Λόγος ψυχωφελής και θαυμάσιος

ΛΟΓΟΣ ΨΥΧΩΦΕΛΗΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΙΟΣ

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ

Πρέπει να ξέρουμε ότι ο άνθρωπος είναι διπλός, δηλαδή από σώμα και ψυχή, και έχει διπλές τις αισθήσεις και διπλές τις αρετές τους.

Πέντε αισθήσεις έχει η ψυχή και πέντε το σώμα. Οι ψυχικές αισθήσεις, είναι νους, διάνοια, γνώμη, φαντασία, και αίσθηση. Οι σοφοί τις ονομάζουν και δυνάμεις. Οι σωματικές αισθήσεις είναι τούτες. Όραση, όσφρηση, ακοή, γεύση, αφή. Για αυτό και διπλές είναι οι αρετές, διπλές και οι κακίες.

Ώστε αναγκαίο είναι να γνωρίζει καθαρά ο κάθε άνθρωπος, πόσες είναι οι ψυχικές αρετές και πόσες οι σωματικές. Και ποια είναι τα ψυχικά πάθη και ποια τα σωματικά πάθη. Ψυχικές αρετές είναι πρώτα οι τέσσερις γενικότερες αρετές, οι οποίες είναι, ανδρεία, φρόνηση, σωφροσύνη, και δικαιοσύνη. Από αυτές γεννιούνται οι ψυχικές αρετές, πίστη, ελπίδα, αγάπη, προσευχή, ταπείνωση, πραότητα, μακροθυμία, ανεξικακία, χρηστότητα, αοργησία, θεία γνώση, ευφροσύνη, απλότητα, αταραξία, ειλικρίνεια, η χωρίς έπαρση διάθεση, η αφιλαργυρία, η συμπάθεια, ελεημοσύνη, μεταδοτικότητα, αφοβία, αλυπία, κατάνυξη, σεμνότητα, ευλάβεια, επιθυμία των μελλοντικών αγαθών, πόθος της βασιλείας του Θεού και επιθυμία της θείας υιοθεσίας.

Σωματικές αρετές ή μάλλον εργαλεία των αρετών, που όταν γίνονται με γνώση κατά το θέλημα του θεού και μακριά από κάθε υποκρισία και ανθρωπαρέσκεια, κάνουν τον άνθρωπο να προκόβει στην ταπείνωση και την απάθεια, είναι οι εξής. Εγκράτεια, νηστεία, πείνα, δίψα, αγρυπνία, ολονύκτια στάση, στην προσευχή, συνεχής γονυκλισία, αλουσιά, χρήση ενός μόνου ενδύματος, ξηροφαγία, το να τρώει κανείς αραιά, να πίνει μόνο νερό, χαμαικοιτία, φτώχια, ακτημοσύνη, αποφυγή περιποιήσεως, καλλωπισμού, αφιλαυτία, μόνωση, ησυχία, το να μην βγαίνει κανείς έξω, στέρηση, αυτάρκεια, σιωπή, το να κάνει κανείς εργόχειρο με τα χέρια του, και κάθε κακοπάθεια και σωματική άσκηση, και άλλα τέτοια, τα οποία, όταν είναι το σώμα εύρωστο και ενοχλείται από τα σαρκικά πάθη είναι αναγκαιότητα και ωφελιμότατα. Όταν το σώμα είναι εξασθενημένο και έχει, με την βοήθεια του θεού, νικήσει τα πάθη, δεν είναι αναγκαία, γιατί η αγία ταπείνωση και η ευχαριστία τα αναπληρώνουν όλα.

Τώρα πρέπει να κάνουμε λόγο και για τις ψυχικές και σωματικές κακίες, δηλαδή τα πάθη.

Ψυχικά πάθη είναι η λήθη, η ραθυμία και η άγνοια.

Από τα τρία αυτά σκοτίζεται το μάτι της ψυχής, δηλαδή ο νους, και κυριεύεται από όλα τα πάθη, τα οποια είναι.

Ασέβεια, κακοδοξία, δηλαδή η κάθε αίρεση, βλασφημία, θυμός, οργή, πικρία, οξυθυμία, μισανθρωπία, μνησικακία, καταλαλιά, κατάκριση, λύπη χωρίς λόγο, φόβος, δειλία, φιλονικία, ζήλια, φθόνος, κενοδοξία, υπερηφάνεια, υποκρισία, ψεύδος, απιστία, πλεονεξία, φιλοϋλία, εμπαθής προσκόλληση σε κάτι, σχέση με γήινα πράγματα, ακηδία, μικροψυχία, αχαριστία, γογγυσμός, οίηση, δολιότητα, αναίδεια, αναισθησία, κολακεία, υπουλότητα, ειρωνεία, διβουλία, συγκατάθεση σε αμαρτήματα του παθητικού μέρους της ψυχής, και συνεχή μελέτη αυτών, περιπλάνηση των λογισμών, η μητέρα των κακών φιλαυτία και η ρίζα όλων των κακών η φιλαργυρία, κακοήθεια και πονηρία.

Σωματικά πάθη είναι. Γαστριμαργία, λαιμαργία, απόλαυση, μέθη, λαθροφαγία, ποικιλότροπη φιληδονία, πορνεία, μοιχεία, ασελγεία, ακαθαρσία, αιμομιξία, παιδεραστία, κτηνοβασία, κακές επιθυμίες και όλα τα παρά φύση αισχρά πάθη. Κλοπή, ιεροσυλία, ληστεία, φόνος, η κάθε σωματική άνεση και απόλαυση των θελημάτων της σάρκας, και μάλιστα όταν έχει υγεία το σώμα.

Μαντείες, οιωνισμοί, κλυδωνισμοί, αγάπη για στολίδια, κομπασμοί, νωθρότητες, καλλωπισμοί, φτιασιδώματα του προσώπου, αξιοκατάκριτη αργία, φαντασιώσεις, τυχερά παιχνίδια, η εμπαθής παράχρηση των τερπνών του κόσμου, η φιλοσώματη ζωή που παχαίνει το νου, και τον κάνει γήινο και κτηνώδης, και δεν τον αφήνει να σηκωθεί προς το Θεό και προς τις εργασίες των αρετών.

Ρίζες όλων αυτών των παθών και πρωταίτιες είναι η φιληδονία, η φιλοδοξία, και η φιλαργυρία από τις οποίες γεννιέται κάθε κακό.

Δεν αμαρτάνει ποτέ ο άνθρωπος, αν πρωτύτερα δεν υπερισχύσουν και δεν τον κατακυριεύσουν οι δυνατοί γίγαντες που αναφέρει ο σοφότατος ασκητής Μάρκος, δηλαδή η λήθη, η ραθυμία, και η άγνοια.

Αυτές τις γεννά η ηδονή, η καλοπέραση, και η αγάπη της δόξας των ανθρώπων και του περισπασμού. Πρώτη αιτία όλων αυτών και κακή μητέρα είναι, η φιλαυτία, δηλαδή η παράλογη αγάπη του σώματος κι εμπαθείς προσκόλληση σ` αυτό. Η διάχυση και η χαύνωση του νου με ευτραπελίες και αισχρολογίες προξενούν πολλά κακά και πολλές πτώσεις, όπως επίσης η θρασύτητα και το γέλιο.

Πρέπει επίσης να γνωρίζουμε ότι η εμπαθής φιληδονία είναι πολύμορφη και πολύτροπη, και είναι πολλές οι ηδονές που εξαπατούν την ψυχή, όταν δεν είναι στερεωμένη στο Θεό με νίψη και θείο φόβο, και δεν φροντίζει για την εργασία των αρετών με αγάπη προς τον Χριστό. Γιατι είναι παρά πολλές οι ηδονές που τραβούν προς τον εαυτό τους τα μάτια της ψυχής. Είναι οι ηδονές των σωμάτων, των χρημάτων, της απολαύσεις, της ραθυμίας, της εξουσίας, της φιλαργυρίας, της πλεονεξίας.

Και φαίνονται όλες αυτές ότι έχουν λαμπερά πρόσωπα και αξιαγάπητα, ικανά να προσελκύσουν εκείνους που παθαίνονται, για όλα αυτά, και δεν έχουν σφοδρό έρωτα προς την αρετή και δεν υπομένουν τη σκληρότητά της. Κάθε σχέση, με τα γήινα και η κάθε προσκόλληση σε αυτά προξενεί ηδονή και ευχαρίστησης` αυτόν που την έχει, και αποδεικνύει ότι είναι ανώφελο και βλαβερό, το επιθυμητικό μέρος της ψυχής όταν είναι εμπαθές, επειδή εξαιτίας

του, εκείνος που στερείται κάτι που ποθεί, υποτάσσεται στο θυμό, στην οργή, στη λύπη και στην μνησικακία.

Αν τώρα μαζί με την εμπαθή προσκόλληση, επικρατήσει και κάποια έστω μικρή συνήθεια, αλίμονο! Κάνει τότε εκείνο που κυριεύτηκε από αυτήν να ακολουθεί διαρκώς την παράλογη αυτή εμπαθή προσκόλληση αναίσθητα και χωρίς θεραπεία, με την ηδονή που είναι κρυμμένη μέσα σ` αυτή.

Είναι πολυσχιδής η ηδονή της επιθυμίας, όπως προείπαμε.

Δεν αρκείται μόνο στην πορνεία και τις άλλες σωματικές απολαύσεις, αλλά ζητεί και τα λοιπά πάθη.

Αφού, σωφροσύνη είναι όχι μόνο η αποχή από την πορνεία και τις σαρκικές ηδονές, αλλά να απέχει κανείς και από τις άλλες ηδονές.

Γι` αυτό εκείνος που αγαπά την φιλοχρηματία, τη φιλαργυρία και την πλεονεξία είναι ακόλαστος.

Γιατι όπως ο ακόλαστος έχει έρωτα προς τα σώματα, έτσι και αυτός έχει έρωτα προς τα χρήματα.

Ή μάλλον, αυτός είναι πιο ακόλαστος, αφού δεν έχει τόσο βία από την φύση να τον σπρώχνει σ` αυτά.

Γιατί αμαθής ηνίοχος δεν είναι εκείνος που δεν μπορεί να δαμάσει το άγριο και δυσάγωγο άλογο, αλλά εκείνος που δεν μπορεί να κρατήσει το ήμερο και ήσυχο άλογο.

Και από παντού φαίνεται ότι είναι περιττή και όχι φυσική η επιθυμία των χρημάτων, γιατι δεν βιάζεται σ` αυτήν ο άνθρωπος από τη φύση, αλλά από την κακή του προαίρεση.

Για αυτό και αμαρτάνει ασυγχώρητα εκείνος που νικάτε εκούσια από την φιλοχρηματία.

Ώστε πρέπει να γνωρίζουμε καλά ότι η φιληδονία δεν έγκειται μόνο στην τρυφή και στην απόλαυση των σωμάτων, αλλά σε κάθε τρόπο και πράγμα που το αγαπά κανείς με πάθος και με την προαίρεση της ψυχής του.

Και για να γνωρίζονται καθαρότερα τα πάθη που αφορούν στα τρία μέρη της ψυχής,

προσθέτουμε και τα παρακάτω με συντομία.

Η ψυχή διαιρείται σε τρία μέρη, το λογιστικό, το θυμικό, και το επιθυμητικό.

Του λογιστικού αμαρτήματα είναι αυτά. Απιστία, αίρεση, αφροσύνη, βλασφημία, αχαριστία, και οι συγκαταθέσεις των αμαρτημάτων, οι οποίες γίνονται από το παθητικό μέρος.

Η ίαση και η θεραπεία αυτών των κακών, είναι η αδίστακτη πίστη στο Θεό και τα αληθινά και χωρίς πλάνη ορθόδοξα δόγματα της ευσέβειας, η αδιάκοπη μελέτη των λόγων του Πνεύματος, η καθαρή και αδιάλειπτη προσευχή, και η ευχαριστία προς το Θεό.

Τα αμαρτήματα του θυμικού είναι τα εξής.

Η ασπλαχνία, το μίσος, η ασυμπάθεια, η μνησικακία, ο φθόνος, ο φόνος και η συνεχής αυτών και των παρομοίων μελέτη.

Η ίαση και θεραπεία είναι η φιλανθρωπία, η αγάπη, η πραότητα, η φιλαδελφία, η συμπάθεια, η ανεξικακία και η καλοσύνη.

Του επιθυμητικού τα αμαρτήματα είναι τα εξής.

Η γαστριμαργία, η λαιμαργία, η οινοποσία, η πορνεία, η μοιχεία, η ακαθαρσία, η ασελγεία, η φιλοχρηματία, η επιθυμία της κενής δόξας, και η επιθυμία χρυσού και πλούτου και σαρκικών απολαύσεων.

Η ίαση και η θεραπεία αυτών είναι η νηστεία, η εγκράτεια, η κακοπάθεια, η ακτημοσύνη, το σκόρπισμα των χρημάτων στους φτωχούς, η επιθυμία των μελλόντων εκείνων αγαθών, ο πόθος της βασιλείας του Θεού και η επιθυμία της θειας υιοθεσίας.

Τώρα πρέπει να κάνουμε λόγο για την διάγνωση των εμπαθών λογισμών, από τους οποίους γίνεται η κάθε αμαρτία.

Οκτώ είναι οι βασικοί λογισμοί της κακίας.

1. ΤΗΣ ΓΑΣΤΡΙΜΑΡΓΙΑΣ

2. ΤΗΣ ΠΟΡΝΕΙΑΣ

3. ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑΣ

4. ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ

5. ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ

6. ΤΗΣ ΑΚΗΔΙΑΣ

7. ΤΗΣ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑΣ

8. ΤΗΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ.

Το να μας παρενοχλούν ή να μην μας παρενοχλούν οι οκτώ αυτοί λογισμοί, αυτό δεν είναι στην εξουσία μας.

Το να επιμένουμε όμως σε αυτούς ή να μην επιμένουμε, να κινούμε τα πάθη ή να μην τα

κινούμε αυτό είναι στην εξουσία μας.

Στους λογισμούς αυτούς διακρίνουμε τα εξής.

ΠΡΟΣΒΟΛΗ, ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ, ΠΑΛΗ, ΠΑΘΟΣ, ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ, ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ.

Προσβολή είναι η απλή υπόμνηση του διαβόλου.

«Κάνε τούτο ή εκείνο» όπως συνέβη στο Κύριο και Θεό μας.

«Πες να γίνουν αυτές οι πέτρες ψωμιά» Ματθαίος 4,3.

Αυτό, όπως είπαμε, δεν είναι στην εξουσία μας.

Συνδυασμός είναι η παραδοχή του λογισμού που μας υποβάλλει ο εχθρός, και με ένα τρόπο, η

μελέτη του πονηρού λογισμού και ηδονική συνομιλία με την προαίρεσή μας.

Πάθος είναι η έξη που δημιουργείται από τον συνδυασμό του λογισμού που υποβάλει ο εχθρός, και η κατά κάποιο τρόπο συνεχής μελέτη και φαντασία.

Πάλη είναι η αντίσταση στο λογισμό που γίνεται ή προς κατάργηση του πάθους που αυτός περιέχει – δηλαδή του εμπαθούς λογισμού – ή προς συγκατάθεση, καθώς λέει ο Απόστολος.

« Η σάρκα επιθυμεί κατά του πνεύματος και το πνεύμα κατά της σαρκός, και αυτά είναι αντίθετα μεταξύ τους».(Γαλ. 5,17.)

Αιχμαλωσία είναι η βίαιη και αθέλητη απαγωγή της καρδιάς που τυραννιέται από προηγούμενο εθισμό στην αμαρτία και μακρά συνήθεια.

Συγκατάθεση είναι η συγκατάνευση στο πάθος που περιέχει ο λογισμός.

Ενέργεια είναι η ίδια η πράξη του εμπαθούς λογισμού, στον οποίο συγκατατεθήκαμε.

Εκείνος λοιπόν που αντιμετωπίζει απαθώς το πρώτο, δηλαδή την προσβολή, ή το διώχνει αμέσως με αντίρρηση και σταθερότητα, έκοψε με μια και όλα τα επόμενα.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Πατρολογία Β' - Στυλιανός Παπαδόπουλος - Οι Σύνοδοι

Οι Σύνοδοι

Οί Σύνοδοι τοϋ Δ' αί., τών όποιων σώθηκαν κείμενα, Σύμβολα, Κανόνες ή Επιστολές, είναι οί έξής:

Ανατολή: Άγκύρας (314), Καισαρείας (314), Νεοκαισαρείας (314/319), Αντιόχειας (324/5), Νικαίας (325), Αντιόχειας (326/30), Τύρου (335), Ιεροσολύμων (335), Άλεξανδρείας (338), Γάγγρας (340/2), Αντιόχειας (341), Φιλιππουπόλεως (343), Αντιόχειας (344), Ιεροσολύμων (346), Σιρμίου (351), Σιρμίου (357), Άγκύρας (358), Σιρ-μίου (359), Σελεύκειας (359), Κωνσταντινουπόλεως (360), Άλεξανδρείας (362 καί 363), ’Αντιόχειας (363), Ίκονίου (376), Κωνσταντινουπόλεως (381 καί 382), Καισαρείας Παλαιστίνης (393), Κωνσταντινουπόλεως (394) καί Λαοδικείας-Συλλογή (τέλος Δ' αί.).

Δύση: Έλβίρας-Συλλογή (300/3), Άρελάτης (314), Ρώμης (341), Σαρδικής (343), Καρθαγένης (348), Rimini (359), Παρισίων (360), Ρώμης (371), Valence (374), Ρώμης (378), Άκυληίας (381), Ρώμης (382), Saragossa (380), Καρθαγένης (390), Ίππώνος (393), Καρθαγένης (397 καί 397 καί 399), Nimes (396) καί Τουρίνου (398).

ζ. Πέρα τής άλληγορικής καί τής ίστορικογραμματικής μεθόδου:έρμηνευτική θεολογία

Στήν διάρκεια του Γ' αί. ή άλληγορική μέθοδος όχι μόνο χρησιμοποιήθηκε εύρύτατα, άλλά καί κορυφώθηκε μέ τούς άλεξανδρινούς Κλήμη καί ’Ωριγένη, πού γιά τήν έρμηνεία ττ\ςΠΔ πηγή έμπνεύσεως είχαν κυρίως τόν Φίλωνα (+ 40 μ.Χ.). Μέλημα τών έρμηνευτών τούτων ήταν ή νοηματοδότηση βιβλικών λέξεων καί ρήσεων μέ έννοια διαφορετική άπό έκείνη πού τυπικά έχουν, μέ νόημα άξιο του Θεοΰ. Αύτό χαρακτήριζε τούς άκραιφνεΐς άλληγοριστές, πού όμως δέν περιφρονοΰσαν (ή δέν περιφρονοΰσαν τελείως) τήν ίστορικογραμματι-κή έρμηνεία, όπως ό ίδιος ό ’Ωριγένης. Παράλληλα υπήρχαν στόν Γ' αί. καί Αλεξανδρινοί πού τήρησαν πολύ νηφάλια στάση καί τήν άναγκαία άπόσταση έναντι τής άλληγορικής μεθόδου, δπως ό Διονύσιος ’Αλεξανδρείας καί ό Θεόγνωστος, πού άναδείχτηκαν σπουδαίοι θεολόγοι.

Γιά τόν άντιοχειανό χώρο δέν έχουμε άρκετές πληροφορίες στόν Γ7 αί. Έκεΐ, άπό τό τέλος τοΰ αίώνα τούτου, δρά κι έρμηνεύει ό Λουκιανός ( + 312), γιά τόν όποιο έλάχιστα γνωρίζουμε. ’Από τούς μεταγενέστερους θεωρείται εισηγητής τής ίστορικογραμματικής μεθόδου, τήν όποία βέβαια τελειοποίησε καί μορφοποίησε, ό Διόδωρος Ταρσοΰ ( + 392), πού είχε μαθητές, μεταξύ άλλων, τούς Ιωάννη Χρυσόστομο (+ 407) καί Θεόδωρο Μοψουεστίας (+ 428). Οί μεγάλοι Αντιοχειανοί έρμηνευτές, βέβαια, έπέμεναν στήν ίστορικογραμματική έρμηνεία, στήν «ύπόθεση» καί τήν «θεωρία», όπως άκριβώς έκαναν οί θύραθεν έρμηνευτές, άκολουθώντας τήν άρχή «'Όμηρον έξ Όμή-ρου σαφηνίζεΐν». Ένδιαφέρονταν όμως καί γιά τήν τυπολογική έρμηνεία, ή όποία τούς έφερνε κοντά στούς όπαδούς τής άλληγορικής μεθόδου.

Άπό τό γεγονός δτι στά δύο μεγάλα κέντρα, τήν Αλεξάνδρεια καί τήν Αντιόχεια, έμφανίζονται Αντίστοιχα ισχυρές ή άλληγορική καί ή ίστορικογραμματική έρμηνεία, οί έρευνητές προχώρησαν σέ άπόλυτη γενίκευση, σχηματοποίηση καί παρασιωπητική άπλούστευση. Στήν πραγματικότητα δηλαδή, δχι μόνο οί Αντιπρόσωποι τών δύο κέντρων χρησιμοποιούν στοιχεία τών Αντίθετων έρμηνευτικών μεθόδων, Αλλά καί στά δύο κέντρα έργάστηκαν έρμηνευτές θεολόγοι καί μάλιστα μεγάλοι πού δέν Ανήκουν κυριολεκτικά στίς δύο σχολές. ’Έτσι π.χ. ό Μ. ’Αθανάσιος ( + 373), στήν ’Αλεξάνδρεια, δέν μπορεί νά θεωρηθεί οπαδός τής Αλληγορικής μεθόδου, μολονότι έ-νίοτε τήν χρησιμοποιεί. Ό Χρυσόστομος καί ό Θεοδώρητος Κύρου (+ 466) στήν ’Αντιόχεια δέν έφαρμόζουν αύστηρά τήν ίστορικογραμ-ματική έρμηνεία ούτε άρκοϋνται σ’ αύτήν.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Πατρολογία Β ' - Στυλιανός Παπαδόπουλος - Εισαγωγή

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ Δ' ΑΙΩΝΑ

α. Εξοδος άπό τίς κατακόμβες

Τό πρόσωπο τοΰ Δ' αιώνα στόν ελληνορωμαϊκό χώρο εμφανίζεται ταραγμένο καί διαρκώς γινόμενο. Συγκλονιστικές ανακατατάξεις καί συγκρούσεις διαδέχονται ή μία τήν άλλη. Ό έθνικός έλληνορωμαϊκός κόσμος, ώς πνεύμα καί έξουσία, νιώθει έκπληκτος ένώπιον τοΰ τεράστιου ρεύματος, πού συνιστά ή Εκκλησία. Ό κόσμος αύτός ζοΰ.σε περίοδο πτώσεως καί δχι άνόδου. Δέν είχε τό πνευματικό σθένος ν’ άντιδράσει στήν Εκκλησία. Αύταπατώμενος είχε πιστέψει, κατά τόν Β' καί Γ' αιώνα, ότι άλλοτε μέ τήν αίγλη του, άλλοτε μέ σκληρούς διωγμούς καί άλλοτε μέ τήν ανοχή του, θά συγκρατοϋσε τήν Εκκλησία σέ μικρές διαστάσεις. "Οταν τελικά συνειδητοποίησε τήν δική του άδυναμία καί τήν όρμή τής Εκκλησίας, άντέδρασε σπασμωδικά. Ό ρωμαίος αύτοκράτορας Διοκλητιανός κήρυξε φοβερό διωγμό (303/4) κατά τών χριστιανών καί οί «πεπτω-κότες» δέν ήταν λίγοι. Έτσι άρχισε ό Δ' αίώνας.

Οί Ρωμαίοι, μολονότι είχαν τήν χαρά νά βλέπουν «πεπτωκότες», δηλωσίες χριστιανούς, διαπίστωναν δτι δπου κτυποϋσαν έναν γεννιούνταν έκατό κι όπου έκατό χίλιοι. Καί τό πιό δυσάρεστο γι αυτούς ήταν δτι πλι,ύαιναν οί χριστιανοί ακόμη καί μέσα στίς κυρίαρχες τάξεις τους. Έπρεπε, λοιπόν, έάν συνέχιζαν τούς διωγμούς, νά αύτοδιωχτοΰν, νά αύτοκαταστραφοΰν! Επειδή αύτό ήταν άδύνατο, αναγκάστηκε ό ρωμαϊκός κόσμος νά δείξει σαφή άνοχή πρός τήν Εκκλησία, τήν όποια δμως ό Μέγας Κωνσταντίνος, άπό τό 324 κυρίως, πού έγινε μονοκράτορας, αντιμετώπιζε σάν νά ήταν μέλος της, ένώ ακόμη δέν ήταν. Ή έξοδος άπό τίς κατακόμβες είχε πραγματοποιηθεί.

Άπό τήν πλευρά της ή Εκκλησία, αρχίζοντας ό Δ' αίώνας μέ τούς

διωγμούς, έδειξε δλη τήν δύναμη τής πίστεώς της καί τήν άντοχή έκεΐνου πού περιμένει νά εξαντληθεί ό σκληρός τύραννός του.

"Οταν ό τύραννος έπεσε έξαντλημένος καί ό μονοκράτορας (324) Κωνσταντίνος πολιτευόταν ώς χριστιανός καί προστάτης τής Εκκλησίας, ή Εκκλησία ένιωσε τόση έκπληξη, ώστε πολλοί έπίσκο-ποί της έχασαν σχεδόν τό μέτρο. *Ησαν άνέτοιμοι νά συλλάβουν καί ν’ άντιμετωπίσουν τήν νέα πρωτόγνωρη πραγματικότητα καί τά νέα συγκλονιστικά προβλήματα. Έπρόκειτο γιά τά προβλήματα πού δημιούργησε ή έλεύθερη ζωή καί δράση τής Εκκλησίας, ή ανάγκη τής στέρεης όργανώσεώς της, ή έμφάνιση νέων επικίνδυνων αίρέσεων καί τό αίτημα γιά όλοένα βαθύτερη κι εύρύτερη θεολογική έξήγηση τής άλήθειας. 'Η έξήγηση δμως αύτή έπρεπε νά γίνει καί μέ τήν βοήθεια του φιλοσοφικού λόγου, ή όρθή καί διακριτική χρήση τοΰ όποιου άπό τούς χριστιανούς θεολόγους άπέβη άκανθώδες πρόβλημα, πού έλυσαν έπιτυχώς μόνοι οί μεγάλοι Πατέρες.

β. ’Εναγκαλισμός τής Εκκλησίας άπό τό κράτος

Ή έξοδος τής Εκκλησίας άπό τίς κατακόμβες καί ή άνεσή της νά κινείται άνενόχλητη σέ όποιονδήποτε κοινωνικό χώρο, συνδυάστηκε μ’ έναν προστατευτισμό τοϋ αύτοκράτορα πολύ επικίνδυνο. Έπρόκειτο γιά έναγκαλισμό, πού οφειλόταν στούς εξής παράγοντες: α) Ό αύτοκράτορας Κωνσταντίνος ένιωθε καί δροΰσε ώς χριστιανός. β) Ώς ρωμαίος αύτοκράτορας ήταν καί μέγιστος Ιερέας. Τώρα, ώς χριστιανός βασιλέας, δέν μπορούσε νά τελεΐ καθήκοντα ιερατικά, π.χ. νά θυσιάζει, αλλά αισθανόταν δτι έχει τήν κορυφαία ευθύνη γιά τήν προκοπή καί τήν πορεία τής Εκκλησίας, γ) 'Ως αύτοκράτορας φρόντιζε πάση θυσία νά έξασφαλίζει τήν συνοχή καί πειθαρχία τών πολλών λαών καί φυλών, πού συναποτελοΰσαν τήν ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ή συνοχή μέχρι λίγο πρίν έξασφαλιζόταν μέ τήν επιβολή σέ όλη τήν επικράτεια τής λατρείας του αύτοκράτορα. Τώρα, χωρίς πολλή σκέψη καί μέ τήν επίδραση τής ρωμαϊκής παραδόσεως, έκρινε δτι τόν συνδετικό παράγοντα τής απέραντης αυτοκρατορίας μπορεί νά τόν άποτελεΐ ό χριστιανισμός, δ) *Η Εκκλησία δέν είχε ούτε πλούσια έμπειρία κοινωνικής έλευθερίας οΰτε άκόμη άρκετή θεσμική όργάνωση, ώστε ν’ άποποιηθεΐ Αποφασιστικά τήν έλκυστική προστασία τοΰ αύτοκράτορα. Οί ριζικές διαφοροποιήσεις γιά τήν Εκκλησία καί τό κράτος είχαν πολλαπλές καί βαθιές συνέπειες, θετικές καί άρνητικές. Τό κράτος βρήκε στόν ραγδαία άναπτυσσόμενο χριστιανισμό τήν άλκή καί τό σθένος, πού έλειπαν άπό τήν ρωμαϊκή κοινωνία. Ή Εκκλησία πάλι άπέβη ισχυρός κοινωνικός παράγοντας στό νέο ρωμαϊκό κράτος. Ικανοί έπίσκο-

ποι, μεγάλων κυρίως πόλεων, άρχισαν νά διαδραματίζουν αποφασιστικό ρόλο στήν όλη κοινωνική ζωή. Οί αύτοκράτορες δροΰσαν, κοινωνικά τουλάχιστον, ύπολογίζοντας τήν άποψη τής Εκκλησίας καί διευκολύνοντας οικονομικά καί θεσμικά τήν εύρύτερη διάδοση τοΰ χριστιανισμού. Οί χριστιανοί έγιναν μέχρι τό τέλος τοΰ αιώνα ή πνευματική elite τής αύτοκρατορίας, οί έκλεκτοί, πού τό κΰρος καί ή έπιρροή τους ηϋξανε συνεχώς. Μειωνόταν ή δύναμη τής έθνικής θρησκείας κι έπεκτεινότανή παρουσία τοΰ χριστιανισμού σέ όλα τά πολιτικοκοινωνικά επίπεδα.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Μέγας εί Κύριε και ουκ έστιν ομοις Σοί - Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ

Μέγας εί, Κύριε, και ουκ έστιν όμοιος Σοι.

 Έλεος και αλήθεια προπορεύονται προ προσώπου Σου, δικαιοσύνη και κρίμα εκπορεύονται εκ του θρόνου Σου.

Μακάριοι οι φυλάσσοντες την διαθήκην Σου, εν τω Φωτί της δόξης του προσώπου Σου διαμένουσι και εν τω Ονόματί Σου αγαλλιάσονται.

 Συ γαρ εί δύναμις αυτών και εν τη ευδοκία Σου υψωθήσονται, τη δε αληθεία Σου δοξασθήσονται και τη δικαιοσύνη Σου κραταιωθήσονται.

Κύριε, την βοήθειάν Σου επίθες εφ’ ημάς, και τω ελέει Σου περιτείχισον ημάς. Η χειρ Σου αντιλάβοιτο ημών και ο βραχίων Σου ενισχύσαι ημάς. Εχθρός ουδέν τεύξεται καθ’ ημών και εν τω Ονόματί Σου σωθησόμεθα.

Εν τω επικαλείσθαι Σε ημάς, Κύριε, κλίνον το ους Σου. Συ γαρ εί Πατήρ ημών, μη αποστρέφου αφ’ ημών εν θλίψει.

Κύριε, ο Θεός ημών, ο τω μικρώ ποιμνίω Σου ευδοκήσας επαγγείλασθαι βασίλειον αδιάσειστον και θησαυρόν εν ουρανοίς αναφαίρετον, κλίνον το ούς Σου εις την δέησιν ημών και ελθέ εις το σώσαι ημάς. Συ μόνος οίδας τα κρύφια των καρδιών πάντων, μη αποκρύψης αφ’ ημών το θέλημα Σου και τας οδούς της σωτηρίας Σου.

Άβυσσος ανεξιχνίαστος τα κρίματα Σου, βουλή δε Σου απρόσιτος. Ο πάντας θέλων σωθήναι και εις επίγνωσιν της Σης αληθείας ελθείν, μη παρίδης την δέησιν ημών και πάσαν από των καρδιών ημών δίωξον απορίαν.

Ότι μόνος Συ εί Θεός ημών, εκτός Σου άλλον ουκ οίδαμεν, το Όνομά Σου, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος ονομάζομεν, και την δόξαν Σου άδομεν μετά πάντων των Αγίων εις αιώνας αιώνων. Αμήν.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Το Άγιον Όρος είναι κλήρος της Παναγίας

Το Άγιον Όρος είναι κλήρος της Παναγίας

Η Κυρία Θεοτόκος όταν φανερώθηκε στον πρώτο ερημίτη του Άθωνα, τον άγιο Πέτρο (655 — 681) και μετά από τέσσερις ως πέντε αιώνες στον ηγούμενο της Μεγίστης Λαύρας Νικόλαο και στον ένα και στον άλλο είπε: « Η κατοίκησή σας και η κατά Θεόν ανάπαυσή σας αλλού πουθενά δεν θα είναι παρά μόνο στο Όρος του Άθωνος, το οποίον έλαβα από τον Υιόν και Θεόν μου να είναι κλήρος δικός μου, στον οποίον εκείνοι που θέλουν να αναχωρήσουν από τις κοσμικές φροντίδες συγχύσεις, να έρχονται σ' αυτό και να δουλεύουν στο περιβόλι αυτό, να καλλιεργούν την αρετή, την καθαρότητα της καρδιάς και την αγνότητα της ψυχής τους και από τώρα και εμπρός θα λέγεται από όλους «Άγιον Όρος» «Αγιον Όρος τουτεΰθεν κεκλήσεται... καί περιβόλι δικό μου».

 «Υπόσχομαι δε, πολύ να αγαπώ, να βοηθώ και να σκέπω εκείνους, που με άδολη καρδιά έρχονται να δουλέψουν ολόψυχα στο Θεό, να προσεύχονται αδιάκοπα για την ψυχή τους, να παρακαλούνε το Θεό για την Εκκλησία Του και όλο τον κόσμο να τον φωτίσει ο Θεός να γίνουν όλοι πρόβατα γνήσια και άδολα του Χρίστου και Θεού μας.»

«Με το έλεος και τη χάρη του Υ ιού και Θεού μου θα γεμίσει από την μια άκρη ως την άλλη το Όρος τούτο από Μοναχούς πλήθος πολύ ευσεβών και Ορθοδόξων. Γ ια τούτο χαίρεται και αγάλλεται το πνεύμα μου, διότι όλοι αυτοί, θα υμνούν, θα ευλογούν και θα δοξάζουν το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα της Παναγίας Τριάδος. Από αυτούς τους Μοναχούς, με τα σημεία και θαύματα που θα κάνουν, με την καθαρή και άγια ζωή τους, θα δοξάζεται και θα μεγαλύνεται, σε όλα τα πλάτη και τα μήκη, σε Ανατολή και Δύση, σε Βορρά και Νότο το όνομα του Θεού από όλον τον κόσμο.»

«Από την θλίψη, τη στενοχώρια, τους πειρασμούς, τα σκάνδαλα και τις στερήσεις που θα υπομένουν οι Μοναχοί αυτοί, θα μάθει ο κόσμος να κάνει υπομονή στις δύσκολες στιγμές της ζωής του.»

«Γ ια όλα αυτά δε που θα υπομένουν αυτοί και δι' αυτών όλος ο κόσμος, θα παρακαλέσω τον Υιόν και Θεόν μου να συγχώρεση τις τυχόν ελλείψεις τους και να τους αξιώσει θείων και ουρανίων χαρισμάτων. Θα παρακαλέσω να τους χαρίσει ειλικρινή μετάνοια και φωτισμό για να κάνουν καλήν απολογία, κατά την ημέρα εκείνη την μεγάλη και επιφανή της Δευτέρας Παρουσίας και στη μέλλουσα δίκαια Κρίση να τύχουν του απείρου ελέους. Αλλά και στην παρούσα ζωή θα έχουν κι από μένα μεγάλη βοήθεια, διότι θα τους ελαφρύνω τους πόνους, τους κόπους, τις πίκρες και θα αποδιώχνω τους νοητούς και αισθητούς πειρασμούς, που θα τους γίνονται από τον εχθρό και επίβουλο Διάβολο και πολέμιο του ανθρωπίνου γένους».

Με τις υποσχέσεις και θείες υποθήκες αυτές της Παναγίας μας, το Άγιον Όρος, από τότε που κατοικήθηκε από Μοναχούς και μέχρι σήμερα, διαφυλάχθηκε και συνεχίζει την αγία ζωή και πνευματική δράση του, καίτοι οί κάτοικοι του Μοναχοί σκληρά κατά καιρούς δοκιμάστηκαν και μέχρι σήμερα δοκιμάζονται, από διαφόρους πειρασμούς ορατούς και αόρατους, με τη βοήθεια του Θεού και τη σκέπη της Θεοτόκου θα συνεχίσει τον Ιερόν αγώνα του, για να διαφυλάξει την Πίστη, τη γλώσσα και τις εθνικοθρησκευτικές Παραδόσεις του Χριστιανισμού αβλαβείς και αδιαλώβητες, όπως από την αρχή μας τις παρέδωσαν οι άγιοι Πατέρες των Επτά Αγίων Οικουμενικών Συνόδων της Αγίας Εκκλησίας μας.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Δόξες,τιμές,χειροκροτήματα,έπαινοι. Ευχαριστώ, δεν θα πάρω

Δόξες,τιμές,χειροκροτήματα,έπαινοι... Ευχαριστώ, δεν θα πάρω! (Από το Γεροντικόν) 

ΈΝΑΣ ΝΕΟΣ ευσεβής πήγε να συμβουλευθεί τον Όσιο Μακάριο, πως ν' αποκτήσει ταπεινοφροσύνη.

Ν' αποφεύγεις τον ανθρώπινο έπαινο, του είπε ο Γέροντας, και ν' αγαπάς την καταφρόνια.

— Δύσκολο πράγμα, έκανε ο νέος, πολύ δύσκολο.

— Άκουσε, παλικάρι μου, του είπε τότε ο σοφός Γέροντας, εδώ πιο κάτω είναι το κοιμητήρι. Πετάξου μια στιγμή ως εκεί, και, μ' όσες πέτρες βρεις, πετροβόλησε τα μνήματα. Πες κι' όσες βρισιές θέλεις στους νεκρούς.

Ό νέος έκανε όπως του είπε ο Αβάς κι' όταν γύρισε πίσω στην καλύβα, τον ρώτησε εκείνος τι του αποκριθήκαν οι πεθαμένοι.

— Τίποτε, είπε ο νέος.

— Κάνε τον κόπο άλλη μια φορά να πας να τους επαινέσεις.

— Ξαναπήγε το παλικάρι κι' άρχισε με τα πιο κολακευτικά λόγια να εγκωμιάζει τους νεκρούς.

— Τι σου είπαν τώρα, τον ρώτησε ο Γέροντας, σαν γύρισε.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ο Ιερομόναχος Γαβριήλ στή Νέα Σκήτη (1880 - 1967)

Στην Καλύβη του «Αγίου Σπυρίδωνος» έγινε Μοναχός και πήρε το όνομα Γαβριήλ και υστέρα από πολλά χρόνια υπακοής, στους Γεροντάδες του, έγινε Διάκονος, Πρεσβύτερος και Πνευματικός. Κατόπιν προσκλήσεως του Επίσκοπου Κορίνθου, με την ευλογία του Γέροντα του, πήγε στην Κόρινθο. Εκεί έμεινε πολλά χρόνια, με την εξομολόγηση, τη πνευματική νουθεσία, άλλα και το παράδειγμα της πνευματικής του ζωής και πολιτείας, βοήθησε τους χριστιανούς να βρούνε το δρόμο του Θεού, το δρόμο της κατά Θεόν ζωής και της καθόλου αρετής.

Με το δικό του παράδειγμα, τη νηστεία, την εγκράτεια, την προσευχή, την ταπείνωση και κάθε άλλο είδος αρετής, πού πρέπει να έχει κάθε χριστιανός για να φτάσει στην κορωνίδα των αρετών πού είναι ή αγάπη, χωρίς την οποία δεν μπορεί ό άνθρωπος να λέγεται και να είναι χριστιανός και δε θ' αξιωθεί ποτέ να δει το πρόσωπο του Θεού, γι' αυτό έλεγε ό αείμνηστος αυτός Γέρο - Παπα - Γαβριήλ: — Ό άνθρωπος, αν κάθε μέρα κοινωνεί τα Αχραντα Μυστήρια, το Σώμα και Αίμα του Δεσπότη Χριστού, όλη την περιουσία του να δώσει ελεημοσύνη, από τη νηστεία και τις μετάνοιες αν στεγνώσει και γίνει πετσί και κόκαλο σχέτος σκελετός, αν δεν αποκτήσει αγάπη προς το Θεό και τους ανθρώπους και σ' όλη τη φύση, δεν έκανε τίποτε και δε θα τύχει ποτέ του ελέους και των οικτιρμών του Θεού, όπως μας διδάσκει και ό μεγάλος εκείνος των Εθνών απόστολος Παύλος, ό οποίος έχει πλέξει το εγκώμιο της μεγάλης αυτής αρετής πού λέγεται αγάπη και έγραφε στους Κορίνθιους: «Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των Αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ήχων ή κύμβαλον αλαλάζον και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πασάν την γνώσιν, και εάν έχω την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δεν μη έχω ουδέν ειμί, και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσωμαι, άγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι» και όλο το Κεφάλαιο τούτο είναι ένας συνεχής ύμνος της αρετής της αγάπης. (Α' Κορ. ΙΓ' 1-3).

Γεμάτος αγάπη ό Γέρο - Παπα - Γαβριήλ, υστέρα από 35 ολόκληρα χρόνια ιεραποστολικής ζωής, επέστρεψε στη Μετάνοια του, στη Νέα Σκήτη όπου ό Γέροντας των Παπακυριλλαίων Γεράσιμος Μοναχός τον έκαμε μεγαλόσχημο Μοναχό με το ίδιο όνομα Γαβριήλ γύρω ασκητικά Καλύβα, άλλα κι αυτός στάθηκε αδύνατο να βοηθήσει τον ψυχορραγούντα αδελφό Κύριλλο.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

¨Ότι το μή λέγειν απερ ισμέν και εις ετέρους εκφέρειν

48.783 Ὅτι τὸ μὴ λέγειν, ἅπερ ἴσμεν, καὶ εἰς ἑτέρους ἐκφέρειν, πενέστερον ποιεῖ, καὶ τὴν χάριν σβέννυσι· καὶ εἰς τὰς εὐχὰς, ἃς ὁ Χριστὸς ηὔξατο, καὶ τὴν ἐξουσίαν, μεθ' ἧς ἅπαντα ἐποίει· καὶ εἰς τὴν τοῦ παλαιοῦ νόμου διόρθωσιν· καὶ ὅτι τὸ σαρκωθῆναι τὴν ἰσότητα αὐτοῦ τὴν πρὸς τὸν Πατέρα οὐκ ἐλαττοῖ, ἀλλὰ καὶ συνίστησι μᾶλλον.

Λόγος δέκατος.De Christi precibus

αʹ. Ἱκανῶς  ἐν  ταῖς  ἔμπροσθεν ἐπανηγυρίσαμεν  ἡμέραις, τῶν  ἄθλων ἐπιλαβόμενοι τῶν ἀποστολικῶν, καὶ τῇ διηγήσει τῶν πνευματικῶν ἐντρυφῶντες κατορθωμάτων· ὥρα δὴ λοιπὸν ἀποδοῦναι τὸ χρέος ὑμῖν· καὶ γὰρ τὸ κωλύον οὐδέν. Καὶ οἶδα μὲν ὅτι ἐπιλέλησθε τῶν ὀφλημάτων  ὑμεῖς τῶν ἐμῶν διὰ τὸ τῶν ἡμερῶν πλῆθος· οὐ μὴν διὰ τοῦτο αὐτὰ ἐγὼ ἀποκρύψομαι, ἀλλὰ μετὰ πάσης ὑμῖν ταῦτα ἀποδώσω τῆς προθυμίας. Ποιῶ δὲ τοῦτο, οὐ δι' εὐγνωμοσύνην  μόνον, ἀλλὰ καὶ δι' ὠφέλειαν  ἐμήν. Ἐπὶ  μὲν  γὰρ  τῶν   σωματικῶν   συναλλαγμάτων  κέρδος  τῷ  δεδανεισμένῳ   τὸ  τὸν δεδανεικότα  ἐπιλαθέσθαι·  ἐπὶ  δὲ  τῶν  πνευματι48.784  κῶν  συμβολαίων  κέρδος  τῷ μέλλοντι  καταβάλλειν  τὸ χρέος μέγιστον,  τὸ τοὺς ὑποδέχεσθαι  μέλλοντας  διηνεκῶς μεμνῆσθαι τῶν ὀφλημάτων.  Ἐκεῖ μὲν γὰρ τὸ δάνεισμα ἀποδοθὲν τὸν μὲν καταβαλόντα ἀφίησι, μεθίσταται δὲ πρὸς τὸν ὑποδεξόμενον, καὶ τοῦ μὲν ἠλάττωσε, τοῦ δὲ ἐπλεόνασε τὴν οὐσίαν· ἐπὶ δὲ τῶν πνευματικῶν οὐχ οὕτως, ἀλλὰ δυνατὸν  αὐτὸ καὶ καταβαλεῖν, καὶ ἔχειν·  καὶ τὸ δὴ θαυμαστὸν,  ὅτι  τότε  μάλιστα  αὐτὸ  ἔχομεν,  ὅταν  καταβάλωμεν ἑτέροις. Ἂν  μὲν γὰρ ἐν τῇ διανοίᾳ  κατορύξας φυλάξω  διηνεκῶς  μηδενὶ  μεταδιδοὺς, ἐλαττοῦταί  μοι  τὸ  κέρδος, μειοῦται  τὰ  τῆς  περιουσίας·  ἂν  δὲ  εἰς  ἅπαντας  ἐξ48.785 ενέγκω,  καὶ ποιήσω  μεριστὰς πολλοὺς  καὶ κοινωνοὺς,  ὧν  αὐτὸς  ἐπίσταμαι  πάντων, αὔξεταί μοι τὰ τοῦ πνευματικοῦ  πλούτου. Καὶ ὅτι ταῦτα οὕτως ἔχει, καὶ ὁ μὲν ἑτέροις μεταδιδοὺς αὔξει τὴν παρακαταθήκην, ὁ δὲ ἀποκρύπτων ἐλαττοῖ τὴν ἐργασίαν ἅπασαν, μάρτυρες οἱ τὰ τάλαντα ἐγχειρισθέντες  ἐκεῖνοι, ὁ τὰ πέντε, καὶ ὁ τὰ δύο, καὶ ὁ τὸ ἕν. Οἱ μὲν γὰρ διπλασίονα τὰ ἐμπιστευθέντα προσήγαγον, καὶ ἐτιμῶντο διὰ τοῦτο· ὁ δὲ ἐπειδὴ ἐφύλαξε  παρ' ἑαυτῷ, καὶ οὐδενὶ  μετέδωκε,  διπλοῦν  τε αὐτὸ ποιῆσαι οὐκ ἴσχυσε, διὰ τοῦτο   ἐκολάζετο.   Ταῦτα  οὖν   ἀκούοντες   ἅπαντες,   καὶ  τὴν   κόλασιν   τὴν   ἐκεῖθεν δεδοικότες, ὅπερ ἂν ἔχωμεν  ἀγαθὸν  εἰς τοὺς ἀδελφοὺς  ἐκφέρωμεν,  καὶ εἰς τὸ μέσον ἅπασι καταβάλλωμεν,  ἀλλὰ μὴ ἀποκρύπτωμεν. Ὅταν γὰρ ἑτέροις μεταδῶμεν, τότε πλουτοῦμεν  αὐτοὶ μειζόνως· ὅταν κοινωνοὺς  ποιησώμεθα τῆς ἐμπορίας πολλοὺς, τότε τὴν ἡμετέραν αὔξομεν περιουσίαν. Ἀλλ' ἐλαττοῦσθαί  σοι τὰ τῆς δόξης νομίζεις, ὅταν μετὰ πολλῶν  ᾖς εἰδὼς, ἃ μόνος οἶδας αὐτός. Καὶ μὴν τότε αὔξεται καὶ τὰ τῆς δόξης, καὶ τὰ τῆς ὠφελείας,  ὅταν  τὸν  φθόνον  καταπατήσῃς, ὅταν  τὴν  βασκανίαν  σβέσῃς, ὅταν φιλαδελφίαν ἐπιδείξῃ πολλήν· ἂν δὲ μόνος εἰδὼς περιίῃς, ἄνθρωποι μὲν ὡς βάσκανον καὶ μισάδελφον  ἀποστραφήσονται καὶ μισήσουσιν, ὁ δὲ Θεὸς ὡς πονηρὸν τὴν ἐσχάτην ἀπαιτήσει   σε  δίκην·   χωρὶς   δὲ   τούτων,   καὶ   αὐτή   σε  ταχέως   ἡ   χάρις   ἔρημον ἐγκαταλιποῦσα  οἰχήσεται.  Ἐπεὶ καὶ  ὁ σῖτος, ἂν  μὲν  ἐν  ταῖς  ἀποθήκαις  ᾖ διηνεκῶς κείμενος, δαπανᾶται, σητὸς αὐτὸν κατεσθίοντος· ἂν δὲ ἐξενεχθεὶς εἰς τὰς ἀρούρας καταβάλληται,  πολυπλασιάζεται  καὶ ἀνανεοῦται  πάλιν.  Οὕτω καὶ λόγος πνευματικὸς,
 ἐὰν  ἔνδον  διαπαντὸς  ἀποκλείηται,  φθόνῳ  καὶ  ὄκνῳ  καὶ  τηκεδόνι  φθειρομένης  τῆς ψυχῆς καὶ κατεσθιομένης, κατασβέννυται  ταχέως· ἂν δὲ, ὥσπερ εἰς ἄρουραν εὔφορον, εἰς τὰς τῶν ἀδελφῶν  ψυχὰς διασπείρηται, πολυπλασίων  ὁ θησαυρὸς καὶ τοῖς ὑποδεχομένοις,  καὶ  τῷ  κεκτημένῳ.  Καὶ καθάπερ  πηγὴ  συνεχῶς  μὲν  ἐξαντλουμένη καθαίρεται  μᾶλλον  καὶ ἀναβλύζει  πλέον,  καταχωννυμένη δὲ ἀποπνίγεται·  οὕτω  καὶ χάρισμα πνευματικὸν  καὶ λόγος  διδασκαλικὸς  συνεχῶς  μὲν ἀντλούμενος  καὶ διδοὺς ἀρύεσθαι τοῖς  βουλομένοις,  ἀναβλύζει  πλέον·  βασκανίᾳ  δὲ καὶ φθόνῳ  καταχωσθεὶς, ἐλαττοῦται  καὶ σβέννυται τέλεον. Ἐπεὶ οὖν τοσοῦτον τὸ κέρδος ἡμῖν, ὅπερ ἂν ἔχωμεν, φέρε   εἰς   μέσον   καταθέντες,    πᾶσαν   ὑμῖν    ἀποδῶμεν    τὴν    ὀφειλὴν,    πρότερον ἀναμνήσαντες τῆς ἀκολουθίας τῶν ὀφλημάτων τούτων ἁπάσης.

βʹ. Ἴστε  τοίνυν  καὶ  μέμνησθε  πρώην,  ὅτι  περὶ  τῆς  τοῦ  Μονογενοῦς  δόξης διαλεγόμενοι,   πολλὰς  ἠριθμοῦμεν  αἰτίας  τῆς  ἐν  τοῖς  ῥήμασι  συγκαταβάσεως·  καὶ ἐλέγομεν, ὅτι οὐ μόνον διὰ τὴν τῆς σαρκὸς περιβολὴν, οὐδὲ διὰ τὴν ἀσθένειαν μόνον τῶν  ἀκουόντων  ταπεινὰ  φθέγγεται  πολλάκις  ὁ Χριστὸς, ἀλλὰ πολλαχοῦ  καὶ ταπεινοφρονεῖν διδάσκων. Κἀκείναις μὲν ἱκανῶς τότε ἐπεξήλθομεν ταῖς αἰτίαις, καὶ τῆς ἐπὶ τῷ Λαζάρῳ, καὶ τῆς πρὸς αὐτῷ τῷ σταυρῷ γενομένης  εὐχῆς μνημονεύσαντες,  καὶ δείξαντες  σαφῶς, ὅτι τὴν  μὲν, ἵνα  τὴν  οἰκονομίαν  πιστώσηται,  τὴν  δὲ, ἵνα  τὴν  τῶν ἀκουόντων ἀσθένειαν διορθώσηται, πεποίηκεν, οὐδεμιᾶς αὐτὸς δεόμενος βοηθείας. Ὅτι δὲ πολλὰ  καὶ

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ανακομιδή Ιερών λειψάνων Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου +27 Ιανουαρίου

Ανακομιδή Ιερών λειψάνων Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου +27 Ιανουαρίου

Ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος εκοιμήθη από εξάντληση στις 14 Σεπτεμβρίου του 407 μ.Χ. κατά τη διάρκεια της τρίτης του εξορίας από την αυτοκράτειρα Ευδοξία και τάφηκε στα Κόμανα του Πόντου. Το σεπτό λείψανό του περίμενε επί τριάντα έτη, θαμμένο στον τόπο της εξορίας και του μαρτυρίου του.
Όταν όμως το 434 μ.Χ. πατριάρχης εξελέγη ο μαθητής του Άγιος Πρόκλος, παρεκάλεσε τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο να ενεργήσει τα δέοντα, ώστε το λείψανο του μεγάλου αυτού πατέρα της Εκκλησίας να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη. Και πράγματι,
τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 27 Ιανουαρίου του 438 μ.Χ. έγινε η Ανακομιδή των Ιεωρών Λειψάνων του Αγίου.
Η μεταφορά των ιερών λειψάνων από τα Κόμανα συνοδεύτηκε από μια επιστολή - διαταγή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Β’, υιού του Αρκαδίου και της Ευδοξίας, η οποία έγραφε:
«Επιστολή τού βασιλέως Θεοδοσίου.
Εις τόν οικουμενικόν Πατριάρχην καί Διδάσκαλον καί πνευματικόν Πατέρα Ιωάννην τόν Χρυσόστομον, τήν προσκύνησιν προσφέρω εγώ ο βασιλεύς Θεοδόσιος. Ημείς, Πάτερ τίμιε, νομίζοντες, πώς είναι τό σώμά σου νεκρόν, καθώς είναι καί τά άλλα σώματα τών αποθανόντων, ηθελήσαμεν να μεταφέρωμεν αυτό απλώς εις ημάς. Διά τούτο καί τού ποθουμένου δικαίως υστερήθημεν. Αλλά σύ, Πάτερ τιμιώτατε, συγχώρησον εις ημάς, οπού μετανοούμεν. Σύ γάρ εδίδαξες εις όλους τήν μετάνοιαν. Καί δός τόν εαυτόν σου, ώς πατήρ φιλοπαίς, εις ημάς τούς φιλοπάτορας υιούς σου, καί τούς σέ ποθούντας εύφρανον διά τής παρουσίας σου».

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η συμβολή του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου στον διάλογο της σημερινής μας κοινωνίας.

  Η συμβολή του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου στον διάλογο της σημερινής μας κοινωνίας. 

Στις ημέρες μας, ζούμε μια πολύπλευρη και οδυνηρή, στ’ αλήθεια, κρίση! Νομίζουμε βέβαια πως η κρίση αυτή είναι πρωτίστως Πνευματική – ηθική και κατόπιν οικονομική.

Συγκρίνοντας πάντως την σημερινή ζωή μας με αυτήν των δεκαετιών του 70, 80 και 90 στην Ελλάδα, θα συμφωνούσαμε, νομίζουμε, πως τότε ζούσαμε με μεγαλύτερη άνεση, μα και περισσή αλαζονεία, συγκεκαλυμμένη ή μη. Ακόμη και σήμερα «τρέχουμε” πίσω από όποιον τυχάρπαστο πολιτικό ή πολιτικάντη, που θα μας υποσχεθεί πως μπορεί να μας επαναφέρει στις συνθήκες διαβιώσεως των πρότερων δεκαετιών!

Μάλλον όμως δεν καταλάβαμε τι μας συνέβη. Μήπως για την σημερινή μας κρίση ευθυνόμαστε και όλοι εμείς, τα μέλλει της Νεοελληνικής κοινωνίας; Μήπως εγκαταλείψαμε αξίες, αρχές, ιστορία και παραδεδομένη πίστη χιλιετιών; Πώς είμαστε τόσο σίγουροι πως δεν μας χρειάζεται μια επανεκκίνηση του αξιακού μας βίου;

Ας μελετήσουμε, παρακαλούμε, προσεκτικά τα πολυξακουσμένα σε ορισμένους, λόγια του Τιμίου Ιωάννου του Βαπτιστού και Προδρόμου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού (Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον Κεφ. Γ.7 – 10), και ίσως έτσι να προαχθεί μέσα μας η αυτοκριτική μετανοητική μας στάση ζωής!

(Έλεγεν ούν (ο Ιωάννης, ο υιός του Ζαχαρίου) τοις εκπορευομένοις όχλοις βαπτισθήναι υπ’ αυτού: γεννήματα εχιδνών, τίς υπέδειξεν υμίν φυγείν από της μελλούσης οργής; Ποιήσατε ούν καρπούς αξίους της μετανοίας, και μή άρξησθε λέγειν εν εαυτοίς, πατέρα έχομεν τον Αβραάμ. Λέγω γάρ υμίν: ότι δύναται ο Θεός εκ των λίθων τούτων εγείραι τέκνα τω Αβραάμ. Ήδη δε και η αξίνη προς την ρίζαν των δένδρων κείται. Πάν ούν δένδρον μή ποιούν καρπόν καλόν, εκκόπτεται και εις πύρ βάλλεται.”)

(Στα πλήθη που πήγαιναν κοντά του να βαφτιστούν έλεγε: «Οχιάς γεννήματα, ποιος σας είπε πως έτσι θα ξεφύγετε απ’ του Θεού την οργή που πλησιάζει; Κάνετε, λοιπόν, έργα που ταιριάζουν σε άνθρωπο που πραγματικά μετανοεί, και μην αρχίσετε να λέτε μεταξύ σας «καταγόμαστε από τον Αβραάμ”. Να είστε βέβαιοι πως ο Θεός, ακόμη κι απ’ αυτές εδώ τις πέτρες, μπορεί να κάνει απογόνους του Αβραάμ. Το τσεκούρι βρίσκεται κιόλας στη ρίζα των δέντρων. Κάθε δέντρο, λοιπόν, που δε δίνει καλό καρπό, θα κοπεί σύρριζα και θα ριχτεί στη φωτιά”.)

ΠΗΓΗ

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ο Γερο Ιωσήφ Φραγκίσκος στην Ν.Σκήτη (1912)

Ένας από τους αγωνιστές στην κατά Θεόν ζωή και πολιτεία ήτανε και ό Γέρο - Ιωσήφ, ό οποίος επειδή τα τελευταία του χρόνια πέρασε στα ησυχαστήρια της Νέας Σκήτης, πήρε το όνομα Σπηλαιώτης.

Εμείς γνωρίσαμε πολύ καλά τον Γέροντα αυτό στην ερημωθείσα Σκήτη του Αγιου Βασιλείου, έμενε εκεί σε ένα από τα πολλά ησυχαστήρια με τη συνοδεία του το Γέρο Αρσένιο, το Μοναχό Έφραίμ, τον Μοναχό Ιωάννη Βλάχο και το αδελφό του κατά σάρκα Αθανάσιο. Πολλές φορές τον επισκεπτόμαστε και συνήθιζε πάντα να λέει ρητά της Αγίας Γραφής από τη Παλαιά Διαθήκη και κατέβαλε μεγάλον αγώνα για την κατάκτηση της νοερας προσευχής.

Σχεδόν κάθε μέρα ερχότανε ό Πατήρ Έφραίμ και επί ώρες συζητούσε με το Γέροντα μου για τη νοερά προσευχή και για επιτεύγματα πνευματικά. Μετά ό Πατήρ Έφραίμ έγινε Ιερεύς έφυγε στον κόσμο και σύστησε γυναικείο Μοναστήρι στο Βόλο, άπ' εκεί πήγε στην Αμερική.

Ό δε Γέροντας του Ιωσήφ με την υπόλοιπη συνοδείας οπού προσετέθη και ό νέος Έφραίμ, σήμερα ηγούμενος της Ιεράς Μονής Φιλόθεου και ό Ιερομόναχος Χαράλαμπος πού σήμερα βρίσκεται στο χιλιανδρίνο κελί «Μπουραζέρι», κατέβηκε στα Κατουνάκια κι άπ' εκεί στα ησυχαστήρια και σπήλαια της Νέας Σκήτης, όπου επιδόθηκε περισσότερο στην εργασία της νοεράς προσευχής και τελειώθη εν Κυρίω αγωνιζόμενος τον καλόν αγώνα της πνευματικής ζωής και ενάρετης πολιτείας.

Ας ευχηθούμε να μην εκλείψουν και σήμερα αυτού του είδους οί πνευματικοί αγωνιστές, γιατί είναι κρίμα να αρνείται κανείς τον κόσμο όλον και τελευταία από πνευματική ολιγωρία και απροσεξία να χάνει όλους του τους κόπους και να κινδυνεύει να χάσει και την ψυχή του από κενή και μάταιη δόξα και όνομα χωρίς χάρι. Κα! τούτο λέγω και γράφω, διότι ό μακαρίτης Γέρο - Ιωσήφ πολλές φορές μας έλεγε: «Αδελφοί μου, είναι καλύτερα οί άνθρωποι να μας βρίζουν και κακολογούν παρά να μας εγκωμιάζουν και επαινούν.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Αν θες, όσιε Δαβίδ μου, να ξαναγυρίσω στο μοναστήρι σου, έλα να με κάνεις καλά.

Αν θες, όσιε Δαβίδ μου, να ξαναγυρίσω στο μοναστήρι σου, έλα να με κάνεις καλά…(Από τον βίο του γέροντος Ιακώβου)

Οι αρρώστιες τον σημάδεψαν από νωρίς.

Η σκληρή εργασία, οι πολύωρες Ακολουθίες και η καθημερινή αγρυπνία στο κελί του φέρανε αποτέλεσμα. Είχε και την αυστηρή νηστεία, που έφτανε στην ασιτία. Έτσι η εξάντληση του οργανισμού προχώρησε πολύ. Κάτι που κανονικά θα έπρεπε να είχε γίνει ακόμη νωρίτερα. Και δεν εννοούσε να μειώσει την άσκηση με καμία δύναμη. Όσο οι πνευματικές του δυνάμεις ήτανε ακμαίες, τόσο επέμενε στην αυστηρή άσκηση. Άλλωστε, σκοπός της άσκησης ήτανε ακριβώς αυτό, να κρατάει τις πνευματικές του δυνάμεις ελεύθερες από την επήρεια των παθών, των πειρασμών και της ύλης, ώστε να κατευθύνονται ανεμπόδιστα προς το Θεό και να αγιάζονται από αυτόν.

Όμως το σώμα υπέκυψε. Από το 1956 τον πονούσε αφόρητα η μέση του. Για τον πόνο στα πόδια δεν έλεγε τίποτα, γιατί τον υπέφερε. Με τη μέση του όμως ήτανε αδύνατο. Και πώς να μην πονούσε, αφού 22 ώρες το 24ωρο δεν την ανέπαυε; Είναι ζήτημα εάν ξάπλωνε δύο ώρες τη νύχτα. Δύο γινόσανε οι ώρες της ανάπαυσης, όταν πονούσε πολύ. Και όταν δε λειτουργούσε. Διότι αν είχε να λειτουργήσει και αν μάλιστα ξημέρωνε μεγάλη γιορτή, Χριστούγεννα, Θεοφάνεια και άλλες, τότε πια δεν κοιμότανε καθόλου. Ούτε και στα τελευταία του χρόνια, που είχε βηματοδότη στην καρδιά. Πήγαινε από δίπλα ο αδελφός μοναχός και του ’λεγε:
–Κουράστηκες, γέροντα, έλα τώρα να ησυχάσεις λίγο…
Εκείνος απαντούσε:
–Πήγαινε, πάτερ μου, εγώ θα μείνω. Είναι μεγάλη νύχτα σήμερα, δεν είμαι κουρασμένος.

Το πρωί, που σηκωνόσανε όλοι, τον βρίσκανε ακόμη γονατιστό, με το πετραχήλι του, να προσεύχεται.
Τέτοιες ημέρες, μετά την ολονύκτια προσευχή, κατέβαινε στο ναό χωρίς να μιλάει σε κανένα. Ούτε και ήθελε να του μιλάνε, βρισκότανε αλλού και ζούσε σε άλλο κόσμο!

Έτσι, χρειάστηκε για τη μέση του γιατρό. Του έκανε 80 ενέσεις, αλλά το κακό συνέχιζε, θεραπεία δεν έβλεπε. Κυριολεκτικά σερνότανε για τις δουλειές και τις Ακολουθίες. Το μεσημέρι δεν άντεξε κι έπεσε στο ξυλοκρέβατο, στα σανίδια. Εκεί του εμφανίστηκε

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

 Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Ημερομηνία εορτής:   25/01/2014     

Θεοῦ γινώσκειν ὀρθοδόξως οὐσίαν,

Χριστιανοῖς λεγάτον ἐκ Γρηγορίου.

Εἰκάδι Γρηγόριος Θεορήμων ἔκθανε πέμπτῃ.

Βιογραφία

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γεννήθηκε το 329 μ.Χ. στην Αριανζό, κωμόπολη της Καππαδοκίας, από τον Γρηγόριο, επίσκοπο Ναζιανζού (1η Ιανουαρίου) και την Νόννα (5 Αυγούστου). Έχει δύο αδέρφια: τον Καισάρειο (βλέπε 9 Μαρτίου) και τη πασίγνωστη για την ευσέβειά της αδερφή Γοργονία (βλέπε 23 Φεβρουαρίου).

Στη Ναζιανζό, διδάσκεται τη στοιχειώδη εκπαίδευση, ενώ τη μέση στη Καισάρεια, όπου γνωρίζεται με το συμμαθητή του Μέγα Βασίλειο (βλέπε 1 Ιανουαρίου). Έπειτα, πηγαίνει κοντά σε περίφημους διδασκάλους της ρητορικής στη Παλαιστίνη και στην Αλεξάνδρεια και, τέλος, στα Πανεπιστήμια της Αθήνας. Οι σπουδές του διήρκεσαν 13 ολόκληρα χρόνια (από 17 έως 30 ετών).

Μετά τις σπουδές στην Αθήνα ο Γρηγόριος επιστρέφει στη πατρίδα του μονολότι του πρόσφεραν έδρα Καθηγητή Πανεπιστημίου. Εκεί, ο πατέρας του, επίσκοπος Ναζιανζού, τον χειροτονεί πρεσβύτερο. Αλλά ο Άγιος Γρηγόριος προτιμά την ησυχία του αναχωρητηρίου στο Πόντο, κοντά στο φίλο του Βασίλειο, για περισσότερη άσκηση στη πνευματική ζωή.

Μετά, όμως, από θερμές παρακλήσεις των δικών του, επιστρέφει στην πατρίδα του και μπαίνει στην ενεργό δράση της Εκκλησίας. Στα 43 του χρόνια ο Θεός τον ανύψωσε στο επισκοπικό αξίωμα. Έδρα του ορίστηκε η περιοχή των Σασίμων την οποία ποτέ δεν ποίμανε λόγω των Αρειανών κατοίκων της.

Όμως, ο θάνατος έρχεται να πληγώσει τη ψυχή του, με αλλεπάλληλους θανάτους συγγενικών προσώπων. Πρώτα του αδερφού του Καισαρείου, έπειτα της αδερφής του Γοργονίας, μετά του πατέρα του και, τέλος, της μητέρας του Νόννας. Μετά απ’ αυτές τις θλίψεις, η θεία Πρόνοια τον φέρνει στην Κωνσταντινούπολη (378 μ.Χ.), όπου υπερασπίζεται με καταπληκτικό τρόπο την Ορθοδοξία και χτυπά καίρια τους Αρειανούς, που είχαν πλημμυρίσει την Κωνσταντινούπολη.

Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη. Όλοι οι ναοί της Βασιλεύουσας ήταν στα χέρια των αιρετικών. Όμως ο Άγιος δεν απελπίζεται. Μετατρέπει ένα δωμάτιο στο σπίτι που τον φιλοξενούσαν σε ναό και του δίνει συμβολικό όνομα. Ονομάζει το ναό Αγία Αναστασία δείγμα ότι πίστευε στην ανάσταση της Ορθόδοξης Πίστης.

Οι αγώνες είναι επικίνδυνοι. Οι αιρετικοί ανεβασμένοι πάνω στις σκεπές των σπιτιών του πετούν πέτρες και έτσι ο Άγιος Γρηγόριος δοκιμάζεται πολύ. Στο ναό της Αγίας Αναστασίας εκφωνεί τους περίφημους πέντε θεολογικούς λόγους που του έδωσαν δίκαια τον τίτλο του Θεολόγου.

Μετά το σκληρό αυτό αγώνα, ο Μέγας Θεοδόσιος τον αναδεικνύει Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως (381 μ.Χ.). Η Β’ Οικουμενική Σύνοδος τον αναγνώρισε ως Πρόεδρό της. Όμως μια μερίδα επισκόπων τον αντιπολιτεύεται για ευτελή λόγο. Τότε ο Γρηγόριος, αηδιασμένος, δηλώνει τη παραίτησή του, αναχωρεί στη γενέτειρά του Αριανζό και τελειώνει με ειρήνη τη ζωή του, το 390 μ.Χ.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος άφησε μεγάλο συγγραφικό έργο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα φιλοσοφημένα 408 ποιήματά του 18.000 περίπου στίχων. Είναι από τα μεγαλύτερα πνεύματα του Χριστιανισμού και από τους λαμπρότερους αθλητές της ορθόδοξης πίστης.

Η τίμια κάρα του φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου, στο Άγιο Όρος ενώ το ιερό σκήνωμα του φυλάσσετε στον ομώνυμο Ναό του στην Νέα Καρβάλη.

 

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)

Ἦχος α’.

Ὁ ποιμενικός αὐλός τῆς θεολογίας σου, τάς τῶν ῥητόρων ἐνίκησε σάλπιγγας· ὡς γάρ τά βάθη τοῦ Πνεύματος ἐκζητήσαντι, καί τά κάλλη τοῦ φθέγματος προσετέθη σοι. Ἀλλά πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, Πάτερ Γρηγόριε, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Κοντάκιον

Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον

Θεολόγῳ γλώττῃ σου, τάς συμπλοκάς τῶν ῥητόρων, διαλύσας ἔνδοξε, ὀρθοδοξίας χιτῶνα, ἄνωθεν, ἐξυφανθέντα τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἐστόλισας, ὅν καί φοροῦσα, σύν ἡμῖν κράζει, τοῖς σοῖς τέκνοις· Χαίροις Πάτερ, θεολογίας ὁ νοῦς ὁ ἀκρότατος.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Πνεύμα και Σάρκα - Θεόδωρος Στουδίτης - κεφάλαιον Πρώτον

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ Ο.Π.

Α’ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

1.      Υπαρξιακά προβλήματα τοϋ άνθρωπον

Τό υπαρξιακό πρόβλημα του άνθρώπου προσεγγίζεται άπό τό Θ. Σ. με έκπληκτική συντομία καί σαφήνεια, αν καί οί ρητορικές υποχρεώσεις της έκφωνήσεως κηρυγμάτων του δέν του έπέτρεπαν διεξοδικές άναλύσεις καί συστηματικές θεολογικές διατυπώσεις. Τέσσερα καίρια έρωτήματα άνθρωπολογικοΰ περιεχομένου θέτει ό Θ.Σ. καί δίνει ίσάριθμες άηαντήσεις

α) «Τί έσμεν» οί άνθρωποι; 'Η άπάντησή του είναι δτι είμαστε πλάσματα τοΰ Θεού, έργο των χειρών Του, πλασμένοι κατ’ είκόνα καί όμοίωση τοϋ Δημιουργού, έχοντας έξουσία πάνω σέ ολα οσα ύπάρχουν στή γη, άφοϋ ό Δημιουργός ολα τά ύπέταξε σέ μάς. Πλάσματα τοϋ Θεοϋ άνώτερο άπό έμάς είναι μόνον οί άγγελοι, οί άποίοι είναι καί τά πρώτα δημιουργήματά Του.

8) «Διατί έσμεν;» Ή, μέ άλλα λόγια, ποιός είναι δ σκοπός της ύπάρξεώς μας; Φυσικά ό σκοπός της ΰπάρξεώς μας, λέγει ό Θ.Σ., είναι τό νά δοξολογούμε τό μεγαλείο καί τή δύναμη τοΰ Δημιουργού, οπως να δοξολογοΰν καί οί άγγελοι, τηρώντας σέ ολα τις έντολές Του. Αύτό πρέπει να γίνει άναλογικά καί μέ έμάς τούς άνθρώπους, έφόοον είναι γραμμένο δτι 6 Θεός μας δημιούργησε λίγο κατώτερους άπό τούς άγγέλους, άν καί στήν πραγματικότητα ούτε κάν κατώτερους μάς δημιούργησε, άφοΰ όποιαδήποτε ώρα μπορεί ν’ άφήσουμε τή σάρκα πού φθείρεται καί νά μεταβοϋμε στήν άφθαρσία.

γ) «Που δέ έσμεν;» Είμαστε σέ τόπο έξορίας, έξαιτίας της παρακοής καί της φιληδονίας τοϋ προπάτορά μας ’Αδάμ, άμαρτίες πού είχαν συνέπειες καί σέ μάς τούς άηογόνους του. Γi αύτό πού πάθαμε πρέπει νά πενθούμε καί νά σκυθρωπάζουμε, δπως ιό έκαναν καί oi προπάτορες μας ό Άδάμ καί η Εύα, άναλογιζόμενοι καί έμεις τί είχαμε τότε καί τί δεν έχουμε τώρα, χάνοντας γιά πάντα τήν άπόλαυση τοϋ Παραδείσου.

δ) «Πού δέ πάλιν πορευσόμεθα;» Όχι άλλου, βέβαια, άλλά στήν τρισμακάριστη κατοικία των άγγέλων, σιή ζωή που δεν τελειώνει, στό Κριτήριο οπου θά μάς κρίνει ο Θεός καί θά άποδώσει στόν καθένα σύμφωνα μέ τά έργα τou. Καί ποιός έχέφρων άνθρωπος δέ θά ήθελε, δίνοντας άκόμη καί τή ζωή του, νά βρεθεί άνάμεσα στή συντροφιά τών άγίων καί των άγγέλων, άνάμεσα στους μάρτυρες πού εύφραίνονται καί στούς προφήτες καί άποστόλους πού άπολαμβάνουν;

Τό συνταρακτικό γιά κάθε άνθρωπο έρώτημα ποΰ θά πάω καί πού θά βρεθώ μετά ιό θάναιό μου, έπανηλθε καί στό Θ.Σ. λίγο πριν άπό τό θάνατό του, δταν έγραφε τή Διαθήκη του. Στόν έπίλογό της ό Θ.Σ. γράφει δτι δεν είναι σίγουρος ποΰ άπέρχεται καί ποιά τιμωρία τόν περιμένει, όμολογώντας δτι «έργον γάρ άγαθάν ούκ είργασάμην ένώπιον τού Θεοϋ εν και μόνον πόσης δέ άμαρτίας ύπεύθυνος ύπάρχω».

Καί αύτά μέν είναι δείγματα της ταπεινοφροσύνης του, άλλά ό Θ.Σ., φτάνοντας στό κατώφλι τοϋ θανάτου, Οταν σίγουρος ποϋ πηγαίνει καί τί τόν περίμενε, καί για αύτό τό λόγο υπαρξιακό πρόβλημα δέν είχε.’Αντίθετα, ό Θ.Σ. όμολογεί ότι είναι ένθουσιασμένος καί γεμάτος χαρά, γιατί «πορεύεται είς ούρανόν», έγκαταλείποντας τόν κόσμο: «Πλήν χαίρω καί ήδομαι ότι  άπό κόσμου είς ούρανόν πορεύομαι άπό σκότους είς φως' άπό δουλείας είς έλευθερίαν άπό παροικίας είς άληθινήν κατοικίαν. ’Από τών ξένων καί άλλοτρίων (πάροικος γάρ είμι και παρεπίδημος, καθώς πάντες oi πατέρες μου), είς τά έμά οίκεία. Έτι τολμηρότερόν τε φθέγξομαι, οτι πρός τόν Δεσπότην μου άπίημι, πρός Κύριον καί Θεόν μου, ον ήγάπησεν η ψυχή μου όν έγνώρισα Πατέρα, εί καί ούκ έθεράπευσα ώς υιός ον έκτησάμην άντί πάντων, εί καί ούκ έδούλευσα ώς δοΰλος γνήσιος» .

Oi έρωιήσεις πού έθεσε ό Θ.Σ. μέ τρόπο ρητορικό, καί προπάντων οί απαντήσεις πού έδωσε, κατηχώντας τό άκροατήριό του, είναι θεολογικά όρθές, άν καί άπό άλλου γνωστές, διατυπωμένες χωρίς ίδιαίτερη πρωτοτυπία, ή όποία άλλωστε δέ χρειαζόταν. Γιατί, ποια πρωτοτυπία μπορούσε ένας θεολόγος νά παρουσιάσει, άγνοώντας τήν Άγ. Γραφή ή παραβιάζοντας τό νόημά της; ’Αντίθετα, έρμηνεύοντας καί κηρύττοντας τήν 'Αγ. Γραφή σέ ώρα Λατρείας, ό Θ.Σ. έπραξε τό άριστο πού μποροϋσε, έπιλέγοντας τά έρωτήματα καί δίνοντας άρθόδοξες άπαντήσεις, οί όποίες είναι η ούσία τής χριστιανικής άνθρωπολογίας.

2. Ή άνθρώπινη φύση

Κατά τον  Θ.Σ., ή άνθρώπινη  φύση δύσκολο καρποφορεί τίς άρετές στόν πνευματικό άγρό, ένώ σε άντίθεση, τά χωράφια ποΰ σπερνονται άπό τό γεωργό δίνουν σ’ αυτόν καρποφορία μία φορά τό χρόνο. ’Ακόμη καί κάθε ήμερα νά δέχεται η ψυχή τό σπόρο της διδασκαλίας, μόλις καί μετά βίας άποδίδει καρποΰς μία φορά σ’ ολη τή ζωή τοϋ άνθρώπου. Ποιά είναι άραγε, έρωτά ό Θ.Σ. η αιτία της πνευματικής άκαρπίας; Είναι τό γεγονός ότι ή σκέψη τοϋ άνθρώπου βρίσκεται συνεχώς γΰρω άπό τά έργα της άμαρτίας, καί μάλιστα άπό τά νεανικά του χρόνια, άπαντά ό ίδιος. Έτσι ό άνθρωπος, ούτε σκέπτεται τό καλό, ούτε τό πράττει. Γιά τό λόγο αύτό «δυσπόριστον τά άγαθόν τη άνθρωπίνη φΰσει. Καί ούκ άν τις δυνηθείη περιγενέσθαι κακίας μη  ούχΐ πόνω πολλώ κονισάμενός τε και ταλαιπωρησαμενος» .

’Ανατέμνοντας μάλιστα ό Θ.Σ. τήν άνθρώπινη φύση, τήν περιγράφει ώς «εύόλισθο», η  οποία εύκολα κατρακυλάει στό κακό καί κάνει τόν άνθρωπο νά έξαγριώνεται καί νά γίνεται θηρίο, γεννώντας τό θάνατο της άμαρτίας. Μόνο ή πολλή μέριμνα, ή μεγάλη φροντίδα καί ή συνεχής κατήχηση, ποΰ σάς προσφέρω, λέγει ό Θ.Σ., μού  δίνουν μία έλπίδα γιά τήν πρόοδό σας, έστω καί άν όλα αύτά είναι έλάχιστη προσφορά γιά τόν πνευματικό σας καταρτισμό. Παρά τό γεγονός, δηλαδή, ότι η φύση τοϋ άνθρώπου, μετά τήν πτώση του, είναι έπιρρεπής πρός τήν άμαρτία, καί κυρίως γι’ αύτό τό λόγο, ή προσπάθεια γιά βελτίωση τοϋ άνθρώπινου χαρακτήρα καί τήν πνευματική του πρόοδο, κρίνεται άπαραίτητη . ’Από έκεί καί πέρα, ό Θεός ένισχΰει τά τέκνα Του καί τά εύλογεί γιά νά έχουν πνευματική πρόοδο .

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ιωάννης ο Θεολόγος - ο Υιός της Βροντής Β

’Εδώ, μάς άναγκάζουν οί βλασφήμιες τών άρχηγών τών προτεσταντών οί όποιοι δέν βλέπουν ότι μέ τόν ύλισμό, τόν πλοϋτο καί τήν εύμάρεια όπου συμβιβάστηκαν, κατάντησαν χίλια σκόρπια κομμάτια, νά κάνουμε παρένθεση. Τολμοϋν καί έξακολουθοϋν νά τολμούν νά άμφισβητοΰν τό «άειπάρθενον» τής Κυρίας Θεοτόκου. Μάς άναγκάζουν λοιπόν νά θυμηθοϋμε έναν ευσεβή γέροντα τών ήμερών μας, τόν αείμνηστο όσιο ’Αρχιμανδρίτη Ίωήλ Γιαννακόπουλο. Τόν σεμνό καί λίγο άνάπηρο στήν γλώσσα κληρικό, όπου σάν εργατική μέλισσα, πρόσφερε όσο λίγοι στά χριστιανικά μας γράμματα. Άποτραβηγμένος στό κελλάκι του τής Καλαμάτας. Γιά νά μάς κληροδοτήσει έξαιρετικές έργα-σίες άπάνω στήν Βίβλο. Δέν έβαλε μήτε στιγμή στήν καρδιά του τόν σατανικό σπόρο νά τόν χρυσοστολίσουν ’Επίσκοπο. Καί κοιμήθηκε «πέραν τοϋ κόσμου» διαλεκτός Κυρίου «έν όσιότητι». Ό γέροντας μόλις πληροφορήθηκε ότι κάποιος προτεστάντης Μεταλληνός μέ τήν παρέα του προπαγανδίζουν καί στήν πατρίδα μας τίς γνωστές βλαστήμιες, τόν προκάλεσε μέ όσους ήθελε οπαδούς τής άκολουθίας του, σέ δημόσιο διάλογο. Κάπου στά χώματα τής Μεσσηνίας. Καί μέ τρανά, άδια-φιλονίκητα έπιχειρήματα τού άπέδειξε: Πρώτον: Ότι άν ένας οποιοσδήποτε στήν σειρά τών αιώνων πιστός χριστιανός της μαρτυρικής ’Ορθοδοξίας νά καταφέρνει καί έγκρατεύεται άπέχοντας σαρκικών έπαφών, πόσο μάλλον ό δίκαιος ’Ιωσήφ. Ό διαλεγμένος άπό τήν Θεία Πρόνοια πρό καταβολής κόσμου σάν προστάτης τής μόνης άγνής, τής μόνης ευλογημένης... Δεύτερον: Καί άν άκόμη ύποθέσουμε ότι σέ γεροντική ήλικία μέ όκτώ περίπου μεγάλα παιδιά, ή προσωπικότητα τού «Μνήστο-ρος τού δικαίου» άντιμετώπιζε σαρκικές ένοχλήσεις -φυσιολογικές τάχα κι άπονήρευτες γιά τούς προτεστάν-τες - μόνον τά θεία οράματα, οί θεϊκές άποκαλύψεις γιά τήν ταυτότητα τού Παιδίου καί τής Μητέρας, όπου τόν συνεκλόνισαν καί τόν άνάγκασαν νά ταξιδεύει πεζοπορώντας έξαντληπκά ταξίδια τής έποχής, καταμεσής σέ ληστές καί κινδύνους, μόνον αύτά ήταν άρκετά γία νά τόν κάνουν άσκητή καί άνέγγιχτο άπό τίς ψυχοφθό-ρες ηδονές. Άσε πιά τήν παντοδύναμη πανάγια Χάρη. Τρίτον: 'Η Παρθένος καταμεσής στήν φοβερή καί μι-σοβάρβαρη έκείνη κοινωνία, τήν διεστραμμένη καί μοιχαλίδα, κατά θεία θέληση, έχοντας άνάγκη τής προστασίας του, τής άνδρικής σκιάς του, μέ καταπλήττουσα ταπείνωση, άνταποκρινόταν στήν καθημερινότητα. Όμως ούδέποτε μετά τήν γέννηση τού «πάντων άγίων, άγιώτατου Δόγου», μέ τήν άλυσίδα τών σημείων όπου τής έδειχνε, έστερξε ποτέ σέ παραδοχή κοινής - σαρκικής συζυγίας. Τέταρτον καί τελευταίο: Ένώ κανένα τέκνο τού Ιωσήφ, νεώτερο τού Κυρίου, πουθενά δέν άναφέρεται, καί άν άκόμη ξεπέσουμε καί ύποθέσουμε βλασφημώντας ότι ή Παρθένος είχε άποκτήσει νεώτερα τέκνα, θά τήν παρέδιδε ποτέ ό Εσταυρωμένος, λίγο πρό τού τέλους στόν ’Ιωάννη; Θά τής έλεγε ποτέ «Γύναι ϊδε ό υιός σου»; Κάθε πολύτεκνη ή καί άκόμη δίτεκνη,

όταν χάνει ιοΰ ενός παιδιοϋ ιήν προστασία, καταφεύγει στό άλλο. Ή Κυρία Θεοτόκος όμως, έπειτα άπό τό «τετέλεσται», δέν είχε πουθενά άλλοΰ «πού τήν κεφαλή κλΐναι». Εκτός άπό τό σπιτικό τού άγαπημένου μαθητή. Μέ κατασπαραγμένη τήν καρδιά, βρισκόταν στό έλεος τού Θεού. Καί ό Θεός Λόγος, ό μονάκριβος Υιός της, «άχρήματος καί άκτήμων», έκεΐ τήν έμπιστεύτηκε. Γιά νά μήν ταλαιπωρηθεί στήν μοναξιά. Στά πεντανέμια. Τά πρακτικά τής δημόσιας αύτής συγκρούσεως στήν Μεσσηνιακή γή, τά πρακτικά τού διαλόγου στόν εικοστό αίώνα, μεταξύ ορθοδόξων καί προτεσταντών, άναφέ-ρουν τήν φράση: «Καί μετά ταΰτα, οί προτεστάνται, έ-φυγον σιωπηλοί μή έχοντες κανένα επιχείρημα τό όποιον νά συνηγορεί» στίς φοβερές τους βλαστήμιες.

ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ». Τελείωσαν ολα. Ποιά; Όλα όσα  είχαν προαποφασισθεϊ.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Πνεύμα και Σάρκα - Θεόδωρος Στουδίτης - Εισαγωγή

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ - ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΣΑΡΚΑ

ΠΡΩΤ.ΚΩΝ/ΝΟΣ Μ. ΦΟΥΣΚΑΣ (Μακαριστός)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

1. Ή ’Ορθόδοξη Πνευματικότητα ώς βασική άρχή της ’Ορθόδοξης Εκκλησίας

Επιστημονικά είναι άπαραίτηχο να όρίσουμε Tό άντκείμενο της παρούσας μελέτης, οπως είναι καί ώφέλιμο για ιόν άναγνώσιη νά γνωρίσει άπό την άρχή, έστω σε γενικές γραμμές, τό περιεχόμενο αόιης της είδικης μονογραφίας.

Είναι γνωστό ότι στα δόγματα της ’Ορθόδοξης Εκκλησίας μας δεν περιλαμβάνονται μόνο oι θεμελιώδεις άλήθειες για τό Θεό, τόν άνθρωπο, τήν Εκκλησία, τή Λατρεία καί τήν αιώνια ζωή, άλλα καί έκείνες οί θεολογικές θέσεις που άναφέρονται σιήν έπί γης συμπεριφορά του άνθρώπου καί τήν πορεία του γιά πνευματική όλο κλήρωση, μέχρι νά «καταντήση είς άνδρα τέλειον, είς μέιρον ήλικίας του πληρώματος του Χριστού»1. Οί θεολογικές αότές θέσεις, συσιηματοποιημένες καί έκτιθέμενες μέ βάση τή διδασκαλία της 'Αγ. Γραφής καί των Πατέρων της Εκκλησίας καί βιόύμενες στή Λατρεία καί τή δράση της Εκκλησίας, άποτελοϋν τήν Όρθόδοξη Πνευμαηκότητα.

Οπως γίνεται εύκολα άνιιληπτό, η Όρθόδοξη Πνευματικότητα δεν είναι μία συγκεκριμένη όρε τή, άλλά η συνισταμένη ολων των όρετών. Ούτε είναι μόνο κιήση άρετών, άλλά είναι καί αποκοπή του φρονήματος τής σάρκας καί βαθμιαία έξαφάνιση των σκιρτημάτων της, πράγμα πού, άν πιτευχθεί, τελικά όδηγει οτό πρώτείο του Πνεύματος.Ετσι ό άνθρωπος πορεύεται στήν όδό του Πνεύματος, καί μέ όδηγό τό Άγ. Πνεύμα πραγματώνει τήν πνευματική του όλοκλήρωση μέσα στό μυστήριο της Εκκλησίας καί έτσι οίκοδομείται τό σωμα του Χρίστου.

2.         Ό Θεόδωρος Στουδίτης Διδάσκαλος της Όρθόδ. Πνευματικότητας

Οί μελέτες μας σέ πατερικά έργα, άφιερωμένα σιήν πνευματική πάλη του άνθρώπου γιά τον άγιασμό του, μάς έπεισαν δτι όνάμεσα στούς μεγάλους διδασκάλους του θεοφιλούς καί πνευματικού βίου έξέχουσα θέση κατέχει έπάξια καί ό μεγάλος όμολογητής καί δ γιος της Εκκλησίας μας Θεόδωρος 6 Στουδίτης (759-826). Δέν είναι μόνο τό δτι έγραψε πολλά έργα γύρω άπό ιό θέμα μας, ή τό δτι καθοδηγούσε μέγα πλήθος άνθρώ-πων, άλλα είναι καί « οτι περπάτησε καί αόιός, άπό ιήν άρχή ώς ιό τέλος, ιόν άνάνιη δρόμο ίου καθαρμού καί της άγιωσύνης, πιστεύοντας διι είναι άφροσύνη για κάποιον πιστό νά έπιδιώκει «είς πενίαν σαρκός φθάσαι», ένώ μπορεί καί όφείλει νά είναι κάτοχος του «πνευματικού πλούτου»1, υποτάσσοντας «τήν σάρκα τώ πνεΰματι»2.

3.         Τά έμπεδα καταρτισμόν που χρησιμοποίησε ό Θ.Σ.

Ή Μονή του Σακκονδίωνος, στήν όποιαν πρωτοπηγε ό Θεόδωρος ώς μοναχός καί δπου άργότερα χρημάτισε καί  Ηγούμενος, έχοντας σά συμπαραστάτη καί καθοδηγητή τό θείο του Πλάτωνα, ή Μονή του Στουδίου, στήν όποιαν διέπρεψε ώς 'Ηγούμενός, τά δορυφορικά της Μονής Στουδίου Μοναστήρια, Τά Καθαρά, του ' Ay. Χρισιοφόρον, των Τριπυλιανων, Δαλμάτου κλπ. καθώς έπίσης καί τό πλήθος των μοναχών πού έγκαταβιοϋσαν σε άνεξάρτητα Μοναστήρια καί ζητούσαν τις συμβουλές του ή μονάχοί-αναχωρητές τούς όποιους ό Θ.Σ. έπίσης κατηύθυνε, ύπηρξαν τά έκπαιδευτήρια, στά όποία αυτός έφάρμοσε τή στρατηγική του συνεχούς καταρτισμού καί της άδιάκοπης πορείας προς τήν τελειότητα. Συνάντησε δυσκολίες καί δοκίμασε άπογοητεύσεις, άλλά ποτέ δέ σταμάτησε τόν άγω-να του. 'Αντίθετα, γεύτηκε τή χαρά τού Γέροντα πού βλέπει τούς μαθητές του νά πορεύονται πρός τήν όλοκλήρωση.

4.         Έργα που μελετήθηκαν καί δυσχέρειες που άντημετωπίστηκαν

Στήν παρούσα έργασία μας έπιχειρούμε νά έκθέσουμε τις θεωρητικές άπόψεις, τις πρακτικές έμπειρίες, τά προσωπικά βιώματα, καθώς καί τις δυσκολίες έφαρμογης καί άφομοιώσεως των μυστικών τού πνευματικου βίου, τόσο άπό τό Θ. Σ. δσο καί άπό τούς πολυάριθμους μοναχούς του. Άν καί γνωρίζαμε δτι ή άναγκαιότητα της καταγραφής τών άπόψεων του Θ.Σ. ήταν δική μας προσπάθεια καί ύποχρέωση, δμως όφείλουμε νά όμο-λογήσουμε ότι τό έγχείρημα δέν ήταν καθόλου εύκολο. Ή δυσκολία πήγασε άπό τά έξης δεδομένα:

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Άγχος και πνευματική ζωή.

Άγχος και πνευματική ζωή

Η βασιλεία του Θεού έχει πόρτα χαμηλή.

Για να μπεις πρέπει ή να είσαι παιδί ή να σκύψεις. (Άγιος Αυγουστίνος)

Ένα ψυχωφελές απόσπασμα για την καθημερινή μας ζωή θα διαβάσουμε αγαπητοί αναγνώστες, από την ομιλία του πατρός Αντωνίου Στυλιανάκη στην επιστημονική διημερίδα «Ο Ορθόδοξος Χριστιανός στην εποχή του άγχους» του τομέως Επιστημόνων του παραρτήματος Θεσσαλονίκης.

Μπορεί η ίδια η πνευματική ζωή να δημιουργήσει με κάποιο τρόπο άγχος σε έναν άνθρωπο;

Ναι, όταν προσπαθεί να συνδυάσει τα κοσμικά με τα πνευματικά! Ας ακούσουμε τι λέει ο γέροντας Παΐσιος:

«Όσο μπορείτε στις δουλειές σας καρδιά να μη δίνετε. Χέρια, μυαλό να δίνετε. Καρδιά να μη δίνετε σε χαμένα, σε άχρηστα πράγματα. Γιατί μετά πώς θα σκιρτήσει η καρδιά για το Χριστό; Όταν η καρδιά είναι στο Χριστό τότε αγιάζονται και οι δουλειές, υπάρχει και η εσωτερική ψυχική ξεκούραση συνέχεια και νιώθει κανείς την πραγματική χαρά. Να αξιοποιείτε την καρδιά σας, να μην τη σπαταλάτε.» (Γέροντος Παϊσίου Λόγοι Α΄ σ.191)

Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να αναλίσκεται σε υλικά πράγματα και να προσκολλάται η καρδιά του σ’ αυτά, αλλά ει δυνατόν να ξοδεύει την καρδιά του μόνο για το Θεό (Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της ψυχής σου, εξ όλης της καρδίας, εξ όλης της διανοίας και εξ όλης της ισχύος σου… είπε ο Θεός). Και αυτό αφορά είτε τις χαρές είτε τις λύπες που μας περιστοιχίζουν και μας καταβροχθίζουν.

Όσο μεγάλη χαρά και να έχεις για κάτι δεν μπορεί αυτό να σε διαπεράσει, αν δεν έχει πνευματική χροιά και υπόσταση και συμφέρον. Διαφορετικά έχεις διαποτιστεί από το υλικό φρόνημα.

Άλλη περίπτωση είναι όταν αμαρτάνει κανείς και δε

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>