Εφηβεία το τέλος ή αρχή τής επανάστασης - ζ'

Ερώτηση: Θέλω να σας ρωτήσω από την πλευρά του εκπαιδευτικού. Στα σχολεία τα τελευταία χρόνια η βία, η αυθάδεια, η ασυδοσία, όλο και περισσότερο αυξάνει. Και όλο και περισσότερα παιδιά προβληματικά, μέσα στις τάξεις έχουμε. Θα ήθελα να μας πείτε κάτι, έτσι δυο - τρία πράγματα.

Απάντηση: Ο σημερινός εκπαιδευτικός, πράγματι, βρίσκεται σε ένα κολασμένο σχολείο. Αλλά, το μόνο που έχω να πω είναι το εξής. Θα μπορεί να πιάσει, κάτι που θα έχει τρομερό κόστος πάνω στον καθηγητή, που θα κάνει αυτό το κάτι. Εδώ, χρειάζεται μια τρέλα και μια σαλότητα. Το παιδί είναι φορτωμένο από τις συνεχείς γνώσεις. Φόρτωμα γνώσεων. Βία, φροντιστήρια, μαθήματα, ιδιαίτερα. Το παιδί είναι κουρασμένο και περιφρονεί το σχολείο. Δεν μπορεί να αντέξει άλλο το σχολείο. Κακώς, αλλά δεν μπορεί. Γιατί γίνεται κι αγωγή όπως είπα μονομερής· καλλιεργείας του εγκεφάλου κι όχι όλων των δεδομένων που λένε οι Πατέρες μας. Που είναι τα πρωτογενή μεγέθη. Εδώ χρειάζεται μια τρέλλα, πραγματικά. Μια τρέλλα, που θα φέρει τον καθηγητή σε σύγκρουση και με το πρόγραμμα και με τον διευθυντή και με όλες τις εκπαιδευτικές δομές. Χωρίς τρέλλα, δε γίνεται τίποτα. Κι αυτή η τρέλλα έχει πολυποίκιλα μεγέθη. Μπορεί να τα αλλάξει τα πάντα ο καθηγητής. Αλλά χρειάζεται μια τρέλλα. Όπου αλλιώς θα κοιτάξει να προσεγγίσει τα παιδιά. Θα αλλάξει το μοντέλο του μαθήματός του. Δεν έχει κάτι άλλο να κάνει. Θα αλλάξει δομές. Χρειάζεται μια τρέλλα. Να αρχίσει να αποκρίνεται στις απαιτήσεις των παιδιών. Να πει, τι θέλετε μαζί να κάνουμε σήμερα σαν μάθημα; Τι θέλετε; Τα παιδιά έχουνε ξέρετε πέντε – δέκα [κλασικά] ερωτήματα. Αρχίστε από εκεί. Δε θέλετε να ακούσετε μάθημα. Το σέβομαι. Είστε κουρασμένοι. Από πού θέλετε να αρχίσουμε; Θα πουν από τον Αλέξη. Θα πουν από το σεξ. Θα πούνε μια τρέλλα. Θα πουν κάτι. Για να έχετε την τόλμη να κάνετε κάτι, να μπείτε στην καρδιά των παιδιών. Και πουλήστε και το μάθημα. Πουλήστε το μάθημα, πραγματικά. Δε γίνεται αλλιώς. Γιατί το παιδί αναζητεί κάτι άλλο από το δάσκαλό του. Και μπαίνει ο καθένας μέσα και λέει, μπλα, μπλα, μπλά. Ωραία είναι αυτά τα μπλα – μπλα. Το παιδί δεν αντέχει πια. Και δε βρίσκει αυτή την άλλη παιδεία. Και το περιμένει το παιδί. Αλλά ο καθηγητής που θα κάνει την τρέλλα, πρέπει να έχει εν Χριστώ παιδεία. Τρέλλα χωρίς εν Χριστώ παιδεία, δεν γίνεται. Σαλότητα χωρίς Χριστό, δεν γίνεται. Οι άλλοι τρελλοί είναι για τα ψυχιατρεία. Μονάχα, οι δια Χριστόν σαλοί δεν είναι για τα ψυχιατρεία. Μπορείς να κάνεις αυτή την τρέλλα; Εκεί ποντάρω και εκεί τολμώ, δηλαδή. Και σας το λέω εμπειρικά, αυτό το πράγμα. Εμπειρικά. Θα κάνετε αυτή την τρέλλα. Και θα ακουμπήσετε τα παιδιά τουλάχιστον. Και προσέξτε, μην τολμήσετε, μαθητή που κάνει αταξία μέσα στην τάξη, να τον βγάλετε έξω. Ο άρρωστος πρέπει να μείνει μέσα. Που θα πάνε οι άρρωστοι; Τους πετάμε έξω από το παράθυρο; Κι αρχίζει μια άλλη παιδεία πια. Θέλει κόπο και μόχθο και τότε κάτι μπορεί να γίνει. Αλλά αυτό σημαίνει κόστος, για τον ίδιο τον καθηγητή που το κάνει. Πράγματι, σήμερα χωρίς τρελλούς δασκάλους, η παιδεία μας θα είναι αποτρελλαμένη. Και θα γεμίζει τα παιδιά μας, για το μέλλον τους, στα ψυχιατρεία.




Ερώτηση: Μου λέει ένας δάσκαλος, δεν έχω διδαχθεί και δεν υπάρχει για την παιδαγωγική, το μάθημα της ιστορίας. Πώς, λοιπόν, ο δάσκαλος που δεν θέλει να διαβάσει, θα πείσει το μαθητή του να διαβάσει;

Απάντηση: Πρώτα, είναι απόλυτο αυτό που λέτε. Κι απόλυτο που δεν έχει διαβάσει. Αλλά και να έχει διαβάσει, αναλύει την ιστορία όπως πρέπει; Με μια τρέλλα που είπα; Όχι. Διδάχτηκαν όλοι ιστορία. Αλλά η ιστορία είναι απαρίθμηση γεγονότων; Ή είναι ιστορία που εντάσσεται στην ιστορία του Θεού μέσα; Πάντα, να έχουμε ένα άλλο κοίταγμα για τα πράγματα. Έτσι;

Πάλι, μου έρχεται στο νου μου, ένα παράδειγμα. Κοιτάτε, το υπόδειγμα της παιδείας. Ήτανε 29 Μαΐου του 1953. Προσέξτε ημερομηνία. 29 Μαΐου 1953. Είναι ακριβώς 500 χρόνια μετά την άλωση της Πόλης. Μάιος 29, ήμουνα στο τέλος της χρονιάς σε ένα δημοτικό, στην Κωνσταντινούπολη. Κάνανε οι Τούρκοι, μεγάλες γιορτές για την άλωση. Μεγάλα πανηγύρια. Την πρώτη ώρα, μάθημα στις 8:30, είχαμε τούρκικα. Μπήκε η δασκάλα, η Τουρκάλα και μας είπε, «παιδιά μου, σήμερα είναι μια πολύ μεγάλη μέρα για τον τόπο μας, γιατί καταλάβαμε την πόλη από τους απίστους». Οκτώμιση ώρα ήτανε το μάθημα. Όλοι μας ελληνόπουλα τα παιδιά. Ελληνικό σχολείο. Εννιάμιση η ώρα, μπήκε η δασκάλα στο μάθημα των ελληνικών. Είχαμε πολλές δασκάλες. Δεν ήτανε όπως τώρα, τα δημοτικά με ένα δάσκαλο. Είχαμε πολλούς δασκάλους. Και ήτανε η ποικιλία των μαθημάτων και των γλωσσών και έπρεπε να έχουμε πολλούς δασκάλους. Εμείς μείναμε με την εντύπωση για αυτό το μεγάλο γεγονός. Καταλάβαμε την πόλη από τους απίστους και μάλιστα, επειδή γινότανε γιορτές πέφτανε και κανονιοβολισμοί γύρω – γύρω. Όπως πετάνε από το Λυκαβηττό, στις εθνικές γιορτές. Κι εμείς μπήκαμε σε ένα κλίμα ενθουσιαστικό, μιας μεγάλης γιορτής. Παιδιά, πρώτης δημοτικού ήμασταν. Εννιάμιση η ώρα, μπήκε η δασκάλα, η Ελληνίδα. Λέει, «παιδιά, σήμερα είναι μια μέρα πολύ λυπηρή για το γένος μας. Σήμερα οι άπιστοι μας πήραν την Πόλη». Το σοκ ήταν συγκλονιστικό. Τώρα, ποιοι ήταν άπιστοι; Εμείς; Εκείνοι; Οι άλλοι; Ποιοι άπιστοι; Μπλέξαμε τους απίστους και τους πιστούς τώρα. Κοιτάξτε. Για το μυαλό μου, δεν μετρούσε που ήμουνα Ελληνόπουλο και Ρωμιός. Μετρούσε, αυτό που είπε ο δάσκαλος. Κι ο δάσκαλος, ο ένας με τον άλλον, είχε μια αντίφαση. Εγώ, έπρεπε να πάρω απάντηση. Ο ένας θα μου έλεγε αυτοί οι άπιστοι κι άλλος θα έλεγε αυτοί οι άπιστοι. Η μάνα μου θα μου έλεγε, σου είπε αλήθεια η δασκάλα η Ελληνίδα. Ο περιπτεράς, ο Τούρκος, θα μου έλεγε σου είπε αλήθεια ο Τούρκος ο δάσκαλος. Ξέρετε που ήταν η απάντηση; Για μένα προσωπικά, μετά από χρόνια; Αυτοί οι δυο πολιτισμοί, που είχαν θυσίες και μάρτυρες; Κι εγώ τα βρήκα, από τη μεριά που η ιστορία μου έπρεπε να είμαι. Ο Θεός έτσι το θέλησε. Και τάχτηκα με αυτή τη μεριά. Αν η δική μου η ιστορία δεν είχε μάρτυρες, θα ήμουν από κει, πιστέψτε με. Επειδή, η άλλη λειτουργεί αλλοιώτικα λιγάκι, ε;

Όπως και να είναι. Βλέπετε αντίφαση παιδείας; Πού είναι ο πόνος και πού είναι το μαρτύριο; Και πού μέτρησε η σιωπή ενός μαρτυρίου; Αυτό μέτρησε για μένα και τάχτηκα σε αυτόν το πολιτισμό τον ορθόδοξο, γιατί έχει μάρτυρες. Και χωρίς μαρτυρία και μαρτύριο, παιδεία δεν γίνεται. Και το κατάλαβα, μετά από πολλά χρόνια. Αλλά, το κατάλαβα σίγουρα! Αυτό έχω να σας πω, σαν εμπειρία παιδείας. Κρατήστε το σαν υπόδειγμα παιδείας. Περνούν τα λόγια, σπάζονται όλα και μετά έρχεται η σιωπή του μαρτυρίου. Και έχουμε τη χώρα με τους τόσους μάρτυρες και συγγνώμη που δεν τους αξιοποιούμε.



Ερώτηση: Μελετάται η εισαγωγή από αυτόν τον χρόνο τον σχολικό που θα έρθει, του μαθήματος της σεξουαλικής διαπαιδαγωγήσεως στα δημοτικά σχολεία. Να το σχολιάσετε απλώς.

Απάντηση: Ναι. Μου δίνετε μια ευκαιρία, και θα σχολιάσω το γεγονός, αλλά και θα μπω, αν επιτρέπετε, και στο νομοθετικό του υπόβαθρο. Όταν αυτό ακούστηκε πριν από ένα χρόνο και ετοιμάζονται τα βιβλία για τη σεξουαλική αγωγή - κάτι χυδαία βιβλία είναι - πιστέψτε με, το υπουργείο μας είπε τότε, ότι είναι εντολή της ΕΟΚ. Ένας άνθρωπος που γνωρίζει τα πράγματα και είναι νομικός και έχει πρόσβαση στα νομοθετήματα της ΕΟΚ, πήγε και ρώτησε. Τι άκουσε, λοιπόν και έμαθε; Ότι πράγματι, υπήρχε μια απόφαση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, να γίνεται αυτό το μάθημα στα σχολεία της Ευρώπης. Κάποιοι γονείς, χριστιανοί από τη Δανία, έκαναν ένσταση στην ΕΟΚ και είπανε δε θέλουμε το μάθημα. Και τότε η ΕΟΚ, απέρριψε αυτό που έγινε για την ΕΟΚ. Και το υπουργείο μας είπε ψέματα. Υπήρχε η επιθυμία, η οποία απερρίφθη όμως, λόγω της ενστάσεως των χριστιανών γονέων. Δεν ήταν ορθόδοξοι. Δεν έχει σημασία.Ξεπέρασαν λοιπόν την ένσταση και κράτησαν την πρώτη θέση. Άρα μας κορόιδεψαν. Δεύτερο. Ας φανταστώ που τα παιδιά μας πρέπει να μάθουνε μερικά πράγματα. Ποιος θα τα διδάξει σεξουαλική αγωγή; Συγγνώμη, όταν μπαίνει ο φυσικός στην τάξη, έχει σπουδάσει φυσική. Ο χημικός, χημεία. Ποιος σπούδασε σεξ και είναι ειδικός; Που έγινε ειδικός; Μπορεί να είναι αφροδισιολόγος, να είναι γυναικολόγος, δεν ξέρω τι είναι. Είναι από όλα αυτά; Συγγνώμη, που έμαθε το σεξ; Τη λειτουργία του σεξ; Και ποιος καθηγητής θα τη διδάξει αυτή την ειδικότητα; Ποιος θα τη διδάξει; Είναι παράλογο, γιατί ο καθένας θα κατεβάζει, συγγνώμη, τα δικά του σεξουαλικά βίτσια στα παιδιά μας. Γιατί κανείς δεν είναι ειδικός από αυτούς, σε αυτό το θέμα. Κι αν ένας είναι ειδικός, ειδικευμένος στο σεξ, και δεν ξέρω αν υπάρχουν ειδικοί σεξολόγοι, υπάρχουν αφροδισιολόγοι που κάνουν και μερικά άλλα πράγματα. Στη λειτουργία του σεξ, δεν ξέρω αν υπάρχει ειδικός. Κι αν υπάρχει ο ένας, όλοι οι άλλοι καθηγητές που θα διδάξουν στα δημοτικά, στα παιδιά μας, μέσα από το χυδαίο βιβλίο; Να δείτε τις φωτογραφίες που έχουνε βάλει μέσα. Για παιδιά πρώτης δημοτικού. Χυδαίες φωτογραφίες, βάλανε μέσα. Επιτρέπεται; Ποιος θα τα μάθει τα παιδιά μας; Οι γονείς της Δανίας, είχαν το κουράγιο να κάνουν την ένσταση. Δεν ξέρουμε εμείς, τι κουράγια έχουμε. Αλλά μας είπαν ψέματα, τουλάχιστον. Και το μάθημα είναι τραγικό. Όπως θα γίνεται, τουλάχιστον. Από ποιον δάσκαλο; Θα ξέρει χριστιανικά τίποτε ή θα λέει ότι θέλει. Θα λέει στα παιδιά μας, αν δεν κάνεις σεξ θα γίνεις άρρωστος. Τα γνωστά δηλαδή.



Ερώτηση: Περί εισαγωγής των μεταφράσεων στη Θεία Λατρεία. Διότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουνε. Πώς το σχολιάζετε αυτό;

Απάντηση: Το ρωτάτε ως θέμα παιδαγωγίας και αγωγής το ερώτημα αυτό, έτσι; Θα δώσω μια απάντηση, αλλά πρώτα, να το ψάξετε εσείς αυτό· γιατί η Αρχιεπισκοπή μάζεψε άρον – άρον την προσπάθεια που έκανε για να διαβάζεται, έστω το Ευαγγέλιο στη δημοτική; Έβγαλε εγκύκλιο και το μάζεψε άρον – άρον. Το αφήνω στην άκρη αυτό, γιατί το μάζεψε. Ενώ ήταν μια κίνηση σπουδαία, επαναστατική, και θα μαζεύονταν οι νέοι για αυτό το λόγο και μόνο. Το αφήνω αυτό. Ψάξτε το. Είναι μέσα στο χώρο της Αρχιεπισκοπής, μπορείτε να το βρείτε εύκολα γιατί το μάζεψε άρον – άρον. Και αρχίζουν τα δικά μου ερωτήματα. Η εκκλησία μας πρώτα – πρώτα δεν αρνήθηκε ποτέ τις γλώσσες που μιλάμε σήμερα. Με μια προϋπόθεση. Τα κείμενα αυτά τα λειτουργικά είναι κείμενα που είναι θεολογικά και ποιητικά ταυτόχρονα. Είναι αμετάφραστα· [δηλαδή] δεν μεταφράζονται. Ψάλλονται και τραγουδιούνται με το ρυθμό που είναι γραμμένα. Αν σήμερα, υπάρχουνε μελωδοί και χαρίσματα, ας γράψουνε στη γλώσσα τη σημερινή. Η εκκλησία αρνήθηκε ποτέ νέους ποιητές και μελωδούς; Εμείς φταίμε που δεν καλλιεργούμε τα χαρίσματα τα εκκλησιαστικά, γιατί τα παιδιά μας τα μάθαμε να κάνουνε μια τεχνολογική παιδεία, όπως έλεγε ο Μέγας Βασίλειος. Άρα, δεν αρνούμεθα ότι έχουμε μοντέρνα γλώσσα. Να βρεθούν ποιητές και μελωδοί, θα γράφουνε στη σημερινή γλώσσα. Η μετάφραση είναι αδόκιμη, γιατί θα αδικήσει τα κείμενα τα ίδια. Κάτι άλλο. Είναι μόνο η γνώση της γλώσσας που μας κάνει να μετέχουμε στη Λειτουργία; Η γνώση της γλώσσας. Πρώτα – πρώτα είναι δική μας γλώσσα. Είναι ελληνική γλώσσα με μερικές παραλλαγές, γραμματικές και συντακτικές. Πρώτα – πρώτα είναι η ίδια γλώσσα. Ή ίδια γλώσσα με μερικές παραλλαγές. Ένας που ξέρει αρχαία ελληνικά τέλεια, μετέχει στη Λειτουργία πλήρως; Αν δεν μετέχει βιωματικά, με μετάνοια και καθαρότητα καρδιάς; Κι αν δεν μετέχει ζυμωτικά, δηλαδή. Στην εκκλησία μέσα ζυμώνεσαι. Μπαίνεις σαν αναίσθητος. Ο αναίσθητος, δεν ξέρει που πεινάει και του βάζεις ορό. Δεν καταλαβαίνει τι γίνεται εκεί πέρα μέσα. Μετά σιγά – σιγά καταλαβαίνεις τι γίνεται, όταν μετέχεις εκεί. Μπαίνεις και ζυμώνεσαι. Και ξέρεις τα λίγα ελληνικά που ξέρεις. Γίνεται η μετάνοια και η ζύμωση του Αγίου Πνεύματος. Καθαρίζει η καρδιά σου. Κι αρχίζεις και καταλαβαίνεις και τα δρώμενα και καταλαβαίνεις και με τα λίγα ελληνικά που ξέρεις κι αυτά τα λίγα που λένε εκεί. «Εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν… Υπέρ της άνωθεν ειρήνης... Υπέρ της σωτηρίας των ψυχών ημών». Ποιες λέξεις είναι άγνωστες; Να μου πείτε. Αλλά γίνεται μία ζύμωση. Και ταυτόχρονα, μακροχρόνια και μια παιδεία γλωσσική. Πώς το παιδί μου, κάθεται και μαθαίνει δέκα χρόνια αγγλικά; Ακούγοντας και τις λέξεις τις ελληνικές, μαθαίνει και ελληνικά. Μακάρι, να υπάρχουν νέοι μελωδοί, να γράψουνε στη σημερινή γλώσσα. Τα άλλα είναι περιττολογήματα που θα αδικήσουν την ποίηση, τη θεολογία και τα κείμενα των ύμνων αυτών. Παππούλη, να βρείτε γιατί η Αρχιεπισκοπή το μάζεψε. Άρον – άρον το μάζεψε. Δε θα πω τίποτε άλλο. Πόσο μάλλον, τους ύμνους. Έτσι είναι η απάντησή μας. Να καλλιεργήσουμε τα χαρίσματα, μέσα στην εκκλησία μας. Και φυσικά, στην Κίνα θα ψάλλουμε κινέζικα. Αλλά είναι η δική μας γλώσσα. Και η Λειτουργία είναι γραμμένη με ένα απλό κείμενο. Τα απλούστερα ελληνικά είναι. Το παίρνω το κείμενο, στο κατηχητικό, στα παιδιά μας και λέω, για να δούμε τι λέει. Τα παιδιά στο τέλος, αν τους δείξω τις λέξεις, τις ξέρουν όλες. Εκτός από εξαιρέσεις. Το δημοτικό σχολείο! Δοκιμάστε το να δείτε. Από τα στοιχειώδη ελληνικά που ξέρει το παιδί μου.

Το δοκίμασα· προσέξτε, έχω γκρουπ κατηχουμένων - ξένοι άνθρωποι - ένα γκρουπ που έχω είναι όλοι Αλβανοί. Ξέρουν στοιχειώδη ελληνικά. Τους λέω, τώρα πάρτε και το «Πιστεύω» στα αλβανικά, να το ξέρετε. Αλλά, θα σας το κάνω και ελληνικά. Γιατί αφού θα μείνετε στην Ελλάδα, να το ξέρετε και ελληνικά. Στην πορεία της αναλύσεως του κειμένου στην αρχή, δεν καταλάβαιναν τίποτε. Όταν τους προσδιόριζα τις λέξεις και σκεφτότανε, ανακάλυπταν που ξέρουν ελληνικά χωρίς να ξέρουν. Λέξεις που δεν φαντάζεστε. Γιατί εμείς νομίζουμε που δεν ξέρουμε. Και ήτανε παιδιά από την Αλβανία. Μεγάλα, 35 - 40 χρονών άνθρωποι. Μια γλώσσα ξένη για αυτούς. Κι ανακάλυπταν το «Πιστεύω» που έχει και δύσκολες λέξεις μέσα, που το ξέρουνε. «Συνδοξαζόμενον», που το ανακάλυψαν μόνοι τους. Τους έμαθα κλειδιά. Κλειδιά ελληνικών. Το «συν» και το «δόξα». Στα παιδιά μας, λίγα κλειδιά να δώσουμε. Γιατί δεν το κάνουμε αυτό το πράγμα; Για αυτό είμαι τελείως κάθετος κι αντίθετος με την νοοτροπία αυτή. Και η εκκλησία δεν θα χαθεί από αυτό το θέμα.




«Εφηβεία. Το τέλος ή η αρχή της επανάστασης»; Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, που έγινε στην Πανελλήνια Ένωση Γονέων, στην Αγία Παρασκευή του ομωνύμου προαστίου Αθηνών, την Παρασκευή στις 20-2-2009.

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-