Οι τρέις Ιεράρχες Αιώνια πρότυπα αγιότητας, ανθρωπιάς και παιδείας,

  ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ:

Αιώνια πρότυπα αγιότητας, ανθρωπιάς και παιδείας

Επιμέλεια: Μιχαήλ Χούλης, Θεολόγος

Η Εκκλησία μας τιμάει στις 30 Ιανουαρίου τους τρεις μεγάλους Ιεράρχες: Βασίλειο το Μέγα, Γρηγόριο το Θεολόγο και Ιωάννη το Χρυσόστομο. Τους «τρεις μεγίστους φωστήρες της Τρισηλίου Θεότητος», που ορθόδοξα ερμήνευσαν το Ευαγγέλιο του Χριστού, διέδωσαν το λόγο της χάριτος, μελέτησαν τις ανθρώπινες επιστήμες σε μεγάλο βαθμό και πάλεψαν με όλες τους τις δυνάμεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα: Πνευματικά, προσωπικά, κοινωνικά, οικονομικά.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ, γεννήθηκε στην Νεοκαισάρεια του Πόντου, το 330 μ.Χ., αλλά μεγάλωσε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Προερχόταν από πολύτεκνη και αγία οικογένεια. Στην Κωνσταντινούπολη σπούδασε κοντά στον ξακουστό εθνικό φιλόσοφο Λιβάνιο. Οι σπουδές του συνεχίστηκαν στην Νικομήδεια και την Αθήνα, ενώ διέπρεψε και ως δικηγόρος για πέντε χρόνια στην Καισάρεια. Υπήρξε σοφός και πολυγραφότατος. Γνώριζε καλά κάθε επιστήμη της εποχής του. Βαπτίστηκε σε ηλικία 30 ετών, δημιούργησε τους κανόνες του κοινοβιακού μοναχισμού, ασκήτεψε παρά τον Ίρι ποταμό μαζί με τον Γρηγόριο το Ναζιανζηνό, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον Ευσέβιο Καισαρείας, και μετά τον Μ. Αθανάσιο ήταν αυτός ο κύριος αντιμέτωπος των οπαδών του Αρείου, οι οποίοι ηρνούντο τη θεότητα του Χριστού. Πολέμησε τη φτώχια και αδικία, ευαισθητοποίησε τους πλουσίους υπέρ της φιλανθρωπίας (ιδιαίτερα στην μεγάλη πείνα του 367-368) και δημιούργησε τη Βασιλειάδα, μια πόλη-θαύμα ανθρωπιάς, δια της οποίας και μέσα στην οποία διαβίωναν και τρέφονταν 30.000 πεινασμένοι, ορφανοί, ηλικιωμένοι, ασθενείς και πονεμένοι άνθρωποι κάθε ηλικίας. Έτσι, η κοινωνική δράση ξεκίνησε

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΣΤΙΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΓΕΣ.

ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΣΤΙΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΓΕΣ

1. Γενική Αναφορά
 
Στη λατρευτική ζωή της εκκλησίας μας υπάρχουν οι διάφορες ακολουθίες, που βοηθούν τον άνθρωπο να συνομιλήσει με τον πανταχού παρόντα Δημιουργό του, και να τον αντικρύσει ως μόνος προς μόνο, είτε σε κοινή, ομαδική προσευχή, είτε σε κατ’ιδίαν, ατομική προσευχή. Σκοπός της προσευχής δεν είναι η εξασφάλιση προσωπικών συμφερόντων και η εξευμένιση του Θεού, αλλά η ανύψωσή του προς το Θεό, κατ’εικόνα και ομοίωση του οποίου δημιουργήθηκε ο άνθρωπος.
Η λατρεία προσφέρει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να μπει στον εσωτερικό του κόσμο, να δει μέσα του, να ενωθεί με τον εαυτό του και στη συνέχεια με τη Χάρη των μυστηρίων να ενωθεί με το Θεό. Ο πιστός ζει εμπειρικά το δόγμα και την ιστορία της πίστης του, δέχεται τις δωρεές της θείας Χάρης και μεταμορφώνεται. Η λατρεία λοιπόν, κατεβάζει το Θεό στον άνθρωπο και ανεβάζει τον άνθρωπο στον Θεό , στην αιωνιότητα.
Στη λατρεία της Εκκλησίας μας υπάρχει ο ετήσιος κύκλος, ο εβδομαδιαίος κύκλος και ο κύκλος του νυχθημέρου. Έτσι, λατρεύουμε το Θεό με διάφορες προσευχές που διαβάζουμε και ψάλλουμε σε καθορισμένες ώρες, ημέρα και νύκτα και αποτελούνται από ψαλμούς, δεήσεις, αναγνώσματα, ωδές και ύμνους.
Οι κύριες ακολουθίες του νυχθημέρου είναι ο εσπερινός και ο όρθρος. Εκτός από αυτές η Εκκλησία, ώρισε και άλλους καιρούς προσευχής. Τους δύο αρχικά καιρούς προσευχής και τις τρεις αργότερα ώρες προσφοράς και θυσίας στο Θεό , η χριστιανική λατρεία τις αύξησε σε επτά. Αφορμή για το συγκεκριμένο αριθμό αλλά και τη νυχθήμερο λατρεία έδωσαν ο ψαλμικός στίχος «επτάκις της ημέρας ήνεσα σε επι τα κρίματα της δικαιοσύνης σου» ,και η παραίνεση του ψαλμικού «εν τω νόμω αυτού μελετήσει ημέρας και νυκτός» . Το σύνολο του ημερήσιου κυκλου προσευχής εχει ονομαστεί “επταδική ακολουθία”.
Οι επτά αυτές ακολουθίες του νυχθημέρου, είναι οι εξής: οι τρεις της νύκτας, δηλαδή ο εσπερινός, το μεσονυκτικό, ο όρθρος και οι τέσσερις της ημέρας, δηλαδή η Α' ώρα, η Γ' ώρα, η ΣΤ' ώρα, η Θ' ώρα και ανάμεσά τους τα μεσώρια. Οι ημέρες και οι νύκτες της εβδομάδος περιελάμβαναν τον όρθρο, τον εσπερινό, το μεσονυκτικό και τις ώρες. Ήταν δημόσιες, κοινές προσευχές που γίνονταν σε τακτά χρονικά διαστήματα με πλούσιο βιβλικό και θεολογικό περιεχόμενο.
«Οι εκκλησιαστικές ή λειτουργικές ακολουθίες, αποτελούν μία αληθινή “λειτουργική Θεολογία”, μια βαθειά εμπειρία αλήθειας και

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΓΩΝ

 

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΓΩΝ

Διπλωματική Εργασία που υποβλήθηκε στο Τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ

ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Ι.ΣΚΑΛΤΣΗΣ

Θεσσαλονίκη 2010

«Θεού φυτεία η Καθολική Εκκλησία και αμπελών αυτού εκλεκτός οι πεπιστευκότες εις την απλανή θεοσέβειαν αυτού, οι την αιώνιον καρπούμενοι δια πίστεως βασιλείαν αυτού, δύναμιν αυτού ειληφότος και μετουσίαν Αγίου Πνεύματος, ωπλισμένοι διά Ιησού και ενστερνισμένοι τον φόβον αυτού, ραντίσματος μέτοχοι του τιμίου και αθώου αίματος του Χριστού, οι παρρησίαν ειληφότες τον παντοκράτορα Θεόν Πατέρα καλείν, συγκληρονόμοι και συμμέτοχοι του ηγαπημένου παιδός αυτού· ακούσατε διδασκαλίαν ιεράν, οι αντεχόμενοι της επαγγελίας αυτού εκ προστάγματος του Σωτήρος, ομοστοίχως ταις ενδόξοις φθογγαίς αυτού»

Με τα λόγια αυτά αρχίζει η διδασκαλία των Αποστολικών Διαταγών και απευθύνεται στους πιστούς της Καθολικής Εκκλησίας που επιθυμούν να γίνουν μέτοχοι και κοινωνοί της Βασιλείας του Θεού με απώτερο σκοπό την «εν Χριστώ» σωτηρία. Ο προικισμένος συγγραφέας τους, παρουσιάζει με ένα ιδιαίτερο και ευφυή τρόπο ιστορικές και θεολογικές μαρτυρίες, αλήθειες της πίστης, που γίνονται για μας ανεξάντλητη πηγή αντλήσεως υλικού και δημιουργίας.
 
Αναμφισβήτητα οι Αποστολικές Διαταγές είναι ένα λαμπρό έργο, που μας εισάγει στη λατρευτική πράξη των αρχαϊκών χρόνων του Χριστιανισμού και μας προκαλεί το ενδιαφέρον να τη γνωρίσουμε και να εντρυφήσουμε σ’ αυτήν. Στην παρούσα εργασία ερευνούμε τα λειτουργικά στοιχεία που διασώζονται και καταγράφονται στις Αποστολικές Διαταγές και μας βοηθούν να ανακαλύψουμε το

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΙΩΑΝΝΗΣ O ΘΕΟΛΟΓΟΣ Ο ΥΙΟΣ ΤΗΣ ΒΡΟΝΤΗΣ

ΙΩΑΝΝΗΣ O ΘΕΟΛΟΓΟΣ  Ο ΥΙΟΣ ΤΗΣ ΒΡΟΝΤΗΣ

ΣΩΤΟΥ ΧΟΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΠΟΙΗΜΑ Γ. ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΓΗ ’Αθήνα

                    

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Oi κοσμικοί άνθρωποι θαυμάζουν καί έξυμνούν κοσμικά πρόσωπα: επιστήμονας, οι οποίοι δεν ηννόσαν ποιος εδωκε νουν και επιστήμην, και οτι το απεχέχσθαι άπό κακών εϊνε έπιστήμη, ή σπουδαιοτέρα επιστήμη· φιλοσόφους, οί όποιοι ούδέν μεταφυσικόν πρόβλημα έπέλυσαν, άλλά συνεχώς δημιουργούν καί συσσωρεύουν πλάνας, όπως ίδιος αύτών προφήτης είπε λογοτέχνας μέ κακότεχνον ψυχήν, οί οποίοι έξωραΐζουν άσχημίας· ποιητάς, οί όποιοι άγνοοΰν τόν Ποιητήν τοΰ Σύμπαντος καί γενεσιουργόν τοΰ κάλλους, καί έξυμνοϋν τά κτίσματα παρά τόν Κτίστην, καί πολλάκις ματαιότητας καί αθλιότητας- κοινωνικούς έπαναστάτας καί μεταρρυθμιστής, οί όποιοι δέν κατέστειλαν τάς έπαναστάσεις τών παθών των καί δέν μετερρύθμισαν τούς έαυτούς των, έπαγγέλλονται παραδείσους καί δημιουργούν κολάσεις πολιτικούς, άνδρας πονηρούς καί γόητας, δημαγωγούς άδιστάκτους, πλανώντας τούς λαούς, άλλά καί πλανωμένους οίκτρώς· έμπορους καί πλουσίους, οί όποιοι άγνοοΰν τόν πλοΰτον τής άγάπης καί φιλανθρωπίας καί καταπατούν τήν δικαιοσύνην ήθοποιούς, οί όποιοι παίζουν θέατρον καί από σκηνής και έκ τοΰ φυσικού, καί διά των αισχρών των έργων καί παραδειγμάτων διαφθείρονται καί διαφθείρουν τούς λαούς τραγουδιστός, οί όποιοι τραγουδούν τήν αμαρτίαν καί αυτόν τόν Σατανάν, καί δαιμονίζονται καί δαιμονίζουν, ιδίως τήν νεότητα- ποδοσφαιριστάς, οί όποιοι γνωρίζουν νά λακτίζουν τήν μπάλλαν, καί των οποίων

ό νούς άπό τήν κεφαλήν κατέβη είς τούς πόδας.....

Οί κοσμικοί θαυμάζουν καί έξυμνούν κοσμικούς. Οί πνευματικοί θαυμάζουν καί έξυμνούν πνευματικούς, καί μάλιστα άγιους. Οί άγιοι, αυτοί εϊνε οί όντως θαυμαστοί καί ύπερθαύμαστοι άνθρωποι, διότι αυτοί μέ τον τιτάνιον πνευματικόν αγώνα των και με την χαριν, την όποιαν δίδει ό,Θεός είς τούς αγωνιστάς, κατόρθωσαν νά υψωθούν ύπεράνω των χαμαιζήλων, ύπεράνω των μικρών καί μηδαμινών πραγμάτων, τά όποια ηλεκτρίζουν καί μαγνητίζουν τούς πολλούς, κατόρθωσαν προπάντων νά ύπερβοΰν τούς έαυτούς των, καί νά τοποθετηθούν είς τό νοητόν στερέωμα, όθεν σελαγίζουν καί μαρμαίρουν ώς νοητοί άστέρες. Εκείνοι, τούς όποιους ό κόσμος ονομάζει άστέρας, ένώ στερούνται τοΰ φωτός τής πίστεως καί εύσεβείας, κατά τόν άδελφόθεον Απόστολον εϊνε «άστέρες πλανήται, οίς ό ζόφος τοΰ σκότους είς τόν αιώνα τετήρηται» (Ίουδ. 13), σκοτεινοί δηλαδή άστέρες μέ παντοτινόν τό ζοφερόν σκότος. ’Όντως άστέρες, πολύφωτοι καί άκτινοβόλοι, εϊνε οί άγιοι. Ό, τι καί άν έπιτύχη τις, ό,π καί άν γίνη τις κατά τό βραχύ τούτο διάστημα τής έπιγείου ζωής, όπως άποδει-κνύουν τά νεκροταφεία, εϊνε μικρόν καί μάταιον. Μόνον τό νά μετάσχη τίς άγιωσύνης καί αιωνίου δόξης καί ευδαιμονίας εϊνε μέγα καί άληθώς άξιοζήλευτον καί άξιον παντός άγώνος καί πάσης θυσίας καί αυτοθυσίας.

Ό άείμνηστος Σώτος Χονδρόπουλος, πνευματικός άνθρωπος, είχε καταλάβει τί είνε μέγα καί τί μικρόν, τί άξιον καί τί άνάξιον. Καί ώς πνευαμηκός άνθρωπος έθαύμαζε τά πνευμαπκά καί τούς πνευμανκούς. Καί ώς χριστιανός λογοτέχνης έξύμνει τά μεγαλεία καί τούς αγίους της Πίστεως μας, οΐ όποιοι έπραγματοποίησαν τήν πνευματικότητα είς έξαφεηκόν βαθμόν, καί είνε τά πλέον άξιοθαύμαστα καί άξιοΰμνητα πρόσωπα. 'Άγιος άνθρωπος ό άείμνηστος λογοτέχνης, χωρίς βεβαίως νά υποπτεύεται την αγιότητα του, — κανείς άγιος δεν υποπτεύεται τήν άγιότητά του —, ύπερηγάπα τούς άγιους, καί δι’ ώρισμένους έξ αυτών μέ λογοτεχνικήν χάριν έγραψε βιβλία, διά νά τούς ημήση ώς φίλους τού Θεού. Ήσθάνετο διά τούς άγιους ό,π ήσθάνετο ό προφητάναξ Δαβίδ, ό όποιος άπευθυνόμενος πρός τόν Θεόν, των δημιουργόν των άγιων καί άγιον των άγιων, έλεγεν: «Έμοί δέ λίαν έπμήθησαν οί φίλοι σου, ό Θεός, λίαν έκραταιώθησαν αί άρχαί αύτων» (Ψαλμ. 138, 17). Έγώ ώ Θεέ, πολύ τιμώ τούς φίλους σου, πολύ μεγάλας θεωρώ τάς δυνάμεις των. ’Όντως πολύ μεγάλαι αί δυνάμεις, μέ τάς οποίας ό Θεός ώπλισε τούς άγιους του, άφοΰ οί άγιοι άναδεικνύονται θαυματουργοί καί έν ζωή καί μετά θάνατον, καί αύ τά τά σκηνώματα καί τά οστά των έμφανίζουν σημεία, τεκμήρια τής άγιότητός των καί τής άληθείας τής Πίστεως μας.

Τό παρόν βιβλίον τού άειμνήστου Σώτου Χονδροπούλου, τό οποίον, είς τρίτην έκδοσιν, έκδίδει ό εκλεκτός υιός του Χρήστος Χονδρόπουλος, είνε ώραία άφη-γημαηκή βιογραφία τού άγιου Ίωάννου τού θεολόγου έπί τη βάσει τής Γραφής καί άρχαίων παραδόσεων.

Ό βιογραφούμενος άγιος ’Ιωάννης εϊνε έκ των μεγίστων φωστήρων τής Εκκλησίας τού Χριστού. Έχει τούς περισσοτέρους τίτλους έξ όλων των άγιων. ’.Απόστολος, καί μάλιστα έκ τού στενοτάτου κύκλου των τριών άποστόλων τού Χριστού. Ευαγγελιστής, καί μάλιστα ό συγγραφεύς τού πνευματικώτερου έκ των τεσσάρων εύαγγελίων, τού άνωτέρου έξ όλων των βιβλίων τής Γραφής, τού κορυφαίου όλων των βιβλίων τής άν-θρωπότητος. Θεολόγος, διότι γεγωνυία τή φωνή διεκήρυξε τήν θεότητα τού Λόγου. «Έν άρχή ήν ό Λόγος, καί ό Λόγος ήν πρός τόν Θεόν, καί Θεός ήν ό Λόγος» (Ίωάν. 1,1). Μαθητής τής άγάηπης.Αύτός είς τό Εύαγγέλιόν του έγραψε τήν καινήν τού Κυρίου έντολήν «’Αγαπάτε άλλήλους» (13, 34) καί είς τήν Λ' καθολικήν ’Επιστολήν του έγραψεν «Ό Θεός άγάπη έστί» (4, 16). Ήγαπημένος μαθητής. Ήτο ό μαθητής έκεΐνος, τόν όποιον ήγάπα ό ’Ιησούς ιδιαιτέρως, περισσότερον, όπως ό ’Ιακώβ ήγάπα περισσότερον τόν ’Ιωσήφ. ’Επιστήθιος. Αύτός κατά τόν Μυστικόν Δεϊπνον άνέπεσεν εις τό στήθος τού ’Ιησού καί ήκουσε τούς παλμούς τής καρδίας τού Θεανθρώπου, τής καρδίας ή οποία περικλείει τόν ώκεανόν ή μάλλον τόν ούρανόν τής αγάπης. Παρθένος. Ήτο ό άγνότερος των άποστόλων, εύώδες άνθος παρθενικής άγνότητος καί ζωής. Διό καί συνέλαβε καί έβίωσε καί έξέφρασε τά υψηλότερα καί μυστικώτερα νοήματα τής νέας Πίστεως. ’Επάνω άπό τόν σταυρόν ό Κύριος ένεπιστεύθη παρθένον μητέρα είς τόν παρθένον μαθητήν. Βοανεργές, υιός βροντής. Ούτως ώνομάσθη άπό τόν Κύριον ό ’Ιωάννης, καθώς καί ό αδελφός του ’Ιάκωβος, διότι μέ τήν δύναμιν φλογέρας και εκρηκτικής ψυχής του και του λογου του,

έβρόντησε τά δόγματα της Πίστεως. Ό λόγος καί τό κήρυγμα του ήσαν ώς βροντή. Πλήρης άγάπης, άλλά και πληρης αγίας αυστηροτητος, ορμής και δυναμεως.

Έκθύμως συνιστώμεν τό βιβλίον τού αειμνήστου χρισηανοΰ λογοτέχνου Σώτου Χονδροπούλου «’Ιωάννης ό Θεολόγος, ό υιός τής βροντής». Είναι κατάπτωσις νά θαυμάζη κανείς μικρά καί άνάξια πρόσωπα τοΰ διεφθαρμένου καί άσεβοΰς κόσμου, άκόμη καί καθάρματα, καί νά μή θαυμάζη άγιους καί θαυματουργούς, καί μάλιστα τόσον μεγάλους, όσον ό άπόστολος Ιωάννης. Επίσης εινε καταπτωσις να τρέφεται κανείς με αχυρα καί κόπρια κοσμικής καί αισχρός φιλολογίας, λογοτεχνίας καί τηλεοράσεως, καί νά περιφρονή τήν προσφοράν τοΰ 'Αγίου Πνεύματος διά τής καρδίας καί τής γραφίδος ευσεβών λογοτεχνών. Επί τέλους πρέπει νά μάθωμεν ήμεϊς οί Έλληνες ’Ορθόδοξοι Χριστιανοί τί νά έκτιμώμεν τί νά θαυμάζωμεν καί τί νά διαβάζωμεν, διά νά μή καταρρακωνώμεθα καί καταπίπτωμεν, άλλά ν’ άνορθωνώμεθα καί νά ύψωνώμεθα. Έπλάσθημεν διά τά ύψη!

Ν. I. Σωτηρόπουλος Θεολόγος- Φιλόλογος

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

ΣΗΜΕΡΑ όπου καί έπιχειροΰμε νά σκιαγραφήσουμε μιά τρισμέγιστη προσωπικότητα της Ιστορίας - ταπεινή σάν ένα σπυρί σιτάρι - ζοϋμε σε έποχή «φαρμακείας καί δηλητηριάσεως». Ό μϋθος τοϋ βασιλιά όπου ζήτησε άπό τόν μάγο νά τόν γεμίσει κτήματα, χρυσαφικά, τρόφιμα, ροϋχα, κοντολογής τοϋ πουλιοΰ τό γάλα, δίχως νά σκεφθεί οτι για ενα ανώτερο δημιούργημα αυτα ολα αποτελούν έλάχιστο ποσοστό ευτυχίας (άφοϋ άκόμη καί τό ζώο μπουχτίζει), έφαρμόζεται στις ημέρες μας, μέ τήν οδυνηρή συνέπεια ενός άνίατου άγχους. Μιας μανίας αύτοκαταστροφης άνευ προηγουμένου. Ενός αιτήματος ύποδουλώσεως σέ δικτάτορες δολοφόνους, άνήθικους, άδίστακτους θεοποιημένους τυράννους.

Πώς καί γιατί μέσα σέ είκοσι αίώνες παραμερίστηκε, πώς λησμονήθηκε ή τραγική Θυσία της ένανθρωπήσεως τοϋ προαιώνιου Λόγου καί τής άναρτήσεώς του στό έξαγοραστικό ξύλο; Είναι λοιπόν ή άθεΐα τρέλλα; Κατάντησε ό κόσμος άπέραντο τρελλοκομεΐο; Ναί, έτσι κατάντησε, άφοϋ ό Δημιουργός τοϋ σύμπαντος έδώ καί δυό χιλιάδες χρόνια έδωσε άποστομωτική άπάντηση

στό πνεϋμα ιοϋ κακού, ταυτόχρονα καί στους σοφούς τού κόσμου. Όπως αναφέρει ό σοφός σύγχρονός μας Ρώσος Φλωρόφσκυ τό κακό ένώ τρέφεται, στηρίζοντας τήν ύπαρξή του, άπό τό χώμα τής γλάστρας τού δημιουργού Θεού, τού μόνου δημιουργού, ύφαρπάζει τό δημιούργημά του, τό λουλούδι του, καί τό ρίχνει σέ τρομερή πτώση καί αύτοκαταστροφή. Σέ άνέκφραστη γελοιοποίηση. Τό φανερό ωστόσο πιά τούτο μυστικό έπεκτείνεται. Έχει τήν έξαίρεσή του. Ό ταπεινός όλων τών έποχών όπου ξέρει νά θάβει τό θέλημά του κάτω άπό τό θέλημα τού Θεού, ό «έγκαταλελειμμένος» στήν άκρη τών στεναγμών, κατέχει δίπλα του τήν παντοδυναμία. Γεμίζει τήν καρδιά τού Δυνατού μέ τέτοια συμπόνοια ώστε τόν άναγκάζει νά τού προσφέρει άρρητα καί ύπερφυσικά. Νά έκτελεϊ κάθε είδους αίτημά του - εκτός βέβαια τών ψυχοφθόρων. Γιά όποιον ξέρει νά θάβει τό θέλημά του κάτω άπό τό θέλημα τού Θεού δέν ύπάρχει άπογοήτευση. Ποτέ. Μπορεί λόγου χάρη ένα βασανισμένο σήμερα παιδάκι νά ψελλίσει τού άπειρου Θεού: «άνοιξέ μου αυτό τόν βράχο» καί ευθύς άμέσως νά τού έκτελεσθεΐ ή επιθυμία. Όπως καί μιά βασανισμένη γεροντική ψυχή ή όποια υπομένει «έν όσιότητι», μπορεί μέ αίτημα γονάτων νά γιατρέψει τόν καρκίνο.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Ευχαριστιακή λειτουργία - Αρχές και ιστορική εξέλιξη .

Η Ευχαριστιακή λειτουργία - Αρχές και ιστορική εξέλιξη.

 Π. Ευδοκίμωφ, Ἡ προσευχή τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας

Ο Χριστός και οι Απόστολοι στη λει- τουργική τους ζωή χρησιμοποιούσαν το θρησκευτικό περι- βάλλον της εποχής τους μεταγγίζοντάς του όμως ένα εντελώς καινούργιο νόημα. Πρόκειται για το τελετουργικό της προσευχής της συναγωγής, καθώς και για το τελετουργικό δείπνο της ιουδαϊκής οικογενείας, ή της Khavourah, είδους αδελφότητος των ευσεβών Ιουδαίων.   

Κάθε Σάββατο η Συναγωγή τελούσε την ακολουθία της Parasha, τη σύναξη της Κατηχήσεως. Η ακολουθία αυτή περιείχε: α) την προσευχή (Tefillah) με την επίκληση του θείου ονόματος ( Chema Isra ë l ), β) τις ευλογίες δηλ. άσμα ψαλμών και ύμνων, και γ) τα τρία βιβλικά αναγνώσματα, συνδυασμένα με ψαλμούς: το Νόμο ή Τορά ( Torah ), τους Προφήτες και τα Αγιόγραφα ή σοφιολογικά βιβλία. Μετά τα αναγνώσματα ακολουθούσε ομιλία και απόλυση των απεριτμήτων. Μετά την αποχώρησή τους η κατηχητική σύναξη τελείωνε με μια μεγάλη ικετευτική δέηση.

Κατά την διάρκεια λοιπόν αυτής της ακολουθίας άρχισε ο Κύριος, στη συναγωγή της Ναζαρέτ, το κηρυκτικό του έργο και το συνέχισε τις ημέρες του Σαββάτου στη συναγωγή της Καπερναούμ, τόπο της ομιλίας του για τον άρτο της ζωής ( Ιωαν. στ΄), και στις συναγωγές της Γαλιλαίας. Το ίδιο και ο απόστολος Παύλος, κατά την διάρκεια των ιεραποστολικών του περιοδειών, πήγαινε στην ακολουθία του Σαββάτου της συναγωγής για να κηρύξη το Ευαγγέλιο.

Αυτήν επίσης την ακολουθία παρέλαβε και η χριστιανική Εκκλησία για να συντάξη το πρώτο κατηχητικό μέρος της Θείας Λειτουργίας, που ονομάζεται «Λειτουργία των Κατηχούμενων». Η διάταξη δεν άλλαξε καθόλου εκτός από την τάξη των αναγνωσμάτων που απέκτησαν μια ηυξημένη σημασία: οι προφήτες της Π. Διαθήκης, μια περικοπή από τις επιστολές και μια από τα Ευαγγέλια. Μετά τα αναγνώσματα, ακολουθεί η ομιλία, η απόλυση των κατηχουμένων και των μετανοούντων και η ακολουθία τελειώνει με μια

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε...

Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε...

Θλίψη...

Μέσα από την αρρώστια, μέσα από την φτώχεια, μέσα από την ανεργία, μέσα από την αδικία, μέσα από τις παρεξηγημένες σχέσεις μας.

Ε και λοιπόν; Μήπως δεν ξέρουμε πως η κάθε μία από τις θλίψεις είναι και ένα τεράστιο βήμα προς την αγκαλιά του Πατέρα μας;

Τι σόι χριστιανοί είμαστε; Στις ανέσεις μόνο; Στην ευημερία; Στα λόγια; Στη βόλεψή μας; Σε τι διαφέρουμε από τους άπιστους όταν ελεούμε από το περίσσευμά μας; Όταν αγαπάμε και φροντίζουμε μόνον αυτούς που μας αγαπούν; Όταν η χαρά του Χριστού μας χάνεται από τις καρδιές και από την ζωή μας στα ζόρικα;

Ποια είναι η ζωή μας Πόσες και ποιες ομοιότητες έχει με του Θεανθρώπου; Πόσο εξευτελιστήκαμε, πόσο αγαπήσαμε, πόσο ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑΜΕ, πόσο δοκιμαστήκαμε από τον σατανά και αντέξαμε, πόσο νηστέψαμε και κλάψαμε για τους άλλους τους αδελφούς μας (όχι για τον εαυτούλη μας...), πόσο διακονήσαμε, πόσο αφιερωθήκαμε στα πλάσματα γύρω μας τα χαμένα που με τόση δίψα αναζητούν την ΑΓΑΠΗ, τη ΘΕΡΑΠΕΙΑ, την ΑΓΚΑΛΙΑ, τον ΚΑΛΟ ΤΟΝ ΛΟΓΟ, την συμπαράσταση, ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ...

Και στο λιθαράκι που λέγεται «αρρώστια», ή «ανεργία», ή «ανέχεια» ή ακόμα και ΘΑΝΑΤΟΣ, ξεχάσαμε τη Θεϊκή μας καταγωγή; Την αρχοντιά μας; Ξεχάσαμε πως δεν ζούμε για να ζούμε αλλά ζούμε για να

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ο εν Αγίοις Πατήρ ημών Αθανάσιος Αλεξανδρείας +18 Ιανουαρίου .

Ο εν Αγίοις Πατήρ ημών Αθανάσιος Αλεξανδρείας +18 Ιανουαρίου 

«Ο άγιος Αθανάσιος γεννήθηκε, όπως συμπεραίνουν ορισμένοι, στην Αλεξάνδρεια κατά το 295/6 μ.Χ. Δεν έχουμε πολλές και ασφαλείς ειδήσεις για την παιδική και την εφηβική του ηλικία. Οι γονείς του ήταν Έλληνες και μάλλον εθνικοί και απέκτησε ικανοποιητική θύραθεν παιδεία στις εθνικές σχολές της Αλεξάνδρειας, κατά πληροφορίες του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Από μικρός βρέθηκε στο στενό περιβάλλον του Αλεξάνδρου Αλεξανδρείας, από τον οποίο έγινε αναγνώστης, γραμματέας και διάκονος (319).
Εκεί γνώρισε πολύ καλά και την όλη εκκλησιαστική και θεολογική κατάσταση της εποχής, όπως και τον μοναχικό βίο. Διάκονος ακόμη, συνοδεύοντας τον επίσκοπο Αλέξανδρο, τον οποίο επηρέαζε πάρα πολύ, έκανε αισθητή την παρουσία του στην Α΄ εν Νικαία Οικουμενική Σύνοδο των 318 Πατέρων, που συγκροτήθηκε το 325 μ.Χ. κατά του Αρείου, στην οποία διέπρεψε περισσότερο από όλους με το ζήλο του υπέρ της διδασκαλίας του ομοουσίου. Το επόμενο έτος 326, διαδέχτηκε τον επίσκοπο Αλεξανδρείας Αλέξανδρο και αρνήθηκε την κοινωνία με τον Άρειο, διότι γνώριζε τη διαστροφή της γνώμης του και τη νόσο της αιρέσεως που εμφώλευε ακόμη στην καρδιά του. Γι’ αυτόν τον λόγο άρχισαν αμέσως οι κατ’ αυτού συκοφαντίες και οι εχθρικές ενέργειες του αιρεσιάρχη αυτού, όπως και τα ληστρικά γνωστά συνέδρια και οι άδικες κατηγορίες εναντίον του και οι αλλεπάλληλες εξορίες που υπέστη από τους βασιλείς Κωνσταντίνο τον μεγάλο, Κωνστάντιο τον υιό του, Ιουλιανό τον παραβάτη και τον θερμό προστάτη των αρειανών Ουάλη. Ο μεν μέγας Κωνσταντίνος τον εξόρισε από ευπιστία στις διαβολές των άλλων, οι άλλοι όμως κινήθηκαν εναντίον του από τη δική τους ο καθένας κακοπιστία. Ο υπερασπιστής όμως της ορθοδοξίας Αθανάσιος, άλλοτε συρόμενος από τη βία των ανθρώπων της εξουσίας, άλλοτε δίνοντας τόπο στην οργή των εχθρών, οδηγήθηκε στο Τρίβερι της Γαλλίας, κατέφυγε στη Ρώμη, φυγαδεύτηκε στις ερήμους, κρύφτηκε σε υπόγεια μήνες ολόκληρους, υπέμεινε μύριους κινδύνους και διωγμούς επί 46 χρόνια, μέσα στα οποία τον ανακαλούσαν για λίγο, για να διωχθεί και πάλι στη συνέχεια. Τελευταία, αφού αναφάνηκε στο ύψος του επισκοπικού του θρόνου σαν φωτεινό αστέρι, αλλά στη δύση του πια, και κατεφώτισε με τη λαμπρότητα των λόγων του τον ορθόδοξο λαό για μικρό διάστημα, έφτασε οριστικά στη δύση της ζωής του και αναπαύτηκε ο πολύ ταλαιπωρημένος από τους μακρούς κόπους και αγώνες του άγιος Αθανάσιος κατά το έτος 373 μ. Χ.». 

Ο άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος στον επιτάφιό του για τον Μ. Αθανάσιο έγραψε:

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Αγιοκατάταξη Μοναχού Παϊσίου Αγιορείτου.

Αγιοκατάταξη Μοναχού Παϊσίου Αγιορείτου.

Όπως έγινε λίγο πριν γνωστό, στη χορεία των Αγίων της Εκκλησίας μας συγκαταλέγεται επίσημα από σήμερα ο μοναχός Παΐσιος Αγιορείτης. Παρουσιάζουμε, λοιπόν για τους αναγνώστες της “Πατερικής” ένα σημείωμα για τους περισσότερο χαρακτηριστικούς σταθμούς του βίου του αγίου ανδρός.

Ο όσιος πατήρ Παΐσιος ο Αγιορείτης γεννήθηκε από ευλαβείς γονείς στα Φάρασα της Καππαδοκίας το έτος 1924, λίγες μέρες πριν από τη φυγή των Φαρασιωτών από την πατρώα γη για την Ελλάδα. Στη βάπτισή του, ο όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, ο πλήρης ημερών και αγιότητος βίου κοσμούμενος ιερέας των Φαράσων, τον ονόμασε Αρσένιο, «για να τον αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είπε.

Στην Ελλάδα, η οικογένεια του μικρού Αρσενίου εγκαταστάθηκε στην Κόνιτσα της Ηπείρου, όπου ο ίδιος πέρασε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια. Γαλουχούμενος με τις διηγήσεις για το θαυμαστό βίο του αγ. Αρσενίου, έλεγε ότι θα γίνει μοναχός από την ηλικία των 5 ετών! Και αφού έμαθε να διαβάζει, αγαπημένη του ασχολία υπήρξε η ανἀγνωση των βίων των Αγίων, των οποίων εμιμείτο τους ασκητικούς αγώνες με θερμό ζήλο.

Μετά από τις εγκύκλιες σπουδές του δε θέλησε να συνεχίσει στα γράμματα, αλλά προτίμησε να μιμηθεί το Χριστό και μαθήτευσε στην τέχνη του ξυλουργού, την οποία άσκησε με επιμέλεια και δεξιοσύνη. Στην ηλικία των 15 ετών αξιώθηκε της θέας του Κυρίου, για ένα μόνο φιλότιμο λογισμό, μέσω του οποίου απέκρουσε μία δαιμονική προσβολή του πειρασμού της απιστίας. Από τότε φούντωσε μέσα του ακόμη περισσότερο η φλόγα της αγάπης του Θεού και ο πόθος για τη μοναχική ζωή.

Ακολούθησαν καιροί ταραχής και αναστάτωσης για την Ελλάδα, λόγω της ξένης Κατοχής και του εμφυλίου πολέμου. Ο Όσιος όμως, τόσο ως πολίτης όσο και ως στρατιώτης κατά τη

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ἡ αἰτία τῆς σημερινῆς οἰκονομικῆς κρίσης.Του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς.

Ἡ αἰτία τῆς σημερινῆς οἰκονομικῆς κρίσης

Του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Τό κείμενο πού ἀκολουθεῖ ἐγράφη, ἀπό τόν τότε Ἐπίσκοπό της Ὀρθόδοξης Σερβικῆς Ἐκκλησίας καί σήμερα Ἅγιο Αὐτῆς, Νικόλαο Βελιμίροβιτς (1881- 1956), σχεδόν πρίν ἀπό ὀκτώ δεκαετίες, ὅταν ἡ Ἀμερική καί ὁ ὑπόλοιπος κόσμος δοκιμάζονταν ἀπό τό οἰκονομικό κράχ τοῦ 1929 καί προέρχεται ἀπό τό βιβλίο «Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται…», Ἱεραποστολικές ἐπιστολές Ἅ΄, ἔκδ. «Ἐν πλῶ», Ἀθήνα 2008, σσ. 33-36. (Ὁ τίτλος τοῦ πρωτοτύπου εἶναι: «Στόν πάπα-Κάραν γιά τήν κρίση τοῦ κόσμου»). Ὁ λόγος τοῦ μεστός καί ἐπίκαιρος ξεδιπλώνεται εὔγλωττα, δίνοντας ἀπαντήσεις στό σύγχρονο ἄνθρωπο τόσο γιά τά αἴτια, ὅσο καί γιά τή διάρκεια τῆς σημερινῆς οἰκονομικῆς καί ὄχι μόνο “κρίσης”. Τό παραθέτουμε:

«Μέ ρωτᾶς, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ἀπό πού προέρχεται ἡ σημερινή κρίση, καί τί σημαίνει αὐτή. Ποιός εἶμαι ἐγώ γιά νά μέ ρωτᾶς γιά ἕνα τόσο μεγάλο μυστικό; «Μίλα, ὅταν ἔχεις κάτι καλύτερο ἀπό τή σιωπή», λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ὅμως παρόλο πού θεωρῶ, ὅτι ἡ σιωπή εἶναι τώρα καλύτερη ἀπό κάθε ὁμιλία, καί ὅμως λόγω ἀγάπης πρός ἐσένα, θά σού ἐκθέσω ἐκεῖνα πού σκέπτομαι περί αὐτοῦ πού ρώτησες.

Ἡ κρίση εἶναι ἑλληνική λέξη, καί σημαίνει δίκη. Στήν Ἁγία Γραφή αὐτή ἡ λέξη χρησιμοποιεῖται πολλές φορές. Ἔτσι ὁ ψαλμωδός λέει: «διά τοῦτο οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν κρίσει» (Ψάλμ. 1, 5). Σέ ἄλλο μέρος πάλι λέει: «ἔλεος καί κρίσιν ἄσομαι σοί, Κύριε» (Ψάλμ. 100, 1). Ὁ σοφός Σολομώντας γράφει, ὅτι

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Περί της Θείας Προνοίας

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ.......Π. Πορφύριος

Πόσες βελόνες έχει το κάθε πεύκο; Ο Θεός τις γνωρίζει και χωρίς τη δική Του θέληση ούτε μία δεν πέφτει κάτω. Όπως και οι τρίχες της κεφαλής μας και αυτές όλες είναι ηριθμημέναι. Εκείνος φροντίζει και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής μας, μας αγαπάει, μας προστατεύει.

***********************************************************

Είναι ασύλληπτη η γνώση του Θεού απ’ το δικό μας νου. Είναι άπειρη, περιλαμβάνει όλα τα όντα, ορατά και αόρατα, έσχατα και αρχαία. Τα γνωρίζει ο Θεός όλα με ακρίβεια, σε όλο το βάθος και το πλάτος τους. Ο Κύριος γνωρίζει εμάς, πριν γνωρίσομε εμείς τον εαυτό μας. Γνωρίζει τις διαθέσεις μας και την παραμικρή μας σκέψη, τους λογισμούς, τις αποφάσεις μας, πριν να τις πάρομε. Αλλά και προ της συλλήψεώς μας και προ καταβολής κόσμου μας γνώριζε καλά. Γιαυτό ο Δαβίδ θαυμάζει και φωνάζει: «Κύριε, εδοκίμασάς με και έγνως με …»

Το Πνεύμα το Άγιον εισχωρεί παντού. Γιαυτό εκείνος που εμφορείται υπό του Αγίου Πνεύματος έχει και αυτός τη γνώση του Θεού. Γνωρίζει το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον. Του τα φανερώνει το Άγιον Πνεύμα. Τίποτα δεν είναι άγνωστο στον Θεό απ’ τις πράξεις μας, αλλά γράφονται όλα. Γράφονται κι όμως δεν γράφονται. Γεννιούνται και υπάρχου, αλλά δεν γεννιούνται. Αυτό που ξέρετε εσείς τώρα, το ξέρει ο Θεός προ καταβολής κόσμου. Σας θυμίζω αυτό που λέει ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος στην Ευχή προ της Θείας Μεταλήψεως. Ακούστε: «Το μεν ακατέργαστόν μου έγνωσαν οι οφθαλμοί Σου· επί το βιβλίον δε Σου και τα μήπω πεπραγμένα γεγραμμένα Σοι τυγχάνει».

Αυτά τα λόγια κάποιοι τα παρεξηγούν και τα μπερδεύουν. «Αφού ο Θεός τα έχει όλα γραμμένα, έχομε μοίρα, λένε, έχομε τύχη, έχομε πεπρωμένο. Άρα ήταν γραμμένο και πεπρωμένο να κάνεις, για παράδειγμα, φόνο· σε είχε προορίσει γι’ αυτό ο Θεός». Θα μου πεις: «Αν είναι γραμμένο ότι εγώ επρόκειτο να σκοτώσω εσένα, είμαι εγώ υπεύθυνος ή ανεύθυνος; Αφού και τα «μήπω πεπραγμένα γεγραμμένα Σοι τυγχάνει», γιατί να είμαστε υπεύθυνοι οι άνθρωποι; Τώρα πες μου εσύ, που λέεις ότι ο Θεός είναι αγαθός, γιατί το έγραφε και δεν με απέτρεπε να το κάνω;».

Εδώ είναι το μυστήριο. Ο Θεός εν τη παντοδυναμία Του και παγγνωσία Του γνωρίζει τα πάντα, και τα μέλλοντα να συμβούν, αλλά δεν είναι Εκείνος υπαίτιος για το κακό. Ο Θεός προγνωρίζει αλλά δεν προορίζει. Για τον Θεό δεν υπάρχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Όλα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα ενώπιόν Του. Πως το λέει ο απόστολος Παύλος; «Πάντα δε γυμνά και τετραχηλισμένα τοις οφθαλμοίς Αυτού». Ως παντογνώστης γνωρίζει και το αγαθό και το κακό. Συνεργάζεται με το αγαθό ως φύσει αγαθός και είναι ξένος του κακού. Αφού είναι ξένος του κακού, πώς είναι δυνατόν να μας προορίζει γι’ αυτό; Ο Θεός εδημιούργησε τα πάντα καλά λίαν και έδωσε σε όλα αγαθό άγιο προορισμό.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Διάκριση μεταξύ Μικρού και Μεγάλου Αγιασμού

Διάκριση μεταξύ Μικρού και Μεγάλου Αγιασμού

Μία από τις πιο γνωστές και λαοφιλείς Ακολουθίες της Εκκλησίας μας είναι αυτή του Aγιασμού των Yδάτων. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία η Ακολουθία αυτή παρουσιάζεται σε δύο τύπους, τον Mεγάλο και τον Mικρό Aγιασμό, ανήκει δε στην κατηγορία των Mυστηριοειδών Tελετών. Μυστηριώδεις καλούνται οι Ακολουθίες μέσω των οποίων παρέχεται αοράτως η Θεία Χάρη με αισθητούς χειρισμούς και σημεία, δεν έχουν συσταθεί όμως από τον Κύριο ούτε είναι αναγκαίες προς σωτηρία όπως τα Μυστήρια.

Είναι γνωστές σε όλους οι διάφορες ευλαβείς παρανοήσεις που υφίστανται σε σχέση με τον Αγιασμό γενικώς, ιδίως δε με τον Μεγάλο. Για τον λόγο αυτό κρίνεται σκόπιμο προς άρση των παρεξηγήσεων να παρουσιαστούν ακροθιγώς τα όσα σχετικά ισχύουν.

Διάκριση μεταξύ Μεγάλου και Μικρού Αγιασμού

Μέγας Αγιασμός ονομάζεται η Ακολουθία που τελείται στο ναό δύο φορές το έτος (5 και 6  Ιανουαρίου) σε ανάμνηση της Βαπτίσεως του Χριστού στον Ιορδάνη. Μικρός Αγιασμός είναι ο συνήθως τελούμενος στους ναούς κατά την 1η εκάστου μηνός και σε διάφορες άλλες περιπτώσεις (θεμελιώσεις οίκων, εγκαίνια καταστημάτων, δημοσίων έργων,έναρξη Σχολικού έτους, κτλ.). Γίνεται σαφές λοιπόν ότι κακώς νομίζεται ότι ο Αγιασμός της παραμονής των Θεοφανείων είναι ο Μικρός αγιασμός και της Κυρίας Ημέρας ο Μέγας. Κατά τις δύο αυτές ημέρες τελείται η ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού. Η τέλεση του Μεγάλου Αγιασμού την παραμονή της Μεγάλης Εορτής είναι συνήθεια που επικράτησε κατά τους νεότερους χρόνους χάριν εξυπηρέτησης των πιστών. Η όποια διάκριση μεταξύ της αγιαστικής χάριτος του Αγιασμού της παραμονής και της Ημέρας των Θεοφανείων είναι λανθασμένη αν όχι απαράδεκτη. 

Φύλαξη αγιασμού κατ’ οίκον.

 Ο Μέγας Αγιασμός δύναται να φυλάσσεται κατ’ οίκον προς εξυπηρέτηση των αναγκών των πιστών. Αυτό αναφέρεται ρητώς στο κείμενο της Ακολουθίας: «ίνα πάντες οι αρυόμενοι και μεταλαμβάνοντες έχοιεν αυτό προς ιατρείαν παθών, προς αγιασμόν οίκων, προς πάσαν ωφέλειαν επιτήδειον» καθώς επίσης και στον λόγο του Ι. Χρυσοστόμου ο οποίος γράφει σχετικά:«κατά την εορτή αυτή όλοι παίρνουν το αγιασμένο νερό στο σπίτι τους και το φυλάνε ολόκληρο τον χρόνο». Απαραίτητη βεβαίως προϋπόθεση για την κατ’ οίκον διατήρηση του καθαγιασμένου ύδατος είναι η ευλαβής και μετά μεγίστης προσοχής φύλαξή του.

Μέγας Αγιασμός και νηστεία

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Αγιορείτες άγιοι

Αγιορείτες άγιοι

Ό ιερός ’Άθωνας στη Μητέρα Εκκλησία, έκτός άπό τους αμέτρητους Άγιους τών οποίων τά όνόματα δεν γνωρίζουμε καί ένα μέρος αναφέρουμε στη μελέτη αύτή, άπέδωκε πλήθος άλλων γνωστών καί έπωνύμων Άγιων, Όσιομαρτύρων καί όσιων θεοφόρων Πατέρων, όπως είναι:

Μεγίστης Λαύρας

Ό άγιος Πέτρος ό Αθωνίτης, ό άγιος Αθανάσιος, ό κτίτορας τής μονής αύτής. Ό άγιος Ιωάννης ό Κουκουζέλης. Ό άγιος Γρηγόριος ό Δομέστιχος. Ό άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς. Ό άγιος Γρηγόριος ό Βυζάντιος. Ό άγιος Μάξιμος ό Καυσοκαλύβης. Ό άγιος Νήφων, ό άγιος Νείλος ό Μυροβλύτης, ό όσιος Ακάκιος ό νέος καί ιδρυτής τής Σκήτης τών Καυσοκαλυβίων, ό όσιομάρτυς Παχώμιος, ό όσιομάρτυς Ρωμανός, ό όσιομάρτυς Νικόδημος, ό όσιομάρτυς Δαμασκηνός, ό έκ Μοσχόβου ίερομάρτυς παπα-Κωνσταντΐνος, ό όσιος Γερόντιος ιδρυτής τής Σκήτης Αγίας ’Άννης, ό όσιος Σωφρόνιος, τού όποιου ό βίος είναι όμοιος μέ τό βίο τού άγιου Αλεξίου, «τού ανθρώπου τού Θεού». Ό όσιομάρτυς Μακάριος, ό όσιομάρτυς Νικόδημος Άγιαν-νανίτης, ό όσιομάρτυς Κοσμάς, ό όσιομάρτυς Άουκάς, ό όσιομάρτυς Ίλαρίων, ό όσιομάρτυς Νικήτας, ό όσιομάρτυς Δαυίδ, ό όσιομάρτυς Παύλος, ό όσιομάρτυς Νεκτάριος, οί σοφοί διδάσκαλοι τής ερήμου ιερομόναχοι: Διονύσιος ό ρήτωρ καί Μητροφάνης, οί πρώτοι οίκήτορες

Κουτλουμουσίου

Ό όσιομάρτυς Κυπριανός. Ό όσιομάρτυς Γεράσιμος. Ό όσιομάρτυς Κωνσταντίνος ό έξ 'Ύδρας.

Παντοκράτορος

Ό άγιος Θεωνάς Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης. Ό όσιος Θεόφιλος ό μυροβλύτης.

Ξηροποτάμου

Ό κτίτορας άγιος Παύλος από βασιλική οικογένεια.

Ζωγράφου

Ό όσιος Κοσμάς ό από Βουλγαρίας. Οί 24 όσιομάρτυρες, τους όποιους έκαψαν οί Λατινόφροντες μέσα στον πύργο τής μονής.

Δοχειαρίου

Ό άγιος Εύθύμιος ό κτίτορας αύτής. Οί όσιοι Νεόφυτος καί Εύθύ-μιος. Ό όσιος Θεοφάνης έξ Ίωαννίνων.

Καρακάλλου

Ό όσιομάρτυς Γεδεών.

Φιλοθέου

Ό όσιος Θεοδόσιος Μητροπολίτης Τραπεζοϋντος. Ό όσιομάρτυς Δαμιανός. Ό όσιος Δομέτιος. Ό όσιος Συμεών ό άνυπόδητος. Ό ίσαπόστολος άγιος Κοσμάς ό Αίτωλός.

Σίμωνος Πέτρας

Ο κτίτορας αύτής άγιος Σιμών ό μυροβλύτης.

Έσφιγμένου

Ό όσιος Αθανάσιος ό νέος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Οί όσιομάρτυρες Αγαθάγγελος καί Τιμόθεος, ό όσιος Δαμιανός, ό ησυχαστής καί μυροβλύτης.

της Μικράς Άγιας ’Άννης, κι ό τελευταίος άγιος Σάββας, πού κοιμήθηκε στη νήσο Κάλυμνο τό 1948, άπό την Άγιάννα του Άγιου Όρους προήρχετο καί χρημάτισε μαθητής τού άγιου Νεκταρίου, Επισκόπου Πενταπόλεως.

Βατοπαιδίου

Τα τρία αδέλφια, οί κτίτορες τής μονής αύτής, Αθανάσιος, Νικόλαος καί Αντώνιος άπό την Άνδριανούπολη καταγόμενοι. Ό όσιος Γεννάδιος, ό όσιος Νεόφυτος, ό ηγούμενος Ίωαννίκιος. Ό βηματάρης Διάκονος, ό ηγούμενος καί όσιομάρτυς Εύθύμιος, με 12 μοναχούς, πού τούς κρέμασαν οί Άατινόφρονες τής ψευδενώσεως τού Βέκκου. Ό όσιος Νικόδημος ό Γέρων, πού χρημάτισε διδάσκαλος του άγιου Γρηγορίου τού Παλαμά, ό όσιος Εύδόκιμος ή Σάββας, τού όποιου τά άγια Άείψανα βρέθηκαν άδιάφθορα, με άρρητη εύωδία, ό όσιος Αγάπιος, ό άγιος Μάξιμος ό Γραικός.

Ίβήρων

Οί όσιοι Ιωάννης, Εύθύμιος καί Γεώργιος οί κτίτορες, ό όσιος Γαβριήλ κι αύτός ’Ίβηρ την καταγωγή. Ό ήγούμενος καί 13 μοναχοί, πού μαρτύρησαν άπό τούς λατινόφρονες τού Μ. Παλαιολόγου καί Ί. Βέκκου. Ό άγιος Ιερόθεος ό νέος εκ Καλαμών. Οί όσιομάρτυρες Ιάκωβος, Διακοϊάκωβος καί Διονύσιος μοναχός. Ό όσιομάρτυς Προκόπιος. Ό όσιομάρτυς Εύθύμιος. Ό όσιομάρτυς Ιγνάτιος, ό όσιομάρτυς Ακάκιος. Ό όσιομάρτυς Όνούφριος. Ό άγιος Κάλλιστος, μαθητής Γρηγορίου τού Σιναΐτου καί Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.

Χιλανδαρίου

Οί άγιοι Σάββας, ό μετέπειτα Μητροπολίτης Ίπεκίου τής Σερβίας, καί ό πατέρας αύτοϋ Συμεών, οί κτίτορες τής μονής, Σέρβοι βασιλείς.

Διονυσίου

Ό όσιος Διονύσιος ό κτίτορας. Ό όσιος Δομέτιος. Ό άγιώτατος Νήφων Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Οί όσιομάρτυρες Μακάριος καί Ίωάσαφ. Οί όσιοι Μακάριος καί Άεόντιος ό μυροβλύτης. Ό Όσιος Φιλόθεος. Οί όσιομάρτυρες Χριστόφορος, Γεννάδιος καί Ιωσήφ.

Στην περιφέρεια των Καρύων ασκητικά τελειώθηκαν και μαρτύρησαν οί όσιοι: Φιλόθεος και Νεκτάριος, ό ύποτακτικός του, από τό Κελλι τού «Ίάγαρι». Οί όσιομάρτυρες «Πρώτος» καί 13 άλλοι γέροντες καί πατέρες από τα γύρω Κελλιά, πού μαρτύρησαν από τούς Λατινόφρονες τού Βέκκου. Ό όσιος Νικηφόρος, πού ήταν Λατίνος καί έγινε Όρθόδοξος καί συνέγραψε μέθοδο για τη νοερά προσευχή (Φιλοκαλία, σελ. 869). Ό όσιος Θεόκλητος, άρχιερέας Φιλαδέλφειας, γενόμενος καί διδάσκαλος Γρηγορίου του Παλαμά στη νοερά προσευχή.

Ή προσφορά του Αγίου Όρους

Έκτος άπό τούς Άγιους πού πρόσφερε στήν Εκκλησία τό 'Άγιον Όρος, εξίσου μεγάλη είναι ή προσφορά του

α) στήν Κοινωνία των άνθρώπων, με τό δημοκρατικό του πολίτευμα καί τον θαυμάσιο τρόπο άλλαγής φρουράς τής έξουσίας αύτοϋ με ωραία σειρά καί εύταξία. Με τον τρόπο αύτόν δίνει στήν Κοινωνία ένα ζωντανό ύπόδειγμα καλής πολιτικής διακυβερνήσεως σ’ όλους τούς λαούς τής γής, χωρίς άντεγκλήσεις καί έριδες (’Ίδε Καταστατικό Χάρτη Άγιου Όρους, περί διοικήσεως καί άλλαγής Ίεράς Επιστασίας).

β) στο Γένος μας ή προσφορά αύτή είναι μεγάλη, τόσο πνευματική όσο καί ύλική:

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Το Γεροντικό του Άγιου Όρους - Το περιβόλι της Παναγιάς

Το Γεροντικό του Άγιου Όρους

Περιεχόμενα

Πρόλογος   

Αφηγήσεις άπό τη ζωντανή παράδοση τής έρημικής ζωής  

Άφιξη στό Άγιον Όρος  

Προσφορά του Άγιου Όρους στην Όρθοδοξία  

Πρόλογος

Ό π. Άνδρέας, κατά κόσμον Χαράλαμπος Θεοφιλόπουλος, του Ίωάννου καί τής Σταθούλας, γεννήθηκε στό χωριό Λογγανίκος της Λακωνίας στις 16 Φεβρουάριου τού 1916.

Ό Γέροντας προσηλθε στό 'Άγιον ’Όρος τό 1933 (σε ήλικία 17 έτών). Εκεί ήδη μόναζε ό κατά σάρκα αδελφός του μοναχός Παντελέήμων στην Κερασιά, περιοχή άνω των Κατουνακίων, όπου έκάρη μοναχός στό Κελλι του Τίμιου Προδρόμου. Έκεΐ παρέμεινε περίπου δέκα χρόνια, μέχρι τό 1942. Αυτή τήν περίοδο έμπλούτίσε τΙς γνώσεις του «παρά τούς πόδας» τού Γέροντος Γερασίμου Μικραγιαννανίτου.

«Αργότερα[1] μόνασε μέ τον Γέροντά του Ιωακείμ (ό όποιος έκάρη μοναχός άπό τόν γερο-Όνούφριο τόν Διαβαστή στό γνωστό Κελλί της Παναγούδας) καί τόν παραδελφό του Θεόδωρο στό Ίβηρίτικο κελλι των 'Αγίων Θεοδώρων, που άπέχει άπ' τις Καρυές μιά ώρα με τά πόδια (καταγκρεμισμένο δυστυχώς σήμερα). Πορίζονταν τά προς τό ζην, όπως περίπου όλοι οι κελλιώτες, απ' την κτηματοκαλλιεργητική παραγωγή καί απ' τό έργόχεφό τους, που ήταν ή κατασκευή ξύλινων γουδιών μέ χειροκίνητο τόρνο.

Παραλλήλως όμως μέ αυτά ό π. Άνδρέας σημείωνε έπιτυχίες στην καλλιγραφία ιερών Ακολουθιών, έπιδιδόμενος δέ συστηματικώς στά της θεωρίας καί πράξεως της Βυζαντινής έκκλησιαστικής μουσικής, έ'φθασε στό σημείο νά είναι όχι μόνο λίαν έπιθυμητός ώς εΰάκουστος ψάλτης άλλά καί ώς Ικανός προς διδασκαλία.

[1] Αναμνήσεις Επισκόπου Ροδοστόλου Χρυσοστόμου Λαυριώτου.

Τό ότι οί πατέρες, "Ανθιμος Ίβηρίτης, πού αναγνωριζόταν απ' όλη την Ίβηρίτικη αδελφότητα ώς λίαν έπιτυχώς πληρών τα μέτρα και τις ψαλτικές άπαιτησεις των αγρυπνιών στο Καθολικό, και ό στο Κουτλουμουσιανό κελλί του άγιου Σπυρίδωνος (Κερκυραίων) μονάζων καί απ' όλη την μεγάλη έκείνη κελλιογειτονιά και δη και πέραν αυτής θαυμαζόμενος για την καλλιφωνία του διακο-Σωφρόνιος, ησαν μαθηταϊ του πατρός Άνδρέου, ούδενός άντιλέγοντος, τον διεφήμισε και τον καθιέρωσε ώς μουσικοδιδάσκαλο σε όλη την έκεΐ περιοχή. Άφ' ής στιγμής μάλιστα, άποφάσει της Ίεράς Κοινότητος, προσελήφθη ώς γραμματεός της (1953-1966) καί εν συνεχεία ώς άριστερός ψάλτης στο Πρωτάτο τών Καρυών, -με δεξιό τόν από δεκαετιών ήδη πασίγνωστο για την καλλιφωνία Διακογιάννη- άναγνωρίστηκε πλέον κι αυτός ώς τοιοϋτος ευρυτερον...». Μετέπειτα διετέλεσε καί γραμματεύς της Ί.Μ. Σιμωνόπετρας.

Νεώτατος διδάχθηκε την πατρώα βυζαντινή μουσική τέχνη από τούς ιερομόναχο Ίωάσαφ καί πατέρες Εόγένιο Ραλλίδη και Μάξιμο. Εκτός από πάμπολλα πνευματικά βιβλία με τις πολλές έπανεκδόσεις, δπως α) ή «Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας», β) «Αγιον ’Όρος» (Ιστορικός και Προσκυνηματικός όδηγός (1969), γ) «Σύμβουλος του Πνευματικού», δ) «Ή άλήθεια» (Σύμβουλος πνευματικού προσανατολισμού) (1991), ε) «Άλφαβητάριον Σοφίας» (1984), στ) «Ανθολογία ποιημάτων» (1980), ζ) «Συνομιλία με τό φως», η) «Ανέκδοτα διηγήματα», θ) «Ό Άπ. Πέτρος δεν πήγε ποτέ στή Ρώμη» κ.ά., συνέγραψε ή μάλλον μελοποίησε και έξέδωσε πολλά μουσικά βιβλία δπως τή Συνοίττική Θεωρία (1969), Εγκόλπιο Εσπερινού, Εγκόλπιο ’Όρθρου (1973), Ίερά’Άσματα τής Θείας Λειτουργίας (1992) (μέ πολλά δικά του μελουργη- ματα), Άναστασιματάριο Ίωάννου Πρωτοψάλτου (1983), Ιερόν Άνθολόγιον (1990), Μουσικόν Απάνθισμα κ.ά. Τό 1979 μάλιστα καταρτίζει τόν τρίτο τόμο τού «Ταμείου Ανθολογίας» πού έκδίδεται από τόν έκδοτικό οικο Βασιλείου Ρηγοπουλου στή Θεσσαλονίκη. Ήχογράφησε έπίσης τις ασκήσεις και τούς ύμνους άπό τά μουσικά του βιβλία σέ κασσέτες. Στούς μαθητές του συγκαταλέγεται ό Απόστολος Παπαδόπουλος, νύν πρωτοψάλτης τού Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών. Όλο τό έργο του βρίσκέται σήμερα στή συλλογή τού Μουσικού Μουσείου Θεσσαλονίκης. Αρκετά μαθήματά του παραμένουν ανέκδοτα.

Στά τέλη τής ζωής του, τό 1995, χειροτονήθηκε διάκονος άπό τόν Μητροπολίτη Ν.Ίωνίας Κωνσταντίνο, στήν Αγία Ευθυμία Χαλκηδόνος, και ίερεύς αργότερα, στον Άγιο Γεώργιο Ηρακλείου. Έλαβε δέ και τό όφφίκιο τού Πνευματικού στήν Αγία Παρασκευή Ν.Ίωνίας. Ή κοίμησίς του άπό καρδιακή  άνεπάρκεια στις 12 Μαρτίου του 2004, τό μεσημέρι της Παρασκευής των Β' Χαιρετισμών, γέμισε με θλίψη τις καρδιές μας, άλλα και ελπίδα της παρά τόν Κύριον άναπαύσεώς του, Ή κηδεία του έτελέσθη την έπόμενη μέρα στόν Προφήτη Ήλία Αττικής, προηγηθείσης Θείας Λειτουργίας.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΘΕΟΥ

ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΘΕΟΥ

Τό πιό σημαντικό έρώτημα

Υπάρχει Θεός; "Ενα έρώτημα πού απασχόλησε τόν άνθρωπο από τά πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα. Ή ύπαρξι τού Θεού είναι τό πιό βασικό θέμα τής ζωής μας. "Αν υπάρχει Θεός καί μεταφυσικός κόσμος, ή ζωή μας έχει νόημα καί περιεχόμενο. "Αν δέν υπάρχει Θεός, ή ζωή μας είναι μιά πορεία πού ξεκινά άπό τό μηδέν καί καταλήγει στό μηδέν.
Γι’ αύτό, ή πρώτη καί βασική άλήθεια πού ομολογούμε στό Σύμβολο τής Πίστεως είναι ή ύπαρξι τού Θεού: «Πιστεύω εις ένα Θεόν». Καί ό άπόστολος Παύλος τονίζει: «Πιστεϋσαι δει τόν προσερχόμενον τω Θεφ ότι έστι καί τοΐς έκζητοϋσιν αυτόν μισθαπο-δότης γίνεται» (Έβρ. 11, 6). Δηλαδή, έκεΐνος πού πλησιάζει τό Θεό γιά νά Τόν λατρεύσει, θά πρέπει προηγουμένως νά πιστέψει δτι ύπάρχει Θεός καί δτι θά άποδώσει στόν καθένα κατά τά έργα του.
Αφού λοιπόν ή ύπαρξι τού Θεού είναι τό θεμέλιο τής πίστεως, γι’ αύτό καί πολεμήθηκε δσο τίποτε άλλο άπό τούς ύλιστές καί άθέους.

Ό Θεός μέσα άπό τά έργα Του

Πώς θά μπορούσε κάποιος νά γνωρίσει τόν Θεό καί νά πιστέψει στήν ΰπαρξί Του; Βεβαίως ό Θεός ώς πρός τήν ούσία Του είναι άυλος καί άόρατος. «Θεόν ούδείς έώρακε πώποτε» (Ίω. 1, 18). Φανερώνεται δμως στόν άνθρωπο καί κάνει αισθητή τήν παρουσία Του μέσα από τίς ένέργειές Του. Τό πρώτο καί βασικό μέσο μέ τό όποιο ό Θεός φανερώθηκε στους ανθρώπους είναι ό φυσικός κόσμος. Αυτό τό μεγαλειώδες Σύμπαν, τό απέραντο ώς πρός τό μέγεθος, τό τέλειο ώς πρός την κατασκευή, τό αρμονικό ώς πρός τη λειτουργία, τό υπέροχο ώς πρός την ομορφιά, μαρτυρεί την ϋπαρξι ένός απείρου, πανσόφου καί παντοδυνάμου Θεοΰ Δημιουργού.
Καί όπως ένας ζωγραφικός πίνακας μάς υποχρεώνει νά δεχθούμε καλλιτέχνη πού τόν ζωγράφισε, ένα άγαλμα μάς παραπέμπει στόν γλύπτη πού τό δημιούργησε καί ένα ρολόι προϋποθέτει ένα ώρολογο-ποιό πού τό κατασκεύασε, έτσι καί ό φυσικός κόσμος πού βλέπουμε γύρω μας, πού είναι άπείρως πιό τέλειος καί ποικιλόμορφος καί πολύπλοκος άπό κάθε άνθρώπινο κατασκεύασμα, μάς υποχρεώνει νά δεχθούμε ότι κάποιος τόν έπλασε. «Πας οίκος κατασκευάζεται υπό τίνος, ό δέ τά πάντα κατασκευάσας Θεός», όπως πολύ εύλογα άποφαίνεται ό άπ. Παύλος (Έβρ. 3, 4). Δηλαδή, κάθε σπίτι φτιάχνεται άπό κάποιον τεχνίτη καί εκείνος πού έφτιαξε τά πάντα είναι ό Θεός.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>