Η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου

Η πιο ολέθρια αρρώστια του καιρού μας είναι η μοναξιά. Είναι μια μάστιγα φρικτή που βασανίζει αμέτρητους ανθρώπους: Ταλανίζει δυσαρμονικά ζευγάρια, αγγίζει τα μικρά παιδιά που ζουν σε διχασμένες οικογένειες, ζώνει ασφυκτικά τους ηλικιωμένους που νιώθουν πως κανένας δεν τους αγαπάει.

Όμως η πιο παγερή και πνιγηρή μοναξιά πολιορκεί όσους πενθούν, όσους θρηνούν για το χαμό αγαπητών προσώπων. Όλοι αυτοί, «Πώς λαχταρούν το άγγιγμα ενός χεριού που δεν υπάρχει τώρα, ως και τον ήχο μιας φωνής που στου θανάτου χάθηκε τη μπόρα.»

Η μοναξιά προσβάλλει ανεξαίρετα τους πλούσιους και τους φτωχούς, τους μορφωμένους και τους αμόρφωτους, σε όλες τις εποχές του έτους , σε όλες τις φάσεις της ζωής . Είναι σαν μια πληγή από φρικτό μαχαίρι που αιμορραγεί στα στήθη.

Του σύγχρονου ανθρώπου η τραγωδία, είναι της μοναξιάς η τραγωδία. Νιώθουμε μόνοι μέσα στις πολυκατοικίες που συνωστιζόμαστε, στους δρόμους, τους πολύβουους, των άξενων μεγαλουπόλεων που διαγκωνιζόμαστε με πλήθη συνανθρώπων μας. Ο διπλανός μας, δεν συμμετέχει στις χαρές μας, δεν συμμερίζεται τις θλίψεις μας, δεν έχει μάτια για να δει τον πόνο μας, αυτιά να ακούσει την κραυγή μας.

Πόση θλιμμένη μοναξιά φωλιάζει μέσα σε μπαρ, σε ντισκοτέκ, σε λέσχες, σε φτωχόσπιτα αλλά και μέσα σε πολυτελείς επαύλεις!

Δεν είναι αλήθεια, τραγικό να ζούνε δύο κάτω απo την ίδια στέγη και να κοιμούνται πάνω στο ίδιο κρεβάτι και όμως να είναι κατά βάθος ξένοι; Πόσο στυγνή και ασήκωτη η μοναξιά, όταν δεν βρίσκεις μια ευαίσθητη καρδιά να εμπιστευθείς τον πόνο σου, τις αγωνίες σου και τις ανησυχίες! 

Ο Τένεσση Ουΐλλιαμς διαπιστώνει: «Είμαστε καταδικασμένοι σε φυλάκιση μες στο μοναχικό κελί του ίδιου του κορμιού μας».

Όμως δεν είμαστε μονάχοι μόνο μέσα στη ζωή, είμαστε μονάχοι και μπροστά στον θάνατο. Στο γέρμα και στο τέρμα της ζωής στεκόμαστε ασυντρόφευτοι μπροστά στο άγνωστο, πηγαίνουν να συναντήσουμε τον θάνατο ολότελα μονάχοι. Χωρίς γνωστούς και συγγενείς και φίλους.

Η μοναξιά των σύγχρονων ανθρώπων είναι η αιτία αμέτρητων δεινών. Κλονίζεται η ψυχική υγεία τους και κατατρύχονται από πλήξη και θλίψη . Αλλοι οδηγούνται σε ψυχιατρεία άλλοι αυτοκτονούν κι άλλοι μαραίνονται ή και πεθαίνουν πρόωρα. Για αυτό , όλοι απεγνωσμένα μάχονται να διασκεδάσουν τη μοναξιά.
Ρίχνονται μεσα στα πολύβουα πλήθη , παίρνουνε μέρος σε συλλογικές προσπάθειες, στρατεύονται σε στόχους, σε σκοπούς κοινωνικούς, πολιτικούς και φιλανθρωπικούς.

Τρέχουν σε κέντρα διασκέδασης, σε κινηματογράφους, σε θέατρα, σε συναναστροφές. ʼλλοι αγωνίζονται να γεφυρώσουν την απομόνωσή τους με τη χαρτοπαιξία, το πιοτό, την τηλεόραση , τα ταξίδια, τα ναρκωτικά ή με τον έρωτα και το γάμο. Όλοι ανεξαίρετα ζητούμε να λησμονήσουμε , να λυτρωθούμε από τη μοναξιά.

Πόσα ζωάκια αγοράζονται για να σκορπίσουν την καταθλιπτική σιγή του αδειανού σπιτιού! Μάταια όμως! Η μοναξιά μας συντροφεύει και η καρδιά μας παραμένει παγερή και άδεια.

Ποια είναι αλήθεια, η βαθύτερη αιτία αυτού ψυχοφθόρου αισθήματος; Πιστεύουμε πως είναι η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Δημιουργό του.

Από την εποχή του Νίτσε διακηρύττεται με μεγαλύτερη ολοένα έμφαση πως ο Θεός πέθανε και ο άνθρωπος αλίμονο, απέμεινε μόνος και ορφανός. Το σύμπαν άδειασε και η ζωή έχασε την ομορφιά της και το νόημά της και ερημώθηκε.

Η Αγία Γραφή μας βεβαιώνει πως ο Θεός ποτέ δεν λησμόνησε τον άνθρωπο. Μας αγάπησε και εξακολουθεί να μας αγαπά. Έστειλε για μας στη γη ,τον μονογενή Υιό Του. Ήλθε ο Χριστός κοντά μας σαν τον Καλό Σαμαρείτη, για να γιατρέψει τις πληγές μας και να συντροφέψει την πορεία μας μέσα σε αυτό τον ανάλγητο κόσμο. Γνώρισε τον πόνο της μοναξιάς στον υπέρτατο βαθμό. Για αυτό μπορεί σήμερα να μας κατανοήσει και να μας παρηγορήσει.

Στη νύχτα της Γεθσημανή, ενώ ο αιμάτινος ιδρώτας Του χυνότανε στη γη και αγωνιούσε οδυνηρά, οι εχθροί συνωμοτούσαν εναντίον Του και οι φίλοι Του κοιμώνταν μακάρια. Και εκεί στο Γολγοθά, πέθανε εγκαταλειμμένος και μόνος επάνω στο σταυρό του μαρτυρίου . Πέθανε για την δική μας Λύτρωση. Χάρη στη σταυρική θυσία Του, το χώρισμα που χώριζε τον άνθρωπο από τον Θεό γκρεμίστηκε και καταλύθηκε.

Τώρα, όποιος με πίστη δέχεται τον Ιησού Σωτήρα Του, λυτρώνεται από την ενοχή και από την μοναξιά. Δεν είναι μόνος μέσα στη ζωή. Έχει κοντά του τον Θεό. Η παρουσία Του γλυκαίνει και ομορφαίνει τις πικρές του ώρες. Γεμίζει την ψυχή του με ανείπωτη χαρά, φωτίζει και ωραΐζει όλη τη ζωή του και η μοναξιά του ανθοβολεί.

Δεν νιώθει μόνος, όποιος έμαθε να επικοινωνεί με τον Θεό και να Τον προσφωνεί στην προσευχή του: Πατέρα, Ουράνιε Πατέρα!. Δεν είναι μόνος όποιος έμαθε να περπατάει με τον Θεό και να κρατάει το ζεστό Του χέρι. Πώς είναι δυνατό να νιώθουμε μονάχοι, όταν μας βεβαιώνει ο Χριστός: «σεις είσθε φίλοι μου», όταν μας υπόσχεται: «δεν θα σας αφήσω ούτε θα σας εγκαταλείψω»! (Εβραίους ιγ 5).

Μαζί με τον απόστολο Παύλο ρωτούμε και μεις: «Ποιος θα μας χωρίσει απο την αγάπη του Χριστού; Η θλίψη, ή η στενοχώρια, ή ο κίνδυνος..... Είμαι πεπεισμένος ότι ούτε θάνατος, ούτε ζωή, ούτε παρόντα, ούτε μέλλοντα, ούτε ύψωμα, ούτε βάθος.....δεν θα μπορέσουν να μας χωρίσουν απο την αγάπη του Θεού, την εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών» (Ρωμ. η 35).

Ο Ιωάννης Φραγκλίνος υπήρξε ένας μεγάλος εξερευνητής των αρκτικών χωρών. Σε ένα από τα πολλά ταξίδια του χάθηκε. Τότε οργανώθηκε μια μεγάλη αποστολή για να τον βρουν. Μάταια όμως! Το μόνο που ανακαλύφθηκε ήταν μια βάρκα του. Μέσα σε αυτή, βρέθηκε μια Αγία Γραφή, ανοιχτή στον 139 Ψαλμό, με υπογραμμισμένο το ακόλουθο χωρίο: «Εάν λάβω τα φτερά της αυγής και κατοικήσω στα έσχατα της θάλασσας και εκεί το χέρι Σου θα με οδηγεί, θα με κρατεί η δεξιά Σου».

Τον άτρομο εξερευνητή τον πήραν οι φτερούγες της αυγής, τον πήγανε πολύ μακριά, στα έσχατα της θάλασσας. Τον έζωνε από παντού η ερημιά. Όμως δεν ήταν μόνος. Ήταν κοντά του ο Θεός. Κρατούσε ο Φραγκλίνος το ζεστό Του χέρι , Τον ένιωθε σιμά του.

Σε όλη τη θρησκευτική φιλολογία δεν συναντούμε άλλη φράση πιο δυνατή και πιο παρήγορη από τα λόγια του Χριστού: «Θα είμαι μαζί σας, όλες τις μέρες της ζωής σας μέχρι τη συντέλεια του αιώνα» (Ματθ. κη 20)

Όσοι γευτήκαμε τη Λύτρωσή Του, μπορούμε να επαναλάβουμε το στίχο του Δαβίδ: «Κι αν περπατήσω στην κοιλάδα της σκιάς του θανάτου, δεν θα φοβηθώ κακό γιατί συ Κύριε , είσαι μαζί μου» (Ψαλμ. κγ ) Θα συντροφεύει ο Χριστός τα βήματά μας στα καλοκαίρια και στα αγριοκαίρια , στις ηλιόλουστες μέρες και τις συννεφιασμένες αλλά και όταν μας σκεπάσει η νύχτα του θανάτου.

Αυτός θα μας κρατήσει το χέρι για να διαβούμε άφοβα μέσα από τα φοβερά σκοτάδια και να βρεθούμε ύστερα, στην αντίπερα ακτή, στην φωτεινή, την ένδοξη, αιώνια Πολιτεία.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-