ΑΡΓΑ ΒΑΔΙΖΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ - ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ

"Ολοι έμείς θεωρούμε τούς εαυτούς μας άτομα, ένώ τους άλλους μηδενικά.
Πούσκιν
Η Εκκλησία τοϋ Χριστού άπό τήν άρχή  φέρει έπαναστατικό χαρακτήρα. Καί όσο πιό πολύ αύτή ή Εκκλησία, στό κύλισμα τής Ιστορίας, στεκόταν πιό κοντά στό ιδανικό τοϋ Χριστού,τόσο πιό φανερά έδειχνε αύτόν τόν έπαναστατικό της χαρακτήρα. Όποτε όμως ή Εκκλησία, σκεπασμένη άπό τήν άκαταμάχητη σκόνη ιού καιρού, στοιχιζόταν στή μακρά σειρά τών συνηθισμένων άνθρώπινων ιδρυμάτων,τό έπαναστατικό της χρώμα ξεθώριαζε. Στήν έπανάσταση βασισμένη, άπό τούς έπαναστάτες χτισμένη, στήν επαναστατικότητα τής άνθρωπότητας έδειξε ή Εκκλησία τήν πιό μεγάλη της λαμπρότητα. Ή χριστιανική παιδαγωγική είναι εξίσου έπαναστατική δσο καί ή χριστιανική Εκκλησία γενικά. Τό νά παιδαγωγεϊς σήμαινε πάντα,γιά τήν πραγματική χριστιανική Εκκλησία, επανάσταση. Όταν στήν Εκκλησία γίνεται λόγος περί άγωγής, γίνεται χωρίς αμφιβολία καί σύγχυση. Δέν συμβαίνει όμως τύ'ίδιο μέ τά σχολικά βιβλία περί παιδαγωγίας. Ή αγωγή στήν Εκκλησία μπορεί νά σημαίνει μόνο ένα πράγμα: έπανάσταση.
Τό προσωπικό ιδεώδες τής Εκκλησίας είναι ό Χριστός. Ή Εκκλησία πάντα δείχνει στούς πιστούς αύτύ τό ιδεώδες. Ό σχηματισμός καί ό τονισμός τού σχεδιαγράμματος στήν άγωγή θεωρείται σ' όλες τίς παιδαγωγίες ώς άπαραίτητος. Τό σχεδιάγραμμα τής χριστιανικής άγωγής είναι ό Χριστός. Ή Εκκλησία έξισώνει τή χριστιανική άγωγή μέ τήν έπαναστατικότητα, άφού ό Χριστός ήταν έπαναστάτης. "Ηταν ό Χριστός έπαναστάτης, άδέλφια; Τούτο τό έρώτημα λογικά έπιβάλλεται. Είναι ό Χριστός έπαναστάτης καί κήρυκας τής έπανάστασης;

Έάν έπανάσταση σημαίνει τό γκρέμισμα καί τήν καταστροφή, τότε θά ήταν ύβρις νά ονομάσουμε τόν Χριστό έπαναστάτη.
Έάν ή έπανάσταση σημαίνει έκδίκηση γιά τήν έκδίκηση καί αίμα γιά τό αίμα καί φωτιά γιά τή φωτιά, τότε οί έπαναστάτες θά μπορούν νά όνομάζουν κάθε άνθρωπο στόν κόσμο άδελφό τους, άλλά όχι τόν Χριστό.
Έάν ώς έπαναστάτη έννοούμε έναν άνθρωπο ύπηρέτη τών άδυναμιών του καί δικαστή τού άλλου, έναν άνθρωπο πού γιά νά ζεσταθεί είναι ικανός νά κάψει όλο τόν κόσμο καί γιά νά τραφεί ΐναι ικανός νά καταπιεί όλο τόν κόσμο, τότε ό Χριστός πράγματι δέν είναι έπαναστάτης.
Έάν επαναστάτες είναι μόνο οί δολοφόνοι, φανεροί ή άφανείς, καί οί έπαγγελματίες δημαγωγοί τής άνατροπής, τότε μόνο οί άπιστοι θά μπορούσαν νά λογαριάσουν τύν Σωτήρα σ' αύτή ιήν άπιστη συντροφιά.
Καί όμως μπορούμε νά πούμε μέ βεβαιότητα: ο Χριστός ήταν επαναστάτης καί κήρυκας τής επανάστασης. Ή έπανάσταση, τήν όποία ό Χριστός έφερε στόν κύσμο, είναι ή μέγιστη καί ή πιό πετυχημένη άπ' όλες τίς έπαναστάσεις. Ό Χριστός ξεκίνησε τήν έπανάστασή του άνάβοντας τή μικρή φλόγα μέσα στίς ψυχές μερικών πιστών. Λύτές οί μικρές φλόγες βαθμιαία άναφλέγονταν καί εξαπλώνονταν, άνάβοντας καί άλλες κοντινές μικρές φλόγες, ώσπου τελικά άναψε φωτιά, στήν όποία καίγονταν τά ισχυρά βασίλεια τών άπιστων καί άπό τήν όποία σηκώνονταν καινούργιες δημιουργίες, πολιτικές, καλλιτεχνικές καί κοινωνικές.

Θά πει κάποιος ότι ό Χριστός ήταν ενάντια στήν εξωτερική έπανάσταση, ότι αύτός προσπαθούσε μόνο νά έναντιώσει τήν άνθρώπινη ψυχή στήν άδυναμία τοϋ εαυτού της καί στήν άμαρτία της, ώστε μ' αύτό τόν τρόπο νά προκαλέσει μόνο μία έσωτερική, ήθική έπανάσταση, πού φέρει άποκλειστικά άτομικού χαρακτήρα, χωρίς νά άγγίζει τήν κοινωνική ζωή στήν όλότητά της. Όμως,αύτό θά τό πει έκεΐνος πού δέν γνωρίζει τήν ψυχολογία τών έπαναστάσεων, ειδικά τών έπαναστάσεων μέ θρησκευτική έμπνευση. Σέ κάθε τέτοια έξωτερι-κή έπανάσταση προηγείται μία έσωτερική, μέσα στίς ψυχές τών άνθρώπων. Ή έξωτερική έπανάσταση πού ό χριστιανισμός έφερε στόν κόσμο είναι μόνο ή φυσική συνέπεια τής έσωτερικής έπανάστασης,πού έσπειρε ό θεμελιωτής τοϋ χριστιανισμού στά τρία χρύνια τής δημόσιας δράσης του.
Ό Χριστός δέν σήκωνε έξεγέρσεις ένάντια στήν έξουσία τοϋ κράτους, μέ στόχο μία έφήμερη άλλαγή τοπικής σημασίας• ό Χριστός έργαζόταν γιά μιά έπανάσταση πού ειχε ώς στόχο τήν καθολική παγκόσμια άνατροπή. Ό Χριστός δέν δημαγωγούσε ένάντια στίς δυναστείες τοϋ Ηρώδη καί τοϋ Αύγούστου -αύτή θά ήταν μιά μικρή «άντάρτικη» δουλειά- άλλά έθετε τά θεμέλια σ' ένα πολύ μεγαλύτερο έργο. Πήγε πέρα καί βαθύτερα άπ' όλους τούς έπαναστάτες τοϋ κόσμου. Στό δένδρο τού κακού δέν κλάδευε κλαριά καί δέν καθάριζε τά φύλλα, άλλά έβαζε τό τσεκούρι στήν ι'δια τή ρίζα. Δέν βιαζόταν νά δει γρήγορα τήν έπιτυχία τοϋ έργου Του• Τοϋ άρκοϋσε ή πίστη Του στήν έπιτυχία. Ήξερε ότι ό Θεός τόν έπέλεξε γιά μάστορα ένός μεγάλου κτίσματος, πού δέν μπορεί νά κτιστεί σέ έναν άνθρώπινο αιώνα. Τό τελείωμα τοϋ οικοδομήματος Του ό Χριστός τό προέβλεψε στό τέλος τής ιστορίας τοϋ κόσμου. Γιά ένα ιέτοιο οικοδόμημα μπορούσε στό λίγο χρόνο τής ζωής Του νά λαξεύσει μόνο μερικές πέτρες. Οί άνθρωποι πού άκολούθησαν τόν Χριστό ήταν έ κείνες οί ζωντανές πέτρες πού λάξευε ό μεγάλος Μάστορας γιά τήν Εκκλησία, τό οίκοδόμημά Του. Μέ έπιμέλεια λάξευε καί λείαινε ό Μάστορας αύτές τίς ζωντανές πέτρες, οί όποιες έπρεπε πάλι νά λαξεύουν καί νά λειαίνουν μέ τόν εαυτό ιούς άλλες πέτρες.

ΠΡΩΤΗ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ  ΣΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η  ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ   ΜΕ  «ΣΑΦΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΠΗΓΗΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ  ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ  ΤΟ  ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ  «ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ» 

ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΧΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟY

ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ

« Αργά βαδίζει ό Χριστός Έν πλω .Μετάφραση από τά Σερβικά:Mετάφραση: Σβετλάνα Πέτσιν, Ηλίας Σαραγούδας, Νεφέλη Σαραγούδα – Πέτσιν»

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-