Αθανασία

Αθανασία

Ξέρω τις δυσκολίες του ανθρώπου να πιστέψει στην αθανασία. Αλλά ξέρω την αδυναμία του πιστού να πιστέψει στο θάνατο. Μου είναι πολύ δύσκολο να πιστέψω στην αθανασία. Μου είναι αδύνατο να πιστέψω στο θάνατο. 
Αλέξανδρος Τσιριντάνης

Οι σπόροι, όταν πέσουν στη γη, τραβούν χίλια - δυό πάθη κατά τη διάρκεια του χειμώνα, ώσπου να φυτρώσουν την άνοιξη. Υποφέρουν κρύο, χιόνια, βροχές κι' ένα σωρό άλλα.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο σ' αυτό τον κόσμο. Είναι σαν ένας θαμμένος και ταλαιπωρημένος σπόρος, που πρόκειται να φυτρώσει στην αιώνια άνοιξη, της άλλης ζωής.

Η Ζωή αλλάζει, αλλά δεν χάνεται.

Η Ελπίδα σβήνει, αλλά δεν εξαλείφεται.

Η Αλήθεια αμαυρώνεται αλλά ξαναλάμπει.

Ο Άνθρωπος μας φεύγει, αλλά για να ξανανταμώσουμε.

Υπάρχουν Άγιοι και Αγίες, που είναι άγνωστοι και κανείς δεν τους καίει κερί και λιβάνι.

Υπάρχουν και παλιάνθρωποι διακεκριμένοι, που πολλοί του προσφέρουν άνθη και δώρα και σαν πεθάνουν τους καταθέτουν στεφάνια. Πως να το κάνουμε; Υπάρχουν. 

Να γιατί χρειάζεται να υπάρχει - όπως είπε και ο Κάντ - μια άλλη ζωή, όπου η ανεστραμμένη πυραμίδα θα αποκατασταθεί. Και το στεφάνι, τον "στέφανον της ζωής", θα τον πάρουν εκείνοι που τους αξίζει.

Οι δύο λέξεις "Μέλλουσα Κρίσις" υπενθυμίζουν την επιγραφή με δύο άλλες λέξεις, που συναντάμε στη διαδρομή μας "Κίνδυνος - Θάνατος".

Πολλούς δεν τους ευχαριστούν αυτές οι λέξεις. Τις θεωρούν... γρουσούζικες στο ταξίδι τους. Και μάλιστα τη δεύτερη. Όσο όμως κι αν τις αποφεύγουν, αυτές δεν παύουν να αποκαλύπτουν μια πραγματικότητα και να παρέχουν μια σωτήρια υπόμνηση.

Όπως και οι άλλες δύο "Μέλλουσα Κρίσις". Πολλοί τις αποστρέφονται. Άλλοι τις περιγελούν. Αυτές όμως στέκουν εκεί, σε κάθε δύσκολη στροφή του ταξιδιού της ζωής μας, επιμένοντας: "Μέλλουσα Κρίσις".

Εκλήθηκα κάποτε να κηρύξω σε μια κηδεία. Άνοιξα την Αγία Γραφή για να βρω κάτι σχετικό με επικήδειο. Μα δεν βρήκα. Όπου συνάντησε νεκρό ο Κύριος τον ανάστησε. Στη Γραφή δεν υπάρχει επικήδειος. Υπάρχει μόνο κήρυγμα αναστάσεως και διακήρυξη αθανασίας. Ο "πιστεύων εις εμέ θάνατον ου μη θεωρήση εις τον αιώνα", διαβεβαίωσε ο Κύριος.

Πιστεύω στην αθανασία της ψυχής, γιατί έχω μέσα μου χίλιες αθάνατες λαχτάρες. Είπα στον γέροντα ασκητή, τον ογδοηκοντάρη:

- Πες μου, πατέρα μου, γιατί σε τούτη 'δω τη σφαίρα αχώριστα περιπατούν η νύχτα και η μέρα; Γιατί, σαν να 'σαν δίδυμα, φυτρώνουνε αντάμα, τ' αγκάθι και το λούλουδο, το γέλιο και το κλάμα; Γιατί, στην πιο ελκυστική του δάσους πρασινάδα, σκορπιοί φωλιάζουν κι όχεντρες και κρύα φαρμακάδα; Γιατί, προτού το τρυφερό μπουμπούκι ξεπροβάλει και ξεδιπλώσει μπρος στο φως τ' αμύριστα του κάλλη, μαύρο σκουλήκι έρχεται, μια μαχαιριά του δίνει κι ένα κουρέλι άψυχο στην κούνια του το αφήνει; Τέλος, γιατί, εις του παντός την τόση αρμονία να χώνεται η σύγχυση κι η ακαταστασία;...

- Οπίσω από τα χρυσά εκεί απάνω νέφη κεντά ο Μεγαλόχαρος ατίμητο γκεργκέφι. Κι εφ' όσον εις τα χαμηλά εμείς περιπατούμε, την όψη την ξανάστροφη, παιδί μου, θεωρούμε. Και είναι άρα φυσικό, λάθη ο νους να βλέπει εκεί που ευχαριστεί και να δοξάζει πρέπει. Περίμενε σαν χριστιανός να έλθει η ημέρα, που η ψυχή σου φτερωτή θα σχίσει τον αιθέρα και του Θεού το κέντημα απ' την καλή θα κοιτάξεις και τότε... όλα σύστημα θα σου φανούν και τάξις.
Κωνσταντίνος Καλλίνικος, "Δάφναι και Μυρσίναι"

Στην παρούσα ζωή ο ένας, μικρός ή μεγάλος, θα κρίνεται πάντοτε από τους πολλούς. Στην μέλλουσα ζωή, οι πολλοί, δηλαδή οι πάντες, θα κριθούμε από τον Ένα.


Η απόφαση για τους πολλούς θα είναι ετυμηγορία του Ενός. "Εφ' όσον εποιήσατε ενί τούτον των αδελφών μου των ελαχίστων εμοί ποιήσατε". Οι κρίσεις των ανθρώπων για τους άλλους στηρίζονται σε ό,τι βλέπουν ως θεατές. Η Κρίσις του Θεού για όλους μας, βασίζεται σε όσα γνωρίζει ως καρδιογνώστης.

Κανένα επιστημονικό ή λογικό δεδομένο μου λέει, ότι ο άνθρωπος εξαφανίζεται όταν το σώμα του αποσυντίθεται. Μα θα μου πεις, δεν έχω δει άνθρωπο μετά τον θάνατο του. Σωστό είναι αυτό. Αλλά ούτε και την εξαφάνιση της προσωπικότητας έχω δει ποτέ μου. Απλούστατα, τα θέματα αυτά είναι πάνω και πέραν της ανθρώπινης δυνατότητας να τα ιδεί. Αλλά, πάντως, είναι λογικώς άψογα.
Αλέξανδρος Τσιριντάνης

Το χρήμα δεν μπορείς να το πάρεις μαζί σου όταν πεθάνεις, αλλά μπορείς να το στείλεις προτού πεθάνεις να σε περιμένει.

Όταν τις κλείνω δεν τις χάνω τις φτερούγιες μου.

Όταν διπλώνω τα βλέφαρα μου δεν τερματίζω τους οραματισμούς μου.

Και όταν γείρω το κεφάλι στο προσκέφαλο του θανάτου δεν παύω να υπάρχω. Αναπαύομαι.
Κωνσταντίνος Κούρκουλας, "Πνευματικοί Αντίλαλοι"

Λίγο πριν πεθάνει ο Βενιαμίν Φραγκλίος ετοίμασε το εξής επίγραμμα για τον τάφο του: "Ενθάδε κείται ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, πρώην τυπογράφος". Το σώμα του είναι σαν το εξώφυλλο ενός βιβλίου, που οι σελίδες του δεν βρίσκονται εδώ μέσα. Το εξώφυλλο αυτό θα φαγωθεί από τα σκουλήκια. Αλλά το βιβλίο δεν θα χαθεί. Θα ξαναεκδοθεί με άφθαρτες σελίδες κι ωραιότερο εξώφυλλο, κατά την ημέρα της Κρίσεως, από τον Εκδοτικό Οίκο του Ουρανού".

Την αξία της ζωής και τη σημασία της τη γνωρίζει πραγματικά μόνο εκείνος που σκέπτεται συχνά την αιωνιότητα.

Πολλοί δεν θέλουν ν' ακούσουν καν περί Κρίσεως και ανταποδόσεως και μιμούνται έτσι την στρουθοκάμηλο, που, κρύβοντας το κεφάλι της στην άμμο, για να μη βλέπει τους κυνηγούς, που την σκοπεύουν, φαντάζεται πως απομακρύνει έτσι και αποφεύγει τον κίνδυνο. Παρ' όλον όμως τούτο, η Μέλλουσα Κρίσις δεν παύει να είναι μια αλήθεια και μια ανάγκη. Που την απαιτεί η ανθρώπινη λογική. Που την ποθεί και τη διαισθάνεται η ανθρώπινη καρδιά. Που την εκζητεί η φιλοσοφούσα διάνοια. Που την αποκαλύπτει ο Χριστός.

Ο ύπνος είναι ένας μικρός θάνατος κι ο θάνατος ένας μεγάλος ύπνος. Το πρώτο, Θεέ μου, το ξέρω. Το δεύτερο, αξίωσε με να το ζήσω. Να κοιμηθώ το μεγάλο ύπνο και να ξυπνήσω στην ατέρμονη αιωνιότητα.
πατήρ Θεόκλητος Φεφές

Εδώ στη γη μοιάζουμε, σαν τους ηθοποιούς, που επάνω στη σκηνή άλλος παριστάνει τον ένδοξο βασιλιά, άλλος τον πλούσιο ηγεμόνα και άλλος τον σπουδαίο σοφό. Αυτά όμως, εφ' όσον παίζεται το έργο. Όταν πέσει η αυλαία, τότε ο κάθε ηθοποιός αποσύρεται στα παρασκήνια, αποβάλλει τη φανταχτερή στολή του και μένει ό,τι ακριβώς είναι. Ένας φτωχός βιοπαλαιστής, που υποδύεται όλους αυτούς τους ρόλους, για να κερδίσει το ψωμί του.

Έτσι και εμείς. Μπαίνουμε στη σκηνή του μάταιου αυτού κόσμου και παριστάνουμε άλλος το δυνατό, άλλος το σοφό και άλλος τον άγιο. Αυτά όμως μέχρι τη στιγμή που θα πέσει η αυλαία του θανάτου, οπότε "εκάστου το έργον, οποίον εστί, το πυρ δοκιμάσει".

Ταξιδεύαμε στον Ατλαντικό - διηγείτο ένας πλοίαρχος - οπότε μέσα στα σκοτάδια και την άγρια τρικυμία μας έσπασε ο έλικας και κίνδυνοι πολλοί μας έζωσαν. Από μακριά διακρίναμε τα φώτα άλλου πλοίου, βρέθηκε και ένα φανάρι, αλλά σπίρτα δεν υπήρχαν να τ' ανάψουμε, για να μας δούν. Έπειτα από αγωνιώδη έρευνα βρέθηκε απροσδόκητα ένα σπίρτο. Ποτέ στη ζωή μου δεν ένιωσα μεγαλύτερη αγωνία και ευθύνη από αυτήν, που κρατούσα το απλούστατο αυτό σπίρτο. Αν οι άνεμοι που ούρλιαζαν γύρω μας το έσβηναν, ο τάφος των λυσσαλέων κυμάτων ήταν κοντά μας.
Έτσι και η ζωή μας είναι μια και ανεπανάληπτη, αλίμονο δε αν δαπανηθεί μάταια και σβήσει πριν προλάβει ν' ανάψει το φως της αιωνιότητας.

Το καλό που έχουμε το παίρνει ο θάνατος. Το καλό που κάνουμε το παίρνει ο ουρανός.

Αν θέλεις να μη ξεχασθείς αμέσως μόλις πεθάνεις, η γράψε πράγματα που αξίζουν να διαβαστούν ή κάνε πράξεις που αξίζει να γραφούν.

Ο πιστός ζει με την πίστη στην αθανασία και φεύγει με την ελπίδα ζωής αιωνίου. Μεταβαίνει "εκ του θανάτου εις την ζωήν". Ο άνθρωπος - έλεγεν ο σοφός - είναι ένας κιθαρωδός. Η ζωή είναι η κιθάρα. Όταν ο θάνατος κλείσει τη ζωή και καταστρέψει την κιθάρα, δεν σημαίνει ότι και ο κιθαρωδός εξαφανίζεται. Ο κιθαρωδός μένει. Και θα συνεχίσει το τραγούδι του από μίαν άλλη κιθάρα, σε μιαν άλλη ζωή. Πάνω σε ένα άλλο πεντάγραμμο.

Κανείς λογικός άνθρωπος δεν φυτεύει βαλανιδιά σε μια γλάστρα η ναυπηγεί υπερωκεάνειο στις όχθες μιας λίμνης. Πως είναι δυνατό και λογικό ο Θεός να "φύτεψε" στην ψυχή του ανθρώπου έναν τόσο βαθύ και απέραντο πόθο, που είναι ο πόθος για ζωή, για ένα σύντομο βίο εξήντα, εβδομήντα χρόνων; Για κάπου αλλού, λοιπόν, προορίζεται ο άνθρωπος. Για την αιωνιότητα.

"Εδώ ένας βίος τερματίστηκε. Από εδώ μια άλλη ζωή ξεκίνησε" παρήγγειλε ένας σοφός να χαράξουν πάνω στη πλάκα του τάφου του.

Επί του πλοίου που λέγεται "Γη" και πλέει στο άπειρο είμαστε όλοι ταξιδιώτες και μετανάστες... Όλοι ονειρευόμαστε μια παραλία. Μια ακτή, όπου ο ζωογόνος αέρας της θα αποκλείει το θάνατο.

Ο άνθρωπος κατεδίκασε το Θεό σε θάνατο πάνω στο Γολγοθά. Ο Θεός όμως με την Ανάσταση του Υιού Του "κατεδίκασε" τους ανθρώπους σε αθανασία. "Πας ο πιστεύων εις εμέ θάνατον ου μη θεωρήσει εις τον αιώνα".

Ο θάνατος δεν είναι κατάσταση αλλά γεγονός. Μιλάμε για τους νεκρούς, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν τέτοιοι. Το σωστό είναι να μιλάμε για εκείνους που πέθαναν. Ζούσαν μέχρι της στιγμής του θανάτου τους, αλλά ζουν και κατόπιν. Ο θάνατος είναι όπως και η γέννηση, μια πράξη, μια μετάβαση, μια είσοδος σε πιο ανοιχτή ζωή. Ποτέ μη σκέπτεσθε το θάνατο σαν κατάσταση, αλλά σαν σήραγγα που, για μια στιγμή, ρίχνει τις σκιές της στην αμαξοστοιχία που τρέχει, αλλά δεν στέκει.

Ένας άθεος σύζυγος έλεγε πειραχτικά στη σύζυγο του.

- Εσύ έζησες όλη σου τη ζωή με την πίστη στην αθανασία. Αλίμονο σου, όμως, εάν δεν υπάρχει, παρά μόνο θάνατος.

- Όχι, αγαπητέ μου, απάντησε εκείνη, αλίμονο σε σένα εάν υπάρχει αθανασία, γιατί εσύ στήριξες τη ζωή σου στο θάνατο. Εγώ, στο κάτω - κάτω και με τη δική σου εκδοχή, δεν θα ζήσω να δω τη διάψευση. Εάν όμως υπάρχει αθανασία, τι γίνεται με σένα; Εγώ τουλάχιστον πέρασα τη ζωή μου σε ένα όμορφο όνειρο. Της αθανασίας. Δεν είναι καλύτερα έτσι;

 Απο τις 24 ώρες του ημερονυχτίου διάθεσε τρία μόνο τέταρτα:

Ένα τέταρτο, να σου μιλάει ο θεός μέσα από την αγία Γραφή.
Δεύτερο τέταρτο, να μιλάς εσύ στο Θεό μέσα από την Προσευχή.
Τρίτο τέταρτο, να μιλάς στους άλλους για το Θεό μέσα από το χρέος της αγάπης.

Φθάνουν αυτά τα τρία τέταρτα του χρόνου για να κερδίσεις την αιωνιότητα.

Μα γιατί πέφτεις παππούλη; Ούτε και καθιστός δεν μπορείς λίγο να σταθείς;

Και εκείνος φιλοσοφημένα απαντά:

- Με τραβάει η γη!... Μια μεγάλη αλήθεια. Κάθε μέρα που περνάει κάνουμε κι ένα βήμα κοντά στη μάνα μας γη. "Χους εσμεν και εις γην απελευσόμεθα".

Η γη θα ζητήσει και θα πάρει το δικό της. Το χοϊκό σώμα μας. Κι ο ουρανός το δικό του. Την αθάνατη ψυχή μας.


από το βιβλίο: "Στάχυα" του Κωνσταντίνου Κούρκουλα

ΠΗΓΗ

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-