Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ἡ κοινοκτημοσύνη.
Ἡ κοινοκτημοσύνη και ἡ κοινή ζωή εἶναι ἡ αὐθεντική χριστιανική ζωή. Σχολιάζει μάλιστα και ὁ πρεσβύτερος Ἀμμώνιος: «Σημειωτέον ὅτι ὡς ἐπὶ μιᾶς ψυχῆς καὶ ἐπὶ ἑνὸς σώματος οὕτω δεῖ φρονεῖν περὶ παντὸς πιστοῦ· καὶ ὁ τῆς Ἐκκλησίας θεσμὸς κοινὸν βίον θέλει ἔχειν ἅπαντας μεθ’ ἑαυτῶν»19. Δηλαδή: «Ὁ θεσμός τῆς Ἐκκλησίας θέλει ὅλοι νά ἔχουν
Δεν πετοῦσαν, δεν σκορποῦσαν οὔτε σπαταλοῦσαν οἱ πρῶτοι χριστιανοί τά χρήματα, ὅπως κάποιοι εἰδωλολάτρες πού τά ἀπαξίωναν, ἀλλά ὅλοι τά εἶχαν ὅλα κοινά. Τά μοιράζονταν ἐξ ἴσου· τά δέ περισσεύματα τά πήγαιναν στούς φτωχούς. Ἡ ἀγάπη κυριαρχοῦσε ἀνάμεσά τους. «Ἡ ἀγάπη γέννησε την ἀκτημοσύνη» σχολιάζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος20.
Ἡ ἀνιδιοτελῆς καί θερμή πρός τούς ἀδελφούς τους ἀγάπη τούς ὁδηγοῦσε στήν ἀκτημοσύνη. Πράγματι ὅταν κανείς ἀγαπᾶ ἀληθινά, κενώνεται στον πλησίον.
Ἐμπιστεύονταν τον λόγο τοῦ Κυρίου πού μᾶς βεβαιώνει ὅτι «καὶ πᾶς ὅς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει»21.
Αὐτό τό ρητό σήμερα μερικοί θεωρούν ὅτι ἀναφέρεται μόνο στούς μοναχούς. Ὅμως αὐτό, τό θεωρούμενο σήμερα ὡς ἀποκλειστικά μοναχικό «κατόρθωμα», ἐκπληρωνόταν τότε ἀπό ὅλους τούς πιστούς. Ἐκεῖνοι, οἱ πρῶτοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ζώντας μέσα στον κόσμο, ἔγγαμοι καί ἄγαμοι, τό ἐκπλήρωναν μέ πολλή χαρά καί ἀκενοδοξία. Ἀπόδειξη ἦταν τό ὅτι δέν ὑπῆρχε κανένας φτωχός ἀνάμεσά τους. Διαβάζουμε στίς Πράξεις: «Οὐδὲ γὰρ ἐνδεής τις ὑπῆρχεν ἐν αὐτοῖς· ὅσοι γὰρ κτήτορες χωρίων ἢ οἰκιῶν ὑπῆρχον, πωλοῦντες, ἔφερον τὰς τιμὰς τῶν πιπρασκομένων καὶ ἐτίθουν παρὰ τοὺς πόδας τῶν ἀποστόλων»22. Δηλαδή ὅσοι εἶχαν χωράφια ἤ σπίτια τά πωλοῦσαν και τά χρήματα πού εἰσέπρατταν ἀπό τήν πώληση τῶν περιουσιών τους τά ἔβαζαν στά πόδια τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. «Οὔτε κἄν στά χέρια τῶν Ἀποστόλων», παρατηρεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «δέν τολμοῦσαν νά τά δώσουν, οὔτε τά ἔδιναν μέ τῦφο καἱ ὑπερηφάνεια, ἀλλά στά πόδια τους τά ἔφερναν· τούς ἄφηναν νά γίνονται αὐτοί (δηλ. οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι) οἰκονόμοι καί τούς ἔκαναν κυρίους, ὥστε κάθε τί νά φαίνεται ὅτι προέρχεται ἀπό τα κοινά καί ὄχι ἀπό τά δικά τούς· διότι καί αὐτό (τό νά ἐλεοῦν αὐτοπροσώπως) μποροῦσε νά συμβάλλει στήν κενοδοξία (γι’ αὐτό καί ἀπέφευγαν να δίνουν μόνοι τους ἐλεημοσύνη)»23.
Ἐπικρατοῦσε ἰσότης μεταξύ τους και ζοῦσαν μια ζωή πού ἔμοιαζε μέ ἐκείνη τῶν ἀγγέλων24.
«Αὐτό εἶναι ἡ ἀγγελική ζωή», λέγει ὁ Χρυσορρήμων, «τό νά μήν λέγει κανείς ὅτι κάτι εἶναι ἰδιοκτησία του»· «Τοῦτο πολιτεία ἀγγελικὴ͵ μηδὲν αὐτῶν λέγειν ἴδιον εἶναι»25.
Συνεχίζει δε, μιλώντας γιά τούς πρώτους χριστιανούς, ὡς ἑξῆς: «Ἀμέσως ἡ ρίζα τῶν κακῶν κόπηκε· μ’ αὐτά πού ἔπρατταν ἔδειξαν τί ἄκουσαν· ἐφάρμοσαν αὐτό πού ἔλεγε: ‘’Σώθητε ἀπὸ τῆς γενεᾶς τῆς σκολιᾶς ταύτης’’26. Ἐνῶ ἦσαν πλούσιοι, μέ πολλή εὐχαρίστηση ἐπτώχευαν, ἐνθυμούμενοι τον πλούσιο Θεό, πού πτώχευσε γιά αὐτούς»27.
Εἶναι ἐντυπωσιακό ὅτι καί ἡ ζωή στην μοναστική Ἐνορία λέγεται «ἀγγελική» και ὁ μοναχισμός καλεῖται «ἀγγελικό πολίτευμα». Ὁ μοναχός, μιμούμενος τούς πρώτους χριστιανούς, διά τῆς ἀκτημοσύνης κόβει τήν ρίζα ὅλων τῶν κακῶν, πού εἶναι ἡ φιλαργυρία. Διά τῆς γενικότερης δέ μίμησης ὅλης τῆς ζωῆς τῶν πρώτων Χριστιανών, ἐλευθερώνεται ἀπό τά πάθη και θεώνεται.
Ἡ ἔμπρακτη μετάνοια τῶν πρώτων χριστιανών ἐκφράστηκε μέ τήν ἀποφασιστική ἀπομάκρυνση ἀπό το φρόνημα τῆς «σκολιᾶς γενεᾶς ταύτης», ἀπό το φρόνημα τοῦ «κόσμου», πού εἶναι ἡ δουλεία στόν «μαμωνᾶ»28 καί στά ἄλλα κύρια πάθη τήν φιληδονία-καλοπέραση-ἄνεση καί τήν φιλοδοξία. Ἡ ἀποταγή τοῦ πλούτου, τούς ἁγίασε πολύ σύντομα. Ἐπειδή, ὅπως λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος «προσῆλθαν μέ πολλή εὐλάβεια. Ἐπειδή δέν κυνηγοῦσαν τίς τιμές ὅπως τώρα· ἐπειδή εἶχαν μεταθέσει τήν διάνοιά τους στά μελλοντικά καί δέν προσδοκοῦσαν τίποτε ἀπό τά παρόντα. Αὐτό εἶναι τό δεῖγμα τῆς φλογισμένης ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα ψυχῆς, τό νά ζεῖ μέσα στά δεινά. Αὐτό θεωροῦσαν ἐκεῖνοι ὅτι εἶναι χριστιανισμός. Ἐμεῖς ὅμως ὄχι (παρατηρεῖ ὁ μεγάλος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας ἀπευθυνόμενος στούς χριστιανούς τῆς ἐποχῆς του). Διότι τώρα ζητᾶμε τίς ἐδῶ ἀνέσεις. Γι’ αὐτό καί δέν θά τίς ἐπιτύχουμε ἀκόμη καί τότε πού εἶναι ὁ καιρός τους…Θά πρέπει νά ποθήσουμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό ὅλα (γινόμενοι ἀκτήμονες, ἀπομακρύνοντας τίς βιωτικές φροντίδες) γιά νά μπορέσουμε νά νικήσουμε τίς ἀκάθαρτες δυνάμεις…Ἀκόμη καί ἄν δέν ὑπάρχει διάβολος, ἀκόμη καί ἄν κανένας δέν μᾶς ἀντιμάχεται ὑπάρχουν ἀπό παντοῦ μύριοι δρόμοι πού ὁδηγοῦν τόν φιλάργυρο στή γέεννα»29. Ἀναγκαία ἑπομένως γιά τήν σωτηρία ὄχι μόνο ἡ ἀποβολή τῶν χρημάτων ἀλλά καί τῆς φιλοχρηματίας καθώς καί τῆς ἀγάπης γιά τήν ἀπόλαυση – ἄνεση – σωματική ἡδονή. Τό παράδειγμα τῶν πρώτων χριστιανῶν πού ἀγαποῦσαν τήν κακοπάθεια τῆς φτώχειας καί τήν ταύτιζαν μέ τήν χριστιανική ζωή, ὅπως τονίζει τό χρυσό στόμα τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι πράγματι ὁδηγητικό γιά ὅλους μας. Αὐτό ἀκριβῶς, τό ἰδεῶδες τῆς ἑκούσιας πτώχευσης καί τῆς ἀκτημοσύνης, διαφυλάχθηκε στήν μοναστική Ἐνορία, στο ὀρθόδοξο Μοναστήρι.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.