Ο άγιος Νικόδημος για τον θεσμό της Οικουμενικής Συνόδου και η σημασία της για την ζωή της Εκκλησίας

Θα θέλαμε, με το παρόν απόσπασμα από το Πηδάλιο του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη, να προβληματιστούμε στο θέμα του Οικουμενισμού, ο οποίος στο όνομα της δήθεν «αγάπης» και «ενότητας» επιδιώκει να συνενώσει ουσιαστικά όλες τις αιρέσεις με την Εκκλησία του Χριστού. Οι αιρέσεις αυτές δεν είναι νέες αλλά αρχαίες και καταδικασμένες ήδη από Οικουμενικές αλλά και τοπικές συνόδους. Για αυτό το τελευταίο, θα κάνουμε λόγο σε άλλο άρθρο, του Θεού θέλοντος. Ας δούμε το απόσπασμα του αγίου και ας αναλογιστούμε τα λόγια της Αγίας Γραφής: «Μη μετακίνει όρια αρχαία, τα οποία έθεσαν οι πατέρες σου» (Παροιμίες, ΚΒ 28).

«Οικουμενική Σύνοδος εστίν η δια προσταγής Βασιλικής συναχθείσα, η περί πίστεως όρον δογματικόν εκθεμένη, η ευσεβή, και ορθόδοξα, και σύμφωνα ταις Αγίαις Γραφαίς, η ταις προλαβούσαις Οικουμενικαίς διορίζουσα, ην η συμφωνία απάντων των της Καθολικής Εκκλησίας Πατριαρχών και Αρχιερέων απεδέξατο, είτε δια αυτοπροσώπου παρουσίας, είτε δια τοποτηρητών ή και τούτων απόντων, δια γραμμάτων και υπογραφών αυτών». Πάσα λοιπόν Οικουμενική σύνοδος η τα χαρακτηριστικά ταύτα ιδιωμάτων έχουσα, αύτη εστίν η αγία και Καθολική (πλήρη) Εκκλησία, εις την οποίαν εν τω Συμβόλω πιστεύομεν.

Εντεύθεν τέσσαρα άλλα, κατά τους θεολογούντας, αύτη πλουτεί ιδιώματα.

Α'. Το να ήναι αείζωος και ανέκλειπτος· και «άλλον», γαρ φησί, «Παράκλητον δώσει υμίν ίνα μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα». Και «Ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος».

Β'. Το να ήναι αλάνθαστος και αναμάρτητος. «Η γαρ Εκκλησία», ης πρόσωπον επέχει η Οικουμενική Σύνοδος, «στύλος και εδραίωμα είναι της αληθείας» κατά τον Παύλον (Ά Τιμ. Γ 15) και ότι ταις Οικουμενικαίς συνόδοις δοκεί, τούτο δοκεί και τω της αληθείας αγίω Πνεύματι, εκείνος γαρ φησίν, «υμάς διδάξει πάντα, και υπομνήσει υμάς πάντα». Όπερ επί των Οικουμενικών μάλιστα συνόδων βέβαιον αποδείκνυται. Ει γαρ ο 8^ος Γρηγορίου του θαυματουργού Κανών λέγει, περί τοπικής συνόδου της εν Αγκύρα, μέχρις αν κοινή περί αυτών τι δόξη συνελθούσι τοις Αγίοις, και προ αυτών τω Αγίω Πνεύματι, πόσω μάλλον τούτο είναι αληθές περί Οικουμενικών συνόδων λεγόμενον; Εις τας οποίας, αυτό το Πνεύμα το Άγιον επιστατούν, φωτίζει ταύτας, και δεν τας αφήνει να πλανηθούν εις τας αποφάσεις των· εμπνεί γαρ την δικαιοσύνην αυτού ο Θεός τοις αναριθμήτοις ιερεύσιν εις σύνοδον συνηθροισμένοις, κατά την προς Κελεστίνον της εν Καθαργένης συνόδου επιστολήν.

Γ'. Το να έχει υπέρτατον, και ανώτατον αξίωμα, όχι μόνον εις το να προτείνει συμβουλευτικώς τα δίκαια και αληθή, αλλά και εις το να αναγκάζει εις υποταγήν τους εναντιουμένους, τα προσήκοντα αυτοίς Εκκλησιαστικά επιτίμια επιφέρουσα, και κρίνουσα, και ανακρίνουσα, και Πάπας και Πατριάρχας, και τους απανταχού της Οικουμένης ευρισκομένους Αρχιερείς, κληρικούς και λαϊκούς.

Και Δ', να επιθέτη όρον, και πέρας εις κάθε αναφυόμενον ζήτημα και υπόθεσιν κοινήν τε και μερικήν, και να διαλύη κάθε έριν και φιλονικείαν αιρετικών και σχισματικών. «Καθολική γαρ», φησίν, ο Ιεροσολύμων Κύριλλος (κατήχηση 18) ‘’καλείται η Εκκλησία, ότι καθόλου διδάσκει, ανελλιπώς και αδιαφόρως πάντα τα δόγματα τα εις γνώσιν ανθρώποις τείνοντα περί τε ορατών και αοράτων». Όθεν και παρά πάντων, ουχί η θεία Γραφή, αλλ’ η Οικουμενική Σύνοδος ανακηρύτεται ο έσχατος κριτής των Εκκλησιαστικών υποθέσεων, κατά τον 6ο της 2^ης συνόδου Κανόνα, του οποίου κριτού η ψήφος και απόφασις εις άλλου μεγαλυτέρου κριτηρίου εκκλησιαστικού ουχ υπόκειται.

Ει γαρ η έκκλητος είναι αγωγή από οιουδήποτε δικαστηρίου εφ’ ετέρον μείζον δικαστήριον, κατά το 9^ο βιβλίο των Βασιλικών, η αμφίβολος ψήφος των Επισκόπων, εις την μεγαλητέραν έκκλητον υπόκειται των Μητροπολιτών, η δε των Μητροπολιτών εις την του Εξάρχου, ή Πατριάρχου της διοικήσεως, και η του Πατριάρχου εις την Οικουμενικής συνόδου, και εδώ πλέον πάσα έκκλητος περαιούται και τελειώνει, με το να μη είναι άλλο τι κριτήριον μεγαλύτερον από την Οικουμενικήν σύνοδον. Ει δε και το κριτήριον των Πατριαρχών εις έκκλητον ουχ υπόκειται, κατά τα Βασιλικά, και Ιουστινιανόν, και Λέοντα τον σοφόν· όμως τούτο εννοείται, διατί δεν δύναται άλλος Πατριάρχης να γένη κριτής εις άλλου Πατριάρχου απόφασιν, και όχι δια την Οικουμενικήν σύνοδον, ήτις ανακρίνει ταύτα τα κεκριμένα υπό πάντων των Πατριαρχών και Παπών, ωσάν να μη εκρίθησαν ολότελα. Καθ’ ότι και η του επάρχου ψήφος, αγκαλά και εις έκκλητον δεν υπόκειται, διατί δεν αναψηλαφήται υπό άλλου τινός· με όλον τούτο τας αμφιβολίας οπού ο έπαρχος να αποφασίζει ο ίδιος Βασιλεύς. Ώστε, ον λόγον έχει ο Αυτοκράτωρ εν τη πολιτεία, τον αυτόν λόγον έχει και η Οικουμενική σύνοδος εν τη Εκκλησία.

Είπα δε ότι έσχατος κριτής εν τη Εκκλησία δεν είναι η Αγία Γραφή, ως λέγουσι τούτο οι Λουθηροκαλβινισταί, αλλά η Οικουμενική Σύνοδος, καθ’ ότι εις πολλά μέρη ασαφώς λαλούσα η Θεία Γραφή, και έκαστος των αιρετικών προς την εδικήν του αίρεσιν στρεβλών το ασαφές νόημα των Γραφών, εξ ανάγκης χρειάζεται ερμηνεία δια να εξηγήση το αληθές αυτής νόημα, ος τις δεν είναι άλλος, παρά η Οικουμενική Σύνοδος. Και άλλο δε, διατί κοντά εις τα γνήσια, και καθολικά βιβλία της Γραφής, με το να ετόλμησαν να επιγράψουν ως Κανονικά και τα νόθα και αιρετικά βιβλία των οι αιρετικοί, δια τούτο η Οικουμενική σύνοδος εγκρίνει μεν τα γνήσια, αποβάλλει δε τα νόθα και απόκρυφα, ως η Οικουμενική 6^η περί των Αποστολικών διαταγών εποίησε. Δι’ ο και ο ιερός Αυγουστίνος τούτο ειδώς κομψώς εγνωμάτευσεν (Επιστολή 154). «Εις το Ευαγγέλιον δεν ήθελα πιστεύσει, αν δεν με έπειθεν η αξιοπιστία της Εκκλησίας».

Συμπεραίνεται άρα εκ πάντων των ειρημένων, ότι ουδείς δύναται να εναντιωθεί εις τας Οικουμενικάς συνόδους, μένων ευσεβής και ορθόδοξος, αλλ’ απλώς και αδιορίστως ο καθείς χρεωστεί να πείθεται εις αυτάς. Ο γαρ αντιφερόμενος εις αυτάς και αντιπίπτων, εις αυτό αντιφέρεται, και αντιπίπτει το Πνεύμα το Άγιον, το λαλούν δια των Οικουμενικών συνόδων, και αιρετικός και αναθεματισμένος γίνεται, καθ’ ότι και ο Πάπας Διάλογος (πρώτο βιβλίο, επιστολή 24) αναθεματίζει εκείνους όπου δεν πείθονται εις τας Οικουμενικάς συνόδους. Και αύται οι ίδιαι σύνοδοι τους μη πειθομένους αυταίς αναθεματίζουσι. Τι λέγω αιρετικός; Ως εθνικός και ασεβής λογίζεται ο παρακούων της Εκκλησίας, ης πρόσωπον επέχει η Οικουμενική σύνοδος. «Εάν γαρ», φησίν ο Κύριος, «και της Εκκλησίας παρακούσει, έστω σοι ώσπερ ο εθνικός και ο τελώνης» (Ματθαίος, ΙΗ 17), επειδή η υστάτη ψήφος, και κρίσις της Εκκλησίας, η Οικουμενική εστί Σύνοδος, κατά τον Αυγουστίνο (επιστολή ΡΞΒ)».

(Απόσπασμα από το Πηδάλιο του Αγίου Νικοδήμου, σελ. 119- 120).   

http://exprotestant.blogspot.gr/2012/10/blog-post_16.html

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-