Ο Χριστός που σταυρώνουμε - Μητροπολίτου Δημητριάδος & Αλμυρού Ιγνάτιου - Μέρος Α

Ο Δρόμος της Καρδιάς 

Η Αγία μας Εκκλησία καθιέρωσε την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής μέ ολο τό κλίμα τής κατάνυξης καί τής μετανοίας γιά νά μας εισαγάγει στην ατμόσφαιρα τής Σταυροαναστάσιμης εβδομάδας.

Με τελικό σκοπό νά συναντήσουμε τόν Κύριο καί Θεό μας. Τόν Λυτρωτή μας.

Αυτόν, πού εγινε άνθρωπος γιά μας τούς ανθρώπους.

Αυτόν, πού ήλθε καί ένηνθρώπησε γιά νά μετέχουμε κι εμείς πλέον ώς ανθρώπινο γένος στήν Αγία Τριάδα.

Αυτόν, πού θά φθ άσει, κι εφθασε, ώς τό έσχατο σημείο τής ανθρώπινης ταπείνωσης, αυτή τή Σταύρωση, γιά νά καταργήσει τόν θάνατο καί τόν Άδη.

Αυτόν πού τόλμησε η Εκκλησία καί Τόν ονόμασε «Νυμφίο», δηλαδη γαμπρό! Γιατί ακριβώς θέλει νά τονίσει οτι η προσέγγιση Του δέν μπορεί νά γίνει μέ τη λογική. Οϋτε με τό συναίσθημα.

"Ενας δρόμος υπάρχει μόνο: Ό δρόμος της ολοπρόθυμης καί ολόθερμης πίστης!

Καί μακαρίζει ό ύμνωδός αυτόν τόν δοΰλο που θά τόν βρει γρηγοροΰντα.

Καί λέγει τη λεζη «δούλος», γιατί στην Άγια Γραφή αύτη η λέζη δεν εχει τό νόημα μιας υποδούλωσης, οϋτε μιας άκριτης ύπακοής. Δεν εχει τό νόημα του ανθρώπου πού υποδουλώνεται γιατί φοβάται, αλλά αύτοΰ πού ηθελημένα υπακούει στό θέλημα του Ήγαπημένου.

Αυτός είναι ό «δούλος». Είναι αυτός πού μέ τη θέληση του, μέ απόλυτη ελευθερία, λέγει «ναι» σ’ αυτόν πού αγαπά. Καί έτσι γίνεται αυτός, ό άγαπώμενος, κύριος της ζωής.

Κι ολοι γνωρίζουμε τί σημαίνει νά αγαπάς.

'Όταν αγαπάς, θέλεις τό δικό σου θέλημα νά μπορεί νά υποτάσσεται στό θέλημα αύτοΰ πού αγαπάς.

Όταν αγαπάς, θέλεις νά γνωρίσεις περισσότερο τόν άγαπώμενο.

"Οταν αγαπάς, θέλεις ο,τι κάνεις στη ζωή σου νά εχει σχέση μ.’ αυτό πού αγαπάς.

Γι' αυτό είναι Νυμφίος ό Κύριος. Γιατί θέλει κοντά Του αυτούς πού αληθινά Τόν άγαποΰν.

Καί ποιός είναι ό δούλος πού γρηγορεΐ;

Είναι αυτός ακριβώς πού εχει ακλόνητη πίστη κι εμπιστοσύνη στόν Κύριο.

Μόνο μέ τήν πίστη καί τήν εμπιστοσύνη μπορούμε νά Τόν προσεγγίσουμε καί νά βαδίσουμε μαζί Του τούτες τις ημέρες.

Μόνο αυτός ό δρόμος υπάρχει γιά μάς τούς πιστούς μέσα στήν ’Εκκλησία.

Πιστεύω τόν Κύριο, σημαίνει Τόν εμπιστεύομαι. Εχω πλήρη επίγνωση οτι είναι ό Υιός καί Λόγος του Θεού. Τό δεύτερο πρόσωπο τής 'Αγίας Τριάδος. Ό Σωτήρας καί Αυτρωτής μου.

Πιστεύω τόν Κύριο, σημαίνει οτι αυτή ή πίστη μου

είναι μιά απόλυτη εμπιστοσύνη, μιά απόλυτη αγάπη καί ταύτιση μαζί Του.

Καί τότε ή φυχή γρηγορει. Τότε ή ψυχή προσεύχεται. Αυτός πού άγαπα, θέλει νά όμιλεΐ μέ τόν ήγαπημένο.

’Έτσι είναι καί ή φυχή του ανθρώπου. Όταν αγαπήσει τόν Κύριο, δέν μπορεί παρά νά εχει ζωντανή προσευχή, σάν αναπνοή. "Οπως αναπνέουμε γιά νά ζήσουμε, κι αυτό γίνεται αυθόρμητα χωρίς καν νά τό καταλαβαίνουμε, ετσι καί ή φυχή πού άγαπα τόν Νυμφίο Χριστό προσεύχεται διαρκώς.

Ή κάθε σκέψη, τό κάθε βήμα, ή κάθε άπόφαση, ή κάθε κίνηση, τό κάθε σκίρτημα τής φυχής είναι μιά ζωντανή προσευχή.

Καί στούς Αγίους γίνεται ή ευχή του Ιησοΰ ή προσευχή τής ζωής. Τό «Κύριε έλέησον» είναι γιά μας τό πιό μικρό, μά καί τό πιό μεγάλο· εΐναι αυτό μέ τό όποιο έπι-καλούμεθα τόν Κύριό μας. Καί άρκεΐ νά τό ποϋμε μέ τήν καρδιά μας καί μέ απόλυτη εμπιστοσύνη καί γίνεται ή πιό δυνατή προσευχή!

 «Κύριε Ίησοΰ Χρίστε, έλέησόν με τόν αμαρτωλό».

Ή φράση αυτή αρκεί γιά νά είναι ή προσευχή μας ζωντανή καί νά 'έρθει νά προστεθεί στούς ϋμνους καί τις δοξολογίες τής 'Αγίας μας Εκκλησίας.

Ή άγαπώσα ψυχή είναι ή ψυχή τής προσευχής.

Καί βρίσκει αυτή ή προσευχή τήν ολοκλήρωσή της στήν ένωση μέ τόν Κύριο. Έκεΐ οπου συντελεΐται τό μυστήριο των μυστηρίων. Αυτό γιά τό όποιο ετοιμαζόμαστε σέ τούτη τήν τελική ευθεία αυτών των ήμερων, τή Θεία Κοινωνία.

Είναι ό δρόμος, πού περνάει μέσα από τήν μετάνοια.

Είναι ό δρόμος, πού εχει τό μονοπάτι τής αυτογνωσίας.

Είναι ό δρόμος, πού μας οδηγεί νά καταλάβουμε ποιοι πραγματικά είμαστε καί μέσα απ' αυτή τήν κατανόηση καί τήν εκζήτηση του ελέους τοΰ Θεοΰ νά συγχωρήσει τις αμαρτίες μας.

Μέσα άπό τό μυστήριο τής Μετανοίας. τής Έξομολογήσεως, φθάνουμε στό μυστήριο όπου ό Θεός ό Ιδιος γίνεται ένα μαζί μας...

Ό Κύριος μας τό παρέδωσε έκεΐ στό Μυστικό Δείπνο, πριν φθάσει στό Γολγοθά καί στην 'Ανάσταση.

Γίνεται γιά μάς, τό φωμί καί τό κρασί, ό άρτος καί ό οίνος, τό δικό Του Σώμα καί τό δικό Του Αίμα, γιά νά ενωθούμε παντοτινά μαζί Του.

Νά γευθουμε τήν αιωνιότητα.

Νά λυτρωθούμε.

Νά νικήσουμε τό θάνατο.

Νά κερδίσουμε τή ζωή, γιά τήν όποια μας επλασε ο Θεός - Δημιουργός μας.

Νά, λοιπόν, τί σημαίνει νά γρηγορώ. Τί σημαίνει νά έχω ετοιμότητα στή ζωή μου!

Όχι μόνο τούτες τις ήμερες, αλλά κάθε ημέρα τής ζωής μου, τό «γρηγορώ» σημαίνει οτι εχοj άπόλυτη εμπιστοσύνη στόν Νυμφίο τής φυχής μου, τόν Κύριό μου Ίησοΰ Χριστό.

Νά είναι ή ζωντανή προσευχή μου ενα διαρκές βίωμα καί νά είμαι δούλος Του άληθινός καί μετέχοντας στά μυστήρια τής Εκκλησίας μας, νά γεύομαι αυτή τή χαρά που με περιμένει τήν ήμέρα τήν μεγάλη καί τρανή, τήν ήμέρα του Πάσχα.

Ό Νυμφίος μας κοιτάζει καί μας καλεΐ νά Τόν αγαπήσουμε μέ τήν καρδιά μας. Νά είναι προσευχή τά λόγια πού σ’ Αυτόν θα απευθύνουμε ολες αυτές τις ήμέρες στις Ακολουθίες καί στη συμπόρευση μέ Αυτόν, γιά νάρθει ή ευλογημένη στιγμή πού θά γίνουμε ένα μαζί Του.

Αυτό είναι τό μυστήριο τής Εκκλησίας μας. Καί τούτη τήν κρίσιμη εποχή, πού ολα συνταράσσονται, πού ολα φαίνονται νά χάνονται από τή μιά στιγμή στήν άλλη, πού οί άνθρωποι φάχνουν σ’ ολο τόν κόσμο νά βρουν τόν εαυτό τους, εμείς εχουμε τόν δικό μας θησαυρό.

Έμεΐς ξέρουμε πού ανήκουμε.

"Εμείς ξέρουμε τί είμαστε.

Ξέρουμε από που ερχόμαστε καί που πορευόμαστε.

Ξέρουμε ποιός είναι ό δικός μας Σωτήρας.

Ξέρουμε ποιός μάς ενώνει.

Ξέρουμε τί σημαίνει αγάπη καί αδελφοσύνη, άλληλεγία και ελεος

Ξερουμε τι σημαίνει αιωνιότητα.

Έμεΐς νικάμε τόν θάνατο, γιατί πορευόμαστε μαζί Του.

'Εμείς δεν φοβόμαστε τίποτα, γιατί εΐναι Αυτός μαζί μας.

Έμεΐς γνωρίζουμε οτι μετά από τόν Γολγοθά υπάρχει πάντοτε η !'Ανάσταση.

Αρκεΐ νά βαδίσουμε με πίστη, με προσευχή καί με αγάπη, γιά νά ζησουμε την αιωνιότητα μαζί Του καί νά γιορτάσουμε τό Άγιο Πάσχα.

Ερχεται για τον καθενα ξεχωριστά

Γίς ημέρες αυτές οί πιστοί κατακλύζουν τούς ορθόδοξους ιερούς ναούς στον κόσμο γιά νά υποδεχθούν τόν Νυμφίο... Τόν Νυμφίο πού ’έρχεται «εν τω μέσω της νυκτός».

Ποιός είναι Αυτός ντυμένος με τόν πορφυρό χιτώνα;

Εΐναι Αυτός, πού λοιδορηθηκε ώς Βασιλεύς κι έχει ώς στέμμα ένα ακάνθινο στεφάνι.

Είναι Αυτός, πού θά μπορούσε νά περιστοιχίζεται από Αγγέλους.

Όμως αυτοί έμειναν μακριά. ’Έμειναν πίσω. 'Έκρυψαν τά πρόσωπά τους γιατί δεν μπορούν νά δούν Πάσχοντα τόν Κύριο καί Θεό τους.

Αυτό είναι τό προνόμιο του ανθρώπου.

Μόνο εμείς οί άνθρωποι ’έχουμε αυτό τό μοναδικό δώρο: Νά γίνει ό ’Ίδιος ό Θεός ένας από μας, νά γίνει σάν κι έμας ό Υιός καί Αόγος του Θεοΰ καί νά σταυρωθεί γιά μας.

Καί ήρθε ταπεινά. Ήρθε απλά, σιωπηλός. Ήρθε τούτη την ώρα.

Δεν όμιλεΐ. Μόνο ατενίζει. Μόνο μας βλέπει.

Κι ενώ, θάλεγε κανείς, είμαστε έτοιμοι νά λυπηθούμε καί νά κλάφουμε...

Έν τούτοις, οπως τά Τροπάρια μας βεβαιώνουν, είναι Αυτός πού τελικά θά νικήσει.

Είναι Αυτός πού τελικά θά καταργήσει τό θάνατο.

Είναι ό 'Ένας καί Μοναδικός.

Είναι Εκείνος, είναι ό Κύριος, είναι ό Διδάσκαλος, είναι ο Θεάνθρωπος Τησοΰς.

Καί ερχεται γιά τόν καθένα ξεχωριστά, καί οχι γιά ολους μαζί.

Αυτή είναι μιά μεγάλη αλήθεια. Κάθε ανθρώπινη ψυχή προσεγγίζει τόν Κύριο τούτη την ώρα. Καί Αυτός δεν απευθύνεται στη μάζα, οπως οί ήγετες. Εκείνοι προτιμούν νά πουν τό εύκολο φέμα γιά νά ξεγελάσουν. Λένε τά μεγάλα λόγια γιά νά παρασύρουν. Είναι έτοιμοι νά ενδώσουν σε κάθε αίτημα γιά νά έχουν κοντά τους οπαδούς.

Ό Κύριος δεν θέλει τιμές, δέν θέλει οπαδούς. Θέλει τούς ελάχιστους. Θέλει αυτούς πού θά Τόν δεχθούν ώς Νυμφίο.

Καί στην κάθε ψυχή ενας είναι ό Νυμφίος.

Καί ό Νυμφίος είναι γιά μία ψυχή.

Αλλά ταυτόχρονα γιά ολες τις φυχές πού θά άνταπο-κριθούν στό δικό του θέλημα.

Γι’ αυτό ή 'Εκκλησία μας τόν ονομάζει «Νυμφίο».

«Τδού ό Νυμφίος ερχεται...».

Κι εμεΐς πλησιάζουμε τόν ’Ερχόμενο Νυμφίο. 'Ο καθένας μέ τις δικές του προθέσεις.

Αλλοι ίσως από συνήθεια. Αλλοι, ετσι γιά τό “καλό".

Μακάρι νά Τόν πλησιάζουμε ολοι γιά νά Τόν συναντήσουμε μέ τήν καρδιά μας, καί νά πούμε ελεύθερα τό «ναι» στήν παρουσία Του καί νά αναζητήσουμε νά γίνει

ό δικός μaς Νυμφίος τούτη τη βραδιά γιά νά συμπορευθοΰμε καί νά συσταυρωθοΰμε μαζί Του.

Νά συμπορευθοΰμε αφού έγκαταλείψουμε πάθη καί αδυναμίες, δυσκολίες καί ιδιοτροπίες. Νά πάρουμε μαζί καί τό Σταυρό, τό σταυρό του πόνου πού ό καθένας φέρει γιά νά συμπορευθοΰμε καί νά συσταυρωθοΰμε, καί νά άφήσουμε κάθε γήινο, κάθε θνητό, κάθε εφήμερο, κάθε μικρό, ολα αυτά πού μας ταλαιπωρούν στόν καθημερινό μας βίο, καί Ιδιαίτερα στήν τόσο δύσκολη εποχή μας.

«Ιδού ό Νυμφίος ερχεται...».

Ήρθε. Είναι δικός μας. 'Από μας έζαρτάται νά Τοΰ ποϋμε τό «ναι».

Από μας εζαρτάται νά συμπορευθοΰμε καί νά συσταυρωθοΰμε.

Γιατί ετσι θά φθάσουμε μέχρι τέλους. Θά νικηθεί ό θάνατος. Θά καταργηθεΐ ό Μδη?· Θά γευθοΰμε τήν αιωνιότητα. Θά ζήσουμε μέ τή δική Του Ανάσταση.

Γιατί αυτός είναι ό προορισμός μας.

Αυτό είναι Η ΖΩΗ ΜΑΣ.

Όλα, αυτά πού ζοϋμε πάνω σ’ αυτόν τόν τόπο, είναι εφήμερα. Πολύ γρήγορα θά περάσουν.

Θά μείνει τούτη ή αγάπη. Ή αγάπη του Νυμφίου Χρίστου. Ή αγάπη πού είναι ή σωτηρία. Ή αγάπη ή λυτρωτική. Ή αγάπη ή αιώνια.

«'Ιδού ό Νυμφίος ερχεται εν τώ μέσω τής νυκτός...». Καί αρμόζει σιωπή. Καί χρειάζεται προσευχή. Καί περιττεύουν τά λόγια.

'Άς άφήσουμε τούτες τις ημέρες τήν καρδιά μας νά μιλήσει. Κι αν μιλήσει ή καρδιά μας, καί τό μυαλό θά ύποταγεΐ, καί οί σκέψεις θά υποχωρήσουν, καί τό σώμα θά άκολουθήσει

Η ψυχή μας τελικά εχει τή δύναμη νά μάς κάνει κοινωνούς τής θείας Του φύσεως καί δυνάμεως... Νά μας κάνει συνοδοιπόρους... Νά μάς φθάσει μέχρι τό τέλος καί νά γίνουμε ένα μαζί Του στήν Ευχαριστία καί στή Θεία Κοινωνία. Καί ό Νυμφίος θά γίνει ό Κύριος τής φυχής μας!

Θά είναι ό Κύριος τής ζωής μας!

Θά είναι ό αληθινός Λυτρωτής μας!

Μην απελπιστούμε

Καθώς εισερχόμεθα στην Άγια καί Μεγάλη 'Εβδομάδα

Τον αντικρίζουμε Νυμφιο , οπως τον θέλει και η είκονογραφία της Εκκλησίας μας. Mε σκυμμένο τό κεφάλι, με κλειστά τά μάτια, άνθρωπο πού πάσχει, αλλά ταυτόχρονα μεγαλοπρεπή, γιατί δεν παύει νά είναι Θεός. Αυτός είναι ό Νυμφίος. Αυτός είναι ό Νυμφίος της ’Εκκλησίας, ό Κύριός μας Ίησοΰς Χριστός, ό ενανθρωπησας Θεός καί Αόγος, Αυτός πού δεν θέλησε νά αφήσει τό πλάσμα Του μέσα στόν θάνατο καί τη φθορά. Πού δέν μπόρεσε νά τό δεχθεί καί μέ την άπειρη αγάπη Του καταδέχθηκε Αυτός νά γίνει θυσία γιά νά ενώσει πάλι τά επίγεια μέ τά ουράνια.

Είναι Αυτός πού γεννήθηκε ταπεινός μέσα στη φάτνη της Βηθλεέμ. Αύτός πού εφυγε φυγάς στην Αίγυπτο γιατί ό Ηρώδης τόν φοβηθηκε ώς επίγειο Βασιλέα. Αύτός πού έργάσθηκε κοντά στόν ’Ιωσήφ, τόν προστάτη του, γιά νά εχει καί η εργασία ευλογία. Αύτός πού έξέπληξε τούς διδασκάλους δωδεκαετής μέσα στό Ναό. Αύτός πού ύπετάγη στην Παναγία μητέρα Του, μέχρι νά ερθει η στιγμή νά ξεκινήσει τη δημόσια παρουσία Του. Καί τότε ακόμη, μετά από της Παναγίας την παρέμβαση, εκανε τό πρώτο Του θαΰμα στην Κανά της Γαλιλαίας, γιά νά ευλογήσει τό γάμο καί την χαρά τών ανθρώπων.

Είναι αυτός πού δέν είχε σπίτι νά κατοικήσει. Είναι αύτός πού ετρεξε καί βάδισε γιά νά φέρει καί πάλι την αλήθεια του λόγου του Θεου στις καρδιές τών ανθρώπων.

Είναι αύτός πού εδωσε την παρακαταθήκη τών μακαρισμών, μακαρίζοντας τούς ταπεινούς, τούς ειρηνοποι-ούς, τούς άνθρώπους τού ελέους. Αύτός πού μίλησε μία άλλη γλώσσα, τη γλώσσα της άληθινης άγάπης, καί κάλεσε τούς άνθρώπους νά άγαπήσουν τούς εχθρούς τους οπως τόν εαυτό τους.

Είναι Αύτός πού θαυματούργησε καί 'έδωσε δύναμη στούς παραλυτικούς νά περπατήσουν, φώς στούς τυφλούς γιά νά δουν καί πάλι την ομορφιά του κόσμου. Ανέστησε νεκρούς, 'έδωσε την υγεία σε λεπρούς. Μπροστά στά έκπληκτα μάτια εδινε άφεση αμαρτιών καί 'έφευγαν τά δαιμόνια από τις φυχές καί τά σώματα τών ανθρώπων. Αύτός ο αναμάρτητος, Αύτός πού αγάπησε οσο κανείς άλλος τόν άνθρωπο, εισέρχεται πλέον ώς Νυμφίος της 'Εκκλησίας, καί προσέρχεται στό εκούσιο πάθος γιά νά φτάσει στην έσχατη ανθρώπινη ταπείνωση. 'Ως άνθρωπος σέ αύτόν τό φυσικό θάνατο, αλλά ώς Θεός καταργώντας τόν Άδη καί τόν θάνατο. Είναι Αύτός πού θά μάς παραδώσει τό μυστήριο της Θείας Εύχαριστίας καί θά καλέσει πλέον την ανθρωπότητα σέ μία αέναη εύχα-ριστία γιά την διάβαση από την αμαρτία στην χάρη καί τη λύτρωση.

Είναι ό Νυμφίος της 'Εκκλησίας καί 'έρχεται «εν τώ μέσω της νυκτός». Γιατί άραγε; Τί είναι αύτη η νύκτα; Δύο τρόπους εχει κανείς νά προσεγγίσει αύτη την εικόνα. Ή νύχτα μπορεί νά είναι ακόμη καί η άρνηση του Θεού. Γιατί δεν μπορεί παρά νά βρίσκεται σε σκοτασμό ο άνθρωπος πού άρνεΐται πεισματικά νά προσεγγίσει την αλήθεια του Θεοΰ. Αυτός πού νομίζει οτι με τη λογική μπορεί νά βρει φως καί νά λύσει τά μυστήρια της ζωης. Είναι σκοτάδι άκόμη καί η αμφιβολία. Γιατί μέσα στό σκοτάδι ό άνθρωπος βυθίζεται στόν εαυτό του κι οταν δεν άποφασίσει νά βρει τό Θεό, βρίσκει την άνάπαυση στην αυτάρκειά του. Μλλά αυτό τόν οδηγεί τελικά σε άπελπι-σία. "Ομως υπάρχει καί ο γνόφος. Είναι η κατάσταση πού άντιμετωπίζει ό άνθρωπος όταν αγωνίζεται καί άγωνιά νά προσεγγίσει τό Θεό. Καί περιγράφουν οί Πατέρες αύτη την άγωνία σάν γνόφο, οπως οταν παρεμβάλλεται ενα σύννεφο καί δεν μπορείς νά διακρίνεις παρά ελάχιστα εως καθόλου τό φως, καί άπ’ τη μία στιγμή στην άλλη τρέμεις οτι θά βρεθείς στην άβυσσο. Είναι η άγωνία τοΰ άνθρώπου πού θέλει καί ζητά. την πίστη, αλλά παλεύει μέ τη λογική. Πολλοί πέρασαν μέσα άπό αυτό τό «καμίνι», οπως τό χρυσάφι πού άφηνει πίσω του κάθε άχρηστο οταν περάσει απο αυτο, Λέγουν οι Ιΐατερες, πως ομοια καί αύτός ό γνόφος πολλές φορές παιδαγωγεί καί όδηγεΐ στην εδραία καί άληθινή Πίστη.

Αλλά “τό μέσον της νυκτός” σημαίνει καί κάτι άλλο. Είναι η ώρα της άληθινης άγάπης. Είναι η ώρα πού ό άνθρωπος βρίσκει όντως τόν εαυτό του καί εκεί μπορεί νά εκφράσε ι τά θερμότερα συναίσθημα τά του γιά αυτόν πού αγαπά. 'Έτσι καλείται νά λειτουργήσει η ψυχή μας.

Ή νύκτα εχει ησυχία. Κι αύτη μπορεί νά είναι άγια ησυχία γιά τόν άνθρωπο πού περιμένει καί λαχταρά τη μεγάλη συνάντηση. Πού περιμένει τό Νυμφίο του, Αυτόν μέ τόν όποιο ενώνει ολόκληρη τη ζωή του. Αύτός ό όποιος γίνεται τής καρδιάς ό κυρίαρχος καί βασιλεύς. Αύτός πού γαληνεύει, πού ηρεμεί, πού σταθεροποιεί, πού μεγαλουργεί μές στήν φυχή του ανθρώπου. Πού δίνει κουράγιο καί δύναμη νά ζεπεράσει ό άνθρωπος καί τις πιό δύσκολες καταστάσεις.

Από Αύτόν μέσα στή νύχτα άντλεΐ ό άνθρωπος μέ τή ζωντανή προσευχή τό άνέλπιστο. 'Ένα άλλο φώς. ".Ενα φώς άκτιστο. Τό φώς τών Πατέρων τής νοεράς προσευχής, τό φώς τής Μεταμορφώσεως, τό φώς τής Αναστάσεως. Τό φώς πού δέν μπορούν νά δοΰν τά μάτια τής αμαρτίας καί τής πτώσεως, αλλά μόνο τά μάτια τής καθαρότατος, τής πίστεως, τής απόλυτης εμπιστοσύνης στόν Ήγαπημ,ένο.

«Ιδού ό Νυμφίος 'έρχεται εν τώ μέσω τής νυκτός» καί καλούμεθα τή Μεγάλη 'Εβδομάδα νά πορευθούμε μαζί Του. 'Έτσι μας καλεΐ ό ύμνωδός καί ό ίδιος ό Κύριος. Θά συμπορευθοΰμε οχ ι μέ τή λογική, ούτε μόνο μέ τό συναίσθημα. νίλλά μέ Πίστη καρδιακή οτι ήρθε καί θά έλθει γιά μας. Γιατί σήμερα είναι εδώ. Μαζί Του χάρη σ’ Αυτόν θά πορευθούμε. Μαζί Του θά δούμε τί αληθινά είμαστε. Μαζί Του θά θεραπεύσουμε κάθε αδυναμία μας, πάθος, πτώση καί άμαρτία μας. Σ' Αύτόν θά τά έναποθέσουμε. Καί νά είμαστε σίγουροι οτι τό «μέσον τής νυκτός» θά μας βρει γρηγοροϋντες καί οχ ι καθεύδοντες.

«Τδού ό Νυμφίος 'έρχεται εν τώ μέσω τής νυκτός». Άς ακούσουμε τή φωνή Του. Άς ακολουθήσουμε τά βήματά Του. Άς μη δώσουμε σημασία στις σειρήνες τής εποχής.

Καί τή λογική μας θά χτυπήσουν καί τό συναίσθημά μας θά μαστιγώσουν καί στήν άρνηση θά μας αναζητήσουν καί μέ πίεση θά μας δώσουν νά καταλάβουμε οτι υπάρχουν καί αρνητές. "Ομως, Εκείνος συγχώρεσε. Κι εμεΐς θά συγχωρέσουμε. ’Εκείνος άφησε τις αμαρτίες ολων. Κι εμείς Αυτόν θά ακολουθήσουμε. Καί νά είμαστε σίγουροι οτι ή δική μας ζωντανή προσευχή καί ή δική μας συμπό-ρευση, καί άλλους θά παραδειγματίσει. Κανέναν δέν θά αφήσει νά άπωλεσθεΐ, γιατί ακριβώς ό Κύριος πάντοτε μάς καλοΰσε νά πάρουμε καί εμείς στούς ώμους μας τό Σταυρό γιά τις αμαρτίες ολων τών ανθρώπων. Αυτό είναι τό 'έργο μας, αυτή είναι ή αποστολή μας. Αύτός θά ανέβει στό Σταυρό γιά τις αμαρτίες ολου του κόσμου καί εμείς δε μπορεί παρά νά ακολουθήσουμε τό δικό Του παράδειγμα.

Μην αγανακτήσουμε. Μήν απελπιστούμε. ’Εμεΐς θά πορευθούμε μαζί Του καί είναι βέβαιο οτι μέσα σ’ αυτήν τήν πορεία, πού οπωσδήποτε περνάει από τό Γολγοθά, θά 'έρθει ή μεγάλη συνάντηση. Αυτή ή Ανάσταση πού ολοι περιμένουμε!

Συνάντηση με το Χριστό ,συνάντηση με τους ελαχίστους

 «Μακάριος ό δούλος ον εύρήσει γρηγοροΰντα, ανάξιος δε πάλιν ον εύρήσει ραθυμοΰντα».

Μέσα στά απρόβλεπτα καί δύσκολα νά κατανοηθοΰν από την ανθρώπινη λογική τήν Μεγάλη Εβδομάδα είναι καί ή αναφορά τής Εκκλησίας μας πού μακαρίζει τόν «δοΰλον». Ή λέξη «δοΰλος» στή βιβλική γλώσσα δεν είναι ό υπόδουλος, οΰτε ό φοβισμένος. «Δοΰλος Θεοΰ» υπήρξε ό Μωυσής. «Δοΰλος Θεοΰ» υπήρξε ό Ίησοΰς τοΰ Ναυί. «Δοΰλοι Θεοΰ» υπήρξαν οί προφήτες, συνεργάτες δηλαδή τοΰ Θεοΰ. «Δοΰλον Θεοΰ» ονόμασε καί τόν

Μάς καλε'ι νά γρηγοροϋμε, μάς καλεί νά ένωθούμε, μάς καλεϊ νά συμπορευθοΰμε σέ αυτή τή μαρτυρική πορεία, πού δμως οδηγεί στήν όντως ζωή...

ίδιο τόν Κύριο, Αυτόν πού έναθρώπησε. Καί ιδού πού μας καλεΐ καί μας νά γίνουμε δικοί Του δοΰλοι. Οχι απλώς συνεργάτες, αλλά ενα μαζί Του. Μάς καλεΐ νά γρηγοροϋμε, μάς καλεΐ νά ενωθούμε, μάς καλεΐ νά συμπορευθοΰμε σέ αυτή τή μαρτυρική πορεία, πού ομως όδηγεΐ στήν όντως ζωή.

Ποιός είναι αύτός πού γρηγορεΐ; Ποιά είναι τά μέσα πού διαθέτουμε γιά νά μπορούμε νά γρηγοροϋμε γιά αυτή τήν συνάντηση μέ τόν Κύριο;

Πρώτα πρώτα, ή πίστη. Ή βαθιά καί αληθινή πίστη.

Πώς μπορείς νά γρήγορεΐς γιά κάποιον πού δέν πιστεύεις;

Πώς μπορείς νά 'έχεις ετοιμότητα γιά κάποιον πού δέν εχεις αληθινά γνωρίσει; Ή πίστη αποτελεί τό πρώτο σκαλοπάτι τής εγρήγορσης. Περιμένω αυτόν πού πιστεύω. Πιστεύω αυτόν πού αγαπώ καί εμπιστεύομαι. Καί γιά μένα ή αναμονή είναι χαρά, είναι αγαλλίαση γιατί ξέρω οτι θά ’έρθει. Αυτό ζητάει από εμάς, τή βαθιά καί ακλόνητη πίστη σ’ Αυτόν πού ένανθρώπησε, πού μάς

'έδωσε τόν λόγο τής αλήθειας, πού θαυματούργησε, πού θά σταυρωθβΐ γιά μάς, γιά νά άναστηθούμε μαζί Του.

Αλλά ή αγάπη δέν αρκεί μόνο νά είναι πίστη καί εμπιστοσύνη καί βαθιά σιγουριά, αλλά θέλει καί νά εκφραστεί. Ποιός μπορεί νά αγαπά καί νά μήν εκφράζεται; Καί αυτή ή έκφραση είναι μία έκφραση μυστική, είναι ή αέναη προσευχή τοΰ ανθρώπου στόν Κύριο. Είναι τό δεύτερο σκαλοπάτι τής εγρήγορσης. Σ' αυτόν πού αγαπώ εχω τό νοΰ μου. Έχω τό μυαλό μου. Είναι στήν σκέφη μου, είναι στήν καρδιά μου.

Είναι ολο μου τό είναι αφιερωμένο σ’ αυτόν.

Είναι αυτό πού πλημμυρίζει, πολλές φορές άκόμη καί στις ανθρώπινες σχέσεις, τήν καρδιά ενός ανθρώπου, οταν αγαπάει ζωντανά καί αληθινά. Αυτή τήν αγάπη ζητάει ό Κύριος από εμάς. Μία αγάπη πού γίνεται προσευχή. Προσευχή μέ λόγια θερμά, μέ ευχαριστήριους υμνους. Μέ ικεσία μαζί. Γιατί Αύτός ακούει, ξέρει, καί πολλές φορές μπορεί νά φαίνεται οτι σιωπά, αλλά είναι κι αυτό μιά παιδαγωγία γιά τό ζωντανό άνθρωπο τής άγάπης στό Χριστό.

Αύτη τήν άγάπη ζητάει ό Κύριος από έμάς.

Κι ένα τρίτο σκαλοπάτι είναι ή συμμετοχή στά μυστήρια καί στό κατεξοχήν μυστήριο τής Θείας Ευχαριστίας στό όποιο θά μας καλέσει, οπως μας τό παρέδωσε στό Μυστικό Δείπνο.

Είναι ή συμμετοχή στήν τράπεζα τής ζωής. 'Εδώ οπου τελεσιουργεΐται κάθε φορά τό μυστήριο πού τούτες τις μέρες θά βιώσουμε. ’Ιδιαίτερα είναι τό μυστήριο τής ενό-τητος τοΰ ανθρώπου μέ τόν Θεό.

Είναι τό άναστημένο σώμα πού μάς καλεΐ νά κοινω-νήσουμε γιά νά πάρουμε μέρος στήν όντως ζωή.

Είναι ή ευχαριστία πού μάς κάνει ένα μαζί Του καί ένα μέ τούς άδελφούς μας. Γιατί εάν έχει αξία νά ρέει τό αίμα τό φυσικό μέσα στις φλέβες μας καί νά νιώθουμε ό ένας αδελφός τόν άλλο, οταν ανήκουμε στήν ’ίδια οικογένεια, πολύ περισσότερο οταν τό αίμα τοΰ Κυρίου ρέει μέσα μας, μάς κάνει άδελφούς. Συγκροτούμε τό δικό Του σώμα καί καλούμεθα νά είμαστε σέ εγρήγορση γιά ολους τούς άνθρώπους.

Παίρνουμε πάνω μας τήν ευθύνη γιά ολη τήν άνθρω-

πότητα, οπως εκανε 6 'Ίδιος. Γι' αυτό μας εχει καλέσει Γι' αυτό μας καλεΐ «μετά φόβου» νά κοινωνήσουμε γιά νά συνετίσουμε τό δικό Του 'έργο πάνω στη γη. Νά φέρουμε τό Σταυρό τών αμαρτιών τών ανθρώπων γιά νά οδηγήσουμε ολους στή σωτηρία καί τήν 'Ανάσταση.

'Έτσι είναι ό άνθρωπος τής εγρήγορσης. Πιστεύει, προσεύχεται, κοινωνεΐ. Που είναι ομως ό Χριστός; Μας άπαντα ό 'ίδιος: «Στόν ελάχιστο άδελφό. Είμαι εκεί καί θά μέ συναντήσεις στόν άγνωστο, στόν ξένο, στόν επαίτη, στό φτωχό, στόν πονεμένο, στόν έγκαταλελειμμέ-νο». Έκεΐ πολλές φορές κρύβεται ή μεγάλη συνάντηση. Γιατί δέν είναι κάτι τό θεωρητικό ή συνάντησή μας μέ τό Χριστό, αλλά γίνεται συνάντηση μέ τούς ελάχιστους άδελφούς Του. 'Έτσι μας είπε καί μας τό λέγει πάντοτε. Καί πολλές φορές μας κτυπάει τήν πόρτα κι εμεΐς δεν τον ακουμ,ε και δεν τον βλέπουμε γιατι έχουμε  την εγρήγορση πού πρέπει νά εχει ό άνθρωπος τής πίστεως, τής προσευχής καί τοΰ μυστηρίου.

«Καί άνάξιος ό δοΰλος ον εύρήσει ραθυμοΰντα».

Ποιος είναι ό ράθυμος; Είναι ο υποταγμένος στη λογική. Καί ζοΰμε σέ μία εποχή πού θέλησε ή λογική νά κυριεύσει τά πάντα! Μας παγίδευσε. Μας 'έπεισε οτι μπορεί νά λύσει ολα τά προβλήματα τών ανθρώπων καί παγιδευτήκαμε σ’ αυτήν. Καί σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σέ αδιέξοδα. Αδιέξοδα υπαρξιακά. Ό άνθρωπος έχασε τήν ανθρωπιά του. 'Έχασε τήν φυχή του. Ξεχάσαμε τί σημαίνει αληθινή άγάπη. Λησμονήσαμε πόση αξία εχει μία φυχή, οποία κι αν είναι. Μήν υποτιμούμε καμιά φυχή σ’ ο,τι κι αν πιστεύει. Απ' οπου κι αν προέρχεται, δέν παύει νά είναι ενας άνθρωπος σάν κι εμάς, πλάσμα τοΰ Θεοΰ, γιά τό όποιο εχουμε κι εμείς ευθύνη, εάν θέλουμε νά είμαστε ’Ορθόδοξοι πιστοί.

Ραθυμεΐ αύτός πού μπλέκεται στά πλοκάμια τής αμαρτίας καί πιστεύει οτι μπορεί μέ τή βία νά λύσει τά προβλήματα τών ανθρώπων καί δέν είδε οτι πάνω στό Σταυρό αυτό πού κυριαρχεί είναι ή ταπεινή άγάπη. Δέν μπορείς νά άπαντήσεις σέ κανένα πρόβλημα μέ τή βία. Είναι Αύτός ό δικός μας οδηγός, ό Νυμφίος Χριστός, πού μάς λέγει «οταν βρίσκεσαι μπροστά στη βία νά απαντήσεις μέ ταπεινή άγάπη καί τότε ολο τόν κόσμο θά κερδίσεις».

Μιλλά δυστυχώς εχει ρυπανθεΐ ή φυχή μας. 'Έχουμε χάσει τόν εαυτό μας καί χάσαμε αυτό πού πήραμε σάν παρακαταθήκη, τήν αξιοπρέπεια τοΰ κάθε άνθρώπου, τήν άγάπη γιά τήν κάθε φυχή.

Οί μέρες τής Μεγάλης Έβδομάδος είναι άκριβώς οί μέρες πού μάς προσφέρουν τήν δυνατότητα νά μετανοήσουμε, ιδιαίτερα τις δύσκολες αυτές ώρες πού βιώνουμε. Γιατί εμεΐς πρώτοι φταίμε κι ό καθένας μας θά πρέπει νά πάρει επάνω του τις ευθύνες του, σ’ οποίο μετερίζι κι αν βρίσκεται. Καί νά άναλογιστοΰμε τά δικά μας ελλείμματα, τις δικές μας άβλεφίες, προκειμένου νά άντιληφθοΰν καί οί υπόλοιποι οτι κάτι πλέον πρέπει νά άλλάξει. Νά ξ ανα-βροΰμε τήν πίστη μας, τήν άληθινή άγάπη καί τή ζωντανή προσευχή, τήν αληθινή ενότητα πού έχει άνάγκη αύτός ό τόπος, οσο ποτέ άλλοτε, στήν νεότερη ιστορία.

Τόν Νυμφίο, αδελφοί, άγαπήσωμεν καί άς γρηγοροΰμε. Άς γρηγοροΰμε «ψυχή τε  καί σώμα τι» γιατί πρέπει νά δώσουμε μία μαρτυρία. Νά Τόν ακολουθήσουμε μέχρι τό Σταυρό, νά πάρουμε πάνω μας τις ευθύνες καί νά εναποθεσουμε σ’ Αυτόν τις αμαρτίες μας, εάν θέλουμε νά γευτούμε τό φώς στόν κενό τάφο πού θά φτάσουμε. Για τί αυτό θά είναι φώς σωτήριο. Αυτό θά είναι φώς λυτρω τικό. Αυτό θά είναι φώς ενότητος μέ τό Θεό καί τούς συνανθρώπους μας.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ & ΑΛΜΥΡΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Πρώτη αποκλειστική δημοσίευση στο Ορθόδοξο Διδίκτυο

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά πηγης το Ιστολόγιο 

ΠΑΤΕΡΙΚΗ  ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-