ΜΙΚΡΟ ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΑΡΙ

 ΜΙΚΡΟ ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΑΡΙ

+  Μακαριστού  Μητροπολίτου Ώρωπού και Φυλής Κυπριανού Προέδρου τής Ίερας Συνόδου των Ένισταμένων

 ΦΥΛΗ- 2003 - ΑΤΤΙΚΗΣ

Ή προοευχή είναι

Τροφή ψυχής

’Αρετών πηγή

Λύπης λύσις

Νοϋ φωτισμός

Πολέμων θραϋσις

Έλπίδος άπόδειξις

Άπογνώσεως πέλεκυς

Χαρισμάτων πρόξενος

Δακρύων μήτηρ και πάλιν θυγάτηρ

Έσοπτρον προκοπής, μέτρων έμφάνεια.

(Όσιου Ίωάννου Κλίμακος)

 «Δοξάζω τού Πατρός και τού Υιού την δύναμιν, και Πνεύματος Αγίου, ύμνώ την έξουσίαν, άδιαίρετον, άκτιοτον, Θεότητα, Τριάδα Όμοούσιον, την βασιλεύουσαν εις αιώνα αίώνος».

Πρόλογος

«Ή προσευχή είναι ή μητέρα των άρετών και τής άγιότητος»

ΤΟ ΠΑΡΟΝ «Μικρό Προσευχητάρι»άπευθύνεται πρωτίστως στους πιστούς εκείνους, οϊ όποιοι ώς νεοφώτιστοι καί άρχάριοι στην πνευματική εν Χριστώ ζωή, δεν έχουν τήν δυνατότητα, οσάκις θελήσουν νά προσευχηθούν, νά άνατρέχουν στα καθιερωμένα γνωστά βιβλία τής άγιας μας ’Εκκλησίας· εκείνο πού τούς χρειάζεται προς τό παρόν είναι κάτι άπλό και εύχρηστο.

Επίσης τό «Μικρό Προσευχητάρι» άπευθύνε-ται, κατά δεύτερο λόγο, άκόμη και στοϋς προχωρημένους στήν πνευματική ζωή πιστούς, οϊ όποιοι πιθανόν νά έχουν όλα τά σχετικά βιβλία γιά τήν καθημερινή προσευχή, άλλά είτε λόγω έλλείψεως χρόνου, είτε λόγω ειδικών συνθηκών (ταξίδι, εργασία κ.ά.), άδυνατοΰν νά τά χρησιμοποιήσουν και θέλουν κάτι επίσης άπλό καί εύχρηστο.

Πρόλογος

Μέ την έκδοσι αύτή τοϋ «Μικρού Προσευχηταρίου» δεν καινοτομοϋμε, απλώς έρχόμεθα φι-λανθρώπως νά βοηθήσουμε εκείνους, οι οποίοι χωρίς ένα τέτοιο απλό βοήθημα, Ισως νά μη προσηύχοντο καθόλου.

Ή ποιμαντική πείρα, χάριτι Θεοϋ, μάς έχει διδάξει πολύ επάνω στο ζήτημα αύτό καί καρπός της είναι ή έκδοσις αύτή, ή όποια εύχόμεθα νά συμβάλη στην άναζωπύρωσι τής καλής προσπάθειας γιά την εύλογημένη προσευχή, την μητέρα των άρετών καί τής άγιότητος.

Ή σύντομος έξάντλησις και τής τρίτης έκδό-σεως μαρτυρεί, ότι ό σπόρος έπεσε σε άγαθή γή, καί γι’ αύτό μέ ιδιαίτερη χαρά προβαίνουμε στην τετάρτη έκδοσι, προς δόξαν Θεοϋ.

Έν άρχιερεΰσιν ελάχιστος + Ό Ώρωποΰ και Φυλής Κυπριανός

Κυριακή τής Σαμαρείτιδος 12η Μαΐου 2003 έκ. ήμ.

 

ΜΙΚΡΟ ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΑΡΙ by Nikolaos

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Τί είναι η Μεσοπεντηκοστή;

Τί είναι η Μεσοπεντηκοστή; 

 

«Ο Μεσσίας (= Χριστός), όταν η εορτή ήταν στο μέσο, στάθηκε ανάμεσα στους διδασκάλους του μωσαϊκού Νόμου και τους δίδασκε».

Την εορτή της Μεσοπεντηκοστής την εορτάζουμε για την τιμή των δύο μεγάλων εορτών, δηλαδή του Πάσχα και της Πεντηκοστής, επειδή αυτή και ενώνει και συνδέει τις δύο αυτές εορτές. Η εορτή της Μεσοπεντηκοστής θεσπίστηκε για τον εξής λόγο: Μετά το υπερφυές θαύμα που έκαμε ο Χριστός στο παράλυτο, οι Ιουδαίοι, σκανδαλισμένοι δήθεν για το Σαββάτου (διότι πράγματι, Σάββατο θεράπευσε ο Κύριος τον παράλυτο), Τον καταδίωκαν και ζητούσαν να τον σκοτώσουν. Για το λόγο αυτό ο Ιησούς έφυγε από τα Ιεροσόλυμα και πήγε στη Γαλιλαία, όπου και διέμενε στα όρη της περιοχής εκείνης με τους μαθητές Του. Εκεί έκανε το υπερφυές θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων, και έφαγαν και χόρτασαν πέντε χιλιάδες άνδρες, χωρίς να υπολογίζονται στον αριθμό αυτό γυναίκες και παι­διά. Μετέπειτα, κατά την εορτή της Σκηνοπηγίας (ήταν δε και αυτή μεγάλη εορτή των Ιουδαίων), ο Ιησούς ανέβηκε και πάλι στα Ιεροσόλυμα και περπατούσε στα κρυφά. Στο μέσο όμως της εορτής ανέβηκε στο Ναό και δίδασκε· και όλοι έμεναν έκπληκτοι από τη διδαχή Του.

Αλλά, επειδή Τον φθονούσαν, έλεγαν: «Πώς αυτός ξέρει γράμματα, ενώ δεν έχει σπουδάσει;». Αλλά ο Ιησούς, όντας πράγματι νέος Αδάμ, όπως εκείνος ο πρώτος ήταν κατάμεστος από σοφία, έτσι και Αυτός, όντας επιπλέον και Θεός, ήταν παντογνώστης (που βέβαια ο πρώτος Αδάμ δεν ήταν). Γόγγυζαν λοιπόν όλοι κατά του Χριστού και επιδίωκαν να Τον σκοτώσουν οπωσδήποτε. Εκείνος δε, ελέγχοντάς τους ότι μάχονταν δήθεν υπέρ του Σαββάτου, είπε: «Γιατί ζητάτε να με σκοτώσετε;». Και στρέφοντας τη σκέψη των Ιουδαίων στο μωσαϊκό Νόμο, τους είπε επιπρόσθετα ότι δεν είχαν κανένα λόγο να θυμώνουν εναντίον του, επειδή θεράπευσε κατά την ημέρα του Σαββάτου τον παράλυτο, διότι και ο Μωυσής έχει νομοθετήσει ότι το Σάββατο μπορεί να καταλύεται, στη περίπτωση που πρόκειται για περιτομή, (όταν η όγδοη ημέρα από τη γέννηση του αρσενικού παιδιού, κατά την οποία έπρεπε αυτή να γίνει, συνέπιπτε με την ημέρα του Σαββάτου. Και συνεχίζοντας ο Κύριος, είπε: «Αν ένας άνθρωπος περιτέμνεται το Σάββατο, για να μην παραβιαστεί ο Νόμος του Μωυσή, εσείς θυμώνετε εναντίον μου, επειδή θεράπευσα έναν ολόκληρο άνθρωπο κατά την ημέρα του Σαββάτου;»). Και βέβαια ο Κύριος έκαμε διάλογο πολλή ώρα με τους Ιουδαίους περί του θέματος αυτού και τους τόνισε ότι δοτήρας του

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ο ιερός Χρυσόστομος μάς κηρύττει για το Προσφυγικό

Ο ιερός Χρυσόστομος μάς κηρύττει για το Προσφυγικό

 

Λένε ότι αυτοί (οι πρόσφυγες) είναι φυγάδες, ξένοι και ελεεινοί. Ότι άφησαν τις πατρίδες τους για να μαζευτούν στην πόλη μας. Πες μου λοιπόν, γι’ αυτό αγανακτείς και μαδάς το στεφάνι της πόλης [δηλ. καταστρέφεις τη δόξα της], επειδή όλοι τη θεωρούν δικό τους λιμάνι και την προτιμούν από τη δική τους γη; Γι΄αυτό ακριβώς όμως, θα έπρεπε να αγάλλεσαι και να χαίρεσαι, γιατί όπως για ένα καλό προϊόν όλοι σπεύδουν να το αγοράσουν απ’ τα χέρια σας, έτσι και όλα τα έθνη βλέπουν την πόλη μας σαν δική τους μητέρα. Ας μην καταστρέφετε λοιπόν την τιμή που της κάνουν και μην πετσοκόβετε αυτόν τον έπαινο που της προσφέρουν από τα παλιά τα χρόνια.

Και όπως κάποτε είχε πέσει μεγάλη πείνα, οι κάτοικοι αυτής της πόλης έστειλαν πολλά χρήματα στους κατοίκους των Ιεροσολύμων μέσω του Βαρνάβα και του Παύλου, από τους οποίους ξεκινήσαμε την ομιλία μας [σ.σ. έγινε προηγουμένως λόγος]. Από ποιον εμείς θα είμαστε άξιοι συγγνώμης, και τι είδους απολογία θα δώσουμε, όταν οι πρόγονοί μας έτρεφαν με τα χρήματά τους αυτούς που ζούσαν μακριά και έτρεχαν να τους βοηθήσουν – ενώ εμείς θέλουμε να απελάσουμε αυτούς που έρχονται από μακριά, και απαιτούμε ευθύνες με ακρίβεια; Και μάλιστα ενώ γνωρίζουμε ότι εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι μυριάδων κακών…. Ας σκεφτούμε δε, ότι αν ο Θεός θελήσει να μας εξετάσει, όπως ακριβώς κάνουμε εμείς με τους φτωχούς, δεν θα τύχουμε καμία συγγνώμη και κανένα έλεος. Γιατί ειπώθηκε: «Όπως εσείς κρίνετε, έτσι

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΜΕΓΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΜΕΡΟΣ Α

ΜΕΓΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ  ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ

 ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΜΕΡΟΣ Α

Περιεχόμενα

Ο ΜΕΓΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ. 2

ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΝΕΑΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ.. 2

Ομηρος στό παλάτι τοϋ Διοκλητιανού. 2

Ό περίεργος κεραυνός. 3

3 Απόδραση στη δόξα. 5

ΚΑΙΣΑΡΑΣ ΣΤΗ ΔΥΣΗ.. 6

ΦΙΔΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΡΦΟ ΤΟΥ. 9

Μαξιμιανός, ό πεθερός. 9

Μαξέντιος, ό κουνιάδος. 13

Λικίνιος, ό πρώτος γαμπρός. 19

Η ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΡΑΜΑΤΟΣ. 23

Η ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ.. 27

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ Α' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ. 31

ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΕΙΣ ΤΟΥ.. 38

Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ.. 42

1.    Τά γεγονότα στό παλάτι τό 326. 42

2.    Τό «κατηγορώ» τών άρχαίων παγανιστών ιστορικών γιά τους δυο φόνους. 43

3.    Οί άρχαϊοι χριστιανοί Ιστορικοί καί ένας παγανιστής άποκρούουν τίς κατηγορίες ή τίς άγνοοϋν. 46

4.    Αναφορές άλλων ιστορικών στά γεγονότα τοϋ 326. 50

4.    Ποιος ήταν ό Κρίσπος; 50

6.    Ποια ήταν ή Φαύστα; 52

7.    Τί προηγηθηκε πριν άπό τό θάνατο τοϋ Κρίσπου. 53

8.    Βάσιμα στοιχεία άνατρεπτικά τής θεωρίας τοϋ Ζώσιμου περί τοϋ θανάτου τής Φαύστας. 55

Ο ΜΕΓΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΝΕΑΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ

Ομηρος στό παλάτι τοϋ Διοκλητιανού

’Επειδή ή άπέραντη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κινδύνευε μονίμως άπό τις έπιδρομές τών βαρβάρων, άλλα καί άπό τίς έσωτερικές έριδες καί συνωμοσίες, ό Διοκλητιανός, πού άναρρήθηκε στό θρόνο τό 284 μ.Χ., γιά τήν καλύτερη καί άσφαλέστερη διοίκησή της κατάρτισε καί έφάρμοσε ένα νέο σχέδιο διοίκησης, τήν «Τετραρχία».

Σύμφωνα μέ τό σχέδιό του αύτό, κράτησε γιά λόγου του τή διακυβέρνηση τής Ανατολικής Αύτοκρατορίας (μέ πρωτεύουσα τή Νικομήδεια) καί ανέθεσε στό φίλο του Μαξιμιανό, στόν όποίο έδωσε τόν τίτλο τού Αύγουστου, τή διοίκηση τής Δυτικής Αύτοκρατορίας, (μέ πρωτεύουσα τή Ρώμη), καί λίγα χρόνια άργότερα (293) τοποθέτησε δυό καίσαρες (βοηθούς αύτοκράτορες), τό Γαλέριο στην Ανατολή καί τό στρατηγό Κωνστάντιο Χλωρό στη Δύση.

Ό Κωνστάντιος καταγόταν άπό ευγενική οικογένεια καί ήταν άνιψιός άπό τήν πλευρά τής μάνας του τοϋ αύτοκράτορα Κλαύδιου.Ήταν «άριστο άτομο τής άκραίας καλοκαγαθιας», γράφει ό ιστορικός Εύτρόπιος καί προσθέτει ότι τά έπιπλα καί σκεύη τοϋ σπιτιού του ήταν τόσο περιορισμένα, πού άν, έπρόκειτο νά φιλοξενήσει ένα μεγαλύτερο άριθμό φίλων άπό τό συνηθισμένο, δανειζόταν άπό διάφορα σπίτια1!

Ή έπιλογη τοϋ Κωνστάντιου γιά τη θέση τού Καίσαρα άπό τό 289 τόν βρήκε νυμφευμένο μέ την Ελένη, πανέμορφη Έλληνίδα άπό τό Δρέπανο Βιθυνίας, κόρη όμως πτωχού ξενοδόχου, καί πατέρα τού δεκαπεντάχρονου Κωνσταντίνου (γεννημένου στίς 27 Φεβρουάριου 274 μ.Χ. στη Νάίσσό τής Μοισίας, σημερινής Σερβίας).Έπειδή ό ρωμαϊκός νόμος άπαγόρευε σέ άνιότατους άξιωματούχους τό γάμο μέ γυναίκες ταπεινής καταγωγής, ό Κωνστάντιος ένόψει τής προαγωγής του, υποχρεώθηκε άπό τό Διοκλητιανό νά χωρίσει την Ελένη καί νά νυμφευτεί τη συγγενή τού συναυτοκράτορά του Μαξιμιανοϋ, τη Θεοδώρα. Αδιαμαρτύρητα καί μέ άξιοπρέπεια ή Ελένη δέχτηκε τό πλήγμα. Πήρε τό μικρό Κωνσταντίνο καί άναχώρησε γιά την ιδιαίτερη πατρίδα της.

Δεκαεξάχρονος ό Κωνσταντίνος ύποχρεώθηκε νά ζεϊ στην αύτοκρατορική αυλή στη Νικομήδεια ώσάν σέ όμηρία, γιά νά έχει ό αΰτοκράτορας Διοκλητιανός, άλλά καί ό διάδοχός του Γαλέριος άργότερα, έξασφαλισμένη τήν πιστότητα τοϋ πατέρα του καίσαρα Κωνστάντιου. (Οί προαιώνιες δολοπλοκίες καί οί συνωμοσίες στά ρωμαϊκά άνάκτορα καθιστούσαν τούς πάντες καχύποπτους).

Ό Κωνσταντίνος κοντά στό Διοκλητιανό είχε καλούς δασκάλους. Διδάχτηκε τή στρατιωτική τέχνη, άλλά καί τά γράμματα άπό σημαντικούς λογίσυς τών άνακτόρων. «Διέπρεπε γιά παιδεία, έμφυτη φρόνηση καί θεόδοτη σοφία», γράφει ό Ευσέβιος2. Καί ό Ζωναράς προσθέτει: «Λέγεται πώς δεν ήταν άμοιρος παιδείας καί πως είχε σπουδάσει τά γράμματα έξίσου καλά μέ τά όπλα, γι’ αύτό ή γλώσσα του ήταν καλά άκονισμένη καί διέθετε τέτοια θέλγητρα, πού μάγευαν τ’αύτιά των άκροατών»3.

Στη στρατιωτική υπηρεσία μπήκε τό 296 σε ήλικία δεκαεννιά ετών.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΜΕΓΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΜΕΡΟΣ Β

ΜΕΓΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ  ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ

 ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΜΕΡΟΣ Β

 

Περιεχόμενα

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΔΙΩΓΜΟ ΤΩΝ ΠΑΓΑΝΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ.. 1

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΓΙΑ «ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΕΣ ΣΠΑΤΑΛΕΣ». 4

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ «ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ» (DAMNATIO MEMORIAE) 5

ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ  Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ.. 8

ΜΕΓΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ.. 11

ΜΕΓΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.. 16

1.    Γνωρίσματα τοϋ χαρακτήρα του. 16

2.    Τά έργα του. 18

ΓΙΑΤΙ ΕΞΟΡΙΣΕ ΤΟΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟ.. 21

ΤΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΤΕΛΟΣ TOY ΑΡΕΙΟΥ.. 23

ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ TOY ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ.. 25

1. Γιατί βαφτίστηκε στό τέλος τής ζωής του. 25

2. Βαπτίστηκε άπό Άρειανό άρχιερέα; 27

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ.. 28

ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ. 29

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.. 33

ΠΩΣ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ  ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟΝ ΜΕΤΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ.. 35

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΣΑΠΟΣΤΟΑΟΣ ΕΛΕΝΗ.. 39

I.     Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΛΕΝΗΣ. 39

II.    ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΑΕΝΗΣ. 40

III.      Η ΑΝΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.. 42

IV.      Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΛΕΝΗΣ. 45

ΕΠΙΛΟΓΟΣ. 47

ΕΠΙΜΕΤΡΟ.. 49

2. Στοχασμοί Μεγάλου Κωνσταντίνου. 51

SUMMARY.. 52

ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ. 53

 

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΔΙΩΓΜΟ ΤΩΝ ΠΑΓΑΝΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ

Ή εγκράτεια καί ή μετριοπάθεια ήταν άπό τίς μεγαλύτερες αρετές τού Κωνσταντίνου. Παρότι άσπάστηκε μ’ ένθουσιασμό τη νέα θρησκεία, δέ στέρησε τη λατρεία στούς πιστούς τής παλαιός, ούτε έβλαψε τά μνημεία της. Άδικα κατηγορεΐται ότι κατεδίωξε τους έθνικούς. Άδικα κατηγορεΐται άπό τό φανατικό παγανιστή Εύνάπιο (ό όποιος εξοπλίζει τόν άλλο φαρμακερό έχθρό τοϋ Χριστού καί τού Κωνστατίνου, τό Ζώσιμο, μέ «όπλα» στό μάταιο πόλεμό του κατά τού Χριστιανισμού), ότι έξετέλεσε τό φιλόσοφο Σώπατρο. Αλλά ό Σώπατρος κατηγορήθηκε γιά μαγεία (ότι δηλαδή έδεσε τους ανέμους καί έμπόδισε τό άρμένισμα των καραβιών...), πράγμα που άπαγόρευε ό νόμος έπί ποινή θανάτου (δηλαδή άπαγόρευε τή μαγεία καί... όχι τό δέσιμο τών άνέμων). Καί, φυσικά, ό Κωνσταντίνος δέν μπορεί νά θεωρηθεί ένοχος όλων τών καταδικαστικών άποφάσεων, που έξέδωσαν τά δικαστήρια τής άπέραντης Αυτοκρατορίας του...

Μέ κρατικές δαπάνες στήριζε τίς γιορτές καί τίς τελετές τών ειδωλολάτρων στά πλαίσια τής δίκαιης καί ίσης μεταχείρισής τους πρός τούς χριστιανούς. Ό ίδιος μάλιστα τούς παρότρυνε νά έπισκέπτονται ελεύθερα τούς βωμούς καί τά ιερά τους καί νά τελούν τίς τελετές κατά τίς συνήθειές τους175.

Στην Αίγυπτο δέν άπαγόρευσε τις έορτές καί τίς τελετές, που, καθώς πίστευαν οί πιστοί τοΰ θεοΰ Νείλου, έξασφάλιζαν τίς πλημμύρες τοΰ ποταμού176... Ούτε την ίδρυση είδωλολατρικών ναών έμπόδισε, καί τό μέτρο του αυτό έφαρμόστηκε σ’ εύρύτερη κλίμακα, καθώς έπιβεβαιώνουν οί Ζώσιμος καί Βίκτωρ177. Μονάχα ένα μέτρο έλαβε κατά τής παλαιός θρησκείας: Άπαγόρευσε τόν έπιβεβλημένο εύνουχισμό τών Ιερέων τοΰ θεοΰ Νείλου, πράγμα που, εικάζουμε, δέν θά έγινε δεκτό μέ άβάσταχτη δυσφορία άπό τούς «πληττόμενους»...

Δέν κατεδίωξε τούς είδωλολάτρες, άλλ’ οΰτε καί τήρησε ιδιαίτερα φιλική στάση άπέναντί τους. Μέ έπιστολές του συμβούλευε τούς κατοίκους τών περιοχών έκείνων νά στραφούν πρός τή χριστιανική πίστη. Σεβόμενος ίσως τό διάταγμά του τοΰ Μεδιολάνου, δέ θέλησε νά παραβιάσει τήν άρχή τής θρησκευτικής έλευθερίας, πού παραχώρησε. Αυστηρότητα, ώστόσο, έδειξε πρός τούς αιρετικούς, έπειδή πίστευε, καθώς μας πληροφορεί ό Εύσέβιος, ότι «έξαιτίας τους οί υγιείς πέφτουν σέ άσθένεια καί οί ζωντανοί σέ διηνεκή θάνατο».

Ή συμπεριφορά του πρός τούς διώκτες τών χριστιανών ήταν άνεξίκακη. Δέν τούς τιμώρησε, παρότι στή συνείδησή του τούς καταδίκαζε.Κανέναν ύπάλληλο ειδωλολάτρη δέν άπομάκρυνε άπό τήν κρατική μηχανή. Μετά τή μεταφορά τής πρωτεύουσας στήν Κωνσταντινούπολη άπαγόρευσε τόν έορτασμό είδωλολατρικών έορτών. Οί χριστιανοί συγγραφείς βεβαιώνουν ότι έπιθυμία τοΰ αύτοκράτορα ήταν ή άπουσίατής ειδωλολατρίας άπό τήν Πόλη178.

Ποτέ δέν άσκησε καταπίεση γιά θρησκευτικούς λόγους μήτε στούς είδωλολάτρες μήτε στούς άλλους άλλόθρησκους καί όσα λέγονται περί τοΰ άντιθέτου είναι άνεδαφικά, άνιστόρητα καί Ισως κακόβουλα. Πάνω στό θέμα αύτό όιαφωτιοτικότερος είναι ό περίφημος ιστορικός τοΰ δέκατου ένατου αιώνα J. Β. Bury. Ανάμεσα στις αυστηρές κρίσεις του γιά τόν Κωνσταντίνο λέει καί κάποιες σπάνιες άλήθειες: «Δεν πρέπει ποτέ νά ξεχαστεί ότι ή έπανάσταση τοΰ Κωνσταντίνον ήταν ίσως ή πιό τολμηρή πράξη, που διαπράχτηκε άπό έναν αύτοκράτορα στήν άμέλεια καί την περιφρόνηση τής μεγάλης πλεισψηφίας των ύπηκόων τον. Τούλάχιστον γιά τά τέσσερα πέμπτα τοΰ πληθνσμοϋ τής αυτοκρατορίας ή χριστιανική’Εκκλησία έξωτερικώς μονάχα ήταν χριστιανική. Ό στρατός καί όλα τά σημαντικά άτομα στή διοίκηση ήταν αφιερωμένα στήν ειδωλολατρία. Επομένως δέν έκπλήσσει ό Κωνσταντίνος ώς πολιτικός καί χριστιανός πού δέ χρησιμοποίησε πειθαναγκασμό. Ή πολιτική του έκανε λίγα, πού δεϊχναν περισσότερα άπ’ δ,τι ήσαν, καί προετοίμαζε τή βαθμιαία μετατροπή τής αυτοκρατορίας (σέ χριστιανική), καί ήταν τόσο ήπια καί προσεκτική πού έχει ύποστηριχτεΐ άπό μερικούς, ότι στόχος τον ήταν νά καθιερώσει μιάν ισότητα τών δύο θρησκειών. Διατήρησε τόν τίτλο τοΰ Pontifex Maximus καί μέ τόν τρόπο αυτόν καί τό συνταγματικό δικαίωμα τοΰ αύτοκράτορα νά έποπτεύει τά θρησκευτικά όργανα. Άπέσνρε τήν ύποστήριξη τών είδωλολατρικών Ιεροτελεστιών μέ κρατικά κεφάλαια, άλλ’ έκανε μιάν έξαίρεση ύπέρ τών έπίσημων λατρειών στή Ρώμη. Τό σημαντικότερο κατασταλτικό μέτρο του ήταν ή άπαγόρευση θυσιών μέ σφάγια, πού υιοθετήθηκε συχνά άπό έκείνονς πού ετοίμαζαν κάποια έξέγερση καί έπιθυμοϋσαν νά μάθουν τίς πιθανότητες τής έπιτυχίας τους. Ή άπαγόρευση όριζε ποινή θανάτου, άλλ’ ή ποινή αυτή ποτέ δέν έπιβλήθηκε. Υπήρξε μιά τεράστια διαφορά άνάμεσα στό γράμμα τοΰ Νόμου καί στήν πρακτική έφαρμογή του. Άλλ’ ένας ειδωλολάτρης θά μπορούσε έλεϋθερα νά έκπληρώσει τά θρησκευτικά του καθήκοντα στους ναούς. Θά μπορούσε νά προσφέρει τό θυμίαμα καί νά κάνει τίς σπονδές τοϋ κρασιού καί σ’ ένα ναό καί στό σπίτι του. Οί γιοί τοϋ Κωνσταντίνου άκολοϋθησαν αύστηρότερη πολιτική έναντι των ειδωλολάτρων*. Στό ίδιο διάταγμα όρίστηκε τό κλείσιμο τών ναών “σέ όλες τίς θέσεις καί τίς πόλεις” άλλ’ αύτή ή διάταξη έφαρμόοτήκε έδώ καί έκεΐ, άνάλογα μέ τίς περιστάσεις καί τά συναισθήματα τών τοπικών κυβερνητών. Ελάχιστοι, ώστόσο, φανατικοί τής χριστιανικής πλευράς έκμεταλλευόμενοι τό αύτοκρατορικό διάταγμα, προχώρησαν σέ οφρότητες, καί προκάλεσαν μεγάλη άνησυχία στους παγανιστές»119. Αλλά οί φανατικοί τών έπαναστάσεων δεν Ιλειψαν ούτε θά λείψουν στην Ιστορία.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>