ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ  ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Ή Παναγία ή Πορταΐτισσα, Προστάτης καί’Έφορος τοϋ Άγίου Όρους, Ιερά Μονή Ίβήρων.

Την  σεπτήν Σου Εικόνα, Πορταίτισσα Δέσποινα, ή διά θαλάσσης έπέστη, θαυμαστώς έν τη ποίμνη Σου, τιμώ μεν ώς άγιασμα σεπτόν, καί σκήνωμα τής δόξης Σου πιστώς, έξ αύτής γάρ άναβλύζεις τάς δωρεάς, τοΐς πόθω έκβοώσι Σοί  δόξα τοΐς θαυμασίοις Σου άγνή, δόξα τη προμήθεια Σου, δόξα τη προς ή μάς Σου πλούσια χρηστότητι.

Πανσέβαστε Πορταίτισσα Δέσποινα, έν τοΐς νυν δεινοΐς καιροΐς τής καί έκτων ήμετέρων άμφισβητήσεως των άδιαπραγματεύτων άγιων δογμάτων καί ιερών κανόνωντής άμωμήτου ημών πιστέ ως, μή έγκαταλίπης τό' Αγιον Περιβόλιόν Σου, διά τάς άμαρτίας ημών, άλλά προηγοϋ ήμών’Άχραντε Γερόντισσα, τή πανσθενεΐ Σου ράβδω, διδοϋσα ή μΐν πνεύμα φόβου Θεοϋ, πνεύμα συνέσεως, πνεύμα άνδρείας καί ρωνμύουσα ημάς εις άγώνας στερρούς ύπέρ τής άγιας ημών πίστεως. (Δέησις)

Απολυτίκιου τής Παναγίαςτής Πορταίτισσας, Γερασίμου Μονάχου Μικραγιαννανίτου.

Ήχος α'.  Τής έρήμου πολίτης.

ΈΚΔΟΣΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ - ΆΓΙΟΝ ’ΌΡΟΣ 2014

Τό' Αγιον’Όρος διετήρησε άνε'καθεν την αύτοσυνειδησία του ότι «παραμένει Χάριτι Χριστού πιστός θεματοφόλαξ της αγίας Ορθοδόξου πίστεως, την όποια οί θεοκήρυκες Απόστολοι παρέδωσαν στην ’έκκλησία καί οί θεοφόροι Πατέρες μας με άγιες Οικουμενικές Συνόδους διετήρησαν διά τών αιώνων άπαραχάρακτη»

(Υπόμνημα‘ ΑγίουΌρους, Ο.Τ., άρ. φ. 1801, 9-10-2009).

Η ΕΚΔΟΣΗ ΜΑΣ

Θεία χάριτι καί οικονομία Θεού εφθασε στά χέρια μας, ώς ευλογία Του, τό ήλεκτρονικό άρχεΐο τής μαχητικής —καί άδιαλείπτως ευρισκόμενης έπί των έπάλξεων του άντιπαπικοΰ καί άντιοικουμενιστικοΰ άγώνος— έφημερίδος «’Ορθόδοξος Τύπος», εις τό όποιο περιλαμβάνονται τά άπό του 1961 έως του 2011 έκδοθέντα φύλλα της.

Μέσα στις χιλιάδες των σελίδων του άρχείου —καί μεταξύ πολλών άλλων έξαιρετικώς καλών καί ένδιαφερόντων δημοσιευμάτων—δημοσιεύονται πλεΐστα όσα ομολογιακά τής ’Ορθοδόξου Πίστεώς μας κείμενα, ύπογραφόμενα ύπό τής Ίεροκοινοηκής Συνάξεως του Άγιου Όρους, άγιορείτικων Ιερών Μονών, άγιων Καθηγουμένων καί Γερόντων, άγιων καί μεγάλων μορφών του άγιορείτικου Μοναχισμού διαλαμψάντων κατά τά τελευταία πενήντα χρόνια, άλλά καί συνταρακτικές έκκλησιαστικές ειδήσεις εποχής. 

Καί ώς εύλογία Θεού έκλαμβάνουμε αύτό τό σπουδαίο άρχεΐο, πού άποτελεΐ σημαντικό βοήθημα καί έργαλεΐο καί έφόδιο στόν άντιοικουμενιστικό άγώνα, διότι μάς δόθηκε ή εύκαιρίανά θυμηθούμε οί παλαιότεροι καινά γνωρίσουμε οί νεώτεροιτήν ομολογιακή καί άγωνιστική άγιορείτικη στάση έναντι τών παναιρέσεωντοΰ Παπισμού καί τού Οίκουμενισμοΰ άλλά καί τών αιρετικών παρεκτροπών έντός τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, άκόμη καί τών κορυφών αύτής.

Πράγματι, μέσα στά κείμενα αύτά άποκαλύπτεται τό ρωμαλέο ορθόδοξο φρόνημα τού Άγιου Όρους, όπως αύτό δημοσίως άσυμβίβαστο καί μαχητικό έκδηλώθηκε μετά τήν άρση τών άναθεμάτων μεταξύ τής Ορθοδοξίας καί τής παπικής Αίρέσεως άπό τόν Οικουμενικό Πατριάρχη Άθηναγόρα καίτόν Πάπα Παύλο ΣΤ' τό 1965. Άλλά καί δυναμικά άναδεικνύεται ή πνευματική καί ιστορική συνέχεια τού άγιορείτικου Μοναχισμού, άπό τούς άγιους καί όσιους Μοναχούς πού κατά καιρούς έδιώχθηκαν, φυλακίσθηκαν, βασανίσθηκαν καί έμαρτύρησαν, ύπερασπιζόμενοι τήν Εκκλησία τού Χριστού καί τήν Ορθόδοξο Πίστη μας, Ιδιαιτέρως έπί τού αύτοκράτορος Μιχαήλ Η' Παλαιολόγου (1259-1282) καί Πατριάρχου Ίωάννου Βέκκου (1275-1283), έπί τού Πατριάρχου Ίωάννου Καλέκα (1334-1347) κ.ά.

Η ομολογιακή μαρτυρία καί ό σταθερός  άντιαιρετικός άγώνας τών Ιερών Μονών τού Άγίου’Όρους καί τών άγιορειτών Μοναχών, όπως μέ τόση ένάργεια καί γλαφυρότητα —ώς Χρονικό αύτοΰ τού άγώνος— ζωντανεύουν στις σελίδες τού «Ορθοδόξου Τύπου», μάς συνεκλόνισαν, μάς συνετάραξαν, μάς άναστάτωσαν, μάς προβλημάτισαν, μάς διήγειραντό ένδιαφέρον καί κραταίωσαν τήν άποφασιστικότητά μας. Ήρθαμε, έτσι, σέ συναίσθηση καί άναλογισθήκαμε, άπό τήν μία μεριά τήν έ-ποποίία αύτοΰ τού πολύχρονου άγώνος καί άπό τήν άλλη διαπιστώνουμε τή σημερινή άφωνία καί άδράνεια καί άπραξία τού Άγίου’Όρους.

Ό Άγιος Ίερομάρτυς Κοσμάς ό Αίτωλός ό ίσαπόστολος. Τοιχογραφία στο Ιερό Ησυχαστήριο Αγίου Ίωάννου τοΰ Θεολόγου, Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

"Αγιος Αθανάσιος ό Αθωνίτης, ίδρυτήςτής Μονής Μεγίστης Λαύρας, θεμελιωτής τοϋ άγιορείτικου μοναχισμού. Τοιχογραφία Μ. Πανσέληνου, Πρωτάτον,“Αγιον Όρος.

Τά καινοφανή καί άντορθόδοξα οίκουμενιστικά άτοπήματατοϋ Οικουμενικού Πατριάρχου Άθηναγόρα καί του διαδόχου του Πατριάρχου Δημητρίου —των δεκαετιών 1960-1980— προκάλεσαν πραγματική έξέγερση στό'Άγιον’Όρος, ή όποια εφθασε έως καίτήν πολυετή διακοπή τής μνημονεύσεώς τους, όπως ορίζουν ή διδασκαλία των άγιων καί θεοφόρων Πατέρων μας, οί θεόπνευστοι ιεροί Κανόνες καί ή άπαρασάλευτος ιερά Παράδοση τής Εκκλησίας μας.

Ανάλογα άτοπήματα, άντιεκκλησιαστικά καί άντορθόδοξα, πραγματοποιούνται καί στις ήμερες μας καί μάλιστα κατά συρροήν άπό τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, ό όποιος συνεχίζει συνειδητά καί συστηματικά τήν άκολουθούμενη τακτική των προκατόχων του. Δυστυχώς, όμως, έμεΐς οί σύγχρονοι άγιορεΐτες μοναχοί δέν άκολουθοΰμε τήν γραμμή τών προκατόχων μας. Δέν άκολουθοΰμε τήν πορεία τών Άγιων μας, τών μαρτύρων, τών ομολογητών τής πίστεως καί τών άγιασμένων καί σεβασμίων Γερόντων μας. Άντιθέτως σιωπούμε καί κωφεύουμε, άδρανουμε καί εφησυχάζουμε έπιδεικνύοντας μία συμπεριφορά παντελώς ξένη καί άντίθετη προς τά μοναχικά είωθότα καί τις παρακαταθήκες τών Άγιων Πατέρων καί Γεροντάδων μας.

Αύτός ό συγκλονισμός μας, μας οδήγησε στήν άπόφαση νά άντλήσουμε τήν θεολογική καί έκκλησιολογική επιχειρηματολογία, τήν άποφασιστικότητα καί τήν μαχητικότητα πού κατέγραψαν σέ αύτά τά κείμενα καί άνέπτυξαν ενεργώντας κατά τής επιβουλής καί έπιβολής τής αίρέσεως ή Σύναξη τής Ίεράς Κοινότητος τοΰ Άγιου Όρους, οί Ιερές Μονές, οί άγιοι Καθηγούμενοι καί Γέροντες, οί άγιορεΐτες Μοναχοί. Τά άναδημοσιεύουμε έδώ ώς παρακίνηση καί πρόσκληση καί σάλπισμα προς τήν άγιορείτικη Μοναστική Πολιτεία σήμερα εις τόν ύπέρ τής άκεραιότητος τής Εκκλησίας του Χρίστου καί ύπέρ τής αύθεντικότητος τής’Ορθοδόξου Πίστεώς μας άγώνα, ώς άπαράμιλλα όπλα καί άνεξάντλητα έφόδια αύτοΰ τοΰ άγώνος στή σημερινή άπειλή τοΰ έκλατινισμοΰ, τοΰ έξουνιτισμοΰ και της συγκρητικής διαβρώσεως της Ορθοδοξίας μας

«Ή Κοίμησις τήςΎπεραγίας Θεοτόκου», έργον Θεοφάνουςτοϋ Κρητός. Τοιχογραφία τοϋ Καθολικού της Ίερας Μονής Σταυρονικήτα Άγίου Όρους. τής συγκρητιστικής διαβρώσεως τής Άγιας ’Ορθοδοξίας μας.

Στην προσπάθεια αύτή, άλλωστε, μάς καλεΐ καί ή προτροπή του υπομνήματος που συνέταξε ή έπί τών Δογματικών Ίεροκοινοτική Επιτροπή:

«Ό πιστός ’Ορθόδοξος λαός έχει ύποχρέωσι νά διατηρή γρηγορούσα έκκλησιαστική συνείδησι καί δογματική εύαισϋησία, ιδίως οί Μοναχοί, οί όποιοι άπό την φύσι τής μοναχικής μας κλήσεως έχουμε αύξημένη εύαισϋησία γιά τήν άκεραιότητα τής Ορθοδόξου Πίστεως καί τής έκκλησιαστικής Παραδόσεως, έφ' όσον "έργον Μοναχού τό μηδέ τό τυχόν άνέχεσθαι καινοτομεΐσθαι τό Εύαγγέλιον"». Ή καλή αύτή άνησυχία σημαίνειτήν έπαγρύπνησι άπέναντι σέ κάθε νεωτεριστική γνώμη ή ένέργεια, πού δεν είναι σύμφωνη πρός τήν εύσέβεια τήςΈκκλησίας (Έφ. 4, 14)· Αύτή είναι ή λειτουργία του ύγιοΰς έκκλησιαστικοϋ αισθητηρίου καί κριτηρίου, όπως τό βεβαιώνει ή μακραίωνη Παράδοσις τής Εκκλησίας καί τό τονίζει μέ πολλή έμφασι ή Πατριαρχική Εγκύκλιος του 1848.

Ό λαός, τό σώμα τήςΈκκλησίας, πράγματι «θέλει τό θρήσκευμα αύτοϋ αιωνίως άμετάβλητον καί όμοειδές τω των πατέρων αύτού», γι' αύτό «παρ' ήμιν ούτε Πατριάρχαι ούτε σύνοδοι έδυνήθησάν ποτέ είσαγαγειν νέα» (Υπόμνημα ΆγίουΌρους, περί τής συμμετοχής τής’Ορθοδόξου Εκκλησίας στό Παγκόσμιο Συμβούλιο’Εκκλησιών Άγιον’Όρος, Φεβρουάριος 2007. 

Στό παρόν τεύχος συμπεριλαμβάνουμε καίρια καί χαρακτηριστικά άποσπάσματα αύτών τών κειμένων, πού ή σημασία καί ή σπουδαιότητά τους τά καθιστούν άστασίαστα καί άπαρασάλευτα σημεία άναφοράς τής έπιχειρηματολογίας καί τής διεξαγωγής τού άγώνος, όπως καί κάποια άκόμη πολύ κατατοπιστικά άρθρα.

Προσευχόμαστε εις τον Κύριο καί Θεό μας’Ιησού Χριστό διά πρεσβειών τής Κυρίας μας Θεοτόκου, πού σκεπάζει καί προστατεύει τό Περιβόλι της, καί δι' εύχών τών άγιων Πατέρων καί όσιων Αγιορειτών, νά οίκονομήσειτήν προσπάθειά μας. Ελπίζουμε —μέ τήν βοήθεια καλών άδελφών που άναλαμβάνουν τήν δαπάνη τής έκδόσεως— νά κυκλοφορήσει αυτό τό τεϋχος ευρέως, τόσο εντός όσο καί εκτός του Άγιου Όρους.

Ελπίζουμε καί ευχόμαστε ή προσπάθειά μας αυτή, ή όποια γίνεται χωρίς καμμία ιδιοτέλεια ή σκοπιμότητα νά εϋρει εύήκοα τά ώτα των άγιων Καθηγουμένων μας καί των Γερόντων μας, ώστε —παραδειγματιζόμενοι άπό τό όρθόδοξο-μαρτυρικό φρόνημα καί τήν όρθόδοξη-άγιοπατερική στάση του Άγιου Όρους κατά τό άπώτερο καί νεώτερο παρελθόν— οί έπικεφαλεΐς τής άγιορείτικης Μοναστικής Πολιτείας μας, νά τεθούν καί πάλι ταγοί των Αγιορειτών άλλά καί ολοκλήρου τής Εκκλησίας μας.

Ή ήγετική παρουσία καί μαρτυρία του Άγιου Όρους γίνεται άκόμη πιο άναγκαία στούς συγχρόνους καιρούς τής παγκοσμιοποιήσεως, τής Νέας Εποχής, των παναιρέσεων του άλαζονικοϋ Παπισμού καί τού συγκρητιστικοϋ Οίκουμενισμοϋ, πού άκάθεκτες προελαύνουν καί μέ γεωμετρική πρόοδο άλώνουν χωρίς ούσιαστική άντίσταση τό ένα μετάτό άλλο τά προπύργια καί τά κάστρα τής ΆγίαςΌρθοδοξίας μας, τά ταμπούρια καί τούς προμαχώνες τής Ρωμηοσύνης μας!...

 Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ ό Θεός ήμών, ή αύτοαλήθεια καί ή αιώνιος πηγή άληθείας, διά πρεσβειών της Ύπεράγνου Κυρίας ήμών Θεοτόκου καί άειπαρθένου Μαρίας, του όσιου πατρός ήμών Αθανασίου του Αθωνίτου, του άγιου όσιομάρτυρος Κοσμά τού «πρώτου» καί πάντων τών ομολογητών καί μαρτύρων, τών υπέρ τής πίστεως έπί Βέκκου έν τώ Άγιωνύμω Ορει μαρτυρησάντων, κράτησον καί ήμάς τούς έλαχίστους έρηρεισμένους εις τήν άποστολοπαράδοτον πίστιν καί άξίωσον νά τηρήσωμεν ταύτην άκαινοτόμητον καί άπαρασάλευτον δίδοντες καθ' ήμέραν τήν πεπαρρησια-σμένην ομολογίαν καί μαρτυρίαν της Πίστεως. Αμήν.

Οί   Άγιοι Οσιομάρτυρες υπό Λατινοφρόνων μαρτυρήσαντες  

Μεγαλυνάριον  Ανωνύμου μοναχού.

Δεΰτε άνυμνήσωμεν εύλαβώς, πατέρας όσιους, τής έν Άθω διατριβής, τούς τήν Βέκκου βίαν, άνδρείως καθελόντας, καί πίστιν τήν αγίαν, έν’ΆΘω σώσαντας.

Τό'Άγιον Όρος, έκτος άπό Όσιους καί άσκητές Άγιους καί Πατέρες της Εκκλησίας μας, άνέδειξε καί πλήθος Όσιομαρτύρων καί Νεομαρτύρων. Ή ύπεράσπιση μέχρι θανάτου τής’Ορθοδόξου Πίστεως, χωρίς καμμία ύποχώρηση καί παραχώρηση, συνόδευε πάντοτε τους άσκητικοϋς καί νηπτικούς άγώνες τους, άφοΰ «ούδέν ώφελεΐ βίος ορθός δογμάτων διεστραμμένων» ('Άγ.Ίωάννης Χρυσόστομος).

Έτσι, όταν τό 1274, στη Σύνοδο τής Λυών ό Αύτοκράτορας Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος (1261-1282) ύπέγραψε ψευδοένωση μέ τούς Λατίνους, προκειμένου νά έξασφαλίσει τήν πολιτική ύποστήριξη του Πάπα καί νά μπορέσει νά άνασυγκροτήσει τήν άποδιοργανωμένη άπό τήν λατινική κατοχή Βυζαντινή Αύτοκρατορία, οί Αγιορείτες άντέδρασαν, όπως άλλωστε καί ή πλειοψηφία του κλήρου καί του λαού.

Κατ' άρχήν έστειλαν γενναία ομολογιακή έπιστολή προς τον Αύτοκράτορα καί τήν Σύνοδο των Ιεραρχών, άφοΰ είχε, έν τω μεταξύ, έξοριστεΐ ό Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως "Αγιος Ιωσήφ. Σ' αύτήν έπικρίνουν μέ παρρησία τις παπικές καινοτομίες, χαρακτηρίζουν τόν πάπα «αιρετικό» καί «άπόστολο του σατανά», τούς δέ Λατίνους «άθεους», ένώ έκδηλώνουντήν άπορία τους «πώς άρα καί προσδεκτέοι καί ένωτέοι τω άμωμήτω καί όρθοδόξω σώματι τής άγιας καθολικής καί άποστολικής του Χριστού Εκκλησίας» (Οί άγώνες των μοναχών υπέρ τής ’Ορθοδοξίας, Ιερά Μονή Όσιου Γρηγορίου Άγιου Όρους, Άγιον Όρος, 2003).

Ταυτόχρονα διέκοψαν κάθε έκκλησιαστική κοινωνία μέ όσους ένώθηκαν καί άποδέχτηκαν τούς Λατίνους.

Ό Μιχαήλ Η', άποφασισμένος νά έπιβάλειτήν ένωση μέ κάθε τρόπο, σέ συνεργασία μέ τόν Λατινόφρονα ΠατριάρχηΊωάννη ΙΑ' Βέκκο (1275-1282) στράφηκε μέ μανία έναντίον των Αγιορειτών. Οίδύο λατινόφρονες ήγέτες’Εκκλησίας καί Πολιτείας μετέβησαν στο'Άγιον Όρος μέ παπική έπικουρία γιά νά άναγκάσουν τούς Αγιορείτες νά δεχθούν τήν ένωση.

Οί Μονές Μεγίστης Λαύρας καί Ξηροποτάμου ύπέκυψαν πρός στιγμήν στήν βία τών Λατινοφρόνων καί άποδέχτηκαν τήν βδελυρή ψευδοένωση.

Οί Μοναχοίτής Μονήςτών Ίβήρωνάντιστάθηκαν μέ άκαμπτο καί άδιάλλακτο φρόνημα.’Ήλεγξαν μέ αύστηρότητα και  παρρησία τόν δυσσεβή βασιλέα καί τούς όμόφρονές του ώς αιρετικούς καί παράνομους. Ό Μιχαήλ έξοργίσμένος έδωσε έντολή στούς στρατιώτες του νά βάλουν σ' ένα πλοίο τούς μοναχούς πού κατάγονταν άπό τήνΊβηρία καί άφοΰ ξανοιχτούν στό πέλαγος νά τό βυθίσουν μαζί μέ τούς επιβάτες του. ‘Ετσι  οί άγιοι Όσιομάρτυρες έλαβαν τόν στέφανο τού μαρτυρίου έπισφραγίζοντας μέτή θυσία τους τήν όλη όσιακή βιωτή τους. Τούς Αγίους  Ίβηρίτες Όσιομάρτυρες έορτάζουμε στις 13 Μάίου.

Άπολυτίκιον τών Αγιορειτών Όσιομαρτύρων

Ανωνύμου μοναχού.

Ήχος πλ.δ'. Ταχύ προκατάλαβε.

Κοσμάν «Πρώτον» μέλψωμεν, σύν Ζωγραφίταις στερροΐς, πατέρας Θεόφρονας, Βατοπαιδίου Μονής, Ίβήρων προμάχους τε. Ούτοι γάρ όπλισθέντες, τω Σταυρώ του Κυρίου, άντέστησαν τή του Βέκκου, λατινόφρονι πλάνη, όπλΐται ’Όρους τοϋ’Άθω, όφθέντες καί μάρτυρες.

Εικόνα των Αγιορειτών Όσιομαρτύρων των έπί Λατινόφρονος Πατριάρχου’Ιωάννου ΙΑ' Βέκκου καί Αύτοκράτορος Μιχαήλ Η' Παλαιολόγου διά μαχαίρας, πυρός, πνιγμού καί άγχόνης μαρτυρησάντων «επόμενοι τοΐς άγίοις πατράσι», άρνούμενοιτήν ψευδοένωση τής’Ορθοδόξου ’Εκκλησίας μετά των αιρετικών Ρωμαιοκαθολικών εις τήν Σύνοδο τής Λυών, πού ύπεγράφη άπό αύτούς τό 1274· "Εργο Μιχαήλ μοναχού.

           

Οί λατινόφρονες συνεχίζοντας τήν καταστροφική έπιδρομή τους έφθασαν στή Μονή Βατοπαιδίου, άλλα καί έκεΐ άντιμετώπισαν ισχυρή άντίδραση. Αφού κατάλαβαν πώς δέν ύπήρχε περίπτωση νά λυγίσουν τούς μοναχούς πού άντίκρυσαν ώς άκλόνητους βράχους τής Πίστεως, άρχισαν νά τούς κακοποιούν. Τέλος έσυραν έξω τόν άγιώτατο προηγούμενο Όσιο Εύθύμιο καί δώδεκα άπό τούς μοναχούς καί τούς άπηγχόνισαν.Ή μνήμη αύτώντών Βατοπαιδινών όσιομαρτύρων έορτάζεται στις 4’Ιανουαρίου.

Έπειτα άπό όλα αύτά καί ένώ οί Λατινόφρονες συνέχιζαν νά λεηλατούν τά πάντα στό πέρασμά τους, έφθασαν στή Μονή τού Ζωγράφου.

Οί μοναχοί τής Μονής Ζωγράφου, είχαν ειδοποιηθεί άπό όραμα τής Παναγίας γιά τόν έπερχόμενο κίνδυνο. Ένας μοναχός πού άσκήτευε σε κοντινό κελλί, τήν ώρα πού διάβαζε τούς Χαιρετισμούς τής Παναγίας, ακούσε τή φωνή τής Θεομήτορος έπιτακτική: «Άπελθών ταχέως εις τήν Μονήν, άνάγγείλον εις τούς άδελφούς καί τόν Καθηγούμενον ότι οί έχϋροί έμοΰ τε καί τού Υιού μου έπλησίασαν. Όσης λοιπόν ύπάρχει άσϋενής τω πνεύματι, έν ύπομονή ας κρυφϋή, έως ότου παρέλθει ό πειρασμός. Οί δέ έπιϋυμουντές μαρτυρικούς στεφάνους άς παρα-μείνωσιν έν τή Μονή. "Άπελθε λοιπόν ταχέως».

Κάποιοι άπό τούς μοναχούς φοβισμένοι κατέφυγαν στά γύρω βουνά. Οί ύπόλοιποι κλείσθηκαν μέσα στόν πύργο τής Μονής. Άπό έκεΐ ήλεγξαν μέ παρρησία τούς Λατινόφρονες ώς αιρετικούς καί παράνομους. Τότε ό βασιλέας έξοργισμένος διέταξε καί τούς έκαψαν ζωντανούς μαζί μέ τόν πύργο πού χρησίμεψε σάν άχυρό τους. Έτσι κέρδισαν καί αύτοί τόν στέφανο τού μαρτυρίου. Τά όνόματά τους είναι Θωμάς, ήγούμενος τής Μονής, Βαρσανούφιος,

Κύριλλος, Μιχαήλ, Σιμών, Ίλαρίων, Ίώβ, Κυπριανός, Σάββας, Ιάκωβος, Μαρτινιανός, Κοσμάς, Σέργιος, Μηνάς, Ίωάσαφ, Ίωαννίκιος, Παύλος, Αντώνιος, Ευθύμιος, Δομετιανός, Παρθένιος. Μαζί τους μαρτύρησαν καί τέσσερεις λαϊκοί, των όποιων δεν διεσώθηκαν τά ονόματα. Ή μνήμη των Ζωγραφιτών Όσιομαρτύρων έορτάζεται στις 22 Σεπτεμβρίου.

Άφοϋ ό Μιχαήλ άνεχώρησε άπό έκεΐ, έφθασε στήν κελλιώτικη Λαύρα των Καρεών, στήν όποια είναι έγκατεστημένη καί ή έδρα του Πρώτου του ΆγίουΌρους.Ό δέ Πρώτος, ό Κοσμάς καίοί συνασκητέςτου έναντιώθηκαν στον βασιλέα μέ γενναιότητα, έλέγχοντάς τον όπως καί οί προηγούμενοι Πατέρες. Ό βασιλέας έκανε έπίμονες προσπάθειες νά τούς μεταπείσει. Όλες όμως άπέβησαν άκαρπες καθώς καί έδώ οί μοναχοί άποδείχθηκαν σταθεροί καί άμετάπειστοι. Τά βασανιστήρια πήραν τη θέση των λόγων άλλά οί εύλογημένοι μοναχοί μέ όλο καί περισσότερη δύναμη ομολογούσαν την’Ορθόδοξη Πίστη ώς μόνη άληθινή καί σωτήρια.

’Έτσι διατάχθηκε καί γι' αύτοϋς ό θάνατος. Αγχόνη γιά τον Πρώτο "Οσιο Κοσμά καί σφαγή γιά τούς μοναχούς. Τό αίμα τών Άγιων σφράγισε καί έδώ την ομολογία τους καί μαζί μέ τις ψυχές τους άνέβηκε στο θρόνο τού Θεού ώς ή ύστατη αιματηρή θυσία τους.

Ή άνακομιδή τών λειψάνων τού όσιου Κοσμά τού Πρώτου έγινε στις 5 Δεκεμβρίου τού 1981 . Τότε εορτάστηκε καί γιά πρώτη φορά ή μνήμη τών Καρεωτών Όσιομαρτύρων καί έκτοτε καθιερώθηκε.

Οί'Άγιοι Όσιομάρτυρες πού μαρτύρησαν ύπό τών Λατινοφρόνων άποτελοΰν μιά συνέχεια στήν άλυσίδα τού μαρτυρικού καί άσκητικοΰ φρονήματος τής’Εκκλησίας Ή ομολογία καί μαρτυρία ύπέρ τής πίστεως είναι άδιάρρηκτα συνδεδεμένα μέ τό μοναδικό άγγελικό πολίτευμα καί άποδεικνύουν την ειλικρίνεια τών άσκητικών άγώνων καίτήν πιστότητα στήν’Ορθοδοξία καί την Παράδοση τής Εκκλησίας μας.

Ή θυσία τών Όσιομαρτύρων άποτελεΐ οδοδείκτη γιά τήν πορεία τών άνά τούς αιώνες μοναχών καί κυρίως τών Αγιορειτών, πού οφείλουν νά μή συμβιβαστούν ποτέ μέ όποιαδήποτε έκπτωση άπό τις άλήθειες τής πίστεως, έάν θέλουν νά είναι πραγματικά συνεχιστές τής Παραδόσεώς τους.

Κοντάκιον τών Όσιομαρτύρων

Ανωνύμου μοναχού.

Ήχος πλ.δ'. Τη Ύπερμάχω.

Λατινοφρόνων καθαιρέτας εύφημήσωμεν, Κοσμάν τον «Πρώτον», ’Όρους ”Αθω τό προτείχισμα, πυρικαύστους τε Ζωγράφου Χριστού όπλίτας, Βατοπαιδίου συνοδίαν τήν άήττητον, και Ίβήρων ούρανόσθενον όμήγυριν τούτοις κράζοντες χαίρετε στύλοι τής πίστεως.

Ό Οίκος

Τής Θεοτόκου τής φωνής καλώς άκούσαντες, έναπομεΐναι έν ταΐς ίεραίς Ύμών Μοναΐς προείλετε 'Όσιοι, καί μή εις τά όρη τού Άθωνος κρυβήναι' μή πεισθέντες δέ Μιχαήλ τώ Όγδόω τώ ούνιτίσαντι, καί πατριάρχη Βέκκω τώ περί τήν πίστιν άμαρτήσαντι, μέχρις αίματος τή δυσσεβεία άντέστητε Ζωγραφίται, Καρεώται, Ίβηρίται τε καί Βατοπαιδινοί πατέρες, όμολογηταί καί μάρτυρες δειχθέντες άκαταμάχητοι.'Όθεν τιμώντες τούς ιερούς Υμών άγώνας, τήν θείαν 'Υμών άρωγήν αίτούμεθα ένχρόνοις ομοίως άστάτοις τε καί πονηροΐς, ώς αν άντάξιοι διάδοχοι καί τέκνα Υμών δειχθώμεν, 'Ορθοδοξίας στερρώς έχόμενοι καί εύσθενώς ύπέρ αύτής άγωνιζόμενοι. Διό καί τήν ίεράνΎμών άπάντων μνήμην τιμώντες, εύλαβώς ήμΐν όμολογηταί καί μάρτυρες πατέρες, άναβοώμεν’χαίρετε στύλοι τής πίστεως.

«Ευλογημένη ή επί 700 χρόνια σπορά σου στην Αγιορείτικη γη»

Καρυές, ναός Πρωτάτου: Ό τάφος του Αγίου Όσιομάρτυρος Κοσμά τοϋ Πρώτου, τοϋ Βατοπαιδινοΰ.

Απόσπασμα άπό τήν ομιλία τοϋ μακαριστού Ηγουμένου τής Ίερας ΜονήςΌσίου Γρηγορίου, Άρχιμ. Γεωργίου Καφάνη, μετά τήν ανακομιδή των Λειψάνων τοϋ Όσιου Κοσμά τοϋ Πρώτου, τοϋ Βατοπαιδινοΰ, στό Καθολικό τοϋ Πρωτάτου. (18 Νοεμβρίου 198l)

Μακάριε καί Σεπτέ Πρώτε του Άγίου’Όρους,Ίερομάρτυςτοϋ Χρίστου Κοσμά, πρώτος στό ιερό διακόνηματοΰ Πρώτου τήςΊεράς Κοινότητος, πρώτος καί στό μαρτύριο καί τήν 'Ομολογία τοϋ Χριστού.

Πρώτος στην έδρα τοϋ Πρωτάτου, πρώτος καί στην άγχόνη καί τον θάνατο καί τον τάφο.

Τό πολύαθλο καί μαρτυρικό σου σώμα ώς πολύτιμο θησαυρό έκρυψε καί έφύλαξε ή Ίερά αύτή γη. Τώρα, μέ θεία νεϋσι, ώς άστήρ έωθινός άνατέλλεις πάλι στό Άγιώνυμο αύτό’Όρος καί στην άπανταχοϋ Εκκλησία τοϋ Θεοϋ, γιά νά φωτίσεις καί νά οδηγήσεις τις ψυχές μας στην άκλινή ομολογία τοϋ Θεανθρώπου Χριστοΰ.

Σφραγίζονται σήμερα τά στόματα όσων ήθέλησαν νά άμφισβητήσουν τήν ομολογία τών Αγιορειτών καί τήν μαρτυρική τους τελείωσι άπό τούς λατινόφρονες.

Χάρις στήν ίδική σου θυσία ήμπορεΐ ή ’Ορθόδοξος Εκκλησία καίτό'Άγιον’Όρος νά λέγουν πρός τόν σύγχρονο άνθρωπο «έρχου και ϊδε», τόν άληθινό Χριστό, τό πλήρωμα τής Αλήθειας Του καί τής Χάριτός Του, τόν όλο Χριστό, τήν Κεφαλή καί τό Σώμα Του. Ή φωνή σου ώς φωνή ύδάτων πολλών άκούγεται σήμερα.

Άπό τόν τάφο σου ένας μυστικός ποταμός άναβλύζει, τοϋ όποιου τά όρμήματα εύφραίνουν τήν Πόλιτοϋ Θεοϋ, τήν Άγια άνά τήν οικουμένην ’Ορθόδοξον Καθολική Εκκλησία.

Εύλογημένη ή άσκησίς σου. Εύλογημένη ή ομολογία σου. Ευλογημένος ό μαρτυρικός σου θάνατος. Εύλογημένη ή έπί 700 χρόνια σπορά σου στήν Άγιορειτική γή.

Εύλογημένη καί ή φανέρωσίς σου στούς δύσκολους γιά τόν κόσμο καίτήν’Εκκλησία καιρούς μας. Τό 'ΆγιονΌρος στό πρόσωπό σου καί στά πρόσωπα τών άλλων άγιων Αγιορειτών όσιομαρτύρων τών έλεγξάντων τούς Λατινόφρονες δεν συνεβιβάσθη ούτε συμβιβάζεται.

Ή άγχόνη σου έπιβάλλει καί σέ μάς νά άνανεώσουμε σήμερα τήν ομολογία τήν ίδική σου καί τών λοιπών όσιομαρτύρων, όντες διάδοχοί σας καί συνεχισταί τής παραδόσεώς σας.

Ομολογοϋμε, λοιπόν, όπως έγραψαν οί Άγιορεΐται πρός τόν λατινόφρονα Αύτοκράτορα Μιχαήλ Η’ τόν Παλαιολόγο, λήγοντος τοϋ 13ου αίώνος, ότι «πάσα ή του Χριστοΰ και Θεοϋ ημών ποίμνη εν σώμά έστιν, ύπό μιας κεφαλής διοικούμενον, ός έστι Χριστός Ιησούς».

Άρχιμ. Γεώργιος Καψάνης

Ή  Διαχρονική 'Ομολογιακή Μαρτυρία τού   Αγίου Ορους καί ή σημερινή άπουσία και σιωπή του

Παναγία ή Προαγγελομένη  Ιερά Μονή Ζωγράφου.

Κατά τήν παράδοση είναι ή εικόνα πού ένημέρωσε τόν μοναχό πού διάβαζε τόν Άκάθιστο'Ύμνο μπροστά Της γιά τόν έπικείμενο κίνδυνο άπό τούς λατινόφρονες, καί τόν έστειλε στή Μονή Ζωγράφου νά προειδοποιήσει τούς έκεΐ μοναχούς.

Τό Αγιον Ορος ώς άκρόπολη Ορθοδοξίας καί    θεματοφύλακας της Πίστεως

Τό'ΆγιονΌρος διετήρησε άνέκαθεν την αύτοσυνειδησία του δτί «παραμένει Χάριτι Χρίστου πιστός θεματοφύλαξ τής άγιας 'Ορθοδόξου πίστεως, τήν όποια οί ϋεοκήρυκες Απόστολοι παρέδωσαν στήν Εκκλησία καί οί ϋεοφόροί Πατέρες μας με άγιες Οικουμενικές Συνόδους διετήρησαν διά των αιώνων άπαραχάρακτη» (Υπόμνημα Άγίου’Όρους, Ο.Τ., άρ. φ. ι801,9-10-2009).Ή στάση του στά ζητήματα τής πίστεως υπήρξε πάντοτε σύμφωνη προς τήν  «μακράν παράδοσίν του ώςΆκροπόλεως τής Ορθοδοξίας, άλλά καί προς τάς εύϋύνας ήμών των Αγιορειτών ώς άγρύπνων φρουρών, τής αί-ματοβαφοΰς καί άγιας πίστεως τών Πατέρων... καί έν έπιγνώσει τής εύϋύνης ότι εϊμεθα συνεχισταί τών άγώνων τών έιτι Βέκκου μαρτυ-ρησάντων άγιων Πατέρων» (Απαντητική Επιστολή Ί. Μ. Ξενοφώντος, Ο.Τ., άρ. φ. 128,1-11-1970).

Τό' ΆγιονΌρος διετήρησε, έπίσης, άνέκαθεν τήν άπόλυτη έπίγνωση τής ευθύνης του έναντι του ορθοδόξου πληρώματος, πού προσβλέπει πάντοτε σ' αύτό ώς θεματοφύλακα τής άκρι-βείας καί τής άληθείας τής ορθοδόξου πίστεώς μας.  «Αίσϋανόμεϋα βαρεία τήν εύϋύνη μας έναντι του πιστού λαού τής Εκκλησίας, ό όποιος προσβλέπει στον άθωνικό Μοναχισμό, ωσάν σέ άδιαπραγμάτευτο φύλακα τών ιερών Παραδόσεων», άνέφερε ή Ιερά Κοινότης σέ άνακοίνωσή της τόνΊανουάρκ) του 2007 (Ο.Τ., άρ. φ. 1672,12-1-2007).

Ή διακήρυξη αύτή ήταν ή έπιβεβλημένη στοίχιση μέ τούς άγωνιστές καί ομολογητές άγιορείτες πατέρες, πού όρθωσαν τό άνάστημά τους καί άντιστάθηκαν σθεναρά στόν πρωτεργάτη τών άντορθοδόξων οίκουμενιστικών παρεκτροπών τον Πατριάρχη Άθηναγόρα, τού όποιου οί άγιορείτες διέκοφαν τότε τό μνημόσυνο.  «Ημείς σεβόμεθα -διεκήρυσσαν οί πατέρες μας- καί έμμένομεν πιστοί εις όσα δόγματα έθέσπισαν οί Θεοφόροι ήμών Πατέρες τών Επτά Οικουμενικών Συνόδων μέ τήν χάριν τού Άγιου Πνεύματος, καί παρελάβομεν ώς παρακαταθήκην ήμεϊς οί μεταγενέστεροι... τό 'Άγιον’Όρος δέν θά παρεκκλίνη ποσώς ούτε κατά κεραίαν τής Ορθοδόξου γραμμής τών Επτά Οικουμενικών Συνόδων, ούτε δέ καί θά μετάρη όρια α έθεσαν οί Θεοφόροι ήμών Πατέρες. Έχει πίκραν ιστορικήν πείραν τό Άγιον’Όρος, τοιούτων ένεργειών κατά τό παρελθόν, καί δι'αύτόν τον λόγον πρέπει νά είναι έπιφυλακτικόν εις τάς φιλοφρονήσεις ταύτας τής Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας... Σάς διαβεβαιούμεν δέ ότι εϊμεθα πρόθυμοι πάντοτε, έάν παραστή άνάγκη νά θυσιάσωμεν καί αυτήν ταύτην τήν ζωήν μας, ώς τούτο έπραξαν καί οί προκάτοχοι ήμών Άγιορείαι Πατέρες έπί Λατινόφρονος Πατριάρχου Βέκκου» (Ί. Μονή Άγιου Παύλου, Ο.Τ., άρ. φ. 71, Ιανουάριος 1967).

’Έκτοτε τό'Άγιον Όρος δέν σταμάτησε νά άγρυπνεί  καί νά παρακολουθεί μέ ιδιαίτερο ένδιαφέρον, άλλά καί άνησυχία τά τεκταινόμενα στά πλαίσια τών έπαφών καί τών διαλόγων μέ τούς έτεροδόξους. Δέν δίστασε δέ νά καταδεικνύει καί νά έλέγχει τις «παρεκκλίνουσες» ένέργειες, άκόμη κι’ άν αύτές προέρχονταν άπό τις κεφαλές τής ορθοδόξου Εκκλησίας.

Τόν Δεκέμβριο τοΰ 1988 ή Ιερά Κοινότης διαμαρτυρόμενη γιά τήν συμμετοχή του Πατριάρχου Δημητρίου στήν παπική λειτουργία του Βατικανού άναφέρει:  «Είναι εύλογον, Παναγιώτατε Δέσποτα, τό'Άγιον’Όρος να παρακολουθή τήν ζωήν τής Εκκλησίας, καί όσα πράττει Αύτη ώς Μήτηρ διά τά τέκνα της... Διά ταΰτα μετ' άδιαπτώτου ένδιαφέροντος παρακολουθεί τάς μετά τών έτεροδόξων σχέσεις καί είναι έπόμενον νά άνησυχή οσάκις αυται παρεκκλίνουσιν τής ορθοδόξου Έκκλησιολογίας καί Παραδόσεως» (Ο.Τ., άρ. φ. 772,15-1-1988).

Αυτή ή καλή άνησυχία, πού πάντοτε εξέφραζε τό'Άγιον Όρος, δυστυχώς, στις μέρες μας έχει άτονήσει καί δέν εκφράζεται με τον ’ίδιο σθεναρό καί άποφασιστικό τρόπο όπως στο παρελθόν. Μία άπλή άντιπαραβολή των κειμένων καί μία σύγκριση των θέσεων άποκαλύπτει τήν μεταβολή στήν άντιμετώπιση, τήν μετρίαση των άντιδράσεων, τήν χλιαρότητα στις τοποθετήσεις, τήν έφεκτικότητα στήν στάση, τον έφησυχασμό των συνειδήσεων.

Βιώνουμε στις μέρες μας μέ άκόμη πιο τραγικό τρόπο, δυστυχώς, τήν θλιβερή διαπίστωση του μακαριστοί) Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου:

«Πρέπει νά όμολογήσωμεν ότι έχομεν καί ήμεΐς τήν "κρίσιν" μας. Κρίσιν ποιμένων και θεολόγων. Δέν έχει, βεβαίως σημασίαν, αν τελικώς δέν θά δυνηθοΰν νά βλάψουν τήν Εκκλησίαν του Χρίστου. Βέβαιον όμως είναι, ότι φθείρουν τό ορθόδοξον φρόνημα του λαού μας καί στερεώνουν τούς αιρετικούς εις τάς πλάνας των. Αλλά έλησμονήσαμεν. Τό νά είναι τις 'Ορθόδοξος ποιμήν καί θεολόγος είναι μέγα πράγμα. "Γενναίας δεΐται ψυχής" κατά Χρυσόστομον. Που νά εϋρωμεν τούς γενναίους; Που είναι οί Πατερικοί; Πού οί Μάρτυρες τής πίστεως; Φοβούμεθα μήπως εύρισκόμεθα εις τάς έσχάτας ή μέρας.

           

»Άπαισιοδοξοΰμεν; Αλλά πώς νά έρμηνεύσωμεν τό φαινόμενον τής τόσον έκτεταμένης άφασίας, τής μειοδοσίας έν τή πίστει, τής άπουσίας ζήλου ύπέρ τής εύσεβείας, τής βαθείας σιωπής, ήτις διαδέχεται τά αιρετικά κηρύγματα «Ορθοδόξων» ποιμένων; πού είναι αί άστραπαί τής Ορθοδόξου θεολογίας;» (Ο.Τ., άρ. φ. 112, 10-2-1969).

«Εμείς οί ύπογράφοντες,ώς άπλοι άγιορεΐτες, έπαναλαμβάνουμε αύτά πού διεκήρυξε ή Ιερά Κοινότης τόν ’Ιανουάριο τού 2007 μετά τήν επίσκεψη τού Πάπα στο Φανάρι καί τήν συμμετοχή του στήν πατριαρχική λειτουργία καί τήν επίσκεψη τού μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου στό Βατικανό: "Επιθυμούμε οί Άγιορέίται καί άγωνιζόμεθα διά βίου νά φυλάξωμε τήν παρακαταθήκη των Άγιων Πατέρων μας. Περιφρουροΰμε ώς κόρην οφθαλμού τήν δογματική μας συνείδηση. Φοβούμεθα νά σιωπήσωμε, οσάκις τίθενται ζητήματα, πού άφορούν στήν παρακαταθήκη των Πατέ ρων"» (Ανακοίνωση Ίερας Κοινότητος Αγίου Όρους, Ο.Τ., άρ. φ. 1671,5-1-2007)

Άριστερά ό Πάπας Ίωάννης μέ τόν Οικουμενικό Πατριάρχη Άθηναγόρα, πού ξεκίνησαν τήν πραγματοποίηση των άποφάσεων τής Β' Βατικανής Συνόδου (1962-1964) για τόν έκλατινισμό καί έξουνιτισμό τής Αγίας’Ορθοδοξίας μας. Δεξιά ό Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος μέ τόν Πάπα Ίωάννη Βοϋτίλα, πού συνέχισαν τήν εφαρμογή αύτών των άποφάσεων.

«Φοβούμεθα νά σιωπήσωμε» καί σήμερα, όταν βλέπουμε όλα όσα οι προγενέστεροι μας άγιορεΐτες μοναχοί μέ ομολογιακό φρόνημα καί παρρησία άπεστρέφοντο καί κατεδίκαζαν, όχι μόνον νά έπαναλαμβάνονται, άλλά νά έχουν πλέον παγιωθεΐ ώς έκκλησιαστικό έθος καί κρατούσα άντίληψη.

«Φοβούμεθα νά σιωπήσωμε» καί έμεΐς σήμερα συμμεριζόμενοιτήν διαπίστωση του άρχιμ. Βασιλείου Γοντικάκη,όταν ώς ήγούμενος,τότε, της Ίεράς Μονής Σταυρονικήτα διέκοψε, μαζί καί μέ τήν συντριπτική πλειοψηφία των άγιορειτών, τό μνημόσυνο του Πατριάρχη Άθηναγόρα: «έπαύσαμεν τό μνημόσυνον, αίσθανθέντες ότι έξέλιπε παν περιθώριον ανοχής ή προθεσμία άναμονής» (Ο.Τ., άρ. φ. 142,15-6-1971).

«Φοβούμεθα νά σιωπήσωμε», όταν βλέπουμε νά έλλοχεύει ό κίνδυνος άκραίων άντιδράσεων καί διχοστασιών, που γεννά ή έλλειψη νηφάλιων, θεολογικών καί έμπεριστατωμένων τοποθετήσεων, όπως αύτές ποϋ πάντοτε έκανε τό'Άγιον’Όρος.

«Φοβούμεθα νά σιωπήσωμε», όσο βλέπουμε νά διογκώνεται τό καρκίνωμα πού μέ τόση ένάργεια περιέγραφε ό άρχιμ. Βασίλειος Γοντικάκης, «ό διπλούς κακοήθης όγκος: ένός έπιπολαίου οίκουμενισμοϋ, ό όποιος έκμεταλλευόμενος τήν γενικήν άνεδαφικότητα και τον περισπασμόν τής έποχής όμιλει διά ένώσεις καί συνομοσπονδιακήν συνύπαρξιν άγνοών και περιπαίζων τήν όντολογικήν βάσιν τής άληθείας και τού δόγματος και ένός τυφλού άνϋενωτισμού έγωϊστικής συσκοτίσεως καί δημιουργού απεριορίστων άλληλοαφοριζομένων παρατάξεων.

           

Ένω δε ή Εκκλησία δοκιμάζεται διά τής πολώσεως των άκραίων τούτων τάσεων καί χειμάζεται διά τού άκρωτηριασμοΰ τής γνήσιας μαρτυρίας της, καί ένω αί οίκουμενικαί μεγαλοστομίαι αύξάνουν, έντός τού εύσεβοϋςλαοϋ καί τού ϋεολογικού "λείμματος" κυοφορείται ή μυστική καί άκατάβλητος άντίδρασις. Εις τήν περίπτωσιν αύτήν εις διώξεται χιλιάδας, διότι δέν πρόκειται περί τής άτομικής του δυνάμεως, ή όποια δρα, άλλά περί τής φανερώσεως τής δυνάμεως ή όποια συνϋλςί καί λικμίζει τήν άνυπόστατον θρασύτητα των αιρέσεων. Δέν πρόκειται περί άνθρωπίνου πάθους, άλλά περί συμπλοκής τού έφημέρου, παροδικού καί αύτοκαταδικαστέου, προς τό αιώνιον καί άκατάβλητον τής άσαλεύτου βασιλείας τής Εκκλησίας. Έφ' όσον άδρανοΰν οί κατά πρώτιστον λόγον ύπεύθυνοι, διεγείρεται αύτή ή έσωτερική καί καθολική συνείδησις τής Εκκλησίας. Τήν εύθύνη έπωμίζεται ό φύλαξ τής ’Ορθοδοξίας, ό πιστός λαός, τού όποιου πάντοτε άνά τά πέρατα τής Οικουμένης καί διά των αιώνων «ή ψυχή καί ή καρδία είναι μία» (Ο.Τ., άρ. φ. 98,1-3-1969).

«Φοβούμεθα νά σιωπήσωμε» άναμένοντας μέ άγωνία νά ομιλήσουν «οί κατά πρώτιστον λόγον ύπεύϋυνοί», ή Ιερά Κοινότης μας, οί ήγούμενοί μας, οί Γέροντές μας, οί έπιφανεΐς καί προβεβλημένοι άγιορεΐτες θεολόγοι. Γι' αύτό καί άναδημοσιεύουμε έδώ όλες τις άπόψεις καί τις τοποθετήσεις τους, των παρελθόντων έτών, καθώς καί τά σύγχρονα οίκουμενιστικά άτοπήματα μέ τό άνάλογο φωτογραφικό ύλικό. Τά άναδημοσιεύουμε ώς έναυσμα καί παρότρυνση καί θερμή παράκληση νά άναλάβουν καί πάλι τόν ρόλο, πού ή ύπερχιλιόχρονη ιστορία του άγιωνύμου όρους τούς έχει άναθέσει, αύτόν του «άδιαπραγμάτευτου φύλακα των ιερών Παραδόσεων».

Ας άκολουθήσουμε τήν προτροπή του μακαριστού Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου:

«’Άς άφυπνισθώμεν. ’Άς στραφώμεν προς τούς Άγιους Πατέρας... Είναι φοβερά ή εύϋύνη των ποιμένων καί θεολόγων μας σήμερον έναντι του Θεού καί τής Εκκλησίας καί των αιρετικών.

«Άς βοηθήσωμεν τόν λαόν μας, διά νά κρατήση καί αύξήση τήν πίστιν του. Καί άς βοηθήσωμεν τούς άδελφούς μας, οϊτινες κατέστησαν άπό αιώνας αιρετικοί. Καί ό μόνος τρόπος βοήθειας είναι ή έπίδειξις ορθοδόξου βίου καί ορθοδόξου πίστεως. Ούτω μόνον θά άποδείξωμεν, ότι άγαπώμεν τόν Θεόν καί τόν άνθρωπον. Καί ούτω θά πείσωμεν, ότι έξω τής άγιας μας ’Ορθοδοξίας δέν ύπάρχει σωτηρία. Ούτω, λοιπόν, «λαμψάτω τό φως τού Χριστού έμπροσθεν των άνθρώπων...» (Ο.Τ., άρ. φ. 112,10-12-1969).

Ό σύγχρονος Οίκουμενισμός

Ο    σύγχρονος οίκουμενισμός έχει τις ρίζες του στις δύο πατριαρχικές έγκυκλίους του 1902 καί 1920 οί όποιες μέ αύθαίρετο καί αιφνιδιαστικό τρόπο καταργούν τήν πάγια έδώ καί αιώνες τακτική πού άκολουθούσε ή Εκκλησία μας στον διάλογο μέ τους έτεροδόξους. Επικρατεί πλέον μία νέα άντίληψη στην διεξαγωγή του διαλόγου που στηρίζεται σέ καθαρά κοινωνικά καί πολιτικά κριτήρια. Κάθε θεολογική άναφορά άπουσιάζει καί ό θεολογικός λόγος παραχωρεί τήν θέση του στήν κοινωνική πολιτική καί διπλωματία.

Ή εύχή καί έπιθυμία τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας νά έπανακάμφουν στους κόλπους Της οί άποκοπέντες άπό Αύτήν χριστιανοί λαμβάνει πλέον τήν μορφή τής έπιδίωξης γιά τήν έπίτευξη τής «ένώσεως των Εκκλησιών». Ή «ένωση» μετατρέπεται πλέον άπό εύχή σέ αύτοσκοπό μέ συνέπεια τήν συνειδητή καί ήθελημένη παράβλεψη όλων τών άρνητικών στοιχείων στήν προσπάθεια προσεγγίσεως τών ετεροδόξων.

Μέσα άπό άπαράδεκτους συγκερασμούς καί σχετικοποιήσειςτής άληθείας καί τών δογμάτων έπιβάλλεται μία ούνιτίζουσα διάσταση του οίκουμενισμοϋ, ή όποια παγιώθηκε στις μέρες μας καί στηρίζεται σέ καθαρά νεοεποχίτικη λογική. Μέ βάση αύτή τήν νεοεποχίτικη καί ούνιτίζουσα τακτική ή άλήθεια καί ή άκρίβειατής ορθοδόξου πίστεώς μας άπογυμνώνεται άπό τον άποκαλυπτικό καί σωτηριολογικό της χαρακτήρα, άφου έξομοιώνεται μέ τήν αίρεση, τήν όποια άναγνωρίζει ώς μία άλλη έκδοχή τής άληθείας.

Δυστυχώς αύτή ή ούνιτίζουσα νεοεποχίτικη διάσταση του οίκου με νισμοϋ άποτελεΐτήν βάση πάνω στήν όποια διεξάγονται όλοι οί διάλογοι μέ τούς έτεροδόξους άκόμη καί μέ τούς άλ-λοθρήσκους. Ό διάλογος μέ τούς παπικούς, ό διάλογος στά πλαίσια του Π.Σ.Ε. καί οί διαθρησκειακοί διάλογοι διεξάγονται μέ βάση πάντα αύτή τήν ’ίδια λογική.

Άναπαράγεται καί έπιβάλλεται, έτσι, ή ψευδοαλήθεια καί ό ψευδοχριστιανισμός τών ψευδοεκκλησιών, πού μέτόση ένάργειαπεριέγραφε ό σύγχρονος'Άγιος καί μεγάλος δογματολόγος τής Εκκλησίας μας Ιουστίνος Πόποβιτς: «Ό Οίκουμενισμός είναι κοινόν όνομα διά τούς ψευ-δοχριστιανισμούς, διά τάς φευδοεκκλησίας τής Δυτικής Εύρώπης. Μέσα του εύρίσκεται ή καρδιά όλων τών εύρωπαϊκών ούμανισμών, μέ έπικεφαλής τόν Παπισμόν."Ολοι δέ αύτοί οί ψευδοχρι-στιανισμοί, όλαι αί ψευδοεκκλησίας δέν είναι τίποτε άλλο παρά μία αϊρεσις παραπλεύρως εις τήν άλλην αϊρεσιν. Τό κοινόν εύαγγελικόν όνομά των είναι ή παναίρεσις» (Άρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, Ή 'Ορθόδοξος’Εκκλησία καί ό Οίκουμενισμός, έκδ.Ίερας Μονής Αρχαγγέλων Τσέλιε, σελ. 224).

Ό οίκουμενισμός τών ήμερών μας δέν στηρίζεται στήν δογματική άλήθεια, άλλά είναι απόλυτα άνθρωπομορφικός, άνθρωποκεντρικός, άπνευμάτιστος καί άθεολόγητος, όπως πολύ εύστοχα τόν περιγράφει ό μακαριστός Γέροντας Γεώργιος Καψάνης:

 «Ό Οίκουμενισμός όπως διεξάγεται σήμερον φαίνεται on έχει ούμανιστικόν-άνθρω-ποκεντρικόν χαρακτήρα καί όχι θεολογικόν καί πνευματικόν. Παραμερίζει τήν Πίστιν (δόγμα) καί τήν Παράδοσιν τής Εκκλησίας καί αποβλέπει περισσότερον εις πρακτικούς σκοπούς. Βλέπει τήν Εκκλησίαν κυρίως ώς ανθρώπινον ίδρυμα, τό όποιον ήνωμένον θά δυνηϋή νά άντιμετωπίση καλλίτερον τούς έχϋρούς του... Μόνον ό όλος Θεάνθρωπος ήμπορει νά σώση καί τόν όλον άνθρωπον. Έν όνόματι αύτού τού όλου Θεανθρώπου Χριστού καί τού όλου Σώματός Του, τής Ορθοδοξίας, δέν δυνάμεθα νά διαπραγματευθώμεν "έπί ϊσοις όροις" μέ τούς παραμορφωμένουςΧριστούς" τών δυτικών, Ρωμαιοκαθολικών καί Προτεσταντών» (Άρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, 'Ορθοδοξία καί Ούμανισμός-Όρθοδοξία καί Παπισμός, έκδ.Ίερας Μονής'Οσίου Γρηγορίου/ΆγιονΌρος 1996, σελ. 83-84).

Ό σύγχρονος οίκουμενισμός άρνούμενος νά θέσει τόν δάκτυλο έπί τόν τύπον τών ήλων καί έξαντλούμενος σέ μία έπιδερμική καί άναιμική άντιμετώπιση τών ούσιαστικών προβλημάτων καί τών θεολογικών διαφορών άδικεΐ περισσότερο άπό όλους τούς ’ίδιους τούς έτεροδόξους. Αύ τή ή άκατάσχετη άγαπολογία, ή άγωνιώδης μέριμνα νά μήν ειπωθεί τίποτε κακό ή δυσάρεστο, ή διαρκής φροντίδα νά είμαστε ευχάριστοι, οί κοσμικού τύπου ψευτοευγένειες καί ό στρουθοκαμηλισμός φανερώνουν περισσότερο άφέλεια, παρά ύπεύθυνη άνημετώπιση καί συμπεριφορά.

«Πολλοί μιλάνε γιάτήν αίρεση, αρκετοί γράφουν γιάτήν αίρεση, άλλα λίγοι είναι έκεϊνοι πού έχουν γευτεΐτήν πίκρα τής αίρεσης, καί ακόμα ελάχιστοι είναι αυτοί πού την έζησαν καί έχυσαν αίμα για νά απελευθερωθούν άπό τήν αιχμαλωσία της.Ή αίρεση είναι τρόπος ζωής, είναι μεγάλη φυλακή, είναι άσθένεια ψυχική άλλα καί σωματική»: Πρωτ. π. Αθανάσιος Χενέί'ν, ορθόδοξος -πλέον- ίερεϋς τήςΊ.Μ.Πειραιώς.Έπί 15 χρόνια προϊστάμενος τής ΚοπτικήςΈκκλησίας Αθηνών.

Ό π. Αθανάσιος Χενείν μεταστράφηκε στήν’Ορθοδοξία μετά άπό τήν συνάντηση τού Γέροντος Άρχιμ. π. Γεωργίου Καψάνη, Καθηγουμένου τής Ί.Μ.Όσιου Γρηγορίου, μέτόν Κόπτη-Μονοφυσίτη Μητροπολίτη Bishoy.

'H συνάντηση έγινε τήν πρώτη Ίουνίου 2003, σέ Μετόχι τής Μονής κοντά στην Αθήνα καί ό π.. Αθανάσιος ήταν ό μεταφραστής. Κράτησε πάνω άπό δύο ώρες καί διαπίστωσε ότι ό Κόπτης Μητροπολίτης δέν μπόρεσε οϋτε νά καταλάβει, ούτε νά έξηγήσει, οϋτε νά άπαντήσει στά θεολογικά καί χριστολογικά τεκμηριωμένα επιστημονικά έρωτήματα τού γέροντα π. Γεωργίου. «Τότε καί μέσα στην ιστορική αύτή συνάντηση, άρχισε ή άντίστροφη μέτρηση τής μεταστροφής μου στους κόλπους τής’Ορθοδοξίας», ομολογεί ό ίδιος.

Μιά τέτοια τακτική πόρρω άπέχει άπό τήν άληθινή καί έμπονη άγάπη προς τούς ετερο δόξους άδελφούς μας. Όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ό Προηγούμενος τής ΜονήςΊβήρων άρχιμ. Βασίλειος Γοντικάκης, «Οί Πατέρες τής Εκκλησίας, πού φάνηκαν "σκληροί" στη διατήρησι του "Δόγματος" είναι έκεϊνοι πού άγάπησαν περισσότερο άπό κάθε άλλον τον άνθρωπον. Γιατί γνώρισαν τά άπύϋμενα βάθη του καί δέν θέλησαν ποτέ νά τον κοροϊδέψουν μέ τις συναισθηματολογίες έφήμερης καί άνύ-παρκτης άγάπης, άλλά τον σεβάστηκαν προσφέροντάς του τό Εύαγγέλιο τής Αλήθειας, πού χαρίζει τή μακαρία έν Άγίω Πνεύματι ζωή» (Ο.Τ., άρ. φ. 98,1-3-1969)·

           

Μέ τήν ίδια άληθινή καί έμπονη άγάπη προς όλους τούς χριστιανούς ό μακαριστός Γέροντας Γεώργιος Καψάνης έκφράζειτά αισθήματα καίτό διαχρονικό φρόνημα του Άγίου Όρους:

 «Αίσθανόμεθα τον οίκουμενισμόν ώς κάτι πού άπομακρύνει τήν ένωσιν καί μάλιστα τόσον τήν άπομακρύνει όσον φαίνεται νά τήν φέρη πλησίον μας.  Άγαπώμεν τούς έτεροδόξους χριστιανούς καί δι αύτό θέλομεν μίαν πραγματικήν καί άγίαν ένωσιν μαζί των. Δέν θέλομεν μίαν συνύπαρξιν ή μίαν άνοχήν ή μίαν ποικιλίαν «πίστεων», διότι αύτό δέν είναι ή άγάπη τού Χριστού, ούτε άσφαλής καί διαρκής ένωσις εις τήν άγίαν Τριάδα.  Θέλομεν νά πιστέύω-μεν ό,τι κοινωνούμεν καί νά κοινωνούμεν ό,τι πιστεύομεν, τον Θεάνθρωπον Χριστόν, ολόκληρον εις ολόκληρον τό Σώμα Του. / Ούτε θέλομεν νά προδώσωμεν τον άνθρωπον, πού άναμένει τήν σωτηρίαν του άπό τον όλοι Θεάνθρωπον.  Δι αύτό ήμποροϋμεν νά όμολογήσωμεν, ήμ-ποροϋμεν καί νά άποθάνωμεν, άλλ' όχι καί νά συμβιβασθώμεν.  Δέν δυνάμειJa άλλως τε νά όμιλήσωμεν άλλως. Αύτό πού ζώμεν καί αύτό πού παρελάβομεν, μάς άναγκάζει νά όμιλήσωμεν κατ' αύτόν τον τρόπον.  Έάν μάλιστα ήμεϊς ώςΆγιορεϊται όμιλήσωμεν διαφορετικά άπ' ό,τι ώμίλησεν ό άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς, οί μή συλλειτουργήσαντες μέ τούς Λατινόφρονας καί θανατωθέντες Άγιορεΐται, ό όσιος Νικόδημος καί οί λοιποί Πατέρες μας, οί ένάσκήσει καί άθλήσει διαλάμψαντες, τούτο θά είναι Θεού έγκατάλειψις. Καί τά όστά μας θά διασκορπισθοΰν μέ τά όστά των άνθρωπαρέσκων» (Άρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, ’Ορθοδοξία καί Ούμανισμός-Όρθοδοξία καί Παπισμός, έκδ.Ίερας Μονής Όσίου Γρηγορίου, ΆγιονΌρος 1996, σελ. 84-85).

Τά οίκουμενιστικά ανοίγματα των  Οίκουμενικών  Πατριαρχών και η στάση τού Αγίου  Όρους

Πρωτεργάτης των συγχρόνων οίκουμενιστικών άνοιγμάτων του Οίκουμενικού  Πατριαρχείου ύπήρξε ό Πατριάρχης Άθηναγόρας. Eίvαι σε όλους γνωστό  καί καταγεγραμμένα τά τραγικά ολισθήματα του Πατριάρχου Άθηναγόρα στά θέματα τής πίστεως. Μέ μία σειρά άπό πρωτόγνωρες καί ρηξικέλευθες άποφάσεις καί ένέργειες άνέτρεψε μέ συνοπτικές διαδικασίες κάθε δεδομένο τής’Ορθοδόξου Έκκλησίας.Άνέτρεψε ιερούς κανόνες, συνοδικότητα, άγιοπατερική παράδοση, δογματική καί έκκλησιαστική συνείδηση.

Συνέπεια όλων αύτών ήταν ή διακοπή τού μνημοσύνου του Πατριάρχου Άθηναγόρα άπό τους άγιορεΐτες πατέρες. «Η διακοπή του Μνημοσύνου άποτελεΐ άρνησιν και πράξιν άντιστάσεως, έν όψει διαγραφομένου κινδύνου», τόνιζε ή Ιερά Κοινότης του Άγιου Όρους σέ έπιστολή της πρός όλες τις άγιορείτικες Μονές άπό τις όποιες ζητούσε τις άπόψεις τους (Ο.Τ., άρ. φ. 127,10-10-1970).

Ό Οικουμενικός Πατριάρχης Άθηναγόρας μέ τόν Πάπα Ίωάννη ΣΤ' κατά τήν συνάντησή τους στάΊεροσόλυμα τόν’Ιανουάριο τοϋ 1964. Ήταν ή πρώτη συνάντηση μεταξύ’Ορθοδόξου Πατριάρχη καί Πάπα τοϋ Βατικανού άπό τό Σχίσμα τοϋ 1054- Στή συνάντηση αύτή έγινε όχι μόνο ή άρση των άναθεμάτων, άλλά καί ή άρση τής άκοινωνησίας μεταξύ Ορθοδόξων καί Παπικών!...

Στις άπαντητικές τους έπιστολές οί άγιορείτικες Μονές διετράνωναν τήν σταθερότητά τους στην συνέχιση τής διακοπής του μνημοσύνου του Πατριάρχου Άθηναγόρα.

Αύτό όμως πού συνήθως περνά άπαρατήρητο καί μένειάσχολίαστο ειναιτό γεγονός ότι πολλοί άγιορεΐτες καί άρκετές Ιερές Μονές συνέχισαν τήν διακοπή τού μνημοσύνου καί τού μακαριστού Πατριάρχου Δημητρίου, καθώς έκεΐνος δήλωνε ότι θά συνεχίσει τήν τακτική τού προκατόχου του Άθηναγόρα.

«Έμμένομεν εις τήν πιστήν τήρησιν τής άποφάσεως τής Εκτάκτου Διπλής Ίερας Συνάξεως Συνεδρία ΝΒ' τής 13-11-71 διά τό μνημόσυνον τού Οικουμενικού Πατριάρχου [Δημητρίου], όστις έδήλωσε ότι θά άκολουϋήση τήν γραμμήν του προκατόχου του», δήλωναν οί πατέρες τής Ίερας Μονής Σίμωνος Πέτρας σέ έπιστολή τους προς την Ιερά Κοινότητα (Ο.Τ., άρ. φ. 172,15-10-1972).

Καί ό Καθηγούμενος τήςΊερας Μονής Αγίου Παύλου σέ άνάλογη έπιστολή του πρόςτήν'Ιερά Κοινότητα τόνιζε: «λόγοι έκκλησιαστικής συνειδήσεως δεν μοΰ έπιτρέπουν νά έπαναλάβω τό μνημόσυνον, διότι ό Οικουμενικός Πατριάρχης [Δημήτριος] είναι νεωτεριστής, βαδίζει τα ίχνη του Οίκουμενιστού Άθηναγόρου, του όποιου τάς άπόφεις και αιρετικά φρονήματα δέν κατεδίκασεν» (Ο.Τ., άρ. φ. 213,1-7 1974)-

Ό Οικουμενικός Πατριάρχης κ.Βαρθολομαΐος και ό Πάπας Βενέδικτος συνευλογοϋντες στο Φανάρι (κάτω) καί στό Βατικανό (δεξιά) και έπιχαίροντες μέ ικανοποίηση γιά τόν συντελούμενο έξουνιτισμό τής Αγίας’Ορθοδοξίας μας, πού άπεργάζονται. Εικόνες πού εξεγείρουν τά ορθόδοξα άντανακλαστικά καί διεγείρουν τό ορθόδοξο φρόνημα κάθε συνειδητού μέλους τήςΈκκλησίας μας, άλλα άφήνουν αδιάφορους τούς Αγιορείτες Καθηγουμένους, Γέροντες καί Πατέρες!...

           

Στήν άπάντησή του δέ πρός τον τότε πολιτικό Διοικητή του Άγίου’Όρους, ό όποιος του ζητούσε νά έπαναλάβει τό μνημόσυνο του Πατριάρχου έδήλωνε μέ ομολογιακό φρόνημα καί παρρησία αύτά ποϋ ή ορθόδοξη μοναχική συνείδηση του ύπαγόρευε: 

«Κύριε Διοικητά, σέβομαι τόν θεσμόν του Πατριαρχείου. Σέβομαι τούς νόμους του κράτους. Σάς έκτιμώ ώς πρόσωπο. Δέν δύναμαι όμως νά παραβιάσω την συνείδησίν μου εις τά ζητήματα τής Ορθοδοξίας. Δι' αύτό καί δι' ύστάτην φοράν, δηλώ, ότι δέν πρόκειται νά μνημονεύσω τό όνομα του Πατριάρχου, έφ' όσον ούτος πορεύεται μακράν των σεπτών παραδόσεων τής Ορθοδοξίας καί δέν καταδικάζει, έργω καί λόγω τόν Οίκουμενισμόν του Άθηναγόρου. Δέν έχουν δέ δικαίωμα νά μέ βιάσουν έπ' αύτοΰ ούτε ό Πατριάρχης, ούτε ή Πολιτεία. ΣεΊς δέ έχετε ύποχρέωσιν νά είσηγηϋήτε εις τούς άρμοδίους, ότι πρέπει νά σεβασϋούν τά έπί τού Ελληνικού Συντάγματος θεμελιωμένα προνόμια και τό Αύτοδιοίκητον τού Αγίου ’Όρους» (Ο.Τ., άρ. φ. 213,1-7-1974).

Αλλά καί ό διάδοχος του Πατριάρχου Δημητρίου, ό σημερινός Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος άκολουθεΐ συνειδητά καί μέ συνέπεια τήν γραμμή των προκατόχων του καί ιδιαιτέρως του Πατριάρχου Άθηναγόρα. Πρόσφατα μάλιστα πραγματοποίησε στα 'Ιεροσόλυμα (24-26 Μάίου 2014) συνάντηση μέτόν Πάπα Φραγκίσκο γιά νά τιμήσουν τήν 50ή έπέτειο της συναντήσεωςτοϋ Πατριάρχου Άθηναγόρα μέτόν Πάπα Παύλο ΣΤ' στον ’ίδιο τόπο τό 1964.

Πρόκειται γιά μιά κίνηση μέ πολλούς συμβολισμούς, πού άποδεικνύει περίτρανα ότι ό Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, όχι άπλώς άκολουθεΐ τήν οίκουμενιστική γραμμή του Άθηναγόρα, άλλά προβαίνει καί σέ μεγαλύτερα άνοίγματα μέ τούς ρωμαιοκαθολικούς.

Στην Κοινή Δήλωσή τους πού ύπέγραψαν στά Ιεροσόλυμα ό Πάπας καί ό Πατριάρχης δηλώνουν:  «Ή άδελφική ήμών συνάντησις σήμερον είναι έν νέον και άναγκαΐον βήμα εις τήν πορείαν προς τήν ένότητα, προς τήν όποιαν μόνον τό 'Άγιον Πνεύμα δύναται να μάς όδηγήση, έκείνην τής κοινωνίας έν νο-μίμω ποικιλία. Άναλογιζόμεϋα μετά βαϋείας εύγνωμοσύνης τά βήματα, τά όποια ό Κύριος μάς ένίσχυσεν ήδη νά πραγματοποιήσωμεν. Ό έναγκαλισμός ό όποιος άντηλλάγη μεταξύ τού Πάπα Παύλου ζ' καί τού Πατριάρχου Άϋηναγόρου έδώ εις τήν Ιερουσαλήμ, μετά άπό αιώνας σιωπής, ήνοιξε τον δρόμον διά μίαν ιστορικήν χειρονομίαν, τήν έξάλειφιν άπό τήν μνήμην καί άπό τού μέσου τής Εκκλησίας των πράξεων των άμοιβαίων άναθεμάτων του 1054»

Ή συνάντηση του Πατριάρχου Άθηναγόρα μέ τόν Πάπα στάΊεροσόλυμα καίτά άνοίγματα πρός τούς ρωμαιοκαθολικούς πού τήν άκολούθησαν -τά όποια έπαινεΐ, άκολουθεΐ καί έπαυξάνει ό κ. Βαρθολομαίος- οδήγησαν τούς άγιορεΐτες στήν διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχου Άθηναγόρα.

Καί τίθεται εύλογα καί έπιτακτικά τό άμείλικτο έρώτημα: τί διαφορετικό ή τί λιγότερο έπραξε ό κ. Βαρθολομαίος άπό όσα είχαν πράξει οί δύοπροκάτοχοίτου;’Άλλαξαν τά κριτήρια καί τά αισθητήρια του Άγιου Όρους ώς πρός τήν άπόρριφη καί τήν καταδίκη των άποκλίσεων καί των παρεκτροπών σέ θέματα πίστεως;

Τί περισσότερο άπό τόν σημερινό Πατριάρχη έπραξε ό Πατριάρχης Άθηναγόρας γιά τόν όποιο οί άγιορεΐτες θεωρούσαν ότι «πλέον "γυμνή τή κεφαλή" κηρύσσει τήν αϊρεσιν»; (1. Μ. Ξενοφώντος πρός Ιερά Κοινότητα, Ο.Τ, άρ. φ. 128,1-11-1970).

Στο Ίεροκοινοτικό Γράμμα τό 1980 «Άπαντες οί έν τή κοινή Συνάξει Αντιπρόσωποι καί Προϊστάμενοι των εικοσιν Ιερών Μονών τού Άγιου Όρους Άθω» δήλωναν πρός τόν Οικουμενικό Πατριάρχη Δημήτριο: «Γνωρίζετε, Παναγιώτατε Δέσποτα, ότι άείποτε οί Μοναχοί είναι ιδιαιτέρως εύαίσϋητοι εις τά δέματα τής πίστεως, φοβούνται δέ ότι αί παραχωρήσεις εις αύτά συνεπάγονται τήν άπώλειαν των ψυχών των, διά τήν σωτηρίαν των όποιων καί έγκατέλειψαν τόν κόσμον καί ήλϋον νά μονάσουν "έν έρημίαις καί όρεσι καί σπηλαίοις καί ταΐς όπαΐς τής γής".

Ό Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ό Πάπας Βενέδικτος συνευλογοϋν και άνταλλάσσουν λειτουργικό άσπασμό, προωθώντας τήν άνίερη ένωση.

Διά τούς Άγιορείτας Μοναχούς τούς μνημονεύοντας τό σεπτόν όνομα τής Ύμετέρας Παναγιότητος, τά τολμηρά βήματα εις τάς σχέσεις μετά τοΰ παπισμού καί δή έκεΐνα άτινα μάς έκβάλλουν των ορίων τής ’Ορθοδόξου Έκκλησιολογίας καί Παραδόσεως, δημιουργούν έντονα προβλήματα εις τήν συνείδησιν αύτών ώς έχοντα δυσμενείς έπιπτώσεις εις τήν σωτηρίαν των. Ούτως άλλως τε διδάσκονται άπό τήν μακραίωνα καί ζώσαν Άγιορειτικήν Παράδοσιν καί τούς μάρτυρας μοναχούς, οί όποιοι δέν έδίστασαν νά τελειωϋοΰν μαρτυρικώς, παρά νά προσκυνήσουν τόν πάπαν.

Παρά τών κοσμικών άνθρώπων ή τοιαύτη στάσις χαρακτηρίζεται ώς φανατική, δι' ήμάς όμως πρόκειται περί συνέπειας πρός τήν πίστιν μας καί τήν άφοσίωσιν καί άφιέρωσίν μας πρός τόν Θεόν» (Ο.Τ., άρ. φ. 440,16-1-1981).

Τά έξίσου καί άκόμη μεγαλύτερα «τολμηρά βήματα» του κ. Βαρθολομαίου δέν «δημιουργούν έντονα προβλήματα εις τήν συνείδησιν» τών συγχρόνων άγιορειτών; Δέν προκαλοΰν «δυσμενείς έπιπτώσεις εις τήν σωτηρίαν των»;

Δέν «μάς έκβάλλουν τών ορίων τής ’Ορθοδόξου Έκκλησιολογίας καί Παραδόσεως» τά σύγχρονα οίκουμενιστικά άτοπήματα του κ. Βαρθολομαίου, ό όποιος προχώρησε πολύ περισσότερο άπό τούς προκατόχους του στόν συγκρητιστικό διαθρησκειακό Οίκουμενισμό μέ τολμηρά θεολογικά καί λειτουργικά άνοίγματα πρός όλες τις αιρέσεις, Μονοφυσιτισμό, Παπισμό, Προτεσταντισμό, άκόμα καί πρός άλλες θρησκείες, όπως ό Ιουδαϊσμός καί τό Ίσλάμ; Άμβλύνθηκε άραγε ή συνείδηση τών συγχρόνων άγιορειτών, ώστε νά μήν ένοχλεΐται πλέον άπό τις προκλητικές αύτές άντορθόδοξες ένέργειες;

Πληροφορούμαστε άπό τήν είδησεογραφία τών ήμερών ότι ή Ιερά Κοινότητα άπέστειλε έπιστολή διαμαρτυρίας πρός τόν Οικουμενικό Πα τριάρχη κ. Βαρθολομαίο «μετά άπό όσα διαδραματίσθηκαν κατά τήν έπίσκεφη τοϋ Πατριάρχη στά Ιεροσόλυμα και τό Κοινό Ανακοινωθέν μέ τόν Πάπα, καθώς και γιά τήν παρουσία του στή Ρώμη καί τήν συμπροσευχή του μέ τόν Πάπα καί τούς ήγέτες των Εβραίων καί των Παλαιστινίων»

.

Ό Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος μέ τόν παπικό «έπίσκοπο» τοϋ Eisenstadt τής Αύστρίας, Aegidius Zsifkovics, τόν Νοέμβριο τοϋ 2014 όπου ό Πατριάρχης άνήγειλε ότι θά ιδρυθεί οίκουμενιστικό Μοναστήρι καί δήλωσε ότι οί διαφορές μεταξύ ’Ορθοδόξων καί παπιστών έχουν σέ μεγάλο βαθμό ξεπεραστεΐ, περιμένει δέ περισσότερα άπό τόν Πάπα Φραγκίσκο.

Στό ίδιο δημοσίευμα άναφέρεται ότι «στήν έπιστολή τους οί Αντιπρόσωποι των Ιερών Μονών έκφράζουν τήν άντίδράση τών Αγιορειτών γιά τις παραπάνω ένέργειες καί κάνουν έκκληση προς τόν Πατριάρχη γιά τή διαφύλαξη τής έκκλησιαστικής ένότητας στήν 'Ορθόδοξη Εκκλησία. Μάλιστα κάνουν ιδιαίτερη άναφορά στά γεγονότα τής δεκαετίας του '60, όταν οί Αγιορείτες διέκοψαν τό "μνημόσυνο" τού Πατριάρχη Άθηναγόρα, μετά τά "άνοίγματά" του προς τούς παπικούς. Αναμένεται μέ ένδιαφέρον ή άπάντηση τού Πατριάρχη καί ή θέση του άπέναντι στόν Οίκουμενισμό»

Σέ άλλο δημοσίευμα, έπίσης, άναφέρεται ότι ή έπιστολή αυτή συντάχθηκε «μετά άπό άπόφασιν ένδεκα καθηγουμένων Ί. Μονών τού Άγιωνύμου Όρους» καί ότι «εις αύτήν (συμφώνως προς πληροφορίας) έγινε μεγάλη έπεξεργασία, διά νά άφαιρεθοΰν "προσβλητικές" λέξεις διά τόν Οικουμενικόν Πατριάρχην» (01, άρ. φ. 2042, 24-10-2014).

           

Εύλογα διερωτάται κανείς που οφείλεται αυτή ή σύγχυση καί ή άδιαφάνεια έκ μέρους τής Ίεράς Κοινότητος. Ποιοι είναι οί λόγοι πού δεν τής έπιτρέπουν νά άπαντήσει στά άπλούστατα καί εύλογα έρωτήματα πού γεννώνται σέ όλο τό ορθόδοξο πλήρωμα; Συντάχθηκε καί έστάλη πρόςτόν Πατριάρχη ή συγκεκριμένη έπιστολή ή όχι; Καί άν όντως έστάλη, τότε γιατί δέν δίδεται στήν δημοσιότητα, όπως γίνεται σέ άνάλογες περιπτώσεις;

Τίθενται, όμως, καί κάποια άλλα βασανιστικά έρωτήματα τά όποια χρήζουν άπαντήσεως άπό τήν Ιερά Κοινότητα. Αληθεύει ή άναφορά του δημοσιεύματος ότι μόνον ένδεκα άπό τις είκοσι Μονές συγκατατέθηκαν στήν άποστολή τής έπιστολής; Αληθεύει ή πληροφορία πού δημοσιεύεται ότι «έγινε μεγάλη έπεξεργασία, διά νά άφαιρεθοΰν "προσβλητικές" λέξεις διά τόν Οικουμενικόν Πατριάρχην»;

Αδυνατούμε νά πιστέψουμε ότι είναι δυνατόν νά μήν ύπάρχει στήν Ιερά Κοινότητα ομοφωνία στήν άντιμετώτιιση των θεμάτων τής πίστεως· ότι είναι δυνατόν νά ύπάρχουν άγιορείτικες Μονές καίάγίορεΐτες μοναχοί πού νά μήν καταδικάζουν τις έξόφθαλμες οίκουμενιστικές παρεκτροπές του Οικουμενικού Πατριάρχου στάΊεροσόλυμα.

Αδυνατούμε νά πιστέψουμε ότι ύπάρχουν άγιορείτικες Μονές καί άγιορεΐτες μοναχοί πού νά μήν καταδικάζουν τήν συνάντηση, τις συμπροσευχές καί τήν Κοινή Δήλωση Βαρθολομαίου-Φραγκίσκου καί τόσα άλλα· πού νά μήν καταδικάζουν τήν άναβίωση, άλλά καί τήν ύπέρ-βαση καί τήν προσαύξηση «τής δεκαετίας τοΰ '60, όταν οί Αγιορείτες διέκοψαν τό «μνημόσυνο» τοΰ Πατριάρχη Άϋηναγόρα, μετά τα «άνοίγμα-τά» του προς τούς παπικούς»

Αδυνατούμε νά πιστέψουμε ότι έγινε όντως «έπεξεργασία» τοΰ κειμένου γιά νά μήν «θίγει» ό Οικουμενικός Πατριάρχης. Είναι δυνατόν νά ύπόκειται σέ «έπεξεργασία» ή άλήθεια καί ή άκρίβεια τής άμωμήτου πίστεώς μας, τής Άγιας μας Ορθοδοξίας; Είναι δυνατόν νά ύπόκειται σέ «έπεξεργασία» τό ομολογιακό φρόνημα, ή συνέπεια στις άρχές καί τήν μακραίωνη παράδοση, τό χρέος καί ή ευθύνη τοΰ Άγιου Όρους άπέναντι στόν λαό τοΰ Θεού;

           

Τί είναι αύτό πού μας κάνει πλέον τόσο διατακτικούς στις άντιδράσεις, τόσο φειδωλούς στις δηλώσεις καί τόσο ύποτονικούς στις διεκδικήσεις όταν πρόκειται γιά ζητήματα πίστεως καί ομολογίας καθόσον είναι γνωστό ότι δέν στερούμαστε στό  'Άγιον Όρος οϋτε θεολογικής καταρτίσεως, οϋτε οξυδέρκειας, οϋτε γνώσεων, οϋτε καί ικανοτήτων στόν χειρισμό καί τήν διεκπεραίωση υποθέσεων.

Στήν συνέχεια τοΰ κεφαλαίου θά παραθέσουμε σέ ένότητες τις άποκλίνουσες άπό τήν ορθόδοξη θέση άπόψεις,πού κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί άπό τούς Οικουμενικούς Πατριάρχες ή συμπεριλαμβάνονται  σέ έπίσημα Κείμενα των διαλόγων, σέ άντσιαραβολή μέ τις έπίσημες καί βασισμένες στήν ορθόδοξη πατερική διδασκαλία τοποθετήσεις-άπαντήσεις τής Ίεράς Κοινότητος, των Ιερών Μονών, Καθηγουμένων, γερόντων καί μοναχών τοΰ Άγίου’Όρους. 

 Απο το Βιβλίο  

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ  ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Ν.Β

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ 

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά Πηγής το Ιστολόγιο

ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

 

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-