Η νεκραναστημένη γυναίκα

Η νεκραναστημένη γυναίκα 

Καθηγητής Αγιολογίας-Υμνολογίας, ποιητής, θεολόγος 

Παντελής Πάσχος

Κάποια γυναίκα στην Κωνσταντινούπολη, ονομαζό­μενη Άννα, αρρώστησε βαριά· σιγά-σιγά βουβάθηκε εντελώς κ’ ύστερα πέθανε. Αν, βέβαια, πέθανε τε­λείως ή την έπιασε κάποιο είδος καταληψίας κ’ έμεινε ωσάν νεκρή —αυτό μονάχα ο Θεός το ξέρει! Τότε, η μητέρα της και οι αδελφές της άρχισαν να τη θρηνούν, κ’ έστειλαν να φωνάξουν και τον άντρα της να έρθει γρήγορα στο σπίτι του για να παραβρεθεί στην κηδεία της, —γιατί είχε πάει σε τόπο γειτονικό, για τις ανάγ­κες του σπιτιού. Καθώς, όμως, αργούσε να φανεί ο άντρας της νεκρής, εκείνες δεν έπαψαν να τη θρηνούν, όλη τη μέρα. Και προς το βράδυ, άρχισε να σαλεύει κά­πως τα δάχτυλα του δεξιού χεριού της… Μετά, σήκωσε και τα δυο χέρια της και είπε:

—Δόξα σοι, Θεοτόκε, Παναγία μου!

Και καθώς, εκεί δίπλα της, καθόταν τα δυο αντραδέλφια της, μαζί με τη μητέρα και τ’ αδέλφια της, τους αγκάλιασε και τους φίλησε. Εκείνοι δεν μπορούσαν να κρύψουν την έκπληξή τους και το θαυμασμό τους· μα ό­ταν τη ρώτησαν να τους πει τι της συνέβη, δεν μπορούσε να τους αποκριθεί, ούτε μια λέξη!
Την άλλη μέρα, κάποιοι γνωστοί μου συγγενείς της έστειλαν να με φωνάξουν να την ιδώ κ’ εγώ. Επήγα και την είδα, κι όταν τη ρώτησα τί έπαθε, μου απάντησε:

—Δεν μπορώ να σου πω τι έχω ιδεί!

Και ύστερ’ από λίγο, άρχισε, ψιθυριστά σχεδόν, να μου λέει:

—Βουβάθηκα και ψυχομαχούσα με το συνηθισμένο ρόγχο, σαν όπως όλοι που έρχεται η ώρα του θανάτου τους. Και άκουγα τους θρήνους και τα λυπητερά τρα­γούδια της μητέρας μου και των αδελφών μου, μα δεν μπορούσα να βγάλω ούτε τον παραμικρό φθόγγο απ’ το στόμα μου. Και όταν πέρασε αρκετή ώρα, άκουσα σαν από πολύ μακρυά τις φωνές τους. Και τότε είδα δυο φο­βερούς άντρες να έρχονται —όμως, το μέγεθος τους, την λαμπρότητά τους και τη σοβαρότητά τους, δεν μπο­ρεί να τα περιγράψει ανθρώπινη γλώσσα!— και να με παίρνουν σηκωτή, και να με ανεβάζουν προς τον ουρανό. Και αυτά που εγώ έβαζα με το νου μου, εκείνοι τα καταλάβαιναν άλλα κι εκείνα που αυτοί σκεφτότανε, εγώ τα καταλάβαινα. Όταν σκεφτόμουνα πως είμαι αμαρ­τωλή και θα περάσω πολλές τιμωρίες, εκείνοι αμέσως έβαζαν με το νου τους να με πάνε στου Άδη τα κατα­χθόνια. 

Όταν με ανεβάζανε ψηλά στον ουρανό, είδα εκεί αν­αρίθμητα πλήθη αγγέλων, νά ’ναι ντυμένοι με δόξα και φως, και να προσκυνούν, ψάλλοντας τον τρισάγιο ύμνο: «Άγιος, άγιος, άγιος, Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρα­νός και η γη της δόξης σου!» Οι άγγελοι που με είχαν αρ­πάξει μου έλεγαν κ’ έμενα να προσκυνήσω· και, καθώς προσκυνούσα, ήρθε στ’ αυτιά μου μια φωνή φοβερή, που έλεγε:

—Πάρτε την και πηγαίνετέ την γρήγορα στα κατα­χθόνια!

 Δεν έβλεπα ποιόν προσκυνούσαμε. Αλλά, ύστερ’ από κείνη την φοβερή φωνή, με άρπαξαν οι άγγελοι πάλι και με κατεβάσανε, όπως νομίζω, κάτω από τη γη, σ’ έναν τόπο φοβερό και κατασκότεινο. Εκεί μ’ εγκατέλειψαν κι έφυγαν. Έβλεπε κανείς, σ’ εκείνο τον τόπο, έναν κό­σμο αμέτρητο, σκεπασμένο από γοερούς θρήνους και να τρίζουν τα δόντια τους ασταμάτητα! Εκεί μέσα έπεσα κ’ εγώ, θρηνώντας το ίδιο ακατάπαυστα: «αλίμονο μου, και τρισαλλοίμονο σ’ έμενα, την άθλια και αμετανόητη! Ποιος θα βρεθεί να με βοηθήσει τώρα και ποιος να εγγυηθεί να με γλυτώσει από τούτα εδώ τα δεινά, για να μετανοήσω ειλικρινά; Ο πλούσιος εκείνος του Ευαγγελίου παρακαλούσε τον Αβραάμ, να στείλει το Λάζαρο στο σπίτι του πατέρα του, και να ειδοποιήσει τ’ αδέλφια του να μετανοήσουν, μα δεν εισακούστηκε. Ποιος να με λυπηθεί εμένα, την ταλαίπωρη; Θεοτόκε. Παναγία μου, κάμε και δείξε μου το έλεός σου! Λύτρωσέ με από τη φοβερή και ζοφερή ετούτη κόλαση, για να βγω και να μετανοήσω γνήσια και ειλικρινά!».

Οι άλλοι συγκατάδικοί μου, δίπλα μου, με κοιτούσαν κ’ έλεγαν:

—Κ’ εσύ εδώ ήρθες, ταλαίπωρη; Δεν άκουγες τη θεία Γραφή και τα ιερά Ευαγγέλια στην εκκλησία τι έ­λεγαν; Καλά, εμείς τα καταφρονήσαμε όλα και περά­σαμε τη ζωή μας με ασυγχώρητη αμέλεια· εσύ, όμως γιατί;

Καθώς τους άκουγα να λένε αυτά τα ελεγκτικά λό­για, βλέπω ξανά τους αγίους εκείνους αγγέλους, που με είχαν φέρει, να με πλησιάζουν και να μου λένε:

—Πρέπει να μάθεις, ότι η υπεραγία Θεοτόκος άκουσε τη δέησή σου κ’ εγγυήθηκε για σένα· έτσι, μπορείς να ξαναμπείς στο ίδιο πάλι σώμα σου, και να μετανοή­σεις ειλικρινά, και να συμφιλιωθείς με τ’ αδέλφια σου. Και αφού συμπληρωθούν δύο μήνες, εμείς θα έρθουμε πάλι να σε πάρουμε!

Τελειώνοντας τη φράση τους, με πήραν πάλι και με φέραν’ εδώ κάτω, βάζοντας την ψυχή μου στο ίδιο σώμα μου, όπως ήταν πριν. Σε παρακαλώ, άγιε Γέροντα, κάμε όπως σε οδηγήσει ο Θεός μα, θα ήθελα, όταν έρθει ο άν­τρας μου, να του πεις να μ’ αφήσει να πάω στο μονα­στήρι, κ’ εκεί να κλάψω τις αμαρτίες μου, γιατί μετά δύο μήνες πάλι θα ξαναπεθάνω!

Τότε πήρα το λόγο κ’ εγώ και τη ρώτησα:

       —Και ποιο ήταν το κακό, που έφερε την έχθρα σ’ ε­σένα και στα αδέλφια σου ανάμεσα;

      —Αχ, υπήρχε τόση έχθρα και κακία μεταξύ μας, για πολλούς λόγους, που μήτ’ εγώ ήθελα να τους βλέπω στα μάτια μου, μήτε’ εκείνοι εμένα…

Καθώς μου έλεγε τα λόγια αυτά, να κ’ έρχεται και ο άντρας της, που έλαμψε από χαρά το πρόσωπό του, καθώς τη βρήκε ζωντανή και να μιλάει. Πήρα εγώ τότε το λόγο, και του λέω:

      —Κάποιο περίεργο πράγμα συνέβη στη γυναίκα σου, που εγώ δεν έχω ξαναϊδεί ποτέ μου. Μου μίλησε και μου εξήγησε για πράγματα φοβερά και τρομερά, και στο τέλος είπε: «μετά δύο μήνες πάλι θα ξαναπεθάνω». Για ολ’ αυτά, σε παρακαλεί να την αφήσεις να πάει σε μοναστήρι.

Εκείνος, ακούγοντας αυτά τα λόγια, μου αποκρίνε­ται:

      —Δεν ταιριάζει σ’ εσένα, Γέροντα, να λες τέτοια λό­για: δηλαδή, ν’ αφήσω τη γυναίκα μου, που δεν έκλεισε ακόμη τα είκοσι δύο της χρόνια, να πάει να γίνει μοναχή, κ’ εγώ να μείνω στον κόσμο, με κίνδυνο βέβαια να χά­σω και την ψυχή μου…

      —Ναι, αλλά, όπως μας λέει, σε δυο μήνες πεθαί­νει!…

 —Ούτε πεθαίνει, λέει ο σύζυγος, ούτε άλλο κακό έ­χει να πάθει. Απλώς, θα την έπιασε κάποια καταληψία και, με τη φαντασία της, είδε πράγματα, που λέει, χωρίς να ξέρει κ’ εκείνη τί σημαίνουν όλα αυτά.

Και με τα λόγια του αυτά έκλεισε το θέμα, δίχως να την αφήσει να πάει στο μοναστήρι, όπως είχε ζητήσει εκείνη και παρακαλέσει.

Ύστερ’ από δύο μήνες, η γυναίκα πέθανε. Και μετά το θάνατό της, η μητέρα περιέγραφε τις τελευταίες μέ­ρες της κόρης, σ’ αυτούς τους δύο μήνες λέγοντας: «Από τη μέρα που είδε εκείνο το όραμα, το τόσο παράδοξο, νή­στευε κάθε μέρα· το βράδυ, έτριβε μερικά ψίχουλα σ’ ένα πιάτο, έρριχνε και λίγο νερό, κι αυτό ήταν όλο κι όλο το φαγητό της, για όλη την ημέρα —και τίποτ’ άλλο! Την κάθε νύχτα, ξαγρυπνούσε κ’ έκανε αναρίθμητες γονυκλισίες και βαθειές μετάνοιες, χύνοντας ποτάμι δά­κρυα. Κ’ έτσι πέρασε αυτούς τους δύο μήνες».

ΠΗΓΗ

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-