Λόγοι Πανηγυρικοί

Καισάριος Δαπόντες - Λόγοι Πανηγυρικοί


Εἰς τὸν Ἅγιον Νικόλαον

Ὅλα τὰ ἄνθη τὰ τῆς γῆς, εὔμορφα καὶ ὡραῖα·
ὅλα καλά, ὅλα τερπνά, εὐώδη καὶ ἡδέα.

Ἡδύνουσι τὸν ἄνθρωπον, χαρὰ τὸν ἐγεμίζουν·
τὴν γῆν καθωραΐζουσι, τοὺς κάμπους της στολίζουν.

Ἀλλ᾿ ὅμως τὰ γαρόφαλα, τὰ ῥόδα καὶ οἱ κρῖνοι·
ἡ χάρις τούτων κι ἡ θωριά, πολλὴ γλυκάδα δίνει.

Ὅλα τὰ ἄστρα τ᾿ οὐρανοῦ, λαμπρά, πεφωτισμένα·
ὅλα ἀξιοθέατα, φῶς ὅλο τὸ καθένα.

Καὶ κάθε ἕνας τὰ θωρεῖ, κ᾿ εὐφραίνεται μεγάλως·
καὶ ὅλα εἶναι τ᾿ οὐρανοῦ, χαρά, στολή, καὶ κάλλος.

Οἱ δύο οἱ φωστήρες δέ, καὶ οἱ λοιποὶ πλανῆται·
ἔχουσι χάριν περισσήν, ὁμοῦ καὶ οἱ κομῆται.

Τῷ Βασιλεῖ παρίστανται πολλοί, καὶ ὁμιλοῦσι·
καὶ εὐγενεῖς καὶ ἄρχοντας, ὁ κόσμος τοὺς καλοῦσι.

Ὅτι ἀλλέως πῶς τολμῶ, νὰ τὸν ἐγκωμιάσω;
Καὶ ἂν τολμήσω, πῶς μπορῶ, ἕως ἐκεῖ νὰ φθάσω;

Νὰ ἐπαινέσω ἀμαθής, τὸν Καίσαρα Κυρίου·
τὸν μεγιστάνον τοῦ Θεοῦ, Ἄνακτος Οὐρανίου;

Τοῦ ἐπιγείου ἄνακτος, ἕνα τῶν μεγιστάνων·
νὰ ἐπαινέσω δὲν μπορῶ, τὸ πρέπον ὡς μὴ φθάνων.

Καὶ πόσῳ μᾶλλον τοῦ Θεοῦ, τόσον ἐκλελεγμένον·
φίλον του, μεγιστάνον του, καὶ πολυτιμημένον;

Ἐγὼ τυφλός, καὶ τὸν θωρῶ, ὅλο τιμή, καὶ κάλλος·
καὶ λάμπει εἰς τοὺς οὐρανούς, ὡς ἕσπερος μεγάλος.

Κουφός, καὶ ἀκροάζομαι, ὡς Ἄγγελος καὶ ψάλλει·
Τριάδι τὸν Τρισάγιον, ᾆσμα, φωνῇ μεγάλῃ.

Δίχως ὀσμὴν κι αἰσθάνομαι, μυρίζει ὡσὰν ῥόδον·
τῶν οὐρανίων μεταξύ, ἀνθέων καὶ συνόδων.

Ἀμὴ ἂν εἶχα ὀφθαλμούς, ὡσὰν τὸν Θεολόγον·
νὰ θεωρῶ τὰ ὑπὲρ νοῦν, καὶ ὑπὲρ πάντα λόγον.

Νὰ βλέπω τὸν Νικόλαον, χρυσοστεφανωμένον·
ἐν ἱματίοις τε λευκοῖς, καὶ περιβεβλημένον.

Καὶ κύκλωθεν τοῦ θεϊκοῦ, θρόνου ἐνθρονισμένον·
μὲ τοὺς εἰκοσιτέσσαρας, καὶ τοῦτον τεταγμένον.

Νὰ πέφτῃ καὶ νὰ προσκυνῇ, ὁμοῦ μετὰ τῶν ἄλλων·
τὸν ἐπὶ θρόνου Κύριον, ᾠδὴν καινὴν συμψάλλων.

Παρισταμένος κύκλωθεν, Ἀγγέλων χιλιάδων·
χιλίων χιλιάδων τε, μυρίων μυριάδων.

Πῶς ἐτολμοῦσα εἰς αὐτό, ὁ βεβορωμένος;
Πῶς τὸ ἐπιχειρίζομουν, ὁ κατακεκριμένος;
* * *

Ἐτοῦτος εἶναι ἀδελφοί, ὁ πολυπόθητός μου·
ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ὁ βοηθὸς τοῦ κόσμου.

Ἐτοῦτος εἶναι ἀδελφοί, ὁ μέγας τῶν Μυρέων·
Ἀρχιερεὺς Νικόλαος, καὶ τῶν Ἀρχιερέων.

Ἐτοῦτος εἶναι ἀδελφοί, ὁ ῥαπιστὴς Ἀρείου·
καὶ τοῦ κακοδασκάλου του, ἀντάμα τοῦ ἀχρείου.

Ἐτοῦτος, ὁποῦ ἔλαμψεν, ὡς τὸ λαμπρὸν χρυσίον·
εἰς τὴν Μεγάλην Σύνοδον, Πατέρων τῶν Ἁγίων.

Ἐτοῦτος, ὁποῦ ἔλαβεν, ἐκ τῆς χειρὸς Κυρίου·
τὸ θεῖον Εὐαγγέλιον, μετὰ ὠμοφορίου.

Τοῦτος, ὁποῦ τῷ βασιλεῖ, σὺν ἅμᾳ Ἀβλαβίῳ·
πολλὰ ἐφάνη φοβερός, στὸν ὕπνον καὶ τῶν δύο.

Τοῦτος, ὁποῦ ἐγέμισε, τὸν κόσμον θαύματά του·
τοῦτος, ὁποῦ ἀκούσθηκε, παντοῦ τὸ ὄνομά του.

Τοῦτος, ὁποῦ τὴν θάλασσαν, μερώνει, κατευνάζει·
τοῦτος, ὁποῦ τοὺς δαίμονας, διώχνει καὶ τρομάζει.

Ἐτοῦτος εἶναι ἀδελφοί, χάριν βραχυλογίας·
ὁ θαυμαστὸς Νικόλαος, μέχρι τῆς συντελείας.

Ὁποῦ καὶ ἐγεννήθηκε, πολλῶν εἰς σωτηρίαν·
ὁποῦ κι ἐπολιτεύθηκε, μὲ πάντων ἀπορίαν.

Ὁποῦ καὶ ἐτελεύτησε, γιὰ δόξαν οὐρανίαν·
ὁποῦ καὶ ἑορτάζεται, παντοῦ μὲ εὐθυμίαν.

Ὁποῦ καὶ ζῶν, ὤντας ἐν γῇ, ἐν Οὐρανοῖς διῆγε·
καὶ ὤντας εἰς τοὺς Οὐρανούς, ὁπου τανῦν ὑπῆγε.

Δὲν ἔλειψεν ἀπὸ τὴν γῆν, ὁποῦ γὰρ τὸν ζητήσεις·
τὸν Ἅγιον Νικόλαον, ἐξάπαντος εὑρήσεις.

Ὁ ἥλιος τόσο μικρός, καὶ ὅλους μᾶς φωτίζει·
ὁ μέγας δὲ Νικόλαος, τὸ πᾶν νὰ μὴ γεμίζῃ;

Ὁ ἀὴρ εἶναι πανταχοῦ, ἓν ἄλογο στοιχεῖον·
καὶ νὰ μὴν εἶναι πανταχοῦ, ὁ ἐκλεκτὸς Ἁγίων;

Τὸ πῦρ κι ἐδὼ κάτω στὴν γῆν, κι ἀπάνω στὸν αἰθέρα·
αὐτὸς ἐν γῇ καὶ Οὐρανῷ, καὶ νύκτα, καὶ ἡμέρα.

Καὶ ἂν τὸ ὕδωρ καὶ ἡμᾶς, καὶ τ᾿ ἄλογα ποτίζει·
τοῦτος ἀπίστοις καὶ πιστοῖς, τὰς δωρεὰς χαρίζει.

Καὶ ἂν ἡ γῆ καὶ μᾶς βαστᾷ, καὶ τόσα μᾶς βλαστάνει·
ὁ Ἅγιος Νικόλαος, καὶ τί δὲν μᾶς ἐκάνει;

Τίς εἶπεν, Ἅγιε, πεινῶ, καὶ δὲν ἔχω νὰ φάγω·
καὶ δὲν τοῦ ἔδωκες εὐθύς; ἢ εἶπε, δὲν τοῦ πάγω;

Τίς εἶπε, φθάσαι, δὲν μπορῶ, δόσαι μου τὴν ὑγείαν·
καὶ δὲν ἐπρόφθασες εὐθύς, καὶ μὲ τὴν θεραπείαν;

Τίς Ἅγιε Νικόλαε, εἶπε ἐν τῇ θαλάσσῃ·
καὶ τὸ τιμόνι παρευθύς, δὲν ἔτρεξες νὰ πιάσῃς;

Τίς τὸ παιδί, τὸν ἄνδρα της, εἶπε, νὰ ῾λευθερώσῃς·
καὶ δὲν τὸν ἐλευθέρωσες, τον λόγον πρὶν νὰ σώσῃ;

Τίς, ὡς ἐμέ, ἁμαρτωλός, τὸν εἶπε, νὰ πρεσβεύσῃ·
καὶ ἐν ταυτῷ πρὸς τὸν Θεόν, δὲν εἶχε μεσιτεύσει;

Καὶ δὲν τοῦ ἔδωκεν εὐθύς, τὴν τῶν ἁμαρτιῶν του·
συγχώρησιν ὁ Κύριος, διὰ τῶν πρεσβειῶν του;
* * *

Θεὸς εἶναι ἐπίγειος, ὁ ἄνθρωπος ἐτοῦτου·
ὁ ἐπουράνιος Θεός, οὕτως ὁρίζει οὕτως.

Ἔτζι ὁρίζει ὁ Θεός, ἔτζι καὶ τὸ φωνάζει·
ἐγὼ εἶπα, Θεοί εστε, ἔτζι τὸ κάνει χάζι.

Ἔτζι τὸ ἀναπαύεται, καὶ ἔτζι τὸ γυρεύει·
ἐπὶ τῆς γῆς ὁ ἄνθρωπος, θεοπρεπῶς ν᾿ ἀρχεύῃ.

Εἰκόνα εἶναι τοῦ Θεοῦ, καὶ νὰ θεοποιῆται·
ὁ ἄνθρωπος κατὰ Θεόν, τὸ οἰκειοποιεῖται.

Οἰκείαν δόξαν ὁ Θεός, ἐτοῦτο τὸ γνωρίζει·
καὶ τοῦτο πάλιν ὁ Θεός, τὸ δίνει, τὸ χαρίζει.

Εἰς δόξαν τῆς εἰκόνος του, τ᾿ αὐτὸν εἰπεῖν ἰδίαν·
διὰ πολλὴν καὶ ἄφατον, Αὐτοῦ φιλανθρωπίαν.

Τῆς γὰρ εἰκόνος ἡ τιμή, καθὼς τὸ ἐναντίον·
εἰς τὸ πρωτότυπον αὐτό, ἀνάγεται το θεῖον.

Πνεῦμα καὶ πῦρ ὁ Κύρος, λέγεται πρὸς τοῖς ἄλλοις·
ἐτοῦτα καὶ οἱ Ἄγγελοι, ὢ δωρεᾶς μεγάλης.

Τὸ λέγει ὁ Προφήτης Του, εἰς τὸ Ψαλτήριόν του·
ἐκεῖ εἰς τὸν ἑκατοστόν, καὶ τρίτον τῶν Ψαλμῶν του.

Φθόνος ποτὲ εἰς τὸν Θεόν, μὴ γένοιτο, δὲν εἶναι·
ἀλλὰ καὶ θέλει κι ἐνεργεῖ, τοὺς πάντας θεωθῆναι.

Καὶ διὰ τοῦτο ὁ Χριστός, πρὸς τὸν Ἀπόστολόν Του·
λέγει καὶ Θεολόγον Του, καὶ σεκρετάριόν του.

Ταῖς Ἐκκλησίαις νὰ εἰπῇ, πᾶσι νὰ φανερώσῃ·
καὶ ὡς ἀπὸ προσώπου του, νὰ μᾶς ἐβεβαιώσῃ.

Ὅτι πῶς εἰς τὸν νικητήν, ἕναν ὁποῦ πασχίσει·
δαίμονα, κόσμον, καὶ κορμί, τελείως νὰ νικήσῃ.

Μαζί του εἰς τὸν θρόνον Του, θέλει νὰ τὸν καθίσῃ·
τόσο πολλὰ τὸν νικητήν, θέλει νὰ τὸν τιμήσῃ.

Τόσο πολλὰ φιλάνθρωπος, τόσο πολλὰ ἀφθόνως·
παρεκτικὸς τῶν ἀγαθῶν, εἶναι ἐκ τοῦ αἰῶνος.

Ἄνθρωπος γίνεται Θεός, μὲ τό, Ἐλέησόν με·
ἐλέησόν με ὁ Θεός, καὶ νομοθέτησόν με.

Καὶ ὄχι ὡς ὁ σατανᾶς, κακόν, ψυχρόν, τὸν χρόνον·
θήσω ἐπὶ τῶν νεφελῶν, τοὐ Οὐρανοῦ τὸν Θρόνον.

Καὶ ἔσομαι ὁ μασκαράς, ὅμοιος τῷ Υψίστῳ·
ὅθεν καὶ ἔπεσε κακῶς, ἐν βόθρῳ παγκακίστῳ.

Ὁ Θεὸς θέλει τὸ λοιπόν, τοὺς πάντας θεωθῆναι·
καὶ δι᾿ αὐτὸ ἠθέλησεν, ἐλθεῖν καὶ σαρκωθῆναι.

Καὶ διὰ τοῦτο πανταχοῦ, ναοὺς καὶ ἐκκλησίας·
τοῦ Νικολάου προσκυνῶ, παντοῦ ἐπ᾿ ἀληθείας.

Ναοὺς καὶ Μοναστήρια, πολλὰ εἰς ὄνομά του·
πολλὰ καὶ μεγαλοπρεπῆ, κατὰ τὴν χάριτά του.

Πόλις δὲν εἶναι καὶ χωριό, νὰ μὴν ἔχῃ ναόν του·
καὶ τοῦ λείψῃ ὁ ναός, καὶ τοῦτο σπάνιόν του.

Πρέπει νὰ εἶναι καὶ καλά, μέσα στὴν Ἐκκλησίαν·
τοῦ Νικολάου ἡ εἰκών, διὰ στολὴν οἰκείαν.

Σπίτι δὲν εἶναι, καὶ αὐτός, στὸ σπίτι νὰ μὴν εἶναι·
ὁ Χριστὸς ἅμα καὶ αὐτός, ἀνάγκη εὑρεθῆναι.

Θαῤῥῶ πῶς οἱ εἰκόνες του, ἔφθασαν τοὺς ἀστέρας·
ἴσως καὶ τοὺς περάσουσιν, ἡμέραν ἐξ ἡμέρας.

Μάλιστα τώρα ἄρχισαν, καὶ μοῦ τὸν ἐσταμπάρουν·
ὁ κόσμος γιὰ νὰ ἠμπορῇ, ὅλος παντοῦ νὰ πάρουν.

Καὶ τοῦτο διὰ τὴν πολλήν, αὐτοῦ θαυματουργίαν·
τοῦτο διὰ τὴν πρὸς Θεόν, πολλήν του παῤῥησίαν.

Τοῦτο διὰ θεοφιλῆ, ζωὴν καὶ πολιτείαν·
αὐτὸ διὰ τὴν πρὸς Θεόν, ἀγάπην του τελείαν.

Στὸ Βουκουρέστι φαίνεται, στὸ Μοναστήριόν του·
ὁ Ἅγιος μ᾿ ἕνα γυμνό, σπαθί, στὸ δεξιόν του.

Ἔτζι θαῤῤῶ ἐφάνηκε, μέσα εἰς τὴν Ῥωσσίαν·
ὅταν ἐπολεμούσασιν, εἰς τούτων σωτηρίαν.

Εἰς τὴν Κραγιόβα στέκεται, ἡ δεξιὰ ἐκείνη·
ὁποῦ πνευματοκίνητος, καθὼς γνωστὸν ἐγίνη.

Ἐῤῥάπισε τὸν Ἄρειον, τὸν ἄξιον θανάτων·
ὄχι ῥαπίσματος ἑνός, ἀλλ᾿ οὐδὲ ῥαπισμάτων.

Εἰς ἕνα Μοναστῆρί του, εἶναι καὶ προσκυνεῖται·
καὶ τοῖς προστρέχουσιν ἐκεῖ, ἰάματα δωρεῖται.

Καθὼς ὁποῦ τοῦ Βαπτιστοῦ, εἶναι στὴν Μπογδανίαν·
ὄντως μεγάλοι θησαυροί, δίχως ἀντιλογίαν.

Κι ἕνα φελόνι σώζεται, πάλιν στὴν Μολδαβίαν·
τοῦ θείου χρυσοῤῥήμονος, χωρὶς βλάβην κᾀμμίαν.

Οἱ Ῥοῦσσοι καὶ οἱ Βούλγαροι, σχεδὸν θεοποιοῦσι·
τὸν Ἅγιον Νικόλαον, τόσο τὸν ἀγαποῦσι.

Καὶ τὸν πανηγυρίζουσι, μὲ περισσὴν τιμήν του·
ὡς Πάσχα τὴν πανήγυριν, ἔχουν καὶ ἑορτήν του.

Δὲν εἶναι ἔθνος εἰς τὴν γῆν, ἔξω ἀπ᾿ τοὺς Ἑβραίους·
καὶ ἔξω ἀπ᾿ τοὺς ἀσεβεῖς, τελείως τοὺς ἀθέους.

Ὁποῦ νὰ μὴν τὸν ἀγαπᾷ, νὰ μὴν τὸν εὐλαβῆται·
νὰ μὴν τὸν ἔχῃ ἑορτήν, καὶ νὰ τὸν ἐπαινῆται.
* * *

Μεγάλος ὁ Ἀντώνιος, Δημήτριος καὶ ἄλλοι·
πλὴν μόνον εἰς τοῦ λόγου μας, αὐτοὶ εἶναι μεγάλοι.

Ὁ μέγας δὲ Νικόλαος, εἶναι παντοῦ μεγάλος·
τῶν πανταχοῦ Ἐκκλησιῶν, πανήγυρις καὶ κάλλος.

Μεγάλος ὁ Νικόλαος, διὰ τὰ μεγαλεῖα·
ὁποῦ ἐποίησεν αὐτῷ, Τριὰς ἡ μακαρία.

Μεγάλος ὁ Νικόλαος, καθὸ τῶν Ἀποστόλων·
διάδοχος καὶ ἀρετῶν, καὶ θρόνων, καὶ τῶν ὅλων.

Μεγάλος ὁ Νικόλαος, ὡς μέγας Ἱεράρχης·
καὶ πάντων τῶν Ἱεραρχῶν, ἔξαρχος καὶ χοράρχης.

Μεγάλος ὁ Νικόλαος, ὡς πάντων τῶν Ὁσίων·
συμμέτοχος καὶ Ὅσιος, καὶ τοῦτος ἐκ νηπίων.

Ὅτι ἀκόμη στὸ βυζί, τῆς μάνας του ὁ θεῖος·
καὶ τετραδοπαράσκευο, δὲν βύζανε τελείως.

Ἴδετε γνῶσιν ἀδελφοί, ἑνὸς βρέφους, νηπίου·
ἴδετε χάριν, ἀρετήν, τούτου μας τοῦ Ἁγίου.

Ἀπὸ τὴν κούνια Ἀσκητής, ἐνάρετος παιδιόθεν·
ἀπὸ τῶν σπαργάνων Ἅγιος, μεγάλος νηπιόθεν.

Ἀμὴ ἀφ᾿ οὗ μεγάλωσεν, ἀφ᾿ οὗ πλέον ἠνδρύνθη·
τί Ἀσκητὴς ἐγίνηκε; Πόσον ἐμεγαλύνθη;

Τόσον ἐμεγαλύνθηκεν, ὁποῦ ἡ φύσις πλέον·
δεύτερον δὲν ξαναγεννᾷ, Νικόλαον Μυρέων.

Μεγάλος ὁ Νικόλαος, καθὸ καὶ τῶν Μαρτύρων·
συμμέτοχος καὶ σύναθλος, ὢ δωρεῶν ἀπείρων.

Τούτου τοῦ Νικολάου μου, τούτου μου τοῦ Ἁγίου·
τοῦ πρέσβεώς μου πρὸς Θεόν, τοῦ γηραιοῦ καὶ θείου.

Τοῦ παλαιοῦ τῶν ἡμερῶν, καὶ ὅλων θεαρέστων·
τοῦ πλήρους τόσων ἀρετῶν, χαρίτων ἀκορέστων.

Ὅτι ἐφυλακώθηκεν, ὅτι ἐμαστιγώθη·
καὶ τοῦτος ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ, κι αὐτὸ τὸ ἀξιώθη.

Κι ἐβάσταζε τὰ στίγματα Χριστοῦ, εἰς τὸ κορμί του·
καθὼς οἱ Μάρτυρες Χριστοῦ, καὶ οἱ Ἀπόστολοί Του.

Μεγάλος ὁ Νικόλαος, κατὰ μυρίους τρόπους·
μέγας κοντὰ εἰς τὸν Θεόν, μέγας εἰς τοὺς ἀνθρώπους.

Ἄνθρωπος κοσμοαγάπητος, ἀγάπη ὁλονῶν μας·
πολλὰ γλυκός μας Ἅγιος, μέλι τῶν καρδιῶν μας.

Εἰς τοὺς μέγαλους καὶ μικρούς, παρηγοριὰ μεγάλη·
νίκη λαοῦ κοντολογῆς, καὶ τῶν δαιμόνων ζάλη.

Αὐτὸς καὶ ὁ Γεώργιος, αὐτοὶ μόνον οἱ δύο·
εἶναι μεγάλοι πανταχοῦ, καὶ θαυμαστοὶ ἐν βίῳ.

Γεώργιος, Νικόλαος, ἔχουν τὸ πᾶν γεμάτον·
ἀπ᾿ ἄκρων ἕως ἄκρων γῆς, ἐκ τῶν πολλῶν θαυμάτων.

Τιμήσατε Νικόλαον, τὸν συνονόματόν σας·
τὸν Ἅγιον Νικόλαον, ὡς μέγαν βοηθόν σας.

Τιμήσατε Γεώργιον, τὸν συνονόματόν σας·
τὸν Ἅγιον Γεώργιον, τὴν σκέπην τῶν ψυχῶν σας.

Ὑμνήσατε Χριστιανοί, μετὰ τοῦ Γεωργίου·
τὸν Ἅγιον Νικόλαον, τοὺς δούλους τοῦ Κυρίου.

Δοξάσατε οἱ εὐσεβεῖς, μετὰ τοῦ Νικολάου·
τὸν Ἅγιον Γεώργιον, φωτὸς τοῦ ἀεννάου.

Αἰνεῖτε πάντες πανταχοῦ, πλήθη λαῶν ἀπείρων·
τὸ ὕψος τῶν Ἱεραρχῶν, τὸ στέφος τῶν Μαρτύρων.

Αἰνεῖτε πάντες τὸν Χριστόν, τὸν Ἅγιον Ἁγίων·
Μαρτύρων καὶ Ἱεραρχῶν, καὶ Κύριον Κυρίων.

Αἰνεῖτε πάντες τὸν Χριστόν, καὶ τὴν Ὑπεραγίαν·
τὴν ἀπειρόγαμον Αὐτοῦ, Μητέρα καὶ Κυρίαν.

Αἰνεῖτε πάντες τὸν Θεόν, τὸ ὄνομα Κυρίου·
Πατρός, Υἱοῦ, καὶ Πνεύματος, Θεοῦ τοῦ Τρισαγίου.

ᾯ πάντες καὶ λατρεύομεν, ὃν καὶ δοξολογοῦμεν·
νῦν καὶ ᾀεὶ καὶ πάντοτε, ἀμὴν καὶ προσκυνοῦμεν.
* * *
Μεγαλυνάριον.

Χαίροις τὸ γλυκύτατον τοῖς πιστοῖς,
ὄνομα καὶ πρᾶγμα Ἱεράρχα θαυματουργέ·
χαίροις ὁ μεγάλος, ὑπὲρ τοῦ κόσμου πρέσβης,
πρὸς τὸν Θεὸν θεόφρον, Μέγα Νικόλαε.

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-