Η Εκκλησία τού Θεού

3. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

(Ἡ  ἔννοια  τῆς Ἐκκλησίας)

Ἡ  καθ’  ἡµᾶς  Ἐκκλησία   εἶναι   τό  σύνολο τῶν   χριστιανῶν πού  ἔχουν  βαπτισθεῖ στό ὄνοµα τῆς Παναγίας Τριάδος καί ἀναγνωρίζουν σάν Σωτήρα   καί   Λυτρωτή,  ἀλλά   καί   σάν  κεφαλή τους τόν Κύριον  ἡµῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Αὐτοί  συναθροιζόµενοι ἀποτελοῦν τήν Ἐκκλησία,  τό «Σῶµα τοῦ Χριστοῦ»

Ἡ προέλευση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ  εἶναι  θεία  καί  συνδέεται µέ τό   προαιώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία  τοῦ κόσµου. Αὐτός πού τήν  θεµελίωσε, τήν  πρόσλαβε,  τήν   συγκαλεῖ  καί προνοεῖ  γι’ αὐτήν, εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσµου. Αὐτός εἶναι καί ἡ κεφαλή  ὅλου  τοῦ σώµατος  τῆς   Ἐκκλησίας καί εἶναι  ἀχώριστος ἀπό  τήν  Ἐκκλησία καί  πάντοτε ἑνωµένος µ’ αὐτήν καί µέ τό κάθε µέλος χωριστά.

Πῶς ὅµως γίνεται κατορθωτή αὐτή ἡ ἑνότη τα  πού  πρέπει  νά  εἶναι  πραγµατική καί  ὄχι θεωρητική; Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος  ἐξηγεῖ πῶς  γίνεται αὐτή ἡ ἑνότητα,   παίρνοντας  παράδειγµα  ἀπό   τό  σῶµα µας: « Ὅπως  τό σῶµα  εἶναι  ἕνα,  ἀλλ’ ἔχει  µέλη πολλά, ὅλα δέ τά µέλη τοῦ ἑνός σώµατος,  ἄν καί εἶναι   πολλά, ἀποτελοῦν ἕνα  σῶµα,  ἔτσι  καί  ὁ Χριστός,  µέ τό πλῆθος τῶν πιστῶν ἀποτελοῦν ἕνα σῶµα»2. Αὐτή τή σχέση πού ἔχουν τά διάφορα µέλη τοῦ σώµατος µεταξύ τους καί µέ τήν κεφαλή, γιά  νά  λειτουργεῖ ὁµαλά  ὁ ὅλος ἄνθρωπος, αὐτή τή ὀργανική σχέση θέλει ὁ Θεός νά ἔχει κάθε χριστιανός  µέ τό συνάνθρωπό του καί µέ τό Χριστό, µέσα στήν Ἐκκλησία καί  παντοῦ.  Ἔτσι  λοιπόν  ἡ ὀρθόδοξή  µας ᾿Εκκλησίας  εἶναι,῾῾Σῶµα  Χριστοῦ᾿᾿ µέ κεφαλή τόν ἴδιο τό Χριστό.

Eτσι λοιπόν,  Καί ἡ προέλευσή  της εἶναι  θεία καί συνδέεται µέ τό  προαιώνιο σχέδιο  τοῦ  Θεοῦ γιά τή σωτηρία  τοῦ κόσµου.

῞Οταν  λέµε   πηγαίνω στήν ᾿Εκκλησία, θά πρέπειι  νά ἐννοοῦµεν ὅτι πηγαίνουµε στό Ναό γιά νά  ἑνωθοῦµε  µέ τούς  ἄλλους  χριστιανούς γιά  νά ἀποτελέσουµε  τήν ᾿Εκκλησία γιά νά προσφέρουµε στό Λυτρωτή  καί Θεό µας λατρεία ζωντανή,  πνευµατική γιατί  πλέον  δέν εἴµαστε τά διασκορπισµέ- να πρόβατα, πού διεσκόρπισε ἡ µανία  τοῦ διαβό- λου,  ἀλλά  εἴµαστε  ὁ  νέος  ᾿Ισραήλ,  τό  νέο  σῶµα τοῦ  Χριστοῦ,  πού  µάζεψε ἀπό  τά  πέρατα τῆς οἰ- κουµένης  καί  τό  ἕνωσε  µέ τόν  ἴδιο  τόν  ῾Εαυτό Του. ῾Η ᾿Εκκλησία  λοιπόν,  εἶναι  ἡ συνέλευση  τῶν ἀπελευθερωµένων τέκνων  τοῦ  Θεοῦ,  πού  ἑνώνο- νται  µεταξύ τους καί µέ τό Χριστό  διά τῆς κοινῆς πίστεως καί τῆς κοινῆς συµµετοχῆς στό µυστικό δεῖπνο  τῆς θείας Εὐχαριστίας.

῾Η  ᾿Εκκλησία   εἶναι   θεανθρώπινη  ὕπαρξη καί σάν τέτοια  µένει στόν αἰώνα  τόν ἅπαντα για- τί ἡ κεφαλή  της εἶναι  Θεανθρώπινη καί ἑποµένως αἰώνια   καί  δέ  φοβᾶται τίς  ἀπειλές  κανενός  ἀπό τούς ἐχθρούς της, φτάνει  µόνο νά  ἀτενίζει  πάντοτε πρός τόν ῾Ιδρυτή της.Οἱ    Πατέρες  τῆς  ᾿Εκκλησίας,  ἔδωσαν  πολλούς  καί  ποικίλους ὁρισµούς  τῆς ᾿Εκκλησίας.  Εἶπαν  ὅτι  εἶναι  ῾῾ κοινωνία Θεώσεως᾿᾿  καί  σάν  τέτοια  εἶναι  ἡ βασιλεία  τοῦ Θεοῦ στή γῆ καί πού ἀνήκει στό µέλλοντα  αἰώνα,  κι᾿ ὅµως δέν παύει  νά ζεῖ καί νά πολιτεύεται σ᾿αὐτό τόν κόσµο.

῾Η ᾿Εκκλησία  εἶναι  τό αἰώνιο  καί  ἀκατάλυτο οἰκοδόµηµα πού δέ µπορεῖ καµιά δύναµη νά τό γκρεµίσει, γιατί  ἱδρυτής καί προστάτης της εἶναι ὁ Θεός.

῾Η ᾿Εκκλησία  συµπεριλαµβάνει  στούς  κόλπους της  ὄχι µόνο τούς ζῶντες πιστούς,  ἀλλά  καί τούς κεκοιµηµένους ἁγίους  καί  αὐτούς  ἀκόµα  τούς ἁγίους  ἀγγέλους.  ῎Ετσι  διαιρεῖται στήν  στρα- τευοµένη καί στή θριαµβεύουσαν.

Εἶναι  τόσο  περιεκτική ἡ ᾿Εκκλησία,  πού  ἀποκαλεῖται῾῾  τό πλήρωµα  τῆς θείας  ᾿Αληθείας  καί τῆς θείας ∆ικαιοσύνης, τῆς θείας ᾿Αγάπης  καί  τῆς θείας Ζωῆς· τό πλήρωµα ὅλων τῶν θείων καί ὅλων τῶν  ἀνθρωπίνων πραγµατικοτήτων᾿᾿.  ῾Η εὐλογηµένη αὐτή  συνέλευση  πού  λέγεται  ᾿Εκκλησία,  ξεχωρίζει ἀπό τίς ἄλλες κοσµικές συνελεύσεις  στά ἑξῆς χαρακτηριστικά·

γ) ∆ιαφέρει ἀπό τίς ἄλλες συναθροίσεις.

1. Στό σκοπό: ῞Ολες οἱ κοσµικές συγκεντρώσεις ἔχουν  κάποιο σκοπό   πού  ἐξυπηρετεῖ   σχέδια   ἀνθρώπων,  ἤ καί σκοπούς  ἐφηµέρων πραγµάτων. ᾿Ενῶ ἡ χριστιανική συνέλευση  στό Ναό ἔχει κυρίως σκοπούς  καί στόχους  πνευµατικούς καί αἰώνιους, ἀκατάλυτους, χωρίς βέβαια νά παραβλέπει καί τίς πρόσκαιρες ἀνάγκες  τῶν  µελῶν της.

2)  Στόν  τρόπο  συµµετοχῆς: Στίς  κοσµικές συνελεύσεις  συνήθως διακρίνουµε τήν ἀτοµικότητα καί γι᾿ αὐτό προέρχονται διαφωνίες καί πολλές φορές διαιρέσεις.  ῾Η χριστιανική σύναξη  εἶναι συµµετοχή καί κοινωνία καθολικότητας. Πολύ χαρακτηριστική εἶναι ἡ φράση τοῦ Παύλου·«οὕτω οἱ πολλοί ἕν σῶµα ἐσµέν  ἐν Χριστῷ,  ὁ δέ καθείς ἐσµέν  ἀλλήλων µέλη»  4  ∆ηλαδή«  ἔτσι οἱ πολλοί εἴµεθα ἕνα σῶµα καί ὁ καθένας  λειτουργεῖ ὡς ὄργανο   τῶν  ἄλλων»   Κάθε  πιστός   συµπεριφέρεται σάν ἀδελφός  καί  διάκονος ὅλων  χωρίς νά   πάψει νά  εἶναι  καί  πρόσωπο ξεχωριστό  καί  αἰώνιο.  ῾Η ᾿Εκκλησία  σάν  σῶµα Χριστοῦ  στηρίζεται  στήν ἑνότητα  καί  συλλογικότητα τῶν  µελῶν της, ὅπως τή θέλει ὁ ἱδρυτής  της⎦ «ἵνα ὦσιν ἕν καθώς  ἡµεῖς ἕν  ἐσµέν»  ἔλεγε,  ἀπευθυνόµενος  ὁ  Κύριος  πρός τόν  Πατέρα  Του. Οἱ  θεολόγοι  αὐτή  τήν  ἑνότητα τήν  ὀνοµάζουν(ἀλληλοπεριχώριση), δηλαδή  ὁ ἕνας  µέσα στόν  ἄλλο,  ὅπως  τά  διάφορα µέλη τοῦ σώµατος. Γι’ αὐτό εἶναι ἀδύνατο νά χωρισθεῖ, για- τί ὁ Χριστός  πού εἶναι  ἑνωµένος µαζί της καί τήν συγκρατεῖ, δέ µπορεῖ  νά  χωρισθεῖ.  ῾Η ᾿Εκκλησία στήν  οὐσία  της  εἶναι  ἀχώριστη.  ᾿Επειδή  ὅµως σ᾿ αὐτή ὑπάρχουν καί µέλη της ἄρρωστα µερικές φο- ρές παρατηρεῖται διχασµός,  ἀλλά  αὐτό  δέν ἀγγίζει τήν οὐσία τῆς ᾿Εκκλησίας, ἀφοῦ καί  «πύλαι  ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» ( Ματθ.16,18).

Αὐτή ἡ ᾿Εκκλησία χαρακτηρίζεται σάν νύµφη τοῦ Χριστοῦ,῾῾  ἡ γυνή  τοῦ ἀρνίου᾿᾿, πού οἱ γάµοι της θά γίνουν  στά  τέλη τῶν αἰώνων.  ( ᾿Αποκ.19,7).

Λένε  οἱ  Πατέρες  ὅτι  ἡ ᾿Εκκλησία  εἶναι  τό περιβάλλον γιά  τό  ὁποῖο  ὁ ἄνθρωπος ἔχει  δηµιουργηθεῖ  καί µέσα σ᾿ αὐτό  εἶναι  προωρισµένος  νά ζήσει αἰώνια,  γιατί  αὐτή εἶναι  ἡ βασιλεία  τοῦ Θεοῦ πού ἀρχίζει ἀπό τόν κόσµο αὐτό.

῾Ο µακαριστός   ᾿Ι. Πόποβιτς   λέγει  γιά  τήν ᾿Εκκλησία  τά ἑξῆς· ῾῾  Μέσα στήν ᾿Εκκλησία  οἱ ἄν- θρωποι  ζοῦν µέ τούς ἀγγέλους... καί   ἡ ᾿Εκκλησία εἶναι  σχολεῖο  στό  ὁποῖον  οἱ  ἄγγελοι µανθάνουν πολλάς  ἀληθείας  τοῦ Θεοῦ ᾿᾿(.Πέτρ.1, 12). Καί ἀλλοῦ πάλιν,῾῾ ῾Η ᾿Εκκλησία εἶναι ὁ θεῖος σκοπός καί τό νόηµα ὅλων τῶν κόσµων, ὅλων τῶν ὄντων  καί προπαντός τοῦ ἀνθρώπου᾿᾿. Σίγουρα, εἶναι ἀνεξάντλητες  οἰ  ἐκφράσεις  καί  οἱ  χαρακτηρισµοί τῶν Πατέρων  γιά τήν ᾿Εκκλησία.

῾῾Η ᾿Εκκλησία   µας  εἶναι   ᾿Εκκλησία   Θεοῦ ζῶντος  καί  «στῦλος  καί  ῾Εδραίωµα  τῆς  ἀληθείας». Αὐτή λοιπόν  εἶναι ἡ ᾿Εκκλησία.

δ΄)  ῾Η  προέλευση  καί  ὁ  χαρακτῆρας τῆς ᾿Εκκλησίας. Οἱ Πατέρες βλέπουν ὅτι ἡ  ᾿Εκκλησία φαίνεται   ἀπό  τήν Παλαιᾶ ∆ιαθήκη,  σέ γεγονότα πού συµβολίζουν  τήν  ᾿Εκκλησία  τῆς   Νέας  ∆ιαθήκης, ὅπως  ἡ προσφορά ἀπό  τόν  Μελχισεδέκ ῾  ἄρτου καί οἴνου᾿᾿, τό ῾῾ Πάσχα᾿᾿ τῶν ῾Εβραίων, προφητεῖες, ἀλλά  καί  αὐτή  ἡ Συναγωγή, δέν  ἦταν  ὑποτύπωση τῆς  νέας ᾿Εκκλησίας; ῾Η ᾿Εκκλησία τῆς Π.∆. περιοριζόταν στό νά καθοδηγεῖ τά µέλη της µέ τύ- πους καί σύµβολα. Οἱ θυσίες της καί οἱ τελετουργίες της δέν εἶχαν τή δύναµη νά ἐλευθερώσουν  τόν ἄνθρωπο ἀπό  τήν ἁµαρτία καί  τήν ἐνοχή. ᾿Ενῶ ἡ ᾿Εκκλησία  τῆς Καινῆς  ∆ιαθήκης  εἶναι  ἡ ἀρχή  τοῦ νέου αἰώνα  τοῦ κόσµου. Εἶναι  ὁ αἰώνας  τῆς ἀνάπλασης τῶν ἀνθρώπων, γιατί  µέσα στήν ᾿Εκκλησία καί ἑνωµένη µέ αὐτή  βρίσκεται  ἡ Παναγία Τριάς, ὁ Θεός. ῾Η χάρη  καί  ἡ σωτηρία  πηγάζει  στήν ᾿Εκκλησία  ἀπό  τήν Κεφαλή  της, τόν   Θεάνθρωπο Χριστό,  καί χορηγεῖται στό κάθε µέλος καί σ᾿ ὅλο τό πλήρωµα καί τελειοποιεῖται διά τοῦ ῾Αγίου Πνεύµατος. ῎Ετσι  ἡ ᾿Εκκλησία εἶναι ἡ κιβωτός τῆς σωτηρίας ὅσων θέλουν νά σωθοῦν.

Τά γενέθλια  τῆς ᾿Εκκλησίας, τά γιορτάζουµε τήν ἡµέρα τῆς Πεντηκοστῆς,  Τήν ἡµέρα αὐτή  γεννήθηκε,  καί  ἄρχισε  ἐπίσηµα  καί  πανηγυρικά, δυ ναµικά   καί   συστηµατοποιηµένα  τή  δράση   της στόν  κόσµο, µέ νέα δεδοµένα,  τήν   σάρκωση  τοῦ Θεοῦ Λόγου καί τήν ἕνωσή Του µ᾿ αὐτήν. Κυρίαρ χος πλέον  καθοδηγητής καί Κυβερνήτης τό Πανάγιον Πνεῦµα,  τό τρίτο  Πρόσωπο τῆς ῾Αγίας Τριά- δος, γιά  νά   βοηθήσει  τούς  πιστούς  νά  ἀξιοποιή- σουν  τή   Θυσία  τοῦ  Κυρίου,  νά  παράξουν καρ- πούς πνευµατικούς εὐάρεστους  στό  ἕνα Τριαδικό Θεό γιά τή σωτηρία  τους.

Γιά  τοῦτο  ἔχει  ἐφοδιάσει τήν  Ἐκκλησία µ’ ὅλους «τούς θησαυρούς  τῆς γνώσεως καί τῆς σοφίας». Γνώσεως περί  Θεοῦ, περί  κόσµου,  περί  ζωῆς καί  αἰωνιότητας.  Τό  Πανάγιον  Πνεῦµα  φώτισε τούς Ἀποστόλους καί συνεχίζει  νά φωτίζει  καί νά καθοδηγεῖ τούς ποιµένες καί διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας.  Ὅ,τι  ἀγαθόν προέρχεται ἀπό τή θυσί- α  τοῦ  Χριστοῦ,   διά  τοῦ  ἁγίου  Πνεύµατος  µέσα στήν Ἐκκλησία γίνεται κτῆµα τοῦ πιστοῦ  ἀνθρώ- που.  Μέσα  στήν’Εκκλησία ἡ   ζωή  µας εἶναι  µιά συνεχής  ἐπικοινωνία µετά  τοῦ  Ἁγίου  Πνεύµατος καί κατ’ ἐπέκταση  µετά τῆς Ἁγίας  Τριάδος.

Ἡ σωτηρία προῆλθε διά τοῦ Χριστοῦ καί συντελεῖται διά  τοῦ  Ἁγίου  Πνεύµατος  τό  ὁποῖο διεγείρει  τόν πόθο  τοῦ ἀνθρώπου γιά  τή σωτηρία του.

Ἡ Ἐκκλησία λοιπόν  εἶναι  κοινή  µητέρα  ὅλων  τῶν  ὀρθοδόξων καί  κάθε  ἕνας  πού  τήν  ἔχει µητέρα, ἔχει καί τό Θεό Πατέρα.

ε΄)  ῾Ο σκοπός  καί τό ἔργον τῆς ᾿Εκκλησίας.

῾Ο σκοπός  τῆς ᾿Εκκλησίας  εἶναι  ταυτόσιµος µέ τό σκοπό  τοῦ ἱδρυτή  της, τό   Θεάνθρωπο Χριστό. ∆ηλαδή  νά  µαζέψει τά  σκορπισµένα ἀπό  τό διάβολο,  πλάσµατα τοῦ  Θεοῦ, νά  τά  ἐπαναφέρει στό σωστό δρόµο τοῦ Κυρίου, νά τά ἀπαλλάξει ἀπό τήν ἁµαρτία,  νά τά καινουριώσει καί νά τά ἐξασφαλίσει στήν αἰώνια  βασιλεία  τοῦ  Κυρίου.Τό πῶς θά  τό κατορθώσει αὐτό,  θά  τό δοῦµε ἐξετά- ζοντας τό πολύπλευρο της ἔργο.

Πράγµατικά τό ἔργο τῆς ᾿Εκκλησίας εἶναι πολύπλευρο, καθολικό, γιατί  ἀγκαλιάζει ὅλο τόν κόσµο, ὅλη τή δηµιουργία.  Γι᾿ αὐτό  ἄλλωστε  ὀνοµάζεται καί   Καθολική.  Τό ἔργο της᾿Εκκλησίας εἶ- ναι· α) ∆ιδακτικό. β) ῾Αγιαστικό καί λειτουργικό. γ) Ποιµαντικό. δ)῾Ιεραποστολικό. Γι᾿ αὐτά  θά µι- λήσουµε στή συνέχεια ὅσο πιό σύντοµα γίνεται.

α)  ∆ιδακτικό.῾Ο  ἀπόστολος Παῦλος,  λέγει, ὄτι  ὁ Θεός ἔτοποθέτησε στήν  ῾Εκκλησία,  ῾῾ πρῶτον  Ἀποστολους, δεύτερον προφῆτας, τρίτον  διδασκάλους,. ῾Η ἐνέργεια  αὐτή  τοῦ  Κυρίου  ἀπο- σκοπεῖ  στό νά διδάξει  καί νά καταρτίσει τά µέλη τῆς ᾿Εκκλησίας, στό νά γίνουν  ἱκανοί  νά κατανοήσουν τό σκοπό  καί τά µυστήρια τοῦ Θεοῦ καί νά γίνουν ἕτοιµοι γιά τόν ἁγιασµό καί τήν ὁλοκλη- ρωµένη ἕνωση τους µέ τό Θεανθρώπινο σῶµα τοῦ Χριστοῦ,  τήν ᾿Εκκλησία.

Τῆς εἰσόδου  κάθε µέλους στό σῶµα τῆς ᾿Εκκλησίας προηγεῖται ἡ διδασκαλία καί ἡ κατήχηση καί  ἀκολουθεῖ ὁ ἁγιασµός  διά τῶν Μυστηρίων.

β) ῾Αγιαστικό - λειτουργικό· Πῶς ὅµως ἁγιάζει ἡ ᾿Εκκλησία; ῾Αγιάζω, σηµαίνει καθαρίζω, ἀπαλλάσσω ἀπό  τή βρωµιά. Καί ἡ ᾿Εκκλησία  αὐτό κάνει στά µέλη της. ᾿Απαλλάσσει τούς πιστούς  της ἀπό  τή λέρα  τῆς ἁµαρτίας,  µέσῳ τῶν Μυστηρίων της,  στά  ὁποῖα   ὁ  Λυτρωτής  Χριστός   ἐναπέθεσε τήν ἁγιαστική, τήν καθαρτική Χάρη Του. ῞Ο ἴδιος εἶναι πού ἁγιάζει  καί καθαρίζει διά τοῦ ἁγίου Πνεύµατος  τήν  ᾿Εκκλησία  γιά  νά  τήν῾῾ παραστή- σει ἀµώµητη, χωρίς  λέρα ἤ ζαρωµατιά, σάν νύµφη στό πλευρό του ὅταν  θά γίνουν οἱ γάµοι  Του στά τέλη  τῶν αἰώνων.Θέλετε  νά  µάθετε  τόν  τρόπο   τοῦ  καθαρσµοῦ; ∆ιά  τῶν Μυστηρίων  ὅπως  ἔχουµε πεῖ·  «τῷ λουτρῷ  τοῦ ὕδατος ἐν ρήµατι,»(στό πιό πάνω  µέρος)  ∆ηλαδή,  µέ τό λουτρό  τοῦ βαπτίσµατος, καί ῾῾ἐν ρήµατι᾿᾿, µέ τό ὄνοµα τοῦ Πατρός  καί τοῦ Υἱοῦ καί  τοῦ ῾Αγίου Πνεύµατος,  ὅπως  ἐξηγεῖ, ὁ Νικόδηµος ὁ ῾Αγιορείτης.

Μετά  τό βάπτισµα  καί  τό χρῖσµα  τελειώνε- ται τό νέο µέλος καί γίνεται ἱκανό  νά παρευρίσκεται στήν τέλεση τοῦ Μυστηρίου  τῆς Θείας Εὐχαριστίας,  πού  εἶναι  τό  Μυστήριο   τῶν  Μυστηρίων. πού  εἶναι  τό κέντρο  τῆς σωτηρίας  µας καί  ὁ ἄξονας πού πρέπει  νά περιφερόµαστε. Μέ τό Μυστή ριο  αὐτό  ζοῦµε συνεχῶς  τήν   ἀναπαράσταση  τῆς Θυσίας τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ,  προσφέροντάς την στό Θεό καί Πατέρα  καί αὐτό γίνεται κατ᾿ ἐντολή τοῦ ἰδίου  τοῦ Κυρίου.  ῾Η συµµετοχή τοῦ πιστοῦ  στό  Μυστήριο  αὐτό,  τόν  ἑνώνει  µέ τό Χρι στό  καί  µέ ὅλο  τό πλήρωµα  τῆς ᾿Εκκλησίας· ἔτσι κατορθώνεται ἡ ἑνότητα  καί ἡ κοινωνία τῶν χριστιανῶν  πού  εἶναι  αὐτό  τό σῶµα τοῦ Χριστοῦ,  ἡ κοινωνία τῶν  ἁγίων  καί  σεσωσµένων  ἀνθρώπων.

῾Η Εκκλησία,  συµβάλλει ἀκόµα στόν ἁγιασµό  τῶν πιστῶν  καί µέ τίς ἄλλες ἀκολουθίες καί προσευχές της. ῾Αλλά καί τά προσβληµένα  της τέκνα ἀπό γκάφες. 5. 26,27.

ποια  ἁµαρτία  τά  θεραπεύει,  τά  καθαρίζει καί  τά ἐπαναφέρει στήν  κατά  Θεό  ζωή,  µέ τό  σωτήριο Μυστήριο  τῆς µετάνοιας καί  τῆς ἐξοµολόγησης. Αὐτό, µέ λίγα λόγια   εἶναι τό ἁγιαστικό - λειτουρ γικό ἔργο τῆς ᾿Εκκλησίας.

γ). Ποιµαντικό·  ῾Η ᾿Εκκλησία  παρουσιάζεται ἀπό  τό Εὐαγγέλιο σάν ποίµνη µέ ποιµένα  τόν Κύριο  ῾Ο κατ᾿ ἐξοχήν ποιµένας  εἶναι  ὁ Χριστός, ὁ  ᾿Αρχιποιµένας.  Μετά  ὅµως  τήν  σωµατική  Του

᾿Ανάληψη,   ἔδωσε  στήν  ᾿Εκκλησία   τούς  ἀνθρώ- πους ποιµένες καί διά τοῦ ῾Αγίου Πνεύµατος  τούς καθιστᾶ  ἱκανούς   νά  ποιµένουν   νά  καθοδηγοῦν τήν ᾿Εκκλησία.( ᾿Εφεσ.4, 11,16)

῾Ο ἀποστολος Παῦλος  ἐφιστᾶ  τήν προσοχή τῶν  ποιµένων,  µέ τά  ἑξῆς λόγια·«  προσέχετε οὐν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιµνίῳ ἐν ὧ ὑµᾶς τό Πνεῦµα  τό  ῞Αγιον ἔθετο  ἐπισκόπους, ποιµένειν τήν ᾿Εκκλησίαν  τοῦ   Κυρίου   καί   Θεοῦ...»   (  Πράξ,.20,28).  Καί  ὁ  ἀπόστολος Πέτρος  παραγγέλει σ᾿ αὐτούς  πῶς νά ποιµένουν  τήν ᾿Εκκλησία,«Ποιµάνατε  τό  ἐν  ὑµῖν  ποίµνιο τοῦ  Θεοῦ,  ἐπισκοποῦ- ντες  µή  ἀναγκαστικῶς, ἀλλ᾿  ἑκουσίως, µηδέ  αἰ- σχροκερδῶς,  ἀλλά   προθύµως-...»  (  Α.  Πέτρ.   5, 2,3).

῞Οπως  ἀντιλαµβανόµαστε τό  ἔργο  τῆς διαποίµανσης    τῶν   χριστιανῶν   εἶναι    βασικό    καί σπουδαῖο ἔργο τῶν ποιµένων,  ἄλλά  καί δύσκολο.

Ματθ. 26, 30.

 Ιω ν. 10,16

Αὐτοί,  οἱ ποιµένες  ἔχουν  τήν εὐθύνη  γιά  τόν  κα- ταρτισµό  τῶν ἐνοριτῶν  τους γιά  τίς ἀλήθειες  τοῦ Εὐαγγελίου καί  τήν ἀκρίβεια  τῶν   δογµάτων  τῆς πίστεως.  Οἱ ποιµένες τῆς ᾿Εκκλησίας  θά χειραγω- γήσουν  κάθε  πιστό  πῶς  θά  πολιτεύεται καί  πῶς θά  ζεῖ κατά  Χριστόν,  ἀκόµα  δέ   θά  καθοδηγοῦν σωστά  τόν χριστιανό καί  γιά  τά προβλήµατα τῆς παρούσης  ζωῆς σύµφωνα  µέ τό φῶς τοῦ Εὐαγγελί ου.

Οἱ  σωστοί  ποιµένες  ἀγρυπνοῦν γιά  νά  µήν ἐπιτρέψουν  σέ  κανένα   προβατόσχηµο  λύκο   νά µπεῖ στήν  µάνδρα  τοῦ  Χριστοῦ.  ῾Η ᾿Εκκλησία  µέ τό ποιµαντικό της ἔργο,  γίνεται ἀφ᾿ ἑνός ὁ πνευµατικός  τροφοδότης καί  συντηρητής  τῶν  πιστῶν καί ἀφ᾿ ἑτέρου προστάτης καί ἀσπίδα γιά τά µέλη της.

δ).῾Ιεραποστολικό·  ῾Η ᾿Εκκλησία, µέ τή σωστή  διδασκαλία  γίνεται θερµοκήπιο   ἱεραποστολῆς. ᾿Από τούς κόλπους  τῆς ᾿Εκκλησίας γενιοῦνται τά  νέα  στελέχη  πού  θά  δράσουν ἱεραποστολικά, νά µεταφέρουν  συνεχῶς τό µήνυµα τῆς  χαρᾶς  καί τῆς ἐλπίδας  γιά  σωτηρία,  τόσο  ἐντός  ὅσο  καί  ἐ- κτός τῆς ᾿Εκκλησίας, στούς ἡµέτερους καί στούς ξένους. Νά µεταφέρουν  τό κήρυγµα τοῦ Εὐαγγελί- ου σ᾿ ὅλους τούς ἀνθρώπους κατά  τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου· ῾῾πορευθέντες µαθητεύσατε πάντα τά  ἔ- θνη᾿᾿ ( Λουκ. 24, 47) ῾Η ῾Ιεραποστολή,  εἶναι καθῆκον  καί  ὑποχρέωση   καί  ὁφειλή  τῆς  ᾿Εκκλησίας καί ἀλλοίµονο  ἄν παραµελεῖται.

Μέχρι  ἐδῶ ἔχουµε δεῖ τί  εἶναι  ἡ ᾿Εκκλησία καί ποιός ὁ σκοπός καί τό ἔργο της καί κατανοοῦµε µ᾿ αὐτά  τά λίγα  πού ἔχουµε ἀναφέρει, τή σπουδαιότητα καί τήν ἀναγκαιότητά της στό σηµερινό κόσµο τῆς ἀποστασίας καί τῆς πλάνης.   Σήµερα ἡ ᾿Εκκλησία, εἶναι γιά πολλούς  ᾿Ορθόδοξους καί µή, νέους, ἡ Κιβωτός τῆς σωτηρίας. Σ᾿ αὐτήν  βρίσκουν καταφύγιο, λιµάνι  γαλήνης  καί  εἰρήνης,  ὅλοι  οἱ

καταπονεµένοι ἀπό  τήν  ἁµαρτία ἄνθρωποι ἀνα- κουφίζονται, ἐλευθερόνονται ἀπό  τά βάρη τῶν ἐ- νοχῶν   τους,  γιατί   λαµβάνουν   ἐλπίδα   σωτηρίας κάτω   ἀπό   τή  σκέπη   τῆς  Ἐκκλησίας  ἡ  ὁποία συνάγεται    κάτω  ἀπό τούς θόλους      των µεγαλοπρεπῶν Ναῶν  µας, τῶν ὁποίων  ἀκολουθεῖ ἡ ἱστορία  καί ἡ περιγραφή.

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-