79. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ( + 373)

79. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ (+ 373) Ο ΜΕΓΑΣ

ΓΕΝΙΚΑ

Ό 'Αθανάσιος 'Αλεξανδρείας ύπήρξε ή μεγαλύτερη φυσιογνωμία τής άρχαίας Έκκλησίας. Σήκωσε τό βάρος πολλαπλής καί βαθιάς κρίσεως καί θεμελίωσε θεολογικά καί όριστικά τήν όρθόδοξη τρια¬δολογία. Μετέβαλε κυριολεκτικά τήν πορεία τής θεολογίας, πού εί¬χε στρεβλωθεί μέ τήν 'Αλεξανδρινή σχολή, τήν άνασυνέδεσε μέ τήν θεολογία τοΰ 'Ιγνατίου, τοΰ Ειρηναίου, τοϋ Διονυσίου 'Αλεξανδρείας καί τοΰ Θεογνώστου, καί τήν εθεσε στήν διακονία τής Έκκλησίας καί τής σωτηρίας. "Εσπασε τό φράγμα τών λεγόμενων θεολογικών σχολών. Φωτίστηκε κατ' έξοχήν, ώστε αύτός κυρίως νά κατανοή¬σει τό μυστήριο τής Τριάδας καί αύτός νά τό έκφράσει. Καί ύπέστη τις περισσότερες διώξεις γιά τήν ύπεράσπιση τής άλήθειας άπό τούς αίρετικούς καί τούς Καίσαρες τής έποχής. Γιά τέσσερες δεκαετίες καί πλέον (328-373) άπέβη τό σύμβολο καί ή κεφαλή, πρός τήν ό¬ποία μέ άγωνία είχαν στραμμένα τά βλέμματα οί πάντες, όρθόδοξοι καί κακόδοξοι. Οί λίγοι ορθόδοξοι, δσο έβλεπαν τόν ιερό άετό όρ¬θιο στόν θρόνο του ή άνυποχώρητο στίς έξορίες του, ήταν βέβαιοι πώς ή 'Ορθοδοξία ζει καί άναθαρροϋσαν. Οί πολλοί κακόδοξοι, δσο έβλεπαν όρθιο τόν άνυπότακτο άνδρα, ήξεραν δτι παρά τούς διωγμούς ή 'Ορθοδοξία έπιζεΐ καί γι' αύτό θηριώνονταν.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η ΕΤΕΡΟΔΟΞΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

Η ΕΤΕΡΟΔΟΞΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

Νίκος Θ. Μπουγάτσος

Η Ορθόδοξη Θεολογία για το σκοπό του Γάμου

Εκδ. Επτάλοφος, Αθήνα 1989. © Νίκος Μπουγάτσος

ΚΕΦΑΛΑΙΟ V

Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία 

Στη Ρωμαιοκαθολική ή Δυτική Εκκλησία1, ο εκάστοτε Πάπας Ρώμης εκφράζει αυθεντικά τη διδασκαλία της ή επικυρώνει τις αποφάσεις των Συνόδων2. Στον Κώδικα του Κανονικού Δικαίου της Δυτικής Εκκλησίας βρίσκουμε όλη τη διδασκαλία της.

Ο σκοπός του γάμου για τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία τα τελευταία χρόνια αποτελεί πρόβλημα. Τη διδασκαλία της για το σκοπό του γάμου μπορούμε να τη διαιρέσουμε σε δύο περιόδους: 
1) Μέχρι τη Β' Βατικανή Σύνοδό της (11 Οκτ. 1963 έως 8 Δεκ. 1965) με εμπνευστή τον φιλορθόδοξο Πάπα Ιωάννη τον ΚΓ', που  ίσχυε ο «Κώδιξ του Κανονικού Δικαίου» (ΚΚΔ) του 1917. 
2) Tην μετά τη Β' Βατικανή Σύνοδο και κυρίως από το 1983, που άρχισε να εφαρμόζεται ο νέος «Κώδιξ του Κανονικού Δικαίου»3. 

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Μεσοπεντηκοστή

Μεσοπεντηκοστή Ημερομηνία εορτής:  29/05/2013 Τύπος εορτής:  Με βάση το Πάσχα. Εορτάζει 24 ημέρες μετά το Άγιο Πάσχα. Βιογραφία Την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μας μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Τα βυζαντινά χρόνια, η εορτή της Μεσοπεντηκοστής ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού. Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την Έκθεση της Βασιλείου Τάξεως (Κεφ. 26) του Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου για να δει το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 μ.Χ. στον ναό του Αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολη, μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ’ του Σοφού (11 Μαΐου 903 μ.Χ.). Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες και καθορίζει με την γνωστή παράξενη βυζαντινή ορολογία, πως ο αυτοκράτωρ το πρωί της εορτής με τα επίσημα βασιλικά του ενδύματα και την συνοδεία του ξεκινούσε από το ιερό παλάτι για να μεταβεί στον ναό του αγίου Μωκίου, όπου θα ετελείτο η θεία λειτουργία. Σε λίγο έφθανε η λιτανεία με επί κεφαλής τον πατριάρχη, και βασιλεύς και πατριάρχης εισήρχοντο επισήμως στον ναό. Η θεία λειτουργία ετελείτο με την συνήθη στις μεγάλες εορτές βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Μετά από αυτήν ο αυτοκράτωρ παρέθετε πρόγευμα, στο οποίο έπαιρνε μέρος και ο πατριάρχης. Και πάλι ο βασιλεύς υπό τις επευφημίες του πλήθους «Εἰς πολλούς καί ἀγαθούς χρόνους ὁ Θεός ἀγάγει τήν βασιλείαν ὑμῶν» και με πολλούς ενδιαμέσους σταθμούς επέστρεφε στο ιερό παλάτι.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

H Άλωση της Πόλης - Θρύλοι και παραδόσεις

H Άλωση της Πόλης! 

Θρύλοι και παραδόσεις

29η Μαϊου, 2:30 το μεσημέρι: Η χιλιόχρονη βυζαντινή αυτοκρατορία είχε καταλυθεί. Καμιάς πολιτείας η πτώση δεν θρηνήθηκε τόσο πολύ όσο της Πόλης του Ελληνισμού, επειδή ως το 1453 είχε παραμείνει το αδούλωτο προπύργιο του Βυζαντινού κράτους. Η αντίσταση των πολιορκουμένων μπροστά στους πολυάριθμους άπιστους για την πατρίδα και τη θρησκεία, έμεινε χαραγμένη στον υπόδουλο Ελληνισμό και δημιούργησε την εθνική συνείδηση στους 4 αιώνες σκλαβιάς..... 

Οι Ελληνες μόλις διέτρεξε η φήμη πως έπεσε η Πόλη, άλλοι άρχισαν να τρέχουν προς το λιμάνι στα πλοία των Βενετσιάνων και των Γενοβέζων και καθώς ορμούσαν πολλοί πάνω στα πλοία βιαστικά και με ακαταστασία χάνονταν, γιατί βούλιαζαν τα πλοία. Και έγινε εκείνο που συνήθως γίνεται σε τέτοιες καταστάσεις. Με θόρυβο, φωνές και χωρίς καμιά τάξη έτρεχαν να σωθεί ο καθένας μέσα σε σύγχυση... 

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Αγία Σοφία της Πόλης , Διαχρονικό σύμβολο της Ορθοδοξίας μας

29 ΜΑΪΟΥ 1453

 Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΑΣ

Γράφει ο Καθηγητής Χρήστος Γερ. Σιάσος

 «…οφείλουμε να θυμούμαστε και να αντλούμε διδάγματα από την αποφράδα εκείνη ημέρα που στην μνήμη μας βρίσκεται σαν μια σκοτεινή σελίδα της ιστορίας του Ελληνισμού…»

Κάθε χρόνο τέλος Μαΐου ολόκληρος ο Ελληνισμό γιορτάζει την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, 29 Μαΐου 1453. Αναμφισβήτητα στο πέρασμα του χρόνου ο Έλληνας αγωνιζόταν για τα Ιερά και τα Όσια της Πατρίδος του, έχοντας προσήλωση στο τρίπτυχο, Θρησκεία – Πατρίδα – Οικογένεια. Τα χρόνια εκείνα η Κωνσταντινούπολη αποτελούσε το κέντρο της Ορθοδοξίας και η Αγία Σοφία το Σύμβολό της.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Τό χρονικό της Αλώσεως (29 Μαΐου 1453)

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟΝ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ (29 Μαΐου 1453)

Τοῦ Ιωάννου Ελ. Σιδηρᾶ

Θεολόγου – Εκκλησιαστικοῦ Ιστορικοῦ – Νομικοῦ

«Το δε την πόλιν σοι δοῦναι ούτ’ εμόν εστί, ούτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ού φεισόμεθα τῆς ζωῆς ημῶν»
(Απόκριση Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου ΙΑ΄ τοῦ Παλαιολόγου προς Μωάμεθ Β΄ τον Πορθητή).

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΠΑΛΑΙΟΝ ΚΑΙ ΝΕΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ

ΠΑΛΑΙΟΝ ΚΑΙ ΝΕΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ

ΙΩΗΛ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ (+)
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ
Ε’ ΕΚΔΟΣΙΣ-ΑΘΗΝΑΙ 2002

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Το «Ημερολογιακόν Ζήτημα» από ετών  ταράσσει την Εκκλησίαν. Σημείον αντιλεγόμενον έχει καταστή.

Οι Παλαιοημερολογίται   διακηρύττουν απεριφράστως    ότι    ακολουθούν   το     «σωστόν»,   το «γνήσιον»,   εξ ου   και  αυτοκαλούνται   «Γνήσιοι Ορθόδοξοι   Χριστιανοί»,   Γ.Ο.Χ.,   φθάσαντες  εις   το σημείον   να   πιστεύουν   και   να   διακηρύττουν   ότι   ο Παράδεισος είναι  μόνον  δι’  αυτούς.  Δι’  ημάς   δε  τους υπολοίπους, τους  Νεοημερολογίτας,  τους  «Φράγκους», τους «Σχισματικούς», τους «αιρετικούς» ως μας αποκαλούν, παραμένει η Κόλασις.

Ακόμη    διακηρύττουν   απεριφράστως   ότι   τα Μυστήριά   μας    είναι   άκυρα,   καθ’   ο   «άχαρα»,   άνευ χάριτος.
Οι του Νέου δε Ημερολογίου, ως επί το πλείστον, αδιαφορούν  δια  τα   προαναφερθέντα,  ωρισμένοι αντιδρούν,  άλλοι  περνούν   και  εις την   αντεπίθεσιν και ολίγοι   προβληματίζονται   προ   των    κατηγοριών   των Παλαιοημερολογιτών μη γνωρίζοντες τι να πράξουν.

Υπάρχουν  λοιπόν  θέματα, κατά  την  γνώμην  μας, εις   αμφοτέρας τας    παρατάξεις,  που   άλλοτε  ολίγον άλλοτε πολύ κερδίζει εξ αυτών  μόνον ο Διάβολος.
Το  παρόν,  έργον  ανέκδοτον, απάντησις εις τινα Θεολόγον Μοναχόν,  του αειμνήστου Πατρός Ιωήλ Γιαννακόπουλου, γνωστού απολογητού των Ορθοδόξων θέσεων,   έρχεται   να   ρίξη   άπλετον  φως  εις   το    εν προκειμένω αντιλεγόμενον ζήτημα του  Ημερολογίου και να  καταστήση  αναπολογήτους όλους  εκείνους,  οίτινες καταδικάζουν την  ενέργειαν της  Εκκλησίας, (ενός ζωντανού  Οργανισμού),  ώστε   να  διορθώση το Ημερολόγιον, αλλά  και να διαφωτίση τους θέλοντας, ίνα ούτω ειρηνεύσουν αι συνειδήσεις και μη κερδίζη πλέον  ο Διάβολος.
Το παρόν εκδίδεται εκ χειρογράφου, ευρισκομένου εις χείρας πνευματικού τέκνου του αειμνήστου Κληρικού, εις το οποίον είχε  κάμει διορθώσεις τινάς ο ίδιος ο συγγραφεύς ολίγον  προ της εκδημίας του (Δεκέμβριος 1966).

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Ίδρυση της Εκκλησίας της Αλεξάνδρειας

Η Ίδρυση της Εκκλησίας της Αλεξάνδρειας.

Υπό Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

Τις πρώτες ειδήσεις της ιστορίας της Εκκλησίας της Αλεξάνδρειας πρέπει να τις αναζητήσουμε σ’ αυτό το Ιερό Ευαγγέλιο, όπου μνημονεύεται ο Ευαγγελιστής Μάρκος, που ονομάζεται και Ιωάννης1. Πρώτος εκκλησιαστικός συγγραφεύς που μνημονεύει τον Μάρκο είναι ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο βιβλίο των Πράξεων2.  Σύμφωνα με τα όσα μας πληροφορεί το  βιβλίο  των  Πράξεων των Αποστόλων πολλοί «Ιουδαίοι,  άνδρες ευλαβείς»3  από την «Αίγυπτον και τα μέρη της Λιβύης της κατά Κυρήνην»4  υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες του μεγάλου θαύματος της Πεντηκοστής5.  Αυτοί, αφού επανήλθαν από  τα Ιεροσόλημα  στην  Αίγυπτο,  όπου  ήσαν  διασκορπισμένοι  χάρι του  εμπορίου, πρώτοι έφεραν  το  χαρμόσυνο  μήνυμα της  διδασκαλίας  του  Ιησού  Χριστού,  και  ως αυτόπτες μάρτυρες της καθόδου του Παναγίου Πνεύματος, προετοίμασαν τό έδαφος για την αποδοχή του Χριστιανισμού6.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

38. ΠΡΟΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥΣ (Δήθεν Έπιστολαι Κλήμεντα Ρώμης)

38. ΠΡΟΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥΣ (Δήθεν Έπιστολαι Κλήμεντα Ρώμης)
Ανώνυμο εργο πού εΐναι γνωστό σάν δύο ΈπιστολαΙ πρός παρθένους τοϋ Κλήμεντα Ρώμης. Γράφηκε στό β' ήμισυ τοΰ Γ' αίώνα έλληνικά, πιθα- νώνατα στήν Παλαιστίνη, άπό άγνωστο συγγραφέα, 6 οποίος πρέπει νά ήταν άσκητής κύρους. Σκοπός του ήταν δ έγκωμίασμός τοϋ παρθενικοΰ βίου καί άφορμή του ή σποραδική συνήθεια τών συνεισάκτων, ή συγκατοίκηση δηλαδή άνδρών καί γυναικών πού ήθελαν νά ζήσουν παρθένοι. Ή συνήθεια τών συνεισάκτων καταδικάζεται άπόλυτα . Εξαίρεται ή παρθενία ώς θεία δωρεά, βίος αγγελικός, υπερφυσική ζωή καί προϋπόθεση γιά τήν κατάληψη διακεκριμένης θέσεως εις τόν παράδεισο, κάτι όμως πού θά γίνη μόνο εάν οί παρθένοι επιδείξουν συγχρόνως καί έργα άγάπης. Τό κείμενο, πού χωρίσθηκε βραδύτερα σέ δύο τμήματα, έχει μεγάλη σημασία γιά τήν ίστορία τής άσκήσεως καί τοΰ μοναχισμού, διότι πρώτο αύτό εκφράζει συγκεκριμένες σχετικές άν- τιλήψεις. Άπό τό έλληνικό πρωτότυπο σώθηκαν μόνο μερικά άποσπάσμα¬τα στόν Πανδέκτη τής άγιας Γραφής τοϋ μοναχοΰ Άντιόχου (περί τό 600). 'Ολόκληρο τό κείμενο σώζεται σέ συριακή καί τμήμά του (1,1 /8) σέ κοπτική μετάφραση.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

47. ΥΜΝΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΙ

47. ΥΜΝΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΙ

Χωρίς άμφιβολία ή άρχαία Εκκλησία είχε ύμνους γιά τίς λειτουργικές της άνάγκες ήδη άπό τό τέλος τοϋ Α' αιώνα. Δυστυχώς δμως γιά τούς τρεις πρώτους αιώνες τοϋ βίου της γνωρίζομε μόνο λίγους ύμνους, πού μάλιστα χρονολογούνται πολύ δύσκολα. Ή άναφορά μάλιστα στό σημείο τοΰτο μερικών ύμνων, πού γενικά μπορούμε νά τούς τοποθετήσωμε στόν Γ' αιώνα, είναι άπόλυτα συμβατική καί γίνεται γιά νά δείξω- με ότι ήδη από τά μέσα του αιώνα τούτου ή Εκκλησία είχε πλούσιο ύμνολόγιο.

α. Τό εργο 'Αποστολικάι διαταγαι (πού συντάχθηκε τελικά μάλλον στίς άρχές τοΰ Δ' αιώνα) παραδίδει στό κεφ. Ζ 47-48 δύο πολύ σπουδαίους πρώιμους ρυθμικούς ύμνους, οί όποιοι έχουν τίς ρίζες τους στό Β' αί. Πρόκειται γιά ρυθμικό πεζό λόγο, πού εχει διευθετηθή σέ στίχους:

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός (28 Μαΐου)

Άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός

Εορτάζει στις 28 Μαΐου εκάστου έτους.

Παύλου τὸ ῥῆμα καὶ μεταστὰς Ἀνδρέας

Ἡμεῖς γε μωροὶ διὰ Χριστὸν κεκράγει.

Ὀγδοάτῃ εἰκάδι Ἀνδρέας ἔκθανε πυκινόφρων.

Βιογραφία
Ο βίος του Αγίου Ανδρέου συντάχθηκε από τον πρεσβύτερο Νικηφόρο της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, περί τα μέσα του 10ου αιώνος μ.Χ. (956 - 959 μ.Χ.), επί βασιλείας του Κωνσταντίνου Ζ' Πορφυρογέννητου.

Ο Άγιος Ανδρέας, ο διά Χριστόν σαλός, καταγόταν από την Σκυθία και έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Λέοντος ΣΤ' του Σοφού (886 - 912 μ.Χ.). Από παιδική ηλικία είχε πουληθεί ως δούλος σε κάποιον πρωτοσπαθάριο και στρατηλάτη της Ανατολής, ονομαζόμενο Θεόγνωστο, άνδρα ενάρετο και ευσεβή, ο οποίος τόσο αγάπησε τον μικρό Ανδρέα, ώστε τον μεταχειρίστηκε ως υιό του, φροντίζοντας για την επιμελή και θεοσεβή μόρφωση αυτού.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΙΩΝΑΣ - 1. ΚΛΗΜΗΣ ΡΩΜΗΣ (92 - 101)

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΙΩΝΑΣ

1. ΚΛΗΜΗΣ ΡΩΜΗΣ (92 - 101)

Ό έπίσκοπος Ρώμης Κλήμης είναι ό πρώτος έπώνυμος Εκκλησιαστικός συγγραφέας, άλλά δσα γνωρίζομε γι' αύτόν είναι πενιχρά. Κατά τόν Ειρηναίο ("Ελεγχος Γ ΠΙ 3) ήταν τρίτος έπίσκοπος Ρώμης (Αίνος, Άνέγκλητος, Κλήμης), ένώ κατά τόν Τερτυλλιανό (De praescr. haeret. ΧΧΧΗ 2) χειροτονήθηκε άπό τόν άπόστολο Πέτρο και άρα εγινε πρώτος έπίσκοπος Ρώμης. Ή παράδοση τής 'Εκκλησίας εκλινε ύπέρ τής πρώτης έκδοχής. Ή ελλειψη βιογραφικών στοιχείων γιά τόν Κλήμεντα, ή αφελής εύσέβεια και ή έκκλησιαστικοπολιτική σκοπιμότης έγιναν άφορμή γιά σύνταξη κειμένων (Μαρτύρων και Ψευδοκλημέντια), τά όποια παρέχουν μακρά σειρά φανταστικών ειδήσεων. Τή μνήμη του ή Έκκλησία ('Ανατολής καί Δύσεως) τιμά στίς 23 Νοεμβρίου.

Ή παράδοση άπό τόν Β' αιώνα άποδίδει στόν Κλήμεντα 'Επιστολή πρός Κορινθίους, ή όποία καί σώζεται. 'Αναφορές ή ένδείξεις τοϋ κειμένου τούτου, σέ συνδυασμό μέ πληροφορία τοϋ Εύσεβίου (*Εκκλ. ιστορία Γ 15, 34), όδηγοϋν στό συμπέρασμα δτι ό Κλήμης ποίμανε τήν Έκκλησία τής Ρώμης μεταξύ τών έτών 92 και 101 καί εγραψε τήν Επιστολή μεταξύ 95 καί 98. Άπό τό κείμενο τής Επιστολής συνάγεται δτι ό Κλήμης είχε μόρφωση έλληνική, ήταν Ισχυρή φυσιογνωμία, θεληματικός άνδρας, φλεγματικός, θαυμαστής τής πειθαρχίας, γνώστης (χριστός τής ΠΔ (άλλ' όχι τηρητής τοΰ τυπικοΰ της), έκφραστής τοϋ ρωμαϊκού κοινωνικοΰ κλίματος τών χρόνων του, πλήρης άγάπης καί κατανοήσεως γιά τίς τοπικές Εκκλησίες, φορέας τής άποστολικής παραδόσεως καί άρκετά ικανός γιά νά έπιβάλη τίς άπόψεις του. Παράλληλα δμως διαπιστώνομε δτι δέν ήταν ταλαντοϋχος συγγραφέας, όπως δέν ήταν και σπουδαίος θεολόγος.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

4. ΔΙΔΑΧΗ (ΑΙ) ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

4. ΔΙΔΑΧΗ (ΑΙ) ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ
Τό 1883 ό μητροπολίτης Φιλόθεος Βρυέννιος  άνακάλυψε τό κείμενο της «Διδαχής» σέ κώδικα τοΰ έτους 1056. Τό ψευδεπίγραφο τοΰτο έργίδιοπού γνώριζε καί τιμοΰσε ιδιαίτερα ή άρχαία Έκκλησία καί πού άποτελεϊται μόλις άπό 16 σύντομα κεφάλαια, ρίπτει άρκετό φώς στή ζωή τής πρώτης Εκκλησίας, μολονότι οΰτε τό συντάκτη του γνωρίζομε ούτε περί σπουδαίου κειμένου πρόκειται άπό άποψη φιλολογική καί θεολογική. Γενικά μπορούμε νά χαρακτηρίσουμε τό έργο σάν σύντομο πρακτικό οδηγό τών χριστιανών καί χρήσιμο βοήθημα γιά τούς κατηχουμένους. Τόν δδηγό συγκροτούν δύο διαφορετικά μέρη μέ χαλαρή ή μάλλον άνύπαρκτη σύνδεση.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

5. ΙΓΝΑΤΙΟΣ Ο ΘΕΟΦΟΡΟΣ

5. ΙΓΝΑΤΙΟΣ Ο ΘΕΟΦΟΡΟΣ
ΓΕΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ

Ό Θεοφόρος Ιγνάτιος είναι ό πρώτος Πατήρ καί Διδάσκαλος τής Εκκλησίας, δπως είναι καί ό πρώτος μεγάλος θεολόγος μετά τούς άποστόλους. Ή άλήθεια, ή άμεσότης καί ή βεβαιότης τών λόγων του παρέχουν τήν έντύπωση άποστολικού πράγματι άνδρα. Μέ τόν 'Ιγνάτιο ή Έκκλησία προχωρεί στή θεολογική θεμελίωση τής πορείας της καί Αντιμετωπίζει τά προβλήματά της οχι πλέον περιστασιακά καί πρακτικά (Κλήμης, Διδαχή), άλλά κυρίως θεολογικά. Εγκαινιάζεται λοιπόν ή τακτική πού θά ίσχύση σ' όλόκληρη τήν πορεία τής Εκκλησίας: Τά ζωτικά προβλήματα λύνονται μέ θεολογική προσπάθεια γιά τή φανέρωση τής άληθείας πρός τήν όποία σχετίζονται. Ή Έκκλησία στό πρόσωπο τού Ιγνατίου ξεπερνά τό στάδιο τής εύκολης ηθικολογίας καί άρετολογίας* πού άνέπνεε στά πλαίσια τοϋ ίουδαϊσμοΰ καί τοϋ έλληνίσμοϋ.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

7. ΚΟΔΡΑΤΟΣ ΑΠΟΛΟΓΗΤΑΙ

7. ΚΟΔΡΑΤΟΣ   ΑΠΟΛΟΓΗΤΑΙ

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ό Κοδρατος άπό τή Μικρά 'Ασία είναι ό πρώτος γνωστός χριστιανός πού εγραψε μέ σκοπό νά έξηγήση στούς έκτός Εκκλησίας τή στάση τών χριστιανών καί νά υπεράσπιση αύ¬τούς κατά τίς έναντίον τους άδικες επιθέσεις τών έπισήμων παραγόντων τοϋ κράτους, τών έκπροσώπων τών φιλοσοφικών ρευμάτων καί τοΰ λαοΰ.

Άπό τόν Κοδρατο οί χριστιανοί άρχισαν σιγά - σιγά νά γράφουν καί γιά μή χριστιανούς. "Αρχισαν νά έκφράζωνται ετσι, ώστε ό λόγος τους νά συνιστά: α) άπάντηση στίς κατη-γορίες έναντίον τών χριστιανών, β) άπάντηση στίς μεταφυσικές ή θρησκευτικές άντιλήψεις τών μορφωμένων τής έποχής, γ) άπολογία ή δικαίωση τής πίστεως καί στάσεως τών χριστιανών. Τοΰτο προϋπέθετε χριστιανούς συγγραφείς, γνώστες τών φιλοσοφικοθρησκευτικών ρευμάτων τής έποχής. Τέτοια γνώση θά έχουν στό έξής όχι μόνο οί λεγόμενοι άπολογητές τοϋ Β' αί,, άλλά καί όλοι οί μεγάλοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς τών αιώνων πού άκολούθησαν.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

11. ΠΟΙΜΗΝ ΤΟΥ ΕΡΜΑ

11. ΠΟΙΜΗΝ ΤΟΥ  ΕΡΜΑ

Το έργο Ποιμήν, πού άνήκει στήν Εουδαιοχριστιανική άποκαλυπτική γραμματεία, έγραψε μεταξύ 120 καί 140 μάλλον κάποιος, τοΰ όποιου τό δνομα δηλώνεται στήν άρχή τοϋ κειμένου (1, 4) καί είναι Έρμάς. Στόν Κανόνα τοΰ Muratori διαβάζομε δτι ό Έρμάς αύτός ήταν άδελφός τοΰ έπισκόπου Ρώμης Πίου (142 - 155), κάτι πού δέν μποροϋμε δμως νά έπιβεβαιώσωμε. Τά αύτο- βιογραφικά πάλι στοιχεία στόν ποιμένα είναι φανταστικά χάριν τής οικονομίας τοΰ έργου. Ό τίτλος Ποιμήν, συνδέεται βέβαια μέ τόν άγγελο πού παρέχει, δπως και ή γυναίκα, τις αποκαλύψεις, εξηγείται δμως και άπδ τή διάθεση τοΰ Έρμα νά κατευθύνη, νά ποιμάνη τούς πιστούς.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

12. ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ

12. ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ

Ό άθηναιος 'Αριστείδης ήταν κατά τόν Εύσέβιο (Έκκλησ. ίστορ. Δ 3, 3) σύγχρονος τοϋ Κοδράτου και συνέταξε "Απολογίαν ", τήν όποία έπίσης έδωσε στόν αύτοκράτορα 'Αδριανό (117-138). Στή συριακή δμως μετάφραση πού βρέθηκε άποδέκτης δέν είναι ό 'Αδριανός, άλλά ό διάδοχος του 'Αδριανός Άντωνΐνος Πΐος (138-161). Πάντως τό εργο γράφηκε μάλλον περί τό 140 ή λίγο ένωρίτερα και είναι ή άρχαιότερη σωζόμενη χριστιανική απολογία καί γι' αύτό κυρίως ή σημασία της είναι μεγάλη.
Μέ τήν άπολογία τοϋ 'Αριστείδη ό άναγνώστης έντυπωσιάζεται, διότι βρίσκει σ' αύτή κλίμα τελείως διαφορετικό άπό έκεΐνο πού γνώρισε στά λίγο προγενέστερα ή καί σύγχρονα κείμενα τοΰ 'Ιγνατίου, τοϋ ψευδο-Βαρνάβα ή τοϋ Παπία.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΚΑΙ ΓΝΩΣΤΙΚΑ

17. ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΚΑΙ ΓΝΩΣΤΙΚΑ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Τά άπόκρυφα χριστιανικά καί γνωστικά ή γνωστικίζοντα κείμενα σπανίως μπορούμε νά χρονολογήσωμε μέ κάποια άκρίβεια. Τά περισσότερα γράφηκαν στόν Β' αίώνα. Γιά 8σα σχετικά κείμενα υπάρχουν ενδείξεις δτι γράφηκαν στό α' ήμισυ τοϋ Β' αίώνα, θά κάνωμε λόγο στό σημείο τοΰτο. Γιά δσα ή έρευνα νομίζει δτι γράφηκαν στό β' ήμισυ τοΰ Β' ή στόν Γ' αί. θά γίνη λόγος βραδύτερα (δηλ. μετά τούς συγγραφείς τοΰ Β' ή στούς συγγραφείς τοΰ Γ' αι., πάλι μέ τόν τίτλο: Απόκρυφα), άφοΰ λείπουν άκριβεΐς χρονολογήσεις τών κειμένων αύτών. Μερικά άπόκρυφα πού επηρέασαν περισσότερο τή ζωή τής άρχαίας Εκκλησίας καί πού χρονολογούνται άκριβέστερα, καταχωρίσαμε στή χρονολογική τους σειρά. Τέτοια είναι π.χ. ή Διδαχή, ή δήθεν 'Επιστολή τοΰ Βαρνάβα, οί Ωδές τοΰ Σολομώντα.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

'Ανευρέσεις Αποκρύφων καί γνωστικών Εργων.

'Ανευρέσεις Αποκρύφων καί γνωστικών Εργων.

Άπό τό τέλος τοϋ περασμένου αιώνα μέχρι τό 1945 /6 ή απόκρυφη καί γνωστική γραμματεία αυξήθηκε μέ ρυθμό εντυπωσιακό, δπως δείχνουν οί παρακάτω σημειούμενες περιπτώσεις ανευρέσεως κωδίκων—παπύρων, οί όποιοι παραδίδουν άπόκρυφα καί γνωστικά Ευαγγέλια, Πράξεις,'Επιστολές, *Αποκαλύψεις καί ποικίλης μορφής γνωστικά έργα.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

ΕΥΑΓΓΈΛΙΑ ΓΝΩΣΤΙΚΑ ΧΡΙΣΤΙANΙZONTA

ΕΥΑΓΓΈΛΙΑ ΓΝΩΣΤΙΚΑ ΧΡΙΣΤΙANΙZONTA
στ) Γέννησις Μαρίας  Άποκάλυψις 'Ιακώβου.

Είναι ό άρχαιότερος τίτλος πού έχομε γιά τό γνωστό ΙΙρωτεναγγέλιον τον 'Ιακώβου }πού γράφηκε σταδιακά άπό έξ εθνικών—καί μάλλον όρθόδοξο—χριστιανό περί τά μέσα ίσως τοΰ Β' αί., μολονότι πολλοί τό τοποθετοΰν σέ μεταγενέστερους χρόνους. Τό 1958 ό Μ. Testutz εξέδωσε τόν πάπυρο Bodmer V, στόν δποΐο περιέχεται τό παρόν Εύαγγέλιο στά έλληνικά. Τό έργο τοΰτο σκοπό έχει νά υπογράμμιση τήν άειπαρθενία τής Θεοτόκου καί φυσικά νά καλύψη μέ περισσή άφέλεια καί εύ- σέβεια τά πραγματικά κενά πού παρατηρούνται στά κανονικά Ευαγγέλια σχετικά μέ τή ζωή τής Μαρίας καί τά παιδικά έτη τοΰ Κυρίου. "Ετσι διηγείται τή γέννηση της Μαρίας, τή ζωή της στό ναό, τή μνηστεία της μέ τόν ήλικιωμένο χήρο 'Ιωσήφ, δ όποιος είχε υιό άπό τήν πρώτη του σύζυγο τόν δήθεν συγγραφέα τοΰ παρόντος έργου 'Ιάκωβο. 'Ακολουθούν τό γεγονός τής γεννήσεως τοΰ Κυρίου καί τά θαύματα πού έλαβαν χώρα. Πολλά στοιχεία τοΰ Εύαγγελίου τούτου εισήλθαν στήν παράδοση τής Εκκλησίας, ή όποία πάντως άπέρ ριπτε αύτό πάντοτε.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

18. MAPTYPION ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ

18. MAPTYPION ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ

ΓΕΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ

Σπάνια τόσο μικρό κείμενο άπέκτησε τόσο μεγάλη σημασία στή ζωή τής Εκκλησίας. Τό Μαρτύριο τοϋ Πολυκάρπου, πού ισως νά μήν είναι τό άρχαιότερο, εγινε κυριολεκτικά τό θεμέλιο τής μαρτυριολογίας και ίσχυσε πράγματι σάν πρόγραμμα στή ζωή τής Εκκλησίας, δσον άφορα τούς μάρτυρες καί τήν τιμή τους. Ό συντάκτης του Μαρκίων, πού άσφαλώς χρησιμοποίησε μνήμες κι έμπειρίες και άλλων χριστιανών αυτόπτων, δέν διαγράφει άπλώς τή διαδικασία τοΰ μαρτυρίου, άλλά έρμηνεύει, ρίχνει φώς στά γεγονότα, κι ετσι εχομε μαζύ μέ τό Μαρτύριο καί τή θεολογία τοΰ μαρτυρίου, τήν όποία ή Έκκλησία υίοθέτησε απόλυτα,, κάνοντάς την ετσι ζωή της, Παράδοσή της. Ό συντάκτης, πού δημιουργεί τή θεολογία τοΰ μαρτυρίου καί τής τιμής τών μαρτύρων, εχει συνείδηση τοΰ τί δημιουργεί μέ τήν έξιστό- ρησή του καί τήν έρμηνεία του, γι' αύτό ύπογραμμίζει δτι τά σχετικά μέ τόν Πολύκαρπο έγιναν δλα ετσι, ώστε νά δείξη ό Κύριος στήν Έκκλησία του πώς πρέπει νά είναι τό μαρτύριο καί ποία είναι ή σημασία του : «σχεδόν γάρ πάντα τά προάγοντα έγένετο, Ινα ήμΐν ό Κύριος άνωθεν επιδείξει τό κατά τό Εναγγέλιον μαρτύρων» (1). Ή θεολογία δηλαδή έδώ εΐναι ή άληθινή θέα τών γεγονότων.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

21. ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ - Ό Απολογητής καί μάρτυς (+ Περί τά 165)

21. ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ

Ό Απολογητής καί μάρτυς (+ Περί τά 165)

ΓΕΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ

Ό ίερός Ίουστΐνος, ό ίδρυτής τής πρώτης χριστιανικής θεολογικής σχολής, άποτελει νέα καί συγκλονιστική παρουσία στήν Εκκλησία. Τό μεγαλείο του βρίσκεται δχι τόσο στό Αποτέλεσμα τής προσπαθείας του δσο στήν πρωτοτυπία. Σκοπός του ήταν νά δημιουργήση τό νέο καί άληθινό τύπο φιλοσόφου, τό χριστιανό φιλόσοφο, σάν έκφραση τής ένό- τητος τής άληθείας στόν κόσμο καί άρα τής ένότητος τοϋ ίδιου τοΰ κόσμου. Μολονότι ώνομάσθηκε «φιλόσοφος», είναι κάτι τελείως διαφορετικό άπό ένα στοχαστή ή ενα έρευ- νητή φιλόσοφο. Είναι καί θέλει νά είναι πάντοτε κατηχητής ή μάλλον διδάσκαλος τής Εκκλησίας. Καί σάν γνήσιος διδάσκαλος τής Εκκλησίας άπαντα, μολονότι γενικά, στήν τριπλή πρόκληση τής έποχής του : τοϋ ιουδαϊσμού, τοΰ έλληνισμοϋ καί τοϋ γνωστικισμοϋ. Τό φιλοσοφικό του παρελθόν χρωματίζει βέβαια τό εργο του καί συχνά ορίζει τή μέθοδό του, άλλά οί προϋποθέσεις τής σκέψεώς του είναι ή Εκκλησία καί ή Γραφή της. Συγχρόνως είναι ό πρώτος μεγάλος θεολόγος τής Εκκλησίας πού αισθάνθηκε τήν άνάγκη τής έλληνικής φιλοσοφίας, τήν όποία κατάλαβε μέ τόν τρόπο τοϋ στωϊκοΰ Ποσειδωνίου καί τής όποιας πάντως χρησιμοποιεί λίγα μόνο στοιχεία

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

31. ΚΕΛΣΟΣ (έθνικός)

31. ΚΕΛΣΟΣ (έθνικός)

Ό Κέλσος δέν είναι βέβαια μεγάλος φιλόσοφος, άλλά είναι ό μεγαλύτερος άπό όσους έγραψαν κατά τοΰ χριστιανισμού. Συνέλεξε τά έπιχειρήματα πού είχαν δίατυπωθή στούς κόλπους τοΰ έθνισμοΰ, τά συστηματοποίησε καί τά άνέπτυξε περαιτέρω στό τετραμερές έργο του 'Αληθής λόγος. "Ετσι υπήρχε στή διάθεση τών εθνικών μία σύνοψη, μία φαρέτρα, μέ τό περιεχόμενο τής οποίας πολεμοΰσαν τήν Εκκλησία. Ή ζωή καί ή δράση τοΰ Κέλσου μας είναι τελείως άγνωστη. Καί τό έργο του σώθηκε μόνο μέσω τοΰ Ώριγένη, στό βιβλίο τοΰ τελευταίου δηλ. Κατά Κέλσου, δπου άντικρούεται ό Κέλσος βήμα πρός βήμα, βάσει τών κειμένων του, πού παρατίθενται αύτούσια. "Ετσι σώθηκαν τά 3 /4 σχεδόν τοΰ άντιχριστιανικοΰ τούτου έργου, πού γράφηκε περί τό 178.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

36. ΜΕΛΙΤΩΝ ΣΑΡΔΕΩΝ

36. ΜΕΛΙΤΩΝ ΣΑΡΔΕΩΝ
ΓΕΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ

Σπουδαία έκκλησιαστική και θεολογική μορφή πού εδρασε κυρίως μεταξύ 160 και 180 ώς έπίσκοπος Σάρδεων τής Λυδίας καί ώς συγγραφέας. Εκπροσωπεί τήν πρωτοπόρο μικρασιατική θεολογία, πού υφαίνεται μέ παύλεια, ίωάννεια καί σύγχρονα θεολογικά στοιχεία και πού λίγο αργότερα θά δώση τό μεγάλο Πατέρα και Διδάσκαλο τής Εκκλησίας Ειρηναίο. Γιά τό βίο καί τή δράση τοΰ Μελίτωνα δέν εχομε πληροφορίες. Γενικά γνωρίζομε δτι ήταν διαπρεπής (Εύσέβιος, Έκκλησ. ίστ. Α 26, 1), πολιτεύθηκε ((έν άγίω Πνεύματι» (Πολυκράτης, στό παραπάνω εργο Ε 24,5) καί θεωρήθηκε στυλοβάτης («στοιχεΐον») τής Εκκλησίας καί τής Παρα- δόσεώς της (Ε 24, 1). Επίσης χαρακτηρίσθηκε «προφήτης)) ('Ιερώνυμος, De viris ill. 24) μάλλον μέ τήν άρχαία έννοια ή τήν έννοια τοΰ φορέα τής Παραδόσεως καί δχι διότι άνηκε στό προφητικό κίνημα τοΰ Μοντανοΰ, άπό τό όποιο δμως πιθανόν νά είχε κάποια επίδραση, μολονότι γνωρίζομε δτι τό άπέρριπτε. Οί περισσότεροι ερευνητές θέλουν τό Μελίτωνα τεσσαρεσκαιδεκατίτη (έώρταζε τό Πάσχα τήν 14 τοΰ Νισάν). Άπό τά πολλά του εργα, πού χάθηκαν έκτος άπό £να, συμπεραίνομε δτι εργάσθηκε καρποφόρα γιά τήν άντι μετώπιση προβλημάτων τής έποχής του, δπως τοΰ γνωστικισμοΰ, τοΰ μοντανισμοΰ ή τοΰ μαρκιωνιτισμοΰ.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

43. ΠΡΟΛΟΓΟΙ - ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ

43. ΠΡΟΛΟΓΟΙ - ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ

Στό β' ήμισυ τοϋ Β' αί. εμφανίσθηκε νέο καί άσήμαντο φιλολογικό είδος στην έκκλησιχστική γραμματεία, πού ονομάζεται Πρόλογος. Ό Πρόλογος τίθεται σάν είσαγωγή-σύντομη βέβαια—στήν έκδοση τών καινοδιαθηκικών βιβλίων καί άναφέρεται στό περιεχόμενο, τό συγγραφέα καί κάποτε στίς συνθήκες, κάτω άπό τις όποιες γράφηκε Ινα βιβλίο. Οί Πρόλογοι, ενώ γράφηκαν στήν ελληνική, σώζονται στή λαϊκή λατινική (πλήν ενός στό Ευαγγέλιο τοϋ Λουκά) καί βρίσκονται σέ πολλά χειρόγραφα τής Βουλγάτας. Είναι μεταξύ τους διάφοροι καί άνισοι σέ έκταση. Διακρίνονται σέ δυό ομάδες: α) Πρόλογοι άντιμαρκιωνιτικοί στά Ευαγγέλια. Είναι μόνο τρεις, διότι χάθηκε ό πρόλογος στό Εύαγγέλιο τοϋ Ματθαίου, προέρχονται μάλλον άπό τή Ρώμη καί άπό τήν μεταξύ 160 καί 180 εποχή κατά τόν Α. Harnack κ.ά. Ό συντάκτης, πού δέν φαίνεται νά ήταν ένας, σκοπό είχε νά προφυλάξη τά βιβλικά κείμενα άπό τή νόθευση τοΰ Μαρκίωνα. β) Πρόλογοι στίς 'Επιστολές τοΰ Παύλου. Σύντομα κείμενα, πού δσα μέν άφοροΰν στίς Καθολικές έπιστολές προέρχονται μάλλον άπό τή Ρώμη, δσα δέ στίς λοιπές πλήν τής πρός 'Εβραίους προέρχονται άπό μαρκιωνιτικούς κύκλους, πού σκοπό είχαν τή δικαιολόγηση τής νοθείας τών βιβλικών κειμένων. Υπάρχουν άκόμη καί οί λεγόμενοι μοναρχιανικοί Πρόλογοι, άλλά αύτοί συντάχθηκαν άπό τόν Γ' αί. καί έπειτα.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

53. ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΛΥΩΝ

53. ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΛΥΩΝ

Ό θεολόγος τής παραδόσεως

ΓΕΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ

Ό δεύτερος χριστιανικός αιώνας άνοίγει μέ τή μεγάλη άποστολική και πατερική μορφή τοΰ Ιγνατίου καί κλείνει μέ τό μεγάλο θεολόγο τής Παραδόσεως Ειρηναίο. Καί οί δύο αύτοί Πατέρες καί Διδάσκαλοι άποτελοΰν τούς γνησιώτερους καί σημαντικώτερους θεολογικούς σταθμούς στήν πορεία τής Παραδόσεως τών δύο πρώτων μεταποστολικών αιώνων. Ή σχέση μεταξύ τών δύο άνδρών είναι βαθειά. Ο Είρηναΐος κατανοείται σάν συνέχεια κι έπέκταση τοΰ Ιγνατίου. Τή θεολογία του ό Είρηναΐος άσκεΐ μέ τίς θεολογικές προϋποθέσεις τής 'Ανατολής καί τήν έμπειρία τής Δύσεως. Φέρνει τήν παράδοση τής μικρασιατικής Ανατολής καί γνωρίζει τά προβλήματα τής Δύσεως.

Νέο κλϊμα. Ή παρουσία τοΰ Ειρηναίου στό χώρο τής 'Εκκλησίας καί τής θεολογίας στό τέλος τοΰ Β' αί. σημαίνει τή δημιουργία νέου κλίματος: τή στέρεη επανασύνδεση τής θεολογικής σκέψεως μέ τήν άποστολική καί ΐγνατιανή Παράδοση καί τή γνήσια προέκτασή της, ώστε νά καταστή έπαρκής πρός άντιμετώπιση τών προβλημάτων τής έποχής.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

57. ΚΑΝΩΝ MOURATORI

57. ΚΑΝΩΝ MOURATORI

Τό 1740 ό L.A. Muratori άνακάλυψε στην Άμβροσιανή βιβλιοθήκη τοϋ Μιλάνου άπόσπασμα λατινικού κειμένου πού εΐναι ό άρχαιότερος Κατάλογος κανονικών βιβλίων τής ΚΔ. Τό σωζόμενο άπόσπασμα, άκέφαλο καί κολοβό, είναι σέ βάρβαρη λατινική καί άνεπιτυχές συμπίλημμα τοΰ Ε'-ΣΤ' αί. δύο κειμένων. 'Αποτελείται άπό 85 στίχους, παρουσιάζει σοβαρά κενά καί προπαντός στό τέλος του είναι κατεστραμμένο. 'Αρχίζει άπό τό τέλος τής άναφο- ράς του στό Ευαγγέλιο τοϋ Μάρκου και παραλείπει τήν Πυός 'Εβραίους καί τις 'Επιστολές 'Ιακώβου, Πέτρου (Α,Β) καί 'Ιωάννου (Γ).

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος (27 Μαΐου)

Ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος (27 Μαΐου)
του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ: Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος γεννήθηκε το 1690 στη Νότια Ρωσία (σημερινή Ουκρανία).

Οι γονείς του, πιστοί χριστιανοί οι ίδιοι, βάπτισαν τον γιο τους χριστιανό και τον μεγάλωσαν με νουθεσία Κυρίου. Έτσι ο Ιωάννης από μικρός έγινε θερμός χριστιανός. Όταν έφτασε στην κατάλληλη ηλικία, ο Άγιος Ιωάννης κατετάγη στο ρωσικό στρατό. Την εποχή εκείνη, επί μοναρχίας του τσάρου Πέτρου, μαινόταν ο ρωσοτουρκικός πόλεμος (1711-8). Στις μάχες για την ανακατάληψη του Αζώφ, αιχμαλωτίστηκε και οδηγήθηκε στην Κωνσταντινούπολη.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Δοξαστικόν - Doxastikon

Δοξαστικόν - Doxastikon

Ο επίλογος στην Κυριακή Προσευχή, η επίκληση, το Δοξαστικό.
Το «Πάτερ ἡμῶν» - Η Κυριακή Προσευχή με σύντομη ερμηνεία 

«Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα, τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.»

Βοήθησε με Θεέ μου να καταφέρω αυτά πού εύχομαι,
Επειδή, δικά Σου είναι,
τα πάντα Θεέ μου, δικά Σου είναι (αιτολογία) - Ένας ο Θεός

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

IV. ΟΙ ΘΥΡΑΘΕΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΛΙΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

IV. ΟΙ ΘΥΡΑΘΕΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΛΙΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Ή σκέψη και ή θεολογία τών Πατέρων αποτελεί κεραυνό έν αιθρία στο πνευματικό κλίμα τής έποχής, άν βέβαια έξαιρέση κανείς άπό αύτό τήν Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Τούτο όφείλεται στον άποκαλυπτικό κυρίως χαρακτήρα τής πατερικής θεολογίας. Πρέπει δμως νά άναγνωρίσωμε δτι παρά ταύτα, φέρει στήν πορεία της καί τήν έξέλιξή της έκτυπη τήν έπί- δραση πνευματικών παραγόντων ξένων πρός αύτήν ούσιαστικά. Άκόμη περισσότερο, ή πατερική θεολογία είναι δημιούργημα μέ άφορμή ώς ένα βαθμό τούς παράγοντες αύτούς. Τό θύραθεν πνευματικό κλίμα γίνεται πολλές φορές ή άφορμή τής πατερικής θεολογίας καί τής δανείζει μορφές, γλώσσα, έκφραστική δυνατότητα. Αύτονόητο λοιπόν είναι δτι σύντομη εισαγωγή στούς παράγοντες αύτούς θά εύκολύνη τήν παρακολούθηση τής πατερικής θεολογίας, πού θ' άκολουθήση κατά χρονολογική καί μόνο σειρά. Οί παράγοντες αύτοί είναι ή θρησκεία, ή φιλοσοφία καί οί αιρέσεις.

I. ΘΡΗΣΚΕΙΑ

α) 'Ιουδαϊσμός.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

II. ΠΑΤΡΟΛΟΓΙΑ - ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ, ΔΟΜΗ, ΟΡΙΑ, ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑΤΑΞΗ ΥΛΗΣ

II. ΠΑΤΡΟΛΟΓΙΑ

ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ, ΔΟΜΗ, ΟΡΙΑ, ΟΡΙΣΜΟΣ  ΚΑΤΑΤΑΞΗ ΥΛΗΣ 

1. ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΔΟΜΗ

Είναι άνάγκη νά τονίσωμε δτι έδώ ύπό τόν δρο «Πατρολογία δέν έννοοΰμε μόνο τό έγχειρίδιο τής Πατρολογίας, πού άποτελεΐ μόνο Εισαγωγή στήν Πατρολογία, άλλά τήν δλη έρευνα, ή όποία σχετίζεται μέ τούς Πατέρες καί τούς έκκλησιαστικούς συγγραφείς.

'Αντικείμενο τής Πατρολογίας είναι κάθε είδους κείμενο πού γράφηκε μετά τούς 'Αποστόλους στό χώρο τής 'Εκκλησίας, γιά νά έκφραση τήν έμπειρία, τή σκέψη, τά συναισθήματα, τις έλπίδες, τά όνειρα, τις άγωνίες καί αύτές τις άπογοητεύσεις τών πιστών. 'Από τόν κύκλο τοΰτο δέν εξαιρούμε τά άπόκρυφα, τά άνώνυμα ή τά συλλογικά έργα, τά κείμενα τών αιρετικών καί μάλιστα μερικών γνωστικών καί έθνικών φιλοσόφων πού έπέδρασαν στή σκέψη τών έκκλησιαστικών συγγραφέων.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

2. ΟΡΙΑ

2. ΟΡΙΑ

Τά όρια τής Πατρολογίας συζητήθηκαν πολύ καί οί δυ¬τικοί θεολόγοι κατέληξαν στό συμπέρασμα ότι τήν περίοδο τής Πατρολογίας κλείνει στή μέν Δύση ό Γρηγόριος ό Μέγας (+604) ή ό 'Ισίδωρος Σεβίλλης (+636), στή δέ 'Ανατολή ό 'Ιωάννης Δαμασκηνός (4-749). 'Υπήρχαν όμως καί αύστηρότεροι πατρολόγοι (π.χ. Η. Fr. von Campenhausen, Die griechischen Kirchenvater, Stuttgart 1956, σ. 12) πού προσάπτουν τήν κατηγορία τής παρακμής καί τής σχολαστικότητος σέ όσους Πατέρες έγραψαν μετά τόν Δ' (όχι μόνο μετά τό Ζ') αιώνα κι έπομένως κλείνουν ούσιαστικά τά όρια στό τέλος τοΰ Δ' ή τις άρχές τοΰ Ε' αίώνα. Ή θεώρηση αύτή μαρτυρεί άποσύνδεση τών Πατέρων άπό τήν Εκκλησία καί άρκετή άγνοια τοΰ τί είναι Πατήρ καί Διδάσκαλος.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

3 Η ΠΑΤΡΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΟΛΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

3 Η ΠΑΤΡΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΟΛΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

Άφοΰ οι Πατέρες άποτελοΰν τή γνησιώτερη έκφραση τής θεολογίας τής Εκκλησίας, έπεται ότι ό τρόπος μέ τόν όποιο θεολογούσαν είναι καί ό γνησιώτερος, αύτός πού κυ¬ρίως άρμόζει στή φύση τής 'Εκκλησίας. Συχνά οί Πατέρες χαρακτηρίζονται π.χ. ώς έρμηνευτές τής Γραφής, ιστορικοί τής Εκκλησίας ή τών θεολογικών διαμαχών, ιστορικοί τών αιρέσεων, δογματικοί καί άντιρρητικοί. Ή άλήθεια όμως είναι ότι κάθε Πατήρ—τό τονίσαμε πολλές φορές—άντιμε- τώπιζε βασικά τή θεολογική κρίση τής έποχής του καί οι¬κοδομούσε τούς πιστούς. Δέν είχε σκοπό τήν έρμηνεία, τήν ιστορία ή τή δογματική. Άλλά πρός έπιτέλεση τοΰ έργου του χρησιμοποιούσε ώς θεμέλιο άσφαλές τή Γραφή, άναλύοντάς την, έρμηνεύοντάς την, πρός διαλεύκανση ειδικού θεο¬λογικού θέματος ή πρός οικοδομή γενικά τών πιστών.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

4. ΤΙΤΛΟΣ ΚΑΙ ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΟΛΟΓΙΑΣ

4. ΤΙΤΛΟΣ ΚΑΙ ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΟΛΟΓΙΑΣ

Έδώ πρόκειται πράγματι γιά δύο προβλήματα, τοϋ όρθοϋ τίτλου, πού πρέπει νά έχη τό σχετικό μέ τούς Πατέρες υλικό, καί τοΰ όρισμοΰ τής έπιστήμης, ή όποία έρευνά τό υλικό τοΰτο. Ή στενή σχέση μεταξύ τών δύο προβλημάτων επιβάλλει τήν παρουσίασή τους στήν ίδια παράγραφο.

Άπό τούς ήδη χρησιμοποιηθέντες τίτλους φαίνεται καθαρά ή προτίμηση τών έρευνητών πρός τήν ίστορικοφιλολογική θεώρηση τής πατρολογικής ύλης. Ενδεικτικοί τίτλοι :

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

5. ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΥΛΗΣ

5. ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΥΛΗΣ

Καί τό πρόβλημα τής διαιρέσεως τής Πατρολογίας σέ έποχές καί όμάδες συγγραφέων δέν άπασχόλησε λίγο τούς έρευνητές, πού φυσικά δέν συμφωνούν πάντοτε στίς έκτιμή- σεις καί τις προτάσεις τους. Ώς κριτήρια στήν προσπάθεια γιά διαίρεση τής Πατρολογίας χρησιμεύουν συνήθως πολυσήμαντα ίστορικά γεγονότα : ή κατάπαυση διωγμών (313), ή μονοκρατορία τοΰ Μ. Κωνσταντίνου (323), οίκουμενικές Σύνοδοι κλπ. 

Ή έπικρατέστερη διαίρεση έχει ώς έξής:

Περίοδος πρώτη : τέλος Α' αίώνα έως 325. Χαρακτηρίζεται ώς έποχή τής θεμελιώσεως. Περίοδος δευτέρα: 325 -451. Έποχή τής μεγάλης άκμής ή χρυσοΰς αίών. Περίοδος τρίτη : 451 μέχρι τόν 'Ιωάννη Δαμασκηνό (+749). Μία διαίρεση όμως τής Πατρολογίας καί μάλιστα μέ ίστορικά καί μή ένδο- θεολογικά κριτήρια δέν έχει σημασία ιδιαίτερη. Ή παραπάνω διαίρεση π.χ. έχει κανείς τήν έντύπωση δτι προτάθηκε μέ κριτήριο τήν Εκκλησιαστική 'Ιστορία. Έάν έπιθυμοϋμε νά έπιτύχωμε διαίρεση, ή όποία νά άνταποκρίνεται στά δεδο¬μένα τής πατερικής παρουσίας στήν Εκκλησία, τότε μονα-δικό κριτήριο γι' αύτή πρέπει νά είναι οί μεγάλες θεολογικές κρίσεις τής Εκκλησίας καί τό άνάλογο σπουδαίο έργο τών Πατέρων. Καί τοΰτο διότι ή θεολογία άναπτύχθηκε κάτω άπό τήν πίεση τών έκκλησιαστικών κρίσεων. Οί Πατέρες δηλαδή συνδέονται έξωτερικά μέν μέ τά μεγάλα ίστορικά γεγονότα, έσωτερικά δέ μέ μία θεολογική κρίση. Γιά τήν υπέρβαση μάλιστα τής κρίσεως αύτής έργάσθηκαν πολλοί Πατέρες. Τοΰτο συμβαίνει μέ τούς Πατέρες τοΰ Δ' αιώνα, πού κύριο μέλημά τους ήταν ή σχετική μέ τήν αγία Τριάδα κρίση .'Αθανάσιος, Βασίλειος, Γρηγόριος, Άμφιλόχιος, Χρυσόστομος κ.ά.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Νέα Αιρετική Ομάδα: Η θρησκεία του Hanif του Προφήτη Αβραάμ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ & ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4528332 e-mail: impireos@hotmail.com

Εν Πειραιεί τη 27η Μαΐου 2013

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

ΝΕΑ ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ: Η Θρησκεία του Hanif του Προφήτη Αβραάμ.

Χριστιανοί της Ιεράς Μητροπόλεώς μας μας κοινοποίησαν φυλλάδιο μιας ακόμα αιρετικής ομάδας, η οποία δραστηριοποιείται στην εκκλησιαστική μας περιφέρεια και γενικότερα στη χώρα μας. Πρόκειται για την «Θρησκεία του Hanif του Προφήτη Αβραάμ», την οποία προωθεί κάποιο ίδρυμα με την επωνυμία «Διεθνές Ίδρυμα M.I.H.R για την Ένωση στη Θρησκεία του Hanif του Προφήτη Αβραάμ».

Σύμφωνα με τα λίγα στοιχεία που παραθέτει το φυλλάδιο για τη νέα αυτή αίρεση συμπεραίνουμε πως ανήκει στο Ισλάμ και είναι στρατευμένη να προωθήσει τον οικουμενισμό για λογαριασμό του. Αρχίζει με τη διαπίστωση ότι ο σημερινός κόσμος είναι χωρισμένος σε διάφορες θρησκείες και πίστεις σφόδρα εχθρικές μεταξύ τους, οι οποίες διεκδικούν η καθεμιά την σωστότερη θρησκεία και την αλήθεια. Πολλοί πιστοί αυτών των θρησκειών προωθούν την εχθρότητα προς τους πιστούς των άλλων θρησκειών, φτάνοντας σε πράξεις αιματοχυσίας και τρομοκρατικών ενεργειών.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Τρεις μέρες προ της κοιμήσεως (Παντελής Πάσχος)

Τρεις μέρες προ της κοιμήσεως

Παντελής Πάσχος 

Ένας πρεσβύτερος, ονομαζόμενος Πάρδος, από την Πελοπόννησο, ήρθε κοντά μου στη Μονεμβασιά, παρακαλώντας με να του δώσω το άγιο σχήμα των Μοναχών. Έκλινα μ’ ευμένεια προς την παράκλησή του και, αφού τον κατήχησα πρώτα, προχώρησα κατόπιν στην κουρά του· και δίνοντάς του τη στολή του αγίου μοναχικού σχήματος, τον μετονόμασα Πέτρο. Κ’ ενώ αγωνιζόταν κοντά μας ο μακάριος αυτός μοναχός, ο κατά σάρκα πατέρας του πιεστικά πολύ τον κάλεσε να πάει εκεί, κ’ έτσι, έφυγε από κοντά μου· όταν πήγε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, στο κάστρο το λεγόμενο Ενίκλιο, έπεσε άρρωστος βαριά και αναπαύτηκε εν Κυρίω, περιμένοντας την ανταμοιβή των ασκητικών κόπων του, όπως δείχνουν τα θαύματα που γίνονται καθημερινά στον τάφο του, που μαρτυρούν την παρρησία που απόχτησε προς το Θεό.

Κάποια μέρα που κουβέντιαζα με τον αείμνηστο αυτό μοναχό, ήρθε ο λόγος και στην έξοδο της ψυχής από το σώμα, καθώς και στον τρόπο με τον οποίο την κατηγορούν και την παγιδεύουν τα πονηρά πνεύματα,και τότε μου είπε:

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Πρός μία κοινωνία αγάπης

ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΓΑΠΗΣ.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΟΡΑΜΑ  ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ

Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου Παγκσμιότητα και Ὀρθοδοξία, Ἀθήνα 2005.

Στίς σύγχρονες συνθῆκες του παγκόσµιου τεχνολογικοῦ πολιτισµοῦ ἐµφανίζεται µιά φοβερή  κρίση σχετικά  µέ τήν αὐθεντικότητα τοῦ ἀνθρώπου, µιά κρίση ταυτότητος. Οἰ θρησκεῖες, γιά νά προσφέρουν οὐσιαστικό λόγο στό θέµα  αὐτό,  ὀφείλουν νά δώσουν  ἀπάντηση στό  ἐρώτηµα  περί  ἀνθρώπου, ἡ όποία  νά ὑπερβαίνει τή µηχανιστική βιολογική περιγραφή. Ἡ ἀποφασιστική συµβολή  τοῦ Χριστιανισµοῦ στό καίριο  αὐτό σηµεῖο  εἶναι ὅτι ἀποκαλύπτει τό πρόσωπο καί τήν ἀνάγκη  ἐντάξεώς του σέ µιά κοινωνία  ἀγάπης. Μέ   τρόµο διαπιστώνουµε ὅτι στούς δρόµους, στήν ἐργασία, στήν οἰκογένεια, αὐξάνονται τά «προσωπεῖα» καί  ἐξαφανίζονται τά  «πρόσωπα»· οἰ ἂνθρωποι ἔχουν  «ρόλους»   - συνήθως  ἂψυχους. Μοιάζουν µέ  ἐξαρτήµατα µηχανῶν, δέν εἶναι «πρόσωπα». Συχνότατα, ἔχει κανείς τήν αἴσθηση  ὅτι βρίσκεται σέ ἰδιότυπο  χορό  µεταµφιεσµένων, ὅπου  οί συµµετέχοντες καλύπτουν τήν ταυτότητά τους µέ τήν πρωτοτυπία ὅµως,  ὅτι κάθε φορά πού ἀποσύρεται µιά µάσκα,  ἀποκαλύπτεται νέο προσωπεῖο. Σέ µιά τέτοιου  εἴδους κρίση   αὐθεντικότητος  τοῦ   ἀνθρώπου  ἡ  συµβίωση  δέν   εἶναι   δυνατόν   νά καταστεῖ  «κοινωνία».

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Κυριακή του Παραλύτου (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ἀπό τό βιβλίο « Ἀναστάσεως ἡμέρα»

«Ἀπό τήν Κυριακή τοῦ Πάσχα ὥς τήν Πεντηκοστή» Τρίτη Κυριακή τοῦ Πάσχα (Κυριακή τοῦ Παραλύτου)

(Εὐαγγέλιο: Ἰωάν. Ε΄ 1-16)

Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ὑπομένει ὅλα τά λυπηρά αὐτῆς τῆς ζωῆς μέ καρτερία κι ἐλπίδα στό Θεό. Γι᾿ αὐτόν ἡ κάθε μέρα θά εἶναι μήνας στόν οὐρανό, ἐνῶ στόν ἄπιστο θά μοιάζει μέ χρόνο ὁλόκληρο. Γιατί ὁ ἄπιστος χαίρεται μόνο ὅταν δέν ὑποφέρει· κι ὅταν ὑποφέρει, τό κάνει χωρίς ὑπομονή κι ἐλπίδα στό Θεό καί δυσανασχετεῖ…

Ὁ συνειδητός ἄνθρωπος εἶναι λογικό ν᾿ ἀναζητήσει τίς αἰτίες πού τόν βασανίζουν μέσα του, ἐνῶ ὁ ἀνόητος κατηγορεῖ πάντα τούς ἄλλους. Ὁ συνειδητός ἄνθρωπος θυμᾶται ὅλες τίς ἁμαρτίες πού ἔκανε ἀπό παιδί. Τίς θυμᾶται μέ φόβο Θεοῦ καί περιμένει νά πληρώσει γι᾿ αὐτές…

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Κυριακή του Παραλύτου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Ὁμιλία τοῦ ἁγίου ΙΩΑΝΝΟΥ τοῦ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Στό χρυσωρυχεῖο οὔτε τήν πιό ἀσήμαντη φλέβα δέν θά δεχόταν νά περιφρονήση κανένας κι ἄς προξενῆ πολύν κόπο ἡ ἔρευνά της. Ἔτσι καί στίς θεῖες Γραφές δέν εἶναι χωρίς βλάβη νά προσπεράσης ἕνα γιῶτα ἤ μιά κεραία. Ὅλα πρέπει νά ἐξετάζωνται. Τό ἅγιο Πνεῦμα τά ἔχει πεῖ ὅλα καί τίποτα δέν εἶναι ἀνάξιο σ' αὐτές. Πρόσεξε λοιπόν τί λέει ὁ Εὐαγγελιστής κι ἐδῶ: Αὐτό πάλι ἦταν τό δεύτερο σημεῖο πού ἔκανε ὁ Ἰησοῦς, πηγαίνοντας ἀπό τήν Ἰουδαία στήν Γαλιλαία. Καί δέν πρόσθεσε βέβαια ἔτσι ἁπλᾶ τή λέξη «δεύτερο», ἀλλά τονίζει ἀκόμα περισσότερο τό θαῦμα τῶν Σαμαρειτῶν. Δείχνει ὅτι, μόλο πού ἔγινε καί δεύτερο σημεῖο, δέν εἶχαν φτάσει ἀκόμα στό ὕψος ἐκείνων πού τίποτα δέν εἶδαν (τῶν Σαμαρειτῶν) αὐτοί πού ἔχουν δεῖ πολλά καί θαυμάσει. Ύστερα απ' αὐτά ἦταν ἑορτή τῶν Ἰουδαίων. Ποιά ἑορτή; Ἡ ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς, νομίζω, καί ἀνέβηκε ὁ Ἰησοῦς στά Ἱεροσόλυμα. Συστηματικά τίς γιορτές βρίσκεται στήν πόλη.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Κυριακή του Παραλύτου: Λόγος για την συνήθεια της αμαρτίας (Αγ. Μακάριος ο Πάτμιος)

Κυριακή του Παραλύτου: Λόγος για την συνήθεια της αμαρτίας 

(Αγ. Μακάριος ο Πάτμιος)

Η Ευαγγελική περικοπή της Θείας Λειτουργίας.
Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον: ε' 1 – 15.

Τω καιρώ εκείνω, ανέβη ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα. Έστι δέ εν τοις Ιεροσολύμοις επι τη προβατική κολυμβήθρα, η επιλεγομένη εβραϊστί Βηθεσδά, πέντε στοάς έχουσα. Εν ταύταις κατέκειτο πλήθος πολύ των ασθενούντων, τυφλών, χωλών, ξηρών, εκδεχομένων την του ύδατος κίνησιν. Άγγελος γάρ κατά καιρόν κατέβαινεν εν τη κολυμβήθρα, και εταράσσετο το ύδωρ. Ο ούν πρώτος εμβάς μετά την ταραχήν του ύδατος, υγιής εγίνετο ώ δήποτε κατείχετο νοσήματι. Ην δέ τις άνθρωπος εκεί, τριάκοντα και οκτώ έτη έχων εν τη ασθενεία αυτού. Τούτον ιδών ο Ιησούς κατακείμενον, και γνούς ότι πολύν ήδη χρόνον έχει, λέγει αυτώ: «θέλεις υγιής γενέσθαι;» Απεκρίθη Αυτώ ο ασθενών: «Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ, βάλη με εις την κολυμβήθραν. Εν ώ δέ έρχομαι εγώ, άλλος πρό εμού καταβαίνει.» Λέγει αυτώ ο Ιησούς: «έγειρε, άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει.» Και ευθέως εγένετο υγιής ο άνθρωπος, και ήρε τον κράβαττον αυτού και περιεπάτει. Ην δέ σάββατον εν εκείνη τη ημέρα. Έλεγον ούν οι Ιουδαίοι τω τεθεραπευμένω: «σάββατον εστίν, ουκ έξεστί σοι άραι τον κράβαττον.» Απεκρίθη αυτοίς: «ο ποιήσας με υγιή, Εκείνός μοι είπεν, άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει.» Ηρώτησαν ούν αυτόν: «τίς εστιν ο άνθρωπος ο ειπών σοι, άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει;» Ο δέ ιαθείς ουκ ήδει τίς εστιν, γάρ Ιησούς εξένευσεν όχλου όντος εν τω τόπω. Μετά ταύτα ευρίσκει αυτόν ο Ιησούς εν τω ιερώ και είπεν αυτώ: «ίδε υγιής γέγονας, μηκέτι αμάρτανε, ίνα μή χείρόν σοί τι γένηται.» Απήλθεν ο άνθρωπος και ανήγγειλε τοις Ιουδαίοις ότι Ιησούς εστίν ο ποιήσας αυτόν υγιή.

Απόδοση:

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η Μέγιστη αρετή της σιωπής

Η ΜΕΓΙΣΤΗ ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΣΩΣΤΗ ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ
Γράφει ο: Αρχιμανδρίτης Νικόλαος

Η μέγιστη αρετή της σιωπής (μέρος Α΄)

Η αξία και η απαξία της…

«Είναι χαρακτηριστικό:

Το να λες πολλά και καλά: του έξυπνου.
Το να λες λίγα και καλά: του φρόνιμου.
Το να λες πολλά και άτοπα: του επιπόλαιου.
Το να λες λίγα και σαχλά: του ανόητου.
Το να σιωπάς: του σοφού
(Κων/νου Κούρκουλα, Στάχυα τόμ Β σελ. 29)

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Πάπας Φραγκίσκος: «Καὶ οἱ ἀθεϊστὲς ἔχουν τὴν εὐλογία τοῦ Κυρίου» και ΑΜΕΣΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓ.ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

Πάπας Φραγκίσκος: «Καὶ οἱ ἀθεϊστὲς ἔχουν τὴν εὐλογία τοῦ Κυρίου»

Πρωτοφανὴς δήλωση τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας.

. Οἱ ἀθεϊστὲς δὲν εἶναι κακοὶ ἄνθρωποι, δήλωσε ὁ πάπας Φραγκίσκος κατὰ τὴν διάρκεια τῆς πρωινῆς προσευχῆς του τὴν Πέμπτη [23.05.13] σὲ παρεκκλήσι τοῦ Βατικανοῦ. Καὶ προσέθεσε ὅτι ἀκόμη καὶ ἐκεῖνοι ποὺ δὲν πιστεύουν στὸν Θεὸ εἶναι καλοὶ ἄνθρωποι ἀρκεῖ νὰ κάνουν τὸ καλό.

. Ἡ δήλωση τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία μετέδωσε καὶ ὁ ραδιοσταθμὸς τοῦ Βατικανοῦ, εἶναι κάτι τὸ ἐντελῶς πρωτοφανὲς καὶ ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὸ “κρέντο” τοῦ προκατόχου του Βενέδικτου ΙϚ´, ὁ ὁποῖος ἐπανειλημμένα καταδίκασε τὸν ἀθεϊσμό, μάλιστα πολλὲς φορὲς στὸ κήρυγμά του ἔδειχνε τὴν ἀποστροφή του γιὰ τοὺς μὴ καθολικούς, τοὺς θεωροῦσε δεύτερης κατηγορίας χριστιανούς.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>