Ερωτήσεις

Ερώτηση 1η:
Ο άνθρωπος  φτάνει σε ένα σημείο κάποια στιγμή που λέει δεν αντέχω πια προσπάθησα με όλα τα ανθρώπινα Θεέ μου, αυτό έρχεται στην ζωή κάθε ανθρώπου;

Απάντηση

Ναι φυσικά, φυσικά εκτός αν είναι πολύ έξυπνος και τα λύνει όλα και τότε είναι επικίνδυνο αυτό γιατι θα φτάσει σε σημείο να μη γονατίσει στον Θεό αλλά θα τρέχει στο ψυχιατρείο, θα σαλέψουν τα μυαλά του. Αλλά θεωρούμε ότι είναι ευλογία να συμβαίνει αυτό το πράγμα να μην μπορείς άλλο και να στρέφεσαι στον Θεό, βέβαια πιο ευλογημένο είναι πριν φτάσεις στο αμήν να έχεις ήδη στραφεί προς τον Θεό για να γλυτώσεις  το αμήν.


Ερώτηση 2η:

Η ερώτησή μου είναι όταν θέλεις να μιλήσεις σε κάποιους ανθρώπους για τον Θεό ο καλύτερος τρόπος είναι να το κάνει με τις πράξεις σου, αλλά θα έρθει η στιγμή που θα γονατίσεις και θα προσευχηθείς και θα το καταλάβουν

Απάντηση

Κοιτάξετε, πραγματικά με σεβασμό το λέω,  με ενοχλεί, μου φαίνεται μέσα στην καρδιά πολύ άσχημα, μου φαίνεται παράξενο με παραξενεύει, να λέει κάποιος άνθρωπος θα μιλήσω για τον Θεό, τι σημαίνει να μιλήσω για τον Θεό; Θυμάμαι ένα περιστατικό που έγινε σε ένα μοναστήρι στο όρος, κάποιοι από τον κόσμο επισκέπτες είχαν έρθει στο μοναστήρι και μιλούσαν με έναν στο αρχονταρίκι και άρχισαν να αμφισβητούν τον Θεό.

Να έχουν τις ενστάσεις τους, τις απορίες τους να αρνούνται τέλος πάντων τον Θεό, κι ο μοναχός λιγο ταράχθηκε και πάει στον γέροντα και του λέει αυτοί είπαν αυτό κι αυτό, είπαν δεν υπάρχει Θεός και του λέει ο γέροντας, γιατί εσύ τον είδες; Ήθελε να του πει αν δεν είναι ζωντανή η σχέση πραγματική τι λέμε τώρα να μιλήσουμε στον Θεό, είμαστε εμείς μέσα στην αναπηρία μας, μέσα στην πτώση μας και εμείς τώρα θα μιλήσουμε τώρα στον άλλον για τον Θεό;

Μα είναι πάρα πολύ άκομψο σα να λες σε έναν αγαπημένο σου έλα να σου μιλήσω για τον έρωτα, λέγονται αυτά; Όσο μιλάς για τον έρωτα τον καταργείς τον έρωτα. Τον ζεις, ζεις τον Θεό και αν τον ζεις ότι αρπάξει ο άλλος ότι εισπράξει, δεν είναι μαθηματικά ο Θεός για να μιλήσεις για τον Θεό.

Οπότε ο καλύτερος τρόπος να μιλήσουμε στον Θεό είναι να μην λέμε τίποτα για τον Θεό.

Και να ζούμε με υπομονή τον πόνο μας. Να υφιστάμεθα με υπομονή τις αδικίες να αυτό μιλά για τον Θεό δεν μπορεί ένας άνθρωπος να είναι εύθικτος και μετά να λέει θα μιλήσω για τον Θεό.

Δεν μπορεί ένας άνθρωπος ο οποίος δεν ανέχεται μια αδικία που του γίνεται και επαναστατεί και λέει θα μιλήσω για τον Θεό, όταν ο άνθρωπος φτάνει να δουλέψει αυτό το πράγμα δηλαδή να ανέχεται την αδικία που του γίνεται  και στην συνέχεια να αγαπά αυτόν που τον αδικεί και τον θίγει. Τότε αυτή μόνο η πράξη εξαγιάζει τον τόπο που κινείται ο άνθρωπος, εξαγιάζει τον χώρο που καταλαμβάνει, τότε αυτός ο άνθρωπος αλλοιώνει την ατμόσφαιρα που περιβάλλει τον κόσμο. Κι ο άνθρωπος εισπράττει άλλον αέρα από αυτόν τον άνθρωπο.

Όταν όμως εμείς μολύνουμε την ατμόσφαιρα που μας περιβάλλει και κάνουμε βαριά την γη που μας δέχεται γιατί αντιδρούμε στην αδικία που μας έγινε και μετά μιλούμε για τον Θεό είμαστε ψεύτες, δεν μας ακούει ο άλλος, είμαστε υποκριτές, δε μας δέχεται, πρέπει να είναι ανάλαφρη η ύπαρξή μας και αυτή η ίδια η ύπαρξή μας να μιλεί στον άλλον.


Ερώτηση 3η:

(...) Οταν τελειώσει το κήρυγμα σίγουρα επηρεάζει πολλούς ανθρώπους πάρα πολύ, αν μετά (...) έχει ποτίσει τους πάντες γύρω του πάρα πολύ αρνητικά μέσα από την κατάθλιψη όπως αναφέρατε πριν και τους έχει πει με χίλιους δυο τρόπους πόσο άσχημα είναι όλα. (...) Μετά είναι αρκετό με τον τρόπο που τον βλέπουμε να ζει είναι αρκετό να τους περάσει ένα καλό μήνυμα (...)

Απάντηση

Δε θα τους περάσει το μήνυμα αυτοί είχαν λάβει το μήνυμα ποιο ήταν το σωστό.  Πολλές φορές η κατάθλιψη είναι και στημένη σικέ κατάθλιψη, δηλαδή κανείς το παίζει λυπημένος ,κακομοίρης για να τον προσέξουν φεύγει, έρχεται, κλαίει, δίνει την εντύπωση ότι περνάει αυτό το φοβερό πράγμα που κανείς άλλος δε περνάει από κοντά του, προσπαθεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον του άλλου, σου σπάει τα νεύρα, κάθεται έτσι παθητικά, για να ελέγξει τους άλλους.

Υπάρχουν δύο τρόποι κανείς υπάρχει ο επιθετικός τρόπος που μ ένα βίαιο και σκληρό τρόπο εξουσιαστώ και υπάρχει ο παθητικός τρόπος, τα μούτρα, τι έχεις τίποτα, κι αυτό να κρατάει μήνες, αντέχεται αυτό το πράγμα; ξεκινάς για πλάκα και σου γίνεται συνήθεια μετά δεν ξεφεύγεις.  Πολλές φορές την έκανες από ένα πείσμα, για να προκαλέσει το ενδιαφέρον και την προσοχή του άλλου και του γίνεται συνήθεια και δε φεύγει μετά.

Να δούμε κάτι άλλο που λέει ο γέροντας εδώ πολύ σημαντικό σε ένα άλλο κεφάλαιο. Πως μπορεί κανείς να ξεφύγει από αυτή την θλίψη όταν το πρόβλημα δεν είναι οι διαπροσωπικές σχέσεις αλλά είναι οι δυσκολίες από τα λάθη του, από τις αμαρτίες του από τις πτώσεις του.  

Ας μη γυρίζουμε πίσω σε αμαρτίες που έχουμε εξομολογηθεί  η ανάμνηση των αμαρτιών κάνει κακό. Ζητήσατε συγνώμη τελείωσε.  Ο Θεός όλα τα συγχωρεί με την εξομολόγηση, δε πρέπει να γυρίζουμε πίσω και να κλεινόμαστε σε απελπισία, είμαστε δούλοι ταπεινοί μπροστά στον Θεό.

Να αισθανόμαστε χαρά και ευγνωμοσύνη για την άφεση των αμαρτιών μας.  Δεν είναι υγιές να λυπάται κανείς υπερβολικά για τις αμαρτίες του και να επαναστατεί εναντίον του κακού εαυτού του φθάνοντας μέχρι την απελπισία.  Ακόμα ξέρετε και αυτό που φαίνεται μετάνοια αλλά δεν είναι το να κατακρίνουμε τον εαυτό μας μπερδεύουμε τα πράγματα.

Υπάρχει αυτό που λένε οι πατέρες μας η αυτομεμψία που στην πνευματική του διάσταση είναι ορθό όμως μπορεί να γίνει και διαστροφή της αυτομεμψίας αυτό που λέμε αυτοκατάκριση να κατηγορώ τον εαυτό μου. Αυτό μπορεί να μην είναι μια πράξη μετάνοιας αλλά μια πράξη εγωισμού, κατηγορώ τον εαυτό μου  γιατί δεν τα κατάφερα. Δεν επιτρέπεται να κατηγορούμε τον εαυτό μας και να τον προσβάλλουμε γιατί πολύ απλά δε μας ανήκει ο εαυτός μας.

Αυτά τα καμώματα που κάνουμε, εγώ είμαι έτσι και αλλιώς είμαι ένας χάλιας, και ποιος σου είπε ότι έχεις το δικαίωμα να το κάνεις; Ο εαυτός σου δεν σου ανήκει για να το λες αυτό το πράγμα. Δεν έχεις εξουσία πάνω στον εαυτό σου εξουσία έχει ο Θεός. Δε πρέπει να προσβάλλεις τον εαυτό σου κι αυτό το εγωιστικό που κάνει κανείς να θίγεται μπροστά στους άλλους δήθεν να αυτοσαρκάζεται, είναι μια εγωιστική πράξη να δείξει ότι κάτι αξίζει και να κερδίσει την προσοχή των άλλων. Κι όταν αυτά τα ίδια που κατηγορεί τον εαυτό του τον κατηγορήσει ο άλλος επαναστατεί. Γιατί είναι ψεύτικα δεν είναι αληθινά.

Η απελπισία και η απόγνωση είναι το χειρότερο πράγμα. Είναι παγίδα του σατανά για να κάνει τον άνθρωπο να χάσει την προθυμία του στα πνευματικά και να τον φέρει σε απελπισία σε αδράνεια και ακηδία. Αυτό που λέει ο άνθρωπος με τι μούτρα να προσευχηθώ με τα χάλια μου. Μα εξ αιτίας επειδή έχεις χάλια προσεύχεσαι άμεσα. Ο άνθρωπος τότε δε μπορεί να κάνει τίποτα αχρηστεύεται.

Λέει είμαι αμαρτωλός είμαι άθλιος είμαι ετούτο είμαι εκείνο, δεν έκανα ετούτο δεν έκανα εκείνο.  Έπρεπε  τότε δεν έκανα τότε, τώρα τίποτε.  Πάνε τα χρόνια μου χαμένα δεν είμαι άξιος. Του δημιουργείται ένα αίσθημα κατωτερότητας.   Δες τε  τι έκφραση χρησιμοποιεί ο αγράμματος γέροντας : “ένας άκαρπος αυτοεξευτελισμός” και συμβαίνει συνήθως ο άκαρπος αυτοεξευτελισμός όταν δεν θέλουμε να πράξουμε όταν δε ξεκινούμε από κάποιο σημείο να κάνουμε κάτι να αντιδράσουμε στην κατάστασή μας, επαναπαυόμεθα και καλύπτουμε αυτή την ενοχή της αδράνειας και της έλλειψης με αυτόν τον αυτοεξευτελισμό που είναι άκαρπος.

Όλα για αυτόν είναι ρημάδια, ξέρετε τι βαρύ πράγμα είναι αυτό; Είναι ψευτοταπείνωση όλα αυτά είναι σημάδια ενός απελπισμένου ανθρώπου που τον έχει κυριεύσει ο σατανάς, ο άνθρωπος φτάνει στο σημείο να μη θέλει ούτε να μεταλάβει νομίζει ότι είναι ανάξιος για τα πάντα. Προσπαθεί να εξουθενώσει την δράση του τον εαυτό του γίνεται άχρηστος, αυτή είναι η παγίδα που στήνει ο σατανάς για να χάσει  ο άνθρωπος την ελπίδα του στην αγάπη του Θεού.

Αυτά είναι φοβερά αντίθετα προς το πνεύμα του Θεού και γω σκέπτομαι ότι αμαρτάνω, δε βαδίζω καλά ότι όμως με στεναχωρεί το κάνω προσευχή δεν το κλείνω μέσα μου, γι αυτό στην μετάνοια δεν υπάρχει ενοχή, πάω στον πνευματικό το εξομολογούμαι τελείωσε.  Να μη γυρίζουμε πίσω και να λέμε το τι δεν κάναμε  σημασία έχει τι θα κάνουμε τώρα, από αυτή τη στιγμή και έπειτα.

Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος “τα μεν οπίσω επιλανθανόμενος τοις δε έμπροσθεν επικτεινόμενος”.   Στον Απόστολο Παύλο πήγαινε το πνεύμα της δειλίας  να τον κόψει στην προσπάθειά του προς τον Χριστό αλλά έλαβε το θάρρος και είπε; “Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί  Χριστός”. Και το άλλο ;”τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού;” και λέει τα υπόλοιπα.

Και λέει κάπου αλλού ο γέροντας και τελειώνουμε με αυτό, έχετε αυτά λέει; Εννοεί την χάρη του Θεού, έχετε την ευτυχία τον Χριστό τον Παράδεισο. Και ο σωματικός ακόμα οργανισμός λέει λειτουργεί θαυμάσια χωρίς ανωμαλίες. Συνδέει λοιπόν την ψυχολογική  δυσκολία με το σωματικό πρόβλημα, η χάρις του Θεού αλλάζει τον άνθρωπο,  τον μεταμορφώνει ψυχικά και σωματικά. Πάνε τότε όλες οι αρρώστιες ούτε κολίτης. Ούτε θυροειδής ούτε στομάχι ούτε τίποτα. Όλα λειτουργούν κανονικά, είναι ωραίο να περπατάς, να εργάζεσαι, να κινείσαι και να έχεις υγεία, αλλά  πρώτα να έχεις ψυχική υγεία.

Η βάση είναι η ψυχική υγεία ακολουθεί  η σωματική. Όλες σχεδόν οι αρρώστιες προέρχονται από την έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό. Κι αυτό δημιουργεί το άγχος. Αν δεν έχετε έρωτα για τον Χριστόν αν δεν ασχολείστε με τα άγια πράγματα σίγουρα θα γεμίσετε με μελαγχολία με το καλό. Αυτά.

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-