Πρωτοχρονιά και Άγιος Βασίλειος Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ.

ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΕΚ ΒΑΘΟΥΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2014!

 Πρωτοχρονιά και Άγιος Βασίλειος

Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ

Η 1η Ιανουαρίου καθιερώθηκε ως πρώτη του έτους από τον Αυτοκράτορα της Ρώμης Ιούλιο Καίσαρα, που μεταρρύθμισε το Ημερολόγιο το 45 π.Χ. Μέχρι τότε πρωτοχρονιά στη Δύση εθεωρείτο η 1η Μαρτίου.Κατά τη Βυζαντινή περίοδο η χρονολόγηση γινόταν με βάση το υποτιθέμενο έτος κτίσεως του κόσμου και τις Ινδικτιώνες, ενώ πρωτοχρονιά ήταν η 1η Σεπτεμβρίου, ήδη από το 312 μ.Χ., βάσει διατάγματος του Αγίου Κωνσταντίνου του Μεγάλου.

Αυτή την 1η Σεπτεμβρίου καθαγίασε και η Εκκλησία μας ως αρχή του νέου έτους, κι αυτήν τιμά λειτουργικώς μέχρι σήμερα. Ο Άγιος Ιερομάρτυς Κύριλλος Λούκαρις, κατά την β πατριαρχεία του στον Οικουμενικό Θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως, το 1623, καθιέρωσε την χρονολόγηση από θεογονίας (δηλ. από της Γεννήσεως του Χριστού), αντί της από κοσμογονίας που ίσχυε και σε μας ως τότε. Εκκλησιαστική Πρωτοχρονιά όμως παρέμεινε η 1η Σεπτεμβρίου.

Η ακολουθία της 1ης Σεπτεμβρίου στο Μηναίο είναι άμεσα και απόλυτα συνδεδεμένη με το νέο έτος. Διαβάζουμε στο Συναξάρι: «Τη Α' τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου, Αρχή της Ινδίκτου, ήτοι του νέου έτους. Ίνδικτον ημίν ευλόγει νέου χρόνου, ω και Παλαιέ, και δι’ ανθρώπους Νέε». Γι’ αυτό στο Οικουμενικό Πατριαρχείο την 1η Σεπτεμβρίου γίνεται

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Πρωτοχρονιά στην Ι.Μ.Μ.Βατοπαιδίου (με φωτογραφικό υλικό).

Πρωτοχρονιά στην Ι.Μ.Μ.Βατοπαιδίου (με φωτογραφικό υλικό).

Στο Αγιον Όρος ο χρόνος είναι σχετικός. Λιγοστός καιρός έχει περάσει από τις καθημερινές ομοβροντίες των μέσων ενημέρωσης και των κλήσεων σε απολογία για την υπόθεση του Βατοπαιδίου. Ελάχιστες εβδομάδες από το περιβόητο ρεπορτάζ του αμερικανικού «Vanity Fair», που έκανε τη Μεγίστη Μονή παγκόσμιο θέμα. Ωστόσο εδώ τα πάντα κυλούν γαλήνια και ακολουθούν μια σταθερή ρουτίνα. Ή τουλάχιστον έτσι φάνηκε τις άγιες ημέρες που περάσαμε με τους 110 μοναχούς αυτού του διάσημου ιερού τόπου. Ο ουρανός μοιάζει με ένα απέραντο μαύρο σεντόνι που πάνω του είναι κεντημένα εκατοντάδες αστέρια. Ησυχία απλώνεται παντού, συνέπεια της απόλυτης ακινησίας. Μέσα από τα σπλάχνα της νύχτας, γύρω στις τέσσερις παρά είκοσι, σαν φυσικό κάλεσμα, ξεπροβάλλει ρυθμικά ο ήχος του ταλάντου που καλεί τους μοναχούς για τον καθημερινό Όρθρο. Σάββατο, πρώτες ώρες του 2011, στη Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου στο Άγιο Όρος- αλλαγή του χρόνου κάναμε στο κρεβάτι, παζαρεύοντας με τα όνειρα μας. Δεν φυσάει καθόλου, η θερμοκρασία οριακά βρίσκεται υπό του μηδενός. Πλησιάζοντας στο Καθολικό, δηλαδή την κεντρική εκκλησία του μοναστηρίου, ακούγονται μόνο τα βήματα των μοναχών στη λιθόστρωτη αυλή, που σταδιακά πυκνώνουν. Εσωτερικά, στο ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου που στέκει όρθιος από το δέκατο αιώνα, δεν φαίνεται τίποτα, καθώς στην αρχή του Όρθρου όλα είναι σβηστά. Κάποιοι πατέρες χρησιμοποιούν μικρούς φακούς για να πάνε στις θέσεις τους. Έπειτα από τους τρεις ψαλμούς του εξάψαλμου, βγαίνει από το Ιερό Βήμα ο παππάς, που κρατάει στα χέρια του ένα αναμμένο κερί. Το φως

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Αναφορά στο 'Αγιο Δωδεκαήμερο .Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητού .

Αναφορά στο 'Αγιο Δωδεκαήμερο

Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητού

«ΛΥΤΡΩΣΙΝ ΑΠΕΣΤΕΙΛΕ ΚΥΡΙΟΣ ΤΩ ΛΑΩ ΑΥΤΟΥ» 

 Το πιο ευφρόσυνο άγγελμα όλων των εποχών: «ο Λόγος σάρξ εγένετο» (Ιωάν.1,14), αποτελεί την απαρχή της χαράς και της ελπίδας για το ανθρώπινο γένος. Η ενανθρώπηση του Θεού είναι το μέγιστο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, διότι χάρις σε αυτό βρήκε ο άνθρωπος και ολόκληρη η δημιουργία την πραγματική λύτρωση. 

Το ευλογημένο αυτό γεγονός είναι ο αντίποδας του φρικτού γεγονότος της πτώσεως του ανθρώπου και η αληθινή παλινόρθωσή του στην προπτωτική του κατάσταση, καθότι, σύμφωνα με τον άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας: «ηρρώστησεν η ανθρωπίνη φύσις εν Αδάμ δια της παρακοής την φθοράν εισέδυ τε ούτως αυτήν τα πάθη» (P . G .74,788/9). Αν η πτώση υπήρξε η χείριστη κατάρα και ο όλεθρος, η θεία ενανθρώπηση υπήρξε η ύψιστη ευλογία και η χάρη. Ο θεσπέσιος υμνογράφος των Χριστουγέννων αποδίδει με τον πλέον άριστο τρόπο αυτή την αλήθεια: «Ιδών ο Κτίστης ολλύμενον τον άνθρωπον χερσίν ον εποίησε, κλίνας ουρανούς κατέρχεται, τούτον δε εκ παρθένου αγνής όλον ουσιούται αληθεία σαρκωθείς» (Κανών των Χριστουγέννων). Μάλιστα μέσα από την πατερική θεολογία της Εκκλησίας μας διαφαίνεται πως, χωρίς να είναι το γεγονός της πτώσεως μέρος της θείας οικονομίας, η σάρκωση του Θεού Λόγου απέβη περισσότερο ωφέλιμη στον άνθρωπο, από την αποκατάσταση της προ της πτώσεως κατάστασής του. Δι' αυτής έχουμε αναδημιουργία του ανθρώπου εν Χριστώ. Η πρώην θνητή φύση του Αδάμ, χάρις στη θεία ενανθρώπηση, ενώθηκε με τη θεία φύση, με αποτέλεσμα την κατά χάριν θέωσή της.

Ο Θεός Λόγος γενόμενος άνθρωπος, προσέλαβε πραγματικά την ανθρώπινη φύση στο θεανδρικό Του πρόσωπο, «ίνα τους υπό νόμον εξαγοράσει, ίνα την υιοθεσίαν απολαύομεν» (Γαλ.4,5). Η πρόσληψη αυτή προϋπέθετε τον καθολικό καθαρισμό της από τον ρίπο της αμαρτίας που

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Τα Χριστούγεννα μιας μοναχικής γυναίκας - Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, επίσκοπος Αχρίδος

Τα Χριστούγεννα μιας μοναχικής γυναίκας (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, επίσκοπος Αχρίδος)

Τα Χριστούγεννα της Ιωάννας.

«Παραπονιέσαι για τη μοναξιά στη μέση μεγάλης πόλης. Τόσος λαός γύρω σου κοχλάζει σαν μυρμηγκοφωλιά, και εσύ και πάλι αισθάνεσαι σαν στην έρημο. Στις μεγάλες γιορτές η κατάσταση είναι ανυπόφορη. Παντού πλημμυρίζει η χαρά, ενώ εσένα σε πιέζει η λύπη. Οι εορταστικές ημέρες των Χριστουγέννων και της Ανάστασης σου φαίνονται σαν κάποια άδεια δοχεία, τα οποία εσύ γεμίζεις με δάκρυα. Όταν αυτές οι άγιες γιορτές βρίσκονται μακριά πίσω ή μπροστά σου, αισθάνεσαι πιο ήρεμη. Αλλά όταν πλησιάσουν και έρθουν, η θλίψη και η ερημιά κυριεύουν την ψυχή σου.
Τί να σου κάνω; Θα σου διηγηθώ την ιστορία για τα Χριστούγεννα της Ιωάννας διότι ίσως σε ωφελήσει. Θα αφήσω όμως να σου διηγείται εκείνη όπως τα είχε διηγηθεί σε μένα.
 
«Σαράντα και κάτι χρόνια βλέπω εγώ αυτό τον κόσμο σαν γυναίκα. Ποτέ καμιά χαρά, εκτός από λίγη σαν παιδί στο σπίτι των γονέων μου. Αλλά μπροστά στον κόσμο δεν έδειχνα λυπημένη. Μπροστά στους ανθρώπους υποδυόμουν τη χαρούμενη, και στη μοναξιά έκλαιγα. Όλοι με θεωρούσαν ένα ευτυχισμένο πλάσμα, αφού ως τέτοια έδειχνα. Ακούω, όλοι γύρω μου παραπονούνται, και οι έγγαμοι και οι άγαμοι, και οι πλούσιοι και οι φτωχοί, όλοι. Και σκέφτομαι, γιατί κι εγώ να παραπονιέμαι στους

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Να πάρουμε τον Χριστό και να φύγουμε....

 Να πάρουμε τον Χριστό και να φύγουμε... 

 Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν ένας κόσμος δίχως Χριστιανούς, με αφορμή τη Συρία της μεγάλης δοκιμασίας όπου τα αδέλφια μας ή δίνουν την ομολογία του αίματος ή εξαναγκάζονται σε προσφυγιά (για να γίνουν με άλλον τρόπο μάρτυρες...).

Αλλά μετά λέω πως κόσμος χωρίς Χριστιανούς δεν μπορεί να υπάρξει καθώς η διαφοροποίηση είναι πως μειώνονται τα μέλη της στρατευομένης Εκκλησίας και αυξάνονται εκείνα της θριαμβεύουσας.
Και τί μ'αυτό;
Μήπως, μέσα από την θεία Ευχαριστία, δεν ανταμώνουμε, δεν ενωνόμαστε εμείς που είμαστε ορατοί (άρα στόχος των βαρβάρων εχθρών της πίστης μας) και οι κεκοιμημένοι που -αόρατα- γεύονται τις πρώτες χαρές του Παραδείσου;
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι ένας κόσμος χωρίς Χριστιανούς αλλά Αυτός ο Χριστός που -σαν αδικεμένο Έρωτα- καλούμαστε να Τον πάρουμε στους ώμους και να Τον πάμε μακριά από τις προσβολές. Και τούτο το "μακριά" είναι τόσο κοντά -τελικά- γιατί είναι η ίδια μας η ψυχή την ώρα που κλαίμε γι αυτούς που πονούν, την ώρα που αρνούμαστε να ξεχάσουμε τις ερημωμένες εκκλησιές, τους σπασμένους σταυρούς, τα ματωμένα μοναστήρια, τους δεσποτάδες που εξαφάνισαν, τις καλόγριες που άρπαξαν, τα παιδιά που φτερούγισαν με

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: ο Προφήτης της φιλανθρωπίας

π. Γεωργίου Φλορόφσκυ - Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: ο Προφήτης της φιλανθρωπίας

Ο Χρυσόστομος υπήρξε πολύ δυνατός ιεροκήρυκας. Υπεραγαπούσε το κήρυγμα και το θεωρούσε ως το κατ’ εξο­χήν καθήκον ενός χριστιανού κληρικού. Η ιεροσύνη είναι εξουσία, αλλ’ είναι εξουσία λόγου και πειθούς. Αυτό είναι το διακριτικό γνώρισμα της χριστιανικής αρχής.

Οι βασιλείς εξαναγκάζουν, οι κληρικοί πείθουν. Οι πρώτοι ενεργούν με διαταγές, οι δεύτεροι με προτροπές. Οι κληρικοί απευθύνονται στην ανθρώπινη ελευθερία, στην ανθρώπινη θέληση και ζητούν αποφάσεις. Όπως ο ίδιος ο Χρυσόστομος συνήθιζε να λέει, «είμαστε υποχρεωμένοι να επιτύχου­με τη σωτηρία των ανθρώπων με τον λόγο, την πραότητα και την προτροπή». Η όλη αξία της ανθρώπινης ζωής για τον Χρυσόστομο βρισκόταν στο ότι αυτή ήταν, και έπρεπε να είναι, μια ζωή εν ελευθερία, και γι’ αυτό μια ζωή χρήσιμη. Στα κηρύγματά του μιλούσε συνεχώς για την ελευθερία και την απόφαση. Η ελευθερία ήταν γι’ αυτόν μια εικόνα του Θεού στον άνθρωπο.

Ο Χριστός ήλθε, όπως ο Χρυσόστομος συνήθιζε να υπενθυμίζει, ακριβώς για να θεραπεύσει τη βούληση του ανθρώπου. Ο Θεός πάντοτε ενεργεί κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μη καταστρέφει την ελευθερία μας, Ο ίδιος ο Θεός ενεργεί διά κλήσεων και προτροπών, όχι καταπιεστικώς. Δείχνει την ευθεία οδό, καλεί και προσκαλεί, και προειδοποιεί για τους κινδύνους της κακίας, αλλά δεν εξαναγκάζει. Οι χριστιανοί κληρικοί πρέπει να ενεργούν κατά παρόμοιο τρόπο. Εξ ιδιοσυγκρασίας ο Χρυσόστομος ήταν μάλλον υπέρ των άμεσων και επαναστατικών λύσεων,οξύς και αυστηρός, αλλ’ ήταν πάντοτε κατά του εξαναγκασμού, ακόμα και στον αγώνα με τους αιρετικούς.

Απαγορεύεται στους Χριστιανούς, συνήθιζε να επαναλαμβάνει, να μετέρχονται βία, ακόμα και για αγαθούς σκοπούς. «Η πολεμική μας δεν κάνει τους ζωντανούς νεκρούς, αλλά μάλλον κάνει τους νεκρούς να ζήσουν, γιατί ασκείται με πνεύμα πραότητας και ταπεινοφροσύνης. Καταδιώκω με λόγια, όχι με έργα. Καταδιώκω την αίρεση, όχι τους αιρετικούς. Είναι δικό μου γνώρισμα το να καταδιώκομαι μάλλον, παρά να καταδιώκω. Έτσι ο Χριστός ήταν νικητής ως εσταυρωμένος και όχι ως σταυρωτής». Η δύναμη του Χριστιανισμού βρισκόταν, γι’ αυτόν, στην ταπείνωση και στην ανεκτικότητα, όχι στη δύναμη. Έπρεπε κανείς να είναι αυστηρός με τον εαυτό του και επιεικής προς τους άλλους.

Εν τούτοις, ο Χρυσόστομος δεν ήταν καθόλου ένας αισιόδοξος αισθηματίας. Η διάγνωσή του για την ανθρώπινη κατάσταση ήταν μαύρη κι άραχνη. Ζούσε σε μια εποχή που η Εκκλησία κατακλύσθηκε ξαφνικά άπα πλήθη κατ’ όνομα μόνον Χριστιανών. Είχε την εντύπωση ότι κήρυττε σε νεκρούς. Παρατηρούσε την έλλειψη φιλανθρωπίας και την επαναπαυόμενη αδικία και τις είδε σχεδόν μέσα σε μια αποκαλυπτική προοπτική: «Κατεσβέσαμεν τον ζήλον και το σώμα του Χριστού είναι νεκρόν». 

Είχε την εντύπωση ότι μιλούσε σε ανθρώπους για τους οποίους ο Χριστιανισμός ήταν μόνον ένας συμβατικός συρμός, ένας κενός τύπος, μια επιτήδευση και τίποτα περισσότερο: «Μέσα στις χιλιάδες μπορεί κανείς δύσκολα να βρει περισσότερους από εκατό που έχουν σωθεί, και ακόμα και γι’ αυτό αμφιβάλλω». Ένοιωθε μάλλον στενοχώρια για τον μεγάλο αριθμό των κατ’ όνομα μόνον Χριστιανών, που τους θεωρούσε «μια επί πλέον τροφή για το πυρ».

Η ευημερία ήταν γι’ αυτόν ένας κίνδυνος, το χειρότερο είδος διωγμού, χειρότερο κι από ένα φανερό διωγμό. Κανείς δεν βλέπει κινδύνους. Η ευημερία εκτρέφει την αδιαφορία. Οι άνθρωποι πέφτουν στον ύπνο και ο διάβολος σκοτώνει τους υπνώττοντας. Ο Χρυσόστομος ανησυχούσε ιδιαίτερα για το φανερό και αυθαίρετο χαμήλωμα των αξιολογικών κριτηρίων και των απαιτήσεων, που παρατηρείτε ακόμα και μεταξύ του κλήρου. Το άλας έχανε την ολιστική του δύναμη. Αντέδρασε σ’ αυτό όχι μόνο με λόγους αποδοκιμασίας και επιπλήξεως, αλλά και με έργα φιλανθρωπίας και αγάπης. Αγωνιζόταν απεγνωσμένα για την ανανέωση της κοινωνίας, για τη θεραπεία των κοινωνικών κακών.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Κήρυγμα- Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα

Κήρυγμα- Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα

π. Συμεών Κραγιόπουλος: "Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα "

Ένα μεγάλο λάθος των χριστιανών

Ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου. Δεν μπορούσε να γίνει άνθρωπος, ας πούμε, χωρίς τους ανθρώπους. Aλλά και δεν μπορούσε να είναι Θεάνθρωπος παρά εκ Πνεύματος Αγίου. Γεννήθηκε ο Κύριος ως άνθρωπος και γιορτάζουμε τη Γέννησή του αυτές τις ημέρες.

Πλην όμως πρέπει να έχουμε υπόψιν μας ότι όλα βέβαια γίνονται για μας τους ανθρώπους, σ' όλα έχουμε συμμετοχή οι άνθρωποι ως άνθρωποι, αλλά όλα όμως γίνονται διά του Πνεύματος του Αγίου.

Όσο και αν από την ανθρώπινη πλευρά ετοιμασθούμε, προσέξουμε, εργασθούμε, κοπιάσουμε, προσφέρουμε τα πάντα, δεν θα είναι τίποτε αυτό, εάν δεν έρθει το Άγιο Πνεύμα, εάν δεν εργασθεί το Άγιο Πνεύμα, εάν δεν ενεργήσει το Άγιο πνεύμα. Κάνουμε λάθος μεγάλο, όταν ως χριστιανοί δεν λαμβάνουμε υπόψιν αυτή την αλήθεια πάντοτε και ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες, ότι το Άγιο πνεύμα είναι εκείνο που ενεργεί τα πάντα. Αυτό δεν το λαμβάνουμε υπόψιν.

Όχι μόνο οι συνηθισμένοι χριστιανοί κάνουν πολλά πράγματα αυτές τις ημέρες λόγω των εορτών, όμως εντελώς από την ανθρώπινη πλευρά, αλλά και οι καλοί χριστιανοί, εκείνοι δηλαδή που υποτίθεται ότι έχουν μιά κάποια γνώση, εκείνοι που υποτίθεται ότι κάνουν πνευματικό αγώνα, εκείνοι που υποτίθεται ότι πιστεύουν και ζουν δια πίστεως, μένουν σ' αυτό που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Και στο σπίτι που είναι και στο ναό όταν έρθουν, απλώς προσπαθούν ανθρωπίνως να συμμετάσχουν στο μυστήριο του Θεού.

Φυσικά ο άνθρωπος τι μπορεί να κάνει;

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Προφητείες των λαών για τη γέννηση του Χριστού!

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ
ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΛΥΤΡΩΤΟΥ

Λεωνίδου Ι Φιλιππίδου (+)

Καθηγητού και Πρυτάνεως του Πανεπιστημίου Αθηνών

Απόσπασμα από το βιβλίο του: Ιστορία της εποχής της Κ. Διαθήκης εξ απόψεως παγκοσμίου και πανθρησκειακής

"και αυτόν θα αναμένουν όλα τα Έθνη" Γεν. 49, 10
"στο όνομά Του θα ελπίζουν οι λαοί" Ησ. 42, 4
1. Το θέμα

Η παγκόσμια προσδοκία ενανθρώπησης του Αναζητούμενου και Νοσταλγούμενου Ενός Υψίστου Θεού, του μόνου πραγματικού Θεού, ως η μόνη που απομένει, και γι αυτό ελπίζεται, λύση του παναθρώπινου δράματος του χωρισμού Θεού και ανθρώπου.

1. – Στην Ιστορία των θρησκευμάτων, δηλ. στην θρησκειακή ιστορία όλης της ανθρωπότητας η θεανθρώπινη προσδοκία, προσδοκία παγκόσμια, προβάλλει ως αναγκαία και λογική συνέπεια της αδυναμίας του ανθρώπου να γνωρίσει τον Ένα Θεό του, τον Αναζητούμενο δια μέσου των αιώνων, και αν ενωθεί με Αυτόν, δηλ. να λυτρωθεί.................
2. – Απ’ αυτό διαμορφώθηκε σιγά σιγά στη συνείδηση της ανθρωπότηταςη προσδοκία της καθόδου στη γη του Θεού με τη μορφή ανθρώπου,και της επανόδου μέσω Αυτού, της χρυσής εποχής της αρχικής παραδείσιας κατάστασης, προσδοκία η οποία από τον ε’ π.Χ. αιώνα προβάλλει σαφής σε παγκόσμια έκταση, ως παγκόσμια θεανθρώπινη προσδοκία.

"Δεν υπήρχε λαός που δεν είχε τέτοια προσδοκία"[vii], εύστοχα δε η προσδοκία αυτή χαρακτηρίζεται ως "η μη συνειδητή νοσταλγία της ανθρώπινης ψυχής προς τον Χριστό"[viii]...........

4. – Στη συνέχεια εξετάζουμε πρώτα τις μαρτυρημένες εκδηλώσεις της θεανθρώπινης προσδοκίας πολυθεϊστικών λαών. Μετά δε από αυτές, εξετάζουμε την θεανθρώπινη προσδοκία του

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Βίος Αγίου Στεφάνου του Πρωτομάρτυρα και Αρχιδιακόνου.

Βίος Αγίου Στεφάνου του Πρωτομάρτυρα και Αρχιδιακόνου
Ο Άγιος Στέφανος ο Πρωτομάρτυρας και Αρχιδιάκονος εορτάζει στις 27 Δεκεμβρίου.

Άγιος Στέφανος, ο Πρωτομάρτυρας του Χριστού, που τιμά η Εκκλησία μας στις 27 Δεκεμβρίου, είναι μια μεγάλη και ηρωική μορφή του Χριστιανικού Μαρτυρολογίου.
Είναι ο πρώτος από τους Επτά Διακόνους, ο αρχιδιάκονος, που διάλεξε ο πιστός λαός των Ιεροσολύμων για να προσφέρει, μαζί με τους άλλους, τις υπηρεσίες. του στα
κοινά συσσίτια, στις καλούμενες τράπεζες αγάπης των Πρώτων Χριστιανών.
Το ζήτημα για την εκλογή Διακόνων στην Πρωτοχριστιανική Εκκλησία προέκυψε όταν μερικοί Ελληνιστές Ιουδαίοι, δηλαδή ελληνόφωνοι Εβραίοι της διασποράς,
διατύπωσαν παράπονα για άνιση μεταχείριση.
Παραπονιόνταν συγκεκριμένα, εκείνοι, ότι στην καθημερινή διανομή των τροφών που γινόταν μεταξύ των Πρώτων Χριστιανών παραβλέπονταν οι ανάγκες των χηρών
και των ορφανών, των Ελληνιστών Εβραίων.

Ποιος είναι ο Στέφανος
Ας σταθούμε όμως τώρα με ιδιαίτερη προσοχή στο γενναίο αυτό στρατιώτη του Χριστού που ονομάζεται Στέφανος. Ας δούμε αυτόν το σεμνό νέο, τον ενάρετο άντρα
με τη φλογερή πίστη που σήκωσε για την αγάπη του Κυρίου το δικό του σταυρό και έγινε

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Χριστούγεννα

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ (1898)
Μου εφάνη πως δεν έκαμα Χριστούγεννα εκείνο το έτος. Ήμουν όλην την ημέραν κατηφής και λυπημένος. — Ακούς εκεί; Με τον ήλιον να σημάνουν αι εκκλησίαι; ημέρα πλέον;
Κατά το έθος, εκοιμήθην ενωρίς, την παραμονήν, και περί την δευτέραν ώραν, μετά τα μεσάνυκτα, εγερθείς, ανέμενα ν' ακούσω τον κώδωνα του γειτονικού μου ναού των Ταξιαρχών εις τους Αέρηδες — ένα γλυκύτατον, αργυρόηχον κώδωνα. Ενεδύθην, ητοιμάσθην, και ανέμενα. Και ήμουν όλος χαρά, αναλογιζόμενος την ιεράν, την θείαν, την ανεκλάλητον απόλαυσιν: «Όρθρου βαθέος. Οι πολυέλαιοι κατάφωτοι. — Το φως αναδίδει ιδιαιτέραν λάμψιν καιόμενον την νύκτα. Ο ναός απαστράπτων. Οι πιστοί συνηγμένοι πανηγυρικώς — Χριστός Γεννάται! — Οι ψάλται υπό ιδιαιτέρου ενθουσιασμού κατεχόμενοι. — Δεύτε ίδωμεν πιστοί. — Ο αχώρητος παντί — ήχοι καθ' εκάστην αδόμενοι εν ταις μοναίς, και σπανιώτατα ακουόμενοι εν τω κόσμω. — Παν σπάνιον επιθυμητόν. — Και να συρίζη ίσως ο βορράς. — Και να είνε σκοτία έξω. Και να πίπτη χιών. — Δόξα εν υψίστοις θεώ. — Ανατολή Ανατολών. — Επί γης ειρήνη. — Οποία ουράνιος απόλαυσις!
Και όμως η ώρα παρήρχετο χωρίς ν' ακούσω τον κώδωνα του γειτονικού μου ναού, ένα γλυκύλαλον, ένα αργυρόηχον κώδωνα. Είδον από του παραθύρου. Το άστρον της ανατολής, έκλαμπρον, μέγα, ο αστέρας, έφεγγε, καταυγάζων τον ουρανόν. Εχάραζε πλέον — μου εφάνη. — Εγεννήθη ο Χριστός. Ηκροαζόμην. Ούτε κώδων, ούτε ήχος. Η πόλις εκοιμάτο ως να μη εξημέρωνε χαράς ημέρα. Είχε χιονίσει προ δύο ημερών και ήδη προμηνύεται ημέρα ευήλιος. Αίθρία εν ουρανώ. Πώς λάμπει ο αστέρας, το άστρον της ανατολής! Προς στιγμήν μου εφάνη ότι είδον και τους τρεις μάγους, τρεις εφίππους Χαλδαίους με τα βασιλικά στέμματα, με τα σκήπτρα και τα δώρα, ελαύνοντας δρόμω εξ Ανατολών. Από την Ακρόπολιν τάχα. Είποντο του αστέρος. Ήσαν τρία μεγάλα νέφη, άτινα κατεδίωκεν ο απηλιώτης.
Είχον ακόμη ελπίδας. Ανεμέτρουν ακόμη τα επίλοιπα της χαράς. Μετά την θείαν λειτουργίαν θα είνε νύκτα ακόμα, έλεγα. Τότε θα χαράζη. Οι φούρνοι θα είνε ανοικτοί, θα έχουν έτοιμον την λιπαράν και γλυκείαν μπογάτσαν. Θα
έχουν λουκουμάδες. Πρόγευμα εωθινόν εν τω οίκω. Ανάπαυσις κατόπιν ψυχική και σωματική. Οποία τρυφή!

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

«Εποίησε Λύτρωσιν τω Λαώ Αυτού»

«ΕΠΟΙΗΣΕ ΛΥΤΡΩΣΙΝ ΤΩ ΛΑΩ ΑΥΤΟΥ»
(Λουκ.1,68)
 ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ
Θεολόγου - Καθηγητού
 Η έλευση του Κυρίου μας Ιησού στον κόσμο αποτελεί μια από τις λιγοστές ανάπαυλες χαράς που δοκίμασε το ταλαίπωρο ανθρώπινο γένος στο διάβα της ιστορίας του. Αυτή είναι αποτυπωμένη στον αγγελικό άγγελμα της Γεννήσεως στους απλοϊκούς ποιμένες της Βηθλεέμ: «ιδού ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαώ, ότι ετέχθη υμίν σήμερον σωτήρ, ος εστι Χριστός Κύριος» (Λουκ.2,12). Το ίδιο αποτυπωμένη είναι και στη θεσπέσια χριστουγεννιάτικη υμνολογία της Εκκλησίας μας: «Ευφραίνεστε δίκαιοι, ουρανοί αγαλλιάσθε, σκιρτήσατε τα όρη Χριστού γεννηθέντος» (1ο τροπ. των αίνων). Κι’ αυτό διότι ο απόλυτα αγαθός Θεός της αγάπης και του ελέους δεν άφησε το πλάσμα Του αιώνια καταδικασμένο στην επήρεια του κακού και στη φθορά της αμαρτίας, αλλά έστειλε το μονάκριβο Υιό Του, να λυτρώσει το ανθρώπινο γένος, κατατροπώνοντας τον αντίδικό Του διάβολο, εφευρέτη του κακού και πηγή κάθε δυστυχίας.

     Ο σαρκωμένος Θεός ήρθε σε ένα άκρως αφιλόξενο περιβάλλον. Ο κόσμος της πτώσεως, της αμαρτίας και της ασύλληπτης φθοράς είχε αλλοτριωθεί σε σημείο τέτοιο ώστε ένοιωθε βολικά στη φυλακή των παθών του, στο δεσμωτήριο της δυστυχίας του και δεν επιθυμούσε τη λύτρωση από αυτά. Το αρχέγονο κακό, το οποίο εισήλθε στον κόσμο από το διάβολο, με αποκλειστική ευθύνη του ανθρώπου, είχε μεταλλάξει το επίγειο παραδείσιο περιβάλλον σε πραγματικό κολαστήριο, ανάξιο να φιλοξενεί θεοειδείς ανθρώπινες υπάρξεις, εικόνες του Τριαδικού Θεού. Η καταγραμμένη ιστορία είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας της διαχρονικής ανθρώπινης κακοδαιμονίας από το απώτερο παρελθόν ως τα σήμερα. Πως αλλιώς θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε την έσχατη άρνηση του ξεπεσμένου κόσμου να δεχτεί το Λυτρωτή του; Μόνο ως ακραία σχιζοφρενική κατάσταση και τάση αυτοκαταστροφής!

      Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο για να άρει από αυτόν όλη αυτή την κακοδαιμονία, να καταλύσει τα έργα του διαβόλου, και να θεραπεύσει το ανθρώπινο γένος από το κακό και τη δυστυχία που γεννά η αμαρτία.

      Μεγάλοι στοχαστές κατά καιρούς έθεσαν το μεγάλο ερώτημα: αν δεν ερχόταν ο Χριστός στον κόσμο, ποια θα ήταν η κατοπινή του κατάσταση ως τα σήμερα. Η απάντηση είναι σαφής και κατηγορηματική: Αν θα είχε επιβιώσει το ανθρώπινο γένος από την ηθική σαπίλα του, η κατάσταση θα ήταν τραγική και απάνθρωπη! Δεν είναι υπερβολική η διαπίστωση του μεγάλου Γάλλου ανθρωπιστή Σατωβριάνδου ότι αν ο Χριστός ερχόταν λίγα χρόνια αργότερα θα έβρισκε το πτώμα της ανθρωπότητας!

     Θέλουμε να τονίσουμε ιδιαίτερα την αναγκαιότητα της ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου, διότι υπάρχει και το παράδοξο φαινόμενο να υποστηρίζεται από ορισμένους πολέμιους του Χριστού, ότι η παρουσία Του στον κόσμο όχι μόνο δεν είχε θετική επίδραση, αλλά το αντίθετο: συσσώρευσε κακά και ότι η διαχρονική κακοδαιμονία οφείλεται στο Χριστιανισμό! Πρόκειται αναμφίβολα για τερατώδες ψέμα και απόλυτη διαστροφή της ιστορικής πραγματικότητας!

     Κύριο γνώρισμα της αμαρτίας είναι η πλάνη και το ψεύδος. Ο προχριστιανικός κόσμος ήταν βυθισμένος σε απίστευτο κυκεώνα «εσκοτισμένης πλάνης». Ο πτωτικός άνθρωπος δε μπορούσε να στοχαστεί σύμφωνα με τις θεόσδοτες δυνατότητές του, αλλά παράπαιε ανάμεσα στο παράλογο, το μυστήριο και τη δεισιδαιμονία. Ο σαρκωμένος Λόγος είναι «το φως το αληθινόν, ό φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον» (Ιωάν.1,9). Έφερε την αλήθεια στον κόσμο. Περιθωριοποίησε τις τερατώδεις διδασκαλίες και σοφιστείες, οι οποίες κρατούσαν τους ανθρώπους σε μια απελπιστική πνευματική κατάπτωση. Φανέρωσε τις παράλογες  θρησκευτικές πίστεις σε  αλλόκοτες και μισάνθρωπες θεότητες, ως καταστροφικές για τον άνθρωπο. Στο εξής κάθε ιδέα, φιλοσοφία, ή θρησκεία θα έχει ως μέτρο σύγκρισης τη θεία διδασκαλία του Θεανθρώπου Χριστού! 

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Αγία Νύχτα - Η σημασία της για την Ορθοδοξία μας και τούς Ποιητές μας

ΑΓΙΑ ΝΥΧΤΑ.Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΜΑΣ.

Μέσα σε ατμόσφαιρα χαράς και αγαλλιάσεως πανηγυρίζει η Εκκλησία μας κάθε χρόνο τη Γέννηση του Χριστού και ψάλλει ωραίους ύμνους προς τον ενανθρωπήσαντα και αναπλάσαντα την φθαρμένη ανθρώπινη φύση Θεό. Η ορθόδοξη υμνογραφία και η θεολογία εξαίρουν την μεγάλη ανθρωπολογική σημασία της θείας ενσαρκώσεως: από την απελπιστική φθορά και από το χάος του καταστροφικού μίσους σώζει τον άνθρωπο η αγάπη του Θεού που παίρνει σάρκα και οστά μέσα στην ιστορία διά του προσώπου του Ιησού Χριστού· κι όχι μόνο τον λυτρώνει από την σίγουρη καταστροφή, αλλά και τον οδηγεί στο «αρχαίον κάλλος», τον θεώνει, κατά την γνωστή πατερική ορολογία Αυτό που δεν θα μπορούσε ποτέ να πετύχει ο άνθρωπος ένεκα της υποδουλώσεώς του στην δαιμονική δύναμη της φθοράς και της αμαρτίας, προσφέρεται από τον γεννηθέντα εκ Πνεύματος αγίου και εκ της Παρθένου Μαρίας. Ακριβώς δε η εκ Πνεύματος αγίου προέλευση του Σωτήρα δείχνει με τρόπο εύγλωττο ότι η σωτηρία δεν ήταν δυνατό να προέλθει από τα χαλάσματα και τα συντρίμμια της αναπόφευκτα καταδικασμένης σε θάνατο ανθρωπότητας, αλλά από τον ουρανό, από το Πνεύμα του Θεού, από την πηγή της ζωής.

«Διέλθωμεν δη έως Βηθλεέμ και ίδωμεν το ρήμα τούτο το γεγονός, ο ο Κύριος εγνώρισεν ημίν» Λκ. 2, 15
Τι συνέβη εκείνη την νύχτα στην Βηθλεέμ; 

Πράγματι είναι μεγάλο και φρικτό το μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού· μυστήριο απερίγραπτο στη μεγαλειότητά του και ανερμήνευτο ως προς το μυστικό βάθος του. «Θεός εφανερώθη εν σαρκί…» (Α΄ Τιμ. γ΄ 16)!
 

Σήμερα εκπληρώνονται όλων των δικαίων και προφητών οι προσευχές και δεήσεις για τη δική μας σωτηρία και ανάπλαση. Σήμερα «η οικονομία του πληρώματος των καιρών» (Εφεσ. α΄ 10) ολοκληρώνεται και το λύτρο με το οποίο λύθηκε η δική μας αιχμαλωσία αποκαλύπτεται. «Ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν», και «εωράκαμεν αυτόν τοις οφθαλμοίς ημών και αι χείρες ημών εψηλάφησαν» (Ιω. α΄ 14, Α΄ Ιω. α΄ 1-2). Το «μυστήριον που κρυμμένο για αιώνες και γενιές ολόκληρες…, δεν είναι άλλο παρά ο Χριστός, που βρίσκεται ανάμεσά σας και αποτελεί την ελπίδα της συμμετοχής σας στη μελλοντική δόξα» (Κολ. α’ 26-27), αποκαλύπτεται με τη θεία ενανθρώπηση, και φως άπλετο διαχέεται στις προαιώνιες βουλές του Θεού μας. Το «απ’ αιώνος απόκρυφον και αγγέλοις άγνωστον μυστήριον» φανερώνεται και οι δύο κόσμοι που προηγουμένως ήταν χωρισμένοι συνενώνονται και συνδοξολογούν. «Τα αρχαία παρήλθεν, φωνάζει ο Παύλος, ιδού γέγονε καινά τα πάντα» (Β’ Κορ. ε΄ 17). Γι’ αυτό, με ευφροσύνη η Εκκλησία μας υμνολογεί: «καινούς αντί παλαιών, αντί φθαρτών δε αφθάρτους» μας μεταποίησε η κατάβαση και συγκατάβαση του Σωτήρα μας Θεού.
Ταπεινά ήλθε ο Θεός...αθόρυβα ήλθε ο Βασιλεύς των Ουρανών..ο ποιητής των όλων!
Εκείνο το βράδυ δεν υπήρχε κατάλυμα και οι πόρτες ήταν κλειστές.Ενας σταύλος η σπήλαιο έγιναν ο ιερός χώρος της γέννησης του Θεανθρώπου. 

Οι ποιητές μας και οι υμνωδοί ,εμπνευσμένοι απο το Θείο γεγονός έγραψαν ποιήματα για τον Θείο βρέφος.

Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,
και το κορμί μου, φάτνη ταπεινή,
βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός.
Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός.( Κωστής
Παλαμάς)
Σήμερα, «αυτός ο οποίος ήταν Θεός, τα απαρνήθηκε όλα, πήρε μορφή δούλου και έγινε άνθρωπος» (Φιλιπ. β΄ 6-7). Να τι λέει σχετικά ο μεγάλος φωστήρας της Εκκλησίας μας, ο ιερός Χρυσόστομος: «Άνθρωπος έγινε ο Θεός και Θεός ο άνθρωπος· ο άνω κάτω για οικονομία, και ο κάτω άνω για φιλανθρωπία· Θεός ήλθε στη γη και ο άνθρωπος ανέβηκε στον ουρανό, και όλα έγιναν ένα· έγινε ένα γένος Θεού και ανθρώπων», γι’ αυτό και δικαία ο Παύλος φωνάζει «του γαρ (Θεού) και γένος εσμέν» (Πράξ. ιζ’ 28).
Γεώργιος
Δροσίνης
ΝΥΧΤΑ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ
Μέσα μας γίνεται η Γέννηση.
Έξω στέκει το σχήμα της –
Μας φανερώνεται… Μυστήριο παράξενο και παράδοξο αντικρίζω.
Βοσκών φωνές φτάνουν στ’ αυτιά μου. Δεν παίζουν σήμερα με τις φλογέρες τους κάποιον τυχαίο σκοπό. Τα χείλη τους ψάλλουν ύμνο ουράνιο.

Οι άγγελοι υμνολογούν, οι αρχάγγελοι ανυμνούν, ψάλλουν τα Χερουβείμ και δοξολογούν τα Σεραφείμ. Πανηγυρίζουν όλοι, βλέποντας το Θεό στη γη και τον άνθρωπο στους ουρανούς.
Σήμερα ή Βηθλεέμ μιμήθηκε τον ουρανό: Αντί γι’ αστέρια, δέχτηκε τους αγγέλους” αντί για ήλιο, δέχτηκε τον Ήλιο της δικαιοσύνης. Και μη ζητάς να μάθεις το πώς. Γιατί όπου θέλει ό Θεός, ανατρέπονται οι φυσικοί νόμοι. Εκείνος λοιπόν το θέλησε. Και το έκανε. Κατέβηκε στη γη κι έσωσε τον άνθρωπο. Όλα συνεργάστηκαν μαζί Του γι’ αυτόν το σκοπό.Ο Ιωαννης ο Χρυσόστομος υμνεί και εκείνος με την σειρά του την ενανθρώπηση του Θείου λόγου.  «Ἕνας Θεός»Κωστής Παλαμάς
Ὦ, μέσα μου γεννιέται ἕνας Θεὸς
καὶ τὸ κορμί μου γίνεται ναός,
δὲν εἶναι ὡς πρῶτα φάτνη ταπεινὴ
μέσα μου λάμπουν ξάστεροι οὐρανοί,
τὸ μέτωπό μου λάμπει σὰν ἀστέρι…
Φέρτε μου, Μάγοι – θεία βουλή τὸ γράφει
τὰ σμύρνα τῆς ἐλπίδας, τὸ λιβάνι
τῆς πίστης, τῆς ἀγάπης τὸ χρυσάφι!.
 

Η Άγια Νύχτα, είναι σύμβολο κατατεθέν των Χριστουγέννων και ίσως το διασημότερο εορταστικό τραγούδι παγκοσμίως.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Είς τήν Χριστού Γέννησιν - Ιωάννης Χρυσόστομος

ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ  

ΕΙΣ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ

Ὁ τῆς δικαιοσύνης ἀνέτειλε σήμερον ἥλιος, καὶ τὸν πρὶν ἀνατέλλοντα ἐκάλυψεν· ἐλυτρώθην  τοῦ σκότους, καὶ οὐ φέρω τὰς ἀκτῖνας· ἐτέχθη μοι πάλιν τὸ φῶς, καὶ ἀμαυροῦμαι τῷ φόβῳ· τὸν τόκον ἀγάλλομαι, καὶ τὸν τρόπον ταράττομαι· νέαν   πηγὴν   προϊοῦσαν  ὁρῶ,  καὶ  ἀρχαίαν   πληγὴν   φεύγουσαν·  βρέφος  εἶδον τικτόμενον,   καὶ   οὐρανὸν   κλινόμενον   εἰς   τὴν   τούτου   προσκύνησιν·  μητέρα τίκτουσαν,  καὶ  μήτραν  μὴ  ἀνοίγουσαν·  παιδίον   τὴν  ἰδίαν  σφραγίζον  κύησιν· γεννήτορα ἄνανδρον, καὶ υἱὸν ἀπάτορα· σωτῆρα τικτόμενον, καὶ ἀστέρα κτιζόμενον· σπαργανούμενον  νήπιον,  καὶ  βαστάζων  τὴν  ἄπειρον·  φάτνην  ἐκτυπουμένην  εἰς θρόνον  ἐπουράνιον,  καὶ  κτήνη  ἀπεικάζοντα  χερουβικὴν  παράστασιν· φωστῆρα φαινόμενον, καὶ τὸ θαῦμα φθεγγόμενον· ἀγγέλους προαναγγέλλοντας, καὶ ποιμένας προφητεύοντας· μάγους θεολογοῦντας, καὶ ἱερεῖς θεομαχοῦντας· Ἡρώδην πίπτοντα, καὶ θάνατον θρηνούμενον· τὸν Ἀδὰμ λυόμενον, τὴν Εὔαν χαίρουσαν, καὶ τὸν ὄφιν πενθοῦντα· αἰχμαλώτους  ἐν ἀφέσει γενομένους, καὶ τυράννους ἐν κολάσει· βρέφος γαλουχούμενον,  καὶ τρέφοντα  τὴν τρέφουσαν· χερσὶ περιφερόμενον, καὶ φέροντα τὴν  φέρουσαν·  τὴν  κτίσιν  ἐπιγνοῦσαν,  καὶ  τὴν  φύσιν  δειλιῶσαν.  Ὅθεν  κἀγὼ ἐξίσταμαι τῷ θαύματι, τρέμων τὸ μυστήριον. Θαῤῥήσω τῷ Γαβριὴλ, καὶ φυγαδεύω μου τὸν φόβον.

Τὰ πρὸς Μαρίαν ῥήματα, ἑρμηνεύοντα θαύματα. Ποῖα ταῦτα; Καί φησι· Χαῖρε,κεχαριτωμένη, οὐρανίου στάχυος ἀθέριστος ἄρουρα· χαῖρε, κεχαριτωμένη, ἀληθινῆς ἀμπέλου ἀψευδὴς μήτηρ παρθένος· χαῖρε, κεχαριτωμένη, ἀτρέπτου θεότητος σαγήνη ἀδιάπτωτος· χαῖρε, κεχαριτωμένη, τῆς ἀχωρήτου φύσεως χωρίον εὐρύχωρον· χαῖρε, κεχαριτωμένη, τοῦ χηρεύοντος κόσμου νυμφίε, τόκε ἀμίαντε· χαῖρε, κεχαριτωμένη, ἡ τῇ κτίσει ὑφάνασα ἀχειρόπλοκον  στέφανον·  χαῖρε, κεχαριτωμένη,  πυρὸς ἅγιον οἰκητήριον, χαῖρε, κεχαριτωμένη, ἡ τῆς φυγάδος οἰκουμένης ἐπάνοδος· χαῖρε, κεχαριτωμένη,  τῆς  λιμωττούσης  κτίσεως  ταμιεῖον  ἀδαπάνητον·  χαῖρε, κεχαριτωμένη,  ἡ  χάρις  ἡ  ἀπέραντος  τῆς  ἁγίας  παρθένου·  χαῖρε,  κεχαριτωμένη, πολλῶν    ἀρετῶν   κεκοσμημένη   λαμπαδηφόρε,   τὸ   ἄσβεστον   καὶ   τοῦ   ἡλίου λαμπρότερον  φῶς· χαῖρε, κεχαριτωμένη,  τοῦ νοητοῦ ἀγκίστρου τὸ δέλεαρ· χαῖρε, κεχαριτωμένη, νοερὰ τῆς δόξης κιβωτέ· χαῖρε, κεχαριτωμένη, ἡ στάμνος ἡ χρυσῆ, ἡ τὸ οὐράνιον ἔχουσα μάννα· χαῖρε, κεχαριτωμένη, ἡ τὴν γλυκεῖαν πόσιν τῆς ἀεννάου πηγῆς τοὺς διψῶντας  ἐμπλήσασα· χαῖρε, κεχαριτωμένη, ἡ νοερὰ θάλασσα, καὶ τὸν οὐράνιον ἔχουσα μαργαρίτην Χριστόν· χαῖρε, κεχαριτωμένη, ὁ λαμπρὸς οὐρανὸς, ἡ τὸν ἀχώρητον  ἐν οὐρανοῖς ἐν ἑαυτῇ ἔχουσα Θεὸν ἀχώρητον  καὶ ἀστενοχώρητον· χαῖρε  κεχαριτωμένη,  στυλοειδὴς  νεφέλη,  ἡ  τὸν  Θεὸν ἔχουσα τὸν  ἐν  τῇ  ἐρήμῳ καθοδηγήσαντα τὸν Ἰσραήλ.

Τί εἴπω καὶ τί λαλήσω; πῶς μακαρίζω τὴν ὁλόῤῥιζον δόξαν; Ὅτι, χωρὶς Θεοῦ μόνου, πάντων ἀνωτέρα ὑπάρχεις. Ἡ δὲ ἐπὶ τῷ λόγῳ διεταράχθη, καὶ τῷ βλέμματι φεύγουσα, τῷ σώματι ἵσταται, σταυροτύπῳ ἱστορίᾳ τυποῦσα τὴν θέαν, ἀμφιβόλοις δὲ προπαρίστατο τῷ ἀγγέλῳ, μήτε φυγεῖν τολμῶσα, μήτε ἵστασθαι θαῤῥοῦσα. Ὁρῶσα τὸν ἀσώματον ἱστάμενον ὡς ἄνθρωπον, παραμένειν ᾐδεῖτο, τιμῶσα τὴν παρθενίαν· ἐρωτᾷν  οὐκ  ἐτόλμα  τὸν  ἀνόμοιον.  Καὶ ἦν  τὸ  φόβῳ  ἔσοπτρον  τῆς  παρθένου προελθοῦσα τὸ πρόσωπον, λέγουσα ἐν ἑαυτῇ, Ποταπὸς εἴη ὁ ἀσπασμὸς οὗτος; ἢ τίς ὁ ἀσπασάμενός   με;   Ὑπεραστράπτει  ἥλιον,   καὶ   πηλῷ   διαλέγεται·   ἐξ   οὐρανοῦ κατέδραμε, καὶ κόρην ἀσπάζεται· οὐ περιβέβληται σῶμα, καὶ γυναικὶ παρίσταται, ὡς ποσὶ ταῖς πτέρυξι περιπατῶν  ἐπὶ τῆς γῆς. Τί ζητεῖ πρὸς τὴν ἐκ γῆς; ἄγγελός  μοι φαίνεται, καὶ ὡς ἄνθρωπος φθέγγεται· ἐξ ἀσωμάτων ἁγίων φωνή μοι προβάλλεται· φωστῆρος  φωτεινότερον  κεκαλλώπισται  πρόσωπον·  χιτῶνα  προβέβληται· νεανίσκον ὁρῶ σάρκα μὴ περικείμενον, πατοῦντα τὸ ἔδαφος, καὶ ἴχνος μὴ ζωγραφοῦντα·  γλῶσσαν  μὴ  κεκτημένον,  καὶ  τὸ  Χαῖρέ μοι  κεκραγότα·  χείλη  μὴ σαλεύοντα, καὶ χαίρειν  μοι προφητεύοντα.  Οὐκ οἶδα τί λογίσωμαι τὴν ἔμφρικτον ὀπτασίαν. Εἰ τὸν πεμφθέντα  οὐ νοῶ, πῶς γνώσομαι τὸν πέμψαντα;  εἰ ὁ μηνύων φοβερὸς, ὁ μηνυθεὶς φοβερώτερος· εἰ οὕτως ἀπαστράπτων ἐμαύρωσέ μου τὸν νοῦν, ποίῳ σώματι κρύψω δικαιοσύνης τὸν ἥλιον; εἰ τὸ κτίσμα θροεῖ με, πῶς ἐνέγκω τὸν κτίσαντα;  εἰ  τὸν  δοῦλον  ἐπτόημαι,  τὸν  ∆εσπότην  πῶς  τέξομαι;  Εἶπε δὲ  αὐτῇ  ὁ ἄγγελος· Μὴ φοβοῦ, Μαριάμ.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>