Ο αληθινός προορισμός του ανθρώπου είναι ν'αποκτήσουμε το Άγιο Πνεύμα(Αγ.Σεραφείμ Σάρωφ)

Ο αληθινός προορισμός του ανθρώπου είναι ν'αποκτήσουμε το Άγιο Πνεύμα(Αγ.Σεραφείμ Σάρωφ) 

Ἤτανε μία συννεφιασμένη μέρα. Χιόνι πολὺ εἶχε σκεπάσει τὴ γῆ, καὶ πέφτανε πυκνὲς οἱ ἄσπρες μπαμπακοῦρες. Ὁ πάτερ Σεραφεὶμ μ᾿ ἔβαλε νὰ καθίσω δίπλα του, ἀπάνω σ᾿ ἕνα κομμένο δέντρο, σ᾿ ἕνα ξέφωτο μέσα στὸ δάσος. Ὕστερά μου εἶπε: «Ὁ Θεός μου φανέρωσε πὼς στὰ παιδικὰ χρόνια σου ἤθελες νὰ μάθης ποιὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς.

Σὲ συμβουλεύανε νὰ πηγαίνης στὴν ἐκκλησία, νὰ κάνης τὴν προσευχή σου στὸ σπίτι, νὰ δίνης ἐλεημοσύνη καὶ νὰ κάνης ὅλα τὰ καλὰ τὰ ἔργα, γιατὶ σ᾿ αὐτὰ βρίσκεται ὁ σκοπὸς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Μὰ δὲν σὲ ἱκανοποιούσανε αὐτὰ μοναχά. Λοιπόν σου λέγω πὼς ἡ προσευχή, ἡ νηστεία, οἱ ἀγρυπνίες καὶ κάθε ἄλλο χριστιανικὸ ἔργο εἶναι πολὺ καλά. Ἀλλὰ ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας δὲν εἶναι νὰ κάνουμε μοναχὰ αὐτὰ τὰ ἔργα, ἐπειδὴ αὐτὰ εἶναι τὰ μέσα ποὺ χρειάζονται γιὰ νὰ φθάσουμε στὸ σκοπὸ τῆς χριστιανικῆς ζωῆς.
 

Ὁ ἀληθινὸς προορισμὸς τοῦ χριστιανοῦ εἶναι νὰ ἀποκτήσουμε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Γνώριζε πὼς κανένα καλὸ ἔργο δὲν φέρνει τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἂν δὲν γίνεται γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι μοναχὰ ἡ ἀπόκτηση τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Ἐγὼ τότε τὸν ρώτησα: «Τί ἐννοεῖς, πάτερ, λέγοντας ἀπόκτηση; Δὲν καταλαβαίνω καθαρά». Ὁ Ἅγιος μου εἶπε: «Ἀποκτῶ εἶναι τὸ ἴδιο μὲ τὸ κερδίζω. Ξέρεις τί θὰ πῆ κερδίζω χρήματα. Ἀποκτῶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι τὸ ἴδιο πράγμα. Στὴ ζωή, οἱ συνηθισμένοι ἄνθρωποι ἔχουνε γιὰ σκοπὸ νὰ κερδίσουνε χρήματα, καὶ κεῖνοι ποὺ στέκουνται πιὸ ψηλὰ στὴν κοινωνία, θέλουνε νὰ κερδίσουνε τιμὲς καὶ δόξα. Τὸ νὰ ἀποκτήση κανένας τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι σὰν νὰ κερδίζη ἕνα αἰώνιο ἀπόκτημα, τὴν αἰώνια

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Εις την Αγίαν Πεντηκοστήν, καὶ διὰ τί σημεῖα νῦν οὐ γίνεται, καὶ ὅτι τὰ πραττόμενα καὶ λεγόμενα παρ' ἡμῶν ἀναγράφεται.Ὁμιλία αʹ. β ΄

Εις την Αγίαν Πεντηκοστήν, καὶ διὰ τί σημεῖα νῦν οὐ γίνεται, καὶ ὅτι τὰ πραττόμενα καὶ λεγόμενα παρ' ἡμῶν ἀναγράφεται

Ὁμιλία αʹ. β ΄

αʹ. Πάλιν ἑορτὴ, καὶ πάλιν πανήγυρις, καὶ πάλιν ἡ Ἐκκλησία τῷ πλήθει τῶν τέκνων κομᾷ, ἡ πολύτεκνος αὕτη καὶ φιλότεκνος. Ἀλλὰ τί τῆς φιλοτεκνίας  ὄφελος, ὅταν ἑορταῖς μόνον, ἀλλὰ μὴ διηνεκῶς βλέπῃ τὰ ποθούμενα πρόσωπα τῶν παιδίων, ὥσπερ  ἂν  εἴ  τις  ἱμάτιον  ἔχων  καλὸν  μὴ  συγχωροῖτο  αὐτῷ  χρῆσθαι  διηνεκῶς; Ἱμάτιον  γὰρ τῆς Ἐκκλησίας τῶν  παραγινομένων  τὸ πλῆθός  ἐστι, καθάπερ καὶ ὁ προφήτης φησὶν ἄνωθεν πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν λέγων· Πάντας αὐτοὺς περιθήσεις ὡς κόσμον νυμφίου, καὶ ὡς στολὴν νύμφης.Καθάπερ οὖν  γυνή  τις  σώφρων  καὶ  ἐλευθέρα  κατεσταλμένον  μέχρι  τῶν σφυρῶν ἔχουσα τὸν χιτωνίσκον  εὐπρεπεστέρα φαίνεται  καὶ βελτίων·  οὕτω καὶ ἡ  Ἐκκλησία φαιδροτέρα σήμερον δείκνυται τὰ πλήθη τῶν ὑμετέρων σωμάτων περιβαλλομένη,  καὶ κατεσταλμένον  ἔχουσα τὸ ἱμάτιον. Οὐδὲν γὰρ αὐτῆς σήμερον μέρος γυμνόν ἐστιν ἰδεῖν, καθάπερ ἐν ταῖς ἔμπροσθεν ἡμέραις· ἀλλὰ τῆς γυμνώσεως ἐκείνης   αἴτιοι   οἱ   παραγενόμενοι   σήμερον   μόνον,   οἱ   μὴ   ἀεὶ   τὴν   μητέρα περιστέλλοντες.   Ὅτι  δὲ   οὐ   μικρὸς   κίνδυνος   γυμνὴν   τὴν   μητέρα  περιορᾷν, ἀναμνησθῶμεν  παλαιᾶς ἱστορίας· ἀναμνησθῶμεν  τοῦ γυμνὸν  ἰδόντος τὸν πατέρα, καὶ δόντος κόλασιν τῆς ὄψεως ἐκείνης. Καίτοι γε ἐκεῖνος οὐκ ἐποίησε γυμνὸν τὸν πατέρα·  ἀλλ'  εἶδε  μόνον  γυμνὸν  ὄντα  τὸν  πατέρα·  καὶ  οὐδὲ  οὕτως  ἀπηλλάγη τιμωρίας,  ἐπειδὴ  εἶδε  μόνον·  οἱ δὲ σήμερον παραγενόμενοι,  καὶ  πρὸ τούτου  μὴ παραγενόμενοι, οὐχ ὁρῶσι γυμνὴν τὴν μητέρα, ἀλλὰ γυμνὴν ποιοῦσιν αὐτήν. Εἰ δὲ ὁ γύμνωσιν   ἰδὼν  οὐκ  ἐξέφυγε  τιμωρίαν,  οἱ  γύμνωσιν  ποιοῦντες  ποίας  ἂν  εἶεν συγγνώμης  ἄξιοι; Ταῦτα οὐχὶ  πλῆξαι  βουλόμενος  λέγω,  ἀλλ' ἵνα  φύγωμεν  τὴν τιμωρίαν, ἵνα φύγωμεν τὴν κατάραν τοῦ Χὰμ, ἵνα μιμησώμεθα τὴν εὔνοιαν τοῦ Σὴμ καὶ  τοῦ  Ἰάφεθ,  καὶ  περιστέλλωμεν   καὶ  ἡμεῖς  ἀεὶ  τὴν  μητέρα  τὴν  ἡμετέραν.Ἰουδαϊκοῦ  φρονήματός  ἐστι τρὶς  τοῦ  ἐνιαυτοῦ  φαίνεσθαι  μόνον  τῷ  Θεῷ· πρὸς ἐκείνους εἴρηται, Τρὶς τοῦ ἐνιαυτοῦ ὀφθήσῃ Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου· ἡμᾶς δὲ διαπαντὸς βούλεται  ὁ  Θεὸς φαίνεσθαι  αὐτῷ.  Καὶ ἐκείνοις  δὲ  τῶν  τόπων  τὰ  διαστήματα τοσαύτας ἐποίησε μόνας γίνεσθαι τὰς συνόδους· εἰς γὰρ τόπον ἕνα συνεκέκλειστο ἡ λατρεία τότε· διὰ τοῦτο καὶ τῆς συλλογῆς καὶ τῆς παρουσίας αὐτῶν  εὐαρίθμητοι ἦσαν οἱ καιροί· εἰς γὰρ τὰ Ἱεροσόλυμα ἀνάγκη προσκυνεῖν ἦν, ἀλλαχοῦ δὲ οὐδαμοῦ.∆ιὰ τοῦτο  ἐκέλευσε τρὶς  τοῦ  ἐνιαυτοῦ  φαίνεσθαι  τῷ  Θεῷ· καὶ  ἀπελογεῖτο  ὑπὲρ αὐτῶν τῆς ὁδοῦ τὸ διάστημα· ὑπὲρ δὲ ἡμῶν οὐδεὶς ἀπολογήσεται τρόπος. Καὶ ἐκεῖνοι μὲν πανταχοῦ τῆς  γῆς διεσπαρμένοι ἦσαν.Ἦσαν γὰρ, φησὶν, ἐν Ἱεροσολύμοις κατοικοῦντες Ἰουδαῖοι ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τοῦ ὑπὸ τὸν οὐρανόν· ἡμεῖς δὲ μίαν πόλιν οἰκοῦμεν ἅπαντες, ὑπὸ τοῖς αὐτοῖς τείχεσι καθήμεθα, καὶ πολλάκις οὐδὲ ἑνὶ στενωπῷ διειργόμεθα τῆς ἐκκλησίας, καὶ καθάπερ οἱ μακροῖς πελάγεσι διεστῶτες, οὕτως ὀλιγάκις  πρὸς τὴν ἱερὰν ταύτην ἀπαντῶμεν σύνοδον. Καὶ ἐκείνους μὲν τρεῖς μόνους ἐκέλευσε καιροὺς ἑορτάζειν, ὑμᾶς δὲ ἀεὶ τοῦτο ποιεῖν  ἐκέλευσεν· ἀεὶ γὰρ ἡμῖν ἐστιν ἑορτή. Καὶ ἵνα μάθητε ὅτι ἀεὶ ἑορτὴ, λέγω τῶν ἑορτῶν τὰς ὑποθέσεις, καὶ εἴσεσθε, ὅτι καθ' ἑκάστην ἡμέραν ἑορτή ἐστι. Τοίνυν παρ' ἡμῖν ἑορτὴ πρώτη τὰ ἐπιφάνια. Τίς οὖν ἡ ὑπόθεσις τῆς  ἑορτῆς; Ἐπειδὴ Θεὸς ἐπὶ  τῆς  γῆς  ὤφθη,  καὶ τοῖς  ἀνθρώποις  συνανεστράφη·ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ὁ μονογενὴς τοῦ Θεοῦ παῖς μεθ' ἡμῶν ἦν· ἀλλὰ τοῦτο ἀεί ἐστιν. Ἰδοὺ γὰρ, φησὶ, μεθ' ὑμῶν  εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος· διὸ πάσας τὰς ἡμέρας τὰ ἐπιφάνια δυνατὸν τελεῖν. Τοῦ Πάσχα ἡ ἑορτὴ τί βούλεται; τίς ἡ ὑπόθεσις αὐτῆς; Τὸν θάνατον  τοῦ Κυρίου καταγγέλλομεν  τότε· καὶ τοῦτό ἐστι τὸ Πάσχα·  ἀλλ'  οὐδὲ  τοῦτο   καιρῷ   ὡρισμένῳ   ποιοῦμεν.   Βουλόμενος  γὰρ  ἡμᾶς ἀπαλλάξαι ὁ Παῦλος τῆς τῶν καιρῶν ἀνάγκης, καὶ δεικνὺς ὅτι δυνατὸν ἀεὶ Πάσχα ἐπιτελεῖν,  Ὁσάκις γὰρ ἂν ἐσθίητε, φησὶ, τοῦτον τὸν ἄρτον, καὶ τὸ ποτήριον τοῦτο πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε. Ἐπεὶ οὖν ἀεὶ δυνάμεθα τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλειν,  ἀεὶ Πάσχα δυνάμεθα ἐπιτελεῖν. Βούλεσθε μαθεῖν, ὅτι καὶ αὕτη ἡ σήμερον ἑορτὴ δύναται καθ' ἑκάστην πληροῦσθαι, μᾶλλον δὲ καθ' ἑκάστην ἐστίν; Ἴδωμεν τίς ἡ ὑπόθεσις τῆς παρούσης ἑορτῆς, καὶ τίνος ἕνεκεν αὐτὴν ἄγομεν. Ὅτι τὸ Πνεῦμα πρὸς ἡμᾶς ἦλθε· καθάπερ γὰρ ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ μετὰ τῶν ἀνθρώπων ἐστὶ τῶν πιστῶν· οὕτω καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Πόθεν δῆλον; Ὁ ἀγαπῶν με, φησὶ, τὰς ἐντολάς μου τηρήσει, καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν Πατέρα μου, καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθ' ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας. Ὥσπερ οὖν ὁ Χριστὸς εἶπε περὶ ἑαυτοῦ, ὅτι Ἰδοὺ ἐγὼ  μεθ' ὑμῶν  εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, καὶ δυνάμεθα ἀεὶ τὰ ἐπιφάνια  ἐπιτελεῖν· οὕτω καὶ περὶ τοῦ Πνεύματος εἶπεν, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα μεθ' ὑμῶν ἐστι, καὶ δυνάμεθα ἀεὶ πεντηκοστὴν ἐπιτελεῖν

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Κήρυγμα εις την ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ.

Κήρυγμα εις την ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

  Εἰς τὴν Πεντηκοστήν -Ἐπίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ.

Ὁ Ὀρθόδοξος ἔχει πλήρη συνείδηση πὼς ἀνήκει σὲ μία κοινότητα. «Γνωρίζουμε πὼς ὅποιος ἀπὸ μᾶς πέσει», ἔγραφε ὁ Χομιάκωφ, «πέφτει μόνος του, κανεὶς ὅμως δὲν σώζεται ἀπὸ μόνος του. Σώζεται ὡς μέλος τῆς Ἐκκλησίας, μαζὶ μὲ ὅλα τὰ ἄλλα μέλη της».

Εἶναι ὅμως σίγουρο πὼς ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία εἶναι πνευματικὴ καὶ μυστικὴ ὑπὸ τὴν ἔννοια πὼς ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία ποτὲ δὲν ἀσχολεῖται μὲ τὴν ἐπίγεια πλευρὰ τῆς Ἐκκλησίας μεμονωμένα, ἀλλὰ θεωρεῖ πάντοτε τὴν Ἐκκλησία
«ἐν Χριστῷ καὶ ἁγίῳ Πνεύματι». Ὁλόκληρη ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία ἔχει ὡς ἀφετηρία τὴν ἰδιαίτερη σχέση ποὺ ὑφίσταται μεταξὺ Ἐκκλησίας καὶ Θεοῦ. Τρεῖς φάσεις μποροῦν νὰ χρησιμοποιηθοῦν γιὰ ν᾿ ἀποδώσουν αὐτὴ τὴ σχέση: ἡ Ἐκκλησία εἶναι: α) εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδας, β) Σῶμα Χριστοῦ καὶ γ) μιὰ συνεχὴς Πεντηκοστή. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία εἶναι Τριαδική, Χριστολογικὴ καὶ «Πνευματολογική».

α) Εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδας.
Ὅπως ἀκριβῶς κάθε πρόσωπο ἔχει δημιουργηθεῖ κατ᾿ εἰκόνα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία ὡς ὅλον εἶναι εἰκόνα τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ, ἀναπαράγοντας πάνω στὴ γῆ τὸ μυστήριο τῆς ἑνότητας καὶ τῆς ποικιλίας. Στὴν ἁγία Τριάδα τὰ τρία πρόσωπα εἶναι ἕνας Θεός, χωρὶς ὅμως νὰ παύουν νὰ εἶναι τέλεια πρόσωπα.

Στὴν Ἐκκλησία ἕνα πλῆθος διαφορετικῶν ἀνθρώπων ἑνώνεται σ᾿ ἕνα σῶμα, στὸ ὁποῖο ὅμως ὁ καθένας καὶ ἡ καθεμιὰ διατηρεῖ ἀτόφια τὴν προσωπικότητά του. Τὸ κάθε πρόσωπο τῆς ἁγίας Τριάδας κατοικεῖ στὸ ἄλλο καὶ αὐτὸ ἐξεικονίζεται στὴν ἀλληλοπεριχώρηση τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Στὴν Ἐκκλησία ὑπάρχει διάσταση μεταξὺ ἐλευθερίας καὶ αὐθεντίας. Στὴν Ἐκκλησία ὑπάρχει ἑνότητα καὶ ὄχι ὁλοκληρωτισμός. Ὅταν οἱ Ὀρθόδοξοι ἀποδίδουν στὴν Ἐκκλησία τὸν ὅρο «Καθολική», ἔχουν κατὰ νοῦ (μεταξὺ ἄλλων) καὶ αὐτὸ τὸ ζωντανὸ θαῦμα τῆς ἑνότητας τῶν πολλῶν προσώπων σὲ ἕνα.

Αὐτὴ ἡ σύλληψη τῆς Ἐκκλησίας ὡς εἰκόνας τῆς ἁγίας Τριάδας, μᾶς βοηθᾶ ἐπίσης νὰ κατανοήσουμε γιατὶ οἱ Ὀρθόδοξοι δίνουν τεράστια σημασία στὶς Συνόδους. Ἡ Σύνοδος ἀποτελεῖ ἔκφραση τοῦ Τριαδικοῦ χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας. Μποροῦμε νὰ δοῦμε τὸ μυστήριό της ἑνότητος ἐν τῇ ποικιλίᾳ, σύμφωνα μὲ τὴν εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδας, νὰ ἐφαρμόζεται στὴν πράξη, ὅταν οἱ πολλοὶ ἐπίσκοποι, οἱ συναγμένοι στὴ σύνοδο, φτάνουν ἐλεύθερα σὲ κοινὴ ἀπόφαση ὑπὸ τὸν φωτισμὸ τοῦ ἁγίου Πνεύματος.

β) Σῶμα Χριστοῦ.
«Οὕτως οἱ πολλοὶ ἓν σῶμα ἐσμὲν ἐν Χριστῷ» (Ρωμ. 12, 5). Ὁ στενότερος δυνατὸς δεσμὸς ὑπάρχει μεταξὺ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας: κατὰ τὴν περίφημη φράση τοῦ Ἰγνατίου, «ὅπου ὁ Χριστός, ἐκεῖ καὶ ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία». Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἐπέκταση τῆς

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ – ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ – ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ή μετενσάρκωσις είναι άνόητος και άφελής

Πρόσκαιροι είμεθα είς τόν κόσμον αύτόν. Πέραν τοϋ παρόντος κόσμου όμως θά είμεθα αιώνιοι. Ή έπίγειος ζωή μας, καρπός τής θείας 'Αγάπης καί Φιλανθρωπίας, άρχισε κάποτε κατά τρόπον άνεξιχνίαστον δι' ήμάς άλλά μετά θάνατον θά είναι διαρκής, άδιάκοπος, χωρίς τέλος. Ή ζωή άρχίζει μέ τήν γέννησίν μας, θά παρατείνεται ομως έπ' άπειρον είς τά βάθη τής χωρίς τέρμα αίωνιότητος. Επομένως ή ζωή, τήν όποιαν μάς έχάρισε κατά τήν άνεκδιήγητον άγάπην του ό φιλάνθρωπος Θεός, έχει τά άκόλουθα στάδια:

α) Τήν έπίγειον υλικήν ζωήν μας είς τόν κόσμον αύτόν.

 β) Τήν προσωρινήν περίοδον τοϋ χωρισμού σώματος καί ψυχής ένεκα τοϋ σωματικοϋ θανάτου. Ή περίοδος αυτή (ή Μέση Κατάστασις τών ψυχών) είναι περίοδος άναμονής άκόμη καί διά τούς "Αγίους, τούς Μάρτυρας καί τούς Όσίους, διότι καί αύτοί «προσδοκούν άνάστασιν νεκρών».

 γ) Τήν άνάστασιν τών σωμάτων,

δ) Τήν καθολικήν κρίσιν και

ε) τήν «ζωήν τοϋ μέλλοντος αίώνος», τά μυστήριον τής όγδόης ήμέρας. Ή προσωπικότης λοιπόν τοϋ καθενός μας, άπό τής στιγμής πού θά γεννηθή, άκολουθεΐ τά στάδια αύτά· άνεβαίνει τις βαθμίδες αυτές, άνεξαρτήτως τοϋ άν θά όδηγηθή τελικώς «εις άνάστασιν ζωής» ή «είς άνάστασιν κρίσεως» (Ίωάν. ε' 29)· δηλαδή άν θά άναστηθή διά νά άπολαύση ζωήν αιώνιον καί μακαρίαν ή διά νά δικασθή καί κατακριθή. Μέχρι τώρα ώμιλήσαμεν διά τά δύο πρώτα στάδια. ΕΙς τήν συνέχειαν θά όμιλήσωμεν διά τά άλλα τρία.

'Επειδή είμεθα ζυμωμένοι μέ τήν ύλην, τόν χρόνον καί τόν χώρον, δυσκολευόμεθα νά συλλάβωμεν όλα τά άνωτέρω. Διά τούτο πολλοί ή τά άρνοϋνται έντελώς ή προσπαθούν νά τά κατανοήσουν μέ έγκόσμια σχήματα. Οι πρώτοι είναι οι άπιστοι, οΐ ύλισταί, άθεοι. Οι  δεύτεροι είναι έκεΐνοι, οι όποϊοι έπεχείρησαν νά τά έρευνήσουν μέ τά λογικόν των, χωρίς τόν φωτισμόν τού 'Αγίου Πνεύματος. Διά τούτο κατέληξαν είς τά συμπέρασμα ότι ή ζωή τού άνθρώπου κινείται κυκλικώς, ή ότι μετά θάνατον διέρχεται άπό διάφορα στάδια τιμωρίας καί έξαγνισμοΰ.

 Αύτά έπίστευαν μέ έλαφρές διαφορές — οΐ 'Ορφικοί, οι Πυθαγόρειοι, ό Εμπεδοκλής, ό Σωκράτης, ό Πλάτων, οι Νεοπυθαγόρειοι, οι Στωϊκοί, ό Πλωτΐνος, oi Γνωστικοί, οΐ Μανιχαϊοι καί πριν άπό αύτούς άλλοι είδωλολάτραι, όπως π.χ. οι 'Ινδοί, οΐ Αιγύπτιοι, οΙ Βουδδισταί κλπ. Παρόμοια διδάσκουν σήμερον οι Θεοσοφισταί καί οι έμπνεόμενοι άπό τόν πονηρόν δαίμονα Πνευματισταί, οί όποιοι έπιμένουν είς τήν μετεμψύχωσιν ήόρθότερον τήν μετενσάρκωσιν . Διδάσκουν δηλαδή ότι οι ψυχές μετά θάνατον ένσαρκώνονται καί πάλιν είς διάφορα σώματα άνθρώπων, ζώων ή φυτών! Οί μετενσαρκώσεις αύτές είναι δήθεν άναγκαίες, προκειμένου ή ψυχή νά τιμωρηθή διά τις άμαρτίες της ή νά καθαρισθη ήθικώς. Ή μετενσάρκωσις δέ αύτή συνεχίζεται τάχα μέχρις ότου έπιτευχθή ή τελική κάθαρσις τής ψυχής.

'Αλλά τήν άφελή καί άρρωστημένην αύτήν όνειροπόλησιν, τόν δαιμονικόν τούτον 'πειρασμόν τής μετενσαρκώσεως άπέκρουσεν ήδη εύθύς έξ άρχής ό θεόπνευστος Παύλος καί μάλιστα κατά τρόπον άπόλυτον. "Εγραψεν: Όσοι είμεθα εις τά σώμα τούτο, τό όποιον όμοιάζει μέ σκηνήν, στενάζομεν ώσάν νά πιεζώμεθα άπό κάποιο φορτίον. Στενάζομεν, όχι διότι θέλομεν νά έκδυθώμεν τό ύλικόν σώμα, άλλά διότι θέλομεν νά ένδυθώμεν ούράνιον σώμα, τό αιώνιον καί άφθαρτον, διά νά άναλωθή καί δαπανηθή ή θνητότης καί ή φθορά τού σημερινού σώματός μας άπό τήν άφθαρτον ζωήν τού άλλου. Διότι όπως, όταν άνατέλλη τό φώς, άφανίζει τό σκοτάδι, κατά παρόμοιον τρόπον ή άνώλεθρος καί άφθαρτος ζωή άφανίζει τήν φθοράν καί θνητότητα. Τοιουτοτρόπως τό θνητόν καταπίνεται άπό τήν ζωήν ή όρθότερον μεταστοιχειούται εις άφθαρσίαν (Β' Κορ. ε' 4· Α' Κορ. ιε' 53). «Μέ τά λόγια αύτά» ό θείος Παύλος δέν «κατέφερε (μόνον) θανάσιμον πλήγμα έναντίον έκείνων, πού περιφρονοϋν τό σώμα»· άπέρριψε ταυτοχρόνους «μετ' άπολύτου άποφασιστικότητος» τον πειρασμόν τής μετενσαρκώσεως .

Δι' αυτό ή Εκκλησία τού Χριστού ούδέποτε έδέχθη τις φλυαρίες καί τα φαντασιοκοπήματα τής άνθρωπίνης «σοφίας» ή όρθότερον τις μωρίες περί μετενσαρκώσεως. Οί Άποστολικοί Πατέρες έπολέμησαν τήν μετενσάρκωσιν μέ σταθερότητα. Ό Θεόφιλος ’Αντιόχειας τήν θεωρεί «δεινόν καί άθέμιτον δόγμα» διά κάθε λογικόν άνθρωπον, ό όποίος δέν είναι δυνατόν νά δεχθή ποτέ οτι ό άνθρωπος θα γίνη καί πάλιν «λύκος ή κύων ή όνος ή άλλο τι κτήνος» .

Ό Μ. Βασίλειος εις τήν Έξαήμερόν του καταδικάζει τις ίδέες τού Έμπεδοκλέους περί μετενσαρκώσεως  καί λέγει: Διώξε μακρυά τις φλυαρίες τών «σοβαρών» φιλοσόφων, πού δέν έντρέπονται νά ύποστηρίζουν ότι οι ψυχές των καί οί ψυχές τών σκύλων είναι όμοιες μεταξύ των πού λέγουν ότι οί ίδιοι ύπήρξαν κάποτε καί γυναίκες καί θάμνοι καί ψάρια. Έγώ μέν, προσθέτει ό θεοφάντωρ Βασίλειος, δέν λέγω ότι αύτοί ύπήρξαν ποτέ ψάρια  λέγω όμως καί ύποστηρίζω έντόνως ότι, όταν έγραφαν αύτές τις ίδέες, ήσαν άλογώτεροι καί άπό τά ψάρια

Τήν ιδίαν στάσιν κατά τής μετενσαρκώσεως τηρεί καί ό Θεολόγος Γρηγόριος. Εις τόν Α' Θεολογικόν λόγον του, εις τον όποιον άναιρεί τις θέσεις τών Πυθαγορείων, τού Πλάτωνος καί άλλων έθνικών φιλοσόφων, γράφει:

Πολέμησε, άγαπητέ μου, τις θεωρίες τοΰ Πλάτωνος περί ιδεών καί περί τοΰ ότι οί ψυχές μετά θάνατον εισέρχονται είς άλλα σώματα καί ότι περιοδεύουν, καί ότι ένθυμοϋνται τήν προΰπαρξίν των .

Άλλα καί ό ιερός Χρυσόστομος έπετέθη έπανειλημμένως καί μέ πολλήν σφοδρότητα έναντίον των άνοήτων τούτων δοξασιών. ’Ελέγχων τούς πανθεϊστάς είδωλολάτρας, οΐ όποιοι έλεγαν ότι οι ψυχές είναι «έκ τής ουσίας του Θεοΰ», τονίζει ότι μέ τις διδασκαλίες των γενικώς μάς άποκλείουν «τάς οδούς τής θεογνωσίας» καί ότι μέ τήν μετενσάρκωσιν καταβιβάζουν «τον Θεόν εις άνθρώπους καί φυτά καί ξύλα». Διότι, λέγει, έάν ή ψυχή μας είναι «τής ουσίας του Θεού», όπως ύποστηρίζουν έκείνοι, «ή δε μετενσωμάτωσις» τής ψυχής καταλήγή εις πεπόνια καί κρεμμύδια καί μυϊγες καί κάμπιες καί άλογα ζώα, άρα ή ούσία τού Θεοΰ καταλήγει εις... πεπόνια! Καί δέν έντρέπονται, συνεχίζει ό ιερός Πατήρ, νά ύποστηρίζουν τέτοια πράγματα! Διότι έτσι όδηγούμεθα εις «τήνμετενσωμάτωσιν» όχι τής ψυχής, άλλα «τήν μετενσωμάτωσιν του Θεοΰ», πράγμα «όντως αισχρόν» Καί συμπεραίνει ή χρυσή γλώσσα: 'Επειδή οί φιλόσοφοι αύτοί έχουν στερηθή «τής του Πνεύματος βοήθειας», δέν κατώρθωσαν νά εϋρουν κάτι τό ύγιές «ούτε περί Θεοΰ ούτε περί κτίσεως». ’Εκείνα δέ τά όποια μία άπλοϊκή Χριστιανή χήρα γνωρίζει, αύτά ποτέ δέν τά έγνώρισεν ούτε αύτός ό Πυθαγόρας Διότι αύτός καί οι όμοιοι του είναι σκοτισμένοι εις τήν διάνοιαν, καί «καθάπερ όντες έν σκότω πάντα καί λέγουσι καί πράττουσι καί τά περί δογμάτων καί τά περί βίου» καθ' όσον εύρίσκονται ώσάν εις τό σκοτάδι λέγουν καί πράττουν τά πάντα καί τά περί δογμάτων καί τά περί ζωής.

’Ώστε ή διδασκαλία περί μετενσαρκώσεως, εις τήν όποιαν δέν πιστεύουν μόνον οΐ Ινδοί τής Β. ’Αμερικής, οϊ Νεοζηλανδοί, οί Λάπωνες, οί Μεξικανοί καί οί Ζουλοϋ, άλλά καί οί... «πολιτισμένοι» δαιμονοκίνητοι Πνευματισταί καί Θεοσοφισταί, είναι φαντασιοπληξία. Είναι μία άνόητος θρησκευτικοφιλοσοφική  ιδέα, μία άφελής καί παιδαριώδης άντίληψις, ή όποια αύτοαναιρείται. Διότι δέν ύπάρχει καμμία ένδειξις, ή όποια νά παρουσιάζη έστω καί έλάχιστα πιθανήν μίαν τέτοιαν διδασκαλίαν. Πέραν αύτών «σήμερον άποδεικνύεται ότι αί άντιλήψεις καί άναμνήσεις τοϋ είδους», πού ύπεστήριζεν ό φιλόσοφος Πλάτων, διά νά στηρίξη τήν θεωρίαν του περί μετενσαρκώσεως, «είναι ένα άπό τά πλέον έντονα γνωρίσματα σχιζοφρενίας»..

Υπάρχει καθαρτήριον πύρ;

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η ταπείνωση κατά την Αγίαν Γραφήν και τούς Πατέρες της Εκκλησίας

Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΣ  ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΓΡΑΦΗΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«Υπόδειγμα γάρ έδωκα ύμϊν» Ό Κύριος (Ίω. ιγ' 15)

Ai εύμενεϊς κρίσεις διά τό βιβλίον ή Ταπείνωσις άπό τόν πνευματικόν κόσμον καί ή υποδοχή του άπό τόν ’Ορθόδοξον λαόν τού Θεού είναι οί λόγοι οί όποιοι μάς παρεκίνησαν εις την έπανέκδοσίν του.

"Ας εύδοκήση ό άγιος Θεός νά καρποφορήση καί ή μικρή προσφορά αύτή εις δόξαν τού έν Τριάδι προσκυνητοΰ ονόματος Του καί εις οικοδομήν τοϋ σώματος τής Εκκλησίας.

Ή Επιτροπή

Ύπέδειξας Δέσποτα,

τοΐς οικείοις Μαθηταΐς,

νψοποιόν ταπείνωσιν,

τώ λεντίω ζωννύμενος την όσφύν,

τούς πόδας άπέπλυνας,

και τον τρόπον μιμεϊσθαι παρεσκενασας.

(Έκ τοΰ Κανόνος Κυριακής Τελώνου καί Φαρισαίου ώδή ΣΤ', Τροπάριον 4)

«ΕΝ ΑΡΧΗ,»

Επειδή έγίναμε νωθροί και πάλιν χρείαν εχομεν διδασκαλίας «τίνα τά στοιχεία τής αρχής» (Έβρ. ε'12), ας άρχίσωμεν διά βραχέων άπό τό ’Άλφα. Ή Γένεσις μάς πληροφορεί, δτι ό Θεός έποίησε πάντα «καλά λίαν» (κεφ. 6' 31). Τό κακόν δεν ήτο δυνατόν νά είναι έργον τοϋ Θεοϋ. <1> Πόθεν λοιπόν προήλθε; Πάλιν ή Αγία Γραφή μάς διαφωτίζει; Ό «έκ τοΰ ούρανοΰ έκπε-σών εωσφόρος» (Ήσ. ιδ' 12), «ό όφις ό άρχαΐος» (Άποκ. ιβ' 9) προσήλθε προς τούς πρωτοπλάστους έν τώ Παραδείσιο καί είπε:

            <1> «οΟκ έστιν αίτιος τών κακών ό Θεός» (Μ. Βασίλειος).

-           Διατί σάς είπεν ό Θεός νά μή φάγητε άπό δλα τά δένδρα τοΰ Παραδείσου;

-           Διά νά μή άποθάνωμεν.

-           ’Όχι, δεν θ’ άποθάνετε- άλλ’ έπειδή ήξευρεν ό Θεός, δτι τήν ήμέραν πού θά φάγητε άπ’ αύτοΰ (τοΰ άπηγορευμένου δένδρου), θ’ άνοίξουν τά μάτια σας καί θά είσθε ως Θεοί, δι αύτό σάς τον άπηγόρευσεν.

Άφοΰ δε έφαγον άπ’ αύτοΰ, διηνοίχθησαν μεν οί οφθαλμοί των, άλλά προς τό πονηρόν, καί κατησχύνθησαν (Γεν. γ' 1-7).

Οΰτω δέ «ή άμαρτία εις τον κόσμον είσήλθε καί διά τής αμαρτίας ό θάνατος», ώς λέγει ό άπόστολος Παύλος (Ρωμ. ε' 12). Διά τοΰτο ό Κύριος, είπε διά τον διάβολον, ότι «έκεΐνος άνθρωποκτόνος ήν άπ’ άρχής... δτι ψεύστης έστί» (Ίωάν. η' 44, 45). Ώς δέ λέγει καί ό ιερός Χρυσόστομος, τοΰτο άναφέρεται εις τον Άδάμ, τον όποιον έξαπατήσας ό διάβολος έγένετο άθρωπο-κτόνος εις γενικήν έννοιαν ολοκλήρου τοΰ άνθρωπίνου γένους. Αί συνέπειαι ύπήρξαν όδυνηραί. «Προσδοκή-σας γάρ έσεσθαι Θεός (= διότι ενώ έπερίμενε δτι θά είναι Θεός), καί δπερ είχεν άπώλεσεν» (Χρυσόστομος Γεν. γ' 22).

Τόσον ό Μέγας Βασίλειος, δσον καί ό ιερός Χρυσόστομος λέγουν, δτι συνέπεια τής παραβάσεως ύπήρξεν ή «άπό Θεοϋ άλλοτρίωσις (= άποξένωσις)». Τοιουτοτρόπως ό άνθρωπος αύτοϋπεβιβάσθη άπολέσας καί τό θεόσδοτον εξουσιαστικόν (Γεν. α' 28). Διό καί ό Χρυσόστομος άπευθυνόμενος προς τον έκπεσόν-τα άνθρωπον λέγει- «πώς σε καλέσω άνθρωπον; δτι ούκ έχεις τό διάδημα (= στέμμα), την πορφύραν (= τό βασιλικόν ένδυμα);... έλθέ καί γενοϋ άνθρωπος». ’Αλλαχού δέ όμιλών περί τής έκπτώσεως άνθρώπου καί διαβόλου λέγει- «οΰτω ό πρωτόπλαστος έξέπεσε τής μακαριας εκείνης διαγωγής, ουτω και ο τούτον άπατήσας διάβολος άπ’ εκείνου κατηνέχθη τοΰ τής άξίας ύψους... τή γάρ έπαγγελία τής ίσοθεΐας φυσήσας (ό διάβολος) αύτόν (τον Άδάμ), οΰτω κατέρρηξε... ούδέν γάρ οΰτω τής τοΰ Θεού φιλανθρωπίας άλλοτριοΐ, καί τώ τής γεέννης παραδίδωσι πυρί, ώς ή τής ύπερηφανείας τυραννίς...» (Όμιλ. θ' εις Εύαγ. Ίω.). Τά αύτά λέγει εις τον περί παρθενίας λόγον καί ό Μέγας ’Αθανάσιος, διά την έξ ύπερηφανείας πτώσιν τοΰ εωσφόρου, έφαρμόζων εις αυτόν τούς λόγους τοΰ προφήτου Ήσαΐου- «Πώς έξέπεσεν εκ τοΰ ούρανοΰ ό εωσφόρος, ό πρωί άνατέλλων;... συ εΐπας έν τή διανοία σου... άνα-βήσομαι επάνω των νεφών, έσομαι δμοιος τώ Ύψίστω» ('Ησ. ιδ' 12,14). Ό σατάν καί οι άκολουθήσαντες αύ-τόν «διά την ύπερηφάνειαν αυτών έξέπεσον».

Άξιον ιδιαιτέρας προσοχής είναι, ότι εις τό κεφάλαιον αύτό τοΰ προφήτου γίνεται λόγος περί τής ύπερηφανείας καί τής πτώσεως τοΰ βασιλέως Βαβυλώνος Ναβουχοδονόσορος, ό όποιος κατά την ακμήν τής δόξης του έπαρθείς, ένεστερνίσθη πλήρως τά φρονήματα τοΰ έωσφόρου, διεκδικήσας ίσοθεΐαν. Έκ τών άνωτέρω συνάγεται, ότι ό διά την ίσοθεΐαν άγων τοΰ έωσφόρου ό άρξάμενος τότε έν ούρανοΐς, συνεχίζεται τώρα έπί τής γής. Θά κορυφωθή δέ κατά τούς προ τής δευτέρας Παρουσίας χρόνους, δτε θά άποθρασυνθή έπί τοσοΰτον ό αντίχριστος, «ό άντικείμενος καί ύπεραιρόμενος έπί πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα, ώστε αύτόν είς τον ναόν τοΰ Θεοΰ ώς Θεόν καθίσαι, άποδεικνύοντα έαυτόν ότι έστί Θεός» (Β' Θεσ. 6' 4).

Καί ό μέγας Παχώμιος, ό όποιος έγένετο περιβόητος είς την άρετήν, διά τής όποιας ένέπλησε την παρά τον Νείλον Ταβεννησίαν μοναστηρίων, ποιμαίνων ύπέρ τάς 11 χιλιάδας μοναχών, διδάσκων τούς μαθητάς του έλεγεν «οϊδατε πόθεν ή αρχή τών κακών είς τον κόσμον είσήλθεν; Έκ τής ύπερηφανείας, δι’ ής καί ό έω-σφόρος ό πρωί άνατέλλων έξέπεσεν έκ τοΰ ούρανοΰ καί συνετρίβη». ’Ιδού λοιπόν ή αρχή τοΰ κακοΰ, καί ή θύρα διά τής όποιας τοΰτο εϊσήλασεν εις τον κόσμον.

Ή ύπερηφάνεια! Αύτή είναι ή άρρώστεια, την όποιαν ο πανούργος οφις μας μετεδωκε. Αυτή είναι ή αίτια οι ην «ερρει τα καλα», ως θα ελεγεν ο άγιος Γρηγοριος, και ή γή μετεβλήθη «εις κοιλάδα κλαυθμώνος» (Ψαλ. πγ' 7).

Αλλά ποια είναι άκριβώς ή έννοια τής υπερηφάνειας; Μολονότι ή λέξις αύτή είναι πολύ γνωστή εις τήν Παλαιάν Διαθήκην, εν τούτοις συχνά πυκνά εναλλάσσεται με τήν λέξιν «ϋβρις». Οι 'Ιεροί δηλαδή συγγραφείς πολλάκις άντί τής λέξεως υπερηφάνεια χρησιμοποιούν τήν λέξιν ϋβρις προς δήλωσιν τής αύτής έννοιας (Παροιμ. ία' 2, ις' 18, καί 23, Λευϊτ. κς' 18, 19 κ.λπ). Άν άνοίξωμεν δε ένα λεξικόν τής άρχαίας Ελληνικής γλώσσης, θά ίδωμεν: ϋβρις = όγκος, έπαρσις, αύθάδεια, θρασύτης, άναισχυντία. 'Όλα αύτά είναι τό περιεχόμενον τής ύπερηφανείας. 'Όλα αύτά κάμνει ό ύπερήφανος. Όρθώς λοιπόν ώνομάσθη ϋβρις καί δικαία ή μεγάλη άποστροφή τού Θεού κατά τής ύπερβολικής αύτής κακοσμίας. «Καί συντρίψω τήν ΰβριν τής ύπερηφανείας ύμών» (Λευϊτ. κς' 18, 19).

Καί ή χριστιανική ηθική έξ όλων των άμαρτιών ξεχωρίζει επτά, τάς όποιας λόγω τής βαρύτητάς των χαρακτηρίζει ώς θανάσιμους. Πρώτη εις τον κατάλογον αύτόν άναφέρεται ή ύπερηφάνεια! «Αϋτη των κακών ή ακροπολις ην και η ρίζα και ή πηγή τής πονηριάς απάσης» (Χρυσόστομος). 'Όλα τά άλλα κακά δεν είναι διάφοροι άσθένειαι, άλλ’ εκδηλώσεις τής μιας ταύτης άσθενείας. Ό άπόστολος Παύλος άπαριθμών δλας τάς εκδηλώσεις ή μορφας τής αμαρτίας χαρακτηρίζει τους δουλεύοντας εις αύτάς ώς «υιούς τής απείθειας» (Κολ. γ' 5-10). Έρμηνεύων δε τούς λόγους αύτούς ό ιερός

Χρυσόστομος λέγει ότι ό απειθής άνθρωπος είναι πηλός (= λάσπη) αυθάδης, τέφρα στασιώδης (= στάχτη στασιάζουσα, επαναστατούσα), πεφυσιωμένη (εξ υπερηφάνειας)». Τον τοιοϋτον άνθρωπον χαρακτηρίζει ό Παύλος ώς «παλαιόν άνθρωπον», δηλαδή ως Άδαμιαϊον, διότι και αύτός μιμείται τον γενάρχην Άδάμ, ό όποιος έξ υπερηφάνειας ήπείθησε καί έπανεστάτησε. Αυτή λοιπον είναι εν τελευταία αναλύσει η ουσία τής οίασδήποτε αμαρτίας. "Ολοι δε οί άνθρωποι φέρομεν τον φοβερόν βάκιλλον τής θανατηφόρου αύτής άσθενείας. «Παραβόσκεται γάρ ή τοιάδε νόσος, ώς έπί πάντας άνθρώπους» ("Αγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας). Κοινός πειρασμός των άνθρώπων είναι να σκέπτωνται ύψηλά καί να τρέφουν ιδέας μεγάλας περί έαυτών. Τό τοιοϋτον φρόνημά μας θέτει άνεπαισθήτως τήν σφραγίδα του είς όλας τάς πράξεις μας καί τούς λόγους μας, οϋτω δε διαμορφοΰμεν χαρακτήρα άκα-τάλληλον, ϊνα τεθή ύπό τάς διαταγάς τοΰ Κυρίου.

Μέγα κακόν ή ύπερηφάνεια, ρίζα καί τροφός πάσης κακίας. Ό άγιος ’Ιωάννης ό Σιναΐτης παρατηρεί οτι ή υπερηφάνεια είναι «Θεού αρνησις, πτωσεων πρόξενός, θυμού πηγή, ύποκρίσεως θύρα, άκαρπίας τεκμήριον, βλασφημίας ρίζα» <2>. Ένω τουναντίον: ή ταπείνωσις —διά νά χρησιμοποιήσωμεν ένα ώραΐον ορισμόν τοΰ Μεγάλου Βασιλείου— «είναι ή άπόθεσις τοΰ μα-ταιου φρονήματος και η απο του επαρματος και υψους άλαζονικοΰ καί οίήματος διακένου προς τήν οίκείαν άξίαν έπάνοδος». Είναι έπιστροφή είς τήν πραγματικήν άξίαν μας καί άποκατάστασις είς τήν άλήθειαν.

  <2> Σιναίτου Ίωάννου: Κλϊμαξ μετάφρασις ύπό Άρχιμ. Ιγνατίου. ’Έκδοσις Ίεράς Μονής Παρακλήτου. Ώρωπός ’Αττικής 1978 σελ. 246.

Είναι άναμόρφωσις εις τό άρχαΐον κάλλος, τό όποιον είχαν οί πρωτόπλαστοι πρό τής παρακοής. Είναι ή πνευματική εκείνη τοΰ ανθρώπου συνείδησις και αύτογνωσία, την όποιαν ό Θεός διά στόματος τοΰ Σολομώντος έχαρακτήρισεν ώς σοφίαν όταν εΐπεν: «οί έαυτών έπιγνώμονες σοφοί» (Παροιμ. ιγ' 10). Είναι τό «γνώθι σαύτόν», τό όποιον οί άρχαΐοι σοφοί, καί μάλιστα πάντων ό Σωκράτης, έθεσαν ώς βάσιν τής ήθικής προόδου τοΰ άνθρώπου. Ή μεγάλη άξια τής αρετής τής ταπεινοφροσύνης καί τής ύπακοής είς τό θέλημα τοΰ Θεοΰ μαρτυροΰν τό μέγεθος τοΰ κακοΰ, τό όποιον έπροξένησαν είς τό άνθρώπινον γένος ή εξ ύπερηφανείας παράβασις καί παρακοή των πρωτοπλάστων.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β'

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ο ΠΑΠΑΚΑΛΟΓΕΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ ΠΛΑΝΑΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ

Ο ΠΑΠΑΚΑΛΟΓΕΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ

 ΠΛΑΝΑΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ

 

Τό εγχείρημα νά συντάξουμε τό Συναξάρι τοϋ παπα-Νικόλα Πλανά δεν ήταν εύκολο. Μοναδικό σχεδόν βοήθημα είχαμε τίς άναμνήσεις καί μαρτυρίες τής μαθήτριας τοϋ Παπακαλόγερου Πλανά, τής μοναχής Μάρθας, διατυπωμένες σέ βιβλίο, γιά πρώτη φορά, τό 1965 άπό τίς έκδόσεις των φιλόκαλων εκδοτών Άλ. καί Έ. Παπαδημητρίου.

Γι’ αύτό άποδυθήκαμε ευθύς σ’ ένα άληθινό άγώνα συλλογής διασταυρωμένων Ιστορικών πληροφοριών, πέρα άπό τούς έπαίνους, τά σχόλια καί τίς έποικοδομητικές άναλύσεις πού περιλαμβάνονται στά περισσότερα δημοσιεύματα, τά μέχρι τήν άρχή τής ερευνάς μας, ύπάρχοντα.

Καί πραγματικά, οι πολύχρονες καί πολύωρες προσπάθειές μας άπέφεραν μεγάλη συγκομιδή.

Ερευνήσαμε στήν Αθήνα, στή Νάξο καί σ’ άλλους κυκλαδίτικους χώρους βιβλιοθήκες, ιερούς ναούς, άρχεία, δημοτολόγια, ληξιαρχεία, ύποθηκοφυλάκεια, μητρώα, νεκροταφεία καί ύπηρεσίες, σωματεία καί Ιδρύματα. Καί ρωτήσαμε πλήθος προσώπων γιά νά άνακαλύψουμε τελικά έναν άληθινό θησαυρό στοιχείων πού συνθέτουν μιά άγνωστη έως τώρα μορφή, άγια καί ταυτόχρονα δυναμική μέ βαθιές γενεαλογικές ρίζες.

Κι έτσι, πάνω σ’ ένα πλούσιο έρευνημένο καί εξακριβωμένο ιστορικό ύλικό στηρίξαμε τήν άφηγηματική δομή τοϋ βιβλίου μας ζυμωμένη καί μέ άλλες συγκυρίες καί γεγονότα τής άθηναϊκής περιπέτειας.

Τό άποτέλεσμα όλης αύτής τής προσπάθειας γιά τό ιστορούμενο πρόσωπο δέν είμαστε μεις πού θά τό κρίνουμε. Νομίζουμε, ώστόσο, ότι άγκαλιάσαμε μέ άγάπη τό θέμα μας καί βυθίσαμε τήν έρευνά μας, όσο αύτό ήταν δυνατό, έως τίς άπώτερες ρίζες του, φέροντας στό φως τής δημοσιότητας, γιά πρώτη φορά, άγνωστα στοιχεία γιά τή μορφή τοϋ Παπα- καλόγερου Πλανά.

Ό τρόπος τής ερευνάς καί τής ολοκλήρωσης τοϋ βιβλίου μας άποτέλεσε μιά πνευματική περιπέτεια που θά είχε ένδιαφέρον νά τήν διηγηθοΰμε κάποτε! Δέν είναι όμως τό θέμα τοΰ παρόντος προλόγου. Έδώ επείγον προβάδισμα έχει τό χρέος τής οφειλής μας σέ κάποιους καλούς άνθρώπους πού μάς βοήθησαν ούσιαστικά, ώστε νά φέρουμε σέ αίσιο πέρας τό τρίτο μέρος τής τριλογίας μας.

Καί βέβαια, άρχίζοντας άπό τούς ιερείς πρέπει πρώτα νά εύχαριστήσουμε μέ τήν καρδιά μας τόν π. Αντώνιο Γαβαλά, έφημέριο τοΰ 'Άι-Γιάννη τής οδού Βουλιαγμένης. Όχι μόνο γιά τό άπέραντο ένδιαφέρον του, μά καί γιά τήν άγάπη του σέ μάς πού καταπιαστήκαμε μέ τό θέμα τοϋ παπα-Νικόλα Πλανά.

Γιά τούς ίδιους λόγους εύχαριστοΰμε καί τόν π. Μάριο Δαπέργολα έφημέριο τοϋ ναοΰ Μεταμόρφιυσης τοΰ Σωτήρος Πλάκας (Κοττάκη), όπως τόν π. Παναγιώτη Παπαπαναγιώτη, έφημέριο τοϋ ναοϋ Αγίου Ιωάννη Γαργαρέτας καί τόν π. Έμμ. Ρεμοΰνδο, τών Ρκαθολικών τής Νάξου.

Εξάλλου γιά τή σωστή καθοδήγηση τής ερευνάς μας καί τήν προθυμία τους, πρέπει νά εύχαριστήσουμε τίς κυρίες Αντωνία Μαϊτοΰ καί Έλισσάβετ Βιλλαντώνη τής Κοινότητας Νάξου καί τήν κυρία Καλλιόπη Φουτάκογλου - Ελευθερίου τοΰ Υποθηκοφυλακείου Νάξου.

Στό σημείο αύτό θά εύχαριστήσουμε καί τόν Ιωάννη Δελλαρόκα καί θά μνημονεύσουμε τόν μακαριστό Διονύσιο Φίλιππα έξάδελφο πρώτο τοΰ Γιάννη Νικ. Πλανά πού μάς παρακινοΰσε διαρκώς καί μάς ένΐσχυε στό έργο μας δίνοντας συνάμα καί χρήσιμες πληροφορίες.

Εξάλλου μέ τόν έναν ή τόν άλλο τρόπο βοήθεια έλάβαμε άπό τήν Ιερά Μητρόπολη Παροναξίας, τόν άρχαιολόγο κ. Γιώργο Μαστορόπουλο, τό φιλόλογο κ. Άντώνη Τζιώτη, καθώς καί άπό τήν άξιοσέβαστη κυρία Ελένη Άθαν. Ρομπάκη άνηψιά τής νύφης τοΰ παπα-Πλανά. Τούς ευχαριστούμε θερμότατα.

Αφήσαμε οτό τέλος νά άναφέρουμε μέ άλφαβητική σειρά τούς κ.κ. Λάζαρο Θεόφιλο, Ιάκωβο Έμμ. Καμπανέλλη, Νίκο Κεφαλληνιάόη καί Ιάκωβο Άν. Ναυπλιώτη - Σαραντηνό. Κι ό λόγος είναι, επειδή σ’ αύτούς χρωστάμε όχι άπλώς εύχαριστίες, άλλά ευγνωμοσύνη.

Αύτοί οί καλοί καί ευλογημένοι άνθρωποι, πού βρίσκονται στήν κορφή της πνευματικής καί κοινωνικής ζωής τής Νάξου, μάς έδωσαν πολύτιμο υλικό άπό έγγραφα καί άλλα στοιχεία. Συνάμα όμως συμμερίστηκαν καί μέ ένθουσιασμό τήν άπόφασή μας νά γράψουμε γι’ αύτή τή ναξιακή μορφή, τόν Παπακαλόγερο Πλανά. Κι αύτό σημαίνει ότι είχαν γνώση τής ιστορικής σημασίας, άλλά καί πίστη στό ιερό πρόσωπό του.

Καί στά δύο δικαιώθηκαν σήμερα. Αφού ό «έκ Νάξου Νικόλαος Πλανάς» άνακηρύχτηκε ήδη άγιος άπό τό Οικουμενικό Πατριαρχείο. Κι έτσι όλοι οί χριστιανοί όπου Όρθοδοξία, μπορούν πιά νά ψάλλουν:

«Τόν τής νήσου Νάξον νέον βλαστόν

καί των Αθηναίων ίερώτατον λειτουργόν

Πλανάν τόν πατέρα καί θείον άριστέα έν

ύμνοις πανευφήμοις νυν καταστέψωμεν».

Η πρώτη φανέρωση   

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΟΜΙΛΙΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΛΗΨΙΝ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΟΜΙΛΙΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΛΗΨΙΝ

Περιεχόμενα

ΟΜΙΛΙΑ   Α  52.791 

ΟΜΙΛΙΑ  Β  52.795  

ΟΜΙΛΙΑ  Γ 52.797   

ΟΜΙΛΙΑ  Δ 52.799   

ΟΜΙΛΙΑ   Α  52.791

Τρία παράδοξα θαύματα έξ αρχής χρόνου ού γνώριμα, την φύσιν αύτήν υπερακοντίζοντα τήν ήμετεραν συνεπλεξαν, αρραγή και ασάλευτα μενοντα· τρίπλοκον γαρ σχοινίον ταχύ ού διαρρήσσεται. Ταυτα δε έστιν ανυμφεύτου μητρος ώδις, τριήμερου πάθους ανάστασις, σαρκος εις ούρανούς ανάληψις. Οΐδεν ό χρόνος στείρας τικτούσας, αλλ' ού γαμικής συναφείας έκτός· οΐδε νεκρούς αναβιώσαντας, αλλ' ούχι εις ζωήν ατελεύτητον· οΐδε προφήτην αναλαμβανόμενον, αλλ' ώς εις ούρανόν· το, ώς, τής αληθείας δεύτερον. Ο μέν γαρ Ήλίας τόπον έκ τόπου ήμειψεν, ό δέ Σωτήρ ανήλθεν, όθεν κατήλθεν, πολλών θεωμενων ανδρών και γυναικών, αχρις ου το βλεμμα προς ύψος ατενίζον ήτόνησεν, αγγελων έπιμαρτυρούντων τη  θεα, και τήν δευτεραν καταμηνυόντων ελευσιν, Και ιδού, φησιν, ανδρες δύο παρειστήκεισαν αύτοΐς έν έσθήτι λευκη, ο'ΐ και εΐπον· Ανδρες Γαλιλαΐοι, τί έστήκατε έμβλεποντες εις τον ούρανόν; και τα έξής. ’Ώ πόσα ό αγαθος δια δούλων πονηρών εις σωτηρίαν έπραγματεύσατο! κατήλθεν έξ ούρανών, ανήλθεν εις ούρανούς, έξ ούρανών πάλιν έλεύσεται· έλεύσεται δέ πώς; Ούκ εις έτεραν αναλυθεις υπόστασιν, αλλ' έν τω ειδει τής σαρκος, έν τω ανθρωπίνω σχήματι· ού μεντοι ταπεινα πράττων, ώς το πρότερον, ούκ έπι σκάφους υπνών, ούκ έπι φρεατι κόπω δίψης κρατούμενος, ούκ έπι πώλον όνου καθήμενος, αλλ' έπι πώλου νεφελοειδούς οχούμενος· ούχ όλώας έπαγόμενος, αλλ' υπο αγγελων δορυφορούμενος· ού δικαστου παριστάμενος βήματι, αλλ' αύτος κρίνων τής οικουμενης τα περατα, και τοΐς άλιεΰσιν αύτοΐς έξουσίαν δικαστικήν  χαρισάμενος· ώς και αύτος διδάσκει, προς μέν τούς μαθητας λεγων· Όταν καθίση ό Υίος του ανθρώπου έπι θρόνου δόξης αύτου, καθίσεσθε και υμεΐς έπι δώδεκα θρόνους, κρίνοντες τας δώδεκα φυλας του Ισραήλ· προς δέ τούς Ιουδαίους· Ει δέ έγώ έν Βεελζεβούλ έκβάλλω τα δαιμόνια, οί υίοι υμών έν τίνι έκβάλλουσιν; δια τουτο αύτοι κριται υμών εσονται· ότιπερ έξ Ιουδαίων οντες τα τών Ιουδαίων ούκ έφρόνησαν, αλλα τα πάθη του Χριστού και τα στίγματα τών συγγενών Κυριοκτόνων προετίμησαν.

Μεγα θαυμα, ξενον κριτήριον, ιδεΐν άλιεα δικάζοντα, και Φαρισαίον κρινόμενον, σκηνοποιον μετα παρρησίας καθήμενον, και αρχιερεα μετα στεναγμών εύθυνόμενον. Τί γαρ τον Δεσπότην κατα κόρρης έρράπιζον, κατα κεφαλής έκονδύλιζον, το δέ τελος τον κληρονόμον εξω του αμπελώνος έφόνευον; τί δέ τον Πετρον έφυλάκιζον; τί δέ τον Παυλον πεντάκις τεσσαράκοντα παρα μίαν πληγας έβασάνιζον; Αλλ' ό θαυμαστος αρχιερεύς Ανανίας το στόμα παίειν του Παύλου τοΐς υπηρεταις έκελευσε, το στόμα του Παύλου, το στόμα τής χάριτος, το στόμα τής αληθείας, το πλήκτρον τής ζωής, το πάσης σάλπιγγος γενναιότερον, το πάσης άρμονίας έμμελεστερον, το οργανον του Χριστου, τον αύλον του Πνεύματος· τα γαρ δοκουντα τω άγίω Πνεύματι ό Παυλος δια τής γλώσσης έδημοσίευσεν· όθεν οΐμαι τον Δαυι'δ έκ προσώπου Παύλου λεγειν· Ή γλώσσά μου κάλαμος γραμματεως οξυγράφου. Τί ούν προς τον Ανανίαν ό Παυλος, τήν έπερχομενην αύτω δίκην προθεωρών; Τύπτειν σε μελλει ό Θεος, τοΐχε κεκονιαμενε. Τοίχος γαρ κεκονιαμενος, τάφος κεκαλλωπισμενος, εξωθεν έχθρος, εσωθεν νεκρός.

Έπει ούν πρόκειται τών βεβιωμενων λογοθεσιον, και παγκόσμιον δικαστήριον, τών ταλάντων τήν έργασίαν απαιτουν, του μυστικου γάμου τήν αθετησιν, τήν λαμπαδουχίαν του νυμφώνος, του σπόρου τήν αύξησιν, του άμπελώνος τον  καρπόν, καί οσα διά των παραβολών ήμΐν άπεκάλυψε, τον βίον ταλαντεύσωμεν, τά τοΰ βίου συναλλάξωμεν, ούκ άργυραμοιβοΰντες, ούδέ χρυσορυχοΰντες, ού βαρεως δανείζοντες· ταΰτα γάρ καί ό κριτής άποστρεφεται· άλλά πτωχοτροφοΰντες, φιλοξενοΰντες, θεοκλητοΰντες, καί οσα τοΰ κριτοΰ τήν οργήν μαλάττειν έπίσταται. Μάθε τής φιλοξενίας το κερδος, άποβλεψας εις τον ’Αβραάμ, τής ικεσίας το όφελος τών Νινευϊτών λογισάμενος, τής έλεημοσύνης τον θησαυρόν θεωρήσας τήν Ταβιθάν έπί κλίνης κατακειμενην άψυχον, έν τάφω μελλουσαν κατορύττεσθαι· άλλ' αι χήραι τον Πετρον κυκλώσασαι, καί τά δώρα τής νεκρας έπιδεικνύμεναι, έξ αδου τήν τεθνεώσαν άνεσπασαν.

Ει δέ νεκρον το σώμα δάκρυα χηρών έψύχωσε, πρόδηλον οτι καί αύθις τεθνηξόμενον, όποΐά τινα παρεξειν οιει έν ταΐς τών άγαθών άποδόσεσι τον κριτήν τοΐς άφειδεΐ δεξιά τήν πτωχοτροφίαν άσκήσασι, καί μαρτυρίας πτωχών ούκ άπορρήξασι; Τότε γάρ το δώρον άναφαίρετον, ούκ ετι θανάτου μεσιτεύοντος, άλλά διηνεκοΰς έκτεταμενης ζωής. Σαλπίσει γάρ, φησί, καί οι νεκροί έν Χριστώ άναστήσονται άφθαρτοι καί άτρεπτοι, κατά τήν τοΰ Δεσπότου μίμησιν. Καί καθάπερ αύτον νεφελη τις ύπελαβεν, ουτω καί ήμεΐς, κατά τήν τοΰ Παύλου φωνήν, Έν νεφελαις άρπαγησόμεθα. Καί ώς αύτος άνεβη έν άλαλαγμώ καί φωνή σάλπιγγος, τον αύτον τρόπον καί ήμεΐς διά τής άρχαγγελικής σάλπιγγος, τοΰ θανάτου το νεφος ώσπερ υπνον άποσεισάμενοι, τω άρχηγω τής ζωής συνεσόμεθα· Καί ουτω, φησί, πάντοτε συν Κυρίω έσόμεθα, τά τοΰ Κυρίου φρονοΰντες, τάς έντολάς αύτοΰ φυλάξαντες. Γενοιτο δέ πάντας ήμας τής μακαρίας έκείνης άξιωθήναι φωνής· Εύ, δοΰλε άγαθέ καί πιστέ, έπί ολίγα πιστος, έπί πολλών σε καταστήσω, εισελθε εις τήν χαράν τοΰ Κυρίου. Αύτοΰ ή δόξα καί το κράτος, εις τους αιώνας τών αιώνων. 

Αμήν.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΒΙΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΣΤΕΠΤΩΝ ΚΑΙ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ

   

        

ΒΙΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΣΤΕΠΤΩΝ ΚΑΙ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Είναι γνωστό πως λίγα πρόσωπα στη μακραίωνη πορεία της ανθρωπότητας τιμήθηκαν από την Ιστορία με τον τίτλο του Μεγάλου. Εξέχουσα ανάμεσά τους μορφή αποτελεί αναμφίβολα ο Μέγας Κωνσταντίνος. Κι αναδείχτηκε πραγματικά Μεγάλος, όχι μόνο σε έργα πολιτικής σύνεσης, οικονομικής διαχείρισης, διοικητικής μεταρρύθμισης, στρατιωτικής δεξιοτεχνίας, φρόνησης και ανδρείας, αλλά, με άριστο συνδυασμό, Μεγάλος και σε έργα μεγάλα, στερέωσης του μέχρι τότε χειμαζομένου Χριστιανισμού, ενίσχυσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αποκατάστασης της εσωτερικής της ενότητας, τιμής των αγίων Μαρτύρων, ανέγερσης ναών, σύγκλησης Συνόδων...

Και μαζί του ασφαλώς μεγαλύνεται η Αγία μητέρα του Ελένη, παιδαγωγός, και συμβοηθός, και συντελεστής στα θεία έργα, στη φιλανθρωπία, στην εύρεση του Τιμίου Σταυρού και ανάδειξη των Αγίων Τόπων, στη στήριξη των πιστών, στον εκχριστιανισμό των απίστων...

Πόσα άραγε δεν οφείλει σήμερα ο χριστιανικός κόσμος στη βασιλική τούτη δυάδα, την οποία, δίκαια και θεόπνευστα, η Εκκλησία μας κατέταξε στον χορό των Αγίων, απονέμοντάς τους επάξια και τον τίτλο των ισαποστόλων;

Αλλά και σύμφωνα με παλαιά βυζαντινή παράδοση, για την οποία θα μιλήσουμε στη συνέχεια, η ιστορική πορεία της μεγαλονήσου μας Κύπρου σηματοδοτήθηκε ανεξίτηλα από την εδώ παρουσία της βασιλομήτορος Ελένης, κατά την επιστροφή της από τους Αγίους Τόπους, όπου, ως γνωστό, είχε σταλεί απ' τον Μεγάλο βλαστό της κατά θεία υπόδειξη. Η ίδια παράδοση αποδίδει στην Αγία Ελένη, και άρα έμμεσα και στον υιό της, την ίδρυση της καθ' ημάς Μονής του Τιμίου Σταυρού, την οποία τότε προικοδότησε με τα άγια Σύμβολα του Δεσποτικού Πάθους (τεμάχιο του Τιμίου Ξύλου, ένα από τους αγίους Ήλους και τον Σταυρό του Καλού Ληστού).

Είναι για τους λόγους αυτούς, που η Μονή μας, αποτίουσα χρέος υιικό και φιλάγιο στους Αγίους της Κτήτορες, οδηγήθηκε στην απόφαση να εκδώσει τον παρόντα Βίο τους. Ένα Βίο σε συνοπτική βεβαίως μορφή, για την ωφέλεια των εν Κυρίω αδελφών μας. Μα κι ένας λόγος παραπάνω: Η από καιρού επιχειρουμένη συστηματική αλλοίωση και παραποίηση του προσώπου και του έργου του Μεγάλου Κωνσταντίνου, τόσο από ορθολογιστές ιστορικούς, όσο και από αιρετικές ομάδες, αλλά και από έργα φθηνής φιλολογικής παραγωγής, με οπωσδήποτε υστερόβουλες αντιχριστιανικές ή και αντορθόδοξες διαθέσεις.

Στον Βίο αυτό επισυνάπτεται η παλαιότερη έκδοσή μας, «Το Σημείο του Σταυρού», του ιερού Σημείου, που στάθηκε η έμπνευση, ενίσχυση και παρηγορία των Αγίων τούτων, που τόσο άμεσα συνδέθηκε μαζί τους και στήριξε την άνωθεν δεδομένη σ' αυτούς βασιλική εξουσία, το Σημείο, που αποτελεί το καύχημα και τη δόξα όλων των απ' αιώνος πιστών.

Γέννηση και καταγωγή των Αγίων

Ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο ενδοξότατος πρώτος χριστιανός αυτοκράτορας, ο ιδρυτής της βασιλεύουσας Κωνσταντινούπολης, γεννήθηκε στην πόλη Ναϊσσό, τη σημερινή Νίσσα της κεντρικής Σερβίας, γύρω στο έτος 275.

Πατέρας του ήταν ο ελληνοϊλλυρικής καταγωγής Κωνστάντιος ο Χλωρός, αξιωματούχος τότε του ρωμαϊκού κράτους, ο οποίος κατόπιν, όπως θα δούμε, ανακηρύχθηκε Καίσαρας και Αύγουστος των δυτικών επαρχιών.

Μητέρα του υπήρξε η πολύ ευσεβής και ενάρετη Ελένη, που γεννήθηκε στην πόλη Δρέπανο της Βιθυνίας (Μικράς Ασίας) περί το έτος 247, από πατέρα ξενοδόχο. Την πόλη αυτή ο Μ. Κωνσταντίνος μετονόμασε αργότερα Ελενόπολη, προς τιμή της μητέρας του.

Ο Κωνστάντιος νυμφεύθηκε την Ελένη γύρω στο 273. Ο Μέγας Κωνσταντίνος υπήρξε ο πρωτότοκος από τα παιδιά που απέκτησαν.

Η τότε κατάσταση του κράτους

Την εποχή εκείνη της γέννησης του Κωνσταντίνου η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε περιέλθει σε χαώδη κατάσταση. Οι βασιλείς, ο ένας μετά τον άλλο, φονεύονταν, και ανερχόταν ο εκάστοτε επικρατέστερος στον θρόνο. Το 284, μετά τη δολοφονία του Νουμεριανού, ανακηρύχθηκε στη Χαλκηδόνα ως νέος αυτοκράτορας ο Διοκλητιανός, που καταγόταν από τη Δαλματία, και έγινε αργότερα μεγάλος διώκτης των χριστιανών. Βασίλευσε για 21 έτη (μέχρι το 305), δύο όμως έτη μετά (286) διαίρεσε το Ρωμαϊκό κράτος σε δύο τμήματα, το Ανατολικό ή Ιλλυρικό και το Δυτικό τμήμα. Το Ανατολικό τμήμα περιλάμβανε την Ελλάδα, τη Μικρά Ασία και την Αίγυπτο, και είχε πρωτεύουσα τη Νικομήδεια, όπου εγκαταστάθηκε ο ίδιος και απ' όπου διεύθυνε την όλη αυτοκρατορία. Στο Δυτικό τμήμα, που περιλάμβανε την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία, τη Βρεταννία και τη Βόρεια Αφρική, με έδρα τα Μεδιόλανα (Μιλάνο της Ιταλίας) εγκατέστησε αυτοκράτορα τον έμπιστο φίλο του Μαξιμιανό τον Ερκούλιο (Ηρακλή).

Προχωρώντας στη διοικητική μεταρρύθμισή του ο Διοκλητιανός, το 293 διόρισε άλλους δύο βοηθούς στην ενάσκηση της εξουσίας, τους οποίους ονόμασε Καίσαρες, ενώ ο ίδιος και ο Μαξιμιανός διατήρησαν τον τίτλο του Αυγούστου (Σεβαστού). Οι Καίσαρες θα ήσαν συμβασιλείς, βοηθοί και διάδοχοι των Αυγούστων. Στην Ανατολή ο Διοκλητιανός προσέλαβε ως Καίσαρα τον γαμβρό του Γαλέριο, ενώ στη Δύση όρισε τον Κωνστάντιο Α' τον Χλωρό, υπό την εξουσία του Μαξιμιανού.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Επ” Ελπίδι Αναστάσεως (Αληθινή Ιστορία) ή Α­πό­δει­πνο στο νε­κρο­τα­φεί­ο.

Επ” Ελπίδι Αναστάσεως (Αληθινή Ιστορία) ή Α­πό­δει­πνο στο νε­κρο­τα­φεί­ο.

 

Α­πό­δει­πνο στο νε­κρο­τα­φεί­ο. Ο ή­λιος ε­τοι­μά­ζε­ται για βου­τιά πί­σω α­π’ το βου­νό κι εί­ναι τό­σο θελ­κτι­κό το φως του την ώ­ρα τού­τη που με προ­κα­λεί να κοι­τά­ξω α­πό το πλα­ϊ­νό μι­σο­γερ­μέ­νο πορ­τά­κι της εκ­κλη­σιάς. Φως ι­λα­ρόν πλημ­μυ­ρί­ζει τα μά­τια μου, δε­ή­σεις για τους α­δερ­φούς μου χα­ϊ­δεύ­ουν τ’ αυ­τιά μου. «Υ­πέρ των εν α­σθε­νεί­ας κα­τα­κει­μέ­νων…», η θύ­μη­ση στον πα­τέ­ρα μου και τους πο­λυ­ά­ριθ­μους κα­τοί­κους των νο­σο­κο­μεί­ων. Δά­κρυ­α στην ψυ­χή μου. «Δι’ ευ­χών» κι ό­σο να κοι­τά­ξω λί­γο ψη­λό­τε­ρα στα σύν­νε­φα χά­νε­ται κι η τε­λευ­ταί­α κου­κί­δα του η­λι­ά­το­ρα. Μέ­ρα α­κό­μα και οι λι­γο­στοί πι­στοί σκορ­πί­ζουν γρή­γο­ρα. Μό­νο η κυ­ρά Α­λε­ξάν­δρα, παίρ­νει τον κά­τω δρό­μο.
Που πας για­γιά; την ρω­τά­ω.
Ε­μέ­να μ’ α­ρέ­σει α­πό ‘δω, μου α­παν­τά­ει. Να περ­νά­ω α­πό τον άν­τρα μου.
Κι ε­μέ­να μ’ α­ρέ­σει α­πό ‘δω, συμ­φω­νώ μα­ζί της. Να θυ­μά­μαι πως θα πε­θά­νω κι ε­γώ μί­α μέ­ρα.

Κα­τη­φο­ρί­ζει στο κοι­μη­τή­ριο πί­σω α­πό το να­ό, φτά­νει στο μνή­μα. Το βή­μα της στα­θε­ρό, τα μά­τια της γε­μά­τα γλύ­κα κι η­ρε­μί­α. Ού­τε έ­να δά­κρυ. Το πα­ρα­μι­κρό τρε­μό­παιγ­μα στη φω­νή της. Μό­νο χα­ϊ­δεύ­ει και φι­λά­ει την φω­το­γρα­φί­α του

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

Η ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΤΟΝ ΠΛΡΙΟ

΄Απόδοση στή Νεοελληνική: Βασιλάκη Ελένη ΄Επιμέλεια θεολογική: Παπαδόπουλος Δημήτριος Σχέδια: Νεκτάριος Σταματέλος

Οί αξιοθαύμαστοι αγώνες, ή ηρωική πάλη καί τά υπερφυσικά κατορθώματα τοϋ εν άγίοις πατρός ημών Μάρκου ΄Αρχιεπισκόπου τής'Εφέσου, τοϋ επονομαζόμενου Ευγενικού.

Τοϋ εξαίρετου καί σχεόόν μοναδικού ύπέρμαχου καί φύλακα τής άμεμπτου κι άγιοτάτης  κι άποστολικής καί πατροπαράδοτης ορθόδοξης πίστης, συγκεντρωμένα σ’ ένα βιβλίο καί γραμμένο σέ μορφή βιογραφίας άπό τόν άνάξιο κι έλάχιστο ανάμεσα στούς ιερομόναχους

ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΤΟΝ ΠΑΡΙΟ

Πρός απόκτηση γνώσεως καί ψυχικής ώφέλειας τών απανταχού ορθοδόξων χριστιανών.

ΣΗΜΕΙΩ ΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ

Τό κείμενο τοΰ 'Αγίου ’Αθανασίου τοΰ Παρίου έχει άποδοθεΐ στήν νεοελληνική Γλώσσα.

Προστέθηκαν μέσα σέ άγκύλες οί χρονολογίες τών γεγονότων πού περιγράφονται.

Στό κείμενο τοποθετήθηκαν κεφάλαια καί διευκρινιστικές σημειώσεις μέ σκοπό νά πληροφορήσουν ή νά διευκρινίσουν κάποια στοιχεία πού πιθανόν νά είναι άγνωστα

Δ. Π. ΝΕΣΤΩΡ

ΣΚΟΠΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Στους εν Χριστώ άδελφούςμου απανταχού γης τήν ευλαβική προσκύνηση καί τόν εκ ψυχής άσπασμό

Εκείνος ό περίφημος καί περιώνυμος Μάρκος ό Εφέσου ό Εύγενικός, παρουσιάζεται σήμερα άπό μένα, μέ τήν έπιγραφή «΄Αντίπαπας», ή «άδιάψευστος μονομάχος». Ό ορθόδοξος φιλαναγνώστης, πρέπει νά έχει τήν ύπομονή νά διαβάσει τόν παρόντα λόγο καί τότε ν΄ άποφασίσει άν ταιριάζει ή όχι σ΄ αύτόν μία τέτοια προσωνυμία. Ή ονοματοθεσία δέν είναι βέβαια ιδιότητα τοΰ κάθε τυχόντα, άλλά μιλοΰν τά γεγονότα ώστε κι οί πλέον άπαίδευτοι σ΄ αύτά νά βρίσκονται ικανότατοι καί νά τά κατανοοΰν.

Έτσι ό Θεάνθρωπος ονομάστηκε ΄Ιησοΰς άπό τόν λόγο τοΰ άγγέλου, άκόμη καί πρίν άπό τή σύλληψη, άλλά ονομάστηκε ύστερα κι Εμμανουήλ άπό τούς άνθρώπους, παρακινούμενοι σ΄ αύτό άπ΄ αύτά τά πράγματα καί τόσο όρθά καί κατάλληλα, ώστε καί πρίν πολλούς αιώνες ό προφήτης ΄Ησαΐας προεΐπε μία τέτοια ονομασία.

Αύτό υποστηρίζω κι έγώ γιά τόν δικό μας ΄Αντίπαπα ή μονομάχο, γιατί τά γεγονότα τοΰ άποδίδουν δίκαια αύτόν τόν τίτλο. Ποιά είναι αύτά; Ελάτε καί θά σάς τά διηγηθώ. Καί θά τά διηγηθώ όλα, όχι άνάλογα μέ τό πλήθος τους, ούτε άκριβώς άνάλογα μέ τήν άξια τους. Γιατί σέ μένα καί τό ένα είναι άδύνατο καί τό άλλο.

΄Εγώ (όπως θ΄ ακούσεις καί μέσα στό λόγο μου όπου τό όμολογώ), δέν κινήθηκα πρός αύτό άπό καμιά έπαρση καί αύθάδεια, άλλά στ΄ αλήθεια άπ΄ έναν ύπέρμετρο ζήλο γιά νά παρουσιάσω τήν άγιότητα τοΰ Μάρκου τοΰ Εύγενικοΰ σ΄ όλον τόν κόσμο, γιά δύο λόγους: πρώτα γιά τήν ώφέλεια τοΰ πιστοΰ άπλοΰ λαοΰ καί δεύτερο γιά τήν καταισχύνη τών έχθρών του, τών μιαρότατων παπιστών (1.)

Ή ώφέλεια συνίσταται στό νά μάθει ό άπλός λαός έκεΐνα πού προηγουμένως δέν ήξερε γι΄ αύτόν τόν άγιο κι έτσι νά τόν τιμά όπως οφείλει καί νά τόν δοξάζει σάν άληθινό δοΰλο τοΰ Θεοΰ καί νά τόν μιμείται ò καθένας, κι όταν υπάρξει αίτια κι άνάγκη γιά τήν πίστη, νά τοΰ γίνεται έτοιμος προστάτης καί βοηθός στίς άνάγκες τής παρούσας ζωής. Κι είναι μεγάλη κι άθεράπευτη ντροπή γιά τούς άχρείους παπιστές, νά κηρύσσεται άγιος, καί δοξασμένος άπό τό Θεό, ό ύπέρτατος έχθρός τους, ό άσπονδος πολέμιός τους καί τί άλλο περισσότερο νά ποΰμε παρά ό ΄Αντίπαπας,

«Μάρκος ό ΄Αντίπαπας "Αγιος».

Καί ποιά άλλη ντροπή ύπάρχει, μεγαλύτερη άπ΄ αύτή;

Ποιά άλλη σαΐτα πιό φαρμακερή άπ΄ αύτή;

Ό «΄Αντίπαπας "Αγιος».

Καί δέν υπάρχει άμφιβολία, ότι κάθε ορθόδοξος είναι ΄Αντίπαπας κι όμως αύτός δέν είναι άπλά ΄Αντίπαπας, άλλά ό κατεξοχήν ΄Αντίπαπας.

«Μάρκος ό ΄Αντίπαπας "Αγιος».

Αύτόν τόν μικρό κι εύτελή κόπο μου, τόν διάβασαν κι άλλοι κι έκτος άπ΄ αύτούς, τόν άνέγνωσε κι ό θεοφιλέστατος κι έλλογιμότατος άγιος Καμπανίας, κύριος Θεόφιλος καί ό θεοφιλέστατος κι έλλογιμότατος άγιος Σερβίων, κύριος Ιγνάτιος καί μαζί μ΄ αύτούς κι ό μακαρίτης οικονόμος τής Κοζάνης, άνδρες κι οί τρεις 'ικανοί νά έκφέρουν γνώμη γιά τό άν τό άνάγνωσμα είναι ή δέν είναι άξιο νά ΄ρθει στό φώς. Κι έπειδή συμφωνώντας κι οί τρεις τους κι έκαναν όχι μέτριους έπαίνους, άπ΄ αύτήν τήν παραίνεση αύτών πήρα κι έγώ τό θάρρος νά τό διαλαλήσω πρός όλους τούς ομογενείς μου, τυπώνοντάς το. Γι΄ αύτό κι άναζητώντας κάποιον ζηλωτή χορηγό καί πρόθυμο ν΄ άναλάβει τά τυπογραφικά έξοδα, έκεΐ πού έψαξα άρχικά δέν εύδόκησε ό Θεός. Βρέθηκε όμως άνέλπιστα σέ μένα τέτοιος χορηγός ζηλωτής καί πρόθυμος μέ μεγάλη χαρά, ό οσιότατος καί μουσικότατος άνάμεσα στούς ίεροδιακόνους, κύριος Νικηφόρος ΄Ιωάννου ό Ραγεζής, άπό τή νήσο Σίκινο. Αύτός θέλησε αύτοπροαίρετα ν΄ άναλάβει αύτή τήν κοινωφελή δαπάνη. Παρ’ όλες τίς σκοτούρες καί τίς ταλαιπωρίες τοΰ έπαγγέλματός του πού είναι διπλό. Ή θαυμάσια μουσική καί ή άριστη μεθοδικότατη παιδαγωγία του, τίς όποιες αύτός έξασκεΐ καλύτερα άπ΄ όλους καί τήν ωφέλεια αύτών τών δύο έργασιών του τίς δέχτηκε ήδη πολλά χρόνια καί δέχεται άκόμα ή μεγαλούπολη Θεσσαλονίκη, μ΄ όλον τόν έπαινο καί τήν εύχαρίστηση.

Λοιπόν, άν κάποιοι άπό τούς ’Ορθόδοξους λάβουν κάποια ωφέλεια άπό τήν άνάγνωση τοΰ βιβλίου, άς άποδώσουν:

Πρώτα τήν όφειλόμενη δόξα στό Θεό, τόν αίτιο καί δότη κάθε καλοΰ.

Δεύτερον, άς εύγνωμονοΰν καί τόν χορηγό πού άφειδώς κατέβαλε τή δαπάνη γιά τήν κοινή ωφέλεια.

Καί τρίτον, άς εύχεται πρός τόν Κύριο καί γιά μάς τούς ταπεινούς, καί νά μάς κρίνει ήπια, άν δέν κατορθώσαμε νά γράψουμε άξια γιά μία τέτοια καί τόσο μεγάλη υπόθεση κι άκόμα γιά όσα λάθη άπ΄ άγνοια κι άλλα άκούσια σφάλματα συναντήσει στόν λόγο.

Επειδή μέχρι σήμερα, κανείς άλλος δέν έκανε σ΄ αύτόν τόν μεγάλο ήρωα τό δίκαιο υπόμνημα, έγώ ό άνάξιος τόλμησα νά παρουσιάσω στό κοινό, αύτόν τό μικρό καί ταπεινό μου κόπο, γιά τήν ώφέλεια τών άπλών άνθρώπων κι όχι μόνο γιά τούς λόγιους καί τούς ειδήμονες. Διάβασε λοιπόν σέ παρακαλώ τό βιβλίο μέ υπομονή ώς τό τέλος καί θά βεβαιωθείς υπεραρκετά καί γιά τά δύο, συγχωρώντας έμάς μέ καλή διάθεση, είτε γιά τίς έλλείψεις, είτε γιά τίς άπαραίτητες παρεμβολές. Επειδή θέλησα μέσω αύτοΰ τοΰ ίεροΰ βίου, νά δώσω περιληπτικά καί στους άπλούς άνθρώπους μία ιδέα τών τότε γεγονότων, ή οποία είναι άπλά χρήσιμη σ΄ όλους όσους δέν τά γνωρίζουν. ΄Ενώ στούς ’Ορθόδοξους πού κατοικούν στούς τόπους τών παπολατρών καί συζοΰν μέ τούς Φράγκους, είναι σχεδόν κι άναγκαΐα, γιά νά μήν έξαπατοΰνται άπό τούς άπατεώνες πού κηρύττουν ώς άγια σύνοδο τό ληστρικό καί τυραννικό κι άντίχριστο έκεΐνο συνέδριο τής Φλωρεντίας.

Αύτός είναι ό σκοπός γιά τόν όποιο τόλμησα τά ύπεράνω τών δυνάμεών μου καί γι’ αύτό δεχτείτε πρόθυμα καί μετά χαράς τόν δικό μας ΄Αντίπαπα καί μονομάχο καί διαβάζοντας αύτόν έπιμελώς καί Ωφελούμενοι άπ΄ αύτόν τά εύλογα, νά εύχεστε καί ύπέρ τής δικής μου άναξιότητας.

Τής δικής σας άγάπης εν Χριστώ άδελφός καί ταπεινός δοϋλος

10 Αύγουστον 1785 Ά θανάσιος Ιερομόναχος ό Πάριος

 

ΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΡΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΜΑΡΚΟ ΤΟΝ ΕΥΓΕΝΙΚΟ

ΠΡΟΙΜΙΟ

Τά ύπερφυσικά καί παράδοξα άποτελέσματα τής θείας πίστης είναι βέβαια άπό μόνα του άνώτερα άπό κάθε νοΰ καί διάνοια. Γι΄ αύτό καί μποροΰν άναντίρρητα νά δείξουν καί στούς άσεβεΐς τόν άληθινό Θεό καί μόνο δημιουργό τής πλάσης, όπως στίς μέρες τών θείων Αποστόλων καί ιών άγιων Μαρτύρων. Τότε έπέστρεφαν σά ποτάμι τά έθνη, έλκυόμενα άπό τά παράδοξα έργα τής πίστης μέ τή βοήθεια ιοΰ Κυρίου καί τήν έπιβεβαίωση τοΰ λόγου Του άπό τά έπακόλουθα θαυματουργικά σημάδια». Κι αύτά τά ίδια μποροΰν νά οδηγήσουν στήν ορθόδοξη πίστη κι έκείνους τούς χριστιανούς, πού κακώς καί χωρίς φρόνηση, μέ τίς αιρετικές ιούς πλάνες, ξεμακραίνουν άπό τή μία κι άληθινή πίστη, τήν άποία κοινώς ονομάζουμε «’Ορθοδοξία» ή καί «εύσέβεια».

'Ένα άπό τά υπερφυσικά έργα τής θείας πίστης, γιά ν΄ αφήσω πρός τό παρόν τ΄ άλλα, άδελφοί μου ’Ορθόδοξοι χριστιανοί, είναι ή άγιότητα τών άνθρώπινων λειψάνων ή γιά νά τό πώ άπλά, ή άγιότητα τών άνθρώπων. Αύτό, όταν δοθεί και όμολογηθεΐ φανερά, πώς ό τάδε άνθρωπος άγίασε, πώς τά λείψανά του έκπέμπουν άνείπωτη κι άσύγκριτη εύωδιά, πώς κάνει παράδοξα κι έξαίσια θαύματα, αύτό λέω, είναι ένα 9αΰμα καί πηγή μύριων άλλων θαυμάτων. Αύτό δέν μπορεί νά τό καυχηθεΐ καμιά άλλη άπό κείνες τίς ψεύτικες θρησκεΐες, αύτό πού οπωσδήποτε δέν είναι τίποτα άλλο, παρά μία κρίση τοΰ άδέκαστου ούρανοΰ. Αύτό λέω, δέν είναι τίποτα άλλο, παρά μία λαμπρή κι άναντίρρητη άπόδειξη, ή όποια ψηλότερα καί πιό μεγαλόφωνα άπό κάθε σάλπιγγα, φωνάζει καί κηρύττει σ΄ όλα τά πλανεμένα γένη καί τά συστήματα τών αιρετικών, πώς μία είναι ή καθαρή κι άγια πίστη, ή θεία κι εύάρεστη στό Θεό, δηλαδή αύτή τής άνατολικής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας. Επειδή γνωρίζουμε ότι κατά τήν άγια Γραφή, «ό Θεός άπέχει άπό τούς άμαρτωλούς», άρα πώς είναι δυνατόν νά κάνει άντίθετα, δηλαδή νά ύποδείξει γιά άγιους άνθρώπους αιρετικούς βλάσφημους κι άσεβεΐς; Ποιος δέν τό ξέρει πώς γιά νά ύποδείξει τό "Αγιο Πνεύμα έναν άνθρωπο άγιο, άναγκαστικά πρέπει ν΄ άναπαύεται σ΄ αύτήν τήν Εκκλησία πού άνήκει καί σ΄ αύτόν τόν άνθρωπο τό "Αγιο Πνεύμα, ποιος άλήθεια δέν τό ξέρει; Γιατί αύτή πρέπει νά είναι ή μία καί μόνη Εκκλησία, έκείνη στήν όποια ό Θεάνθρωπος ΄Ιησοΰς ύποσχέθηκε νά στείλει τό Πνεύμα του καί νά μένει μ΄ αύτήν αιώνια.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>