατανοήσεως καί τού προς αύτον πόθου, λοιπον εις διαφόρους καί εις τας κατα μέρος έπιθυμίας ένέβησαν τού σώματος. είτα, οΐα φιλεί γίνεσθαι, εκαστου καί πολλών έπιθυμίαν λαβόντες, ηρξαντο καί τήν προς αύτας σχέσιν έχειν· ώστε καί φοβείσθαι ταυτας καταλείψαι. οθεν δή καί δειλίαι, καί φόβοι, καί ήδοναί, καί θνητα φρονείν τη ψυχη προσγέγονεν. ού θέλουσα γαρ άποστηναι τών έπιθυμιών, φοβείται τον θανατον καί τον χωρισμον τού σώματος.έπιθυμοΰσα δέ πάλιν, καί μη τυγχάνουσα των όμοίων, εμαθε φονεύειν καί άδικεϊν. πως δέ καί ταυτα ποιεί, εύλογον κατα δύναμιν σημαναι.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΥΠΟΜΗΜΑ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ ΟΜΙΛΙΑΙ 17 ΕΩΣ 24

ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΤΑ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΑ ΠΑΝΤΑ.

ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ

 ΤΟΜΟΣ 62 ΟΜΙΛΙΑΙ  17 ΕΩΣ  24 - Συνεχίζεται

17.ΟΜΙΛΙΑ ΙΣΤʹ. ʹΠᾶσα πικρία καὶ θυμὸς καὶ ὀργὴ καὶ κραυγὴ καὶ βλασφημία ἀρθήτω ἀφ' ὑμῶν σὺν πάσῃ κακίᾳ. Γίνεσθε δὲ εἰς ἀλλήλους χρηστοὶ, εὔσπλαγ χνοι, χαριζόμενοι ἑαυτοῖς, καθὼς καὶ ὁ Θεὸς ἐχαρίσατο ὑμῖν.

αʹ. Οὐκ ἀρκεῖ κακίας ἀπαλλαγῆναι, εἰ δεῖ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν ἐπιτυχεῖν, ἀλλὰ δεῖ καὶ πολλῆς τῆς τῶν ἀρετῶν ἐργασίας. Ἵνα μὲν γὰρ γεέννης ἀπαλλαγῶμεν, ἀπέχεσθαι δεῖ πονηρίας· ἵνα δὲ βασιλείας ἐπιτύχωμεν, ἀντέχεσθαι τῆς ἀρετῆς. Ἢ οὐκ ἴστε, ὅτι καὶ ἐν τοῖς ἔξωθεν δικαστηρίοις, ὅταν ἐξέτασις ᾖ τῶν εἰργασμένων, καὶ ἐκκλησιάζῃ πᾶσα ἡ πόλις, οὕτω γίνεται; Καὶ γὰρ ἐπὶ τῶν ἔξωθεν ἔθος ἦν παλαιὸν, χρυσῷ στεφανοῦσθαι στεφάνῳ, οὐ τὸν μηδὲν κακὸν ἐργασάμενον τὴν πόλιν· τοῦτο γὰρ αὐτὸ πρὸς τὸ μὴ δοῦναι δίκην ἀπόχρη μόνον· ἀλλὰ τὸν μεγάλας εὐεργεσίας ἐπιδειξάμενον. Οὕτως ἐπὶ ταύτην ἐχρῆν ἄγεσθαι τὴν τιμήν. Ἀλλὰ γὰρ οὐκ οἶδα πῶς μικροῦ δεῖν με παρέλαθεν ὃ μάλιστα πρὸς ὑμᾶς ἀναγκαῖον ἦν εἰπεῖν. Τῆς γὰρ διαιρέσεως ταύτης τὸ πρῶτον ἀνατίθεμαι μέρος, μικρᾷ τινι ἐπιδιορθώσει χρησάμενος. Ἐπειδὴ γὰρ ἔφην, πρὸς τὸ μὴ περιπεσεῖν γεέννῃ ὅτι τῶν κακῶν ἡμῖν ἡ ἀναχώρησις ἀρκεῖ, μεταξύ με λέγοντα ὑπεισῆλθέ τις ἀπειλὴ φοβερὰ, οὐ τοῖς κακόν τι τολμήσασι τὴν τιμωρίαν ἐπάγουσα, ἀλλὰ τοὺς ἐλλελοιπότας τι τῶν ἀγαθῶν κολάζουσα. Τίς δὴ οὖν αὕτη ἐστί; Τῆς ἡμέρας, φησὶν, ἐπιστάσης τῆς φοβερᾶς, καὶ παραγενομένης τῆς κυρίας, καθεσθεὶς ἐπὶ τοῦ βήματος ὁ Κριτὴς, καὶ τὰ μὲν πρόβατα στήσας ἐκ δεξιῶν, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ ἀριστερῶν, πρὸς μὲν τὰ πρόβατα ἔλεγε· ∆εῦτε, οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου· ἐπείνασα γὰρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν. Τοῦτο καλῶς· ἔδει γὰρ αὐτοὺς τῆς τοσαύτης φιλανθρωπίας ταυτὴν λαβεῖν τὴν ἀντίδοσιν· τὸ μέντοι τοὺς μὴ μεταδόντας τοῖς δεομένοις ἐξ ὧν εἶχον αὐτοὶ, μὴ μέχρι τῆς τῶν ἀγαθῶν στερήσεως κολάζεσθαι, ἀλλὰ καὶ τῷ τῆς γεέννης παραπέμπεσθαι πυρὶ, ποῖον ἂν ἔχοι λόγον τοῦτο δή; Μάλιστα μὲν οὖν καὶ τοῦτο εὐπρόσωπον ἂν ἔχοι λόγον, οὐχ ἧττον ἢ ἐκεῖνο τὸ πρότερον. ∆ιὰ γὰρ τούτου παιδευόμεθα, ὅτι οἱ μὲν τὰ ἀγαθὰ πράξαντες, τῶν ἐν τοῖς οὐρανοῖς ἀπολαύσονται ἀγαθῶν· οἱ δὲ ἐγκληθῆναι μὲν οὐδὲν ἔχοντες κακὸν, ἐλλελοιπότες δέ τι τῶν ἀγαθῶν, μετὰ τῶν τὰ κακὰ ἐργασαμένων εἰς τὸ γεέννης ἀπαχθήσονται πῦρ. Εἰ μή τις ἐκεῖνο λέγοι, ὅτι καὶ τὸ ἀγαθὸν μὴ ποιῆσαι, κακίας μέρος ἐστίν· ἀργίας γὰρ τοῦτό ἐστιν, ἀργία δὲ κακίας μέρος· μᾶλλον δὲ οὐ μέρος, ἀλλὰ ὑπόθεσις καὶ ῥίζα πονηρά· πᾶσαν γὰρ κακίαν ἐδίδαξεν ἡ ἀργία. Μὴ τοίνυν ἀνοήτως ταύτας τὰς ἐρωτήσεις ἐρωτῶμεν, οἷον, ὁ μηδὲν πεποιηκὼς κακὸν, μηδὲν ἀγαθὸν, ποῖον δέξεται τόπον; Τὸ γὰρ μὴ ποιῆσαι ἀγαθὸν, τοῦτο ποιῆσαί ἐστι κακόν. Εἰπὲ γάρ μοι, εἴ τινα οἰκέτην ἔχοις, μήτε κλέπτοντα, μήτε ὑβρίζοντα, μήτε ἀντιλέγοντα, ἀλλὰ καὶ μέθης κρατοῦντα καὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων, καθήμενον δὲ διαπαντὸς ἀργὸν, καὶ οὐδὲν τῶν ὀφειλόντων παρὰ οἰκέτου δεσπότῃ πληροῦσθαι ποιοῦντα, οὐ μαστιγώσεις, οὐ στρεβλώσεις αὐτόν; Ναὶ, φησί· καὶ μὴν οὐδὲν εἰργάσατο κακόν. Αὐτὸ μὲν οὖν τοῦτό ἐστι κακόν. Ἀλλ', εἰ δοκεῖ, ἀγάγωμεν καὶ ἐπὶ τὸν λοιπὸν βίον τὸν λόγον. Ἔστω τις γεωργὸς, καὶ μηδὲν λυμαινέσθω τοῖς ἡ μετέροις ὑπάρχουσι, μήτε ἐπιβουλευέτω, μήτε κλεπτέτω, μόνον δὲ τὰς αὑτοῦ χεῖρας δήσας, οἴκοι καθεζέσθω μήτε σπείρων, μὴτε αὔλακα τέμνων, μήτε βοῦς ὑποζευγνὺς, μήτε ἄμπελον θεραπεύων, μήτε ἄλλο τι τῶν περὶ τὴν γῆν πονῶν· ἆρα οὐ κολάσομεν τὸν τοιοῦτον; Καίτοι γε οὐδὲν ἠδίκησεν, οὐδὲ ἔχομεν ἐγκαλεῖν αὐτῷ τι· ἀλλ' αὐτῷ μὲν οὖν τούτῳ ἠδίκησεν· ἀδικεῖ γὰρ κοινῷ λόγῳ, τὴν παρ' ἑαυτοῦ συντέλειαν μὴ παρεχόμενος. Τί δὲ, εἰπέ μοι; ἂν τῶν δημιουργῶν ἕκαστος καὶ χειροτεχνῶν τὸν μὲν ἑτερότεχνον, ἀλλὰ μηδὲ τὸν ὁμότεχνον βλάπτῃ μηδὲν, ἀργῇ δὲ μόνον, οὐχὶ ἀπόλωλεν ἅπας ὑμῖν ὁ βίος οὕτω καὶ διέφθαρται; Βούλει καὶ ἐπὶ τοῦ σώματος τὸν λόγον ἑλκύσωμεν; Οὐκοῦν ἡ χεὶρ μὴ πληττέτω τὴν κεφαλὴν, μηδὲ ἐκκοπτέτω τὴν γλῶσσαν, μηδὲ ἐξορυττέτω τὸν ὀφθαλμὸν, μηδὲ ἄλλο τι τοιοῦτον ἐργαζέσθω κακόν· μόνον δὲ ἀργὴ μενέτω, καὶ τὴν παρ' ἑαυτῆς λειτουργίαν μὴ πληρούτω τῷ παντὶ σώματι· ἆρα οὐκ ἄξιον ἐκκοπῆναι αὐτὴν, ἢ περιφέρειν ἀργοῦσαν, καὶ παντὶ λυμαινομένην τῷ σώματι; Τί δέ; ἂν τὸ στόμα μὴ κατεσθίῃ τὴν χεῖρα, μηδὲ δάκνῃ τὸ στῆθος, τὰ δὲ παρ' ἑαυτοῦ πάντα ἐλλείπῃ, οὐ βέλτιον ἐμπεφράχθαι μᾶλλον; Εἰ τοίνυν καὶ ἐπὶ τῶν οἰκετῶν, καὶ ἐπὶ τῶν δημιουργῶν, καὶ ἐπὶ τοῦ σώματος παντὸς ἀδικία μεγάλη, οὐ μόνον τὸ κακόν τι πρᾶξαι, ἀλλὰ καὶ ἡ τῶν ἀγαθῶν ἔλλειψις, πολλῷ μᾶλλον ἐπὶ τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ τοῦτο γένοιτ' ἄν.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Τα μυστήρια στις Αποστολικές διαταγές.

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΣΤΙΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΓΕΣ

Το κείμενο των Αποστολικών Διαταγών περιλαμβάνει εκκλησιαστικές διατάξεις και συλλογές κανονισμών, οδηγιών και παραινέσεων που αναφέρονται στην τέλεση των μυστηρίων, τη λατρεία, τον βίο των χριστιανών και άλλα επίκαιρα θέματα.

Οι μαρτυρίες που μας δίδουν οι Αποστολικές Διαταγές για τα ιερά μυστήρια της Εκκλησίας, είναι πάρα πολλές και μας διαφωτίζουν για την πράξη και την χριστιανική οργάνωση της λατρείας στους πρώτους αιώνες της Εκκλησίας.

Πολλά από τα στοιχεία που μας παρέχουν οι Αποστολικές Διαταγές για τα μυστήρια αναφέρονται στο Βάπτισμα, το Χρίσμα, τη Μετάνοια, την Ιερωσύνη, το Γάμο και τη Θεία Ευχαριστία. Οι αναφορές αυτές είναι θεολογικού χαρακτήρα με χριστολογικό, ανθρωπολογικό, εσχατολογικό και σωτηριολογικό περιεχόμενο. Διαγράφουν το πνεύμα της λατρείας των χριστιανών, τον τρόπο δηλαδή με τον οποίο μπορούν να προσεγγίζουν το Θεό και να ενώνονται μαζί Του.

Ο Χριστός με την παρουσία του στη γη εγκαινίασε ένα καινούργιο τρόπο ζωής και λατρείας καθώς με τη γέννησή του, τη βάπτισή του, τη θυσία του, την ανάστασή του, ανακαίνισε την ανθρώπινη φύση και την ανύψωσε στην αιώνια ζωή. Επιβεβαίωσε την συνύπαρξη του θείου και του ανθρώπινου μέσα στον χώρο της Εκκλησίας, με ένα τρόπο μυστηριακό και μοναδικό. Μας έκανε « σύσσωμους και σύζωους και μέλη του» μέσω των μυστηρίων και με αυτά « εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν». Μας έδωσε τη δυνατότητα αγιασμού και μας οδήγησε « εις ζωήν αιώνιον».

Τα μυστήρια της Εκκλησίας ιδρύθηκαν από τον Ιησού Χριστό, που είναι και ο τελεσιουργός τους, « ο προσφέρων και προσφερόμενος», αλλά και το κάθε μέλος της σύναξης έχει τη δική του διακονία και συμβολή, «προεξάρχοντος του ιερέα», που είναι ο υπηρέτης και οικονόμος των μυστηρίων του Θεού. Η Θεία Χάρη, δια μέσου των ιερέων, που ονομάζονται « οικονόμοι μυστηρίων Θεού», ενδυναμώνει, αγιάζει και ευλογεί κάθε μέλος της εκκλησίας του Χριστού.

Ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, ερμηνεύοντας τη θεία Λειτουργία, ταυτίζει τη ζωή και την ύπαρξη της Εκκλησίας με τα μυστήριά της: « η Εκκλησία σημαινεται εν τοις μυστηριοις», σημειώνει. Και τονίζει: τα μυστήρια γίνονται « οι πύλες», που μας εισάγουν στον ουρανό και είναι «σημεία» της βασιλείας του Θεού. Το βάπτισμα δίνει τη

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΛΟΓΟΣ ΚΔʹ - ΕIΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑ ΚΥΠΡΙΑΝΟΝ

ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ  ΤΑ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΑ ΠΑΝΤΑ.

ΛΟΓΟΣ ΚΔʹ.

ΕIΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑ ΚΥΠΡΙΑΝΟΝ, ΕΞ

ΑΓΡΟΥ ΜΕΤΑ ΜΙΑΝ ΤΗΣ ΜΝΕΙΑΣ ΗΜΕΡΑΝ ΕΠΑΝΗΚΟΝΤΟΣ.

Αʹ. Μικροῦ Κυπριανὸς διέφυγεν ἡμᾶς· ὢ τῆς ζη-          

μίας! καὶ ὑμεῖς ἠνέσχεσθε, οἱ πάντων μᾶλλον τὸν        

ἄνδρα θαυμάζοντες, καὶ ταῖς δι᾽ ἔτους τιμῶντες ἐκεῖ-   

νον τιμαῖς τε καὶ πανηγύρεσι· Κυπριανὸς, οὗ,           

καὶ τοῖς τἄλλα ἐπιλήσμοσι, μεμνῆσθαι τῶν ἀναγ-         

καίων· εἴπερ τῶν ἀρίστων μάλιστα μνημονευτέον,         

καὶ ὧν τὸ μεμνῆσθαι ὅσιόν τε ὁμοῦ καὶ ὠφέλιμον,        

Ἀλλ᾽ ἀποδῶμεν σὺν τόκῳ τὸ χρέος, ἂν ἄρα τοσοῦτον       

εὐποροῦντες φανῶμεν, ἀλλὰ μὴ πάντα ὦμεν ἐν-            

δεεῖς τε καὶ πένητες. Ἂν δὲ καὶ λίαν πένητες, οἶδ᾽     

ὅτι συγγνώσεται ἡμῖν καὶ τῆς ὑπερημερίας, καὶ          

τῆς πενίας, ἐπεὶ καὶ πάντα μεγαλόψυχος ὁ ἀνὴρ καὶ      

φιλόσοφος· μόνον ἂν, ὅτι μὴ διέφυγεν ἡμᾶς, εὐχαρι-     

στήσωμεν. Εὐχαριστήσωμεν δέ· καὶ γὰρ ἄξιον.            

Ἀρκτέον δὲ οὕτως, ὡς εἰς καλὸν ὑμῖν ἐπανήκομεν,        

καὶ καλοῖς μέτροις Θεοῦ, τοῦ πάντα ἐν σταθμῷ καὶ       

μέτρῳ διορίζοντός τε καὶ διευθύνοντος, ἐκ τῆς ἡσυ-     

χίας ἐπὶ τὸν λόγον, ἐκ τῆς φιλομάρτυρος ἐπὶ            

μάρτυρας, ἐκ τῆς σωματικῆς ἀνέσεως ἐπὶ τὴν πνευ-       

ματικὴν ἑστίασιν.                    

                 

Βʹ. Ἐποθοῦμεν ὑμᾶς, ὦ τέκνα, καὶ ἀντεποθούμε-          

θα τοῖς ἴσοις μέτροις· πείθομαι γάρ. Ὁρᾶτε             

πατρὸς εὐγνωμοσύνην· καὶ τὸ ἐμαυτοῦ λέγω, καὶ τὸ        

ὑμέτερον μαρτυρῶ, καὶ τοσοῦτον διαζευχθέντες ἀλλή-     

λων, ὅσον τὸν πόθον γνωρίσαι καὶ δοκιμάσαι τῇ ἀπο-     

στάσει, καθάπερ οἱ ζωγράφοι τοὺς πίνακας, πά-          

λιν συνήλθομεν. Ὡς μέγα μνήμης ἐμπύρευμα,              

καὶ βραχεῖα συνήθεια φίλων, τοῖς τε ἀγαπητι-           

κοῖς τὸν τρόπον, καὶ Θεοῦ μιμουμένοις φιλανθρωπίαν!    

Πῶς δὲ οὐκ ἐμέλλομεν, οἱ Χριστοῦ μαθηταὶ, τοῦ κε-      

νωθέντος δι᾽ ἡμᾶς μέχρι δούλου μορφῆς, καὶ ξένους      

ὄντας τῶν οὐρανίων πρὸς ἑαυτὸν συναγαγόντος, ἀνθ-       

έξεσθαί τε καὶ περιέξεσθαι ἀλλήλων, καὶ τηρήσειν       

τὴν ἑνότητα τοῦ πνεύματος ἐν τῷ συνδεσμῷ τῆς εἰ-       

ρήνης, ἣ νόμου καὶ προφητῶν ἐστι μυστήριον, εἴτ᾽       

οὖν κεφάλαιον;          

    

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Εις Ακύλαν και Πρίσκιλλαν καὶ εἰς τὸ μὴ κακῶς λέγειν τοὺς ἱερεῖς τοῦ Θεοῦ.Λόγος βʹ.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ - ΤΟΜΟΣ 51

 Εις Ακύλαν και Πρίσκιλλαν καὶ εἰς τὸ μὴ κακῶς λέγειν τοὺς ἱερεῖς τοῦ Θεοῦ.Λόγος βʹ.

αʹ. Ἆρα ἐπαιδεύθητε  μηδὲν  εἶναι  νομίζειν  πάρεργον  τῶν  ἐν  τῇ  θείᾳ  Γραφῇ κειμένων;   ἆρα  ἐμάθετε   καὶ   ἐπιγραφὰς   καὶ   ὀνόματα   καὶ   ψιλὰς   περιεργάζεσθαι προσρήσεις, τὰς ἐν τοῖς θείοις Λογίοις γεγραμμένας; Ἐγὼ μὲν γὰρ οὐδένα οἶμαι λοιπὸν τῶν  φιλοπόνων  τὸν  ἀνεξόμενον   παραδραμεῖν  τι  τῶν  ἐν  ταῖς  Γραφαῖς  κειμένων ῥημάτων, κἂν ὀνομάτων ᾖ κατάλογος, κἂν χρόνων ἀριθμὸς, κἂν ψιλὴ πρός τινας πρόσρησις. Πλὴν  ἵνα  ἀσφαλεστέρα αὕτη  ἡ διόρθωσις  γένηται.  φέρε  καὶ  τήμερον  τὰ λειπόμενα  τῆς προσηγορίας τῆς πρὸς Πρίσκιλλαν καὶ Ἀκύλαν ἐπέλθωμεν· καίτοι γε οὐ μικρὰ τὸ προοίμιον  αὐτῆς ἡμᾶς ὠφέλησε. Καὶ γὰρ ἐδίδαξεν ἡμᾶς, πόσον μὲν ἀγαθὸν, ἔργον,   πόσον   δὲ   κακὸν,   ἀργία,   καὶ   τίς   ἡ   Παύλου   ψυχὴ,   πῶς   ἄγρυπνος   καὶ μεμεριμνημένη,  οὐ κατὰ πόλεις καὶ δήμους καὶ ἔθνη, ἀλλὰ καὶ καθ' ἕνα ἕκαστον τῶν πιστῶν  πολλὴν  ποιουμένη  τὴν  πρόνοιαν.  Ἔδειξε πῶς  οὐδὲν  εἰς φιλοξενίαν ἡ πενία γίνεται  κώλυμα, καὶ ὅτι οὐ πλούτου  καὶ χρημάτων,  ἀλλὰ ἀρετῆς πανταχοῦ  χρεία καὶ προαιρέσεως  εὐλάβειαν  ἐχούσης, καὶ ὅτι  πάντων  εἰσὶ λαμπρότεροι  οἱ τὸν  τοῦ  Θεοῦ φόβον ἔχοντες, κἂν εἰς πενίαν ἐσχάτην κατενεχθῶσι. Τὴν γοῦν Πρίσκιλλαν καὶ Ἀκύλαν, σκηνοποιοὺς  ὄντας  καὶ χειροτέχνας,  καὶ ἐν  πτωχείᾳ  ζῶντας,  τῶν  βασιλέων  πάντων μᾶλλον  ἐμακαρίζομεν  νῦν· καὶ οἱ μὲν ἐν ἀξιώμασι καὶ δυναστείαις  σεσίγηνται, ὁ δὲ σκηνοποιὸς  μετὰ  τῆς  γυναικὸς  ᾄδονται  πανταχοῦ  τῆς  οἰκουμένης.  Εἰ δὲ ἐνταῦθα τοσαύτης ἀπολαύουσι δόξης, ἐννόησον ὅσον κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην ἀξιωθήσονται  τῶν ἀντιδόσεων  καὶ τῶν στεφάνων·  καὶ πρὸ τῆς ἡμέρας δὲ ἐκείνης, οὐ μικρὰν καὶ ἡδονὴν καὶ ὠφέλειαν καὶ δόξαν ἐκαρπώσαντο νῦν, Παύλῳ τοσοῦτον συζήσαντες χρόνον. Καὶ γὰρ, ὅπερ ἔμπροσθεν ἔλεγον, τοῦτο καὶ νῦν λέγω, καὶ λέγων οὐ παύσομαι, ὅτι οὐχ ἡ διδασκαλία μόνον, οὐδὲ ἡ παραίνεσις καὶ συμβουλὴ, ἀλλὰ καὶ αὕτη ἡ ὄψις τῶν  ἁγίων  πολλὴν  εἶχεν  ἡδονὴν  καὶ ὠφέλειαν,  καὶ αὐτὸς δὲ τῶν  ἱματίων  ὁ στολισμὸς, καὶ αὐτὸς τῶν  ὑποδημάτων  ὁ τρόπος. Καὶ γὰρ ἐντεῦθεν  πολλή  τις εἰς τὸν ἡμέτερον  εἰσενήνεκται  βίον ὠφέλεια,  τὸ μαθεῖν  μέχρι ποῦ τοῖς ἀναγκαίοις  ἐχρῶντο. Οὐδὲ γὰρ μόνον τὸ μέτρον οὐχ ὑπερέβαινον τῆς χρείας, ἀλλ' ἔστιν ὅπου οὔτε τῆς χρείας αὐτῆς ἀπέλαυον ἁπάσης· ἀλλὰ καὶ ἐν λιμῷ καὶ δίψει καὶ γυμνότητι διετέλεσαν. Καὶ τοῖς μὲν μαθηταῖς  ἐπιτάττων  ὁ Παῦλος ἔλεγεν·  Ἔχοντες τροφὰς καὶ σκεπάσματα, τούτοις ἀρκεσθησόμεθα· περὶ δὲ ἑαυτοῦ φαίνεται  λέγων, ὅτι Ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν, καὶ διψῶμεν,  καὶ γυμνητεύομεν,  καὶ κολαφιζόμεθα.  Ἀλλὰ γὰρ ἃ μεταξὺ ἔλεγον,  καὶ μετὰ ταῦτα εἰσῆλθεν, ἀναγκαῖον  εἰς μέσον παραθεῖναι πολλὴν  ἔχοντα τὴν ζήτησιν. Τί δὲ τοῦτό ἐστιν; Ἔλεγον, ὅτι καὶ ὁ τῶν ἀποστολικῶν ἱματίων  στολισμὸς παρέχει πολλὴν ἡμῖν τὴν ὠφέλειαν· μεταξὺ δέ με ταῦτα λέγοντα εἰσῆλθεν ὁ νόμος τοῦ Χριστοῦ, ὃν ἔθηκεν αὐτοῖς, οὕτω λέγων·  Μὴ κτήσησθε χρυσὸν, μηδὲ ἄργυρον, μηδὲ χαλκὸν  εἰς τὰς  ζώνας  ὑμῶν,  μηδὲ  ὑποδήματα,  μηδὲ  ῥάβδον  εἰς  τὴν  ὁδόν· φαίνεται  δὲ  Πέτρος σανδάλια  ἔχων.  Ὅτε γοῦν  ὁ ἄγγελος  καθεύδοντα  αὐτὸν  ἐξύπνισε,  καὶ  ἐξήγαγε  τοῦ δεσμωτηρίου, φησίν· Ὑπόδησαι τὰ σανδάλιά  σου, καὶ περιβαλοῦ  τὸ ἱμάτιόν  σου, καὶ ἀκολούθει  μοι. Καὶ Παῦλος δὲ Τιμοθέῳ γράφων  λέγει· Τὸν φελόνην,  ὃν ἀπέλιπον  ἐν Τρωάδι παρὰ Κάρπῳ, φέρε ἐρχόμενος, καὶ τὰ βιβλία, μάλιστα τὰς μεμβράνας. Τί λέγεις; ὁ Χριστὸς οὐδὲ ὑποδήματα ἐκέλευσεν ἔχειν, καὶ σὺ φελόνην  ἔχεις, καὶ ἕτερος σανδάλια πάλιν;  Καὶ εἰ  μὲν  τῶν  εὐτελῶν   τινες  ἦσαν,  καὶ  τῶν  οὐ  πάντοτε  τῷ  ∆ιδασκάλῳ πειθομένων,   οὐκ  ἦν  ζήτημα  τὸ  λεγόμενον·  ἐπειδὴ  δὲ  οἱ  καὶ  τὰς  ψυχὰς  ἑαυτῶν ἐπιδιδόντες,  καὶ κορυφαῖοι καὶ πρῶτοι τῶν μαθητῶν  εἰσιν οὗτοι, καὶ πάντα ἐπείθοντο τῷ Χριστῷ, ὁ δὲ Παῦλος οὐ μόνον τὰ ἐπιταττόμενα  ἐποίει, ἀλλὰ καὶ ὑπὲρ τὰ σκάμματα ἐπεπήδα, κἀκείνου κελεύοντος ἐκ τοῦ Εὐαγγελίου ζῇν, οὗτος ἐκ τῶν χειρῶν αὐτοῦ ἔζη, πλέον τι τῶν ἐπιτεταγμένων ποιήσας, ἄξιον ὄντως ζητῆσαι, τίνος ἕνεκεν, πάντα αὐτῷ πειθόμενοι,  ἐνταῦθα  δοκοῦσι παραβαίνειν  αὐτοῦ τὸν νόμον.  Ἀλλ' οὐ παραβαίνουσιν. Οὐδὲ γὰρ εἰς τοῦτο χρήσιμος ἡμῖν οὗτος ἔσται μόνον ὁ λόγος, εἰς τὴν ὑπὲρ τῶν ἁγίων ἐκείνων  ζήτησιν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸ τὰ τῶν Ἑλλήνων  ἐμφράξαι στόματα. Καὶ γὰρ πολλοὶ χηρῶν οἰκίας ἀνατρέποντες, ὀρφανοὺς γυμνοῦντες, τὰ πάντων  περιβαλλόμενοι, λύκων οὐδὲν ἄμεινον διακείμενοι, ἐκ τῶν ἀλλοτρίων  ζῶντες πόνων, ὁρῶντες πολλάκις τινὰς τῶν πιστῶν δι' ἀῤῥωστίαν σώματος πλείονα περιβεβλημένους ἱμάτια, τὸν νόμον εὐθέως ἡμῖν τοῦ Χριστοῦ προβάλλονται,  καὶ ταῦτα λέγουσι τὰ ῥήματα· Οὐκ ἐκέλευσεν ὑμῖν ὁ Χριστὸς μὴ ἔχειν δύο χιτῶνας,  μηδὲ ὑποδήματα; πῶς οὖν ὑμεῖς παραβαίνετε τὸν νόμον τὸν περὶ τούτων κείμενον; Εἶτα δαψιλὲς γελάσαντες καὶ ἀνακαγχάσαντες,  καὶ καταισχύναντες  τὸν ἀδελφὸν,  ἀποπηδῶσιν.  Ἵν' οὖν μὴ ταῦτα γένηται,  φέρε καὶ τὴν ἐκείνων ἀναισχυντίαν ἐπιστομίσωμεν. Ἐξῆν μὲν οὖν τοῦτο πρὸς αὐτοὺς μόνον εἰπόντας ἀπαλλαγῆναι.  Ποῖον δὲ τοῦτο; Ὅτι εἰ μὲν ἀξιόπιστόν τινα νομίζεις εἶναι τὸν Χριστὸν, εἰκότως  ταῦτα  προβάλλῃ,  καὶ  ζητεῖς  πρὸς  ἡμᾶς·  εἰ  δὲ  ἀπιστεῖς  αὐτῷ,  τίνος  ἕνεκεν προβάλλῃ   τὰς  νομοθεσίας;  Ἀλλ'  ὅταν   μὲν  ἡμῶν   κατηγορεῖν   ἐθέλῃς,   ἀξιόπιστος νομοθέτης  ὁ Χριστὸς εἶναί  σοι δοκεῖ· ὅταν  δὲ αὐτὸν  προσκυνεῖν  δέῃ καὶ θαυμάζειν, οὐδεὶς οὐκέτι σοι λόγος τοῦ κοινοῦ τῆς οἰκουμένης ∆εσπότου.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>