ΟΜΙΛΙΑ Αʹ. Περὶ ἀγάπης.

ΟΜΙΛΙΑ Αʹ. Περὶ ἀγάπης.
Βουλόμενος   ὁ   φιλάνθρωπος    Θεὸς  ἡμῶν   συνδῆσαι   πάντας   ἀλλήλοις, ἀγαπητοὶ, τοιαύτην τοῖς πράγμασιν ἐνέθηκεν ἀνάγκην, ὡς ἐν τῷ τοῦ πλησίον συμφέροντι τὸ τοῦ ἑτέρου δεδέσθαι. Καὶ γὰρ ὁ γεωργὸς οὐ τοσοῦτον σπείρει σῖτον, ὅσον ἀρκέσαι ἑαυτῷ, ἐπεὶ πάλαι καὶ ἑαυτὸν καὶ τοὺς ἄλλους ἀπώλεσεν ἄν· καὶ ὁ στρατιώτης οὐχ ἵνα ἑαυτὸν διασώσῃ, παρατάττεται πρὸς κινδύνους, ἀλλ' ἵνα καὶ τὰς πόλεις ἐν ἀσφαλείᾳ καταστήσῃ· καὶ ὁ ἔμπορος οὐ τοσαῦτα κομίζει ὅσα αὐτῷ μόνῳ ἀρκέσαι, ἀλλ' ὅσα καὶ ἑτέροις πολλοῖς. Ἐπειδὴ γὰρ ἑτέρως οὐκ ἠνείχοντο ἄνθρωποι τὰ τοῦ πλησίον ζητεῖν, εἰ μὴ εἰς ταύτην καταστήσειεν τὴν ἀνάγκην, διὰ τοῦτο οὕτως αὐτὰ συνέζευξεν ὁ Θεὸς, καὶ οὐκ ἀφίησι πρότερον ἐπὶ τὸ οἰκεῖον συμφέρον ἐλθεῖν μὴ διὰ  τῶν  ἀλλοτρίων  συμφερόντων  ὁδεύσαντας.  Οὐδὲ γὰρ ἔνι  σωθῆναι  μὴ τοῦτο ἔχοντα·  ἀλλὰ,  κἂν  τὴν  ἄκραν φιλοσοφίαν  ἀσκῇς, τῶν  δὲ λοιπῶν  ἀπολλυμένων ἀμελῇς, οὐδεμίαν κτήσῃ παρὰ τῷ Θεῷ παῤῥησίαν. Ἐὰν γὰρ ψωμίσω τὰ ὑπάρχοντά μου, φησὶν ὁ θεῖος Ἀπόστολος, καὶ παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθῇ, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.  Εἰ δὲ βούλει μαθεῖν ἡλίκον ὅπλον ἐστὶ τὸ τοὺς ἀδελφοὺς ἐπισπάσασθαι, κἂν ἄπιστοί τινες  εἶεν, καὶ τὸ πρᾶον εἶναι  63.568 καὶ ἥμερον καὶ γλυκὺν  παρεχόμενον  τρόπον, ἄκουσον τί φησιν αὐτὸς οὗτος ὁ μακάριος Παῦλος, πρὸς δικαστὴν εἰσιὼν ἄπιστον, κριθησόμενος· Μακάριον ἡγοῦμαι ἐμαυτὸν, μέλλων ἐπὶ  σοῦ κρίνεσθαι. Ταῦτα δὲ ἔλεγεν  οὐ κολακεύων  αὐτὸν,  ἄπαγε, ἀλλὰ  διὰ τῆς ἡμερότητος κερδᾶναι βουλόμενος. ∆ιὸ καὶ ἐκ μέρους ἐκέρδανε, καὶ τὸν δικαστὴν εἷλεν  ὁ  τέως  κατάδικος  εἶναι  νομιζόμενος,  καὶ  τὴν  νίκην  αὐτὸς  ὁ  χειρωθεὶς ὁμολογεῖ λαμπρᾷ τῇ φωνῇ παρόντων ἁπάντων, λέγων·
Ἐν ὀλίγῳ με πείθεις, Χριστιανὸν γενέσθαι. Τί οὖν ὁ Παῦλος; Εὐξαίμην ἂν ἔγωγε μὴ μόνον σὲ, ἀλλὰ καὶ τοὺς παρόντας ἅπαντας τοῦτο γενέσθαι ὅπερ ἐγώ. Ὅταν οὖν ἐκεῖνος μὲν τοσοῦτον ἀπαιτῇ  μέτρον, ἡμεῖς δὲ μηδὲ τὸ ἔλαττον  παρέχωμεν,  τίνος  ἐσόμεθα συγγνώμης ἄξιοι; Καὶ μὴ τὸ δεῖσθαι ἑτέρου αἰσχρόν τι εἶναι νόμιζε· τῆς γὰρ ἀφάτου σοφίας τοῦ Θεοῦ τοῦτο γέγονεν ἔργον. Εἰ γὰρ ἀλλήλων χρῄζομεν, καὶ οὐδὲ ἡ τῆς χρείας ἀνάγκη συνάγει εἰς φιλίαν  ἡμᾶς· εἰ αὐτάρκεις ἧμεν, οὐκ ἂν ἦμεν θηρία ἀτίθασσα; Βίᾳ καὶ ἀνάγκῃ ἡμᾶς ὑπέταξεν ὁ Θεὸς ἀλλήλοις, καὶ καθ' ἑκάστην συγκρουόμεθα ἀλλήλοις ἡμέραν· εἰ τοῦτον  περιεῖλε τὸν  χαλινὸν,  τίς ἂν ταχέως  ἠράσθη τῆς τοῦ πλησίον φιλίας; ∆ιὰ γὰρ τοῦτο μίαν οἰκίαν ἡμῖν τὸν κόσμον ἔδω 63.569 κεν ὁ Θεὸς, καὶ ἕνα ἀνῆψε πᾶσι λύχνον,  τὸν ἥλιον, καὶ ἕνα ἐξέτεινεν  ὄροφον, τὸν οὐρανὸν, καὶ μίαν ἀνῆκε  τράπεζαν, τὴν  γῆν.  Καὶ οὐ τῷ  μὲν  πλουτοῦντι  πλέον  καὶ τιμιώτερον,  τῷ πένητι  δὲ εὐτελέστερον καὶ ἔλαττον  ἐχαρίσατο, ἵνα πολλὴν  καὶ ἀδιάσπαστον τὴν πρὸς ἀλλήλους ἕνωσιν ἔχωμεν, καὶ μή τις ἔχῃ λέγειν, Ὁ δεῖνά μοι φίλος οὐκ ἔστιν, οὐδὲ συγγενὴς, οὐδὲ γείτων,  οὐδὲ ἔχω τι κοινὸν πρὸς αὐτόν· πῶς προσελεύσομαι, πῶς διαλέξομαι; Οὐδὲ ὅσην φίλους  πρὸς φίλους  ἐπιδείκνυσθαι χρὴ τὴν ἐγγύτητα, τοσαύτην ἡμᾶς ἔχειν δεῖ τὴν πρὸς ἀλλήλους οἰκείωσιν, ἀλλ' ὅσην μέλος πρὸς μέλος. Καὶ ὥσπερ οὐκ ἂν  δύναιο  λέγειν·  Πόθεν μοι οἰκειότης  καὶ ἐγγύτης  πρὸς αὐτόν; καταγέλαστον γὰρ τοῦτο· οὕτως οὐδὲ περὶ τοῦ ἀδελφοῦ δυνήσῃ τοῦτο εἰπεῖν. Εἰ γὰρ μηδὲ  συγγενὴς  μηδὲ  φίλος  ἐστὶν,  ἀλλ'  ἄνθρωπός  ἐστι, τῆς  αὐτῆς  σοι μετέχων

φύσεως, τὸν αὐτὸν ἔχων ∆εσπότην, καὶ ἐν τῷ αὐτῷ κόσμῳ γενόμενος. Ἐπὶ μὲν γὰρ τῶν χρημάτων τοὺς μηδὲν ὀφείλοντας ἐπαινοῦμεν· ἐπὶ δὲ τῆς ἀγάπης τοὺς διηνεκῶς ὀφείλοντας   ἀποδεχόμεθα  καὶ  θαυμάζομεν.  Πειθώμεθα  τοίνυν   καὶ  συνάπτωμεν ἑαυτοὺς ἀλλήλοις, κἂν βούληταί τις ἀποστῆναι, μὴ σὺ ἀποῤῥαγῇς, μηδὲ τὸ ψυχρὸν ἐκεῖνο φθέγξῃ  ῥῆμα· Ἐὰν φιλῇ  με, φιλῶ·  ἐὰν δὲ μὴ φιλῇ  με ὀφθαλμὸς  ὁ δεξιὸς, ἐξορύττω αὐτόν· ἀλλ' ὅταν σε μὴ βούληται φιλεῖν,  τότε πλείονα  ἐπιδείκνυσο τὴν ἀγάπην,  ἵνα  αὐτὸν  ἐπισπάσῃ· καὶ  γὰρ  μέλος  ἐστί· τὸ  δὲ  μέλος  ὅταν  ὑπὸ  τινὸς ἀνάγκης  ἀποσχίζηται  τοῦ λοιποῦ  σώματος, πάντα  ποιοῦμεν,  ὥστε ἑνῶσαι  πάλιν αὐτὸ, καὶ πλείονα πρόνοιαν ἐπιδεικνύμεθα τότε. Καὶ γὰρ πλείων ὁ μισθὸς, ὅταν μὴ βουλόμενον φιλεῖν ἐφελκύσῃ. Εἰ δὲ ἐπὶ ἀρίστου κελεύει καλεῖν τοὺς μὴ δυναμένους ἡμῖν ἀντιδοῦναι, ἵνα αὐξηθῇ τὰ τῆς ἀντιδόσεως· πολλῷ μᾶλλον ἐπὶ φιλίας τοῦτο δεῖ ποιεῖν. Ὁ μὲν γὰρ φιλούμενος  φιλῶν,  ἀπέδωκέ σοι τὴν ἀμοιβήν· ὁ δὲ φιλούμενος καὶ μὴ φιλῶν, τὸν Θεὸν ἀνθ' ἑαυτοῦ σοι χρεώστην κατέστησε. Καὶ χωρὶς δὲ τούτων, ὅταν μὲν φιλῇ σε, οὐ πολλῆς δεῖται τῆς σπουδῆς· ὅταν δὲ μὴ φιλῇ, τότε σου χρείαν ἔχει τῆς ἀντιλήψεως.  Μὴ τοίνυν  τὴν αἰτίαν  τῆς σπουδῆς αἰτίαν  ποιοῦ ῥᾳθυμίας, μηδὲ  λέγε,  ὅτι  Ἐπειδὴ  νοσεῖ,  διὰ  τοῦτο  αὐτοῦ  ἀμελῶ·  καὶ  γὰρ  νόσος  ἐστὶν  ἡ κατάψυξις τῆς ἀγάπης· ἀλλὰ σὺ θέρμανον τὸ καταψυχθέν· τὸ γὰρ σφόδρα φιλεῖσθαι ἐθέλειν, ἀπὸ τοῦ σφόδρα φιλεῖν  γίνεται. Ὅταν μὲν γὰρ μὴ σφόδρα περὶ τινὰ ὦμεν διακείμενοι,  οὐδὲ  τῆς  παρ' ἐκείνου  σφοδρᾶς δεόμεθα φιλίας,  κἂν  μέγας  ᾖ, κἂν περιφανής· ὅταν δὲ θερμῶς τινα καὶ γνησίως φιλῶμεν, κἂν εὐτελὴς ᾖ, κἂν μικρὸς ὁ φιλούμενος,  μεγίστην  τιθέμεθα  δόξαν  τὸ  παρ'  ἐκείνου  φίλτρον.  Εἰ δὲ  ἀδελφῷ χρήσασθαι οὐκ οἶδας, πότε δυνήσῃ ἀλλοτρίῳ χρήσασθαι καλῶς; εἰ τὸ μέλος τὸ σὸν οὐκ ἐπίστασαι μεταχειρίσαι, πότε τὸν  ἔξωθεν  ἐπισπάσασθαι δυνήσῃ καὶ συνάψαι ἑαυτῷ; Βούλει μὴ ἀκούειν κακῶς; οὐκοῦν μηδὲ λέγε. Ἐπιθυμεῖς ἐπαινεῖσθαι; οὐκοῦν ἐγκωμίαζε. Ἐλεεῖσθαι βούλει; οὐκοῦν ἐλέει. Συγγνώμης θέλεις τυχεῖν; οὐκοῦν μεταδίδου.  Θέλεις  μὴ  πλεονεκτεῖσθαι;  οὐκοῦν  μὴ  ἅρπαζε.  Τοιοῦτοι  περὶ  τοὺς πλησίον  γινώμεθα,  οἵους περὶ ἡμᾶς ἐκείνους  εἶναι  βουλόμεθα. Ὥσπερ γὰρ ψυχὴ ἄνευ σώματος οὐ καλεῖται ἄνθρωπος, οὐδ' αὖ σῶμα ἄνευ ψυχῆς, οὕτως οὐδὲ ἀγάπη πρὸς  Θεὸν, ἐὰν  μὴ  ἔχῃ  ἀκόλουθον  καὶ  τὴν  πρὸς  τὸν  πλησίον  ἀγάπην.  Βούλει θεραπεύειν τὸν δεῖνα; οὐ κωλύω, ἀλλὰ μὴ εἰς 63.570 ἑτέρου λύπην· οὐ γὰρ ἵνα κατ' ἀλλήλων  συνταττώμεθα,  διδάσκαλοι  ἡμῖν  ἐδόθησαν, ἀλλ'  ἵνα  πάντες  ἀλλήλοις συνταττώμεθα. ∆ιὰ τί εἷς εἶ; διὰ τί οὐκ ἐργάζῃ πολλούς; διὰ τί μὴ γίνῃ δημιουργὸς ἀγάπης; διὰ τί μὴ κατασκευάζεις φιλίαν  τὸ μέγιστον τῆς ἀρετῆς ἐγκώμιον; Ὥσπερ γὰρ τὸ ἐκ συνθήκης εἶναι κακοὺς μᾶλλον παροξύνει τὸν Θεὸν, οὕτως τὸ ἐν ὁμονοίᾳ εἶναι ἀγαθοὺς μᾶλλον εὐφραίνει. Μὴ γίνου μετὰ πολλῶν  ἐπὶ κακίᾳ· κατασκεύασόν σοι φίλους πρὸ τῶν οἰκιῶν, πρὸ τῶν ἄλλων  ἁπάντων. Εἰ ὁ εἰρηνοποιὸς υἱὸς Θεοῦ, καὶ ὁ φίλους  κατασκευάζων  πόσῳ μᾶλλον;  εἰ ὁ καταλλάττων  μόνον,  υἱὸς Θεοῦ καλεῖται, ὁ τοὺς καταλλαττομένους  φίλους ποιῶν, τίνος οὐκ ἔσται ἄξιος; Εἰ γὰρ ὁ μὲν διάβολος ἐχθροὺς ἡμᾶς κελεύει πᾶσι γίνεσθαι, ὁ δὲ Θεὸς ἀσπάζεσθαι καὶ φιλεῖν· καὶ ὁ μὲν τῷ πηλῷ καὶ τῇ πλινθείᾳ προσηλώσας (τοῦτο γάρ ἐστιν ὁ πλοῦτος), οὐδὲ τὰς νύκτας ἀφίησιν ἀναπνεῦσαι μικρόν· ὁ δὲ τῆς μὲν περιττῆς ταύτης καὶ ἀνονήτου φροντίδος ἀφίησι, κελεύει δὲ συνάγειν τοὺς θησαυροὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς, οὐκ ἐκ τῆς εἰς ἑτέρους ἀδικίας, ἀλλ' ἐκ τῆς οἰκείας δικαιοσύνης· κἀκεῖνος μετὰ τοὺς πολλοὺς ἱδρῶτας καὶ ταλαιπωρίας οὐ μόνον οὐ δύναται προστῆναι κολαζομένοις ἡμῖν ἐκεῖ, καὶ κακῶς πάσχουσι διὰ τοὺς αὐτοῦ νόμους, ἀλλὰ καὶ ἐπιτείνει τὴν φλόγα· οὗτος δὲ καὶ ποτήριον ἡμῖν ἐπιτάξας δοῦναι ψυχρὸν, οὐδὲ τούτου τὸν μισθὸν καὶ τὴν ἀμοιβὴν ἀφίησιν ἡμᾶς ἀπολέσαι ποτὲ, ἀλλὰ μετὰ πολλῆς ἀντιδίδωσι τῆς δαψιλείας· πῶς οὐκ ἐσχάτης ἀνοίας, τὴν οὕτω προσηνῆ δεσποτείαν καὶ τοσούτων γέμουσαν ἀγαθῶν μὴ φιλοῦντας,  ἀχαρίστῳ καὶ ἀγνώμονι  δουλεύειν  τυράννῳ,  καὶ οὐδὲν οὔτε ἐνταῦθα

οὔτε ἐκεῖ δυναμένῳ  τοὺς πειθομένους  αὐτῷ  καὶ προσήκοντας  ὠφελεῖν;  Μὴ οὖν δυσχεράνητε τοῖς εἰρημένοις· καὶ γὰρ ἐγὼ τὸν φιλοῦντά  με, οὐχ ὅταν ἐπαινῇ  με μόνον, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐγκαλῇ διορθοῦσθαι, τότε φαίην ἂν μάλιστά με φιλεῖν. Τὸ μὲν γὰρ ἁπλῶς πάντα ἐπαινεῖν, καὶ τὰ καλῶς ἔχοντα καὶ τὰ μὴ καλῶς, οὐκέτι φιλοῦντος, ἀλλ'  ἀπατεῶνος  καὶ  εἴρωνος·  τὸ  δὲ  ἐπαινεῖν  μὲν,  ἄν  τι  τῶν  δεόντων  γίνηται, ἐγκαλεῖν δὲ, ἄν τι διημάρτηται, τοῦτο φίλου καὶ κηδεμόνος ἐστί. Τὸν μὲν οὖν ἐχθρὸν οὐδὲ ἐπαινοῦντα δέχομαι, τὸν δὲ φίλον καὶ ἐγκαλοῦντα προσίεμαι· ἐκεῖνος κἂν φιλῇ με, ἀηδής ἐστιν· οὗτος κἂν τραυματίζῃ με, ποθεινός ἐστιν· Ἀξιοπιστότερα γὰρ, φησὶ τραύματα φίλου, ἢ ἑκούσια φιλήματα  ἐχθροῦ. Ὁ μὲν γὰρ κἂν δικαίως κἂν ἀδίκως ἐγκαλῇ, οὐκ ὀνειδίσαι, ἀλλὰ διορθῶσαι βουλόμενος τοῦτο ποιεῖ· ὁ δὲ κἂν δικαίως ἐγκαλῇ,  οὐχὶ  διορθῶσαι,  ἀλλ'  ἐκπομπεῦσαι  μᾶλλον  σπουδάζων  τοὺς  ἐλέγχους ἐπάγει. Ὥστε οὐδὲν ὁμονοίας ἴσον, ἀγαπητοί· ὁ γὰρ εἷς πολλοστός ἐστιν οὕτως. Ἂν γὰρ ὁμόψυχοι ὦσι δύο ἢ δέκα, οὐκέτι εἷς ἐστιν ὁ εἷς, ἀλλὰ δεκαπλασίων ἕκαστος αὐτῶν  γίνεται·  καὶ εὑρήσεις ἐν τοῖς δέκα τὸν ἕνα, καὶ ἐν τῷ ἑνὶ τοὺς δέκα· κἂν ἐχθρὸν ἔχωσιν, ὁ τῷ ἑνὶ προσβαλὼν, ὡς τοῖς δέκα προσβαλὼν, οὕτως ἁλίσκεται. Ἠπόρησεν ὁ  εἷς,  ἀλλ'  οὐκ  ἔστιν  ἐν  ἀπορίᾳ· τῷ  γὰρ  μείζονι  μέρει  τὸ  ἀποροῦν συσκιάζεται. Ἕκαστος τούτων εἴκοσι χεῖρας ἔχει καὶ εἴκοσιν ὀφθαλμοὺς καὶ πόδας τοσούτους, καὶ ψυχὰς ἔχει δέκα· οὐ γὰρ τοῖς ἑαυτοῦ μόνον, ἀλλὰ καὶ τοῖς ἐκείνων ἐργάζεται πάντα. Εἰ δὲ καὶ ἑκατὸν γένοιτο, τὸ αὐτὸ ἔσται πάλιν.  Ὁ αὐτὸς καὶ ἐν Περσίδι καὶ ἐν Ῥώμῃ δύναται  εἶναι, καὶ ὅπερ ἡ φύσις οὐ δύναται, ἴσχυσεν ἡ τῆς ἀγάπης δύναμις. Ἐὰν οὖν χιλίους  ἔχῃ φίλους  ἢ δισχιλίους,  ἐννόησον  ποῦ πάλιν ὑπερβήσεται τὰ τῆς δυνάμεως. Τὸ γὰρ θαυμαστὸν τοῦτό ἐστι, τὸ χιλιοστὸν  63.571 ποιῆσαι τὸν ἕνα. Τίνος οὖν ἕνεκεν  οὐ κτώμεθα τὴν  δύναμιν  τῆς ἀγάπης, καὶ ἐν ἀσφαλείᾳ ἑαυτοὺς καθιστῶμεν; μέχρι τίνος εἰς ἕνα καὶ δύο περιιστῶμεν αὐτήν; Κἂν γὰρ πένης ᾖ ὁ φίλους κεκτημένος, πολλῷ τῶν πλουσίων εὐπορώτερος καθέστηκεν· ἅπερ γὰρ αὐτὸς ὑπὲρ ἑαυτοῦ εἰπεῖν οὐκ ἐπιχειρεῖ, ταῦτα ὁ φίλος ἀντ' ἐκείνου ἐρεῖ· καὶ ὅσα οὐ δύναται  ἑαυτῷ χαρίσασθαι, δι' ἑτέρου χαρίσεται. Καὶ οὐκ ἔστι παθεῖν κακῶς τὸν ὑπὸ τοσούτων δορυφόρων φυλαττόμενον· οὐ γὰρ τοιοῦτοι τοῦ βασιλέως οἱ σωματοφύλακες ἀκριβεῖς, ὡς οὗτοι. Οἱ μὲν γὰρ ἀνάγκῃ καὶ φόβῳ τὴν φυλακὴν ἐπιδείκνυνται,  οἱ δὲ εὐνοίᾳ καὶ ἀγάπῃ· κἀκεῖνος μὲν τοὺς φύλακας αὐτοῦ δέδοικεν, οὗτος δὲ τούτοις μᾶλλον ἢ ἑαυτῷ θαῤῥεῖ. Καὶ ἄλλως· ποῖον οὕτω τεῖχος ἀῤῥαγὲς, ἁρμονίᾳ  λίθων   εὐμεγεθῶν  ὠχυρωμένον,   ἀπόρθητον  γίνεται   ταῖς  τῶν  ἐχθρῶν ἐφόδοις, ὡς τὸ σύστημα τῶν ἀλλήλους ἀγαπώντων  καὶ ἐν ὁμοφροσύνῃ περιεσφιγμένων; τὰς γὰρ τοῦ διαβόλου προσβολὰς ἀποκρούεται· καὶ μάλα εἰκότως. Οἱ γὰρ μετ' ἀλλήλων  κατ' ἐκείνου παρατασσόμενοι, ἀήττητοι γίνονται  τοῖς αὐτοῦ μηχανήμασι, τὰ λαμπρὰ τῆς ἀγάπης ἐγείρονται τρόπαια. Καὶ καθάπερ αἱ τῆς λύρας νευραὶ πολλαὶ μὲν οὖσαι, εἰς μίαν δὲ νεύουσαι συμφωνίαν,  τερπνότατόν  τι μέλος ἠχοῦσιν· οὕτως  οἱ πρὸς μίαν  συγκεκραμένοι γνώμην,  εὔηχον  ἀνακρούονται  τῆς ἀγάπης  φθόγγον·  καὶ  γὰρ οὐδὲν  τῆς  ἀγάπης  γλυκύτερον  γένοιτ' ἄν.  Τί οὐκ ἂν ἐργάσαι φίλος γνήσιος; πόσην μὲν οὐκ ἂν ἐμποιήσειεν ἡδονὴν, πόσην δὲ ὠφέλειαν, πόσην δὲ ἀσφάλειαν; κἂν μυρίους θησαυροὺς εἴπῃς, οὐδὲν ἀντάξιον γνησίου φίλου. Καὶ καθάπερ τὰ λαμπρὰ τῶν  σωμάτων ἄνθος ἀποῤῥεῖ πρὸς τοὺς πλησίον τόπους· οὕτω καὶ φίλοι, οἷς ἂν παραγένωνται  τόποις, τὴν ἑαυτῶν χάριν ἀφιᾶσι. Κρεῖσσον οὖν ἐν σκότῳ διάγειν, ἢ φίλων εἶναι χωρίς. Οὐ γὰρ οὕτω πυρετὸς κατακαίειν εἴωθε σώματος φύσιν, ὡς τὰς ψυχὰς τὸ κεχωρίσθαι τῶν φιλουμένων. Τοιοῦτος γάρ ἐστιν ὁ τῆς ἀγάπης ἔρως, ὡς τοὺς μὴ συμπαρόντας ἡμῖν, ἀλλ'  ἀπόντας, ποθουμένους  δὲ, καθ' ἑκάστην φαντάζεσθαι ποιεῖν ἡμᾶς τὴν ἡμέραν· καὶ τῶν μὲν ἐν χερσὶ πάντων ἀφίστησι, μόνῳ  δὲ τῷ  ποθουμένῳ  προσδεσμεῖ τὴν  τοῦ  φιλοῦντος  ψυχήν.  Εἰ δὲ ἀγαπώμενόν  τις  ὁρῶν, μᾶλλον  δὲ μεμνημένος  τούτου, διανίσταται  τῇ ψυχῇ  καὶ

ὑψηλὸς γίνεται τὴν διάνοιαν, καὶ πάντα εὐκόλως φέρει ἐντρυφῶν τῇ μνήμῃ· ὁ τὸν ὄντως ἀγαπῆσαι ἡμᾶς καταξιώσαντα ἔχων ἐν διανοίᾳ, καὶ μεμνημένος αὐτοῦ, πότε ἢ λυπηροῦ τινος αἰσθήσεται, ἢ φοβερόν τι καὶ ἐπικίνδυνον φοβηθήσεται; Οὐδέποτε. Εἰ γὰρ παρὰ ἀνθρώπων  δυνατῶν  ἀγαπώμενοι  φοβεροὶ πᾶσίν ἐσμεν, πολλῷ  μᾶλλον παρὰ τοῦ Θεοῦ. Κἂν χρήματα δέῃ, κἂν σώματα, κἂν αὐτὴν τὴν ψυχὴν ὑπὲρ ταύτης δοῦναι  τῆς  ἀγάπης,  μὴ  φεισώμεθα.  Οὐ γὰρ  ἀρκεῖ  τὸ  διὰ  ῥημάτων  λέγειν,  ὅτι ἀγαπῶμεν,  ἀλλὰ  χρὴ καὶ τὴν  ἐκ τῶν  πραγμάτων  δεικνύειν  ἀπόδειξιν· οὐδὲ γὰρ αὐτὸς διὰ τῶν ῥημάτων μόνον, ἀλλὰ καὶ διὰ τῶν πραγμάτων ἔδειξε τὴν ἀγάπην. Εἰ γὰρ ἐν ταῖς τῶν μεγάλων οἰκίαις οἰκέτης ὁ τὰ αὑτοῦ, τοῦ δεσπότου ποιησάμενος, οὐ τὰ αὑτοῦ, τοῦ δεσπότου πεποίηκεν, ἀλλὰ τὰ τοῦ δεσπότου, ἑαυτοῦ, καὶ ὁμοίως αὐτῷ τοῖς ἐκείνου κέχρηται, καὶ πολλοὶ τῶν οἰκετῶν μᾶλλον αὐτὸν δεδοίκασιν ἢ ἐκεῖνον· καὶ ἐπειδὴ τῶν ἑαυτοῦ κατεφρόνησεν, οὐχὶ κατεφρόνησε τῶν ἑαυτοῦ, ἀλλὰ μᾶλλον μειζόνων  ἐπέτυχε· πολλῷ  μᾶλλον  ἐν τοῖς πνευματικοῖς.  Μὴ τοίνυν  φροντίζωμεν τῶν  ἡμετέρων,  ἵνα  φροντίζωμεν   τῶν  ἡμε  63.572 τέρων,  ἀλλὰ  καταφρονῶμεν αὐτῶν, ἵνα κτησώμεθα αὐτά. Ἂν γὰρ ἡμεῖς αὐτῶν καταφρονήσωμεν, ὁ Θεὸς αὐτῶν ἐπιμελήσεται· ἂν δὲ ἡμεῖς αὐτῶν ἐπιμελώμεθα, ὁ Θεὸς αὐτῶν καταφρονήσει. Εἴ τις οὖν  φιλεῖν   ἐθέλει  γνησίως   καὶ  δύναμιν   ἀγάπης  ἐπίστασθαι,  ἐπὶ  τὸν  ταύτης τρόφιμον,  τὸν μακάριον Παῦλον, δραμέτω, κἀκεῖνος  αὐτὸν  διδάξει, ἡλίκος ἐστὶν ἆθλος  ἐνεγκεῖν  χωρισμὸν  φιλουμένου,  καὶ  ἡλίκης  δεόμενος  ψυχῆς.  Οὗτος γὰρ, οὗτος ὁ τὴν σάρκα ἀποδυσάμενος, καὶ τὸ σῶμα ἀποθέμενος, καὶ γυμνῇ σχεδὸν τὴν οἰκουμένην  περιιὼν  τῇ  ψυχῇ,  καὶ  πᾶν  πάθος  ἐξορίσας τῆς  διανοίας,  καὶ  τῶν ἀσωμάτων δυνάμεων τὴν ἀπάθειαν μιμούμενος, τὰ μὲν ἄλλα πάντα ῥᾳδίως ἔφερεν, ὡς ἐν ἀλλοτρίῳ  πάσχων  σώματι, καὶ δεσμωτήρια καὶ ἁλύσεις καὶ ἀπαγωγὰς  καὶ μάστιγας  καὶ  ἀπειλὰς  καὶ  θάνατον   καὶ  πᾶν  κολάσεως  εἶδος,  μιᾶς  δὲ  ψυχῆς ἀγαπωμένης  παρ' αὐτοῦ χωρισθεὶς, οὕτω συνεχύθη καὶ διεταράχθη, ὡς ἐν ᾗ τὸν ἀγαπώμενον  προσδοκῶν ἰδεῖν  οὐχ εὗρεν, εὐθέως καὶ τῆς πόλεως  ἀποπηδῆσαι. Τί τοῦτο, ὦ μακάριε Παῦλε; ξύλῳ μὲν δεδεμένος, καὶ δεσμωτήριον οἰκῶν, καὶ μάστιγας ἔχων   ἐπικειμένας,   καὶ  τὰ  νῶτα   αἵματι  περιῤῥεόμενος,  καὶ  ἐμυσταγώγεις   καὶ ἐβάπτιζες, καὶ θυσίαν προσῆγες, καὶ ἑνὸς οὐ κατεφρόνησας μέλλοντος σώζεσθαι· εἰς δὲ τὴν Τρῳάδα ἐλθὼν, καὶ τὴν ἄρουραν εὑρὼν ἐκκεκαθαρμένην, καὶ ἑτοίμην οὖσαν τὰ σπέρματα δέξασθαι, τοσοῦτον ἔῤῥιψας ἀπὸ τῶν χειρῶν κέρδος, καὶ ἀπεπήδησας εὐθέως;  Ναὶ, φησί·  πολλῇ  γὰρ  κατεσχέθην  ἀθυμία;  τυραννίδι,  καὶ  σφόδρα  μου συνέχεε τὴν διάνοιαν ἡ Τίτου ἀπουσία· καὶ οὕτω μου ἐκράτησε, καὶ περιεγένετο, ὡς ἀναγκάσαι τοῦτο ποιῆσαι. Εἶδες πῶς μέγιστος ἆθλος τὸ δυνηθῆναι  ἐνεγκεῖν  πράως ἀγαπωμένου  χωρισμόν; πῶς ὀδυνηρὸν πρᾶγμα καὶ πικρόν; πῶς ὑψηλῆς  δεόμενον καὶ νεανικῆς ψυχῆς; Οὐδὲ γὰρ ἀρκεῖ τοῖς ἀγαπῶσι μόνον τὸ τῇ ψυχῇ συνδεδέσθαι, οὐδὲ ἀποχρῶνται  τούτῳ εἰς παραμυθίαν. ἀλλὰ καὶ σωματικῆς δέονται παρουσίας, κἂν  μὴ τοῦτο  προσῇ, οὐ μικρὸν  τῆς  εὐφροσύνης  ὑποτέτμηται  μέρος. Βαβαὶ τοῦ διαπύρου  ἔρωτος  τῆς  ἀγάπης·  ὁ  πυρὸς  κατατολμῶν  Παῦλος, ὁ  ἀδαμάντινος,  ὁ στεῤῥὸς, ὁ ἀκλινὴς,  ὁ ἀκαμπὴς, ὁ λέγων,  Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, θλῖψις,  ἢ στενοχωρία,  ἢ λιμὸς,  ἢ διωγμὸς,  ἢ γυμνότης,  ἢ κίνδυνος,  ἢ μάχαιρα; ὁ γῆς καὶ θαλάττης κατατολμῶν, ὁ τῶν ἀδαμαντίνων  τοῦ θανάτου πυλῶν καταγελῶν·  οὗτος, ἐπειδή  τινων  ἀγαπητῶν  εἶδε δάκρυα, οὕτως  κατεκλάσθη  καὶ συνετρίβη, ὡς μηδὲ κρύψαι τὸ πάθος, ἀλλ' εἰπεῖν εὐθέως· Τί ποιεῖτε κλαίοντες καὶ συνθρύπτοντές  μου τὴν καρδίαν; Ὢ τοῦ θαύματος· ἄβυσσος αὐτὸν οὐ συνέτριψεν ὑδάτων,  καὶ μικρὰ δάκρυα συνέτριψεν  καὶ συνέκλασε; Τί ποιεῖτε  κλαίοντες  καὶ συντρίβοντές μου τὴν καρδίαν; Τί λέγεις, εἰπέ μοι; ἐκείνην τὴν ἀδαμαντίνην ψυχὴν συντρίψαι  δάκρυον ἴσχυσε; Ναὶ, φησί· πολλὴ  γὰρ ἡ τῆς ἀγάπης ἰσχύς· αὕτη μου περιγίνεται  καὶ  κρατεῖ·  πρὸς  πάντα  γὰρ  ἀντέχω,  πλὴν  τῆς  ἀγάπης.  Τίς οὐκ  ἂν

ἐκπλαγείη;   τίς  οὐκ  ἂν  θαυμάσειε;  μᾶλλον   δὲ  τίς  κατ'  ἀξίαν  ἐκπλαγείη   καὶ θαυμάσειεν ἂν τὴν  γενναίαν  ἐκείνην  καὶ οὐρανομήκη ψυχὴν,  ὅτι δεδεμένος  καὶ καθειργμένος ἀπὸ τοσούτου διαστήματος Φιλιππησίοις ἐπέστελλεν; ἴστε γὰρ ὅσον τὸ μέσον Μακεδονίας, καὶ  Ῥώμης,  Ἀλλ' 63.573 οὔτε  τῆς  ὁδοῦ τὸ  μῆκος, οὔτε  τοῦ χρόνου τὸ πλῆθος, οὔτε ὁ τῶν πραγμάτων ὄχλος, οὔτε ὁ κίνδυνος, καὶ τὰ ἐπάλληλα δεινὰ, οὔτε ἄλλο οὐδὲν, τὴν ἀγάπην καὶ τὴν μνήμην ἐξέβαλε τῶν μαθητῶν, ἀλλ' εἶχεν  αὐτοὺς ἅπαντας  ἐν διανοίᾳ. Καὶ οὐχ οὕτως  αὐτοῦ ταῖς  ἁλύσεσιν αἱ χεῖρες ἐδέδεντο,  ὡς  τῷ  πόθῳ  τῶν  μαθητῶν  ἡ  ψυχὴ  συνεδέδετο  καὶ  προσήλωτο.  Καὶ καθάπερ βασιλεὺς ἐπὶ τὸν θρόνον ἀναβὰς ὑπὸ τὴν ἕω, καὶ καθίσας ἐν ταῖς βασιλικαῖς αὐλαῖς, μυρίας εὐθέως δέχεται πανταχόθεν  ἐπιστολάς· οὕτω δὴ κἀκεῖνος, καθάπερ ἐν ταῖς βασιλικαῖς αὐλαῖς τῷ δεσμωτηρίῳ καθήμενος, πολλῷ πλείω καὶ ἐδέχετο καὶ ἔπεμπε συνεχῶς τὰ γράμματα τῶν  πανταχόθεν  ἐπὶ τὴν ἐκείνου σοφίαν ὑπὲρ τῶν καθ' ἑαυτοὺς πραγμάτων ἀναφερόντων  ἅπαντα· καὶ τοσούτῳ πλείονα πράγματα τοῦ βασιλέως  ᾠκονόμει,  ὅσῳ  καὶ  μείζονα  ἀρχὴν  ἐμπεπίστευτο.  Τοιαύτη  γὰρ  ἡ  τῆς ἀγάπης  ἐστὶ δύναμις,  ὡς  οὐ τοὺς παρόντας  μόνον  καὶ πλησίον  ὄντας  ἡμῶν  καὶ ὁρωμένους, ἀλλὰ καὶ τοὺς μακρὰν ἀφεστῶτας περιλαμβάνειν  καὶ συγκολλᾷν  καὶ συνδεῖν, καὶ οὔτε χρόνων  πλῆθος, οὔτε ὁδῶν διάστημα, οὔτε ἄλλο τῶν τοιούτων οὐδὲν, ψυχῆς φιλίαν δύναιτ' ἂν διακόψαι καὶ διατεμεῖν. Καὶ γὰρ οὕτω δεῖ φιλεῖν τὸν φιλοῦντα,  ὡς, εἰ καὶ τὴν  ψυχὴν  αἰτηθῇ,  καὶ δυνατὸν  ᾖ, μὴ κωλῦσαι· οὐδὲ γὰρ ἀντάξιον γνησίου φίλου. Ἥδεται γὰρ ὁ φιλῶν  ὁρῶν τὸν φιλούμενον  καὶ διαχεῖται, συμπλέκεται αὐτῷ συμπλοκήν τινα κατὰ τὴν ψυχὴν ἄῤῥητον ἔχουσαν τὴν ἡδονήν. Κἂν ἀναμνησθῇ  μόνον  αὐτοῦ, διανέστη τῇ διανοίᾳ  καὶ ἀνεπτερώθη,  καὶ βλέπων τοῦτον  καθ'  ἑκάστην  ἡμέραν·  οὐ  κορέννυται,  οὐδὲν  ἔστιν  αὐτῷ  ὅπερ μὴ  ἔστιν ἐκείνου· ταὐτὰ αὐτῷ ἐπεύχεται ἅπερ καὶ ἑαυτῷ. Οἶδα ἐγώ τινα, ὃς ὑπὲρ φίλου τοὺς ἁγίους ἄνδρας παρακαλῶν, παρεκάλει πρότερον εὔχεσθαι ὑπὲρ αὐτοῦ, καὶ τότε ὑπὲρ ἑαυτοῦ. Οἶδα καὶ Παῦλον τὴν ψυχὴν ἡδέως διδόντα τὴν ἑαυτοῦ καὶ μὴ αἰτηθέντα, καὶ εἰς γέενναν  ἐμπίπτειν ὑπὲρ τῶν φιλουμένων  εὐχόμενον. Οὕτω γὰρ χρὴ φιλεῖν διαθέσει πεπυρωμένῃ, ὡς μὴ δοκεῖν ὀφειλέτην  ἔχειν τὸν φιλούμενον,  ἀλλ' αὐτὸς αὐτῷ ὀφειλέτης εἶναι ἐν τῷ ὀφειλέτην ἔχειν ἐκεῖνον. Ὁ γὰρ ἀγαπῶν, οὐκ ἐπιτάττειν βούλεται   μόνον,   ἀλλὰ   καὶ  ἐπιτάττεσθαι·   χαίρει   μᾶλλον   ἐπιταττόμενος   ἤπερ ἐπιτάττων.  Ὁ ἀγαπῶν  χαρίζεσθαι βούλεται μᾶλλον  ἢ χάριν λαμβάνειν· θέλει γὰρ ὀφειλέτην  ἔχειν τὸν φίλον,  ἤπερ αὐτὸς ὀφείλειν  ἐκείνῳ. Ὁ ἀγαπῶν  καὶ βούλεται χαρίζεσθαι τῷ ἀγαπωμένῳ,  καὶ οὐ βούλεται δοκεῖν χαρίζεσθαι· καὶ ἄρχειν  αὐτὸς εὐεργεσίας,  καὶ  μὴ  δοκεῖν  ἄρχειν  εὐεργεσίας.  Καὶ μή  μοι  τοὺς  ἁπλῶς  φίλους ἐννοεῖτε, τοὺς κοινωνοὺς τῶν τραπεζῶν, καὶ ἀπὸ προσηγορίας μόνης φίλους λογιζομένους·  εἴ τις  ἔχει  φίλον,  οἷον  λέγω,  ἐπιγνώσεται  τὰ ῥήματα. Τῆς 63.574 παρούσης ζωῆς φίλος ἡδύτερος. Πολλοὶ γοῦν μετὰ τὴν τῶν φίλων τελευτὴν εὔξαντο μηκέτι ζῆσαι λοιπόν· καὶ γὰρ ὄντως  καὶ τοῦ φωτὸς  αὐτοῦ ποθεινότερος  ὁ φίλος. Βέλτιον γὰρ ἡμῖν σβεσθῆναι τὸν ἥλιον, ἢ φίλων  ἀποστερηθῆναι· πολλοὶ  γὰρ τὸν ἥλιον ὁρῶντες, ἐν σκότῳ εἰσί· φίλων  δὲ εὐποροῦντες, οὐδὲν ἂν ἐν θλίψει γένοιντο. Εἰ δέ τινός σε φιλία  βλάπτει, ἔκκοπτε ἀπὸ σοῦ. Εἰ γάρ τινα τῶν ἡμετέρων μελῶν πολλάκις  ἀποτέμνομεν,  ὅταν  αὐτά τε ἀνιάτως  ἔχῃ, καὶ τοῖς  λοιποῖς  λυμαίνηται, πολλῷ  μᾶλλον  ἐπὶ  τῆς  ψυχῆς  τοῦτο  ποιεῖν  χρή. Οὐδὲν γὰρ οὕτω  βλαβερὸν, ὡς συνουσία πονηρά· ὅσα γὰρ ἀνάγκη μὴ δύναται, δύναται φιλία πολλάκις εἰς βλάβην καὶ ὠφέλειαν.  Ὁ δὲ τοῖς ἐχθροῖς τοῦ βασιλέως συμφιλιάζων, οὐ δύναται φίλος τοῦ βασιλέως εἶναι. Τῆς γὰρ φιλίας  τῆς διὰ τὸν Χριστὸν τὸ μῖσος τὸ δι' αὐτὸν πολλῷ βέλτιον. Ὅταν μὲν γὰρ φιλώμεθα  διὰ τὸν Θεὸν, ἡμεῖς ὀφειλέται  αὐτοῦ ἐσμεν τῆς τιμῆς· ὅταν δὲ μισώμεθα, αὐτὸς ἡμῖν ὀφειλέτης  ἐστὶ τῆς τιμῆς. Ὅσοι τοίνυν  μηδὲ χρημάτων διὰ τὸν Χριστὸν καταφρονοῦμεν, μᾶλλον δὲ δι' ἡμᾶς, φρίξωμεν, τὸ περὶ

τὸν Χριστὸν τοῦ Παύλου φίλτρον  ἐν διανοίᾳ λαμβάνοντες. Οὐδὲ γὰρ τὸν Χριστὸν οὗτος ἐφίλει διὰ τὰ τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ δι' αὐτὸν τὰ ἐκείνου, καὶ ἓν ἐδεδοίκει μόνον, τὸ μὴ τῆς ἀγάπης ἐκπεσεῖν τῆς πρὸς ἐκεῖνον. Τοῦτο γὰρ αὐτῷ καὶ γεέννης φοβερώτερον ἦν· ὥσπερ καὶ τὸ μένειν ἐν αὐτῇ βασιλείας ποθεινότερον. Ὅταν μὲν οὖν ἐκεῖνος  διὰ τὸν  τοῦ Θεοῦ πόθον  καὶ εἰς γέενναν  καταδέχεται  ἐμπεσεῖν, καὶ βασιλείας ἐκπεσεῖν, εἴ γε ἀμφότερα ταῦτα προύκειτο, ἡμεῖς δὲ μηδὲ τοῦ παρόντος καταφρονῶμεν  βίου, ἆρα ἄξιοι τῶν γοῦν ὑποδημάτων  ἐσμὲν λοιπὸν τῶν ἐκείνου, τοσοῦτον ἀφεστηκότες αὐτοῦ τῆς μεγαλονοίας; ∆ιὰ τοῦτο καὶ ὁ Χριστὸς ἔλεγεν· Ὃς ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, εὑρήσει αὐτήν· καὶ, Ὃς ἐὰν ὁμολογήσῃ με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων,  ὁμολογήσω κἀγὼ αὐτὸν ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Καὶ γὰρ πολὺς ὁ τοῦ κατορθώματος τούτου πόνος, καὶ αὐτὴν σχεδὸν ὑπερβαίνων  τὴν φύσιν· καὶ τοῦτο ἴσασιν οἱ καταξιωθέντες  τῶν στεφάνων τούτων  καλῶς· λόγος  γὰρ οὐδεὶς αὐτὸ παραστῆσαι δυνήσεται· οὕτω γενναίας  τὸ πρᾶγμά ἐστι ψυχῆς, καὶ μεθ' ὑπερβολῆς θαυμαστόν. Ἀλλ' ὅμως τὸ θαυμαστὸν τοῦτο οὐδὲν  μέγα  ἔφησεν  ὠφελεῖν,  ἀγάπης  χωρὶς,  ὁ  Παῦλος, κἂν  τὴν  ἀκτημοσύνην συνεζευγμένην ἔχῃ. Τίνος οὖν ἕνεκεν οὕτως εἴρηκε, τοῦτο ἤδη δεῖξαι πειράσομαι, πρότερον ἐκεῖνο ζητήσας, πῶς ὁ τὰ ὑπάρχοντα ψωμίζων  πάντα, δύναται μὴ ἔχειν ἀγάπην. Τὸν μὲν γὰρ ἕτοιμον ὄντα καῆναι, καὶ τὰ χαρίσματα ἔχοντα ἐγχωρεῖ ἴσως καὶ μὴ ἀγαπῆσαι· ὁ δὲ μὴ μόνον διδοὺς τὰ ὑπάρχοντα, ἀλλὰ καὶ ψωμίζων, πῶς οὐκ ἀγαπᾷ; Τί οὖν ἔστιν εἰπεῖν; Ἢ ὅτι τὸ οὐκ ὂν ὡς ὂν ὑπέθετο, ὅπερ ἀεὶ φιλεῖ ποιεῖν, ὅταν ὑπερβολὴν παραστῆσαι βουληθῇ· ὡς ὅταν Γαλάταις γράφων λέγῃ· Ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται  ὑμῖν, παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω· καίτοι
63.575 οὔτε αὐτὸς, οὔτε ἄγγελος ἔμελλε τοῦτο ποιεῖν· ἀλλ' ἵνα δείξῃ τὴν ὑπερβολὴν τοῦ πράγματος, καὶ τὸ μηδὲν ὅλως  ἐσόμενον τέθεικε. Καὶ πάλιν,  ὅταν  Ῥωμαίοις ἐπιστέλλῃ  καὶ  λέγῃ·  Οὔτε ἄγγελοι,  οὔτε  ἀρχαὶ,  οὔτε  δυνάμεις  δυνήσονται  ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ· οὐδὲ γὰρ τοῦτο ἔμελλον ποιεῖν ἄγγελοι, ἀλλὰ κἀνταῦθα  τὸ μὴ ὂν ὑποτίθεται· ὥσπερ οὖν καὶ τὸ ἑξῆς λέγων· Οὔτε κτίσις ἑτέρα· καίτοι γε ἑτέρα οὐκ ἔστι κτίσις· πᾶσαν γὰρ αὐτὴν περιέλαβε, καὶ τὰ ἄνω καὶ τὰ κάτω πάντα εἰπών· ἀλλ' ὅμως κἀνταῦθα τὸ μὴ ὂν καθ' ὑπόθεσιν τίθησιν, ὥστε δεῖξαι τὸν μεθ' ὑπερβολῆς αὐτοῦ πόθον. Ὃ δὴ καὶ ἐνταῦθα ποιεῖ, λέγων, ὅτι Κἂν πάντα τις δῷ, ἀγάπην  δὲ μὴ ἔχῃ, οὐδὲν ὠφελεῖται.  Ἢ τοῦτο ἔστιν εἰπεῖν,  ἢ ὅτι βούλεται  τοὺς παρέχοντας   καὶ   συγκεκολλῆσθαι   τοῖς   λαμβάνουσι,   καὶ   μὴ   ἁπλῶς   διδόναι ἀσυμπαθῶς,  ἀλλ'  ἐλεοῦντας  καὶ  κατακαμπτομένους,  ἐπικλωμένους,  καὶ συναλγοῦντας  τοῖς  δεομένοις.  ∆ιὰ τοῦτο  γὰρ καὶ ἡ ἐλεημοσύνη  παρὰ τοῦ  Θεοῦ νενομοθέτηται· καὶ γὰρ ἠδύνατο τοὺς πένητας διατρέφειν ὁ Θεὸς καὶ χωρὶς τούτου· ἀλλ' ἵνα ἡμᾶς εἰς τὴν ἀγάπην συνδήσῃ, καὶ ἵνα διαθερμαινώμεθα  πρὸς ἀλλήλους, παρ' ἡμῶν αὐτοὺς ἐκέλευσε τρέφεσθαι. ∆ιὰ τοῦτο καὶ ἀλλαχοῦ φησι· Κρεῖσσον λόγος ἀγαθὸς ἢ δόσις· καὶ ἰδοὺ λόγος ὑπὲρ δόμα ἀγαθόν. Καὶ αὐτός φησι· Ἔλεον θέλω, καὶ οὐ θυσίαν. Ἐπειδὴ γὰρ ἔθος τούς τε εὐεργετουμένους φιλεῖν, τούς τε εὖ πάσχοντας πρὸς τοὺς εὐεργετοῦντας  οἰκειότερον διακεῖσθαι, σύνδεσμον φιλίας  ποιῶν, τοῦτο ἐνομοθέτησε. Καὶ ἵνα  μάθητε  ὅσον ἐστὶ τὸ κατόρθωμα, ὑπογράψωμεν  αὐτὴν  τῷ λόγῳ, ἐπειδὴ τοῖς πράγμασιν αὐτὴν οὐχ ὁρῶμέν που φαινομένην,  καὶ ἐννοήσωμεν, εἰ πανταχοῦ μετὰ δαψιλείας ἦν αὕτη, πόσα ἂν ἐγένετο ἀγαθά. Οὔτε γὰρ νόμων, οὔτε δικαστηρίων ἔδει, οὐ κολάσεων, οὐ τιμωριῶν, οὐκ ἄλλου τῶν τοιούτων οὐδενός. Εἰ γὰρ ἅπαντες ἠγάπων καὶ ἠγαπῶντο, οὐδὲν ἂν ἠδίκησεν οὐδεὶς, ἀλλὰ καὶ φόνοι καὶ μάχαι καὶ πόλεμοι καὶ στάσεις καὶ ἁρπαγαὶ καὶ πλεονεξίαι καὶ πάντα ἂν ἐκποδὼν ἐγεγόνει τὰ πονηρὰ, καὶ μέχρις ὀνόματος ἂν ἠγνοήθη ἡ κακία. Τὰ μέντοι σημεῖα οὐκ ἂν τοῦτο εἰργάσαντο, ἀλλὰ  καὶ εἰς κενοδοξίαν  ἐπαίρει τοὺς μὴ προσέχοντας καὶ ἀπόνοιαν.   Καὶ  τὸ  δὴ  θαυμαστὸν  τῆς  ἀγάπης,  ὅτι  τὰ  μὲν  ἄλλα   ἀγαθὰ  ἔχει

παρεζευγμένα τὰ κακά· οἷον ὁ ἀκτήμων φυσᾶται πολλάκις διὰ τοῦτο· ὁ λέγειν εἰδὼς καὶ δοξομανίαν  νοσεῖ· ὁ ταπεινόφρων  δι' αὐτὸ τοῦτο πολλάκις  κατὰ τὸ συνειδὸς μέγα φρονεῖ.  Ἡ δὲ ἀγάπη πάσης τῆς τοιαύτης  ἀπήλλακται  λύμης· κατὰ γὰρ τοῦ ἀγαπωμένου οὐκ ἄν τις ἐπαρθείη ποτέ. Καὶ 63.576 μή μοι θῇς ἕνα ἀγαπῶντα, ἀλλὰ πάντας ὁμοίως, καὶ τότε αὐτῆς ὄψει τὴν ἀρετήν· μᾶλλον δὲ, εἰ βούλει, πρῶτον ἕνα ἀγαπώμενον, καὶ ἕνα φιλοῦντα τίθει, φιλοῦντα μέντοι ὡς φιλεῖν ἄξιον· τὴν γὰρ γῆν οὕτως ὡς τὸν οὐρανὸν οἰκήσει, πανταχοῦ  γαλήνῃ  ἀπολαύων,  καὶ μυρίους ἑαυτοῦ πλέκων  στεφάνους.  Ὁ γὰρ  τοιοῦτος  καὶ  φθόνου  καὶ  ὀργῆς  καὶ  βασκανίας  καὶ ἀπονοίας  καὶ κενοδοξίας  καὶ πονηρᾶς  ἐπιθυμίας  καὶ παντὸς  ἔρωτος ἀτόπου, καὶ παντὸς νοσήματος καθαρεύουσαν διατηρήσει τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν. Ὥσπερ γὰρ ἑαυτῷ οὐκ ἄν τις ἐργάσαιτό τι κακόν· οὕτως οὐδὲ τοὺς πλησίον οὗτος. Τοιοῦτος δὲ ὢν, μετ' αὐτοῦ στήσεται τοῦ Γαβριὴλ ἐπὶ τῆς γῆς βαδίζων. Καὶ ὁ μὲν ἀγάπην ἔχων τοιοῦτος. Ὁ δὲ σημεῖα ποιῶν καὶ γνῶσιν ἔχων ἀπηρτισμένην, ταύτης ἄνευ κἂν μυρίους ἐγείρῃ νεκροὺς, οὐδὲν  μέγα ὀνήσει, πάντων  ἀπεῤῥηγμένος, καὶ οὐδενὶ  τῶν  συνδούλων ἀναμιγνύναι  ἑαυτὸν ἀνεχόμενος. ∆ιὰ δὴ τοῦτο καὶ ὁ Χριστὸς τῆς εἰς αὐτὸν ἀκριβοῦς ἀγάπης σημεῖον ἔφησεν εἶναι  τὸ τὸν  πλησίον φιλεῖν  Εἰ γὰρ φιλεῖς  με, φησὶν, ὦ Πέτρε, τούτων  πλέον,  ποίμαινε  τὰ  πρόβατά μου·  Εἶδες πῶς  καὶ  ἐντεῦθεν  πάλιν ᾐνίξατο, ὅτι μαρτυρίου μεῖζον τοῦτο; Καὶ γὰρ εἰ παῖδά τις εἶχεν ἀγαπητὸν, καὶ ὑπὲρ οὗ καὶ τὴν ψυχὴν ἂν ἐπέδωκεν, εἶτά τις τὸν μὲν πατέρα ἐφίλει, τῷ δὲ παιδὶ μηδὲν ὅλως προσεῖχε, σφόδρα ἂν παρώξυνε τὸν πατέρα, καὶ οὐκ ἂν ᾔσθετο τῆς οἰκείας ἀγάπης, διὰ τὴν τοῦ παιδὸς ὑπεροψίαν. Εἰ δὲ ἐπὶ πατρὸς καὶ παιδὸς τοῦτο συμβαίνει, πολλῷ μᾶλλον ἐπὶ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων· καὶ γὰρ πατέρων ἁπάντων  ἐστὶ φιλοστοργότερος ὁ Θεός. ∆ιὰ δὴ τοῦτο εἰπὼν, Πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή· Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν  Θεόν σου, ἐπήγαγε,  ∆ευτέρα δὲ, καὶ οὐκ ἐσίγησεν, ἀλλὰ  προσέθηκεν ὁμοίαν αὐτῇ· Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν. Καὶ ὅρα πῶς μετὰ τῆς αὐτῆς σχεδὸν ὑπερβολῆς ἀπαιτεῖ καὶ ταύτην· περὶ μὲν γὰρ τοῦ Θεοῦ φησιν, Ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου· περὶ δὲ τοῦ πλησίον σου, Ὡς σεαυτόν· ὅπερ ἴσον ἐστὶ τῷ ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου. Καὶ γὰρ εἰ μετὰ ἀκριβείας τοῦτο ἐφυλάττετο, οὐ δοῦλος, οὐκ ἐλεύθερος ἦν, οὐκ ἄρχων,  οὐκ ἀρχόμενος, οὐ πλούσιος, οὐ πένης, οὐ μικρὸς, οὐ μέγας, οὐ διάβολος ἂν ἐγνώσθη ποτέ· οὐ λέγω, οὗτος, ἀλλ' εἰ καὶ ἕτερος τοιοῦτος, μᾶλλον δὲ εἰ καὶ ἑκατὸν καὶ μυρίοι τοιοῦτοι ἦσαν, οὐδὲν ἂν ἴσχυσαν ἐκείνης οὔσης. Μᾶλλον γὰρ χόρτος   ἤνεγκε   πυρὸς   ἐπαγωγὴν,   ἢ   φλόγα   ἀγάπης   διάβολος.   Αὕτη  τείχους ἰσχυροτέρα,  αὕτη  ἀδάμαντος  στεῤῥοτέρα·  κἂν  ἑτέραν  αὐτῆς  ἰσχυροτέραν  εἴπῃς
63.577 ὕλην,  πάντα  ὑπερβάλλει  τῆς ἀγάπης ἡ στεῤῥότης. Ταύτην οὐ πλοῦτος, οὐ πενία νικᾷ· μᾶλλον δὲ οὐδ' ἂν ἦν πενία, οὐκ ἀμετρία πλούτου, εἰ ἀγάπη ἦν, ἀλλὰ τὰ
ἐξ ἑκατέρων ἀγαθὰ μόνον· καὶ γὰρ τὴν ἐξ ἐκείνου ἀφθονίαν ἐκαρπωσάμεθα ἂν, καὶ
τὴν ἐκ ταύτης ἀμεριμνίαν καὶ οὔτε τοῦ πλούτου τὰς φροντίδας, οὔτε τῆς πενίας τὸ δέος ὑπεμείναμεν ἄν. Καὶ τί λέγω τὰ ἐξ αὐτῆς κέρδη; αὐτὸ γὰρ καθ' ἑαυτὸ τὸ φιλεῖν, ἐννόησον ἡλίκον ἐστὶ, πόσην φέρει τὴν εὐφροσύνην, ἐν πόσῃ καθίστησι χάριτι τὴν ψυχήν·  ὃ  μάλιστα  αὐτῆς  ἐστιν  ἐξαίρετον.  Τὰ μὲν  γὰρ  ἄλλα  τῆς  ἀρετῆς  μέρη συνεζευγμένον  ἔχει  τὸν  πόνον·  οἷον  νηστεία, σωφροσύνη, ἀγρυπνία,  βασκανίαν, ἐπιθυμίαν, ὑπεροψίαν· ἡ δὲ ἀγάπη μετὰ τοῦ κέρδους πολλὴν ἔχει καὶ τὴν ἡδονὴν, καὶ πόνον οὐδένα· καὶ καθάπερ μέλιττα ἀγαθὴ, τὰ πανταχόθεν συνάγουσα ἀγαθὰ, εἰς τὴν  τοῦ  φιλοῦντος  κατατίθεται  ψυχήν.  Κἂν δουλεύῃ  τις,  ἡδίω  τῆς  ἐλευθερίας ἀποφαίνει  τὴν  δουλείαν.  Ὁ γὰρ φιλῶν  οὐχ  οὕτως  ἐπιτάττων  ὡς  ἐπιταττόμενος χαίρει· καίτοι γε τὸ ἐπιτάττειν  ἡδύ· ἀλλὰ μετατίθησιν  αὕτη τῶν  πραγμάτων  τὴν φύσιν, καὶ πάντα ἐν χερσὶν ἔχουσα παραγίνεται τὰ ἀγαθὰ, πάσης μητρὸς ἠπιωτέρα, πάσης βασιλίδος εὐπορωτέρα, καὶ τὰ ἐπίπονα κοῦφα καὶ ῥᾷστα ποιεῖ, τὴν μὲν ἀρετὴν εὔκολον,  τὴν  δὲ κακίαν  πικροτάτην  ἡμῖν  ἀποφαίνουσα·  Σκόπει δέ· τὸ  δαπανᾷν

λυπηρὸν εἶναι δοκεῖ, καὶ ποιεῖ αὐτὸ αὕτη ἡδύ· τὸ λαμβάνειν τὰ ἑτέρων ἡδὺ, καὶ οὐκ ἀφίησιν αὐτὸ φαίνεσθαι ἡδὺ, ἀλλὰ φεύγειν, ὡς μοχθηρὸν, παρασκευάζει. Πάλιν τὸ κακῶς λέγειν γλυκὺ πᾶσιν εἶναι δοκεῖ· αὕτη τοῦτο μὲν πικρὸν ἀποφαίνεται,  τὸ δὲ καλῶς  λέγειν  ἡδύ· οὐδὲν  γὰρ οὕτως  ὡς τὸν  φιλούμενον  ἐγκωμιάζειν  ἡμῖν  ἡδύ. Πάλιν ὁ θυμὸς ἔχει τινὰ ἡδονήν· ἀλλ' ἐνταῦθα οὐκέτι, ἀλλὰ πάντα αὐτοῦ τὰ νεῦρα ἀνῄρηται· κἂν λυπήσῃ τὸν φιλοῦντα  ὁ ἀγαπώμενος, θυμὸς μὲν οὐδαμοῦ φαίνεται, δάκρυα δὲ καὶ παρακλήσεις καὶ ἱκετηρίαι· τοσοῦτον ἀπέχει τοῦ παροξυνθῆναι. Κἂν ἴδῃ ἁμαρτάνοντα, πενθεῖ καὶ ὀδυνᾶται· ἀλλὰ καὶ ὀδύνη αὕτη ἡδονὴν φέρει· τῆς γὰρ ἀγάπης καὶ τὰ δάκρυα καὶ ἡ λύπη γέλωτος παντὸς ἡδίω καὶ χαρᾶς. Οὐχ οὕτω γοῦν ἀναπαύονται οἱ γελῶντες, ὡς ὑπὲρ φίλων κλαίοντες· κἂν ἀπιστῇς, ἐπίσχες αὐτῶν τὰ δάκρυα, καὶ ὡς τὰ ἀνήκεστα παθόντες,  οὕτω δυσχεραίνουσιν. Ἀλλ' ἡδονὴν  ἔχει, φησὶν, ἄτοπον τὸ φιλεῖν.  Ἄπαγε, καὶ εὐφήμει, ἄνθρωπε· οὐδὲν γὰρ οὕτως ἡδονῆς καθαρεύει τοιαύτης, ὡς ἀγάπη γνησία. Μὴ γάρ μοι ταύτην εἴπῃς τὴν δη 63.578 μώδη καὶ  ἀγοραῖον,  καὶ  νόσον  μᾶλλον  ἢ  ἀγάπην  οὖσαν, ἀλλὰ  ταύτην,  ἢν  ὁ Παῦλος ἐπιζητεῖ, τὴν τὸ συμφέρον τῶν ἀγαπωμένων σκοποῦσαν, καὶ ὄψει ὅτι πατέρων οὗτοι φιλοστοργότεροι,  καὶ  ὥσπερ οἱ  χρήματα  φιλοῦντες,  οὐκ  ἂν  ἕλοιντο  δαπανῆσαι χρήματα, ἀλλ' ἥδιον ἂν ἐν στενοχωρίᾳ γένοιντο, ἢ ἐκεῖνα ἴδοιεν ἐλαττούμενα· οὕτω καὶ ὁ πρός τινα ἡδέως ἔχων, μυρία ἂν ἕλοιτο παθεῖν, ἢ τὸν ἀγαπώμενον καταβλαπτόμενον  ἰδεῖν. Τί οὖν, φησὶν, ἐὰν ἐχθροὶ ὦσι καὶ Ἕλληνες, οὐ δεῖ μισεῖν;
∆εῖ μισεῖν  μὲν,  οὐκ  ἐκείνους  δὲ, ἀλλὰ  τὸ  δόγμα· οὐ  τὸν  ἄνθρωπον,  ἀλλὰ  τὴν πονηρὰν πρᾶξιν, τὴν διεφθαρμένην γνώμην. Ὁ μὲν γὰρ ἄνθρωπος ἔργον Θεοῦ, ἡ δὲ πλάνη ἔργον τοῦ διαβόλου. Εἰ γὰρ δεῖ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ μισεῖν, οὐχὶ ἀσεβεῖς δεῖ μισεῖν μόνον, ἀλλὰ καὶ ἁμαρτωλοὺς, καὶ οὕτως ἐσόμεθα θηρίων  χείρους, πάντας ἀποστρεφόμενοι· καὶ ἀπονοίᾳ φυσώμενοι, καθάπερ ὁ Φαρισαῖος ἐκεῖνος. Ἀλλ' οὐχ ὁ Παῦλος οὕτως ἐκέλευσεν, ἀλλὰ πῶς; Νουθετεῖτε τοὺς ἀτάκτους, παραμυθεῖσθε τοὺς ὀλιγοψύχους,  ἀντέχεσθε  τῶν  ἀσθενῶν,  μακροθυμεῖτε  πρὸς πάντας.  Τί οὖν  ὅταν λέγῃ,  φησὶν,  Εἴ τις  οὐχ  ὑπακούει  τὸν  λόγον  ἡμῶν  διὰ  τῆς  ἐπιστολῆς,  τοῦτον σημειοῦσθε, καὶ  μὴ  συναναμίγνυσθε  αὐτῷ;  Μάλιστα  μὲν  περὶ  ἀδελφῶν   τοῦτο εἴρηται· πλὴν  οὔτε  τοῦτο  ἁπλῶς,  ἀλλὰ  καὶ τοῦτο  μετὰ ἡμερότητος. Μὴ γὰρ δὴ περικόψῃς τὰ ἑξῆς, ἀλλὰ καὶ τὰ μετὰ ταῦτα προστίθει· καὶ γὰρ εἰπὼν, Μὴ συναναμίγνυσθε, ἐπήγαγε, Καὶ μὴ ὡς ἐχθρὸν ἡγεῖσθε, ἀλλὰ νουθετεῖτε ὡς ἀδελφόν. Ὁρᾷς πῶς τὸ ἔργον μισεῖν τὸ φαῦλον, οὐ τὸν ἄνθρωπον, ἐκέλευσε; Καὶ γὰρ ἔργον τοῦ διαβόλου τὸ διασπᾷν ἡμᾶς ἀπ' ἀλλήλων·  καὶ σφόδρα ἐσπούδακεν ἀνελεῖν  τὴν ἀγάπην, ἵνα ἐκκόψῃ τῆς διορθώσεως τὴν ὁδὸν, καὶ κατάσχῃ ἐκεῖνον ἐν πλάνῃ, σὲ δὲ ἐν ἀπιστίᾳ τε καὶ ἀπεχθείᾳ, εἶθ' οὕτως ἀποτειχίσῃ τῆς ἐκείνου σωτηρίας τὴν ὁδόν. Ὅταν γὰρ καὶ ὁ ἰατρὸς μισῇ τὸν κάμνοντα  καὶ φεύγῃ, καὶ ὁ κάμνων  τὸν ἰατρὸν ἀποστρέφηται, πότε ἀναστήσεται ὁ νοσῶν,  ὅταν  μήτε ἐκεῖνος  αὐτὸν  καλῇ, μήτε οὗτος  πρὸς αὐτὸν  ἀπίῃ; Τίνος δὲ ἕνεκεν  καὶ ἀποστρέφῃ καὶ φεύγεις  αὐτόν; ὅτι ἀσεβής ἐστιν;  Οὐκοῦν διὰ  τοῦτο  δεῖ  προσιέναι  καὶ  θεραπεύειν,  ἵνα  ἀναστήσῃς νοσοῦντα. Εἰ δὲ ἀνίατα  νοσεῖ, ἀλλὰ  σὺ τὸ σαυτοῦ ποιεῖν  ἐκελεύσθης· ἐπεὶ καὶ ὁ Ἰούδας ἀνίατα ἐνόσει, καὶ οὐ διέλιπεν αὐτὸν ὁ Θεὸς θεραπεύων. Μὴ τοίνυν μηδὲ σὺ ἀποκάμῃς· κἂν γὰρ πολλὰ σπουδάσας μὴ ἀπαλλάξῃς τῆς ἀσεβείας αὐτὸν, καὶ τοῦ ἀπαλλάξαντος  λήψῃ  τὸν  μισθὸν,  καὶ  παρασκευάσεις αὐτὸν  θαυμάζειν  σου τὴν ἡμερότητα· καὶ οὕτως εἰς 63.579 τὸν Θεὸν ἡ δόξα ἅπασα αὕτη διαβήσεται. Κἂν γὰρ θαύματα ποιῇς, κἂν νεκροὺς ἐγείρῃς, κἂν ὁτιοῦν ἐργάσῃ, οὐδέποτέ σε οὕτω θαυμάσονται Ἕλληνες, ὡς ὅταν ἴδωσι πρᾶον καὶ ἥμερον καὶ γλυκὺν παρεχόμενον τρόπον. Οὐ μικρὸν δὲ καὶ τοῦτο κατόρθωμα· πολλοὶ γὰρ καὶ τέλεον ἀπαλλαγήσονται τοῦ κακοῦ. Οὐδὲν γὰρ οὕτως ἐπισπάσασθαι δύναται, ὡς ἀγάπη. Ἐπ' ἐκείνοις μὲν γάρ σε καὶ ζηλοτυπήσουσι, τοῖς  σημείοις λέγω  καὶ τοῖς  θαύμασιν· ἐπὶ  τούτῳ  δὲ καὶ

θαυμάσονται καὶ φιλήσουσι, φιλοῦντες  δὲ, καὶ τῆς ἀληθείας ἐπιλήψονται ὁδῷ προβαίνοντες.  Εἰ δὲ οὐκ εὐθέως γίνεται  πιστὸς, μὴ θαύμαζε, μηδὲ ἐπείγου, 63.580 μηδὲ ἅπαντα ὁμοῦ ζήτει, ἀλλ' ἔασον αὐτὸν τέως ἐπαινεῖν, φιλεῖν, καὶ εἰς τοῦτο ὁδῷ προϊὼν ἥξει. Ἐπεὶ οὖν δημιουργὸς ἀρετῆς ἡ ἀγάπη, μετὰ ἀκριβείας ἁπάσης ἐν ταῖς ἑαυτῶν  καταφυτεύσωμεν  αὐτὴν  ψυχαῖς,  ἵνα  ἡμῖν  πολλὰ  κομίσῃ τὰ  ἀγαθὰ,  καὶ βρύοντα αὐτῆς διηνεκῶς τὸν καρπὸν ἔχωμεν, τὸν ἀεὶ τεθηλότα, καὶ οὐδέποτε μαραινόμενον.  Οὕτω γοῦν  καὶ  τῶν  αἰωνίων  ἐπιτευξόμεθα  ἀγαθῶν·  ὧν  γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν,  χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ  τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μεθ' οὗ τῷ Πατρὶ σὺν τῷ  ἁγίῳ  καὶ ἀγαθῷ  Πνεύματι δόξα, εἰς τοὺς αἰῶνας  τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-