Ωριγένους - Πρός Κέλσον αληθής λόγος τόμος Η'

P.1 Ὁ  μὲν  σωτὴρ  καὶ  κύριος  ἡμῶν  Ἰησοῦς  Χριστὸς ψευδομαρτυρούμενος  μὲν "ἐσιώπα"  κατηγορούμενος  δὲ  "οὐδὲν  ἀπεκρίνετο", πειθόμενος πάντα  τὸν  βίον ἑαυτοῦ καὶ τὰς ἐν Ἰουδαίοις πράξεις κρείττους γεγονέναι  φωνῆς  ἐλεγχούσης τὴν ψευδομαρτυρίαν καὶ λέξεων ἀπολογουμένων  πρὸς τὰς κατηγορίας· σὺ δ' ὦ φιλόθεε Ἀμβρόσιε, οὐκ  οἶδ'  ὅπως  πρὸς  τὰς  Κέλσου κατὰ  Χριστιανῶν ἐν συγγράμμασι ψευδομαρτυρίας καὶ τῆς πίστεως τῶν ἐκκλησιῶν ἐν βιβλίῳ κατηγορίας ἐβουλήθης ἡμᾶς ἀπολογήσασθαι, ὡς οὐκ ὄντος ἐναργοῦς ἐλέγχου ἐν τοῖς πράγμασι καὶ πάντων γραμμάτων  κρείττονος  λόγου, τοῦ τε τὰς ψευδομαρτυρίας  ἀφανίζοντος  καὶ ταῖς κατηγορίαις  μηδὲ πιθανότητα εἰς τὸ δύνασθαί  τι  αὐτὰς  ἐνδιδόντος.  Περὶ δὲ τοῦ Ἰησοῦ ὅτι "ἐσιώπα" ψευδομαρτυρούμενος,  ἀρκεῖ ἐπὶ  τοῦ παρόντος  τὰ Ματθαίου παραθέσθαι· τὰ γὰρ ἰσοδυναμοῦντα αὐτῷ ὁ Μάρκος ἔγραψεν.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ωριγένης: Είναι Πατέρας της Εκκλησίας;

Ωριγένης: Είναι Πατέρας της Εκκλησίας;

Σε αυτό το άρθρο θα δώσουμε στοιχεία από την Πατρολογία του Παπαδόπουλου για τον Ωριγένη. Αφορμή υπήρξε το γεγονός ότι οι ετερόδοξοι (μην έχοντας το χάρισμα της διάκρισης), κατηγορούν την εκκλησία του Χριστού ότι μέσα στους κόλπους της είχε και αιρετικούς «πατέρες» των οποίων και υιοθέτησε τις διδασκαλίες.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Το Μυστήριο της Αναγέννησης (π.Γεωργίου Φλωρόφσκι)

        Ένας από τους μεγαλύτερους θεολόγους του 20ού αιώνα είναι ο π.Γεώργιος Φλωρόφσκι (1893-1979). Σαγηνευμένος από τη γραφή του, την απαράμιλλη θεολογική σκέψη και την ακρίβεια πάνω σε δογματικά κεφάλαια πίστεως, παρακινούμαι για τη παρούσα δημοσίευση που αποτελεί απόσπασμα από το έργο του «Ανατομία προβλημάτων Πίστεως». 

Αρχαίο Βαφτιστήρι-Παναγιά Εκατοπυλιανή

Ο Σταυρικός Θάνατος

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Προκατήχησις (Κυρίλλου Ἱεροσολύμων)

ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΚΑΤΗΧΗΣΕΙΣ. ΠΡΟΚΑΤΗΧΗΣΙΣ

ἤτοι πρόλογος τῶν Κατηχήσεων τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Κυρίλλου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Αν οι τρεις Ιεράρχες ήταν σήμερα δάσκαλοι…

Αν οι τρεις Ιεράρχες ήταν σήμερα δάσκαλοι…

Κανένας δέν μπορεῖ νά ἀρνηθεῖ ὅτι οἱ τρεῖς Ἱεράρχες μποροῦν νά σταθοῦν ὡς ὁδηγοί τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. Αὐτοί περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον ἀντιμετώπισαν τόν ἄνθρωπο μέ ἕνα τρόπο ἀκριβῆ καί ὑπεύθυνο. Τόν εἶδαν ὡς ἕνα ὄν μέ ἀπεριόριστη ἀξία, πλασμένο ἀπό τό Θεό γιά νά γίνει Θεός! Δέν τόν μελέτησαν μόνο μέ τή θεωρία, τόν βοήθησαν καί μέ τήν πράξη. Ἡ ζωντανή, ὁλοκληρωμένη καί ἀναγεννημένη προσωπικότητά τους περιέλαβε τόν ἄνθρωπο ὡς σύνολο. Τόν ἄνθρωπο μέ ὅλες τίς ἀξίες του: παιδεία, τέχνη, ἐργασία, κοινωνικότητα, οἰκογένεια, πατρίδα. [1]

Ἀγάπησαν ὅ,τι ὡραῖο καί ἀληθινό ὑπάρχει στόν ἄνθρωπο. Καί μάλιστα, ἰδιαιτέρως στό νέο ἄνθρωπο. Τό παιδί. Τό μαθητή μας. Γι’αὐτό καί ἡ διδασκαλία τους εἶναι πολύτιμη σέ μᾶς πού καθοδηγοῦμε τό σύγχρονο νέο ἄνθρωπο.

ΠΡΑΚΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΩΝ

Σήμερα 3 Σεπτεμβρίου, ἀρχή τοῦ σχολικοῦ ἔτους 20….. καί ὥρα 9.00 π.μ. συνῆλθε στήν πρώτη τακτική του συνεδρίαση ὁ Σύλλογος διδασκόντων τῶν Ἐκπαιδευτηρίων μας «Ἑλληνοχριστιανική Παιδεία» τόν ὁποῖο ἀποτελοῦν οἱ Διδάσκαλοι:

·Βασίλειος, Ἀρχιεπίσκοπος Καισαρείας, ὁ ἐπονομαζόμενος Μέγας
·Γρηγόριος, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ἐπονομαζόμενος Θεολόγος καί
·Ἰωάννης, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ἐπονομαζόμενος Χρυσόστομος
καί ἀφοῦ διαπιστώθηκε ἡ νόμιμη ἀπαρτία, ἄρχισε ἡ συνεδρίαση.
Τό λόγο πῆρε πρῶτος ὁ Βασίλειος καί εἶπε τά ἑξῆς:

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

'Ελληνική, Ρωμαϊκή καί Ανατολική θρησκεία

β) 'Ελληνική, ρωμαϊκή καί Ανατολική θρησκεία.

Ή έλληνική θρησκεία στίς ποικίλες μορφές της είχε κυριολεκτικά διαποτίσει τό γνωστό ελληνιστικό χώρο, στούς κόλπους τοϋ οποίου άναπτύχθη κε ό χριστιανισμός. Ή άνάγκη τοΰ άνθρώπου νά λύση τά φοβερά προβλήματα πού πιέζουν τό στήθος του βρήκε τις ύψηλότερες καί βαθύτερες εκφράσεις του σέ δ,τι όνομάζομε γενικά έλληνική θρησκεία. Οί έλληνες παραμέρισαν γρήγορα τό άφελές καί ειδυλλιακό δωδεκάθεο τοΰ 'Ολύμπου. Ή τραγικότης, τό φώς, τό δντως "Ον, ύπήρξε ή μοϊρά τους. Ή άνάγκη νά γνωρίσουν τόν έαυτό τους, τόν κόσμο, τόν προορισμό τους, ώδήγησε αύτούς στή δημιουργία θρησκευτικών μορφών πάθους καί φωτός, σέ θρησκευτικές μορφές έρμηνείας καί λυτρώσεως. 

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Τι είναι η Αποστολική Διαδοχή;

Αποστολική Διαδοχή

«Ας μας δείξουν την αρχή των εκκλησιών τους, ας ξεδιπλώσουν μπροστά μας τους καταλόγους των επισκόπων που ακολουθούν διαδοχικά από την αρχή, ώστε ο πρώτος τους επίσκοπος θα έχει ως προστάτη και προκάτοχο του κάποιον από τους Αποστόλους ή τους αποστολικούς άνδρες, οι οποίοι συνδέονται σταθερά με τους Αποστόλους. Αυτός είναι ο τρόπος, με τον οποίο οι αποστολικές Εκκλησίες μεταβιβάζουν τους επισκοπικούς καταλόγους τους». (Τερτυλλιανός, De praescriptione haereticorum). 

Α) Τι είναι η Αποστολική Διαδοχή. 

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι, Οἱ Μεγάλοι Οἰκουμενικοὶ Διδάσκαλοι

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ, ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ

ΕΜΜΑΝΟΥΛ ΒΟΥΖΙΚΑΣ

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΑΣΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ

ΝΟΜΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΠΑΝΕΠΗΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Κατωτέρω δημοσιεύομεν, ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῆς ἑορτῆς τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν, τὸν πρυτανικὸν λόγον (1981-1982), τὸν ὁποῖον ἐξεφώνησεν ὁ Καθηγητὴς τοῦ Ἀστικοῦ Δικαίου τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἀείμνηστος Ἐμμανουὴλ Βουζίκας μὲ θέμα ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΩΣ ΝΟΜΙΚΟΙ. Διετηρήσαμε τὸ κείμενον τῆς ὁμιλίας ἀκριβῶς ὡς τό πρωτότυπον, ἀλλὰ παρελείψαμε τὰς μεστὰς καὶ ὑψηλῶν νοημάτων συχνὰς καὶ μακροσκελεῖς παραπομπὰς τοῦ ὁμιλητοῦ. Εἴμεθα λίαν δυστυχεῖς διὰ αὐτὴν τὴν παράλειψιν, τὴν πράττομεν μετὰ βαρυτάτης καρδίας∙ ἀλλὰ ἦτο, κατὰ τὴν γνώμην μας, ἀναγκαῖον, διότι, δυστυχῶς, ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν ἀναγνωστῶν, ἰδίως τῶν νεωτέρων γενεῶν, δὲν θὰ εἶναι εἰς θέσιν, ὄχι μόνον νὰ ἐμβαθύνῃ εἰς τὰς πνευματικὰς ἐννοίας, αἱ ὁποῖαι μεταρσιώνουν τὸν ἄνθρωπον καὶ τὸν ἀναβιβάζουν εἰς πολὺ ὑψηλὰς πνευματικὰς σφαίρας, ἀλλὰ οὔτε κἄν νὰ τὰς ἀναγνώσῃ, πολλῷ δὲ μᾶλλον νὰ τὰς ἐννοήσῃ. Θὰ ἐφηρμόζετο, δηλαδή, τὸ γνωμικὸν :«οὐ γὰρ ἔγνως, ἅ ἀνέγνως, εἰ γὰρ ἔγνως, οὐ κἄν κατέγνως» (δὲν κατάλαβες τὶ διάβασες, διότι ἄν τὰ καταλάβαινες, δὲν θὰ τὰ ἀγνοοῦσες).

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Νόσος και θεραπεία στην Ορθόδοξη Θεολογία

Ιωάννου (Ζηζιούλα), Μητροπολίτου Περγάμου

Πώς εννοεί η Ορθόδοξη Θεολογία, και πώς πρέπει να αντιλαμβάνεται η Εκκλησία, τη νόσο και τη θεραπεία, αν και όχι με σχήματα και έννοιες ιδεοκρατικές, φυσιοκρατικές ή ψυχολογικό – χρηστικές; Στην προσπάθεια να δώσουμε κάποια απάντηση στο ερώτημα αυτό, ας δανεισθούμε από την πατερική θεολογία τις ακόλουθες θεμελιώδεις αρχές:

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Διδασκαλίες Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου που ποτέ δεν θα σας πουν οι λεγόμενοι «πατερικοί»

Η λάρνακα με το σκήνωμα του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό, το οποίο από το 2004 όπως και αυτό του Ιερού Χρυσοστόμου, έχει αποδοθεί στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και εκτίθενται σε προσκύνηση στον Πατριαρχικό Ναό του Αγ. Γεωργίου, στο Φανάρι.

Στο προηγούμενο άρθρο είχαμε μιλήσει για τον ιερό Χρυσόστομο. Στο παρόν άρθρο, θα αναφέρουμε ενδεικτικά διδαχές του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου (του Ναζιανζηνού), που ποτέ δεν θα σας πουν οι λεγόμενοι «πατερικοί» πεντηκοστιανοί, διότι έρχονται σε αντίθεση με την πίστη τους και φανερώνουν Ορθοδοξία.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ερμηνεύοντας το «Και εις μίαν αγίαν καθολικήν Εκκλησία» (Κύριλλος Ιεροσολύμων)

Ο καθηγητής πατρολογίας Στ. Παπαδόπουλος, χαρακτηρίζει τον άγιο Κύριλλο ως «κατηχητή» (Β’ τόμος της πατρολογίας, σελ. 482), του οποίου το έργο και η δράση «ερμηνεύονται από το έντονο ενδιαφέρον του για την κατήχηση των πιστών και την ανάγκη επιβιώσεως στον εκκλησιαστικό χώρο» (ίδιο έργο, σελ. 482). Ο καθηγητής πατρολογίας Π. Χρήστου, αναφέρει για τον άγιο Κύριλλο Ιεροσολύμων· «Ο Κύριλλος υπήρξε ο πλέον διακεκριμένος επίσκοπος Ιεροσολύμων κατ’ αυτήν την περίοδον, τα δε συγγράμματα του τον τοποθετούν εις την πρώτην σειράν των οικουμενικών διδασκάλων» (Δ’ τόμος της πατρολογίας, σελ. 480).

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η θεωρία της «κρυμμένης» Εκκλησίας (Αποκάλυψη)

Η Μεγάλη Μέρα της Οργής Του. 
Πίνακας του Άγγλου ζωγράφου John Martin

Πρόλογος

Ενώ το μεγαλύτερο μέρος του Προτεσταντικού κόσμου ομιλεί για μια αόρατη Εκκλησία που δεν εντοπίζεται στην ιστορία έχοντας συγκεκριμένη δομή, ιεραρχία, και πίστη –θέλοντας να δικαιολογήσουν έτσι την ξαφνική τους εμφάνιση μετά τον 16^ο αιώνα- αλλά ότι η Εκκλησία αποτελείται δήθεν από τους πιστούς στον Χριστό ανεξαρτήτως των χιλιάδων δογματικών διαφορών (γνωστή η θεωρία αυτή ως «θεωρία των κλάδων»), ένα πολύ μικρότερο μέρος του –οι λεγόμενοι Αντβεντιστές της 7^ης Ημέρας- ισχυρίζονται ότι είναι προφητευμένο στο βιβλίο της Αποκάλυψης ότι δήθεν η Εκκλησία θα κρύβονταν κατά τους διωγμούς και θα εμφανιζόταν πάλι σε μια συγκεκριμένη εποχή κοντά στα έσχατα. Σχετικό άρθρο, μπορείτε να διαβάσετε εδώ. 

Θα αναφέρουμε τι λέει ο Αντβεντιστής συγγραφέας με λίγα λόγια, τι λέει πραγματικά το 12^ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, θα σχολιάσουμε όσα λάθη εντοπίσαμε στους ισχυρισμούς του συγγραφέα, και θα αναφερθούμε στο τι λέει ο Χριστός και οι Πατέρες για τους διωγμούς κατά της Εκκλησίας.

Τι λέει με λίγα λόγια ο συγγραφέας.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Φιλοκαλικά Άνθη στο Ψύχος

Ο νηπτικός άνθρωπος μπορεί να κρατήσει

 ζεστό και ανθηρό το εσωτερικό

 μέρος της καρδιάς του και να είναι 

πραγματικό φως για τους γύρω του.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Περί της ορθότητας της χρήσης των ιερών εικόνων

 του Στέλιου Μπαφίτη

Σε αυτήν την μικρή μελέτη, θα προσπαθήσουμε να δούμε το θέμα της χρήσης των ιερών εικόνων συνοπτικά. Θα προσπαθήσουμε: 

α) να δούμε τι είναι εικόνα, τι είδωλο, και ποια η διαφορά, 
β) θα αναφέρουμε ορισμένες μαρτυρίες από τους αγίους Πατέρες και τους εκκλησιαστικούς συγγραφείς για να δείξουμε ότι η εικονογραφία δεν είναι καινοτομία στην αρχαία Εκκλησία, 
γ) αρχαιολογικά στοιχεία που κονιορτοποιούν τους αιρετικούς ισχυρισμούς περί μιας Εκκλησίας χωρίς εικόνες ως και τον τέταρτο αιώνα, 
δ) απαντήσεις σε ψευδείς αιρετικούς ισχυρισμούς ότι δήθεν αποδίδουμε στο υλικό των εικόνων λατρεία και τιμή, 
ε) την προσκύνηση των αγίων εικόνων, και 
στ) περιληπτικά την χρησιμότητά τους. 

Ο σκοπός του άρθρου στοχεύει σε δύο πράγματα κυρίως· αφ ενός να δούμε διαχρονικά την πίστη της Εκκλησίας όπως την εκφράζουν οι άγιοί της και αφ ετέρου να δούμε πως οι αιρετικοί κατασκευάζουν δικές τους θέσεις ως δήθεν ορθόδοξες για να τις καταρρίψουν, μιας και δεν έχουν ούτε ένα αληθινό επιχείρημα εναντίον της Εκκλησίας.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Τί εστί Θεός;

Ἐρώτησις αʹ. Τί ἐστι Θεός; Ἀπόκρισις. Θεός ἐστιν οὐσία νοερὰ, ἀθεώρητός τε καὶ ἀνερμήνευτος. Θεός ἐστι πνεῦμα ἄϋλον, ὀφθαλμὸς  ἀκοίμητος, καὶ νοῦς ἀκίνητος. Θεός ἐστιν οὐσία δημιουργικὴ πάντων τῶν ἀοράτων  καὶ ὁρω μένων  κτισμάτων.

 Ἐρώτ. βʹ. Καὶ διὰ τί λέγεται Θεὸς, ὁ Θεός; Ἀπόκ. Θεὸς λέγεται ἀπὸ τοῦ θεωρεῖν τὰ πάντα, οἱονεὶ θεωρὸς, καὶ Θεὸς, ἤγουν θεατὴς πάντων. Καὶ πάλιν Θεὸς λέγεται ἀπὸ τοῦ θέειν καὶ τρέχειν νοητῶς ἀχρόνως τὰ πάντα. Ὁ γὰρ Θεὸς ἀεὶ πανταχοῦ πάρεστιν.

Ἐρώτ.  γʹ.  Καὶ  πόσοι  θεοί  εἰσιν;  Ἀπόκ.  Εἷς  Θεὸς  τῶν   θεῶν,  καὶ  Κύριος τῶν κυριευόντων,  καὶ πλὴν αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ἄλλος. Λέγονται δὲ θεοὶ καὶ οἱ ἄνθρωποι κατὰ χάριν· ὡς τό· «Ἐγὼ εἶπα, Θεοί ἐστε, καὶ υἱοὶ Ὑψίστου πάντες.»

Ἐρώτ. δʹ. Καὶ ὡς ἔνι εἷς, πῶς λέγομεν αὐτὸν τὸν ἕνα Θεὸν τρισυπόστατον, Πατέρα, καὶ Υἱὸν, καὶ ἅγιον  Πνεῦμα; Ἰδοὺ γὰρ τρεῖς λέγομεν, καὶ οὐχ ἕνα. Ἀλλὰ δίδαξον ἡμῖν πῶς ἐστιν εἷς Θεός· καὶ πῶς πάλιν  τρία πρόσωπα περὶ Θεοῦ λέγομεν.

 Θαυμαστὸν ἡμῖν δοκεῖ τοῦτο, ὅπως καὶ εἷς ἐστιν ὁ Θεὸς, καὶ τρία τὰ πρόσωπα αὐτοῦ. Ἀπόκ. Ἄκουε συνετῶς,  καὶ  νοήσεις  τὸ  τῆς  ἁγίας  Τριάδος  μυστήριον,  καθὼς  δύναται   νοῦς ἀνθρώπων  νοῆσαι.

 Ὡς ἐμοὶ πλὴν δοκεῖ, πρὸς τὴν κατὰ δύναμιν  ἡμῖν τῶν λέξεων λέγεται  τοῦτο.  Ὁ  γὰρ  Θεὸς ἀνερ  μήνευτός  ἐστι,  καὶ  διὰ  τοῦτο  οὐ  δυνάμεθα καταλαβεῖν  αὐτοῦ τὴν φύσιν· οὐδὲ ὅμοιος ἡμῶν  ἐστι μονοπρόσωπος.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ενσαρκη Οικονομία

«Αυτήν την ωραία εξιστόρηση και την ωφέλιμη ζωγραφιά πως μπορείτε να την πείτε ειδωλολατρία; Γιατί η ζωγραφική είναι σύντομη και ωραία, όπως είπε ο πατέρας μας Χρυσόστομος·

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Επιστολή πρός Μοναχούς

Ὁ τῶν ἁπάντων δεσπότης, ὁ φιλάνθρωπος  θεὸς ἀγαθὰς ἀφορμὰς τῷ τῶν ἀνθρώπων γένει χαρίζεται πάντοτε πρὸς τὴν τῶν μελλόντων  ἐπίγνωσιν, καὶ τὴν ἐπὶ τὰ κρείττω   προκοπὴν   ἕκαστον   λαμβάνειν    βουλόμενος,   οἷς   νεύματι   χρηστότητος ὑποτίθεται, εἰς ἀγαθὸν ἕλκων ἀεὶ τὸν κατ' εἰκόνα αὐτοῦ γεγενημένον  ἄνθρωπον· τῆς γὰρ ψυχῆς κατὰ φύσιν τὴν ἐπὶ τὰ καλὰ ῥοπὴν ἐχούσης καὶ τῶν κρειττόνων  ἐπιθυμεῖν σπευδούσης τὸ τῆς κακίας ἀριστερὸν μέρος πανουργίᾳ δεινῇ ταῖς ἁπλουστέραις ψυχαῖς φαντασίαν καλῶν πάντοτε προβάλλεται εἰς ἐπισκότωσιν τῶν ὄντως καλῶν. διὸ ἡ τῆς χάριτος τοῦ θεοῦ ἀνεκδιήγητος ἀγάπη γνῶσιν ἀληθείας διὰ τῶν θεοπνεύστων γραφῶν διδάσκει ἡμᾶς κατὰ τὸν λέγοντα· Χρηστότητα καὶ παιδείαν καὶ γνῶσιν δίδαξόν με, ἵνα οὕτως ἰσχύσωμεν τὴν πάντων  τῶν κακῶν αἰτίαν ἄγνοιαν ἀπώσασθαι καὶ τὴν ἐν ἡμῖν οὖσαν σαρκικὴν καὶ ἄλογον φρόνησιν δολερῶς ἐπαγγελίᾳ γνώσεως κρατυνομένην  τῷ φωτὶ  τῆς  ἀληθοῦς  γνώσεως  ὁδηγούμενοι  παντελῶς  ἐξελάσαι δυνηθῶμεν, σωτηρίας αἰτίαν   τὴν  γνῶσιν   τῆς  ἀληθείας   μεμαθηκότες  εἶναι.  Ἐπεὶ  τοίνυν καὶ  ὑμεῖς,  ὦ ποθεινότατοι καὶ ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, πολλάκις παρ' ἡμῶν ᾐτήσατε λόγον ἐκθέσθαι,  ὁποῖον χρὴ τρόπον ἔχειν τὸν ἀναχωρήσαντα τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν καὶ τῆς πολιτείας τοῦ αἰῶνος τούτου ....

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Φιλοσοφία

Περὶ φωνῆς
Ἐπειδὴ σκοπὸς ἡμῖν ἐστι διαλαβεῖν περὶ πάσης ἁπλῶς φιλοσόφου φωνῆς, δεῖ δὲ ἡμᾶς  πρότερον  γνῶναι,  περὶ  ποίας  φωνὰς  ἡ  φιλοσοφία  καταγίνεται,  ἐξ  αὐτῆς  τῆς φωνῆς   τὴν  ἀρχὴν  τοῦ  λόγου  ποιούμενοί   φαμεν,  ὅτι  ἡ  φωνὴ   ἢ  ἄσημός  ἐστιν  ἢ σημαντική. Καὶ ἄσημος μέν ἐστιν ἡ μηδὲν σημαίνουσα, σημαντικὴ δὲ ἡ σημαίνουσά τι. Εἶτα πάλιν ἡ ἄσημος φωνὴ ἢ ἄναρθρός ἐστιν ἢ ἔναρθρος. Ἄναρθρος μὲν οὖν ἐστιν ἡ μὴ δυναμένη   γραφῆναι,   ἔναρθρος  δὲ  ἡ  δυναμένη   γραφῆναι.   Ἔστιν  οὖν  ἄσημος  καὶ ἄναρθρος φωνὴ  οἷον ὁ ψόφος ἢ ὁ κτύπος ὁ γινόμενος  ἀπὸ λίθου τυχὸν ἢ ξύλου, οὔτε γὰρ γράφεται  οὔτε σημαίνει τι, ἄσημος δὲ καὶ ἔναρθρος οἷον τραγέλαφος,  σκινδαψός· ταῦτα γὰρ γράφεται  μέν, ἀλλ' οὐδὲν σημαίνει, οὔτε γὰρ ἐγένετό  ποτε τραγέλαφος  ἢ σκινδαψὸς οὔτε ἐστί. Περὶ μὲν οὖν τῆς ἀσήμου φωνῆς  καὶ τῆς ἀνάρθρου καὶ ἐνάρθρου οὐδεὶς λόγος τῇ φιλοσοφίᾳ.  Ἡ σημαντικὴ φωνὴ  πάλιν  ἢ ἄναρθρός ἐστιν ἢ ἔναρθρος. Ἄναρθρος  μὲν  οὖν  σημαντικὴ  φωνή  ἐστιν  ὡς  ἡ  ὑλακτικὴ  τῶν  κυνῶν·  αὕτη  γὰρ σημαίνει  μὲν  τὸν  κύνα,  ὅτι  κυνὸς  φωνή   ἐστι,  σημαίνει  δὲ  καί  τινος  παρουσίαν. Ἄναρθρος δέ ἐστι, δίοτι οὐ γράφεται. Οὔτε οὖν περὶ ταύτης ἐστί τις λόγος τῇ φιλοσοφίᾳ. Ἡ δὲ σημαντικὴ  καὶ  ἔναρθρος  ἢ μερική  ἐστιν  ἢ καθόλου·  μερικὴ  μὲν  οἷον  Πέτρος, Παῦλος,  καθόλου  δὲ  οἷον  ἄνθρωπος.   Οὔτε  οὖν  περὶ  τῆς  μερικῆς  ἐστι  λόγος  τῇ φιλοσοφίᾳ, ἀλλὰ περὶ τῆς σημαντικῆς καὶ ἐνάρθρου καὶ καθόλου ἤγουν κοινῆς καὶ ἐπὶ πολλῶν λεγομένης.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Γιατί εμείς οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε στην ιεροσύνη.

Γιατί πιστεύουμε στην ειδική ιεροσύνη. 

Δεύτερη απάντηση στον κο Τομαρά.

Η πρώτη απάντηση είναι ΕΔΩ

Σχεδιάγραμμα της απάντησής μας.

Πρόλογος (όπου θα πούμε λίγα λόγια για την ανταπάντηση του κου Τομαρά)

Εισαγωγή (όπου περιγράφουμε τον άξονα όπου θα περιστραφεί η απάντησή μας)

Κύριο μέρος της απάντησής μας (που αποτελείται από 3 ενότητες):

* 1^η ενότητα: Η Θεία Ευχαριστία. Με δύο υπό-ενότητες·

α) Η Θεία Ευχαριστία ως αναίμακτη θυσία.

β) Περί της μεταβολής των τιμίων δώρων σε πραγματικό Σώμα και Αίμα Χριστού. Μαρτυρίες- ντοκουμέντα.

* 2^η ενότητα: Επίγειο θυσιαστήριο

* 3^η ενότητα: Περί της Χριστιανικής Ιεροσύνης. Με δύο υπό-ενότητες·

α) Ειδική Ιεροσύνη

β) Μαρτυρίες- ντοκουμέντα περί ειδικής ιεροσύνης.

Επίλογος (όπου θα πούμε λίγα για το τελικό συμπέρασμα και την αδυναμία του Προτεσταντισμού να φανεί ότι έχει ιστορική συνέχεια από τους αποστόλους).

Χρήσιμες παρατηρήσεις (όπου θα αναλύονται περισσότερο πλάνες του κου Τομαρά).

Πρόλογος

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Περί τής Αγίας Τριάδος

Ἔστι μὲν  καὶ  πᾶσιν  ὑμῖν  τοῖς  τὴν  ἰατρικὴν  μετιοῦσι  φιλάνθρωπον   τὸ ἐπιτήδευμα  καί  μοι  δοκεῖ  τῶν  κατὰ  τὸν  βίον  σπουδαζομένων  ἁπάντων  ὁ  τὴν ὑμετέραν   προτιθεὶς   ἐπιστήμην   ἐπιτυχεῖν   ἂν  τῆς   πρεπούσης  κρίσεως  καὶ  μὴ διαμαρτεῖν τοῦ προσήκοντος, εἴπερ τὸ πάντων  προτιμότατον, ἡ ζωή, φευκτόν ἐστι καὶ ἐπώδυνον, ἐὰν μὴ μεθ' ὑγείας ἐξῇ ταύτην ἔχειν· ὑγείας δὲ χορηγὸς ἡ ὑμετέρα τέχνη.  ἀλλὰ  σοὶ διαφερόντως  περιδέξιός  ἐστιν  ἡ  ἐπιστήμη  καὶ  μείζονας  ποιεῖς σεαυτῷ τῆς φιλανθρωπίας τοὺς ὅρους οὐ μέχρι τῶν σωμάτων περιορίζων τὴν ἐκ τῆς τέχνης  χάριν,  ἀλλὰ  καὶ  τῶν  ψυχικῶν  ἀρρωστη μάτων  ἐπινοῶν  τὴν  διόρθωσιν. ταῦτα  δὲ λέγω  οὐ μόνον  ταῖς  τῶν  πολλῶν  φήμαις  ἑπόμενος,  ἀλλὰ  καὶ τῇ κατ' ἐμαυτὸν  διδαχθεὶς  πείρᾳ ἐν  πολλοῖς  τε ἄλλοις  καὶ διαφερόντως  νῦν  ἐν  τῇ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν ἀνεκδιηγήτῳ κακίᾳ, ἣν ῥεύματος πο νηροῦ δίκην κατὰ τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐπιρρυεῖσαν εὐμηχάνως διέχεας, τὴν βαρεῖαν ταύτην φλεγμονὴν  τῆς καρδίας ἡμῶν  τῇ  ἐπαντλήσει  τῶν  παρηγορικῶν  λόγων  διαφορήσας.  ἐγὼ  γὰρ  πρὸς  τὴν ἐπάλληλον  τῶν  ἐχθρῶν  καὶ ποικίλην  καθ' ἡμῶν  ἐπιχείρησιν  ἀποβλέπων  σιωπᾶν ᾤμην δεῖν καὶ δέχεσθαι καθ' ἡσυχίαν τὰ ἐπαγόμενα μηδὲ ἀνταίρειν τοῖς καθωπλισ μένοις τῷ ψεύδει, τῷ πονηρῷ τούτῳ ὅπλῳ τῷ καὶ διὰ τῆς ἀληθείας πολλάκις τὴν αἰχμὴν   εἰσωθοῦντι·   σὺ  δὲ   καλῶς   ποιῶν   μὴ   καταπροδιδόναι   τὴν   ἀλήθειαν ἐνεκελεύσω, ἀλλὰ διελέγχειν  τοὺς συκοφάντας, ὡς ἂν μὴ πολλοὶ  παραβλαβεῖεν κατευημεροῦντος τῆς ἀληθείας τοῦ ψεύδους.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ελλάδος Ελλήνων έπαινος

Τί γελᾷς, ὧ φθονερὲ τῆς ἑλληνὶκῆς  δόξης;

 Ναί, καὶ εἶναι ἀλήθεια πὼς καὶ ἡ φήμη καὶ ὁ νοῦς τῶν ἀνθρώπων  κουράζονται, ἐκείνη νὰ διηγᾶται,  τοῦτος νὰ θαυμάζῃ τῆς ῞Ελλάδος τὰ ἔνδοξα μεγαλεῖα.

Εἰπέ, ἂν ὁ φθόνος δὲν σοῦ πνίγῃ  μέσα εἰς τὸν λάρυγγα τὴν φωνὴν καὶ  τὸν  λόγον,  πόθεν  ἀνέτειλαν  τόσοι  ἥλιοι  τῆς  σοφίας, μὲ  τὲς ἀκτῖνες  τῶν  ὁποίων στολισμένοι  οἱ ἄλλοι φαίνονται ἀστέρες, ὁποὺ τάχα  ἤθελαν  εἶσται  σκότος καὶ κάρβουνα; Δὲν ἄστραψαν ἀπὸ τὴν Ἀνατολήν,  ἀπὸ τὴν ῾Ελλάδα, τόσοι φιλόσοφοι καὶ ἀνάμεσα εἰς τοὺς ἄλλους οἱ Ἀριστοτέλεις καὶ Πλάτωνες, τῶν ὁποίων τὰ λόγια δέχεται καὶ προσκυνᾷ ὀ κόσμος τῶν  ἐναρέτων ὡς, τὰ ἐκ τρίποδος; Τοῦτοι, λέγω, καὶ ἄλλοι μύριοι δὲν εἶναι ῾Ελληνες;

Ποῖον  γένος  ὡσὰν  τὸ  ἑλληνικὸν   ἐμπορεῖ  νὰ  δείξῃ  εἰς  τὴν ποιητικὴν τέχνην  ἕνα ῟Ομηρον, ὀπού, τυφλὸς εἰς τὰ ὄμματα, ἦτον ἡ κόρη καὶ τὸ φῶς τῶν Μουσῶν; Ἕνα Πίνδαρον, ὁποὺ χύνοντας ἀπὸ τὲ στόμα ὅσους στίχους, τόσα ρόδα καὶ ἄνθη,  τοῦ ἔτρεχαν εἰς τὴν γλῶσσαν οἱ μέλισσες διὰ νὰ πιπιλίσουν  τὸ μέλι καὶ τὴν γλυκύτητα;

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Βαρνάβα Επιστολή

1.1 Χαίρετε, υἱοὶ καὶ θυγατέρες, ἐν ὀνόματι κυρίου τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς, ἐν εἰρήνῃ. 1.2 Μεγάλων μὲν ὄντων καὶ πλουσίων τῶν τοῦ θεοῦ δικαιω μάτων εἰς ὑμᾶς, ὑπέρ τι καὶ καθ' ὑπερβολὴν ὑπερευφραίνομαι ἐπὶ τοῖς μακαρίοις καὶ ἐνδόξοις ὑμῶν πνεύμασιν· οὕτως ἔμφυ τον τῆς δωρεᾶς πνευματικῆς  χάριν εἰλήφατε. 1.3a ∆ιὸ καὶ μᾶλ   λον   συγχαίρω   ἐμαυτῷ   ἐλπίζων   σωθῆναι,   ὅτι   ἀληθῶς   βλέπω   ἐν   ὑμῖν ἐκκεχυμένον  ἀπὸ  τοῦ  πλουσίου  τῆς  πηγῆς  κυρίου  πνεῦμα  ἐφ'  ὑμᾶς.  Οὕτως με ἐξέπληξεν ἐπὶ ὑμῶν ἡ ἐμοὶ ἐπιποθήτη ὄψις ὑμῶν. 1.4 Πεπεισμένος οὖν τοῦτο καὶ συνειδὼς ἐμαυτῷ, ὅτι ἐν ὑμῖν λαλήσας πολλὰ ἐπίσταμαι, ὅτι ἐμοὶ συνώδευσεν ἐν ὁδῷ δικαιοσύνης κύριος, καὶ πάντως  εἰς τοῦτο κἀγὼ  ἀναγκάζομαι,  ἀγαπᾶν  ὑμᾶς ὑπὲρ τὴν ψυχήν μου, ὅτι μεγάλη πίστις καὶ ἀγάπη ἐγκατοικεῖ ἐν ὑμῖν ἐπ' ἐλπίδι ζωῆς αὐτοῦ. 1.5 Λογισάμενος οὖν  τοῦτο, ὅτι ἐὰν  μελήσῃ μοι περὶ ὑμῶν  τοῦ μέρος τι μεταδοῦναι  ἀφ' οὗ ἔλαβον,  ὅτι  ἔσται μοι τοιούτοις  πνεύμασιν  ὑπηρετήσαντι  εἰς μισθόν, ἐσπούδασα κατὰ μικρὸν ὑμῖν πέμπειν, ἵνα μετὰ τῆς πίστεως ὑμῶν τελείαν ἔχητε καὶ τὴν γνῶσιν.  1.6 Τρία οὖν δόγματά ἐστιν κυρίου· ζωῆς ἐλπίς, ἀρχὴ καὶ τέλος πίστεως ἡμῶν, καὶ δικαιοσύνη, κρίσεως ἀρχὴ καὶ τέλος, ἀγάπη, εὐφροσύνης καὶ  ἀγαλλιάσεως  ἔργων  ἐν  δικαιοσύνῃ  μαρτυρία.  1.7a Ἐγνώρισεν  γὰρ  ἡμῖν  ὁ δεσπότης διὰ τῶν προφητῶν τὰ παρεληλυθότα καὶ τὰ ἐνεστῶτα, καὶ τῶν μελλόντων δοὺς ἀπαρχὰς ἡμῖν  γεύσεως. Ὧν τὰ καθ' ἕκαστα βλέποντες  ἐνεργούμενα,  καθὼς ἐλάλησεν, ὀφείλομεν πλουσιώτερον καὶ ὑψηλότερον προσάγειν τῷ φόβῳ αὐτοῦ. 1.8

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Κατὰ αἱρετικῶν, καὶ εἰς τὴν ἁγίαν Θεοτόκον.

αʹ. Πάλιν τῇ παῤῥησίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος διασπῶν τὰς σειρὰς τῆς ἀμαθίας τὸν διδασκαλικὸν καταλαμβάνω θρόνον, οὐκ αἰδούμενός μου τὴν πτωχείαν· φιλόπτωχοι  γὰρ ὄντες οἰκτείρετέ με διὰ τὴν τῆς ἀγάπης φιλοτιμίαν.  Πένης γὰρ ὢν πλουσίοις  ἐπεκτείνομαι,  οὐκ  ἀλαζονείας  ὑποθέμενος  νόσον, ἀλλὰ  τῆς  φιλοθέου ὑμῶν  ψυχῆς  ἀποπληρῶν  τὸν ἔρωτα. Τέρπεσθε γάρ μου τοῖς λόγοις, ἐπειδὴ κἀγὼ εὐφραίνομαι ὑμῶν τοῖς τρόποις. Οὐκ οἶδά μου τὴν πτωχείαν, καὶ μογιλάλον φωνὴν, τὸ καλὸν τοῦτο καὶ ἐπέραστον θεωρῶν θέατρον. Οἶδα γὰρ, ὡς οὐ κριταί μου τῶν  λόγων,  ἢ  θεαταὶ  τῶν  ἀγώνων  συνέρχεσθε, ἀλλ'  ἵνα  τῷ  παιδὶ  ὡς  πατέρες συνεπισχύσητε. Ἐγὼ γὰρ τῇ γλώττῃ λαλῶ, ὑμεῖς δὲ τῇ καρδίᾳ φθέγγεσθε πρὸς τὸν Θεὸν τοῦτο, δοθῆναι ἡμῖν λόγον ἐν ἀνοίξει τοῦ στόματος· φιλόπαιδες γὰρ ὄντες καὶ φιλότεκνοι  τοὺς ἡμετέρους πόνους  οἰκείους λογίζεσθε στεφάνους. ∆ιὸ οὐκ ὀκνῶ πρὸς τὸ λέγειν·  λύει γάρ μου τὸν ὄκνον  ὁ περὶ ὑμᾶς πόθος, μεταβάλλει  μου τὴν ἀμάθειαν  εἰς  ἐνάρετον  διδασκαλίαν  ἡ  εὐαγὴς  προσευχή.  Ἀλλὰ  ταῦτα  μὲν  ἐν προοιμίῳ εἰρήσθω. Ἐγὼ δὲ σήμερον περιζωσάμενος τὴν ὀσφὺν τῆς  ἀληθείας, καὶ ἐνδυσάμενος τὸν θώρακα τῆς δικαιοσύνης, καὶ ὑποδησάμενος τοὺς πόδας ἐν ἑτοιμασίᾳ τοῦ Εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης, ἄρχομαι κατὰ τῶν αἱρετικῶν ἀναδεξάμενος ἀγῶνα.  Ἐφάπτομαι  τῶν  ἀγώνων,   οὐ  λόγοις  λόγους  συνάπτων,  οὐδὲ  ῥητορικῇ δεινότητι  τὰς σειρὰς τῶν  προτάσεων διαλύων,  ἀλλὰ τῇ τελείως  ἐπαναγνωσθείσῃ φωνῇ τὰ εὐμήχανα τῶν αἱρετικῶν προβλήματα, ὡς ἱστὸν ἀράχνης, διασπῶν.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Πρὸς ιουδαιους καὶ Ἕλληνας καὶ αἱρετικούς καὶ εἰς τὸ, Ἐκλήθη Ἰησοῦς εἰς γάμον

Contra Judaeos, gentiles et haereticos et in illud: Vocatus est Jesus ad nuptias Sp. 

ΠΡΟΣ ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ καὶ Ἕλληνας καὶ αἱρετικούς· καὶ εἰς τὸ, Ἐκλήθη Ἰησοῦς εἰς γάμον.

 Οἱ νεοττοὶ τῶν χελιδόνων καθέζονται ἐν τῇ καλιᾷ προσδεχόμενοι τὴν τῶν γονέων παρουσίαν, φερόντων αὐτοῖς τὴν τροφήν· ἐπὰν δὲ ἴδωσιν αὐτοὺς ἐρχομένους, κούφῳ τῷ πτερῷ τῆς διανοίας πτεροῦνται. Ὁμοίως δὲ κἀγὼ μέλλων ἐγγίζειν τῇ καλιᾷ ταύτῃ τῇ πνευματικῇ, προαναφωνῶν δοξάζω τὸν Θεὸν, ὅτι τοιαῦτά μοι τέκνα δέδωκε φιλόστοργα. Ἀλλὰ μὴν ἐπὶ τῶν χελιδόνων ἀπὸ στόματος εἰς στόμα δίδοται ἡ τροφὴ, ἐπὶ δὲ ἡμῶν οὐκ ἔστιν οὕτως, ἀλλ' ἀπὸ στόματος εἰς ἀκοήν. Ἐκεῖνα γὰρ εἰς φθορὰν προχωροῦσι, ταῦτα δὲ εἰς ἀφθαρσίαν· ἐκεῖνα σώματα τρέφει, ταῦτα δὲ ψυχὴν πιαίνει. Ταῦτα δέ μοι πάντα οὐχ ἁπλῶς οὔτε εἰκῆ εἴρηται· ἀλλ' ἐπειδὴ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ σήμερον ἀναγνωσθέντος ἡ περιοχὴ εἰς ταύτην ἡμᾶς τὴν διδασκαλίαν χειραγωγεῖ, ἀναγκαῖον ὑμᾶς παιδεῦσαι. Ἐκλήθη, φησὶν, ὁ Ἰησοῦς εἰς γάμον. Ἀλλὰ συντείνατε ἑαυτοὺς, παρακαλῶ, προσέχετε τοῖς λεγομένοις· Ἐπειδή τινες προφασίζονται γάμον, ἄλλοι τέκνα, ἄλλοι στρατείαν, ἄλλοι ἐμπορίαν, ἄλλοι τέχνην, ἄλλοι δουλείαν, ἄλλοι πλοῦτον, ἄλλοι πενίαν, καὶ ἄλλα τινὰ ὅσα ἔστι· βούλομαι οὖν ὑμῖν δεῖξαι, ὅτι οὔτε πλοῦτος ἐμποδίζει, οὔτε πενία, οὔτε στρατεία, οὔτε ἐμπορία, οὔτε γάμος, οὔτε τέκνα, οὔτε δουλεία, οὔτε τέχνη, οὔτε τι τῶν τοιούτων οὐδέν. Ἐκλήθη ὁ Ἰησοῦς εἰς γάμον· ἀπῆλθεν, ἢ οὐκ ἀπῆλθεν; Δῆλον ὅτι ἀπῆλθεν. Εἰ οὖν ἀπῆλθε, πῶς ὁ γάμος κακός; μὴ ἔχεις ἀπολογίαν; Ἐγὼ δὲ οὐ μόνον λέγω, ὅτι ἀπῆλθεν, ἀλλὰ καὶ δῶρα προσήνεγκε· τὸ γὰρ ὕδωρ εἰς οἶνον μετέβαλε. Μὴ τοίνυν προφασίζου τὸν γάμον. Ὁ Δεσπότης σου παρεγένετο εἰς γάμον, καὶ ἐδόξασε τὸν γάμον, καὶ σὺ ἐνυβρίζεις τὸν γάμον, καὶ λέγεις ὅτι ἐμπόδισμά ἐστιν ὁ γάμος; Οὐδὲν ἐμπόδισμα πρὸς εὐσέβειαν. Βούλει μαθεῖν, ὅτι οὐδὲν παραβλάπτει ἔχειν γυναῖκα καὶ τέκνα; Μωϋσῆς οὐχὶ γυναῖκα καὶ τέκνα εἶχεν; Ἠλίας οὐχὶ παρθένος ἦν; 48.1076 οὐχὶ Μωϋσῆς μάννα κατήγαγεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ; οὐχὶ Ἠλίας πῦρ κατήγαγεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ; οὐχὶ Μωϋσῆς ὀρτυγομήτραν ἐξεπέτασεν; οὐχὶ Ἠλίας τῷ λόγῳ τὸν οὐρανὸν ἔκλεισεν; οὐχὶ Μωϋσῇ ὁ Θεὸς ὡμίλει; οὐχὶ καὶ Ἠλίᾳ Θεὸς ὡμίλει; οὐχὶ Μωϋσῆς θάλασσαν ἔσχισε, καὶ διήγαγε τὸν λαόν; οὐχὶ Ἠλίας ἐν ἅρματι πυρίνῳ ἀνελήφθη; μή τι παρέβλαψε τοῦτον ἡ παρθενία; μή τι παρενεπόδισε τοῦτον ἡ γυνὴ καὶ τὰ τέκνα; Εἶδες Ἠλίαν τὸν τοῦ ἀέρος ἡνίοχον, εἶδες Μωϋσῆν τὸν τῆς θαλάσσης ὁδοιπόρον· βλέπε καὶ Πέτρον τὸν στῦλον τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι καὶ αὐτὸς γυναῖκα εἶχεν. Οὐ γέγραπται, ὅτι Πέτρος γυναῖκα εἶχε· πόθεν οὖν δῆλον ὅτι γυναῖκα εἶχεν; Ἐγὼ λέγω· Εἰσῆλθε, φησὶν, ὁ Ἰησοῦς πρὸς τὴν πενθερὰν Πέτρου· καὶ ἦν ἐκείνη ἀῤῥωστοῦσα, καὶ ἥψατο αὐτῆς, καὶ ἔφυγεν ὁ πυρετὸς αὐτῆς, καὶ διηκόνει. Ὁρᾷς ὅτι καὶ Πέτρος γυναῖκα εἶχεν; ὅπου γὰρ πενθερὰ, εὔδηλον ὅτι καὶ γυνή. Ὁρᾷς ὅτι καὶ Πέτρος γυναῖκα εἶχε; Μή τι διαβάλλῃς τὸν γάμον. Ταῦτα δὲ λέγω, ἵνα μή τις προφασίσηται μήτε γυναῖκα, μήτε τέκνα, μήτε στρατείαν, μήτε ἐμπορίαν, μήτε τέχνην, μήτε δουλείαν, μήτε πλοῦτον, μήτε πενίαν· ταῦτα προφάσεις, ταῦτα σκήψεις, αὗται ἐπιβουλαὶ τοῦ διαβόλου. Στρατείαν προφασίζῃ, καὶ λέγεις, ὅτι Στρατιώτης εἰμὶ, καὶ οὐ δύναμαι εὐλαβὴς εἶναι. Ὁ ἑκατόνταρχος οὐχὶ στρατιώτης ἦν; καὶ λέγει τῷ Ἰησοῦ, ὅτι Οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς, ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλ' εἰπὲ λόγον, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου. Καὶ θαυμάσας ὁ Ἰησοῦς, λέγει· Ἀμὴν, ἀμὴν, λέγω ὑμῖν ὅτι οὔτε ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Περί Ψυχής και Αναστάεως

Ο λόγος αυτός γράφτηκε το φθινόπωρο του 379 μ.Χ., όταν ο Άγ. Γρηγόριος
επισκέφθηκε την αδελφή του Μακρίνα στον Πόντο, για να παρηγορηθεί
για το θάνατο του αδελφού τους Μεγ. Βασιλείου. Η Μακρίνα ήταν άρρωστη,
λίγο πριν το τέλος της, αλλά είχε μαζί του έναν ενδιαφέροντα διάλογο που έδωσε αφορμή να γραφτεί ο παρών λόγος. 

Τα κυριώτερα σημεία του είναι τα εξής:
  Ο θάνατος είναι ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα· όταν το σώμα
εγκαταλειφθεί από την ψυχή, τότε αποσυντίθεται στα στοιχεία που πριν
το αποτελούσαν. Καθένα στοιχείο του σώματος επιστρέφει στο φυσικό του
στοιχείο, έτσι ώστε κανένα επιμέρους στοιχείο δεν καταστρέφεται πλήρως
ή δεν επιστρέφει στην ανυπαρξία, και το σώμα παραμένει μέσα στα όρια
αυτού του κόσμου (στο νερό, τον αέρα, το χώμα και το πυρ). Αυτό είναι
η φθορά, δηλ. αποσύνθεση και όχι καταστροφή ή μετάπτωση σε κατάσταση
ανυπαρξίας.

Η ψυχή δεν επηρεάζεται από αυτήν την αποσύνθεση, γιατί είναι απλή και
ασύνθετη και γι’ αυτό δεν μπορεί να διασπαστεί. Η ψυχή είναι αθάνατη και
εκτείνεται στην αιωνιότητα. Το μόνο που αλλάζει σ’ αυτήν κατά το θάνατο είναι ο τρόπος υπάρξεώς της. Ακόμη και τότε η σχέση της με το φθειρόμενο σώμα δεν διακόπτεται, και η ψυχή θα μπορέσει να βρει όλα τα στοιχεία του λόγω της γνωστικής της δυνάμεως. Ούτε ο χώρος (απόσταση) ούτε ο χρόνος
εμποδίζει την ψυχή να βρει τα στοιχεία του σώματος κατά την ανάσταση.
Αυτό που περιμένει τους ανθρώπους μετά θάνατον είναι η κάθαρση, η
ανανέωση και αποκατάσταση του σώματος και η ανάσταση όλων. 

Ο Δημιουργός δεν θέλει να μείνουμε απλά έμβρυα. Ο τελικός σκοπός της
φύσεώς μας δεν είναι η κατάσταση της νηπιακής ηλικίας ούτε οι επόμενες
ηλικίες ούτε ακόμη η καταστροφή του σώματος που έρχεται με το θάνατο.
Όλα αυτά είναι μέρος της οδού που διανύουμε. Το έσχατο τέρμα αυτής της
κινήσεως είναι η αποκατάστασή μας στην αρχέγονη κατάστασή μας.
Η ψυχή κατά την ανάσταση θα επιστρέψει στο σώμα. Οι δίκαιες
ψυχές θα δοξασθούν, αλλά οι αμαρτωλές θα τιμωρηθούν. Η καθαρή ψυχή
θ’ απολαύσει τη θέα του Θεού.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Ο δεύτερος πρόδρομος τής παρουσίας του Χριστού

∆ιδάγματα εκ τής εικόνος του εξωφύλλου -  Κόραξ – Ηλίας

Πολύ διδακτική είναι η συµπεριφορά του Θεού προς τον Ηλίαν καθώς και η στάσις του Ηλιού.
Από την µίαν πλευράν βλέποµεν τον Θεόν, δι’ ενός  ακαθάρτου πτηνού (κόρακος), να αποστέλλη την καθηµερινήν τροφήν του Ηλιού, αποτελουµένην εξ άρτου και κρέατος: «Και οι κόρακες έφερον αυτώ άρτους το πρωΐ και κρέας το δείλης, και εκ του χειµάρρου έπινεν ύδωρ».(Γ’ Βασ. ΙΖ’ 6) Υπό την άλλην βλέποµεν τον µέγαν Προφήτην αδιαµαρτυρήτως να δέχεται αυτήν. Προφανώς αδιαφορεί δια την ποιότητα του κοµιστού (του κόρακος), και ενδιαφέρεται µόνον δια το κοµιζόµενον, (την τροφήν). Εάν ο Άγιος απαξιούσε να δεχθή εκ του ράµφους ή των ονύχων του κόρακος την τροφήν, µε την σκέψιν ότι ο κόραξ είναι ακάθαρτος, θα απέθνησκεν ασφαλώς παρά τας όχθας   του χειµάρρου. Η ιδία δε τύχη περιµένει και καθ’ ένα εξ ηµών, εάν δεν δέχεται εκ της χειρός των .... λογικών «κοράκων» της ∆ιαθήκης, των ιερέων, ό,τι δι’ αυτών µας χορηγεί ο Κύριος. ∆ηλαδή Άφεσιν αµαρτιών, Θείαν Κοινωνίαν, αγιασµόν κ.λ.π. ∆ι’ αυτό ας προσέξωµεν. Ο Ηλίας δεν έβλεπε τον κόρακα, εάν είναι µαύρος ή ακάθαρτος, αλλά την τροφήν. Και ηµείς µη βλέπωµεν, εάν ο ιερεύς είναι «µαύρος» έξωθεν, ίσως δε και έσωθεν, ως πολλάκις είναι δυνατόν να συµβαίνη καθ’ ο άνθρωπος, αλλά τι µας προσφέρει ο Θεός δι’ αυτού. Είχε και περιστεράς ο Θεός, αλλά τον κόρακα εξέλεξε, ίνα διδάξη ηµάς. ∆ι’ αυτό, ας µη βλέπωµεν τις ο κοµίζων, αλλά τις ο προσφέρων και τι το προσφερόµενον. ∆ιότι ο θείος Χρυσόστοµος δια τους µη εν τάξει ιερείς λέγει· «Ου πάντας χειροτονεί ο Θεός, αλλά δια πάντων ενεργεί». Μη πλανώµεθα λοιπόν. Όργανον είναι ο ιερεύς εις τας χείρας του Κυρίου και ας το χρησιµοποιώµεν µε πλήρη ταπείνωσιν, ότι εκ της χειρός του Κυρίου λαµβάνοµεν, ό,τι λαµβάνοµεν εκ του αµαρτωλού ίσως ιερέως, καθώς µας διδάσκει ο Προφήτης Ηλίας, όστις ελάµβανε εκ του ακαθάρτου κόρακος.

Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Σ

Επειδή το πρόσωπον του Προφήτου Ηλιού του Θεσβίτου δεν είναι ούτε κοινόν ούτε τυχαίον, αλλά σοβαρόν σοβαρώτατον, και επειδή παίζει ύψιστον και ειδικόν ρόλον εντός του σχεδίου του Θεού, ακόµη δε, επειδή δεν εγνώρισε θάνατον, παρά τας τρεις χιλιάδας περίπου έτη που έχουν περάσει από της ηµέρας της γεννήσεώς του, και επειδή θα παρουσιασθή και πάλιν ως αναφέρει η Αγία Γραφή και παραδέχεται και η Ορθόδοξος ηµών Εκκλησία: «Προ της µεγάλης ηµέρας του Κυρίου και επιφανούς» και τέλος επειδή παχυλή άγνοια  καλύπτει  την υπόθεσιν αυτήν, προβαίνοµεν, θεία  χάριτι, και δια των πρεσβειών της Παναγίας Μητρός του Κυρίου και πάντων των Αγίων, ιδιαιτέρως δε του εν λόγω Προφήτου Ηλιού του Θεσβίτου, εις την έκδοσιν του βιβλιαρίου τούτου, ίνα δι’ αυτού ρίψωµεν ολίγον φως εις την υπόθεσιν αυτήν, ήτις αποτελεί δια πολλούς κεκρυµµένον Μυστήριον.
Και αφού πρώτον οµιλήσωµεν γενικώς περί της ζωής και της δράσεως του Προφήτου, εις την συνέχειαν θα περιγράψωµεν τα περί της αναλήψεως και της επιστροφής αυτού προ της δευτέρας του Κυρίου ηµών Παρουσίας ως κηρύττει και η Ορθόδοξος ηµών Εκκλησία δια του: «Ο δεύτερος πρόδροµος της Παρουσίας Χριστού, Ηλίας ο ένδοξος κλπ.».

∆.Π.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Tο τετράμορφο του Χριστιανικού Ευαγγελίου

Σχόλια κατανόησης: Ο άγιος Ειρηναίος της Λυών (130- 202 μ Χ), γράφοντας κατά των αιρετικών Γνωστικών οι οποίοι κυκλοφορούσαν μεταξύ τους ψευδεπίγραφα «ευαγγέλια» που παρουσίαζαν «έναν άλλο Χριστό» και αλλοίωναν την γνήσια Χριστιανική παράδοση που παραδόθηκε στους αποστόλους (με το να συνενώνουν στοιχεία διαφορετικών θρησκευτικών και φιλοσοφικών παραδόσεων) και εμπνεόμενος από την παράξενη εικόνα των ζώων που αναφέρεται στο πρώτο κεφάλαιο του προφήτη Ιεζεκιήλ, κάνει πολύ όμορφες σκέψεις και παραλληλισμούς μεταξύ αυτών και του Ευαγγελίου.

Ο Χριστός μας έδωσε ένα Ευαγγέλιο αλλά τετράμορφο, όπως τετραπρόσωπα είναι και τα Χερουβίμ στην όραση. 

Ο Λέοντας χαρακτηρίζει το βασιλικόν του Χριστού, όπως φανερώνεται η θεότητά Του στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Irenaeus against Heresies

Preface.

    1. Inasmuch 1 as certain men have set the truth aside, and bring in lying words and vain genealogies, which, as the apostle says,  "minister questions rather than godly edifying which is in faith," and by means of their craftily-constructed plausibilities draw away the minds of the inexperienced and take them captive, [I have felt constrained, my dear friend, to compose the following treatise in order to expose and counteract their machinations.] These men falsify the oracles of God, and prove themselves evil interpreters of the good word of revelation. They also overthrow the faith of many, by drawing them away, under a pretence of [superior] knowledge, from Him who rounded and adorned the universe; as if, forsooth, they had something more excellent and sublime to reveal, than that God who created the heaven and the earth, and all things that are therein. By means of specious and plausible words, they cunningly allure the simple-minded to inquire into their system; but they nevertheless clumsily destroy them, while they initiate them into their blasphemous and impious opinions respecting the Demiurge;  and these simple ones are unable, even in such a matter, to distinguish falsehood from truth.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Πάντα μοι παρεδόθη ὑπὸ τοῦ Πατρός μου

Μέγας Αθανάσιος, Επίσκοπος της Αλεξάνδρειας

Που παρέστη στην Πρώτη Σύνοδο της Νίκαιας 

και πολέμησε με θάρρος κατά την αίρεση των Αρειανών.

Εις το:
Πάντα μοι παρεδόθη ὑπὸ τοῦ Πατρός μου, καὶ οὐδεὶς γινώσκει,τίς ἐστιν ὁ Υἱὸς εἰ μὴ ὁ Πατήρ· καὶ τίς ἐστιν ὁ Πατὴρ εἰ μὴ ὁ Υἱὸς, καὶ ᾧ ἐὰν βούληται ὁ Υἱὸς ἀποκαλῦψαι.

1. Καὶ τοῦτο οὐ νοήσαντες οἱ τῆς αἱρέσεως Ἀρείου Εὐσέβιός τε καὶ οἱ σὺν αὐτῷ, ἀσεβοῦσιν εἰς τὸν Κύριον·φασὶ γάρ· Εἰ τὰ πάντα παρεδόθη (πάντα λέγοντες τὴν κυριότητα τῆς κτίσεως), ἦν ποτε, ὅτε οὐκ εἶχεν αὐτά. Εἰ δὲ οὐκ εἶχεν, οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ Πατρός· Εἰ γὰρ ἦν, εἶχεν ἂν αὐτὰ ἀεὶ ἐξ αὐτοῦ ὤν, καὶ χρείαν οὐκ εἶχε τοῦ λαβεῖν αὐτά. Ἀλλὰ καὶ  ἐκ τούτου μᾶλλον ἡ ἄνοια αὐτῶν ἐλεγχθήσεται. Οὐ γὰρ τοῦ ἄρχειν τῆς κτίσεως, ἢ τοῦ ἐπιστατεῖν τῶν ποιημάτων, σημαντικόν ἐστι τὸ ῥητὸν,ἀλλά τινα νοῦν τῆς οἰκονομίας δηλῶσαι θέλει. Εἰ γὰρ, ὅτε ἔλεγε, παρεδόθη αὐτῷ, δῆλον  ὅτι πρὸ τοῦ λάβῃ,κενὴ ἦν ἡ κτίσις τοῦ Λόγου. Καὶ ποῦ τὸ, Τὰ πάντα ἐπ᾽αὐτῷ συνέστηκεν; Εἰ δὲ, ἅμα τῷ γενέσθαι τὴν κτίσιν,παρεδόθη αὐτῷ πᾶσα · χρεία οὐκ ἦν παραδόσεως· πάντα γὰρ δι᾽ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ περιττὸν τὸ παραδίδοσθαι τῷ Κυρίῳ ταῦτα, ὧν αὐτός ἐστι δημιουργός. Κύριος γὰρ ἦν τῶν γινομένων ἐν τῷ ποιεῖν αὐτά. Ἀλλὰ καὶ εἰ  μετὰ τὸ γενέσθαι παρεδόθη αὐτῷ, σκόπει τὸ ἄτοπον.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Περί Ψυχής

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ
Μετάφραση-Σχόλια Παύλου Γρατσιάτου


ΠΡΟΛΕΓOΜΕΝΑ

Του Αριστοτέλους, του μεγάλου φιλοσόφου της  αρχαιότητος, εν  μόνον συγγραμμάτιον, η Ποιητική, έχει μεταφραστή εις την νέαν γλώσσαν ημών. Εκ τούτου τα έργα του νομοθέτου εκείνου της ανθρωπίνης διανοίας είναι έτι χώρα άγνωστος εις ημάς,  γνωστοτάτη  όμως  εις  πάντα  τα  πολιτισμένα  έθνη,  ων  τον  πολιτισμόν εγαλούχησε και έθρεψεν απ' αιώνων μέχρι σήμερον. Διότι τα έθνη ταύτα ηυτύχησαν να μελετήσωσι τας πολυτίμους συγγραφάς τον Σταγειρίτου όχι μόνον εν τη αρχική γλώσση, εν η εγράφησαν, αλλ' εν μεταφράσεσιν εις την εθνικήν γλώσσαν αυτών, αίτινες αναφαίνονται οσημέραι τελειότεραι. Επιθυμούντες ήδη να συντελέσωμεν το κατά δύναμιν εις πλήρωσιν του κενού τούτου εν ημίν αναγκαίαν προ πάντων εκρίναμεν την μετάφρασιν της περί Ψυχής πραγματείας του Αριστοτέλους, ενός εκ των θαυμασιωτέρων και διδακτικωτέρων πονημάτων αυτού, περί ου βαθυνούστατος νεώτερος φιλόσοφος, ο Έγελος, έγραφεν εν τω τρίτω μέρει της Εγκυκλοπαιδείας των Φιλοσοφικών Επιστημών (σ. 379) τάδε: “Εν τη φιλοσοφία του πνεύματος μόνα τα βιβλία του Αριστοτέλους περί Ψυχής και περί των καταστάσεων και δυνάμεων αυτής έχουσι την μεγίστην σπουδαιότητα, ή, κάλλιον ειπείν, είναι τα μόνα, άπερ έχουσι φιλοσοφικήν  αξίαν.  Το  ουσιώδες  αντικείμενον  φιλοσοφίας  του  πνεύματος  δεν δύναται, να είναι άλλο παρά να επαναγάγη την επιστήμην ταύτην επί του εδάφους της καθαράς λογικής νοήσεως και ούτω να εμβαθύνη και αύθις εις τον ενδόμυχον νουν των συγγραμμάτων τούτων του Αριστοτέλους”.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Η ασκητική του πόνου κατά τον Γέροντα Ιωσήφ τον ησυχαστή

Κωνσταντίνος Κορναράκης
Επίκουρος Καθηγητής
Θεολογική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών


Η ασκητική του πόνου
κατά τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή.

Α’. Εννοιολογικές αποχρώσεις του βιώματος του πόνου στον χώρο της πνευματικής ζωής κατά τη διδασκαλία του Γέροντος Ιωσήφ.

1) Η διερεύνηση της έννοιας του πόνου  στον βίο και το έργο του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού, συναντά την προβληματική, η οποία προϋποτίθεται σε κάθε ερμηνευτική προσέγγιση του ανθρωπολογικού έργου της πατερικής γραμματείας. Η προβληματική αυτή έγκειται στο γεγονός ότι κάθε ερμηνευτική διαδικασία αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της διολισθήσεως στην ενασχόληση με το μέρος του αντικειμένου της, με προφανές αποτέλεσμα την άγνοια της καθόλου θεωρήσεως αυτού. Ακόμη όμως και όταν αποτελεί πρόδηλη ερευνητική ανάγκη η επικέντρωση της έρευνας σε όψεις του όλου (δηλαδή το μέρος), δεν παύει η θεώρηση του όλου να αποτελεί αναγκαία συνθήκη κατανοήσεως της αυθεντικότητας ή της λειτουργικότητας του μέρους και αντιστρόφως . Στην ασκητική γλώσσα, λ.χ., το μέρος (π.χ. φυσική αρετή) δεν δικαιώνει το όλο (πνευματικός βίος) . Πάλι, το όλον (ταπεινός άνθρωπος) δεν κατανοείται άνευ του μέρους (ταπεινός λόγω κενοδοξίας ή ακενοδοξίας;). Κατά βάσιν, λοιπόν, πρόκειται για την πατερική αντίληψη, περί της διαλεκτικής μέρους και όλου, υπό την έννοια της αδιάλειπτης λειτουργίας νηπτικών βιωμάτων.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>

Τὰ Θεοφάνεια στὴν ἱστορία, τὴν τέχνη, τὴν παράδοση

Τὰ Θεοφάνεια στὴν ἱστορία, τὴν τέχνη, τὴν παράδοση
Μπαϊρακτάρης Θωμᾶς

Μὲ τὴ σημερινὴ ἑορτὴ τῶν Θεοφανείων ἢ Ἐπιφανείων καὶ Φώτων, κλείνει καὶ ὁ κύκλος τοῦ λεγομένου Δωδεκαημέρου, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὴν Δεσποτικὴ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων καὶ περιλαμβάνει καὶ τὶς ἄλλες ἐνδιαμέσους ἑορτές.

Ὁ κύκλος αὐτὸς τῶν ἑορτῶν, εἶναι αὐτούσιος Χριστιανικὸς διότι ὁ ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα προέρχεται καὶ σχετίζεται ἐν μέρει μὲ τὸν Ἑβραϊκὸ ἑορτασμό, μὲ διαφορετικὴ ὅμως ἔννοια. Καὶ τὸ μὲν Ἑβραϊκὸ Πάσχα συσχετίζεται μὲ τὴν διέλευση τῆς Ἐρυθρᾶς Θάλασσας, δηλ. ἀπὸ τὴ δουλεία πρὸς τὴν ἐλευθερία, τὸ δὲ Χριστιανικὸ Πάσχα μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου δηλ. «ἐκ τοῦ θανάτου πρὸς τὴν ζωὴν καὶ τὴν ἐκ γῆς πρὸς Οὐρανὸν διαβίβασιν τῶν πιστῶν ὑπὸ τοῦ Ἀναστάντος», κατὰ τὴν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἑορτὴ τῶν Θεοφανείων ἦταν κατ’ ἀρχὰς ἑνωμένη μὲ τὴν ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων καὶ συνεορτάζονταν καὶ στὴν Ἀνατολὴ καὶ στὴ Δύση τὴν ἴδια ἡμέρα, ὁ δὲ διαχωρισμὸς προῆλθε ἀπὸ τὴν Δυτικὴ Ἐκκλησία ἐπὶ Πάπα Ρώμης Ἰουλίου (336-352 μ.Χ.). Αὐτὸς ὁ διαχωρισμὸς ἐπικράτησε ἔκτοτε καὶ στὴν Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία μὲ διάφορη ὅμως τυπικὴ διάταξη καὶ ἑορταστικὴ ὑμνολογία.

Ἐπεκράτησε δὲ νὰ ἀποκαλεῖται καὶ ἑορτὴ τῶν Φώτων καὶ τοῦτο διότι οἱ Κατηχούμενοι βαπτίζονται ὁμαδικῶς, καὶ σὲ μεγάλη ἡλικία, τὴν παραμονὴ τῶν Θεοφανείων στοὺς ποταμούς, τὴν θάλασσα, τὶς κολυμβῆθρες καὶ πολλοὶ κατὰ προτίμηση στὸν Ἰορδάνη ποταμὸ ὅπως ὁ Κύριος. Ἐπειδὴ τὸ βάπτισμα ἐπέφερε τὸν φωτισμὸ ἀπὸ τὸ σκότος τῆς εἰδωλολατρείας, κρατοῦσαν συμβολικῶς καὶ ἀναμμένες λαμπάδες γιὰ τὸ φωτισμό τους. Κατηχούμενοι λέγονταν ὅσοι εἶχαν δεχθεῖ τὸν χριστιανισμὸ καὶ παρακολουθοῦσαν τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες ἀπὸ τὸν νάρθηκα τῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς ὅμως νὰ συμμετέχουν καὶ σὲ αὐτές.

Κατ’ ἀντίθεση μὲ τὰ Χριστούγεννα τὰ ὁποῖα καὶ δανειστήκαμε ἀπὸ τὴ Δύση, τὰ Θεοφάνεια εἶναι καθαρὸς ἑλληνικὸς ἑορτασμὸς καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀρχαιότερους τῆς ἐκκλησίας μας.

Συνεχίστε να διαβάζετε, πατήστε εδώ->>