Περί τών δαιμόνων - Μέρος Δ΄

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ

Μέρος  Δ΄

Οί είδωλολάτρες άρχαίοι Έλληνες έφτιαξαν τους δώδεκα θεούς του Όλύμπου "καθ’ όμοίωσιν" δική τους, και επειδή οι ίδιοι έκαναν φόνους, τρέλλες, μοιχείες και πορνείες... έκαναν και τους θεούς τους όμοιους.

Ο Θεός ούδέποτε ανακαλύπτεται από τίς λογικές απόπειρες του μυαλού και των γνώσεων, αλλά αποκαλύπτεται στήν καθαρή καρδιά. Έτσι, ό,τι γνωρίζουμε γιά τόν Θεό, είναι από την φυσική και ύπερφυσική άποκάλυψι, πού έκανε ο Ίδιος σε μας και προπαντός στά καθαρά σκεύη του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή στους Αγίους Του.

Προσοχή λοιπόν! Η πνευματική κατά Χριστόν ζωή δέν είναι ούτε καλλιτεχνική δημιουργία ούτε επιστημονική έρευνα ούτε φιλοσοφική έργασία και στοχασμός, ούτε όνειροπόλησις ούτε ίκανοποίησις της λογικής περιέργειας, πολύ δέ περισσότερο των παθών μας. ούτε άφηρημένη διανοητική θεολογία, αλλά είναι βιωματική αίσθησις του έν Τριάδι Θεού μέσα στήν καθαρή καρδιά μας. Αύτό σημαίνει ότι προηγείται ή κάθαρσις, έπεται ο φωτισμός και άκολουθεί ή άπάθεια, ή τελείωσις, ο άγιασμός, και ή θέωσις.

Ένας μοναχός έκανε μετάνοιες όλη τη νύχτα, περισσότερες από χίλιες. Κάποτε του εμφανίσθηκε ο «κύριος» και του είπε:

-Ήλθα να σε βραβεύσω και να σε καμαρώσω.

Εκείνος όμως κρατούσε σκυμμένο κάτω τό κεφάλι του.

-Γύρισε, παιδάκι μου, να μέ δής!

Καί του χάϊδεψε τα μαλλιά του...

Ό ασκητής δέν γύριζε να τόν κοιτάξη, ούτε τότε.

—Γιατί δέν μέ κοιτάς;

-Δέν θέλω να σε δω εδώ, αλλά στήν άλλη ζωή!

Καί τότε έσκασε ο διάβολος -γιατί αύτός ήταν!- και έφυγε άφήνοντας πίσω του δυσοσμία.276

Έκτος τρόπος πολέμου των δαιμόνων είναι διά των θλίψεων και των πειρασμών. Αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα στενοχώριες, θλίψεις, βάσανα, πειρασμούς, κινδύνους. Ο πόνος είναι ο μόνιμος σύντροφος της ζωής μας. Ποιός δέν πονάει σήμερα και σωματικά και ψυχικά και ήθικά! Είναι τόσα πολλά τα προβλήματα γύρω μας! Σαφής ή δήλωσις τού Κυρίου μας όταν μας προειδοποιούσε: «έν τώ κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, έγώ νενίκηκα τόν κόσμον».277 Εννοούσε ότι ο πόλεμος και ο διωγμός, πού θά προκληθή γιά τόν Χριστό και τό Εύαγγέλιό Του έναντίον μας, άσφαλώς από τόν

διάβολο θά προκληθή.

Νά θυμηθούμε τόν πολύαθλο Ιώβ; Άπό την ιστορία του διαπιστώνουμε ότι επιτρέπεται στον δαίμονα να μας πολεμή σε όρια περιορισμένα. Μας πολεμεί μέ άρρώστιες, αναπηρίες και ατυχήματα. Αύτά δέν γίνονται μόνο στους άμαρτωλούς, αλλά και στους δικαίους και στους Αγίους διά μέσου των αιώνων. Συμβαίνουν όμως σκληρές δοκιμασίες και στά παιδιά και στά άθώα βρέφη, στους μεγάλους και στους μικρούς, στους άνδρες και στις γυναίκες, στους έγγάμους και στους άγάμους, στους μοναχούς...

Στή θεραπεία τής "συγκύπτουσας" άκουμε τόν Χριστό να λέγη, άπευθυνόμενος στον άρχισυνάγωγο:«ταύτην δέ, θυγατέρα Αβραάμ ούσαν, ήν έδησεν ο σατανάς ιδού δέκα και όκτώ έτη, ούκ έδει λυθήναι από του δεσμού τούτου τη ήμέρα του σαββάτου;»278 Δηλαδή, αύτήν, την όποια έδεσε ο σατανάς μέ αρρώστια δέκα όκτώ ολόκληρα χρόνια, δέν πρέπει να την θεραπεύσουμε, έπειδή είναι ήμέρα του Σαββάτου; Εκείνο πού μας ένδιαφέρει έδώ είναι ή φράσις: «ήν έδησεν ο σατανάς δέκα και όκτώ έτη». Αύτό σημαίνει ότι ή άρρώστια της προήλθε από τόν διάβολο. Πολλές φορές έχουμε άρρώστιες όχι από φυσικά αίτια, αλλά από σατανικές ένέργειες πού έκδηλώνονται περισσότερον στά πολλά αύτοκινητιστικά άτυχήματα.

Μαζί μέ τίς άρρώστιες, τίς θλίψεις, τους κατατρεγμούς και τα άτυχήματα, δημιουργεί ο διάβολος και έξωτερικά έμπόδια γιά να μή γίνη τό καλό, να μήν άκουσθή ο θεϊκός λόγος. Πού τό στηρίζουμε αύτό; Στόν Απόστολο Παύλο, πού μας λέγει: «διό ήθελήσαμεν έλθείν πρός ύμάς, έγώ μέν Παύλος και άπαξ και δίς, και ένέκοψεν ήμάς ο σατανάς»279(έγώ, ο Παύλος, μαζί μέ τους συνεργάτες μου, θελήσαμε να ρθούμε κοντά σας, λέγει πρός τους Θεσσαλονικείς, και μιά φορά και δυό φορές και μας έμπόδισε ο διάβολος).

Οί θλίψεις και οι πειρασμοί, όπως ξέρουμε και έχουμε πικρή πείρα, πολλές φορές προκαλούνται και από την κακία και τόν φθόνο των συνανθρώπων μας. Αλλά ποιοι σπέρνουν, τρέφουν και καλλιεργούν τόν φθόνο και την κακία μέσα στους συνανθρώπους μας; Ασφαλώς οι δαίμονες. Καμμιά φορά μας πολεμεί ο διάβολος και μέσα στο σπίτι μας, γι’ αύτό και είπε ο Κύριος: «καί εχθροί τού άνθρώπου οι οικιακοί αύτού».280 Μήπως δέν μας πολεμεί ο διάβολος και δέν μας κάνει να πονούμε άφόρητα, όταν τό παιδί μας τό σπρώξη οτόν ήθικό βούρκο, στά ναρκωτικά, στήν άναρχία, στους γκουρού;

Έβδομος τρόπος πολέμου τού διαβόλου είναι ή χρησιμοποίησις των προλήψεων και των δεισιδαιμονιών.

Είμαστε γεμάτοι από προλήψεις, άλλοτε μεγάλες και άλλοτε μικρές. Σ’ αύτές συγκαταλέγονται και οι μαγείες και οι μαντείες, πού δέν είναι λίγες, όπως νεκρομαντεία, άστρολογία, χειρομαντεία, καφεμαντεία, χαρτομαντεία (ταρώ), γητεύματα (ξεματιάσματα)...

Στις προλήψεις, συγκαταλέγονται και τα όνειρα. Γι’ αύτό προσοχή! Καμμιά πίστι στά όνειρα, είναι σκέτη άπάτη! Οί δέ Κανόνες τής Εκκλησίας μας ορίζουν ότι: Τό όνειρο πού θά δούμε τό βράδυ, τό πρωί πρέπει να τό έχουμε ξεχάσει. Μή σας πούν ότι "τά όνειρα βγαίνουν"! Είναι άπάτη των δαιμόνων, γιά να δημιουργήσουν έξάρτησι άπ' αυτά. Έτσι παραμερίζουμε τη θεία Πρόνοια και μπαίνει μπροστά ή τύχη, πού άνήκει και αυτή στις προλήψεις. Η πίστις στά όνειρα μας κάνει και ονειροκρίτες.

Όγδοος τρόπος τού πολέμου των δαιμόνων είναι να μας ώθούν σε πολύ μικρές "άβαρίες'Χύποχωρήσεις). Ξέρει ο διάβολος πώς άν δοκιμάση να μας ρίξη σε μεγάλο κακό, θ’ άντισταθούμε. Αν μας πούν οι δαίμονες γι’ αύτόν πού μας πείραξε "σκότωσέ τον", εύκολα άπαντάμε, "δέν τόν σκοτώνω". Όμως τόν βρίζουμε, τόν καταριόμαστε εύγενικά (δηλαδή: από τόν Θεό να τό βρη ή τόν μουτζώνουμε). Κάνουμε επίσης μ’ εύχαρίστηση μικρές ύποχωρήσεις στή νηστεία, στήν προσευχή, στήν έγκράτεια, στά μικρά ψέμματα και πιστεύουμε μέσα μας ότι είμαστε εντάξει μέ την συνείδησί μας, γιατί δέν κάναμε και κανένα μεγάλο κακό! Από τα πολύ μικρά μας εισάγει ο διάβολος στά μεγάλα. Από τίς μικροπτώσεις, άργότερα μας οδηγεί στις βαρειές πτώσεις. Καί μας λέει και κάτι άλλο: "Δοκίμασέ το μόνον μιά φορά και ύστερα μήν τό ξανακάνης. Μόνο μιά φορά"! Τό δοκίμασες μιά φορά; χάθηκες! ή τό άλλο πού μας λένε: "Έλα, καημένε, τώρα, πού θέλεις ν’ άγιάσης"!

Άλλος τρόπος πολέμου: Νά πιστεύουμε, αλλά ή πίστις αυτή να είναι βολική στις άδυναμίες μας. Κομμένη στά μέτρα μας σαν κουστούμι. Έτσι διαμορφώνουμε την πίστι μας ώστε να έχουμε και λίγη πίστι και λίγη άπιστία- και τα δυό καλά είναι. Λίγη λατρεία στο Θεό και πολλή στο μαμωνά. Η Εκκλησία, Εκκλησία! αλλά και τό συμφέρον συμφέρον! Μπορείς να είσαι έμπορος, χωρίς να λές ψέματα; Πιστεύει ο άλλος, αλλά τόν σταυρό του δέν τόν κάνει. Πιστεύει κάποιος, αλλά έχει περισσότερη εμπιστοσύνη στήν τύχη, παρά στήν Πρόνοια του Θεού.

Μάς κάνει ο διάβολος να ζούμε μιά πίστι χλιαρή, αλλά τους χλιαρούς θά τους "έμέση" ο Κύριος. Μάς πείθει ο διάβολος να θέλουμε την πίστι, να μήν κοστίζη πολύ, να μή ζητή θυσίες, να μήν προβάλλη διαρκώς «ού» και "όχι", γι’αύτό και ζητεί λίγη άγάπη και λίγη πονηριά, λίγη άλήθεια και μπόλικο ψέμα, λίγη δικαιοσύνη και άρκετή άδικία. Αύτός όμως ο τρόπος ζωής του Νεοέλληνα χριστιανού είναι νόθη πίστις, είναι "χριστιανισμός των έκπτώσεων".

Υπήρχε κάποτε ένας νέος, πού ήθελε να άφοσιωθή στην λατρεία του Θεού και αποφάσισε να γίνη μοναχός. Ανάμεσα στά πολλά πράγματα, πού έμαθε στο μοναστήρι, ήταν και τό ότι άμα λέγη κανείς πολλές φορές τό "Μέγας είσαι Κύριε, και θαυμαστά τα έργα Σου" θά πάη κατευθείαν στον Παράδεισο. Του άρεσε πολύ αυτή ή συμβουλή.

Τότε ο νέος σκέφθηκε πώς μ’ αύτό τόν τρόπο θά μπορούσε να σώση και τόν πατέρα του, ο οποίος άπεχθανόταν τα θεία.

Πήγε λοιπόν στο χωριό, βρήκε τόν πατέρα του και του είπε τα καθέκαστα. Αλλά ο πατέρας του δέν ενθουσιάστηκε καθόλου μέ τα νέα τού γυιου του και του απάντησε πώς αύτός κοιτάει τό έμπόριό του και δέν χάνει τόν καιρό του μέ τέτοιες ανοησίες. Η χειροπιαστή σωτηρία γι αύτόν ήταν τό χρήμα.

Ο νέος γύρισε στο μοναστήρι του άπογοητευμένος.

Ό ηγούμενος παρατήρησε την κατήφεια του μονάχου του και τόν ρώτησε τί συμβαίνει. Καί ο νέος του διηγήθηκε τό περιστατικό μέ τόν πατέρα του:

-Η ύπόθεσι είναι χαμένη, άφου ο πατέρας μου άγαπάει πολύ τό χρήμα, είπε ο νέος.

--Ά! άναφωνει ο ήγούμενος, υπάρχει άκόμη ελπίδα! Πήγαινε στον πατέρα σου και πές του, να λέη κάθε μέρα πολλές φορές τό "Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου" και τό βράδυ να έρχεται στο μοναστήρι να τόν πληρώνουμε τόσες δραχμές, όσες φορές θά τό έχη έπαναλάβει!

Αναπτερώθηκε τό ηθικό του καλόγερου. Καί τρέχει στον πατέρα του, να του ττή τα νέα. Καί ο πατέρας του, μέ αυτούς τους όρους, δέχθηκε. Καί άνέβαινε κάθε βράδυ στο μοναστήρι και "εισέπραττε ! Κάποια βραδυά όμως ο πατέρας δέν φάνηκε, ούτε και τίς επόμενες βραδυές. Ο ήγούμενος ανησύχησε. Καί

έστειλε τό νεαρό μοναχό στο χωριό, να ίδή τί συνέβη.

Πήγε ο νέος και βρήκε τόν πατέρα του, να λέη συνέχεια το “Μέγας είσαι Κύριε...”, αλλά μέ τέτοια κατάνυξι, πού ούτε καν του πέρασε από τό νου του, ότι έπρεπε να πάη στο μοναστήρι να πληρωθή γιά την προσευχή του.

Η μεγάλη εύλογία πού του συνέβη, καθώς έπρόφερε τα θεία αυτά λόγια, ήταν μιά άμοιβή άπειρα πλουσιώτερη από τα κέρματα.281

Ύπάρχουν και τρόποι πολέμου των δαιμόνων, πού άναφέρονται σ’ αύτούς, πού προσεύχονται και βιάζουν εαυτούς να έχουν ζωή πνευματική.

Πρώτος τρόπος πολέμου των δαιμόνων: Δημιουργούν κτύπους και θορύβους, γιά να φοβίσουν αύτόν, πού προσεύχεται. Τού δίνουν την άίσθησι οτι είναι από πίσω ή και δίπλα του. Άλλοτε τόν καταλαμβάνει έντονος φόβος και ρίγος, πού μπορεί να προέλθη από πατημασιές, πού άκούγονται ή από χτυπήματα στο παράθυρο... ή όταν άνοιγοκλείνουν μακρινές πόρτες άναιτίως... ή όταν πέφτουν άντικείμενα τής κουζίνας κάνοντας κρότο... Άλλοτε πάλι όταν τό δωμάτιο γεμίζει από καπνό ή σκοτεινή ομίχλη πού βρωμάει σαν βόθρος, ή όταν, σπανιώτερα, ερεθίζει τα χαμαίζηλα ένστικτα ή δημιουργεί περίεργη φαγούρα σ’ όλο τό σώμα. Έτσι, πού να μείνης μέ τό φώς σβηστό; Γιά να διαλυθή ο τρόμος θέλει και ζητά φώς... Σηκώνεται και τρέχει στον διακόπτη! Αύτου του είδους οι πόλεμοι από τόν διάβολο προκαλούνται στους άρχαρίους τής πνευματικής ζωής γιά να σταματήση ή προσευχή

Οί χριστιανοί δέν πρέπει να φοβούνται. Νά μή δίνουν καμμία σημασία. Όλα αυτά είναι ψευτοφαντασίες. Τίποτε περισσότερο. Ο διάβολος θέλει να σταματήση την προσευχή κι’ άρχιζει άπ’ αυτά. Η άμεση άντίδρασις μας είναι να τό γνωστοποιήσουμε στον Πνευματικό οδηγό. Η συχνή έξαγόρευσις μειώνει τους πολέμους του διαβόλου.

Στην άρχή, όταν πήγε στο Σινα, ο πατήρ Παίσιος, αποφάσισε να άνεβή στο άσκητήριο και να καθίση δυό βδομάδες, χωρίς να κατέβη στο Μοναστήρι.Ενημέρωσε τους πατέρες γιά να μήν άνησυχουν. Τόν ρωτάει ο πατήρ Σωφρόνιος:

--Θ’ άντέξης, Γέροντα, εκεί πάνω;

--Θά προσπαθήσω, θά παρακαλέσω τόν Θεό ν’ άντέξω.

Αργότερα διηγήθηκε: «Τό τί τράβηξα έκεί πάνω μέ τόν πειρασμό δεκαπέντε μέρες, δέν λέγεται, δέν μπορείς να φαντασθής! Αισθανόμουν σαν να ήμουν καρφωμένος πάνω στον Σταυρό. Μετά, τη δεύτερη Κυριακή, κατέβηκα στο Μοναστήρι να λειτουργηθώ. Όταν κοινώνησα, αίσθάνθηκα τη Θεία Κοινωνία σαν γλυκό κρέας. Ήταν Σώμα και Αίμα Χρίστου».

Ένισχυμένος από αυτό τό "σημείο" και βλέποντας από την Μονή τό άσκητήριο, είπα στον διάβολο:

-Άμα θέλης, έλα τώρα, να πολεμήσουμε.282

•           Δεύτερος τρόπος πολέμου των δαιμόνων: Είναι ή προσωπική έμφάνισις τοϊι διαβόλου μέ διαφορετική μορφή κάθε φορά, κυρίως σαν τράγος, Αιθίοπας ή δράκοντας. Αύτό τό άντέχουν μόνον οι μεγάλοι Αγιοι. Σε μας δέν τό επιτρέπει ο Θεός κι έτσι δέν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Βέβαια, έχουμε προσωπική έμφάνισι του διαβόλου και ατούς μάγους, μέ την γνωστή δαιμονοκρατία.

Οί εμφανίσεις των δαιμόνων, μας λέγουν οι Πατέρες, είναι άνάλογες μέ τα πάθη πού μας κατέχουν ή μέ αυτά πού θέλουν να φωλιάσουν μέσα μας. Έτσι, κατά τόν αγιο Γρηγόριο τόν Σιναίτη οι δαίμονες τής επιθυμίας μεταμορφώνονται σε χοίρους, σε όνους και σε ίππους θηλυμανείς. Τής όργής σε λιοντάρια. Τής άρπακτικότητος σε τίγρεις. Τής δειλίας σε άσβούς. Τής άκολασίας σε Σοδομίτας και Ίδουμαίους. Τής άκρασίας σε Αγαρηνούς. Τής πλεονεξίας σε λύκους. Τής πονηριάς σε όχιές.283

Λένε άκόμα οι Πατέρες ότι οι δαίμονες εμφανίζονται σαν πουλιά άρπακτικά και άγρια, όταν θέλουν να πολεμήσουν τό λογιστικό, σαν Αίθίοπες και θηρία, όταν θέλουν να χτυπήσουν τό επιθυμητικόν και όταν θέλουν να κυριαρχήσουν στο θυμικό σαν κτήνη. Όλη ή λυσσανθρωπομανία τους στρέφεται εναντίον εκείνων, πού προσεύχονται, και περ ισσότερο των άγιων, πού έχουν προσευχή άγια, καθαρά, και καρδιακή.

Εμείς δέν διατρέχουμε κανέναν άπολύτως τέτοιον κίνδυνο. Αύτά είναι γιά τους άγιους, γιά τους μεγάλους άγωνιστάς τού πνεύματος.

Τά είπαμε δε όλα αυτά γιά να γνωρίζουμε τίς ειδικές εκείνες μάχες, πού πολλές φορές διαβάζουμε ατούς βίους τών Άγιων, στά

Συναξάρια και στά Γεροντικά.

Τρίτος τρόπος πολέμου τών δαιμόνων: Είναι ή έμφάνισις τών δαιμόνων μέ μορφή Αγγέλων, Αγίων, μαυροφορεμένων γυναικών, μοναχών ή και σαν φώς. Οί εμφανίσεις αύτές άνήκουν στον έκ’ δεξιών πόλεμο και είναι οι πλέον έπικίνδυνες. Ο σατανάς, πολύ εύκολα «μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός»,284 01 δέ άσκητικές εμπειρίες είναι πάρα πολλές γι’ αύτήν την πλάνη. .

Πολλές φορές μας πείθουν οι δαίμονες ότι άκούγονται άγγελικές ψαλμωδίες κι άλλοτε πάλι ότι Άγγελοι συμπλέκονται στις δικές μας ψαλμωδίες και προσευχές, έπαναλαμβάνοντας τίς δικές μας λέξεις, αλλά πολύ πολύ γλυκά. Επίσης πολλές φορές μας άπαγγέλλουν μεγαλόπρεπα χωρία τής Αγίας Γραφής, πού έχουν σχέσι μέ την προσευχή πού κάνουμε. Άκούγονται άγγελικές φωνές πού ψάλλουν, και εμείς θαυμάζουμε: "Πώ, πώ!, μας συνοδεύουν και οι άγγελοι τώρα! είδες τί ώραία! έμείς είμαστε και κανένας άλλος"! Όταν κοιμώμαστε, μας ξυπνούν γιά να άνάψουμε τό καντήλι, γιατί είναι σβηστό. (Άν σάς ξυπνήσουν, γυρίστε από την άλλη πλευρά, κι άς είναι σβηστό. Θά τό άνάψετε τό πρωί!). Μάς ξυπνούν έπίσης γιά να κάνουμε δήθεν προσευχή, να κάνουμε τόν κανόνα μας- μιά φωνή μας φωνάζει δυνατά: "Σήκω, σήκω να κάνης τόν κανόνα σου, τώρα είναι εύκαιρία"! Μή του κάνετε τό χατήρι, αλλά άκολουθήστε τό προσωπικό σας πρόγραμμα προσευχής.

Όταν μέσα στο σκοτάδι κάνουμε κομποσχοίνι: «Κύριε Ιησού Χριστέ, έλέησόν με, Κύριε Ιησού Χριστέ,ελέησόν με...» Φράπ! Μάς τό τραβάει καμμιά φορά και τό χάνουμε. Σκύβουμε λοιπόν και ψάχνουμε να τό βρούμε καί.,.φάπ! άνάβει ένα κεράκι! "Εδώ είναι! νάτο"! μας λέει μιά γλυκέιά φωνή και μας τό δίνει. "Τί ώραία", χαιρόμαστε έμείς, "ένας άγγελος μας άναψε ένα κεράκι και μας βρήκε τό κομποσχοινάκι"! Αύτό θέλουμε. Άμϋ! δέν ήταν άγγελος!!! Διάβολος ήταν!!!

Άλλοτε πάλι μας ξυπνάει τη νύχτα τόσες πολλές φορές, πού την άλλη ήμέρα δέν μπορούμε να περπατήσουμε από την άύπνία. ' Ο άγιος Ιωάννης ο Σιναίτης στήν Κλίμακα μας λέγει ότι: «...Εις άγγελον φωτός, και μαρτύρων είδος πολλάκις μετασχηματίζονται, (οί δαίμονες) και ημίν προσερχομένους αύτούς καθ’ ύπνους ύπέδειξαν...»,285 μυστηρίων άποκάλυψιν ή χαρισμάτων δωρεάν, δηλαδή ο διάβολος πότε τη νύχτα στον ύπνο και πότε στο ξύπνιο, φαίνεται μέ την μορφή άγιου Αγγέλου ή Μάρτυρος, πού δίδει

πνευματικά χαρίσματα ή αποκαλύπτει διάφορα ούράνια μυστήρια. Έρχεται ο διάβολος ώς ο Μεγαλομάρτυρας και Πρωτοδιάκονος Στέφανος, και μας δίδει άποκάλυψι μυστηρίων ή μας ερμηνεύει τα θεία χαρίσματα: πώς είναι έπάνω στον ούρανό και πώς έρχονται στον άνθρωπο γιά να γίνουν κτήμα του! Αύτό είναι άπάτη και πλάνη.

Όλα αυτά συμβαίνουν σ’ αύτούς πού έχουν ύπερηφάνεια, οϊησι, και εωσφορικό εγωισμό. Σ’αύτούς, πού νομίζουν οτι κατά την εύσέβεια διαφέρουν από τους άλλους. Σ αύτούς, πού ώς εύσεβιστές, κάνουν τόν δάσκαλο. ’Απατώνται, πλανώνται και πλανούν τους άλλους.

Πώς θά καταλάβουμε την πλάνη άπ’ τη θεϊκή κατάστασι στήν προσευχή; Στήν άπάτη του δαίμονος, τό σώμα δείλια, τρέμει, άνατριχιάζει. Στήν άλήθεια του Θεού, άγάλλεται τό σώμα και πανηγυρίζει ή ψυχή. Άκρα ταπείνωσις, τελεία ήσυχία!

Ό διάβολος παρουσιάζεται και σαν φώς. Τό άνέσπερον φώς του Θεού είναι άσχημάτιστο και πάλλευκο. Είναι πιό λευκό από τό λευκό πού εμείς ξέρουμε και ενίοτε γαλαζόλευκο χωρίς εμείς να μπορούμε να τό χρωματίσουμε ή να τό περιγράφουμε. Είναι άκτιστόν, είρηνόδωρον, άπλούν, ένυπόστατον, κεχαριτωμένον και άγιατριαδικόν. Τό διαβολικό φώς είναι ροδόχρουν και κάποτε χρυσίζει. Έχει χρώμα, αλλά και σχήμα. Προκαλεί ταραχή, δήθεν γλυκειά. Στό φώς αύτό μετακινούμεθα γιά να τό δούμε καλύτερα πότε από εδώ και πότε από έκεί. Τό φώς αύτό είναι κτιστό.Έχει είδος, είναι περιγραπτό, είναι κυματιστό. Έτσι προσδιορίζεται και διακρίνεται τό φώς της πλάνης, τό σατανικό φώς.

Πριν από χρόνια ήλθε ένα νεαρό ζευγάρι γιά έξομολόγησι. Ήσαν και οι δύο σύζυγοι συντετριμμένοι, συνεχώς από τα μάτια τους έτρεχαν δάκρυα και μέ λυγμούς μου διηγήθηκαν τα έξης:

«Πριν από σαράντα περίπου μέρες γεννήσαμε ένα χαριτωμένο άγοράκι. Γιά λόγους πού εμείς δέν έγνωρίζαμε τό μωράκι έκλαιγε πολύ. Ένα βράδυ τό κλάμα του ήταν άσταμάτητο και έκνευριστικό. Όλη νύχτα έκλαιγε! Καί πάνω ατά νεύρα μας τό "διαβολοστείλαμε", και οι δύο, τό μόλις είκοσι ήμερων μωρό μας. Καί όχι μιά φορά, αλλά άρκετές μέ κατάρες και άναθεματισμούς. Έ!... γιά τρεις μέρες και νύχτες έκλαιγε άσταμάτητα και γοερά.

Τό πήγαμε στο γιατρό, σε ειδικό νεογνολόγο και μας έδωσε φάρμακα...Τήν τετάρτη όμως ήμέρα τό άγοράκι μας πέθανε. Πέθανε άβάπτιστο μόλις 24 ήμερων. Τό μωρό μας, τό άγγελούδι μας, εμείς τό σκοτώσαμε μέ τίς κατάρες μας.

Από την τριακοστή ήμέρα μέχρι σήμερα φάνηκε τό άγοράκι μας, δέκα φορές σε μένα και έξι φορές στον άνδρα μου μέ τόν ίδιο πάντα τρόπο. Νά είναι τυλιγμένο μέσα σε ένα σύννεφο σκοτεινό και να μας κατακεραυνώνη μέ τίς λεξουλες του:

-Γιατί μέ βλαστημήσατε και μέ στείλατε στον διάβολο τόσες φορές; Γιατί; Τί σας έφταιξα έγώ, μωρό παιδάκι είκοσι ήμερων; Τό στομαχάκι μου πονούσε! Γιατί μέ στείλατε στον διάβολο, γιατί; Αλήθεια, χριστιανοί μου, γιατί;

Τί λέτε σείς όλοι οι γονείς και γενικά οι Νεοέλληνες ορθόδοξοι χριστιανοί πού συνεχώς και κάθε μέρα και γιά την πλέον ασήμαντη άφορμή στέλνετε τόν πλησίον σας, πού είναι εικόνα Θεου, στον διάβολο; Γι αύτό κι αύτός χορεύει στά σπίτια μας, στίς δουλειές μας και ιδιαίτερα μέσα στήν ψυχή μας.286

Ό διάβολος ώς πολυμήχανος όχι μόνον διαφοροποιεί τόν πόλεμο, ανάλογα μέ την πνευματική κατάστασι τού ανθρώπου, όχι μόνον έκμεταλλεύεται άριστα τίς περιστάσεις και τό περιβάλλον κάθε χριστιανού, αλλά έπιτίθεται κι άπ’ όλες τίς μεριές.

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης μας λέγει ότι οι δαίμονες μας έπιτίθενται από έξι μέρη: από πάνω, από κάτω, από μπροστά, από πίσω, από δεξιά και από αριστερά.287

Έκ τών άνω μας επιτίθεται ο διάβολος ύποκινώντας μας να ύπερβάλλουμε στήν έργασία όλων τών αρετών. Μάς βάζει να έργασθούμε τίς αρετές περισσότερο άπ’ ό,τι αντέχουν οι δυνάμεις μας. Γιά παράδειγμα μας βάζει ο διάβολος να κάνουμε νηστεία περισσότερη άπ’ αυτή πού μπορούμε ν’ άντέξουμε, και στο τέλος πέφτουμε έξασθενημένοι και γογγύζουμε κι έμείς γιά τη νηστεία και όλοι οι οικείοι μας.

Σέ κάθε έργασία αρετής δέν είμεθα ποτέ σωματοκτόνοι, αλλά παθοκτόνοι. Νηστεύουμε, γιά να φονεύσουμε τό πάθος. Νά άφαιρέσουμε την αδυναμία. Νά διορθώσουμε τόν χαρακτήρα μας, και όχι γιά να πέσουμε κάτω. Όχι λοιπόν στά «ύπέρ τό μέτρον ήμών», όπως τονίζουν οι Πατέρες τής Εκκλησία μας.

Άλλο παράδειγμα είναι τό εξής: μας βάζει περισσότερο από τίς πνευματικές μας δυνάμεις να άσχοληθούμε μετά πράγματα του Θεού, ενώ είμεθα άκόμη νήπιοι πνευματικά. Μελετάμε άσκητικά βιβλία και διαβάζουμε τίς Γραφές, χωρίς τόν κατάλληλο οδηγό, μέ άποτέλεσμα να μπλέκουμε μέ την έρευνα του μυαλού και να πέφτουμε σε κάποια πλάνη.

Χαρακτηριστικά αύτου του πολέμου είναι ή άδιακρισία και ο ζήλος ο "ού κατ’ έπίγνωσιν". Η θά πέσουμε στήν άδιακρισία τών ύπερβολών ή στήν άδιακρισία τών παραλείψεων.

Εκ τών κάτω: Αύτός ο πόλεμος γίνεται από τίς παραλείψεις τών καθηκόντων πρός τόν Θεό και πρός τόν πλησίον .Έτσι καλλιεργείται ή ραθυμία, ή άμέλεια, ή ψυχοσωματική τεμπελιά. Δημιουργεί ο διάβολος πολλές ψευδοπροφάσεις γιά να μήν έκκλησιασθούμε, να μήν έξομολογηθούμε, να μήν νηστέψουμε, να μήν έγκρατευθούμε, να μή μελετήσουμε τόν λόγο του Θεού. Πολλά είναι αυτά τα "μή", στά όποια ύποκύπτουμε μέ διάφορες προφάσεις.

Οί ύποχρεώσεις μας άπέναντι στο Θεό είναι πολλές και πρέπει όλες να τίς έκτελούμε. Όταν τίς παραλείπουμε, τίς παραβλέπουμε και τίς παραβιάζουμε, τότε πολεμούμεθα έκ τών κάτω από τόν διάβολο.

Έξ αριστερών μας πολεμεί ο διάβολος μέ τίς φανερές κακίες, μέ τίς άπροκάλυπτες καταπατήσεις τών εύαγγελικών έντολών, μέ την περιφρόνησι τών άγιων Μυστηρίων και μέ την άσύστολη παραβίασι τών Κανόνων τής ’ Εκκλησίας.

Ό έκ δεξιών πόλεμος, όπως έχομεν διαπιστώσει ώς Πνευματικοί, είναι ο πιό δεινός. Πολεμούν και προσπαθούν οι δαίμονες να μας ρίξουν στήν άμαρτία διά μέσου τών άρετών εκμεταλλευόμενοι την άπειρία μας. Κάνουμε λίγη νηστεία; τότε μας λέει: "Δείξετην, πές την". Κάνουμε λίγη έλεημοσύνη; "κι αυτή πές την". Όταν ο Κύριος στήν έπί του Όρους ομιλία Του μας συμβουλεύη να μήν ελεούμε «έμπροσθεν τών άνθρώπων πρός τό θεαθήναι αύτοίς»288 και έλέγχει τους ύποκριτές, πού πράττουν τό καλό «όπως δοξασθώσιν ύπό τών άνθρώπων»289 και «όπως άν φανώσι τοΤς άνθρώποις»,290 άπ’ αύτόν άκριβώς τόν έκ δεξιών πόλεμο θέλει να μας προφυλάξη. Γι’ αύτό και μας διδάσκει τόν σωστό τρόπο: «σού δέ ποιούντος ελεημοσύνην μή γνώτω ή άριστερά σου τί ποιεί ή δεξιά σου »,291«όταν προσεύχη εϊσελθε εις τό ταμιείόν σου, και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαιτώ πατρί σου

τώ έν τώ κρύπτω »292 και «νηστεύων άλειψαί σου την κεφαλήν και τό πρόσωπόν σου νίψαι, όπως μή φανής τοΤς άνθρώποις νηστεύων».293

Μέ τόν έκ δεξιών πόλεμο ο διάβολος μάχεται την άνάπτυξι ζήλου γιά άρετή διαστρέφοντας την. Καί ποιός δέν θέλει να άναπτύξη ζήλον και βία, αφού «Βιασταί άρπάζουσιν την βασιλεία τών ούρανών»;294 Αλλά ή άνάπτυξις ζήλου, πού δέν έχει έπίγνωσι, δηλαδή ο μωρός ζήλος, ο άκαιρος, και ο χωρίς διάκρισι, είναι αύτός πού οδηγεί σε άκρότητες και φανατισμούς, πού βλάπτουν τελικά πολύ, όχι μόνο τίς ψυχές μας, αλλά και τό ορθόδοξο σώμα τής Εκκλησίας. Πολλά έχουμε πληρώσει μέ τους κατά καιρούς φανατισμούς μας, όπως στή περίοδο τής Είκονομαχίας.

Οί μετασχηματισμοί τών δαιμόνων σε Αγγέλους φωτός ή σε Αγίους, ή έμφάνισις τους ώς φώς, τό άκουσμα άγγελικών φωνών και ψαλμωδίας και άλλα πολλά άνήκουν στον πόλεμο εκ δεξιών.Όλα αυτά γίνονται -δυστυχώς- εύκολα πιστευτά και οδηγούν σε άρρωστημένες θρησκευτικές καταστάσεις και σε μεγάλες πλάνες.

Η πρόωρη και άκαιρη διανοητική έρευνα τών θεολογικών χωρίων τής Αγίας Γραφής και τών άπορρήτων μυστηρίων του Θεού και τής Εκκλησίας Του είναι σπρώξιμο τών δαιμόνων από δεξιά. Δηλαδή, ή θεολογική περιέργεια, πού μας πιάνει κατά καιρούς, είναι πόλεμος έκ δεξιών, αφού τα του Θεού δέν είναι άνακάλυψις, άλλα άποκάλυψις και έμπειρία πνευματική.

Στόν χώρο όμως τής προσευχής ο πειρασμός του διαβόλου έκ δεξιών γίνεται πολύ δυσδιάκριτος. Απαιτείται μεγάλη προσοχή, μεγαλυτέρα νήψις και άκόμη μεγαλυτέρα έγρήγορσις.

Μπορεί την ώρα πού κάνουμε προσευχή, να πάρουμε κάποια "αγαθά" μηνύματα, πού είναι προτροπές γιά ειδικές προσευχές ελέους πρός τρίτους. Άλλοτε πάλι να συλλαμβάνει ο νους "ιδέες" γιά φιλανθρωπίες, εξηγήσεις και έρμηνείες διαφόρων δύσκολων χωρίων τής Αγίας Γραφής. Όλα αύτά, πού γίνονται κατά τη διάρκεια τής προσευχής, έχουν σκοπό, σαν "καλά" πού είναι, να άπορροφήσουν τόν νου και να τόν κλείσουν μέσα τους, μέ σκοπό να διακοπή ή προσευχή, δηλαδή ή ένωσις μέ τόν Τριαδικό Θεό.

Κάνουμε προσευχή και μέσα στο νου ξαφνικά παρουσιάζεται φώς (στό νου όμως, στον νου), ξεχνάμε την προσευχή και χαζεύουμε την δήθεν πνευματική του ώραιότητα, την ποικιλία και τίς

εναλλαγές τών χρωμάτων πού παρουσιάζει τό φώς, τίς κυματιστές κινήσεις του... και μας κατάπιε ή πλάνη! Προσοχή! Άλλο τό φυσικό φώς του νοός και άλλο τό φώς του Θεού.

Κάνω προσευχή και ξαφνικά εμφανίζεται μέσα στο νου ένας κακομούτσουνος δαίμονας, σαν τράγος, και μέ πειράζει έξ’ άριστερών. Ξαφνικά, εμφανίζεται, (πάντα μέσα στο νου), ένας άγγελος μέ ένα σπαθί φλογοφόρο. Καθ’ όν χρόνον λέγω την ΕΥΧΗ βλέπω να κυνηγάη ο άγγελος τόν τράγο κι’ αύτός έξαφανίζεται. Χαίρομαι γιά την έμφάνισι του άγγέλου, και την νίκη του και την άπολαμβάνω. Συνεχίζω την προσευχή και ξαφνικά...νά πάλι ο τράγος! Τώρα όμως όχι μέσα στον νου αλλά μπροστά μου, ζωντανός, έτοιμος να μέ φάη! Έρχεται τότε ο ίδιος ο άγγελος, πού ήταν στον νου, και έκδιώκει τόν τράγο και Αιθίοπα και χαίρομαι πάλι γιά την νίκη και άπολαμβάνω την παρουσία του άγγέλου, τόν προσκυνώ καί.,.δαιμονίζομαι! Είναι μιά άπάτη τών δαιμόνων.

Αύτό πού δέχτηκα στον νου, έγινε έξωτερική πραγματικότητα. Υπήρχε μιά μικρή φαινομενικά "λεπτομέρεια", πού δέν τής έδωσα σημασία λόγω έλλείψεως προσοχής, νήψεως και πείρας. Μόλις εμφανίστηκε ο τράγος έξω, ταράχτηκα. Εμφανίσθηκε ο άγγελος, τόν έδιωξε, κι όμως ή ταραχή δέν έφυγε. Αύτό τό λεπτό σημάδι τής ταραχής και του φόβου, πού έπρεπε να πάρω εϊδησι, δέν τό πήρα και χάθηκα. Καί όλα αυτά διότι στο χώρο του Θεού ύπερηφάνειά και προσευχή δέν μπορούν να συνυπάρξουν.

Προσοχή, λοιπόν, προσοχή! Ταπείνωσις και σωστή έξαγόρευσις, διότι οι δαίμονες έκ δεξιών είναι οι προβατόσχημοι λύκοι του Εύαγγελίου, είναι οι ούνίτες στο σώμα τής Εκκλησίας.

Έκ τών έμπροσθεν : Αύτός ο πόλεμος γίνεται μέ λογισμούς και ε ίκόνες τών μελλοντ ικών κ ινδύνων όπως: φόβος γιά τόν θάνατο, γιά την πείνα, γιά τίς άρρώστειες, γιά την άνεργία, γιά τους πυρηνικούς πολέμους, γιά τους σεισμούς και γιά τίς φυσικές καταστροφές. Τρόμος και φόβος μέ άποτέλεσμα να ξεχνάμε τα καθήκοντά μας, να μή μπορούμε να κάνουμε προσευχή και να μας πιάνει πανικός. Η κινδυνολογία γιά τόν άντίχριστόν, τό 666 ή τό ήλεκτρονικό φακέλωμα, είναι πόλεμος έκ τών έμπροσθεν.

Οί καιροί πράγματι είναι δύσκολοι. Πολλά περιμένουμε να έρθουν, αλλά να είμαστε έτοιμοι διά τής προσευχής, τής δυνατής πίστεως και τής σωστής τοποθετήσεως τής ψυχής μας άπέναντι στο θέλημα

του Αγίου Θεού. Όχι να φοβούμεθα. Ο πιστός χριστιανός δέν φοβάται. Γι αύτόν Δευτέρα Παρουσία είναι ή ήμέρα του θανάτου του. Τούς κινδύνους τους ζούμε κάθε μέρα. Τί να ρθούν σήμερα, τί να ρθούν αύριο! ο πιστός περιμένει!!!

Πόλεμος έκ τών έμπροσθεν είναι και οταν σχεδιάζω μέσα στο νου μου πώς θά κάνω μιά άπάτη, πώς θά κάνω ένα φόνο ή πώς θά διαπράξω μιά κλοπή.

Πόλεμο έκ τών όπισθεν έχουμε όταν ο διάβολος προβάλλη εικόνες και φαντασίες από άμαρτίες πού άνήκουν στο παρελθόν, μέ σκοπό να διεγείρη τα πάθη και να μας ρίξη πάλι στήν άμαρτία ή να μας τρομάξη, μεγαλοποιώντας τό άμάρτημα πού έγινε χθές, ώστε να μας όδηγήση στήν άπελπισία σήμερα.

Όσους δέν μπορεί να τους πιάση ο διάβολος μέ τη φτώχεια, τους πιάνει πολύ-πολύ εύκολα μέ τό να τους δώση λεφτά πολλά. Σήμερα, τό ότι χάσαμε την πίστι μας, οφείλεται στά πολλά ύλικά αγαθά. Αύτή ή άφθονία τών αγαθών, ή καταναλωτική κοινωνία και ο δυτικός τρόπος ζωής, μπήκε και στο ορθόδοξο σώμα της Εκκλησίας και μας κατέστρεψαν ψυχικά και σωματικά.

Άλλους πάλι τους βάζει να μαλώσουν μεταξύ τους γιά ένα μέτρο γης και είναι δυστυχώς συχνό φαινόμενο αύτό. Άλλους, άν δέν τους ρίξη μέ τίς βρισιές, θά προσπαθήση να τους παρασύρη μέ τους έπαίνους. Όταν δέν καταφέρη να άμαρτήσουμε μέ άσέλγειες και ήδονές, δημιουργεί θλίψεις και πόνους, γιά να γογγύσουμε κατά του Θεού.

Όταν δέν μπορή να τα βάλη μέ ένα γερό σώμα, γιατί αύτό προσεύχεται, θά τό χτυπήση μέ άρρώστια και μάλιστα καμμιά φορά μεταδοτική γιά να του κολλήση την "ρετσινιά" τής άνηθικότητας (ιδίως όταν είναι κληρικός ή μοναχός).

Ό άββάς Μακάριος ο Αιγύπτιος διηγήθηκε ατούς συνασκητές του τό έξης γεγονός, πού του συνέβη, και έγινε αιτία να έλθη στήν Σκήτη.

«Όταν ήμουν νεώτερος και άσκήτευα σ’ ένα κελλί στήν Αίγυπτο, μ’ έκαναν ιερέα σ’ ένα χωριό. Επειδή όμως δέν τό ήθελα αύτό, έφυγα σε άλλο τόπο, όπου ένας εύλαβής άνθρωπος μέ εξυπηρετούσε. Έπαιρνε τό έργόχειρό μου γιά να τό πουλήση.

Κάποια παρθένος του χωριού, μέ την ενέργεια του διαβόλου, έπεσε σε άμαρτία κΓ όταν έμεινε έγκυος την έρωτουσαν ποιός ήταν ο δράστης. Αύτή έλεγε ότι ήταν ο άναχωρητής.

Τότε οι χωριάτες ήλθαν και μ’ έπιασαν, κρέμασαν στο λαιμό μου μουτζουρωμένα τσουκάλια και αύτιά από κοφίνια και μέ πόμπευαν τριγυρίζοντάς με στο χωριό, κτυπώντας με και λέγοντας:

--Αύτός ο μοναχός έφθειρε την κόρη μας, τιμωρήστε τον!

Μέ κτύπησαν δέ τόσο πολύ, ώστε παρά λίγο να πεθάνω. Τότε κάποιος από τους γέροντες είπε:

-Έως πότε θά κτυπατε τόν ξένο μοναχό;

Στό μεταξύ ο διακονητής μου μέ άκολουθούσε ντροπιασμένος, διότι τόν έβριζαν πολύ και του έλεγαν:

-Νά, ο άναχωρητής πού επαινούσες τί έκανε! τί έκανε!

Στό τέλος είπαν οι γονείς τής κόρης:

--Δέν τόν άφήνουμε να φύγη, άν δέν βάλη εγγυητή ότι θά την διατρέφη την κόρη μας.

Αφού είπα στο διακονητή μου και μπήκε αύτός έγγυητής, έπήγαμε στο κελλί μου και του έδωσα όσα ζεμπίλια είχα, λέγοντας του:

-Πούλησέ τα και δώσε στήν γυναίκα μου να φάη.

Κι έλεγα μέσα μου: «Μακάριε, μιά πού βρήκες γυναίκα γιά τόν εαυτόν σου, πρέπει να εργάζεσαι λίγο περισσότερο γιά να την τρέφεις»!

Δούλευα λοιπόν νύκτα και μέρα και τής έστελνα. Όταν τελικά ήλθε ο καιρός γιά να γέννηση έκείνη ή άθλια, βασανιζόταν γιά πολλές ήμέρες και δέν γεννούσε!

Τήν έρωτούν: «γιατί συμβαίνει αύτό;» και άπαντα:

--Αύτό γίνεται, διότι συκοφάντησα τόν άναχωρητή και είπα ψέματα ότι είναι ο αίτιος τής εγκυμοσύνης. Αύτός δέν φταίει, άλλ’ ο τάδε νέος.

Μετά άπ’ αύτό ήλθε χαρούμενος ο διακονητής μου, διηγούμενος ότι δέν μπορούσε ή κόρη έκείνη να γεννήση, μέχρις οτου ώμολόγησε την άλήθεια.

-Καί νά, τώρα όλο τό χωριό θέλει να έλθη έδώ μέ τιμές να σου ζητήση συγχώρεσι.

Τότε, μόλις άκουσα αύτά, γιά να μή μέ στενοχωρήσουν οι άνθρωποι, σηκώθηκα και ήλθα έδώ στήν Σκήτη.295

Ένα άλλο τέχνασμα του διαβόλου είναι ότι κρύβεται, γιά να μή γνωρίζουμε "τί είναι", μας λέγει ο Ωριγένης.290 Τέτοιος είναι ο δαίμονας- ούδέποτε τό πρόσωπον αύτου δείχνει, αλλά μέ πολλά ένδύματα καλύπτει την «έαυτου πονηριάν...»297 μας πληροφορεί ο άγιος Νείλος. Αποφεύγει να φαίνεται, γιά να κάνη ανενόχλητος τη δουλειά του.Έτσι προσπαθεί να μας πείση ή ότι δέν ύπάρχει ή ότι φταίνε οι άλλοι ή ότι φταίνε οι περιστάσεις ή ότι φταίει ή τύχη ή ή κακιά ή ώρα, ο καιρός, οι κυβερνήσεις, ο γείτονας, ακόμα και ο Θεός φταίει, "έκτός από σένα", μας ψιθυρίζει ο διάβολος. Όλοι οι άλλοι φταίνε, έκτός από σένα"!

Ό διάβολος ποτέ δέν βιάζεται. Μπορεί να περιμένη χρόνια, γιά να βρή την κατάλληλη στιγμή να μας ρίξη σε πλάνη και αμαρτία. Περιμένη πότε θά μας βρή ξένοιαστους, αδιάφορους, άμελείς, αμέριμνους, και τότε θά μας ρίξη, όταν εμείς ξεχάσουμε ότι μπορεί να μας έρθη πειρασμός. «Ύποχωρούσι δαίμονες έκουσίως, άμεριμνήσαι ήμας παρασκευάζοντες και αίφνίδιον την άθλίαν ήμών ψυχήν συναρπάζοντες...»298 (ύποχωρούν μέ τη θέλησί τους, κρύβονται ώστε να μείνουμε άμέριμνοι και ξαφνικά, αίφνιδίως, μας αρπάζουν την ψυχή), βεβαιώνει ο άγιος Ιωάννης τής Κλίμακος.

Στούς έξορκισμούς διαβάζουμε οτι ύπάρχουν: «πνεύμα νυκτερινόν και ήμερινόν, μεσημβρινόν τε, και έσπερινόν- πνεύμα μεσονυκτικόν, πνεύμα φανταστικόν, πνεύμα συναντικόν...».299

Υπάρχει δαιμονικό πνεύμα, τό έωθινόν, πού μας πολεμεί μόλις ξυπνήσουμε. Είναι ο πρόδρομος τών ακαθάρτων πνευμάτων και μας ώθεί στις πρώτες πρωινές αμαρτίες. Γι’ αύτό, μόλις ξυπνήσουμε, την πρώτη μας σκέψι πρέπει να τη δώσουμε στο Θεό μέ την εύχή και έν συνεχεία μέ την προσευχή. Παρακαλώ να προσέξετε την πρώτη σκέψι, πού θά κάνετε μόλις ξυπνήσετε. Αύτή ή πρώτη σκέψι λέγεται από τους Πατέρες "πρωτόνοια", μαρτυρεί πολλά πράγματα και πρέπει να τη δώσουμε στον Θεό.

Όλα τα δαιμόνια είναι επικίνδυνα και γιά όλα τα χρονικά διαστήματα του ήμερονυκτίου ύπάρχουν τα άντίστοιχα.

Τά δαιμόνια τής νυκτός χωρίζονται σε αυτά πού μας δίνουν κακά όνειρα και σ’ αυτά πού μας δημιουργούν καλά όνειρα, τα λεγάμενα "σημαδιακά", πού μέσα από αύτά, φροντίζουν οι δαίμονες να "προφητεύουν".

-Τί; έφαγες γλυκό στον ύπνο σου; πίκρα Θά σου έρθη!

-Είδα αύτό...

-Πώ, πώ  κακό πράγμα, κάτι κακό θά σου συμβή. Κάποια κακή είδη σι θά άκούσης.

-Είδα τό άλλο...

—        Α, κάτι καλό θά ’ρθή! Έτσι λοιπόν μας κάνει ονειροκρίτες, προληπτικούς, προφήτες, ερμηνευτές...

Ό διάβολος στά Ασκητικά συγγράμματα τών Πατέρων ονομάζεται μυρμηκολέων, γιατί πριν διαπράξουμε την αμαρτία, μας την παρουσιάζει σαν πολύ μικρή, σαν ανάξια λόγου, σάν τό μικρό μυρμηγκάκι- έτσι να τό πατήσης, σκοτώθηκε! Μετά τη διάπραξι της όμως την μεγαλώνει τόσο πολύ, την κάνει θηρίο, έτοιμο να μας καταπιή. Αύτό τό θηρίο τό παρουσιάζει σαν λιοντάρι, γιά να μας όδηγήση στήν άπόγνωσι. Μυρμήγκι-λιοντάρι, μυρμηκολέων.

Επίσης, πριν να κάνουμε την αμαρτία ο διάβολος μας παρουσιάζει τόν Θεό φιλάνθρωπο, επιεική, αγαθό. Μετά την διάπραξι της, μας Τόν παρουσιάζει αύστηρό, τιμωρό, ασυμπαθή, άσπλαγχνο. Τό ίδιο κάνει και γιά τόν Πνευματικό: "Πού θά πάς στον Πνευματικό; Ο τόπος δέν θά σε χωρέση. Θά σου βάλη κανόνα, μπορεί και τίς φωνές μπορεί και να σε διώξη..."

Μας περιγράφει ένας άσκητής ότι ο διάβολος έχει τρία σύνεργα: τη βουκέντρα, την κάπα κι’ έναν άδειο τενεκέ. Η βουκέντρα είναι ένα σουβλί πού τσιμπάει. Μέ αύτό, ερεθίζει τίς αισθήσεις, γιά να προκαλέση άμαρτία. Όταν γίνεται ή αμαρτία, παίρνει την κάπα, μιά κουβέρτα δηλαδή, και τη σκεπάζει γιά να μή φαίνεται. Μετά; Άμ, ύστερα, παίρνει τόν τενεκέ και κάνει θόρυβο! "τάγκα-τούγκα"! Τί σημαίνει αύτό; Ότι ξεσκεπάζει την άμαρτία μέ θόρυβο πολύ και μας έξευτελίζει ανεπανόρθωτα.300

Άλλη φοβερή πανουργία τών δαιμόνων είναι ότι συστέλλουν τόν πόλεμο. Κρύβονται δηλαδή, γιά να πέσουμε στήν αμέλεια, στήν άκηδία. Αύτό μας οδηγεί στή σκληροκαρδία από τη συνεχόμενη τροφή τών παθών, ώστε να μή μπορούμε να σηκωθούμε εύκολα.

Υπάρχουν δαίμονες πού μπορεί να δημιουργήσουν φανταστικούς πόνους στο σώμα ή φανταστικές σωματικές ανωμαλίες, έξ αιτίας τής ύπερηφανείας κατά την προσευχή.

Υπήρχε χριστιανός πού αίσθανόταν φοβερούς πόνους σε ολόκληρο τό σώμα του. Νόμιζε ότι έτρωγε ξύλο από τους δαίμονες κατά τη διάρκεια τής νυκτερινής του προσευχής, ότι πρηζόταν και γινόταν πελώριος.

-Μά δέν μέ βλέπεις; είπε. Έτσι είμαι, τόοοοσο μεγάλος!

--Γιά δείξε μου, μέχρι που είσαι;

Μου δείχνει μέ τα χέρια του. Του βάζω εγώ τα χέρια μου στίς πραγματικές του διαστάσεις.

--Κοίταξε, του λέω, πόσος είσαι!

--Μά δέν τα άκουμπας έπάνω μου!

-Βρέ πάνω σου τα άκουμπάω!

Τό λές στον άνθρωπο, δέν πείθεται μέ τίποτα. Νομίζει τόν έαυτό του τεραστίων διαστάσεων. Αύτή ή κατάστασις είναι δαιμονική φαντασία, πού μπορεί να καταλήξη σε δαιμονοκρατία!301

Άλλοι κατά την διάρκεια τής προσευχής έχουν αφόρητο βάρος στο στήθος, στο κεφάλι, στήν κοιλιά, στο ύπογάστριο, κι άλλους τους κάνουν οι δαίμονες να νιώθουν φοβερά κουρασμένοι και τόσο βαριά τα πόδια τους, πού να μή μπορούν να σηκωθούν ή τα χέρια τους τόσο ασήκωτα, πού ούτε τό Σταυρό δέν μπορούν να κάνουν. Άπόδειξις ότι όλα αυτά ανήκουν στον χώρο τής δαιμονικής φαντασίας είναι ότι άν ο χριστιανός έγκαταλείψη την προσευχή και τό στρώση στο φαγητό, τα πάντα ύποχωρούν. Σ’ αύτούς περιλαμβάνονται και οι κατά φαντασίαν ασθενείς.

Τί λέγει ή Αγία Γραφή; «πολλοί έρούσί μοι έν εκείνη τη ήμέρα- Κύριε Κύριε, ού τω σω όνόματι προεφητεύσαμεν, και τω σω όνόματι δαιμόνια έξεβάλομεν, και τω σω όνόματι δυνάμεις πολλάς έποιήσαμεν; και τότε ομολογήσω αυτοίς ότι ουδέποτε έγνων ύμάς-άποχωρείτε άπ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν».302 Σ’ αύτό τό χωρίον έχουμε τρεις θαυμαστές ενέργειες, τίς όποιες όμως ο Θεός δέν αναγνωρίζει γιά δικές Του παρ’ ότι έγιναν στο όνομα του:

•           Πρώτη, είναι ή προφητεία, «ττροεφητεύσαμεν..»

•           Δευτέρα, είναι ή έξωσις τών δαιμόνιων. «Δαιμόνια έξεβάλομεν...».

•           Καί τρίτη είναι τα θαύματα. «Δυνάμεις πολλάς έποιήσαμεν...»

Σχετικά μέ την πρώτη περίπτωσι, γνωρίζουμε ότι μπορεί ο διάβολος να χρησιμοποιήση προφητεία μέ δόλο, αφ’ ενός μέν άναγνωρίζοντας τα σημάδια πού ύπάρχουν, λόγω πείρας και άφ’ ετέρου μέ τα διάφορα τεχνάσματα, πού χρησιμοποιεί. Επομένως ο διάβολος μπορεί να προφητεύση μόνον γιά τό παρελθόν, κάτω από ώρισμένες συνθήκες γιά τό παρόν, και ΠΟΤΕ, γιά τό μέλλον.

Στή δεύτερα περίπτωσι επιτρέπει ο διάβολος στον εαυτό του να βγή από κάποιον δαιμονισμένο, όταν διατάσσεται από πλανεμένο ή από αιρετικό ή από "εργάτη τής ανομίας". Καί τό κάνει αύτό γιά να παρασύρη πολλούς άλλους στις πλάνες και στις αιρέσεις και έτσι να άπωλέση και να φονεύση ψυχές.

Στήν τρίτη περίπτωσι. Παρ’ όλον πού είναι πολύ δύσκολο να πιστέψουμε και να καταλάβουμε πώς ο διάβολος μπορεί να κάνη θαύματα, έν τούτοις τα κάνει, έπιτρέποντος του Θεού, γιά να πλανήση άκόμα και τους εύσεβείς και τους εκλεκτούς. Τέρατα και σημεία και θαυμαστά πράγματα μας δίδουν οι μεγάλοι μάγοι, οι πνευματιστές, τα μέντιουμ και οι φακίρηδες. Η μαύρη μαγεία μέ τα βουντού, οι αντίχριστοι, οι ψευδοπροφήτες, και οι σατανιστές μας δίνουν έπίσης "σημεία και      τέρατα".«Έγερθήσονται γάρ ψευδόχριστοί και ψευδοπροφήται και δώσουσι σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε πλανήσαι, εί δυνατόν, και τους έκλεκτούς».303

Η προφητεία, ή έξωσις τών δαιμόνων και τα ποικίλα θαύματα, μπορούν να γίνουν άκόμα και σήμερα από κληρικούς παντός βαθμού, από μοναχούς και από λαϊκούς. ΠΡΟΣΟΧΗ! χωρίς παρεξήγησι, όλα αυτά πραγματοποιούνται όντως στο όνομα του Ιησού Χριστού, παρά ταύτα όμως ο Θεός θά τους κατακρίνη! Γιατί θά τους κατακρίνη; Διότι ήσαν "έργάτες τής άνομίας", και κατά κύριον λόγον πλανεμένοι. Άπ’ έξω έδειχναν εύσεβείς και μέσα στήν καρδιά τους ησαν δυσσεβείς, πονηροί, δαιμονόπληκτοι, και προβατόσχημοι λύκοι. Ο Απόστολος Παύλος λέγει: «οί γάρ τοιούτοι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις άποστόλους Χριστού. Καί ού θαυμαστόν. Αύτός γάρ ο σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός».304 Διότι οι τοιούτοι κήρυκες και ψευδαπόστολοι

είναι δόλιοι εργάτες, οι όποιοι υποκρίνονται και παίρνουν την εξωτερική μορφή, ώστε να φαίνονται ότι τάχα είναι άπόστολοι Χριστού. Αύτό βέβαια δέν είναι παράδοξον, διότι και αύτός ο ίδιος ο σατανάς ύποκρίνεται και μεταβάλλεται μερικές φορές κατά την έμφάνισιν και συμπεριφοράν εις άγγελον φωτός. Γιατί λοιπόν και οι άνθρωποι να μήν μετασχηματίζωνται εις ψευδαποστόλους και ψευδοκήρυκες του Θείου λόγου;

Αρκετές οι μεθοδείες του διαβόλου, μας επισημαίνει ο άγιος Ιωάννης τής Κλίμακος. Πολλοί δαίμονες μας εξυψώνουν και μας επαινούν κι άλλοι μας έξουθενώνουν και μας άπελπίζουν. Πολλοί μας σκληραίνουν σαν τόν γρανίτη κι ένα μεγάλο πλήθος μας γαργαλάει ήδονιστικά. Άλλοι συσκοτίζουν διαρκώς τό νου μας και από την άλλη πλευρά έρχονται μερικοί άλλοι να μας προσφέρουν δήθεν φώς, τό άμαρτωλό δικό τους φώς. Άλλοι μας ταράζουν κι άλλοι ψευδώς μας ειρηνεύουν. Άλλοι μας κάνουν νωθρούς και τεμπέληδες κι άλλοι μας κάνουν νευρικούς και άνυπόμονους. Άλλοι μας καθιστούν σκυθρωπούς, κατσούφηδες, βαρείς κι άλλοι μας κάνουν να γελάμε μέχρι δακρύων πορνικά...305

Μέσα στά άναρίθμητα τεχνάσματα του διαβόλου είναι και τα δήθεν δάκρυα κατανύξεως, πού έρχονται μέσα στο θόρυβο τής πόλεως, στο κέντρο τής άγοράς, άνάμεσα σε χιλιάδες άνθρώπους και έντελώς ξαφνικά. Αύτά τα δάκρυα, μας λένε οι Πατέρες, είναι δαιμονικά, διότι δέν μπορούν να έρχωνται όταν είμεθα στήν άγορά, ενώ τα στερούμεθα τελείως κατά τη διάρκεια τής νυκτερινής προσευχής. Η άπουσία κατανυκτικών δακρύων στήν καθαρά προσευχή δηλώνει σκληροκαρδία έξ αιτίας τής ύπερηφανείας. Αμφισβητήσιμα είναι και τα δάκρυα πού έρχονται όταν συζητάμε πνευματικά και "κατανυσσόμεθα". Τρέχουν τα δάκρυα!; Νά τα συγκροτήσουμε, γιατί είναι νόστιμη παγίδα του διαβόλου. Προσοχή, να μήν πέσουμε μέσα σ’ αύτήν.

Αμέτρητα τα τεχνάσματά τών δαιμόνων. Όσοι είμεθα, τόσοι είναι και οι δόλιοι πόλεμοί  τους

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-