«Πᾶς ὁ υψῶν ἐαυτόν ταπεινωθήσεται…»
ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται. .
Το είπε ο Κύριος στην παραβολή του τελώνου και του Φαρισαίου.
Ο Θεός αγαπά τόσο πολύ τον άνθρωπο πού έγινε μικρός για να κατέβει στην γη με την ενσάρκωση του μέσω του υιού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.Τόσο πολύ αγαπά ο Θεός τον άνθρωπο πού για να τον σώσει από την αμαρτία του Αδάμ σκύβει από τον ουρανό και γίνεται μικρός.
Επομένως μπορούμε να σκεφθούμε ότι παίρνει την μορφή δούλου ταπεινού.Δύο φορές κατέβηκε ο Θεός..την πρώτη μέσα από την γέννηση
του και την δεύτερη μέσα από την κατάβαση στο σκότος του Αδη.
Μεγάλη ιδέα είχε στηθεί μέσα στο Φαρισαίο από τη σύγκριση του εαυτού του με τους «λοιπούς», με όλους τους άλλους ανθρώπους.
«Οὐκ εἰμί ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων…»
Πολλοί από εμάς αδελφοί μου έχουμε έπαρση και αρνούμαστε να υπηρετήσουμε τον συνάνθρωπό μας θεωρώντας τους εαυτούς μας ανώτερους.
Αρνούμαστε να διακονήσουμε τον αδελφό μας..
και όμως έχουμε ένα Θεό πού ενσαρκώνεται και κατεβαίνει τόσο χαμηλά για να υψωθούμε εμείς.
Θεός εφανερώθη εν σαρκί.
Μέγα το μυστήριο της ενανθρώπησης της μεγαλειότητάς του.
Με την γέννηση του Κυρίου εκπληρώνονται όλων των δικαίων και προφητών οι προσευχές και δεήσεις για τη δική μας σωτηρία και ανάπλαση. Σήμερα «η οικονομία του πληρώματος των καιρών» (Εφεσ. α΄ 10)
Έρχεται σε εμάς ταπεινός και αθόρυβος σε ανυποψίαστο χρόνο.
Γιατί άραγε;Γιατί αυτός ο υπερούσιος ο αχώρητος να έλθει τόσο αθόρυβα την ώρα πού κοιμούνται όλοι;
Η απάντηση είναι πολύ απλή..γιά να έλθει σε κοινωνία μαζί μας.
«Ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν», και «εωράκαμεν αυτόν τοις οφθαλμοίς ημών και αι χείρες ημών εψηλάφησαν» (Ιω. α΄ 14, Α΄ Ιω. α΄ «Άνθρωπος έγινε ο Θεός και Θεός ο άνθρωπος· ο άνω κάτω για οικονομία, και ο κάτω άνω για φιλανθρωπία· Θεός ήλθε στη γη και ο άνθρωπος ανέβηκε στον ουρανό, και όλα έγιναν ένα· έγινε ένα γένος Θεού και ανθρώπων», γι’ αυτό και δικαία ο Παύλος φωνάζει «του γαρ (Θεού) και γένος εσμέν» (Πράξ. ιζ’ 28).1-2).
. Η θεία ταπείνωση λειτούργησε καταλυτικά κατά της εωσφορικής έπαρσης. Στην θεσπέσια υμνολογία των Χριστουγέννων ψάλλουμε: «Ιδών ο Κτίστης ολλύμενον τον άνθρωπον χερσίν ον επόιησε, κλίνας ουρανούς κατέρχεται΄ τούτον δε εκ Παρθένου θείας αγνής όλον ουσιούται αληθεία σαρκωθείς, ότι δεδόξασθε» (3ο τροπ. Α΄ ωδής του κανόνος των Χριστουγέννων). Η σωτηρία μας είναι έργο και χάρις του Θεού.
Έτσι ήλθε ο Θεός στους ανθρώπους αδελφοί..παίρνοντας την μορφή δούλου.
Προφανώς κάτι θέλει να μας πει με αυτόν τον τρόπο.
Σήμερα το μόνο που κάνουμε είναι να βάζουμε τον εαυτό μας πάνω από όλους και όλα.Η μόνη μας φιλοδοξία είναι να
ανέβουμε κοινωνικά.
Έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας και επιδιώκουμε διαρκώς την αυτοπροβολή.
Ακροβατούμε ανάμεσα στην κατάκριση και την αδιαφορία προς τον συνάνθρωπο.
Ο Κύριος το είπε ξεκάθαρα…όποιος ταπεινωθεί εγώ θα τον υψώσω..όπως ακριβώς ύψωσε και ο πατέρας του Εκείνον.
Ας θυμηθούμε την Μεγάλη Πέμπτη όταν ο Κύριος έσκυψε και έπλυνε τα πόδια των μαθητών του.
Πόσο πολύ χαμήλωσε ο Θεός!!!
Αντίθετα εμείς δεν κατεβαίνουμε ποτέ!!!
Ας αναφερθούμε όμως και στην πτώση του ανθρώπου, που ήταν και η κυριότερη αιτία της κενώσεως του θείου Λόγου. Ο Θεός γνώριζε την πτώση του ανθρώπου πριν να τον δημιουργήσει, δεν του αφαίρεσε όμως την ελευθερία, για να μη μειώσει την ιδιότητά του ως λογικού όντος που δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα Θεού, επειδή είναι «αμεταμέλητα δηλ. αμετάκλητα τα χαρίσματά του» (Ρωμ. ια΄ 29). Ως άπειρη όμως αγάπη και σοφία δεν άφησε να ματαιωθεί το αιώνιό του σχέδιο, να χαρίσει δηλαδή στον άνθρωπο τα προετοιμασμένα γι’ αυτόν αγαθά, και γι’ αυτό προκαθόρισε απ’ την αρχή την «φιλάνθρωπη οικονομίαν» της σωτηρίας του.
Εμείς πώς αγαπάμε τον αδελφό μας όταν δεν τον αποδεχόμαστε έτσι ακριβώς όπως είναι;
Γιατί δεν αποδεχόμαστε τα λάθη και τα πάθη του από την στιγμή πού εμείς σαν άνθρωποι πού κάνουμε ένα πνευματικό αγώνα δεν δείχνουμε συγκατάβαση;
Ο Κύριος θα ξεράσει από το στόμα του τους υποκριτές και θα ανυψώσει αυτούς οι οποίοι λοιδορούνται ως αμαρτωλοί με την προϋπόθεση βέβαια της ειλικρινούς μετάνοιας.
Όσο πνευματικό αγώνα κ αν κάνουμε την στιγμή πού έχουμε έπαρση τίποτα δεν κάνουμε..τουλάχιστον τίποτα ωφέλιμο.
Ας θυμηθούμε τώρα την μεγάλη Παρασκευή στις 3 το μεσημέρι όταν ο Θεός μας έσκυψε το κεφάλι πάνω στον σταυρό και παρέδωσε το πνεύμα του.
Κατέβηκε στον Αδη για να αναστήσει τους νεκρούς και να νικήσει τον διάβολο.
«Φλογώσεως ο Παίδας ρυσάμενος, σάρκα προσλαβόμενος, ήλθεν επί γης, και Σταυρώ προσηλωθείς, σωτηρίαν ημίν εδωρήσατο, ο μόνος ευλογητός των Πατέρων Θεός, και υπερένδοξος».
(Αυτός που έσωσε τους Παίδες από τη φλόγωση της καμίνου, ήλθε στη γη όπου πήρε ανθρώπινη σάρκα, και προσηλωθείς στο Σταυρό, δώρισε σε μας σωτηρία, ο μόνος ευλογητός των Πατέρων Θεός και υ Ο Θεός με το σώμα πέθανε, και τρόμαξε ο Άδης. Ο Θεός για λίγο κοιμήθηκε, και ανέστησε αυτούς που βρίσκονταν στον Άδη. Πού είναι τώρα οι προ ολίγου ταραχές και οι φωνές και οι παράνομοι θόρυβοι κατά του Χριστού; Πού είναι οι όχλοι και οι εξεγέρσεις και οι στρατιωτικές φρουρές και τα όπλα και οι λόγχες; Πού είναι οι βασιλιάδες και οι ιερείς και οι δικαστές οι καταδικασμένοι; περένδοξος.)
Ποιός είναι ο σκοπός της καθόδου του στον Άδη; Μήπως κατεβαίνει για να ανεβάσει τον Αδάμ τον κατάδικο και σύνδουλό μας; Πραγματικά! Πορεύεται οπωσδήποτε να αναζητήσει το πρωτόπλαστο και χαμένο πρόβατο και θέλει να επισκεφθεί αυτούς που βρίσκονται μέσα στο σκοτάδι και στη σκιά του θανάτου. Οπωσδήποτε πορεύεται να ελευθερώσει απο τους πόνους τον αιχμάλωτο Αδάμ και τη συναιχμάλωτη Εύα ο Θεός και υιός τους.
Είδαμε λοιπόν ότι μετά την ταπείνωση του Κυρίου μας ο πατέρας του και Θεός ημών τον ύψωσε στον ουρανό και τον έβαλε σε θρόνο.
Σε μία παραβολή που θα αναφέρω βρίσκεται στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο στο 25ο κεφάλαιο και είναι η γνωστή παραβολή της κρίσεως από όπου διαβάζουμε τους στίχους 31 έως και 34: «Όταν δε έλθη ο υιος του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ' αυτού, τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού». Εμφανίζεται λοιπόν ο Ιησούς Χριστός ένδοξος και ένθρονος δηλαδή Βασιλεύς. «και συναχθήσονται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη, και αφοριεί αυτούς απ' αλλήλων ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα πρόβατα από των ερίφων, και στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δε ερίφια εξ ευωνύμων». Στον στίχο 34 που θα διαβάσουμε γίνεται ακόμα πιο σαφής: «τότε ερεί ο βασιλεύς τοις εκ δεξιών αυτού·…». Σαφώς λοιπόν, χαρακτηρίζεται, αυτοχαρακτηρίζεται ο Ιησούς Χριστός ως ο βασιλεύς. Και τι θα πει ο Βασιλεύς στους εκ δεξιών: «δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου». Και το υπόλοιπο της παραβολής αναφέρει τον Ιησού Χριστό ως τον Βασιλέα περί του οποίου γίνεται λόγος για την Βασιλεία.
Έχουμε ένα ταπεινό Θεό επομένως ο οποίος σταυρώνεται,ταπεινώνεται για την δική μας σωτηρία και ανύψωσή μας στον ουρανό.
Ας πέσουμε κι εμείς λίγο κι ας έχουμε λιγότερη έπαρση..ας φροντίσουμε την δική μας πνευματική εξέλιξη κ ας αφήσουμε κατά μέρος την καταλαλιά πού έιναι μεγάλο αγκάθι αλλά και η καταδίκη μας.Ο δικός μας Θεός,ο ένας και αληθινός είναι καταδεχτικός κ συναναστρέφεται τους πάντες..από ληστές,πόρνες,ναρκομανείς και όλα τα στρώματα της κοινωνίας.Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη μίας καλής κουβέντας μίας συμπαράστασης.Ο Κύριος βρίσκεται στους δρόμους κ όχι στα πλουσιόσπιτα.
ΕΝΑ ἀπὸ τὰ συγκινητικώτερα τροπάρια, ποὺ ψάλλονται στοὺς ἱεροὺς ναοὺς τὴν Μ.῾Εβδομάδα, εἶναι καὶ τὸ ἀκόλουθο ἀπὸ τὸν ῎Ορθρο τοῦ Μ. Σαββάτου. «Τὸν ἥλιον κρύψαντα τὰς ἰδίας ἀκτῖνας καὶ τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ διαρραγὲν τῷ τοῦ Σωτῆρος θανάτῳ, ὁ ᾿Ιωσὴφ θεασάμενος, προσῆλθε τῷ Πιλάτῳ καὶ καθικετεύει, λέγων·
Δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, τὸν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ὁμόφυλοι, μισοῦντες, θανατοῦσιν ὡς ξένον· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ξενίζομαι βλέπων τοῦ θανάτου τὸ ξένον· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὅστις οἶδε ξενίζειν τοὺς πτωχούς καὶ τοὺς ξένους· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ῾Εβραῖοι τῷ φθόνῳ ἀπεξένωσαν κόσμῳ· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὃς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τὴν κεφαλὴν ποῦ κλίνῃ· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ἡ Μήτηρ ὁρῶσα νεκρωθέντα ἐβόα· ῏Ω Υἱὲ καὶ Θεέ μου, εἰ καὶ τὰ σπλάγχνα τιτρώσκομαι καὶ καρδίαν σπαράττομαι, νεκρὸν σὲ καθορῶσα, ἀλλά, τῇ σῇ ἀναστάσει θαρροῦσα, μεγαλύνω. Καὶ τούτοις τοίνυν τοῖς λόγοις δυσωπῶν τὸν Πιλᾶτον ὁ εὐσχήμων, λαμβάνει τοῦ Σωτῆρος τὸ σῶμα, ὃ καὶ φόβῳ ἐν σινδόνι ἐνειλήσας καὶ σμύρνῃ, κατέθετο ἐν τάφῳ τὸν παρέχοντα πᾶσι ζωὴν αἰώνιον καὶ τὸ μέγα ἔλεος».
Καλό αγώνα και καλή πορεία προς την Ανάσταση!!
Επιμέλεια κειμένου
A.Mavropoulou
Για την Πατερική.
Ο Θεός αγαπά τόσο πολύ τον άνθρωπο πού έγινε μικρός για να κατέβει στην γη με την ενσάρκωση του μέσω του υιού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.Τόσο πολύ αγαπά ο Θεός τον άνθρωπο πού για να τον σώσει από την αμαρτία του Αδάμ σκύβει από τον ουρανό και γίνεται μικρός.
Επομένως μπορούμε να σκεφθούμε ότι παίρνει την μορφή δούλου ταπεινού.Δύο φορές κατέβηκε ο Θεός..την πρώτη μέσα από την γέννηση
του και την δεύτερη μέσα από την κατάβαση στο σκότος του Αδη.
Μεγάλη ιδέα είχε στηθεί μέσα στο Φαρισαίο από τη σύγκριση του εαυτού του με τους «λοιπούς», με όλους τους άλλους ανθρώπους.
«Οὐκ εἰμί ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων…»
Πολλοί από εμάς αδελφοί μου έχουμε έπαρση και αρνούμαστε να υπηρετήσουμε τον συνάνθρωπό μας θεωρώντας τους εαυτούς μας ανώτερους.
Αρνούμαστε να διακονήσουμε τον αδελφό μας..
και όμως έχουμε ένα Θεό πού ενσαρκώνεται και κατεβαίνει τόσο χαμηλά για να υψωθούμε εμείς.
Θεός εφανερώθη εν σαρκί.
Μέγα το μυστήριο της ενανθρώπησης της μεγαλειότητάς του.
Με την γέννηση του Κυρίου εκπληρώνονται όλων των δικαίων και προφητών οι προσευχές και δεήσεις για τη δική μας σωτηρία και ανάπλαση. Σήμερα «η οικονομία του πληρώματος των καιρών» (Εφεσ. α΄ 10)
Έρχεται σε εμάς ταπεινός και αθόρυβος σε ανυποψίαστο χρόνο.
Γιατί άραγε;Γιατί αυτός ο υπερούσιος ο αχώρητος να έλθει τόσο αθόρυβα την ώρα πού κοιμούνται όλοι;
Η απάντηση είναι πολύ απλή..γιά να έλθει σε κοινωνία μαζί μας.
«Ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν», και «εωράκαμεν αυτόν τοις οφθαλμοίς ημών και αι χείρες ημών εψηλάφησαν» (Ιω. α΄ 14, Α΄ Ιω. α΄ «Άνθρωπος έγινε ο Θεός και Θεός ο άνθρωπος· ο άνω κάτω για οικονομία, και ο κάτω άνω για φιλανθρωπία· Θεός ήλθε στη γη και ο άνθρωπος ανέβηκε στον ουρανό, και όλα έγιναν ένα· έγινε ένα γένος Θεού και ανθρώπων», γι’ αυτό και δικαία ο Παύλος φωνάζει «του γαρ (Θεού) και γένος εσμέν» (Πράξ. ιζ’ 28).1-2).
. Η θεία ταπείνωση λειτούργησε καταλυτικά κατά της εωσφορικής έπαρσης. Στην θεσπέσια υμνολογία των Χριστουγέννων ψάλλουμε: «Ιδών ο Κτίστης ολλύμενον τον άνθρωπον χερσίν ον επόιησε, κλίνας ουρανούς κατέρχεται΄ τούτον δε εκ Παρθένου θείας αγνής όλον ουσιούται αληθεία σαρκωθείς, ότι δεδόξασθε» (3ο τροπ. Α΄ ωδής του κανόνος των Χριστουγέννων). Η σωτηρία μας είναι έργο και χάρις του Θεού.
Έτσι ήλθε ο Θεός στους ανθρώπους αδελφοί..παίρνοντας την μορφή δούλου.
Προφανώς κάτι θέλει να μας πει με αυτόν τον τρόπο.
Σήμερα το μόνο που κάνουμε είναι να βάζουμε τον εαυτό μας πάνω από όλους και όλα.Η μόνη μας φιλοδοξία είναι να
ανέβουμε κοινωνικά.
Έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας και επιδιώκουμε διαρκώς την αυτοπροβολή.
Ακροβατούμε ανάμεσα στην κατάκριση και την αδιαφορία προς τον συνάνθρωπο.
Ο Κύριος το είπε ξεκάθαρα…όποιος ταπεινωθεί εγώ θα τον υψώσω..όπως ακριβώς ύψωσε και ο πατέρας του Εκείνον.
Ας θυμηθούμε την Μεγάλη Πέμπτη όταν ο Κύριος έσκυψε και έπλυνε τα πόδια των μαθητών του.
Πόσο πολύ χαμήλωσε ο Θεός!!!
Αντίθετα εμείς δεν κατεβαίνουμε ποτέ!!!
Ας αναφερθούμε όμως και στην πτώση του ανθρώπου, που ήταν και η κυριότερη αιτία της κενώσεως του θείου Λόγου. Ο Θεός γνώριζε την πτώση του ανθρώπου πριν να τον δημιουργήσει, δεν του αφαίρεσε όμως την ελευθερία, για να μη μειώσει την ιδιότητά του ως λογικού όντος που δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα Θεού, επειδή είναι «αμεταμέλητα δηλ. αμετάκλητα τα χαρίσματά του» (Ρωμ. ια΄ 29). Ως άπειρη όμως αγάπη και σοφία δεν άφησε να ματαιωθεί το αιώνιό του σχέδιο, να χαρίσει δηλαδή στον άνθρωπο τα προετοιμασμένα γι’ αυτόν αγαθά, και γι’ αυτό προκαθόρισε απ’ την αρχή την «φιλάνθρωπη οικονομίαν» της σωτηρίας του.
Εμείς πώς αγαπάμε τον αδελφό μας όταν δεν τον αποδεχόμαστε έτσι ακριβώς όπως είναι;
Γιατί δεν αποδεχόμαστε τα λάθη και τα πάθη του από την στιγμή πού εμείς σαν άνθρωποι πού κάνουμε ένα πνευματικό αγώνα δεν δείχνουμε συγκατάβαση;
Ο Κύριος θα ξεράσει από το στόμα του τους υποκριτές και θα ανυψώσει αυτούς οι οποίοι λοιδορούνται ως αμαρτωλοί με την προϋπόθεση βέβαια της ειλικρινούς μετάνοιας.
Όσο πνευματικό αγώνα κ αν κάνουμε την στιγμή πού έχουμε έπαρση τίποτα δεν κάνουμε..τουλάχιστον τίποτα ωφέλιμο.
Ας θυμηθούμε τώρα την μεγάλη Παρασκευή στις 3 το μεσημέρι όταν ο Θεός μας έσκυψε το κεφάλι πάνω στον σταυρό και παρέδωσε το πνεύμα του.
Κατέβηκε στον Αδη για να αναστήσει τους νεκρούς και να νικήσει τον διάβολο.
«Φλογώσεως ο Παίδας ρυσάμενος, σάρκα προσλαβόμενος, ήλθεν επί γης, και Σταυρώ προσηλωθείς, σωτηρίαν ημίν εδωρήσατο, ο μόνος ευλογητός των Πατέρων Θεός, και υπερένδοξος».
(Αυτός που έσωσε τους Παίδες από τη φλόγωση της καμίνου, ήλθε στη γη όπου πήρε ανθρώπινη σάρκα, και προσηλωθείς στο Σταυρό, δώρισε σε μας σωτηρία, ο μόνος ευλογητός των Πατέρων Θεός και υ Ο Θεός με το σώμα πέθανε, και τρόμαξε ο Άδης. Ο Θεός για λίγο κοιμήθηκε, και ανέστησε αυτούς που βρίσκονταν στον Άδη. Πού είναι τώρα οι προ ολίγου ταραχές και οι φωνές και οι παράνομοι θόρυβοι κατά του Χριστού; Πού είναι οι όχλοι και οι εξεγέρσεις και οι στρατιωτικές φρουρές και τα όπλα και οι λόγχες; Πού είναι οι βασιλιάδες και οι ιερείς και οι δικαστές οι καταδικασμένοι; περένδοξος.)
Ποιός είναι ο σκοπός της καθόδου του στον Άδη; Μήπως κατεβαίνει για να ανεβάσει τον Αδάμ τον κατάδικο και σύνδουλό μας; Πραγματικά! Πορεύεται οπωσδήποτε να αναζητήσει το πρωτόπλαστο και χαμένο πρόβατο και θέλει να επισκεφθεί αυτούς που βρίσκονται μέσα στο σκοτάδι και στη σκιά του θανάτου. Οπωσδήποτε πορεύεται να ελευθερώσει απο τους πόνους τον αιχμάλωτο Αδάμ και τη συναιχμάλωτη Εύα ο Θεός και υιός τους.
Είδαμε λοιπόν ότι μετά την ταπείνωση του Κυρίου μας ο πατέρας του και Θεός ημών τον ύψωσε στον ουρανό και τον έβαλε σε θρόνο.
Σε μία παραβολή που θα αναφέρω βρίσκεται στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο στο 25ο κεφάλαιο και είναι η γνωστή παραβολή της κρίσεως από όπου διαβάζουμε τους στίχους 31 έως και 34: «Όταν δε έλθη ο υιος του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ' αυτού, τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού». Εμφανίζεται λοιπόν ο Ιησούς Χριστός ένδοξος και ένθρονος δηλαδή Βασιλεύς. «και συναχθήσονται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη, και αφοριεί αυτούς απ' αλλήλων ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα πρόβατα από των ερίφων, και στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δε ερίφια εξ ευωνύμων». Στον στίχο 34 που θα διαβάσουμε γίνεται ακόμα πιο σαφής: «τότε ερεί ο βασιλεύς τοις εκ δεξιών αυτού·…». Σαφώς λοιπόν, χαρακτηρίζεται, αυτοχαρακτηρίζεται ο Ιησούς Χριστός ως ο βασιλεύς. Και τι θα πει ο Βασιλεύς στους εκ δεξιών: «δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου». Και το υπόλοιπο της παραβολής αναφέρει τον Ιησού Χριστό ως τον Βασιλέα περί του οποίου γίνεται λόγος για την Βασιλεία.
Έχουμε ένα ταπεινό Θεό επομένως ο οποίος σταυρώνεται,ταπεινώνεται για την δική μας σωτηρία και ανύψωσή μας στον ουρανό.
Ας πέσουμε κι εμείς λίγο κι ας έχουμε λιγότερη έπαρση..ας φροντίσουμε την δική μας πνευματική εξέλιξη κ ας αφήσουμε κατά μέρος την καταλαλιά πού έιναι μεγάλο αγκάθι αλλά και η καταδίκη μας.Ο δικός μας Θεός,ο ένας και αληθινός είναι καταδεχτικός κ συναναστρέφεται τους πάντες..από ληστές,πόρνες,ναρκομανείς και όλα τα στρώματα της κοινωνίας.Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη μίας καλής κουβέντας μίας συμπαράστασης.Ο Κύριος βρίσκεται στους δρόμους κ όχι στα πλουσιόσπιτα.
ΕΝΑ ἀπὸ τὰ συγκινητικώτερα τροπάρια, ποὺ ψάλλονται στοὺς ἱεροὺς ναοὺς τὴν Μ.῾Εβδομάδα, εἶναι καὶ τὸ ἀκόλουθο ἀπὸ τὸν ῎Ορθρο τοῦ Μ. Σαββάτου. «Τὸν ἥλιον κρύψαντα τὰς ἰδίας ἀκτῖνας καὶ τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ διαρραγὲν τῷ τοῦ Σωτῆρος θανάτῳ, ὁ ᾿Ιωσὴφ θεασάμενος, προσῆλθε τῷ Πιλάτῳ καὶ καθικετεύει, λέγων·
Δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, τὸν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ὁμόφυλοι, μισοῦντες, θανατοῦσιν ὡς ξένον· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ξενίζομαι βλέπων τοῦ θανάτου τὸ ξένον· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὅστις οἶδε ξενίζειν τοὺς πτωχούς καὶ τοὺς ξένους· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ῾Εβραῖοι τῷ φθόνῳ ἀπεξένωσαν κόσμῳ· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὃς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τὴν κεφαλὴν ποῦ κλίνῃ· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ἡ Μήτηρ ὁρῶσα νεκρωθέντα ἐβόα· ῏Ω Υἱὲ καὶ Θεέ μου, εἰ καὶ τὰ σπλάγχνα τιτρώσκομαι καὶ καρδίαν σπαράττομαι, νεκρὸν σὲ καθορῶσα, ἀλλά, τῇ σῇ ἀναστάσει θαρροῦσα, μεγαλύνω. Καὶ τούτοις τοίνυν τοῖς λόγοις δυσωπῶν τὸν Πιλᾶτον ὁ εὐσχήμων, λαμβάνει τοῦ Σωτῆρος τὸ σῶμα, ὃ καὶ φόβῳ ἐν σινδόνι ἐνειλήσας καὶ σμύρνῃ, κατέθετο ἐν τάφῳ τὸν παρέχοντα πᾶσι ζωὴν αἰώνιον καὶ τὸ μέγα ἔλεος».
Καλό αγώνα και καλή πορεία προς την Ανάσταση!!
Επιμέλεια κειμένου
A.Mavropoulou
Για την Πατερική.
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.