Η ΠΡΟΣ ΚΟΛΑΣΣΑΕΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

Η ΠΡΟΣ ΚΟΛΑΣΣΑΕΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

Σεβασμιώτατε ποιμενάρχα,

σεβαστοί και αγαπητοί πατέρες,

ευλογημένε λαέ του Κυρίου.

Με την Χάρη και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος θα προσπαθήσουμε σήμερα να εντρυφήσουμε στις σημαντικότερες διδασκαλίες της προς Κολασσαείς Επιστολής του Αποστόλου Παύλου, που τόσο εύστοχα και διαχρονικά ομιλεί:

1) για την πίστη,
2) για το μεγαλείο της εν Χριστώ ζωής,

3) για την αποφυγή της πλάνης και των ψευδοδιδασκάλων,
4) για την συμπεριφορά των Χριστιανών στη νέα πλέον ζωή,

5) για την οικογένεια και

6) για την προσευχή.
Η προς Κολασσαείς είναι μια μικρή σχετικά, αλλά γεμάτη θεία και ιερά νοήματα επιστολή, και αποσπάσματά της διαβάζουμε στους ιερούς ναούς μας την Πρωτοχρονιά, στην εορτή του Αγίου Λουκά του Ιατρού, στο θαύμα της θεραπείας των δέκα λεπρών, στις εορτές του Αγίου Νεκταρίου και του Αγίου Μηνά, την Κυριακή των Αγίων Προπατόρων ενίοτε, αλλά και σε άλλες λατρευτικές ευκαιρίες.

Οι Κολασσές ήταν μια πόλη της Μικράς Ασίας, της περιοχής της Φρυγίας, κοντά στη Λαοδίκεια και την Ιεράπολη (όπως θα λέγαμε σήμερα λίγο πίσω από την Σμύρνη και την Έφεσο). Η πόλη αυτή πλέον δεν υπάρχει, όμως την εποχή που ο Απόστολος Παύλος γράφει την επιστολή προς Κολασσαείς, ακμάζει εκεί μια ζωντανή τοπική Εκκλησία. Ο Απόστολος Παύλος δεν πήγε ποτέ προσωπικά εκεί, αλλά οι Κολασσαείς τον θεωρούν δικό τους δάσκαλο, διότι αφ᾽ ενός τούς γλύκανε και τούς ποδηγέτησε εν Χριστώ με την επιστολή αυτή, αφ᾽ ετέρου οι συχνές περιοδείες του στην Μικρά Ασία τον είχαν καταστήσει σύμβουλο και πατέρα τους, με τούς πολλούς μαθητές του να μεταφέρουν τον Χριστιανισμό μέχρι τα βάθη της Ασίας.

Ένας τέτοιος μαθητής του ήταν και ο Επαφράς, κάτοικος των
Κολασσών. Ο Επαφράς κήρυξε στη γύρω περιοχή και έκανε Χριστιανούς τούς κατοίκους των Κολασσών, της Λαοδικείας και της Ιεράπολης. Όταν όμως Ιουδαίοι και Εθνικοί ψευδοδιδάσκαλοι άρχισαν να μπερδεύουν τούς Χριστιανούς, διδάσκοντας νεκρές, τυπικές διατάξεις της Παλαιάς Διαθήκης για την περιτομή και την αργία του Σαββάτου και αιρετικές απόψεις για την πίστη στους Αγγέλους, πήγε ο Επαφράς το 61 μ.Χ. στον φυλακισμένο απόστολο στη Ρώμη, για να στηριχθεί και να πάρει βοήθεια και συμβουλές. Εδώ βλέπουμε το πόσο μεγάλη σημασία έδινε η πρώτη Εκκλησία στους φωτισμένους ανθρώπους του Θεού και στην αυθεντία των Αποστόλων που ήταν και παραμένουν το στόμα του Κυρίου μας ανά τούς αιώνες.

Έτσι, λοιπόν, ο Απόστολος Παύλος στηρίζει τον Επαφρά, τον ξαναστέλνει στο έργο του πιο δυνατό και κάθεται να γράψει την επιστολή προς Κολασσαείς, καλοπιάνοντας και τιμώντας τούς Χριστιανούς, αλλά παράλληλα εφιστώντας τους την προσοχή ν᾽ ασχολούνται με το νόημα και την αλήθεια της πίστεως και όχι με το καταργηθέν τυπικό, που πλέον δεν ωφελεί σε τίποτα, αφού ο Κύριος ελευθέρωσε τούς πιστούς ανθρώπους από την σκλαβιά του νόμου. Την επιστολή την στέλνει περίπου το 63 μ.Χ. στις Κολασσές με τον μαθητή του τον Τυχικό, ο οποίος κατ᾽ άλλους έμενε εκεί να βοηθήσει τον Επαφρά στο έργο της εξάπλωσης του Ευαγγελίου.

Είναι ωφέλιμο να σκεφθούμε τις συνθήκες της εποχής για όλα όσα προαναφέραμε, τον ζήλο των Χριστιανών για τις συμβουλές του Αποστόλου τους, τις ταλαιπωρίες των κηρύκων του Ευαγγελίου, αλλά και την σημασία που έδιναν οι άνθρωποι της εποχής στα υψηλά νοήματα περί της ζωής και του θανάτου και την προσήλωση που είχαν στην προσμονή της μέλλουσας ζωής και να συγκρίνουμε τον εαυτό μας και την ζωή μας παρακάτω, αναλύοντας τα λόγια του Αποστόλου. Επίσης να δοξάσουμε τον Κύριο που διαφύλαξε τα κείμενα αυτά για την Εκκλησία Του, αλλά και για το γεγονός ότι οι Άγιοι Πατέρες ξεχώρισαν τα γνήσια από τα νόθα και μας προσέφεραν το απαύγασμα της Κυριακής διδασκαλίας για να σωθούμε. Ας δούμε, λοιπόν, με την σειρά, τι λέει ο Απόστολος Παύλος στους Κολασσαείς, αλλά κατ επέκτασιν και σε μας.

Πρώτον. Η ΝΕΑ ΠΙΣΤΗ

Αφού ο Απόστολος Παύλος χαιρετά επικοινωνώντας με τούς Χριστιανούς των Κολασσών, τούς συνιστά ν᾽ αντιληφθούν το μεγαλείο της κατάστασης στην οποία βρίσκονται τώρα. Λέει, λοιπόν, «ευχαριστούντες τω Θεώ και πατρί τω ικανώσαντι ημάς εις την μερίδα του κλήρου των αγίων εν τω φωτί,… 1,12».

Χριστιανοί μου, δοξάστε και συγκινηθείτε, ταρακουνηθείτε, θα λέγαμε σήμερα. Συγκλονισθείτε! Ο Θεός σας διάλεξε με λίγα λόγια. Σας έστειλε το Πνεύμα Του και εσείς το δεχθήκατε. Είστε πλέον άλλου πνεύματος. Είστε στην μερίδα των εκλεκτών, των πιστών, των αγίων. Φύγατε από το σκοτάδι ενώ θα μπορούσατε να είστε στην απώλεια, χάνοντας και αυτήν την ζωή με τις ψευτοαπολαύσεις της, αλλά και την αιώνια. Πόσοι θα έχουμε την ευκαιρία να γνωρίζουμε το θέλημα Του, όπως και λίγο πριν μας επικεντρώνει στο στίχο 9! Είμαστε διαλεγμένοι. Το καταλαβαίνει κάποιος αυτό που ήταν στην αμαρτία πριν και τώρα έχει νιώσει την αγάπη του Κυρίου. Πόσο λιγότερο θ᾽ αμαρτάναμε μ᾽ αυτή την σκέψη και πόσο κακώς δικαιωματικά ενεργούμε, ξεχνώντας ότι το να είσαι Χριστιανός είναι δώρο και χάρισμα που πολλοί δεν το έχουν. Δεν είναι δικαίωμα. Μας ελευθέρωσε ο Χριστός και πρέπει τώρα ν᾽ αγωνισθούμε να κάνουμε καρπούς μόνο και μόνο από φιλότιμο για την μεγάλη αξία που μας έδωσε.

Πω, Πω! Θυμάμαι τον Άγιο Σιλουανό που έλεγε: «Φτάνει Κύριε, η καρδιά θα σπάσει από την αγάπη Σου». Δεν μπορώ ν’ αντέξω περισσότερο.

Πόσο λησμονούμε την χάρη αυτή!

Πόσο λησμονούμε ότι έχυσε το αίμα Του για τον καθένα από μας ξεχωριστά!

Πόσο χλιαροί είμαστε πολλές φορές, έχοντας στα χέρια μας φωτιά!

Δεύτερον. Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ

Ολ᾽ αυτά τα ζει κανείς μόνο κοντά στον Χριστό που είναι η κεφαλή του σώματος της Εκκλησίας, που έφερε ειρήνη με το αίμα Του μεταξύ των ανθρώπων, που τα έκανε όλα και τα έπαθε υπέρ ημών, διότι δεν ήταν περαστικός από τον κόσμο, αλλά έγινε άνθρωπος με όλη την σημασία της λέξεως. Σ᾽ αυτή την πίστη να μείνετε, αδελφοί μου, λέει ο Απόστολος και όχι μόνο να μην έχετε αμφιβολίες, αλλά να είστε εδραίοι και μη μετακινούμενοι από την ελπίδα, που δίνει μόνο το Ευαγγέλιο, για να πουν και οι σύγχρονοι ψυχίατροι και επιστήμονες τελικώς ότι σε όποιο σπίτι δεν μπει ο Χριστός, θα μπει σίγουρα ο ψυχίατρος.

Και ποιο το αποτέλεσμα; Αν ζήσουμε εν Χριστώ, αν σχετισθούμε μ᾽ Εκείνον, αν νιώσουμε την πληρότητα και ενθουσιαστικά βιώνουμε κάθε μέρα την χαρά αυτή, τότε θα διδάσκουμε κάθε άνθρωπο με σοφία, όχι με λόγια, αλλά με την ζωή μας που θα έχει σε κάθε έκφρασή της την ενέργεια του Θεού. Μας διδάσκει ενθουσιασμό και θείο έρωτα ο Απόστολος Παύλος, όχι από την άνεση και την θαλπωρή, αλλά από την φυλακή, που σημαίνει ότι μπορούμε κι εμείς να ζήσουμε ανάλογα. Επομένως, για να κλείσουμε με το κεφάλαιο πίστη, ας αντιληφθούμε βαθιά ότι όποιος βαθμολογεί τον εαυτό του, θα καταλάβει ότι είναι άνθρωπος του Θεού, όχι από τα λόγια που λέει και από τούς τύπους που τηρεί, αλλά από τρία πράγματα: από το αν αντιλαμβάνεται την δωρεά, από το αν κακοπαθεί και αγωνίζεται ενσυνείδητα και από το αν με ολ᾽ αυτά έχει ενθουσιασμό στη ζωή του. Από την πράξη καταλαβαίνουμε το πόσων καρατίων χριστιανοί είμαστε.

Κυρίως πράξη είναι η αγάπη!

Εν Χριστώ ζωή σημαίνει απλά προσπάθεια μίμησης της ζωής του Χριστού που έδωσε τύπο και υπογραμμό σε μας. Δεν ξέρω αν αυτό που μου λες είναι καλό η κακό, έλεγε ασκητής γέροντας στον «γραμματιζούμενο» συνομιλητή του. Ο Χριστός το είπε; Ο Χριστός το έκανε; Αν το έκανε, θα το κάνω κι εγώ!

Τρίτον: ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ. ΠΙΣΤΗ ΟΡΘΗ ΚΑΙ ΑΠΟΦΥΓΗ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ.

Ο αγώνας για την διαφύλαξη και παράδοση της ορθής διδασκαλίας του Χριστού είναι ο προσωπικός αγώνας του Αποστόλου Παύλου και όλων των εργατών του Ευαγγελίου. Ο θησαυρός της γνώσεως και της σοφίας δεν κρύβεται σε εικασίες, πιθανολογίες και προσωπικές γνώμες, που δυστυχώς πηγάζουν από την προσωπική ζωή ορισμένων που θέλουν να αναγάγουν ότι αυτοί αντιλαμβάνονται και ζουν, σε δόγμα, αλλά ενυπάρχει στη ζωή της Εκκλησίας και είναι απαραβίαστη. Ο πιστός οφείλει να φτάσει τον Θεό και να θεωθεί και όχι ο Θεός τον άνθρωπο και να κοπεί και να ραφτεί στα μέτρα του.

Όπως, λοιπόν, παραλάβετε τον Χριστό, λέει ο Απόστολος, έτσι να πορεύεσθε και να προσπαθείτε να ζήσετε το μεγαλείο της πίστεως αποκτώντας εν καιρώ προσωπική εσωτερική πληροφόρηση. Η πίστη είναι βίωμα, κι εγώ, σαν να λέει, σας δείχνω τον δρόμο. Αν δεν τον περπατήσετε έτσι «περισσεύοντες» σ᾽ αυτόν, θα είστε ευάλωτοι στην παράδοση των ανθρώπων και όχι του Χριστού.

Εδώ ακριβώς, αδελφοί μου, και λίγο παρακάτω θα δούμε τον αγώνα που ανέκαθεν έκανε η Εκκλησία εναντίον του πνεύματος της πλάνης που είχε πάντοτε πολλά πρόσωπα. Δυστυχώς «ου πάντες χωρούσι τον λόγον», όπως λέει αλλού το Ευαγγέλιο. Δεν είναι για όλους αυτή η αγνότητα και η απλότητα της πίστεως και όπως λέγουν οι Άγιοι Πατέρες, μόνο η ορθόδοξη πίστη διαφυλλάσσει στους κόλπους της την αλήθεια. Όλα τα άλλα, όλες οι άλλες ομολογίες, στο δογματικό τους περιεχόμενο, είναι ο ίδιος ο διάβολος μεταμορφωμένος με διαφορετικά πρόσωπα. Γι᾽ αυτό και ενώ ο Χριστός μας ελευθέρωσε από τις τύψεις και τις ενοχές, και με το βάπτισμα πεθαίνουμε και ανασταινόμαστε μαζί Του, ας μη ζούμε με τον φόβο, αλλά με την ελπίδα. Ας μην έχουμε συνήθειες στη ζωή μας που δείχνουν ότι δεχόμαστε έναν Θεό απομακρυσμένο και τιμωρό, απειλητικό. Ας δείξουμε πάνω στην πράξη την αγάπη μας και όχι θεωρητικά, ελευθερωμένοι από τον νόμο και ακολουθώντας το παράδειγμα Εκείνου που μας αγάπησε πραγματικά.

Συγκεκριμένα για την εποχή που μιλάμε, περίπου την έβδομη δεκαετία από Χριστού, τους Χριστιανούς βασανίζουν οι εξής, επιτρέψτε μου, κακές συνήθειες, προερχόμενες από τούς ειδωλολάτρες και από τούς Ιουδαίους: α) Η διδασκαλία περί του ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να λατρέψει απ᾽ ευθείας τον Θεό, αλλά μέσω των αγγέλων, στους οποίους πρέπει να προσεύχεται, β) ότι δεν επιτρέπεται να γευθείς, ν᾽ αγγίξεις, ούτε καν να πλησιάσεις σε κάτι που θεωρείται μολυσμένο μέσα από το πλήθος των διατάξεων του Μωσαϊκού νόμου και γ) η γνωστή, μέχρι σήμερα, πλάνη περί ονείρων και φαντασιών και εμφανίσεων που έχει ατυχώς μεγάλη πέραση. Τι τα θέλετε ολ’ αυτά, φωνάζει ο Απόστολος. Αυτά τα δόγματα είναι φτιαχτά, προδίδουν μια προσπάθεια στήριξης της ανθρώπινης υπερηφάνειας και έναν εγωισμό που δεν αφήνει τον άνθρωπο να ζήσει πνευματικά, αλλά ταλαιπωρεί το σώμα του άδικα, την ψυχή χωρίς λόγο, και ασχολείται τόσο πολύ με την ύλη η οποία θα καταργηθεί κάποια στιγμή. Δεν βοηθιέστε έτσι, αγαπητοί. Το Πνεύμα του Θεού είναι άλλο και εσείς γνωρίζετε ποιανού Πνεύματος είστε, γι᾽ αυτό σας ομιλώ και επιθυμώ να ζήσετε πραγματικά.

Επιτρέψτε μου, πριν περάσω στο επόμενο θέμα της επιστολής να σας κάνω ένα σύντομο παραλληλισμό των προαναφερόμενων δοξασιών της εποχής του Αποστόλου Παύλου με ορισμένες δυστυχώς σημερινές Χριστιανών μας, έτσι ‘ώστε ν αντιληφθούμε την ομοιότητα. Ερωτώ λοιπόν :

α) Πόσοι Χριστιανοί μας δεν πιστεύουν περισσότερο στον άγιο και στον άγγελο παρά στον Θεό;

β) Πόσοι φοβούνται ν᾽ αγγίξουν μια λεχώνα η ένα αβάπτιστο μωρό η να δεχθούν επίσκεψη το βράδυ στο σπίτι νεογέννητου;

γ) Πόσοι ονειρεύονται διαρκώς διάφορα, τα ερμηνεύουν κατά το δοκούν, πιστεύουν σ᾽ αυτά και εξαρτούν την ζωή τους από αυτά; Πόσοι εννοούν την πίστη ως μαγεία και τις ενέργειες του Θεού και τις ευχές της Εκκλησίας, ραβδάκι της μάγισσας Κίρκης που ξαφνικά χωρίς κόπο και ελεύθερη αποδοχή και συμμετοχή με προσωπικό αγώνα μας θεραπεύει; Και πόσα άλλα θα μπορούσα να παραθέσω!

Και ολ᾽ αυτά την στιγμή που ο Χριστός ζητά από μας τις αμαρτίες και την καρδιά μας, την γνήσια εν Πνεύματι και Αληθεία λατρεία.

Τέταρτον: ΠΩΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Σεβασμιώτατε, αγαπητοί πατέρες και αδελφοί,

Είναι διαπιστωμένο ότι όσες φορές κατορθώνουμε να ανυψώνουμε τις σκέψεις, τις επιθυμίες και όλο το είναι μας προς τον Θεόν, γλιτώνουμε από τον γήινο πειρασμό. Όσες φορές σκεφτούμε πνευματικά, όλα τακτοποιούνται, όλα ομορφαίνουν, όλα εξηγούνται. Όλα είναι ωραία κοντά στον Θεό. Βιάζοντας δε τον εαυτό μας καθημερινά σ` αυτό τον τρόπο σκέψεως και ζωής, θα λάμψουμε κι εμείς μαζί με τον Κύριο στη Δευτέρα Παρουσία Του, λέει ο Απόστολος Παύλος στους Κολασσαείς. Εμείς προσθέτουμε: Από τώρα λάμπουμε όσες φορές κατορθώνουμε να νικήσουμε τον πειρασμό και να κάνουμε το θέλημα του Θεού. Από τώρα λυπούμαστε και κολαζόμαστε όταν οι παλιές συνήθειες κυριαρχούν στη ζωή μας. Τα πάθη και η προσκόλληση, που αλλοίμονο, είναι ειδωλολατρία. Λατρεία του εαυτού μας είναι η πορνεία, η ακαθαρσία, η ηδονή, η πλεονεξία η οποία είναι και η ρίζα όλων των κακών μας, αυτή που δεν μας αφήνει να ηρεμήσουμε, ζητώντας διαρκώς και άλλα και άλλα και άλλα. Ποια είναι η νέα εν Χριστώ ζωή; Πόσες φορές δεν διαπιστώνουμε και εμείς ότι απλώς.. άλλαξε ο Μανολιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.. Ότι μπήκαμε στην Εκκλησία, πήραμε ένα άλλο χρώμα, ένα άλλο στιλ, έναν άλλο τρόπο ομιλίας, και Χριστό δεν πήραμε; Ότι ο χαρακτήρας έμεινε ο ίδιος; Τι είναι λατρεία; Τι είναι θρησκεία; Τι είναι πίστη; Η αλλαγή του χαρακτήρα. Να γίνει ο λύκος αρνί, το λιοντάρι πρόβατο, ο κακός καλός! Γι᾽ αυτό καλούμαστε ν᾽ αποβάλλουμε, προσέξτε α) την οργή, β) τον θυμό, γ) την κακία, δ) την βλασφημία, ε) την αισχρολογία, στ) το ψέμα και γενικώς τον παλαιό άνθρωπο. Όχι να γίνει ο Γιάννης παπά Γιάννης, ψάλτης–Γιάννης, Χριστιανός–Γιάννης και να μείνει μόνο στον τίτλο! Στη νέα ζωή, νέοι άνθρωποι χρειάζονται, τονίζει ο Απόστολος! Στο περιβάλλον το χριστιανικό, στην Εκκλησία, αναμεταξύ μας, βρε αδελφέ, δεν υπάρχει Έλληνας η ξένος, βάρβαρος η Σκύθης, δούλος η ελεύθερος άνδρας η γυναίκα και αν προεκτείνουμε πλούσιος η φτωχός, καλός η κακός, ευνοούμενος η εχθρικός, δικός μας η δικός τους, όμορφος η άσχημος, βολικός η δύσχρηστος. Τα πάντα και εν πάσι Χριστός. Χριστός με ζωντανά μέλη, με Χριστιανούς που το λέει η καρδιά τους σε κάθε δυσκολία και ευκολία να ομολογήσουν και να κηρύξουν και να ζήσουν….

Το μεταξύ των Χριστιανών, λοιπόν, που υπήρξε το παντοτινό πρόβλημα της Εκκλησίας, έφτασε πολλούς στο σημείο να πουν : «αφού εμείς δεν καταστρέψαμε την Εκκλησία, οι της Εκκλησίας, δεν μπορεί κανείς να την καταστρέψει». Πως θα δείξουμε ότι είμαστε Χριστιανοί και όχι απλώς καθωσπρέπει κοινωνικοί άνθρωποι; Ο Απ. Παύλος μας δίνει και την λύση: «Αδελφοί μου, εσείς είστε οι εκλεκτοί του Θεού. Οι αγαπημένοι Του!». Εσείς που δεχθήκατε την νέα αγγελία, το θεϊκό μήνυμα. Από φιλότιμο και μόνο προσπαθείστε και δρομολογήσατε την καθημερινή σας ζωή, στη σκέψη και στο λογισμό, στην επιθυμία και στη ροπή σας που τόσο καλά κρύβεται κάτω από «καλές» πράξεις. Τι; Πως; Ντυθείτε με πονετική καρδιά και ευσπλαχνία, που κατά το Ευαγγέλιο της Κρίσεως είναι τελικά η προϋπόθεση της σωτηρίας και τίποτε άλλο.

Φερθείτε με καλωσύνη και απλότητα και διάθεση ευεργεσίας, κάτι που θα χρησιμεύσει μεταξύ σας την δύσκολη ώρα και όχι τα τσουβάλια με το αλεύρι και οι τενεκέδες με το λάδι! Ταπεινωθείτε απλά σε μια άσχημη κουβέντα σε μια άσχημη συμπεριφορά, όταν δεν γίνεται το δικό σας. Αποκτείστε πραότητα που είναι σημάδι της παρουσίας του Θεού, διότι η οργή προέρχεται από υπερηφάνεια και υπερηφάνεια=άρνηση του Θεού. Χαρισθείτε, συγχωρεθείτε και ανεχθείτε ο ένας τον άλλον και τότε κανείς διάβολος δεν μπαίνει ανάμεσά σας. Έτσι έκανε ο Χριστός! Αυτό το παράδειγμα έδωσε. Όλα τα άλλα τερτίπια είναι ανθρώπινα και πολλές φορές, δυστυχώς κομμάτι άρρωστο της θρησκευτικής ζωής. Τότε θα έρθει η ειρήνη στις ψυχές, τότε θα βιώνουμε την παρουσία του Θεού πιο έντονα, τότε θα φύγει το άγχος, η ανασφάλεια, η φοβία, δείγματα όλα μιάς αρρωστημένης σχέσης με τον Θεό. Αυτές οι σκέψεις πλούσιες μέσα μας, καθώς και η ψαλμωδία και η αλληλοϋποστήριξη στις δύσκολες ώρες θα φέρουν το Πνεύμα του Θεού. Είναι δύσκολα όλ’ αυτά; Ναι!

Αλλά είναι ο στόχος μας. Πέφτουμε και σηκωνόμαστε βάσει αυτών; Είναι η αγωνία μας; Αν είναι θα μετρήσει Εκείνος την προσπάθεια! Αν η προσπάθεια είναι διαφορετική, πάλι την πρόθεση θα μετρήσει. Ποιός έχασε από τον Θεό; Ακόμη και οι μέχρι πρότινος άθεοι Γάλλοι, Άγγλοι, Γερμανοί και λοιποί, διαπιστώνουν ότι ο μόνος τρόπος για να μαλακώσει ο άνθρωπος, να μειωθεί η εγκληματικότητα, ν᾽ αντιμετωπισθεί η παραβατικότητα και να ηρεμήσει ο κόσμος είναι αυτή η ιερή διδασκαλία του Χριστού. Έτσι δειλά - δειλά αρχίζουν να διδάσκουν στα σχολεία, στους δρόμους, σε εκδηλώσεις για την πραγματικότητα της πίστεως σε θεσμούς και ιδέες. Προσπαθούν να πάρουν λίγο ζουμί, τη στιγμή που εμείς κρατάμε την Αλήθεια. Είσαι Χριστιανός; Είτε τρως, είτε πίνεις είτε περπατάς, είτε εργάζεσαι, είτε κοιμάσαι, πράξε εν ονόματι Ιησού Χριστού. Τότε θα φας λίγο, θα πιείς όσο χρειάζεται, θα εργασθείς ως κατενώπιον Θεού, θ᾽ αγιάσεις εσένα και τούς γύρω σου. Διότι χορτάσαμε από λόγια και μεγαλεπήβολα σχέδια και εξαγγελίες. Όσο αξίζει η μικρή προσωπική προσπάθεια του καθενός μας που έχει ακτινοβολήσει στο περιβάλλον που ζει, δεν αξίζει τίποτα από τα μεγάλα λόγια. Πολλές φορές μια μικρή πράξη είναι πολλή σπουδαιότερη από χίλιες καλές προθέσεις! Αυτό είναι σχέση προσωπική με τον Θεό. Ότι ακριβώς κάνουμε στις σχέσεις μας με τούς ανθρώπους: Όταν αγαπάμε από πρόθεση και διάθεση δική μας, προσπαθούμε να ευχαριστήσουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο. Αν λοιπόν, τις εντολές Αυτού τηρούμε, τότε δικοί του μαθητές είμαστε.

Μπορούμε ν’ αγιάσουμε αύριο το πρωί; Ίσως όχι. Μπορούμε όμως να ξεκινήσουμε σήμερα να πολεμήσουμε την μεταξύ μας απόσταση. Δυστυχώς γνωρίζουμε καλά πόσο οι οπαδοί των αιρέσεων βοηθιούνται μεταξύ τους σε όλα τα επίπεδα, ακόμα δε συνάπτωντας και επαγγελματικές σχέσεις. Εμείς; Ποια είναι η δύναμη των Χριστιανών και τι σημαίνει Εκκλησία; Ο αγώνας σου, χριστιανέ, να γίνεις Εκκλησία. Να γίνεις ένα σώμα και μια ψυχή!

Πέμπτον: Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Στη συνέχεια ο απ. Παύλος δίνει συγκεκριμένες οδηγίες για την χριστιανική οικογένεια που έχουν το χαρακτηριστικό της αλληλοπεριχώρησης και προσφοράς. Αμέσως μόλις συμβουλεύσεις ένα μέλος της οικογένειας πως να φέρεται στο άλλο, υποδεικνύεις στο άλλο τις υποχρεώσεις του, για να κατανοήσουμε βαθιά την σχέση μέσα στον ιερό αυτό θεσμό που είναι ένας διαρκής αγώνας για το πως ο ένας θα ευχαριστήσει τον άλλον. Πως θα σκεφθεί όχι τα δικά του αλλά τα του ετέρου. Πως θα μπει σ᾽ αυτή την σχέση για να δώσει και όχι για να πάρει. Να καταλάβουν μέσα στην οικογένεια τα μέλη, και κυρίως οι σύζυγοι, ότι ανήκουν ο ένας στον άλλον και δεν έχουν πλέον προσωπική ζωή. Να μην πληγώνονται τα τρυφερά παιδιά που κυριολεκτικά ως θεούς βλέπουν τούς γονείς τους και κληρονομούν, αλλά και διδάσκονται τα πάντα απ᾽ αυτούς και εργάζονται μεν σύμφωνα με τις δυνάμεις τους, αλλά πάντα βαθιά επηρεασμένα από όσα έζησαν μέσα στο σπίτι τους.

Να υποτάσσεσαι γυναίκα στον άνδρα σου, διότι θα το κάνεις σαν να υποτάσσεσαι στον Θεό. Μέσα από την γαμική σχέση θα αντιλαμβάνεσαι και τον θείο έρωτα. Αν δεν αγαπήσεις τον άνδρα σου που βλέπεις και ζεις καθημερινά, πως θα αγαπήσεις τον Θεό που δεν βλέπεις; Αν δεν ολοκληρωθείς από την εικόνα του, πως θα καταφέρεις να προχωρήσεις και σ Εκείνον; Αν αντιδράς, αν γκρινιάζεις, αν συνεχώς τον παρατηρείς, αν τον ζηλεύεις, αν κουράζεις την σχέση σας διαρκώς πως θα τον αγαπήσεις; Θα υπάρχει σχέση, αλλά θα σκεπασθεί από ένα σωρό μικροπροπροβλήματα και ρουτίνα, ιδέες και συνήθειες και θα σβήσει στο χρόνο η δεν θα έχει την ευκαιρία να σας φωτίσει. Αν δεν στηριχθείς στον άνδρα σου, πως θα τον παρουσιάσεις πρότυπο στα παιδιά σου; Αν δεν σε δουν σε μια διαρκή, τρυφερή, αγαπητική, ειρηνική και χαρούμενη επικοινωνία μαζί του, τι θα κάνουν με την σειρά τους στους δικούς τους άνδρες οι κόρες σου; Είναι η φύση της γυναίκας να θέλει να στηριχθεί στον άνδρα, διότι από το πλευρό του προήλθε και το αναζητεί. Δυστυχώς η αιτία της κρίσεως στην οικογένεια σήμερα είναι η ανάμειξη των ρόλων και η λάθος εφαρμογή τους από τον καθένα.

Γι’ αυτό και ο άνδρας πρέπει να είναι άνδρας με όλη την σημασία της λέξεως. Ανδρείος. Να πρωτοστατεί. Να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες. Να στηρίζει την σύζυγο όχι με την σωματική του υπεροχή, αλλά να την προστατεύει και εν λόγω, διότι αν την πικράνει θα βρεθεί κάποιος άλλος να την γλυκάνει. Καταργήστε τα ονόματα στο γάμο, έλεγε γνωστός αγιορείτης γέροντας που αγωνιζόταν επί 60 χρόνια στους ασκητικούς αγώνες. Καταργείστε τα ονόματά σας και να φωνάζετε τις γυναίκες με επίθετα πάσης λογής όμορφα και γλυκά, γιατί είναι αδύναμη και χρειάζεται έπαινο, αγάπη και διαρκές πότισμα με τα μύρα της καρδιάς του συζύγου της. « Οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας εαυτών και μην πικραίνετε αυτάς». Μη πικραίνετε και φορτώνετε σ’ αυτές τα βάρη και τις πρωτοβουλίες και τις αγωνίες, αλλά φανείτε εσείς δυνατοί, έτσι ώστε να σας θαυμάζουν για να μπορούν ακούραστα και αβίαστα με την σειρά τούς να ομορφαίνουν την ζωή σας. «Ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον επί της γης», και να θυμήσουμε και το ιστορικό απόφθεγμα της Θεοδώρας που είπε ότι από την γυναίκα πηγάζουν όλα τα καλά και φυσικά το άλλο γνωστό ότι πίσω από κάθε μεγάλο άνδρα υπήρξε πάντοτε μια μεγάλη γυναίκα.

Κεντρικό, Σεβασμιώτατε, το θέμα των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων πάντοτε, αλλά και στην εποχή μας ακόμη περισσότερο.

Και τι κάνουμε, λοιπόν, άγιε Απόστολε Παύλε με τα τέκνα; Με τούς καρπούς της αγάπης των δύο συντρόφων; Ο Θεός αγαπάει την υπακοή γι᾽ αυτό παιδάκια να υπακούετε στους γονείς σας σαν να είναι ο Θεός. Αλλά σε ποιούς γονείς; Και εδώ τίθεται το δίλημμα.

Στους γονείς που δεν ερεθίζουν τα παιδιά τους έτσι ώστε ν᾽ απελπίζονται. Στους γονείς που δεν επιτίθενται διαρκώς λόγω των προσωπικών αδυναμιών και διαφορών τους, που δεν μπαίνουν στον κόπο να ξεπεράσουν. Στους γονείς που προετοιμάζονται καταλλήλως πριν καν συλλάβουν τέκνο έτσι ώστε ακόμα και κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης να δείξουν τον καλύτερο χαρακτήρα τους, για να προσλάβει το παιδί αγάπη και παιδεία πριν την γέννησή του. Η δουλειά που κάνουν οι γονείς στους εννέα μήνες της εγκυμοσύνης είναι αρκετή για να μην κουρασθούν κατόπιν προσπαθώντας να συμμαζέψουν τα ασυμάζευτα. Στείλε το παιδί σου στον Θεό, αλλά πρώτα πρέπει να πας εσύ! Μην αγκομαχείς για να παρέχεις στο παιδί όλα τα υλικά αγαθά του κόσμου, αλλά ζήσε κι εσύ πρώτα με ολιγάρκεια. Γίνε καλύτερος άνθρωπος και μην περιμένεις να δημιουργήσεις τέλεια παιδιά, αλλά παιδιά που έμαθαν από εσένα ν᾽ αγωνίζονται, να μετανοούν να φέρονται σωστά σαν απλοί άνθρωποι. Ο πατέρας μάθε στο γιο πως να γίνει άνδρας με όλη την σημασία της λέξεως και πως θα φερθεί αύριο απέναντι στη γυναίκα. Η μάνα μάθε στην κόρη σου πως να γίνει ολοκληρωμένη γυναίκα και πως θα σταθεί απέναντι στον άνδρα αργότερα. Διότι μην ξεχνάμε ότι στα παιδιά μας δεν διδάσκουμε αυτά που διαβάσαμε, αλλά αυτό που είμαστε. Διότι η εμπειρία διδάσκεται, οι αγώνες μεταδίδονται, το παράδειγμα μένει ανεπηρέαστο στις καρδιές των παιδιών που δεν φταίνε σε τίποτα. Ακούστε παιδιά τούς γονείς, αλλά έχετε το δικαίωμα να μην ακούτε όταν αυτοί δεν λειτουργούν ως γονείς. Γιατί και ο Κύριος μας φροντίζει με την άπειρη δικαιοσύνη Του, που στην ουσία, είναι η ίδια η αγάπη Του.

Δεν έχει επιδίωξη, δεν έχει εμπάθεια, δεν υπερηφανεύεται, δεν κάνει ποτέ κάτι άσχημο, πάντα σκεπάζει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει και δεν εκπίπτει ποτέ. Αυτή είναι η Αγάπη, το πρότυπο του αληθινού γιατρού.

Τελειώνοντας το τρίτο κεφάλαιο της προς Κολασσαείς επιστολής του, ο Απόστολος κάνει μια αναφορά και στους δούλους και κατ’ επέκταση στο θεσμό της δουλείας που υπήρχε στην εποχή του. Σήμερα δεν έχουμε δούλους, τουλάχιστον επίσημα, αν και σε πολλές χώρες του κόσμου υπάρχουν ακόμη και επίσημα δούλοι. Επιτρέψτε μου να κάνω έναν παραλληλισμό και να τολμήσω να συνταιριάσω τα καθήκοντα και την νοοτροπία που διδάσκει ο Απόστολος για τούς δούλους, σε μας που έχουμε τον οποιονδήποτε προϊστάμενο σε όποιο χώρο και αν εργαζόμαστε. Είναι δύσκολο το ξέρω, αλλά τουλάχιστον βλέπουμε στις λίγες σειρές της επιστολής, ότι υπάρχει και η πνευματική αντιμετώπιση του θέματος των σχέσεων εργασίας που ίσως έχουν και για μας χρησιμότητα. Έτσι, λοιπόν, ας προσπαθήσουμε και εμείς να εργαζόμαστε με την ψυχή μας, γνωρίζοντας ότι από την εργασία μας, είτε μας αρέσει η όχι, συντηρούμαστε. Ας σκεφθούμε ότι εργαζόμαστε ενώπιον Θεού και αποδέκτες της εργασίας μας είναι άλλοι συνάνθρωποι μας. Το αφεντικό μας ας το υπακούσουμε όσον αφορά την δουλειά, εφόσον και εκείνος δεν θα μας ζητήσει να προδώσουμε τον Χριστό η ν᾽ αρνηθούμε τις αξίες της ζωής όπως αυτές είναι παναθρώπινα αναγνωρισμένες. Με την αγάπη μας μπορούμε να επηρεάσουμε και τον πιο σκληρό διευθυντή στο να φερθεί σωστά, διότι γνωρίζουμε ότι η αδικία πληρώνεται και ότι αυτός άνθρωπος είναι και χρειάζεται μια αχτίδα φωτός μέσα, ίσως πολλές φορές, στο σκοτάδι που ζει. Αν έχουμε απλότητα στην εκτέλεση του καθήκοντος, ο Θεός δεν θ᾽ αφήσει, διότι Εκείνος θα μας αποδώσει τελικά το μισθό της αγάπης Του. Ακόμη και η κολακεία και η ανθρωπαρέσκεια φαίνονται και τελικά δημιουργούν αρνητικό κλίμα και συμπεριφορά. Δύσκολα πράγματα, το νιώθουμε, αλλά φοβούμενοι τον Θεό θα στηρίζουμε τον κόσμο. Για μας η ελπίδα είναι εκεί και κάθε τι δυσχερές στη σχέση μας με τον οποιονδήποτε προϊστάμενο μας θα ωφελήσει την ψυχή μας, αρκεί να το χρησιμοποιήσουμε προς ωφέλεια.

Έκτον. Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ.
Έκτον και τελευταίο ζήτημα της επιστολής προς Κολασσαείς του Απ. Παύλου που ακροθιγώς και ταπεινά με αγάπη θίγουμε σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι το όφελος της προσευχής. Συνηθισμένη λέξη στη ζωή μας, πόσο όμως τακτική στην πρακτική μας καθημερινότητα και πόσο περισσότερο γνωστή ανάμεσα σε όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας να είναι άραγε; Το σίγουρο είναι πέραν όλων των άλλων ότι η προσευχή είναι η ζωή του μέλλοντος αιώνος, αφού ο προσδοκών την Βασιλεία του Θεού γνωρίζει ότι το να ζει κανείς με τον Θεό στον Παράδεισο σημαίνει συνεχή δοξολογία για την παρουσία Του και ευχή και προσευχή και ψαλμωδία και χαρά από την βίωση αυτής της κατάστασης. Η προσευχή είναι το ευλογημένο νερό που ποτίζει το δέντρο της πνευματικής μας ζωής και η απόδειξη πολλές φορές του πόσο πνευματικοί άνθρωποι είμαστε.

Στο τέταρτο και τελευταίο κεφάλαιο της επιστολής, ο Απ. Παύλος τονίζει ότι όλα είναι αναγκαία στην προσευχή, δηλαδή και η παράκληση και η ευχαριστία, περισσότερο δε όταν συνδυάζονται με ομολογία και παράσταση ενώπιον του ανθρώπου, έτσι ώστε ο καιρός της παρούσης ζωής να έχει αξία και να αναλώνεται χρήσιμα όχι να σκοτώνεται όπως λέει η σύγχρονη παρομοιώδης φράση «Σκοτώνω το χρόνο μου». Πολλώ δε μάλλον… η αξία της αγρυπνίας η αν θέλετε επί το πρακτικώτερον, ο κόπος που κάνει κανείς να προσευχηθεί, θυσιάζοντας τον ύπνο η την ξεκούραση του, την καλοπέραση η το πρόγραμμά του. Πόσα θαύματα δεν έγιναν δια της προσευχής και πόσο δεν στηρίζει και διατηρεί ο Θεός τον κόσμο επειδή όχι μακριά, αλλά μέσα σ᾽ αυτή την πόλη που ζούμε, υπάρχουν άνθρωποι που σηκώνουν το βράδυ τα χέρια προς τον Θεό, όταν εμείς οι υπόλοιποι ξεκουραζόμαστε! Πόσο θα ανάπαυε ο σημερινός άνθρωπος την σκέψη του και το λογικό του αν σταματούσε να σκέφτεται τόσο πολύ για όλα και ξεκινούσε να προσεύχεται όσο το δυνατόν περισσότερο! Ένα από τα σπουδαιότερα έργα είναι η προσευχή και όχι πάρεργο, καθώς και ο Απ. Παύλος την τοποθετεί λέγοντας ότι μ αυτήν θ᾽ ανοίξει ο Θεός την πόρτα της σοφίας, θα στείλει λύση στο πρόβλημα, θα φωτίσει να σκεφθούμε και να πούμε πράγματα που ποτέ δεν θα φανταζόμασταν ότι θα υποστηρίξουμε, ζώντας έτσι το μυστήριο Του. Έτσι λειτουργεί η Εκκλησία: ενεργοποιεί διαρκώς την Χάρη του Θεού που είναι διάχυτη με την παρουσία Του μέσα μας δια της προσευχής. Ποιο πρόβλημα εννοείς, αν έχει λύση μου είπε κάποτε ένας ενάρετος γέροντας. Εκείνο; Δεν είναι τίποτα. Μια βδομάδα προσευχή είναι. Με την διαφορά ότι όλοι πρέπει να προσευχηθούν ΟΛΟΙ. Τότε το θαύμα θα γίνει!

«Τη προσευχή προσκαρτερούντες, γρηγορούντες εν αυτή εν ευχαριστία….» διαβάζουμε στη επιστολή και υποστηρίζουμε με την σειρά μας. Όμως, αδελφοί μου, για να μην παρεξηγούμαστε ως Χριστιανοί, ο Απ. Παύλος δίνει αμέσως το πλάνο του αγώνα μας ως καθαρά αντίγραφα Ιησού Χριστού. Κι Εκείνος προσευχόταν, αλλά και ενεργούσε. Μιλάτε, λοιπόν, προς τούς έξω με σοφία, με χάρη, σαν να έχετε ρίξει αλάτι στα λόγια σας, με πολλή διάκριση στον καθένα ανάλογα πως είναι έτοιμος να δεχθεί το μήνυμα. Ο λόγος του Θεού είναι κοφτερός, αλλά συνάμα γλυκύς και παρηγορητικός, διότι δεν κρύβει μόνο την Αλήθεια, αλλά αγαπά και σέβεται τον άνθρωπο και την ελευθερία του, αγωνιώντας γι᾽ αυτόν. Που είναι το παράδειγμά μας ως Χριστιανοί; Γιατί συσχηματιζόμαστε πολλές φορές με τον αιώνα αυτόν; Από που θα δει ο άσχετος με την Εκκλησία, την Εκκλησία; Μεγάλο το βάσανο, αδελφοί μου, για όσους πονούν το σώμα του Χριστού και αναλογίζονται αυτή τη στιγμή, μόνο απ᾽ αυτή την επιστολή, τούς κόπους και τούς αγώνες ενός μόνο ανθρώπου, του Απ. Παύλου που γράφει μέσα από την φυλακή και όχι όπως ο ομιλών έγραψε αυτά που σας ομιλεί, εν πλήρη ανέσει και ευχάριστα, διότι του αρέσει ο λόγος του Θεού, ελεύθερος και απαραβίαστος. Ποια η απολογία μας αν δεν ασχοληθούμε οι ποιμένες με τον λαό του Θεού πρώτοι και ζεστά, αφού υποτίθεται ότι γνωρίζουμε περισσότερα; Τουλάχιστον μετά απ᾽ όσα ακούσαμε όλοι ως ακροατές, θα βάλουμε τον εαυτό μας εκούσια σε έναν ακόμη ασκητικό αγώνα, έτσι για να κατανοήσουμε ότι το Ευαγγέλιο δεν είναι αδάπανο και το να είσαι Χριστιανός δεν είναι αξίωμα με αποδοχές και τιμές μόνο; Μήπως θα ξεχασθούμε γρήγορα και δεν θα ομολογούμε καν μέσα από τις απλές καθημερινές ευκαιρίες που έχουμε, κάνοντας τον σταυρό μας έξω από ένα ναό η στην ταβέρνα που τρώμε προ του φαγητού, η μιλώντας για τον Χριστό σε μια παρέα που είναι αδιάφορη η και εναντίον ακόμη; Ποια άραγε η ευθύνη μας ως ακροατών; Ώρα δει υμάς εξ ύπνου εγερθήναι, μας λέει αλλού ο Απόστολος. Είναι ώρα να πονέσουμε γι᾽ Αυτόν που τόσο εθλίβη και θλίβεται για μας, περιμένωντας να επιστρέψουμε.

Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες και αγαπητοί μου αδελφοί,

Ο γλυκύτατος Παύλος, για να τον νιώθουμε φίλο μας, κλείνει με τα καλύτερα λόγια, τις γλυκύτερες προτροπές και τις πιο αγαπητικές προσρήσεις την επιστολή προς Κολασσαείς. Αναφέρει όλους τούς συνεργάτες χωρίς φθόνο, διότι έχει το χάρισμα του μεγάλου ηγέτη, το ανεπίφθονον. Προκρίνει και συνιστά τον Επαφρά για να τον εμπιστευθούν οι πιστοί και να του αποδώσουν την πρέπουσα τιμή, και ζητά την προσευχή των άλλων κάτι που καμιά φορά ξεχνούμε να κάνουμε εμείς μεταξύ μας αρκούμενοι μόνο στις ευχές. Πάντα σκεπτόμενος τα του ετέρου και όχι τα δικά του. Με πολλή θέληση και πίστη παρ᾽ όλο που είναι τόσο ταλαιπωρημένος και μεγάλος στην ηλικία. Πάντοτε με επιείκεια και αγάπη προς τούς άλλους, χαρακτηριστικά του πνευματικού ανθρώπου. Εύχεσθε, Σεβασμιώτατε, να φτάσουμε στο νυχάκι του, να σωθούμε όλοι δια των ευχών του και να είμαστε δεμένοι σφιχτά σε κάθε δυσκολία στον αγώνα για τον Χριστό. Η Χάρις μεθ᾽ υμών. Αμήν.

ΠΗΓΗ

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-