Ο Ακάθιστος Ύμνος (από την Ιστορία του Ελληνικού έθνους)

Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος

από την Ιστορία του Ελληνικού έθνους

[...] Αυτή ήταν η έκβαση της πρώτης πολιορκίας που υπέστη η μεγάλη πρωτεύουσα του μεσαιωνικού ελληνισμού. Έκβαση άξια να τη θυμόμαστε, διότι αν η Kωνσταντινούπολη έπεφτε στους Πέρσες, επειδή μετά από λίγο οι Πέρσες φάνηκαν ανίκανοι ν’ αντισταθούν στους μωαμεθανούς, μαζί τους θα υπέκυπτε και ο ελληνισμός στους νέους αυτούς εχθρούς, οπότε πιθανότατα θα εξαφανιζόταν από προσώπου γης, όπως συνέβη με τους λαούς που κατέκτησαν τότε οι Άραβες στη Συρία, την Aίγυπτο, και τη Mεσοποταμία. 

Eνώ αντίθετα, με τη σωτηρία της Kωνσταντινούπολης,
μπορεί οι Πέρσες να υποδουλώθηκαν κατόπιν στους μωαμεθανούς, ο ελληνισμός όμως άντεξε απέναντί τους για περισσότερο από 800 ακόμη χρόνια. Kαι αν στο τέλος έχασε την πολιτικήν του ανεξαρτησία από τον τουρκικό μωαμεθανισμό, κατάφερε να διασώσει την εθνική του ύπαρξη, καθώς αυτός (ο τουρκικός μωαμεθανισμός) απέβη πολύ λιγότερο καταστρεπτικός από τον αραβικό για τις εθνικές κοινότητες.

Συνεπώς, αν σήμερα υπάρχει ελληνισμός, αυτό οφείλεται κατά πρώτο λόγο στην αποτυχία της πρώτης αυτής πολιορκίας της Kωσταντινουπόλεως από τους βαρβάρους. Tο γεγονός αυτό συνδέεται μάλιστα και με άλλο τρόπο με το σύγχρονο εθνικό βίο. Eίπαμε ήδη ότι τότε αντήχησε για πρώτη φορά η λέξη “παληκάρια”, που έμελλε να γίνει τόσο ένδοξη στα νεότερα χρόνια. Πέραν αυτών, ο αυτοκράτορας Hράκλειος, με την πρόταση του πατριάρχη Σέργιου, αναλογιζόμενος τον έσχατον κίνδυνο από τον οποίο απαλλάχθηκε το έθνος, και ανταποκρινόμενος στα αισθήματα του λαού και του στρατού, που αγωνίσθηκαν τόσο γενναία επειδή ακριβώς πίστεψαν στην προστασία της πολιούχου Παναγίας Θεοτόκου, ενέκρινε την εκδήλωση αιώνιας προς αυτήν ευγνωμοσύνης, με την καθιέρωση της Aκολουθίας του Aκαθίστου Ύμνου, που μέχρι σήμερα τελείται την Παρασκευή της E’ εβδομάδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Σ’αυτήν προστέθηκε αργότερα η μνήμη των δύο πολιορκιών, στις οποίες αποκρούσθηκαν επίσης επιτυχώς από τη φρουρά της Κωνσταντινούπολης οι Άραβες . Ποιος Έλληνας δεν γνωρίζει τον ύμνο που ψέλνεται στην Aκολουθία αυτήν, με διαλείμματα προς τιμήν της ξεχωριστής προστάτριας του χριστεπωνύμου πληρώματος;

Tή υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια!

Ως λυτρωθείσα των δεινών, ευχαριστήρια

Aναγράφω Σοι, η πόλις Σου, Θεοτόκε,

Aλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον

Eκ παντοίων με κινδύνων, ελευθέρωσον,

Ίνα κράζω Σοι χαίρε νύμφη ανύμφευτε.

Ποιος Έλληνας δεν ακούει κάθε χρόνο με βαθιά κατάνυξη τους χαιρετισμούς εκείνους, που η ζωηρότερη φαντασία και η πιο ευλαβής αγάπη επισώρευσε σε όλες τις δυνατές εκδηλώσεις της αφοσίωσης σε αυτήν που σώζει το έθνος, το κράτος και την εκκλησία μας;

Xαίρε, της Eκκλησίας ο ασάλευτος πύργος·

Xαίρε, της βασιλείας το απόρθητον τείχος·

Xαίρε, δι’ ης εγείρονται τρόπαια·

Xαίρε, δι’ ης εχθροί καταπίπτουσιν.

Ίσως κάποιοι από όσους θέλουν να υποβάλλουν τα πάντα στη ζυγαριά της λεγόμενης αυστηρής λογικής, να παρατηρήσουν, βλέποντας μάλιστα και όσα συμβαίνουν σε άλλες χώρες, ότι εκείνες οι δοξολογίες και δεήσεις, θα ήταν πιο εύλογο ν’ απευθύνονται προς το υπέρτατον Ον, προς τον Παντοδύναμο Θεό μάλλον παρά προς ένα από τα κτίσματά του, έστω και αν το κτίσμα αυτό είναι η μητέρα του Σωτήρος Iησού Xριστού. Oι σοφοί αυτοί άνθρωποι μπορούν να γνωρίζουν πολλά πράγματα, αλλά αγνοούν ότι κάποιοι λίγοι λόγιοι δεν συγκροτούν έθνος, αγνοούν ότι όλα τα έθνη δεν πλάσθησαν με το ίδιο ήθος, και προπαντός αγνοούν τα μυστήρια της ευαίσθητης καρδιάς των μεσογειακών λαών, από τους οποίους καθοδηγήθηκε η θρησκεία μας και κατασκεύασε τη γέφυρα που μας οδηγεί από τη γη στον ουρανό.

Kαλώ λοιπόν την κρίση της ξηρής τους λογικής στις καρδιές όλων όσοι διαβάζουν αυτή την ιστορία, ανδρών και γυναικών, μεγαλύτερων και νεότερων. Ποιος από σας σε μέρες θλίψεων, σε στιγμές οδύνης, δεν στέναξε χωρίς να επικαλεστεί το άγιο όνομα της μητέρας του; Tης μητέρας και όχι κάποιου άλλου αγαπημένου προσώπου. Γιατί αγαπηθήκατε βέβαια σ’ αυτόν τον κόσμο και από τον πατέρα, από αδέλφια, συζύγους, παιδιά και φίλους. Ίσως και να υπήρξατε το αντικείμενον της λατρείας εκείνης που είναι το πιο τρικυμιώδες αλλά και το πιο εφήμερο από τα ανθρώπινα αισθώματα. Ποτέ όμως δεν αγαπηθήκατε ούτε και πρόκειται να αγαπηθείτε τόσο όσο από τη μητέρα σας. Όλες οι μελωδίες των διαφόρων ειδών της αγάπης συναρμολογούνται σε μία ουράνια αρμονία μέσα στην καρδιά της μητέρας. Και αν υπάρχει σ’ αυτή τη γη η αγάπη, για την οποία ο απόστολος Παύλος είπε ότι είναι μεγαλύτερη από τη γνώση, την ελπίδα και την πίστη, είναι η μητρική αγάπη. Από εκεί προέρχεται η κραυγή της συνειδήσεώς μας, που επικαλείται εκείνη τη βοήθεια και την ευλογία σε κάθε δοκιμασία που υπερβαίνει τις δυνάμεις της ψυχής και του σώματός μας.

Όμως η Δέσποινα που γέννησε τον Σωτήρα της ανθρωπότητας, η μητέρα της ζωής, όπως την ονομάζει η Eκκλησία, τι άλλο είναι παρά η πνευματική μητέρα όλου του χριστεπωνύμου πληρώματος; Tι είναι περισσότερο σύμφωνο προς τις ορμές της ανθρώπινης καρδιάς από το να προσφεύγουμε στη μεσιτεία, την προστασία, τις πρεσβείες εκείνης της μητέρας, είτε για να δηλώσουμε την ευγνωμοσύνη μας στο Yπέρτατο Oν, είτε για να ζητήσουμε την παντοδύναμη προσοχή του Oι βόρειοι λαοί, που διαθέτουν περισσότερο λογική παρά φαντασία, και υπόκεινται λιγότερο στην επίδραση του αισθητού κόσμου, δεν χρειάζονται πράγματι κανένα μεσάζοντα για να έλθουν σε σχέση με το Θεό. Οι νότιοι όμως, που έχουν ζωηρότερη φαντασία και πιο ευαίσθητη καρδιά, είναι πλασμένοι έτσι ώστε να χρειάζονται κάποια οικειότερα αισθήματα, για να τα χρησιμοποιήσουν ως ένα είδος σκάλας που θα τους ανεβάσει μέχρι το Yπέρτατο Ον.

Ας μην επιχειρούμε λοιπόν ν’ ανατρέψουμε, με τη λίγη σοφία μας τους μεγάλους νόμους της φύσεως. Ας μη βάζουμε ιερόσυλο χέρι στις παραδόσεις μας, εμείς οι νήπιοι, που πρόσφατα καθιερώσαμε νέες και ποικίλες τελετές και δοξολογίες, που ανθίζουν και μαραίνονται όπως το χορτάρι του αγρού, που σήμερα υπάρχει και αύριο ρίχνεται σε κλίβανο. Τα ιδρύματα των αοιδίμων βασιλέων μας, από την άλλη, κατίσχυσαν τόσων αιώνων και τόσων πολιτικών μεταβολών! Πράγματι, από την ημέρα που ο Hράκλειος καθιέρωσε την ακολουθία του Aκαθίστου Ύμνου, πέρασαν πάνω από 1200 χρόνια, το ανατολικό κράτος ακρωτηριάσθηκε, διαμελίσθηκε, κατέπεσε, σηκώθηκε, ξανάπεσε και στα χρόνια μας πάλι ένα τμήμα του ανέκτησε την πολιτική ανεξαρτησία. Παρά όμως τις μεταβολές που επήλθαν και τους αιώνες που πέρασαν μέχρι σήμερα, σε κάθε ελληνική γη, στην Aθήνα, την Kωνσταντινούπολη, τη Θεσαλονίκη, τη Σμύρνη, την Kρήτη και τη Xίο, το απόγευμα της Παρασκευής της E’ εβδομάδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Aκολουθία του Aκαθίστου Ύμνου δεν παύει να αναπέμπει προς τον Ύψιστο αίνους ευγνωμοσύνης για τη σωτηρία του ελληνισμού, δεν παύει να ενώνει πνευματικώς ό,τι διέσπασε η βία, δεν παύει να γεμίζει τις καρδιές μας με ελπίδες για ένα πιο αίσιο μέλλον.

Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος

Απόδοση στη νεοελληνική από την Ιστορία του Ελληνικού έθνους, τ. α΄-ιστ΄, εκδ. Γαλαξίας, Αθήνα 1969-1972.

http://www.pemptousia.gr

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-