Εφηβεία το τέλος ή αρχή τής επανάστασης - β'

«Οι άνθρωποι τώρα πλέον, τεχνολογούν. Δεν θεολογούν. Η κοσμική σοφία κατέχει πλέον τα πρωτεία, αφού απώθησε τον Σταυρό που είναι το καύχημα των χριστιανών. Αυτά εδώ τα ανθρώπινα αγαθά, είναι ασθενέστερα από τη σκιά και απατηλότερα από τα όνειρα. Γιατί κι η νεότητα καταρρέει γρηγορότερα από τα ανοιξιάτικα άνθη. Κι η σωματική ομορφιά μαραίνεται. Είτε από την ασθένεια, είτε από το χρόνο. Κι ο μεν, πλούτος είναι αβέβαιος. Η δε, δόξα, εύκολα ανατρέπεται. Οι ενασχολήσεις με τις τέχνες, τερματίζονται με την επίγεια ζωή. Αλλά κι εκείνο που θεωρούν όλοι ως το σπουδαιότερο, οι λόγοι οι ρητορικοί, έχουν χάρη μόνο για λίγο καιρό όσο ακούγονται». Αρχίζει και μπαίνει ο μέγας Βασίλειος στον τρόπο που δεν κάνουμε παιδεία στα παιδιά μας για να ξεπεράσουν την επαναστατικότητά τους, που ήδη φαίνεται που είναι, η μη περιστολή των παθών και των εκρηκτικών ορμών των παιδιών μας. «Η ψυχή λοιπόν, πρέπει να οδηγείται στη άσκηση κάθε αγαθού έργου. Από τα πρώτα βήματα της ζωής του ανθρώπου, οπότε είναι ακόμη εύπλαστη κι απαλή και μαλακή σαν το κερί. Κι εύκολα διαμορφώνεται, σύμφωνα με τις μορφές και τα σχήματα που παρουσιάζονται σε αυτήν, από τους πνευματικούς οδηγούς της. Ώστε, όταν ωριμάσει το λογικό και η ικανότητα της διακρίσεως, να μπορεί να βρει το δρόμο της, με βάση τα πρώτα στοιχεία, τα πρώτα μαθήματα και τα παραδείγματα της ευσεβείας που τους έχουν παραδοθεί. Αφού το μεν λογικό θα της υπαγορεύει να επιδιώκει το ωφέλιμο. Ενώ η συνήθεια θα κάνει εύκολη την επιτυχία. Μετά από αυτήν την παιδεία, έρχεται το παιδί σε μια ωριμότητα. Η άσκηση, οδηγεί πάντα το παιδί στην ωριμότητα. Πρέπει να δεχόμαστε την υπόσχεση κι ομολογία του νέου ότι θέλει να ακολουθήσει - μάλιστα κι αυτό είναι μεγάλη μας ευθύνη - νου παρθενικό». Προσέξτε, νου παρθενικό. Και μέσα σε αυτό, συνδέεται και η έννοια της παρθενίας της σωματικής. Η αγωγή της παρθενίας που είναι παντελώς ελλιπής στην κοινωνία μας. Όχι μόνο στα μεγέθη τα σεξουαλικά. Αλλά παντελώς. «Νους παρθενικός. Πως θα διακρατεί το νου του το παιδί. Για να είναι πλέον σταθερή η ομολογία αυτή. Και να γίνεται δική του απόφαση και βασικό δομικό στοιχείο παιδείας».

Έτσι λοιπόν, η επαναστατικότητα καλλιεργείται κάθε μέρα σε αυτήν την κοινωνία την ανερμάτιστη, την τρελή. Γράφει, κάπου σε ένα γράμμα ο Μέγας Βασίλειος - είναι μια επιστολή - την απευθύνει σε κάποια χήρα που έχει κι ένα κοριτσάκι. Πέθανε ο άντρας της, και λέει πώς να παιδαγωγήσει την κορούλα της. «Χαιρετίζω την ευγενεστάτη θυγατέρα σου δια σου, και την παρακαλώ πολύ, να ασχολείται με την μελέτη των λόγων του Κυρίου. Για να τρέφει την ψυχή της, με την αγαθή διδασκαλία. Και να προκόβει σε αύξηση και μέγεθος, περισσότερο. Και να μεγαλώνει ο νους της, στα πράγματα του Χριστού. Να τρέφεται και το σώμα της, βέβαια. Αλλά αν τρέφεται και ο νους της, ακόμη και το σώμα που τρέφεται θα μαζευτεί περισσότερο». Και συνεχίζει, κάπου αλλού, ο Μέγας Βασίλειος που κάνει νουθεσία σε ένα δάσκαλο, κάποιον σχολαστικό. Σχολαστικοί, λεγότανε αυτοί, που ανέλυαν τα θέματα. Αναφέρεται σε κάποιο Μάξιμο σχολαστικό· του λέει, «πράγματι, δεν είναι μικρό το κέρδος να μεταπηδήσει κανείς στον ευαγγελικό βίο και να χαλιναγωγήσει με το λογισμό τα σκιρτήματα της νεότητας». «Πρόσεξε», όμως του λέει, «αυτό είναι το πρώτο έργο που θα κάνεις. Να μπορείς, με ήρεμο τρόπο να χαλιναγωγήσεις τα σκιρτήματα της νεότητας. Με τον ίδιο λογισμό, να υποτάξεις τα πάθη της σάρκας. Να ακολουθήσεις, τη ζωή της ταπεινοφροσύνης που αρμόζει στους χριστιανούς». Αυτό πώς γίνεται; Με μια καθημερινή πράξη ζωής. Κι αυτό εξαρτάται, από το τι βλέπει και το παιδί μας γύρω μας. Προκαλεί τον Μάξιμο τον σχολαστικό, να είναι ο ίδιος ασκητής. Και του λέει, «μα πώς θα διδάξεις εγκράτεια, αν δεν είσαι εγκρατής; Πώς θα διδάξεις σωφροσύνη, αν δεν έχεις σωφροσύνη;» Καλεί μια κοινωνία να υποστεί μια καλή αλλοίωση, για να υποστεί το παιδί μας αυτή την καλή αλλοίωση, ως θέμα βιωματικής εκφράσεως και κατανοήσεως του χώρου που ζει. «Αν δίδεται εντολή στον μεγαλύτερο κατά την ηλικία και εμπειρότερο από τους άλλους και γνωστό για τη μακροθυμία του…» δηλαδή, ποιος γίνεται καλύτερος παιδαγωγός; Αυτός που είναι εμπειρότερος, έχει μακροθυμία, δε θυμώνει με τα παιδιά, δε μαλώνει με τα παιδιά. Εδώ λέει, είναι μεγάλο θέμα. «Αν ο κόσμος δίνει τέτοιες εντολές στους δασκάλους που είναι έμπειροι, έχουνε πολυχρόνια εμπειρία στην παιδαγωγία, εμείς πώς θα ασχοληθούμε με αυτό το θέμα; Ακούστε γιατί σας ομιλώ. Μιλώ για ανεκτικότητα και υπομονή πρώτα-πρώτα. Μιλώ για ευσπλαχνία κι ορθές παιδαγωγικές μεθόδους». Βλέπετε, ο Μέγας Βασίλειος καλεί σε υπομονή. Το έργο είναι μακροχρόνιο. Καλεί σε ανεκτικότητα. Καλεί σε ευσπλαχνία. Αλλά ποιον καλεί; Αυτόν που είναι ήδη εκ προοιμίου, ασκητής και νηπτικός. Και λέει, «αυτά που ζεις τώρα, πρέπει πρωτογενώς να τα εφαρμόσεις πάνω στα παιδιά».

Είναι αλήθεια που ο Μέγας Βασίλειος, όπως οι Πατέρες της εκκλησίας μας, δε φοβήθηκε ποτέ τα γράμματα. Δεν φοβήθηκε ποτέ τη γνώση. Αλλά υπέταξε τη γνώση, σε αυτή την κατεξοχήν παιδεία της περιστολής των παθών και δει της επαναστατικότητας. Καταλαβαίνετε αυτό που σας λέω τώρα, γιατί η σημερινή κοινωνία έχει αντιστρέψει τα μεγέθη. Όλο το μέγεθος της παιδείας είναι η γνώση. Τα προγράμματα, οι εισαγωγικές εξετάσεις, ένα τραγελαφικό σύστημα που αναζητεί τη γνώση. Που αυτή η γνώση, δεν οδηγεί πουθενά. Είναι μια γνώση η οποία μπορεί να καταστρέψει. Τι να κάνω τη γνώση; Τι να κάνω τον ανεπτυγμένο εγκέφαλο; Αν το παιδί δεν μπορεί να συγκρατήσει το νου του. Αν δεν μπορεί να μαζέψει το νου του. Που αυτό θα γίνει μέσα από την ασκητική παιδεία της περιστολής των παθών. Αν δεν μπορεί να περιστείλει τη φαντασία του κι εγώ την καλλιεργώ την φαντασία του. Πραγματικά, η σημερινή παιδεία είναι τραγική και μόνο για αυτό το μέγεθος. Και τα παιδιά που βγήκαν στους δρόμους, στα μέσα του Δεκέμβρη, αυτή την παιδεία είχανε. Φορτωμένοι μαθήματα, με φροντιστήρια, χωρίς μια ανάσα να πάρουνε. Ούτε να μπορούν τα παιδιά και να λειτουργηθούν και να προσευχηθούνε. Όλα τα ωράρια είναι γεμάτα. Και το παιδί μεγαλώνει μονομερώς. Μεγαλώνει μόνο μια πτυχή. Ο εγκέφαλός του. Κι ο Μέγας Βασίλειος για αυτό διαμαρτύρεται. Και λέει, «θα υποταγεί αυτή η γνώση, αυτή η παιδεία, στη γνώση της εν Χριστώ παιδείας». Χωρίς αυτό, έχετε μια χαμένη γενιά νέων, έχετε αλλεπάλληλες χαμένες γενιές νέων και καλλιεργείτε συνεχώς την επαναστατικότητα του παιδιού. Αυτό το παιδί θα γίνει σαράντα, πενήντα, εξήντα, εβδομήντα και συνέχεια θα επαναστατεί. Σε όλα, με όλα. Θα διαλύει τα σπίτια του, την οικογένειά του, το γραφείο του, την επιχείρησή του. Τα πάντα θα διαλύει. Γιατί πήρε μια αντίστροφη, ογκώδη, καρκινογενή παιδεία, που καλλιεργούσε μονάχα τον εγκέφαλό του κι όχι άλλα δεδομένα.

Και πάλι, ο Μέγας Βασίλειος λέει, «αυτός που είναι παιδαγωγός, πρέπει να διορθώνει όσους κατέχονται από πάθη. Όπως οι γιατροί θεραπεύουν τους αρρώστους». Προσέξτε τι πρέπει να έχει. «Ο δάσκαλος σημαίνει γονιός, κι όποιος παιδαγωγεί να μην οργίζεται. Όπως ο γιατρός δεν οργίζεται κατά των ασθενών του. Αλλά να καταπολεμά την αρρώστια. Να στέκεται αντιμέτωπος προς τα πάθη και να θεραπεύει το νόσημα της ψυχής. Αν χρειαστεί με επιμονή μακροχρόνια. Και κοπιαστική προσπάθεια». Π.χ. προσέξτε δίνει και τρόπους θεραπείας διαφόρων παθών, δειγματοληπτικά. Είναι ένα καταπληκτικό σύγγραμμα θεραπευτικής του Μεγάλου Βασιλείου. «Να θεραπεύει τη ματαιοδοξία, απαιτώντας ταπεινές εργασίες. Την αργολογία, τα μάταια λόγια με τη σιωπή. Τον υπερβολικό ύπνο με λίγο προσευχούλα, λίγο πριν από τον ύπνο. Την τεμπελιά με κάποια έργα που έχουνε λίγο κόπο σωματικό. Τη λαιμαργία με τη νηστεία. Το γογγυσμό με το σταμάτημα της κοινωνίας της άμεσης με αυτόν που συνέχεια γογγύζει. Από τους άλλους κανείς να μη ζητάει τίποτε. Αλλά, εμείς να προσέχουμε να αλλάζουμε. Και πιθανώς να αλλάξουν κι οι άλλοι. Μην προσέχετε μόνο τα εξωτερικά» λέει ο Μέγας Βασίλειος. «Να μπείτε στην καρδιά του παιδιού. Υπομονή, ταπείνωση, μακροχρόνια απαντοχή, ανεκτικότητα. Τι είναι ο πατέρας; Τι είναι ο διδάσκαλος; Όλοι αυτοί δεν είναι παιδαγωγοί; Αφού όλοι αυτοί, ασκούν πρώτα το πνεύμα και μετά το σώμα του παιδιού. Προσέξτε αυτό. Το νου του παιδιού, το πνεύμα το εν Χριστώ. Γιατί ο πατέρας εύχεται και σκέπτεται να πράξει με ζήλο ότι καλύτερο μπορεί για το παιδί του. Και ποιο είναι το καλύτερο; Το παιδί να χαλιναγωγήσει τα πάθη του και να μαζευτεί. Τι είναι το καλύτερο για το δάσκαλο; Το παιδί να μάθει πώς θα καλλιεργήσει, το μείζον αγαθό που έχει επάνω του. Την ψυχούλα του». Η ευθύνη δηλαδή, συγκλονιστικά δοσμένη από το Μέγα Βασίλειο σε όλους μας.

Ο Σολομών που γνώριζε καλά την ωφέλεια της παιδαγωγίας και της τιμωρίας μας συμβουλεύει: «Μην το αποφύγεις να παιδαγωγήσεις το ανήλικο παιδί σου. Να το παιδαγωγήσεις. Δεν θα αφησθείς παιδαγωγιών. Αλλά με τα μεγέθη που είπαμε. Γιατί υπάρχει κανένας γιος που δεν τον παιδαγωγεί ο πατέρας του; Η παιδαγωγία αυτή είναι για αυτούς που σκέπτονται ορθά. Κι είναι πολυτιμότερη από πολλά χρήματα». Για αυτό λέει ο Σολομών, «διάλεξε τη θεία παιδαγωγία, και τότε πραγματικά το αποτέλεσμα θα είναι πολύ όμορφο».

Να ακούσουμε λίγο τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, που ακουμπάει το ίδιο θέμα, με τα δικά του τα λόγια και βρίσκεται στο ίδιο πλαίσιο μέσα. Ακούστε μια καταπληκτική ανάλυση που κάνει ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος για το σχολείο. Το κρατικό σχολείο της εποχής του. Ακούστε πόσο τα πράγματα είναι ολόιδια. Έχουν περάσει 17 αιώνες! «Τα σχολεία είναι γεμάτα από κάθε ασέβεια, από τότε που γεννιούνται τα παιδιά. Και γεμίζουν το μυαλό των παιδιών με το κακό, διδάσκοντας αυτά από την αρχή, να περιφρονούν τους κόπους για την απόκτηση της αρετής. Και τα οδηγούν σε πολλά πράγματα που είναι τυραννίες. Για αυτό τα προβλήματά μας έχουν τώρα περιέλθει στην ταραχή και τη σύγχυση. Κι οι μαθητές αφού καταλήφθησαν από εγωιστικό φρόνημα, ανέτρεψαν την τάξη κι έγιναν όλα άνω-κάτω». 17 αιώνες πριν, παρακαλώ. «Κι αν τους κατηγορήσει κανείς για το παραμικρό, περιφρονούν και τους άρχοντες. Γιατί εμείς τους παιδαγωγήσαμε κακώς. Εμείς που είμαστε οι άρχοντες». Ένα συγκλονιστικό κείμενο. Διαχρονικό κείμενο. Και μπαίνει στο κέντρο και στον πυρήνα του προβλήματος. Όσοι παιδαγωγούν, κάνουν μια παιδαγωγία που γεμίζει το μυαλό των παιδιών με πράγματα που δε θα καλλιεργήσουν τίποτε, αν δεν καλλιεργήσουν την ψυχούλα τους. «Οι άγιοι, όχι μόνο δε γνώριζαν τις τέχνες του κόσμου και τη ρητορική τέχνη, αλλά είχαν πολλά τέτοια προσόντα. Όλα αυτά τα προσόντα, τα υπέταξαν στην καλλιέργεια της ψυχής τους. Να ξέρετε πως τα παιδιά δεν έχουν υπομονή να φροντίζουν για τίποτε χρήσιμο πολλές φορές. Ενώ εμείς την ώρα που αυτά δεν ασχολούνται με κάτι χρήσιμο, αργολογούμε και διαλεγόμαστε για πράγματα περιττά που τα θεωρούμε σπουδαία». Ακούει το παιδί που γίνονται μεγάλα θέματα στην κοινωνία. Ακούει συζητήσεις στη Βουλή. Ακούει, πάρα πολύ μεγάλα θέματα. Κι όπως τα βλέπει το παιδί, ο έφηβος μάλιστα, 14 με 21, βλέπει ότι αυτά είναι αστεία για αυτόν. Μαλώνουν στη Βουλή για διάφορα πράγματα. Του λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «μαλώνουνε για πράγματα που τα θεωρούνε σπουδαία κι είναι πολύ μικρά για εμάς». Και λέει ο έφηβος, «μα για αυτό μαλώνουν; Αυτή είναι η ιστορία; Κάτι πιο σπουδαίο δεν έχουν να κουβεντιάσουν»; Και δεν του δίνουν απαντήσεις. Και λέει, «μα πιο σπουδαίο δεν έχει αυτή η κοινωνία; Έχει μόνο αυτό, κι αυτό, κι αυτό»; Κι όλα είναι σαθρά, κι όλα είναι ψεύτικα. Και το παιδί θέλει άλλες απαντήσεις. Κανείς δεν απαντά, αυτό που θέλει το παιδί (να ακούσει), χωρίς να το ξέρει. Το πώς θα ζήσει όμορφα. Το πώς θα μπορεί να αγαπήσει. Κι ακούει ψεύτικες κουβέντες. «Σοβαροφανείς κουβέντες», λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Που δεν έχουν μέσα τους καμία ζωή. Το παιδί τις ακούει και γελάει. Και μετά τραβάει το δικό του δρόμο. Και μετά γκρεμίζει τα σύμβολα αυτής της κοινωνίας. Που τόσο μεγαλοπρεπώς και μεγαλοφώνως ομιλεί για πράγματα τα οποία είναι τόσο ψεύτικα.

«Δεν μας επιτίθενται πάντοτε όλα μαζί τα πάθη. Αλλά σιγά-σιγά». Άρα, έχουμε καιρό για τα παιδιά μας. Τα πάθη έρχονται σιγά-σιγά. Όλα μαζί ποτέ δε θα είναι. Αλλά, αν ξέρουμε προϊούσης της ηλικίας, τι πάθη αναπτύσσονται, θα δώσουμε έμφαση θεραπευτική στο κάθε πάθος». Πράγματι. Όλες οι αρρώστιες δεν μας έρχονται μαζί. Λίγες-λίγες έρχονται. Μια την γρίπη, μια την ιλαρά, μια την κοκίτιδα. Έτσι λοιπόν, ο γονιός θα είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τα πάθη. Με πολύ βαθιά υπομονή και πολύ βαθιά καρτερικότητα. Κι ένα πράγμα είναι σπουδαίο. Πρώτα-πρώτα - πάντα το λένε οι πατέρες - αυτός θα καλλιεργεί την ασκητικότητα. «Τίποτε δε ρέπει τόσο πολύ προς την επιθετικότητα, όσο η ανώριμη νεανική σκέψη. Επειδή, δηλαδή, το πάθος είναι αποτέλεσμα παραλογισμού και είναι πολύς ο παραλογισμός και μεγάλη η έλλειψη λογικής σε αυτή την ηλικία, είναι φυσικό να τυραννιέται το παιδί. Από το θυμό. Από την οργή. Κι είναι τόσο μεγάλη η τυραννική αυτή δύναμη, ώστε πολλές φορές, όταν τα παιδιά σκοντάψουν και σηκωθούν ή χτυπούν το γόνατο από αγανάκτηση ή καταστρέφουν ότι βρεθεί κάτω από τα πόδια τους. Έτσι, από θυμό και νεύρο». Αυτό συμβαίνει. Εσύ τι θα κάνεις εκείνη την ώρα; Θα θυμώσεις με το παιδί που θυμώνει; Ή έχεις άλλη δυνατότητα αγωγής; Ή επειδή εσύ στα δύσκολα θυμώνεις, το παιδί έμαθε να θυμώνει όταν του έρθουνε τα δύσκολα;

Και κάτι να προσέξετε, λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Δε βλέπεις ότι και στις παραμάνες μας, στις νταντάδες, δίνουμε εντολή να μην κρατούν συνεχώς τα παιδιά στην αγκαλιά τους. Για να μην κακοσυνηθίσουν και γίνουν μαλθακά. Για αυτό το λόγο, οι νέοι που ανατρέφονται με την άμεση και συνεχή φροντίδα των γονιών τους, γίνονται ασθενικοί. Γιατί η άκαιρη και υπερβολική επιμέλεια, καταστρέφει την υγεία τους». Και θα πείτε εσείς «μα κάναμε τα πάντα. Τους τα δώσαμε όλα». Μήπως αυτό είναι το πρόβλημα, λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος; Τα πάντα; Τα όλα; Εδώ είναι το πρόβλημα. Αν τους τα δώσατε όλα: ψωμί, νερό, φαγητό, εκδρομή, διασκέδαση, σπουδές, γράμματα, μπαλέτο, τάε-κβον-ντο, ότι θέλετε. Βάλτε στο νου σας όλα αυτά. Τους τα δώσατε όλα. Και μετά το παιδί; Επαναστατεί. Κι είναι στους δρόμους και πετάει πέτρες στα τζάμια. Θα πείτε, «εγώ αυτό σου έμαθα;» Θα πει, «όχι. Δεν μου έμαθες ποτέ, γιατί να μη σπάσω τα τζάμια. Απλώς με φόρτωσες. Με τάιζες. Κι εγώ είμαι άδειος». Τα λέω με δικά μου λόγια, προλαβαίνοντας το εκτεταμένο κείμενο του Χρυσοστόμου. Βλέπετε; Η συνεχής έννοια. Η κατά κόσμον έννοια των πραγμάτων. Κι αυτή είναι η έννοια της κοινωνίας. Μιλούν συνέχεια για τα παιδιά μας. Για το θέμα της παιδείας. Το πως θα κάνουν το καλύτερό τους για τα παιδιά μας. Μήπως, αλλιώς είναι τα πράγματα; Μήπως, κάπου αλλού βρίσκεται το μαργαριτάρι; Μήπως αυτή η συνεχής ενασχόληση καταστρέφει τα παιδιά μας; Τους δώσαμε τόσα πολλά. Κι εκείνα διαμαρτύρονται. Και θα πει το παιδί σου, «γιατί μου τα έδωσες τόσα πολλά; Για να σου πω ευχαριστώ; Άρα θέλεις να πληρωθείς. Έ, δε θα πληρωθείς από εμένα. Να σε πληρώσει κάποιος άλλος. Από εμένα όχι». Τα δίνουμε όλα και ζητάμε ανταλλάγματα για αυτό που δώσαμε. Μα γιατί αντιδρούν έτσι; Το λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Γιατί τους δώσαμε πράγματα φορτικά που έθρεψαν πάρα πολύ το νου τους, και το σώμα τους, και τη διάνοιά τους, κι όχι την ψυχή τους. Και τα παιδιά ας είναι έτσι, άξια σεβασμού, ώστε να διακρίνονται περισσότερο από τη σεμνότητα και τη σωφροσύνη. Για να επαινούνται πολύ και από τους ανθρώπους κι από το Θεό».

Δεν αρκεί να τους επαινούν οι άνθρωποι. Να πούμε στα παιδιά μας, ξέρεις αν σε επαινέσουν οι άνθρωποι μην το πάρεις επάνω σου. Ξέρεις με τι θα χαρώ; Αν ήταν εδώ ο Χριστός και σε επαινούσε εκείνος. Αυτό λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Ας συνηθίσουνε να είναι εγκρατή. Να αποφεύγουν την πολυτέλεια. Να κάνουν οικονομία, να είναι φιλόστοργα. Να μάθουνε να υπακούουν. Γιατί έτσι θα μπορέσουν να κάνουν τους γονείς τους άξιους, να λάβουν μισθό από το Θεό». Όχι από τα παιδιά. Μην περιμένεις τίποτε λέει. Θα το κάνεις τσάμπα. Θα το κάνεις δωρεά. Και μη φοβάσαι, ο Κύριος θα το ανταποδώσει αυτό που έκανες. Αν ήταν ουσιαστικό. Ακόμη και την καλύτερη παιδαγωγία να κάνεις, μην περιμένεις άμεσα ανταπόδοση από το παιδί. Κι αυτή είναι η ουσιαστική ανατροφή. Είναι πτυχές καταπληκτικές από την παιδεία αυτή που σας διάβασα.

Και να ολοκληρώσω αυτή τη σύντομη αναφορά μου, επανερχόμενος σε κάποια κείμενα της Αγίας Γραφής. Καταθέτω μερικές γνώμες γραφικών κειμένων που βεβαιώνουν και την πατερική σοφία και δίνουν απαντήσεις για την επαναστατικότητα και επιθετικότητα των παιδιών μας. Θυμάστε πάντοτε, που η επανάσταση καλλιεργείται πάντοτε, συνεχώς μέχρι τα 21, και αν δεν περισταλεί, θα συνεχίσει μέχρι το τέλος. Είναι αρχή ή το τέλος. Δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος, αν δεν υπάρχει παιδεία. Γράφει το βιβλίο των Παροιμιών στην Παλαιά Διαθήκη. «Μην ξεχνάς, γιε μου, τη διδασκαλία μου. Και η καρδιά σου να φυλάσσει τις εντολές αυτές. Στον Κύριο να εμπιστεύεσαι, με όλη σου την καρδιά και με όλη σου τη σύνεση. Ότι κι αν κάνεις, Αυτόν να σκέπτεσαι. Και σε Αυτόν να ελπίζεις. Μην ελπίσεις σε τίποτε». Που σημαίνει, τα παιδιά μας να μη μάθουν να ελπίζουν σε άλλα πράγματα, στο υπουργείο, στο κράτος, σε εμάς, στις δομές του κόσμου. Καλά είναι όλα αυτά τα πράγματα. Αλλά είναι δευτερεύοντα. «Γιε μου, μην αρνηθείς να κάνεις το καλό σε αυτόν που το έχει ανάγκη, όταν το χέρι σου μπορεί να το κάνει. Μην πεις στον διπλανό σου, φύγε και ξανά έλα και αύριο θα σου δώσω. Το σήμερα μετράει. Ενώ μπορείς να τον βοηθήσεις τώρα. Μην σχεδιάσεις το κακό στο διπλανό σου, όταν μαζί σου κατοικεί και σου έχει εμπιστοσύνη. Χωρίς αιτία, μη φιλονικείς με άνθρωπο που δεν σου κάνει κακό. Το άδικο μη ζηλεύεις ποτέ. Και πάντα όλα αυτά να τα κάνεις, τώρα». Αυτή η παιδεία του νυν που θα γίνει κάποτε και αεί.

Λέγει πάλι, το βιβλίο των Παροιμιών, «είναι έξι πράγματα που τα μισεί ο Κύριος. Μάλιστα, εφτά, που είναι αδύνατο να τα δεχθεί». Ακούστε, τι λέει το κείμενο της Γραφής. «Μάτια αλαζονικά, γλώσσα που λέει ψέματα, χέρια που αθώου χύνουν αίμα, μυαλό που μηχανεύεται σχέδια αμαρτωλά, πόδια που τρέχουν στο κακό, μάρτυρα ψεύτη που διαδίδει ψέματα, και εκείνον που διχόνοιες σπέρνει ανάμεσα στους αδελφούς». Σύντομη, γλαφυρή και ουσιαστική παιδεία.
 -----------------------------------

«Εφηβεία. Το τέλος ή η αρχή της επανάστασης»; Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, που έγινε στην Πανελλήνια Ένωση Γονέων, στην Αγία Παρασκευή του ομωνύμου προαστίου Αθηνών, την Παρασκευή στις 20-2-2009.


sourse: http://www.floga.gr/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-