Η σχέση εμπιστοσύνης με Τον Δεσπότη Χριστό.

Η σχέση εμπιστοσύνης με Τον Δεσπότη Χριστό

Γράφει ο Δημήτρης Ρόδης

Πως η πίστη του ανθρώπου δύναται να φτάσει σε τέτοιο σημείο; Σε τέτοιο υπερθετικό βαθμό ώστε να αποκτήσει σχέση εμπιστοσύνης με Τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό;

H ανακάλυψη της παρουσίας Του Χριστού, η πλήρης αίσθηση που κυριεύει το άτομο είναι ότι ο Ιησούς Χριστός Υπάρχει και Ενεργεί. Όταν αυτό το συναίσθημα φουντώσει στην ψυχή του πιστού, τότε δημιουργούνται και οι προϋποθέσεις που οδηγούν στο κτίσιμο αυτής της σχέσης.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Γιατί να εμπιστευθεί κανείς Τον Χριστό; 
Γιατί να πιστεύει κανείς έστω και λίγο... «χλιαρά» Σε Αυτόν; 
Είναι αξιόπιστος ο Χριστός; 

Εδώ...έρχεται η ίδια η ζωή Του Κυρίου να αποτελέσει αδιάψευστο μάρτυρα της αξιοπιστίας Του Χριστού!

Ο Χριστός είναι ένα με το Θεό, αληθινός Θεός και αληθινός άνθρωπος. Έζησε ζωή όχι για Αυτόν και εξυπηρέτηση του ιδίου «εγώ», αλλά ζωή με σκοπό να προσφέρει την λύτρωση σε όλους τους ανθρώπους μέσω της Σταυρικής Του Θυσίας. Ο Χριστός είναι ο Μόνος που δέχεται πάντες τους μετανοούντες...από τον ληστή δίπλα Του, μέχρι την πόρνη και τον ειδωλολάτρη. Μέχρι και τον διώκτη Του, τον Σαούλ. 

Ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι Αυτός που μπορεί να συγχωρέσει ακόμα και τον σταυρωτή Του, εκείνον που κρατάει το σφυρί και χτυπάει τα καρφιά στον Σταυρό...

Αυτή είναι η αξιοπιστία Του Χριστού. Αυτό είναι το μεγαλείο της αγάπης Του, που αδυνατεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους.... Είναι η ατελείωτη Αγάπη Του προς όλους εμάς, μας αγαπάει όλους...αλλά και τον κάθε έναν από εμάς προσωπικά. Λαχταρά να Τον Αναζητήσουμε, καρτερικά προσμένει πάντα να Τον επικαλεστούμε, να απευθύνουμε κάλεσμα μετάνοιας Στο Όνομα Του:

«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με, τον αμαρτωλό.»

Μέσω της άπειρης αγάπης Του, έρχεται η πίστη Σε Αυτόν. Είναι αυτή ακριβώς η στιγμή που στεριώνει η πίστη μέσα στην ψυχή του ατόμου, όταν νιώσει αυτήν την αγάπη σαν ''πόλο έλξης'' να τον τραβά προς Τον Κύριο. 

Όταν όλο του το «είναι» φωνάζει πως μόνο μέσω Αυτού υπάρχει Σωτηρία. 

Τότε κάνει την εμφάνιση του ένα νέο συναίσθημα, έχει έρθει η ώρα της αναζήτησης, φουντώνει η επιθυμία να Τον βρεις... να επικοινωνήσεις μαζί Του. Η ιδέα δεν φαντάζει «τρελή», το άτομο δεν έχει αμφιβολίες πως ο Ιησούς Χριστός υπάρχει και είναι Αυτός η Μοναδική Αλήθεια... 

Αληθινός Υιός Θεού και Μοναδικός Σωτήρας της ψυχής του ανθρώπου. 

Πολλές φορές της σφοδρής επιθυμίας της αναζήτησής Του, προηγείται μια σειρά... από θλίψεις, είναι αυτές που επιτρέπει ο Κύριος να συμβούν στην ζωή μας, και αποτελούν το εφαλτήριο, την έναρξη της μετάνοιας την απαρχή της επιστροφής μας κοντά Του.

Θα έλεγε δε κανείς πως η θλίψη γίνεται το θεμέλιο, ο «θλιμμένος λίθος» που επάνω του κτίζεται όλο το οικοδόμημα της αναζήτησης του πιστού, που ολοφάνερα πια αποζητά... μέσω της επαφής με τον Χριστό την αντικατάσταση της θλίψεως, του πόνου της ψυχής, με την ανακούφιση της μετάνοιας και την ατελείωτη αγαλλίαση της αγάπης Του.

Ήδη λοιπόν το άτομο έχει πίστη, όχι χλιαρή ή «άτονη»... μα θερμή σαν φλόγα, που άσβεστη πια καίει στην ψυχή του και γίνεται πόθος, σφοδρή επιθυμία να αναζητήσει Ιησού Χριστόν. Όταν επέλθει η παρούσα κατάσταση στον άνθρωπο, όταν κυριεύσει την ψυχή του η επιθυμία να Τον γνωρίσει, τότε όλα είναι πιθανά....

Δύναται λοιπόν η Χάρις Του, με μικρά σημάδια, να κάνει «αισθητή» την Παρουσία Της....

Λεπτομέρειες που ίσως έχουν επέλθει και άλλες φορές στην ζωή του πιστού, μα η «σκληρή» και άγονη, η δίχως μετάνοια καρδιά του αμαρτωλού ανθρώπου δεν επέτρεπε την κατανόηση τούς. Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως και με τις ταπεινές ψυχές... τις Άγιες.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα απ' την ζωή του Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, όταν ακόμη ήταν μαθητής. Ο Άγιος αναφέρει:

«Όταν τελείωσα το Γυμνάσιο, στην τελετή αποφοίτησης, έλαβα από τον Διευθυντή του σχολείου το απολυτήριο Γυμνασίου, το οποίο το είχε βάλει στο Ιερό βιβλίο της Καινής Διαθήκης. Το είχα διαβάσει και πριν... αλλά τώρα, όταν διάβασα εκ νέου τα λόγια του Χριστού απευθυνόμενα στους Αποστόλους: «ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι» (Ματθ. 9, 37-38), η καρδιά μου σκίρτησε και αναφώνησα σιωπηλά: «Ω, Κύριε! Σου λείπουν οι εργάτες;». Πέρασαν χρόνια. Έγινα διδάκτωρ της Ιατρικής και σκέφθηκα να γράφω το βιβλίο «Δοκίμια για τη χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων». Όταν πήρα την απόφαση αυτή, μου ήρθε στο μυαλό η εξής περίεργη σκέψη: «Όταν θα ολοκληρωθεί το βιβλίο αυτό, θα το υπογράφει το όνομα ενός επισκόπου». Δεν μπορούσα να καταλάβω από πού προερχόταν αυτή η σκέψη. Λίγα χρόνια αργότερα, όμως, κατάλαβα ότι ήταν μία σκέψη που μου είχε υποβληθεί από τον Θεό, διότι μετά την πρώτη μου σύλληψη, στο γραφείο του διοικητή των φυλακών, ολοκλήρωσα την πρώτη έκδοση του βιβλίου μου και στο εξώφυλλο έγραφα: «Επίσκοπος Λουκάς, Δοκίμια για την χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων».»

Αυτό είναι ένα μικρό μόνο δείγμα της Παρουσίας Του Κυρίου, και μην θαρρεί κανείς πως ο Ιησούς Χριστός όταν Τον ψάξεις με όλη την δύναμη της ψυχής σου, οταν αποκτήσουμε συναίσθηση και «επίγνωση» της αματρωλότητάς μας όταν τρέξουμε στον πνευματικό.... νιώθοντας την ανάγκη να μετανοήσουμε όταν λυγίσουν τα γόνατά μας κ' αναφωνήσουμε:  «Ναι, έσφαλα Χριστέ μου... συγχώρα με Κύριε τον αμαρτωλό, τον ανάξιο... συγχώρα με Χριστέ μου... «ότι θα τού κλείσει την πόρτα! Όχι! Μη γένοιτο!

Μην θαρρείς πως όταν όλα αυτά, που μέχρι χτες αποτελούσαν τα «αναγκαία» για την ευτυχία σου, περάσουν σε δεύτερη μοίρα, όλα τούτα τα μάταια υλικά αγαθά, οι ανόητες διασκεδάσεις, οι φιλοδοξίες της ζωής, γεμάτες έπαρση και αλαζονεία....

Ονειρικά προϊόντα ενός εωσφορικά περήφανου εαυτού... όταν όλα αυτά πάψουν πια να αποτελούν «δείκτη» μιας ψευδούς-φανταστικής ευτυχίας, και πρώτη προτεραιότητα γίνει Αυτός, όταν απαλλαγείς απ' το δικό σου θέλημα και αναφωνείς:

«Κύριε Ιησού Χριστέ Γεννηθήτω το Θέλημα σου στη ζωή μου»

Όταν η ανάγκη να Τον βρεις γίνει για σένα ζήτημα ζωής και θανάτου, μην θαρρείς πώς δεν θα Τον βρεις... διότι πάντα Αυτός σε περιμένει... τότε είναι και η στιγμή όπου η Χάρις Του Δεσπότη Χριστού αποκαλύπτεται...

Είναι η μετάνοια το κλειδί, είναι η μετάνοιά μας που περιμένει ο Κύριος, μετέχοντας στην εξομολόγηση και λαβών της συγχωρητικής ευχής στην Θεία Κοινωνία. Όσο μεγαλύτερη είναι η επίγνωση της καταστάσεως μας, της αμαρτίας μας, των παθών μας, όσο πιο πολύ συντετριμμένος τρέξει κανείς προς Τον Χριστόν, τόσο πιο πολύ ανοίγει την αγκαλιά Του σαν ελεήμων και φιλάνθρωπος Θεός να μας δεχτεί! 
Τότε όλα αλλάζουν....

Είναι η στιγμή που το άτομο κτίζει την σχέση εμπιστοσύνης με Τον Χριστό.

Οι παλαιότερες βιοτικές μέριμνες, η φιλαργυρία η φιλοδοξία, η απόκτηση υλικών αγαθών, η «κατάχρηση» του σώματος και της ψυχής εν μέσω διαφόρων παθών, είναι πια καταστάσεις μη επιθυμητές... Το άτομο έχει πλέον ολοκληρωτική εμπιστοσύνη Στον Κύριον. Όποιος μένει μέσα σε αυτήν την σχέση, τα βλέπει όλα διαφορετικά. Είναι η εμπιστοσύνη Στον Χριστό που έχει αλλάξει τα πάντα! 

Νιώθεις πια... πως Αυτός καθοδηγεί την διαδρομή, 
τον ένα και μοναδικό δρόμο, 
Την Εν Χριστώ Οδό που οδηγεί στην Αιώνια Ζωή.

Αμήν!

Πηγή: Dimitris-Rodis-www.paterikiorthodoxia.com

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-