Προλεγόμενα

Πάπισσα Ιωάννα , Εμμανουήλ Ροΐδης

 ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Δ. ΡΟΙΔΟΥ
ΠΑΠΙΣΣΑ ΙΩΑΝΝΑ

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΡΟΪΔΗΣ (1835 - 1904)
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
ΑΡΙΣΤΟΥ ΚΑΜΠΑΝΗ

[Έργα του Ροΐδη και μεταφράσεις: Οδοιπορικόν του Σατωβριάνδου 1860.-Πάπισσα Ιωάννα 1865. - Η Εθνική Βιβλιοθήκη εν έτει 1880.- Πάρεργα 1865. - Είδωλα 1893.- Ιστορία της Αγγλίας του Μακώλεϋ, 6 τόμοι, μετάφρασις εκ του Αγγλικού. Εξεδόθη υπό της Βιβλιοθήκης Μαρασλή 1897 - 1902.- Εις την σειράν της Λογοτεχνικής Βιβλιοθήκης Φέξη εξεδόθηοαν: Συριανά Διηγήματα. -Διηγήματα.- Κριτικαί μελέται.- Είδωλα. - Μελέται. - Πάρεργα και Παραλειπόμενα.- Το πνεύμα του Ροΐδη]

Της «Παπίσσης Ιωάννας» αριθμούνται πολλαί εκδόσεις, όλαι εξηντλημέναι. Το αυτό έργον του Ροΐδη μετεφράσθη και εξεδόθη επανειλημμένως εις την Αγγλικήν, επίσης εις την Γαλλικήν κλπ.

Περί Ροΐδη έγραψεν ο Κωστής Παλαμάς (Τα πρώτα Κριτικά, έκδοσις Γ. Φέξη σελίς 91), Γρ. Ξενόπουλος (Το έργον του Ροΐδη, Παναθήναια 31 Μαρτίου 1904), Σ. Αλιμπέρτης (Κριτική και Ποίηση, Αθήνα, χρόνος 1ος, αριθ. 1ος και 2ος), Άριστος Καμπάνης («Νέα Ελλάς» του 1913), Σίμος Μενάρδος (Εμμανουήλ Ροΐδης, διάλεξις εκδοθείσα εις τεύχος της 22 Φεβρουαρίου 1917), Ηλίας Βουτιερίδης («Πρόοδος» 9-11 Μαρτίου 1917).

Ο γράψας την «Πάπισσαν Ιωάνναν» δεν έχει πολύ περιπετειώδη την ιστορίαν. Εγεννήθη εις την Σύρον κατά το 1835, όπως θέλει ο βιογράφος του κ. Ανδρεάδης, - κατά το 1836 όπως θέλει ο Δ. Ροδοκανάκης. Οι απώτεροι πρόγονοί του ήσαν Αθηναίοι ευγενείς, οι αμεσώτεροι κατήγοντο από την Χίον. Διήλθε τα παιδικά του έτη εις Γένουαν, όπου εδιδάχθη την Ιταλικήν και την Γαλλικήν. Εις τα 1819 ευρίσκετο εις την Σύρον, όπου εκαλλιέργει τα Ελληνικά του κ' εδιδάσκετο την γλώσσαν του Σαίξπηρ και των εμπορικών επιστολών. Ακολούθως μετέβη εις Γερμανίαν και εφοίτησεν εις Πανεπιστήμιον. Ολίγον προ της εξώσεως του Όθωνος τον βλέπομεν εις τας Αθήνας εκπλήττοντα την μικράν κοινωνίαν με τας αρχοντικάς του έξεις και την έφεσιν προς την χλιδήν και την ευζωίαν. Αγαπούσε τα άλογα, το σπαθί, τας ωραίας γυναίκας και τα σπάνια βιβλία, ο δε σχετικός πλούτος του επέτρεπεν εις αυτόν την εκπλήρωσιν κάθε λεπτής του ιδιοτροπίας. Ήτο κάτοχος περιουσίας μισού περίπου εκατομμυρίου, αντιστοιχούσης προς τρία και πλέον σημερινά εκατομμύρια. Αλλ' ήτο κακός διαχειριστής, κακός χρηματιστής, κάκιστος καιροσκόπος, και έχασεν ό,τι είχε και δεν είχε κατά τα 1880 εις μετοχάς του Λαυρείου και της Πιστωτικής. Έφορος της βιβλιοθήκης οσάκις επρωθυπούργευεν ο Τρικούπης, του οποίου ήτο φίλος και θαυμαστής, επαύετο ευθύς ως απεχώρει εκείνος από την εξουσίαν. Απέθανε προ δεκαπέντε ετών.

* * *

Η λογοτεχνική παραγωγή του Ροΐδη στενάζει υπό το εγκυκλοπαιδικόν βάρος. «Όζει ελλυχνίων». Είναι παραγωγή ενός σοφού βλέποντος τα πράγματα ανάμεσ' από το πρίσμα της πολυγνωσίας του, της ξηρότητος της καρδίας του, της στενής φαντασίας του, του μυκτηριστικού του σκεπτικισμού. Ο Ροΐδης είναι ένας σατυρικός πεζογράφος, ένας μυκτηριστής. Έγραφεν ολίγα και με πολλήν δυσκολίαν. Εξοικειωμένος με τ' αριστουργήματα, θρεμμένος με τον ΧΆινε , τον Βύρωνα, με τον Ρίχτερ, με τους μεγάλους Ιταλούς πεζογράφους, με ό,τι εξαιρετικόν και σπάνιον, απεστρέφετο παν ό,τι μέτριον: Kαι πρέπει να ομολογηθή πως ό,τι έγραψεν εξέρχεται από τον κύκλον του μετρίου. Τουλάχιστον όπως ωμολόγησε πρότινος ο κ. Γρ. Ξενόπουλος, κάθε δημοσίευμα του Ροΐδη απετέλει γεγονός διά τας Αθήνας. Γεγονός η «Πάπισσα Ιωάννα», γεγονός τα «Είδωλα», γεγονός παν ό,τι με την υπογραφήν του εδημοσιεύετο εκάστοτε εις τας εφημερίδας.

Τι ήτο εκείνο το οποίον απετέλει και αποτελεί ακόμη το θέλγητρον της Ροϊδείου πεζογραφίας; Το ύφος. Περίοδοι ρυθμικαί, παρομοιώσεις απρόοπτοι, αλλ' εξόχως λογικαί, αντιθέσεις παράδοξοι και δηκτικαί. Επροσπαθούσεν, ως έλεγε, να κατανικίση, την απάθειαν του Έλληνος αναγνώστου προσφεύγων εις απροσδοκήτους παρεκβάσεις, ιδιοτρόπους ή αλλοκότους λέξεων συγκρούσεις, περιβάλλων εκάστην ιδέαν δι' εικόνος ψηλαφητής, στολίζων και τα σοβαρώτερα της θεολογίας ζητήματα διά κροσσίων, θυσάνων και κωδωνίσκων ως ποδιάν Ισπανίδος χορεύτριας. «Τον τρόπον αυτόν του γράφειν, λέγει πού ο Ροΐδης, εισήγαγεν ο ΧΆινε παρά τοις Γερμανοίς, ο Musset και ο Murger εις την Γαλλίαν, παραλαβόντες από τους Ιταλούς ποιητάς της παρακμής . . . Αλλά προς τι η γενεαλογία αυτή του Ροϊδείου ύφους; Γεγονός είναι ότι ο Ροΐδης υπήρξεν ένας πεζογράφος περίτεχνος μέχρις επιτηδεύσεως, ένας στυλίστ μεταφράζων την σκέψιν του και προσπαθών να μας αιχμαλωτίζη την προσοχήν με απροσδοκήτους λεπτομερείας. Είτε μυκτηρίζει πρόσωπα, είτε γελοιογραφεί ιδέας, είτε ευτελίζει συναισθήματα, είτε υποβάλλει εις τον δεινόν έλεγχον της θετικής λογικής προλήψεις, είτε προβαίνει εις υπαινιγμούς διά την σύγχρονον κατάστασιν, βέβαιον είνε ότι κατορθώνει να καταθέλγη τον αναγνώστην του. Δεν είναι ένας συγγραφεύς αυθόρμητος. Δεν είναι συναισθηματικός. Δεν είναι διόλου λυρικός. Η φαντασία του κινείται με τα πολυτελή δεκανίκια μιας περιεργοτάτης erudition. Νομίζεις ότι σκέπτεται με περικοπάς-pense par citations-όπως ο Μονταίνιος. Όπως ακόμη όλοι οι λόγιοι της Ροϊδείου εποχής. Το ουσιώδες όμως είναι ότι δι' αυτών ή άλλων μεθόδων ο Ροΐδης φθάνει εις αποτέλεσμα. Και η «Πάπισσα Ιωάννα» σήμερον ακόμη, μετά πάροδον ημίσεως αιώνος από την εποχήν της εκδόσεώς της, δεν έχει το πάρισόν της εις την νέαν λογοτεχνίαν μας.

* * *

Εις τα «Προλεγόμενα» της πρώτης εκδόσεως μας εξηγεί την αφορμή από την οποίαν κινούμενος ησχολήθη με τον μύθον της Παπίσσης.

«Το θρησκευτικόν αίσθημα ήκμαζεν ακόμη εν τη Δύσει ότε προ εικοσαετίας (ο πρόλογος εγράφετο τω 1865) μετέβην νήπιος εις την Ιταλίαν. Πολλούς δε του έτους μήνας διατριβών κατά την εκεί φιλάγραυλον συνήθειαν εις την εξοχήν και πολλάκις κατά τας μακράς του φθινοπώρου εσπέρας, ενώ είρπον οι κοχλίαι επί των γυμνωθέντων κλιμάτων και εφύοντο υπό τας καστανέας οι αμανίται, παρακαθήμενος εις την πυράν των τρυγητών, παρ’ ων άλλο δεν ήκουον ειμή μόνον θαύματα Αγίων εικόνων, δραπετεύσεις βρυκολάκων εκ του τάφου και ψυχών εκ του καθαρτηρίου, είχον καταντήσει διά της αγροτικής εκείνης επιμιξίας οπωσούν δεισιδαίμων• τον δε Πάπαν, ον ήκουον ανοιγοκλείοντα την θύραν του Παραδείσου, φιλικώς συναστρεφόμενον μετά του Αγίου Πνεύματος και προτείνοντα τους ιερούς πόδες του εις βασιλείς προς ασπασμόν, ενόμιζον τότε τεράστιόν τι και υπερφυσικόν ή ως αερόστατον μεταξύ ουρανού και γης μετέωρον . . .. »

Εις τοιαύτην ευρίσκετο «πνευματικήν διάθεσιν», όταν εξερράγη η επανάστασις του 1848. Η Γένουα, εις την οποίαν διέμενεν, επολιορκήθη, εβομβαρδίσθη. Οι κάτοικοι προσέφυγον εις τα υπόγεια. Εις την κάβαν του Ελληνικού προξενείου κατέφυγε με πολλούς άλλους και ο Ροΐδης. Εις την υπόγειον εκείνην συνέλευσιν ήκουσε διά πρώτην φοράν την απίθανον ιστορίαν της Παπίσσης, και έλαβεν ούτω αφορμήν να την μελετήση κατόπιν φυλλομετρών τας σκονισμένας δέλτους των μεσαιωνικών χρονογράφων εις την Βιβλιοθήκην του Βερολίνου . . . Η δε εξοικείωσις αυτή με μίαν τόσον απομακρυσμένην εποχήν του εγέννησεν έπειτα την επιθυμίαν να την αναπαραστήση εις ένα ιστορικόν μυθιστόρημα. Αλλά την αναπαρέστησε διά μέσου του σκεπτικισμού του, υπό το πρίσμα της σατυρικής ιδιοσυγκρασίας του, ελαυνόμενος από την αυτήν απηνή και αμετανόητον μυκτηριστικήν διάθεσιν. Ηθέλησε, γράφει, να συναρμόση μωσαϊκόν, παριστών εικόνα οπωσούν πιστήν της ζοφώδους εκείνης εποχής, περί ης, καθόσον γνωρίζει, ουδέν ουδαμού εξεπονήθη ακόμη βιβλίον τοις πάσι προσιτόν και εν ταυτώ ευσυνειδήτως γεγραμμένον, καθιστών αυτήν πασίγνωστον και φαεινήν ως αι «Τύχαι του Τηλεμάχου» την ηρωικήν Ελλάδα, οι «Μάρτυρες» την καταρρέουσαν Ρώμην και ο «Ιβανόης» την ιπποτικήν Αγγλίαν. Εφρόντισε, μας ειδοποιεί κατωτέρω ο Ροΐδης, να στηρίξη και την τελευταίαν λέξιν του ιστορικού του μυθιστορήματος επί της μαρτυρίας συγχρόνου συγγραφέως. Από τα χρονικά των μοναστηρίων και από τα Συναξάρια παρέλαβε τα καλογηρικά ανέκδοτα, τα θαύματα. Εδανείσθη από τους εκκλησιαστικούς ιστορικούς και τους θεολόγους τας περιγραφάς των τελετών και τας παραδόξους θεολογικάς δοξασίας. Τας περιγραφάς πόλεων, οικοδομημάτων, ενδυμάτων ή φαγητών δεν ήντλησεν επίσης από την φαντασίαν του.

Εις την επακολουθούσαν «Εισαγωγήν», είδος ιστορικής μονογραφίας γεμάτης από παραπομπάς εις μεσαιωνικούς συγγραφείς, ο Ροΐδης προσπαθεί ν' αποδείξη, ότι η Πάπισσα Ιωάννα είναι πράγματι πρόσωπον ιστορικόν, πράγμα το οποίον πολλοί ηθέλησαν να θέσουν υπό αμφισβήτησιν.

Δεν είμαι αρμόδιος να έχω γνώμην επί του προκειμένου, αλλ' όπως και αν έχη το πράγμα, γεγονός αναμφισβήτητον είναι ότι ο ανυπόστατος ή βάσιμος περί Παπίσσης θρύλος έδωκεν ευκαιρίαν εις τον Ροΐδην να γελοιογραφίση κατά τον πλέον ευχάριστον τρόπον μίαν εποχήν και μίαν λατρείαν . . .. Ιδού ο μύθος, όπως τον ανελίσσει εις την «Πάπισσαν» ο Ροΐδης:

Κάρολος ο μέγας, θέλων να βαπτίση τους Σάξωνας, εκάλεσεν εις Γερμανίαν Άγγλους ιεραποστόλους. Μαζί των ήλθε και ο λόγιος σύζυγος της Γιούθας, μητρός ακολούθως της Ιωάννας. Η τελευταία ενωρίς απήλθεν εις μοναστήριον γυναικών, όπου εγνώρισε τον μοναχόν Φρουμέντιον: Ο φλογερός νέος την απήγαγε, και περιβαλών αυτήν στολήν Βενεδικτίνου, την μετέφερεν εις την μονήν της Φούλδας. Αλλά και εκείθεν ηναγκάσθησαν να φύγουν όταν εγνώσθη το μυστικόν. Διασχίσαντες ούτω την Ελβετίαν, έφθασαν ακολουθούντες έπειτα το ρεύμα του Ροδανού εις μίαν γυναικείαν μονήν της Προβηγκίας. Κατόπιν νέων περιπετειών ευρέθησαν εις Τουλώνα και εκεί επιβάντες πλοίων έφθασαν εις την Κόρινθον και τας Αθήνας.

Ήτο η ημέρα κατά την οποίαν η Εκκλησία μας εορτάζει την αναστήλωσιν των εικόνων-η Κυριακή της Ορθοδοξίας: Η Ιωάννα και ο Φρουμέντιος παρευρέθησαν εις την λειτουργίαν, της οποίας εχοροστάτει ο Επίσκοπος Αθηνών εις το Θησείον (ναόν του Αγίου Γεωργίου). Έπειτα παρεκάθησαν εις συμπόσιον δοθέν προς τιμήν των από τον Νικήταν, (ούτω ωνομάζετο ο Επίσκοπος) εις το οποίον είχαν επίσης κληθή διάφοροι αναχωρηταί, ερημίται και ασκηταί. Διελθόντες δε την νύκτα επί της Ακροπόλεως οι δύο ξένοι ώδευσαν την επομένην προς την μονήν του Δαφνίου. Μετ’ ολίγον εν τούτοις η Ιωάννα εγκατέλιπε τον ατυχή σύντροφόν της και επιβιβαζομένη εις Πειραιά Ιταλικού πλοίου ευρέθη απροσδοκήτως εις Ρώμην. Εκεί ως «πατήρ Ιωάννης» εδίδαξεν επ' αρκετόν, και διακριθείσα διά την θεολογικήν της σοφίαν ωνομάσθη γραμματεύς του Μεγάλου Ποντίφηκος Λέοντος, τον οποίον και διεδέχθη εις τον θρόνον του Αγίου Πέτρου, αποθανόντα. Αλλά το ένστικτον ωμίλησε και υπό τον μανδύαν του Ποντίφηκος, η Ιωάννα απεκάλυψε την «θηλύτητά» της εις ένα θαλαμηπόλον της, ανεπτύχθη έρως, και ο έρως έλαβε συνεπείας φυσιολογικάς. Η έγκυος Πάπισσα απέθανεν εξ αιτίας αώρου τοκετού επισυμβάντος κατά την διάρκειαν μιας μεγαλοπρεπούς λιτανείας: θάνατος τραγικός και γελοίος-εύρεσις της κακεντρεχείας των μεσαιωνικών χρονογράφων, την οποίαν μετά τον Ιταλόν Κάστι εξεμεταλλεύθη ο Εμμανουήλ Ροΐδης κατά τον καλύτερον δυνατόν τρόπον.

Το βιβλίον, παρατηρεί πολύ σωστά ο καθηγητής Μενάρδος, «κατώρθωσε να συνάψη περίεργα σημεία του ενάτου αιώνος και ν’ αποδώση το μεσαιωνικόν χρώμα εις τας περιγραφάς των μονών, των επισκοπών, των οδοιποριών, των προσκυνημάτων, των λειτουργιών, της σωματεμπορίας, προ πάντων δε να συνυφάνη τα συναξαρικά θαύματα. Την Παρασκευήν αι χήνες βαπτίζονται ψάρια, την έφοδον των Σκλαβηνών αποδιώκει τροπάριον του Αγίου Μιχαήλ και την επίθεσιν των καλογήρων τα αιφνιδίως φυτρώσαντα γένεια της Ιωάννας, η ποικιλία των τόπων, των δένδρων, φηγού, ερείκης, αιγείρου είναι γραφικωτάτη».

Αλλά η χάρις του βιβλίου έγκειται αλλού. Έγκειται εις τας παρά προσδοκίαν παρομοιώσεις, εις τα «αλμυρά» ανέκδοτα, εις τους σατυρικούς υπαινιγμούς διά τον Π. Σούτσον και την Νέαν Σχολήν, εις την ανεξάντλητον φιλοσκωμμοσύνην, εις την επιγραμματικήν δύναμιν. Εζήτησε να γράψη ένα ιστορικόν μυθιστόρημα εις το σχήμα των Βυρωνείων αφηγήσεων κ' έγραψεν ένα υποδειγματικόν μυκτηριστικόν βιβλίον, ένα βιβλίον γεμάτον από υγείαν, από θελκτικήν κακεντρέχειαν, ανοικτόλογον, ένα βιβλίον ελευθερόστομον, του οποίου όμως η ελευθεροστομία αρκείται εις τας γενικότητας και δεν καταφεύγει εις τας εκνευριστικές λεπτομερείας του πορνογράφου . . ..

* * *

Κατηγορήθη ως λογοκλόπος ο Ροΐδης. Και είναι βέβαιον ότι εδανείσθη «ου τη χειρί αλλ' όλω τω θυλάκω». Παρέλαβεν από άλλους συγγραφείς όχι φράσεις, αλλά μεγάλας περικοπές, εμιμήθη φιλολογικά στρατηγήματα. Και πριν ή ανακαλύψουν τούτο οι αντιποιούμενοι προς αυτόν την διεύθυνσιν της Εθνικής Βιβλιοθήκης, εφρόντισε να μας το δηλώση. Μας ανέφερε τας φιλολογικάς προτιμήσεις του, τους συγγραφείς των οποίων εζήλωσε το ύφος και τας μεθόδους. Ανέφερε τον Ρίχτερ,, τον Σουίφτ και τον Αμπού. Ανέφερε λεγεώνα άλλων συγγραφέων. Εξωμολογήθη την αμαρτίαν του. Και αμαρτία εξωμολογημένη δεν παύη βέβαια να είναι αμαρτία.

Παρ’ όλα εν τούτοις τα δάνεια, τας εξ αναγνώσεων αναμνήσεις, ο Ροΐδης είναι συγγραφεύς προσωπικός. Η μίμησίς του εις την γενικήν της γραμμήν είναι μίμησις ελευθέρα, μίμησις «διά μέσου μιας ιδιοσυγκρασίας». Έτσι η «Πάπισσα», ενώ έχει πολλάς εξωτερικάς αναλογίας με τον «Δον Ζουάν» του Βύρωνος, είναι βιβλίον ικανώς διάφορον.

Η εκδοτική επιτυχία της «Παπίσσης» υπήρξε μεγάλη. Η πρώτη δίτομος έκδοσις της, και η δευτέρα, και η τρίτη, και η τετάρτη και η πέμπτη, εκδόσεις κλεψίτυποι, εξηντλήθησαν. (Η παρούσα είναι ανατύπωσις της από του συγγραφέως διωρθωμένης 5ης). Εξηντλήθησαν ακόμη και αι μεταφράσεις της εις την Γαλλικήν και την Αγγλικήν. Ο γράψας αυτήν έγεινεν αμέσως διάσημος ή μάλλον «διαβόητος». Η Ιερά Σύνοδος αποβλέπουσα εις το γεγονός ότι ο Ροΐδης εκαυτηρίαζε τας υπερβολάς του Βυζαντινού φανατισμού, τας ορθοδόξους νηστείας, τας μακράς ακολουθίας, την καλλιτεχνικήν κατάστασιν της Ελληνικής λατρείας, αφώρισε τον συγγραφέα — διά να άρη τον αφορισμόν, όπως συνέβη και διά τον Λασκαράτον, ολίγον προ του θανάτου του. Εις επίμετρον ο τύπος της πρωτευούσης εξεστράτευσεν εναντίον της «ανηθικότητος» του συγγραφέως, εις τον οποίον εν τούτοις ανεγνώριζε π α ί δ ε υ σ ι ν και πνεύμα.

Ο συγγραφεύς δεν εχάρισεν ως τόσο κάστανα εις τους αντιπάλους του, κατά των οποίων, αντεπεξήλθε με τα όπλα της ειρωνείας του και το δηλητήριον του μυκτηρισμού του: Αι επιστολαί του « Αγρινιώτου Σουρλή » τουλάχιστον, τας οποίας εδημοσίευσεν εις την «Αυγήν» κατά Μάιον του 1866, είναι από τα πλέον χαριτωμένα προϊόντα της Ροΐδείου λιβελλογραφίας: Ιδού μερικά δείγματα:

« . . ..Ένας κάποιος φίλος μου, κάτοικος Αθηνών, εις τον οποίον είχα στείλει μερικάς οκάδας ξανθόν καπνόν του Αγρινίου, μου έστειλεν ως αντάλλαγμα έν νεοφανές βιβλίον επιγραφόμενον «Πάπισσα Ιωάννα» και τυπωμένον εις τα αξιότιμα πιεστήρια σας. Θέλων δε να μου δείξη πόσον πολύτιμον ήτο το δώρον του, ότι δηλαδή ο καπνός μου ήτο και πληρωμένος, είχε περιτυλίξει το βιβλίον εις ένα σωρόν εφημερίδας «Χάρτην», «Αλήθειαν», «Indépendance», «Παλιγγενεσίαν», «Αυγήν», «Έθνοφύλακα», «Ομόνοιαν», «Βυζαντίδα», «Χρυσαλίδα» κτλ., κτλ., αι οποίαι το εσύσταινον ως ευφυέστατον, λίαν κακόηθες, χαριτόβρυτον, βορβορώδες, πολυμαθέστατον, κακόσχολον, θελκτικώτατον, αηδές, αξιάγαστον, ατιμωτικόν και ένα σωρόν άλλα επίθετα, τα οποία εμάλωναν το έν με το άλλο. Μέσα εις τον φάκελλον ευρίσκετο και μία εγκύκλιος του σεβασμιωτάτου επισκόπου Μακαρίου, όστις με την ιδιάζουσαν εις τους καλογήρους ευαγγελικήν μετριοπάθειαν ωνόμαζε τον συγγραφέα όργανον του Σατανά και κακούργον, το δε βιβλίον λοιμώδες, φθοροποιόν, έχιδναν ικανήν ολόκληρον οικίαν να δηλητηριάση κλπ. Εκτός αυτής υπήρχε και άλλη εγκύκλιος, φέρουσα τας υπογραφάς των πέντε μελών της Ιεράς Συνόδου, την οποίαν εδιάβασαν και εις τας εκκλησίας, απαγορεύοντες εις τους πιστούς την ανάγνωσιν του βλασφήμου συγγράμματος διά να «μη βλαβώσιν» ηθικώς και σωματικώς! Όλα ταύτα, να σας ειπώ την αλήθειαν, εκέντησαν την περιέργειάν μου, και αφού πολλήν ώραν επονοκεφάλησα διά να συμβιβάσω τους τόσους επαίνους και τας τόσας ύβρεις, το τόσον λιβάνι και την λάσπην, τα οποία ο τύπος και η Εκκλησία έχυσαν επάνω εις αυτό το βιβλίον, απεφάσισα να το διαβάσω κ' εγώ, διά να σχηματίσω γνώμην με τα ιδικά μου μάτια και την ιδικήν μου κρίσιν. Η ανάγνωσις είναι ίσως αμαρτία μετά την απαγόρευσιν της Εκκλησίας• αλλ' αν έσφαλα εγώ από περιέργειαν, ως η πρώτη μας μητέρα, το αμάρτημα ας είναι εις τον Άγιον Καρυστίας ο οποίος μ' έφερεν εις πειρασμόν• αν έγινα εγώ Εύα, εκείνος είναι ο όφις, όστις με ηπάτησε με τας μακράς σπείρας των καλογηρικών επιθέτων . . .»

Και, προχωρών ο Ροΐδης, καυτηριάζει την δοκησισοφίαν των νεολλήνων γραφόντων:

«Προ μερικών μηνών ανεφέρετε με θαυμασμόν και απορίαν εις την αξιότιμον εφημερίδα σας, ότι ένας κάποιος Κ. Ρηγόπουλος, εμπνευσθείς υπό πνεύματος Αγίου, κατώρθωσε ν' ανασκευάση τον Ρενάν χωρίς να τον αναγνώση. Το πράγμα είναι καθ' εαυτό αξιοθαύμαστον, δεν λέγω το εναντίον• αλλά πολύ πλέον αξιοθαύμαστα είναι ο θαυμασμός και η απορία σας, διότι τόσον πολλούς Ρηγοπούλους βλέπετε καθ' ημέραν, ώστε έπρεπε να είσθε προ καιρού συνειθισμένοι εις τοιαύτα θαύματα . . . Το κατ' εμέ τους ανθρώπους τούτους τους σέβομαι, τους μακαρίζω, τους θαυμάζω ως σπάνια και περίεργα πλάσματα, των οποίων το είδος εχάθη από όλα τα άλλα μέρη του κόσμου και σώζεται εις μόνην την Ελλάδα. Αλλά να τους μιμηθώ ούτε δύναμαι ούτε τολμώ. Καθώς δεν ημπορώ να περιπατήσω χωρίς δεκανίκια, ούτω και χωρίς βιβλία αδύνατον μου είναι να συλλογισθώ. Πριν αποφασίσω να είπω την γνώμην μου, περί οιουδήποτε ζητήματος, θέλω να ηξεύρω τι εστοχάζοντο περί αυτού ο Αριστοφάνης, ο Κάντ και ο Έγελ, αν ήτο το πράγμα φιλοσοφικόν, ο Άγιος Βασίλειος, ο Λούθηρος και ο Ρενάν, αν πρόκηται περί θεολογίας, ο Αθηναίος και ο Σαβαρέν αν είναι ο λόγος περί μαγειρικής . . . »

Και προχωρών σατυρίζει την αμάθειαν των κριτικών της «Παπίσσης». «Ο Χάρτης» αφού ανύψωσεν έως εις τα άστρα την ε υ φ υ ί α ν, την γλαφυρότητα, την αττικήν χάριν και τ' άλλα προτερήματά του συγγραφέως της Ιωάννας, κατηγορεί έπειτα αυτόν διότι εισήγαγεν εις την Ελλάδα τον άσεμνον ρωμαντισμόν των Φράγκων, του οποίου ιδρυταί είναι ο . . . Πιρών και ο Παρνύ, ενώ οι άνθρωποι αυτοί ήσαν αποθαμένοι προ πολλού, όταν ο Ουγκώ και οι σύντροφοί του εφευρήκαν τον ρωμαντισμόν . . .

Μετά τον «Χάρτην» ήνοιξα τον «Εθνοφύλακα», ο οποίος εύχεται να επανέλθη η Εκκλησία εις την εποχήν των μαρτύρων! Τούτο το νομίζω οπωσούν δυσκολοκατόρθωτον• πιστεύω ακόμη ότι αν επρότειναν εις τον αξιότιμον συντάκτην κ. Αναγνωστόπουλον να τον κάμουν μάρτυρα, να τον βράσουν δηλαδή, να τον σουβλίσουν ή να τον τηγανίσουν ήθελεν ειπεί όχι. Κατωτέρω ο ίδιος αρθρογράφος βεβαιώνει ότι αι νεώτεραι κοινωνίαι έστρεψαν τα νώτα μετά βδελυγμίας εις πάσαν αντιχριστιανικήν ιδέαν. Άμποτε να ήτο τούτο αλήθεια, αλλά κατά δυστυχίαν αι νεώτεραι κοινωνίαι εξαντλούν δεκαεπτά εκδόσεις του Ρενάν . . .

Παραλαμβάνομεν τέλος, από την πρώτην αυτήν επιστολήν του «Αγρινιώτου» ένα χαριτωμένον επίγραμμα: «Ο ωφελιμώτερος τρόπος να μεταχειρίζωνται μερικοί άνθρωποι το μελάνι των θα ήτο αν εμαύριζον με αυτό τα υποδήματά των». Εις την δευτέραν επιστολήν ο Αγρινιώτης «Σουρλής» ομιλεί περί «Ηθικής»: η μεγαλυτέρα ανηθικότης, λέγει ο επιστολογράφος, είναι ν’ αποκοιμίζη κανείς τον αναγνώστην του. Η ελευθεροστομία εις τα σατυρικά βιβλία είναι αναγκαία ως το σκόρδον εις την σκορδαλιά• και ότι από των γραψάντων την Βίβλον μέχρι των εκκλησιαστικών πατέρων και μέχρι του στυγνού Δάντη, όλοι οι άξιοι του ονόματος συγγραφείς είχον στιγμάς ελευθεροστομίας. Δεν ήτο ελευθερόστομος ο Βοκκάκιος, ο Μακιαβέλης εις τον «Όνον» του, ο Αριόστος, ο Τασσόνης, ο Ραβελαί;. . . Και τα παραδείγματα πολλαπλασιάζονται, όλαι αι γωνίαι της οικουμενικής λογοτεχνίας ανερευνώνται διά ν' αποδειχθή η Ροΐδειος θέσις, διά να καταδειχθή η αναγκαιότης της σατύρας, η νομιμότης της υγιούς ελευθεροστομίας και διά ν' ανασκευασθή η κατηγορία επί προσβολή κατά της θρησκείας.

***

Αριστοκρατικός, αρεσκόμενος εις το εξωτικόν και το σπάνιον, όπως τον εχαρακτήρισε και ο κ. Αλιμπέρτης, ρέπων εις το σκώμμα και εις την άρνησιν ο Ροΐδης είναι μία φυσιογνωμία εξέχουσα, ένας πεζογράφος του οποίου, αν δεν θαυμάζωμεν την γονιμότητα και το αυθόρμητον, εκτιμώμεν εν τούτοις την εκλεκτικότητα, το λεπτόν γούστο, το κριτικόν (έστω και κάποτε υπερκριτικόν) πνεύμα. Αι διαλέξεις του περί νέας Ελληνικής λογοτεχνίας προ πενήντα και πλέον ετών, παρ' όλην την ρητορικήν επίδειξιν σοφίας, συνετέλεσαν ώστε να εκτιμηθή όπως έπρεπεν η λογοτεχνική παράδοσις της Επτανήσου, να τύχουν προσοχής ο Σολωμός και τα δημοτικά τραγούδια. Είναι αληθές ότι ο Σολωμός είχε νοηθή από τους Επτανησίους καλύτερα, ότι ένας Πολυλάς είχε προ είκοσι χρόνων γράψει μνημειώδη μελέτην διά τον διδάσκαλον, απέναντι της οποίας αι παρατηρήσεις του Ροΐδη φαίνονται σχεδόν εξώδερμοι, είναι ακόμη αληθές ότι πολύ αφοριστικώς ομιλεί περί της Ελληνικής ιδιοσυγκρασίας και περί της ποιήσεως, η οποία αρμόζεται τάχα εις τας διαθέσεις του λαού μας. Τον πεσσιμισμόν των ανωνύμων λαϊκών τραγουδιστών, τον οποίον είχε μελετήσει ο Σπ. Ζαμπέλιος, ο Ροΐδης δεν θέλει ν' ακούση . . . Αδιάφορον. Αι διαλέξεις εκείναι υπήρξαν γεγονότα φιλολογικά, έδωκαν αφορμήν εις το να εξυπνήση αργότερα μια αισθητική συνείδησις. Προ παντός συνετέλεσαν εις το να δοθή το θανάσιμον κτύπημα εις την θρηνώδη καθαραλόγον εμμετρογραφίαν . . . Διότι ο σμιλευτής αυτός της καθαρευούσης υπήρξεν εχθρός της λογίας παραδόσεως, την οποίαν εμελέτησεν εις τας πολυκρότους μελέτας του «Το ταξίδι του κ. Ψυχάρη» και τα «Είδωλα». Υπήρξεν ένας απολογητής της δημοτικής, ο οποίος όμως συνεβούλευε μάλλον τον καθαρισμόν της καθαρευούσης, κάτι ανάλογον προς ό,τι είχε προτείνει ο Δ. Βεναρδάκης. Διατί αυτή η σχετική συντηρητικότης; Διότι καλώς εγνώριζεν ο Ροΐδης ότι δεν ήτο δι'αυτόν δυνατή μία τόσον ριζική μεταβολή, και ότι δεν ηδύνατο προς το τέρμα του λογοτεχνικού σταδίου του ν' αρχίση, νέας δοκιμάς προς διαμόρφωσιν ζωντανωτέρας προσωπικής γλώσσης και ύφους.

Υπάρχουν σελίδες εξαίρετοι εις τα «Συριανά διηγήματα», εις τα «Πάρεργα», υπάρχουν δημοτικοί χαρακτηρισμοί και αιχμηρά επιγράμματα του Ροΐδη εις τον «Ασμοδαίον» και το «Άστυ». Πολύ φοβούμαι όμως ότι το μάλλον αντιπροσωπεύον τον συγγραφέα των «Εφημερίδων» και της «Μηλιάς», τον κριτικόν, τον ερευνητήν, τον δημοσιογράφον, τον αναδιφητήν σπανίων βιβλίων, τον πνευματώδη αυτόν μυκτηριστήν είναι το παλαιότερον των έργων του: η «Πάπισσα Ιωάννα». Από του 1866 δεν έγραψε βιβλίον ίσης επιβολής, όσω και αν εις τας λεπτομερείας εβελτίωσε και κατέστησε λιτότερον το ύφος του, ελείανε την γλώσσαν του. Αυτός δε είναι ο λόγος διά τον οποίον παρώτρυνα τον εκδότην κ. Γ. Βασιλείου να προβή εις νέαν αυτής έκδοσιν, αφού πάσαι αι προηγούμεναι είναι από πολλού ήδη εξηντλημέναι ή τουλάχιστον δυσεύρετοι.

ΑΡΙΣΤΟΣ ΚΑΜΠΑΝHΣ.
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ

Ο Ηρόδοτος έκρινε καλόν να εκθέση εν αρχή της ιστορίας του τα αίτια, άτινα παρεκίνησαν αυτόν να διηγηθή τα τρόπαια του Μιλτιάδου και τους τραγικούς έρωτας των εν Αιγύπτω γυναικών. Το καλόν τούτο παράδειγμα του πατρός της ιστορίας έσπευσαν να μιμηθώσι και οι έπειτα ιστορικοί, ο Θουκυδίδης, ο Τάκιτος, ο Άγ. Λουκάς, ο Γίββων και ο Γυζώτος· ώστε πάσαι αι ιστορίαι άρχονται στερεοτύπως διά της δικαιολογίας του ιστορικού, ως τα επικά ποιήματα δι’ επικλήσεως της Μούσης. Εις τον ιστορικόν τούτον κανόνα υποτασσόμενος σπεύδω και εγώ να εκθέσω, ίνα μη κατηγορηθώ ως ιδιότροπος τυμβωρύχος, τίνι τρόπω έτυχε να ταράξω την ανάπαυσιν της από τοσούτων αιώνων κεκοιμημένης εν ειρήνη Παπίσσης Ιωάννας.

Το θρησκευτικόν αίσθημα ήκμαζεν ακόμη εν τη Δύσει (υπήρχον δηλ. άνθρωποι τρώγοντες αστακούς την Παρασκευήν και ασπαζόμενοι των καλογήρων την ζώνην), ότε προ εικοσαετίας περίπου μετέβην νήπιος έτι εις Ιταλίαν. Πολλούς δε του έτους μήνας διατριβών κατά την εκεί φιλάγραυλον συνήθειαν εις την εξοχήν και πολλάκις κατά τας μακράς του φθινοπώρου εσπέρας, ενώ έρπον οι κοχλίαι επί των γυμνωθέντων κλημάτων και εφύοντο υπό τας καστανέας οι αμανίται, παρακαθήμενος εις την πυράν των τρυγητών, παρ’ ων άλλο δεν ήκουον ειμή μόνον θαύματα αγίων εικόνων, δραπετεύσεις βρυκολάκων εκ του τάφου και ψυχών εκ του καθαρτηρίου, είχον καταντήσει διά της αγροτικής εκείνης επιμιξίας οπωσούν δεισιδαίμων• τον δε Πάπαν, ον ήκουον ανοιγοκλείοντα την θύραν του Παραδείσου, φιλικώς συναναστρεφόμενον μετά του Αγ. Πνεύματος, το οποίον επέτα κατά πάσαν πρωίαν επί τον ώμον του, και προτείνοντα τους ιερούς πόδας του εις βασιλείς προς ασπασμόν, ενόμιζον τότε τεράστιόν τι και μυθώδες ον ως αερόστατον μεταξύ ουρανού και γης μετέωρον.

Εις τοιαύτην ευρισκόμην πνεύματος διάθεσιν, εν Γενούη κατοικών, ότε εξερράγη αίφνης η συμπάσαν κλονίσασα την Ιταλίαν εν έτει 1848 επανάστασις. Οι ιερείς και η Θρησκεία συμπεριλήφθησαν, ως συμβαίνει κατά πάντας τους εν τη Δύσει πολιτικούς σπαραγμούς, εις το κατά των βασιλέων και της τυραννίας ανάθεμα. Πνεύμα πονηρόν επλανάτο από τινων ήδη ετών επί της ατυχούς ταύτης χερσονήσου, δυσαρέσκειαν, απείθειαν και άσβεστον ελευθερίας δίψαν εις όλας τας καρδίας εμφυσών. Έτριζον οι θρόνοι ως έτοιμοι να καταπέσωσιν, έτριζον δυνατώτερα των βασιλέων οι οδόντες. Λέξεις δυσηχείς και ασυνήθεις εις τα ιταλικά ώτα, σύνταγμα, εθνοφυλακή, ελευθεροτυπία, κοινοκτημοσύνη αντήχουν πανταχόθεν ως εχιδνών συριγμοί• η δε τυφλή πίστις, η από τοσούτων αιώνων εις την προς τους τυφλούς συμπάθειαν και περιποίησιν συνειθισμένη, απελακτίζετο ήδη και έντρομος έφευγεν εις τα όρη, άσυλον ζητούσα υπό των χωρικών την στέγην, και εκείνων πολλάκις κλειστήν και απόρθητον ευρίσκουσα την θύραν. Αλλά ενώ επλανάτο εις τα σκότη, ανά παν βήμα προσκόπτουσα η αθλία, οι επ' αυτής στηρίζοντες την εξουσίαν βασιλείς εκινούντο• η αποστάτις Γένουα επολιορκείτο, αι βόμβαι έθραυον των οικιών τας στέγας, οι δε δυστυχείς κάτοικοι, φοβούμενοι μη πάθωσιν όσα και αι στέγαι των, κατέφευγον εκεί, όπου υπό γην φυλάσσονται τα ευθραυστότατα των σκευών, αι φιάλαι. Εις τοιαύτην οιναποθήκην κατέφυγον και εγώ μεσούσης της νυκτός μετά των οικείων και γειτόνων, ελθόντων να ζητήσωσιν άσυλον υπό τας πτυχάς της ελληνικής σημαίας. Πλείονες ή πεντήκοντα, άνδρες και γυναίκες, άρχοντες και ιχθυοπώλισες, κόμησσαι και ανθρακείς συνωθούμεθα εν τω στενώ εκείνω τόπω μεταξύ φιαλών και σταμνίων, κρομμύων και ξηρών σύκων. Αι λαοκτόνοι του Λαμάρμορα σφαίραι, αποτυγχάνουσαι του τυραννικού σκοπού των, εκρήμνιζον απ’ εναντίας της κοινωνικής ανισότητος τα παλαιά προπύργια, συσφίγγουσαι τους ωχρούς υπηκόους του εις δημοκρατικήν εν τρόμω αδελφότητα.

Τάφου κατήφεια και σιγή επεκράτει εν αρχή εις την υπόγειον εκείνην συνέλευσιν. Αλλά η οικία ήτο πεντώροφος και οι θόλοι της οιναποθήκης στερεοί και εις τας σφαίρας απρόσιτοι• ώστε τα πρόσωπα των περί εμέ, άτινα ήσαν πρότερον ωχροπράσινα ως το υαλίον των κύκλω φιαλών, ανελάμβαναν βαθμηδόν ανθρωπινώτερον χρώμα. Αφόβως δε σχεδόν ηκούομεν τους επί γης απαισίους ήχους, βέβαιοι όντες ότι ο υπεράνω ημών αιωρούμενος θάνατος δεν ηδύνατο, όσω και αν έκυπτε, να φθάση τόσο χαμηλά. Απομακρυνομένου του κινδύνου, ελύοντο βαθμηδόν οι συνέχοντες τα ιταλικά στόματα γλωσσοδέται• η δε ηχώ του θόλου επανέλεγε λόγους ασυναρτήτους, υποσχέσεις κηρίων εις την Παρθένον, ανδρών αντεγκλήσεις, Αγίων επικλήσεις και φρικώδεις κατά του Bombardatore αράς. Αλλά καθώς εις του Αριόστου τας μάχας, οπόταν δύο κλεινοί ήρωες έλθωσιν εις χείρας, ταπεινούσι τα όπλα και ίστανται εν σιωπή την πάλην θεωρούντες οι λοιποί μαχηταί, ούτω εσιώπησαν αλλεπάλληλοι και οι εν τη οιναποθήκη, ότε ο παλιός αββάς του Αγ. Ματθαίου και ο γέρων συντάκτης της Γ ε ν ο υ η σ ο ί α ς ε φ η μ ε ρ ί δ ο ς, αντικρύ καθήμενοι επί αντιμετώπων βαρελιών, ήρχισαν ερίζοντες περί ελευθερίας και βασιλέων, περί προόδου και παπωσύνης. Τα υπεράνω ημών διαδραματιζόμενα καθίστων την συζήτησιν εκείνην υπέρ πάσαν άλλην επίκαιρον, αμφότεροι δε οι αντίπαλοι ήσαν καλώς προαλειμμένοι εις τοιούτους αγώνας, οι δε ακροαταί περιεκύκλουν αυτούς ανοίγοντες τα στόματα και τα ώτα ως οι Καρχηδόνιοι τον Αινείαν. Ο μεν δημοσιογράφος διετείνετο ότι όσα επάσχομεν δεινά προήρχοντο εκ της επιρροής των ιερέων, ο δε Αββάς επέμενε θεωρών το περιρρέον ημάς αδελφικόν αίμα ως ιλαστήριον εις τον Ύψιστον θυσίαν. Εν τούτοις η νυξ προυχώρει και η συζήτησις δεν εφαίνετο εγγίζουσα εις το τέρμα. Αι γλώσσαι συνεστρέφοντο ευτράπελοι και οξείαι ως μονομάχων σπάθαι• εγώ δε συνειθίσας βαθμηδόν εις τον γλωσσόκτυπον εκείνον, υπέκυπτον βαθμηδόν εις ακουσίαν νάρκωσιν, στηρίζων την δεκαετή κεφαλήν επί των γονάτων της γείτονός μου, ότε παράδοξα αίφνης ακούσματα εδίωξαν μακράν των βλεφάρων μου τον ύπνον. Ο οξύχολος εφημεριδογράφος, χάσας τέλος πάντων την υπομονήν διά το πείσμα του Αββά, όστις εις τα ευλογώτερα επιχειρήματα επέμενεν αποκρινόμενος διά καλογηρικών ρήσεων και αποσπασμάτων του Βονάλδου και Δεμαίτρου, μετέβαλε τακτικήν. Απελπισθείς ν' ανοίξη τους οφθαλμούς του καλού εκείνου χριστιανού, φοβουμένου το φως ως αι νυκτερίδες τας ακτίνας του ηλίου, έπαυσε συζητών και επεχείρει ήδη να καταστήση τα είδωλα αυτού βδελυρά και γελοία εις τους παρεστώτας. Εκτυλίσσων της παπικής ιστορίας τα ρυπαρώτερα φύλλα και παν όνειδος και πάσαν κηλίδα εκείθεν συλλέγων κατέπτυεν ως εχίδνης σύελον εις το πρόσωπον του πτωχού ιερέως. Παρέστησεν ημίν Βενέδικτον τον θ', Γρηγόριον ς' και Συλβέστρον τον γ', συγχρόνους Πάπας, τρικέφαλον Κέρβερον, αλλήλους αφορίζοντας και δι’ αίματος πλημμυρίζοντας την Ιταλίαν• τον Ζαχαρίαν καταδικάζοντα εις τας φλόγας τους γεωγράφους, οίτινες εδίδασκον την ύπαρξιν αντιπόδων, διότι εν τω πλήθει της σοφίας του, ίνα υπάρχωσιν αντίποδες έπρεπε και οι δύο ήλιοι και σελήνη διπλή να υπάρχη• τον Στέφανον ζ', αισχρόν τυμβωρύχον, εκθάπτοντα τον νεκρόν του προκατόχου του Φορμόσου, σύροντα το σαπρόν σώμα ενώπιον συνόδου και υποβάλλοντα αυτό εις γελοίαν και βδελυράν ανάκρισιν• Ιωάννην τον κβ' κατατρίβοντα τον βίον εις αναζήτησιν της φιλοσοφικής λίθου και τέλος ανευρίσκοντα αυτήν διά της συντάξεως πίνακος, ενώ εσημειούτο ακριβώς η τιμή της αφέσεως παντός αμαρτήματος, φόνου, κλοπής, βιασμού, φαρμακείας ή άλλου• Ιούλιον τον γ' νέον Καλλιγούλαν, αναγορεύοντα εν μέσω ποτηρίων και γυναικών τον πίθηκα αυτού Καρδινάλιον και Ιωάννην τον ιβ', απλούντα τους τάπητας της Αγ. Τραπέζης υπό τους πόδας της ερωμένης του, μεθύοντα μετ' αυτής εις τας κύλικας των μυστηρίων και τέλος δολοφονούμενον υπό του καταφθάσαντος συζύγου, ή υπό του Διαβόλου, ως θέλουσιν οι Χρονογράφοι• αλλά μεταξύ Διαβόλου και ατιμασθέντος συζύγου υπάρχει κοινόν τι χαρακτηριστικόν. Τοιαύτα έλεγεν ο γέρων εν μέσω βαθείας σιγής, διακοπτομένης ενίοτε υπό εγγύτερον εκρηγνυομένης σφαίρας ή στέγης καταπιπτούσης. Οι μεν των ακροατών εποίουν το σημείον του σταυρού, άλλοι έφρασσον τα ώτα και αι γυναίκες έκρυπτον το πρόσωπον εις την ποδιάν αλλά τι έγεινα εγώ, ότε ο αδυσώπητος ρήτωρ, μη αρκούμενος εις των αρρένων Παπών τα αίσχη, ήρχισε να διηγήται και της Παπίσσης Ιωάννας την ιστορίαν; Πάπα έρωτας και μητρότητας και εν μέση αγορά τοκετόν!

Μετ’ ου πολύ ανέτειλεν η ημέρα• αι εκπυρσοκροτήσεις ηραιώθησαν και εξέλιπον βαθμηδόν. Η απόρθητος Γένουα εσυνθηκολόγει μετά τριήμερον πολιορκίαν, παραδίδουσα εις τους όνυχας του τ υ ρ ά ν ν ο υ, ως εκάλουν τότε τον Βίκτωρα, τους αρχηγούς της επαναστάσεως, ήτις μετωνομάσθη στάσις την επιούσαν. Οι εις εθνοφύλακας μετημφιεσμένοι πραγματευταί, οι υψίφωνοι και βαρύτονοι του μελοδράματος, οι σπογγίσαντες το ψιμμύθιον από της παρειάς των, ζωσθέντες μεσαιωνικά ξίφη και ψάλλοντες «Ε λ ε υ θ ε ρ ί α ή Θ ά ν α - τ ο ς» εις τας οδούς, οι φοιτηταί, οι καυχώμενοι ότι μόνα όπλα έχοντες τα νομικά ή ιατρικά βιβλία των ήσαν ικανοί να φυγαδεύσωσι τα στίφη του τυράννου, πάντες ούτοι εξηφανίσθησαν εις την πρώτην ακτίνα των βασιλικών λογχών ως οι νυκτικόρακες, άμα ο ήλιος ανατείλη. Και αυταί δε αι Ιταλίδες, αι τοσαύτας κεντήσασαι σημαίας και συμπλέξασαι τριχρόους ταινίας ενθυμούντο και πάλιν τα παραγγέλματα του πνευματικού των. Και οσάκις αξιωματικός τις ησπάζετο αυτάς εν μέση αγορά, έστρεφον και την άλλην προς την ύβριν παρειάν. Μετ' ολίγας δε ημέρας και ερυθραί σημαίαι και ελεύθεροι ύμνοι και αίμα των μαρτύρων και σφαίραι και ερείπια είχον λησμονηθή. Αλλά την Πάπισσαν εγώ δεν ηδυνάμην να λησμονήσω. Το παράδοξον της σκηνής, εν η ήκουσα περί αυτής, το αλλόκοτον του ρήτορος σχήμα, το υπόγειον, ο τρόμος, η επάνω σφαγή, πάντα ταύτα καθίστων την εικόνα εκείνην ανεξάλειπτον εν τη καρδία μου, ως τα ίχνη του σωτήρος εν τω βράχω της Ιουδαίας.

Πολλάκις έκτοτε μ' επεσκέφθη καθ’ ύπνους η πένθιμος της Ιωάννας σκιά, θνησιγενές βρέφος κρατούσης εις τας αγκάλας• την δε ημέραν εζήτουν παντοιοτρόπως να μάθω τι περί της μοναδικής ταύτης ηρωίδος. Ηρώτων τους διδασκάλους, τους υπηρέτας, τον σκάπτοντα τον αύλακα χωρικόν και τον επαιτούντα με οβολόν παχύν Καπουκίνον• ολοκλήρους δε ώρας εδαπάνων παρά τοις βιβλιοκαπήλοις οσφραινόμενος την κόνιν σκωληκοβρώτων τόμων, επί τη ελπίδι ν’ ανεύρω της Παπίσσης μου τα ίχνη, άτινα όμως μετά τοσαύτης επιμελείας είχον εξαλείψει οι ιερείς εν Ιταλία, ώστε μετά μακράν καταδίωξιν, αφού πολλάκις ανέκραξα ως ο ψιττακός του Καίσαρος, «Tempus et labor oleunt», η περιεργία μου ουδέ ψιχίον ευρίσκουσα, απέθανε τέλος πάντων της πείνης.

Ολίγα μετά ταύτα έτη ευρισκόμην εν Βερολίνω ούτε της καπνοσύριγγος ούτε του ζύθου ούτε των δημοσίων χορών γνωρίζων ακόμη την χρήσιν, και ως εκ τούτου άεργος και μεμονωμένος εν μέσω των πολυασχόλων ξένων φοιτητών. Η πλήξις και η αργία είναι, ως πολλάκις έκτοτε παρετήρησα, τα κυριώτερα, ίνα μη είπω τα μόνα, του έρωτος ελατήρια, ικαναί ούσαι εν ελλείψει νέων και τ’ αρχαία να αναζωογονήσωσι πάθη. Τοιούτο τι συνέβη και εις της Παπίσσης Ιωάννας την ανάμνησιν. Εορτάσιμόν τινα πρωίαν, καθ’ ην ο ουρανός του Βερολίνου θέλων, φαίνεται, να δικαιολογήση το κείμενον του Μωϋσέως, ήνοιγε τους καταρράκτας του, καταφυγών εις την έρημον βιβλιοθήκην και από αιθούσης εις άλλην περιφερών τα χασμήματα και την ανίαν μου, ευρέθην αίφνης εις την απέραντον στοάν, ένθα τα Θεολογικά του μεσαιώνος βιβλία, περιτυλιγμένα εις παχύ στρώμα λευκού κονιορτού, ως νεκροί εις τα σάβανά των, κοιμώνται βαθύν και ανενόχλητον ύπνον. Η οσμή του τυρού ενθυμίζει την πατρίδα των εις τους Ελβετούς, η των αχύρων τον σταύλον εις τους όνους και η των ανθέων την φιλτάτην των εις τους εραστάς• παρ’ εμοί του παλαιού χαρτίου η οσμή εξύπνιζεν αμέσως την ανάμνησιν της Παπίσσης. «Ενταύθα», είπον, ατενίζων τον κονισσαλέον εκείνον σωρόν, «κείται του τοσούτον απασχολήσαντός με αινίγματος η λύσις». Και λαβών παρά του βιβλιοφύλακος την άδειαν ν’ ανοίξω και πανίον ίνα σπογγίσω τας ευρωτιώσας εκείνας μεγαβίβλους ήρχισα από τόμου εις τόμον και από φύλλου εις φύλλον αναζητών της ηρωίδος μου τα ίχνη. Τη βοηθεία δε της συλλογής των Rerum Cermanicarum, των καταλόγων του Δουφρενίου και των διατριβών του Βαϋλου και Σπανχάιμ ηδυνήθην εν διαστήματι ολίγων μηνών

Veterum νolνens monumenta νirorum,

να διέλθω και να συναθροίσω εις δύο παχέα τετράδια τα πλείστα των όσα από οκτώ ήδη αιώνων εγράφησαν προς υποστήριξιν ή εξόντωσιν του θήλεως Πάπα. Αλλά τοσαύτη ήτο τότε η περί τας τοιαύτας έρευνας απειρία μου, ώστε ηναγκαζόμην πολλάκις να αναγνώσω ολόκληρον κεφάλαιον ή και τόμον πριν αναπαύσω την όρασιν επί του ζητουμένου χωρίου, διδασκόμενος ούτω ακουσίως πλείστας περιέργους λεπτομερείας περί της θρησκείας, των ηθών και εθίμων κατά τους σκοτεινούς εκείνους αιώνας.

Τοιαύτη είναι η βίβλος γενέσεως της Π α π ί σ σ η ς Ι ω ά ν - ν α ς, ην επί πέντε περίπου έτη αφήκα υπό τα πιεστήρια της φαντασίας μου είτα δε,

                 Venuitomi inanzi
   Un che di stampar libri laνora
   Dissi stambami questo alta malora {1}

Άμα αρξάμενος της συγγραφής ευθύς συνησθάνθην πόσον ξηρά και ατερπής ήθελεν είναι διά τους πλείστους η απλή ιστορική αφήγησις των κατά Ιωάνναν, ης και αυτήν την ύπαρξιν αγνοούσιν οι πολλοί των αναγνωστών. Περιορίσας λοιπόν το μέρος τούτο του έργου εις την Ε ι - σ α γ ω γ η ν, κατέστησα το επίλοιπον του βιβλίου είδος τι διηγηματικής εγκυκλοπαιδείας του μέσου και ιδίως του ενάτου αιώνος.

Χάρις εις τους ποιητάς, τους συγγραφείς και τους καλλιτέχνας πάσα από κτίσεως της σφαίρας μας εποχή και εκάστη επ’ αυτής χώρα είναι μάλλον ή ήττον εις πάντας γνωστή. Έκαστος αιών και πας λαός κατέλιπον ημίν μνημείον εικονίζον τους τότε ανθρώπους, οι Εβραίοι την Γραφήν, οι Αιγύπτιοι τας πυραμίδας και οι Έλληνες την Ιλιάδα. Από της Εύας, ης τους έρωτας έψαλλεν ο Μωυσής και ο Μίλτων μέχρι της Κυμοδοκείας, ης τον μαρτυρικόν στέφανον έπλεξεν ο Σατωβριάνδος η άλυσις είναι σχεδόν αδιάκοπος. Εις ποίαν εποχήν δύναται να ανατρέξη ή εις ποίαν παραλίαν να προσοχθήση ο οδοιπόρος χωρίς ν’ απαντήση πρόσωπα γνωστά και μειδιώντα, φίλους τείνοντας εις αυτόν την χείρα; Ραχήλ προσφέρουσαν ύδωρ εις τα διψώντα χείλη του ή Ναυσικάν οδηγούσαν αυτόν υπό φιλόξενον στέγην; Αλλά καταβαίνοντες του Πηγάσου μας, πριν χάση τα πέταλά του, παρατηρούμεν ότι πας τις γνωρίζει τας γενειάδας των Πατριαρχών, τους τρίβωνας των Ελλήνων φιλοσόφων, τας φάλαγγας των Μακεδόνων, τας ξανθάς φενάκας των εταιρών της Ρώμης, τα ποικιλόστικτα δέρματα των αρκτώων βαρβάρων, τα κομβοσχοίνια των χριστιανών μαρτύρων και όσα άλλα περιέγραψαν οι ποιηταί και συγγραφείς, ους παρεδόθη εν τω σχολείω ή ανέγνωσεν εν μεταφράσει. Πολύ δε γνωστότεροι είναι οι κατά την δευτέραν περίοδον του μεσαιώνος αναφανέντες σιδηρόφρακτοι ήρωες και λευχείμονες ηρωίδες, οι Αμαδείς, οι Τριστάνοι, οι Λεοντοκάρδιοι, οι Τεμπλάριοι, οι Αβενσεράγοι, αι Υολάνδαι, αι Ερμινίαι και αι Αρμίδαι, ων τα σύμβολα, τας πανοπλίας, τους έρωτας και τα κατορθώματα πας τις γνωρίζει εκ των βιβλίων του Ουαλτερσκότου, των στίχων του Βίκτωρος Ούγου, των συλλογών των μουσείων και των μελοδραμάτων του Ροσίνου και Μαγερβήρου. Αλλ’ από του έκτου μέχρι του ενδεκάτου αιώνος, από του τελευταίου Ρωμαίου αυτοκράτορος μέχρι του πρώτου ιππότου, τίνες οι επί του πλανήτου μας κατοικούντες; τι έπραττον, τι έτρωγον, τι επίστευον και τι εφόρουν; εις την ερώτησιν ταύτην δύναται ν’ αποκριθή μόνος ο εξ επαγγέλματος ιστορικός, ο αναλαβών τον άχαριν κόπον να φυλλομετρήση τας απεράντους συλλογάς των μεσαιωνικών Χρονογράφων, τα ευρωτιώντα Συναξάρια, τας εις μέγα φύλλον δυσπέπτους μωρολογίας των καλογήρων, τα συγγράμματα του Κασσιοδώρου, Καισαρίου, Αλκουίνου, Αγ. Αγοβάρδου, Ραβάνου του Μαύρου και μυρία άλλα βιβλία εις μόνους τους σοφούς και τους σκώληκας γνωστά, άτινα ονομάζει ο Μουρατόρης Sterili steppe della letterattura del medio evo ήτοι α - γ ό ν ο υ ς ε ρ ή μ ο υ ς τ η ς μ ε σ ο χ ρ ο ν ί ο υ φ ι λ ο - λ ο γ ί α ς. Εις τας ερήμους ταυτάς έτυχε να πλανηθώ ακολουθών τα ίχνη της Ιωάννας. Καθώς δε ο περιηγητής ο επισκεπτόμενος απέχοντας και αβάτους τόπους φιλεί να λαμβάνη εξ εκάστου μνημείον τι των περιπλανήσεών του, φύλλον εκ του δένδρου του σκιάζοντος την βρύσιν της ερήμου, όστρακον εκ παραλίας αγνώστου εις τους ναυσιπόρους ή άνθος θάλλον επί απατήτου κορυφής, ούτω καγώ εξ εκάστου των εις αιωνίαν λήθην καταδικασθέντων εκείνων τόμων απέσπων ως ενθύμημα χωρίον τι περιγράφον έθιμα παρωχημένα, αλλοκότους δοξασίας, δημώδεις προλήψεις, λείψανα της ειδωλολατρίας και είτι άλλο ανεύρισκον διαφυγόν την προσοχήν των νεωτέρων ιστορικών, οίτινες εις γενικάς Θεωρίας καταγινόμενοι και εις ουδέν άλλο ως επί το πολύ αποβλέποντες, ειμή πώς να δικαιολογήσωσι διά της ιστορίας τους σκοπούς και τας τάσεις του κόμματος εις ο ανήκουσι, διά τοιαύτας λεπτομερείας ούτε καιρόν έχουσιν ούτε τόπον. Εκ των παρ’ αυτάς τας βορβορώδεις του μεσαιώνος πηγάς συλλεγέντων τούτων λιθαριών συνήρμοσα ή μάλλον επειράθην να συναρμόσω μωσαϊκόν, παριστών εικόνα οπωσούν πιστήν της ζοφώδους εκείνης εποχής, περί ης, καθόσον γνωρίζω, ουδέν ουδαμού εξεπονήθη ακόμη βιβλίον τοις πάσι προσιτόν και εν ταυτώ ευσυνειδήτως γεγραμμένον, καθιστών αυτήν πασίγνωστον και φαεινήν ως αι Τ ύ χ α ι τ ο υ Τ η - λ ε μ ά χο υ την ηρωϊκήν Ελλάδα, οι Μ ά ρ τ υ ρ ε ς την καταρρέουσαν Ρώμην και ο Ι β α ν ό η ς την ιπποτικήν Αγγλίαν. Αμέσως δε συναισθανθείς πόσον αι δυνάμεις μου ήσαν προς τοιούτον έργον ανεπαρκείς και πόσον ηλαττούμην των τα τοιαύτα επιχειρησάντων, εφιλοτιμήθην να μη ελαττωθώ αυτών τουλάχιστον κατά την ιστορικήν ακρίβειαν. Εκάστη εν τη Π α π ί σ σ η Ι ω ά ν ν α φράσις, πάσα σχεδόν λέξις, στηρίζεται επί τη μαρτυρία συγχρόνου συγγραφέως. Τα καλογηρικά ανέκδοτα ελήφθησαν εκ των χρονικών των τότε Μοναστηρίων, τα θαύματα εκ των μεσαιωνικών Συναξαρίων, η περιγραφή των τελετών εκ των επιστολών του Εγινάρδου, του Αλκουίνου και της Εκκλησ. Ιστορίας του Γρηγορίου του Τουρονησίου, αι παράδοξοι Θεολογικαί δοξασίαι εκ των συγγραμμάτων των συγχρόνων θεολόγων Αγ. Αγοβάρδου, Ινκμάρου, Ραβάνου και λοιπών· πάσα δε πόλεως, οικοδομήματος, ενδύματος ή φαγητού περιγραφή είναι και εις αυτάς τας ελαχίστας λεπτομερείας ακριβής, ως καταφαίνεται εν μέρει εκ των εν τέλει του πονήματος σημειώσεων, ας ηδυνάμην ευκόλως να πολαπλασιάσω• αλλά πριν ή καταστήση τις ογκοοδέστερον το βιβλίον του πρέπει πρώτον να γνωρίζη αν θέλη αναγνωσθή ή όχι. Ταύτα δε πάντα αναφέρω ενταύθα ουχί προς επίδειξιν πολυμαθείας, αλλ' απλώς ίνα δείξω πόσον σέβομαι το κοινόν. Ο δε προς τον αναγνώστην ούτος σεβασμός, όλως πρωτοφανής και ξένος ων παρ’ ημίν, δικαιούται, νομίζω, να τύχη της υπό πάντων των εξευγενισμένων ανθρώπων απονεμόμενης εις τους ξένους φιλόφρονος υποδοχής.

Αλλ' η ευσυνειδησία, καίπερ ούσα αρετή αξιοσέβαστος ως οικογενειάρχης περιβεβλημένος εθνοφύλακος στολήν, δεν αρκεί όμως εις τους αναγνώστας, οίτινες πλην τούτου απαιτούσι παρά του συγγραφέως και να μην αποκοιμίζη αυτούς. Έτι δε των Ελλήνων τα τυπωμένα φύλλα έχουσι την αυτήν ναρκωτικήν επιρροήν, ην και τα του υοσκυάμου• και διά τούτο ίσως ουδέ να κόψωσιν αυτά τολμώσιν οι πλείστοι, αλλά παρθένα και άθικτα κληροδοτούσιν εις τας επερχομένας γενεάς της συγχρόνου ημών φιλολογίας τα προϊόντα. Άγγλος τις συγγραφεύς, ο Swift, νομίζω, διηγείται ότι οι κάτοικοι δεν ενθυμούμαι τίνος τόπου είναι τοσούτω απαθείς και απρόσεκτοι, ώστε οσάκις αποτείνεται τις προς αυτούς, πρέπει να κτυπά εκ διαλειμμάτων την κεφαλήν των διά ξηράς κολοκύνθης, ίνα μη αποκοιμώνται, ενώ ομιλεί. Τοιούτον τι ανθυπνωτικόν φάρμακον εσκέφθην καγώ να μεταχειρισθώ κατά της απαΘείας του Έλληνος αναγνώστου• εν ελλείψει δε κολοκύνθης επροσπάθησα να εξορκίσω τα χασμήματα καταφεύγων ανά πάσαν σελίδα εις απροσδοκήτους παρεκβάσεις, ιδιοτρόπους παρομοιώσεις ή αλλοκότους λέξεων συγκρούσεις• περιβάλλων εκάστην ιδέαν δι’ εικόνος ούτως ειπείν ψηλαφητής και αυτά ακόμη τα σοβαρώτερα της θεολογίας ζητήματα στολίζων διά κροσσιών, θυσσάνων και κωδωνίσκων ως ποδιάν Ισπανής χορεύτριας. Ο τρόπος ούτος του γράφειν, ον εισήγαγεν ο Βύρων παρά τοις Άγγλοις, ο Heine παρά τοις Γερμανοίς και ο Murger και ο Musset εις Γαλλίαν, εφευρέθη υπό των Ιταλών ποιητών της παρακμής, οίτινες απελπισθέντες ν' αναρριχηθώσιν εις τα ύψη, εφ' ων ο Δάντης, ο Πετράρχης και ο Τάσσος είχον στήσει την σημαίαν των, εζήτησαν άλλην τινά περισσοτέραν ουχί προς την δόξαν αλλά προς την δημοτικότητα οδόν. Η τοιαύτη φιλολογία ομοιάζει τη αληθεία τας ερωτοτρόπους εκείνας γυναίκας, αίτινες, στερούμεναι κάλλους ή αριθμούσαι περισσότερα έτη παρά οδόντας, ζητούσι παντοιοτρόπως διά ψιμυθίου, μειδιαμάτων ηδυπαθών προσκλήσεων και ανοικτών εσθήτων να ελκύωσιν εν ελλείψει αγνού έρωτος την επιθυμίαν ή την περιεργίαν τουλάχιστον των θεατών. Την σχολήν ταύτην ούτε να επαινέσω προτίθεμαι ενταύθα ούτε να συστήσω· αλλά διά τοιούτου μόνον άλατος ενόμισα ότι ήτο δυνατόν ν' αρτυθή το δυσπεπτότατον πάντων των βρωμάτων, η μεσοχρόνιος εκκλησιαστική Ιστορία. Διάσημος τις μάγειρος, ο Βατέλος, νομίζω, εκαυχάτο ότι δύναται να μαγειρεύση τράγον ή και ποντικόν μετά τοσαύτης τέχνης ώστε να λείχωσιν οι τρώγοντες τα δάκτυλά των· εγώ δε κατόρθωμα θέλω νομίσει αν δι’ οιουδήποτε αρτύματος ηδυνήθην να καταστήσω ουχί νόστιμον, αλλ' απλώς υποφερτόν καλόγηρον του μεσαιώνος.

Πριν επιθέσω τέλος εις τα ήδη μακρά ταύτα προλεγόμενα έπρεπεν ίσως, γράφων εν Ελλάδι, ν' απολογηθώ και διά την πολλαχού του βιβλίου μου επικρατούσαν ελευθερίαν, ότι δηλ. ωνόμασα ενίοτε τα πράγματα διά του ονόματος αυτών, αντί να καταφύγω εις τας περιφράσεις εκείνας δι’ ων οι σεμνοί συγγραφείς σκεπάζουσι τας ασέμνους εννοίας των, ως οι πρώτοι ημών γονείς διά φύλλων συκής την γυμνότητά των. Τούτο ηδυνάμην ευκόλως να κατορθώσω αντιγράφων τας φιλολογικάς θεωρίας, όσας ο Βολταίρος, ο Βύρων, ο Κάστης και οι άλλοι προέταξαν των τοιούτων βιβλίων των. Αλλά κατά την γαλατικήν παροιμίαν comparaison n’est pas raison, και έπειτα βαρύνομαι την ταυτολογίαν. Τούτο δε μόνον λέγω, ότι την ελευθερίαν ταύτην εθεώρησα αναγκαίαν και φυσικήν εις το είδος της διηγήσεώς μου ως το άλας εις την θάλασσαν. Ο αναγνούς την Α υ ρ η λ ι α ν ή ν Π α ρ θ έ ν ο ν, τον Δ ο ν Ζ ο υ ά ν ή τους Ιταλούς ποιητάς της ις' εκατονταετηρίδος δεν θέλει βεβαίως κατηγορήσει ως υπέρ το δέον γυμνοτράχηλον την Ι ω ά ν ν α ν, ο δε γνωρίζων τον μεσαιώνα, ο εγκύψας εις τους Χρονογράφους, τα Συναξάρια και τους Πατέρας της Εκκλησίας, θέλει εξάπαντος ομολογήσει ότι προς τα συγγράμματα αυτών παραβαλλόμενον το ανά χείρας ομοιάζει την παρθένον εκείνην, ην ωνειρεύετο ο Άγ. Βασίλειος «ισταμένην ως σεμνόν άγαλμα επί του μαρμαρίνου υποβάθρου της παρθενίας, ακίνητον προς πάσαν φαντασίαν ή επαφήν».

Βαρύτερον αμάρτημα θέλει βεβαίως μοι καταλογισθή παρά πολλών η τόλμη μεθ’ ης ανακινώ τον εκκλησιαστικόν βόρβορον του μεσαιώνος παρά τε τοις Δυτικοίς και εν Βυζαντίω, παρεκτρεπόμενος ενιαχού και εις παρεκβάσεις περί της παρούσης καταστάσεως της Εκκλησίας μας· αλλ’ ο αμερόληπτος αναγνώστης του βιβλίου μου περί τούτου τουλάχιστον θέλει πεισθή, ότι ουδ' ίχνος πολεμικής τάσεως υπάρχει εν αυτώ. Τα αίσχη των Φράγκων και των Ανατολιτών εκτίθενται μετά της αυτής απαθούς αμεροληψίας, αι οπτασίαι των μεσαιωνικών θεολόγων και τα όνειρα των γερμανών καθηγητών εμπαίζονται μετά της αυτής προθυμίας. Οπουδήποτε εύρισκον το δυνάμενον να παράσχη αφορμήν γέλωτος εδραττόμην αυτού, αδιαφορών αν εις μοναστήριον υπεκρύπτετο ή εις ακαδημίαν, υπό το ράσον μοναχού ή τον τρίβωνα φιλοσόφου. Αι από κτίσεως κόσμου μέχρις ημών θρησκευτικαί ή φιλοσοφικαί παραδοξολογίαι εκτίθενται μετά της αυτής απαθείας, μεθ’ ης σημειοί ο θαλασσοπόρος την διεύθυνσιν των ανέμων εν τω ημερολογίω του. Ο Άγ. Βασίλειος, ο Πασχάλης, και ο Σατωβριάνδος υπερήσπισαν τον χριστιανισμόν· ο Λιβάνιος, ο Βολταίρος και ο Στράους επετέθησαν κατ' αυτού εν ονόματι της ανθρωπότητας ή της φιλοσοφίας· πάντες δ’ έγραψαν μετά πάθους και, ως ισχυρίζονται οι ίδιοι, μετά πεποιθήσεως εις τας θρησκευτικάς ή φιλοσοφικάς αρχάς των. Αλλ’ οσάκις αναγινώσκω οιονδήποτε περί τοιαύτης ύλης μ ε τ ά σ κ ο π ο ύ κ α ι π ε π ο ι θ ή σ ε ω ς γεγραμμένον βιβλίον, ευθύς ενθυμούμαι το χωρίον του Ισιδώρου λέγοντος περί των συγχρόνων Θεολόγων «Π ε ρ ί π ρ ά γ μ α τ α θ ε ί α κ α ι λ ό γ ο υ κ ρ ε ί τ τ ο ν α δ ι α φ ω ν ε ί ν π ρ ο σ π ο ι - ο ύ ν τ α ι υ π ό φ ι λ α ρ χ ί α ς ε κ β α χ ε υ ό μ ε ν ο ι » ανερυθριάστως δε ομολογώ ότι άλλον σκοπόν δεν είχον.

Unless it were to be a moment merry

Περί δε των κρίσεών μου περί των σημερινών τελετών της ορθοδόξου Εκκλησίας τούτο μόνον λέγω, ότι οιαιδήποτε και αν ώσιν αι ενδόμυχοι των ανθρώπων πεποιθήσεις, μία τις εξωτερική λατρεία του θείου πανταχού και πάντοτε εκρίθη αναγκαία. Ο απλούς χριστιανός εισέρχεται εις την εκκλησίαν, ίνα παρηγορηθή ελπίζων τους αδάμαντας και σμαράγδους του Παραδείσου της Αποκαλύψεως, ο δε φιλόσοφος σκέπτεται εκεί περί του απείρου, του ιδανικού, του προορισμού του ανθρώπου και των άλλων τοιούτων φιλοσοφικών κόμβων. Αμφοτέρων όμως η διάνοια ανυψούται εις θεωρίας ανωτέρας των επιουσίων πειρασμών, αμφότεροι εξέρχονται εκ του ιερού εκείνου περιβόλου κρείττονες εαυτών και κατανοούντες την αλήθειαν των λόγων του Ιησού «Ο υ κ ε ν ά ρ τ ω μ ό ν ω ζ ή σ ε τ α ι ά ν - θ ρ ω π ο ς». Αλλ’ η τοιαύτη λατρεία, ίνα εκπληρώνη τον σκοπόν αυτής, πρέπει να είναι σύμφωνος προς τας ιδέας, τα ήθη και τα έθιμα των ανθρώπων, τροποποιούμενα καθ’ εκάστην υπό του προοδεύοντος ή απλώς μεταβαλλομένου πολιτισμού. «Τ ο θ υ σ ι α - σ τ ή ρ ι ο ν» λέγει ο χριστιανικώτατος Σατωβριάνδος, «π ρ έ π ε ι ν α μ έ ν η α κ λ ό ν η τ ο ν, α λ λ ά τ α κ ο σ μ ή μ α τ α α υ τ ο ύ ν α μ ε τ α β ά λ λ ω ν τ α ι κ α τ ά τ α ς ε - π ο χ ά ς». Οι Δυτικοί πεισθέντες προ πολλού περί τούτου εφρόντισαν να εξορίσωσι των εκκλησιών των παν το μη συνάδον προς τας τάσεις των συγχρόνων. Η διάρκεια της λειτουργείας περιωρίσθη εις έν τέταρτον της ώρας, αι νηστείαι είναι υποφερταί, οι ιερείς εξευγενισμένοι, αι εικόνες αυτών ηδύνουσι τους οφθαλμούς και η μουσική κηλεί την ακοήν ώστε έκαστος δύναται άνευ μεγάλου τινός κόπου ή αηδίας να είναι καλός χριστιανός. Αλλ’ ημείς εκρίναμεν καλόν να μείνωμεν προσηλωμένοι εις τους τύπους του μεσαιώνος ως τα οστρείδια εις τον βράχον. Η ακολουθία μας διαρκεί δύο ώρας ως η επί του αγίου Βασιλείου, και ουδείς ακροάται αυτής· οι ιερείς εκλέγονται εκ των «π ε ρ ι κ α θ α ρ μ ά τ ω ν τ η ς γ η ς» ως κατά τους χρόνους του αποστόλου Παύλου, και ουδείς ακούει τας συμβουλάς αυτών· αι νηστείαι αρμόζουσιν εις μεγαλοσχήμους καλογήρους, και ουδείς νηστεύει· αι εικόνες είναι τερατόμορφοι και ουδείς ασπάζεται αυτάς, περί δε της εκλησιαστικής ημών ρινοφωνίας κρίνω περιττόν να είπω τι ενταύθα. Εκ τούτων πάντων συμβαίνει ότι μεταξύ των άλλων χριστιανικών εθνών, μόνοι ημείς, αι ανεπτυγμέναι τουλάχιστον παρ’ ημίν τάξεις, στερούμεθα, δεν λέγω της πίστεως, διότι η στέρησις αύτη κατήντησε γενικόν δυστύχημα, αλλά και πάσης εξωτερικής λατρείας, ήτις, ως ανωτέρω ερρέθη, έχει κακείνη τα καλά της, ενθυμίζουσα τον άνθρωπον ότι πλην των σαρκικών υπάρχουσι και άλλαι απολαύσεις. Το κατ’ εμέ οσάκις εγονυπέτησα υπό τους θόλους γοτθικής εκκλησίας, ησπάσθην εικόνα του Ραφαήλου ή έτεινα το ους εις ιεράν του Μοζάρτου ή Ροσσίνη μελωδίαν, ησθάνθην αείποτε το θρησκευτικόν αίσθημα αναγεννώμενον εν τη καρδία μου και, λησμονών την εκκλησιαστικήν ιστορίαν, «E pur si muove» ανέκραξα ως Γαλιλαίος, ενώ ο εισερχόμενος είς τινα των ημετέρων εκκλησιών, υφ’ ενός μόνου καταλαμβάνεται αισθήματος, της επιθυμίας να εξέλθη. Την ορθότητα ή τουλάχιστον την αλήθειαν πάντων τούτων τυφλός μόνον ή εκουσίως τυφλώττων δύναται ν’ αμφισβητήση. Αν δε υπάρχουσι παρ’ ημίν φρόνιμοι άνθρωποι νομίζοντες ότι πρέπει να έχωμεν εκκλησίας ερήμους και κλήρον αναλφάβητον και καταφρονημένον, ότι η μύτη είναι το καταλληλότατον όργανον προς ανύμνησιν του Υψίστου, η Κ α- λ ο κ α ι ρ ι ν ή ηθικόν διά τας νεανίδας βιβλίον και το Ε ξ ο - μ ο λ ο γ η τ ά ρ ι ο ν τ ο υ Ν ι κ ο δ ή μ ο υ κατάλληλον εγκόλπιον ιερέως, περιμένω καγώ να φρονιμεύσω, ίνα συμμερισθώ την γνώμην των. Άλλοι πάλιν, καίτοι ομολογούντες ότι ταύτα δεν έχουσι καλώς, διατείνονται ουχ ήττον ότι πρέπει να μένωσιν άθικτα δι’ ευγνωμοσύνην προς την λυτρώσασαν ημάς από του ξένου ζυγού Εκκλησίαν, δι’ ης ελπίζομεν τάχιον ή βράδιον και την πραγματοποίησιν των εθνικών ημών πόθων. Παράδοξον όμως τη αληθεία είναι το είδος τούτο της ευγνωμοσύνης, εξ ης αντί να θεραπεύσωμεν τας πληγάς και να ενδύσωμεν κοσμίων την σώτειραν Εκκλησίαν, αφίνομεν αυτήν άστεγον και περιφρονημένην υπό τα κατεσπιλωμένα ράκη του μεσαιώνος• οι δε βουλόμενοι να μεταχεισθώσιν αυτήν ως όργανον πολιτικών σκοπών λησμονούσι φαίνεται, ότι ο καιρός των θαυμάτων παρήλθε προ πολλού, και ούτε ο ήλιος σταματά πλέον ούτε τα χωρίζοντα ημάς από των δούλων αδελφών τείχη θέλουσι κρημνισθή διά της ρινοφωνίας των ιερέων μας, ως τα της Ιεριχούς εις τον ήχον των σαλπίγγων του Ιησού του Ναυή.

Πάντα τα ανωτέρω εξέθεσα προς αποφυγήν παρεξηγήσεων και ουχί βεβαίως προς δικαιολογίαν του βιβλίου, όπερ παραδίδω εις την επιείκειαν των αναγνωστών· τοις δε κριτικοίς ενθυμίζω ότι εν αυτώ πράγματα μόνον περιέχονται και γεγονότα στηριζόμενα εις μαρτυρίας αναμφισβητήτους• ώστε οι ορεγόμενοι να επικρίνωσι «res et non verba» πρέπει κακείνοι να μεταχειρισθώσιν• αι δε αόριστοι και αστήρικτοι διαμαρτυρήσεις εν ονόματι της η θ ι κ ή ς, η θ ι κ ό τ η τ ο ς, η θ ι κ ο π ο ι ή σ ε ω ς ή όπως άλλως καλούσι το πράγμα αι ημέτεραι εφημερίδες ού μόνον δεν σημαίνουσι τίποτε, αλλά και ενθυμίζουσι την φράσιν του Άγγλου ποιητού, καθ’ ον «μ ό ν ο ν ο ι α ν ή θ ι κ ο ι ο μ ι λ ο ύ σ ι π ε ρ ί η θ ι κ ή ς».

Έγραφον εν Αθήναις τη α' Ιανουαρίου 1867.

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-