2. Τά κρίματα του Θεού

Αλλά και για το Βάπτισμα προηγήθηκαν πολλά: Πολλές περιπτώσεις στην Παλαιά Διαθήκη σχετιζόμενες με νερό. Αλλά και στην Καινή Διαθήκη. Ο κατακλυσμός, η προβατική κολυμβήθρα, η θεραπεία των άρρωστων, το βάπτισμα τού Ιωάννου.

Έπρεπε να πιστευθή ότι ο Θεός παρέδωσε τον Υιό του σε θάνατο. Σ' αυτό προετοίμασε το έδαφος κάποιος άνθρωπος της Παλαιάς Διαθήκης. Ποιος είναι; Ο Πατριάρχης Αβραάμ.

Βλέπουμε λοιπόν με πόση σοφία προετοίμαζε ο Θεός τους ανθρώπους στην αποδοχή των υψηλών μυστηρίων.

Ο Θεός οικονομεί στους ευσεβείς ανθρώπους τα πρά­γματα έτσι, ώστε αυτά που μας βλάπτουν να αποβαίνουν σε όφε­λός μας. Ας θυμηθούμε μερικά περιστατικά από την Παλαιά Διαθήκη.

Ο Ιωσήφ ο γυιός τού Πατριάρχου Ιακώβ πουλήθηκε από τους αδελφούς του και κατέληξε στην Αίγυπτο, στο σπίτι τού Πετεφρή. Η γυναίκα τού Πετεφρή είχε πονηρά σχέδια για τον Ιωσήφ. Στο τέλος τον συκοφάντησε και τον έστειλε στην φυ­λακή. Ενόμιζε ότι έτσι τού κάνει κακό, αλλά συνέβη το αντίθετο. Στέλνοντάς τον στην φυλακή τον έστειλε σε ήσυχο και ασφα­λισμένο μέρος. Η φυλακή ήταν πιο καλή από το σπίτι τού Πε­τεφρή, όπου κατοικούσε τέτοιο θηρίο.

Σ' αυτό το σπίτι είχε πολλές ανέσεις, αλλά ζούσε σε διαρ­κή φόβο από τις αμαρτωλές επιθέσεις της. Η αγωνία και ο φό­βος του ήταν χειρότερα από φυλακή. Του ήταν προτιμότερο να ζη με φυλακισμένους ανθρώπους παρά με μια μανιασμένη οικοδέσποινα. Στην φυλακή παρηγορούσε τον εαυτό του, διότι βρέ­θηκε εκεί εξ αιτίας της αγνότητός του. Ενώ όσο έμενε στο σπίτι της έτρεμε μήπως πληγωθή ψυχικά.

Κατ' ουσίαν δεν μπήκε σε φυλακή, αλλά απαλλάχθηκε από φυλακή. Ήλθε σε ρήξι με τον οικοδεσπότη, αλλά ήλθε σε περισσότερη συμφιλίωσι με τον Θεόν. Πλησίασε περισσότερο τον πραγματικό και αληθινό Δεσπότη.

Παλαιότερα οι αδελφοί του τον πούλησαν. Κατ’ ουσίαν τον ωφέλησαν, γιατί τον απήλλαξαν από την κακία τους και τις καθημερινές τους επιβουλές. Τον απεμάκρυναν από αυτούς που τον μισούσαν. Υπάρχει, αλήθεια, χειρότερο πράγμα, από το να είσαι υποχρεωμένος να ζής μαζί με αδελφούς που σε φθονούν και να αντιμετωπίζης υποψίες, φόβους και επιβουλές;

Και οι αδελφοί του και η γυναίκα του Πετεφρή άλλα εσχεδίαζαν και έπρατταν, πλην όμως ο Θεός τα έφερνε τα πράγματα σε όφελός του. Όσο ήταν τιμημένος στο σπίτι τού Πετεφρή, βρισκόταν σε κίνδυνο. Όταν βρέθηκε σε ατιμωτική κατάστασι, ζούσε σε ασφάλεια.

Και αργότερα όταν τον ξέχασε ο αρχιοινοχόος (βλέπ. Γένεσ. μ',5 - 23), σε καλό του βγήκε, διότι είχε σαν αποτέλεσμα να βγή από την φυλακή πιο επίσημα και πιο ένδοξα. Έτσι η έξοδος του από την φυλακή δεν ωφείλετο σε ανθρώπινη καλωσύνη, αλλά στην πρόνοια τού Θεού. Τον έβγαλε δηλαδή από την φυλακή ο Φαραώ, τότε που τον εχρειάσθηκε για να τού εξηγήση τα όνειρα. Και έτσι συνέβη να τον βγάλη όχι σαν βασιλεύς που έκανε μια ευεργεσία, αλλά σαν βασιλεύς που δεχόταν μια ευερ­γεσία. Δεν έπρεπε να ευεργετηθή ο Ιωσήφ σαν δούλος, αλλά έπρεπε να παρουσιασθή στον Φαραώ σαν ευεργέτης. Έπρεπε να τού συμπαρασταθή στην ανάγκη του και να κάνη φανερή την σοφία του.

Γι’ αυτό λοιπόν τον είχε λησμονήσει ο αρχιοινοχόος, για να μη τον αγνοήση η Αίγυπτος και ο Φαραώ. Αν τον θυμόταν τότε ο αρχιοινοχόος και έβγαινε από την φυλακή, ίσως να επιθυμούσε να γύριζε στην πατρίδα του, οπότε όλη η μετέπειτα ένδοξος ιστορία θα ακυρωνόταν. Γι’ αυτό δεσμευόταν από τόσες δυσκολίες, από την υπηρεσία στο σπίτι τού Πετεφρή, από την φυλακή, από το αξίωμα το βασιλικό, αργότερα, για να πρα­γματοποιηθούν τα μεγάλα σχέδια τού Θεού. Δεν υπάρχει αμφι­βολία ότι ήθελε να αναχώρηση για την πατρίδα του για να ιδή τον αγαπημένο πατέρα του Ιακώβ και να τον απαλλάξη από την οδύνη του. Αυτό φάνηκε και από το ότι αργότερα τον εκάλεσε κοντά του στην Αίγυπτο.

Έμοιαζε μ' ένα ορμητικό άλογο που ήθελε να τρέξη προς την πατρίδα του, αλλά ο Θεός που είχε ανώτερα σχέδια τον συγκρατούσε στην Αίγυπτο. Και το τελευταίο εμπόδιο που τού έφερε ήταν πολύ ένδοξο: το βασιλικό αξίωμα.

Ας εξετάσουμε λίγο και την ζωή τού Πατριάρχου Ιακώβ, τού πατέρα τού Ιωσήφ.

Τον εφθόνησε ο αδελφός του Ησαύ και τον ανάγκασε να φύγη από την πατρίδα του. Τι συνέπειες είχε αυτό; Κατ' αρ­χήν, φεύγοντας μακρυά από τον κίνδυνο βρήκε ησυχία και ασφά­λεια. Έπειτα έμαθε να εμβαθύνη περισσότερο στα πράγματα. Και ακόμη αξιώθηκε να ιδή το θαυμάσιο εκείνο όνειρο με την κλίμακα (βλέπ. Γένεσ. κη', 10 - 19).

Αλλά, θα μου πήτε, στην ξένη χώρα, στην Μεσοποτα­μία, που πήγε δούλεψε πολύ. Και στην αρχή μεν βρήκε γυναίκα να νυμφευθή και απέκτησε την εύνοια τού πεθερού του, τού Λαβαν, αλλά κατόπιν ο Λαβαν τον εξαπάτησε δίδοντας του την Λεία, αντί την Ραχήλ. Ναι, συνέβη αυτό, πλην όμως απέβη προς όφελός του, διότι έτσι απέκτησε πολλά παιδιά. Αργότερα ο Λάβαν του έδειξε μίσος. Αλλά και αυτό απέβη προς όφελός του, διότι έγινε αφορμή να γυρίση στην πατρίδα του. Εάν εκεί τού επήγαιναν όλα καλά, δεν θα σκεπτόταν την πατρίδα του. Ο Λα­βαν τού κράτησε τον μισθό από τους κόπους του. Αλλά και αυτό δεν τον ζημίωσε καθόλου, αφού προώδευσε και πλούτη σε πε­ρισσότερο από τον Λαβαν.

Τι βλέπουμε λοιπόν; Όσο περισσότερη εχθρότητα και επιβουλή δοκίμαζαν αυτοί οι άνθρωποι, τόσο περισσότερο προώδευαν.

Ο Ιακώβ αν δεν νυμφευόταν πρώτα την Λεία, δεν θα αποκτούσε σύντομα τόσα παιδιά, αλλά θα ήταν επί έτη άτεκνος και θα θρηνούσε, όπως ακριβώς και η Ραχήλ. Επίσης αν ο Λάβαν δεν τού στερούσε τον μισθό του, δεν θα νοσταλγούσε την πατρίδα του, δεν θα συνδεόταν περισσότερο με τις γυναίκες του, δεν θα επέστρεφε ένδοξος στην χώρα του, δεν θα συναντούσε στον δρόμο τους αγγέλους και τον ίδιο τον Θεόν...

Είναι αξιοθαύμαστο πράγμα ότι ο Θεός μας ευεργετεί όχι με αυτά που φαίνονται ευνοϊκά, αλλά με αυτά που είναι αντί­θετα και εχθρικά. Ας φέρουμε μερικά παραδείγματα.

Ο Φαραώ έδωσε εντολή να ρίχνωνται στον ποταμό τα βρέφη των Ισραηλιτών. Αν δεν γινόταν αυτό, δεν θα σωζόταν ο Μωϋσής και δεν θα ανατρεφόταν στα ανάκτορα. Όσο βρισκό­ταν ασφαλισμένος στο σπίτι του, δεν είχε καμμιά ιδιαίτερη τιμή, όταν όμως εξετέθη στον κίνδυνο, τότε απέκτησε τιμή και δόξα.

Επέτρεψε ο Θεός να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα, για να δείξη το «εύπορον» και το «ευμήχανόν» Του, πόσο εύκολα δηλαδή μπορεί να βρή λύσι και διέξοδο σε δύσκολα και άλυτα ζητήματα.

Έπειτα ένας Ισραηλίτης είπε απειλητικά στον Μωϋσή: «Μήπως θέλεις να με φονεύσης»; Και αυτό τον ωφέλησε, γιατί φοβήθηκε και κατάλαβε ότι πρέπει να αναχώρηση από την Αίγυπτο. Έτσι έφυγε στην έρημο τού Σινά. Αυτό έγινε κατά θεϊκή οικονομία. Διότι στην έρημο τού Σινά αξιώθηκε να ιδή το όραμα εκείνο το θαυμάσιο της φλεγόμενης βάτου, συμπληρώθηκε ο απαραίτητος χρόνος, εμβάθυνε σε σοφές σκέψεις, έζησε μακρυά από τους κινδύνους της Αιγύπτου.

Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τον Ααρών. Όταν επανεστάτησαν εναντίον του οι υιοί τού Κορέ και τού αμφισβήτησαν το αξίωμα της ιερωσύνης, τότε ο Θεός με το θαύμα της ράβδου που εβλάστησε τον ανέδειξε λαμπρότερο (Αριθμ. κεφ. ιστ' και χζ').

Ας θυμηθούμε τους τρεις Παίδας της Παλαιάς Διαθήκης.

Εσύ τώρα παρατήρησε και μελέτησε το εξής πράγμα: Ο διάβολος χρησιμοποιεί ωρισμένα μέσα για να πολεμήση τους δούλους τού Θεού. Και συμβαίνει ώστε με αυτά τα ίδια τα μέσα να καταστρέφη την ιδική του δύναμι. Αυτό βέβαια γίνεται όχι διότι το θέλει αυτός, αλλά διότι ο σοφός και «ευμήχανος» Θεός κάνει ώστε τα όπλα του και τα τεχνάσματά του να στραφούν ενάντια στο κεφάλι του.

Αυτό ακριβώς συνέβη και με τους τρεις Παίδας. Ο διά­βολος έβαλε στον τύραννο εκείνο, τον Ναβουχοδονόσορα, την σκέψι να μη αποκεφαλίσουν με μαχαίρι τους άγιους ούτε να τους ρίξουν στα θηρία ούτε να τους τιμωρήσουν με κάποιον άλλο τρόπο· αλλά να τους ρίξουν στην φωτιά. Γιατί; Για να μη μείνη τίποτε από τα λείψανα αυτών των αγίων, για να εξαφανισθούν τα σώματά τους, για να ανακατευθή η στάχτη από αυτά με την στάχτη από τις κληματόβεργες.

Αλλά ο Θεός χρησιμοποίησε αυτόν τον ίδιο τον τρόπο, ώστε να νικηθή και να κατατροπωθή η ασέβεια και η ειδωλολατρεία. Έκανε δηλαδή τα σώματά τους απρόσιτα στην φωτιά. Και δίδαξε τους βαρβάρους ότι η φωτιά, την οποία στα μέρη της Ανατολής την είχαν θεοποιήσει, φοβάται όχι μόνο τον Θεόν, αλλά και τους δούλους τού Θεού.

Ας θυμηθούμε τους διωγμούς. Οι διώκτες ώρμησαν με μανία εναντίον των Χριστιανών, αλλά όλο τους το μίσος και η επιβουλή και η επίθεσις εξαφανίσθηκαν πιο εύκολα απ’ ό,τι εξαφανίζεται ο ιστός της αράχνης, διαλύθηκαν πιο γρήγορα απ’ ότι διαλύεται ο καπνός, πέρασαν πιο γρήγορα απ’ ό,τι περνά και φεύγει η σκόνη.

Και τι συνέβη; Το μίσος και η επιβουλή τους εναντίον των Χριστιανών είχε σαν αποτέλεσμα να αναδειχθή ολόκληρη χορεία από μάρτυρες. Είχε σαν αποτέλεσμα να απόκτηση η Εκκλησία τους αθανάτους αυτούς θησαυρούς, τους άγιους μάρ­τυρες, οι όποιοι όχι μόνο στο διάστημα της ζωής τους, αλλά και μετά την τελευτή τους σκορπίζουν σε όλους μας τόσες με­γάλες ωφέλειες.

Ο Θεός δείχνει ιδιαίτερα την δύναμί Του, όταν αυξηθούν οι εχθροί των ευσεβών δούλων Του.

Έτσι στην ιδική μας γενεά, τότε που ανέβηκε στον θρόνο ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, αυτός που τους ξεπέρασε όλους στην ασέβεια, έλαβαν χώρα πολλά και παράδοξα σημεία.

Είχε δώσει εντολή να επιχειρήσουν την ανέγερσι τού Ιουδαϊκού Ναού στην Ιερουσαλήμ, για να διαψευσθή η προφη­τεία τού Χριστού. Αλλά δεν το κατώρθωσαν, διότι από τα θε­μέλια τού Ναού ξεπήδησε φωτιά και τους απεμάκρυνε.

Όταν ο ταμίας τού Ιουλιανού και ο θείος του που και αυτός ωνομαζόταν Ιουλιανός έφθασαν σε τόση ασέβεια, ώστε να μολύνουν τα ιερά σκεύη των Χριστιανών, τιμωρήθηκαν πα­ραδειγματικά. Ο πρώτος πέθανε σκωληκόβρωτος. Τού δευτέρου ξεχύθηκαν έξω τα σπλάγχνα του. Φρικτοί θάνατοι!

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-