ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α΄
Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟΝ
Ἀρχαιοτάτη εἶναι καί ἡ ἰδέα τῆς ἐξελίξεως τῶν ὄντων, ἐνοργάνων τε καί ἀνοργάνων. Οἱ Βαβυλώνιοι ἐπίστευον ὅτι, Οὐρανός, Γῆ, Θεοί, ἐγεννήθησάν ποτε ἐκ πρωταρχικοῦ τινος ὄντος. Εἰς τὴν Βεδικὴν θρησκείαν, τὴν ἀπὸ τῆς 4ης περίπου π.Χ. χιλιετηρίδος θρησκείαν τῶν Ἰνδῶν καί εἰς τὰ ἀρχαιότερα Ἱερὰ ταύτης βιβλία, τάς Βέδας (1500 - 1000 π.Χ.), ὅπως καί ἐκ τῶν μεταγενεστέρων βιβλίων της εἰς τάς Οὐπανισάδας (τάς ἀρχαιοτάτας φιλοσοφικὰς πραγματείας τῶν Ἰνδῶν), ἐπίσης δέ καί εἰς τὸν Ταοϊσμὸν ἡ ἰδέα αὐτή ἐμφανίζεται σαφέστερον, ἀποκρυσταλλωμένη εἰς τὴν Θεοσοφίαν, τὴν προελθοῦσαν ἐκ τῆς Βεδικῆς θρησκείας καί τοῦ Βουδδισμοῦ . Ἡ ἐξέλιξις, κατὰ τὴν Θεοσοφίαν, εἶναι βασικὸς νόμος τῆς ἐκδηλώσεως τῆς πρώτης ἀρχῆς, αὐτὴ αὕτη ἡ αἰτία τῆς ὑπάρξεως καί τοῦ σκοποῦ τοῦ Σύμπαντος, ὅπερ οὐδὲν ἄλλο ἀποτελεῖ, εἰ μὴ ἐκδήλωσιν τῆς ἐπιθυ¬μίας τῆς Θεότητος ὅπως πολλαπλασιασθῇ. Ἡ Τσανανγτκο¬πανισὰντ λέγει: «Ἐκεῖνος ἠθέλησε. Θὰ πολλαπλασιασθῶ καί θὰ γεννηθῶ». «Ἡ θέλησις αὐτὴ γεννᾷ τὴν πλειονότητα ἐντὸς τοῦ ἑνός, γεννᾷ τούς ἀπείρους τούτους σπινθῆ¬ρας ἐντὸς τῆς φλογός. Τὰ τμήματα ταῦτα τῆς θείας συνειδήσεως ἡ Θεοσοφία ὀνομάζει μονάδας. Ἡ μονὰς κατέχει τάς δυνατότητας τοῦ γεννήσαντος ταύτην Λόγου εἰς λανθάνουσαν κατάστασιν καί ὅλον τό σύ¬στημα δημιουργεῖται ὅπως αἱ κεκρυμμέναι αὗται δυνατότητες τῆς μονάδος ἀναπτυχθοῦν εἰς ἱκανότητας, ὥστε τό θεῖον τοῦτο σπέρμα νά ἀναπτυχθῇ εἰς ἕνα τέλειον Θεόν.».
Διά τούς φυσικοὺς - Οὐρανίους κόσμους, ἡ Θεοσοφία συγκλίνουσα πρός τόν ἀρχαῖον γνωστικισμόν συμφωνεῖ καθ' ὅλα πρός τάς ἀντιλήψεις τῆς «νεωτέρας ἐπιστήμης», πιστεύουσα εἰς τὴν ἐξελικτικὴν προέλευσιν τοῦ ἡλιακοῦ συστήματος ἐκ νεφελώματος. Διά τάς διαφόρους δέ μορφὰς τῆς ζωῆς, ὅτι ἀνεπτύχθησαν καί αὗται διά διαδοχικῶν ἐξε¬λίξεων ἐκ τοῦ πρωτοπλάσματος, μὲ τάσιν πάντοτε ἐξελίξεως ἐκ τοῦ ἁπλου¬στέρου εἰς τό σύνθετον καί ἐκ τοῦ χαώδους εἰς τό ὠργανωμένον. «Ἐξέλιξιν δηλ. τῶν ὄντων ὀφειλομένην εἰς τὴν ἀνάπτυξιν τῆς ἐν αὐτοῖς θείας οὐσίας, τεινούσης εἰς θέωσιν. Ἐξ οὗ, καί προοδευτι¬κῶς, αἱ τελειότεραι τῶν ὄντων ἐξωτερικαὶ μορφαί».
«Δημιουργήσας δέ ὁ Θεὸς - κατὰ τὴν «γνωστικήν» Θεοσοφίαν πάντοτε - τόν Κόσμον τοῦτον δι' ἑνὸς τμήματος τοῦ Ἑαυτοῦ του καί παραμένων ἐκτὸς τοῦ σύμπαντος, ὅπερ περιβάλλει, ἐνήργησε τὴν ἐκδήλωσίν Του - καί ἐνεργεῖ ταύτην - πάντοτε κατὰ τούς ἑξῆς διαφόρους τρόπους, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦσι τὰ τρία πρόσωπα, τάς τρεῖς ὑποστάσεις τοῦ ἑνὸς καί μόνου: Κα¬τὰ πρῶτον ἐνήργησε καί ἐνεργεῖ ὁ Λόγος διά τῆς τρίτης αὐτοῦ ὄψεως - τοῦ τρίτου Λόγου - ὅστις εἶναι δημιουργὸς τῆς ὕλης καί τῆς δυνάμε¬ως. Ἀκολούθως ἐνήργησε ὁ δεύτερος Λόγος, ὁ χαρακτηριζόμενος διά τῆς δυ¬νάμεως τὴν ὁποίαν ὀνομάζομεν ζωὴν (καί ἡ ὁποία δημιουργεῖ τάς μορ¬φὰς τῆς ὕλης καί μεταχειρίζεται ταύτας διά νά ἐκφρασθῇ). Καί τελευταῖος ἐνήργησε καί ἐνεργεῖ ὁ πρῶτος Λόγος, ὁ Πατὴρ τῶν πάντων, ὅστις καί ἐδημιούργησε τὸν ἄνθρωπον, παρασχὼν εἰς αὐτὸν τὴν ἰδιαιτέραν ἰδιό¬τητα, τὴν ὁποίαν ὀνομάζομεν συνείδησιν .».
Ἡ πίστις αὐτὴ τῆς Θεοσοφίας εἰς τρισυπόστατον Θεό¬τητα, ὑπάρχουσα οὐ μόνον εἰς τὸν Βεδισμὸν - Βραχμανισμὸν (τό Τριμοῦρτι τοῦ Βραχμανισμοῦ) ἀλλὰ καί τὴν ἀρχαιοτάτην θρησκείαν τῶν Αἰγυπτίων (αἱ τριάδες τοῦ Αἰγυπτιακοῦ Πανθέου κατὰ τὴν Γ΄ καί Δ΄ π.Χ. χιλιετηρίδα), ἀποτελεῖ ἀναντιρρήτως σοβαρὰν ἔνδειξιν τῆς ἀπ' ἀρχῆς - ἀπὸ τῆς ἐμφανίσεως τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς σκηνῆς τῆς ζωῆς - γνώσεως τῆς ἀληθείας, εἰς ὅ,τι ἀφορᾷ τὴν φύσιν τοῦ ἑνὸς Θεοῦ, δι' ἀποκαλύψεως, προφανῶς, τοῦ Θεοῦ πρός τούς πρωτοπλάστους, μεταδοθείσης εἰς τούς μεταγενεστέρους διά τῆς παραδόσεως καί παραποιηθείσης πολυειδῶς καί πολυτρόπως ἐλλείψει γραφῆς.
Ὑπό τε τῆς Θεοσοφίας ὅμως, ὅσον καί εἰς τά νεώτερα καί συγγενῆ πρός ταύτην φιλοσοφικά συστήματα τοῦ Σπινόζα καί τοῦ Ἐγέλου δέν κατενοήθη ὅτι: α) Ἡ ὑλική δημιουργία (ὅπως καί ἡ ἀναμφισβητήτως ὑπάρχουσα πνευ¬ματική τοιαύτη) δέν ἀποτελοῦσιν τμήματα ἤ ὑποδιαιρέσεις καί μεταμορφώ¬σεις μέρους τῆς οὐσίας τοῦ Ἀπείρου Θεοῦ, ἀλλά πεπερασμένα δημιουργήματα Αὐτοῦ, δημιουργηθέντα ἐξ οὐκ ὄντων. Διότι, ἄλλως, θά ἦσαν καί ταῦτα ἐνσυνείδητα ἀπ' ἀρχῆς, ὡς οὐσία τῆς Θεότητος, παντοδύναμα, πάνσοφα κλπ., τοῦ ἀπείρου Θεοῦ μή μεταβαλλομένου οὔτε ἐπί τά κρείττω, οὔτε ἐπί τά χείρω, κατά τό ὑπέροχον ἀπόφθεγμα τοῦ Πλάτωνος, καί μή μεριζομένου ὡσαύτως , β) Ὅτι καί ἡ ἐνσυνείδητος ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου δέν ἀποτελεῖ ὡσαύτως μέ¬ρος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ δημιούργημα ἐξ οὐκ ὄντων, διότι ἄλλως θὰ εἶχε καί αὐτὴ πάσας τάς ἰδιότητας τοῦ ἀπείρου (παν¬τοδυναμίαν, πανσοφίαν, παντογνωσίαν κλπ.), ὡσαύτως δέ καί τό ἀναμάρτητον καί τό ἄπτωτον. Καί γ) Ὅτι εἰς πάντα τὰ ἐπὶ τοῦ πλανήτου τούτου ὀρ¬γανικὰ ὄντα δέν ἐγένετο ποτέ ὀργανικὴ τις μεταμόρφωσις ἤ ἐξέλιξις, μεταφέρουσα ταῦτα ἀπὸ ἑνὸς εἴδους ἤ γένους εἰς ἕτερον, ἔστω καί συγγενές ἡ δέ προοδευτικὴ - ἐξελικτικὴ διαμόρφωσις τῶν Οὐρανίων σωμάτων καί συ¬στημάτων ἐν γένει, ὅπως καί ἡ μέχρις ὡρισμένων καί ἀναλλοι¬ώτων ὁρίων ἁπλὴ ἀνάπτυξις τῶν ὀργανισμῶν (σω¬μάτων, κορμῶν κ.λπ.) τῶν ἐπὶ τοῦ πλανήτου τούτου ἐνοργάνων ὄντων, τελοῦνται ὑπὸ τό κράτος ἀτέγκτων φυσικῶν νόμων, εἰς ἐκδήλωσιν ὄχι τῆς ἐν αὐτοῖς οὐσίας τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τῆς βουλήσεως ἁπλῶς - τοῦ προ¬στάγματος - καί τῆς ἀπείρου δυνάμεως τοῦ Δημιουργοῦ (Γενέσ. Α΄ 1-25).
*************
Εἰς τὴν περὶ ἐξελίξεως τῶν ὄντων ἰδέαν ἐπίστευσαν δυστυχῶς καί τίνες τῶν ἀρχαίων προγόνων ἡμῶν. Οὕτως ὁ Ἀναξίμανδρος (610 - 546 π.Χ.) ἐφρόνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος κατάγεται ἐξ εἴδους τινὸς ζώων, καί ὅτι χερσαία ζῷα καί ἄνθρωποι προέρχονται ἐκ τοῦ ὕδατος, ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἔζων πρότερον ὡς ἰχθύες . Ὁ Ἡράκλειτος (500 περίπου π. Χ.), ὅτι ἐκ τοῦ πυρὸς ἐγεννήθη τό ὕδωρ καί ἐκ τοῦ ὕδατος ἡ γῆ, εἶτα δέ ὅτι μεταβάλλονται τὰ πάντα εἰς πῦρ, ἐπίσης ὅτι πρωταρχικὸς δημιουργικὸς παράγων εἷναι ὁ ἀγών τῆς ὑπάρ¬ξεως. «Πόλεμος πατὴρ πάντων». Ὁ Ἐμπεδοκλής, ὅτι «κατ' ἀρχὴν ἐγεννήθησαν τὰ φυτά, δι' αὐτομάτου γενέσεως ἐκ τούτων δέ τὰ ζῷα ὄχι ὅμως ὁλό¬κληρα, ἀλλὰ κατὰ μέλη καί βαθμηδὸν ὅτι διά τυχαίων συνδέσεων συνεκροτήθησαν πολλοὶ ὀργανισμοὶ ὑποτυπώδεις, οἵτινες ἐξηφανίσθησαν, διε¬τηρήθησαν δέ ἐν τῇ ζωῇ μόνον τὰ ὄντα ἐκεῖνα, ἅτινα ἀρτίως ὠργανωμένα, ἠδυνήθησαν νά ἀγωνισθοῦν ἀποτελεσματικῶς τὸν περὶ ὑπάρξεως ἀγῶνα καί νά διαιωνίσωσι τό εἶδος» . Ὁ Σπεύσιππος (395 - 334 π.Χ.), ἐθεώρει τό ἀγαθὸν καί τό τέλειον ὡς ἀποκορύφωμα τῆς ἐξελίξεως. Οἱ Στωϊκοὶ ἐδίδασκον συνεχῆ ἐξέλιξιν τοῦ κόσμου. Καί τέλος ὁ Λουκρήτιος (α΄ αἰὼν π.Χ.), ὀπαδὸς τῆς φιλοσοφίας τῶν Ἀτομικῶν (οἵτινες ἐπίστευον ὅτι ἐκ τῆς συνθέσεως τῶν ἀπεί¬ρων μορίων ἀτόμων τοῦ ὄντως ΟΝΤΟΣ προῆλθον πάντα τὰ ἐπὶ μέρους ὄντα, ἀνόργανά τε καί ἐνόργανα, ἔμψυχα, λογικὰ καί Θεοὶ) , ὅτι «διετηρήθησαν τὰ ζωϊκὰ εἴδη τὰ ἐφωδιασμένα μὲ λυσιτελεῖς ἰδιότητας, ἐξαφανισθέντων τῶν λοιπῶν».
Οἱ λοιποὶ τῶν ἀρχαίων φιλοσόφων προγόνων ἡμῶν καί δὴ οἱ κορυφαῖοι τούτων Πυθαγόρας, Σωκράτης, Πλάτων καί Ἀριστοτέλης, δέν ἐπίστευσαν εἰς τὴν ψευδῆ καί μωρὰν ταύτην θεωρίαν. Διότι ὁ πρῶτος ἐφρόνει, ὡς γνωστόν, ὅτι οἱ ἀριθμοὶ εἶναι ἡ κατ' «εἶδος» ἀλλὰ καί ὑλικὴ ἀρχὴ τῶν ὄντων καί ἡ αἰτία πάντων τῶν ἐν τῷ Κόσμῳ συμβαινόντων, προϋπάρ¬χοντες αὐτοτελεῖς καί πραγματικαὶ οὐσίαι πάντων. Ὁ Πλάτων (ἐξ ἐπιδράσεως ἀναντιρρήτως τοῦ κλεινοῦ διδασκάλου του Σωκράτους), ὅτι αἱ ἰδέαι εἶναι τὰ ἀρχέτυπα, τὰ ὑποδείγματα ὅλων τῶν πραγμάτων, τὰ δέ πράγματα εἶναι φαινόμενα καί ἀπομιμήσεις τῶν ἰδεῶν, μετέχοντα ἁπλῶς αὐτῶν, ὅτι αἱ ἰδέαι οὖσαι ἀμετάβλητοι καί ἄφθαρτοι, χωρὶς τῶν αἰσθητῶν πραγμάτων καί ἔχουσαι ζωὴν καί πνεῦμα (κίνησιν, ψυχὴν καί συνείδησιν) ὑπάρχουσιν αἰωνίως ἐν ἐπουρανίῳ τόπῳ, ἐξ οὗ καί κατῆλθον εἰς τὴν γῆν καί ὅτι, ὅπως αἱ ἰδέαι εἶναι τό αἰώνιον ἐν τοῖς πράγμασιν, οὕτως ἐν τοῖς ἀνθρώποις τό αἰώνιον εἶναι αἱ προϋπάρχουσαι ἄφθαρτοι πνευματικαὶ καί ἐνσυνείδητοι αὐτῶν ψυχαὶ . Ὁ δέ Ἀριστοτέλης, ὅτι πᾶν ἐνόργανον ὄν, εἴτε ζῷον εἴτε φυτόν, ἔχει κινοῦσαν αἰτίαν καί σκοπόν, «ἐντελέχειαν», τὴν μετ' αὐτοῦ ἡνωμένην καί διαμορφοῦσαν αὐτὸ ψυχὴν ἐνῷ ὁ ἄνθρωπος προσέτι καί τὸν «ποιητικὸν νοῦν», οὐσίαν ἀθάνατον, θείαν, ἄϋλον, ἄφθαρτον καί ἀνεξάρτητον τοῦ σώματος .
Τοιουτοτρόπως αἱ μεγάλαι ἐκεῖναι διάνοιαι δέν παρεσύρθησαν μὲν εἰς τὴν πλάνην τῆς ἐξελικτικῆς ἰδέας, δέν ἠδυνήθησαν ὅμως νά διακρίνωσιν ἐξ ὁλοκλήρου καί τὴν ἐν προκειμένῳ ἀπόλυτον ἀλήθειαν. Ὅτι δηλ., α): Ὅλα τὰ ἐνόργανα ὄντα δέν ἔχουν ψυχὰς (ἰδέας-ἀριθμούς), β) Ὅτι ἐκ τῶν ἐμψύχων ὄντων μόνον ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἰδιαιτέρα πνευματική, ἄρα δέ καί ἐνσυνείδητος ὑπόστασις. Καί γ) Ὅτι ὑπάρχουν μὲν ἐν τῷ ἀπείρῳ καί τρισυποστάτῳ Θεῷ αἱ ἰδέαι ὅλων τῶν κτισμάτων (ὅπως ἀκριβῶς ὑπάρχουσιν ἐν τῷ νοΐ ἑνὸς ἀρχιτέκτονος ἤ μηχανικοῦ κ.ἄ. πᾶσαι αἱ ψιλαὶ ἰδέαι τῶν διαφόρων μερῶν, τμημάτων, ὀργάνων κλπ. ἑνὸς ὑπὸ ἐκτέλεσιν πολυσυνθέτου ἔργου ἤ ἐργοστασίου..., ὡς καί ἡ ἀλληλεπίδρασις αὐτῶν τῶν τμημάτων ἤ ὀργάνων μετὰ τὴν ἐκτέλεσιν τοῦ ἔργου, τὴν μορφοποίησιν διά τῆς ὑφεστώσης ὕλης τῶν περὶ τοῦ ἔργου ἰδεῶν), αἱ ἰδέαι ὅμως αὗται, περὶ ὅλων τῶν κτισμάτων, ἐν οἷς περιλαμβάνεται καί ἡ συμπαντικὴ ὕλη - ἐνέργεια, δέν εἶναι ἐν τῷ Θεῷ ἐνυπόστατοι, ὀντοτικαὶ καί ἐνσυνείδητοι, ἀλλ' εἶναι ἀφηρημέναι, ἰδέαι ψιλαὶ, ὀντοποιού¬μεναι προοδευτικῶς ἐξ οὐκ ὄντων, τῇ βουλήσει τοῦ Θεοῦ, καί προσλαμβάνουσαι οὕτω διάφορα σχήματα καί μορφάς.
Τοιαύτη τις, ἐν ἄκρα συνόψει, ὑπῆρξεν ἡ ἐπίδρασις τῆς ἰδέας τῆς ἐξε¬λίξεως κατὰ τὴν προχριστιανικὴν ἐποχὴν.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄
Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ ΑΠΟ ΤΗΣ ΔΙΑΔΟΣΕΩΣ TOY ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ
Ἐπελθούσης τῆς διαδόσεως καί ἐπικρατήσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐφ' ὁλοκλήρου σχεδόν τοῦ τότε γνωστοῦ κόσμου, ἐξέλιπε τελείως εἰς τά ἐκχριστιανισθέντα ἔθνη ἡ ἰδέα τῆς ἐξελίξεως. Ἡ πίστις εἰς τήν θεϊστικήν κοσμοθεωρίαν τῆς Χριστιανικῆς διδασκαλίας, καθ' ἥν τά πάντα ἐδημιουργήθησαν ὑπό τοῦ Θεοῦ, εἰς ἥν μορφήν ὑπάρχουσιν ἤ ἐνεφανίσθησαν ἐπί τῆς σκηνῆς τῆς ζωῆς, ἀπέκλεισε τήν παραδοχήν τῆς ἰδέας ταύτης.
Καί ἐπεχείρησαν μέν τινές νά χαρακτηρίσωσι τὸν Ἱερὸν Αὐγουστῖνον καί τὸν Θωμᾶν Ἀκινᾶτον ὡς προδρόμους τῆς Β΄, περὶ τὴν ἰδέαν τῆς ἐξελίξεως, φιλοσοφικῆς καί ἐπιστημονικῆς κινήσεως (τῆς ἀρξαμένης ἀπὸ τῶν ἀπαρχῶν τῆς Ἀναγεννήσεως, περὶ τό 1500 μ.Χ.), ὅμως, ὅπως διδάσκει καί ὁ μακαριστός καθηγη¬τὴς Π. Τρεμπέλας, ἐν συμφωνίᾳ καί πρός ἄλλους διακεκριμένους συγγρα¬φεῖς , τόσον ὁ Ἱερὸς Αὐγουστῖνος, ὅσον καί ὁ Θωμᾶς Ἀκινᾶτος, ὁ ἀσπασθεὶς τὴν διδασκαλίαν του, οὐδόλως ὑπῆρξαν ὑποστηρικταὶ τῆς ἰδέας τῆς ἐξελίξεως τῶν εἰδῶν. Διότι ὁ μὲν πρῶτος ἐφρόνει ὅτι ὁ Θεὸς συγχρόνως ἐδημιούργησεν ἐν σπέρματι - καί δυνάμει - πάντα τὰ ἐνόργανα ὄντα καί ὅτι ἡ γῆ μετὰ τῆς θαλάσσης ἔλαβον παρὰ τοῦ Θεοῦ τὴν δύναμιν καί τὴν ἰδιότητα νά παράγωσι ταῦτα προοδευτικῶς καί κατὰ διαφόρους ἐποχάς• ὁ δέ δεύτερος, ὅτι τό σύνολον τῶν ὄντων ἐδημιουργήθη εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς ὑπὸ τοῦ Θεοῦ (κατὰ τὴν πρώτην ἡμέραν - περίοδον τῆς δημιουργίας) μόνον δυνάμει καί ὄχι ἐνεργείᾳ. Ἐν τῷ κόλπῳ, δέ τῆς γῆς καί τῆς θαλάσσης παρή¬χθησαν ταῦτα αἰτιωδῶς, ἐμβληθεισῶν εἰς τὴν γῆν καί τὴν θάλασσαν τῶν δυ¬νάμεων, ὅπως ἐν καιρῷ παράγωσιν αὐτά .
Εἶναι λοιπὸν προφανὲς ὅτι δι' ἀμφοτέρων τῶν ἀπόψεων τούτων περὶ τοῦ τρόπου τῆς ἀπ' εὐθείας ὑπὸ τοῦ Θεοῦ δημιουργίας τῶν ὄντων, ὅπως καί διά τῆς ἑτέρας γνώμης τοῦ Θωμᾶ Ἀκινάτου, περὶ διαδοχικῶν μεταμορφώσεων τοῦ ἐμβρύου, καθ' ἅς ἐκδηλοῦται πρῶτον ἡ θρεπτικὴ ψυχή, ἡ κοινὴ εἰς τὰ φυτὰ καί τὰ ζῷα, ἔπειτα ἡ αἰσθητική, ἡ κοινή, μόνον εἰς τὰ ζῷα (τὰ στερούμενα λογικοῦ) καί τελευταῖον ἡ λογικὴ ψυχή, ἐφ' ὅσον πρόκειται περὶ τοῦ ἀνθρώπου , οὐδόλως νοεῖται ἐξέλιξις τῶν ὄντων, ἔστω καί θεϊστικῆς μορφῆς. Γίνεται ἁπλῶς φιλοσοφικὴ ἔρευνα πρός ἐξήγησιν τοῦ τρόπου, καθ' ὅν ταῦτα ἐδημιουργήθησαν ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, ἐν ἀπολύτῳ συμφωνίᾳ πρός τό καθολικὸν πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τῆς Γραφῆς. Ὅτι δέ τό καθολικὸν πνεῦμα τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας ἀπέκλεισεν ἀπ' ἀρχῆς πᾶσαν ἔννοιαν ἐξελίξεως ἤ μεταμορφώσεως τῶν ὄντων, βεβαιοῦται ἀπολύτως ἐκ τῆς διδασκαλίας τῶν ἁγ. Πατέρων. Οὕτως, ἐκτὸς τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου, ὡς ἀνωτέρω, ὁ Μ. Βασίλειος ἀναφέρει σχετικῶς τὰ ἑξῆς, ἐν ταῖς Ὁμιλίαις του εἰς τὴν «Ἑξαήμερον», ἅτινα παραθέτομεν ἐκ τῆς μεταφράσεως - ἐξηγήσεως - τῶν λόγων του ὑπὸ τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Πατριάρχου Κωνσταντι¬νουπόλεως Γρηγορίου τοῦ Ε΄, τῆς ἐκ¬δοθείσης ὑπὸ τοῦ Μ. Σακορράφου κατὰ τό 1863.
Ὁμιλία Ε΄. «Περὶ βλαστήσεως τῆς γῆς» (μνημ. ἐργ. σελ. 66). «Καί τοιουτοτρόπως, ὅσα κατ' ἀρχὰς ἡ γῆ ἐβλάστησε, μέ¬χρι τοῦδε διασῴζονται ἀναλ¬λοίωτα μὲ τὴν ἀκολουθίαν τῆς διαδοχῆς καί τῶν ὁμογενῶν τὴν διατήρησιν». Καί κατωτέρω, σελ. 71. «…Μὲ τὴν δύναμιν τούτου τοῦ ρήματος (σ.σ. δηλ. τοῦ θείου προστάγματος) ὅλα εὐθὺς ἐκ τοῦ μὴ ὄντος ἐκβῆκαν εἰς τό εἶναι ἐπάνω εἰς τὴν γῆν, καθὲν μὲ τὴν φυσικὴν ἰδιό¬τητα διαφέροντα μὲν μεταξὺ των, γνωριζόμενα δέ μὲ ἕνα χωριστὸν χαρακτῆρα».
Ὁμιλία Ζ΄. «Περὶ ἑρπετῶν» (μν. ἔργ. σελ. 101).
«Καί εἶπεν ὁ Θεὸς ἐξαγαγέτω τὰ ὕδατα ἑρπετὰ ψυχῶν ζωσῶν κατὰ γένος. Ποῖον γένος ἀφίεται καί δέν συμπερι¬λαμβάνεται κατὰ τό δημιουργικὸν πρόσταγμα;...». (Σελ. 102) «… μὲ τὴν ἰδίαν δύναμιν τοῦ δημιουργικοῦ προστάγματος τότε καί τὰ μικρὰ καί τὰ μεγάλα ἔλαβον τό εἶναι των». (Σελ. 184). «Αἱ διαφοραὶ τῆς ζωῆς τῶν ἰχθύων καί αἱ διαφοραὶ παντὸς γένους εἶναι ἀ¬ναρίθμητοι...». «Καί εἰς πᾶν γένος ἡ διαδοχὴ εἶναι ἀπαράλλακτος καί δέν γίνεται, καθὼς εἰς τὴν χέρσον τὰ ἡμιονάρια καί τίνων ὀρνίθων συμπλοκαί, τὰ ὁποῖα νοθεύουν τὰ γένη των».
Ὁμιλία Η΄. «Περὶ κτηνῶν καί ἐνύδρων» (σελ. 114-115).
«... Φεῦγε τάς φλυαρίας τῶν «σοβαρῶν» φιλοσόφων, οἱ ὁποῖοι δέν ἐντρέπονται νά βάλλωσι τάς ψυχάς των ὁμοειδεῖς μὲ τάς ψυχὰς σκύλων, λέ¬γοντες ὅτι αὐτοὶ ἔγιναν ποτε καί γυναῖκες καί θάμνοι καί ἰχθεῖς θαλάσσιοι. Ἐγὼ ὅμως δέν λέγω, ὅτι ἔγιναν ποτέ ἰχθύες, ἀλλά βεβαιώνω τούς ἀκούσαντας, ὅτι ὁπότε ταῦτα ἔγγραφον ἦσαν καί ἀπὸ τούς ἰχθύας ἀλογώτεροι...». Καί κατωτέρω (σελ. 122). «...Λοιπὸν ἔχομεν τὸν Οὐρανὸν κεκοσμημένον, τὴν γῆν κεκαλλωπισμένην, τὴν θάλασσαν εὐτυχισμένην ἀπὸ τὰ πολυποίκιλα ὀψάρια, τὸν ἀέρα γεμάτον ἀπὸ διάφορα πτηνά, τὰ ὁποῖα ὅλα ἐδημιουργήθησαν καί ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τό εἶναι, μὲ τὴν προ¬σταγὴν τοῦ Θεοῦ παρήχθησαν...».
Ὁμιλία Θ΄. «Περὶ χερσαίων» (μν. ἔργ. σελ. 129).
«... Τοιουτοτρόπως καί ἡ φῦσις τῶν ὄντων ἐκινήθη ἀπὸ τὴν προστα¬γὴν τοῦ Θεοῦ κατ' ἀρχὰς καί τρέχει μὲ τὴν γένεσιν καί φθορὰν καί διαφυλάττει τάς διαδοχὰς καί ἀκολουθίας τῶν γενῶν ἀπα¬ρασαλεύτως, ὅπως καταντήσῃ εἰς αὐτὸ τό τέλος τό ἐλπιζόμενον. Ἡ φῦσις κατὰ προσταγὴν τοῦ Θεοῦ κάμνει τὸν ἵππον ἵππου διάδοχον, καί τὸν λέοντα λέοντος, καί τὸν ἀετὸν ἀετοῦ καί πᾶν ζῷον συντηρεῖ μὲ τὴν διαδοχὴν μέχρι συντελείας ἀπαράτρεπτον. Κανεὶς χρόνος δέν ἀφανίζει τὰ ἰδιώματα τῶν ζώων...».
Ἐνῶ ὅμως τοιαύτη εἶναι ἡ ἀντίθεσις τῆς διδασκαλίας τῶν ἁγ. Πατέρων κατά τῆς ἐν λόγῳ θεωρίας, ὅλως παραδόξως ὁ μακαριστός καθηγητής Π. Τρεμπέλας γράφει ἐν τῷ προμνησθέντι συγγράμματί του, σελ. 235- 237, καί τά ἑξῆς, ἐκτός τῶν ἐν τῷ προλόγῳ ἀναφερομένων. «Ἄλλως τε οἱ τῆς μεμετριασμένης θεωρίας τῆς ἐξελίξεως ἐχόμενοι ἀναζητοῦσιν ὑπέρ τῆς θέσεως αὐτῶν ἐρείσματα καί ἐκ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως εἰλημμένα, προβάλλοντες τάς περί δημιουργίας τῶν φυτικῶν καί ζωϊκῶν εἰδῶν γνώμας τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί δή τοῦ Αὐγουστίνου, ἔπειτα δέ καί τοῦ κατά τόν Μεσαίωνα ἀκμάσαντος Θωμᾶ Ἀκινάτου… Καί εἶναι μέν ἀληθές ὅτι καταντοῦν εἰς ὑπερβολήν διατεινόμενοι, ὅτι ὁ Αὐγουστῖνος προεμάντευσε τήν θεωρίαν τῆς ἐξελίξεως καί ἐγένετο πρῶτος εἰσηγητής αὐτῆς παρά ταῦτα ὅμως εἶναι ἀδιάμφισβήτητον γεγονός, ὅτι δι' ἐκείνων τά ὁποῖα ὁ Μ. Βασίλειος καί ὁ Αὐγουστῖνος λέγουν περί δημιουργίας τῶν φυτῶν καί ζώων, μάλιστα δέ ὁ Γρηγόριος ὁ Νύσσης περί δημιουργίας τῆς γῆς καί τῶν Οὐρανίων σωμάτων, ἀναγνω¬ρίζεται ὅτι, περί τόν τρόπον τῆς δημιουργίας καί τοῦ σχηματισμοῦ τῶν ὄντων ἔχει τις τήν ἐλευθερίαν νά φιλοσοφῇ καί δέν δεσμεύεται πρός τοῦ¬το οὔτε ὑπό τοῦ γράμματος τῆς ἁγίας Γραφῆς, οὔτε ὑπό ἄλλου τινός στοιχείου τῆς κατά θείαν ἀποκάλυψιν ἀληθείας (!!!). Οὕτω λοιπόν ἡ μεμετριασμένη ἐξέλιξις δέν θά ἠδύνατο νά χαρακτηρισθῇ ὡς ἀντιστρα¬τευομένη πρός τό δόγμα τῆς δημι¬ουργίας, διότι, οὐδέποτε προεβλήθη μετά ἀξιώσεως ὅπως ὑποκαταστήσῃ τόν Θεόν, παρουσιαζομένη ὡς δύναμις δημιουργός, ἐμφυής ἐν τῇ ὕλῃ καί ἐξ ἴσου τυφλή, ὅσον ἀξιοθαύμαστος. Τοὐναντίον ἀπαιτεῖ ἐξ ἴσου πρός τήν θεωρίαν τοῦ ἀμεταβλήτου τῶν εἰδῶν τήν συνεχῆ ἐπέμβασιν τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἐξέλιξις, τήν ὁποίαν ἠθέλησεν, ἀπεφάσισεν, ἐπετήρησε καί διηύθυνεν αὐτός ὁ Θεός».
Καί πρός δικαιολογίαν τῆς πρός τήν μεμετριασμένην ἐξέλιξιν, συμπαθείας ἐπανειλημμένως ἐν τῷ μνησθέντι συγγράμματί του ἐκδηλουμένης (σελ. 8, 9, 16, 43, 87 καί 241), ἐπικαλεῖται τά ὡς κατωτέρω δύο χωρία ἐκ τῆς διδασκαλίας τῶν Πατέρων: α) Τοῦ Μεγ. Βασιλείου ἐκ τῆς Ζ΄ ὁμι¬λίας του «εἰς τήν Ἑξαήμερον», κεφ. 2, ἔχον οὕτως: «Ἐξαγαγέτω τά ὕδατα ἑρπετά ψυχῶν ζωσῶν, κατά γένος. Ἑκάστου γένους τάς ἀπαρχάς νῦν, οἱονεί, σπέρματα τίνα τῆς φύσεως προβληθῆναι κελεύει, τό δέ πλῆθος αὐτῶν ἐν τῇ μετά ταῦτα διαδοχῇ ταμιεύεται, ὅταν αὐξάνεσθαι αὐτά καί πληθύνεσθαι δέῃ ». Καί β) τοῦ ἁγ. Γρηγορίου, Νύσσης, ἐκ τοῦ «ἀπολογητικοῦ του περί τῆς ἑξαημέρου» (κεφ. 5 καί 8), ἔχον ὡς ἑξῆς: «Πάντων τῶν ὄντων τάς ἀφορμάς καί τάς αἰτίας καί τάς δυ¬νάμεις συλλήβδην ὁ Θεός ἐν ἀκαρεί κατεβάλλετο καί ἐν τῇ πρώτῃ τοῦ θελή¬ματος ὁρμῇ ἡ ἑκάστου τῶν ὄντων οὐσία συνέδραμεν οὐρανός, αἰθήρ, ἀστέρες, πῦρ, ἀήρ, θάλασσα, γῆ, ζῶα, φυτά ἅ, τῷ μέν θείῳ ὀφθαλμῷ πάντα καθεωρᾶτο, τῷ τῆς δυνάμεως λόγῳ δεικνύ¬μενα, τῷ καθώς φησίν ἡ προφητεία εἰδότι πάντα πρό τῆς γενέσεως αὐτῶν. Τῇ δέ συγκαταβληθείσῃ δυνάμει τε καί σοφίᾳ πρός τήν τελείωσιν ἑκάστου τῶν μορίων τοῦ κόσμου, εἱρμός τις ἀναγ¬καῖος κατά τίνα τάξιν ἐπηκολούθησεν, ὥστε τό πῦρ προλαβεῖν μέν καί προεκφανῆναι τῶν ἄλλων... καί τά λοιπά τῆς κατά τά ἐφεξῆς ἀκολουθίας, οὐκ αὐτομάτῳ τινί συντυχίᾳ, κατά τίνα ἄτακτον καί τυχαίαν φοράν, οὕτως ἀναφαι¬νόμενα, ἀλλ’ ὡς ἡ ἀναγκαία τῆς φύσεως τάξις ἐπιζητεῖ τό ἐν τοῖς γενομένοις ἀκόλουθον... Ἡ γάρ γῆ ἦν ἀόρατος καί ἀκατασκεύαστος. Ὅπερ ἴσον ἐστί ὅτι ἦν καί οὐκ ἦν. Οὐ γάρ που συνδεδραμήκεσαν περί αὐτήν αἱ ποιότητες. Ἀπόδειξις δέ τῆς διανοίας ταύτης, ὅτι ἀόρατον αὐτήν ὁ λόγος εἶναι φησί. Τό γάρ ἀόρατον χρῶμα οὐκ ἐστί. Τό δέ χρῶμα οἷόν τις ἀπορροή τοῦ κατ’ ἐπιφάνειαν σχήματος γίνεται, τό δέ σχῆμα οὐκ ἄνευ σώματος. Εἰ οὗν ἀόρατον ἦν καί ἀχρωμάτιστον πάντως. Τούτῳ δέ συνθεωρεῖται τό ἀσχημάτιστον, ἐκείνῳ δέ τό ἀσώματον. Οὐκοῦν ἐν τῷ ἀθρόῳ τῆς τοῦ κόσμου καταβο¬λῆς, ἦν μέν ἐν τοῖς οὖσιν ἡ γῆ, ὡς καί τά ἄλλα πάντα. Ἀνέμενε δέ τό διά τῆς τῶν ποιοτήτων κατασκευῆς, ὅπερ ἐστί γίγνεσθαι. Καί διά τοῦ ἀκατασκευάστου ὀνομάσαι νοεῖν δίδωσι τό μήπω πεπυ-κνῶσθαι ταῖς σωματικαῖς ἰδιότησι ».
Ἐρωτῶμεν: Ἐκ τῶν περικοπῶν τούτων τῶν Ὁμιλιῶν τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν Βασίλειου τοῦ Μεγάλου καί Γρηγορίου τοῦ Νύσσης, δικαιολογεῖται τό προμνησθέν συμπέρασμα περί τῆς δῆθεν γνώμης τούτων διά τήν θεωρίαν τῆς ἐξελίξε¬ως, ὅταν μάλιστα, ληφθοῦν ὑπ’ ὄψιν καί αἱ ὑφ’ ἡμῶν προταχθεῖσαι περικοπαί τῶν εἰς τήν Ἑξαήμερον καί πάλιν Ὁμιλιῶν τοῦ Ἁγ. Βασιλείου;
Εἰς τάς περικοπάς ὅμως τῶν Ὁμιλιῶν τοῦ Ἁγ. Βασιλείου, τάς ὁποίας προανεφέραμεν, ἐθεωρήσαμεν καθῆκον νά παραθέσωμεν κατωτέρω καί ἐπεξηγηματικάς περικοπάς τῆς αὐτῆς Ὁμιλίας τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Νύσσης, ἤ¬τοι τοῦ «Ἀπολογητικοῦ περί τῆς ἑξαημέρου», ἐ¬χούσας οὕτω: α) Προοίμιον Κεφ. Α΄.
«Ὅν γάρ ἔχει λόγον πρός τόν κόκκον ὁ ἄσταχυς καί ἐξ ἐκείνου ὤν, κἀκεῖνο μή ὤν, μᾶλλον δέ ἐκεῖνο μέν ὤν τῇ δυνάμει, παρηλλαγμένος δέ μεγέθει καί κάλλει καί ποικιλίᾳ καί σχήματι τόν αὐτόν εἴποι τις ἄν ἐπέχειν λόγον πρός τήν τοῦ μεγάλου Μωϋσέως φωνήν τά παρά τοῦ Μεγάλου Βασιλείου διά φιλοπονωτέρας θεωρίας ἐξεργασθέντα νοήματα. Ἅ γάρ ἐκεῖνος εἶπεν ἐν ὀλίγοις τε καί ἀπεριγράπτοις ρήμασι, ταῦτα διά τῆς ὑψηλῆς φιλοσοφίας ὁ διδάσκαλος ἡμῶν (ὁ Μ. Βασίλειος) αὐξήσας, ὄχι ἄσταχυν ἀλλά δένδρον ἐποίησε, κατά τόν ὁμοιωθέντα τῇ βασιλείᾳ τόν συνάπεως κόκκον, τόν ἐν τῇ καρδίᾳ τοῦ γεωργοῦντος αὐτοδενδρούμενον, ὥστε γε¬νέσθαι πανταχόθεν αὐτόν ἀμφιλαφῆ τοῖς ποιήμασι καί διηπλωμένον ἀντί κλά¬δων τοῖς δόγμασι, καί τῷ σκοπῷ τῆς εὐσέβειας εἰς ὕψος ἀνατεινόμενον, ὡς καί τάς ὑψηλάς τε καί μετεωροπόρους ψυχάς, ἅς πετεινά τοῦ οὐρανοῦ τό Εὐαγγέλιον ὀνομάζει, δύνασθαι τῷ μεγέθει τῶν τοιούτων κλάδων ἐννοσεύειν».
Κεφ. Β... «Τοῦτο δέ καί πρό τῆς ἐγχειρήσεως διαμεμαρτυρήσθω, τό μηδέν ἡμᾶς ἀντιδογματίζειν τῷ ἁγίω Βασιλείω, περί τῶν κα¬τά τήν κοσμογονίαν αὐτῷ φιλοσοφηθέντων, μηδ’ ἄν πρός ἑτέραν ἐξήγησιν ἐκ τίνος ἀκολουθίας ὁ λόγος ἔλθῃ...».
Καί κατωτέρω, σελ. 85.
«Ἐπεί οὗν ταῦτα (τά τῆς δευτέρας ἡμέρας) ἐγένετο, πάλιν ἡ φῦσις τῶν ὄντων δι’ ἀκολούθου βαδίζουσα, τό ἀναγκαίως τοῖς προγεγονόσιν ἑπόμενον ἐξεργάζεται προηγεῖται δέ καί τούτου τοῦ ἔργου θεῖον ἐπίτευγμα, πανταχοῦ τοῦ Μωϋσέως ἀσφαλιζομένου ἡμῶν τήν διάνοιαν τοῦ μηδέν ἀθεεί τι τῶν ὄντων συστῆναι, ὡς ἄν τό περί ἑκάστου τῶν γεγονότων θαῦμα εἰς τόν πεποιηκότα τήν ἀναφοράν ἔχειν».
Ἐπίσης, αὐτόθι σελ. 92.
«...Ὡς γάρ ἐν τῇ γενέσει τῶν ζώων μυρίας μέν ἔστι διαφοράς ἰδεῖν τῶν ἐν τούτοις γενῶν, τῷ δέ καθολικῷ λόγῳ τῆς τῶν ὄντων ἀποδοχῆς ἁρμό¬ζει ἐφ’ ἑκάστου φαμέν, κατά τό ἴσον τό καλόν εἶναι λίαν... Οὐ γάρ ἐν τῷ βοῦν μή εἶναι τό ἵππον ἐστίν εἶναι, ἀλλ’ ἐν ἑκάστῳ τούτων συντηρεῖ ἑαυτήν ἡ φῦσις, ἰδίας ἀφορμάς πρός τήν ἰδίαν διαμονήν κεκτημένη, οὐκ ἐν φθορᾷ τῆς φύσεως, ἀλλ’ εἰς τήν τοῦ εἶναι δύναμιν ἔχουσα».
Ὡσαύτως, σελ. 96. «Κἄν τά φυτά εἴπῃς, κἄν τά βλαστήματα, πάντα τῷ αὐτῷ κύκλῳ συμπεριέρχεται... ὅταν ξηρανθῇ τό ὑποκείμενον τό περιέχοντι πάλιν πρός τό ὁμόφυλον ἐξατμίζεται..., ὥστε πανταχοῦ τοῦ κόσμου τε στοιχειωδῶς ἐν τῷ παντί θεω-ρούμενα, ἐπί τοῦ αὐτοῦ μέτρου φυλάττεσθαι, ὅ παρά τήν πρώτην ὑφ’ ἑκάστου τῶν ὄντων ἡ σοφία τοῦ δημιουργοῦ πρός τήν εὐαρμοστίαν τοῦ παντός διετάξατο».
Εἶναι ἀληθές βεβαίως ὅτι ὁ ἄνθρωπος πλασθείς ἐλεύθερος, δύναται ἐλευθέρως νἀ ἐρευνᾶ τά πάντα καί νά φιλοσοφῇ, εἶναι ὅμως ἀναντίρρητον ἐξ ἴσου ὅτι τά ἐκ τῆς ὑγιοῦς φιλοσοφικῆς ἐρεύνης συμπεράσματα οὐδέποτε δύνανται νά εἶναι ἀντίθετα πρός τήν ἐξ ἀποκαλύψεως ἀλήθειαν καί τήν Γραφήν, ἐφόσον ἡ Γραφή εἶναι θεόπνευστος. Ἡ ἐπιστήμη καί ἡ φιλοσο¬φία, προορισμόν ἔχουν τήν πειραματικήν βεβαίωσιν τῆς ἐξ ἀποκαλύψεως ἀληθείας, ἥτις ἐδόθη εἰς ἡμᾶς πρός διευκολύνσιν τῆς διαγνώσεως τοῦ σκοποῦ τῆς ζωῆς καί μέρους τοῦ περιβάλλοντος ἡμᾶς μυστηρίου. Οὐδέποτε εἶναι δυνατόν νά ἀποβοῦν πολέμιαι ταύτης. Θά κυροῦν ὅθεν ἁπλῶς αὐτήν διά τῶν συνεχῶν προόδων, ἵνα ἀναδειχθοῦν τελικῶς πρωτεύουσαι ἱέρειαι καί θεραπαινίδες αὐτῆς.
Οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας τόσον σαφῶς καί κατηγορηματικῶς ἀντετάχθησαν κατά τῆς ἐν λόγῳ «θεωρίας», τό ἀληθές, καί ἐν προκειμένω πνεῦμα τῆς Γραφῆς θεοπνεύστως ἀποδίδοντες, εἰς τούς ὑποστηρικτάς τῆς «δι’ ἁλμάτων» θεϊστικῆς αὐτῆς «μορφῆς» (θεωρίας τοῦ... de Vries).
Εἰς ἐπίρρωσιν δέ τῶν ἀνωτέρω προσθέτομεν ὅτι ἐν τῷ κεφ. Α΄ § 6 τῆς Γενέσεως, ὅτι κατά τήν 2αν «ἡμέραν» (χρονικήν περίοδον ἀκα¬θορίστου διαρκείας) τῆς Δημιουργίας, ἐγένετο ὑπό τοῦ Θεοῦ τό «στερέωμα» ἐν τῷ μέσῳ τοῦ ὕδατος, ὅπερ κατά τήν διάρκειαν τῆς πρώτης «περιό¬δου - ἡμέρας» (αὐτόθι § 2) περιέβαλλε τήν γῆν. Καί «...διεχώρισε δι’ αὐτοῦ ὁ Θεός ἀναμέσον τοῦ ὕδατος τοῦ ἐπάνω τοῦ στερεώματος καί τοῦ ὕδα¬τος τοῦ ὑποκάτω τοῦ στερεώματος. Καί ἐκάλεσε τό στερέωμα οὐρανόν» (αὐτ. § 6-8). Ἐχωρίσθη δηλ. ὑπό τοῦ Θεοῦ τό ὅλον ὕδωρ, ὅπερ εἰς πυκνούς ὑδρατμούς περιέβαλλεν ἀρχικῶς τήν γῆν, εἰς δύο. Εἰς τό ὑποκάτω τοῦ «στε¬ρεώματος - τοῦ Οὐρανοῦ» τό «συναχθέν εἰς τάς συναγωγάς τάς ἀποκληθείσας «θάλασσας» (αὐτ. 9-10) καί εἰς τό ὕδωρ τό «ἐπάνω τοῦ στερεώματος» ὅπερ ἀπεκλήθη «οὐρανός».
Ἐκ τῆς τόσον λεπτομεροῦς διατυπώσεως τῶν χωρίων τούτων σαφῶς, φρονοῦμεν, διευκρινίζεται ὅτι τό περί οὗ «στερέωμα – οὐρανός» εἶναι ἡ περι¬βάλλουσα τήν γῆν «ἀτμόσφαιρα» - ὁ ἀήρ, ἐν ἀντιθέσει πρός τόν «οὐρανόν» τῆς 1ης παραγράφου τοῦ αὐτοῦ κεφ. τῆς Γενέσεως, δι’ οὗ νοεῖται τό «ὑλικόν σύμπαν». Τήν αὐτήν ἄλλως τε ἑρμηνείαν δίδει καί ὁ Μ. Βασίλειος εἰς τήν 3ην Ὁμιλίαν του εἰς τήν «Ἑξαήμερον» . Καί ἐν τῇ ἀτμοσφαίρᾳ (τῷ ἀέρι) διεχωρίσθη ὑπό τοῦ Θεοῦ - καί εἶναι - τό «ἐπάνω τοῦ στερεώματος» (αὐτ. παρ. 7) δηλ. τό ἐπ’ αὐτῆς - τῷ ἀέρι - ὕδωρ, τό διαχωριζόμενον δι’ αὐτῆς ἀπό τοῦ ὕδατος τοῦ «ὑποκάτω» αὐτῆς, ἤτοι τοῦ συναχθέντος ἐπί τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς καί σχηματίσαντος θαλάσσας, λίμνας, ποταμούς καί πηγάς. Ἐχωρίσθη, τό ὅλον ὕδωρ, ὅπερ εἰς πυκνούς ὑδρα¬τμούς περιέβαλλε ἀρχικῶς τήν γῆν, εἰς τό ἐπί τῆς γῆς (καί «ὑποκάτω τοῦ στερεώματος»…) καί εἰς τό ὑπεράνω αὐτῆς καί «ἐπάνω» - ἐπί τοῦ στερεώ-ματος (δηλ. τῇ ἀτμόσφαιρᾳ ἤ τῷ ἀέρι) τοιοῦτον, ὅπερ εὑρισκόμενον ἐν αὐτῇ εἰς ὑδρατμούς μεταβάλλεται, ψυχόμενον, εἰς νέφη, εἰς ἱπταμένας καί αἰωρουμένας ὑπεράνω τῆς γῆς «συναγωγάς ὑδάτων»... Καί εἰς ἀμφότερα τά ὕδατα, μετά τόν χωρισμόν αὐτῶν, ἀπευθύνεται τό θεῖον πρόσταγμα τοῦ ἐδ. 20 - 23 «ἐξαγαγέτω τά ὕδατα ἑρπετά ψυχῶν ζωσῶν καί πετεινά…». Εἶναι συνεπῶς ἀπολύτως πρόδηλον, κατόπιν τούτων, ὅτι διά τοῦ θείου προστάγματος τά μέν ὑδρόβια, ἐν γένει, ἐδημιουργήθησαν (αὐτήν τήν ἔννοιαν ἔχει τό πρόσταγμα «ἐξαγαγέτω») αὐτοστιγμεί ἐν τῷ «πρώτῳ ὕδατι - τῷ ἐπί τῆς γῆς, δηλ. εἰς τάς θάλασσας, τάς λίμνας, τούς ποταμούς... Τά δέ πτηνά, ἐν τῷ δευτέρῳ, τῷ ἐν τῇ ἀτμοσφαίρᾳ - τῷ ἀέρι. Ἄν ἐπρόκειτο περί ἐξελικτικῆς δημιουργίας καί τῶν πτηνῶν ἐν τῷ ἐπί τῆς γῆς ὕδατι, ἀναμφιβόλως ἡ Γραφή ὄχι μόνον θά ἐποιῆτο χρῆσιν τοῦ ἑνικοῦ «...ἐξαγαγέτω τό ὕδωρ...» (ὡς τονίζει καί ἐν τῷ 9ῳ ἐδαφίῳ. «...Συναχθήτω τό ὕδωρ τό ὑποκάτω τοῦ οὐρανοῦ...»), ἀλλά θά προσέθετεν ἀσφαλῶς προσέτι καί τήν διάκρισιν «τό ὑποκάτω τοῦ στερεώματος» ἤ «τοῦ Οὐ¬ρανοῦ» διά νά ἀποφευχθῇ πᾶσα παρερμηνεία καί σύγχυσις, ἐφόσον ὁ χωρι¬σμός τῶν ὑδάτων ἐγένετο πρό τῆς δημιουργίας τῶν ἐν αὐτοῖς δημιουργηθέντων ἐμψύχων ὄντων. Δέν πρόκειται ἄρα ποσῶς καί πάλιν περί ἐξελίξεως τῶν ἐνοργάνων καί ἐμψύχων ὄντων οἱασδήποτε μορφῆς... Πρός ἐπίρρωσιν δέ τῆς ἀληθείας ταύτης, τῆς καί ὑπό τῶν χωρίων τούτων πανηγυρικῶς, φρονοῦμεν, ἅπαξ ἔτι διακηρυσσομένης, καλόν ἐθεωρήσαμεν νά παραθέσωμεν καί ὀλί¬γας προσέτι περικοπάς ἐκ τῶν αὐτῶν εἰς τήν «Ἑξαήμερον» Ὁμιλιῶν τοῦ Μεγ. Βασιλείου, ὡς αὗται ἀναφέρονται ἐν τῇ Ε.Π. (Migne) καί αἵτινες ἔχουσιν ὡς ἑξῆς:
Τόμ. 29, σ. 97. Ὁμιλ. Ε΄ «Περί βλαστήσεως γῆς». «…Καί τοῦτό ἐστι τό κατά γένος. Οὐ γάρ ἡ προβολή τοῦ καλάμου ἐλαῖας ἐστί ποιητική, ἀλλά ἐκ καλάμου μέν ἕτερος κάλαμος, ἐκ δέ τῶν σπερμάτων τά συγγενῆ τοῖς καταβληθεῖσιν ἀποβλαστάνει. Καί οὕτω τό τῇ πρώτῃ γενέσει προβληθέν παρά τῆς γῆς μέχρι νῦν διασώζε¬ται τῇ ἀκολουθίᾳ τῆς διαδοχῆς φυλασσομένου τοῦ γέ¬νους...» Αὐτ. σελ. 105. «...Καί ξύλον κάρπιμόν φησι, ποιοῦν καρπόν, οὗ τό σπέρμα αὐτοῦ κατά γένος καί καθ’ ὁμοιότητα... Ἐπί τούτῳ τῷ ρήματι πᾶσαι μέν αἱ λόχμαι κατεπυ¬κνοῦντο… πάντα ἐν μίᾳ καιροῦ ροπῇ, οὐκ ὄν¬τα πρότερον, ὑπέρ τήν γῆν εἰς τό εἶναι παρῆλθε μετά τῆς οἰκείας ἑκάστου ἰδιότητος, ἐναργεστάταις μέν διαφοραῖς ἀπό τῶν ἑτερογενῶν χωριζόμενα, οἰκείῳ δέ ἑκάστου γνωριζόμενον χαρακτῆρι...».
Ὁμιλ. Ζ΄ «περί Ἑρπετῶν» (αὐτ. σ. 147 - 148). «...Μετά τήν τῶν φω¬στήρων δημιουργίαν καί τά ὕδατα λοιπόν πληροῦται ζώων... Καί ὧν οὐδ' ἄν τά γένη τις ἀριθμήσασθαι δυνηθείη, τούτων τήν ζωήν εὐθύς ἐνερ¬γόν καί κινούμενην ἀπέδειξεν ἡ μεγάλη καί ἄφατος τοῦ Θεοῦ δύναμις, ὁ¬μοῦ τῷ προστάγματι τῆς πρός τῷ ζωογονεῖν ἐπιτηδειότητος ἐγγενομένης τοῖς ὕδασιν... Ἑ¬κάστου γένους τάς ἀπ’ ἀρχάς νῦν, οἱονεί σπέρματά τινα τῆς φύσεως προβληθῆναι κελεύει... Πάντα μεγίσταις διαφοραῖς ἀλλήλων κεχωρισμένα, καί ἐν ἑτέροις καί ἑτέροις εἴδεσι καθεστῶτα... Πάντα δέ ὁμοίως τό πρῶτον ἐκεῖνο πρόσταγμα καί ἡ ἄφατος ἐκείνη παρήγαγε δύναμις. Πολλαί τῶν βίων παραλλαγαί· πολλαί αἱ περί τάς διάδοχάς ἑ¬κάστου γένους διαφοραί… Καί ἑκάστω γένει ἡ διαδοχή ἀπαράλλακτος καί ἀνεπίμικτος πρός ἑτέραν φύσιν...». Καί σελ, 157 αὐτ. «Ἄκουε τῶν Ἰχθύων μονονουχί φωνήν ἀφιέντων... ὅτι εἰς διαμονήν τοῦ γένους τήν μακράν ταύτην ἀποδημίαν στελλόμεθα». (σ.σ. Πρόκειται περί τῶν τακτικῶς ἀποδημούντων...).
Ὁμιλ. Η΄. «Περί πτηνῶν καί ἐνύδρων» (αὐτ. σελ. 164 ἐξ.). «… Βλαστησάτω ἡ γῆ οὐχ ὅπερ ἔχει προβαλλέτω, ἀλλ’ ὅ μή ἔχει κτησάσθω… Ἐξαγαγέτω ἡ γῆ ψυχήν, οὐ τήν ἐναποκειμένην, ἀλλά τήν διδομένην αὐτῇ ὑπό τοῦ Θεού δι’ ἐπιταγῆς...». (αὐτ. σ. 168 ἐξ.) «Ἐξαγαγέτω, φησί, τά ὕδατα... καί πετεινά πετάμενα ἐπί τῆς γῆς κατά τό στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ κατά γένος. Διατί ἐξ ὑδάτων καί τοῖς πτηνοῖς τήν γένεσιν ἔδωκεν; Ὅτι ὥσπερ συγγένεια τίς ἐστι τοῖς πετομένοις πρός τά νηκτικά. Καί γάρ ὥσπερ οἱ ἰχθεῖς τό ὕδωρ τέμνουν, τῇ μέν κινήσει τῶν πτερύγων εἰς τό πρόσω χωροῦντες, τῇ δέ τοῦ οὐραίου μεταβολή τάς τε περιστροφάς καί τάς εὐθείας ὁρμάς ἑαυτοῖς οἰακίζοντες οὕτω καί ἐπί τῶν πτηνῶν ἐστιν ἰδεῖν, διανηχομένων τόν ἀέρα τοῖς πτεροῖς κατά τόν ὅμοιον τρόπον. Ὥστε ἐπειδή ἕν ἰδίωμα ἑκατέροις τό νήχεσθαι, μία τις αὐτοῖς συγγένεια ἐκ τῆς τῶν ὑδάτων γενέσεως παρεσχέθη». Σελ. 169. «Εἰσί μέντοι γενῶν διαφοραί μυρίαι καί τοῖς ὄρνεσι... καί τούς βίους καί τάς πράξεις καί τά ἤθη, ἀμύθητον οὖσαν αὐτοῖς τήν πρός ἄλληλα παραλλαγήν». Σελ. 180. «Ἐξαγαγέτω τά ὕδατα... καί πετεινά πετάμενα ἐπί τῆς γῆς... Ἐπί μέν τῆς γῆς ἐκελεύσθη πετᾶσθαι διά τό πᾶσι τήν τροφήν ἀπό τῆς γῆς ὑπάρχειν. Κατά δέ τό στερέω¬μα τοῦ οὐρανοῦ..., οὐρανοῦ ἐνταῦθα παρά τό ὁρᾶσθαι τοῦ ἀέρος προσειρημένου· στερεώματος δέ, διά τό πυκνότερόν πως εἶναι, συγκρίσει τοῦ αἰθερίου σώματος, καί μᾶλλον πεπιλημένον ταῖς κάτωθεν ἀνα¬φοραῖς τόν ὑπέρ κεφαλῆς ἡμῶν ἀέρα. Ἔχεις οὖν οὐρανόν διακεκοσμημένον, γῆν κεκαλλωπισμένην, θάλασσαν εὐθηνομένην τοῖς οἰκείοις γεννήμασι ἀέρα πλήρη τῶν διϊπταμένων αὐτόν ὀρνίθων». (σ.σ. δηλ. τῶν πτηνῶν, δι’ ἅ προφανέστατα ὑπαινίσσεται ὁ ἁγ. πατήρ ὅτι ἐδημιουργήθησαν ἐν τῷ ἀέρι, ὅπως ἐν τῇ θαλάσσῃ τά «οἰκεῖα αὐτῆς γεννήματα...» καί ἐν τῇ γῆ τά «...καλλωπίσματα» αὐτῆς... «Πάντα προστάγματι Θεοῦ ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶναι παραχθέντα...». (σ.σ. Καί ὄχι δι’ ἐξελίξεως, οἱα¬σδή¬ποτε μορφῆς). Σελ. 184. «...Ἐξαγαγέτω τά ὕδατα πετεινά πετάμενα... Πόσας προείδετο διαφοράς πτηνῶν; ὅπως αὐτά κατά γένος διέστησεν ἀπ’ ἀλλήλων; Πῶς ἕκαστον κεχωρισμένοις ἐχαρακτήρισεν ἰδιώμασι; Ἐπιλείπει μέ διηγούμενον ἡ ἡμέρα τά ἐναέρια ὑμῖν θαύματα διηγούμενον». (σ.σ. Καί πάλιν σαφῶς ὑπαινίσσεται ὁ ἁγ. πατήρ ὅτι ἡ δημιουργία τῶν πτηνῶν ἐγένετο ἐν τῷ ἀέρι - τῇ ἀτμοσφαίρᾳ - δηλ. ἐν τῷ «ὕδατι τῷ ἐπάνω τοῦ στερεώματος»). Καί σελ. 184. «... ἡ γῆ ἡμᾶς ταῖς οἰκείαις βλάσταις ἐδεξιώσατο. Ἡ θάλασσα τοῖς ἰχθῦσιν, ὁ ἀήρ τοῖς πτηνοῖς...».
Ὁμιλ. Θ΄. «Περί χερσαίων». Σελ. 189. «Ἐξαγαγέτω ἡ γῆ ψυχήν ζῶσαν... ὡς γάρ ἡ σφαῖρα, ἐπειδάν ὑπό τίνος ἀπωσθῇ... φέρεται πρός τό κάταντες... οὕτω καί ἡ φῦσις τῶν ὄντων, ἑνί προστάγματι κινηθεῖσα τήν ἐν τῇ γενέσει καί φθορᾷ (σ.σ. καί ὄχι ἐξελί¬ξει…) κτίσιν ὁμαλῶς διεξέρχεται, τάς τῶν γενῶν ἀκολουθί¬ας δι’ ὁμοιότητος διασώζουσα, ἕως ἄν πρός τό αὐτό καταντήσῃ τέλος. Ἵππον μέν γάρ ἵππου ποιεῖται διάδοχον καί λέοντα λέοντος, καί ἀετόν ἀετοῦ. Καί ἕκαστον τῶν ζώων ταῖς ἐφεξῆς διαδοχαῖς συντηρούμενον μέχρι συντέλειας τοῦ παντός παραπέμπει. Οὐδείς χρό¬νος διεφθαρμένα ἤ ἐξίτηλα ποιεῖ τῶν ζώων τά ἰδιώματα, ἀλλ’ ὥσπερ ἄρτι καθισταμένη ἡ φῦσις ἀεί νεαρά τῷ χρόνῳ συμπαρατρέχει...». Σελ. 192 παρ. 3. «...Οὐ τοίνυν ἀποκειμένη τῇ γῆ ἡ ψυχή τῶν ἀλόγων ἐξεφάνη, ἀλλ’ ὁμοῦ τῷ προστάγματι συνυπέστη...».
Διά τῶν συμπληρωματικῶν τούτων περικοπῶν τῶν εἰς τήν «Ἑξαήμερον» Ὁμιλιῶν τοῦ Ἁγίου πατρός πανηγυρικῶς, φρονοῦμεν, ἐπιβεβαιοῦται, ὅτι τό πνεῦμα τῶν ἁγ. καί μεγ. Πατέρων τῆς Ἁγ. ἡμῶν Ἐκκλησίας, τό «πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας», τό ἀπολύτως σύμφωνον πρός τό ἀ¬ληθές πνεῦμα τῆς Γραφῆς, ὑπῆρξεν ἀπ’ ἀρχῆς ἐναντίον πάσης ἐννοίας «ἐξε¬λίξεως» τῶν ἐνοργάνων ὄντων ἀψύχων καί ἐμψύχων, εἴτε προοδευτικῆς, εἴτε ἀλματικῆς.
Ἀπαντῶντες οἱ ἐξελικτικοί εἰς τά ἀνωτέρω μέ τήν θεωρίαν τοῦ Le Vries ἰσχυρίζονται ὅτι: «…Ἀλλά ἡ ἐξέλιξις δέν ἀνέβηκε ἕνα ὁμαλό δρόμο, ἀλλά μία κλίμακα. Ἡ ἐξέλιξις ἔγινε μέ ἀπότομες κατευθυνόμε¬νες ἀπό τή θεία ἐνέργεια ἀλλαγές μέσα στά χρωματοσώματα τῶν ἐμβίων ὄντων. Ἡ ἐξέλιξις ἔγινε κατά γένη. Στά τέλη τοῦ περασμένου αἰῶνος ἕνας Ὁλ¬λανδός βοτανολόγος, ὁ Hugo de Vries διηρωτᾶτο πῶς εἶναι δυνατόν νά παράγωνται αἱ τόσο μεγάλαι διαφορές μεταξύ τῶν εἰδῶν. Παρε¬τήρη¬σεν ὅτι συμ¬βαίνει πολλές φορές ἕνας ἀπό τούς ἀπογόνους ἑνός σταθεροῦ εἴδους φυτῶν νά εἶναι τελείως διαφορετικός ἀπό τούς προγόνους του, σέ σημεῖο πού νά ἀποτελεῖ ἕνα καίνούργιο εἶδος. Οἱ ἀπόγονοι τοῦ καινούργιου αὐτοῦ εἴδους δέν ἐπανέρχονται στούς χαρακτήρας τῶν προγόνων, ἀλλά διατηροῦν τά και¬νούργια χαρακτηριστικά τοῦ εἴδους.. Ὁ de Vries ἐμελέτησε χιλιάδες φυτά. Ποτέ δέν εὕρισκε ἐνδιαμέσους κρίκους μεταξύ παλαιοῦ καί νέου εἴδους, ὅπως θά περίμενε κανείς σύμφωνα μέ τή θεωρία τοῦ Δαρβίνου. Ἡ ἐξέλιξις γινόταν πηδηχτά, κατά γένη, πού εἶχαν μάλιστα καί τό «σπέρμα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς», ἐφόσον τό καινούργιο γένος ἔδινε ἀπογόνους ὁμοίους μέ αὐτό (σ.σ. ὡς νά μή ἡδύνατο ὁ Θεός νά δημιουργήσῃ καί τά νέα εἴδη ἤ γένη ἀπ’ εὐθείας, ὅπως τά προηγούμενα, τά πρῶτα, καί ἀνατρέπων τήν τάξιν τῆς ἀρχικῆς δημιουργίας – καθ’ ἥν ἐδημιουργή¬θησαν πρῶτον οἱ ὀργανισμοί τῶν ὄντων καί ἐκ παραλλήλου τά «σπέρματα» αὐτῶν «ἐν αὐτοῖς» - ἐπέτρεπεν ἤδη νά προέλθωσιν ἐκ τῶν ἀρχικῶς δημιουργηθέντων ἐνοργάνων ὄντων ἠλλοιωμένα καί παρηλλαγμένα σπέρματα!!!, διά νά παραχθοῦν νέα ὄντα, συγγενῆ πάντοτε πρός τά πρῶτα, ἀλλά μέ τά νέα πλέον καί παρηλλαγμένα σπέρματα «ἐν αὐτοῖς»…). Ὁ De Vries ὠνόμασε τό φαινόμενον αὐτό «μεταλλαγή» (mutation).
Ἐπ’ αὐτῶν ἀπαντῶμεν ὅτι δέν ἐγένετο ποτέ ὑπό τοῦ Θεοῦ βασική παραβίασις εἰς τόν ἀρχικόν τρόπον τῆς Δημιουργίας τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἀψύχων καί ἐμψύχων, ὡς καί εἰς τόν τρόπον - νόμον τῆς ἀναπαραγωγῆς αὐτῶν καί τῆς διαιωνίσεως τῶν εἰδῶν καί τῶν γενῶν των διά τῶν «σπερμάτων» των. Τάς μερικάς, καί κατόπιν παρεμβάσεως τοῦ ἀνθρώπου – ὄχι δηλ. καί πάλιν αὐτομάτους ἤ δι’ αὐτενέργειας τῶν ἰδίων ὄντων - παραβιάσεις τάς ὁποίας προδήλως ἐπίσης ἀπ’ ἀρχῆς ἐπέτρεψε πρός ἐξυπηρέτησιν τῆς Δημιουργίας (ὅπως ἀπ’ ἀρχῆς παρεβίασε διττῶς καί ἀντιστρό¬φως τόν γενικόν νόμον τῆς «διαστολῆς» τῶν θερμαινόμενων σωμάτων καί τῆς «συστολῆς» τῶν ψυχομένων ἔν τε τῷ ὕδατι, τῷ διαστελλομένῳ ὅταν ψύχεται εἰς ὡρισμένους βαθμούς, καί ἐν τῇ ἀργίλλω, τῇ συστελλομένῃ, ὅταν ἐπίσης θερμαίνεται εἰς ὡρισμένους βαθμούς), περιώρισε καί πάλιν αὐστηρῶς ἐντός τοῦ πλαισίου τοῦ αὐτοῦ «εἴδους» ἤ «γένους» διά τήν παραγωγήν ὡρισμένων μόνον καί ἀπολύτως συγγενῶν «ἐνδιαμέσων» - «μεσα¬ζόντων» τύπων ἑκάστου «εἴδους» ἤ «γένους». Τά ὅρια τῶν «παρα¬βιάσεων» τούτων ἀνεκάλυψεν ἐνωρίς ὁ ἄνθρωπος καί ἐπωφελήθη αὐτῶν. Ἀλλά διεπίστωσεν ὡσαύτως καί τήν ὕπαρξιν, ἐκ παραλλήλου, τῶν σχετικῶν καί δι’ αὐτάς νόμων τῆς «κληρονομικότητος» καί τῆς «παλινδρο¬μήσεως» τῶν Quetellep, Welmorin καί Joansen, ὡς καί τόν νόμον τῆς «ἀγονίας», περί ὧν γράφομεν καί ἐν τοῖς ἑπομένοις. Περί τῶν νόμων δέ τούτων καί ὁ Δρ. P. Patterson (Fable of infidolity, p. 81) τονίζει τά ἑξῆς: «Ἀμέτρητοι προσπάθειαι ἐγένοντο μέ ἐξαπάτησι καί βία, διά νά παραγάγουν διασταυρώσεις εἰδῶν φυτῶν καί ζώων, ἀλλά πάντοτε προέκυψαν τά αὐτά ἀποτελέσματα. Ἀπόσβεσις τοῦ προϊόντος τῆς τοιαύτης συζεύξεως ἤ ἐπιστροφή εἰς τήν φύσιν. Τοῦτο δεικνύει καθαρά ὅτι εἰς τήν φύσιν τά εἴδη ἔχουν ξεχωριστήν ὕπαρξιν καί τοῦτο εἶναι ἄρνησις τοῦ «μεταμορφισμοῦ». Εἰς ὁμοίας διαπιστώσεις καί διακη¬ρύξεις προέβησαν καί πλῆθος ἄλλο διασήμων ειδικῶν ἐπιστημόνων, ὧν τά ὀνόματα καί τάς γνώμας παραθέτομεν ἐν τῇ συνεχείᾳ.
Ὡς ἐκ τούτων ἀμφισβητοῦμεν, κατ' ἀρχήν, καί αὐτήν τήν ἀλήθειαν τῶν προμνησθεισῶν δῆθεν παρατηρήσεων τοῦ De Vries, ἐφ’ ὧν ἐστηρίχθη ὅλον τό οἰκοδόμημα τῆς «δι’ ἀλμάτων» ἔστω καί θεϊστικῆς ἐξελίξεως τῶν ἐνοργάνων ὄντων, τήν ὁποίαν, ἐάν ἐγένετο ποτέ.., ἐξίσου βε¬βαίως θά ἡδύναντο νά ἐπικαλεσθοῦν καί οἱ ἄθεοι ἐξελικτικοί, ὑποστηρίζοντες ὅτι ἐγένετο (... χωρίς ἔκτοτε νά ἐπαναληφθῇ!!!) ὅλως αὐτομάτως καί τυ¬χαίως καί ἄνευ οὐδεμιᾶς θείας παρεμβάσεως καί κατευθύνσεως... Εἶναι ἄλ¬λως τε χαρακτηριστικόν ὅτι οὐδείς ἄλλος εἰδικός ἐπιστήμων διεπίστωσε τάς παρατηρήσεις ταύτας. Καί διά τοῦτο δέν ἀποκλείομεν νά εἶναι καί αὗται ὅμοιαι μέ τάς γνωστάς καί ἐκ προθέσεως παραποιήσεις τοῦ Χάϊκελ, ἅς ἀναφέ¬ρει καί ὁ ἀείμνηστος Ἰ. Σκαλτσούνης ἐν τῷ ἔργῳ του «Δημώδης ἀπολογητι¬κή τοῦ Χριστιανισμοῦ», σελ. 318 - 319 (ἔνθα καί σχετικαί γνῶμαι τῶν Perrier, Ἀγαζίζ), ὅπως καί τήν ἀπάτην εἰς τά ὀστᾶ τοῦ περίφημου ἀνθρώπου τοῦ Πελντάουν διά τοῦ ὁποίου τρία τμήματα (σιαγών, κ.λπ.) ἀπεδείχθησαν ἐσκκεμένως πλαστά, ἀνήκοντα εἰς χιμπαντζῆ νεωτέρων χρόνων, εἶναι δέ ἐνδεικτική τῆς νοσηρᾶς μανίας ἐξελικτικῶν μή ὀρρωδούντων πρό οὐδενός ἵνα ἐμφανίσωσιν ὡς ἐπιστημονικάς δῆθεν παλαιοντολογικάς ἀληθείας, τάς μωράς ὑποθέσεις των. Περί τῆς ἀπάτης ταύτης τῆς ὁποίας θύματα ὑπῆρξαν καί εἰδικοί Ἄγγλοι ἐπιστήμονες ἐπί μίαν τεσσαροκονταετίαν ἐδημο¬σιεύθησαν ἱκαναί λεπτομέρειαι εἰς τόν ἡμερήσιον καί περιοδικόν τύπον, τόν Νοέμβριον καί Δεκέμβριον τοῦ 1953.
Ἀλλά καί ἄν αἱ παρατηρήσεις τοῦ de Vries ὑπῆρξαν ἀληθεῖς, εἶναι ὅλως πρόδηλον ὅτι ἡ δῆθεν αὕτη «δι’ ἁλμάτων ἐξέλιξις» διά διαφοροποιή¬σεως τῶν σπερμάτων καί τῆς παραγωγῆς νέων εἰδῶν - τῶν ὁποίων οἱ ἀ¬πόγονοι διατηροῦσι τά αὐτά χαρακτηριστικά - ἐγένετο ποτε, ἄν ἐγένετο, καί συνεχίζεται (ἄν συνεχίζεται...) αὐστηρῶς ἐντός τοῦ πλαισίου τοῦ φυτι¬κοῦ κόσμου καί προσθέτως ἐντός τοῦ πλαισίου τῶν ἰδιαιτέρων «εἰδῶν» μόνον τῶν φυτῶν, ἐφόσον αἱ παρατηρήσεις τοῦ ρηθέντος βοτανολόγου περιορίζον¬ται μόνον εἰς αὐτά. Ἀφοῦ δηλ. ἡ αὐτόματος «μεταλλαγή» παρετηρήθη (...ἄν παρετηρήθη) μόνον εἰς «ὡρισμένα εἴδη» φυτῶν, δέν ἐξῆλθεν ἄρα αὕτη τοῦ πλαισίου τοῦ «εἴδους» ἤ τῆς εἰδικῆς ἑκάστου φυτοῦ «συγγενείας», ὅπως διά τεχνητῶν διασταυρώσεων, δι’ ἀνθρωπίνης δηλ. παρεμβάσεως, πραγματοποιεῖται αὕτη εἴς τε τά «συγγενῆ» φυτά, ἄλλα καί εἰς τά ζῶα, εἰς τόν ἡμίονον π.χ., τό λυκόσκυλον κ.ἄ. Δέν μεταλλάσσεται εἰς πάντα ταῦτα βασικῶς τό εἶδος καί τό γένος ὡς καί τό «ἐν αὐτοῖς σπέρμα». Φυτόν ὀλιγομήνου ζωῆς δέν ἐγένετο, καί δέν δύναται νά γίνῃ... ἔστω καί θάμνος, οἱοσδήποτε, ζωῆς πο¬λυχρονίου, πολύ δέ περισσότερον δένδρον... Ἀναντιρρήτως, ἐπίσης, καί κατά μείζονα ἔτι λόγον, ἡ τοιαύτη τυχόν «μεταβολή» δέν ἐξῆλθε - καί δέν θά ἐξέλθη ποτέ - τῶν ὁρίων τοῦ Φυτικοῦ Κόσμου, ὥστε ἀπό σπέρμα φυτοῦ ἤ δένδρου νά προέλθῃ ἔμψυχον ὄν, οἱονδήποτε. Τό χάσμα καί μεταξύ τῶν ἰδιαιτέρων «εἰδῶν καί γενῶν» τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ὡς καί τό μεταξύ τοῦ Φυ¬τικοῦ Κόσμου καί τῶν ἐμψύχων ὄντων ὑπῆρξεν, ἀπ’ ἀρχῆς, τῇ βουλήσει τοῦ Δημιουργοῦ, παραμένει ἔκτοτε καί θά παραμείνῃ μέχρι συντελείας τοῦ Κό¬σμου ἀγεφύρωτον. Σχετικῶς γράφομεν πλείονα ἐν τῷ οἰκείῳ κεφαλαίῳ. Τά ἐνόργανα ὄντα, ἄψυχα τε καί ἔμψυχα, διατηροῦν καί θά διατηροῦν ἀναλλοί¬ωτα μέχρι τέλους, ὡς τονίζει καί ὁ Μ. Βασίλειος, τά τε βασικά χαρακτηριστι¬κά τοῦ «εἴδους» καί τοῦ «γένους», τά δοθέντα αὐτοῖς ὑπό τοῦ Δημιουργοῦ, ὅπως καί τά ἀρχικά καί βασικά «σπέρματα» αὐτῶν.
Διαφωνοῦμεν ὅμως προσέτι καί εἰς τό ὅτι «ἡ σταδιακή - προοδευτική δη-μιουργία τῶν ἐνοργάνων ὄντων», ὡς αὕτη θεοπνεύστως ἀναφέρεται ἐν τῇ Γραφῇ (καί ἐβεβαιώθη καί ὑπό τῆς Ἐπιστήμης) ἀποτελεῖ «ἐξέλιξιν»!!! Ὄχι. Εἶναι αὕτη ἁπλῶς τμηματική καί προοδευτική δη¬μιουργία, ὅταν διεμορφοῦντο δι’ ἑκάστην κατηγορίαν ὄντων αἱ κατάλληλοι φυσικαί συνθῆκαι διά τήν γένεσιν, τήν ζωήν καί τήν ἀναπαραγωγήν αὐτῶν. Δημιουργία γενομένη ἀκαριαίως πάντοτε δι’ ἕκαστον «εἶδος» ἤ «γένος» ἅμα τῇ ἀναγγελίᾳ τῶν πανσθενῶν θείων προσταγμάτων, ὡς ρητῶς τονίζει καί ὁ Μ. Βασίλειος. Τά πανσθενῆ προστάγματα τοῦ Δημιουργοῦ εἶχον τήν δύναμιν τῆς ἀκαριαίας δημιουργίας τῶν ὄντων. Εἶχεν ὁ Θεός τελείας τάς περί αὐτῶν «ψιλάς» ἰδέας ἐν τῷ Ἑαυτῷ Λόγῳ - Υἱῷ καί δέν εἶχεν ἀνάγκην προοδευτικῆς κυοφορίας διά τήν ἐν «καιροῖς ἰδίοις» ὀντοποίησιν αὐτῶν.
Τέλος διαφωνοῦμεν ὅτι ἀποτελεῖ «ἐξέλιξιν» ἡ φυσική καί ἀναλλοί¬ωτος ἀπ' ἀρχῆς ἀνάπτυξις τῶν σπερμάτων τῶν ὄντων εἰς τελείους ὀργανισμούς ὡρισμένων καί ἀμεταβλήτων «μορφῶν», διαστάσεων κλπ. Διότι εἰς τά σπέρματα τῶν ἐνοργάνων ὄντων ἐδόθη ἀπ' ἀρχῆς ἐπίσης ὑπό τοῦ Δημιουργοῦ ἡ δύναμις τῆς ὑπό τό κράτος ἀτέγκτων φυσικῶν νόμων ἀναλλοιώτου ἀναπτύξεως καί διαμορφώσεως τῶν ὀργανισμῶν, σωμά¬των, ἐν οἷς ταῦτα γεννῶνται. Δέν ἀποτελεῖ ἄρα καί τοῦτο οὐδεμίαν ἐξέλιξιν. Εἶναι ἁπλῆ διαιώνισις τοῦ τρόπου τῆς μετά τήν ὑπό τοῦ Θεοῦ δημιουργίαν τῶν πρώτων ὄντων, ἀναπαραγωγῆς αὐτῶν.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ΄
Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ ΑΠΟ TO ΤΕΛΟΣ TOΥ ΜΕΣΑΙΩΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΧΡΟΝΩΝ
Α. Οἱ ὑποστηρικταὶ τῆς θεωρίας.
Ἀποκλεισθεῖσα τελείως, ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς διδασκαλίας τῶν ἁγίων Πατέρων ἡ θεωρία τῆς ἐξελί¬ξεως, ἐξέλιπε τελείως ἀπὸ τὰ χριστιανικὰ ἔθνη μέχρι τοῦ τέλους σχεδὸν τῆς Μεσαιωνικῆς περιόδου.
Ὑπὸ τὴν πνοὴν ἐν τούτοις τῆς Ἀναγεννήσεως, ὁ Ἰατρὸς Παράκελσος (Θεόφραστος), κατ' ἀρχὴν (1493 - 1541), ὑπεστήριξεν ὅτι τὰ ἐνόργανα ὄντα ἐγεννήθησαν ἐκ τῆς ἀρχεγόνου πρωταρχικῆς ὕλης. Ὁ Βάκων ἀκολού¬θως (1561 -1630), παρεδέχθη τὴν ἐξέλιξιν τῶν ζωϊκῶν εἰδῶν, καί ὁ Vavin κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον, τὴν ἐκ πιθήκου καταγωγὴν τοῦ ἀνθρώπου . Ὁ Καρτέσιος (1596 -1650) θεωρεῖ δυνατὴν τὴν γένεσιν τῶν πλανητῶν ἐξελικτικῶς ἐκ τοῦ πρωταρχικοῦ χάους , πιθανωτέραν δέ τὴν δι' ἐξελίξεως παραγωγὴν τῆς ποικιλίας τῶν εἰδῶν τῆς ζωῆς, παρὰ τὴν δημιουργίαν ἑκάστου εἴδους δι' εἰδικῶν ἐπεμβάσεων τοῦ Δημιουργοῦ. Ὁ Λεϊβνίτιος (1646-1716), πιστεύει ὅτι ἡ δύναμις τοῦ Νόμου τῆς συνεχείας εἶναι τόσον ἰσχυρά, ὥστε οὐδόλως θὰ ἐξεπλήσσετο ἂν ἀνεκαλύπτοντο ἐνδιάμεσα ὄντα, ἅτινα θὰ ἠδύναντο νά ὦσι μετὰ τοῦ αὐτοῦ δικαιώματος ζῷα ἤ φυτὰ· ὅτι τὰ πάντα εἶναι ἐξέλιξις, καί ὅτι δέν ὑπάρχει οὔτε γέννησις οὔτε θάνατος, ἄλλα μόνον ἐξέλιξις, αὐξήσεις καί μειώσεις ὀργανισμῶν ἤδη μεμορφωμένων.
Ὁ Συρανὼ ντε Μπερζερὰκ (1610-1655) ἐφρόνει ἐπίσης, ὅτι πάντα τὰ ὄντα ἐν τῇ φύσει ρέπουν πρός μείζονα τελειότητα. Ὁ Ρομπινὲ (1735 - 1820), ὅτι ὑπάρχουν ὀργανικοὶ πυρῆνες ἐφοδιασμένοι μὲ ἐξελικτικὴν δύναμιν, ἐξελισσόμενοι βαθμηδὸν ὡς παραλλαγαὶ πρω¬ταρχικοῦ τινος ὄντος. Ὁ Ντιντερὼ (1713-1784), ἐπίστευεν ὅτι ζωϊκὰ τινα εἴδη ἐξειλίχθησαν. Ὁ Κάντιος (1724-1804), παραδέχεται τὴν ἐξέλιξιν τῆς γῆς καί τῶν πλανητῶν ἐκ τοῦ πρωταρχικοῦ νεφελώματος, ὡς πρός δέ τὰ ζῷα, ὅτι ἡ φυ¬σικὴ ἱστορία θὰ ἀποδείξῃ πιθανῶς τὴν προέλευσιν τῶν διαφόρων εἰδῶν ἐξ ἑνὸς κοινοῦ ἀρχετύπου, ὄχι τυχαίως διά τῆς ἐπιδράσεως τοῦ περιβάλλοντος, ἀλλὰ διότι αἱ ἐξελίξεις προϋπῆρχον δυνάμει, εἰς τό πρῶτον ἀρχέτυπον δοθεῖσαι, ὑπὸ τοῦ Θεοῦ. Πρός τὴν γνώμην τοῦ Καντίου εἶναι συγγενὴς ἡ θεωρία τοῦ Λαπλὰς. (1749 - 1827).
Ἐκ τῶν φυσιοδιφῶν τοῦ ΙΗ΄ αἰῶνος πολλοί, ὡς οἱ Tourne, Fort Bon¬net, de Maillet καί Robinet ἐπίστευον, ὅτι τὰ «διάφορα εἴδη κατάγον¬ται ἀπὸ κοινούς προγόνους». Ὁ Λινναῖος (1707-1778), ὅτι «πάντα τὰ εἴδη ἑκάστου γένους ἀπετέλουν κατ' ἀρχὴν μοναδικὸν τι εἶδος, τό ὁποῖον διά τῆς γεννήσεως νόθων ἐκ τῆς διασταυρώσεως τῶν ἀρχεγόνων εἰδῶν ἀπεσχίσθη βαθμηδὸν εἰς τό σημερινὸν πλῆθος εἰδῶν». Ὁ Buffon (1707-1778), ὅτι τὰ διακόσια εἴδη, ἅτινα εἰς τό σύγγραμμά του «discour sur la degeneration des animaux» ἐξιστόρησε, δύνανται νά συσταλοῦν εἰς πολὺ μικρὸν ἀριθμὸν οἰκογενειῶν ἤ κυρίων στελεχῶν, ἐκ τῶν ὁποίων δέν εἶναι ἀδύνατον νά κατάγωνται πάντα τὰ ἄλλα εἴδη .
Ὁ Γκαῖτε, ἐν τέλει, πιστεύει εἴς τινα ζωϊκὸν μεταμορφισμόν, καθορι¬ζόμενον ἀφ' ἑνὸς μὲν ὑπὸ τινος ἐσωτερικῆς ῥοῆς πρός τελειοτέραν ὀργάνωσιν, ἀφ’ ἑτέρου δέ ὑπὸ παραγόντων ἐξωτερικῶν. Ἐπίσης, ὅτι ἡ βάσις τοῦ τελειο¬τέρου ζωϊκοῦ τύπου εἶναι ἀρχέτυπόν τι.
Εἰς τούς φιλοσόφους τούτους προσετέθη κατὰ τάς ἀρχὰς τοῦ ΙΘ΄ αἰῶ¬νος (1744 -1829) ὁ γάλλος Λαμάρκ. Ἀπὸ τοῦ 1801, ἰδίᾳ ὅμως ἀπὸ τοῦ 1809, ὑποστηρίζει οὗτος, διά τοῦ δημοσιευθέντος τότε ἔργου του, τὴν βαθμιαίαν ἐξέλιξιν τῶν εἰδῶν διά τῆς ἀμέσου ἐπιδράσεως τοῦ περιβάλλοντος ἤ τῶν ἐξωτερικῶν ὅρων. Ἀλλαγή, κατ' αὐτόν, τῶν ἐξωτερικῶν ὅρων ἀναγκάζει τό ζῷον εἰς μεταβολὴν τῶν συνθηκῶν τῆς ζωῆς αὐτοῦ καί τῶν βιωτικῶν του ἕξεων· ἐκεῖνα δέ μόνον τὰ ὄργανα τοῦ σώματος ἀναπτύσσονται καί αὐξάνον¬ται, ὅσα συμ¬μορφοῦνται πρός τάς ἀλλαγὰς ταύτας καί χρησιμοποιοῦνται. Ἑπομένως: α) Ἄμεσος ἤ ἔμμεσος ἐπίδρασις τῶν ἐξωτερικῶν ὅρων γεννᾷ ἀνάγκας καί ἕξεις, ἐξ αἰτίας τῶν ὁποίων διαπλάσσονται ὄργανα προσαρμο¬ζόμενα εἰς τό περιβάλλον καί ἀχρηστεύονται ἄλλα, ἀντικείμενα εἰς αὐτό, β) τὰ προσαρμο¬ζόμενα ἰσχυροποιοῦνται διά τῆς χρήσεως καί τῆς συνηθείας καί «αἱ νέαι ἰδιότητες κληρονομοῦνται εἰς τούς ἀπογόνους, ὅταν μάλιστα εἶναι κοιναὶ εἰς τὰ δύο φῦλα ».
Τάς ἰδέας τοῦ Λαμὰρκ ἀπεδέχθη κατὰ τό πλεῖστον ὁ Στέφανος Coffroy - saint - Hilair (1772-1884). Παρεμφερεῖς ἰδέας ὑποστηρίζουν κατὰ τό μεταξὺ Λαμὰρκ καί Δαρβίνου χρονικὸν διάστημα ὁ Ἔρασμος Δάρβιν (πάππος τοῦ Καρόλου Δάρβιν), οἱ βοτανολόγοι Herbert, Rafednesgue, Naudin καί Hooker, οἱ ζωολόγοι Grant Sehaffansen καί Isidor ὁ φυσιοδί¬φης Ἀλφρέδος Wallace καί οἱ γεωλόγοι D' Omali d'Alloy καί Keyserng . Καί μετ' αὐτοὺς ἐμφανίζεται, ὁ Κάρολος Δάρβιν (1809 -1882), προσκομίζων νέα δῆθεν ἤ συμπληρωματικὰ στοιχεῖα πρός ἀπόδειξιν ὅτι ἡ περὶ ἧς ὁ λόγος θεωρία εἶναι ἀληθής.
Δέον ὅμως νά παρατηρηθῇ ὅτι τὰ ὑπὸ τοῦ Δαρβίνου προσκομισθέντα ὑπὲρ τῆς ἐξελικτικῆς θεωρίας στοιχεῖα δέν ἦσαν οὐσιωδῶς διάφορα τῶν προβληθέντων ὑπὸ τῶν προκατόχων του, ἀπετέλουν δέ μᾶλλον ἐπιμεμελημένην συγκεφαλαίωσιν αὐτῶν. Διότι ὑπεστήριξε καί οὗτος, ὅτι πάντες οἱ ἐπὶ τῆς γῆς ὑπάρχοντες ἤ προϋπάρξαντες ὀργανισμοί, ζωϊκοὶ ἤ φυτικοί, μὴ ἐξαιρου¬μένου τοῦ ἀνθρώπου, παρήχθησαν ἐκ μιᾶς ἀρχεγόνου μορφῆς (πρωτοπλάσμα¬τος) δημιουρ¬γη¬θείσης ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, ἤ μικροῦ τίνος ἀριθμοῦ ἀρχεγόνων μορφῶν, ἁπλουστάτων, ἐξελιχθέντων βαθμηδὸν δι' ἀναπτύ¬ξεως εἰς τὴν σημερινὴν κατάστασιν διά τῆς φυσικῆς καί τῆς γενετηρίου ἐπιλογῆς καί τοῦ μεταμορφισμοῦ, ὅν, ὑπεστή¬ριξε πρῶτος ὁ Λαμάρκ. Ὁ ἀγών περὶ ὑπάρξεως, ἡ ἐπίδρασις τοῦ ἐξωτερικοῦ πε¬ριβάλλοντος καί ἡ ἐξ αἰτίας τούτου μεταβολὴ τῶν ὅρων τῆς ζωῆς τῶν ἐμ¬βίων ὄντων (ἡ προκαλοῦσα τὴν μεταβολὴν τῶν ὀργάνων τῶν ὀργανισμῶν, διά τοῦ νόμου τῆς συσχετίσεως) καί ἡ μεταβίβασις ἐν τέλει τῶν ἐπικτήτων μεταβολῶν εἰς τούς ἀπογόνους - συνεργούσης καί τῆς ἀπομονώσεως -ὑ¬πῆρξαν, καί κατὰ τὸν Δαρβῖνον, οἱ παράγοντες τῆς ἐξελίξεως. Παράγον¬τες ὅμως τυφλοί, ἀσυνείδητοι, μηχανικοί, ἐν ἀντιθέσει πρός τὸν Λαμὰρκ καί ἄλλους προγενεστέρους ἐξελικτικούς, οἵτινες ἐπίστευον ὅτι ἡ ἐξέλιξις τῶν ἐνοργάνων ὄντων πραγματοποιεῖται διά τῆς ἐνσυνειδήτου πως προσαρμογῆς αὐτῶν πρός τό περιβάλλον. Ὑπεστήριξεν ἐπίσης, ὅτι ἡ διατήρησις ὑποτυπω¬δῶν τινων ὀργάνων δέν δύναται νά ἐξηγηθῇ εἰμὴ διά τῆς παροδοχῆς τοῦ μεταμορφισμοῦ.
Περὶ τό τέλος τῆς ζωῆς του ὁ Δαρβῖνος ἀπεκήρυξε μᾶλλον τὴν φυσικὴν ἐπιλογήν, περιορισθεὶς ἐξ ὁλοκλήρου σχεδὸν εἰς τὴν μεταμορφωτικὴν ἐπίδρασιν τοῦ περιβάλλοντος, ἐν συνδυασμῷ πάντως πρός τό μεταβλητὸν τῶν ὀργάνων καί τὴν κληρονομικότητα τῶν ἐπικτήτων ἰδιοτήτων. Δέν ἠδυνήθη ὅμως νά διακρίνῃ ὅτι, ὅπως εἶναι ἀνύπαρκτος ἡ φυσικὴ ἐπιλογή, τοιουτοτρόπως καί ἡ προσαρμοστικὴ ἱκανότης τῶν ὀργανισμῶν τῶν ἐνοργάνων ὄντων πρός τό περιβάλλον εἶναι ἀπολύτως ὡρισμένη ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ καί περιωρισμένη, ὥστε οἱαδήποτε ἐξωτερικὴ ἐπίδρασις τοῦ περιβάλλοντος νά μὴ δύναται νά μεταβάλῃ οὔτε τούς ὀργανισμοὺς τῶν ὄντων, ὡς οὗτοι ἐδημιουργήθησαν ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, οὔτε τὰ ὄργανα αὐτῶν . Καί ὅτι προκαλεῖ αὕτη τὸν θάνατον τῶν ὄντων, ὁσάκις εἶναι ἀνωτέρα τῆς προσαρμοστικῆς ἱκανότητος αὐτῶν .
Εἰς τὴν τοιαύτην ὑπὸ τοῦ Δαρβίνου διεύρυνσιν τῆς θεω¬ρίας τῆς Ἐξελίξεως, ὁ Νεϊσμὰν προσέθεσεν ἀκολούθως τὴν βλαστικὴν ἐπι¬λογὴν τὴν ἐνεργοῦσαν εἰς τὰ γεννητικὰ κύτταρα, ἀρνηθεὶς ὅτι ἡ χρῆσις ἤ ἡ ἀχρηστία ὀργάνων καθὼς καί ἡ κληρονομικότης συνετέλεσαν εἰς τὴν μεταβολὴν τῶν εἰδῶν .
Ὁ Σπένσερ ἐπίσης (1820-1913) ἐφρόνει, ὅτι «ἡ ἐξέλιξις ἀποκαλύ¬πτεται ἐν τῇ βλαστήσει τῶν φυτῶν!!! καί τῇ ἀναπτύξει τῶν ζώων, καί ὅτι ἡ βιολογικὴ ἐξέλιξις, ὅπως καί ἡ ψυχολογικὴ καί ἡ κοινωνική, διέπονται ὑπὸ τοῦ Νόμου τῆς διατηρήσεως τῆς ὕλης καί τῆς δυνάμεως.!!!». Ἐπίσης, ὅτι ὑπάρχει αἰώνιος νόμος ἐξελίξεως καί παλινδρομήσεως!! .
Ὁ Βούντ, 1842-1920, ὑπεστήριξεν ὅτι, ἡ ὀργανικὴ ἐξέλιξις εἶναι προϊὸν ἐξωτερικῶν καί ἐσωτερικῶν παραγόντων. Ὅτι μέγιστον ρόλον ἀσκεῖ ἡ αὐτενέργεια τῶν ὀργάνων, ἡ δέ προσαρμογὴ γίνεται δι' ἐπανειλημμένης ἀσκήσεως τῶν λειτουργιῶν των, μεταβιβαζομένης κληρονομικῶς.
Ἐν ἀντιθέσει πρός τούς ἀνωτέρω, ἄλλοι ὑπεστήριξαν ὅτι οἱ ἐξωτερι¬κοὶ ὅροι τῆς ὑπάρξεως δέν ἔχουν ἄμεσον ἐπίδρασιν ἐπὶ τῆς μεταβλητότητος τοῦ εἴδους, ἥτις ἐπέρχεται ἐξ αὐτῆς ταύτης τῆς συστάσεως τοῦ ᾠοῦ, ὑ¬πάρχουσα δυνάμει ἐν αὐτῷ• ἡ ἐπίδρασις δέ τοῦ περιβάλλοντος ἐξηγεῖ μό¬νον τὴν προσαρμο¬γὴν τῶν ὀργανισμῶν καί σταθεροποιεῖ τάς μεταμορφώσεις των, ἐνῶ ἡ ἐπιλογὴ ῥυθμίζει τὴν τύχην τῆς ζωῆς των διά τῆς διατηρήσεως τῶν καλλίτερον προσαρμοζομένων καί τῆς ἐξαφανίσεως τῶν ἀσθενεστέρων.
Ὁ Hugo de Vries προσέθεσε τὴν κατὰ προδιάθεσιν προσαρμογήν, ὅτι δηλ. αἱ μεταμορφώσεις τῶν εἰδῶν δέν ἐγένοντο προοδευτικῶς κατὰ σειρὰν ἐξελίξεως, ἀλλ' ἀποτόμως αἰφνιδίως καί δι' ἁλμάτων, ὡσεὶ δι' ἐκρή¬ξεως τοῦ βλαστικοῦ πλάσματος, συνεπείᾳ μεταβολῶν, αἱ ὁποῖαι ἐκ ποικί¬λων αἰτιῶν σημειοῦνται εἰς αὐτό τοῦτο δέ διότι δέν εὑρέθησαν οἱ λεγόμενοι διάμεσοι τύποι, παρέμειναν δ’ ἐπίσης ἀνεξήγητα τὰ ἔνστικτα τῶν δια¬φόρων ὄντων καί δὴ ἐκείνων, ἅτινα δέν γνωρίζουν τούς γεννήτορας αὐτῶν.
Οἱ Νεολαμαρκισταί, διαιρεθέντες εἰς δύο ὁμάδας, τούς ὑποστηρικτὰς τοῦ Μηχανοκρατικοῦ Νεολαμαρκισμοῦ ἀφ' ἑνὸς (ἐν οἷς διακρίνονται αἱ Giard, Le Dansec, Caullery, Kaband, Einer, Cop, Von Mettstein, Lotze) καί τούς ὀπαδοὺς τοῦ Ψυχοβιολογικοῦ Νεολαμαρκισμοῦ ἀφ' ἑτέρου (ἐν οἷς πρωτεύουσαν θέσιν κατέχει ὁ Von Harmann), ὑπεστήριξαν, οἱ μὲν πρῶτοι ὅτι ἡ ἐξέλιξις τῶν εἰδῶν ὀφείλεται εἰς τὴν ἐπίδρασιν τοῦ περιβάλλοντος καί τὴν κληρονομικότητα, μὲ διευθύ¬νοντα παράγοντα τὴν τύχην, ἀντιτιθέμενοι πρός τούς Νεοδαρβινιστὰς μόνον ὡς πρός τὴν σπουδαιότητα τοῦ νόμου τῆς κληρονομικότητος καί τῆς ἐπιδρά¬σεως τοῦ περιβάλλοντος• οἱ δέ δεύτεροι, ὅτι ἡ ζωτικὴ ἐνέργεια τῶν ὄντων εἶναι αὐτοτελολογική, ὅτι δηλ. ἐν ἑνὶ ἑκάστῳ ὀργανισμῷ - καί ἐν τῇ ἀνοργάνῳ φύσει - ὑπάρχει διάνοια, ἐξηγοῦσα τὴν σκοπιμότητα αὐτῶν, οὕτω δέ κατέληξαν πρός ἐναρμόνισιν τῶν ἀπόψεών των εἰς τάς παν¬θεϊζούσας προϋποθέσεις τοῦ ἀφηρημένου ἑνισμοῦ .
Ὁ Μπέρξον, ἐκ παραλλήλου (1859-1941), ὑπεστήριξεν ὡσαύτως, ὅτι ὑπάρχει δημιουργικὴ ἐξέλιξις, ἥτις, ἐκ τίνος ζωϊκῆς ὁρμῆς ἐξορμωμένη, γίνεται ἑκάστοτε αἰτία γενέσεως νέων ὄντων, φυτικῶν ἤ ζωϊκῶν. Ἡ δημιουργικὴ αὕτη ἐξέλιξις τοῦ Μπέρξον, ἐπιδιώκουσα νά ἐμφανίσῃ ὑπὸ νέαν μορφὴν τὸν ψυχοβιολογικὸν Νεολαμαρκισμὸν ἤ ἄλλως τὴν τελολογικὴν ἐξέλιξιν, ἔχει ἐκ πρώτης ὄψεως χαρακτῆρα πανθεϊστικόν. Αἱ περὶ Θεοῦ- Χρόνου ἐν τούτοις, ἤ περὶ ζωτικῆς ὁρμῆς (ὡς αἰτίας τῆς ἐξελίξεως καί τῆς δημιουργίας) ἰδέαι του, ἐκτὸς τῶν ἀντιφάσεων των καί τῶν μεγά¬λων κενῶν τὰ ὁποῖα ἐμφανίζουν, καθιστοῦν τὴν θεωρίαν αὐτοῦ καθαρῶς ὑλιστικήν. Ἐφόσον ὡς δημιουργικὸν πνεῦμα, δημιουργικὴν δύναμιν ἤ ζωτικὴν ὁρμὴν παραδέχεται οὗτος μόνον τὴν ὕλην, οὐδεμίαν δέ οὐσίαν ἤ δύναμιν ἄλλην ἐκτὸς αὐτῆς .
Σύγχρονοι τίνες, ἐν τέλει, προσέθεσαν, ὅτι δέν ἐξελίχθησαν ἑκάστοτε ὅλα τὰ ὄντα ἑνὸς εἴδους, ἀλλὰ τινα μόνον ἐξ αὐτῶν, ἐκ τούτου δέ πολ¬λὰ πρωτόζωα ἤ πρῶτα εἴδη παραμένουν μέχρι σήμερον εἰς οἵαν κατάστασιν ἀπ' ἀρχῆς ἐνεφανίσθησαν ἐπὶ τῆς σκηνῆς τῆς ζωῆς. Ἡ τελευταία αὐτὴ ὑπόθεσις ἐφευρέθη, ἀναντιρρήτως, διότι πᾶσαι αἱ ἔρευναι τῆς παλαιοντολογίας ἀπέδειξαν πανηγυρικῶς, ὅτι τὰ λεγόμενα πρωτόζωα ἤ πρωτο¬γενῆ ὄντα ὑπάρχουν καί σήμερον, ὅπως ἐνεφανίσθησαν ἀπ' ἀρχῆς. Ἐπεβάλλετο, λοιπόν, ἡ ἐφεύρεσις μιᾶς ὑποθέσεως προσέτι, ἵνα ὁ συντριπτικὸς οὗτος καταπέλτης κατὰ τῆς ὅλως φανταστικῆς θεωρίας παρακαμφθῇ.
* * *
Εἰς τούς ὑποστηρικτάς ὅμως τῆς θεωρίας τῆς ἐξελίξεως δέον νά συγκαταριθμηθοῦν καί οἱ ὀπαδοὶ τῆς πνευματο¬κρατικῆς ἤ μεμετριασμένης ἐξελίξεως, ἐν οἷς, μετὰ τὸν Λαμάρκ, διακρίνονται οἱ Στέφανος Geoffroy-Saint-Hilair, Ἀλμπέρτος Gaudry, γάλλος παλαιοντολόγος, D' Omalius D' Alloy, βέλγος γεωλόγος, οἱ Chanoine Hamard, Sinety κ.ἄ. Κατ' αὐτούς, συνεργούντων τῶν νόμων τῆς κληρονομικότητος καί τῆς μεταβλητότητος τῶν εἰδῶν, καθὼς καί τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς, δηλ. τῶν ἐννόμων ἐν γένει δυνάμεων τῶν ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ τεταγμένων ἐν τῇ Δημιουργίᾳ, ἡ ἐξέλιξις τῶν ἐνοργάνων ὄντων ἐγένετο μᾶλλον ἀποτόμως καί δι' ἁλμάτων, κατὰ τὴν θεωρίαν τοῦ de Vries, ἀλλ' ὑπὸ τὴν ἐποπτείαν τοῦ Θεοῦ. Ἡ τοι¬αύτη ἔμμεσος δημιουργία τῶν ὄντων ἐμφανίζεται, κατὰ τούς ἐξελικτικούς τούτους, συμφωνοτέρα πρός τὴν παντοδυναμίαν τοῦ Δημιουργοῦ, ἀποκαλύπτουσα Αὐτὸν ὡς πρώτην ὑψίστην αἰτίαν, δημιουργὸν πασῶν τῶν ἐπὶ μέ¬ρους δευτερευουσῶν αἰτιῶν, ἐκ τῶν ὁποίων ἀμέσως παρήχθησαν τὰ ὄντα. Ὡσαύτως δέ, δέν ἀντίκειται, κατὰ τὴν γνώμην των, εἰς τό πνεῦμα τῆς Γραφῆς, ἀλλ' οὔτε καί πρός τὴν ἐν προκειμένῳ γνώμην τῶν Πατέρων - τό δόγμα τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν .
Καί κατὰ πόσον μὲν καί ἡ μορφὴ αὕτη τῆς θεωρίας τῆς ἐξελίξεως εἶναι σύμφωνος ἤ οὖ πρός τό πνεῦμα τῆς Γραφῆς καί τάς σχετικὰς γνώμας τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας ἤ ἄλλως πρός τό περὶ δη¬μιουργίας δόγμα αὐτῆς, νομίζομεν ὅτι εἶναι προφανῶς ἀρνητική ἡ ἀπάντησις. Κατὰ πό¬σον ἐπίσης, ἡ ἐνδεχομένη ἀποδοχὴ τῆς τοιαύτης ἐκδοχῆς δίδει ἀφορμήν, κατὰ τὸν Ζοφρόϋ - Σαίντ - Ἰλαὶρ νέου θαυμασμοῦ τῆς θείας παντοδυναμίας, εἶναι ἐξεταστέον. Διότι, ἀσχέτως τῆς ἀδυναμίας ἡμῶν ὅπως διεισδύσωμεν εἰς τάς μυστηριώδεις βουλὰς τοῦ Θεοῦ - καί διαγνώσωμεν τούς λόγους καί σκοποὺς τῶν πολυποικίλων ἔργων του (πρός Ρωμ. Ια΄ 34, Α΄ πρός Κορ. Ιγ΄ 9 κ.ἄ.), μήπως δέν κα¬ταλαμβάνεται ὑπὸ δέους ἡ ἀνθρωπίνη ψυχὴ ἐπιγιγνώσκουσα ὅτι, ἔχων ἐν ὄψει Του ὁ Θεός, ἐν ἀπολύτῳ τῶν πάντων προγνώσει, ὅλας τάς φάσεις τῆς ὑλικῆς Δημιουργίας, ἀπὸ τῆς ἐξ οὐκ ὄντων ὀντοποιήσεως τῆς συμπαντικῆς ὕλης - ἐνεργείας, μέχρι τῆς ἀλλαγῆς αὐτῆς ἤ ἄλλως τῆς ἀποπνευματώσεώς της (Β΄ Πετρ. Γ΄ 10 καί 12 κ.ἄ.), δι' ἁπλῆς ἐκδηλώσεως τῆς Ἑαυτοῦ βουλῆς, ἤτοι τῶν κατὰ τὸν Μωϋσέα θείων προστα¬γμάτων, ὠντοποίησεν ἐξ οὐκ ὄντων «τέλεια» ἀπ' ἀρχῆς πάντα τὰ εἴ¬δη καί γένη τῶν ἐνοργάνων ὄντων προοδευτικῶς, καί ἐν καιροῖς ἰδίοις, οὕς Αὐτὸς προέγνω καί προώρισε, εἴτε πρός τό συμφέρον τῆς ὅλης δημιουργίας, ἤ καί πρός ἁπλὴν διακόσμησιν αὐτῆς;
Κατὰ πόσον, ἐν τέλει, αἱ ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ καί πάλιν ταχθεῖσαι ἐν τῇ Δημιουργίᾳ ἔννομοι δυνάμεις (φυσικοὶ καί λοιποὶ νόμοι) ἐτάχθησαν ὅπως συνεργήσωσι διά τὴν ὀργανικὴν κλπ. ἐξέλιξιν τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἤ διά τὴν αὐστηρὰν διασφάλισιν τῆς συντηρήσεως καί τοῦ ἀμε¬ταβλήτου αὐτῶν, θὰ ἀναπτύξωμεν ἐν τοῖς ἑπομένοις ἐκτενῶς.
Β. ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ
Πολυπληθὴς καί ἐπιβλητικὴ εἶναι ἡ παράταξις τῶν διασήμων εἰδικῶν ἐπιστημόνων ὅλων τῶν σχετικῶν πρός τὴν περὶ ἧς θεωρίαν κλάδων τῆς Ἐπιστήμης (ἤτοι παλαιοντολόγων, ζωολόγων, βοτανολόγων, ἀνατόμων, φυσιολόγων, βιολόγων, γεωλόγων κλπ), οἵτινες ἀπό τῆς ἀρχῆς τοῦ Λαμάρκ ἰδίως καί τοῦ Δαρβίνου, ἐν συνεχείᾳ δι’ ἐπιχειρημάτων καί ἀποδείξεων ἀμαχήτων κατεπολέμησαν σφοδρῶς καί ἀπέδειξαν ἀναληθῆ, ἀβάσιμον καί φανταστικήν ὅλως τήν θεωρίαν τῆς ἐξελίξεως.
Εἰς τὴν πρώτην σειρὰν τῆς σεμνῆς ταύτης παρατάξεως διακρίνονται: Ὁ διάσημος Γάλλος Γεώργιος Cuvier, (1766 -1832), ἱδρυτὴς τῆς συγκριτικῆς ἀνατομικῆς. Ὁ Ἐλβετὸς παλαιοντολόγος Louis Agassiz (1807-1873), ὁ Γερμανὸς βοτανικὸς καί παλαιοντολόγος Ἐρρῖκος Coppert (1800 -1884), ὁ Ἄγγλος γεωλόγος Wiliam Bukland (1784-1856), ὁ Ἐλβετὸς πα¬λαιοντολόγος Dr. Oswalb Heer (1809 - 1883), ὁ Πρῶσσος Ἰατρὸς Rudolf Βίρχωβ (1821 -1902), ὁ Ἄγγλος παλαιοντολόγος σερ Ριχάρδος Owen (1800-1892), ὁ Dr. D' Argyll, ὁ Ἄγγλος βοτανικὸς Willian Henry Harrey καθηγητὴς ἐν Δουβλίνῳ (1811 - 1866), οἱ Γάλλοι φυσιοδίφαι Marcel de Serres (1783 -1862), D' Orbigny (Alcide) 1802-1757) καί Charles, (1806 - 1876), ὁ Emil Blanchard (1819 - 1900), ὁ πολὺς Παστέρ, ὁ De Quatrifage (1810-1862), ὁ C. Bernard, ὁ Γάλλος φυσιοδίφης Milne Edwards (1800 - 1892), ὁ παλαιοντολόγος Ζ. Barrande (1799 - 1883) καί ὁ Γερμανὸς ὀρυκτολόγος καί παλαιοντολόγος Φρειδερίκος Αὔγουστος Ouenstedt (1809 - 1899).
Διακρίνονται ὡσαύτως ἐν τῇ αὐτῇ σεμνῇ παρατάξει: Ὁ Granh Enry ὁ Dom Codron, πρύτανις τῆς Σχολῆς τῶν Ἐπιστημῶν τῆς Nancy, ὁ διάσημος σπερματολόγος Βιλμορὶν Ἀντριέ, ὁ Ἐντμὸν Περριέ, καθηγητὴς τοῦ ἐν Παρισίοις Μουσείου τῆς Φυσικῆς Ἱστορίας, μέλος τῆς Γαλλικῆς Ἀκαδη¬μίας τῶν Ἐπιστημῶν (1844 -1921), ὁ διάσημος Γάλλος χημικὸς Μαρκελλῖνος Berthelot, o σοφὸς καθηγητὴς τῆς συγκριτικῆς Ἀνατομικῆς ἐν Σορβόνη Delages (1854 -1920), ὁ Θωμᾶς Huxley, Ἄγγλος φυσιοδίφης (1825-1895), ὁ Contejean, ὁ Ἄγγλος φυσιοδίφης William Thomas (Lord Kel¬vin) (1824-1907), ὁ Lord Salisbury, γραμματεὺς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ὀξφόρδης, ὁ διάσημος βιολόγος Hans Driesch, ὅστις, καίτοι διατελέσας μαθητής τοῦ Χάϊκελ, δέν ἐδυσκολεύθη νά διακηρύξῃ διά τῆς Revue des Questions, τεῦχος Α΄, τοῦ ἔτους 1900, ὅτι «διά τούς πεφωτισμένους ἀνθρώπους ὁ Δαρβινισμὸς ἀπέθανεν» . Ὁ Γερμανὸς καθη¬γητὴς τῆς ζωολογίας τοῦ ἐν Ἐρλάγγη Πανεπιστημίου Fleischmann, ὁ Γερμανὸς γεωλόγος καί παλαιοντολόγος Γουσταῦος Στάινμαν, καθηγητὴς ἐν Βόννη (1856 - 1929), ὁ δρ. Ν. C. Paulesco, καθηγητὴς τῆς φυσιολογίας ἐν τῇ ἰατρικῇ Σχολῇ τοῦ Βουκουρεστίου, κατὰ τό ἔτος 1902, o Elie de Cyon καθηγητὴς τῆς φυσιολογίας ἐν τῷ Πανεπιστημίῳ τῆς Πετρουπόλεως κατὰ τό 1912, ὁ Γεώργιος Μιβάρτ, Ἄγγλος φυσιοδίφης, (1827-1900), ὁ κα¬θηγητὴς Dr. Ο. Schultse ἀνατόμος ἐν Wurzburg κατὰ τό 1897, ὁ Ἐμὶλ Ρισσάρ, μέλος τῆς Γαλλικῆς Ἀκαδημίας τῶν Ἐπιστημῶν (1856), ὁ φυσιολόγος Ἀλβέρτος Ναστρέ, μέλος ἐπίσης τῆς Γαλλικῆς Ἀκαδημίας τῶν Ἐπιστημῶν (1854-1917), ὁ Γερμανός γεωλόγος καί παλαιοντολόγος Κὰρ φὸν Τσίπελ, (1839-1904), καθηγητὴς τοῦ ἐν Μοναχῷ Πανεπιστημίου, ὁ Γερμανὸς βοτανικὸς Ἀλβέρτος Wigand (1821-1886), ὁ ζωολόγος Dr. Cotte, καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Στρασβούργου κατὰ τό 1908, ὁ ἐν Τυβίγγη καθηγητὴς Θεοδ. Eimer (1843-1898), ὁ Karl von Baer, ὁ Γουσταῦος Βόλτς, βιολόγος (1865), ὁ βοτανικὸς Βίλχελμ Δρέφφερ, (1845 - 1920, ὁ ζωολόγος Γεώργιος Δρέφφερ (1854 - 1921), ὁ Ρῶσος γεωλό¬γος Κραπότκιν (1842 - 1921), ὁ βιολόγος Χριστόφορος Schroeder 1871, καθηγητὴς ἐν Σορβόνη κατὰ τό 1913, ὁ Ἰωάννης Henri Fabre, Γάλλος ἐντομολό¬γος (1822-1915), ὁ Γάλλος παλαιοντολόγος Κάρολος Ντεπερέ, μέλος τοῦ Γαλλικοῦ Ἰνστιτούτου καί Πρύτανις τῆς Σχολῆς τῶν ἐπιστημῶν ἐν Λυῶν, (1854 -1929), ὁ Γερμανὸς ἀνθρωπολόγος Hermann Klautsch (1863 - 1916), καθηγητὴς τῶν Πανεπιστημίων τῆς Χαίντεμπερκ καί τοῦ Μπρεσλάου, ὁ Louis Vialleton, καθηγητὴς τῆς Ἱστολογίας καί ἐμβρυολογίας ἐν τῇ Ἰατρικῇ Σχολῇ οἱ Montpellier (1859 - 1929), κ.ἄ.
Πάντες οἱ ἐπιστήμονες οὗτοι, τό σύνολον τῶν κλάδων τῆς ἐπιστήμης τῶν σχετιζόμενων πρός τὴν θεωρίαν τῆς ἐξελίξεως, ἀξίως ἐκπροσωποῦντες, ὁμοφώνως κατεδίκασαν τήν τε θεωρίαν τῆς ἐξελίξεως τῶν ὄντων, ὡς καί τὴν θεωρίαν τῆς αὐτομάτου γενέσεως τῶν πρώτων ὀργανισμῶν καί πανηγυρικῶς ἐβεβαίωσαν, κατόπιν πολυετῶν σχετικῶν ἐρευνῶν ἐπὶ τοῦ ὅλου προβλήματος τῆς ἐπὶ τοῦ πλανήτου τούτου ἐμφανίσεως τῶν ἐνοργάνων καί ἐμβίων ὄντων, ὅτι:
«Ἐκ τῆς μελέτης τῶν ἀπολιθωμάτων ἐν γένει καί τῶν λιθανθρακοφόρων στρωμάτων βεβαιοῦται τό ἀμετάβλητον τῶν εἰδῶν, χερσαίων τε καί ἐναλίων ἤ ὑδροβίων, ἀπ' ἀρχῆς τῆς ἐμφανίσεως των, ὅπως καί τό ἀπότομον τῆς ἐμφανίσεως των μεταγενεστέρων, ἄνευ σχέσεως πρός τὰ προηγούμενα ὅτι οὐδαμοῦ ὑπάρχει καί ἔνδειξις ἔστω μετασχηματισμοῦ ἤ μεταμορφώ¬σεως οἱουδήποτε εἴδους εἰς ἕτερον· ὅτι ἡ σύζευξις καί ἡ γονιμότης μεταξὺ ζώων ἀνηκόντων εἰς διαφόρους τάξεις ἤ οἰκογενείας εἶναι ἀδύνατος καί ὅτι αἱ διαφοραί κλίματος ἤ ἄλλαι μεταβολαὶ εἰς τούς ὅρους τῆς ὑπάρξεως τῶν φυτῶν καί τῶν ἀρχαιοτέρων ζώων δέν θὰ ἠδύναντο νά παράσχωσιν εὐλογοφανῆ τίνα ἐξήγησιν τοῦ μετασχηματισμοῦ οἱουδήποτε εἴ¬δους, τῆς μὲν προσαρμοστικῆς ἱκανότητος τῶν ὄντων οὔσης ἄκρως περιωρισμένης καί μὴ δυναμένης νά μεταβάλῃ οὔτε τούς ὀργανισμοὺς τῶν ὄν¬των, οὔτε τὰ κατ' ἰδίαν ὄργανα αὐτῶν, τῆς δέ μονιμότητος καί τοῦ ἀμεταβλήτου αὐτῶν ὄντων ἐκδήλων ἐπίσης, ἀπ' ἀρχῆς τῆς ἐμφανίσεως των μέχρι σήμερον .
» Ὅτι τὰ ἐνόργανα ὄντα οὐδέποτε ὑπερβαίνουν τὰ χαρακτηριστικὰ ὅρια τοῦ εἴδους, τὰ χωρίζοντα αὐτὰ ἀπὸ τῶν γειτονικῶν τοιούτων, πᾶσαι δέ αἱ δοκιμαὶ τῶν βοτανικῶν καί ζωολόγων, ἐπὶ ἕνα περίπου αἰῶνα, ὅπως πραγματοποιήσουν τὸν μετασχηματισμόν τῶν μορφῶν τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἀπέβησαν ἄνευ ἀποτελέσματος.
» Ὅτι τὰ πρότερον ἐμφανισθέντα ζῷα, οἱασδήποτε τάξεως, ἐπ' οὐδενὶ λόγῳ δύνανται νά θεωρηθοῦν ὡς ἀτελέστερα τῶν κατόπιν ἐμφανισθέντων ἐν τῇ αὐτῇ τάξει. Τό αὐτὸ δέ συμβαίνει καί εἰς τὰ φυτά, μὲ προφανῆ μάλι¬στα τὴν μείζονα τῶν πρώτων τελειότητα .
»Ὅτι ἐν τοῖς διαδοχικοῖς γεωλογικοῖς σχηματισμοῖς παρουσιάζονται σταθερῶς νέα εἴδη, ἄνευ οὐδεμιᾶς ἐνδείξεως ὑπάρξεως μεσαζουσῶν ἤ μεταβατικῶν μορφῶν ,
» Ὅτι αἱ ἔννοιαι τῆς κληρονομικότητος καί τῆς μεταβλητότητος, ἐφ' ὧν ἐπεχειρήθη ἡ θεμελίωσις τῆς ἐξελικτικῆς θεωρίας ἀποκλείουν ἀλλήλας, ἐφ' ὅσον ἡ κληρονομικότης εἶναι δύναμις συντηρητική, ἀποκλείουσα μεταβολὴν .
» Ὅτι ἡ συγκριτικὴ ἀνατομικὴ καί φυσιολογία διαπιστοῦσαι τὴν ὑφισταμένην ἀντιστοιχίαν ὀργάνων καί λειτουργιῶν μεταξὺ τῶν ὄντων ὁμοίας διαπλάσεως, ἀνηκόντων ὅμως εἰς διάφορα γένη καί εἴδη, οὐδαμῶς προάγουν εἰς τὴν ἀντίληψιν, ὅτι τὰ ὄντα προῆλθον ἀπ' ἀλλήλων. Βεβαιοῦν ἁπλῶς ὅτι, ἐν τῇ δημιουργίᾳ τῶν συγγενῶν ὀργανισμῶν, ἠκολουθήθη ἡ ὁμοιότης σχεδίου.
» Ὅτι αἱ ἔρευναι ἐπὶ τοῦ φαινομένου τῆς συγκλήσεως τῶν χαρακτήρων ἀπέδειξαν τὴν ἀτέλειαν τοῦ βιογονικοῦ Νόμου, δεδομένου ὅτι οὐδε¬μία ἐμβρυικὴ φάσις ἀνταποκρίνεται πλήρως πρός τὴν ὕπαρξιν πρα¬γματικοῦ τινος προγονικοῦ τύπου .
» Ὅτι οὐδ' ἀμυδρὸν φῶς λογικοῦ ὑπάρχει ἐν τῷ ἐνστίκτῳ, αἱ δέ ἐνστιγματικαὶ πράξεις δέν εἶναι δυνατὸν νά ἀπέκτησαν τὴν τελειότητα, ἥν παρουσιάζουν δι' ἀποπειρῶν, δοκιμῶν καί ἀναζητήσεων περὶ τοῦ προσφυεστέρου τρόπου ἐνεργείας, δεδομένου ὅτι ὑπῆρξαν ἀνέκαθεν εἰς τὰ ζωϊκὰ εἴδη, ἀπαράλλακτα ὡς βλέπομεν αὐτὰ καί σήμερον.
» Ὅτι ὁ περὶ ὑπάρξεως ἀγών δέν διδάσκει τὰ ζῷα, εἶναι δέ ἀνύπαρκτος ἐν τῷ μιμητισμῷ. Αἱ δέ ἀνωμαλίαι τῶν ὀργανισμῶν δέν εἶναι ἀπόδειξις μεταβολῶν ἐπελθουσῶν διά τῆς κληρονομικότητος.
» Ὅτι ὁ Δαρβινισμὸς εἶναι προϊὸν καθαρᾶς φαντασίας καί ἀνήκει εἰς τὴν ἱστορίαν, ὅπως καί τό ἕτερον περίεργον τοῦ παρελθόντος αἰῶ¬νος, ἡ Ἐγελιανὴ Φιλοσοφία.
» Ὅτι ἡ ὑπόθεσις τῆς ἐξελίξεως τῶν ὄντων, ἐν γένει καί ἰδιαιτέρως τῆς καταγωγῆς τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ ἄλλου ζῴου εἶναι χίμαιρα, ὑπόθεσις ΨΕΥΔΗΣ καί ΜΩΡΑ, μὴ ἔχουσα οὐδεμίαν ἐπιστημονικὴν ὑπόστασιν.
» Ὅτι, ἐν τέλει, ἡ ζωὴ εἶναι μέγα καί μοναδικὸν μυστήριον, τό δέ με¬ταξὺ ἀνόργανου φύσεως καί ὀργανικῶν ὄντων χάσμα οὔτε ἐγεφυρώθη, οὔτε θὰ γεφυρωθῇ ποτέ ».
Εἰς τὰ πορίσματα ταῦτα τῶν προμνησθέντων ἐπιστημόνων, τὰ ὁποῖα καί ὑπὸ τῶν συγχρόνων ἐρευνῶν καί διά νεωτέρων καί τελειότερων ὀργάνων καί μέσων ἀπολύτως ἐβεβαιώθησαν, δέον νά προσθέσωμεν τάς περὶ τῆς θεω¬ρίας τῆς ἐξελίξεως - ὑφ' ὅλας αὐτῆς τάς μορφὰς - συμφώνους κρίσεις τῶν εἰδικῶν κριτικῶν α) τοῦ μεγάλου Ἐγκυκλοπαιδικοῦ Λεξικοῦ «Larousse du XXe Siecle», Τομ. 6ος , σελ. 773, ἔτους 1923 καί β) τοῦ Meyers Lexikon (7ης ἐκδόσεως), τόμος 2ος , σελ. 310 - 111 καί 478 (ἔτους 1925). .
Θὰ προσθέσωμεν ἐπίσης τάς γνώμας διασήμων ἐπιστημόνων συμπαθῶς διατεθέντων κατ' ἀρχὴν πρός τὴν ῥηθεῖσαν θεωρίαν, σαφῶς ὅμως ὁμολογησάντων ἀκολούθως τό ἀναπόδεικτον, τό ἀβάσιμον καί τό ἀναληθὲς ταύτης. Μεταξὺ τῶν ἐπιστημόνων τούτων διακεκριμένην κατέχουσιν θέσιν ὁ Ἐσμόνδος Περριέ, ὁ Contegan, ὁ Huxley κ.ἄ.
Καί δέν ἐδίστασεν ὁ Περριέ, παρὰ τάς πρός τὴν θεωρίαν ἐξελίξεως συμπαθείας του, νά διακηρύξῃ ὅτι:
α) «Ἐφόσον ἡ φυσικὴ ἐπιλογὴ δέν σταθεροποιεῖ εἰμὴ μόνον τάς ὠφελίμους μεταβολάς, ἄρα δέν δύναται νά ἐξηγήσῃ μέγα πλῆθος εἰδικῶν χαρακτή¬ρων, οἵτινες διακρίνουν καί τὰ συγγενῆ εἴδη, χωρὶς νά ἔχωσι καμμίαν προ¬φανῶς ὠφελιμότητα, ὡς π.χ. ὡρισμέναι ποικιλίαι χρωμάτων, ὡρισμένα ὄργανα κλπ.
» β) Μεταβολή τις ὅπως ἔχῃ σπουδαιότητα εἰς τὸν ἀγῶνα τῆς ζωῆς, ὀ¬φείλει νά παρουσιάζῃ βαθμὸν ἀναπτύξεως ἱκανῆς, προκεχωρημένον. Ὁ Δαρ¬βῖνος, διά νά ἐξηγήσῃ τάς μεμβράνας τῶν δακτύλων τῆς ἐνυδρίδος, παραδέ¬χεται πρός τοῦτο ὅτι, τῶν σαρκοβόρων τινά, ὀλιγώτερον ἰσχυρὰ τῶν ὁμογε¬νῶν αὐτῶν, ἡττηθέντα, κατέφυγον εἰς τάς ὄχθας τῶν ὑδάτων καί ἐκεῖ ἀναγκασθέντα νά τρέφωνται δι' ἰχθύων, μετεβλήθησαν εἰς νηκτικά. Ἡ φυσικὴ δέ ἐπιλογὴ ηὐνόησεν ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἀπέκτησαν!!! μεμβρᾶναν μεταξὺ τῶν δακτύ¬λων, διότι οὕτως ἠδύναντο νά κολυμβοῦν εὐκολώτερον. Οὕτως ἐγεννήθη ἡ μεμβρᾶνα!!! ἥτις προοδευτικῶς ἀναπτυχθεῖσα, ὑπὸ τό κράτος πάντοτε τῆς φυ¬σικῆς ἐπιλογῆς, ἐδημιούργησε τὴν ἐνυδρίδα. Ἀλλὰ δέν δύναται τις νά δεχθῇ, ὅτι μία μεμβρᾶνα ἑνὸς χιλιοστομέτρου (διότι αἱ ἀτομικαί μεταβολαὶ δέν ὑπερβαίνουν συνήθως τάς ἐλαχίστας ταύτας διαστάσεις) ἐπάγεται κολύμβησιν ἐναργεστέραν. Οὕτως ἡ φυσικὴ ἐπιλογή, θεωρούμενη ὡς μόνη δρῶσα, δέν δύ¬ναται νά ἐξηγήσῃ τροποποιήσεις τόσον ἀσημάντους διά τὸν ἀγῶνα τῆς ζωῆς. Κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον ὁ μιμητισμὸς δέν δύναται νά ἐξηγηθῇ διά τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς. Τὰ λευκὰ ζῷα τῶν πολικῶν χωρῶν, λόγῳ ὁμοιομορ¬φίας αὐτῶν πρός τούς πάγους, προστατεύουν ἑαυτὰ ἀποτελεσματικώτερον. Ἀλλ' ἡ ὁμοιομορφία αὐτὴ τότε θὰ ἦτο προστατευτικὴ πράγματι, ἐὰν τό τρί¬χωμα ἐγένετο ἐφάπαξ καί ὁλόκληρον λευκόν, ὄχι δέ δι' ἀνεπαισθήτων διαδοχικῶν καί μερικῶν μεταβολῶν.
» γ) Ἡ φυσικὴ ἐπιλογὴ δέν ἐξηγεῖ, πῶς τὰ ὄργανα, ἀχρηστευόμενα συ¬νεπείᾳ μεταβολῆς εἰς τὸν τρόπον τοῦ ζῆν, δύνανται νά ἐξαφανίζωνται. Ἐπὶ παραδείγματι: ὁ ἀσπάλαξ καί τὰ περισσότερα τῶν ζώντων εἰς τό σκότος εἰδῶν δέν ἔχουσιν ὀφθαλμούς. Ἀλλ' ἡ τελεία κατασκευὴ τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ ἀσπάλακος δέν θὰ καθίστα τό ζῷον τοῦτο ὑποδεέστερον ἄλλου ἀσπάλακος ἔχοντος ὀφθαλμοὺς ἀτελεῖς.
» δ) Ἡ φυσικὴ ἐπιλογὴ δέν δύναται νά ἐξηγήσῃ πῶς ὄργανά τινα ἐξελισσόμενα σταθερῶς ὑπερτεροῦν τό ὅριον τῆς ὠφελι¬μότητος καί καταντοῦν ἐπιβλαβῆ. Οὕτως οἱ συνεστραμμένοι χαυλιόδοντες τοῦ μαμμοὺθ δέν δύνανται πλέον νά χρησιμεύσωσιν ὡς ὅπλα. Τό αὐτὸ ρητέον καί περὶ τῶν τεραστίων κεράτων ἐλάφου τῆς μεγαλοπρεποῦς, ὡς καί πε¬ρὶ τοῦ ὑπερβολικοῦ ὄγκου πολλῶν ἀπολιθωμένων ἑρπετῶν καί μαστοφόρων .
» ε) Αἱ ἀλληλοδιάδοχοι μεταβολαὶ γενεαλογικῆς τινος σειρᾶς, ἀποδεικνύ¬ουν ὅτι αὗται κατευθύνονται σταθερῶς πρός ὡρισμένον τέρμα. Αὐ¬τὴ εἶναι ἡ καλούμενη ὀρθογένεσις. Ἡ γενεαλογικὴ σειρὰ τοῦ ἵππου μαρτυρεῖ τάσιν πιστοποιουμένην καθ' ἑκάστην βαθμίδα ἐξελίξεως πρός ἀτροφίαν τῶν πλαγίων δακτύλων καί ἐνίσχυσιν τοῦ μέσου. Ἡ φυσικὴ ἐπιλογή, ἥτις ἐφαρμόζεται ἀποκλειστικῶς εἰς μεταβολὰς συμπτωματι-κὰς καί ἐκτάκτους, δέν λαμβάνει ὑπ' ὄψιν τὴν ὡρισμένην ταύτην κατεύθυνσιν, ἥν παρουσιάζει ἡ ἐξέλιξις. (σ.σ. προφανῶς τείνουσα - ἐὰν βεβαίως ἐλάμβανε χώραν τοιαύτη - εἰς ὡρισμένον ἐκ τῶν προτέρων σκοπὸν).
» στ) Σπανίως ἡ μεμονωμένη μεταβολὴ ὀργάνου τινὸς εἶναι ἡ συμφέρουσα εἰς τό ζῶον. Γενικῶς, ἡ τροποποίησις ἥν ὑφίσταται ὄργανον τι, ἀπαιτεῖ παραλλήλως σχετικὰς τροποποιήσεις τῶν συνεργαζομένων μετ' αὐτοῦ ὀρ¬γάνων , ἄλλως αὐτὴ δέν εἶναι ἀποτελεσματική. Ἡ πλάτυνσις τῆς οὐρᾶς τοῦ κάστορος δέν θὰ ὠφέλει αὐτὸν εἰς τὴν κολύμβησιν, ἐὰν οἱ γειτονικοὶ σπόνδυ¬λοι, oἱ κινητήριοι μῦς τῆς οὐρᾶς, δέν ἐτροποποιοῦντο συγχρόνως. Ἡ ἐξέλιξις τοῦ ὀφθαλμοῦ τῶν σπονδυλωτῶν, ὀργάνου τύπου συνθέτου, δέν δύναται νά νοηθῇ ἄνευ συγχρόνου ἐξελίξεως πάντων τῶν μετ' αὐτοῦ συνδεομένων ὀργάνων. Ἡ φυσικὴ ἐπιλογὴ δέν δύναται νά ἐξηγήσῃ τό φαινόμενον τοῦτο».
Ἐπίσης ὁ Contejean γράφει τὰ ἑξῆς: «Τί τό γοητευτικώτερον καί σημαντικώτερον ἀπὸ τάς ἀκαταπαύστους ταύτας ἀνακαλύψεις ἀπολελιθωμένων τύπων πραγματικῶς μεσαζόντων μεταξὺ τῶν σημερινῶν τύπων; Εὗρον ὄντα, τὰ ὁποῖα σημειώνουν τὴν μετάβασιν μεταξὺ τῶν πτηνῶν καί ἑρπετῶν, μεταξὺ τούτων καί τῶν θηλαστικῶν ἤ τῶν ἰχθύων; Δυστυχῶς αὗται αἱ λαμπραὶ προσδοκίαι δέν εἶναι ἤ ἀπατηλὰ ὄνειρα. Αἱ ἀδιάκοποι ἀνακαλύψεις τῆς παλαιοντολογίας ἀποδεικνύουν μόνον ὅτι τὰ πλαίσια τοῦ ὀργανικοῦ κό¬σμου, θεωρουμένου ἐν τῷ συνόλῳ του, εἶναι πολὺ πληρέστερα ἤ ἐκεῖνα τῆς ζώσης φύσεως. Αἱ οἰκογένειαι, τὰ γένη καί τὰ εἴδη τὰ ἀπολιθωμένα ἔρχον-ται νά παρεμβληθοῦν μεταξὺ ἄλλων οἰκογενειῶν, ἄλλων γενῶν καί εἰδῶν, χωρίς ποτέ διά τοῦτο ἡ ἀπόστασις ἡ ὁποία χωρίζει τούς εἰδικοὺς τύπους νά μειωθῇ. Θὰ συνέκρινον αὐτοπροαιρέτως τὰ εἴδη πρός τούς στρατιώτας ἑνὸς λόχου, ὅστις δέχεται νεοσυλλέκτους. Αἱ τάξεις πυκνοῦνται, ἀλλ’ οἱ ἄνδρες δέν διακρίνον¬ται διά τοῦτο ὀλιγώτερον ἀπ' ἀλλήλων. Θὰ ἦτο λοιπὸν μεγάλου ἐνδιαφέρον¬τος νά ἀνακαλύψωμεν τὰ μεσάζοντα, ἀλλὰ δύναται τις νά βεβαιώσῃ μετὰ θάρ¬ρους, ὅτι τὰ μεσάζοντα ταῦτα δέν ὑφίστανται. Καί ἂν ἀκόμη ὑποθέσωμεν τό ὀλιγώτερον, ὅτι δηλαδὴ τὰ εἴδη μετεπήδησαν ἀπὸ τῆς μιᾶς μορφῆς εἰς τὴν ἄλ¬λην δι' ἀποτόμων ἁλμάτων, τοῦθ' ὅπερ θὰ ἦτο ἐναν¬τίον πρός τὴν θεωρίαν τῆς βαθμιαίας με¬ταμορφώσεως καί ἐξελίξεως καί πάλιν τότε θὰ ἔπρεπε νά ἀνεύρωμεν εἰς κατάστασιν ἀπολιθώσεως πολλοὺς μεσάζοντας τύπους. Αἱ μορφαὶ αὗται αἱ μεταβατικαὶ θὰ ἦσαν, λοιπόν, ἀναρίθμητοι καί ἐν πάσῃ περιπτώσει ἀπείρως πυκνότεραι παρ' ὅσον εἶναι αἱ μορφαὶ αἱ ἀντιπροσωπεύουσαι τὰ γνωστὰ εἴδη. Ἐξ ἄλλου, οἱ ἀποτελέσαντες ἰδία εἴδη τύποι, βεβυθισμένοι εἰς τό πλῆθος τοῦτο τῶν διαμέσων, δέν θὰ ἠδύναντο πλέον νά διακριθοῦν ἀπ' ἀλλήλων καί, μὲ ἄλλας λέξεις, δέν θὰ ὑφίσταντο. Ἀλλ' ἤδη συνέβη τό ἀντίθετο» .
Τέλος ὁ Huxley (ἐπιφανὴς γάλλος φυσιοδίφης), ἔγραψεν εἰς τὴν «Ἐπιθεώρησιν τῶν δύο Κόσμων» τῆς 13ης Μαΐου 1895, πε¬ρὶ μὲν τοῦ ἀνθρώπου ὅτι «δέν εἶναι τό τελευταῖον ἐξαγόμενον κοσμικῆς ἐξελίξεως, ἀλλ' ὑπόστασις ἠθικὴ ἀνεξάρτητος, ἔχουσα τὴν ἱκανότητα νά διευθύνῃ τὴν φυσικὴν ἐξέλιξιν». Περὶ δέ τῶν λοιπῶν ἐνοργάνων ὄντων ὅτι, «ἐκ τῶν 26 χιλιάδων ζωϊκῶν εἰδῶν ἅτινα εὑρέθησαν κατακεχωρισμένα ἐν τῷ γηΐνῳ φλοιῷ, ἕκαστον ἀποτελεῖ ἰδιότυπον εἶδος, οὐδεμία δέ μορφὴ δύναται νά ἑρμηνευθῇ καί νά προταθῇ ὡς ἀπόδειξις μεταβάσεως ἀπὸ ἑνὸς συμπλέγματος εἰς ἄλλο» .
Τοιαῦτα ὑπῆρξαν, ἐν ἄκρᾳ συνάψει, τὰ πορίσματα τῆς Ἐπιστήμης δι' ὅλας τάς μορφὰς τῆς θεωρίας τῆς ἐξελίξεως. Διάσημοι ἐργάται καί σκαπανεῖς αὐτῆς, εἰς ὅλους τούς κλάδους αὐτῆς, τούς πρός τὴν θεω¬ρίαν τῆς ἐξελίξεως σχετιζομένους, ἀξίως ἐκπροσωποῦντες, κατεδίκασαν, ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Λαμὰρκ καί τοῦ Δαρβίνου, τὴν θεωρίαν ταῦτα ὡς μωρὰν καί ψευδῆ. Εἰς τὰ πορίσματα ἐν τούτοις ταῦτα, τὰ ἀδιάσειστα καί ἀκαταμάχητα, θὰ ἐπιτραπῇ καί εἰς ἡμᾶς νά προσθέσωμεν τὰ κατωτέρω ἐρωτήματα διά τὴν μηχανοκρατικὴν βεβαίως ἤ ὑλιστικὴν μορφὴν τῆς θεωρίας τῆς ἐξελίξεως, τόσον τὴν προοδευτικήν, ὅσον καί τὴν δι' ἁλμάτων, τὴν ἀρνουμένην τὴν παρέμβασιν θείου παράγοντος ἐν τῇ γενέσει ἤ διαμορφώσει τῶν ἐνοργάνων ὄντων.
α) Ἐὰν τυφλαὶ μηχανικαὶ ἐξωτερικαὶ ἤ καί ἐνδοοργανικαὶ ἐπιδράσεις ὑπῆρξαν οἱ παράγοντες τῆς ὠφελείας τοῦ πρώτου ἤ τῶν πρώτων μονοκυττάρων ὀργανισμῶν, ἀσχέτως τοῦ τρόπου τῆς ἀρχικῆς αὐτῶν γενέσεως (καί¬τοι, ὡς προείπομεν, ἀλλὰ καί θὰ ἀναπτύξωμεν ἐκτενέστερον ἐν τοῖς ἑπομένοις, ἀπεκλείσθη ἀπολύτως ὑπὸ τῆς ἐπιστήμης ἡ αὐτόματος γένεσις), πῶς ἡ ὠφέλεια αὐτὴ δέν συνετέλεσεν εἰς τὴν αὔξησιν ἁ¬πλῶς τοῦ ὄγκου καί τῶν διαστάσεων τῶν ὀργανισμῶν ἐκείνων - κατὰ τὸν ἄτεγκτον διά μέσου τῶν αἰώνων βιολογικὸν νόμον - ἀλλ' ἐπέφερε τὴν γένεσιν ὄντων πολυκυττάρων!!!...
β) Πῶς, ἐνῶ τυφλαὶ μηχανικαὶ δυνάμεις προὐκάλεσαν τὴν μεταβολὴν ταύτην, παρετηρήθη ἀπ' ἀρχῆς εἰς ὅλα τὰ ὄντα τὰ ἐξ αὐτῆς προελθόντα, τοιαύτη ἁρμονία, τάξις, σοφία, πρόνοια, σκοπιμότης κλπ., ἐν τῇ διαμορφώσει τῶν ὀργανισμῶν... Τοῦτο δέ ἰσχύει καί δι' ὅλα τὰ ὄντα τὰ προοδευτικῶς ἐμφανισθέντα ἀργότερον ἐπὶ τῆς σκηνῆς τῆς ζωῆς.
γ) Πῶς ἡ διά διχοτομήσεως ἀναπαραγωγὴ τοῦ πρώτου ἤ τῶν πρώτων μονοκυττάρων ὀργανισμῶν μετεβλήθη... καί διεμορφώθησαν, εἰς τὰ πολυκύτταρα ὄντα, ἴδια - ἰδιαίτερα συστήματα καί ὄργανα ζωῆς καί ἀναπαραγωγῆς πρός ἐξυπηρέτησιν τοῦ φαινομένου τῆς ζωῆς..., ἐν οἷς ἐξαστράπτει ἄπειρος σοφία, ἁρμονία, σκοπιμότης καί πρόνοια. Πῶς ἐπίσης ὅλα τὰ ζῷα - καί ὁ ἄνθρωπος - ἐστερήθησαν τῆς εἰδικῆς ἱκανότητος τῆς μεταβολῆς ἀνοργάνων στοιχείων (ἄνθρακος, ὑδρογόνου, ἀζώτου κ.ἄ., ὅπως καί τῶν φω¬τονίων τῆς ἡλιακῆς κλπ ἀκτινοβολίας) εἰς ζῶντας ἱστούς καί ὀργανισμούς, τήν ὁποίαν ἱκανότητα, ἄγνωστον πῶς!! ἀποκτηθεῖσαν, καί ἐκδηλουμένην ἰδίᾳ εἰς τό φαινόμενον της φωτοσυνθέσεως ἔχουν τά φυτά καί τά δέντρα, καίτοι εἰς κατωτέραν ὀντολογικήν βαθμίδα ἀνήκοντα.
δ) Πῶς, ὑπὸ τάς αὐτὰς συνθήκας καί κατὰ τάς αὐτὰς γεωλογικὰς περιόδους, τινὰ μὲν τῶν ὄντων ἀνεπτύχθησαν εἰς κολοσσοὺς (δένδρα πανύψηλα, φάλαινα, ἐλέφας κ.ἄ.), ἄλλα δέ παρέμειναν νᾶνοι...
ε) Πῶς προῆλθεν ὁ ἀπ' ἀρχῆς ἰσχύων Νόμος τῆς κληρονομικότητος καί πῶς ἡ δῆθεν ἐξέλιξις περιωρίσθη εἰς ἀπαραβίαστα πλέον πλαίσια εἰδῶν καί γενῶν, μηδεμίαν ἔκτοτε μεταβολὴν ἐμφανίζουσα!!!.
στ) Πῶς, ἰσχύοντος ἀπ' ἀρχῆς τῆς ἐμφανίσεως τῶν ἐνοργάνων ὄντων τοῦ Νόμου τῆς κληρονομικότητος, ἐχωρίσθησαν (ἐκτὸς τῶν ἄλλων μεταβο¬λῶν) ὡρισμένα μὲν ὄντα τοῦ αὐτοῦ εἴδους ἤ γένους εἰς ἄρρενα, ἄλλα δέ εἰς θήλεα, μὲ εἰδικὰ ἕκαστον, καί ἀναλ-λοίωτα, ἀπ' ἀρχῆς, ὄργανα ἀναπαραγωγῆς, ἐν οἷς ἐπίσης ἐξαστράπτει καί διαδηλοῦται ἀσύλληπτος σκοπιμότης, σοφία καί πρόνοια, πρός ἀσφαλῆ διαιώνισιν τῶν φαινομένων τῆς ζωῆς
ζ) Πῶς ἀνεπτύχθησαν εἰς ὡρισμένα πάλιν ἄρρενα καί θήλεα ὅλως ἰδιαίτερα διακριτικὰ καί χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα;
η) Πῶς οἱ χυμοὶ τῶν, κατὰ τούς ἐξελικτικούς, εἰς ἔμψυχα ὄντα ζῷα, ἐξελιχθέντων φυτῶν καί... δένδρων(!!) μετεβλήθησαν, εἰς τὰ ἐξ αὐτῶν αἱματοφόρα· εἰς αἷμα, πῶς ἡ χημικὴ σύστασις τοῦ αἵματος διῃρέθη εἰς εἰδικὰς παραλλαγὰς δι' ἕκαστον γένος - συνομοταξίαν αὐτῶν, ἀποκλειούσας τὴν μετάγγισιν ἀπὸ ἑνὸς γένους εἰς ἄλλο· καί πῶς τό αἷμα τοῦ ἀνθρώπου ἐγένετο ὅλως διάφορον τοῦ αἵματος ὅλων τῶν ζώων (μηδὲ τοῦ τόσον ὑμνηθέντος πι¬θήκου ἐξαιρουμένου), ὥστε νά ἀποκλείηται ἡ εἰς τὸν ἄνθρωπον μετάγγισις αἵματος οἱουδήποτε ζῴου, ὡς ἐπιφέρουσα ἀμέσως τὸν θάνατον.
θ) Πῶς ἀνεπτύχθησαν ἀπ' ἀρχῆς τὰ ὑπέροχα ἔνστικτα ὡρισμένων ὄν¬των (ἐντόμων κλπ.) καί δὴ τὰ εἰς ἀπογόνους μὴ γνωρίζοντας τούς γεννήτορας αὐτῶν ἀπὸ τῆς πρώτης ἐμφανίσεως των ἀναλλοιώτως μεταβιβαζόμενα, δι' ὧν καί δι' ὑπερόχων, ὡς ἐπὶ τό πολύ, ἀντιθέσεων ἀλλὰ καί προφανέστατης καί θαυμαστῆς σκοπιμότητος καί προ¬νοίας, ἐξασφαλίζεται ἡ κατ' εἰδικοὺς τρόπους ζωὴ καί ἀναπαραγωγὴ αὐτῶν, ἀλλὰ καί ἡ ἐξυπηρέτησις ὅπως καί ὁ στολισμὸς τῆς Δημιουργίας;
ι) Πῶς ἀνεπτύχθησαν οὐ μόνον οἱ αἰσθήσεις εἰς τὰ ἀνώτερα ὄντα (αἱ μὴ ὑπάρχουσαι εἰς τὰ μονοκύτταρα καί εἰς τὰ τόσα ἄλλα κατώτερα) μετὰ τῶν ὑπερόχων αὐτῶν συστημάτων καί ὀργάνων, ἐν τέλει δέ τὰ συναισθήματα τῆς χαρᾶς, τῆς λύπης, τῆς ἀγάπης, τῆς ἔχθρας, τοῦ φόβου κλπ.
ια) Πῶς ὁ ἀτμοσφαιρικός ἀήρ ἔχει τήν ἐκπληκτικήν χημικήν ποσόστοσι ἀερίων ἐξ 78% ἀζώτου, 20,9% ὀξυγόνου, 00,10% διοξειδίου τοῦ ἄνθρακος, 0,02% Νέου, 0,0053 ἡλίου καί 0,001% κρυπτοῦ. Ποία ἀρχή, ποία φυσική ἐπιλογή, ποία διαδικασία ἐξελίξεως καθόρισε αὐτήν τήν ἐκπληκτικήν χημικήν ὀργάνωσι τοῦ ἀτμοσφαιρικοῦ ἀέρος, ὅστις ἐάν ἀπηρτίζετο ἐξ 100% Ὀξυγόνου θά ἀνεφλέγετο αὐθωρεί ὁ πλανήτης;
ιβ) Πῶς τό θαλάσσιον ὕδωρ πού καταλαμβάνει τό 71% τῆς γηΐνης ἐπιφανείας, μέ μέσην ἁλμυρότητα 35%, καί ὑπεροχικήν σύνθεσι διαλελυμένων ἁλάτων ἔχει τήν μυστηριώδη χημικήν ποσόστοσι εἰς ἕνα χιλιογραμμάριον ὕδατος νά περιέχεται χλωριοῦχον νάτριον (NaCl) 23,48 gr., χλωριοῦχον ἀσβέστιον (Mg Cl2) 4,98 gr., Θεϊκόν νάτριον (Na2 SO4) 3,92 gr., χλωριοῦχον ἀσβέστιον (CaCl2) 1,10 gr., χλωριοῦχον κάλιον (KCl) 0,66, δισανθρακικόν νάτριον (NaHCO3) 0,19 gr., βρωμιοῦχον κάλιον (KBr) 0,10 gr., βορικόν ὀξύ (Η3ΒΟ3) 0,03 gr., καί χλωριοῦχον σρόντιον (SrCl2) 0,02 gr., συνολικῆς ἁλμυρότητος 34,48 gr. εἰς ἥν ὀφείλεται ἡ συντήρησις τῆς βιοποικιλότητος τῶν θαλασσῶν καί ἡ ζωή ἑκατομμυρίων εἰδῶν ζωῆς; Καί
ιγ) Πῶς καθορίσθησαν αἱ κινήσεις τῆς Γῆς:
α) ἡ περί τόν ἄξονά της περιστροφή ἐντός 24 ὡρῶν, ἥτις προκαλεῖ τήν φαινομένην ἀνατολήν καί δύσιν τοῦ Ἡλίου, τῆς Σελήνης καί τῶν ἀστέρων μετά τῶν συνοδευουσῶν μεταβολῶν, αἱ ὁποῖαι χαρακτηρίζουν τήν ἡμέραν καί τήν νύκταν, β) ἡ περί τον Ἥλιον ἅπαξ ἐντός ἑνός ἔτους ἐπί ἐλαφρᾶς ἐλλειπτικῆς τροχιᾶς τῆς ὁποίας ἡ ἐκκεντρότης εἶναι 0,01674. Ἕνεκεν τῆς ἐκκεντρότητος ταύτης ἡ ἀπόστασις τῆς Γῆς ἀπό τοῦ Ἡλίου μεταβάλλεται ἐκ τῆς μέσης τιμῆς τῶν 150.000.000 χιλιομέτρων κατά 5.000.000 περίπου χιλιόμετρα κατά τήν διάρκειαν τοῦ ἔτους ὁ ἄξων περιστροφῆς της εἶναι κεκλιμένος κατά γωνίαν 66ο 33΄ 01΄΄ ὡς πρός τό ἐπίπεδον τῆς τροχιᾶς της, εἶναι δέ ὁ Βόρειος Πόλος περισσότερον κεκλιμένος πρός τόν Ἥλιον κατά τόν Ἰούνιον καί πλέον ἀπομεμακρυσμένος αὐτοῦ κατά τόν Ἰανουάριον. Ἡ κλίσις αὕτη τοῦ ἄξονος τῆς Γῆς, συνδυαζομένη μετά τῆς περιφορᾶς της περί τόν Ἥλιον προκαλεῖ τήν μεγαλυτέραν ἡμέραν κατά τό θέρος καί τήν βραχυτέραν κατά τοῦ χειμῶνα, πρωταρχικήν αἰτίαν τῶν ἐποχῶν, γ) ἡ μετάπτωσις τοῦ ἄξονος τῆς Γῆς περί τήν κάθετον ἐπί τήν τροχιάν της καί δ) ἡ κίνησις τοῦ ἄξονος περιστροφῆς τῆς Γῆς ὡς πρός τόν γεωμετρικόν ἄξονα τοῦ σχήματός της πού προκαλεῖ τήν μετάθεσιν τῆς θέσεως τοῦ Βόρειου Πόλου τοῦ ἄξονος περιστροφῆς τῆς Γῆς ὡς πρός τόν γήϊνον φλοιόν καί ἐπιφέρει μεταβολήν εἰς τά γεωγραφικά πλάτη ὅλων τῶν σημείων, αἱ θέσεις τῶν ὁποίων ἔχουν καθορισθεῖ ὡς πρός τον Ἰσημερινόν τῆς γῆς;
Ἀποροῦμεν τῇ ἀληθείᾳ πῶς λογικοὶ ἄνθρωποι καί μάλιστα εἰδικοὶ ἐπιστήμονες, καυχώμενοι καί ἐπὶ σοφία, ἠδυνήθησαν νά πιστεύσωσιν ὅτι: α) ὁ ἀπ' ἀρχῆς χωρισμὸς τῶν μικροβίων εἰς ὠ¬φέλιμα καί ἐπιβλαβῆ, ὁ ἔμφυτος μεταξὺ των πόλεμος, ἀλλὰ καί ἡ μυστηριωδῶς διατηρουμένη μεταξὺ αὐτῶν ἰσορροπία, β) τό ὑπέροχον ἱστίον τοῦ σπόρου τῆς πεύκης καί ἡ μικρὰ πτέρυξ τοῦ σπόρου τοῦ σφενδάμου - ἡ ἀποτελοῦσα θαυμάσιον αὐτόγυρον ἤ ἐλικόπτερον, κατερχόμενον χωρὶς ἰδιαιτέραν κινητήριον δύναμιν, γ) τὰ εἰδικὰ περιβλήματα ὡρισμένων σπόρων (καρύου, ἀμυγδάλου κ.ἄ.) καί τὰ εἰδικὰ περιβλήματα τρίχες, πτερύγια κλπ καί σχήματα ὅλων τῶν σπόρων, διά τήν εὔκολον μεταφοράν των ὑπό τοῦ ἀνέμου καί τῶν ὑδάτων, ὡς καί διά τήν εἰς τό ἔδαφος διείσδυσιν, ἐπίσης δέ ἡ ἐκρηκτική ἱκανότης - ἰδιότης ὡρισμένων σπόρων ἤ καρπῶν, ἵνα τό σπέρμα ἐκτινάσσηται μακράν τοῦ χώρου του, ὑπό τῶν κλώνων ἤ φύλλων τῶν δένδρων ἤ τῶν φυτῶν καλυπτομένου, πρός διευκόλυνσιν πάντοτε καί ἐξυπηρέτησιν τῆς ἀναπαρα-γωγῆς· ὡσαύτως αἱ θαυμάσιοι κοτυληδόνες τῶν σπόρων, αἱ ὡς πρώτη τροφή τοῦ μεταξύ αὐτῶν πυρῆνος - ἐμβρύου – τῶν φυτῶν χρησιμεύουσαι, αἱ θαυμασταί συμμετρίαι καί τά ἰδιαίτερα συστατικά τῶν κορμῶν, τῶν φύλλων, τῶν ἀνθέων καί τῶν καρπῶν τῶν φυτῶν καί τῶν δένδρων, δ) ὁ εἰς τά αὐτά ἐδάφη χωρισμός τῶν δένδρων εἰς διαφόρων εἰδῶν καρποφόρα καί μή, οἱ ὑ¬πέροχοι ἰδιαίτεροι τῶν ἀνθέων καί τῶν καρπῶν αὐτῶν χρωματισμοί, καί αἱ ἰδιαίτεροι εὔοσμοι ἤ κάκοσμοι ἀπόπνοιαι αὐτῶν, ε) οἱ σπόνδυ¬λοι τῶν καλάμων τῶν σιτηρῶν κλπ. καί τό κοῖλον - κενόν τοῦ ἐσωτερικοῦ αὐτῶν, ἵνα ἀντέχωσι περισσότερον εἰς τό βάρος τῶν κορυφῶν καί τάς ἐκ τοῦ ἀνέμου ταλαντεύσεις , στ) ὁ ὑπὸ τοῦ ὀκτάποδος ἐκχυνόμενος «θολός» καί ἡ ὑπὸ τῆς σουπιᾶς ἐκχυνόμενη «μελάνη», ζ) τό ὑπὸ διαφόρων φυτῶν, ἑρπετῶν καί ἐντόμων, δι' ὡρισμένους σκοποὺς καί διά θαυμασίων εἰδικῶν ὀδόντων, ὀργάνων καί συστημάτων ἐκχυνόμενον δηλητήριον, τό ὑπὸ τοῦ κώνωπος ἐκχυνόμενον καυστικὸν ὑγρόν, ὅπερ, οὐ μόνον διατηρεῖ ὑγρὸν τό ἀπορροφώμενον αἷμα (ὅπερ ἄλλως θὰ ἐπήγνυτο), ἀλλὰ καί ἀναισθητεῖ τό δακνόμενον μέρος τοῦ σώματος, ὥστε νά μὴ γίνηται ἀμέσως αἰσθητὸν τό τσίμπημα, ὅπως καί τό θαυμάσιον ἀναισθητικὸν τῆς πυγολαμπίδος, η) ἡ πῆξις καί ἡ στερεοποίησις τοῦ σιέλου τῆς ἀράχνης ἀλλὰ καί ἡ ἰδιαιτέρα κολλητικὴ οὐσία, ἡ ὑπ’ εἰδικῶν ὀργάνων καί ἀδένων ἐν τῷ στόματι αὐτῆς ἐκχυνομένη, δι' ἧς ἐπαλείφεται ὁ εἰς ἱστὸν μεταβαλλόμενος σίελος διά νά συλλαμβάνωνται τὰ προσεγ¬γίζοντα ἔντομα, ἐπίσης δέ τό δι' αὐτοῦ πλεκόμενον θαυμάσιον δίκτυον, θ) ἡ κοινωνικὴ κλπ ζωὴ τῶν μυρμήκων καί τῶν μελισσῶν καί τό ἑξάγωνον τῆς κηρήθρας τῶν τελευταίων , ι) τὰ ὑπέροχα ἀρχιτεκτονικὰ σχήματα καί οἱ ἐσωτερικοὶ ἰδία χρωματισμοὶ τῶν ὀστράκων , οἱ θαυμάσιοι χρωματισμοὶ τῶν δερμάτων καί τῶν τριχωμάτων τῶν χερσαίων καί τῶν ἐναλίων ζώων, οἱ ὑπέροχοι χρωματισμοὶ τῶν πτηνῶν καί δὴ τῶν παραδεισίων - καί τὰ ὑπέροχα λοφία κλπ. τινῶν ἐξ αὐτῶν, τὴν διάταξιν καί τὴν ἐναρμόνισιν τῶν χρωματισμῶν τῶν ὁποίων δέν ἦτο δυνατὸν νά σκεφθῇ καί ὁ καλλίτερος καλλιτέχνης διακοσμητής• ια) αἱ ἰδιαίτεραι τῶν ζώων φωναὶ καί τὰ ἠδύμολπα ὡρισμένων πτηνῶν ἄσματα, ιβ) οἱ προστατευτικοὶ χρωματισμοὶ τῶν ὠῶν τῶν ἐν ἐλευθέρᾳ καταστάσει βιούντων πτηνῶν καί οἱ εἰδικαὶ τοῦ κελύ¬φους ἑκάστου γένους κηλῖδες ἤ στίγματα, ιγ) τό ψυχρὸν φῶς ὡρισμένων φωτοβόλων ὀργανισμῶν φυτῶν, ἐντόμων, μαλακίων καί ἰχθύων, τό τόσον ἀπαραίτητον διά τὴν ζωὴν τῶν ὄντων τούτων ἐπὶ τῆς ἐπιφανείας τοῦ πλανήτου, καί ἰδίᾳ εἰς τούς σκοτεινοὺς βυθοὺς τῶν θαλασσῶν, ιδ) ἡ θαυμαστὴ ἀλληλεξάρτησις καί ἀλληλεξυπηρέτησις τῶν ἐνοργάνων ὄντων καί ἡ θαυμάσια ἀναλογία συστημάτων καί ὀργάνων ἀναπαραγωγῆς, ὅπως καί ὀργάνων καί συστημάτων ἀμύνης καί ἐπιθέσεως• ἡ συμμετρία τέλος τῶν διαστάσεων κλπ τῶν οἰκοσίτων ζώων πρός τάς διαστάσεις καί τάς ψυχικάς καί ὀργανικάς ἀνάγκας τοῦ ἀνθρώπου, οὐ μόνον διά τήν ὀργανικήν ἀλλά καί τήν ψυχικήν ἡμῶν ἐξυπηρέτησιν καί οἱ ὑπέροχοι καί μυστηριώδεις ἐν πολλοῖς τρόποι ἀναπαραγωγῆς διαφόρων ὑδροβίων καί χερσαίων ὄντων (ὅπως τῶν χελιῶν κ.ἄ.), καί τόσαι ἄλλαι ὀργανικαί καί ψυχικαί λειτουργίαι καί ἰδιότητες τῆς ἀσυλλήπτου ποικιλίας τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἀπό τῆς μονοκυττάρου ἀμοιβάδος καί μέχρι τοῦ νοοῦντος ἀνθρώπου, ὧν ἡ ἀπαρίθμησις καί ἡ φιλοσοφική ἰδίᾳ ἀνάπτυξις διαφεύγουν τῶν στενῶν ὁρίων τῆς παρούσης πραγμα¬τείας, καί αἵτινες ὡς σάλπιγγες τυρρηνικαί, διά τῆς ἐκδηλουμένης δι' αὐτῶν ἀπείρου σοφίας, προνοίας καί σκοπιμότητος, τήν ἄπειρον δύναμιν, ἀλλά καί τήν πάνσοφον πρόνοιαν τοῦ Δημιουργοῦ πρός τόν φιλοσοφοῦντα ἄνθρωπον διαγγέλλουν, ὑπῆρξαν ἀπο¬τε¬λέσματα τυφλῆς μηχανικῆς ἐξελίξεως, εἴτε προοδευτικῆς - βραδείας, εἴτε ἁλματικῆς!! Ἀλλά τήν ἐξήγησιν τῆς ἀπορίας παρέχει ρητῶς ἡ Γραφή. Πάντες οὗτοι, μακράν τοῦ
ἀποκαλυφθέντος θαυμαστῶς ἀληθινοῦ Τρισυποστάτου Θεοῦ εὑρισκόμενοι καί στερούμενοι, ὡς ἐκ τού¬του, θείας χάριτος καί θείου φωτισμοῦ, «παρεδόθησαν εἰς ἀδόκιμον νοῦν. Καί φάσκοντες εἶναι σοφοί, ἐμωράνθησαν» (πρός Ρωμ. Α΄ 22 καί 28).
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ'
ΑΙ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΒΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΙ ΤΩΝ ΣΥΧΡΟΝΩΝ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΩΝ
Μολονότι ὅμως τόσον πανηγυρικὴ ὑπῆρξεν ἡ καταδίκη τῆς θεωρίας τῆς ἐξελίξεως τῶν ὄντων. Μολονότι διάχυτος εἶναι εἰς πολλὰς χώρας τῆς Οἰκουμένης ἡ θλῖψις διά τάς ἐξ αἰτίας ταύτης ἐπελθούσας κατὰ τὴν τελευταίαν ἰδίᾳ ἐποχὴν τρομερὰς πνευματικὰς - ψυχικὰς καί κοινωνικὰς καταστροφάς, δεδο¬μένου ὅτι καί ὁ ἱστορικὸς ὑ-λισμὸς εἶναι καρπὸς τῆς θεωρίας ταύτης. Ἐν τούτοις ἐν τῇ ἐνδόξῳ ταύτῃ χώρᾳ, τῇ κοιτίδι τῆς ἀληθοῦς ἐπιστήμης καί φιλοσοφίας, συνεχίζεται μετὰ πείσματος - ἵνα μὴ χρησιμοποιήσωμεν ἄλλον χαρακτηρισμὸν -ὑπό τοῦ ἐντύπου καί ἠλεκτρονικοῦ τύπου, ἀλλὰ καί διά συγγραμμάτων, ἡ προσπάθεια ὡρισμένων ἐπιστημόνων ὅπως πείσωσιν ἡμᾶς ὅτι δι' ἐξελίξεως διεμορφώθησαν πάντα τὰ ἐνόργανα ὄντα, καί ἐκ πιθήκων καί ἄλλων κατωτέρων ζώων κλπ. ἐξελίχθημεν καί ἡμεῖς!!!
Καί εἶναι βεβαίως ἀληθὲς ὅτι, ὑπὸ τὴν πίεσιν νεωτέρων παρατηρήσεων, ἠναγκάσθησαν οἱ ὑποστηρικταὶ τῆς θεωρίας ταύτης νά ὁμολογήσωσιν ὅτι δέν εἶναι δυνατὸν ὁ ἄνθρωπος νά προέρχηται ἀπὸ τὰ ἀνώτερα εἴδη τῶν ὑπαρχόντων σήμερον πιθήκων (Χιμπατζή, Γίββωνος, Γορίλλα κ.λπ) ἡ θεωρία ὅμως τῆς ἐκ πιθήκων προελεύσεως ἡμῶν δέν ἐγκατελείφθη. Μετετέθη ἁπλῶς ὁ εἰς ζωώδη κατάστασιν πρόγονος ἡμῶν εἰς τόν Δρυοπίθηκον τῆς τριτογε¬νοῦς περιόδου. Ἐκ τοῦ πιθήκου τούτου (κατά τούς νεωτέρους ἐξελικτικούς) ἀπεσχίσθη τό πάλαι ποτέ ὁ ἄνθρωπος, ὅπως καί τά διάφορα εἴδη τῶν πιθή¬κων, ὧν τινά μέν ἐξειλίχθησαν εἰς ἀνώτερα..., ἄλλα δέ παρέμειναν κατώτε¬ρα! Καί διά τῆς ὁδοῦ ταύτης τῆς ἐξελίξεως προῆλθον καί κατέλαβον θέσιν ἐπί τῆς σκηνῆς τοῦ κόσμου τούτου ὅλα τά ἐνόργανα ὄντα, ἔμψυχα τε καί ἄ¬ψυχα, ἅτινα ἐνεφανίσθησαν ἤ ὑπάρχουσιν ἐπί τοῦ θεάτρου τῆς ζωῆς.
Ὅτι δέ ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως εἶναι, κατὰ τούς συγχρό¬νους ἐξελικτικούς, ἀληθής, καί ὁ ἄνθρωπος ἐξελίχθη προοδευτικῶς ὄχι ἁπλῶς ἀπὸ τὸν πίθηκον ἀλλ' ἀπὸ ὂν τι τῆς θαλάσσης (τὸν περίφημον μονήρη, ψάρι ἀκολούθως κ.λπ) βεβαιοῦται δῆθεν ἐκ τῶν φάσεων τάς ὁποίας ἐμφανίζονται ἀσθενεῖς θεραπευόμενοι δια «σόκ» , καί ἰδία δι' ἰνσουλίνης. Διότι κατὰ τὴν πρώτην περίοδον τῆς ἐξόδου των ἐκ τῆς κωματώδους καταστάσεως, εἰς ἥν συνεπεία τῆς ἰνσουλίνης περιέρχονται (καί ἥτις ἐπιτυγχάνεται δι' ἐνέσεως γλυκόζης εἰς τό αἷμα τοῦ πάσχοντος), αἱ κινήσεις τῶν χειρῶν καί τῶν ποδῶν των ὁμοιάζουν δῆθεν πρός τάς ἀρρύθμους κινήσεις τῆς κολυμβή¬σεως!!!, ἀντιστοιχοῦσαι πρός τάς ἀρχικὰς κινήσεις, αἱ ὁποῖαι ἐγένοντο διά τῆς οὐρᾶς καί τῶν πτερύγων τῶν ψαριῶν καί ἀναλόγων τμημάτων τοῦ σώματος ἀμφιβίων τῆς ἰδίας ἐξελικτικῆς πορείας!!! Μετὰ τάς κινήσεις ταύτας ἐκδηλοῦνται ἄρρυθμοι κινήσεις τῶν τεσσάρων ἄκρων, ὁμοιάζουσαι πρός τάς κινήσεις πρωτογόνου ἑρπετοῦ... καί ἀντιστοιχοῦσαι πρός τάς κινήσεις τῶν ἀνωτέρων ἀπὸ τὰ ἀμφίβια εἰδῶν ἤ χερσαίων ζώων τῆς κατωτέρας βαθμί-δος!!! Ταύτας ἀκολουθοῦσι, κατὰ τάς αὐτὰς πάντοτε ὑποθέσεις, κινήσεις πρωτογόνου συμπεριφορᾶς (κλείσιμον δακτύλων χειρῶν, ποδῶν κλπ.), ἀντιστοιχοῦσαι πρός τό φαινόμενον τῆς ἁρπαγῆς!!!, χαρακτη¬ριστικὸν τῆς ζωῆς τῶν πιθήκων... Παράγονται, ἀκολούθως, ὑπὸ τῶν θεραπευομένων ὑπόκωφοι ἦχοι, λαρυγγισμοὶ ἀνθρώπινοι, φωνὰς ζώων προσομοιάζουσαι!!! Καί κατόπιν τούτων ἐπανέρχεται ἡ συνείδησις, αἱ κανονικαὶ κινήσεις καί ἡ ἀνθρωπίνη φωνή. Αἱ μεταβολαὶ λοιπὸν αὗται, κατὰ τούς αὐτοὺς ἐξελικτικούς, γινόμεναι διαδοχικῶς ἐντὸς μιᾶς ὥρας, ἀντιστοιχοῦσι πρός τούς ἀμετρήτους αἰῶνας τῆς ἐξελίξεως τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἀπὸ τοῦ πρώτου τοιούτου μέχρι τοῦ ἀνθρώ¬που!!! Καί ἀποκαλύπτουσιν εἰς ἡμᾶς ὅλα τὰ στάδια, τὰ ὁποῖα διήνυσεν ἐπὶ τοῦ πλανήτου τό φαινόμενον τῆς ζωῆς.
Τὴν φυσιολογικήν, οὕτως, ἐπάνοδον τῶν αἰσθήσεων καί τῆς συνειδήσεως εἰς τούς ἐκ τῆς ἐπιδράσεως τῆς ἰνσουλίνης ἀπαλλασσομένους ἀσθενεῖς (λόγῳ τοῦ ὅτι τοιαύτη ὡρίσθη ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ ἡ σειρὰ τῆς μετὰ τό «σοκ»... ἐπανόδου τῶν αἰσθήσεων καί τῆς ἀποκαταστάσεως τῶν ὀργανικῶν καί τῶν ψυχικῶν ἡμῶν λειτουργιῶν) ἀποδίδουσιν οἱ ἐξελικτικοὶ εἰς τὴν διατηρουμένην ἐν ἡμῖν ἐπίδρασιν τῶν διαφόρων σταδίων τῆς δῆθεν ἐξελίξεως τῶν ἐνοργάνων ὄντων. Ἀλλὰ καί ἂν ἐπρόκειτο περὶ ἐπαναλήψεως τῆς ἀρχικῆς σει¬ρᾶς τῆς ἐμφανίσεως τῶν αἰσθήσεων, μήπως δέν ἀποτελεῖ αὕτη τούς διαδο¬χικοὺς σταθμούς, τούς ὁποίους διήνυσεν ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τῆς ἐνάρξεως τῆς διαμορφώσεως τοῦ σώματος αὐτοῦ ἐν τῇ μήτρᾳ, μέχρις ἐκδηλώσεως τῆς συνειδήσεως; Διότι κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς περιόδου ταύτης, πράγματι ἐκολύμβησε, κατ' ἀρχήν, ἐν τοῖς ὑγροῖς τῆς μήτρας• ἐκίνησεν ἀκολούθως μετὰ τὴν ἐκ τῆς μήτρας ἔξοδον, πρῶτον τὰ τέσσαρα ἄκρα, καί ἐτετραπόδισεν ἀργότερον ἐπ' ἀρκετοὺς μῆνας, ἐξεφώνησεν ἐν συνεχείᾳ ἀνάρθρους φωνὰς λόγῳ μὴ πλήρους ἀναπτύξεως τῶν φωνητικῶν ὀργάνων καί τέλος δέν εἶχε συνείδησιν τῆς ὑπάρξεώς του - καίτοι ἔχων πνευματικὴν ψυχὴν - μέχρι πλή¬ρους διαμορφώσεως τοῦ ἐγκεφάλου, πρός ἐκδήλωσιν τῆς νοήσεως καί συνει¬δήσεως. Τὴν φυσιολογικήν, λοιπόν, ταύτην σειρὰν τῆς ἀποκτήσεως τῶν αἰσθήσεων καί τῆς ἐπανακτήσεως αὐτῶν μετὰ τό «σόκ», ἀνήγαγον οἱ ἐξελι¬κτικοὶ οὗτοι διά τῆς φαντασίας αὐτῶν εἰς ἔνδειξιν ἐπαναλήψεως λειτουργιῶν ὀργανικῶν κλπ. μακρῶν δῆθεν περιόδων ἐξελίξεως τῶν ἐμψύχων ἰδία ὄντων . Ἀλλὰ μήπως ἐπὶ τῆς φαντασίας καί μόνον, δέν στηρίζεται τό ψευδὲς καί ἀβάσιμον οἰκοδόμημα τῆς θεωρίας ταύτης, ἥτις τόσας ψυχὰς ἐπλάνησε καί ἀπεμάκρυνε τῆς ἀληθείας κατὰ τούς τελευταίους αἰῶνας καί ἐγένετο πρόξενος τόσων καταστροφῶν;
Καί ἵνα βεβαιωθῇ τοῦτο ἰδοὺ καί ὑπόθεσις περὶ τῆς ἐν λόγῳ θεω¬ρίας, ἀντιφάσκουσα αὐτὴ πρός ὅλας σχεδὸν τάς προηγουμένας. Εἰς τό περιοδικὸν «Ἥλιος» τῆς 28ης-8-1953, ἐδημοσιεύθησαν τὰ ἑξῆς:
«Εἰς ἕν βιβλίον ἐκδοθὲν εἰς τό Λονδῖνον, ὁ Ἄγγλος ζωολόγος κ. Μπρούμ, τῆς Βασιλικῆς Ἐταιρίας τοῦ Λονδίνου, ἀποδεικνύει μὲ σειρὰν ἐπιχειρημάτων τὴν ἀνεπάρκειαν τῶν θεωριῶν περὶ τῆς ἐξελίξεως, τοῦ Δαρβίνου, ἀκόμη δέ καί τῶν θεωριῶν τοῦ Λαμάρκ. Ὁ Ἄγγλος ἐπιστήμων μάλιστα διατυπώνει μίαν ἀρχήν, ἡ ὁποία εἶναι ἀρκετὰ πρωτότυπος, ἀλλὰ καί δύσκολον νά ἀμφισβητηθῇ ἀπὸ ἐκείνους πού γνωρίζουν νά διαβάζουν τό μεγάλο βιβλίον τῆς προϊστορίας τῆς ζωῆς τοῦ πλανήτου. Καμμιὰ ὁμὰς ζώων - λέγει ὁ κ. Μπροὺμ - δέν παρήγαγεν ἄλλην ἀνωτέραν ὁμάδα πλέον ἤ ἅπαξ. Θὰ ἐξηγήσωμεν τὴν ἀρχὴν ταύτην μὲ μερικὰ παραδείγματα. Ἂν εἶναι ἀληθὲς ὅτι ἀπὸ τὰ ψάρια παρήχθησαν τὰ ἀμφίβια, ἡ παλαιοντολογία ἀποδεικνύει ὅτι αὐτὸ συνέβη μίαν φορὰν μόνον, κατὰ τὴν Δεβόνιον λεγομένην περίοδον. Εἶναι πιθανὸν - λέγει ὁ κ. Μπροὺμ - ἕνα καί μόνον εἶδος ψαριῶν νά ἐξειλίχθη καί νά ἔδωσε τό πρῶτον εἶδος τῶν ἀμφιβίων, τό ὁποῖον ἐνεφανίσθη εἰς τὸν πλανήτην μας. Καί τό γεγονὸς αὐτὸ δέν πρόκειται νά ἐπαναληφθῇ πλέον ποτέ, δέν πρόκειται δηλαδὴ νά ἐξελιχθοῦν ποτέ ἄλλοτε τὰ ψά¬ρια εἰς ἀμφίβια. Ἐπίσης μίαν μόνον φορὰν ἀπὸ ἕνα εἶδος ἀμφιβίων παρήχθησαν τὰ ἑρπετά, κατὰ τὴν γαιανθρακοφόρον περίοδον. Ἐπίσης ὅλα τὰ πτηνὰ (κατὰ τὴν Ἰουράσσιον κατωτέραν περίοδον) παρήχθησαν ἀπὸ ἕν εἶδος ἑρπετῶν καί ποτέ πλέον τὰ ἑρπετὰ δέν θὰ ἐξελιχθοῦν εἰς πτηνά. Ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως - κατὰ τὸν ἀρθρογράφον τοῦ «Ἡλίου» πλέον περιέρχεται εἰς ἀδιέξοδον...». Καί συνεχίζεται ἡ ὑπόθεσις τοῦ Ἄγ-γλου ζωολόγου Μπρούμ. «Τέλος εἰς ὅ,τι ἀφορᾷ τό ἰδικὸν μας εἶδος, πρέπει νά δεχθῶμεν ὅτι, αἱ φυλαὶ τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἀποτέλεσμα ἐξελίξεως ἑνὸς μόνον εἴδους ἀνθρωποειδῶν πιθήκων. Καί κανεὶς ἀπὸ τούς σήμερον ζῶν¬τας πιθήκους δέν θὰ ἠμποροῦσε νά ἔχῃ ἀπόγονον ἕνα ἄνθρωπον»!!!
Καίτοι δέν ἔχομεν ὑπ' ὄψιν ἡμῶν τό σύγγραμμα τοῦ ρηθέντος Ἄγγλου ζωολόγου, ἵνα κρίνωμεν καί τὴν ὑπόθεσιν ἐν τῷ συνόλῳ καί ἐν ταῖς λεπτομερείας αὐτῆς, ὅμως τό ἀβάσιμον, τό φανταστικὸν καί τό ἀντιφατικὸν καί ταύτης εἶναι προφανὲς ἔκ τε τῶν ἀμφιβολιῶν αὐτοῦ τοῦ συγγρα¬φέως, ἐκδηλουμένων ἐπανειλημμένως διά τῶν: «Ἂν εἶναι ἀληθές», καί «εἶναι πιθανόν...», ἄλλα καί ἐκ τοῦ ὅτι, οὐδόλως ἐξηγεῖται καί δι' αὐτῆς: α) Πῶς ἐξ ἑνὸς εἴδους ψαριῶν προῆλθαν τόσα εἴδη ἀμφιβίων, ἐξ ἑνὸς εἴδους ἀμφιβίων τόσα εἴδη ἑρπετῶν, καί ἐξ ἑνὸς εἴδους ἑρπετῶν τόσα εἴδη πτηνῶν, πάντα δέ ταῦτα ἄνευ ἑτέρας ἐξελίξεως, β) Πῶς τὰ ψάρια, ἐξ ἀψύχων προγόνων - κατωτέρων ὄντων - προελθόντα, ἀπέ¬κτησαν ψυχικὰς ἰδιότητας, ἐνῶ οἱ πρόγονοι των ὀργανισμοὶ ἐστεροῦντο τοι¬ούτων... Καί τέλος, διατὶ κανεὶς ἀπὸ τούς σήμερον ζῶντας πιθήκους δέν θὰ ἠδύνατο νά ἐξελιχθῇ εἰς ἄνθρωπον, ἐφ' ὅσον ἡ γεωλογικὴ περίοδος, καθ' ἥν, κατὰ τούς ἐξελικτικούς, ἐγένετο ἡ πρώτη ἐξέλιξις πιθήκου εἰς ἄνθρωπον, δέν ἀπέχει πολὺ ἀπὸ τὴν ἰδικὴν μας, οὐδ' εἶναι διάφορος αὐτῆς.
Ἀλλ' ἂς ἐξετάσωμεν ἤδη καί τάς δύο δῆθεν ἀποδείξεις!!! περὶ τῆς ἐν λόγῳ θεωρίας, αἵτινες ἐχαρακτηρίσθησαν ὑπὸ τῶν ἐξελικτικῶν ὡς αἱ δύο σημαντικώτεραι ἀνακαλύ¬ψεις τοῦ 20ου αἰῶνος!!!, ἤτοι: α) τάς δύο σιαγόνας καί τὰ ὀλίγα ὀστάρια, τὰ εὑρεθέντα εἰς Σβάρτκρανς τοῦ Τράνσβααλ τῆς Ν. Ἀφρικῆς ὑπὸ τοῦ παλαιοντολόγου Τζών Ρόμπινσον, ἐντὸς θυλάκου αὐστραλοπιθήκου, καί τὰ ὁποῖα ἐχαρακτηρίσθησαν ὡς ἀνήκοντα εἰς τὸν διάμεσον κρίκον μεταξὺ ἀνθρώπου καί πιθήκου. Καί β) τὸν ἰχθὺν «Κοιλάκανθον», ὅστις ἐθεωρήθη ἐπίσης ὡς ἀναμφισβήτητος πλέον διάμεσος κρίκος μεταξὺ ἰχθύων καί ἀμφιβίων ἤ ἑρπετῶν, ὑπὸ τίνων δέ καί ὡς ἄμεσος!!! διάμεσος κρίκος μεταξὺ ἰχθύος καί ἀνθρώπου, διότι... ὁμοιάζει καί μὲ ἄνθρωπον!!! Πρός τοῦτο θὰ δώσωμεν τὸν λόγον εἰς τὸν μακαριστόν καθηγητὴν τοῦ Πανεπιστη¬μίου Ἀθηνῶν Ἰ. Κούμαρην, ὅστις, διά τὰ εὑρήματα τοῦ Ρόμπινσον, ἔγραψε 4 ἄρθρα, εἰς τό τέλος δέ τοῦ πρώ¬του τῶν ἄρθρων τούτων, ὑπὸ τὸν τίτλον «Τὰ νέα τοῦ τελανθρώπου», δημοσιευθὲν εἰς τό αὐτὸ περιοδικὸν Ἥλιος, τῆς 21ης-2-52, τονίζει ὡς ἐν συμπεράσματι, τὰ ἑξῆς:
« Ὅπως εἶναι ἑπόμενον τούς μεγάλους ἐνθουσιασμούς τῆς Ἐπιστήμης ἀκολουθοῦν καί τώρα οἱ ἐνδοιασμοί, αἱ μεταξύ τῶν ἐπιστημόνων ἀσυμφω¬νίαι. Διότι ἐάν δέν ὑπάρχῃ ἀμφιβολία ὅτι τό νέον εὕρημα εὑρίσκεται εἰς κάποιαν σχέσιν πρός τήν ἐξέλιξιν τοῦ ἀνθρώπου, δέν ἕπεται ἀναγκαστικῶς ὅτι πρέπει νά θεωρηθῇ καί ὡς ὁ διάμεσος κρίκος μεταξύ ἀνθρώπου καί πι¬θήκου. Διαμφισβητεῖται ἡ θέσις του ἐν τῇ κλίμακι». Εἰς 2ον ἄρθρον του, ὑπό τόν αὐτόν τίτλον συνεχίζει: «...Πρόκειται ἔστω περὶ διαμέσων χα¬ρακτηριστικῶν μορφολογικῶς. Τοῦτο ὅμως δέν σημαίνει, ὅτι τό καθ' ἡμᾶς πιθήκειον μᾶλλον ὂν (ἐὰν ἔχωμεν δικαίωμα νά ἔχωμεν γνώμην) εἶναι καί γενεαλογικῶς διάμεσον, ὅτι ἀνήκει δηλ. εἰς τὴν σειρὰν τῆς ἐξελίξεως τοῦ ἀνθρώπου». Καί εἰς ἄλλα δύο ἄρθρα του ὑπὸ τὸν τίτλον «Τελεάνθρωπος» , γραφέντα προφανῶς μετὰ τὴν μεταξὺ αὐτοῦ καί τοῦ παλαιοντολόγου Ρόμπινσον διένεξιν διά τὸν ὀνοματολογικὸν ὅρον τελάνθρωπος ἤ τελεάνθρωπος... τοῦ εὑρεθέντος «μεσάζοντος τύπου» εἰς μὲν τό πρῶτον προσθέτει: «Καί ὠνομάσθη τέλειος ὁ ἀτελέστερος ἀκριβῶς, καί ἐπι¬εικῶς μόνον δυνάμενος νά θεωρηθῇ ὡς ἀληθὴς ἄνθρωπος ὑπὸ τῶν ἀνευρόντων τὰ σκελετικὰ λείψανα, δυνάμενος μάλιστα, ὡς εἴδομεν εἰς τὰ προηγούμενα ἄρθρα νά μὴ ἀνήκῃ κἄν εἰς ἄνθρωπον...»• εἰς δέ τό 2ον, ὅτι «...τὰ ὀστᾶ τοῦ - περιφήμου μεσάζοντος - εὑρέθησαν μετὰ τῶν αὐστραλοπιθήκων... καί,... εἶναι ἀβέβαιον ἂν εἶναι κἄν ἀληθὴς ἀνθρωπίνη μορφὴ καί ὄχι μᾶλλον πιθήκειος». Ταῦτα διά τὸν «τελειάνθρωπον» ἤ τελάνθρωπον τοῦ Ρόμπινσον.
Διά δέ τὸν ἰχθὺν κοιλάκανθον (διά τὸν ὁποῖον ἐπεκράτησε χαρακτηριστικὴ σιγὴ τῶν ἐξελικτικῶν μετὰ τὴν ἐξέτασίν του ὑπὸ τῶν ἰχθυολόγων), ὅτι οἱ ἐξετάσαντες αὐτὸν ἰχθυολόγοι ἀπεφάνθησαν κατηγορη¬ματικῶς ὅτι δέν πρόκειται εἰμὴ περὶ ἰδίου γένους ἰχθύος, μηδεμίαν σχέσιν ἔχοντος οὔτε μὲ τὰ ἀμφίβια ἤ τὰ θηλαστικὰ, μήτε κατὰ μείζονα λόγον, μὲ τὸν ἄνθρωπον. Αὐταί λοιπὸν εἶναι αἱ κατὰ τούς Ἐξελικτικοὺς δύο σημαντικώτεραι ἀνακαλύψεις τοῦ 20ου αἰῶνος. Καί τοιαῦτα ὑπῆρξαν ὅλα τὰ εὑρήματά των καί ὅλαι αἱ ἀποδείξεις των διά τὴν θεωρίαν τῆς ἐξελίξεως. Ἐν τούτοις ὑπάρχουσιν εἰσέτι ἐπιστή¬μονες, διεκδικοῦντες μάλιστα καί τὸν τίτλον τοῦ «εἰδικοῦ», ἐπιμένοντες πα-ραδόξως εἰς τὴν ὑποστήριξιν αὐτῆς.
Τό ἐρώτημα, ὅ ἀδυνατοῦν ὅπως ἀπαντήσουν οἱ ἐξελικτικοί εἶναι πῶς ἐξηφανίσθησαν οἱ ἀρχικός καί ἐνδιάμεσος κρίκοι τῆς δῆθεν ἐξελίξεως «ὁ δρυοπίθηκος καί ὁ πιθηκάνθρωπος» καί ἐπιβιώνει ὁ τρῖτος κρίκος ὁ ἄνθρωπος ἀμετάβλητος ἐπί χιλιάδας ἔτη, καί διατί ἡ ἐξέλιξις τοῦ τρίτου κρίκου δέν συνεχίζεται; Διατί ἔπαυσεν καί ὁ ἄνθρωπος δέν ἐξελίσσεται εἰς ἕτερον εἶδος λ.χ. εἰς φανταστικόν «οὐρανάνθρωπον» τῆς ἐπιτυχοῦς ἐμπορικῆς κινηματογραφικῆς τριλογίας «Ἡ Αὐτοκρατορία ἐπιτίθεται» τοῦ Hollywood, ἐφ’ ὅσον μύχιος πόθος τοῦ ἀνθρώπου ἀρχῆθεν, ἦτο νά δαμάσῃ καί τούς αἰθέρας, ὡς καταδεικνύει ὁ μῦθος τῶν Δαιδάλου καί Ἰκάρου. Καί τό καταλυτικότερον ἐρώτημα: Ποῖος εἶναι ὁ μηχανισμός ἤ ἡ ἀρχή πού κρίνει ἤ ἀποφασίζει ὅτι ἡ ἐξέλιξις ἑνός εἴδους ὁλοκληρώθηκε καί δέν συνεχίζεται;
Τό ἔτος 2009 ἑορτάσθησαν τά 200 ἔτη ἀπό τῆς γεννήσεως τοῦ Καρόλου Δαρβίνου. Ἀμεταμέλητοι οἱ ἐξελικτικοί ἐπανα¬λαμ¬βάνουν πεισμόνως τάς ἑώλους ἀπόψεις των. Ἀπόδειξις ὁ ἐξελικτικός κ. Κωνσταντῖνος Κριμπής, ὁ ὁποῖος ἐξέδωκε ὀγκῶδες ἔργον ἐκ 938 σελίδων μέ τίτλον «Δαρβινισμός καί ἡ ἱστορία του ἕως τίς μέρες μας».
Ἐνδεικτική ἡ συνέντευξις τοῦ ἀνωτέρου εἰς τόν δημοσιογράφον κ. Σπυρίδωνα Μανουσέλην τῆς «Ἐλευθε¬ροτυπίας» τήν 24-10-2009, ἥν παραθέτομεν εἰς ἐπίρρωσιν τῶν ἀνωτέρω:
«Ἐρ. Φέτος γιορτάζουμε τά 200 χρόνια ἀπό τή γέννηση τοῦ Κ. Δαρβίνου καί τά 150 χρόνια ἀπό τή δημοσίευση τοῦ βιβλίου του ἡ «Καταγωγή τῶν εἰδῶν». Ποιές ἀπό τις ἐξελικτικές ἰδέες τοῦ Δαρβίνου θεω¬ρεῖτε ὅτι εἶναι ἀκόμη ἐπίκαιρες καί ποιούς τομεῖς τῆς βιολογικῆς ἔρευ¬νας τόν 21ο αἰῶνα ἐπηρεάζουν περισσότερο;
Ἀπ. «Ὁ Δαρβῖνος ἦταν πλουραλιστής. Ὡς ἐκ τούτου, ὁρισμένες ἀπό τίς προτάσεις του σήμερα δέν γίνονται ἀποδεκτές, ὅπως ἡ κληρονομικότητα τῶν ἐπίκτητων ἰδιοτήτων ἤ ἡ θεωρία του γιά τήν κληρονομικότητα, δηλαδή ἡ ὑπόθεση τῆς «παγγένεσης». Ὅμως ἄλλες ἰσχύουν, ὅπως ἡ κοινή καταγωγή τῶν ζωντανῶν εἰδῶν, ἡ ἀποσπασματικότητα πού παρουσιάζουν τά ἀπολι¬θώματα. Οἱ ἀπόψεις διΐστανται κατά πόσον ἡ ἐξέλιξις εἶναι βαθμιαία, ὅπως ἤθελε ὁ Δαρβῖνος, ἤ ἄν διενεργεῖται μέ ἄλματα. Στούς γενετιστές ἐπικρατεῖ τό βαθμιαῖο, ἐνῶ οἱ παλαιοντολόγοι προτιμοῦν τά ἄλματα. Βέβαια, διαφέρουν οἱ κλίμακες τοῦ χρόνου στίς ὁποῖες οἱ δύο αὐτοί κλάδοι ἀναφέρονται: ὅ,τι οἱ γενετιστές θεωροῦν ὅτι εἶναι μία μακρά χρονική περίοδος, οἱ παλαιοντολόγοι τό θεωροῦν μία ἐλάχιστη στιγμή στό γεωλογικό χρόνο. Ἐκεῖνο ὅμως που κυρίως θά μᾶς μείνει ἀπό τόν Δαρβῖνο εἶναι ἡ φυσική ἐπιλογή ὡς μηχανισμός προώθησης τῶν ἐξελικτικῶν ἀλλαγῶν. Ἡ πρότασίς του (καί τοῦ Ἄλφρεντ Ράσελ Οὐάλας ἀλλά καί μερικῶν ἄλλων) γιά τή δράση τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς ἦταν καί ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ἐξαιρετικά γόνιμη γιά τήν ἐπίλυση διαφόρων προβλημάτων σέ τομεῖς πού, ἐκ πρώτης ὄψεως, δέν συνδέονται ἐμφανῶς μέ τήν ὀργανική ἐξέλιξη, ὅπως ὁ ἀνοσοποιητικός μηχανισμός καί ὁ νευρωνικός δαρβινισμός».
Ἐρ. Ὁ ἱστορικός τῆς ἐπιστήμης Τόμας Κούν διέκρινε δύο τύπους ἐπιστημονικῆς δραστηριότητας: τήν «ἐπαναστατική» καί τή «φυσιο¬λογική» ἐπιστήμη. Στήν πρώτη ἐντάσσονται οἱ πιό σημαντικές καί ἀνα¬τρε¬πτικές θεωρίες, ἐνῶ στή δεύτερη οἱ πιό προβλέψιμες καί λιγότερο ἀνατρεπτικές ἀνακαλύψεις τῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας. Δεδομένης τῆς τεράστιας ἐπιρροῆς τῶν ἐξελικτικῶν ἰδεῶν στή βιολογική, στή φιλοσο-φική ἀλλά καί εἰς τήν κοινωνιολογική σκέψη, πόσο νόμιμο θά ἦταν νά μιλᾶμε σήμερα γιά μιά «δαρβίνεια ἐπανάσταση»;
Ἀπ. «Ἔχω (καί ὄχι μόνο ἐγώ) ἕνα πρόβλημα μέ τόν Τόμας Κούν, θεωρῶ δηλαδή ὅτι τό ἐξηγητικό του σχῆμα ἀναφέρεται μόνον εἰς τήν ἐπιστήμη τῆς Φυσικῆς. Τό ἴδιο ἄλλωστε ὑποστηρίζει καί ὁ μεγάλος βιολόγος Ἔρνστ Μάιρ. Στη Φυσική, οἱ ἐπαναστάσεις τοῦ Κούν συνιστοῦν ὄντως μία ριζική ἀλλαγή τοῦ βασικοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς. Αὐτό ἔγινε μέ τή μετάβαση ἀπό τόν Ἀρι¬στοτέλη στούς Γαλιλαῖο – Κοπέρνικο - Νεύτωνα, καί ἀργότερα μέ τή μετάβαση ἀπό αὐτούς στόν Ἀϊνστάϊν. Ἡ βιολογία (καί ὄχι μόνο αὐτή) δέν παρουσιάζει τέτοιες ἀπότομες ρήξεις. Ἕνα ζήτημα βέβαια πού προκύπτει εἶναι πότε ὁρίζουμε τήν ἀπαρχή μιᾶς ἐπιστήμης. Παρότι ὑπάρχει κάποια συνέχεια, νομίζω φρόνιμο νά περιορίσουμε τήν ἐφαρμογή τοῦ ὅρου «ἐπιστήμη» μόλις ἕνας κλάδος ἀρχίζει νά ἀποκτᾶ μία σύγχρονη ὀντότητα. Γιά νά γίνω πιό σα¬φής, ἡ ἐξελικτική βιολογία οὐσιαστικά ἀρχίζει μέ τόν Δαρβῖνο (καί ἄς προϋ¬πήρξαν ὁ Λαμάρκ καί ὁ Ζοφρουά Σεντ Ἰλίρ), ἡ γενετική ἀρχίζει μέ τούς Μέντελ καί Μόργκαν (καί ὄχι μέ τόν Γκέρντνερ ἤ τόν Νοντέν), ἡ μικροβιολογία μέ τόν Παστέρ καί τόν Κόχ.
Ἀσφαλῶς ὁ Δαρβῖνος, σέ μία θεώρηση τῆς ἐπιστήμης χρονικά εὐρύ¬τερη ἀπό τή δική μου, ἀποτέλεσε μία τομή. Προϋπῆρξαν καί ἄλλες μεγά¬λες τομές στήν ἱστορία ἤ τήν προϊστορία τῆς ἐξελικτικῆς, ὅπως π.χ. ἐκείνη τῆς διατύπωσης τῆς κλίμακας τῶν εἰδῶν καί ἐκείνη τοῦ Λαμάρκ. Ἡ τομή τοῦ Δαρβίνου, χωρίς νά ἀλλάξει τό ἐννοιολογικό πλαίσιο, ὑπῆρξε ἡ πιό δραστική καί ἡ πιό γόνιμη».
Ἐρ. Ἀπό τήν ἐμφάνισή της μέχρι σήμερα, ἡ δαρβινική ἐξελικτική θεωρία δέν ἔμεινε ἀμετάβλητη. Ὅπως κάθε γόνιμη ἐπιστημονική θεωρία, ὀφείλει νά διευρύνεται καί νά ἀναπροσαρμόζεται συνεχῶς ὥστε νά ἐξηγεῖ τά νέα ἐρευνητικά δεδομένα πού συνήθως ἡ ἴδια ἔφερε στό φῶς. Ποιές, κατά τή γνώμη σας, εἶναι οἱ δραστικότερες μεταβολές πού ἔχουν ὑποστεῖ οἱ ἐξελικτικές ἰδέες πού διατύπωσε ὁ Δαρβῖνος πρίν ἀπό 150 χρόνια;
Ἀπ. Ἀμέσως μετά τόν θάνατο τοῦ Δαρβίνου, τήν ἑπόμενη χρονιά, τό 1883, ὁ Γερμανός βιολόγος Αὔγουστος Βάϊσμαν τροποποίησε τόν δαρβινισμό μέ τόν ἀποκλεισμό τῆς κληρονομικότητας τῶν ἐπίκτητων ἰδιοτήτων (φαινόμενο στήν ὕπαρξη τοῦ ὁποίου πίστευε ὁ Δαρβῖνος καί οἱ περισσότεροι στήν ἐποχή του, καί πού ἐσφαλμένα ἀποδίδεται σήμερα μόνο στό ἔργο τοῦ Γάλλου βιολόγου Ἰωάννη Λαμάρκ). Μία δεύτερη οὐσιώδης μεταβολή ἔγινε μέ τή σύνθεση τοῦ δαρβινισμοῦ (κυρίως τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς) καί τῆς γενετικῆς, τοῦ μηχανισμοῦ κληρονομικότητας πού μελέτησε πρῶτος ὁ Μέντελ καί ἀργότερα ὁ Μόργκαν καί οἱ συνεργάτες του. Αὐτό ἔγινε πιό πρόσφατα, πρίν ἀπό τόν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καί ἀποτελεῖ μία οὐσιώδη ἀλλαγή, μία πρόταση ἐξηγητική πού καί σήμερα κυριαρχεῖ. Μία σημαντική περαιτέρω διεύρυνση προτάθηκε τό 1975 μέ τήν ἐφαρμογή τοῦ δαρβινισμοῦ στήν κοινωνιολογία (ὅ,τι ἀποκαλοῦμε κοινωνιοβιολογία), μία ἐξαιρετικά γόνιμη ἐπέκταση. Τέλος, στίς μέρες μας διευκρινίστηκαν ὁρισμένες πλευρές τοῦ δαρβινικοῦ μηχανισμοῦ ἀπό τή σύγχρονη ἐμβρυολογία (μία σύνθεση δαρβινισμοῦ καί ἐμβρυολογίας, ἐνομα¬ζόμενη «evo-devo»). Αὐτές ἀποτελοῦν κατά τή γνώμη μου τίς μεγάλες τομές. Βέβαια τό 1953 ἡ διαπίστωση τῆς μοριακῆς δομῆς τῆς κληρονομικῆς οὐσίας (τοῦ DNA) ἐνίσχυσε πάρα πολύ τήν ἐξελικτική καί τῆς ἄνοιξε νέους ορίζοντες. Ὁ δαρβινισμός ὁλοένα συμπληρώνεται, μεταβάλλεται, ἐπεκτείνεται, ἀποτελεῖ ἕναν γρήγορα ἐξελισσόμενο κλάδο, πυρῆνα τῶν βιολογικῶν ἐπιστημῶν».
Ἐρ.: Σέ ὅλα σας τά βιβλία ὑπερασπίζεστε τήν ἐξηγητική δύναμη καί τή μεγάλη γονιμότητα τῶν ἐξελικτικῶν μοντέλων καί εἰδικότερα τή δαρβινική ἰδέα τῆς «φυσικῆς ἐπιλογῆς» ὡς κυρίαρχου - ἀλλά ὄχι καί ἀποκλειστικοῦ - μηχανισμοῦ πραγματοποίησης τῶν ἐξελικτικῶν ἀλλα¬γῶν. Στό τελευταῖο σας ἐντυπωσιακό βιβλίο γιά τόν δαρβινισμό ὑπο¬στηρίζετε, μάλιστα, τή δυνατότητα διεύρυνσης καί τή σχεδόν ὑπο¬χρεωτική ἐφαρμογή αὐτοῦ τοῦ ἐξηγητικοῦ σχήματος ἀκόμη καί στά τυπικά ἀνθρώπινα νοητικά καί κοινωνικά χαρακτηριστικά, δηλαδή στή νευροεπιστήμη καί τήν κοινωνιοβιολογία. Ὑπάρχει ἄραγε κάποιο ὅριο στήν ἐξηγητική δύναμη καί στίς δυνατότητες ἐπέκτασης τῆς «φυσικῆς ἐπιλογῆς»;
Ἀπ. «Ὄντως ἡ φυσική ἐπιλογή ἀποτελεῖ μηχανισμό παραγωγῆς τάξεως ἀπό ἀταξία μέ μηχανικό τρόπο. Ἐκτός τῆς ἐξελικτικῆς χρησιμοποιήθηκε καί σέ πολλούς ἄλλους τομεῖς, ὅπως στήν ἐξελικτική ψυχολογία, στήν ἐξελικτική ἐπιστημολογία, τήν ἠθική, τήν αἰσθητική, τήν κοινωνιολογία, τή μελέτη τῆς οἰκονομικῆς συμπεριφορᾶς, καί, ὅπως ἐπισημαίνετε, τίς νευροεπιστήμες. Εἰδι¬κότερα θέλω νά ὑπογραμμίσω τόν ρόλο πού διαδραματίζει ἡ φυσική ἐπιλογή στή μελέτη τῆς Λογικῆς καί στήν κατανόηση τῆς ἔλλογης σκέψης ἐν γένει, μέ τήν ἐπισήμανση τῶν ἀδυναμιῶν τοῦ λογικοῦ μας ὀργάνου, τῶν ἀσθενῶν του σημείων (ἐκείνων τῶν γνωστικῶν περιοχῶν γιά τίς ὁποῖες ἡ λογική μας δέν εἶναι κατάλληλα δομημένη, δηλαδή γιά τήν κατανόηση τῶν φαινομένων πού βρίσκονται ἐκτός τῆς μεσοκλίμακος, τῆς μεσαίας κλίμακος φαινομένων καί ὄντων στήν ὁποία ζοῦμε, καί γιά τήν κατανόηση τῶν ὁποίων δομήθηκε διά τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς ἡ ἔλλογη σκέψη μας). Ἔτσι, ὅσα συμβαίνουν στή μικρο¬κλίμακα, στό ὑποατομικό ἐπίπεδο ἤ στίς ὑψηλές ἐνέργειες, ἤ στή μεγα¬λο¬κλίμακα, συχνά φαίνεται νά ἀντιβαίνουν στόν κοινό νοῦ καί τήν κατανόησή του. Μία θεωρία που ἐξηγεῖ τίς ἰδιαιτερότητες τῆς ἔλλογης σκέψης, τοῦ κατ' ἐξοχήν νοητικοῦ μας ὀργάνου, νομίζω ὅτι ἀποκτᾶ τήν ἐξηγητική ἰσχύ καί τό status μιᾶς «γενικῆς θεωρίας», μιᾶς οἱονεί θεωρίας τῶν πάντων».
Ἑπομένως κατά τόν κ. Κριμπῆ, τό ἕν τρισεκατομμύριον νευρικῶν συνδέσεων τοῦ ἀνθρωπίνου θαυμαστοῦ ἐγκεφάλου εἶναι προϊόν ἀλόγου καί ἀσυνειδήτου τυχαιότητος ἤ φυσικῆς ἐπιλογῆς!!!
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε’
ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑΙ ΚΑI ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΠΕΡΙ TOΥ ΑΒΑΣΙΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ, ΤΗΣ ΤΥΧΑΙΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ
Ὅτι ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως καί αἱ συνακούλουθοι τυχαιότης καί φυσική ἐπιλογή εἶναι (ὡς καί ὑπὸ διασήμων εἰδικῶν ἐπιστημόνων ἀπολύτως ἐβεβαιώθη) προϊὸντα δαιμονικῆς φαντασίας καί ἀθέου διαστροφῆς μόνον καί ὅλως ἀναληθεῖς καί ἀβάσιμοι, ἀποδεικνύεται κατ' ἀρχὴν ἐκ τοῦ ἀγεφύρωτου χάσματος μεταξὺ ἀνόργανου καί ὀργανικῆς ὕλης περί τοῦ ὁποίου διαλαμβάνομεν ἐκτενές κεφάλαιον ἐκτός τῶν αὐτόθι ἀναφερομένων. Διότι ἀποτελούμενη καί σχηματιζόμενη ἡ ἀνόργανος μᾶζα - ὕλη - ἐνέργεια (ἀκτινώσεις, ἀέρια, ὑγρά, ὀρυκτά) ἐκ τῶν γνωστῶν 102 ἤδη χημικῶν στοιχείων καί τῶν ἰσοτόπων αὐτῶν, χαρακτηρίζεται δι' ἁπλῆς ψιλῆς κινήσεως, ἤτοι τῆς μηχανικῆς καί τυφλῆς κινήσεως, τῶν ἠλεκτρονίων περὶ τούς πυρῆνας (καί τῶν θετικονίων καί οὐδετερονίων, ὅταν διασπῶνται οἱ πυρῆνες) καί τῆς μηχανικῆς ἐπίσης μεταστοι-χειώσεως, με¬ταμορφώσεως καί μεταβολῆς, ἁπασῶν τῶν κινήσεων καί μετα¬βολῶν τούτων τελουμένων ὑπὸ τό κράτος φυσικῶν νόμων - ἐννόμων δυνάμεων - ἀναλλοιώτων καί ἐκ πανσόφου διανοίας τεθέντων, πρός ἐπίτευξιν πάντοτε ὡρισμένων τελολογικῶν καί ἐξυπηρε¬τούντων τὴν ὅλην δημιουργίαν σκοπῶν.
Ἀντιθέτως ἡ ἐνόργανος ὕλη, ἀπὸ τῶν ἰῶν καί τῶν μονοκυττάρων ἀ¬μοιβάδων κλπ. μέχρι τοῦ ἀνθρώπου, χαρακτηρίζεται καί διακρίνεται (ἀπὸ ἀπόψεως ὀργανικῆς κατ' ἀρχήν) ὑπὸ κινήσεως δυνάμεως ὀντοτικῆς καί ὀντοποιητικῆς, κινήσεως δηλονότι ὀργανι¬κῆς ζωϊκῆς ἤτοι: α) κινήσεως ἀφομοιώσεως καί ἀνομοιώσεως ἤ ἀφετεροιώσεως καί καταλλαγῆς τῆς ὕλης (καί εἰς τούς μο¬νοκυττάρους ὀργανισμούς), διά τῆς κατ' εἰδικοὺς τρόπους προσλήψεως ξένων καί νεκρῶν ἤ ἀνοργάνων οὐσιῶν καί μεταβολῆς αὐτῶν εἰς ἰδία ζῶντα κύτταρα καί ἰδίους -διαφόρους εἰς ἕκαστον εἶδος καί γένος - ἱστοὺς καί ὀργανισμούς, β) κινήσεως αὐξήσεως τῶν ὀργανισμῶν μέχρις ὡρισμένων πάν¬τοτε καί ἀναλλοιώτων διά μέσου τῶν αἰώνων ὁρίων, γ) κινήσεως σκοπίμου καί ζωτικῆς, ὡς καί ἐπιδράσεως ἐπὶ τοῦ ἐν γένει περιβάλλοντος μέχρις ὡρισμένων καί πάλιν ὁρίων, μὲ ὡρισμένας ὡσαύτως καί ἀναλλοιώτους ἱκανότητας προσαρμογῆς καί ἐπιλογῆς, καί δ) κινήσεως ἱκανότητος ἀναπαραγωγῆς καί διαιωνίσεως τῶν ὀργανισμῶν, δι' ὡρισμένων πάλιν καί ἀναλλοιώτων ὀργάνων, συστημάτων καί τρόπον ἀναπαραγωγῆς. Τάς ἰδιότητας ἤ δυνάμεις ταύτας δέν ἔχει ἡ ἀνόργανος μᾶ¬ζα - ὕλη, καίτοι οἱ ὀργανισμοὶ τῶν ἐνοργάνων ὄντων σχηματίζονται ἐξ αὐ¬τῆς. Καί τό χάσμα τοῦτο μεταξὺ αὐτῆς καί τῶν ὀργανικῶν ὄντων δέν θὰ γεφυρωθῇ ποτέ. Τυχαίως ἤ τεχνητῶς δέν θὰ παραχθῇ ποτέ ἐκ τῆς ἀνοργά¬νου μάζης - ὕλης ζῶν ὀργανισμός. Ὁ δέ σταλακτίτης, τὸν ὁποῖον ἱδρυταί τίνες καί ὀπαδοὶ τῶν ὑλιστικῶν θεωριῶν ἐπεχείρησαν νά χαρακτηρίσωσιν ὡς συνδετικὸν κρίκον μεταξὺ ἀνόργανου καί ὀργανικῆς ὕλης, εἶναι ἁπλὴ φυσικὴ συσσώρευσις ἁλάτων, στερουμένη πάσης ἰδιότητος ὀργανικῆς ζωῆς .
Τό ἀδύνατον λοιπὸν τῆς αὐτομάτου γενέσεως καί τῆς παραγωγῆς τεχνη¬τῆς ζωῆς ἐν τοῖς χημικοῖς ἡμῶν ἐργαστηρίοις (καίτοι ἔχομεν εἰς τὴν διάθεσιν ἡμῶν, διά τεχνικῶν μέσων, ὅλας τάς φυσικὰς καταστάσεις, ὑφ' ἅς διετέλεσεν ὁ πλανήτης ἡμῶν ἀπὸ τῆς πυκνώσεως αὐτοῦ - καί ἰδία ἀπὸ τῆς ἐπ' αὐτοῦ ἐμφανίσεως τῶν πρώτων ζώντων ὀργανισμῶν καί μέχρι σήμερον), βεβαιοῦν τό ἀγεφύρωτον χάσμα μεταξὺ ἀνόργανου καί ὀργανικῆς μάζης - ὕλης, διότι ἡ παραχθεῖσα ἐν τῷ ἐργαστηρίῳ ἐξ ἀμμωνίου οὐρία, δέν ἔχει τά ὡς ἄνω χαρακτηριστικά τῆς ὀργανικῆς μάζης -ὕλης, διαγγέλλει συνάμα πανηγυρικῶς: α) Ὅτι ὄχι μόνον οἱ σύνθετοι καί πολυκύτταροι ὀργανισμοὶ ἀλλὰ καί οἱ μονοκύτταροι τοιοῦτοι δέν ἐγένοντο αὐ¬τομάτως ἐκ τῆς ἀνόργανου ὕλης• β) ὅτι αἱ ἰδιότητες, τάς ὁποίας ἐμφανίζουσιν οἱ Κόσμοι τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἀπὸ ἀπόψεως ὀργανικῆς κατ' ἀρχήν, μὴ ὑπάρχουσαι εἰς τὴν ἀνόργανον μᾶζαν, ἐξ ἧς οἱ ὀργανισμοὶ τῶν ὄντων σχηματίζονται, εἶναι ἰδιότητες θέσει καί ὄχι φύσει, ἰδιότητες δηλ. πρόσθετοι δοταί, δοθεῖσαι προφανῶς, εἰς τὰ ὀργανικὰ ὄντα ἔξωθεν (δηλ. ὑπὸ Δοτῆρος ἐκτός τῆς μάζης), ἀφ' ἧς τὰ ὄντα ταῦτα ἐνεφανίσθησαν εἰς τό εἶναι, γ) ὅτι ἀποκλειόμενης τῆς προελεύσεως τῶν ἰδιοτήτων τούτων ἐκ τοῦ μηδενός, ἀποδεικνύεται ὡσαύτως ὅτι Ὑπερυλική Ὀντότης ἐνσυνείδητος προσωπική ὑπερεπέκεινα καί ἀνωτέρα τῆς μάζης – ὕλης, Ἄπειρος δηλονότι (πάνσοφος δέ καί παντοδύναμος, ἐφ' ὅσον ἐν πᾶσιν ἐκδηλοῦται πάνσοφος πρόνοια καί σκοπιμότης), παρέσχεν εἰς τὰ ὀργανικὰ ὄντα τάς ἰδιότητας ταύτας, ἵνα δι' αὐτῶν καί ὑπὸ τό κράτος πανσόφων καί πάλιν ἐννόμων δυνάμεων - φυσικῶν νόμων - ὑπ' Αὐτῆς καί πάλιν τεθεισῶν, ἐπιτελοῦν ἕκαστον, κατ' ἰδίαν, καί ἐν ὑπερόχοις ἀλληλεπι¬δράσεσι κλπ. ὡρισμένους τελολογικοὺς σκοπούς• καί δ) ὅτι τὰ πρῶτα τῶν ἐνοργάνων ὄντων παντὸς εἴδους καί γένους ἐγένοντο δημιουργικῶς ὑπὸ τῆς αὐτῆς Ἀπείρου Ὀντότητος καί Δυνάμεως, ἥτις εἶναι ὁ ἀποκαλυφθείς Τρισυπόστατος Θεός. Διότι ἀπο¬κλεισμένης τῆς αὐτομάτου γενέσεως, τῶν πρώτων ἐνοργάνων ὄντων δέν δύ¬ναται ἐπίσης λογικῶς νά γίνη δεκτὴ καί ἡ ἐκδοχὴ τῆς αὐτοαιτιότητος καί αὐτοδημιουργίας των, ὅτι δηλ. ταῦτα ἐδημιούργησαν αὐτὰ ἑαυτὰ.
Α. ΤΑ ΑΓΕΦΥΡΩΤΑ ΟΡΓΑΝΙΚΑ ΧΑΣΜΑΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΝΟΡΓΑΝΩΝ ΟΝΤΩΝ
Δι' ὃν ὅμως λόγον ἀγεφύρωτον ἐτάχθη ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ χάσμα μετα¬ξὺ τῆς ἀνόργανου μάζης - ὕλης καί τῆς ὀργανικῆς (ἵνα ἡ δημιουργικὴ παρέμβασις Αὐτοῦ καθίσταται πασίδηλος), διά τὸν αὐτὸν λόγον ἀγεφύρωτα χάσματα ἐτάχθησαν ὑπὸ τοῦ ἰδίου καί ὑπάρχουν καί μεταξὺ τῶν διαφό¬ρων εἰδῶν καί γενῶν τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἵνα ὄχι μόνον ἡ αὐτόματος αὐ¬τῶν γένεσις, ἀλλὰ καί ἡ δι' ὁποιασδήποτε ἐξελίξεως, προοδευτικῆς ἤ ἁλματικῆς, διαμόρφωσις αὐτῶν καί ἐμφάνισίς των ἐπὶ τῆς σκηνῆς τῆς ζωῆς ἀποκλείονται. Διότι ὑπάρχουν ἀγεφύρωτα χάσματα, α) μεταξὺ τοῦ φυτικοῦ κόσμου καί τῶν ἐμψύχων ὄντων, ἐν γένει, τῶν κατωτέρων τοῦ ἀνθρώπου, β) μεταξὺ τῶν διαφόρων εἰδῶν αὐτοῦ τοῦ φυτικοῦ κόσμου, τῶν φυτῶν δηλ. καί τῶν δένδρων γ) μεταξὺ τῶν διαφόρων ἐμψύχων ὄντων καί δ) μεταξὺ τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ συνόλου τῶν λοιπῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἀψύχων τε καί ἐμψύχων, τόσον ἀπὸ ἀπόψεως ὀργανικῆς, ἰδία ὅμως ἀπὸ ἀπόψεως ψυχικῆς. Ἐχωρίσθησαν δηλ. ἀποτόμως καί πάντα τὰ ὀργανικὰ ὄντα εἰς εἰδικὰς γενι¬κὰς κατηγορίας ἤ οἰκογενείας, ὁμάδας - εἴδη καί γένη. Καί ἡ διασταύρωσις μεταξὺ αὐτῶν δέν εἶναι δυνατὴ πέραν ὡρισμένων ὁρίων, ἀπολύτως συγ¬γενῶν .
Καί ἐδημιουργήθησαν ἄλλοι οἱ ὀργανισμοὶ τῶν φυτῶν καί τῶν δέν¬δρων, ποικίλα καί ὡρισμένα κάτ' εἴδη τὰ σπέρματα καί οἱ τρόποι ἀνα¬παραγωγῆς αὐτῶν. Ἀλλοῖα τὰ σώματα καί τὰ σπέρματα τῶν διαφόρων γε¬νῶν τῶν ἐμψύχων ὄντων, διάφορα πρός ἄλληλα, ποικίλα, ἀλλὰ καί ἀ¬ναλλοίωτα, ὅπως καί τὰ κύτταρα τῆς ὀργανικῆς αὐτῶν συστάσεως, οἱ τρόποι καί τὰ συστήματα τῆς ἀναπαραγωγῆς αὐτῶν. Πολλὰ ἐξ αὐτῶν ἐμφανίζουν βεβαίως ὡρισμένας ὁμοιότητας μετ' ἄλλων, ὀργανικὰς ἤ ψυχικάς, ἐντὸς τοῦ ἰδιαιτέρου πλαισίου τῆς ἰδιαιτέρας αὐτῶν ὁμάδος - οἰκογενείας καί τῆς ἰδιαιτέρας των γενικῆς ὀντολογικῆς βαθμίδος (φυτικὸς κόσμος - ἔμψυχος κόσμος), διότι ἐν τῷ αὐτῷ φυσικῷ περιβάλλοντι ὡρίσθη ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ ἡ ζωή καί ἡ μέχρις ὡρισμένων, ἀπαρα¬βίαστων ὁρίων ὀργανικὴ ἀνάπτυξις αὐτῶν. Ὅμως αἱ ὁμοιότητες αὗται εἶναι ἀπολύτως περιωρισμέναι, μὴ ἐπηρεάζουσαι τάς διακρίσεις τῶν εἰδῶν καί γενῶν, οὐδὲ τὰ μεταξὺ τῶν ὄν¬των βασικὰ χάσματα, ἅτινα δέν θὰ ὑπερπηδηθοῦν ποτέ. Φυτὸν δηλ. δέν θὰ γίνη ποτὲ δένδρον ἤ ἀντιστρόφως, φυτὰ καί δένδρα δέν θὰ μεταβληθοῦν ποτέ εἰς ἔμψυχα ὄντα. Μονοκύτταροι ὀργανισμοὶ δέν θὰ γίνουν ποτέ πολυκύτταροι. Μικρόβια δέν θὰ μεταβληθοῦν εἰς ἔντομα, ἔστω... Ἑρπετὰ δέν θὰ γίνουν ἱπτάμενα, δίποδα δέν θὰ γίνουν τετράποδα, μὴ μαστοφόρα, δέν θὰ γίνουν μαστοφόρα, ἐνάλια δέν θὰ γίνουν, χερσαῖα κ.ο.κ. Εἰς, τάς διαφό¬ρους παλαιοντο¬λογικὰς ἔρευνας εὑρίσκομεν ἀπολιθωμένους μικρο-οργα¬νισμούς, ὡς καί ἔντομα κ.ἄ. τῆς πρωτογενοῦς περιόδου τῆς ἐμφα¬νίσεως τῆς ζωῆς ἐπὶ τοῦ πλανήτου (τῆς προτεροζωϊκῆς καί παλαιοζωϊκῆς, τῆς ὁποίας προηγήθη ἡ ἀζωϊκὴ περίοδος), ἀ¬πολύτως ὁμοίους μὲ τὰ ὑπάρχοντα καί σήμερον ὅμοια εἴδη καί γένη . Οὐδεμία μεταξὺ τούτων καί ἐκείνων παρετηρήθη ποτὲ διαφορὰ ἤ ὀρ¬γανικὴ παραλλαγή. Τό αὐτὸ ἰσχύει καί διά τούς ἀπολιθωμένους ὀργανισμοὺς ὅλων τῶν ὄντων, τὰ ὁποῖα ἀργότερον ἐμφανισθέντα διαδοχικῶς ἐπὶ τῆς σκηνῆς τῆς ζωῆς ὑπάρχουν μέχρι τῆς καθ' ἡμᾶς ἐποχῆς.
Ὑπάρχουν λοιπὸν ἀγεφύρωτα ὀργανικὰ χάσματα μεταξὺ τῶν ὄντων τῶν αὐτῶν βαθμίδων τῆς ὀντολογικῆς κλίμακος εἰς τούς τρόπους τῆς ἀναπαραγωγῆς (διχοτόμησις, παρθενο¬γένεσις, ᾠοτοκία, γέννησις ὁμοίων), εἰς τὰ κύτταρα, τὰ σπέρματα, τὰ λευκώματα, τὰ ὄργανα, τὰ μέσα καί τὰ συστήματα ἀναπαραγωγῆς. Ἄλλοι οἱ ὀργανισμοὶ τῶν μονοκυττάρων, ἄλλοι τῶν διαφό¬ρων πολυκυττάρων μικροβίων καί λοιπῶν μικροοργανισμῶν, ἄλλοι οἱ τῶν ἐν¬τόμων κλπ. κλπ. Ἄλλαι αἱ σάρκες καί τά αἵματα τῶν ἐναλίων, τῶν αἱματοφόρων. Ἄλλοι οἱ ὀργανισμοί τῶν μαλακίων καί τῶν ὀστράκων, κ.λπ. κ.λπ. Ἄλλαι αἱ σάρκες καί τά αἵματα τῶν ἑρπετῶν, τῶν πτηνῶν, τῶν μαστοφόρων, διάφορον ὅλων τό σῶμα -ἡ σὰρξ - τοῦ ἀνθρώπου, τό αἷμα του, τό λεύκωμά του, τὰ κύτταρα τῆς ἀρχικῆς συστάσεώς του, ὁ ἀριθμὸς τῶν χρωματοσωμάτων του (ὡς καί τῶν κατὰ μῆκος τούτων γονιδίων), ἐκ τούτων δέ καί τό ἀδύνατον τῆς μεταγγίσεως εἰς τὸν ἄνθρωπον αἵματος οἱουδήποτε ἄλλου ζώου.
Εἶναι ἄπορον, πῶς παρεκάμφθησαν πάντα ταῦτα, καί ἐπιστεύθη ἡ μωρὰ θεωρία τῆς ἐξελίξεως. Καί ὠνομάσθη ἐξέλιξις ἡ ἀναλλοίωτος διά μέσου τῶν αἰώνων (ἀπὸ τῆς ἐμφανίσεως ἐπὶ τοῦ πλανήτου τοῦ φαινομένου τῆς ζωῆς) ἁπλῆ ἀνάπτυξις τῶν ὀργανισμῶν τῶν ἐνοργάνων ὄντων μέχρις ὡρισμένων καί ἀπαραβιάστων πάντοτε ὁρίων, πέραν τῶν ὁποίων ἐπέρχεται ὁ μαρασμός, ὁ θάνατος... Καί ἐχαρακτη¬ρίσθησαν ἀποδείξεις τῆς ἐξελίξεως αἱ ὁμοιότητες ὡρισμένων ὁμολόγων ὀργάνων, μελῶν ἤ συστημάτων τῶν ὀργανισμῶν (ἐνῶ ἐσκεμμένως παρωράθησαν βασικαὶ μεταξὺ τῶν εἰδῶν καί ὀρ¬γανικαὶ ἔτι, κατὰ μείζονα δέ λόγον ψυχικαὶ διαφοραί), ὁμοιότητες ἀναπόφευκτοι φύσει, ἐφ' ὅσον ἐν τῇ δημιουργίᾳ ἠκολουθήθη ὁμοιόμορφον σχέδιον, οἱ δέ ὀργανισμοὶ ἐδημιουρ¬γήθησαν ὅπως ἀναπτυχθοῦν, ζήσουν καί ἀναπαραχθοῦν, ὡς ἐργοστάσια καύσεως καί καταλλαγῆς τῆς ὕλης, ἐν ταυτῷ φυσικῷ περιβάλ¬λοντι. Καί ἐθεωρήθη ὡς βεβαίωσις τῆς προελεύσεως τῶν τελειότερων – πολυσυνθετω¬τέρων ἐνοργάνων ὄντων ἀπὸ τὰ ἁπλούστερα ἤ ἀτελέστερα, ἡ προοδευτικὴ καί διαδοχικὴ ἐμφάνισις αὐτῶν ἐπὶ τῆς σκηνῆς τῆς ζωῆς, διότι οὕτως ἔδοξε τῷ Δημιουργῷ, πρός πρόδηλον καί πάνσοφον ἐν πολλοῖς ἐξυπηρέτησιν καί διακόσμησιν τῆς Δημιουργίας. Ἐν τούτοις πάντα τὰ ἐνόργανα ὄντα, ἄψυχά τε καί ἔμψυχα, θὰ διακηρύττουν πάντοτε διά τῆς ὑπερόχου ὀργανικῆς διαπλάσεως των καί τῶν ἰδιαιτέρων ὀργανικῶν καί ψυχικῶν ἰδιοτήτων αὐτῶν τό ψευδὲς καί μωρὸν τῆς ἐξελικτικῆς κοσμοθεωρίας. Ὅπως καί τὴν ὕπαρξιν τοῦ πανσόφου καί παντοδυνάμου Δημιουργοῦ των, ὅστις, ἀληθῶς, «πά¬ντα ὅσα ἠθέλησεν ἐποίησεν».
Ὄχι δέ μόνον ἡ ὀργανικὴ διάπλασις τῶν ἐνοργάνων ὄντων - ἡ τό μέτρον ἐν πᾶσι τοῦ Αἰωνίου Λόγου καί τὴν ἄπειρον πρόνοιαν, σοφίαν καί δύναμιν τοῦ Θεοῦ διαγγέλλουσα - εἶναι ἡ τρανοτέρα ζῶσα ἀπόδειξις τοῦ ἀβασίμου καί τοῦ ἀναληθοῦς τῆς θεωρίας τῆς ἐξελίξεως καί τῆς φαιδρᾶς καί ἀποκρουστικῆς τυχαιότητος καί τῆς ἀσυνειδήτου καί ἀλόγου φυσικῆς ἐπιλογῆς, ἀλλὰ καί ἡ ὑπέρο¬χος ἐκ παραλλήλου, ὅπως καί, διάφορος κατ' εἶδος καί γένος σύστασις καί ΔΟΜΗ τῶν κυττάρων τῶν ὀργανισμῶν των, ἡ θαυμαστὴ αὐ¬τῶν - τῶν κυττάρων - βιοτικὴ ἤ ζωϊκὴ λειτουργία καί ἡ ἀναλλοίωτος τάξις τῆς ἀναπαραγωγῆς καί τοῦ πολλαπλα¬σιασμοῦ αὐτῶν (πρός ἐπιτέλεσιν πάντοτε ὡρισμένων καί ἀμεταβλήτων σκοπῶν - ἔργων) εἶναι ἀψευδεῖς ἐπίσης μάρτυρες ὄχι τυφλῆς καί ἀλόγου ἐξελίξεως ἤ τυχαιότητος καί ἀλόγου πραγματικότητος, ἀλλὰ πανσόφου δημιουργίας, διϋφαινούσης καί πραγματοποιούσης ὡρισμένα καί προδήλως προμελετημένα ἔργα - σχέδια, δι' ἀπολύτως πειθαρχούντων ἐργατῶν, τῶν κυττάρων.
Εἶναι δέ ποικιλωτάτη ἡ μορφὴ τῶν κυττάρων (σφαιρική, κυλινδρική, πρισματική, πολυεδρική, ἰνώδης, πεπλατυσμένη κλπ.), ἐξαρτώμενη ἐκ τοῦ εἴδους τοῦ φυτοῦ ἤ τοῦ ζώου, ἀλλὰ καί τοῦ ἱστοῦ, ἐξ οὗ τό κύτταρον προ¬έρχεται, καί ποικιλώτατον ἐπίσης τό μέγεθος αὐτῶν. Πολλὰς ὡσαύτως διαφορὰς ἔχουν εἰς τὸν ἀριθμὸν τῶν πυρήνων των, εἰς τὰ βασικὰ συστατικὰ τῆς συστάσεως των, πρωτομερίδια κ.ἄ., τὰ ἐντὸς τοῦ πυρῆνος καί τοῦ πρω¬τοπλάσματος, ὅπως καί εἰς τὴν ὀργανικὴν σύστασιν αὐτῶν, τοῦ πολλαπλασιασμοῦ των - γενέσεως νέων κυττάρων - τελουμένου πάντοτε καθ' ὡρισμένον ἴδιον τρόπον διά τούς διαφόρους ὀργανισμοὺς ἤ διά γενικάς ὁμάδας ὀργανισμῶν συγγενῶν. Ὁ ἀριθμὸς τῶν χρωματοσω¬μάτων ἤ ἰδιοχρω¬ματο¬σωμάτων τῶν πυρήνων των, τό μέγεθος καί ἡ μορφὴ αὐτῶν εἶναι σταθερὰ καί χαρακτηριστικὰ ἐπίσης δι' ἕκαστον εἶδος ὀργανισμοῦ, παραμένουν δέ σταθερὰ καί κατὰ τὴν παραγωγὴν κυττάρων διά συζεύξεως καί ἑνώσεως δύο πυρήνων (δι' ὑπερόχων αὐτομάτων περιορισμῶν καί συνδυασμῶν, ἀναλ¬λοιώτων κατ' εἶδος), ὥστε νά ἐκλάμπῃ καί ἐν προκειμένῳ ἡ θεία πρόνοια, ἀλλὰ καί ἡ βούλησις τοῦ Δημιουργοῦ πρός κατασφάλισιν τοῦ αὐτοτελοῦς καί τοῦ ἀσυγχύτου τῶν εἰδῶν.
Ποικιλωτάτη, τέλος, καί ἀναλλοίωτος ἀπ' ἀρχῆς εἶναι ἡ μορφὴ καί τῶν μονοκυττάρων ὀργανισμῶν. Ὡσαύτως, οἱ διάφοροι καί ὑπέροχοι εἰδικοὶ τρόποι ἀναπαραγωγῆς τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἐν συνδυασμῷ πρός τὴν διάπλασιν εἰδικῶν γεννητικῶν ὀργάνων καί συστημάτων ἀνα¬παραγωγικῶν εἰς τούς πολυκυττάρους ὀργανισμούς, εἶναι ἀποδείξεις περιφανεῖς τῆς προϋπάρξεως τῶν ὀργανισμῶν καί ὄχι τῶν γεννητικῶν κυττάρων, ᾠαρίων ἤ σπερμάτων, ὡς καί τῶν ἀντιστοίχων ὀργάνων, ἐφ' ὅσον ἡ διαμόρφωσις τῶν τελευταίων (τῶν γεννητικῶν δηλ. κυττάρων, σπερμάτων κλπ.) προϋποθέτει τὴν προΰπαρξιν τῶν ὀργανισμῶν καί τῶν εἰδικῶν δι' αὐτὰ συστημάτων καί ὀργάνων ἀναπαραγωγῆς. Ἐκδηλοῦται δ’ ἐπαναλαμβάνομεν καί ἐν πᾶσι τούτοις ἡ ἀσύλληπτος δύναμις, σοφία, ἀλλὰ καί πρόνοια τοῦ Δημιουργοῦ ὄχι μόνον διά τὴν διασφάλισιν ἀλλὰ καί διά τὴν διαιώνισιν τοῦ ποικίλου φαινομένου τῆς ὑπ' Αὐτοῦ δημιουργηθείσης ζωῆς, περὶ τῆς ὁποίας, ὡς καί τῶν φορέων αὐτῆς, τῶν «κυττάρων», ταπεινός ἐπιστήμων στοχαστής ἔγραψε τὰ ἑξῆς:
«...Ὁ ὅρος «κύτταρον» παρενέβη ἐν τῇ ἐπιστημονικῇ ὀνοματολογίᾳ διά τὴν κατὰ βάθος ὁμοιότητα τῆς ὑφῆς τῶν ζώντων ἱστῶν πρός τό περίτεχνον ἑξαγωνικὸν τῶν μελισσῶν παρασκεύασμα…
»Εἶναι ἤδη ἀπολύτως βέβαιον ὅτι σύστημα χώρων μικροτάτων, χωρὶς μικροσκοπίου μὴ ὁρατῶν, ἀποτελεῖ τὴν ζῶσαν φυτικὴν μᾶζαν, ἀνομοιογενῆ οὖσαν. Τὰ τοιχώματα τοῦ κυττάρου εἶναι πλήρη οὐσίας ὑγρᾶς, ῥευστῆς, ἀλλὰ πυκνῆς, περιεχούσης ἀέρα, ἥτις καλεῖται πρωτόπλασμα. Μὴ λησμονῶμεν ὅτι καί, ἐν τῷ φυτῷ καί τῷ ζῴῳ ἡ ἀρχὴ τῆς ζωῆς γίνεται διά λευκώ¬ματος, ὅπως δέ διαμορφωθῇ τό κύτταρον προηγεῖται γονιμοποιὸς ἕνωσις τοῦ σπερματοζωαρίου τοῦ ἄρρενος μετὰ τοῦ ᾠαρίου τῆς θηλείας, ἑκατέρου ἀποθνή¬σκοντος χωρὶς τοῦ ἑτέρου, γεγονός, ἐφ' οὗ ἀμέριστον ἐφιστῶμεν τὴν προσοχὴν τῶν ἡμετέρων ἀναγνωστῶν, διότι ἐπ' αὐτοῦ ἀκριβῶς θὰ ἐπιφέρωμεν τάς ἡμετέρας παρατηρήσεις. Ἐν τοῖς φυτοῖς τό ἐκπροσωποῦν τό θῆλυ ὄργανον ἔχει τοιοῦτον σχηματισμόν, ὥστε ν' ἀποκλείηται ὁλοσχερῶς ἡ ἐκφυγή τοῦ σπέρματος τοῦ ἑτέρου ὀργάνου, τοῦ ἐκπρο¬σω¬ποῦντος τό ἄρρεν, ἐντελῶς ὡρισμένην θέσιν ἔχοντος. Ἡ θάλασσα εἶναι ἀπέραντος νυμφικὸς θάλαμος, τοῦ θήλεος καταλείποντος τὰ δυσαρίθμητα ᾠὰ αὐτοῦ ἐπὶ τοῦ φυτοῦ ἤ πέτρας, ἐφ' ὧν κατόπιν τό ἄρρεν ἐναποτίθησιν ἐν σπουδῇ τό ἑαυτοῦ σπέρμα, θανάτου ἐπαπειλοῦντος ἀμφότερα χωρὶς τῆς ἑνώσεως ἤ κυτταρο-ποιή¬σεως. Ὑπάρχει δέ τοιαύτη ἐξιδιασμένη πρόνοια περὶ τῶν ὀργάνων τῆς ζωῆς, ὥστε τό ἀνδρικὸν σπέρμα μένει ζῶν ἐπ' οὐκ ὀλίγας ὥρας καί μετὰ τὸν θά¬νατον τοῦ ἀνδρὸς.
» Προκειμένου περὶ νεαρῶν ἱστῶν, τά περὶ ὧν ὡμιλήσαμεν ἀνωτέρω συστήματα μικροτάτων χώρων... εἶναι πλήρη τοῦ πρωτοπλάσματος, ἐνῶ ἐν παλαιοτέροις κυττάροις ὑπάρχουν κενὰ ἐντὸς τοῦ πρωτοπλάσματος, ὄχι δέ ἅπαξ εὑρίσκεται ἕν κενὸν ἐν τῷ κέντρῳ, περιβαλλόμενον ὑπὸ τοῦ πρωτοπλάσματος. Ἐν τῷ κυττάρῳ διακρίνονται οἱ πυρῆνες καί οἱ χρωματοφορεῖς. Ὥστε τό ἀπὸ τῆς ἑνώσεως τοῦ σπέρματος τοῦ ἄρρενος καί τοῦ ᾠαρίου τῆς θηλείας διαμορφούμενον κύτταρον σχηματίζεται ἐκ τοῦ περιβλήματος τοῦ νεκροῦ κυτταροειδοῦς τοιχώματος καί τοῦ ἐν αὐτῷ ζῶντος πρωτο-πλάσματος.
» Σημειωτέον ὅτι τό ὑγρόν, τό πληροῦν τὰ κενά, δέν εἶναι καθαρόν ὕδωρ.... ἀλλὰ διάλυμα χρωστικῶν οὐσιῶν, σακχάρου, ἁλάτων, ὀξέων. Πρός δέ αἱ ἐν τῷ κυτταρικῷ χυμῷ διαλε¬λυμέναι οὐσίαι δέν δύνανται νά διαπεράσωσι τό στρῶμα τοῦ πρωτοπλάσματος καί τό τοίχωμα τοῦ κυττάρου, εἰμὴ ὅταν νεκρωθῇ τό πρωτόπλασμα καθόσον ἐν ζωῇ τοῦ ἱστοῦ ὄντος, τεταμένον μὲν τέλει τό κυτταρικὸν τοίχωμα, ἀδιαπέραστον δ’ εἶναι τό πρωτόπλασμα. Ἐννοεῖται ὅτι τοῦ κυτταρικοῦ χυμοῦ αἱ οὐσίαι πιέζουν τό τε πρωτόπλασμα καί τό τοίχωμα, ἀλλ' ἑτέρωθεν καί τό πρωτόπλασμα, ἐφ' ὅσον εἶναι ζῶν, δέν ἐπιτρέπει νά εἰσέρχωνται οὐσίαι διαλελυμέναι ἐν τῷ κυτταρικῷ χυμῷ. Ἐντεῦθεν ἡ διάτασις.
» Ζῶντος κυττάρου ἐμβαπτιζομένου ἐντὸς καθαροῦ ὕδατος τό πρωτόπλα¬σμα μένει προσηρμοσμένον ἐπὶ τοῦ κυτταρικοῦ τοιχώματος. Ἀλλ' ἂν αὐξήσωμεν τὴν πυκνότητα καί ἑπομένως τὴν πίεσιν τοῦ ὕδατος προστιθέμενοι εἰς αὐτὸ σάκχαρον ἤ ἅλας, ἀκολουθεῖ τό τῆς πλασμολύσεως φαινόμενον, ἀποσπωμένου τοῦ πλάσματος ἀπὸ τοῦ κυτταρικοῦ τοιχώματος. Ἄρα τό μὲν τοίχωμα εἶναι διαπεραστόν, τό δέ πρωτόπλασμα ἀδιαπέραστον, ἀφ' ἑνός, ἑτέρωθεν δέ, ἡ ὀσμωτικὴ πίεσις τοῦ κυτταρικοῦ ὑγροῦ ἰσοῦται πρός τὴν ὑπὸ τοῦ διαλύματος τοῦ ἀπεργαζομένου τὴν πλασμόλυσιν ἀσκουμένην πίεσιν τῆς ὀσμωτικῆς πιέσεως διενεργούμενης διά τῆς προϊούσης κινήσεως τῶν μορίων καί ἰόντων τῶν ἐν τῷ ὕδατι διαλελυμένων οὐσιῶν, ὅταν ἰσχυροτέρα ἦ.
» Τό ἐξιδιασμένον τοῦτο σημεῖον ἐν τῷ φαινομένῳ τῆς ζωῆς εἶναι σπουδαιοτάτης σημασίας, καθόσον ἡ ὡς εἴρηται πίεσις ἐπιτελεῖ ἔργον «ἰδίου σκελετοῦ». Κυττάρου ζῶντος ἐμβαπτιζομένου ἐν σακχαρούχῳ διαλύματι, ἀναπτύσσονται δύο ἐνάντιᾳ ρεύματα, τό ἕν ἐκ τῶν ἔσωθεν, τοῦ κυτταρικοῦ χυμοῦ τείνοντος πρός τὰ ἔξω, τό δ' ἕτερον ἀπὸ τοῦ ἐξωτερικοῦ διαλύμα¬τος τεῖνον πρός τὰ ἔσω. Ἀδιαπεράστου δ' ὄντος τοῦ ζῶντος πρωτοπλάσμα¬τος, ἀσκοῦνται ἄρα ἐπ' αὐτοῦ δύο πιέσεις ἐνάντιαι, ἡ μία ἔξωθεν, ἡ δ' ἑτέρα ἔσωθεν, ὧν ἡ ἰσχυρότερα φύσει κατισχύει τῆς ἄλλης. Ἀκολουθεῖ ἐκ τούτου ὅτι δυνάμεθα νά ἔχωμεν τό μέτρον τῆς ἔσωθεν ἀσκουμένης πιέσεως μετροῦν τὴν ἐξωτερικήν. Καί ἀναβαίνει αὐτὴ 5-10-20-30 ἀτμοσφαίρας.
» Ἐκ τῆς βαθείας ταύτης καί λεπτομεροῦς ἐπιστημονικῆς σπουδῆς τοῦ φαινομένου τῆς ζωῆς δέν δύναται νά προκύψῃ εἰμὴ ἀνέκφραστος θαυμασμὸς πρός τὴν ἄπειρον Σοφίαν, ἥτις ἀναντιρρήτως ἐν λόγῳ ἀπολύτῳ τὰ πάντα διέταξε, τοιαύτης λελογισμένης καί ἐνσυνειδήτου ὀρ¬γανώσεως ἀποκλεισμένης ὁλοσχερῶς ἀπὸ τῆς ὕλης, ἥτις ἐδημιουργήθη οὐ¬σίᾳ παθητή, ὅπως ὡρισμένας ἰδέας ὁ Δημιουργὸς ἐκφράσῃ δι' αὐ-τῆς, καί ἡ ὁποία ἂν εἶχεν ἔστω καί πόρρωθεν συνείδησιν τῆς ὡς εἴρηται δια¬τάξεως, ἔδει ἄρα οὐ μόνον πᾶς ἄνθρωπος νά ἔχῃ τούτων γνῶσιν, ἀλλὰ καί πᾶν ὑλικὸν στοιχεῖον.
» Πρός τούτοις παρατηρήσατε:
» Εἴπομεν ὅτι τό πρωτόπλασμα εἶναι ἀδιαπέραστον, ἀλλ' ἡ τέφρα, ἥν κα¬ταλείπει τό φυτὸν καιόμενον, δέν εἶναι εἰμὴ ἅλατα, ἅπερ διά τῶν ριζιδίων τό φυτὸν προσελάβετο ἀπὸ τῆς γῆς καί ὧν χρήζει διά τὴν ζωὴν αὐτοῦ. Ἀληθῶς δ' ἐν τῷ κυτταρικῷ χυμῷ εὑρίσκονται διαλελυμένα ἅλατα εἰς τὴν θρέψιν τοῦ φυτοῦ ἀναγκαιοῦντα, καί τὰ ὁποῖα ἑπομένως ἔξωθεν προσληφθέντα διεπέρασαν οὐ μόνον τό τοίχωμα, ἀλλὰ καί τό πρωτόπλασμα, διότι ἄλλως δέν ἐξη¬γεῖται ἡ παρουσία τούτων ἐκεῖ.
» Καί ἐνταῦθα ὁ ὀξὺς τοῦ ἀληθοῦς ἐπιστήμονος τοῦ διερευνῶντος τό θαυμάσιον τῆς ζωῆς φαινόμενον ὀφθαλμός, δέν δύναται εἰμὴ νά διασταλῇ εὐρέως ἐκ τοῦ μυχίου θαυμασμοῦ πρός τὴν ἄφατον τοῦ Αἰωνίου Πνεύματος Σοφίαν καί Δύναμιν, τὰ πάντα ἀρρήτως οἰκονομοῦντος.
» Τό πρωτόπλασμα περιβάλλεται ὑπὸ μεμβράνης ἰδία διαπεποτισμένης διά λιποειδῶν, ἥτις δι' ὡρισμένας οὐσίας καθιστᾷ αὐτὸ διαπε¬ραστόν!. Εἶναι δέ γνωστὸν ὅτι ὡρισμέναι λιποειδεῖς οὐσίαι, οἷον ἡ χοληστερίνη καί ἡ λεκιθίνη ἀπ' οὐδενὸς ἐλλείπουν φυτοῦ. Ὡρισμένα χρώματα ἀνιλίνης ἡ γλυκερίνη, τό οὐρικὸν ὀξύ, διεισδύουν ἐπίσης εἰς τό πρωτόπλασμα. Οὐσίαι τίνες μάλιστα διεισδύουν τόσῳ ταχέως, ὥστε εἶναι ὅλως ἀδύνατον νά φέρουν πλασμόλυσιν. Ἄρα ἡ περὶ ἧς μεμβράνη τέτακται ἐκεῖ ὑπὸ τοῦ πανσόφου καί παντοδυνάμου Δημιουργοῦ, ὅπως ἐπιτελῇ, ἐν κρισιμωτάτῳ διά τό φαινόμενον τῆς ζωῆς σημείῳ, «χρέη πολυτιμότατου ἐξιδιασμένου θυρωροῦ», ἄλλους μὲν εἰσάγοντος εἰς τὴν αἴθουσαν τῆς ζωῆς, ἄλλους δ' ὁλοσχερῶς ἀποκλείοντος, θυρωροῦ, ὑπὸ τοῦ ὁποίου ἡ μὴ ἀσφαλὴς τῆς λεπτεπιλέπτου ταύτης λειτουργίας ἐπιτέλεσις θὰ ἐπέφερε θάνατον !...
»Ἀλλὰ τό θαυμάσιον τῆς μεμβράνης τοῦ πρωτοπλάσματος ἔργον ὅσῳ μᾶλλον διερευνᾶται, τόσῳ περισσότερον ἐξαγγέλλει τὴν ὑπερτάτην πρόνοιαν, τὴν μέχρι τῶν ἀπειροελαχίστων τὰ πάντα ἐν λόγῳ διαθεμένην. Τό ὅτι αὕτη εἶναι διαποτισμένη διά λιποειδῶν ἐξηγεῖ ἐντελῶς τὴν ἐπὶ παντὶ ἀνεξαιρέτως φυτῷ διείσδυσιν τῆς χοληστερίνης καί τῆς λεκιθίνης... πλὴν τὰ ἅλατα χωρὶς τῶν ὁποίων τό φυτὸν δέν νοεῖται, ἀπόλυτον ἀνάγκην ἔχον τού¬των εἶναι εἰς τὰ λιποειδῆ ἀδιάλυτα, καί ἑπομένως ἂν ἡ μεμβράνη ἦτο διαπεποτισμένη μόνον ὑπὸ λιποειδῶν, θὰ ἦτο ἀδιαπέραστος ὑπὸ τῶν ἁλάτων, ὧν ὅμως ὑπάρχει ἀπόλυτος ἀνάγκη ἐν τῷ φυτῷ. Ἐκτὸς λοιπὸν τῶν λιποειδῶν ὑπάρχουσιν ἐν τῇ μεμβράνῃ τοῦ πρωτοπλάσματος, δι' ἧς ἡ ἐπικοινωνία τοῦ ἔσω ἐξελισσομένου μυστηρίου τῆς ζωῆς μετὰ τοῦ ἔξω ἐπιτελεῖται κόσμου, καί μό¬ρια λευκώματος, κατορθωτῆς οὕτω ἀποβαινούσης τῆς τῶν ἁλάτων ἀπορροφήσεως, ἀπολύτως ἐν τῷ φυτῷ ἀναγκαίων.
» Ἐρωτῶμεν ἤδη: Ἐν τῷ ἀπολύτως λελογισμένῳ καί ὁλο¬σχερῶς ἐξηκριβωμένῳ συνδυασμῷ τόσων ποικίλων ἀντιθέσεων καί ἐναντιοτήτων, τὶς δύναται νά ἀρνηθῇ, ἐξαιρέσει παραφροσύνης, τῆς ὑπέρτατης Προνοία τὴν ἀστραπήν, δι' ὡρισμένων μετὰ λόγου ἐκλελεγμένων μέσων ὡρισμένον μετὰ λόγου ὡσαύτως ἐπιδιωκόμενον σκοπὸν ἐπιτελοῦσαν;
» Ἡ ὑπὸ τοῦ πρωτοπλάσματος δέ (οὗ ἡ μεμβράνῃ τόσῳ σκοπίμως εἶναι ὡπλισμένη διά τε τοῦ λευκώματος καί τῶν λιποειδῶν) ἀπορρόφησις τῶν ἁλάτων, χωρὶς τῶν ὁποίων τό φυτὸν δέν νοεῖται, διενεργεῖται ἔτι μᾶλλον ἰσχυρότερα τῇ ἐπιδράσει τοῦ φωτός, ὑπὸ τῆς ἀκτινοβολίας τοῦ ὁποίου ζωογονούμενον τό πρωτόπλασμα δρᾷ ἐντονώτερον, ἀποτελεσματικωτέρας οὕτω ἀποβαινούσης τῆς τῶν ἀντιθέσεων καί ἐναντιοτήτων συνδυαστικῆς ἰκα¬νότητος... Ἀλλ' ἐν τῇ μεμβράνῃ ἐνυπάρχουν προσέτι καί ὀξέα, ἐπὶ τῷ ἐντε¬λῶς ὡρισμένῳ σκοπῷ τῆς ἀποσυνθέσεως, τοῦ διχασμοῦ τῶν ἁλάτων ἵνα διευκολίνουν τὴν μετὰ τοῦ ζῶντος πρωτοπλάσματος ἐπικοινωνίαν τούτων, ἀπολύτως εἰς τὴν θρέψιν καί αὔξησιν τοῦ φυτοῦ ἀναγκαίων, συντελούσης ἐν¬νοεῖται, ἐπὶ τῷ αὐτῷ τέλει, καί τῆς ἀνίσου τῶν ἰόντων ἀπορροφήσεως. Καί ὅσῳ περισσότερον ἐμβαθύνομεν ἐν τῇ λεπτομερεῖ σπουδῇ τῆς ἐναλλαγῆς τῆς ὕλης, κυριωδεστάτου φαινομένου τῆς ζωῆς, αἰσθανόμεθα ἐπὶ μᾶλλον καί μᾶλλον βαθύτερον τὸν θαυμασμὸν πρός τὴν προδήλως.... ἐξωτερικευομένην τῆς Θείας Προνοίας ἐνέργειαν δι' ὡρισμένων μέσων ὡρισμένους σκο¬ποὺς ἐπιτελοῦσαν, θεία δ’ ἀληθῶς ἐνεργείᾳ τάς ἀντιφάσεις, αἵρουσαν, τάς ἐναντιότητας ἀφράστως ἐναρμονίζουσαν! Παρατηρήσατε:
» Εἶναι γνωστὸν ὅτι ἔν τε τῇ γῇ καί τῷ κυτταρικῷ χυμῷ δέν ὑπάρχουν διαλύματα καθαρά, ἀμιγῆ, ἀλλὰ τοὐναντίον μίγματα διαλυμάτων. Αὐτὰ ὅμως τὰ θρεπτικὰ -διαλύματα, οἷον τό νιτρικὸν κάλιον, τό θειϊκὸν μαγνήσιον, δηλητηριάζουν τό κύτταρον, ἐν περιπτώσει μακρᾶς ἐπιδράσεως, ὅταν ὧσι καθαρᾷ, ἀμιγῆ. Ἑπομένως θὰ ἔχωμεν δηλητηρίασιν, θάνατον τοῦ πρωτοπλάσματος, ἀναίρεσιν τοὐτέστι τῆς ζωῆς, ἄνευ ἑτέρας πανσόφου αὖθις καί πανσθενοῦς προνοίας, αἰρούσης καί τὴν ἀντίφασιν ταύτην, ἥτις μόνη ἤρκει νά ἀνατρέψῃ ἐκ θεμελίων ὁλόκληρον τό ὑπὸ τῶν ἄλλων θετικῶν λειτουργιῶν οἰκοδόμημα. Καί ἡ τρομερὰ αὐτή ἀντίφασις, ἡ πανασφαλῶς θανατηφόρος (ἀφοῦ ἐπιτελεῖται δηλητηρίασις τοῦ ζῶντος πρωτοπλάσματος δι' αὐτῶν τούτων τῶν θρεπτικῶν ἁλάτων, τῆς διαρκείας πα¬ρατεινομένης) αἴρεται διά παρεμβολῆς τοῦ ἅλατος τοῦ ἀσβεστίου, ἀποκλείοντος τό ἀποτέλεσμα ἧς ἀνασφαλῶς ἀπει¬λου¬μένης δηλητηριάσεως! Αὕτη εἶναι ἡ ἀληθὴς ἐπιστημο¬νικὴ σπουδὴ τοῦ φαινόμενου τῆς ζωῆς..., τιθεμένη ἀδυσωπήτως τό ἑξῆς δίλημμα: Ἤ θὰ παραδεχθῶμεν ὅτι τὰ στοιχεῖα ὀξυγόνον, ὑδρογόνον, ἄνθραξ, ἀσβέστιον κλπ., ἀπόλυτον συ¬νείδησιν ἔχοντα, συνελθόντα διεμόρφωσαν τὴν ζωὴν τόσον θαυμασίως, ὥστε ἐν βήματι πρός βῆμα διαδηλοῦται ἄκρως λελογισμένη ἐνέργεια, δι' ὡρισμένων μέσων ὡρισμένους ἐπιδιώκουσα σκοπούς, τερατώδους συνό¬λου ἀντιφάσεων ἀφράστως ἐναρμο¬νιζομένου...» ἤ τοιαύτης συνειδήσεως ὁλοσχερῶς ἀποκλειόμενης ἀπὸ τοῦ θείου, τοῦ ὀξυγόνου κλπ. , δέν δυνάμεθα εἰμὴ νά προσκυνήσωμεν ἐκ βάθους καρδίας... Ἐκεῖ¬νον, Ὅστις τοσούτῳ θαυμαστῶς καί τό φαινόμενον τῆς ζωῆς διΰφανεν...
» Σπουδάσαντες βαθύτατα... τὸν θεσπέσιον ἀληθῶς τρόπον, καθ' ὅν ἐπιτελεῖται ἡ πολύτιμος λειτουργία τῆς ἐναλλαγῆς τῆς ὕλης, κυριώδους συντελεστοῦ τῆς ἐκφάνσεως τῆς ζωῆς..., θὰ σταθῶμεν ἤδη πρὸ ἑνὸς τῶν κυριωδεστάτων τῆς ζωῆς χαρακτήρων, ἄριστα ἐμφαινομένου ἐν ταῖς ἐντελεστέραις ὀργανώσεσι τῆς ζωῆς φυτικῆς τε καί ζωϊκῆς, ἤτοι τοῦ διχασμὸν τῶν γενῶν. Διατὶ ἡ σταθερὰ διάκρισις - ἀπολύτως σταθερά, τῶν ἐντελεστέρων ὀργανισμῶν, ἐντελῶς διακεκριμένα ἐχουσῶν τὰ θήλεα μόρια τῶν ἀρρένων; Διατὶ διακρίνονται οἱ στήμονες τοῦ ὑπέρου, διατὶ ἑνοῦνται διά τῆς γύρεως, διατὶ ἡ ὅλως ἐξιδιασμένη ἐκείνη διαμόρφωσις τῆς κορυφῆς τοῦ ὑπέρου, τῆς γνωστῆς ὑπὸ τό ὄνομα «σῖγμα», ποία δέ θαυμάσια δύναμις ἑνοῖ ἤ κυτταροποιεῖ τὰ ὠάρια ἤ τάς σπερματικὰς βλάστας τῆς βάσεως τοῦ ὑπέρου τῆς ὠοθήκης, διά τῆς γύρεως τῶν ἀνθηρῶν;... Τίς ὁ λό¬γος τοῦ διχασμοῦ τῶν γενῶν, τὶ τό βαθύ αἴτιον τῆς διακρίσεως τοῦ ἄρρενος ἀπὸ τοῦ θήλεος, ἐν τῇ θεσπεσίῳ τῶν ὁποίων ἑνότητι τελεσιουργεῖται τό μυστήριον τῆς γονιμοποιήσεως ἤ κυτταροποιήσεως καί συνεχείας τῆς ζωῆς;
» Εἶναι φανερὸν ὅμως ὅτι ἂν ἡ ζωὴ ἦτο αὐτόματος, κατὰ τὴν φαντασιόπληκτον θεωρίαν τῶν ὑλιστῶν..., οὐδεμία ἀνάγκη ὑπῆρχε νά ὑποταχθῇ ὑπὸ τὸν ζυγὸν τῆς ἑνώσεως τῶν δύο δι¬χασμένων γεννῶν, τοῦ ἄρρενος καί τοῦ θήλεος. Ἡ διαμόρφωσις δρᾷ τούτων, ἡ ὅλως ἐξιδιασμένη καί λελογισμένη ἐκ προτέρου διά τὴν ἕνωσιν... καί ἡ ἐξάρτησις τῆς γονιμοποιήσεως ἤ τῆς κυτταρώσεως (ἤτοι αὐτῆς τῆς συνεχείας τῆς ζωῆς τῶν ἀνωτέρων ὀργανισμῶν) ἐκ τοῦ νό¬μου τῆς ἑνότητος τῶν δύο διχασμένων γενῶν, ἐκ προτέρου πρός τὴν ἕνωσιν ταύτην διαμορφουμένων..., ἀναγγέλλει οὐσιωδέστατον τῆς νοητικῆς δυνάμεως (σ.σ. τοῦ Δημιουργοῦ) τὸν χαρακτῆρα..., ὅν Αὕτη ν' ἀπεικονίσῃ ἠθέλησε καί ἐν τῷ ὑπερόχῳ αὐτῆς ἔργῳ τῆς ζωῆς...».
B. ΤΟ ΑΓΕΦΥΡΩΤΟΝ ΧΑΣΜΑ ΜΕΤΑΞΥ TOΥ ΦΥΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΜΨΥΧΩΝ ΟΝΤΩΝ
Εἰς τάς ἀμαχήτους ταύτας ἀποδείξεις τάς ἀποκλειούσας τὴν αὐτόματον γένεσιν, τυχαιότητα καί φυσικήν ἐπιλογήν, ἀλλὰ καί πᾶσαν μορφὴν ἐξελίξεως τῶν ἐνοργάνων ὄντων, προστίθενται αἱ βιολογικαί, καί αἱ ψυχικαὶ ἰδιότητες τῶν ἐμ¬ψύχων ὄντων, ἤτοι αἱ αἰσθήσεις αὐτῶν, τὰ αἰσθήματα, τὰ συναισθήματα, τὰ ἔνστικτα καί αἱ φωναὶ των, αἵτινες - βιοψυχικαὶ ἰδιότητες - δέν εἶναι δυνατὸν νά θεωρηθοῦν ἀποτέλεσμα πείρας, πρός ἀπόκτησιν τῆς ὁποίας δέον νά ὑπάρχῃ νόησις . Ἀποτελοῦν δέ αἱ ἰδιότητες αὗται τό 2ον γενικὸν καί ἀπολύτως ἐπίσης ἀγεφύρωτον χάσμα μεταξὺ τῶν ἐμψύχων ὄντων καί τῶν ἀψύχων ἐνοργάνων τοιούτων, ἤτοι τῶν φυτῶν καί τῶν δένδρων. Καί διακηρύττουν ὁμοίως, ὅτι εἶναι καί αὗται ἰδιότητες θέσει καί ὄχι φύσει, ἰδιότητες δηλ. δοταί ἔξωθεν, ἤτοι ἐκτὸς τῆς μάζης - ὕλης, εἰς τὰ ἔμψυχα ὄντα, ὅπως εἶναι ἔξωθεν δοταί ὡσαύτως πᾶσαι αἱ ὀργανικαὶ ἰδιότητες πάντων τῶν ὀργανισμῶν τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἐφόσον δέν ὑπάρχουν οὔτε εἰς τὸν φυτικὸν κόσμον (ὅστις ἐδημιουργήθη πρὸ τῆς δημιουργίας τῶν ἐμψύχων ὄντων, ἀλλὰ δέν ἐπροικίσθη μὲ ψυχικὰς ἰδιότητας), μήτε εἰς τὴν ἀνόργανον μᾶζαν - ὕλην. Οἱ ὀργανισμοὶ δέ καί τῶν ἐμψύχων ὄντων, ὅπως καί τῶν ἀψύχων ἐνοργάνων τοιούτων σχηματίζονται ἐπίσης ἐξ ὡρισμένων χημικῶν στοιχείων αὐτῆς. Πάντως θὰ παρατη¬ρήσωμεν ὅτι καί αἱ βιοψυχικαὶ αὗται ἰδιότητες τῶν ζώων, ὡς καί τὰ εἰς ἕκαστον γένος αὐτῶν - καί δὴ εἰς τὰ ἀνώτερα - δοθέντα ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ ἰδιαίτερα ψυχικὰ χαρακτη¬ριστικά, καίτοι ἀποτελοῦν χάσμα ἀγεφύρωτον μεταξὺ τῶν ἐμψύχων ὄντων καί τοῦ φυτικοῦ κόσμου, δέν καθιστοῦν ἐν τούτοις καί τάς ψυχὰς τῶν ζώων ἰδιαιτέρας, πνευματικάς, ἄρα δέ καί ἐνσυνείδητους ὑποστάσεις, ὥστε νά ἐπιζοῦν αὗται μετὰ τὴν θανὴν αὐτῶν. Αἱ ἐκδηλώσεις, αἱ κινήσεις, αἱ ἐνέργειαι καί ἡ ζωή, ἐν γένει, τῶν ζώων διαφέρουν βεβαίως τῶν ἁπλῶν μηχανοφυσικῶν - ἀνακλαστικῶν ἀντιστοίχων τοιούτων τοῦ φυτικοῦ κόσμου, δέν εἶναι ὅμως ἐνσυνείδητοι, λογικαὶ - πνευματικοί. Εἶναι ἐκδηλώσεις - ἐνέργειαι ἁπλῶς ἔνστικτοι ἐν αἷς δέν ὑπάρχει οὐδ' ἀκτὶς λογικοῦ, τοῦτο δέ ἀποδεικνύεται: α) Ἐκ τοῦ ὅτι ὅλα τὰ ζῶα εἶναι ἀδίδακτα ἀπὸ γενετῆς, πολ¬λὰ δέ γένη ἐντόμων καί ἐναλίων - ὑδροβίων δέν γνωρίζουν κἄν τούς γεννήτορας αὐτῶν, β) Ἐκ τοῦ ὅτι πάντα τὰ ζῶα ἑκάστης συνομοταξίας ὁμοιομόρφως πάντοτε ἐκτελοῦν τό αὐτὸ ἔργον - πρόγραμμα. Καί γ) Ἐκ τοῦ ὅτι πάντοτε ἐπίσης ἐπιδεικνύουν τὴν αὐτὴν γνῶσιν καί σοφίαν, δι' ὅ καί μία ὁλόκληρος συνομοταξία δύναται νά θεωρηθῇ ὡς ἕν ζεῦγος, τοῦτο δέ πάλιν εἶναι ἀπολύτως πανομοιότυπον πρός τούς πρωταρχικούς προγόνους του, κατ' οὐδὲν διαφέρον κατὰ τὴν γνῶσιν, τὴν σοφίαν, τὴν ἐπιστήμην. Πάντα λοιπὸν ταῦτα ἐπιβάλλουν νά δεχθῶμεν ὅτι τὰ ζῶα ἔχουν εἰς τὴν ζωὴν των συμ¬φυές τι ἔνστικτον πρόγραμμα, ἀνάλογον καί σύμφωνον πρός τάς ἰδίας ἑκάστου γένους ἀνάγκας. Καί τοῦτο εἶναι ἡ συντηρητικὴ καί διαιωνιστικὴ δύναμις των, ἡ δοθεῖσα εἰς αὐτὰ ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ, ἥτις τὰ βοηθεῖ πρός ἐπιτέλεσιν τοῦ προορισμοῦ των, ἀλλὰ καί τὰ προφυλάσσει ἀπὸ τοῦ ἀφανισμοῦ.
Καί ὅπως παρατηρεῖ καί ὁ Cuvier (Dictionair theolog Dogmatig, τ. 1. p. 623 ἑξ.), τὰ ζῶα λαμβάνουν διά τῶν αἰσθήσεων ἐντυπώ¬σεις, ὧν διατηροῦν τὰ ἴχνη ὄχι μόνον διά τοῦ ἐνστίκτου ἀλλὰ καί διά τῆς μνήμης, τὰ ἀνώτερα βεβαίως ἐξ αὐτῶν. Αἱ ἐντυπώσεις δ' αὗται, διά συνδυα¬σμῶν παράγουν ποικίλας ἑνώσεις καί συνδέσμους, ἐξ ὧν σχηματίζουν σκέ¬ψεις πρός ἐκτέλεσιν ἐνεργειῶν ἀποβλεπουσῶν εἰς τὴν ἱκανοποίησιν τῶν ἀνα¬γκῶν ἤ τῶν ἐπιθυμιῶν των. Ἀλλ' ἡ τοιαύτη διανοητικότης τῶν ζώων μέχρι τούτου ἐξικνεῖται. Δέν ὑψοῦται μέχρι τῆς λογικῆς σκέψεως. Τοιουτοτρόπως τὰ ζῶα, διά τῶν βιοψυχικῶν ἰδιοτήτων των, χωρίζονται ἀποτόμως ἀπὸ τοῦ συνόλου τοῦ Φυτικοῦ Κόσμου, μηδὲ τῶν ζωοφύτων ἐξαιρουμένων καί τῶν σαρκοφάγων φυτῶν καί δένδρων, ὧν αἱ κινήσεις καί αἱ ὀργανικαὶ ἐνέργειαι εἶναι ἁπλῶς ἀνακλα¬στικαί. Καί διακηρύσσουν καί οὕτως ὅτι δέν ἐξειλίχθησαν ποτέ ἐκ τοῦ φυτικοῦ κόσμου, δεδομένου μάλι¬στα ὅτι καί αἱ ψυχικοὶ αὐτῶν ἰδιότητες ὅπως καί αἱ ὀργανικαί, οὐσιώδεις παραλλαγὰς ἔχουσαι εἰς ἕκαστον γένος ἤ συνομοταξίαν γενῶν, δέν εἶναι δυνατόν νά ὀφείλωνται εἰς πεῖραν. Ἀλλὰ χωρίζονται ἀποτόμως ἐπίσης τὰ ζῷα καί ἀπὸ τὸν ἀνθρώπου δι' ἀγεφύρωτου ὁμοίως χάσματος τόσον ὀργανικοῦ, ὅσον καί ψυχικοῦ - πνευματικοῦ.
Ὅτι δέ τά ζῶα - καί τά ἀνώτερα - χωρίζονται ἀποτόμως ἀπό τοῦ ἀνθρώπου καί ὅτι πᾶσαι, αἱ ἐνέργειαι αὐτῶν, καί αἱ σοφώτεραι, ἀποτελοῦν ἁπλῆν ἐκτέλεσιν ἐπιταγῶν τῶν ἐνστίκτων, μαρτυρεῖ, σύν ἄλλοις, καί ἡ πρό¬σκαιρος καί βραχεῖα διάρκεια τῆς αὐτομάτως ἐμφανιζόμενης ἐνστίκτου συζυγι¬κῆς ἀρετῆς καί ἀγάπης εἰς τίνα ἐξ αὐτῶν, ὡς καί τῆς ἐντόνου μητρικῆς στοργῆς εἰς τά πλεῖστα τῶν ἀνωτέρων. Διότι πρό τοῦ συζυγικοῦ βίου των γνωρίζουν μόνον τά εἰς τό πρῶτον στάδιον τῆς ζωῆς των ἀναγκαῖα. Ὀλίγον ὅμως πρό αὐτοῦ, καί κατά τήν διάρκειάν του, ἀναπτύσσονται ὅλαι αἱ προμνη-σθεῖσαι ἀρεταί διά τάς νέας πλέον ἀνάγκας, ἀλλ' ἀφανίζονται αὗται πάλιν μετ' ὀλί¬γον, μόλις ὡς ἐκπληρωθῇ ὁ δι’ αὐτῶν ἐξυπηρετούμενος σκοπός.
Καί ὅτι τέλος τά ζῶα στεροῦνται λογικῆς ψυχῆς - καί λογικῆς σκέ¬ψεως - ἀποδεικνύεται ἐπίσης καί ἐκ τῆς ὑπ' αὐτῶν ἀναλλοίωτου συνεχῶς ἐπιτελέσεως τῶν ὑπό τῶν ἐνστίκτων των ἐπιβαλλομένων ἔργων, καί ὅταν αἱ συνθῆκαι, δι’ ἅς ταῦτα ὑπό τοῦ Δημιουργοῦ ὡρίσθησαν, δέν ὑφίσταν¬ται. Οὕτως ὁ κάστωρ, προορισθείς νά ζῇ παρά τάς ὄχθας ποταμῶν καί προικισθείς μέ τήν ἱκανότητα νά ἐγείρῃ φράγματα πρός ἀναχαίτισιν τῆς ὁρμῆς τοῦ ρεύματος, διά νά κατασκευάζῃ ἀσφαλῆ τήν κατοικίαν του, συνεχίζει τήν κατασκευήν φραγμάτων καί ὅταν εὑρίσκεται ἔγκλειστος εἰς ζωολογικούς κήπους, ἔνθα οὔτε ρεύματα, μήτε σχετικοί κίνδυνοι διά τήν κατοικίαν του ὑπάρχουν. Ὅλα ἐπίσης τά ζῶα, περιοριζόμενα ἤ γεννώμενα εἰς ζωολογικούς κήπους ἤ πτηνοτροφεῖα, συνεχίζουν ἀναλλοιώτως ζῶντα τήν ἐλευθέραν τοῦ γένους των φυσικήν ζωήν.
Τοιουτοτρόπως καί τὰ σοφώτερα καί τὰ τελειότερα τῶν ἔργων ὡρισμένων ζώων καί δὴ τῶν ἐντόμων, ἤτοι ἡ ἰδιόρρυθμος ἀλλ' ὁμοιόμορφος πάντοτε κατασκευὴ τῶν φωλεῶν καί τῶν κατοικιῶν αὐτῶν, χωρὶς νά προηγῆται οὐδε¬μία σχετικὴ διδασκαλία ἤ πεῖρα· ἡ πρόνοια διά τὴν διατροφὴν καί τὴν προφύλαξιν αὐτῶν καί τῶν τέκνων των (τὰ ὁποῖα πολλάκις οὐδὲ κἄν γνωρίζουν) ἀπὸ τῶν ἐχθρῶν των καί ἀπὸ ἄλλων κινδύνων, τούς ὁποίους μέχρι τῆς ἐνηλικιώσεώς των διατρέχουν· ἡ ἐξεύρεσις πάντοτε τῶν αὐ¬τῶν τόπων καί μέσων, δι' ὧν διευκολύνεται ἡ διαιώνισις τοῦ γένους των, ἡ γνῶσις ὑπερόχων λεπτομερειῶν τῶν φυσικῶν νόμων τῆς βαρύτητος, ἕλξεως, ὡς καί τῆς μηχανικῆς καί τῆς χημείας, ἡ ὑπὸ τῶν μελισσῶν, ἰδίᾳ, τοῦ μεταξοσκώληκος, πολλῶν ὀστρακοδέρμων, ἀραχνῶν καί ἄλλων ζώων ἐκδηλουμένη ἡ διατροφὴ ἑκάστου γένους δι' ὡρισμένων μόνον τροφῶν καί ἡ δι' ὑπερόχων τρόπων καί μέσων ἀνεύρεσις καί ἐναποθήκευσις πολλάκις αὐτῶν• ἡ ἐν ὑπερόχῳ κοινωνικῇ ὀργανώσει ζωή τῶν ὁμαδικῶς ζώντων, ἥτις, ἐν τίσι (ὡς ἡ τῆς μελίσσης καί τῶν τερμιτῶν) ἀποτελεῖ ἀναντιρρήτως καταισχύνην... διά τὴν κοινωνικὴν ζωὴν τοῦ λογικοῦ ἀνθρώπου...• ἡ ἀμετάβλητος διά μέσου τῶν αἰώνων καί ἐξ ἐπιδράσεως ἐξωτερικῶν ἀλλὰ καί ἐσωτερικῶν αἰτίων μετανάστευσις καθ’ ὡρισμένας ἐποχὰς ὡρισμένων ζώων χερσαίων τε καί ἐνα¬λίων, καί τόσα ἄλλα ἔργα αὐτῶν, προκαλοῦντα ἐνίοτε τὸν θαυμασμὸν τοῦ λογικοῦ ἀνθρώπου, δέν ἀποτελοῦν εἰμὴ ἐνεργείας καί πράξεις «ἐνστίκτους», οἱονεὶ τυφλὰς μηχανικάς, ἀλόγους καί ἀσυνειδήτους, τῶν ὁποίων τό γενεσιουργὸν αἴτιον καί τὸν σκοπὸν οὐδέποτε τὰ ζῶα ἐγνώρισαν, οὐδὲ θὰ γνωρίσουν. Διότι ἂν εἶχον ἔστω καί ἀμυδρὸν φῶς λογικοῦ, θὰ προσηρμόζοντο ἑκάστοτε πρός τάς νέας συνθήκας τῆς ζωῆς των. Θὰ ἐδιδάσκοντο ἐκ τῆς πείρας των καί ἐκ τῆς σοφίας καί τῶν γνώσεων ἄλλων ζώων. Θὰ ἀπεμιμοῦντο τὰ τυχὸν καλλίτερα ἔργα ἄλλων ζώων. Θὰ προήγαγον, τέλος, καί θὰ ἀνέπτυσσον ἐπὶ τό τελειότερον τὴν ἐν γένει ζωὴν των. Ἀλλ' οὐδὲν πάντων τούτων. Ἕκαστον ζῶον ἔχει ἰδίαν ἐνστιγματικὴν σοφίαν καί σύνεσιν ἰδιάζοντος χαρακτῆρος, μηδεμίαν σχέσιν ἔχουσαν μὲ τάς ἀντι¬στοίχους ἄλλων ζώων καί δὴ διαφόρου γένους. Ὁ πίθηκος δύναται νά βλέπῃ τὸν κάστορα ἐπὶ αἰῶνας νά οἰκοδομῇ, ἀλλ' οὐδέποτε θὰ μιμηθῇ τὴν τέχνην ἐκείνου... Οὔτε ὁ κύων, οὔτε ἄλλο ζῶον ἤ πτηνὸν ἐκ τῶν σοφωτέρων θὰ μιμηθοῦν ποτέ τὰ ἔργα ἄλλων ζώων, θὰ προσοικειωθοῦν τάς φυσικὰς ἰδιο¬τητας αὐτῶν, θὰ δυνηθοῦν νά ἐκμάθουν τάς γλώσσας των.
Ἑπομένως πᾶσαι αἱ ψυχικαὶ ἰδιότητες ὅλων τῶν ζώων εἶναι ἰδιότητες καί ἐκδηλώσεις ἄλογοι, τυφλαί, ἀνακλαστικοί, ἐνστικτώδεις, οἱονεὶ μηχανικαί. Εἶναι βεβαίως μορφῆς ἀνωτέρας ἀπὸ τῶν ὀργανικῶν τοι¬ούτων τῶν φυτῶν καί τῶν δένδρων. Συνυφασμέναι ὅμως ἀ¬πολύτως μετὰ τῶν σωμάτων - ὀργανισμῶν τῶν ζώων, δέν ἀποτελοῦν, ὡς ἐκ τούτου, ἰδιαιτέρας πνευματικὰς ψυχὰς ἐν ἑκάστῳ ζώῳ. Διά τοῦτο δέ καίτοι μεταβιβάζονται πᾶσαι ἀναλλοιώτως εἰς τὰ νεογεννώμενα, διά τοῦ ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ καί πάλιν τεθέντος ἀτέγκτου νόμου τῆς κληρονομικότητος, συναφανίζονται ἐν τούτοις τελείως κατὰ τὴν θανὴν ἑκάστου ζῴου, ὅπως συναφανίζονται κατὰ τὴν κοπήν, καῦσιν, ἤ διάλυσιν, ὅπως δήποτε, τῶν κορμῶν τῶν φυτῶν καί τῶν δένδρων πᾶσαι αἱ ὀργανικαὶ ἰδιότητες αὐτῶν. Διότι οὕτως ἔδοξε τῷ Δημιουργῷ.
Πρόσθετον δέ, βεβαίωσιν καί τῆς ἐν προκειμένῳ ἀληθείας ἀποτελεῖ καί ἡ ἐπιστημονικὴ πλέον διαπίστωσις, ἡ γενομένη ἀρχικῶς ὑπὸ τῶν Cuviet, Flurens κ.ἄ. , ὅτι τὰ ἀνώτερα τῶν μαστοφόρων ὡς ὁ οὐραγγοτάγκος - Γορίλλας, ἀναπτύσσουν τὴν μεγίστην αὐτῶν διανοητικότητα μέχρι τῆς νεα¬νικῆς ἡλικίας, μεθ' ἥν αὐτὴ προοδευτικῶς ἐλαττοῦται, αὐξανόμενων τῶν διαστάσεων καί τῶν δυνάμεων τοῦ σώματος. Ἀποτελεῖ καί τοῦτο ἀπόδειξιν τῆς μὴ ὑπάρξεως ἐν τοῖς ζῴοις ἰδιαιτέρας πνευματικῆς ὑποστάσεως, ἐνσυνειδή¬του δηλ. καί λογικῆς ψυχῆς, ἐν ἀντιθέσει πρός τὸν ἄνθρωπον οὗτινος ἡ ψυ¬χή, συναναπτυσσομένη μετὰ τοῦ σώματος, ὄχι μόνον δέν ὑφίσταται μείωσιν τίνα τῶν ἀρχικῶν αὐτῆς δυνάμεων, ἀλλ' ἀντιθέτως φθάνει εἰς τὴν ἀνωτάτην ἐκδήλωσιν αὐτῶν ὅταν ἀκριβῶς τό σῶμα - σκήνωμά της εἰσέρχεται καί διανύει τὴν περίοδον τῆς παρακμῆς. Καί ἀνυψοῦται εἰς τελείαν κυριαρχίαν ἐπὶ τοῦ σώματος. Χωρίζονται ὡς ἐκ τούτου ὅλα τὰ ζῷα καί ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου δι' ἀγεφύρωτου χάσματος. Καί τό χάσμα τοῦτο εἶναι ὄχι μόνον ψυχικὸν ἀλλὰ καί ὀργανικὸν.
Γ. ΤΟ ΑΓΕΦΥΡΩΤΟΝ ΧΑΣΜΑ ΜΕΤΑΞΥ TOΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑI ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΝΟΡΓΑΝΩΝ ΚΑI ΕΜΨΥΧΩΝ ΟΝΤΩΝ
Πάσας τάς ἀποδείξεις περὶ τοῦ ἀδυνάτου τῆς ἐξελίξεως τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἀψύχων καί ἐμψύχων, ἐπισφραγίζει τό γενικόν, ὡσαύτως καί ἀπο¬λύτως ἀγεφύρωτον, χάσμα μεταξὺ τοῦ ἀνθρώπου καί πάντων τῶν λοι¬πῶν ἐνοργάνων ὄντων, δι' οὗ ἐχωρίσθη ἀποτόμως ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ πάντων τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἀψύχων καί ἐμψύχων, καί τό ὁποῖον εἶναι ὄχι μόνον πνευματικόν-ψυχικόν, ἀλλὰ καί ὀργανικόν. Διότι ἔχει ὁ ἄνθρωπος καί βασικὰς ὀργανικάς-ἀνατομικὰς διαφοράς, ὡς καί βιολογικὰς τοιαύτας, ἀπὸ ὅλα τὰ εἴδη τῶν τόσον ὑμνηθέντων πιθήκων (ὅπως βεβαίως, καί κατὰ μείζονα λόγον, ἀπὸ ὅλα τὰ λοιπὰ ἐνόργανα ὄντα) χωριζόμενος οὕτως - καί κατὰ πάντα - ἀπολύτως ἀπ' αὐτῶν. Ὁ Ἄγγλος ἀνατόμος Κέηβ, συγκρίνας, κατὰ τὸν Ζώρζ Γκραναί 1965 ἀνατομικούς χαρακτῆρας τοῦ ἀνθρώπου καί τῶν ἀνθρωποει¬δῶν πιθήκων, κατήρτισε τὸν ἀκόλουθον πίνακα: Ὅτι 312 χαρακτηριστικὰ ἀπαντῶνται μόνον εἰς τὸν ἄνθρωπον, 396 χαρακτηριστι¬κὰ εἶναι κοινὰ τόσον εἰς τὸν ἄνθρωπον ὅσον καί εἰς τὸν Γορίλλαν, 354 χαρακτηριστικὰ εἶναι κοινὰ εἰς τὸν ἄνθρωπον καί εἰς τὸν Ὀραγγουτάγκον, 117 χαρακτηριστικὰ εἶναι κοινὰ μεταξὺ τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ Γίββωνος καί 313 χαρακτηριστικὰ εἶναι κοινὰ μεταξὺ τοῦ ἀνθρώπου καί τῶν κατωτέρων πιθή¬κων. Διακρίνεται λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος ὅλων τῶν πιθήκων κλπ. - τῶν ὡς προ¬γόνων του ἢ ἄλλως ὡς αὐταδέλφων ἤ ἐξαδέλφων του!!! φερομένων –βιολογικῶς τε καί ἀνατομικῶς, διά 312 χαρακτηριστικῶν, ἅτινα ἀπαντῶνται μόνον εἰς αὐτόν•
Πῶς ἀνεπτύχθησαν εἰς τὸν ἄνθρωπον τὰ ἰδιαίτερα ταῦτα χαρακτηριστικά, ἐν οἷς διακρίνεται ὡσαύτως ἰδιαιτέρα δι' ἕκαστον σκοπιμότης καί πρόνοια; Θὰ ἀπαντήσουν ἀναμφι¬βόλως πάλιν οἱ ἐξελικτικοί, ὅτι ἀνεπτύχθησαν διά τῆς ἐξελίξεως, τῆς πραγματοποιούμενης διά τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς καί τῆς προσαρμογῆς, προηγηθείσης ἴσως καί ἀποτόμου τινὸς ἐξελίξεως ἀπὸ εἴδους εἰς εἶδος. Ἐν τούτοις αὕτη εἶναι ἡ βασικὴ των πλάνη. Ἡ ψευδὴς βάσις, ἐπὶ τῆς ὁποίας καί ἐν τῇ προθέσει των, οἱ ὑλισταὶ ἐξελικτικοί, νά ἀρνηθοῦν τὴν ὕπαρξιν Δημιουργοῦ καί τὴν ὑπ' Αὐτοῦ δημιουργίαν τῶν ὄντων, ἐν γένει, ἀνήγειραν ὅλον τό φανταστικὸν καί ψευδὲς οἰκοδόμημα τῆς θεωρίας τῆς ἐξελίξεως. Ἀποδεικνυομένης λοιπὸν ἀναληθοῦς καί ἀνυπάρκτου τῆς βά¬σεως ταύτης, ὁλόκληρον τό πομφολυγῶδες τοῦτο οἰκοδόμημα διαλύεται καί ἀ¬φανίζεται παταγωδῶς.
Καί εἶναι ἀνύπαρκτος καί ὅλως φανταστικὴ ἡ ὑπὸ τῶν ἐξελικτικῶν τιθεμένη, ὡς ἀνωτέρω, βάσις, διότι ἡ ἱκανότης τῶν ἐνοργάνων καί ἐμψύχων ἐν γένει ὄντων πρός προσαρμογὴν εἰς τό περιβάλλον ἤ ἐπιλογὴν εἶναι ἀπολύτως ὡρισμένη καί περιωρισμένη δι' ἕκαστον εἶδος καί γένος, μὴ δυναμένη νά ὑπερβῇ τὰ ἐξυπηρετοῦντα μόνον τὴν εἰδικὴν ἑκάστου εἴδους ἤ γένους ζωὴν πλαίσια. Ὅταν τὰ πλαίσια ταῦτα δι' οἱονδήποτε λόγον διαταραχθοῦν ἤ παραβιασθοῦν, ἐπακολουθεῖ ὄχι τοῦ εἴδους ἤ γένους ἡ ἐξέλιξις κ.λπ., ἀλλ' ὁ θάνατος, ὁ ἀφανισμός αὐτῶν. Τοῦτο διδάσκει ἡ πεῖ¬ρα τῶν αἰώνων ἄν ἡ ρηθεῖσα ἄποψις ἦτο ἀληθής, τότε τά ὑπάρχοντα σήμερον ἀνώτερα ἔμψυχα ὄντα, καί δή ὁ ἄνθρωπος, θά ἠδύναντο - ὡς ὀργανισμοί ἀνωτέρων ἐξελικτικῶν ἀναμορφώσεων καί μεταβολῶν - νά ὑπερπηδήσουν τά ὅρια ταῦτα. Δέν συνέβη ὅμως τοιοῦτον τι μέχρι σήμερον καί δέν θά συμβῇ ποτέ. Οὐδεμία ὀργανική μεταμόρφωσις ἤ μετάμειψις εἴδους ἤ γένους θά ἐπιτευχθῇ. Αἱ διασταυρώσεις, αἱ τεχνητῶς ὑπό τοῦ ἀνθρώπου γενόμεναι (διότι, κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Dufrenoy, τά ἔμψυχα ὄντα τά ἀνή-κοντα εἰς διάφορα γένη ἐξ ἐνστίκτου ἀποφεύγουν τάς μεταξύ των ἐπιμιξί¬ας) εἶναι περιωρισμέναι μεταξύ ἀπολύτως συγγενῶν πάντοτε εἰδῶν καί γενῶν, καί δέν θὰ ὑπερβοῦν ποτέ τὰ ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ, πρός ἐξυπηρέτησιν τῆς δημιουργίας καί πάλιν τεθέντα ὅρια, ἅτινα καί περιωρίσθησαν ὑπὸ τοῦ ἰδίου κατὰ τοιοῦτον τρόπον ὥστε, πᾶσαι αἱ διασταυρώ¬σεις νά διέπωνται ὑπὸ τῶν τριῶν μορφῶν τοῦ παγκρατοῦς νόμου τῆς κληρονομικότητος (Μεντελισμοῦ), ἤτοι τῆς Μέσης, τῆς Μωσαϊκῆς καί τῆς Ἐναλλασσομένης, καθ' ἅς, ὡρισμένος ἀριθμὸς ἀπογόνων τῆς πρώτης μορφῆς ἐν σταθερῇ ἀναλογίᾳ 1 : 2: 1, ἐπανέρ¬χεται εἰς τὸν καθαρὸν τύπον τῶν ἀρχικῶν προγόνων. Ὡρισμένοι δέ τεχνη¬τοὶ μεσάζοντες, ὡς ὁ ἡμίονος κλπ., εἶναι στεῖροι ἤ ἄγονοι, μὴ ἔχοντες, κατὰ τὸν νόμον τῆς «ἀγονίας», τὴν ἱκανότητα ἀναπαραγωγῆς .
Ὅταν δέ οὐδεμία τεχνητὴ παραλλαγή ἤ μεταλλαγὴ συγγενῶν πάντοτε καί ἀνηκόντων εἰς τό αὐτὸ εἶδος ἤ γένος ὄντων, δύναται νά ἐκφύγῃ τοῦ πλαισίου τῶν Νόμων τούτων τῆς κληρονομικότητος (ἤ τῶν νόμων τῆς ἐπικρατήσεως, τῆς ἀποσχίσεως ἤ διασπάσεως καί τῆς καθαρότητος τῶν γαμετῶν) ὅπως καί τῶν συναφῶν Νόμων: α) τοῦ Quetelep, καθ' ὃν πάντα τὰ πρός ἕνα οἱονδήποτε χαρακτῆρα παραλλάσσοντα εἴ¬δους τινός κατατάσσονται περὶ μέσον τινὰ τύπον καί αἱ διαφοραὶ ἀπὸ τοῦ μέ¬σου τούτου τύπου εἶναι τοσούτω σπανιώτεραι, ὅσῳ περισσότερον μεμακρυσμέναι ἀπ' αὐτοῦ τυγχάνουν• καί β) τῶν Welmorin καί Johansen, περὶ «πα¬λινδρομήσεως», καθ' ὅν οἱ ἀπόγονοι τείνουν νά ἐπανέλθουν πρός τὸν μέσον τύπον, ἀπὸ τοῦ ὁποίου οὕτω παρουσιάζονται μεμακρυσμένοι ὀλιγώτερον ἤ οἱ γονεῖς των . Ὅταν φύσει τὰ ἔμψυχα ὄντα ἀποφεύγουν τάς μετα¬ξὺ των ἐπιμιξίας, εἰς δέ τὰ ἄψυχα -φυτὰ δένδρα - δέν εἶναι δυνατὸν νά νοηθῇ κἄν τοιαύτη τάσις, πῶς θὰ γίνη ἀποδεκτὴ τυχαία μεταλλαγή οἱουδήποτε εἴδους ἤ γένους καί μετατροπὴ αὐτοῦ εἰς ἕτερον;
Μήπως ὅμως οἱ προμνησθέντες νόμοι, οἱ πρός φρούρησιν προφανῶς τοῦ ἀμεταβλήτου τῶν εἰδῶν ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ ταχθέντες, ἐν συνδυασμῷ καί μετὰ τῶν λοιπῶν τοιούτων, διά τὴν συντήρησιν, γενικώτερον, τοῦ φαινομένου τῆς ζωῆς, δέν στρέφονται ἐξ ἴσου καί κατὰ τῶν ὀπαδῶν τῆς τελολο¬γικῆς ἤ θεϊστικῆς ἐξελίξεως, κατὰ τούς ὁποίους ἡ ἐξέλιξις τῶν ὄντων ἐγένετο τῇ συνεργείᾳ φυσικῶν δυνάμεων, ἀλλ' ὑπὸ τὴν ἐποπτείαν τοῦ Θεοῦ;
Μυωπάζοντες, ἐν τούτοις, ἵνα μὴ εἴπωμεν τυφλώποντες οἱ ὑποστηρικταὶ τῆς ἐξελικτικῆς Κοσμοθεωρίας πρὸ τῶν ἀμαχήτων τούτων ἀληθειῶν, τάς ὁποίας πᾶσαι αἱ πρόοδοι τῆς Ἐπιστήμης, ἀλλὰ καί αἱ παλαιοντολογικαὶ ἔρευναι βεβαιοῦν πανηγυρικῶς (κυροῦσαι τό ἐπιστημονικὸν ἀπόφθεγμα «πᾶν ζῶν ὄν, μόνον ἐξ ὁμοίου ὄντος γεννᾶται καί ἀναπαράγεται») ὁμιλοῦν - ἰδίᾳ οἱ ὑλισταὶ ἐξελικτικοὶ - περὶ δημιουργικῆς ἱκανότητος τῆς Φύσεως, χωρὶς εἰς τὸν ὅρον τοῦτον νά δύνανται νά δώσουν οὐδένα συγκεκριμένον χαρακτηρισμόν.
Ἀλλ' ἡ λεγομένη Φῦσις δέν εἶναι τὶ ἄλλο εἰμὴ ἡ συμπαντικὴ μᾶζα-ἐνέργεια, ἡ ἀπαρτιζόμενη καί σχηματιζόμενη, ἐκ τῶν γνωστῶν 102 ἤδη χημικῶν στοιχείων -καί τῶν ἰσοτόπων αὐτῶν, καί συγκει¬μένη ... ὡς ἐκ τούτου, ἐκ μονάδων σταθερῶν ἠλεκτρικῶν πεπερασμένων (τῶν θετικονίων, καί οὐδετερονίων τῶν πυρήνων, τῶν ἠλεκτρονίων περὶ τούς πυρῆνας κ.ἄ.) ἤ καί τοῦ πολυδιαφημισθέντος μποζονίου τοῦ Χίγγς πού ὀνομάζουν φύσιν, μὴ ἐχουσῶν πρός ἀλλήλας οὐδὲ συνοχήν!!! ἐκ μονάδων ἠλεκτρισμοῦ, στερουμένων νοήσεως καί εἰδέναι, συνειδήσεως τῆς ἑαυτῶν ὑπάρξεως ὅπως καί ἐλευθερίας, καί ὑποτεταγμένων εἰς ἀτέγκτους ἐννόμους δυνάμεις (φυσικοὺς Νόμους), ὑπὸ τό κράτος τῶν ὁποίων ἐπιτελοῦν μηχανικῶς, τυφλῶς καί ἀναλλοιώτως ὡρισμένας κινήσεις, μεταμορφώσεις καί μεταβολὰς .
Παραθέτομεν σχετικῶς πρός τό μποζόνιον τοῦ Χίγγς τό ἄρθρον τοῦ Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ τοῦ Ἐθνικοῦ Μετσοβείου Πολυτεχνείου Ἡλία Κατσούρα (περιοδικό ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ ΙΟΥΛΙΟΣ –ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2012) ὅ καί διαφωτίζει ἱκανῶς διά τάς ἀπόψεις συγχρόνων ἐπιστημόνων.
«Εἰσαγωγικά, θά ἤθελα νά ὑπενθυμίσω τά ἑξῆς: Στίς 4 Ἰουλίου, οἱ ἐπικεφαλῆς τῶν ἐπιστημονικῶν Συνεργασιῶν C.M.S. καί A.T.L.A.S. ἀνακοίνωσαν στό Εὐρωπαϊκό Ἐργαστήριο Σωματιδιακῆς Φυσικῆς, C.E.R.N., στή Γενεύη, ἀποτελέσματα τῆς ἀνάλυσης τῶν μέχρι σήμερα πειραματικῶν δεδομένων, πού ἐλήφθησαν μέ τούς ὁμωνύμους πολυσύνθετους ἀνιχνευτές τους. Οἱ ἀνιχνευτές αὐτοί εἶναι ἐγκατεστημένοι σέ χώρους περί τά 100 μέτρα κάτω ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῆς Γῆς, ὅπου φέρονται ἐπανειλημμένα σέ σύγκρουση κυκλικά καί ἀντίθετα κινούμενοι συρμοί δεσμίδων πρωτονίων. Αὐ¬τά κινοῦνται ἐπί ὧρες σέ σωλῆνες ὑψηλοῦ κενοῦ καμπτόμενα καί ἑστιαζόμενα ἀπό τούς μαγνήτες τοῦ νέου κυκλικοῦ Μεγάλου Ἐπιταχυντή Ἀδρονίων, L.H.C., μήκους 27 χιλιομ., ἀφοῦ ἔχουν ἐπιταχυνθεῖ τελικά ἀπό αὐτόν σέ πολύ ὑψηλές ἐνέργειες καί ταχύτητες 99,999% τῆς ταχύτητος τοῦ φωτός.
»Μεταξύ τῶν προϊόντων πού προκύπτουν κατά τίς συγκρούσεις κάποιων ζευγῶν πρωτονίων, παρατηρεῖται, μέ τήν ἀπαιτούμενη στατιστική βεβαιό¬τητα, καί ἡ παραγωγή ἑνός πολύ σπανίου νέου βαρυοῦ καί ἀσταθοῦς σω¬ματιδίου πού διασπᾶται κυρίως σέ δύο πολύ ἐνεργητικά φωτόνια («ἀκτί¬νες» ἠλεκτρομαγνητικῆς ἐνεργείας). Τό σωματίδιο αὐτό ἀνήκει στήν κατη¬γορία τῶν μποζονίων, δηλαδή τῶν σωματιδίων πού ἔχουν ἀκέραιο ἤ μηδε¬νικό σπίν («συστροφή»), σέ ἀντίθεση μέ τήν ἄλλη κατηγορία τῶν γνωστῶν θεμελιωδῶν σωματιδίων ὕλης (π.χ. ἠλεκτρόνιο, κουάρκ, κ.λπ.), πού ἔχουν σπιν 1/2.. Τό θεωρητικό σχῆμα τό ὁποῖο περιγράφει τίς θεμελιώδεις ἀλληλεπιδρά¬σεις (δυνάμεις μεταξύ) τῶν θεμελιωδῶν σωματιδίων (ἐκτός τῆς βαρύτητας) καί ἔχει ἐπαληθευθεί πειραματικά μέ ἐξαιρετική ἀκρίβεια, ὀνομάζεται Κα¬θιερωμένο Πρότυπο τῆς Σωματιδιακῆς Φυσικῆς.
» Τό σωματίδιο πού ἀνακαλύφθηκε εἶναι πολύ πιθανόν νά εἶναι τό λεγόμενο σωματίδιο τοῦ Higgs (Χίγγς), ἀπό τό ὄνομα τοῦ ἐρευνητή Peter Higgs, ὁ ὁποῖος συνέβαλε μέ ἄλλους, ἀνεξάρτητα καί σχεδόν ταυτόχρονα, στή διατύπωση ἑνός μηχανισμοῦ μέ τόν ὁποῖο ἐξηγεῖται ἡ ἐξαιρετική δι¬αφο¬ρετι¬κότητα δύο ἀπό τίς θεμελιώδεις δυνάμεις, τῆς ἠλεκτρομαγνητι¬κῆς (μέ τήν ὁποία π.χ. δομοῦνται τά ἄτομα) καί τῆς ἀσθενοῦς πυρηνικῆς (ἡ ὁποία π.χ. ἐλέγχει κρίσιμα τόν ἀργό ρυθμό παραγωγῆς ἐνέργειας στόν Ἤλιο). Οἱ δυνάμεις αὐτές σέ πολύ ὑψηλές ἐνέργειες ἔχει ἀποδειχθεῖ πειρα¬ματικά ὅτι συγκλίνουν (εἶναι «συμμετρικές») καί «ἑνοποιοῦνται» στή μαθη¬ματική περιγραφή τους, ἐνῶ στην καθημερινότητά μας ἐμφανίζονται ἐξαι¬ρετικά διαφορετικές σέ ἰσχύ καί ἐμβέλεια!
» Ὁ μηχανισμός αὐτός των F.Englert, R.Brout καί P.Higgs παράγει θεω¬ρητικά τό ἀνωτέρω «σπάσιμο» τῆς συμμετρίας, καί ἐξηγεῖ γιατί τά φωτό¬νια (φορεῖς - μεσολαβητές τῆς ἠλεκτρομαγνητικῆς δύναμης) εἶναι ἄμαζα καί ἡ αντίστοιχη δύναμη ἔχει ἄπειρη θεωρητικά ἐμβέλεια, ἐνῶ οἱ φορεῖς τῆς ἀσθενοῦς πυρηνικῆς δύναμης, W καί Ζ, ἔχουν μᾶζα (καί μάλιστα ὅση 80-90 πρωτόνια!) μέ ἀποτέλεσμα ἡ δύναμη αὐτή νά ἔχει πολύ μικρή εμ-βέλεια. Ἐπιπλέον δίνει καί μία ἐξήγηση γιά τό πώς ἀποκτοῦν τή μᾶζα πού ἔχουν τά θεμελιώδη σωματίδια. Τέλος, προβλέπει καί τήν ὕπαρξη ἑνός σω¬ματιδίου, τό ὁποῖο ἔχει ἐπικρατήσει ἐπιστημονικά νά ἀναφέρεται μέ τό ὄνομα τοῦ Higgs, ἑνός ἀπό τούς ἐρευνητές, γιατί μόνον αὐτός τό πρόβλε¬ψε καί ὑπολόγισε μερικές ἀπό τίς ἰδιότητές του.
» Χρειάζονται περαιτέρω μελέτες τῶν ἰδιοτήτων τοῦ νέου σωματιδίου καί τῶν τρόπων διάσπασής του μέ μεγαλύτερα δείγματα δεδομένων, πού θά λη¬φθοῦν μέχρι τό τέλος τοῦ ἔτους καί μετά, γιά νά δείξουν ἄν εἶναι αὐτές πού ἀναμένονται, στά πλαίσια τοῦ Καθιερωμένου Προτύπου, γιά τό θεμελιῶδες σωματίδιο Χιγγς, ὁπότε θά ἔχει δοθεῖ μία ἐπιστημονική ἀπάντηση στά ση¬μαντικά ἐρωτήματα «γιατί ἔχουν μᾶζα τά θεμελιώδη σωματίδια;» καί «γιατί προκαλεῖται ἡ ἀσυμμετρία τῶν δύο θεμελιωδῶν δυνάμεων, δηλαδή τῆς ἠλεκτρομαγνητικῆς καί τῆς ἀσθενοῦς πυρηνικῆς;» πού ἀναφέρθηκαν.
»Θά μποροῦσε, ὅμως, νά πρόκειται γιά ἕνα σύνθετο σωματίδιο, στά πλαί¬σια ἄλλων θεωρητικῶν μοντέλων, ἤ τό ἐλαφρότερο ἀπό μία σειρά ἀπό σω¬ματίδια «τύπου Χίγγς», πού προβλέπεται ἀπό τό θεωρητικό σχῆμα τῆς λε¬γόμενης ὑπερσυμμετρίας. Αὐτό ἐντάσσει ὅλα τά θεμελιώδη σωματίδια ὕλης καί δυνάμεων σέ μιά μαθηματική συμμετρία, μέ ἀποτέλεσμα νά λύ¬νει ἕνα θεωρητικό πρόβλημα σχετικά μέ τό ἴδιο τό χίγγς τοῦ Κ.Π. καί νά προβλέπει τήν ὕπαρξη πολλῶν νέων σωματιδίων, πού ὅμως δέν ἔχουν παρατηρηθεῖ ἀκόμα στό L.H.C. Αὐτά (καί ἄλλα θεωρητικά σχήματα, ὅπως τῆς ὕπαρξης π.χ. μικροσκοπικῶν χωρικῶν διαστάσεων ἐπιπλέον τῶν γνω¬στῶν μας τριών!) θά ἀποσαφηνιστοῦν μέ τή λήψη πολύ περισσότερων δε¬δομένων, ἀφοῦ ὁ ἐπιταχυντής καί οἱ ἀνιχνευτές ἀναβαθμιστοῦν κατά τό 2013-14, ὥστε νά λειτουργήσουν ἀπό τό 2015 καί ἐξῆς στήν ἐνέργεια τῶν 14 τρισεκατομμυρίων ἠλεκτρονιοβόλτ, γιά τήν ὁποία καί σχεδιάστηκαν.
» Σέ ἕνα ἀπειροστό χρονικό διάστημα ἀπό τήν ἀρχή τῆς Δημιουργί¬ας μέ τή Μεγάλη Ἔκρηξη, ἐνέργεια μετατράπηκε σέ πολλῶν εἰδῶν ἐνεργη¬τικά σωματίδια. Ὁ μικρότατος σέ διαστάσεις χῶρος τοῦ Σύμπαντος ἦταν γε¬μάτος ἀπό ἕνα πεδίο (τῶν Englert-Brout-Higgs, ΕΒΗ), μιά ἰδιότητα δηλα¬δή τοῦ χώρου μέ τήν ὁποία αὐτό ἀλληλεπίδρασε μέ τά κινούμενα στό χῶρο σωματίδια, προσδίδοντας σέ αὐτά μᾶζα, ἀνάλογη μέ τό βαθμό σύζευξής του μέ αὐτά. Τό πεδίο αὐτό ὑποτίθεται ὅτι συνεχίζει νά γεμίζει τό Σύμπαν καί ἐπειδή εἶναι κβαντικό, ἔχει τήν ἰδιότητα νά γεννῶνται ἀπό αὐτό καί νά ἐξαφανίζονται σωματίδια, τά λεγόμενα κβάντα (ἤ μέ ἰσοδύναμη εἰκόνα, «κυ¬ματικές» διεγέρσεις) τοῦ πεδίου. Αὐτά τά σωματίδια ὀνομάζονται δυνητικά σωματίδια χίγγς, ἐπειδή μποροῦν νά ὑπάρξουν γιά πολύ μικρό χρονικό διάστημα, σύμφωνα μέ τήν ποσοτική διατύπωση τῆς ἀρχῆς τῆς ἀπροσδιο-ριστίας, ἔστω καί ἄν παραβιάζουν τήν ἀρχή διατήρησης τῆς ἐνέργειας γιά τό διάστημα αὐτό.
» Κατά τίς ἀλληλεπιδράσεις («συγκρούσεις») μεταξύ δύο πολύ ἐνεργητικῶν πρωτονίων στά πειράματα στό C.E.R.N., ἀλληλεπιδροῦν τά συστατικά τους κουάρκ καί γλοιόνια καί, ὅταν αὐτά ἔχουν ἀρκετή ἐνέργεια, διεγείρεται τό πεδίο ΕΒΗ καί συντονίζεται σέ μιά ἐνέργεια πού ἀντιστοιχεῖ στή μᾶζα τοῦ σωματιδίου Χίγγς. Ὅταν «εἰσαχθεῖ» ἀρκετή ἐνέργεια τοπικά στό πεδίο ΕΒΗ, ἕνα δυνητικό σωματίδιο χίγγς γίνεται «ὁρατό», δηλαδή πραγματικό σωμα¬τίδιο χίγγς, σύμφωνα καί μέ τή σχέση ἰσοδυναμίας μάζας Μ καί ἐνέργειας Ε, τοῦ Ἀϊνστάϊν, Ε = MC2, ὅπου C εἶναι ἡ ταχύτητα τοῦ φωτός. Ὅσο μεγαλύ¬τερη εἶναι ἡ ἐνέργεια τῶν συγκρουόμενων πρωτονίων, τόσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ πιθανότητα παραγωγῆς ἑνός πραγματικοῦ Χίγγς. Αὐτό ὅμως διασπᾶ¬ται σχεδόν ἀκαριαία μέ ποικίλους τρόπους, δίνοντας διάφορα σωματίδια ὡς προϊόντα. Μέ τήν ἀνίχνευση αὐτῶν τῶν σωματιδίων ἀπό τούς ἐξειδικευ¬μένους ἀνιχνευτές τοῦ C.M.S. καί A.T.L.A.S. - δηλαδή τή μέτρηση τῆς ἐνέρ¬γειας ἤ ὀρμῆς τους καί τῆς τροχιᾶς κίνησής τους, εἶναι δυνατόν νά ὑπολο¬γιστεῖ ἡ μᾶζα τοῦ ἀρχικοῦ σωματιδίου πού διασπάστηκε.
»Οἱ διάφορες ὀνομασίες πού τοῦ δόθηκαν εἶναι δημοσιογραφικές, - μᾶλλον, παρά ἐπιστημονικές. Ἐπειδή ἡ πειραματική ἐπιβεβαίωση τοῦ σω¬ματιδίου χίγγς ἔχει μακρά ἱστορία δεκαετιῶν ἀνεπιτυχοῦς ἀναζήτησης (λό¬γω της ἄγνωστης θεωρητικά, ἀλλά μεγάλης (τελικά;) τιμῆς τῆς μάζας του), ὁ βραβευθείς μέ Νομπέλ φυσικός Lederman ἤθελε νά τιτλοφορήσει σχετικό βιβλίο του ὡς «The God-damned particle» (Τό Θεο-κατάρατο σωματίδιο!). Ὁ ἐκδότης προτίμησε ὅμως τον τίτλο «Τό σωματίδιο τοῦ Θεοῦ». Ἕνας συμ-βολικός λόγος, πού θά μποροῦσα νά δώσω γιά τήν ὀνομασία αὐτή εἶναι ὅτι μέσω τοῦ πεδίου τοῦ σωματιδίου αὐτοῦ ὁ Δημιουργός προσέδωσε ὑλική ὑπόσταση λίγο μετά τή Μεγάλη Ἔκρηξη, στά διάφορα θεμελιώδη καί ἄλ¬λα σωματίδια. Ἄλλοι ἀναφέρονται σέ αὐτό ὡς god particle (σωματίδιο θε¬ός), γιά ἀνάλογο λόγο, ὁ δέ γνωστός γιά τόν ἀθεϊσμό του ἐκλαϊκευτής (καί προπαγανδιστής) Lawrence Krauss τό ἀποκαλεῖ «The Godless particle» (τό ἄθεο σωματίδιο) στό τελευταίο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ Newsweek (16.7.12)! Ἡ δημοσιογραφική χρήση τῶν διαφόρων ὀνομάτων, πιθανόν νά ἐκφράζει τίς μεταφυ¬σικές προτιμήσεις τῶν ἀρθρογράφων καί τίποτε ἄλλο.
»Αὐτές οἱ ὀνομασίες δέν ὑπονοοῦν ὅτι πρόκειται γιά μία ἀνακάλυψη τῆς ἐπιστήμης ὅτι ὑπάρχει ἤ ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός, ἀφοῦ ὁ Ἄκτιστος Θεός εἶναι «ἐπέκεινα» τῆς φύσεως τοῦ κτιστοῦ κόσμου, πού μπορεῖ νά ἐρευνᾶ καί νά μελετᾶ ὁ ἄνθρωπος μέ τήν ἐπιστήμη. Ἀπλᾶ, πρόκειται γιά ἄλλη μία ἀνακάλυψη τοῦ «πῶς», στά σημαντικά ἐρωτήμα¬τα πού ἀναφέρθηκαν παραπάνω, σχετικά μέ τίς ἰδιότητες τῶν θεμελιωδῶν σωματιδίων καί θεμελιωδῶν δυνάμεων πού λειτουργοῦν στό Σύμπαν. Οἱ ἐπιστήμονες καί ὅλοι μας, γενικά, γοητευόμαστε ἀπό τόν κα¬ταπληκτικό πλοῦτο τῶν ὄντων καί τή νομοτέλεια τῆς φύσεως, ἀπό τό βά¬θος τοῦ μικροκόσμου τῶν στοιχειωδῶν σωματιδίων, τῶν ἀτόμων - μορίων, τοῦ DNA, μέχρι τά κύτταρα καί τούς πολύπλοκους ζῶντες ὀργανισμούς, τό γήϊνο περιβάλλον καί ὑπόβαθρο, τόν ἄνθρωπο, τό ἡλιακό σύ¬στημα, τόν γαλαξία μας, τά δισεκατομμύρια τῶν γαλαξιῶν στό Σύμπαν. Οἱ ἐπιστήμονες, ἀνάλογα μέ τήν ἰδιαίτερη ἕλξη ἀπό κάποια ἀπό αὐτές τίς περιοχές προσπαθοῦν νά ἐμβαθύνουν στίς λεπτομέρειές τους, νά βροῦν σχέσεις τῶν μερῶν, νά περιγράψουν φυσικούς μηχανισμούς, νά διατυπώ¬σουν κανόνες καί νόμους πού διέπουν τή λειτουργία τους σέ μαθηματική γλῶσσα. Προχωροῦν λογικά μέ τήν παρατήρηση, τό πείραμα, τίς θεωρητι¬κές ὑποθέσεις - προβλέψεις, τίς ἀπαιτούμενες πειραματικές ἐπιβεβαιώσεις, προσπαθῶντας νά δώσουν φυσικές ἐξηγήσεις. Αὐτή εἶναι ἡ καθιερωμένη καί ἐπιβεβαιωμένη ἐπιστημονική διαδικασία αἰῶνες τώρα γιά τή μελέτη καί γνώση τοῦ φυσικοῦ κόσμου.
» Στήν πορεία αὐτή τοῦ ἐρευνητικοῦ ζήλου ἤ καί τῆς συνεχοῦς ἐμβριθοῦς ἐνημέρωσης, οἱ ἐπιστήμονες δέν μποροῦν νά ἀγνοήσουν θεμελιώδη ἐρω¬τήματα, ὅπως «γιατί ὑπάρχει ὁ κόσμος;», «γιατί ὑπάρχουν οἱ φυσι¬κοί νόμοι;», «γιατὶ μποροῦμε καί γνωρίζουμε βαθύτερα καί πληρέστερα;», «ὑπάρχει ἀρχὴ τῶν πάντων;» καί ἄλλα. Ἐξάλλου, ἐπιστημο¬νικὰ ἔχουν διαπιστωθεῖ πάρα πολλὲς καταπληκτικές ἰδιαιτερότητες («συ-μπτώσεις;») στήν ἰσχὺ τῶν θεμελιωδῶν δυνάμεων, κάποιων φυσικῶν με¬γεθῶν, ὅπως μάζες τῶν κουάρκ, κ.λπ., κ.λπ., οἱ ὁποῖες ἂν ἦσαν λίγο διαφο¬ρετικές δέν θά μποροῦσαν νά δημιουργηθοῦν ἀστέρες-ἤλιοι, ἄτομα, δευτέριο καί βαρύτεροι πυρῆνες, ὅπως ἄνθρακας, (ποῦ εἶναι βασικὸ στοιχεῖο τῆς ὀργανικῆς ὕλης), ζωή, ὁ ἄνθρωπος.
» Εἶναι φυσικὸ οἱ ἐρευνητές, λόγῳ τῆς ἐπιστημονικῆς μεθόδου, νά ἀνα¬ζητοῦν συνεχῶς περαιτέρω φυσικὲς ἐξηγήσεις, ἔστω καί μὲ ἀπίθανες εἰ¬κασίες, τῶν ὁποίων οἱ προβλέψεις θὰ πρέπει, φυσικά, νά ἐπαληθεύονται πειραματικά. Αὐτό, ὅμως, μπορεῖ νά μὴν εἶναι ἐφικτό. Ἡ συνέχιση αὐτῆς τῆς μεθοδολογίας, ἐπίσης, προϋποθέτει ἕνα εἶδος ἐπιστημονικοῦ «δόγ¬ματος», ὅτι ὁ ἄνθρωπος θὰ μπορεῖ ἐσαεὶ νά ἐξηγεῖ καί νά κατανοεῖ μὲ μό¬νη τη λογική του, χωρὶς ὅρια. Ἀντίθετα, ἡ ἴδια ἡ φύσῃ καί ἡ ἐπιστήμη μᾶς βάζουν ὅρια! (θεώρημα τοῦ Goedel, θεώρημα τοῦ Turing, ἀρχὴ τῆς ἀπροσδιοριστίας τοῦ Heisenberg, κ.λπ.).
»Ἀρκετοὶ ἐπιστήμονες, ἐξαιτίας καί τῶν παραπάνω καταπληκτικῶν «συ-μπτώσεων», ἀναγνωρίζουν σκοπιμότητα καί σχεδιασμό στό Σύμπαν ἀπὸ τὸν Θεό, καί λόγῳ τῶν πνευματικῶν βιωμάτων καί ἐμπειριῶν τους, βλέ¬πουν νά ἐπαληθεύεται ἡ ρήση τοῦ Ἀπ. Παύλου, ὅτι «τὰ γάρ ὁρατὰ αὐτοῦ (τοῦ Θεοῦ) ἀπό κτίσεως κόσμου τοῖς ποιήμασι νοούμενα καθορᾶται, ἥ τέ αΐδιος (αἰώνια) αὐτοῦ δύναμις καί θειότης, εἰς τό εἶναι αὐτούς ἀναπολογήτους (Ρωμ. Α΄, 20) καί ὅτι ὁ Θεὸς θέλησε νά ὑπάρξουμε καί μᾶς καλεῖ ἐλεύθερα σὲ μία σχέση φιλίας μαζὶ Του. Μέσα ἀπὸ τὶς ἐξαιρε¬τικὲς ἐπιστημονικὲς διαπιστώσεις τοῦ «πῶς», διακρίνουν τό «ποῖος», «δι' ἐσόπτρου (θαμπὸ καθρέφτη) ἐν αἰνίγματι (ἀσαφῶς)» (Α΄ Κορ. Ιγ 12).
» Ἄλλοι ἐπιστήμονες, δέν τὰ βλέπουν αὐτά, εἴτε γιατὶ δέν ἔχουν προβληματιστεῖ ἀρκετά, ἀπορροφημένοι ἀπὸ καυτά ἐπιστημονικὰ ἐρωτήματα, εἴ¬τε γιατὶ θαμπώνονται ἀπὸ τίς ἐπιτυχίες τους, εἴτε γιατὶ θέλουν νά ἐντυ¬πωσιάσουν διαφημίζοντας τόν ἑαυτό τους μέ τήν ἀμφισβητήσῃ τοῦ Θεοῦ, («πουλᾶνε» τά βιβλία τους, ἔστω καί ἂν εἶναι ρηχά, ἤ περιέχουν ἀναπόδεικτες εἰκασίες), εἴτε καί λόγῳ τῆς ἀνεπάρκειας τῆς πνευματικῆς τους παράδοσης».
Εὐλόγως ἐρωτᾶται ὅθεν εἶναι λογικόν τό «πῶς» νά ἀνάγεται εἰς «ποῖος» καί νά θεοποιεῖται καί μάλιστα ὅταν τό «πῶς» εἶναι ἄλογον καί ἀσυνείδητον;
Εἰς τὴν ἄνουν λοιπὸν ταύτην καί ἄνευ συνοχῆς ἠλεκτρικὴν μᾶζαν - ἐνέργειαν ἀπέδωκαν καί δυστυχῶς ἀποδίδουν ἀντιθέως καί σατανικῶς τὴν δημιουργικὴν ἱκανό-τητα τῆς διαμορφώσεως τοῦ τόσον ἐκπάγλου ὑλικοῦ Σύμπαντος, τοῦ βροντοφωνοῦντος τὴν ὕπαρξιν τοῦ Ἀπείρου Δημιουργοῦ του. Ναὶ. Διότι τό ἔκπαγλον τοῦτο ὑλικὸν Σύμπαν, μὲ τούς ἀναριθμήτους εἰσέτι Γαλαξίας ὕλης καί ἀντιΰλης καί τὰ ἀναρίθμητα ὡσαύτως εἰσέτι εἴδη καί γένη τῶν ἐπὶ τοῦ ἡμετέρου πλανήτου πολυειδῶν καί πολυμόρφων ἐνοργάνων ὄντων, ἐν οἷς ἀπὸ τῶν φωσφοριζόντων βυθῶν τῶν ἀβύσσων μέχρι τῶν ἀπροσπελάστων οὐρανίων ἐκτάσεων ἐξαστράπτει ἡ ὑπερκόσμιος σφραγὶς μιᾶς ὑπερόχου «σκοπι¬μότητος» καί ἀπείρου προνοίας, σοφί¬ας καί δυνάμεως, εἶναι ἡ τρανότερα καί μεγαλειωδεστέρα, ἀναντιρρήτως ἀπόδειξις τῆς ὑπάρξεως τοῦ Ἀπείρου Δημιουργοῦ Τρισυποστάτου Θεοῦ.
Εἶναι ἄκρως λυπηρόν, ὅτι οἱ ὑποστηρικταὶ τῆς ὑλιστικῆς θεωρίας ὑπάρξεως τοῦ κόσμου (τινὲς τῶν ὁποίων διεκδικοῦν καί τὸν θριγκὸν τῆς Ἐπιστήμης) παρέμειναν ἀδιάφοροι πρὸ τοσού¬των ἐκδηλώσεων τῆς θείας Σοφίας καί παντοδυναμίας καί προνοίας, τῶν ἐμφαινομένων σαφῶς εἴς τε τὰ ἐλάχιστα τῆς παρούσης ὑλικῆς Δημιουρ-γίας (χημικὰ στοιχεῖα, κύτταρα κλπ.), ὅπως καί εἰς τὰ μέγιστα αὐτῆς, ἤτοι εἰς τάς ὁμάδας καί τάς συστροφὰς τῶν γαλαξιῶν .
Καί δέν συνεκινήθησαν ἀπὸ τὴν ὑπέροχον διάπλασιν καί ζωὴν τῶν ἁπλῶν μέν, ἀλλ' ἰδιαιτέρων κατ' εἶδος καί μὲ διάφορον μορφήν, μέγεθος καί περιεχόμενον ἀρχικῶν γεννητικῶν κυττάρων τῶν ὀργανισμῶν τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἐν οἷς διακρίνεται εἰδικὴ καί θαυμαστὴ βιολογικὴ - ζωϊκὴ μηχανοχημικὴ λειτουργία, διαγγέλλουσα εἰδικὸν ἑκάστου γεννητικοῦ κυττάρου προορισμόν, πρός πραγμάτωσιν ὡρισμένου ἔργου - σκοποῦ ἐν ὡρισμένῳ περιβάλλοντι καί ἐν ὡρισμένῳ χρόνῳ.
Δέν ἐπηρεάσθησαν ἀπὸ τὴν θαυμασίαν ἐπίσης καί μυστηριώδη ἀληθῶς τάξιν καί ἁρμονίαν, ἀλλὰ καί τὴν ἀπαραβίαστον καί ἀναλλοίωτον ἀκρίβειαν μεθ' ὧν διαπλάσσονται οἱ πολυκύτταροι ὀργανισμοὶ ἐξ ἑνὸς ἀρχικῶς κυττά¬ρου, διά διχοτομήσεως μέν, μέχρις ὡρισμένων ὁρίων, πολλαπλασιασμοῦ δέ ἀκολούθως, πάλιν μέχρις ὡρισμένων ἐπίσης ὁρίων, ὑπὸ τό κράτος ὅμως νόμου τοιαύτης ἐπιβολῆς, ὥστε, ἐξ ὡρισμένων μόνον, μετὰ τὴν τοιαύτην διχοτόμησιν, κυττάρων νά διαπλάσσωνται τὰ καθ' ἕκαστα συστήματα ἤ ὄργανα τοῦ ὀργανισμοῦ.
Ἐπικαλοῦνται ὡς ἀπόδειξιν τῆς ἐξελίξεως τῶν ἐμβίων ὄντων τὴν ὁ¬μοιότητα ὡρισμένων ὀργάνων ἤ μελῶν τῶν ὀργανισμῶν τῶν συγγενῶν πάν¬τοτε εἰδῶν καί γενῶν , ὅπως καί τὴν ἐν τοῖς ὀργανισμοῖς των ὕπαρξιν εἰδικῶν τίνων ὀργάνων, τὰ ὁποῖα ἀπεκλήθησαν ὑποτυπώδη. Ἀλλ' ἡ μὲν ὁμοιότης ὀργάνων τινῶν ἤ συστημάτων τῶν ὄντων τούτων ἦτο ἀναπόφευκτος φύσει, ἐφόσον πρόκειται περὶ ἐργοστασίων καύ¬σεως καί καταλλαγῆς τῆς ὕλης, ἐργοστασίων κινήσεως καί ἀναπαραγωγῆς, προωρισμένων ὅπως διαμορφωθοῦν καί ἀναπτυχθοῦν - μέ¬χρις ὡρισμένων ὁρίων ὀργανικῆς ἀναπτύξεως - ζήσουν καί ἀναπα¬ραχθοῦν ἐν τῷ αὐτῷ φυσικῷ περιβάλλοντι καί ὑπὸ τό κράτος τῶν αὐ-τῶν φυσικῶν νόμων. Τῶν δέ ὑποτυπωδῶν ὀργάνων, ἄλλων μὲν ἀγνοεῖται εἰσέτι ὁ σκοπὸς καί ὁ προορισμός, ἄλλων δέ ἡ δῆθεν κατὰ τό φαινόμενον ἀτροφία ἤ ἀχρήστευσις εἶναι ἀπόδειξις ὄχι ἐξελικτικῆς ἱκανότητος τῶν ὄν¬των καί δημιουργίας νέων ὀργάνων εἰς τούς ὀργανισμοὺς αὐτῶν, ἀλλὰ παλινδρομήσεως καί ἐκφυλισμοῦ τούτων, μερικοῦ ἤ καθολικοῦ, ὅταν ὑπέρτεραι τῆς προσαρμοστικῆς ἱκανότητος αὐτῶν συνθῆκαι ἐπὶ τῆς ζωῆς των ἐπιδράσoυν .
Καί προκειμένου περὶ τοῦ ἀνθρώπου, προέβαλον μέχρι τῆς τελευταίας μεγάλης!! ἐν Ἀφρικῇ ἀνακαλύψεώς των ὡς διάμεσους τύπους - κρίκους μεταξὺ ἀν¬θρώπου καί πιθήκου, τὸν ἄνθρωπον τῆς Ἰάβας, τοῦ Νεάντερταλ, τῆς Γερμανίας, τοῦ Πεκίνου ἤ ἄλλως τὸν «Σινάνθρωπον», τὸν ἄνθρωπον τῆς Μοραβίας, τῆς Ἀϊδελβέργης, τῆς Σαπὲλ - ώ - Σαὶν κ.ἄ.
Ἀλλὰ περὶ μὲν τοῦ ἀνθρώπου τῆς Ἰάβας, ἡ μεγάλη ἀποστολὴ Σελένκα, ἐκδώσασα κατὰ τό ἔτος 1912 τὰ πορίσματα αὐτῆς, ἀπεφάνθη ὅτι «δέν ἀνή¬κει οὗτος εἰς τὴν πλειόκαινον διάπλασιν τῆς τριτογενοῦς περιόδου, ὡς ὁ εὐρέτης αὐτοῦ καθηγητὴς Ντυμπουὰ ὑπεστήριξεν, ἀλλ' εἰς τὴν τῶν καθολι¬κῶν προσχώσεων, ἤτοι τὴν τεταρτογενῆ περίοδον, καθ' ἥν πλεῖστα ὅσα λείψανα τοῦ λογικοῦ ἀνθρώπου ἀνευρίσκονται» . Περὶ τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Νεάντερταλ, διακεκριμένοι εἰδικοὶ ἐπιστήμονες, ὡς ὁ ἐν Βόνη καθηγητὴς Mayer, ὁ καθηγητὴς Rudolf Wagrer, ὁ Dr Piunner Rey, ὁ καθηγητὴς Birchow κ.ἄ. ἀπεφάνθησαν ὡσαύτως ὅτι «πρόκειται περὶ ἀνθρώπου». Πε¬ρὶ δέ τῶν λοιπῶν, καί συγκεκριμένως περὶ τοῦ «ὀρθοῦ πιθηκανθρώπου», ὁ γάλλος φυσιολόγος Charles Richet, γράφων εἰς τὴν γενικὴν Ἐπιθεώρησιν τῶν Ἐπιστημῶν, τῆς 30ης Ὀκτωβρίου 1905, ἀποφαίνεται ὅτι: «Εἶναι τίς κατηνα¬γκασμένος νά ὁμολογήσῃ ὅτι ἄβυσσος βαθεῖα ὑφίσταται μεταξὺ τοῦ πρώ¬του τῶν πιθήκων καί τοῦ τελευταίου τῶν ἀνθρώπων οὐδὲ θὰ δυνηθοῦν τὰ πενιχρὰ λείψανα τοῦ ὀνομασθέντος ὀρθοῦ πιθηκανθρώπου νά μεταβάλουν τὴν ὁμόφωνον ταύτην γνώμην».
Τὰ αὐτὰ περὶ τοῦ πιθηκανθρώπου κλπ., ἐπαναλαμβά¬νουν, ἐκτὸς ἄλλων: 1) ὁ ῥηθείς Elie de Cyon, 2) ὁ Γερμανὸς ἀνθρωπολόγος Hermann Claatsel, καθηγητὴς τῶν Πανεπι¬στημίων τῆς Χάϊντεμπερκ καί τοῦ Μπρεσλάου (1863 - 1916) καί 3) ὁ πολὺς Wirchow τονίζοντες, χαρακτηριστικῶς, ὁ μὲν πρῶτος, ὅτι «ἡ Ἰδέα ὅτι τό ἀνθρώπινον γένος κατάγεται ἐκ τίνος οἱουδήποτε πιθηκοειδοῦς εἶνε ἀναμφι¬σβητήτως ἡ πλέον ΜΩΡΑ ἐκ τῶν ἐξαγγελθεισῶν περὶ τῆς ἱστορίας τοῦ ἀν¬θρώπου» ὁ δεύτερος, ὅτι «ἔχει τὶς τό δικαίωμα νά ἐξαλείψῃ ὁριστικῶς τὸν ἀνθρωποειδῆ πίθηκον ἐκ τοῦ καταλόγου τῶν προγόνων τοῦ ἀνθρώπου, ὡς καί τὸν περίφημον πιθηκάνθρωπον» καί ὁ τρῖτος ὅτι «ματαίως ἀναζητεῖται τό διάμεσον, ὅπερ θὰ ἥνου δῆθεν τὸν ἄνθρωπον πρός τὸν πίθηκον ἤ πρός ἄλλο ζωϊκὸν εἶδος... ὅτι πᾶσαι αἱ ἐπιχειρηθεῖσαι ἔρευναι ἀπέμειναν ἄνευ ἀποτελέ¬σματος ὅτι δέν ὑπάρχει προάνθρωπος, δέν ὑπάρχει πιθη¬κάνθρωπος (ἀνθρωποπίθηκος)• καί ὅτι ὁ μεσάζων κρίκος παραμένει φάντασμα, ἀποκύημα φαντασίας» .
Εἰς ὅμοιον σχεδὸν συμπέρασμα, διά τούς αὐτοὺς δῆθεν μεσάζοντας μεταξὺ ἀνθρώπου καί πιθήκου τύπους, καταλήγει ὁ ἀρθρογράφος Ζὼρζ Κραναὶ εἰς τό δεύτερον ἄρθρον του, ἐν τῷ περιοδικῷ Ἥλιος τῆς 15.3.52, διατυπώνων τό ἑξῆς περὶ αὐτῶν ἐρώτημα, ὡς καί τῶν περιφή¬μων νέων εὐρημάτων: «Πρόκειται περὶ πιθήκων ἤ περὶ ἀνθρώπων; Θὰ ἦτο δύσκολον νά διακρίνῃ κανείς… ἀντιπροσωπεύουν ἄραγε οὔτοι ἀμέσους προγόνους μεταγενεστέρων ἐποχῶν; Νά βεβαιώσῃ κανεὶς κάτι τέτοιο, θὰ ἦτο πολὺ παρακινδυ¬νευμένον» .
Ναί, ἀληθῶς. Δέν πρόκειται περὶ διαμέσων τύπων μεταξὺ ἀνθρώπου καί πιθήκου, ἀλλὰ περὶ ἀνθρώπων ἀφ' ἑνὸς καί πιθήκων ἤ πιθηκοειδῶν ἀφ' ἑτέρου, ἀπὸ τῶν ὁποίων ὅμως, ὅλως διάφορος ἐπλάσθη ὁ ἄνθρωπος καί ἀπὸ ἀπόψεως ὀργανικῆς, ἐκ τούτου δέ καί ἡ ὅλως διά¬φορος σύστασις τοῦ αἵματος καί τοῦ λευκώματός του, ὅπως καί τὰ 312 ἰδιαί¬τερα ἀνατομικὰ χαρακτηριστικά, ἅτινα ἀπαντῶνται μόνον εἰς αὐτόν. Ἐχωρίσθη δέ ἀπολύτως ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ πάντων τῶν πιθήκων ἤ πιθηκοειδῶν ὅπως καί ἀπὸ πάντων τῶν λοιπῶν ἐμψύχων ὄντων, οὐ μόνον διά τῆς διαφόρου συστάσεως καί διαπλάσεως τοῦ σώματος του, ἀλλά, καί κυρίως διά τῆς πνευματικῆς αὐτοῦ ψυχῆς, ἥτις, ὡς ἰδιαιτέρα ἐν αὐτῷ πνευμα¬τικὴ - ἄρα δέ καί ἐνσυνείδητος καί ἐλευθέρα ὑπόστασις, ἀποτε¬λεῖ, ἀναντιρρήτως, τὴν κορωνίδα τῶν ἀποδείξεων (προκει¬μένου ἰδία περὶ τοῦ ἀνθρώπου) ἐναντίον τῆς «Θεωρίας τῆς ἐξελίξεως» καί καθιστᾷ τό μεταξὺ τοῦ ἀνθρώπου καί πάντων τῶν λοιπῶν ἐμψύχων ὄντων χάσμα ἀπολύτως ἀ¬γεφύρωτον. Πρωτίστη δέ ἀπόδειξις τῆς ἰδιαιτέρας καί ἐνσυνειδήτου ὑποστάσεως τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς εἶναι ἡ ὑλικὴ σύστασις τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος.
********
Ἐπιθυμοῦντες ὅπως ἀνυψωθῶμεν εἰς τὴν κατανόησιν τῆς φύσεως, τῆς γενέσεως, ἀλλά καί τοῦ προορισμοῦ τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς (τῆς ὁποίας, ὡς διεκήρυξεν ὁ Κύριος - Ματθ. ΙΣΤ΄ 26 - «οὐδὲν ἰσάξιον ἀντάλλαγμα ὑπάρχει ἐν τῷ Κόσμῳ»), καλὸν ἐθεωρήσαμεν νά προτάξωμεν περὶ τῆς ὑλικῆς συστάσεως καί τοῦ τρόπου τῆς, ὑπὸ τοῦ Θεοῦ κατά τήν δημιουργίαν τῶν πρωτο¬πλάστων, διαπλάσεως καί διαμορφώσεως τοῦ ἀνθρω¬πίνου σώματος (ὅπερ προωρίσθη ὡς σκήνωμα τῆς ἐν τῇ παρούσῃ παρεπιδημία – Α΄ Πέτρ. Β΄ 11 καί Β΄ Πέτρ. Α΄ 13 κ.ἄ. - ἀλλὰ καί ὡς μέσον ἤ ὄργανον ἀθλήσεως καί τελειώσεως τῆς ψυχῆς ἤ, ἄλλως, τῆς «κατὰ χάριν» θεώσεως αὐτῆς - Ἰωάν. Ι΄ 44 κ.ἄ.), διά τῆς ὑλικῆς δέ συστάσεώς του ἀποτελεῖ τὴν πρωταρχικὴν ἀπόδειξιν τῆς ἰδιαιτέρας ἐν αὐτῷ, ἀλλὰ καί πνευματικῆς ὑποστάσεως τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς. Καί εἶναι βεβαίως ἀληθὲς ὅτι καί εἰς τὰ σώματα - ὀρ¬γανισμοὺς ὅλων τῶν λοιπῶν ἐνοργάνων ὄντων ἰδία δέ τῶν ἐμψύχων, ἐκδηλοῦται ἡ πανσοφία καί ἡ παντοδυναμία τοῦ Δημιουργοῦ, ὅπως ἕκαστον ἐξυπηρετῇ διά πολυμόρφων ὀργάνων καί μελῶν τὸν σκοπὸν δι' ὅν ἐδημιουργήθη, ἀλλὰ διά τὸν ἄνθρωπον ἐπεδείχθη ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ἰδιαιτέρα ὅλως πρόνοια καί εὔνοια καί εἰς αὐτὴν τὴν διάπλασιν τοῦ σώματός του, ὡς ρητῶς το¬νίζει τοῦτο καί ἡ Γραφή (Γένεσ. Α΄ 27 καί Β΄ 7). Ἐκτὸς τούτου (καί ἄλλων βεβαίως πλεονε¬κτημάτων) ἐπλάσθη μόνον τοῦτο, μεταξὺ ὅλων τῶν ἐμψύχων, μὲ τὴν κεφαλὴν πρός τὰ ἄνῳ, δυναμένην εὐχερῶς νά στρέφηται πρός πάσας τάς κατευθύνσεις. Ὄχι διά νά ἐνθυμῆται ὁ ἄνθρωπος τὴν ἄνωθεν καταγωγὴν του, ὡς πεπλανημένως ἐπίστευσαν πολλοὶ τῶν ἀρχαίων φιλοσόφων ἐν οἷς καί ὁ Σωκράτης καί ὁ Πλάτων. Ἀλλὰ διά νά διερευνᾷ, φιλοσοφικῶς, τὸν περιβάλλοντα ἡμᾶς Κόσμον πρός ὅλας τάς κατευθύνσεις καί ἐξευρίσκων οὕτω τὸν ἄπειρον, πάνσοφον καί παντοδύναμον Δημιουργὸν του (Πραξ. ΙΖ΄ 27-28 κ.ἄ.) νά κατανοῇ καί τὸν πρός τὰ ἄνῳ - τούς οὐρανοὺς - πνευματικὸν καί αἰώνιον αὐτοῦ προορισμόν «ἄνω θρώσκων», ὡς ἄνθρωπος ὅπως ἐκπληκτικῶς ἡ εὔστοχος ἑλληνική γλῶσσα καταδεικνύει.
Μετὰ τὴν ὑπὸ τοῦ Θεοῦ λοιπὸν δημιουργίαν τῶν πρωτοπλάστων, καθ' ἥν (καί ὅπως τονίζει καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης) τό τε σῶμα ἀλλὰ καί ἡ ψυχὴ αὐτῶν ἐδημιουργήθησαν ταυτοχρόνως , ἡ διάπλασις τοῦ ἀνθρω¬πίνου σώματος ἐν τῇ μήτρᾳ τῆς μητρὸς γίνεται, ἐν συνόψει, ὡς ἑξῆς, ὑπὸ τὴν ἐπίδρασιν τῶν ἀτέγκτων καί ἐν προκειμένῳ καί ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ καί πάλιν τεθέντων φυσικῶν νόμων τῆς κληρονομικότητος καί τῆς ἀνα¬παραγωγῆς. Ἑνοῦται ἀρχικῶς ἐν τῇ μήτρᾳ τῆς μητρὸς τό πρῶτον καταφθάνον - τό δυναμικώτερον (ἤ τὰ πρῶτα, ἐὰν πρόκειται περὶ διδύμων, τριδύμων κ.ὀ.κ.) ἀνδρικὸν σπερματοζωάριον μετὰ τοῦ ἀναμένοντος ἐν τῇ μήτρᾳ γυναικείου ᾠαρίου (ἤ τῶν περισσοτέρων τοιούτων ἐὰν πρόκειται περὶ δι¬δύμων, τριδύμων κ.ὁ.κ.) καί ἐκ τῆς ἑνώσεως ταύτης διαμορφοῦται τό ἑνιαῖον πλέον ἀρχικὸν κύτταρον τό γονιμοποιηθὲν ᾠάριον, ἐξ οὗ θὰ προέλθῃ, διά τοῦ ἐννόμου καί μυστηριώδους μέχρις ὡρισμένου ἀριθμοῦ πολλα¬πλασιασμοῦ, ὁλόκληρος ὁ ἀνθρώπινος ὀργανισμός. Τό ἀρχικὸν δηλ. ἐκεῖνο κύτταρον διαιρεῖται ἀκολούθως εἰς δύο, τὰ δύο εἰς 4, τὰ 4 εἰς 8, τὰ 8 εἰς 16 καί τὰ 16 εἰς 32 κύτταρα. Ἐνῶ δέ ἡ εἰδικὴ αὕτη καί μυστηριώδης διχοτόμησις τερματίζεται, ἄρχεται ἡ διαμόρφωσις τῆς λεγομένης μορούλας, τῆς πρωταρχικῆς ἐν τῇ μήτρᾳ μορφῆς τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος .
Καθ’ ὅν ὅμως χρόνον, καί κατὰ τὸν προεκτεθέντα τρόπον, διαμορφοῦται ἡ πρώτη ἐν τῇ μήτρᾳ μορφῇ τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, τὰ 32 πλέον κύτταρα, χωριζόμενα μυστηριωδῶς καί πάλιν εἰς ἰδιαιτέρας ὁμάδας καί προσλαμ¬βάνοντα ἰδιαίτερον σχῆμα καί ἰδιαιτέρας διαστάσεις, διαμορφώνουν διά διαι¬ρέσεως ἐκ νέου, ἀλλὰ καί μέχρις ὡρισμένων αὖθις ὁρίων πολλαπλα¬σιασμοῦ, τὰ ἰδιαίτερα μέλῃ, ὄργανα καί συστήματα τοῦ σώματος μὲ τοιαύτην ἄτεγκτον ἀποκλειστικότητα, ὥστε ὡρισμένα μὲν σχηματίζουν μόνον τὴν κεφαλήν, ἄλλα τάς χεῖρας καί τούς πόδας, ἄλλα τὴν καρδίαν καί τὰ ἀναπνευστικὰ ὀρ¬γανα κ.ο.κ. Τὰ πρωταρχικὰ δηλ. 32 κύτταρα, ἅμα ὡς συμπληρώνουν τὸν ἀριθμὸν τοῦτον, ἀναλαμβάνουν μυστηριωδῶς, μεμονωμένως ἕκαστον, ἤ καθ' ὡρισμένας ὁμάδας τὴν ἐπιτέλεσιν ὡρισμένου μόνον ἔργου ἐν τῇ δομῇ τοῦ ὅλου σώματος, τὴν διάπλασιν δηλ. ἤ διαμόρφουν ὡρισμένων μόνον ὀργάνων ἤ μελῶν αὐτοῦ. Τόση δέ εἶναι ἡ ἀποκλειστικότης τοῦ ἔργου των τούτου, ὥστε ἐὰν τὰ κύτταρα τὰ προωρισμένα διά τὴν διάπλασιν τῆς κεφαλῆς τὰ μεταθέσωμεν, δι' ἐγχειρίσεως, εἰς τὴν θέσιν τῶν κυττάρων ἅτινα θὰ σχηματίσουν τούς πόδας εἰς τὴν θέσιν ἐκείνην θὰ διαπλασθῇ ὑπὸ τῶν πρώτων ἡ κεφαλή. Ὁμοία ἄτεγκτος ἀποκλειστικότης χαρακτηρίζει καί τὰ κύτταρα ἐξ ὧν διαμορφοῦνται καί, τὰ λοιπὰ ὀργανικὰ συ¬στήματα ἤ μέλη. Ἐπίσης δέ καί τά ὄργανα τῆς ἀναπαραγωγῆς δι’ ἅ ὑποστηρίζεται ὅτι χρησιμοποιεῖται μέγα μέρος (τό 1/2 περίπου) τοῦ πρωταρχικοῦ κυττάρου (τῆς ὅλης δηλ. πρωτοπλασματικῆς μάζης τοῦ σώματος), ἐξ οὗ καί εἶναι τόσον ἔντονος ἡ γενετήσιος ὁρμὴ .
Διά τὸν λόγον δέ τοῦτον εἶναι τόσον σκληρὰ καί ἡ πρός τὴν σάρκα καί τάς ὁρμὰς αὐτῆς πάλη τῆς πνευματικῆς ἡμῶν ψυχῆς (πρός Γαλατ. Ε΄ 17 κ.ἄ.), προκειμένου νά νικηθῇ – νεκρωθῇ, σταυρωθῇ (πρός Γαλ. Ε΄ 24. πρός Κολασ. Γ΄ 5 κ.ἄ.), διά τῆς προοδευτικῆς ἐπιβολῆς καί τῆς κυριαρχίας τῆς ψυχῆς ἐπὶ τοῦ σώματος, μέγα μέρος τοῦ ὅλου ὀργανικοῦ δυναμισμοῦ, ὅστις ἐδόθη σκοπίμως βεβαίως ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ εἰς τὰ γενετήσια ὄργανα διά τὴν ἐξυπηρέτησιν τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἐν τούτοις ἡ ψυχὴ δύναται νά τὸν κατανίκησῃ καί νά τὸν νεκρώση, ὅταν μάλιστα ἀναπτύσσεται πνευματικῶς ἀπὸ παιδικῆς ἡλικίας καί χρῆται, ἑκάστοτε καταλλήλως, καί τὰ πάντοτε ἀπαραίτητα βοηθητικὰ μέσα, ἤτοι τὴν ἐγκράτειαν εἰς τάς λαμβανομένας τροφὰς (νηστείαν), τὴν ἐργασίαν - ὑποπίασιν, τοῦ σώματος (Α΄ πρός Κορ. Α΄ 27) καί τὴν προσευχήν καί κυρίως τήν Θείαν διά τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας Χάριν, ὅτε ἔχει κληθεῖ δι’ αὐτό ὑπό τοῦ Θεοῦ (Ματθ. ΙΘ΄ 11-12).
Ἡ τοιαύτη δέ κυριαρχία τῆς ψυχῆς ἐπὶ τοῦ σώματος καί ἡ νέκρωσις τῆς γενετησίου ὁρμῆς καί κατὰ τὴν ἀναπαραγω¬γικὴν περίοδον, οὐδόλως εἶναι ἐπιβλαβής, ὀργανικῶς τε καί ψυχικῶς. Οὐδ' ἔχει ὡς ἀναπόφευκτα ἐπακόλουθα ψυχικὰς νευρώσεις, ὡς ὑποστηρίζουν oι ἀγνοοῦντες τό μυστήριον τῆς ὑποστάσεως τοῦ ἀνθρώπου καί δὴ οἱ ὑλισταί. Ἀντιθέτως, καθίσταται αὐτὴ καί λίαν ὠφέλιμος, ψυχικῶς καί σωματικῶς, ὡς ἔχομεν πλεῖστα παραδείγματα ἀγαθῶν καί ἄλλων πνευματικῶν ἀνθρώπων. Εἰς δέ τούς χωροῦντας πρός τό γῆρας ἐξασφαλίζει, προσέτι μακροβιότητα ἀσφαλῆ, ἀκ¬μαίας τάς σωματικὰς καί τάς ψυχικὰς δυνάμεις καί διαύγειαν πνεύματος ἀξιοθαύμαστον μέχρι τέλους τῆς παρούσης ζωῆς.
Τοιουτοτρόπως λοιπὸν σχηματιζόμενου ἐκ τοῦ πρώτου κυττάρου (τοῦ γονιμοποιούμενου ᾠαρίου) ἐν τῇ μήτρᾳ τῆς μητρὸς καί διαμορφουμένου, ἐν ὡρισμένῳ χρόνῳ, τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, ἀπορροφᾶται ὑπ' αὐτοῦ ἡ ἐν τῇ μήτρᾳ καί πάλιν, καί ἐν εἴδει ἀκτινοβολίας ὅλων τῶν ἐν τῷ μεταξὺ πολλαπλασιαζομένων, διά τῆς διαιρέσεως, κυττάρων, ἐμφα¬νιζό¬μενη χρωματί¬νη, ἥτις, ὡς πιστεύεται, ἐνέχει πάσας τάς ἐκ τῶν γονέων μεταδιδομένας εἰς τὰ τέκνα κατωτέρας ψυχικὰς ἰδιότητας. Τῶν ἰδιοτήτων τούτων ἡ ἐπίδρασις εἶναι ἄμεσος μὲν μέχρι τριῶν γενεῶν, ἔμμεσος δέ μέ¬χρις ἑπτὰ ἤ καί περισσοτέρων κατὰ τάς νέας ἐκδοχάς, διά τὸν λόγον δέ τοῦτον κληρονομοῦνται ὑπὸ τῶν τέκνων ψυχικαὶ ἰδιότητες καί ὀργανικὰ στίγματα (φυσιογνωμικὴ ὁμοιότης κ.ἄ.) ὄχι μόνον τῶν γονέων ἤ τῶν ἀμέσων προγόνων μέχρι τριῶν γενεῶν, ἀλλὰ καί ἀπωτέρων τοιού¬των μέχρις ἀκαθορίστου ἀριθμοῦ. Ἐκ παραλλήλου, προσλαμβάνει εἰ¬δικὴν φυσικοχημικὴν σύνθεσιν τό ἀνθρώπινον αἷμα, βασικῶς διαφέρον ἀπὸ τοῦ αἵματος ὅλων τῶν αἱματοφόρων ζώων (καί τοῦ τόσον ὑμνηθέντος πιθήκου, ὡς καί ὅλων τῶν πιθηκοειδῶν), ἐκ τούτου δέ καί ἡ μετάγγισις αἵματος οἱουδήποτε ζῴου εἰς τὸν ἄνθρωπον εἶναι ἀδύνα¬τος ἐπιφέρουσα ἀμέσως τὸν θάνατον. Καί, τέλος, διαμορφοῦται ὁ ἐγκέφαλος τοῦ ἀνθρώπου, διάφορος ἐπίσης ἀπὸ τοῦ ἐγκεφάλου ὅλων τῶν ζώων. Τὸν ἐγκέφαλον δηλ. ὅλων τῶν ἐχόντων τοιοῦτον ζώων περιέβαλεν ἐξ ὁλοκλήρου ὁ Δημιουργὸς διά νεύρων, ἐξ οὗ καί δέν δύνανται ταῦτα νά ἀντιδράσουν εἰς τάς ἐξωτερικὰς ἀντανακλα-στικὰς ἐπιδράσεις, ὅπως καί εἰς τάς ἐνδοοργανικὰς λειτουργίας καί ἐκκρίσεις τῶν διαφόρων ὀργάνων καί ἀδένων των. Τὸν ἐγκέφαλον ὅμως τοῦ ἀνθρώπου διέπλασεν ὄχι μόνον διά τὴν ἐξυ¬πηρέτησιν τῶν αἰσθήσεων κλπ. ἀλλὰ καί τῶν πνευματικῶν του ἐφέσεων. Καί οὕτω παρεσχέθησαν εἰς τὴν ψυχὴν τοῦ ἀνθρώπου καί τὰ μηχανικὰ ὀρ-γανικὰ πλέον μέσα, ἵνα δεσπόζῃ πνευματικῶς (διά τοῦ ἐγκεφάλου) ἐφ' ὅλων τῶν λειτουργιῶν τοῦ σώματος, τῶν ἐκ τῶν ἐξωτερικῶν ἐπιδράσεων ἀλλὰ καί τῶν ἐσωτερικῶν ἐκκρίσεων κλπ. τῶν ἐνδοκρινῶν καί μὴ ἀδένων προκαλου¬μένων, καί καθιστᾷ οὕτω τοῦτο - ὅταν θέλῃ - ἁπλοῦν ὄργανόν της πρός ἐκπλήρωσιν τοῦ θείου της προορισμοῦ.
Τοιαύτη, ἐν συνόψει, ἡ μυστηριώδης ἔννομος φυσικὴ τάξις, ὑπὸ τὴν ἄτεγκτον ἐπίδρασιν καί ἐπιβολὴν τῆς ὁποίας τελεῖται ἡ ἀρχικὴ σύλληψις, ὁ προοδευτικὸς σχηματισμὸς καί ἡ τελικὴ διάπλασις καί διαμόρφωσις τοῦ ὑπεροχωτέρου ἀληθῶς ἄνθους τῆς παρούσης δημιουργίας, τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, ὡς ἐργοστασίου κινήσεως καί καύσεως - καταλλαγῇς τῆς ὕλης καί ἀναπαραγωγῆς, ἀφθάστου τελειότητος καί σοφίας, ὅπως καί ἀσυλλήπτων ἐν πολλοῖς, φυσικοχημικῶν καί μηχανικῶν λειτουργιῶν, ἐξυ-πηρετουμένων διά τῶν λεπτοτάτων καί θαυμασίων ὀργάνων καί συστημάτων τῆς ἀναπνοῆς, τῆς πέψεως, τῆς ἀφομοιώσεως καί τῆς ἀφετεροιώσεως, τῆς ἁφῆς, τῆς δράσεως, τῆς γεύσεως, τῆς ὀσφρήσεως, τῆς ἀκοῆς κλπ.
Διαφεύγει βεβαίως τοῦ πλαισίου τῆς παρούσης ἡ λεπτομερής περιγραφή ὅλων τῶν ὑπερόχων καί αὐτομάτως, λει¬τουργούντων ἐνδοκρινῶν καί μή ἀδένων, ὡς καί ὅλων τῶν συστημάτων καί ὀργάνων τοῦ σώματος ἡμῶν δι’ ὧν, καί ἐν ἐκδηλώσει ἀσυλλήπτου σοφίας, δυνάμεως καί προνοίας, ἐξυπηρετοῦνται εἰδικοί σκοποί, πᾶσαι δηλ. αἱ ὀργανικαί ἀνάγκαι καί αἱ ψυχικαί ἐφέσεις καί ἐπιθυμίαι ἡμῶν. Ἐρευνῶμεν ἱκανῶς ἐν τῷ Ζ΄ τμήματι τοῦ παρόντος Κεφαλαίου, μερικά ἐκ τῶν θαυμασίων ὀργανικῶν συστημάτων. Διάσημοι καί σύγ¬χρονοι εἰδικοί ἐπιστήμονες διεκήρυξαν τήν ἀπόλυτον πίστιν των εἰς τήν ὕπαρξιν τοῦ ἀληθῶς ἐξωκοσμίου καί ὑπερκοσμίου, ἀλλά καί «προσω¬πι¬κοῦ» Τρισυ¬ποστάτου πανσόφου καί παντοδυνάμου Δημιουργοῦ καί εἰς τήν ὑπ' Αὐτοῦ δημιουργίαν καί ἡμῶν μόνον ἐκ τῆς διαπλάσεως καί διασκευῆς τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν, τῶν ἀπαρτιζόντων τελειό¬τατον ὀπτικόν, φωτογραφικόν ἀλλά καί κινηματο-γραφικόν συνάμα σύστημα, διά τήν κατά δια¬λείμματα πρόσληψιν καί μεταβίβασιν εἰς τόν ἐγκέφαλον τῶν ἐξωτερικῶν εἰκό¬νων. Ἐκ τῆς διαπλάσεως καί διασκευῆς ἐπίσης τῶν ὤτων, τῶν ἀποτελούντων ὑπέροχον ἀκουστικόν σύστημα ἐνέχον καί τήν περίφημον κιθάραν τοῦ Κοτύ μέ τάς 6000 χορδάς της!!! Ἐκ τῆς μυστηριωδεστέρας, τέλος, διαπλάσεως τοῦ ἐγκεφάλου (ὅστις, κατά τό πλεῖστον μέρος, εἶναι εἰσέτι χώρα ἄγνωστος διά τήν Ἐπιστήμην), ἐν ὧ μυριάδες νευριδίων καί ἑκατομμύρια κυττάρων συλλει-τουργοῦν μυστηριωδῶς πρός ἐπιτέλεσιν ὡρισμένων ἔργων καί ἐξυπηρέτησίν ὡρισμένων σκοπῶν ἐκδηλοῦται ἡ ἄπειρος σοφία τοῦ Πλάστου. Διότι εἶναι ἀδύνατον νά γίνῃ δεκτόν ὅτι τά ὄργανα καί τά συστήματα ταῦτα (ὅπως καί πάντα βεβαίως, τά λοιπά συστήματα καί ὄργανα τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος), ἐν οἷς καί δι’ ὧν ἐξαστράπτει καί διακηρύσσεται ὡσεί διά τυρηννικῶν σαλπίγγων ἀσύλληπτος πανσοφία, σκοπιμότης, παντοδυναμία καί πρόνοια, εἶναι ἀποτελέσματα – ἔργα οἱασδήποτε μορφῆς ἐξελίξεως, ὑπό τό κράτος οἱωνδήπoτε ἐπιδράσεων φυσικῶν – τυφλῶν πάντοτε καί μηχανικῶν ἐπιλογῶν - καί οἱασδήποτε ἐπίσης προσαρμοστικῆς ἱκα¬νότητος τοῦ σώματος ἡμῶν, ἐφόσον τό σῶμα ἡμῶν εἶναι ἀπολύτως ὑλικόν!!! Σύγκειται δηλ. ἐξ ὡρισμένων καί ἀπολύτως γνωστῶν πλέον εἰς ἡμᾶς χημικῶν στοιχείων, ὧν ἡ βα¬σική σύστασις εἶναι ἁπλαῖ, πεπερασμέναι καί σταθεραί μονάδες ἠλεκτρι¬σμοῦ. Ναί. Μονάδες ἠλεκτρι¬σμοῦ..., ὄχι μόνον ἄλογοι - στερούμενοι δηλ. νοήσεως καί συνειδήσεως (αὐτο¬νοήσεως) καί ἱκανότητος ἄρα τοῦ εἰδέναι - ἀλλά μή ἔχουσαι πρός ἀλλήλας μηδέ συνοχήν!!
Εἶναι δέ ἀπολύτως γνωστὴ ἡ ἀλήθεια αὐτή. Ὅτι δηλ. τὰ 99935 ἐκ. χιλιοστὰ τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος ἀποτελοῦνται ἀπὸ ὀξυγόνον, ἄνθρακα, ὑδρογόνον, ἄζωτον, ἀσβέστιον, θεῖον, φωσφόρον, νάτριον, κάλιον, χλώριον, μαγνήσιον καί σίδηρον τό δέ ὑπόλοιπον μέρος, ἐξ 20 περίπου ἄλλων χημικῶν στοιχείων. Γνωρίζομεν ἀπολύτως ἐπίσης (μετὰ τὴν ἐπιτευχθεῖσαν διάσπασιν τοῦ πυ¬ρῆνος τοῦ ἀτόμου), ὅτι ἡ βασικὴ σύστασις ὅλων τῶν χημικῶν τούτων στοι¬χείων, ὅπως καί τῶν λοιπῶν ἐξ ὧν σύγκειται ἡ συμπαντικὴ ὕλη, εἶναι ὡρισμέναι, δι' ἕκαστον στοιχεῖον, καί σταθεραί, πεπερασμέναι μονάδες ἠλεκτρισμοῦ, πρωτόνια δηλ. ἠλεκτρόνια, ποζυτρόνια κ.ἄ.• ὅτι αἱ ἠλεκτρικαὶ αὗται μονάδες ἀποτελοῦν, δι’ ἕκαστον στοιχεῖον, ἡλιακὰ συστήματα ἐν μι¬κρογραφίᾳ καί τέλος ὅτι ὄχι μόνον στεροῦνται νοήσεως καί εἰδέναι ἀλλὰ καί ἁπλῆς συνοχῆς. Εἶναι τυφλαί, ἄλογοι μονάδες ἠλεκτρισμοῦ.
Ἐνῶ ὅμως τοιαύτη εἶναι ἡ οὐσία, ἡ ζύμη ἐξ ἧς τό σῶμα ἡμῶν ἀποτελεῖται, διακηρύσσουσα καί αὐτή, τό ἀδύνατον τῆς ὑπ' αὐτῆς τυχαίας, ἤ δι' οἱωνδήποτε τυφλῶν μηχανικῶν ἐξελίξεων, διαμορφώσεώς του (ἐφόσον διά τῶν διαφόρων ὀργάνων καί συστημάτων του - ἐν οἷς ἐκδηλοῦται ἀσύλληπτος σοφία καί πρόνοια - ἀποτελεῖ, ἐν τῷ συνόλῳ του, ἕν ὑπέ¬ροχον ἐργοστάσιον καταλλαγῇς τῆς ὕλης, κινήσεως κ.λπ.) , παρατηροῦμεν προ¬σέτι ἐν ἡμῖν ἐκδηλώσεις πνευματικῶν δυνάμεων καί ἰδιοτήτων μηδόλως ὑπαρχουσῶν ὄχι μόνον εἰς τήν ἀνόργανον ὕλην γενικῶς, ἀλλά καί εἰς πάντα τά κατώτερα ἡμῶν ἐνόργανα ὄντα, ἄψυχα τε καί ἔμψυχα. Αἱ πνευματικαί δ’ αὖται ἰδιότητες καί δυνάμεις εἶναι, ἀναντιρρήτως, ἐκδηλώσεις τῆς πνευματικῆς ἄρα δέ καί ἐνσυνειδήτου ἡμῶν ψυχῆς, ἑδρευούσης ἐφ’ ὁλοκλήρου του σώματος τήν ὁποίαν ἑκάστην φοράν δημιουργεῖ ἄφθαρτον καί αἰωνίαν ἐξ ἄκρας ἑνώσεως σπεραματοζωαρίου καί ὠαρίου, ὁ Αἰώνιος Θεός ἐκ τοῦ μηδενός. Καί αὐτό εἶναι ἕν ἐπίσης ὑπέροχον καί ἐξαίρετον θαῦμα, τῆς διαρκείας τῆς προσωπικῆς Θείας δημιουργίας καί παρεμβάσεως καί τῆς ἀτευλευτήτου Θείας Προνοίας.
Εἶναι ἀληθὲς ὅτι καί εἰς τὰ φυτά, κατ' ἀρχήν, καί τὰ δένδρα (τὰ ἄψυχα ἐνόργανα ὄντα) ἐκδηλοῦνται ὀργανικαὶ δυ¬νάμεις καί ἰδιότητες μὴ ὑπάρχουσαι εἰς τὴν ἀνόργανον ὕλην ἐξ ἧς καί οἱ ὀργανισμοί-κορμοὶ αὐτῶν σχηματίζονται. Εἰς τὰ κατώτερα ἡμῶν ἔμψυχα ὄντα ἐκδηλοῦνται ψυχικαὶ ἰδιότητες, ὧν στεροῦνται τελείως τὰ φυτὰ καί τὰ δένδρα, ἀλλὰ καί ὀργανικαὶ τοιαῦται ἀνώτεραι (κινήσεως κ.ἄ.) μὴ ὑπάρχουσαι οὐδόλως ὄχι μόνον εἰς τὴν ἀνόργανον ὕλην ἀλλὰ καί εἰς τό σύνολον τοῦ φυτικοῦ κόσμου. Πᾶσαι ὅμως αἱ ἰδιότητες αὗται καί αἱ δυνάμεις οὖσαι ἐπίσης, ἰδιότητες καί δυνάμεις «θέσει» καί ὄχι «φύσει» (δοθεῖσαι δηλ. εἰς πάντα τὰ κατώτερα τοῦ ἀνθρώπου ὄντα ὑπὸ τοῦ πανσόφου καί παντοδυνάμου Δημιουργοῦ) δέν ἀποτελοῦν, ἐν τού¬τοις, καί ἰδιαιτέρας ὑποστάσεις ψυχῶν ἐν τοῖς ὀργανισμοῖς - σώμασι τῶν κατωτέρων τοῦ ἀνθρώπου ἐμψύχων ὄν¬των. Ἐκ τούτου δέ καί ἀφανίζονται ἅμα τῇ θανῇ αὐτῶν. Ἀντιθέτως ὅλως αἱ πνευματικαὶ δυνάμεις καί ἐκδηλώσεις τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς ἀποδεικνύουν ταύτην ὑπόστασιν ἰδιαιτέραν ἐν τῷ σώματι ἡμῶν, ὑπόστασιν ὑπερυλικήν - πνευματικήν, ἄρα δέ ἐνσυνείδητον καί ἐλευθέραν καί ὡς τοιαύτην, ἀναντιρρήτως δημιουργηθεῖσαν ὑπό τοῦ Θεοῦ «κτισθεῖσαν» ἐπαναλαμ¬βάνομεν ἄφθαρτον-ἀθάνατον, ἐπιζῶσαν δηλ. καί ἔχουσαν συνείδησιν τῆς ὑποστάσεως της καί μετὰ τὸν λεγόμενον θάνατον, ὅπως καί τὴν ἐπακολουθοῦσαν, συνεπείᾳ τούτου, διάλυσιν τοῦ ὑλικοῦ σώματος αὐτῆς. Αἱ πνευματικαὶ δέ αὗται ἐκδηλώσεις καί δυνάμεις τῆς ἀνθρωπί¬νης ψυχῆς εἶναι, ἐν συνόψει αἱ ἑξῆς:
α) Τό ἐνσυνείδητον πνεῦμα ἡμῶν (ὁ ἐνσυνείδητος ἡμῶν νοῦς), τό χαρακτηριζόμενον διά τῆς ἐλευθερίας τῆς βουλήσεως- θελήσεως, τῆς λογικῆς καί τῆς κρίσεως, δι' οὗ νοοῦμεν ἡμᾶς αὐτοὺς ὑπάρχοντας κεχωρισμένως ἀπὸ τοῦ λοιποῦ περὶ ἡμᾶς κόσμου, κατὰ τό ὡραῖον ἀπόφθεγμα τοῦ Καρτεσίου «νοῶ ἄρα ὑπάρχω...» νοοῦμεν συνειδητῶς ὡς ὑπάρχοντα πάντα τὰ ὄντα - φαινόμενα τοῦ Κόσμου τούτου, ὅπως καί τούς λόγους τῆς ὑπάρξεως αὐτῶν, καί, ἐξαντικειμενεύοντες τό ἴδιον ἡμῶν σῶμα ἐλέγχομεν καί κρίνομεν αὐτὰ τὰ αἰσθήματα καί συναισθήματα ἡμῶν καί τάς ἰδίας ἡμῶν σκέψεις - ἰδέας καί πράξεις . Ἐν τῷ πνεύματι δέ - νοΐ ἡμῶν τούτῳ διαμορφοῦται, ἀπὸ νηπιακῆς ἡλικίας, καί ἡ περὶ ἡμῶν αὐτῶν ἰδέα, τό προσωπικὸν ἀτομικόν, ἐνσυνείδητον καί ἀναλλοίωτον ἐγὼ ἡμῶν, ὅπερ ἀπομονούμενον ὄχι μόνον ἐξαντικειμενεύει τό ἴδιον ἡμῶν σῶμα, ἀλλὰ καί καθίσταται κριτής καί αὐτῶν τῶν συναισθημάτων του, αὐτοῦ τοῦ ἑαυτοῦ του.
β) Ἡ συνείδησις ἡμῶν καί ἡ συνειδητὴ ἀντίληψις τῶν ἐννοιῶν τοῦ ἀγαθοῦ, τοῦ καθήκοντος, τοῦ ἠθικοῦ νόμου, τοῦ δικαίου, τοῦ τελείου, τοῦ ἀρτίου καί τοῦ ὡραίου, ἐπίσης δέ καί τῶν ἀντιστρόφων τῶν ἐννοιῶν τούτων (ἤτοι τοῦ κακοῦ, τοῦ ἀνήθικου, τοῦ ἀτελοῦς κλπ.), διά τῆς λογικῆς συγκρί¬σεως τῶν ὁποίων συνετελέσθη - καί συντελεῖται ἡ ἀνθρωπίνη πρόοδος καί Πνευματικὴ ἀνύψωσις. Τὴν ἐξ ἀντικειμένου ὕπαρξιν τῶν ἐννοιῶν τούτων ἀπέ¬δειξεν πρῶτος ὁ Σωκράτης. Καί ὡς συμβα¬τικαὶ ὅμως καί μεταβληταὶ αὗται νοούμεναι προϋποθέτουν - καί μαρτυροῦν - τὴν ἐν ἡμῖν ὕπαρξιν νοούσης ἐνσυνειδήτου ὑποστάσεως καί δυνάμεως, δι’ ἧς, κατὰ καιρούς ἤ κατὰ τόπους, γίνεται ἡ σύλληψις καί ἡ διαμόρφωσις αὐτῶν ὡς καί τῶν ἀφηρημένων ἐν γένει οὐσιαστικῶν, ὧν ὁ ἀρι¬θμὸς εἶναι ἀνάλογος πρός τὸν πολιτισμὸν καί τὴν πρόοδον τῆς Ἀνθρωπότητος.
γ) Ἡ μεταβολὴ εἰς ἰδέας πασῶν τῶν ἐπὶ τοῦ σώματος ἡμῶν ὑλικῶν ἐπιδράσεων - ἐντυπώσεων, ἐσωτερικῶν (ἐνδο¬οργανικῶν) καί ἐξω¬τερικῶν, καί ἡ γέννησις ἰδεῶν - σκέψεων καί συλλογισμῶν ἄνευ οὐδὲ μιᾶς σχετικῆς ἐξωτερικῆς ἀνακλαστικῆς ἐπιδράσεως ἤ αἰτίας. Ὡσαύτως τὰ συναισθή¬ματα τῆς συνειδητῆς χαρᾶς καί λύπης, τῆς ἐλπίδος καί τοῦ φόβου, ὅπως καί τὰ θρησκευτικὰ, ἠθικά, διανοητικά, ἐν γένει καί καλλιτεχνικὰ τοι¬αῦτα.
δ) Ἡ δυνατότης τῆς μὴ ἱκανοποιήσεως, διά τῆς βουλήσεως καί τῆς θελήσεως (ὅταν μάλιστα καταλλήλως αὗται ἀσκηθοῦν καί ἀναπτυχθοῦν), ὅπως καί διά τῆς λογικῆς βεβαίως καί τῆς κρίσεως, πασῶν τῶν ἐπὶ τοῦ σώματος ἡμῶν ἐξωτερικῶν ἐπιδράσεων καί τῶν ἀνακλα¬στικῶν, ἐκ τούτων, ἀντιδράσεων καί ἐρεθισμῶν καί ἡ ἐκμηδένισις τούτων. Ἡ δυνατότης ἐπίσης τῆς μὴ ἱκανοποιήσεως ἐκζητήσεων τοῦ σώματος προκαλου¬μένων ἐξ ἐνδοοργανικῶν λειτουργιῶν καί ἐκκρίσεων τῶν διαφόρων ἀδένων καί ὁ ἐξαναγκασμὸς του νά πράξῃ ἀντιθέτως ὅλως ἀφ' ὅ,τι αἱ αἰσθήσεις καί αἱ ἐνδοκρινικαὶ λειτουργίαι καί ἀνάγκαι ἀπαιτοῦν ἰδία αἱ γενετήσιαι. Ἡ συνειδητὴ προσφορὰ τοῦ σώματος εἰς θυσίαν καί θάνατον διά πνευματικοὺς λόγους ἤ ὑπὲρ ἰδεώδους τινός, ὁ ἀλτρουϊσμός καί ἡ αὐτοθυσία. Καί τέλος ἡ δυνατότης τῆς μετα¬βολῆς καί τῆς ἀπαρνήσεως προηγουμένων συνηθειῶν ὡς καί πνευματικῶν ἰδεωδῶν καί ἀρχῶν, καί τῆς προσοικειώσεως πρός νέας καί ἀντιθέ¬τους ἐνίοτε τῶν προηγουμένων, διά τῆς μετανοίας.
ε) Ἡ συνειδητὴ καί δυναμικὴ ἐπίδρασις - τόσον ἐπωφελῶς ὅσον καί ἐπιβλαβῶς - τῆς πνευματοβολίας τῆς ψυχῆς ἡμῶν ὄχι μόνον ἐπὶ τοῦ ἰδίου ἡμῶν σώματος, ἐνδοστρεφῶς (αὐθυποβολὴ κ.ἄ.), ἀλλὰ καί ἐπὶ ἄλλων ὄντων καί ἀντικειμένων, ἐμψύχων τε καί ἀψύχων, ἐξωστρεφῶς (βα¬σκανία, τηλεπάθεια, ὑπνωτισμὸς κ.ἄ.) καί ἡ συνειδητὴ ἄσκησις - γυμναστικὴ τοῦ σώματος κατὰ βούλησιν, ἡ ἐξικνουμένη μέχρι τοῦ σημείου τῆς ἐξασκήσεως ὡρισμένων μελῶν τοῦ σώματος ὅπως ἐκτελοῦν λειτουργίας μὴ περι-λαμβανομένας ἐν τῷ πλαισίῳ τοῦ φυσικοῦ αὐτῶν προορισμοῦ. Ἡ «αἰώρησις» τοῦ σώματος καί ἡ «ἀκαΐα» εἶναι ἐκδηλώσεις κατοχῆς τοῦ ἀνθρώπου ὑπό δαιμονικῶν δυνάμεων ὡς σύν Θεῷ θά ἀποδείξωμεν ἐν ἑτέρᾳ ἐργασία ἡμῶν περί τῶν ψυχικῶν φαινομένων καί τῆς ἀθανασίας τῆς ψυχῆς.
στ) Ὁ προφορικὸς λόγος ἀλλὰ καί ἡ «νοερὰ ὁμιλία», ἄνευ χρήσεως τῆς γλώσσης («... λογισμοὶ κατηγοροῦντες ἤ ἀπολογού¬μενοι» - πρός Ρωμ. Β΄ 15), ἡ νοερὰ ἐπεξεργασία ἰδεῶν καί σχεδίων, ἐν γένει.
ζ) Ἡ συνειδητὴ μνήμη, ἀνάπλασις καί ἀναγνώρισις, ἡ συνειδητὴ προσοχή, γνῶσις, ἐπιστήμη καί φαντασία καί ἡ συνειδητὴ ἐπίσης ἀντίληψις τῆς ἐννοίας τοῦ «ἀπείρου».
η) Ἡ πνευματικὴ ἱκανότης - ἰδιοφυΐα καί μεγαλοφυΐα, ἀσχέ¬τως τῶν διαστάσεων, τοῦ βάρους καί τῆς ὑγιεινῆς καταστάσεως τοῦ σώματος καί τοῦ ἐγκεφάλου, ὡς καί τῆς ποσότητος ἤ ποιότητος τῶν λαμβανομένων τρο¬φῶν, καί ἡ διατήρησις τῆς λογικότητος καί μετὰ βαρυτάτας ἐγκεφαλικὰς νό¬σους. Ὡσαύτως αἱ ὁμαλαὶ ψυχικαὶ ἐκδηλώσεις καί μετὰ τὴν βλάβην ἤ καί τὴν τελείαν ἀφαίρεσιν ἀντιστοίχων ἐγκεφαλικῶν κέντρων , ὡς καί ἡ ἀναμφισβήτητος συνέχεια τῆς ψυχικῆς ζωῆς των συνεπεία εἰσπνοῆς ἀτμῶν αἰθέρος ἤ χλωροφορμίου εἰς ὁλικὴν ἀναισθησίαν περιερχομένων.
θ) Ἡ ὅρασις ἄνευ φυσιολογικῆς λειτουργίας τῶν ὀφθαλμῶν καί ἡ ἀκοὴ ἄνευ φυσιολογικῆς λειτουργίας τῶν ὠτῶν καί ἀντιστρόφως, ἡ ἀδυναμία ὁράσεως ἤ ἀκοῆς ἐν ἐγρηγόρσει, καίτοι τὰ ἀντίστοιχα αἰσθητήρια ὄργανα εὑρίσκονται ἐν καλῇ καταστάσει.
ι) Τὰ ὄνειρα, καί ἰδίως τὰ προγνωστικὰ καί προφητικὰ ὁράματα.
ια) Αἱ ἐν ἐκστάσει ἤ ἐν ἡμιεγρηγόρσει ὀπτασίαι.
ιβ) Αἱ συναισθηματικαὶ καί αἱ ἠθικαὶ ἀτέλειαι καί ἀνεπάρκειαι τῆς πα¬ρούσης ζωῆς πού μαστίζεται ἀπό τήν σχετικότητα, τήν ἔλλειψιν καί τό ὅριον συνεπεία τῆς πτώσεως τῶν πρωτοπλάστων καί τῆς ἐκ τοῦ Δημιουργοῦ σχάσεως καί δὴ ἡ ἔντονος ἐν ἡμῖν ἰδέα περὶ ἀθανασίας καί αἰωνιότητος καί ὁ πόθος ἡμῶν δι' ἀτέρμονα ζωήν. Ὁ ἔμφυτος ἀποτροπιασμὸς τοῦ θανάτου, ἐνῶ πρόκειται περὶ τόσον φυσικοῦ φαινομένου. Ἡ ἄσβεστος καί μέ¬χρι τέλους τῆς ζωῆς ἡμῶν ἀκόρεστος δίψα - ἔρως τῆς μαθήσεως καί τῆς γνώ¬σεως. Ἡ πρός ὡρισμένας προσφιλεῖς ὑπάρξεις διατηρούμενη ἐφ' ὅρου ζωῆς συνειδητὴ ἀγάπη καί ἀφοσίωσις. Ὁ ἱερὸς πόθος τῆς πραγματικῆς ἐλευθερίας, ὅστις διά τούς περισσοτέρους ἀνθρώπους μένει μέχρι τοῦ θανάτου των ἀνεκπλήρωτος. Ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἄκρου ἀγαθοῦ, ἥτις οὐδέποτε σχεδὸν πληροῦται ἐν τῷ παρόντι βίῳ. Ἡ ἐν τῷ παρόντι βίῳ μὴ ἀπόδοσις, ὡς ἐπὶ τό πολὺ τῆς ἀπο¬λύτου δικαιοσύνης, ἐνίοτε δέ μηδὲ σχετικῆς. Ἡ ἐπιθυμία τοῦ καλοῦ, τοῦ ἀγαθοῦ, τοῦ τελείου, τοῦ ὡραίου, τοῦ δικαίου ἥτις ἐπίσης οὐδέποτε σχεδὸν πληροῦται ἐν τῷ πα¬ρόντι βίῳ. Ἡ συμμαρτυρία τῆς συνειδήσεως τῶν πνευματικῶς ἀναγεγεν¬νημένων ὅτι «εἴμεθα τέκνα Θεοῦ», προωρισμένα διά τὴν αἰωνιότητα (πρός Ρωμ. Η΄ 16). Ἡ ἔννοια τοῦ «ὁσίου βίου» καί ἡ ὑπὸ πολλῶν διαβίωσίς του. Ὁ κοινωνικὸς βίος τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ συνυφασμένη μετ' αὐτοῦ ἔννοια τοῦ ἠθικοῦ νόμου (τῆς ἠθικῆς καί τῆς ἀρετῆς). Καί τέλος ὁ προορισμὸς ὑπὸ τῆς θείας προνοίας (πρός Ρωμ. Η΄ 18, Πράξ. ΙΖ΄ 26 κ.ἄ.), ἵνα ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν Οὐρανῶν πάντα τὰ ἔθνη τὰ πιστεύοντα εἰς τὸν ἀληθινὸν Θεόν καί τηροῦντα τάς ἐντολὰς του, γίνουν «συμμέ¬τοχα καί συγκληρονόμα» τῆς αἰωνίας δόξῃς τοῦ Θεανθρώπου παμβασιλέως Κ.ἡ.Ι. Χριστοῦ (πρός Ἐφ. Γ΄ 6).
Πᾶσαι λοιπὸν αἱ ῥηθεῖσαι πνευματικαὶ ἐκδηλώσεις καί δυνάμεις τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς (καί αἱ λοιπαί, σχετικαὶ πρός αὐτάς, φιλοσοφικαὶ καί Γραφικαὶ προσμαρτυρίαι) διακη¬ρύσ¬σουν πανηγυρικῶς τὴν ἐν τῷ ἀνθρώπῳ ὕπαρξιν αὐτῆς, ὡς ἰδιαιτέρας πνευματικῆς ὑποστάσεως, ὑποστάσεως ἐλευθέρας, λογι¬κῆς καί ἐνσυνειδήτου, ἐπιζώσης, μετὰ τὸν θάνατον. Ὡς πνευ¬ματικὴ ὅμως ὑπόστασις, ἐνσυνείδητος, λογικὴ καί ἐλευθέρα ἡ ἀνθρωπίνη ψυ¬χὴ δέν ἦτο δυνατὸν νά προέλθῃ ἐξ οἱασδήποτε μορφῆς ἐξελίξεως τῶν κατωτέρων τοῦ ἀνθρώπου ὄντων ἀψύχων τε καί ἐμψύχων, ἐφόσον ταῦτα ἀναντιρρήτως, εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου ἄλογα - ὑλικά, στε¬ρούμενα νοήσεως καί συνειδήσεως, ἄρα δέ καί ἐλευθερίας. Δέν ἀποτελεῖ ἐπίσης, ἐξ ἴσου, ἡ ἀνθρωπίνη ψυχὴ οἱαδήποτε μορφῆς ἀπόρροιαν ἤ συνισταμένην τῶν διαφόρων φυσικοχημικῶν λειτουργιῶν, κινήσεων καί ἐκκρίσεων κλπ. τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος. Διότι καί αὐταὶ εἶναι καθαρῶς μηχανικαὶ ὑλικαί. Ἡ νόησις - τό πνεῦμα, δέν εἶναι δυνατὸν νά ἔχῃ πηγὴν τὴν ἄνοιαν, ἡ λογικὴ τὴν ἀλογίαν, ἡ ἐλευθερία τὴν ἀνάγκην..., ἐνστικτώδη ἤ μηχανικήν... Τὴν ἀλήθειαν δέ ταύτην διεκήρυξαν πάντες οἱ ἀληθεῖς ἐπιστήμονες διά μέσου τῶν αἰώνων.
Οἱ ἰατροὶ oἱ μετάσχοντες εἰς τό 2ον διεθνὲς ἰατρικὸν συνέδριον τοῦ Bossoy (22-29 Αὐ¬γουστου 1948), ἀπεφάνθησαν ὅτι, «ἡ ἰατρικὴ Ἐπιστήμη ὀφείλει νά ἐλευθερωθῇ ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ὑλιστικῆς μηχανικῆς σκέ¬ψεως. Μὲ τὴν κατάχρησιν τῆς ἀναλύσεως ἔχασε τὴν ἔννοιαν τοῦ ἀνθρώπου. Αἱ κατακτήσεις τῆς συγχρόνου φυσικῆς, ὅσον ἀφορᾷ εἰς τό «κοσμοείδωλον» τό ὁποῖον εἶναι μηχανιστικὸν – ντετερμι¬νιστικόν, αἱ πρόοδοι τῆς βιολογίας, τόσον ὅσον ἀφορᾷ εἰς τὴν ζωήν, ἡ ὁποία δέν εἶναι ἁπλῶς ἐν φυσικοχημικὸν σύστημα, ὅσον καί εἰς ὅτι ἀφορᾷ τὴν θέσιν τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τῶν ἄλλων ἐμβίων ὄντων, αἱ πρόοδοι, τέλος, τῆς ψυχολογίας ἐπὶ τῆς προσωπικότητος δέν ἐπιτρέπουν πλέον εἰς τὴν ἰατρικὴν νά ἀκολουθῇ ὑλιστικὰς ἀντιλήψεις...».
Τέλος, ἐπεβεβαίωσαν τό ἀνωτέρω σχετικὸν πόρισμα ἐπιστημο¬νικοῦ συνεδρίου Βρεττανῶν εἰδικῶν ἐπιστη¬μόνων (ἀνατόμων, φυσιολόγων, ψυχο¬λόγων, φιλοσόφων κ.ἄ.) ἔχον ὡς ἑξῆς: «Δέν ὑπάρχει κανεὶς δυνάμενος νά ἐξηγήσῃ πῶς ἕν φυσικοχημικὸν φαινόμενον ἠμπορεῖ νά μεταμορφωθῇ εἰς φαινόμενον πνευματικόν... Τό νευρικὸν ἡμῶν σύστημα εἶναι ἀνάλογον μὲ τούς δευτερεύοντας ἐκείνους μηχανισμούς, εἰς τούς ὁποίους μία παλινδρομική ἐ¬νέργεια χρησιμεύει εἰς τό νά διευθύνῃ καί νά ῥυθμίζῃ τὴν διεύθυνσιν τῆς κινήσεως..., ἀλλὰ δέν ὑπάρχει μηχάνημα, ὅσον δήποτε λεπτεπίλεπτον καί ἂν εἶνε, τό ὁποῖον νά ἐξηγῇ τό παίξιμον τοῦ πιανίστα πού παίζει μίαν φαντασίαν τοῦ Λίστ καί τοῦ Σοπέν. Ὁ ἐγκέφαλος ἠμπορεῖ νά εἶναι ἕνα θαυμαστὸν σύστημα μεταλλακτῶν, ἀλλὰ πρέπει νά ὑπάρχῃ καί ἕνας χειριστὴς εἰς τό ταμπλώ, χειριστὴς ἐνσυνείδητος... Ὁ ἐγκέφαλος εἶναι ἀπεί¬ρως περίπλοκον σύστημα ἀνακλαστικῶν μηχανισμῶν, ποὺ ἀνταποκρίνεται μὲ μικρὰν ἤ μεγάλην ἐπιβράδυνσιν εἰς τούς ἐρεθισμοὺς τοῦ ἐξωτερικοῦ Κόσμου (σ.σ. καί τῶν ἐνδοοργανικῶν λειτουργιῶν καί ἐκκρίσεων), τὴν συνείδησιν δέ ἤ τό πνεῦμα δέον νά τοποθετήσωμεν καθ' ὅλον τὸν ἐγκέφαλον, χωρὶς νά τοῦ προσδιορίσωμεν ἀκριβεστέραν θέσιν... Ὁ ἐγκέφαλος παίζει ἁπλῶς τὸν ῥόλον τοῦ νωτιαίου μυελοῦ, ὅταν οὗτος προκαλῇ μίαν ἀνακλαστικὴν κίνησιν... καί δέν εἶνε ὄργανον παραστάσεων, ἀλλὰ μᾶλλον ἐνεργείας» .
Εἶναι ἄλλως τε σύμφωνα πρός τάς διαπι¬στώσεις τῆς χειρουργικῆς καί τῶν τελευταίων δεκαετιῶν, καθ’ ἅς, γενομένων, ἐγχειρήσεων εἰς ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ ἐγκεφάλου, μέχρις ἀφαιρέσεως ἐξ αὐτοῦ καί ὁλοκλήρου ἡμισφαιρίου (εἰς μίαν περίπτωσιν τοῦ δεξιοῦ καί εἰς τὴν ἄλλην τοῦ ἀριστεροῦ), δέν ὑπέστη μείωσιν ἡ πνευματικότης τῶν ἐγχειρησθέντων, οὐδ' ἐξέλιπεν ἡ συνείδησις αὐτῶν. Ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ θέματος καί ὑπὸ τοῦ ἀειμνήστου Ι. Σκαλτσούνη ἀναφέρονται ἐν τῷ μνησθέντι συγγράμματι αὐτοῦ «Δημώδης ἀπολογητικὴ τοῦ Χριστια¬νισμοῦ» (σελ. 82 - 83), ὅπως καί εἰς τάς Φιλοσοφικὰς αὐτοῦ Μελέτας σελ. 236 (ἔνθα παραπέμπει καί εἰς ἀριθ. 95 Literaturblatt, 1868) τὰ ἑξῆς: «Ἀνοιχθέντος κρανίου νέου τινός, ἀποθανόντος ἐξ ἐγκεφαλικῆς νόσου, δέν εὑρέθη ἐν αὐτῷ ἐγκεφαλικὴ ὕλη, ἀλλ' ὀλίγον αἱματῶδες ῥευστόν. Ἐν τούτοις ὁ ἀσθενὴς διετήρει σώας τάς διανοητικὰς του δυνάμεις (κρίσιν, λογικήν, μνήμην) μέχρι τοῦ θανάτου του». Ὑπὸ τοῦ ἰδίου δέ προστίθενται ἐν ταῖς «Φιλοσ. Μελέταις» του (σελ. 246 καί 237), ὅτι οἱ Νόϊμαν, Χούφελαντ καί Ἐνεμόζερ, ἀναφέρουν πληθὺν περιπτώσεων, καθ' ἅς, ἐν τελικῇ σχεδὸν κατα¬στροφῇ τοῦ ἐγκεφάλου διετηρήθησαν ἀναλλοίωτοι καί ἡ συνείδησις καί ἡ μνήμη καί ἡ γνωστικὴ δύναμις (Σχαϊδερμάχερ, Μελέται περὶ Ὑλισμοῦ, τελ. κεφ.).
Καθορίζεται οὕτω κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, ἡ ἀκριβὴς - θέσις τοῦ ἐγκε¬φάλου ἐν τῷ ἀνθρωπίνῳ σώματι καί βεβαιοῦται ὅτι οὐδὲν ἄλλο ἀποτελεῖ οὗτος, εἰμή ἁπλοῦν ἀνακλαστικὸν ὄργανον, πολύπλοκον μὲν καί ὑπέροχον ἀπὸ ἀπόψεως δομῆς καί συνθέσεως, ὑλικὸν ὅμως καί ἄμοιρον νοήσεως καί εἰδέναι... Διότι τὰ γνωστὰ χημικὰ στοιχεῖα ἐκ τῶν ὁποίων οὗτος (ὅπως καί ὁλόκληρον τό σῶμα ἡμῶν) σχηματίζεται, δέν ἔχουν οὐδὲ δύνανται νά παράγουν ΝΟΗΣΙΝ - ΠΝΕΥΜΑ, ἐφ' ὅσον, ὡς γνωστόν, σύγκεινται κατὰ βάθος ἀπὸ πεπερασμένας ἠλεκτρικὰς μονάδας (θετικόνια, ἠλεκτρόνια κλπ.) μὴ ἐχούσας πρός ἀλλήλας οὔτε συνοχήν!!
Καί προβάλλει περιφανὴς ἡ ἰδιαιτέρα πνευματικὴ ὑπόστασις τῆς ἡμετέρας ψυχῆς, ὑπόστασις καί οὐσία ὑπερυλικὴ - πνευματική, ἑδρεύουσα καί ἐν τῷ ἐγκεφάλῳ (τὸν ὁποῖον χρησιμοποιεῖ ὡς ὄργανον αὐτῆς) καί ἐν ὅλῳ τῷ σώματι, μὴ ἀπορρέουσα ὅμως ἐκ τῆς φυσικοχημικῆς ἤ τῆς μηχανικῆς λειτουργίας αὐτοῦ καί τοῦ ὅλου ὀργανισμοῦ. Διότι, ἀσχέτως τῶν προεκτεθέντων, ἂν ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἦτο ἀπόρροια τῆς φυσικοχημικῆς λειτουργίας τοῦ ἐγκεφάλου ἤ τοῦ σώματος, οὐ μόνον αἱ ψυχικαὶ ἡμῶν ἐκδη¬λώσεις καί αἱ πνευματικαὶ ἡμῶν ἱκανότητες θὰ ἔδει νά εἶναι ἀνάλογοι καί πρός τό βάρος τοῦ ἐγκεφάλου καί τοῦ σώματος, ὅπως καί πρός τὴν ὑγιεινὴν κατάστασιν αὐτῶν, ἀλλὰ καί πᾶσαι αἱ σκέψεις καί ἐνέργειαι ἡμῶν θὰ ἔδει νά εἶναι ἁπλαὶ συνέπειαι τῶν ἐξωτερικῶν καί ἐσωτερικῶν - ἐνδοοργανικῶν ἐπιδράσεων ἐπὶ τοῦ ἐγκεφάλου ὡς καί τῶν ἀνακλαστικῶν ἀντι¬δράσεων αὐτοῦ..., ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει μὲ τούς τεχνητοὺς - μηχανικοὺς ἐγκεφάλους, τούς ὁποίους κατεσκευάσαμεν. Πῶς ἑρμηνεύονται ἄλλως τά συναισθήματα, ἡ ἠθική ἀντίληψις τοῦ δικαίου, ἡ αὐτοθυσία καί ὁ ἀλτρουϊσμός, ἡ ἀνάσχεσις τῆς γενετησίου ὁρμῆς, πού ὑπερνικοῦν, τήν αὐτοσυντήρησιν καί τήν διαιώνισιν τοῦ εἴδους, τό συμφέρον καί τήν ἡδονικήν συμφόρησιν.
Μόνη δέ ἡ ἔλλειψις νοήσεως καί εἰδέναι εἰς τὰ χημικὰ στοιχεῖα ἐξ ὧν ὁ ἐγκέφαλος ἀλλὰ καί ὅλον τό σῶμα ἡμῶν σχηματίζον¬ται, ὅπως καί τό ἀναντίρρητον γεγονὸς ὅτι διά τῆς νοήσεως, οὐ μόνον ἀντιδρῶμεν, κατὰ τῶν ἐξωτερικῶν ἐπιδράσεων καί τῶν ἐνδοοργανικῶν ἐκκρίσεων καί λειτουρ¬γιῶν ἐπὶ τοῦ ἐγκεφάλου καί τοῦ σώματος, ἀλλὰ καί ὑποχρεοῦμεν δι' αὐτῆς τό σῶμα (τοῦ ἐγκεφάλου χρησιμοποιου¬ένου ὡς ὀργάνου) νά πράξῃ ἀντιθέτως ὅλως ἀπὸ ὅ,τι αἱ ἐξωτερικαὶ ἐπιδράσεις καί αἰσθήσεις, ἀλλὰ καί αἱ ἐνδο¬οργανικαὶ λειτουργίαι καί ἐκκρίσεις μηχανοχημικῶς μᾶς ἐπιβάλλουν, εἶναι ἀμάχητοι ἀποδείξεις τῆς ὑπάρξεως ἐν ἡμῖν τοῦ πνευματικοῦ καί ἐνσυνειδήτου κυβερνήτου τοῦ σώματος ἡμῶν, ἤτοι τῆς πνευματικῆς ἡμῶν ψυχῆς, τῆς ὁποίας ὄρ¬γανα εἶναι ὃ τε ἐγκέφαλος ἀλλὰ καί ὁλόκληρον τό σῶμα ἡμῶν.
Δ. ΤΟ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟΝ ΤΟΥ ΥΛΙΚΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ
Ἑτέρα ἀπόδειξις τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου ὑπό τοῦ πανσόφου Θεοῦ εἶναι τό πεπερασμένον τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος.
Σήμερον ἀποδεικνύεται ὅτι τό ὑλικόν Σύμπαν εἶναι πεπε¬ρα¬σμένον. Οἱ θεωρίες πού κάμνουν λόγον διά «ἀνοικτόν» ἤ «ἄπειρον σύμπαν» καί σχετίζονται μέ τήν «γεωμετρικήν δομήν» τοῦ Σύμπαντος εἶναι ἀβάσιμοι καί ἀνεπέρειστοι διότι ἡ ἐσχάτως ἐπιτευχθεῖσα διάσπασις τοῦ πυρῆνος τοῦ ἀτόμου διακηρύσσει τοῦτο πανηγυρικῶς. Διότι τό ἄτομον, τό θεωρούμενον μέχρι τινός ὡς ἡ ἐσχάτη καί ἄτμητος μονάς τῆς συμπαντικῆς ὕλης (ἐξ οὗ καί ἀπεκλήθη ἄτομον ὑπό τῶν ἡμετέρων ἀρχαίων προγόνων Λευκίππου καί Δημοκρίτου) , ἀποτελεῖ, ὡς ἀπεδείχθη ἤδη ἐκ τῶν τελευ¬ταίων προόδων τῆς ἐπιστήμης, ὑπέροχον ἡλιακόν σύστημα ἐν μικρογρα¬φίᾳ. Σχηματίζεται δηλαδή ἐκ τοῦ κεντρικοῦ πυρῆνος - ἡλίου καί τῶν περί τόν πυρῆνα, δίκην πλανητῶν οὐρανίων σωμάτων, περιφερομένων ἠλεκτρονίων. Καί τά μέν ἠλεκτρόνια εἶναι σωματίδια ὡρισμένης μάζης, ἀληθῶς ἄτμητα πλέον, φορτισμένα μέ ἀρνητικόν ἠλεκτρισμόν, ταῦτα δέ (ὅπως καί τά ἴσης μάζης σωματίδια, τά φορτισμέ¬να μέ θετικόν ἠλεκτρισμόν, ἅτινα ἀπεκλήθησαν ποζιτρόνια) θεωροῦνται ἤδη ὡς τά ἔσχατα συστατικά τῆς ὕλης . Ὁ δέ πυρήν, σχημα-τίζεται ὡσαύτως ἐκ πρωτονίων, ἤτοι ὁμοίων σωματιδίων φορτισμένων μέ θετικόν ἠλεκτρισμόν ὡς καί τῶν νετρονίων ἤ οὐδετερονίων, σωματιδίων ἴσης μάζης μέ τά πρωτόνια, ἀλλά μή φερόντων φορτίον ἠλεκτρικόν .
Τά σωματίδια λοιπόν ταῦτα, ἤτοι τό ἠλεκτρόνιον καί τό ποζιτρόνιον, τό πρωτόνιον καί τό νετρόνιον, εἶναι τά βασικά συστατικά, αἱ θεμελιώδεις μονάδες ὕλης, ἐξ ὧν σχηματίζεται ἡ συμπαντική ὕλη. Εἰς τά σωμάτια ταῦτα αἱ ἐπιστημονικαί πρόοδοι τῶν τελευταίων δεκαετιῶν προσέθεσαν καί τά σωματίδια: α) τοῦ ἀντιπρωτονίου, ἤτοι σωματίου ἴσης μάζης μέ τό πρωτόνιον, φορτισμένου ὅμως μέ ἀρνητικόν ἠλεκτρισμόν· β)τοῦ ἀντινετρονίου, διαφέροντος τοῦ νετρονίου μόνον διότι παρουσιάζει ἰδιότητας μικροῦ μαγνήτου (συνδεδεμένου μέ τήν περιστροφήν ἑνός μαγνητικοῦ φορτίου)· γ) τῶν μεσονίων (πιονιῶν, μιονίων καί ὑπερονίων), μάζης διαφόρου, ἀλλά διαμέσου μεταξὺ ἠλεκτρονίου καί ποζιτρονίου ἀφενός, καί πρωτονίου καί ἀντιπρωτονίου ἀφ' ἑτέρου· καί, τέλος, τῶν νετρίνων καί ἀντινετρίνων, μάζης ἐλαχιστοτάτης, μικροτέρας τῶν μεσονίων, καί στερουμένων ἐπίσης φορτίου ἠλεκτρικοῦ .
Ἐξ ὡρισμένου ὅθεν ἀριθμοῦ τῶν πεπερασμένων τούτων σωματιδίων ἀποτελουμένη ἡ συμπαντική ὕλη εἶναι ἀναντιρρήτως πεπερασμένη. Ἐφόσον δηλαδή τά ἐλάχιστα συστατικά της εἶναι σωμάτια πεπερα¬σμένα, μή ἔχοντα συνοχήν, πεπερασμένον ἄρα καί ὡρισμένον, ἀναντιρρήτως, δέον νά εἶναι καί τό ἄθροισμα τῶν σωματίων τού-των, ὅσον μέγα καί ἂν εὑρεθῇ, δεδομένου μάλιστα ἤδη, κατά τάς τελευ¬ταίας διαπιστώσεις τῆς Ἐπιστήμης, ὅτι δέν ὑπάρχει πέραν τῶν σωματίων τούτων ἄλλη μορφή ὕλης, ὁ αἰθήρ, ὡς πλανηθέντες ἐπίστευσαν τινές τῶν ἀρχαίων ἀλλά καί τῶν μεταγενεστέρων φιλοσόφων, ὅπως καί ὁ πνευ¬ματισμός, φρονοῦντες ὅτι αἱ βασικαί αὗται μονάδας τῆς ὕλης εἶναι ἡ πρώτη μορφή συμπυκνώσεως τοῦ αἰθέρος. (Πρβλ. Β.Γ. Τσινούκα, «Δὲν ὑπάρχει θάνατος», σελ. 13, 15, 18-20 καί 23). Κατά τήν νεωτέραν θεωρίαν τῆς περιωρισμένης ἀλλά καί τῆς γενικῆς σχετικότητος (Ἀϊνστάϊν, Maxwell - Lorenlz) δέν ὑπάρχει αἰθήρ, ἀλλά μό¬νον ὕλη - ἐνέργεια, τῆς ὁποίας μορφαὶ εἶναι αἱ διάφοροι ἀκτινοβολίαι, καί ἀφ' ἑτέρου ἠλεκτρομαγνητικά πεδία, διαμορφού¬μενα ἀναλόγως τοῦ χωροχρόνου. Μεταξὺ τῶν πυρήνων τῶν διαφόρων στοιχείων καί τῶν πέριξ αὐτῶν περιφερομένων ἠλεκτροφόρων ἤ μή σωμα¬τίων ὕλης ὑπάρχει πράγματι ἀπόλυτον κενόν. Ὁ ἐν καταπληκτικῇ δ' ἀκριβείᾳ καθορισμός τῆς ἐκ τῆς διασπάσεως τοῦ ἀτομικοῦ πυρῆνος ἐκλυομένης ἐνεργείας, καί τῆς ἐν τῷ χώρῳ - διαστήματι οὕτω κινήσεως πυ¬ραύλων, διαστημοπλοίων κ.ἄ. μεθ' ὑπερμαθη¬μα¬τικῆς ἀκριβείας, ὑφ' ἡμῶν προκαθοριζομένης καί κατευθυ¬νομένης, ἀποτελοῦν ἀναντιρρήτως ἀπόλυ¬τον ἐπαλήθευσιν τῆς νεωτέρας ταύτης θεωρίας εἰς τον χῶρον τῆς φυσικῆς ἐπιστήμης καί μόνον καί ὄχι εἰς τόν χῶρον τῆς ὑπερλόγου καί ὑπερβατικῆς ἑρμηνείας τοῦ φαινομένου τῆς ζωῆς καί τήν βεβαίωσιν ὅτι ἐκτός τῶν θεμελιωδῶν τούτων σωματίων δέν ὑπάρχει οὐδεμία ἄλλη μορφή ὕλης καί δή ὁ ἀποκληθεὶς αἰθήρ.
Ἐκ τῶν σωματίων δέ τούτων τοῦ ἀρνητικοῦ καί τοῦ θετικοῦ ἠλεκτρισμοῦ, ὡς καί τῶν προμνησθέντων λοιπῶν σωματίων τῶν μή φερόντων ἠλεκτρικόν φορτίον, σχηματίζονται ὅλα τά ἄτομα, κατ' ἀρχήν, καί τά στοιχεῖα , ἐν συνεχείᾳ, ἐξ ὧν σχηματίζεται ἡ συμπαντική ὕλη. Τά ἄτομα - στοιχεῖα ταῦτα ὑπετίθετο μέχρις ἐσχάτων ὅτι ἀνήρχοντο εἰς 92, ἐξ ὧν τά 90 εἶναι βέβαιον ὅτι ὑπάρχουν εἰς τήν Γῆν. Ἤδη ἀνεβιβάσθησαν εἰς 102, προστεθέντων ἑτέρων 10 τεχνητῶς. Πι¬στεύεται ὅτι θά παρασκευασθοῦν τεχνητῶς καί ἄλλα στοιχεῖα καί πέραν τοῦ ἀτομικοῦ τούτου ἀριθμοῦ .
Καί ἔχουν πάντα τά ἄτομα ὅλων τῶν στοιχείων, ἐξ ὧν σχηματίζεται ἡ συμπαντική ὕλη, ἴδιον, ἕκαστον ἀτομικόν πυρῆνα σχηματιζόμενον ἐξ ὡρισμένου ἀριθμοῦ πρωτονίων καί νετρονίων καί περιβαλλόμενον ὑφ' ὡρισμένου ἐπίσης ἀριθμοῦ ἠλεκτρονίων, μέ τήν ταχύτητα τοῦ φωτός, ὡς ἐπὶ τό πολύ, περιφερομένων περί αὐτόν. Ἀποτελοῦν οὕτω πάντα ἡλιακά συστήματα ἐν μικρογραφίᾳ, δεδομένου ὅτι μεταξὺ πυρῆνος καί ἠλεκτρονίων ὑπάρχει χῶρος, κενός. Ὑφ' ὡρισμένας δέ, καί ἐννόμους πάλιν, ὡς θά ἀποδείξωμεν ἐν τῇ συνεχείᾳ, πυκνώσεις καί ἑνώσεις, σχηματίζουν τά χημικά στοιχεῖα τῆς συμπαντικῆς ὕλης, ὑπό τήν συνήθη αὐτῶν σύστασιν καί μορφήν. Ἐάν π.χ. ἔχωμεν πυρῆνα σχηματιζόμενον ἐξ ἑνός μόνον πρωτονίου, πέριξ δ' αὐτοῦ περιφερόμενον ἕν μόνον ἠλεκτρόνιον, ἔχομεν τό ἄτομον – στοιχεῖον τοῦ ὑδρογόνου, ὅπερ θεωρεῖται τό ἐλαφρό¬τερον τῶν στοιχείων. Ἐάν ἔχωμεν πυρῆνα ἀποτελούμενον ἐκ δύο πρωτονίων, πέριξ δέ αὐτοῦ περιφερόμενα δύο ἠλεκτρόνια, ἔχομεν τό ἄτομον τοῦ ἡλίου, ὅπερ ἔρχεται δεύτερον εἰς τήν κλίμακα τῶν στοι¬χείων. Ὁ πυρήν τοῦ λιθίου, ἐν συνεχείᾳ, τοῦ ἔχοντος τόν ἀριθμόν 3, φέρει τρία θετικά πρωτόνια καί ἰσάριθμα πλανητικά ἠλεκτρόνια κ.ο.κ. Τό βαρύτερον ἐν τῇ φύσει ὑπάρχον στοιχεῖον, τό οὐράνιον, ἔχει ἀτομικόν ἀριθμόν 92. Τό ἰδιαίτερον δηλαδή ἄτομον τοῦ στοιχείου τούτου ἀποτελεῖται ἐκ πυρῆνος μέ 92 θετικά πρωτόνια καί ἐξ ἰσαρίθμων πλανητικῶν ἠλεκτρονίων ἐξωπυρηνικῶν... .
Ὁ ἀριθμός λοιπόν τῶν πρωτονίων καί τῶν νετρονίων τῶν σχηματιζόντων τόν πυρῆνα (ἅτινα ὁμοῦ ὠνομάσθησαν νουκλεόνια) καί ὁ ἀριθμός τῶν περί τόν πυρῆνα πλανητικῶς περιφερομένων ἠλεκ¬τρονίων, προκαλοῦν τάς διαφοράς τοῦ βάρους καί τῶν διαφόρων ἰδιοτή¬των - τοῦ εἴδους τῶν στοιχείων τῆς συμπαντικῆς ὕλης . Τά λοιπά σωματί¬δια, ἀντιπρωτόνια καί ἀντινετρόνια, μεσόνια καί νετρίνα, δέν ἀποτελοῦν, ὡς ἐπὶ τό πολύ, οὐσιώδη συστατικά τῶν στοιχείων. Συντελοῦν μᾶλλον εἰς τήν ἐξυπηρέτησιν τῶν ἑλκτικῶν καί μα¬γνητικῶν ἰδιοτήτων τῶν σωματίων τῶν ἀποτελούντων τά ἄτομα ἤ τούς πυρῆνας. Τά στερούμενα δέ ἠλεκτρικοῦ φορτίου (ἀντινετρόνια καί νετρίνα) καί εἰς τήν διάσπασιν ἤ καί ἀνασύστασιν αὐτῶν .
Πρόκειται, κατά ταῦτα, περί πεπερασμένων καί ὡρισμένων, πάντοτε, εἰς μέγεθος καί βάρος - μονάδων ἠλεκτρισμοῦ, αἵτινες, ὅταν σχηματίζουν ἡλιακά συστήματα ἐν μικρογραφία, συνέχον¬ται ὑπό ὡρισμένης ἐπίσης ἕλξεως, ὅπως ἀκριβῶς οἱ πλανῆται περί τόν ἥλιον. Ἡ ἀπόσπασις δέ ἑνός ἤ καί περισσοτέρων ἰόντων (πλανητῶν) ἐκ τῶν κεντρικῶν πυρήνων- ἡλίων ἐπιφέρει τοιαύτην διαταραχήν εἰς τήν σύστασιν τοῦ στοιχείου, ὥστε ἐπακολουθεῖ ἡ καθολική αὐτοῦ μεταβολή. Τοῦτο ἐπιτελεῖται φυσιολογικῶς εἰς τά διάφορα ραδιενεργά σώματα. Μεταστοιχειοῦνται ταῦτα αὐτομάτως συνεπεία τῆς ἐκπεμπομένης ὑπ' αὐτῶν ἀκτινοβολίας καί μετατρέπονται τόσον εἰς ἁπλῆν ἀκτινοβολίαν, ὅσον καί, τελικῶς, εἰς στοιχεῖα μικροτέρας μάζης καί βάρους, ὅπως π.χ. τό ράδιον μεταβάλλεται τελικῶς εἰς μόλυβδον. Πραγματο¬ποιεῖται ὅμως ἤδη ἡ μεταστοιχείωσις αὐτή καί τεχνητῶς διά βομβαρδισμοῦ, δι' ἀκτινοβολιῶν μεγά¬λης ἐντάσεως, καί ἀποσπάσεως οὕτως ἐκ τοῦ πυρῆνος - ἡλίου πλανητῶν (ἰόντων), ἐπίσης δέ διά τῆς διασπάσεως αὐτοῦ τοῦ πυρῆνος. Αἱ διασπάσεις αὗται ἐθεωροῦντο ἄλλοτε ἀδύνατοι. Ὁ Λόρδος ὅμως Ράδερφορδ ἐπέτυχε πρῶτος τήν διάσπασιν τοῦ στοιχείου καί οὕτως ἀπεδείχθη ὅτι ἡ οὐσία τῆς συστάσεως ὅλων τῶν στοιχείων εἶναι πεπερασμέναι σταθεραὶ πλέον μονά¬δες καθαρῶς ἠλεκτρικαί .
Ἐνῶ ὅμως τοιαῦτα καί τόσον σαφῆ εἶναι σήμερον τά πορίσματα τῆς Ἐπιστήμης διά τά βασικά συστατικά ἐξ ὧν ἡ συμπαντική ὕλη σχηματίζεται, ἐβεβαιώθησαν δέ τά πορίσματα ταῦτα πειραματικῶς μέχρι καί τῶν ἐλαχίστων λεπτομερειῶν, διϊσχυρίσθησαν τινες ὅτι ὕλη δέν ὑπάρχει ἄλλα μόνον ἐνέργεια. Ἡ γνώμη αὐτή εἶναι ἀπολύτως πεπλανημένη καί ἐπιστημονικῶς ἀστήρικτος. Ὁ Ἀϊνστάϊν πρῶτος ὀρθῶς περί αὐτῆς ἀπεφάνθη, εἰπὼν ὅτι ὕλη - μᾶζα καί ἐνέργεια εἶναι ἕν καί τό αὐτό νό¬μισμα, ἤ ἄλλως αἱ δύο πλευραὶ τοῦ αὐτοῦ νομίσματος. Ὁ μαθηματικός τύπος του περί ἐνεργείας: E =Mc2 (ἤτοι ἡ ἐνέργεια ἰσοῦται πρός τό γινόμενον τῆς μάζης ἐπὶ τό τετράγωνον τῆς ταχύτητος τοῦ φωτός) τήν ἀλήθειαν ταύτην ἀκριβῶς βεβαιοῖ . Τά αὐτά ἐπανέλαβεν ὁ Νόρδμαν, γρά¬φων ὅτι «ἡ ἐνέργεια δέ νοεῖται ἄνευ ἀτόμων ἠλεκτρισμοῦ» (σωματιδίων ὕλης) . Τέλος τά αὐτά ἐπὶ λέξει τονίζει καί ὁ συγγραφεὺς τοῦ μνημονευ¬θέντος συγγράμματος «ἡ Ἀτομική Ἐνέργεια», σελ. 104. Ὅτι δηλαδή «ἡ μᾶζα - ἐνέργεια εἶναι δύο διαφορετικαί ἐκδηλώσεις μιᾶς θεμελιώδους ἰδιό¬τητος τῆς ὕλης. Εἰς πᾶν δέ φαινόμενον ἤ πᾶσαν μεταβολήν, τό ποσόν τό ὁποῖον διατηρεῖται ἀμετάβλητον εἶναι ὁ συνδυασμός μάζης-ἐνεργείας».
Ὅτι δέ ἡ ἀποκληθεῖσα ἐνέργεια εἶναι ἁπλῶς ὡρισμέναι ἰδιότητες τῆς ὕλης, διαφόρων μάλιστα μορφῶν, μόλις παρίσταται ἀνάγκη σήμερον νά ὑποστηρίξωμεν. Διότι ἡ ἐνέργεια εἶναι κινη¬τική (μηχανική), ἠλεκτρική, φωτιστική, θερμική καί μαγνητική (ἑλκτική). Ἡ «ἀτομική ἐνέργεια» εἶναι μορφή ἐνεργείας μή διαφέρουσα ὡς ἀνωτέρω, ὡσαύτως δέ καί ἡ ραδιενέρ¬γεια. Πᾶσαι ὅμως αἱ μορφαὶ αὗται τῆς ἐνεργείας δέν εἶναι δυνατόν νά νοηθοῦν ἄνευ σωματιδίων ὕλης, σωματίων, φορ¬τισμένων μέ θετικόν ἤ ἀρνητικόν ἠλεκτρισμόν, ἤ καί οὐδετέρων. Ἡ κινητικότης τῶν σωματίων τούτων καί ἡ ταχύτης τοῦ φωτός, μεθ' ἧς, ὡς ἐπὶ τό πολύ, κινοῦνται, προκαλεῖ τήν κινητικήν - μηχανικήν ἐνέργειαν, ἀλλά καί τήν φωτιστικήν, τήν ἠλεκτρικήν, τήν θερμικήν, ὡς καί τήν ραδιενέργειαν. Ἰδιότητας ὡσαύτως ὡρισμένων σωματιδίων, μεμονωμένων ἤ ἠνωμένων εἰς ὁμάδας (πυρῆνας, ἄτομα- στοιχεῖα) ἀποτελοῦν ἡ ἕλξις καί ὁ μαγνητισμός.
Καί εἶναι πᾶσαι αἱ «ἰδιότητες» αὗται τῆς ὕλης (αἱ ἀποκληθεῖσαι «ἐνέργειαι» διότι ἐπιτελοῦν ἤ προκαλοῦν ὡρισμένον ἔργον ) ἰδιότητες θέσει καί ὄχι φύσει . Ἐδόθησαν δηλαδή εἰς τά βασικά συ¬στατικά τῆς ὕλης, εἰς τά θεμελιώδη, σωματίδια, ἐξ ὧν αὐτή σύγκειται, προδήλως ὑπό ἐξωκοσμίου, πανσόφου καί παντο¬δυνάμου δοτῆρος - τοῦ Θεοῦ, ἵνα δι' αὐτῶν καί ὑπό τό κράτος ἀτέγκτων καί ἀναλλοιώτων φυσικῶν νόμων, τούς ὁποίους Αὐτός πάλιν ἔθεσε (καί περί τῶν ὁποίων θά ἀσχοληθῶμεν ἐν τῇ συνεχείᾳ) σχηματίζουν, ὑπό διαφόρους πήξεις-πυκνώσεις ἤ θερμοκρα¬σίας, ἑνώσεις καί μορφάς, τά διάφορα φαινόμενα τῆς δημιουργίας, ἅτινα ἀντιμετωπίζομεν διά τῶν αἰ¬σθήσεων. Οὕτω σχηματίζονται τά 102 χημικά στοιχεῖα τῆς συμπαντικῆς ὕλης, ἅτινα εὑρίσκονται ἐν τῇ φύσει, ὡς καί τά 10 ἅτινα μέχρι σήμερον παρεσκευάσαμεν τεχνητῶς.
Ἐκ τῆς ἑνώσεως δέ τῶν στοιχείων τούτων μεταξὺ των, εἰς ὡρισμένας πάντοτε ἀναλογίας καί μίξεις, ὑπό τό κράτος, ἐπαναλαμβανομένων, φυσικῶν νόμων (ἐννόμων δυναμικῶν νομοτελειῶν) ἀτέγ¬κτων καί ἀναλλοιώτων, σχημα¬τίζονται καί διαμορφοῦνται ὅλα τά φαινόμενα τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος, ὡς καί ὀργανισμοὶ τῶν ἐπὶ τοῦ πλανήτου τούτου ἐνοργάνων ὄντων. Ἕνωσις δηλαδή ὀξυγόνου καί ὑδρογόνου, εἰς ὡρισμένας ἀναλογίας καί πήξεις-θερμοκρασίας, σχηματίζει τό ὕδωρ ἕνωσις ὀξυγόνου, ἀζώτου καί ἄνθρακος, εἰς ὡρισμένας ἀναλογίας καί πῆξιν - θερμοκρασίαν, σχηματίζει τόν ἀέρα ἕνωσις χλωρίου καί νατρίου, εἰς ὡρισμένας ἀναλογίας καί πήξεις, σχηματίζει τό ἅλας κ.ο.κ. Ἡ οὐσία, ἡ ὕλη, ἐξ ἧς σχηματίζονται πάντα τά φαινόμενα - ὄντα, ἤ κυριολε-κτικώτερον τά κτί¬σματα - γεγονότα τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος εἶναι τά 92 ἤ 102 χημικά στοιχεῖα τῆς συμπαντικῆς ὕλης. Βαθύτερον δέ καί γενικώτερον, τά προμνημονευθέντα βασικά σωματίδια, αἱ θεμελιώδεις μονάδες ὕλης, ἐξ ὧν καί τά στοιχεῖα ταῦτα σχηματίζονται, ἤτοι σωματίδια θετικοῦ καί ἀρνητικοῦ ἠλεκτρισμοῦ, ἤ καί οὐδέτερα, οὐ μόνον στερούμενα νοήσεως καί εἰδέναι, ἀλλά μή ἔχοντα πρός ἄλληλα μήτε συνοχήν!!! τῆς περιωνύμου Θεωρίας τοῦ Peter Higgs καί τῶν ἑτέρων δύο καθηγητῶν, μή ἀποδειχθείσης εἰσέτι πλήρως, ἀλλά καί τυχόν ἀποδεικνουμένης οὐδόλως ἐξηγεῖται δι’ αὐτῆς ἡ τελονομία, ἡ πολυπλοκότης, ἡ ἁρμονία, ἡ σκοπιμότης, ἡ πολυπλοκότης, ἡ ἁρμονία, ἡ Νόησις πού διέπει τό Σύμπαν διότι τά σωμάτια εἶναι ἄλογα καί ἀσυνείδητα!!
Ἐφόσον λοιπόν ἡ συμπαντική ὕλη σχηματίζεται, ἐν τῷ συνόλῳ της, ἐκ τῶν χημικῶν τούτων στοιχείων, τά δέ βασικά συστατικά τῶν στοιχείων τούτων εἶναι μονάδες σταθεραί, σωματίδια πεπερασμένα ἠλεκτρισμοῦ, ἄρα, τό σύνολον τῆς συμπαν¬τικῆς ὕλης- ἐνεργείας εἶναι πεπερασμένον. Εἶναι ἄθροισμα - ἀσύλληπτον βεβαίως ἄχρι τοῦ νῦν - πεπερασμένων ὅμως καί σταθερῶν ἠλεκτρικῶν σωματίων ὡρισμένης μάζης. Ἔχει ὅθεν, ὡς ἐκ τούτου, τέρμα - ὅρια, ὡς ἄλλως τε βεβαιοῖ καί ἡ σύγχρονος ἀστροφυσική. Καί εἶναι σφαιρικόν - κυρτόν κατά τήν θεωρίαν τῆς Σχετικότητος τοῦ Ἀϊνστάϊν, τήν ὁποίαν παρεδέχθη ὁ Ἔντιγκτον κ.ἄ. θά ἔλθῃ ἀσφαλῶς ἡ ἡμέρα καθ' ἥν, γνωρίζοντες, ἐν πάσῃ ἀκριβείᾳ, τήν μᾶζαν καί τό βάρος τῶν ἀποτελούντων τήν συμπαντικήν ὕλην βασικῶν καί θεμελιωδῶν σωμα¬τιδίων καί στοιχείων, θά ὑπολογίσωμεν, ἔστω καί κατά προσέγγισιν, καί τό ὅλον βάρος τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος, ὡς ὑπελογίσαμεν ἤδη καί τήν διάμετρον αὐτοῦ ὡς ἔχουσαν μῆκος 10 περίπου δισεκατομμυρίων ἐτῶν φω¬τός... Ἡ καμπυλότης τοῦ χώρου - χρόνου, ἡ βεβαιωθεῖσα ἤδη, καί διά τῆς θεωρίας τῆς Σχετικότητος, μαρτυρεῖ καί τήν ἀλήθειαν ταύ¬την.
Ἐνταῦθα ἐπαναλαμβάνομεν ὅτι ἀρνούμεθα ὄχι τάς ἐπιστημονικάς προσεγγίσεις τῆς πραγματικότητος ὄντως ἐπαινετάς, διότι ἡ Ἐπιστήμη ἐδόθη ὑπό τοῦ αἰωνίου Θεοῦ, ἀλλά τήν «θεοποίησιν» καί στρεβλήν μεταφυσικήν καί ὑπαρξιακήν ἑρμηνείαν των ὑπό τῆς ἀθεϊστικῆς προπαγάνδας.
Ἀποδεικνυομένου ὅμως ἀπολύτως πλέον ὅτι τό ὑλικόν Σύμπαν εἶναι «πεπερασμένον», ἀκολουθοῦν, ἀναντιρρήτως, αἱ ἑξῆς ἀλήθειαι:
α) Ὅτι εἶναι τοῦτο γεγονός - δημιούργημα, γενόμενον ἐξ οὐκ ὄντων. Ὅτι εἶναι ἀποτέλεσμα - αἰτιατόν, καί, ὡς τοιοῦτον, δέν εἶναι ἄναρχον, ἔχει ἀρχήν. Αὐτό δέ ἀποδέχεται καί ἡ θεωρία τῆς μεγάλης ἐκρήξεως (Bing Bang). Ὡσαύτως δέ, ὅτι ἐδημιουργήθη παρ' ἄλλης τίνος οὐσίας ἤ αἰτίας ἀνωτέρας αὐτοῦ, ἀνάρχου ταύ¬της καί ἀναιτίου, ἐφόσον, ὡς πεπερασμένον, δέν δύναται νά ἔχῃ τήν αἰτίαν τῆς ὑπάρξεώς του ἐν ἑαυτῷ, καί ἀποκλείεται ἐπίσης νά προῆλθεν ἐκ τοῦ μηδενός (-0-), πολὺ δέ περισσότερον ὅτι εἶναι αὐταπάτη (!!).
β) Ὅτι «χῶρος» καί «χρόνος» (χωρὶς οὐδόλως νά ἀποτελοῦν «τετάρτην διάστασιν») δέον νά νοηθοῦν μόνον ἀφ’ ἧς τό ὑλικόν Σύμπαν ἐδημιουργήθη ἐξ οὐκ ὄντων. Ἡ μέν ἔννοια τοῦ χώρου, ὡς ἔκτασις- θέσις, ἥν κατέλαβεν ἡ συμπαντική ὕλη ἀπό τῆς ἐξ οὐκ ὄντων ὀντοποιήσεώς της ἐν τῷ ἀπείρῳ Θεῷ (Πραξ. ΙΖ΄ 28) ἡ δέ τοιαύτη τοῦ χρό¬νου-διαμορφουμένη ἐν τῇ συνειδήσει ἡμῶν ἐκ τῆς ἀλληλοδιαδο¬χῆς τῶν γινομένων - ὡς ἔναρξις καί διάρκεια τῆς ἐν τῷ χώρῳ κινήσεως, ἀλλοιώσεως, μεταμορφώσεως κ.λπ. αὐτῆς. Ἡ θεωρία τοῦ Ρενάν ὅτι ὁ «χρόνος» εἶναι δημιουργός τῆς ὕλης (!!!) εἶναι ὅλως μωρά καί ἀναξία ἀνασκευῆς. Διότι χρόνος ἄνευ - περιεχομένου ὑλικοῦ ἀποτελεῖ ἀφηρημένην ἔννοιαν, ἀνυπαρξίαν καί ἰσοῦται τῷ μηδενί. Τό δέ -0- μηδέν, δέν δύναται νά παραγάγῃ ὀντότητας. Καί διά τοῦτο ρητῶς τονίζει ἡ Γραφή ὅτι, μετά τήν διάλυσιν καί ἀποπνευμάτωσιν τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος καί τήν δημιουργίαν καινῶν οὐρανῶν καί και-νῆς γῆς -τῶν πάντων καινῶν (Β΄ Πετρ. Γ΄ 13, Ἀποκ. ΚΑ΄ I κ.ἄ.) χρόνος, ἡμέρα καί νὺξ ἡλιακή καί φῶς ἡλιακόν δέν θά ὑπάρχουν πλέον. (Ἀποκ. I΄ 6 καί KB΄ 5). Θά εἶναι διηνεκὲς παρόν, αἰωνιότης καί ὑπερκόσμιον- θεῖον φῶς. Ἀλλά τήν ἔννοιαν τῆς μεταβολῆς ταύτης μόνον ὡς ἐν «ἐσόπτρῳ καί αἰνίγματι» (Α΄ Κορινθ. ΙΓ΄ 12) δυνάμεθα ἀπό τοῦδε νά νοήσωμεν. Καί
γ) Ὅτι καθ' ὅ πεπερασμένον τό ὑλικόν Σύμπαν, οὐ μόνον εἶναι δημιούργημα ἄλλης οὐσίας, ἀλλά καί ὑπάρχει που. Διότι ὅπως δέν εἶναι δυνατόν νά δεχθῶμεν λογικῶς ὅτι τό ὑλικόν Σύμπαν προῆλθεν ἐκ τῆς ἀνυπαρξίας, ἐκ τοῦ μηδενός -0- τοῦ ἀπαισίως χαίνοντος ὡς ἀνοήτως ἰσχυρίζονται οἱ ὑλισταί, καί ὅτι τό μηδέν, ἤτοι τό μή ὄν, εἶναι ἡ αἰτία, ἡ οὐσία καί ἡ δύναμις ἡ δημιουργήσασα τό ἀσυλλήπτου κάλλους, ἁρμονίας καί τάξεως κλπ ὑλικόν Σύμπαν, οὕτως ἀποκλείεται ἀπολύτως νά νοήσωμεν, ὅτι ἐν τῷ -0- μηδενί ἵσταται τοῦτο καί ὑπάρχει, νοουμένης ἀνυπαρξίας- μηδενός πέραν τῶν ὁρίων αὐτοῦ. Τό μηδέν -0-, κατά τε τήν λογικήν καί τήν ἐπιστήμην, εἶναι ἄρνησις ὑπάρξεως. Ὡς ἐκ τούτου λοιπόν δέν δύναται ποτέ νά ἐκληφθῇ ὡς ἀρχή - αἰτία δημιουργική ὀντοτήτων καί ὡς ἐνέχον ὀντότητας (ὡς εἶναι ἀπό τῆς ὀντοποιήσεώς της ἡ συμπαντική ὕλη) ἐν ἑαυτῷ.
Τό ὑλικόν λοιπόν Σύμπαν, κατ' ἀρχήν, ἀποτελεῖ τήν μεγαλειωδεστέραν ἀληθῶς ἀπόδειξιν τοῦ Δημιουργοῦ τοῦ ἀπείρου Θεοῦ καί ὄχι τῆς ἀλόγου ἐξελίξεως, τυχαιότητος ή φυσικῆς επιλογῆς. Διότι ὡς πεπερα¬σμένον τοῦτο διακηρύσσει:
α) Ὅτι ὑπάρχει ἑτέρα Οὐσία ἄπειρος μή ὕλη - ἀκατάληπτος καί ἀπερινόητος εἰς ὅτι ἀφορᾷ εἰς τήν οὐσίαν αὐτῆς καί τήν φύσιν- ἥτις τό ἔφερεν ἐξ οὐκ ὄντων εἰς τό εἶναι δημιουργικῶς.
β) Ὅτι ἡ ἄπειρος αὐτή μή ὕλη- Οὐσία εἶναι ἀναίτιος καί ἄναρχος διότι ἄλλως θά ἦτο καί αὐτή πεπερασμένη.
γ) Ὅτι ἀποκλειομένης ἀπολύτως τῆς ἐννοίας τῆς ἀνυπαρξίας-τοῦ μηδενός -0- πέραν τῶν ὁρίων τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος, ἡ ἄπειρος αὐτή μή ὕλη καί δημιουργός τοῦ Σύμπαντος Οὐσία ἐνέχει προδήλως τό ὑλικόν Σύμπαν ἐν ἑαυτῇ , ἐφόσον δέν εἶναι δυνατόν νά νοηθῇ ὑπάρχον τοῦτο ἐκτός τοῦ Ἀπείρου. Καί
δ) Ὅτι πρός τήν ἄπειρον ταύτην καί μή ὕλην - Οὐσίαν, τό ὑλικόν Σύμπαν ἔχει σχέσιν αἰτιατοῦ πρός αἴτιον, ἀποτελέσματος πρός αἰτίαν καί ἀρχήν.
Ἡ ἄπειρος λοιπόν αὕτη «μή ὕλη» - Οὐσία, τήν ὁποίαν Πνεῦμα τά μεμυρωμένα χείλη τοῦ Κ.ἡ.Ἱ. Χριστοῦ ἀπεκάλεσαν (Ἰωαν. Δ΄ 24), εἶναι ἡ Οὐσία, ἡ δύναμις τήν ὁποίαν ἀποκαλοῦμεν Θεόν. Τό ἐρώτημα «ποῖος ἐδημιούργησε τόν Θεόν» εἶναι ἀφελές, ἀντιεπιστημονικόν, παράλογον. Τό Ἄπειρον ἐνέχει τόν λόγον, τήν αἰτίαν τοῦ ἑαυτοῦ εἶναι ἐν ἑαυτῷ. Εἶναι ἀναίτιον. Ἕτερον Ἄπειρον εἶναι ἀδύνατον νά νοηθῇ, νά ὑπάρξῃ, διότι δύο ἄπειρα θά ἀντανήρουν ἄλληλα. Θά ἀπετέλουν τό ἕν πέρας διά τό ἄλλο. Καί τοῦτο ἀντιβαίνει εἰς τήν στοι¬χειώδη λογικήν.
Καταφαίνεται δέ ἐκ τῶν προεκτεθέντων - ὅπως καί τῶν ἐν συνεχείᾳ ἀναπτυχθησομένων - πόσον «ἀναγκαίᾳ» εἶναι ἡ παραδοχή τῆς «ὑπάρξεως» - τοῦ ἀναιτίου, ἀδημιουργήτου καί ἀνάρ¬χου Θεοῦ, ἐφόσον πάντα τά ἐν τῷ ὑλικῷ Σύμπαντι φαινόμενα, καί τό Σύμπαν ἐν τῷ συνόλῳ του, ἀποδεικνύονται ὡς «αἰτιατά», δημιουργή-ματα, ὡς «ἔχοντα ἀρχήν», ὡς «ἐνδεχόμενα». Ἡ πανηγυρική ἐπιστημονική καί φιλοσοφική ἀπόδειξις ὅτι τά πάντα εἶναι «κτίσματα», ἐπιβάλλει λογικῶς τήν ὑποχρέωσιν τῆς παραδοχῆς τῆς ὑπάρξεως τῆς ἀδημιουργήτου ἀνάρχου, καί ἀναιτίου Οὐσίας, ὡς «ἀρχῆς» καί «αἰτίας» πάντων τούτων.Θεοπνεύστως δέ καί ὡς πρός τοῦτο ὁ Ἁγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός γράφει (Ἐκθ. Ὀρθοδ. Πιστ.) «Κτιστά ὄντα τά πάντα, πάντως ὑπό τίνος ἐδημιουργήθησαν. Δεῖ δέ τόν δημιουργόν ἄκτιστον εἶναι· εἰ γάρ κακεῖνος ἐκτίσθη, πάντως ὑπό τίνος ἐκτίσθη, ἕως ἂν ἔλθωμεν εἰς τό ἄκτιστον». Διά τοῦτο καί ἡ λέξις «Θεός» ἑρμηνεύεται, κατ' ἀρχήν ὡς «γεννήτωρ»- Πατήρ, ἤτοι ἄναρχος καί ἀναίτιος Οὐσία, ἐξ ἧς τά πάντα ἔλαβον ἀρχήν δημιουργικῶς, ἐξ «οὐκ ὄντων». Καί ἐν τῇ θεοπνεύστῳ Γραφῇ, ὅπως καί ἐν τῇ ἀρχαίᾳ Ἑλληνικῇ Φιλοσοφίᾳ, νοεῖται ὡς ἀγέννητος, ἀδημιούργητος, ἄναρχος, ἀναίτιος, ἄπειρος, παντοδύνα¬μος, πανάγαθος, ἀπολύτως θαυμαστός, ἀπολύτως λαμπρός, ἀπολύτως ἀπαθής, ἔχων ἄπειρον ἀγάπην (αὐτή αὕτη ἡ ἐνυπόστατος ἀγάπη- Ἰωάν. Α΄ Καθολ. Δ΄ 8), ἀπείρως μακάριος καί εὐδαίμων, ἀεὶ θέλων τό ἀγαθόν καί πρός αὐτό συνεργῶν, πανταχοῦ παρὼν καί τά πάντα πληρῶν, Δημιουρ¬γός τοῦ ὁρατοῦ καί τοῦ ἀοράτου Κόσμου, κυβερνήτης καί τροφεὺς τοῦ παντός , Ὁ ἐν Τριάδι εἷς καί μόνος ἀληθής Θεός.
Ε. Η ΑΕΝΑΟΣ ΚΙΝΗΣΙΣ ΤΗΣ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗΣ ΥΛΗΣ-ΜΑΖΗΣ
...καί αὐτή ἡ κτίσις ἐλευθερωθήσεται ἀπό τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς.. (Πρός Ρωμ. Η΄ 21)
Ἑτέραν ἀπόδειξιν τῆς δημιουργίας ὑπό τοῦ Θεοῦ τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀναληθοῦς τῶν θεωριῶν τῆς ἐξελίξεως, τῆς τυχαιότητος, καί τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς ἀποτελεῖ ἡ διηνεκής κίνησις, ἀλλοίωσις, μεταμόρφωσις κλπ. τῆς συμπαντικῆς ὕλης- μάζης. Διότι ἐβεβαιώθη ἀπολύτως ὑπό τῆς ἐπιστήμης καί πάλιν, ὅτι ἡ Συμπαντική ὕλη ἀενάως κινεῖται, ἀλλοιοῦται, μετασχηματίζεται, μεταμορφοῦται κλπ, ὑπό τό κράτος ἀτέγκτων φυσικῶν νόμων περί τῶν ὁποίων, θά ἀσχοληθῶμεν ἐν τῇ συνεχείᾳ, πρός ἐπιτέλεσιν καί πραγμάτωσιν πάντοτε ὡρισμένων σκοπῶν. Τό ὑπέροχον φιλοσοφικόν ἀπόφθεγμα τοῦ Ἡρακλείτου «τά πάντα ρεῖ», προσεπεκύρωσεν ἡ σύγχρονος ἐπιστήμη διά τῆς θαυμασίας ἐπίσης διακηρύξεως ὅτι, «ἡ φῦσις ἐπεκρέμασε τήν ἑαυτῆς κατάραν κατά τῆς ἡρεμίας».
Ἡ διηνεκής ὅμως αὐτή κίνησις τῆς συμπαντικῆς ὕλης (καί αἱ ἐπακολουθοῦσαι τροπαί, ἀλλοιώσεις καί μεταμορφώσεις αὐτῆς) τόσον εἰς τά ἐλάχιστα συστατικά της- τά ἄτομα, στοιχεῖα κ.ἄ. - ὅσον καί εἰς τά μέγιστα, ἤτοι τούς ἀστέρας, τούς Γαλαξίας, τάς ὁμάδας καί τάς συστροφάς τῶν Γαλαξιῶν, ἐπίσης δέ καί εἰς πάσας τάς μορφάς καί πυκνώσεις αὐτῆς, εἶναι ἀψευδεῖς ὡσαύτως μαρτυρίαι, ὅτι εἶναι αὐτή γεγονός, ἐν τῷ συνόλῳ της, δημιούργημα, ἐφόσον πάντα τά ὡς ἀνωτέρω κατηγοροῦνται μόνον ἐπὶ τοῦ γεγονότος, καί ὄχι ἐπὶ τοῦ ὄντως ὄντος, τοῦ ἀναιτίου, ἤ ἄλλως τοῦ ἔχοντος τήν αἰτίαν τοῦ ἑαυτοῦ εἶναι ἐν ἑαυτῷ, ὅπερ εἶναι ἀΐδιον, ἄτρεπτον, ἀναλλοίωτον, κ.λπ., κατά τε τόν Πλάτωνα, ἀλλά, καί ἰδίᾳ, κατά τήν ἀψευδῆ βεβαίωσιν τῆς Γραφῆς (Ἐξοδ. Γ΄ 14, Ἰακώβου Καθ. Α΄ 17).
Δόγμα δέ τῆς ἐπιστήμης εἶναι ὅτι «πᾶν κινούμενον ἔχει τήν αἰτίαν τῆς κινήσεώς του ἐκτός ἑαυτοῦ». Κινουμένη συνεπῶς ἡ ὕλη ἀενάως καί τρεπομένη, ἀλλοιουμένη, μετασχηματιζομένη κλπ. διηνεκῶς ἐξαγγέλει καί διά μόνης τῆς ἀπαύστου κινήσεως καί τῶν μεταβολῶν της, ὅτι τήν αἰτίαν τῆς τε κινήσεως καί τῶν τροπῶν καί μεταμορφώσεώς της, ἀλλά καί τοῦ ἑαυτῆς εἶναι, ἔχει ἐκτός ἑαυτῆς. Ὄχι βεβαίως ἐν τῷ μηδενί -0-. Ἀλλ' ἀναμφιβόλως καί ἀντιρρήτως ἐν τῷ ἀπείρῳ παντοδυνάμῳ καί πανσόφῳ Θεῷ, τῷ ὑποτάξαντι αὐτήν, κατά τόν ἀπόστ. Παῦλον (πρός Ρωμ. Η΄ 20), εἰς τήν δουλείαν τῆς διηνεκοῦς κινήσεως καί τῶν πολυειδῶν τροπῶν, ἀλλοιώσεων, μετα¬στοιχειώσεων, μετασχηματισμῶν κλπ., ἵνα δι' αὐτῶν καί ὑπό τό κράτος πανσόφων, ἀτέγκτων καί ἀναλλοιώτων νόμων, ἐπιτελῆ αὕτη ὡρισμένους σκοπούς. Ὁ Ἀριστοτέλης ὀρθῶς, ἐφρόνει περί τοῦ Θεοῦ, ὅτι εἶναι «τό τά πάντα κινοῦν ἀκίνητον».
Ἐβεβαιώθη προσέτι ὑπό τῆς ἐπιστήμης, ὅτι ἐν τῷ συνόλῳ της ἡ συμ¬παντική ὕλη εὑρίσκετο κατ' ἀρχήν εἰς κατάστασιν ἠλεκτρισμοῦ, πυκνωθεῖσα δέ περιῆλθεν διαδοχικῶς εἰς τήν ἀερώδη, τήν ὑγράν καί τήν στερεάν τοιαύτην. Τοιουτοτρόπως, οὐ μόνον ἐπεκυρώθη πάλιν ἡ σχετική ἀψευδής μαρτυρία τῆς Γραφῆς ὅτι «ἡ Γῆ» ἦν ἀόρατος καί ἀκατασκεύαστος (Γενεσ. Α΄ 2), ἀλλά καί πανηγυρικῶς ἀπεδείχθη ὅτι, «τραπεῖσα» ἡ συμπαντική ὕλη, ἵνα προσλάβῃ διαδοχικῶς τάς προμνησθείσας μορφάς καί πήξεις- πυκνώσεις, ἀναμφιβόλως ἔπραξε τοῦτο ὄχι ἀφ’ ἑαυτῆς, ἀλλ' ἐξ ἐπιδράσεως ἐξωτερικῆς καί παντοδυνάμου, ἐκδηλωθείσης προοδευτικῶς, ἐν «καιροῖς ἰδίοις» (Πραξ. Α΄ 7) καί πρός πραγμάτωσιν ὡρισμένων τελολογικῶν σκοπῶν. Τό ὅτι καί ἡ δύναμις αὕτη τῆς «τροπῆς» τῆς συμπαντικῆς ὕλης δέν ἐμφανίζεται ἀπ' ἀρχῆς τῆς ὀντοποιήσεως τῆς ὕλης, ἀλλ' ἐκδηλοῦται προοδευτικῶς καί πρός πραγμάτωσιν ἰδίων τελολογικῶν πάντοτε καί πανσόφων σκοπῶν, ἀποτελεῖ πρόσθετον μαρτυρίαν ὅτι ἡ αἰτία καί ἡ πηγή καί τῆς δυνάμεως ταύτης εὑρίσκεται ἐκτός τῆς ὕλης.
Ὅσον δ' ἀφορᾷ εἰς τήν τελείαν ἄνοιαν- τήν ἔλλειψιν νοήσεως, τήν χαρακτηρίζουσαν τήν ὕλην ἀπό τῆς ἀρχῆς τῆς ὀντοποιήσεώς της, ἐπάναγκες κρίνομεν νά διευκρινίσωμεν, ὅτι ἡ ἐν τῷ ἀνθρώπῳ, καί μόνον, ἀπό τῆς δημιουργίας του καί ἐντεῦθεν ἐκδηλουμένη «νόησις» οὐδόλως ἀποτελεῖ τροπήν ἤ ἀνέλιξιν τῆς ὕλης, ἔστω καί ἐξ ἐπιδράσεως τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀνθρωπίνη νόησις ἀποτε¬λεῖ ἰδιαιτέραν ὅλως δύναμιν τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς, ἥτις «ἐκτίσθη» καί «κτίζεται» εἰς ἕκαστον ἄνθρωπον νοοῦσα, ἐνσυνείδητος, ἄρα δέ καί ἐλευθέρα πνευμα¬τική ὑπόστασις, δι' ἰδιαιτέρας δημιουργικῆς παρεμ¬βάσεως τοῦ Θεοῦ δημιουργηθεῖσα κατ’ εἰκόνα Αὐτοῦ καί προορισθεῖσα νά φθάσῃ εἰς τό καθ’ ὁμοίωσιν πρός Αὐτόν, κατά χάριν Θεουμένη καί ἀποκτῶσα τήν πρός Αὐτόν «ὁμοήθειαν».
ΣΤ. ΟΙ ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ
«Ἡ κτίσις ὑπετάγη οὐχ ἕκουσα ἀλλά διά τόν ὑποτάξαντα...»
(Πρός Ρωμ. Η΄ 20)
Ἄλλη ἀπόδειξις τῆς δημιουργίας ὑπό τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ψεύδους τῶν θεωριῶν τῆς ἐξελίξεως, τῆς τυχαιότητος καί τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς, ἴσης δυνάμεως, εἶναι οἱ αἰώνιοι, ἀΐδιοι, ἀναλλοίωτοι ἀλλά καί πάνσοφοι φυσικοί νόμοι, (αἱ πάνσοφοι ἔννομοι δυνάμεις) , ὑφ' οὕς εἶναι ὑποτεταγμένη ἡ συμπαντική ὕλη, ἵνα ὑπό τήν ἄτεγκτον αὐτῶν δεσποτείαν ἐπιτελῇ ὡρισμένους πάντο¬τε σκοπούς. Διότι τίθεται καί πάλιν τό ἐρώτημα: Πόθεν προῆλθον οἱ φυσικοί λεγόμενοι νόμοι, αἱ πάνσοφοι αὗται καί ἔννομοι δυ¬νάμεις, ὑφ’ ἅς ὑποτεταγμένη καί δουλεύουσα ἡ συμπαντική ὕλη, ἀενάως, ἀλλά καί μετά προδήλου πάντοτε «σκοποῦ», κινεῖται, τρέπεται, ἀλλοιοῦται, μετασχηματίζεται καί μεταμορφοῦται, ἵνα διά τῶν ἀπαύστων κινήσεων, τροπῶν, ἀλλοιώσεών της κλπ. πραγματοποιοῦνται πάντοτε ὡρισμένοι τελολογικοί σκοποί; Ἡ διηνεκῶς δηλαδή κινουμένη, τρεπομένη, ἀλλοιουμένη κλπ. ὕλη, ἡ ἐξ ἀλόγων σωματίων μάζης ἠλεκτρικῆς ἀποτελούμενη, ἦτο δυνατόν νά ἐκπορεύσῃ δυνά¬μεις ἐννόμους, σταθεράς καί ἀτρέπτους (ὧν μάλιστα αἱ νεώτεραι δεσπόζουν καί ἐπί τῶν προηγουμένων) καί νά ὑποταγῇ συνά¬μα εἰς αὐτάς; Ἀναντιρρήτως ὄχι. Διότι ἐκ πηγῆς - μάζης ἀλόγου, στερουμένης νοήσεως, εἰδέναι καί συνοχῆς..., δέν εἶναι, δυνα¬τόν, κατ' ἀρχήν, νά προέλθουν δυνάμεις, δι' ὧν ἐκδηλοῦται ἄπειρος σκοπιμότης, σοφία καί πρόνοια. Οὐδέποτε ἐπίσης ἀποτέλεσμα, προϊόν τι ἤ παράγωγον προερχόμενον ἐξ οἱασδήποτε πηγῆς, δύναται νά ἧ ἀνώτερον τῆς πηγῆς ἐξ ἧς πηγάζει ἤ προέρχεται.. Ἡ ἐκδοχή ὅτι ἡ ἐξ ἀλό¬γων καί πεπερασμένων μονάδων ἠλεκτρισμοῦ ἀποτελουμένη συμπαντική ὕλη- ἐνέργεια, ἐνέχουσα ἐν ἑαυτῇ, ἄγνωστον πως, τήν ἱκανότητα τῆς ἐκπορεύσεως ἐννόμων δυνάμεων, ἐξεπό¬ρευσε ταύτας μυστηριωδῶς!!!, καί ὑπετάγη εἰς ταύτας ἀκολούθως καθ' ὅν τρόπον ὁ ἄνθρωπος ὑποβάλλεται ἑκουσίως εἰς αὐτοπεριορισμόν, εἶναι ἐκδήλως παράλογος, ἀβάσιμος καί ἀστήρικτος. Κατ' ἀρχήν μέν, διότι πηγή (ἡ συμπαντική ὕλη- ἐνέργεια) ἄλογος, στερουμένη δηλαδή νοήσεως καί συνειδέναι, δέν ἦτο δυνατόν νά παραγάγῃ δυνάμεις, δι' ὧν ἐκδηλοῦται ἄπειρος σοφία καί πρόνοια. Ὁ ἔλλογος δέ καί σκόπιμος αὐτοπεριορισμός, εἰς ὅν ἐξ ὅλων τῶν κτισμάτων τῆς παρούσης δημιουργίας μόνον ὁ ἄνθρωπος συνειδητῶς ὑποβάλλεται, τελεῖται δι' ἐλλόγου πνευματικῆς δυνάμεως, ἥτις δέν προέρ¬χεται ἐκ τοῦ ὑλικοῦ σώματος ἡμῶν. Εἶναι ἀπόρροια καί ἀποτέλεσμα ἐκδηλώσεως τῆς βουλήσεως τῆς ψυχῆς ἡμῶν, ἧς τήν ἰδιαιτέραν πνευματικήν, ἐν ἡμῖν, καί ἐνσυνείδητον ἄρα ὑπόστασιν ἀποδεικνύομεν ἀρκούντως καί ἐν τῷ παρόντι. Ἡ πνευματική δέ καί ἐνσυνείδητος ψυχή ἡμῶν ἔχει βεβαίως τήν ἱκανότητα τῆς τελείας κυριαρχίας ἐπί τοῦ σώματος ἡμῶν (καί τῆς ὅλης ὑποστάσεώς μας) καί τοῦ ἑκουσίου ἑπομένως καί συνειδητοῦ ἡμῶν αὐτοπεριορισμοῦ. Στερουμένη ὅμως ἡ συμπαντική ὕλη- ἐνέργεια, εἰς τά βασικά αὐτῆς συστατικά, νοήσεως καί συνειδέναι, ἤτοι πνευ¬ματικῆς ὑποστάσεως ἤ ψυχῆς, δέν ἦτο δυνατόν ἄρα οὔτε τούς φυσικούς νόμους (δι' ὧν ἐκδηλοῦται ἄπειρος σοφία κ.λπ.) νά παραγάγῃ, μήτε, καί ἀκολούθως, αὐτοπεριοριζομένη, νά ὑποταγῇ σκοπίμως εἰς αὐτούς.
Εἶναι ἑπομένως ὅλως πρόδηλον, ὅτι οἱ ἀρχικοί, οἱ καθολικοὶ καί παγκρατεῖς φυσικοὶ νόμοι, οἱ ἀπ' ἀρχῆς τῆς ὀντοποιήσεως - ὑπάρξεως τῆς ὕλης ἐκδηλούμενοι, ἤτοι ὁ νόμος τῆς ἀενάου, καί μέ ὡρισμένας ταχύτητας, κινήσεως τῶν θεμελιωδῶν συστατικῶν σωματίων- μονά¬δων τῆς ὕλης (ἠλεκτρονίων, ποζιτρονίων, πρωτονίων κ.ἄ.) καί ὁ νόμος τῆς ἕλξεως ἤ βαρύτητος, οἱ ἰθύνοντες τάς κινήσεις, τάς ἕλξεις καί τάς ἐπακολουθούσας ἑνώσεις, πυκνώσεις - πήξεις, ἀλλοιώσεις καί μετα¬μορφώσεις τῆς συμπαντικῆς ὕλης, ὡς ἄτεγκτοι δυναμικαί νομοτέλειαι, πρός ἐπιτέλεσιν πάντοτε ὡρισμένων τελολογικῶν σκο-πῶν, δέν ἐξεπορεύθησαν ἐκ τῆς ὕλης, δέν προῆλθον ἐξ αὐτῆς. Διότι ἄλ¬λως δέν θά ἦτο δυνατόν καί νά ὑποτάξουν αὐτήν, νά δεσπόσουν ἐπ’ αὐτῆς. Τό αὐτό δέ ἰσχύει καί διά τούς μεταγενεστέρους, τούς νεωτέρους φυσικούς νόμους (χημικούς, βιολογικούς κλπ.), οἵτινες ἀπό τῆς ἐκδηλώσεώς των καί ἐντεῦθεν κυριαρχοῦν οὐ μόνον ἐπὶ τῆς ὕλης ἀλλά καί ἐπὶ τῶν προηγουμένων καί παγκρατῶν τοιούτων τῆς διηνεκοῦς κινήσεως καί ἕλξεως καί ἀφαιροῦν, οὕτως εἰπεῖν, μέρος τῆς ἐπὶ τῆς ὕλης προηγουμέ¬νης παγκυριαρχίας αὐτῶν.
Ἐνέχει δέ ὑψίστην σημασίαν καί τό ὅτι οἱ νεώτεροι φυσικοὶ νόμοι, οἱ ἐμφανιζόμενοι καί ἐκδηλούμενοι μετά τήν πήξιν - πύκνωσιν τῆς συμπαντικῆς ὕλης καί τήν περιέλευσίν της, διαδοχικῶς, εἰς τάς καταστάσεις τῶν ἀερίων, τῶν ὑγρῶν καί τῶν στερεῶν, ἤτοι οἱ χημικοὶ καί οἱ βιολογικοὶ κλπ. νόμοι (ἐξ ὧν οἱ τελευταῖοι ἐκδηλοῦνται μόνον μετά τήν ἐμφάνισιν ἐπὶ τῆς Γῆς τοῦ φαινομένου τῆς ζωῆς) δεσπόζουν οὐ μόνον ἐπὶ τῆς ὕλης, ἀλλά καί τῶν παγκρατῶν προηγουμένων τοιούτων, τῆς κινήσεως καί τῆς ἕλξεως, καί ἀφαιροῦν, τρόπον τινά, μέρος τῆς ἐπὶ τῆς συμπαντικῆς ὕλης καθολικῆς κυριαρχίας αὐτῶν. Διότι πῶς εἶναι δυνατόν νά δεχθῶμεν ὅτι καί οἱ νεώτεροι οὗτοι φυσικοὶ νόμοι προῆλθον εἴτε ἐκ τῆς ὕλης, εἴτε ἐκ τῶν πρωταρχικῶν καί γενικωτέρων τοιούτων, τῆς κινήσεως καί τῆς ἕλξεως ἤ βαρύτητος; Ἂν ἐξεπορεύοντο ἐκ τῆς ὕλης, δέν ἦτο δυνατόν νά κυριαρχήσουν ἐπ’ αὐτῆς. Ἂν προήρχοντο ἐκ τῶν προηγουμένων καί πρωταρχικῶν τοιούτων, ἀναντιρρήτως ἐπίσης ἔδει νά εἶναι ὑποτεταγμένοι εἰς αὐτούς.
Περί τῶν ἐννόμων τούτων δυνάμεων, αἵτινες διέπουν καί ἰθύνουν πά¬σας τάς κινήσεις κλπ. τῆς συμπαντικῆς ὕλης-ἐνεργεία, ταπεινός στοχαστής ἔγραψεν, σὺν ἄλλοις, καί τά ἑξῆς:...
«…Θά ἦτο ἀληθῶς ἄπειρος ἡ ὕλη, ἂν κατηγοροῦντο ἐπὶ ταύτης ἡ ἀϊδιότης, τό πρώταρχον, τό πάμπρωτον... Ἂν ἀποδώσωμεν εἰς τήν ὕλην ἀϊδιότητα ὑπάρξεως, ὀφείλομεν ἄρα νά συμπαραδεχθῶμεν ὅτι ἀναγκαίως «αἱ δυνάμεις τῆς δράσεως ἐκπορεύονται ἐξ αὐτῆς...». Φύσει δ' ἐνταῦθα τό ἑξῆς ἀνακύπτει ζήτημα: Πότερον αἱ ὡς εἴρηται δυνάμεις... ἕδρων ἀνάρχως, ἤ ἧν ποτε ὅτε οὐκ ἔδρων, ἐν λανθανούσῃ τελοῦσαι καταστάσεις (σ.σ. ὅπως π.χ. ἰδίᾳ οἱ χημικοὶ καί βιολογικοὶ νόμοι οἱ ἐκδηλούμενοι μετά τήν δημιουργίαν τῶν ἐνοργάνων ὄντων), τῆς δράσεως τούτων ἐντεῦθεν ὁρίου τινός ἀρξαμένης, καί ἄρα ἐγχρόνου οὔσης, τοῦ ὁρίου τῆς ἐνάρξεως τῆς δράσεως, τοῦ χωρίζοντος ταύτην ἐκ τῆς ἀδρανείας, ἀναγκαίως τήν ἔννοιαν τοῦ χρόνου κα¬θορίζοντος.
» Ἀλλ' ἐάν ὑπῆρχε περίοδος ἀδρανείας τῶν δυνάμεων..., τότε δέον ἀναγ¬καίως νά ζητηθῇ τῆς ἀδρανείας ὁ λόγος, τῆς λανθανούσης αὐτῶν καταστάσεως ἡ αἰτία ἐντός αὐτῆς τῆς ὕλης, διότι ἂν ἐκζητήσωμεν ἀλλαχοῦ τόν λόγον τόν τηρήσαντα ταύτας ἐν ἀδρανείᾳ, τότε ἀναγκαίως παραδεχόμεθα οὐσίαν ἑτέραν, ἐκτός τῆς ὕλης, συνύπαρξιν δηλαδή δύο ἀπείρων, ὅπερ ἀποκλείεται ἀπολύτως….
» Ἀλλ' ἂν παραδεχθῶμεν ὅτι ἐν αὐτῇ τῇ ἑστίᾳ, ἀφ’ ἧς ἐκπορεύονται αἱ δυ¬νάμεις τῆς δράσεως, ἐνοικεῖ ὁ λόγος τῆς μεταβολῆς, ὁτέ μέν ἐν ἀδρανείᾳ τάς δυ¬νάμεις τηρῶν, ὁτέ δέ δρᾶσιν τούτων ἐπιτρέπων, αἴρομεν διά τῆς παραδοχῆς ταύ¬της τήν ἀναιτιότητα τῆς ὕλης, ἀφοῦ οὐσιωδῶς τάς δυνάμεις ταύτας χαρακτηρίζει ἡ τροπή, ἡ ἀλλοίωσις, ἡ μεταβολή. Διότι τροπή καί ἀΐδιοτης αἴρουσιν ἄλληλα. Οὐδέν δύνα¬ται νά νοηθῇ ὡς ὂν ἀεὶ ἴδιον ἑαυτῷ καί πάλιν τρεπόμενον, μεταβαλλόμενον, ἀλλοιούμενον....
» Ἑπομένως ἐπὶ τῆς ὕλης, οὐσιωδῶς διά τῆς τροπῆς χαρακτηριζομένης, δέν δύναται ἄρα νά κατηγορηθῇ τό «εἶναι» ἐν τῇ φιλοσοφικῇ αὐτοῦ σημασίᾳ (τό ὁποῖον ἀποκλείει ἀδυσωπήτως ἀφ’ ἑαυτοῦ τήν τροπήν) ἀλλά τό «γίγνεσθαι»...
»Ὅπως ἀποφευχθῇ τοῦτο, τό ὁποῖον αἴρει ἄρδην τήν ἀϊδιότητα... τῆς ὕλης, ὀφείλομεν νά δεχθῶμεν ὅτι αἱ δυνάμεις, ἀπό ταύτης ἐκπορευόμεναι, εἶναι τῆς τροπῆς ἀνώτεραι... καί ἀνάρχως δροῦν... Ἔχομεν ἄρα: Ὕλην, οὐσίαν πρώταρχον, ἑστίαν ἐκπορεύουσαν δυνάμεις, ἡ δρᾶσις τῶν ὁποίων ἔχει ἀντικείμενον τήν ὕλην, ἀπό τῆς ὁποίας ἐκπορεύονται. Ἀλλά τοῦτο εἶναι ἄντικρυς παραλογισμός..., διότι: Ἡ ὕλη ἐκπορεύουσα τάς δυνάμεις τῆς δράσεως, πῶς, ἀφοῦ εἶναι αἰτία τούτων, δύναται ἐν ταυτῷ νά μεταπίπτῃ εἰς τήν ἥσσονα τοῦ «αἰτιατοῦ θέσιν» μεταβολάς πάσχουσα ὑπό τῶν δυνάμεων, ἃς αὕτη ἐκπορεύει, καί αἵτινες ὀφείλουν νά εἶναι ἀΐδιοι..., ἀΐδιοι δέ οὗσαι, πῶς ἀπό τρεπτοῦ ἐκπορεύονται, πῶς τρεπτόν ἐργάζονται... καί καθιστοῦν ὅτι, ἐξ ἀρχῆς (ὑποθετικῶς) ἀΐδιον παρεδεξάμεθα, πρώταρχον αἰτιότητα τήν ὕλην ὁμολογήσαντες;
» Ἡ χαώδης αὕτη ἀντίφασις, εἰς ἥν κατελήξαμεν παραδεξάμενοι τήν ὕλην ὡς πρώταρχον οὐσίαν, ἀναγκάζει ἡμᾶς νά ἀπορρίψωμεν... τήν περί ἀϊδιότητος κλπ. τῆς ὕλης ὑπόθεσιν καί νά κηρύξωμεν ταύτην αἰτιατόν, ἀποτέλεσμα, γεγονός.
»Ἀλλ' ἐκτός τοῦ ἀνωτέρω συμπεράσματος... ἀνακύπτει καί τό ἑξῆς ἄκαμπτον ἐρώτημα: Αἱ ὡς εἴρηται δυνάμεις... ἐργάζονται μετά σκοποῦ ἤ χω¬ρὶς τούτου, ὅλως ἀσκόπως; Ἰδοὺ ζήτημα πανυπέρτιμον, λεπτεπίλεπτον... Ἐάν ἡ ἀΐδιος τῶν δυνάμεων δρᾶσις φέρῃ ὡς χαρακτῆρα τήν ἐρημίαν τοῦ σκοποῦ τότε ἅπασα ἡ φῦσις... οὐδέν ἄλλο δύναται νά εἶναι εἰμή τυφλός τις μηχανισμός, ἐξελισσομένων τῶν ὑπό ἀσυνειδήτων... δυνάμεων καθοριζομένων φαινομένων εἰς τρεῖς ἀναβαθμούς, οἷον τόν «χημικόν ἐξελιγμόν», τόν ἠλεκτρισμόν καί τόν καθολικόν μαγνητισμόν. Ἀλλά τίς, ἐξαιρέσει παραφροσύνης, νά δεχθῇ τοῦτο δύνα¬ται, ἀφοῦ ἀπό τῶν φωσφοριζόντων βυθῶν τῶν ἀβύσσων μέχρι τῶν ἀτερμόνων οὐρανίων ἐκτάσεων μία ἀκούεται φωνή, ὡσεὶ φωνή βροντῆς, ἀσυλλήπτῳ ὅλως δυ¬νάμει ἐξαγγέλλουσα ὅτι ἁπανταχοῦ σελαγίζει τῆς σκοπιμότητος ἡ ὑπέροχος σφραγίς;....»
Πάντες ἑπομένως οἱ φυσικοὶ νόμοι, αἱ πάνσοφοι καί ἔννο¬μοι δυνάμεις αἱ διέπουσαι καί ἰθύνουσαι τάς κινήσεις, τάς μεταβολάς, τάς μεταμορφώσεις κλπ τῆς συμπαντικῆς ὕλης, ὑφ' ὅλας αὐτῆς τάς πυκνώσεις καί μορφάς, εἶναι δυνάμεις θέσει καί ὄχι φύσει, δυνάμεις δηλαδή δοταί ταχθεῖσαι τῇ ὕλῃ ἔξωθεν, ἵνα ὑπό τό κράτος καί τήν ἐπιβολήν αὐτῶν ἐπιτελῇ αὕτη ὡρισμένους πάντοτε σκο¬πούς. Τούς νόμους δέ τούτους ἐχρησιμοποιήσαμεν διά τήν τεχνητήν μεταστοιχείωσιν τῆς ὕλης, ἤτοι διά τήν μεταβολήν βαρυτέρων στοιχείων εἰς ἐλαφρότερα, ἤ ἀντιστρόφως, ὡς ἐπίσης καί διά τήν τεχνητήν μετουσίωσιν φυσικῶν τίνων προϊόντων.
Καί ἐπειδή ἡ στοιχειώδης λογική, ἀλλά καί ἡ ὑγιής ἐπιστήμη καί φιλοσοφία ἀποκλείουν ἀπολύτως νά δεχθῶμεν, ὅτι αἱ ἔννομοι αὗται δυνάμεις, αἱ δεσπόζουσαι ἐπὶ τῆς συμπαντικῆς ὕλης, δι' ὧν ἐκδηλοῦ¬ται ἀσύλληπτος παντοδυ¬ναμία, πανσοφία, σκοπιμότης καί πρόνοια, μή προερχόμεναι προδήλως ἐκ τῆς ὕλης, ἦτο δυνατό νά προέλθουν ἐκ τοῦ μηδενός (-0-), ἄρα καί αἱ δυνάμεις αὗται ἀποτελοῦν ὑπερόχους καί ἀμαχήτους μαρτυρίας τῆς δημιουργίας ὑπό τοῦ ὑπερκοσμίου, παντοδυνάμου καί πανσόφου νομοθέτου καί δο¬τῆρος των, ἤτοι τοῦ ἀπείρου Θεοῦ.
Δὲν ἀποτελοῦν ὅμως ἀμαχήτους μαρτυρίας τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου ὑπό τοῦ ἀπείρου, πανσόφου καί παντοδυνάμου Δημιουργοῦ οἱ φυσικοὶ νόμοι μόνον διά τῆς ἐπιβολῆς των ἐπὶ τῆς συμπαντικῆς ὕλης. Ἀποτελοῦν ὡσαύτως καί διά τῆς σκοπίμου ἐν τίσι παραβιάσεώς των, πρός τελειοτέραν ἐξυπηρέτησιν τῆς δημιουργίας. Τοι¬αύτη παραβίασις τοῦ γενικοῦ φυσικοῦ νόμου, καθ' ὅν «πᾶν σῶμα θερμαινόμενον διαστέλλεται, πηγνύμενον δέ συστέλλεται» (παραβίασις ἐξυπηρετοῦσα τόν σκοπόν τῆς δημιουργίας) παρατηρεῖται εἰς τήν διαστολήν τοῦ ὕδατος- ἐν ὡρισμένου βαθμοῦ ψύξει καί πήξει καί εἰς τήν συστολήν, ἀντιθέτως, τῆς ἀργίλου κατά τήν μέχρις ὡρι¬σμένων ἐπίσης βαθμῶν θέρμανσιν. Διά τῆς παραβιάσεως ταύτης ἐξυπηρετεῖται ἡ δημιουργία πολλαπλῶς. Διαστελλόμενον τό ὕδωρ, εἰς ὡρισμένον βαθμόν ψύξεως καί πήξεως, καθίσταται ἐλαφρότερον, ὡς ἐκ τούτου δέ οἱ ἐπὶ τῆς ἐπιφανείας του σχηματιζόμενοι πάγοι ἐπιπλέουν εἰς τούς πόλους καί εἰς τάς λίμνας τῶν πλησίον αὐτῶν περιοχῶν καί δέν βυθίζονται εἰς τούς βυθούς. Ἀποφεύγεται οὕτως ἡ σύν τῷ χρόνῳ αὔξησις αὐτῶν καί ἡ ἀναπόφευκτος, ὡς ἐκ τούτου, βλάβη τῆς ζωῆς τόσον ἐν ταῖς λίμναις, ταῖς θαλάσσαις καί ταῖς περιοχαῖς αὐτῶν, ὅπως καί γενικώτερον ἐφ' ὅλης τῆς ἐπιφανείας τῆς Γῆς. Ὡσαύτως ὅμως καί ἄλλως ἡ ὠφελιμότης τῶν πάγων εἶναι πολλαπλή. Πολύτιμος π.χ. εἶναι ἡ συμβολή των εἰς τήν διάσπασιν τῶν πετρωμάτων τῶν ὀρέων καί τῶν λόφων (τά ὁποῖα θρυμματιζόμενα οὕτως γίνονται χῶμα ἀνανεῶνον τό ἔδαφος τῶν πεδιάδων), διά τήν διατήρησιν ἀσήπτων τῶν τροφίμων κ.ἄ.
Ἡ ἄργιλλος, ἀντιθέτως, θερμαινομένη συστέλλεται, ἵνα ἐμποδίζηται ἡ προσέγγισις τῶν ὑποχθονίων ὑδάτων εἰς τό περίκεντρον τοῦ πλανήτου καί ἡ μεταβολή αὐτῶν εἰς ἀτμούς, λόγῳ τῆς ἐπικρατούσης ἐκεῖ μεγάλης θερμοκρασίας. Διά τοῦτο τό περίκεντρον τοῦ πλανήτου περιβάλλουν παχύτατα στρώματα ἀργίλλου. Ἄλλως μεγάλα τμήματα τῆς ἐπιφανείας τῆς Γῆς θά ἀνετινάσσοντο συχνάκις εἰς τό κενόν ὑπό τῶν ὑποχθονίων με¬γάλων ποσοτήτων ἀτμῶν, οἵτινες θά ἐσχηματίζοντο ἐκ τῆς ἐξατμίσεως τῶν ὑπογείων ὑδάτων, ἐάν ταῦτα, διά τῆς διακρινούσης τό ὕδωρ διεισδυτικῆς καί διαβρωτικῆς ἰδιότητος, ἔφθανον μέχρι τοῦ κέντρου τοῦ πλανήτου.
Παραβίασιν ἐπίσης ἑτέρου φυσικοῦ νόμου, διακο¬σμητικήν προφανῶς τῆς δημιουργίας, ἀποτελοῦν αἱ ἀνάδρομοι κινήσεις τριῶν ἐκ τῶν 11 δο¬ρυφόρων τοῦ πλανήτου Διός, τῶν δορυφόρων τοῦ Οὐρανοῦ, ἑνός ἐκ τῶν 10 δορυφόρων τοῦ Κρόνου, ὡς καί τῶν δορυφόρων τοῦ Ποσειδῶνος, κινου¬μένων κατ' ἀντίθετον φοράν πρός τήν κίνησιν τῶν ἐν λόγῳ πλανητῶν, ὡσαύτως δέ καί αἱ δυσεξήγητοι κινήσεις ὡρισμένων ἄλλων ἀπλανῶν ἀστέρων, περί τῶν ὁποίων θά ἀσχοληθῶμεν καί ἐν τοῖς ἑπομένοις. Προσμαρτυροῦν καί πᾶσαι αἱ παραβιάσεις καί κινήσεις αὗται τήν ἄπειρον δύναμιν σοφίαν καί πρόνοιαν τοῦ παντοδυνάμου καί πανσόφου Νομοθέτου τῶν φυ¬σικῶν νόμων, προσέτι δέ καί τό ὅτι πάντες οἱ φυσικοὶ νόμοι εἶναι δυνάμεις θέσει καί ὄχι φύσει, διότι ἄλλως θά ἦτο ἀδύνατος ἡ παραβίασις αὐτῶν.
Ὅτι δέ πάντες οἱ φυσικοὶ νόμοι, οἱ διέποντες καί ἰθυνον¬τες τάς κινήσεις κλπ. τῆς συμπαντικῆς ὕλης, εἶναι δυνάμεις θέσει καί ὄχι φύσει, δυνάμεις δηλαδή δοταί τῇ ὕλῃ ἔξωθεν καί ὄχι πηγαῖαι, ἐκ τῆς ὕλης δηλονότι προερχόμεναι, πανηγυρικῶς διακη-ρύσσεται ὄχι μόνον ἐκ τῶν ὡς ἀνωτέρω ἀμαχήτων ἐπιχειρημάτων, ἀλλά καί ἐκ τῆς ἐπιτευχθείσης ἐσχάτως διασπάσεως τοῦ ἀτομικοῦ πυρῆνος. Διότι ἂν αἱ δυνάμεις αἱ ἐκλυόμεναι ἐκ τῆς διασπάσεως τῶν ἀτόμων (καί τῶν ἀτομικῶν πυρήνων) ἦσαν πηγαῖαι, δυνάμεις δηλαδή φύσει, οὐδέποτε θά ἦτο δυνατόν νά διασπασθοῦν καί νά ἐκλυθοῦν. Εἶναι ἀδύνατον νά ἀφαιρεθῇ ἤ νά ἐλλατωθῇ ἤ ἔστω, ἀπό σῶμά τι δύναμις φύσει ἐν αὐτῷ ὑπάρχουσα, ἄρα δέ καί πηγαίως, ἀτρέπτως καί ἀναποσπάστως συνυφασμένη μετ' αὐτοῦ.
Ἀλλά ἐκ τῆς διασπάσεως τοῦ ἀτομικοῦ πυρῆνος δέν ἐβεβαιώθησαν μόνον αἱ ὡς ἀνωτέρω ἀλήθειαι. Διεκηρύχθη, προσέτι, ἅπαξ ἔτι, ἡ πανσοφία, ἡ παντοδυναμία καί ἡ ἀσύλληπτος ἐν πολλοῖς πρόνοια τοῦ ἀπείρου Δημιουργοῦ. Διότι ἀπεδείχθη πανηγυρικῶς, σὺν τοῖς ἄλλοις, ὅτι ὡρισμένη ἀπολύτως εἶναι ἡ ἑλκτική δύναμις, ἡ συνέχουσα καί συγκρα¬τοῦσα πρός ἄλληλα τά σωματίδια τῶν πρωτονίων καί τῶν νετρο¬νίων, τά σχηματίζοντα ἕκαστον ἀτομικόν πυρῆνα, ὅτι ὡρισμένος ἀπολύτως εἶναι, ὁ ἀριθμός τῶν πρωτονίων κλπ., ἐξ ὧν ἕκαστος τῶν ἀτομικῶν πυρήνων σχηματίζεται, καί ὡρισμένος, ὡσαύτως, ὁ ἀριθμός τῶν ἠλεκτρονίων, ἅτινα πλανητικῶς περιφέρονται περί αὐτόν. Ὅτι ὡρισμένη ἀπολύτως εἶναι ἐπίσης καί ἡ ἑλκτική δύναμις ἡ συγκρατοῦσα τά ἠλεκτρόνια ὡς πλανήτας πέριξ τῶν πυρήνων .
Καί γνωσθείσης ἐπακριβῶς, ὡσαύτως, τῆς μάζης καί τῆς τα¬χύτητος, ἥν ἀναπτύσσουν ἐν τῷ χώρῳ τά ἐλευθερούμενα μετά τήν διάσπασιν σωμάτια (πρωτόνια καί νετρόνια), τά σχηματίζοντα ἕκαστον πυρῆνα, ὅπως καί τά ἠλεκτρόνια τά περιφερόμενα πλανητικῶς περί αὐτόν, ὑπελογίσθη, ἐν πάσῃ ἀκριβείᾳ, ἡ ἐκ τῆς διασπάσεως ἑνός ἀτόμου, ὡς συνόλου (πυρῆνος καί ἠλεκτρονίων) ἐκλυομένη δύναμις - ἐνέργεια, τόσον ἡ κινητική, ὅσον καί ἡ φωτιστική, ἡ θερμική, ἀλλά καί ἡ ραδιενεργός (προερχομένη, ἡ τελευταία, ἐξ ὡρισμένων μόνον στοι¬χείων, ὡς τό ῥᾴδιον, τό οὐράνιον κ.λπ. ), ἥτις, καί ὑφ' ὅλας αὐτῆς τάς μορφάς, εἶναι πολύμορφοι ἁπλαῖ ἰδιότητες τῶν ἐλευθερουμένων σω-ματίων, ἐκδηλούμεναι ὅταν κινοῦνται ταῦτα ἐν τῷ χώρῳ μέ τήν ταχύτητα τοῦ φωτός. Ἐκ παραλλήλου ἐγένετο γνωστόν ὡσαύτως, ὅτι καί τό βάρος τῆς μάζης ὅλων τῶν σωματίων τῶν ἀπαρτιζόντων ἕκαστον ἄτομον (πυρῆνα καί ἠλεκτρόνια ὁμοῦ) εἶναι ἐπίσης ἀπολύτως ὡρισμένον. Δι' ἁπλοῦ ὅθεν μαθηματικοῦ ὑπολογισμοῦ εὑρέθη εὐκόλως ἡ ποσότης τῶν ὁμοίων ἀτόμων- στοιχείων, ἥτις ἀπῃτεῖτο διά τήν ἔκλυσιν ὡρισμένης μεγάλης ποσότητος δυνάμεως, κινητικῆς, φωτισ¬τικῆς, θερμικῆς κλπ, πρός πραγμάτωσιν ὡρισμένου ἔργου - σκοποῦ. Ἡ ἀτο¬μική ἐνέργεια - δύναμις ἐτέθη τοιουτοτρόπως εἰς τήν διάθεσιν τῆς ἐπιστήμης. Ἡ ἀνακάλυψίς της καί ἡ εἰρηνική χρησιμοποίησίς της εἶναι ἀναντιρρήτως μία εἰσέτι διακήρυξις τῆς ἀπείρου σοφίας, οἰκονομίας καί προνοίας τοῦ Θεοῦ.
Αἰσθάνεται, κατόπιν τούτων, ὄχι ἁπλοῦν θαυμασμόν, ἀλλά πραγματικόν δέος ἡ «ἐν πνεύματι ἀληθείας» φιλοσοφοῦσα ψυχή, διαβλέπουσα, ὑπέρ πότε ἄλλοτε σήμερον, τήν ἄπειρον ταύτῃν δύναμιν, σοφίαν καί πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ, τήν ἐκδηλουμένην καί εἰς τά ἐλάχιστα - τά ἔσχατα συστα¬τικά τῆς ἐκπάγλου ταύτης δημιουργίας, ὅπως βεβαίως καί εἰς τά μέγιστα, ἤτοι εἰς τούς ἀστέρας, τά νεφελώματα καί τούς Γαλαξίας, τάς ὁμάδας καί τάς συστροφάς τῶν Γαλαξιῶν. Προ¬βάλλει δέ περιφανής καί περίλαμπρος ἡ ἄπειρος αὐτή δύναμις, σοφία, ἀλλά καί πρόνοια τοῦ πανσόφου καί παντοδυνάμου Δημιουργοῦ διά τῶν θαυμασίων ἀληθῶς λεπτομερειῶν καί τῶν μαθηματικῶν ἀναλύσεων καί ἐξισώσεων, τῆς ἐπιστήμης πού διευρευνᾶ τό «πῶς» τῆς δημιουργίας.
Διότι, ἐβεβαιώθη ἀπολύτως πλέον ὑπό τῆς ἐπιστήμης, ὅτι ἐξ ἀλόγων καί ἐλαχιστωτάτων σωματίων μάζης θε¬τικοῦ καί ἀρνητικοῦ ἠλεκτρισμοῦ, ὡς καί οὐδετέρων (μή ἐχόντων πρός ἄλληλα συνοχήν), σχηματίζεται καί ἀποτελεῖται ἡ συμπαντική ὕλη. Τά σωμάτια ταῦτα ἔχοντα ἕκαστον ὡρισμένην μᾶζαν καί ὡρισμένον βάρος, ἑνοῦνται εἰς ὡρισμένας ἀναλογίας θετικοῦ καί ἀρνητικοῦ ἠλεκτρισμοῦ, καί ὑπό τό κράτος ἀτέγκτων ἐννόμων δυνάμεων κινήσεως καί ἕλξεως σχηματίζουν τά 102 ἄτομα - στοιχεῖα, ἐξ ὧν τό σύνολον τῆς συμπαντικῆς ὕλης ἀποτελεῖται καί ὧν τό εἰδικόν βάρος εἶναι κατόπιν τούτου ἀπολύτως ἐπίσης ὡρισμένον. Τά ἄτομα - στοιχεῖα ταῦτα ἑνούμενα, ὑπό τό κρά¬τος πάλιν εἰδικῶν νόμων θερμοκρασίας καί πιέσεως, σχηματίζουν, εἰς ὡρισμένας πυκνώσεις, τά μόρια τῶν στοιχείων ἔχοντα ὡσαύτως ἕκαστον εἰδικόν βάρος, διαιροῦνται δέ εἰς ὁμάδας καί ὑποομάδας, μέ ἰδίας ἑκάστη ὁμάς ἰδιότητας περιοδικῶς ἐκδηλουμένας, ὥστε ἡ ἕνωσις τῶν μετ' ἄλλων νά γίνεται μόνον καθ' ὡρισμένην ἀπαραβίαστον ἔννομον τάξιν, ἐνῶ τινα ἐξ αὐτῶν (ὡς τό ἥλιον, τό ἀργόν, τό κρυπτόν κ.ἄ.), οὐδόλως ἑνοῦνται μετ' ἄλλων καί διά τοῦτο ἀπεκλήθησαν εὐγενῆ ἤ μονοατομικά.
Ὁ ἠλεκτρισμός εἶναι ροή-ρεῦμα τῶν θεμελιωδῶν τούτων συστατικῶν σωματίων τῆς ὕλης, ρεόντων- κινουμένων τό ἕν μετά τό ἄλλο ἐννόμως πρός ὡρισμένην πάντοτε κατεύθυνσιν, ἀναλόγως τοῦ εἴδους τοῦ ἠλεκτρικοῦ φορτίου, καί μέ ὡρισμένην ταχύτητα, κυματοει¬δοῦς, ἤτοι εἰς κύματα ὡρισμένου μήκους, βραχέα ἤ μακρά, ἀνάλογα μέ τήν μᾶζαν τῶν σωματίων, σταθερά πάντως, ὡρισμένα, ἀμετάβλητα (αὐτόθι, σελ. 35-78). Τό φῶς καί ἡ θερμότης, ὡς ἰδιότητες ἤ δυνάμεις ὡρισμένων στοιχείων τῆς ὕλης, εἶναι ὡσαύτως ἀποτελέσματα τῆς ἐλευθέρας ἐν τῷ χώρῳ κινήσεως τῶν αὐτῶν σωματίων, μέ ὡρισμένην ταχύτητα, πᾶσαι δέ αἱ ἀκτινοβολίαι ἔχουν ἑκάστη ὡρι¬σμένην ἔντασιν, ὅπως καί οἱ βαθμοὶ τῆς θερμότητος, ἀλλά καί τοῦ «μαγνητισμοῦ», ὅστις ἐκδηλοῦται ἐπίσης μόνον δι' ὡρισμένων στοιχείων .
Ἡ δομή ἑκάστου ἀτόμου (πυρῆνος καί ἠλεκτρονίων) εἶναι στα¬θερά καί ὡρισμένη καί ὡρισμέναι ὡσαύτως καί αἱ εἰδικαί ἰδιότητες τῶν ἠλεκτρονίων καί τῶν ποζιτρονίων, τῶν πρωτονίων καί τῶν ἀντιπρωτονίων, τῶν νετρονίων καί τῶν ἀντινετρονίων, τῶν νετρίνων καί τῶν ἀντινετρίνων, ἵνα πραγματοποιοῦνται διά τῶν ἐκδηλώσεών των, καί ὑπό ὡρισμένας ἐννόμους πάντοτε συνθήκας, ὡρισμέναι ἑνώσεις, διασπά¬σεις, μεταβολαὶ , μεταστοιχειώσεις, πυκνώσεις κλπ. Ὡρισμένα ὡσαύτως εἶναι τά ραδιενεργά στοιχεῖα- περί τά 40, μέ ἰδιαι¬τέρας ἕκαστον ἰδιότητας, καί εἰδικοὶ τέλος νόμοι ἰθύνουν τάς σχέσεις τῶν ἰσοτόπων στοιχείων, φυσικῶν τε καί τεχνητῶν, πρός τὲ τά ἐν τῇ φύσει ὑπάρχοντα 92 στοιχεῖα, ὅσον καί πρός ἄλληλα. Διά τῆς χρησιμοποιήσεως δέ ὑφ' ἡμῶν πασῶν τῶν ἐννόμων τούτων δυνάμεων ἐπετεύχθη καί ἡ τεχνητή μεταστοιχείωσις, ἡ τε-χνητή παρασκευή τῶν δέκα ὑπερου¬ρανίων στοιχείων καί ὁ τε¬χνητός σχηματισμός συνθέτων πυρήνων.
Καί ἐρωτᾶται καί πάλιν, μετά τάς τοιαύτας διαπιστώσεις τῆς ἐπιστήμης. Ὑπό τίνος ἐτάχθησαν αἱ ἔννομοι αὗται δυνάμεις, ἵνα ὑπό τό κράτος αὐτῶν καί ὑπό τήν ἄτεγκτον αὐτῶν ἐπιβολήν καί δεσποτείαν κινουμένη ἡ συμπαντική ὕλη, τρεπομένη, πυκνουμένη, μετασχηματιζομένη κλπ., καί διαφόρους, ἀλλ' ὡρισμένας πάντοτε μορφάς προσλαμβάνουσα, ἐμφανίζῃ τήν ὑπέροχον καί τόσον ἐναρμόνιον ποικιλίαν τῶν φαινομένων τοῦ Κόσμου τούτου, τόσον εἰς τά ἐλάχιστα ὅσον καί εἰς τά μέγιστα; Ποῖος ἔταξε τούς πρωταρχικούς νόμους τῆς κινήσεως καί τῆς ἕλξεως ἤ βαρύτητος τῆς συμ-παντικῆς ὕλης, ποῖος ἐχώρησε τριαδικῶς τά θεμελιώδη συστατικά της σωματίδια εἰς φορεῖς θετικοῦ καί ἀρνητικοῦ ἠλεκτρισμοῦ, ὡς καί εἰς οὐδέτερα, καί ποῖος διήρεσε τά σωματίδια μέ εἰδικήν καί ὡρισμέ¬νην δι' ἕκαστον μᾶζαν; Ποῖος ἔταξεν ἀκολούθως καί τούς νεωτέρους φυσικούς νόμους - τούς χημικούς, βιολογικούς κλπ. - τούς δεσπόζοντας καί ἐπί τῶν πρωταρχικῶν καί παγκρατῶν τοιούτων, τῆς κινήσεως καί τῆς ἕλξεως, καί ποῖος τέλος ἐνηρμόνισε πάσας τάς ἐννόμους ταύτας δυνάμεις, οὐ μόνον διά νά πραγματοποιῆται ἡ ἀσύλληπτος ἐν πολλοῖς τάξις καί ἁρμονία ἐν τῇ ὑλικῇ ταύτῃ δημιουργίᾳ (καί ἐξυπηρετῆται ἡ ἀνάπτυξις καί ἡ διαιώνισις ἐπί τοῦ πλανήτου τούτου τοῦ φαινομένου τῆς ζωῆς), ἀλλά καί ἵνα τάς χρησιμοποιῇ καί ὁ λογικός ἄνθρωπος (ὅπως, ἐνστικτωδῶς, καί τινα ἄλλα ἔμψυχα ὄντα) διά τήν ἐξυπηρέτησιν τῶν ἀναγκῶν αὐτῶν; Ὦ ὕψος καί βάθος δυνάμεως καί σοφίας Θεοῦ!!! Καί ὅμως τήν ἄπειρον ταύτην δύναμιν, σοφίαν καί πρόνοιαν τοῦ πανσόφου καί παντοδυνάμου Δημιουργοῦ ἀπέδωκαν οἱ ὑλισταί εἰς τά ἄβουλα, ἄλογα, ἀσυνείδητα, ἄψυχα σωματίδια τοῦ ἠλεκτρισμοῦ τά σχηματίζοντα ἐν τῷ συνόλῳ τήν συμπαντικήν ὕλην, καί μή ἔχοντα πρός ἄλληλα μήτε συνοχήν !!!
Ζ. ΤΟ ΑΓΕΦΥΡΩΤΟΝ ΧΑΣΜΑ ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΟΡΓΑΝΟΥ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΙΚΗΣ ΥΛΗΣ
Ἄλλη ἀπόδειξις τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου ὑπό τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ δι’ ἀγεφυρώτου χάσματος χωρισμός τῆς συμπαντικῆς ὕλης εἰς δύο βαθμίδας, ἤτοι, α) τήν ἀνόργανον (ἠλεκτρόνια καί λοιπά σωματίδια, ἄτομα, στοιχεῖα, ἀέρια, ὑγρά, ὀρυκτά) καί β) τήν ἐνόργανον, ἤ ἄλλως τήν ζῶσαν, ἐν ἧ αἱ μυριάδες τῶν εἰδῶν καί γενῶν ὅλων τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἀψύχων τε (φυτῶν-δένδρων) καί ἐμψύχων, ἀπό ἀπόψεως βεβαίως μόνον ὀργανικῆς.
Καί εἶναι ὄντως ἀγεφύρωτον τό χάσμα μεταξὺ ἀνοργάνου καί ἐνοργάνου ὕλης. Διότι ἡ μέν πρώτη - ὑπείκουσα, ὡς ὄγκος, ὑπό τόν παγκρατῆ νόμον τῆς βαρύτητος - χαρακτηρίζεται διά τῆς ψιλῆς μόνον κινήσεως, ἤτοι τῆς μηχανικῆς καί τυφλῆς (ἀλόγου) κινήσεως τῶν ἠλεκτρονίων περί τούς πυρῆνας, τῶν πρωτονίων καί νετρονίων, ὅταν δια-σπῶνται οἱ πυρῆνες, καί τῶν λοιπῶν θεμελιωδῶν σωματίων τῆς ὕλης, ἐπίσης δέ καί διά τῆς μηχανικῆς ὡσαύτως μεταστοιχειώσεως, μεταμορφώσεως καί μεταβολῆς, ἁπασῶν τῶν κινήσεων καί μεταβολῶν τούτων τελουμένων, ὑπό τό κράτος αἰωνίων φυσικῶν νόμων - ἐννόμων δυνάμεων- πανσόφων καί ἀναλλοιώτων, πρός ἐπίτευξιν πάντοτε ὡρισμένων τελολογικῶν σκοπῶν. Ἡ δέ δευτέρα, ἡ ἐνόργανος ἡ ζῶσα, χαρα¬κτηρίζεται καί διακρίνεται, ἀπό ἀπόψεως ὀργανικῆς κατ' ἀρχήν, α) ὑπό κινήσεως ὀντοτικῆς καί ὀντοποιητικῆς, κινήσεως δηλαδή ὀργανικῆς – ζωϊκῆς, κινήσεως θρέψεως, ἀφομοιώσεως καί ἀνομοιώσεως, ἤ ἀφετεροιώσεως καί καταλλαγῆς τῆς ὕλης, κινήσεως, τέλος, πάντοτε σκοπίμου (ἥν ἄλλοι ἀπεκάλεσαν «ζωϊκήν δρᾶσιν», ἄλλοι «ζωϊκήν δύναμιν», ἄλλοι «διευθυντήριον καί δημιουργικήν ἰδέαν», ἄλλοι «ζωϊκήν ὁρμήν», ὁ δέ Ἀριστοτέλης «ἐντελέχειαν») διά τῆς κατ' εἰδικούς τρόπους προσλήψεως ξένων καί νεκρῶν - ἀνοργάνων οὐσιῶν καί μεταβολῆς αὐτῶν εἰς ἴδια ζῶντα κύτταρα καί ἰδίους, διαφόρους εἰς ἕκαστον εἶδος καί γένος, ἱστοὺς καί ὀργανισμούς· β) ὑπό σκοπίμου ἐπίσης (ἐλλόγου) κινή¬σεως ἀναπτύξεως - αὐξήσεως τῶν ὀργανισμῶν μέχρις ὡρισμέ¬νων καί ἀναλλοιώτων πάντοτε ὁρίων γ) ὑπό κινήσεως σκοπίμου ζωῆς καί ἐπιδράσεως ἐπὶ τοῦ ἐν γένει περιβάλλοντος, μέχρις ὡρισμένων πάλιν ὁρίων καί μέ ὡρισμένας καί ἀναλλοιώτους ἱκανότητας προσαρμογῆς καί ἐπιλογῆς, καί δ) ὑπό κινή¬σεως- ἱκανότητος σκοπίμου ὡσαύτως καί ἐλλόγου ἀναπαραγωγῆς καί διαιωνίσεως τῶν ὀργανισμῶν δι' ὡρισμένων πάντοτε καί ἀναλλοιώτων ὀργάνων, συστημάτων καί τρό¬πων ἀναπα¬ραγωγῆς. Τάς ἰδιότητας ταύτας δέν ἔχει ἡ ἀνόργανος ὕλη, καίτοι οἱ ὀργανισμοὶ τῶν ἐνοργάνων ὄντων σχηματίζονται ἐξ αὐτῆς. Καί τό χάσμα τοῦτο μεταξὺ αὐτῆς καί τῶν ἐνοργάνων ὄντων δέν θά γεφυρωθῇ ποτέ. Τυχαίως ἤ τεχνητῶς δέν θά παραχθῇ ποτέ ἐκ τῆς ἀνοργάνου ὕλης ζῶν ὀργανισμός .
Εἶναι δέ ἀνόητος καί ἐπιστημονικῶς ἀβάσιμος ὡς προαναπτύξαμεν καί αὖθις ἐπαναλαμβάνομεν ἡ ἀπόπειρα τῶν ἱδρυτῶν καί τῶν ὀπαδῶν τῶν ὑλιστικῶν θεωριῶν, ὅπως χαρακτηρισθῇ ὁ στα¬λακτίτης ὡς συνδετικός κρίκος μεταξὺ ἀνοργάνου καί ἐνοργάνου ὕλης ἤ ἡ τεχνητῶς παρασκευα¬σθεῖσα ἐξ ἀμμωνίου οὐρία διότι ὁ σταλακτίτης εἶναι ἁπλή φυσική- μηχανική συσσώρευσις ἁλάτων. Ὅσον ἀφορᾷ δέ εἰς τήν οὐρίαν οὔτε ζωϊκήν- ζωτικήν κίνησιν (ἐντελέχειαν) ἔχει, μήτε θρέψιν ἀποκτᾶ, διά καταλλαγῆς ἄλλης ὕλης (ἀφομοιώσεως καί ἀνομοιώσεως), οὔτε ἱκανότητα ἀναπα¬ρα¬γωγῆς κέκτηται!!!
Ἀλλά καί οἱ ἰοὶ (οἵτινες δέν ἀποκαλοῦνται πλέον «διηθητοί», διότι ἀπεκαλύφθησαν καί μή «διηθητοὶ» τοιοῦτοι) οὐδόλως δύνανται νά πληρώσουν τό προμνησθὲν χάσμα μεταξὺ ἀνοργάνου καί ὀργανικῆς ὕλης. Διότι ὡς ἐβεβαιώθη ἀπολύτως διά τῶν νεωτάτων ἐπιτεύξεων τῆς ἐπιστήμης, εἶναι καί οὗτοι ἁπλῶς αὐτοπαραγόμενα λευκώματα, πολὺ ἐπίπλοκα χημικῶς, περιέχοντα ὡρισμένας ὁμάδας πυρηνικῶν ὀξέων. Εἶναι νοσογόνα σωματίδια, μή ὑπάρχοντα αὐτοτελῶς, ἀλλά πολλαπλασιαζόμενα ἐννόμως, ὡς ζῶντα κύτταρα, μόνον ἐντός ζῶντος κυττάρου ἤ ἐπιζῶντος κυτταρικοῦ σώματος. Δὲν ἀποτελοῦν ἄρα ζῶντα κύτταρα ἤ ζῶντας ὀργανισμούς, ἀλλά παράσιτα αὐτῶν, ἀποτελοῦντα τό μεταίχμιον μεταξὺ ἀνοργάνου - νεκρᾶς, καί ὀργανικῆς - ζώσης ὕλης· ἡ δέ τεχνητή παρασκευή των ἐν τοῖς χημικοῖς ἡμῶν ἐργαστηρίοις ἀπεδείχθη ἀδύνατος, καίτοι διαθέτομεν ὅλας τάς φυσικάς συνθήκας καί θερμοκρασίας, ὑφ' ἃς εὑρίσκετο ἡ Γῆ, ὅταν ἐπ' αὐτῆς ἐνεφανίσθη τό φαινόμενον τῆς ζωῆς. Διά τοῦτο, δέν εἶναι δυνατόν νά ὑποστηριχθῇ ὅτι ἐγένοντο πότε καί οὗτοι αὐτομάτως, διά τυχαίας συναναμίξεως τῶν χημικῶν στοιχείων, ἐξ ὧν σχηματίζονται. Οὔτε, ἐπίσης, ὅτι ἐξ αὐτῶν προῆλθον προοδευ¬τικῶς διά τῆς ἐξελίξεως ἄλλοι πολυσύνθετοι καί πολυκύτταροι ὀρ¬γανισμοί, ὑπό τήν ἐπίδρασιν οἱωνδήποτε φυσικῶν συνθηκῶν ἤ παραγόν¬των, διότι οὐδέποτε ἐγένετο, οὔτε θά γίνῃ ποτέ, οἱαδήποτε ἐξέλιξις ἤ μεταμόρφωσις ἐνοργάνου τινός ὄντος εἰς ἕτερον. Ἐφόσον δέ καί διά τῶν ἰῶν ἐπεδιώχθησαν προφανέστατα, καί προκαλοῦνται ἐννόμως, καί ὑφ' ὡρισμένας προϋποθέσεις, ὡρισμένα καί πάλιν ἀποτελέσματα καί ὡρισμένοι εἰδικοὶ ἑκάστοτε σκοποί, βεβαιούμεθα ἁπλῶς καί δι' αὐτῶν περί τῆς παντοδυναμίας καί τῆς πανσοφίας τοῦ Δημιουργοῦ. Καί πειθόμεθα, ἅπαξ ἔτι, ὅτι ἀληθῶς «πάντα ὅσα ἠθέλησεν ἐποίησεν».
Τό ἀδύνατον λοιπόν τῆς αὐτομάτου γενέσεως καί τῆς παραγωγῆς τε¬χνητῆς ζωῆς ἐν τοῖς χημικοῖς ἡμῶν ἐργαστηρίοις (καίτοι ἔχομεν εἰς τήν διάθεσιν ἡμῶν, διά τεχνητῶν μέσων, ὅλας τάς φυσικάς καταστάσεις, ὑφ' ἃς διετέλεσεν ὁ πλανήτης ἡμῶν ἀπό τῆς πυκνώσεως αὐτοῦ, καί ἴδια ἀπό τῆς ἐπ’ αὐτοῦ ἐμφανίσεως τῶν πρώτων ζώντων ὀργανισμῶν, μέχρι σήμε¬ρον) βεβαιοῦν τό ἀγεφύρωτον χάσμα μεταξὺ ἀνοργάνου καί ὀργανικῆς ὕλης, διαγγέλλει συνάμα πανηγυρικῶς ὅτι: α) Καί οἱ μονο¬κύτταροι ἀκόμη ὀργανισμοὶ δέν ἐγένοντο αὐτομάτως ἐκ τῆς ἀνοργάνου ὕλης, πολὺ δέ περισσότερον οἱ λοιποί, οἱ πολυκύτταροι, οἵτινες ὡσαύτως δέν προῆλθον ἐπὶ τῆς σκηνῆς τῆς ζωῆς οὔτε διά τῆς ἐξελίξεως, β) ὅτι ἀποκλειομένης τῆς αὐτομάτου γενέσεως τῶν πρώτων ἐνοργάνων ὄντων, δέν δύναται, λογικῶς ἐπίσης, νά γίνῃ δεκτή ἐκδοχή τῆς αὐτιαιτιότητος ἤ τῆς αὐτοδημιουργίας αὐτῶν, ὅτι δηλαδή ἐδημιούργησαν αὐτά ἑαυτά, γ) ὅτι αἱ ἰδιότητες τάς ὁποίας ἐμφανίζουν οἱ Κόσμοι τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἀπό ἀπόψεως ὀργανικῆς κατ' ἀρχήν (καί τάς ὁποίας ἐμνημονεύσαμεν), μή ὑπάρχουσαι προηγουμέ¬νως εἰς τήν ἀνόργανον ὕλην, ἐξ ἧς οἱ ὀργανισμοὶ των σχηματίζονται, εἶναι ἀναμφιβόλως ἰδιότητες θέσει καί ὄχι φύσει, ἰδιότητες δηλαδή δοταί, δοθεῖσαι προφανῶς εἰς τά ὀργανικά ὄντα ἔξωθεν (ὑπό δοτῆρος δηλαδή ἐκτός τῆς ὕλης), ἀφ’ ἧς τά ὄντα ταῦτα ἐνεφανίσθησαν εἰς τό εἶναι δημιουργικῶς, καί δ) ὅτι, ἀποκλειομένης τῆς προελεύσεως καί τῶν ἰδιοτήτων τούτων ἐκ τοῦ μηδενός, ἀποδεικνύεται καί πάλιν ὅτι, Οὐσία καί δύναμις, ὑπερεπέκεινα καί ἀνωτέρα τῆς ὕλης, παν¬τοδύναμος καί πάνσοφος, παρέσχε καί εἰς τά ὀργανικά ὄντα τάς ἰδιότητας ταύτας (ἀφοῦ τά ἔφερεν εἰς τό εἶναι δημιουργικῶς), ἵνα δι' αὐτῶν καί ὑπό τό κράτος εἰδικῶν καί πανσόφων ἐννόμων δυνάμεων - ἤτοι τῶν εἰδικῶν βιολογικῶν κ.λπ. νόμων - ὑπ' Αὐτῆς καί πάλιν τεθεισῶν, ἐπιτελοῦν ἕν ἕκαστον, κατ' ἰδίαν, καί ἐν ὑπερόχοις σχέσεσι καί ἀλληλεπιδράσεσιν, ὡρισμένους πάντοτε σκοπούς.
Εἶναι δέ ὅλως ἀβάσιμος ἐπίσης καί ὁ ἰσχυρισμός τινων, ὅτι ἰδιαίτεροι χρωματισμοὶ τῶν ἐνοργάνων ὄντων δέν ὑπάρχουν οὐσιαστικῶς, καθ' ἑαυτούς, ἅτε προερχόμενοι ἐκ τῆς ἐξιδιασμένης διατάξεως τῶν στοιχείων τῆς ἐξωτερικῆς ἐπιφανείας (ἐπιδερμίδος, τριχώματος, φλοιοῦ κλπ.) τῶν ἐνοργάνων ὄντων, καί τῆς εἰδικῆς ἐπίσης ἐξ αὐτῶν κυματοειδοῦς ἐκπομπῆς μονάδων ὕλης, ὧν οἱ κραδασμοί, ἐρεθίζοντες τόν ἀμφιβληστροειδῆ τῶν ὀφθαλμῶν, προκαλοῦν τόν σχηματισμόν τῆς ἐντυπώσεως τῶν χρω-μάτων, σχετικῶν πάντοτε πρός τήν ἔντασιν καί τήν πυκνότητα τῶν κραδασμῶν. Διότι καί ἡ ἐπιστημονική αὕτη διαπίστωσις δέν αἴρει ποσῶς τήν ἀλήθειαν ὅτι πρόκειται πάλιν περί ἰδιοτήτων θέσει, δοθεισῶν εἰς τά ἐνόργανα ὄντα ἔξωθεν, πρός ἐξυπηρέτησιν ὡρισμένων σκοπῶν. Ἡ γενεσιουργός δηλονότι αἰτία καί τῆς ἐξιδιασμένης ταύτης διατάξεως τῶν στοιχείων τῆς ἐξωτερικῆς ἐπιφανείας τῶν ὀργανισμῶν κλπ. τῶν ἐνοργάνων ὄντων (δερμάτων, τριχωμάτων, ὀστράκων, κ.ἄ) καί ἡ δύ¬ναμις τῆς ἐννόμου ἐκπομπῆς εἰδικῶν σωματίων ἐξ αὐτῶν, πρός παραγωγήν τοῦ φαινομένου τῶν εἰδικῶν χρωματισμῶν, εὑρίσκεται μέν εἰς τά ὄντα, ἐκδηλοῦται ὅμως ἀφ’ ἧς ταῦτα ἐμφανίζονται εἰς τό εἶναι ὡς ἐνόργανα τοιαῦτα, καί εἶναι διάφορος εἰς τε τά ποικίλα εἴδη καί γένη, ὡς καί κατά τάς περιόδους τῆς ἀναπτύξεως καί τῆς παρα¬κμῆς τῶν ὀργανισμῶν. Δι' ἀναλόγου δέ καί εἰδικῆς πάλιν μηχανοχημικῆς ἀλλά καί ψυχικῆς λειτουργίας ἐπροικίσθησαν τά ὁρῶντα ὄντα, ὥστε νά ἐπέρχηται, διά τῆς ἐπιδράσεως τῶν κραδασμῶν ἐπί τῶν ὀρ¬γάνων τῆς ὁράσεως αὐτῶν, τό εἰδικόν πάντοτε ἀποτέλεσμα τῆς ὁράσεως ὡρισμένων χρωμάτων. Τό αὐτό ἰσχύει καί διά τάς γεύσεις καί τάς ὀσμάς, δι' ἅς ὡσαύτως προϋποτίθενται εἰδικαί πάντοτε ἐκπομ¬παί σωματίων ὕλης, ὡρισμένης πυκνότητος καί ἀναλογιῶν, ὅπως καί εἰδικά ὄργανα αἰσθήσεων, διά τήν αἴσθησιν αὐτῶν.
Ἑπομένως οὐδεμία δύναται νά ὑπάρξῃ ἀντίρρησις, ὅτι καί αἱ προμνησθεῖσαι ἰδιότητες τῶν ἐνοργάνων ὄντων εἶναι ἰδιότητες θέσει καί ὄχι φύσει, ἐφόσον δέν ὑπάρχουν εἰς τήν ἀνόργανον ὕλην, ἐξ ᾖς καί οἱ ὀργανισμοὶ τῶν ὄντων σχηματίζονται. Ἐδόθησαν δέ καί αὗται ὑπό τοῦ πανσόφου καί παντοδυνάμου Δημιουργοῦ, ἵνα διά τῆς ἀλληλεπιδράσεως αὐτῶν ἐπέρχηται ὡρισμένον πάντοτε καί ἀναλλοίωτον διά μέσου τῶν αἰώ¬νων ἀποτέλεσμα. Ἡ πολλαπλῆ δηλαδή ἐξυπηρέτησις τῆς ζωῆς τῶν ἐνορ¬γάνων ὄντων, ὀργανική τε καί ψυχική.
Ὅτι δέ ὑπάρχει ἀγεφύρωτον χάσμα μεταξὺ τῆς ἀνοργάνου καί τῆς ὀργανικῆς ὕλης, ἐγένετο ὁμοφώνως σχεδόν δεκτόν ἤδη ὑπό τῶν κορυφῶν τῆς ἐπιστήμης τόσον τοῦ παρελθόντος αἰῶ¬νος ὅσον καί τῆς καθ' ἡμᾶς ἐποχῆς. Ἐγένετο δεκτόν ὡσαύτως ὅτι ὑπάρ-χουν ἀγεφύρωτα ἐπίσης χάσματα καί μεταξὺ τῶν διαφόρων ἐνοργάνων ὄντων, ἤτοι μεταξὺ φυτῶν καί δένδρων, μεταξὺ τῶν ἑρπόντων ἐπὶ τῆς Γῆς καί τῶν σχιζόντων τόν ἀέρα, μεταξὺ πάντων τῶν ζῴων, καί, τέλος, μεταξύ τῶν ζῴων καί τοῦ ἀνθρώπου. Διότι καί τά σπέρ¬ματα τῶν διαφόρων εἰδῶν καί γενῶν εἶναι βασικῶς διάφο¬ρα, ἐξ οὗ καί αἱ διασταυρώσεις περιορίζονται εἰς ὡρισμένα μόνον εἴδη καί γένῃ στενῶς συγγενῆ, μή δυνάμενα νά ὑπερβοῦν τά ὑπό τοῦ Δημιουργοῦ τεθέντα ὅρια. Ἀλλά καί αἱ σάρκες καί τά αἵμα¬τα τῶν διαφόρων ἐμψύχων ὄντων ἔχουν ὡσαύτως βασικάς διαφοράς, ὅπως παρατηρεῖ καί ὁ θεῖος Παῦλος (Α΄ πρός Κορ. ΙΕ΄ 39). Τό αἷμα δέ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὅλως διάφορον ἀπό τοῦ αἵματος ὅλων τῶν αἱματοφόρων ζῴων, ἀλλά καί τοῦ τόσον ὑμνηθέντος πιθήκου, ἐξ οὗ τινες τῶν συνανθρώπων μας ἐπιθυμοῦν εἰσέτι νά κατάγωνται. Ἐπεκυρώθη οὕτω, ἐπαναλαμβάνομεν, κατόπιν τῶν ὡς ἀνωτερω, τό ἀπόφθεγμα «πᾶν ὄν, μόνον ἐξ ὁμοίου ὄντος γεννᾶται καί ἀναπαράγεται». Καί κατεδικάσθηκαν ὁριστικῶς αἱ θεωρίαι τόσον τῆς αὐτομάτου γενέσεως τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ὅσον καί τῆς ἐξελίξεως αὐτῶν, ὑφ' ὅλας αὐτῆς τάς μορφάς .
Η. Η ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΔΙΑΠΛΑΣΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΕΝΟΡΓΑΝΩΝ ΟΝΤΩΝ
Ἑτέρα ἀπόδειξις τῆς δημιουργίας ὑπό τοῦ Θεοῦ τοῦ κόσμου καί τοῦ ἕωλου καί ἀβασίμου καί ἀνεπερείστου τῶν θεωριῶν τῆς ἐξελίξεως, τῆς τυχαιότητος καί τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς εἶναι οἱ ὀργανισμοὶ τῶν πολυποικίλων καί πολυμόρφων ἐνοργάνων ὄντων τῶν διακοσμούντων, τόσον θαυμαστῶς, τό ἐπὶ τοῦ πλανήτου τούτου ὑπέροχον φαινόμενον τῆς ζωῆς. Διότι μετά τήν ἀπόδειξίν τοῦ ἀναληθοῦς καί ἀβασίμου τῆς θεωρίας τῆς ἐξελίξεως τῶν ἐνοργάνων ὄντων ἐκ τῶν ἁπλουστέρων εἰς τά ἀνώτερα, ὡς καί τῆς θεωρίας τῆς αὐτομάτου γενέσεως καί τῶν μονοκυττάρων ἔστω ὀργανισμῶν ἐκ τῆς ἐνοργάνου ὕλης, δύο ἄλλαι ἐκδοχαὶ ἀπομένουν πρός ἐξήγησιν τοῦ φαινομένου τῆς ὑπάρξεως καί τῆς ζωῆς ἐν γένει τῶν διαφόρων ἐνοργάνων ὄντων, ἀπό ἀπόψεως, κατ' ἀρχήν, μόνον ὀργανικῆς. α) Ἡ ἐκδοχή τῆς αὐτομάτου καί τυχαίας γενέσεως τῶν πρώτων εἰδῶν καί γενῶν ὅλων τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἅτινα ὑπάρχουν σήμερον, ὡς ἀπ' ἀρχῆς ἐνεφανίσθησαν ταῦτα καί εἶναι εἰσέτι ἐπὶ τῆς σκηνῆς τῆς ζωῆς- ἐπίσης δέ καί τῶν ἐν τῷ μεταξὺ ἐξαφανισθέντων. Καί β) Ἡ ἐκδοχή τῆς αὐτοαιτιότητος, ἤ ἄλλως τῆς αὐτοδημιουργίας αὐτῶν.
Καί ὅσον μέν ἀφορᾷ εἰς τήν πρώτην ἐκδοχήν, προβάλλει ἐνώπιον τῆς ἡμετέρας συνειδήσεως τό ἐρώτημα: Εἶναι δυνατόν νά δεχθῶμεν ὅτι οἱ ὀργανισμοὶ τῶν διαφόρων ἐνοργάνων ὄντων, οἱ ἀποτελοῦντες ὑπέροχα ἐργοστάσια καταλλαγῆς τῆς ὕλης, ἀσυλλήπτων καί αὐτομάτων φυσικοχημικῶν καί μηχανικῶν λειτουργιῶν, ἐν τῇ διαπλάσει τῶν ὁποίων ἐκδηλοῦνται σοφία, πρόνοια καί σκοπιμότης ἐκδήλως ἄπειροι, (διά τήν ἐξυπηρέτησιν τόσον τῆς ἰδίας ἑκάστου ὄντος ζωῆς, ὅσον καί ἄλλων ὄντων τοῦ αὐτοῦ εἴδους, ἤ καί συγγενῶν καί μή εἰδῶν καί γενῶν) ἐγένοντό ποτε αὐτομάτως, οἷοι εἶναι σήμερον, διά τῆς τυχαίας συναναμίξεως τῶν σχηματιζόντων αὐτοὺς χημικῶν στοιχείων, ὧν ἡ βασική σύστασις δέν εἶναι τὶ ἄλλο εἰμή ἄλογοι μονάδες ἠλεκτρισμοῦ; Ἀναντιρρήτως ὄχι.
Ἐρχόμεθα εἰς τήν δευτέραν ἐκδοχήν. Ἐρωτῶμεν πάλιν καί ὡς πρός ταύτην τόν ἄνθρωπον, τήν κορωνίδα τῶν ἐνοργάνων ὄντων, τόν ἄνθρωπον, γενικῶς, ἀσχέτως τόπου καί χρό¬νου. Ποία ἡ μαρτυρία τῆς συνειδήσεως σου; Μήπως ἐδημιούργησες σέ - αὐτον; Ἡ ἀπάντησις ἥν θά λάβωμεν, ἐξαιρέσει παραφροσύνης, θά εἶναι αὕτη: Δύο μαρτυρίαι προβάλλουν ἐν τῇ συνειδήσει μου· α) «ὅτι εἶμαι γε¬γονός, γενόμενον ἐν χρόνῳ»· καί β) «ὅτι δέν ἐδημιούργησα ἐμαυτόν». Ἡ ἐνδεχομένη ἀντίρρησις ὅτι ἔχομεν καί τρίτην μαρτυρίαν, ὅτι δηλαδή ἐγεννήθημεν ἀπό τούς γονεῖς ἡμῶν, εἶναι ἄνευ οὐσιαστικοῦ περιε¬χομένου ἁπλῶς λογικοφανής. Δέν μεταβάλλει τήν πραγματικότητα. Διότι ἡ κυρία ἀπάντησις τήν ὁποίαν ὑποχρεοῦται νά δώσῃ πᾶς ἄνθρωπος (καί οἱ γονεῖς ἡμῶν καί οἱ πρόγονοι μέχρι τῶν πρώτων ἀνθρώπων) εἰς τό ρη¬θέν ἐρώτημα, εἶναι ὅτι: «εἶναι γεγονότα καί ὅτι δέν ἐδημιούργησαν αὐτοί ἑαυτούς».
Ἐάν ὅμως τήν μαρτυρίαν ταύτην τῆς συνειδήσεώς του ἔχει ὁ ἄνθρωπος, ὁ βασιλεὺς τῶν ἐνοργάνων ὄντων, πόσον μᾶλλον τά ὑπό τόν ἄνθρω¬πον, ζῷα, τά δένδρα καί τά φυτά; Θά ἦτο δυνατόν ποτὲ νά ὑποστηριχθῇ λογικῶς, ὅτι ταῦτα δέν εἶναι γεγονότα καί ὅτι ἐδημιούργησαν αὐτά, ἑαυτά; Ὄχι ἀσφαλῶς.
Εἶναι συνεπῶς τόσον ὁ ἄνθρωπος ὅσον καί τά λοιπά ἐνόργανα ὄντα, ἔμψυχά τε καί ἄψυχα, δημιουργήματα- γεγονότα, γενόμενα εἰς ὡρισμένους καιρούς, τήν ἀλήθειαν δέ ταύτην οὐδαμῶς μεταβάλλει οὐδ’ αὐτή ἡ παραδοχή τῆς θεωρίας τῆς ἐξελίξεως. Διότι ἡ ἐπιστήμη παρεδέχθη ἀπολύτως, ὅτι ὑπῆρξεν ἐποχή ὅλως ἀζωϊκή. Ἐποχή δηλαδή καθ’ ἥν δέν ὑπῆρχεν ἐπὶ τοῦ πλανήτου οὐδέ ἴχνος ζωῆς. Ἡ μαρτυρία λοιπόν αὕτη τῆς ἀνθρωπίνης συνειδήσεως «ὅτι εἶναι γεγονός», ἐπεκτεινομένη οὐ μόνον ἐπὶ τοῦ συνόλου τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἀλλά καί ἐπὶ τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος καθόλου , διακηρύσσει καί πάλιν, ὅτι τά πάντα εἶναι γεγονότα, δημιουργήματα τοῦ πανσόφου καί παντοδυνάμου Δη¬μιουργοῦ. Διότι ἀποκλειομένων: α) τῆς ἐκδοχῆς τῆς αὐτομά¬του γενέσεως μονοκυττάρων ὀργανισμῶν, ὡς καί τῆς ἐξελίξεως αὐτῶν εἰς τελειοτέρους· β) τῆς ἐκδοχῆς τῆς τυχαίας αὐτομάτου γενέσεως τῶν πρώτων εἰδῶν καί γενῶν, ὅπως ταῦτα ἐνεφανίσθησαν καί ὑπάρχουν ἐπὶ τῆς σκηνῆς τῆς ζωῆς, καί γ) τῆς ἐκδοχῆς τῆς αὐτοδημιουργίας τῶν πρώτων ὄντων καί τῆς αὐτοαιτιότητος αὐτῶν, ὑποχρεούμεθα νά δεχθῶμεν ὡς ἀληθῆ τήν μαρτυρίαν τῆς Γραφῆς, ὅτι πάντα τά ἐνόργανα ὄντα ἐδημιουργήθησαν ὑπό τοῦ Θεοῦ. (Γενεσ. Α΄ καί Β΄). Καί εἶναι ὑπέροχοι ἀληθῶς μάρτυρες τῆς ὑπάρξεως, τῆς σοφίας καί τῆς παντοδυναμίας Αὐτοῦ.
Ἐκδηλοῦται δέ ἡ ἀσύλληπτος, κατ' ἀρχήν, πρόνοια καί ἡ πάνσοφος παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ καί ἐν τῇ ὀργανικῇ διαπλάσει καί ζωῇ ὅλων τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἀψύχων τε καί ἐμψύχων (περιλαμβανομένου καί τοῦ ἀνθρώπου), διότι πάντα τά εἴδη καί γένη αὐτῶν ἐπλάσθησαν μέ ὀργανισμοὺς καταλλήλους καί μέ εἰδικά - καί ἀναλλοίωτα ἀπ' ἀρχῆς καί μέχρι σήμερον- ὄργανα ἀναπαραγωγῆς, ἵνα πανσόφως διαιωνίζηται τό «εἶδος» ἤ τό «γένος» ἑκάστου καί ἀσφαλῶς ἐπιτελῆ ἕκαστον τόν ἑαυτοῦ προορισμόν. Οἱ ὀργανισμοὶ καί τά ἰδιαίτερα αἰσθητήρια ὄργανα ἁπάντων ἐδημιουργήθησαν ἀνάλογα μέ τάς φυσικάς συνθήκας καί τό φυσικόν περιβάλλον ἐν ὧ προωρίσθησαν νά ζήσουν, τῶν μέν ὑδροβίων ἀνά¬λογα πρός τήν πυκνότητα καί τήν πίεσιν τοῦ ὕδατος, τῶν δέ χερσαίων καί τῶν πετεινῶν κατάλληλα διά τήν πυκνότητα, τήν θερμότητα καί τήν πίεσιν τῆς ἀτμοσφαίρας, τήν ἀκτινοβολίαν τοῦ ἡλίου, ἀλλά καί πλείστων ἄλλων γνωστῶν ἤ καί ἀγνώστων ἴσως ἔτι εἰς ἡμᾶς φυσικῶν συντελεστῶν, ἐπωφελῶν τε καί ἐπιβλαβῶν, ὡς αἱ κοσμικαί ἀκτῖνες κ.ἄ. Καί ὡς κορωνὶς καί τῆς ὀργανικῆς δημιουργίας ἐτέθη πάλιν ὁ ἄνθρωπος. Διότι καί ἡ ὀργανική καί μηχανοχημική διάπλασις καί λειτουργία καί τοῦ σώματός του ὑπερέχει πάντων τῶν λοιπῶν.
Θά παρατηρήσουν ἴσως τινὲς ὅτι ὁ ὀργανισμός τοῦ ἀνθρώπου οὔτε τήν ἱκανότητα τῆς ἐπὶ μακρόν παραμονῆς ἐν τῷ ὕδατι ἔχει, μήτε καί πτη¬τικά ὄργανα διά νά ἵπταται ἐν τῷ ἀέρι. Ἐπίσης, ὅτι καί ὁ ὀφθαλμός τοῦ ἀνθρώπου δέν φθάνει τήν ὀξύτητα τῆς δράσεως τοῦ ἀετοῦ, ὡς καί τῶν ὀφθαλμῶν τῆς γαλῆς κ.ἄ. Πλήν πάντα ταῦτα ἀνεπλήρωσεν ὁ δημιουργός διά τοῦ εἰς τόν ἄνθρώπον μόνον δοθέντος λογικοῦ καί ἐνσυνειδήτου πνεύ¬ματος, ὅπερ, οὐδόλως προέρχεται ἐκ τῆς φυσικοχημικῆς λειτουργίας τοῦ σώματος ἡμῶν. Καί διά τῶν κατακτήσεων τοῦ πνεύματος, διασχίζομεν σήμερον ὄχι μόνον τά ὑψη¬λότερα στρώματα τῆς ἀτμοσφαίρας, ἀλλά καί αὐτό τό διάστημα μέ ὑπερηχητικήν ταχύτητα, βλέπομεν, καλλίτερον τοῦ ἀετοῦ, εἰς μακροτάτας ἀποστάσεις καί πλέομεν ἀνέτως, ἐν τέλει, καί ἐπὶ μακρόν καί εἰς τούς βυθοὺς τῶν θαλασσῶν. Πλασθεὶς ὁ ἄνθρωπος διά νά κυριαρχήσῃ καί βασιλεύσῃ ἐφ' ὅλων τῶν λοιπῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἐμψύχων καί ἀψύχων (Γενεσ. Α΄ 26-31 κ.ἄ.), τινά τῶν ὁποίων εἶναι ἀσυγκρίτως ὑπέρτερα αὐτοῦ εἰς ὀργανικάς διαστάσεις καί δύναμιν, ἐπροικίσθη ὑπό τοῦ Θεοῦ διά τῆς ἀνεκτιμήτου δωρεᾶς τοῦ λογικοῦ καί ἐνσυνειδήτου πνεύματός του, δι' οὗ ἀνεπλήρωσε πάσας τάς ἔναντι τῶν λοιπῶν ἐνοργάνων ὄντων ὀργανικάς ἀτελείας ἤ ἐλλείψεις του καί ἐν πολλοῖς ὑπερέβαλε καί τά εἰδικά τού¬των προσόντα ἤ πλεονεκτήματα, τά ὑπό τοῦ δημιουργοῦ καί πάλιν εἰς αὐτά δοθέντα πρός ἐπιτέλεσιν τοῦ εἰδικοῦ αὐτῶν προορισμοῦ. Ἀνεξαρτήτως ὅμως τοῦ ἀνεκτίμητου τούτου θείου δώρου καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ἐπλάσθη γενικῶς, κατά τρόπον ὁπωσδήποτε πληρέστερον καί πολυπλοκώτερον πάντων τῶν ὀργανισμῶν τῶν λοιπῶν ἐνοργάνων ὄντων. Καί ὡς ἐκ τούτου ἀπαρτίζει ἕν ὑπέροχον μηχανοχημικόν ἐργοστάσιον, κινήσεως, καύσεως καί καταλλαγῆς τῆς ὕλης, ἀσυλλήπτου, ἐν πολ¬λοῖς, φυσικοχημικῆς καί μηχανικῆς λειτουργίας, ἐν τῇ φιλοσοφικῇ διερευ¬νήσει τοῦ ὁποίου ἰλιγγιᾷ κυριολεκτικῶς ὁ ἀνθρώπινος νοῦς.
Ἐξετάζοντες λοιπόν φιλοσοφικῶς, ἐν γενικωτάτῃ πάντως φιλοσοφικῇ διερευνήσει, τόν τρόπον τῆς διαπλάσεως, τῆς λειτουργίας καί ἀλληλεπιδράσεως καί ἀλληλεξαρτήσεως τῶν διαφόρων ὀργάνων καί συστημάτων τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, διαπιστοῦμεν εὐκόλως τήν ἐν αὐτοῖς - καί δι' αὐτῶν- ἐκδηλουμένην ὑπέροχον σκοπιμότητα καί τήν ἄπειρον καί ἀσύλληπτον σοφίαν, δύναμιν καί πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ, ἐκδηλουμένας βεβαίως ἀναλόγως καί ἐν τῇ διαπλάσει καί τῇ ὀργανικῇ ζωῇ καί πάντων τῶν κα¬τωτέρων τοῦ ἀνθρώπου ἐνοργάνων ὄντων, ἅτινα, ὅπως καί ὁ ἄνθρωπος, οὔτε αὐτομάτως, μήτε δι' αὐτοδημιουργίας, ἀλλ' οὔτε καί διά τῆς ἐξελίξεως κατέλαβον τήν ἣν ἀπ' ἀρχῆς κατέχουν θέσιν ἐν τῷ θεάτρῳ τῆς ζωῆς.
Οὕτως οἱ ὀφθαλμοὶ ἡμῶν, κατ' ἀρχήν (ὁμοίους σχεδόν τῶν ὁποίων ἔχουν καί τά πλεῖστα τῶν λοιπῶν ἐμψύχων ὄντων, ἐνῶ τά ἔντομα καί πολλά τῶν ἐναλίων καί ὑδροβίων ἐν γένει ἔχουν διάφορα καί πολυποί¬κιλα ἀλλ' ὑπέροχα ἐπίσης συστήματα ὁράσεως) ἀποτελοῦν τό τελειότερον ὀπτικόν, φωτογραφικόν ἀλλά καί κινηματογραφικόν συνάμα σύ¬στημα. Τοῦτο ἔχοντες ὡς πρότυπον κατεσκευάσαμεν τήν φωτογρα¬φικήν ἀλλά καί τήν κινηματογραφικήν μηχανήν, ἀναμφιβόλως ὅμως αὗται οὐδέποτε θά φθάσουν τήν τελειότητα τῆς ἀνθρωπίνης ὁράσεως. Τά βλέφαρα, π.χ., ἀνοίγουν καί κλείουν αὐτομάτως διά νά ἐπιτρέψουν ἤ ἀποκλείσουν τήν δρᾶσιν εἴτε συνεπείᾳ ἐπιταγῆς τοῦ πνεύματος, τῆς ψυχῆς, ἤ καί λόγῳ ἄμεσου ἤ ἐμμέσου ἐπιδράσεως τῶν γενικωτέρων σχετικῶν ἀναγκῶν τοῦ ὀργανισμοῦ, τοῦ ὕπνου π.χ. τῆς ἀφυπνίσεως κ.ο.κ. Αἱ βλεφαρίδες, ἐκφυόμεναι εἰς τά ἄκρα τῶν βλεφάρων, προφυλάσσουν τόν βολβόν ἀπό τοῦ κονιορτοῦ ὡς καί ἄλλων μικροοργανισμῶν ἤ σωματιδίων μεταφερομένων ὑπό τοῦ ἀέρος, ἐνῶ αἱ ὀφρύες, ἄνωθεν τῶν βλεφάρων τοποθετημέναι, ἀπομακρύνουν τόν ἐκ τοῦ μετώπου κατερχόμενον - καί ἐπιβλαβῆ εἰς τούς ὀφθαλμοὺς - ἱδρῶτα, κοσμοῦσαι, συνάμα, καί τό πρόσωπον. Διά τήν ἀέναον δέ σχεδόν, κατά τήν διάρκειαν τῆς ἐγρηγόρσεως, κίνησιν τῶν βλεφάρων ἐγχύνεται αὐτομάτως ἐπίσης ἀπό εἰδικῶν ἀδένων τό πολύτιμον, καί ἀπό ψυχικῆς ἀπόψεως, δάκρυ, ἡ ποσότης τοῦ ὁποίου αὐξάνει μόλις παραστῇ ἔκτακτος τὶς ἀνάγκη ἐπὶ τῆς ἐπιφανείας τοῦ βολβοῦ, ὡς ἡ εἰσβολή ξένου σώματος ἤ ἄλλη ἐξωτερική προσβολή.
Δέν θά περιγράψωμεν βεβαίως λεπτομερῶς τόν ὑπέροχον μηχανισμόν καί τήν ἐν γένει διάπλασιν τῶν διαφόρων μερῶν τοῦ βολβοῦ, ὡς καί τόν θαυμάσιον τρόπον τῆς δι' αἵματος τροφοδοτήσεώς του, ἐφόσον ἐκφεύγει τοῦτο τοῦ πλαισίου τῆς παρούσης, εἶναι δ' ἐξ ἄλλου ἔργον τῶν ὀφθαλμολόγων, οἱ πλεῖστοι τῶν ὁποίων, καί οἱ πλέον διακεκριμένοι, κατεδίκασαν τάς μωράς θεωρίας τῆς «αὐτομάτου γενέσεως» καί τῆς «ἐξελίξεως» μόνον ἐκ τῆς ὑπερόχου σκοπιμότητος καί τῆς θείας ἀληθῶς προνοίας καί σοφίας, αἵτινες ἐκδηλοῦνται εἰς τόν τρόπον τῆς διαπλάσεως καί τῆς λειτουργίας τῶν ὀφθαλμῶν. Θά περιορισθῶμεν εἰς τάς πολυτίμους μηχανοχημικάς ἰδιότητας καί λειτουργίας τοῦ φακοῦ του, προσαρμοζομένου ἑκάστοτε, αὐτομάτως καί ταχύτατα, μέ τάς ἀποστάσεις τῶν ἐξωτερικῶν εἰκόνων δι' ἀναλόγων, καί αὐτομάτων ἐπίσης, συστολῶν καί δια¬στολῶν τῆς κόρης, δι' ὧν ἰδίᾳ καθορίζεται ἡ ποσότης τοῦ ἀναγκαιοῦντος φωτός πρός φωτογράφησιν τῆς ἔξωθεν λαμβανομένης, ἀνακλαστικῶς, εἰκόνος καί τόν σχηματισμόν ταύτης ἀνεστραμμένης ἐπὶ τοῦ ἀμφιβληστροειδοῦς, ὅπως ἀκριβῶς ἐπιτελεῖται εἰς τάς φωτογραφικάς μηχανάς. Ἐνῶ ὅμως ἡμεῖς ἐκ τοῦ κλειστοῦ θαλάμου τῆς φωτογραφικῆς μηχανῆς λαμβάνομεν ἀνεστραμμένην τήν ἀποτυπωθεῖσαν φωτογραφίαν καί ἐνεργοῦμεν δευτέραν φωτογράφησιν ταύτης, διά νά ἔχωμεν τήν ὀρθήν εἰκόνα τοῦ φωτογραφηθέντος ἀντικειμένου, ἐν τῷ ὀφθαλμῷ ἡμῶν ἐπιτελεῖται καί πάλιν αὐτόματος πρός τοῦτο μηχανική λειτουργία, ὥστε διά μεταφορᾶς τῆς ἀνεστραμμένης εἰκόνος εἰς ἰδιαίτερον ἐσωτερικόν κέντρον (διά δευτέρας οὕτως εἰπεῖν φωτογραφήσεως) διαμορφοῦται ἡ φυσιολο¬γική τοῦ δρωμένου ἀντικειμένου εἰκών. Τό ὅτι εἰδικοὶ ἀδένες ἐκχύνουν ἰδιαίτερον ὑγρόν διά τόν καθαρισμόν τῆς οὕτω σχηματιζομένης εἰκόνος, ὅπως ἀκριβῶς καθαρίζονται αἱ φωτογραφίαι εἰς τάς φωτογραφικάς ἡμῶν μηχανάς, δίδει μικράν ἰδέαν τῆς λεπτοτάτης καί πολυποίκιλης μηχονοχημικῆς λειτουργίας τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν, αὐτομάτως εἰς ἐνέργειαν τιθε¬μένης, εἴτε, τῇ ἐπιβολῇ τοῦ πνεύματος - τῆς ψυχῆς, εἴτε ὑπό τήν ἐπίδρασιν τῶν εἰδικῶν ἐνδοοργανικῶν ἤ ἐξωτερικῶν συντελεστῶν.
Ἐπὶ πλέον ὅμως τῆς ὑπερόχου ταύτης λειτουργίας, οἱ ὀφθαλμοὶ ἡμῶν ἔχουν πλεονεκτήματα, τά ὁποῖα δέν θά δυνηθῶμεν ἀσφαλῶς νά προσθέσωμέν ποτέ εἰς τάς φωτογραφικάς ἡμῶν μηχανάς. Διότι αἱ δύο κεχωρισμέναι εἰκόνες τῶν δύο ὀφθαλμῶν ἑνοῦνται ἀκολούθως εἰς μίαν, αὐτή δέ διά βραχυτάτων διαλειμμάτων εἰς τόν ἐγκέφαλον μεταφερομένη (ὅπως ἀκριβῶς εἰς τόν κινηματογράφον) καί ἀπό τῶν λοιπῶν συμβλεπομένων τυχόν εἰκόνων διαχωριζομένη, χωρὶς νά γίνῃ οὐδεμία σύγχυσις ἤ ἀλλαγή, μεταβάλλεται ἀκαριαίως ὑπό τῆς ψυχῆς ἡμῶν εἰς ἰδέαν, περιέχουσαν ὄχι μόνον καί τάς ἐλαχίστας λεπτομερείας τῆς μορφῆς τῶν διαφόρων ἀντικειμένων ἀλλά καί τούς ἰδιαιτέρους αὐτῶν χρωματισμούς. Ταυτοχρόνως ἡ ἐπιλεγεῖσα ὑπό τῆς ψυχῆς καί εἰς ἰδέαν μετατραπεῖσα εἰκὼν ἀποταμιεύεται εἰς τήν ἀποθήκην τῆς «μνήμης», διά νά ἀνασύρηται ἐκεῖθεν ἑκάστοτε, καί ἐφ' ὅρου ζωῆς, κατά τήν βούλησιν ἡμῶν. Εἶναι ἀναμφισβήτητον ὅτι ὅσον δήποτε καί ἂν προχωρήσωμεν εἰς ἐπιστημονικάς κατακτή¬σεις, οὐδέποτε θά δυνηθῶμεν νά κατασκευάσωμεν ὀπτικόν μηχανοχημικόν σύστημα τόσον τέλειον καί τόσον πλῆρες (καί ἐν τόσῳ μάλιστα περιωρισμένω χώρῳ) ὅσον εἶναι τό σύστημα τῆς δράσεως τοῦ σώματος ἡμῶν .
Παράλληλον, καί ἴσης λεπτότητος ἀλλά καί μηχανοχημικῆς ὅπως καί τεχνικῆς διαπλάσεως καί λειτουργίας ὄργανον τοῦ ἡμετέρου σώματος ἀποτελεῖ τό οὗς. Ἡ ἐξωτερική διασκευή του, σχηματίζουσα λεπτοτάτην, ἀπό ἀπόψεως τεχνικῆς καί μηχανικῆς, χοάνην (βάσει δέ τῶν ἀναλογιῶν τοῦ σώματος, καί δή τῆς κεφαλῆς, ὡραιοτάτην καί ἀπολύτως συμμετρικήν) συγκεντρώνει τά κύματα τῶν παλμικῶν δονήσεων τῶν ἐξωτερικῶν ἤχων καί μεταφέρει ταῦτα ἐπὶ τῆς ἐπιφανείας τοῦ λεπτοτάτου ἀκουστικοῦ τυμπάνου, ὅπερ κλείει τό κάτω μέρος τοῦ στομίου τῆς τελειοτάτης ταύτης ἀκουστικῆς καί τεχνικῆς συσκευῆς. Ὁ εἰς τήν μεβράνην οὕτω φθάνων ἦχος πολλαπλασιάζεται διά τῶν 6.000 χορδῶν (τῆς ἀποκληθείσης κιθάρας τοῦ Κοτύ), ἐξ ὧν ἀποτελεῖται ἡ μεμβράνη, ἀλλά καί τονοῦται, προσέτι, ὑπό τῶν τριῶν ὀσταρίων, τῶν εὑρισκομένων ὄπισθεν αὐτῆς, ἤτοι τοῦ ἀναβολέως, τῆς σφύρας καί τοῦ ἄκμονος, κατά τόν ἐσχάτως μόλις γνωσθέντα φυσικόν νόμον τῆς μείζονος μεταδόσεως τοῦ ἤχου διά τῶν στερεῶν. Ἐκεῖθεν ὁ ἦχος μεταφέρεται, αὐτομάτως καί πάλιν, καί δι' ὑπερόχων ἐπίσης ἀλλά καί λεπτοτάτων ἀγωγῶν, εἰς τό εἰδικόν κέντρον τοῦ ἐγκεφάλου, διά νά μεταβληθῇ καί οὗτος εἰς ἰδέαν ἅμα τῇ ἐπαφῇ μετά τῆς ψυχῆς. Τό γεγονός ὅτι πλήν τῆς ὑπερόχου διαπλάσεως τοῦ ἀκουστικοῦ τυμπάνου, ἐτοποθε¬τήθησαν ὄπισθεν αὐτοῦ καί στερεά σώματα, ἵνα μεταφέρηται εὐχερέστερον ὁ ἦχος, δίδει καί αὖθις μικράν εἰκόνα τῆς παγγνωσίας ἀλλά καί τῆς ἄπειρου προνοίας, ἥτις προϋπελόγισε καί συνεδύασε τά πάντα τόσον εἰς τόν ἄνθρωπον, ὅσον καί εἰς τά λοιπά ἔμψυχα ὄντα, πρός τελείαν (ἀναλόγως πάντοτε τοῦ εἰδικοῦ ἑκάστου προορισμοῦ) ἐξυπηρέτησιν καί τῆς ἀκοῆς.
Ἡ ρίς, ἐν συνεχείᾳ ἀποτελεῖ ἐπίσης λεπτοτάτην καί πληρεστάτην μηχανοχημικήν συσκευήν, ἐξυπηρετοῦσαν - πλήν τῆς διακοσμήσεως τοῦ προσώπου- τόσον τήν ἀναπνοήν ὅσον καί τήν ὄσφρησιν. Εἰς τάς καλλιτεχνικάς αὐτῆς εἰσόδους ἐτέθη πάλιν ὑπό τοῦ δημιουργοῦ πολύτιμον τρίχωμα, παρεμποδίζον τήν εἰσβολήν μικροοργανισμῶν ἤ μικροσωμάτων, τόσον δέ τοῦτο, ὅσον καί εἰδικοί, ἐν συνεχείᾳ, θάλαμοι, διά καταλλήλων ὑγρῶν αὐτομάτως περιβρεχόμενοι, διϋλίζουν καί θερμαίνουν συνάμα τόν εἰσπνεόμενον ἀέρα, ἵνα μή φθάσῃ ψυχρός καί ἀκάθαρτος εἰς τούς πνεύμο¬νας. Λεπτότατοι, ἐκ παραλλήλου, εἰδικοὶ ἀδένες, ἡ λειτουργία τῶν ὁποίων μέχρι σήμερον δέν εἶναι πλήρως γνωστή, ἐξυπηρετοῦν τήν αἴσθησιν τῆς ὀσφρήσεως, μεταφερομένης ἐπίσης ἀκαριαίως δι' ὑπερόχων ἀγωγῶν εἰς τόν ἐγκέφαλον. Καί μεταβαλλομένης ὁμοίως εἰς ἰδέαν, ἅμα τῇ ἐπα-φῇ αὐτῆς μετά τῆς ψυχῆς.
Ὁμοίαν πολλαπλήν λειτουργίαν καί συλλειτουργίαν, ὡς ἐπὶ τό πλεῖστον, ἐπιτελοῦν τό στόμα, τά χείλη, ἡ γλῶσσα, ὁ λάρυγξ καί ὁ φάρυγξ. Καλλιτεχνικώτατα ὄργανα καί εἰδικοὶ ἀδένες, μέ θαυμασίας ἰδιότητας, ἐξυπηρετοῦν τήν πολλαπλήν ταύτην λειτουργίαν, ἐν ἧ περιλαμβάνεται, σὺν ἄλλοις, καί ἡ αἴσθησις τῆς γεύσεως, δι' ἧς διαχωρίζομεν τό γλυκὺ ἀπό τό πικρόν, τό ἁλμυρόν, τό ὄξινον κ.ο.κ. Τάς ἰδιότητας ταύτας δέν θά δυνηθῶμέν ποτέ νά προσδώσωμεν εἰς τούς μηχανικούς ἀνθρώπους τούς ὁποίους κατεσκευάσαμεν. Ἐξ ἄλλου, δέν γνωρίζει εἰσέτι ἡ Ἐπιστήμη, διατὶ τό α΄ εἶδος τό αἰσθανόμεθα γλυκὺ καί τό ἄλλο πικρόν. κλπ., ἐνῶ πρόκειται, κατά βάθος, περί τῶν αὐτῶν χημικῶν στοιχείων μέ ἐλαχίστας διαφοράς ἀναλογιῶν. Ὡσαύτως ἐν τῇ αὐτῇ «συλλειτουργίᾳ» περιλαμ¬βάνεται ὁ «ἔναρθρος λόγος». Καί ὡς ἀπεδείχθη, διά προσφάτων σχετικῶν ἐπιστημονικῶν ἐρευνῶν ἐν Ἀμερικῇ, ἡ φωνή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι «ἐγγενής» καί ὄχι «ἐπίκτητος». Ὁ ἄνθρωπος μόνον ἐξ ὅλων τῶν ἐμψύχων ὄντων κατέχει σύστημα παραγωγῆς ἤχων ἀπολύτως μοναδικόν, δημιουργηθέν, προδήλως, διά τήν παραγωγήν τοῦ ἐνάρθρου λόγου. Ὁ φάρυγξ τοῦ ἀνθρώπου δέν ἔχει προηγούμενον ἤ παράλληλον φαινόμενον εἰς τό ζωϊκόν βασίλειον. Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον ὁμιλεῖ καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον ἀκούει τούς ἤχους αὐτοὺς εἶναι ἀπολύτως ἀλληλένδετοι. Ἡ ἀντίληψις δέ τῆς ἐπενεργείας ταύτης γίνεται εἰς τόν ἐγκέφαλον.
Εἰς τόν ἐγκέφαλον (τοῦ ὁποίου αἱ ἀπό μέρους ἶνες συνδέονται διά πολυπλόκων διακλαδώσεων κατά τρόπον κυριολεκτικῶς ἀφάνταστον - μυ¬στηριώδη) καταλήγουν, δι' ὑπερόχων ἀγωγῶν, πᾶσαι αἱ ἐξωτερικαί ἀνακλαστικαί ἐπιδράσεις ἐπὶ τοῦ σώματος ἡμῶν, ὅπως καί αἱ ἐνδοοργονικαί λειτουργίαι ἤ ἐκκρίσεις τῶν διαφόρων ἀδένων, καί ἐνήμερον, οὕτως εἰπεῖν, αὐτῶν καθιστῶσαι τοῦτον, προκαλοῦν τήν δι' αὐτοῦ αὐτόματον ἀνακλαστικήν κίνησιν ἀντιστοίχων τοῦ σώματος ὀρ¬γάνων ἤ συστημάτων, πρός ἐξυπηρέτησιν τῶν ἐκ τῶν ἐξωτερικῶν ἡ τῶν ἐνδοοργανικῶν ἐπιδράσεων προκαλου¬μένων ἀναγκῶν. Πρός τοῦτο συλλειτουργοῦν ἕν τρισεκα¬τομμύριον περίπου λεπτοτάτων νευριδίων καί κυτ¬τάρων, σχηματιζόντων πολυειδεῖς μηχανοχημικάς ὁμάδας καί ἀναλόγους ἀλληλεξαρτωμένους συνδυασμοὺς . Ἡ ἑκάστοτε παρέμβασις τῆς ψυχῆς εἶναι ὅλως ἄσχετος. Δύναται βεβαίως ἡ ψυχή, καταλλήλως μάλιστα ἀσκουμένη, νά ἀντιδρᾷ ἐναντίον πασῶν τῶν ἐπὶ τοῦ ἐγκεφάλου ἐπιδράσεων, διατάσσουσα μάλιστα καί ὑποχρεοῦσα αὐτόν νά ἐνεργήσῃ ἀντιθέτως ὅλως ἀπ' ὅτι αὗται ἐπιβάλλουν. Ὅπως δήποτε ὅμως εἶναι τόσον λεπτή καί τόσον πολύπλοκος ἡ λει¬τουργία τοῦ ἐγκεφάλου, ὥστε προκαλεῖ τόν θαυμασμόν. Εἰδικά π.χ. «κέν¬τρα» καί ὄργανα προκαλοῦν τούς ἐρεθισμούς καί τήν κίνησιν τῶν ἀντιστοίχων συστημάτων καί ὀργάνων τοῦ ὅλου σώματος. Εἰδικόν ὄργανον, αὐτομάτως λειτουργοῦν, προκαλεῖ τόν ὕπνον καί τήν ἐκ τοῦ ὕπνου διέγερσιν, ὅταν μολυνθῇ ἡ ἀτμόσφαιρα ὑπερμέτρως καί ἐπίκειται ὁ ἐξ ἀσφυξίας θάνατος. Πῶς, πράγματι, λογικοὶ ἄνθρωποι - καί μάλιστα ἐπιστήμονες! - ἠδυνήθησαν νά φαντασθοῦν ὅτι πάντα ταῦτα, ἀλλά καί ἡ ὅλη διάπλασις τῶν διαφόρων συστημάτων καί ὀργάνων τοῦ σώματος ἡμῶν, διεμορφώθησαν αὐτομάτως καί τυχαίως!!!, ἤ συνεπείᾳ οἱωνδήποτε ἐξελίξεων καί ἐπιδράσεων τυφλῶν καί μηχανικῶν, φυσικῶν ἐπιλογῶν;
Καί μόνον ὅμως τό γεγονός ὅτι ὁ ἐγκέφαλος τοῦ ἀνθρώπου, ἐγκεκλεισμένος, πρός μεγαλυτέραν προφύλαξιν, ὄχι μόνον ἐντός τῆς ὀστέϊνης θή¬κης τοῦ κρανίου, ἀλλά καί εἰς τό ὑπέροχον καί τριπλοῦν περιτύλιγμα τῶν τριῶν μεμβρανῶν τῶν μηνίγγων, ἤτοι τῆς σκληρᾶς, τῆς ἀραχνοειδοῦς καί τῆς μαλακῆς (διά τήν ἀποφυγήν προσκρούσεων ἤ τριβῆς ἐπὶ τῶν κρανια¬κῶν ὀστῶν κατά τάς διαφόρους κινήσεις, καί δή τάς ἀποτόμους, τῆς κε¬φαλῆς καί τοῦ σώματος) ἐπιπλέει προσέτι, τρόπον τινά, καί ἐπὶ πυκνοτάτου ὑγροῦ, ὥστε κατά τάς διαφόρους καί βιαίας πολλάκις κινήσεις τοῦ σώματος νά μή ὑφίσταται οὐδεμίαν ἐπιβλαβῆ ἐπίδρασιν, δέν ἀποκλείει καί δέν καταδικάζει πᾶσαν ἐξελικτικήν ὑπόθεσιν οἱασδήπο¬τε μορφῆς; Διότι ἐάν καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου διεμορφοῦτο, ὡς πιστεύουν οἱ διάφοροι... «ἐξελικτικοί», ἀπό ἑρπόντων, ἀρχικῶς, καί τετραποδιζόντων ἀκολούθως ὀργανισμῶν, φυσιολογική συνέπεια θά ἦτο ἡ βαθμιαία μετατόπισις, ἐλάττωσις καί ἐξαφάνισις τοῦ ὑγροῦ τούτου εἰς τήν βάσιν τοῦ ἐγκεφάλου (ἐφ' οὗ ἐπιπλέει κυριολεκτικῶς ὁ ἐγκέφαλος) πιεζομένου ὑπό τοῦ βαρυτάτου ὄγκου τοῦ ἐγκεφάλου, μόλις ὡς ὁ ἄνθρωπος θά ἵστατο ὄρθιος. Οὕτως ἡ ἐξέλιξις!!! καί ἡ ὀρθή στάσις τοῦ ἀνθρώ¬που θά ἔβλαπτε καιρίως τό σπουδαιότερον ὄργανον τοῦ σώματος αὐτοῦ.
Ἀλλ' ἄς κατέλθωμεν ἀπό τῆς κεφαλῆς εἰς τόν λαιμόν καί τά λοιπά συστήματα καί ὄργανα τοῦ σώματος ἡμῶν, ἵνα ἴδωμεν κατά πόσον θά ἦτο δυνατόν νά διαμορφωθοῦν καί ταῦτα αὐτομάτως καί τυχαίως ἤ καί δι' ἐξε¬λίξεως οἱασδήποτε «μορφῆς»... Ὁ λαιμός ἡμῶν, θαυμαστῶς ἐπίσης ἐξυπηρετῶν πολλάς ἀνάγκας καί λειτουργίας τοῦ σώματος, ἀποτελεῖ συνάμα καί τό στερεόν βάθρον τῆς βαρυτάτης κεφαλῆς μέ ἰδιαίτερον καί μοναδικόν ἐν τῷ ἀνθρωπίνῳ ὀργανισμῷ ὄργανον, τήν εἰδικήν κορυφήν τῆς σπονδυλικῆς στήλης, τόν ἄτλαντα, ἵνα στρέφηται ἡ κεφαλή ἡμῶν εὐχερῶς πρός πάσας τάς κατευθύνσεις. Ἐάν ἦτο δυνατή ἡ τοιαύτη πρός τά ἄνῳ διάταξις τῆς σπονδυλικῆς ἡμῶν στήλης δι' ἐξελίξεως (ἐν ἀντιθέσει πρός πάντα τά λοιπά ἔμψυχα ὄντα, ὧν ἡ κεφαλή κλίνει πρός τά κάτω) πῶς θά ἐξηγηθῇ ἡ ἐλαττωματικότης τοῦ ἐλέφαντος, στερουμένου τελείως λαιμοῦ, ἀλλά καί τοῦ λύκου, μή δυναμένου νά στρέψῃ τήν κεφαλήν τοῦ δεξιά καί ἀριστερά;! Διατὶ τά ζῷα ταῦτα δέν ἠδυνήθησαν νά ἀπαλλαγοῦν τῶν ρηθεισῶν ἀτελειῶν των, ἐπίσης δέ καί τόσα ἄλλα, μέ ἀνωτέρας ὡσαύτως ψυχικάς ἰδιότητας (ὡς ὁ κύων, ἡ γαλῆ, ἡ ἀλώπηξ κ.ἄ.) δέν ἠδυνήθησαν ὁμοίως νά ἀποκτήσουν τήν ἱκανότητα τῆς στροφῆς τῆς κεφαλῆς αὐτῶν καί πρός τά ἄνῳ, παρά τήν ἀναμφισβήτητον προσπάθειαν, τήν ὁποίαν ἀπ' ἀρχῆς προδήλως καταβάλλουν; Μόνον λοιπόν εἰς τόν λαιμόν τοῦ ἀνθρώ-που συνεδυάσθησαν ὑπέροχα ὄργανα καί συστήματα, ὥστε, σὺν τοῖς ἄλλοις, νά δύναται οὗτος νά στρέψῃ τήν κεφαλήν του κατά βούλησιν πρός ὅλα τά σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος. Καί ἐν αὐτῷ ἐπίσης ἐτοποθετήθησαν θαυ¬μάσιοι ἐνδοκρινεῖς ἀδένες (ὁ θυρεοειδής μετά τῶν παραθυρεοειδῶν) δι' ὧν ρυθμίζεται ἡ θρέψις τοῦ σώματος, καθαρίζεται τό αἷμα κ.ἄ. Εἰς κατάλληλον δέ θέσιν αὐτοῦ, παρά τήν «παρεγκεφαλίδα» ἐτοποθετήθη ὁ μυ¬στηριώδης ἀδήν τῆς «ὑποφύσεως», ὅστις καί ἀπεκλήθη «δεύτερος ἐγκέφα¬λος» διά τήν ἄκρως πολύτιμον ἀλλά καί πολύμορφον ὑπηρεσίαν, τήν ὁποίαν προσφέρει εἰς τόν ὅλον ὀργανισμόν μέ τήν αὐξητικήν σωματοτρόπον ὁρμόνην, τάς γοναδοτροπίνας ὁρμόνας καί τήν θυρεοτρόπον, ἅστινας ἐκ τῶν τριῶν λοβῶν αὐτοῦ ἐκρίνει.
Τοιουτοτρόπως δι' ἑνός ὀργάνου- καί ἐν ἐλαχίστῳ καί πάλιν χώρῳ - συνεδυάσθησαν αὖθις ὑπέροχοι, πολλαπλαὶ καί πολυειδεῖς μηχανοχημικαί λειτουργίαι καί ἐξυπηρετήσεις τοῦ ὅλου σώματος, δεδομένου μάλιστα ὅτι ἐν τῷ λαιμῷ ὑπάρχουν καί ὁ λάρυγξ ἀλλά καί ὁ φάρυγξ, ὡσαύτως δ' ἐξ αὐτοῦ διέρχονται τόσοι ἀγωγοί τοῦ αἵματος καί τῶν νεύρων, συνδέοντες τήν κεφαλήν μετά τοῦ λοιποῦ σώματος. Τό πλεῖστον δέ καί τῶν προμνησθέντων ὀργάνων καί συστημάτων λειτουργοῦν αὐτομάτως, ὅπως καί τό ἀναπνευστικόν ἡμῶν σύστημα, τοῦ ὁποίου τά κύρια ὄργανα ἀποτελοῦν, ὡς γνωστόν, οἱ πνεύμονες ἡμῶν.
Διά τούς πνεύμονας, ἀρκεῖ φρονοῦμεν νά σημειωθῇ ὅτι ἡ ἐξωτερική αὐτῶν ἐπιφάνεια καταλαμβάνει ἔκτασιν (80) ὀγδοήκοντα!! περίπου τε¬τραγωνικῶν μέτρων. Καί εἶναι ὅλως πρόδηλον ὅτι οὔτε τυχαίως, μήτε ἐξελικτικῶς..., συνεπτύχθησαν καί οὗτοι εἰς τόσον ἐλάχιστον χῶρον, ἵνα διαμορφωθῇ οὕτως ὁ τόσον λεπτός καί τόσον ὑπέροχος αὐτῶν μηχανισμός, ὥστε, χωρὶς κἄν νά λαμβάνωμεν ἡμεῖς γνῶσιν τῆς πολυτίμου λειτουργίας του, ὁ διά τοῦ στόματος ἤ τῆς ρινός εἰσπνεόμενος ἀήρ (ὁ τόσον ἀπαραίτητος διά τήν ζωήν) νά συντελῇ καί εἰς τόν καθαρισμόν ὡς καί τήν ὀξυγόνωσιν τοῦ αἵματος, ὅπως καί εἰς τήν καῦσιν τῶν τοξινῶν κ.λπ., τάς ὁποίας συναποφέρει τοῦτο κατά τήν ἀέναον διαδρομήν του πρός τροφοδότησιν τῶν διαφόρων μερῶν τοῦ ὀργανισμοῦ. Πρός τούτοις καί ἡ θαυμασία αὕτη ἀλλά καί τόσον πολύπλοκος μηχανοχημική λειτουργία (καθ' ἥν εἰσπνέονται καθ' ἑκάστην καί ἀποπνέονται ἑκατοντάδες κυβικῶν μέτρων ἀέρος) ἐπιτελεῖται, μηχανικῶς καί ὅλως αὐτομάτως τόσον ἐν ὑπνώσει ὅσον καί ἐν ἐγρηγόρσει. Αὐτομάτως δ' ἐπίσης προσαρμόζεται, μέχρις ὡρισμένων ὁρίων, καί κατά τάς διαφόρους ἐκτάκτους ἀνάγκας τοῦ ὀργανισμοῦ.
Ἀλλά καί ἡ λειτουργία τῆς καρδίας δέν εἶναι ὀλιγώτερον θαυμαστή. Ἀπαρτίζει καί αὕτη λεπτοτάτην καί τελειοτάτην ἀντλίαν ἀπορροφητικήν καί καταθλιπτικήν, ὄχι μόνον αὐτομάτως ἐπίσης λειτουργοῦσαν ἄνευ διακοπῆς ἐφ' ὅρου ζωῆς, ἀλλά καί αὐτομάτως ὡσαύτως διανέμουσαν τό αἷμα μετά ὑπερμαθηματικῆς ἀκριβείας καί ὑπερόχου ἁρμονίας κατά τάς ἑκάστοτε ἀνάγκας τῶν διαφόρων μερῶν τοῦ ὀργανισμοῦ. Διότι δέν συγκεν¬τρώνει αὐτή μόνον τό πολύτιμον διά τό σῶμα αἷμα ἐκ τῆς ἐπεξεργασίας τῶν τροφῶν ὑπό τοῦ στομάχου. Ἐν συνεργασίᾳ μετ' ἄλλων ἐπίσης πολυ¬τίμων ὀργάνων, μεριμνᾷ, οὕτως εἰπεῖν, προσέτι, διά τοῦ θαυμασίου ἐπίσης συστήματος τῶν ἀρτηριῶν καί τῶν φλεβῶν, καί διά τήν δικαίαν διανομήν τούτου εἰς τά διάφορα μέρη τοῦ σώματος, αὐτομάτως αὐξάνουσα ἑκάστο¬τε τήν ποσότητα αὐτοῦ- δι' ἀναλόγου ἐλαττώσεως ἐξ ἄλλων μερῶν - ὅταν ἔκτακτος τὶς ἀνάγκη (τραῦμα π.χ.) ὡρισμένου μέρους ἤ μέλους ἐπιβάλλει τήν τοιαύτην αὔξησιν. Ληγούσης δέ τῆς ἐκτάκτου ἀνάγκης, ἐπαναλαμβάνεται ἡ προτέρα τάξις καί ἡ κανονική διανομή τοῦ αἵματος, ἐπανερχομένης τῆς σχετικῆς λειτουργίας εἰς τόν κανονικόν αὐτῆς ρυθμόν. Εἰδικαί καί θαυμάσιαι ἐπίσης βαλβίδες συντελοῦν ὥστε νά εἰσέρχηται τό αἷμα εἰς τούς κόλπους τῆς καρδίας μετ' ἀφάνταστου ἀκριβείας. Ἐπειδή δέ προωρίσθη νά πάλληται διηνεκῶς, διϋφάνθη προσέτι αὐτή, ὑπό τοῦ πανσόφου δημιουργοῦ, δι' ὅλως ἐξαιρετικῶν ἰνῶν γραμμωτῶν καί σταυρωτῶν, ἀλλά καί ἐλαστικωτάτων πρός πρόληψιν τῆς συγκοπῆς εἴτε ἐκ μεγάλης χαρᾶς ἤ καί ἐν ἰσχυρῷ θυμῷ, ἐν ὑπερεντάσει σωματικῶν δυνάμεων κ.ο.κ.
Ὁ στόμαχος, ὡσαύτως, ἀποτελεῖ θαυμάσιον μηχανο¬χη¬μικόν σύστη¬μα, μέ εἰδικόν τρόπον λειτουργίας καί εἰδικά ἐπίσης ὑποβοηθητικά ὄργανα. Ἅμα τῇ γενέσει τῆς ἀνάγκης τῆς τροφῆς (ἰδία δέ ἅμα τῇ λήψει της), εἰδικοὶ ἀδένες ἐκχύνουν αὐτομάτως τό πολύτιμον γαστρικόν ὑγρόν, ἐνῶ ἐκ παραλλήλου, καί δή κατά τήν λῆψιν τῆς τρο¬φῆς, οἱ σιελογόνοι ἀδένες προσθέτουν τόν σίελον πρός πληρεστέραν ἐξυπη¬ρέτησιν τῆς πέψεως. Αἱ τροφαὶ πολτοποιοῦνται ἀρχικῶς δι' αὐτομάτων παλμικῶν κινήσεων καί μεταβάλλονται ἐν συνεχείᾳ εἰς αἷμα καί οὐσίας περιττάς..., ἡ ... ἀπόρριψις τῶν ὁποίων γίνεται διά τῶν γνωστῶν καί ὑπερόχων ἐπίσης ἀποχετευτικῶν ἀγωγῶν . Τήν ὑπό τοῦ στομάχου δέ γινομένην ἐπεξεργασίαν τῶν τροφῶν διϋλίζουν καί συμπληροῦν προσθέτως, ἀλλά καί αὐτομάτως ἐπίσης, αἱ ὑπέροχοι καί σπουδαιόταται ὡσαύτως συνέργειαι καί λειτουργίαι τοῦ σπληνός, τοῦ ἥπατος, τοῦ παγκρέατος, τῆς σκωληκοειδοῦς ἀποφύσεως καί τῶν νεφρῶν, τῶν τε¬λευταίων ἰδίᾳ χρησιμευόντων καί ὡς τιμαλφῶν ἠθμῶν πρός ἀπαλλαγήν τοῦ σώματος ἀπό ἐπιβλαβεστάτων οὐσιῶν ἐνίοτε καί θανατη¬φόρων. Τοιουτοτρόπως ὄχι μόνον συμπληροῦται ἡ ὑπό τοῦ στομάχου γενομένη ἐπεξεργασία τῶν τροφῶν ἀλλά καί ρυθμίζονται, ἀνάλογως τῶν ἀναγκῶν τοῦ ὀργανισμοῦ, αἱ ποσότητες διαφόρων πολυτίμων οὐσιῶν (ἁλάτων, ζακχάρου κ.ἄ.), δι’ ὧν οὗτος τροφοδοτεῖται. Εἰς πάντα δέ τά θαυμάσια ταῦτα ὑποβοητικά τοῦ στομάχου ὄργανα προσετέθησαν καί οἱ πολυτιμό¬τατοι ἐπίσης ἐνδοκρινεῖς ἀδένες τῶν ἐπινεφριδίων, εὑρισκόμενοι ἐπὶ τοῦ ἥπατος καί δή ἐπὶ τῶν ἀποκληθεισῶν νησίδων τοῦ Λάγκεραντ, ἡ βλάβη τῶν ὁποίων προκαλεῖ τόν ζαχαροδιαβήτην. Ὡσαύτως πολύτιμος εἶναι ἡ λειτουργία τοῦ ἐνδοκρινοῦς ἐπίσης ἀδένος «Θύμος», εὑρισκόμενου ὄπισθεν τῆς λαβῆς τοῦ «στέρνου», διά τήν κανονικήν ἀνάπτυξιν τοῦ ὀργα¬νισμοῦ. Ἐξαφανίζεται δέ ὁ ἀδήν οὗτος μετά τήν ἐφηβικήν ἡλικίαν, ἤτοι μετά τήν ὁλοκλήρωσιν τοῦ εἰδικοῦ αὐτοῦ προορισμοῦ. Τί νά εἴπῃ τις διά τόν γενετικόν κώδικα, τό περίφημον DNA. Ἔχει ἀποκρυπτογραφηθῇ ὅτι περιέχονται ἐγγεγραμμέναι ἐν αὐτῷ πληροφορίαι ζωῆς ἀντιστοιχοῦσαι εἰς 10.000 τόμους βιβλίων!!!
Δὲν ὑπάρχει ἀσφαλῶς τεχνητόν μηχανοχημικόν συγκρότημα τόσον πλῆρες, τέλειον, ἁρμονικόν ἀλλά καί πολυσύνθετον, καί ἐν τόσῳ μάλιστα μικρῷ χώρῳ, δυνάμενον νά παραβληθῇ μέ τό ἀνθρώπιον σῶμα. Ἡ ζωτική καί μηχανοχημική κίνησις καί λειτουργία τῶν κυττάρων εἶναι ὅλως ἰδιαιτέρα καί διάφορος τῆς ἀντιστοίχου τοιαύτης τῶν ἐξ ὡρισμένου πάντοτε ἀριθμοῦ κυτ¬τάρων σχηματιζομένων διαφόρων ὀργάνων, συστημάτων καί μελῶν τοῦ σώματος. Ἕκαστον κύτταρον (καί ἐν τῷ συνόλῳ του τό σῶμα ἀποτελεῖ «συνομοσπονδίαν» κυττάρων) τρέφεται καί συντηρεῖται ἰδιαιτέρως, ἔχει ζωήν ἰδιαιτέραν. Ὡρισμένα κύτταρα διατη¬ροῦνται ἐν ζωῇ ἐπ’ ἀρκετόν καί μετά τόν θάνατον τοῦ ἀνθρώπου, ἔχοντα καί τήν ἱκανότητα τῆς καταλλαγῆς τῆς ὕλης, τήν αὐτήν δέ ἱκανότητα ἔχουν καί ὡρισμένα ἐπίσης ὄργανα τοῦ σώματος (ὡς ἡ καρδία, τά νεφρά κ.ἄ.) τροφοδοτούμενα καί συντηρούμενα καταλλήλως . Διά τοῦτο δέ καί ἐπετεύχθη ἐσχάτως καί ἡ ἀντικατάστασις αὐτῶν. Δι' ὡρισμένα μάλιστα ἐκ τῶν ὀργάνων τούτων, προορισθέντα δι' ἐπαχθεῖς ἤ ἐξαιρετικῶς λεπτάς λειτουργίας, ὑπάρχουν καί ὑποβοηθητικά τοιαῦτα, ἄλλα δέ ἐπλάσθησαν διπλᾶ (ὡς τά νεφρά, οἱ ὀφθαλμοὶ κ.ἄ.), ὥστε βλαπτομένου τοῦ ἑνός νά ἐξυπηρετῆται ἡ σχετική ἀνάγκη ἤ αἴσθησις διά τοῦ ἄλλου.
Καί δέν ὑπάρχει σημεῖον τοῦ σώματος ἐξ οὗ νά μή ἐκδηλοῦται μία πάνσοφος σκέψις, σκοπιμότης καί πρόνοια, προβλέψασα καί συνδυάσασα τά πάντα καί διά τάς πλέον ἀπιθάνους ἐκδοχάς. Διά τούς πόδας ἡμῶν ἀναπτύσσονται καί διαμορφοῦνται, ἐκ τῶν αὐτῶν γενε¬τικῶν κυττάρων, ὡρισμένα ὀστᾶ, ὡρισμένων καί πάλιν σχημάτων, ἵνα βαδίζωμεν, τρέχωμεν, ἱστάμεθα ὄρθιοι ἤ καθήμεθα καθ' ὅλους τούς τρόπους εὐχερῶς. Ἄλλων διαστάσεων ὀστᾶ διαμορφοῦν καί σχηματίζουν τήν σπονδυλικήν στήλην, τόν θώρακα, τό κρανίον, τά βραχιόνια ὀστᾶ κ.ο.κ., ὑπερόχως ἐξυπηρετοῦντα τόν ἴδιον ἕκαστον προορισμόν. Καλλιτεχνικώτατοι καί αὐτομάτως ἐπίσης συστελλόμενοι καί διαστελλόμενοι μῦς (ἀνάλογως τῶν ἑκάστοτε ἀναγκῶν τοῦ σώματος) εἶναι τοποθετημένοι εἰς καταλλήλους θέσεις, ὥστε πᾶσαι αἱ κινήσεις ἡμῶν νά γίνωνται ἀνέτως καί εὐκόλως. Καί, τέλος, τελειότατον καί πληρέστατον ἐξωτερικόν περίβλημα, τό δέρμα, καλύπτει τό σῶμα διά τῶν τριῶν στοι¬βάδων του (ἤτοι τῆς ἐπιδερμίδος, τοῦ χορίου καί τοῦ ὑποδερματίου ἤ ὑποδορίου πετάλου), προασπίζον τά εὐπαθέστατα ἐσωτερικά μέρη καί ὄργανα ἐκ τῶν ἐξωτερικῶν ἐπιδράσεων καί μεταβολῶν, παραλλήλως πρός τάς λοιπάς ὑπηρεσίας του ὡς αἰσθητήριον ὄργανον τοῦ ψύχους, τῆς θερμότητος, τῆς ἐξωτερικῆς πιέσεως, τοῦ πόνου κ.ἄ. Διά τοῦ δέρματος προσέτι ἐξασφαλίζεται ἡ κανονική θερμοκρασία τοῦ σώματος δι' αὐτομάτου συρρικνώσεως μέχρις ὡρισμένων βεβαίως ὁρίων, καί ἐξυπηρετεῖται ἐπίσης ἡ ἄδηλος ἀναπνοή, ἡ ἀποβολή ἐπιβλαβῶν ἁλάτων διά τοῦ ἱδρῶτος κ.ἄ.
Ὁ διάσημος βιολόγος Καρέλ, ἐν τῷ πολυκρότῳ συγγράμματί του «Ὁ ἄνθρωπος, αὐτό τό μυστήριον», ὁμολογεῖ, ἐκτός ἄλλων, ὅτι ἡ ὕπαρξις τῆς σκοπιμότητος εἰς τά ὄργανα τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος εἶναι ἀναντίρρητος. Ὅλα τά μέρη τῶν ὀργάνων φαίνονται κατασκευασμένα δι’ ἕνα σκοπόν...... Ὡς ἐπὶ τό πλεῖστον, θά προσθέσωμεν, ὄχι μόνον ἕνα, ἀλλά πολλούς....
Τοιαύτη, ἐν ἄκρᾳ συνόψει, ἡ πρόνοια, ἡ σκοπιμότης, ἡ σοφία, αἱ ἐκδηλούμεναι ἐν τῇ διαπλάσει καί λειτουργία τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος. Αἱ ἐπιστημονικαί κατακτήσεις τῆς τελευταίας ἐποχῆς συνεχῶς ἀποκαλύπτουν καί νέας, ἀγνώστους μέχρι τοῦδε, ὑπερόχους μηχανοχημικάς λειτουρ¬γίας καί ἀλληλεπιδράσεις τῶν διαφόρων συστημάτων καί ὀργάνων του. Γνωρίζομεν ἤδη ὅτι ὡρισμέναι ἀποχρώσεις τῆς ἐξωτερικῆς ἐπιφανείας τῶν βολβῶν τῶν ὀφθαλμῶν καί τῆς γλώσσης ἐκδηλοῦν ἀντιστοίχους ὁμαλάς ἤ ἀνωμάλους καταστάσεις ὡρισμένων ἐσωτερικῶν ὀργάνων ἤ συστημά¬των τοῦ σώματος. Ὁ χρωματισμός ἐπίσης τῶν ὀνύχων τῶν δακτύλων, ἡ στερεότης, ὁ βαθμός τῆς αὐξήσεως αὐτῶν καί αἱ καλλιτεχνικαί, τέλος, λευκαί στεφάναι αἱ ἐμφανιζόμεναι ἀλλά καί ἐξαφανιζόμεναι εἰς τάς βάσεις τῶν ὀνύχων, ἰδία τῶν χειρῶν, εἶναι ἀψευδεῖς μάρτυρες τῆς καταστάσεως τοῦ αἵματος καί τοῦ βαθμοῦ τῆς εὐεξίας τῆς καρδίας καί τῆς ζωτικότητος τοῦ ὅλου σώματος. Τάς αὐτάς μαρτυρίας παρέχουν ὁ χρωματισμός τῶν χειλέων, ἡ στιλπνότης καί τό χρῶμα τοῦ δέρματος, ἐπίσης δέ ἡ στιλπνότης τῆς κόμης, ἀλλά καί τῆς γενειάδος καί τοῦ μύστακος, προκειμένου περί τῶν ἀνδρῶν.
Εἰς τάς πολυειδεῖς μηχανάς τῶν διαφόρων ἐργοστασίων καί ἄλλων πολυσυνθέτων μηχανισμῶν τάς ὁποίας καί ἡμεῖς ἐσχάτως ἰδία κατεσκευάσαμεν, ἔχομεν παραπλησίας μηχανικάς συσκευάς (μανόμετρα, βολτόμετρα, ὡρολόγια - μετρητάς ταχυτήτων, καύσεων, θερμάνσεων, δυναμικότητος κι¬νητήρων κ.ἄ.), δι' ὧν δυνάμεθα, κατά τήν διάρκειαν τῆς λειτουργίας τοῦ ἐργοστασίου, νά ἔχωμεν τελείαν γνῶσιν τῆς ἐσωτερικῆς καταστάσεως καί λειτουργίας τῶν διαφόρων ὀργάνων ἤ τμημάτων αὐτῶν. Τά προμνησθέντα λοιπόν ὄργανα τοῦ σώματος ἡμῶν (ὅπως καί ἄλλαι βεβαίως ἐνδείξεις πολλῶν ἄλλων) ἀποτελοῦν, ἀναντιρρήτως, πλήν τοῦ εἰδικοῦ προ¬ορισμοῦ των, καί θαυμασίους προσέτι δείκτας, δι' ὧν αὐτομάτως ἐκδηλοῦται καί ἀπεικονιζεται ἡ εἰδική ἤ γενική ἐσωτερική κατάστασις καί λειτουργία τῶν διαφόρων ὀργάνων ἤ συστημάτων αὐτοῦ.
Οὕτω τό σῶμα ἡμῶν (καί ἐν σχετικῷ παραλληλισμῷ τά σώματα πάν¬των τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἐμψύχων τε καί ἀψύχων) ἀπαρτίζει, ἐξ ἐπόψεως ὀργανικῆς, ἕν ἀσύλληπτον καί ἀνεξερεύνητον εἰσέτι, ἐν πολλοῖς, μηχανοχημικόν ἐργοστάσιον καύσεως, πρωτίστως καί καταλλαγῆς τῆς ὕλης (ἀφομοιώσεως καί ἀφετεροιώσεως), ἔχον μηχανισμοὺς καί μηχανοχημικά ἐν γένει ὄργανα καί συστήματα ἀσυγκρίτως λεπτότερα καί πολυπλοκώτερα ὅλων – καί τῶν προσφάτων ἔτι - τεχνητῶν τοιούτων. Εἰς τό ἐργοστάσιον ὅμως τοῦτο ἐνυπάρχει καί ἡ πνευματική ἡμῶν ψυχή, ἥτις ἀποτελοῦσα ἰδιαιτέραν πνευματικήν ὑπόστασιν, ἐνσυνείδητον καί ἐλευθέραν ἐποπτεύει, ἰδίᾳ ἐν ἐγρηγόρσει, ἐπὶ πασῶν τῶν λειτουργιῶν του, ἀλλά καί τό διευθύνει κυριαρχικῶς, καί κατά βούλησιν, ὡς κυβερνήτης, ἀσχέτως τῶν αὐτομάτων μηχανικῶν καί φυσικοχημικῶν αὐτοῦ λειτουργιῶν.
Παράλληλος δ' ὡς εἴπομεν, εἶναι καί ἡ σύνθεσις ὡς καί ἡ μηχανοχημική, ὅπως καί ἡ ζωτική βεβαίως κίνησις καί λειτουργία ὅλων τῶν ὀργανισμῶν τῶν διαφόρων καί πολυποικίλων ἐνοργάνων ὄντων, ἐμψύχων τε καί ἀψύχων. Τά πάντα καί ἐν τοῖς ὀργανισμοῖς τῶν θαυμασίων καί πο¬λυμόρφων τούτων ζώντων ἐργοστασίων καύσεως καί τῆς καταλλαγῆς τῆς ὕλης (καί κινήσεως, βεβαίως, τῶν ἐμψύχων), ἀναπαραγωγῆς ὁμοίων κλπ., εἶναι συνδεδυασμένα μέ ὑπερμαθηματικήν τάξιν, ἄφθαστον ἁρμονίαν, ἀλλά καί ἀσύλληπτον σοφίαν καί πρόνοιαν, ὥστε, λεπτότατα ὄργανα καί πολυπλοκώτατοι μηχανοχημικοὶ συνδυασμοί, ἐξυπηρε¬του¬μενοι δι' ἀναλόγων ἁπλῶν ἤ συνθέτων ὀργάνων, αὐτομάτως, ὡς ἐπὶ τό πολύ, λειτουργούντων, ἀπαρτίζουν, ἐν τῷ συνόλῳ των, ἑνιαῖον - ἕκαστον - μηχανοχημικόν συγ¬κρότημα- ὀργανισμόν- δι' ὡρισμένην πάντοτε ζωήν (κίνησιν καί δρᾶσιν), εἰδικόν τρόπον διαιωνίσεως τοῦ εἴδους ἤ γένους καί ἴδιον ἐπίσης τρόπον φθορᾶς-θανάτου. Μιμούμενοι δέ τά ἐργοστάσια ταῦτα, ἠδυνήθημεν ἐσχάτως νά κατασκευάσωμεν καί ἡμεῖς τεχνητά τοιαῦτα σχεδόν ὅμοια, ὑπερβάντες ἐν τίσι, εἰς τό μέγεθος κυρίως ἀλλά καί εἰς ἄλλας λειτουργίας, καί τά πρότυπα. Τό αὐτοκίνητον π.χ. εἶναι ἁπλή ἀπομίμησις τοῦ σώματος ἑνός τετραπόδου ζῴου. Τό ἀεροπλάνον, ἑνός μεγάλου πτηνοῦ. Τό ὑποβρύχιον, ἑνός μεγάλου κήτους κ.ο.κ.
Τούτων ὅμως δεδομένων, προβάλλει ἀφ’ ἑαυτοῦ τό ἐρώτημα: Εἶναι δυνατόν νά δεχθῶμεν ὅτι τά γνωστά ἤδη χημικά στοιχεῖα τῆς ὕλης (ὧν ἡ βασική σύστασις εἶναι ἁπλαῖ, πεπερασμέναι μονάδες ἠλεκτρισμοῦ ἄλογοι, στερούμεναι δηλαδή νοήσεως καί εἰδέναι), ἐξ ὧν εἷναι κατασκευασμένα τά διάφορα ἐργοστάσια καί μη¬χανήματα ἡμῶν, θά ἠδύναντο ποτέ, ὑφ' οἱασδήποτε φυσικάς συνθήκας, μί¬ξεις καί ἀλληλεπιδράσεις, αὐτομάτως καί τυχαίως ἤ καί δι' οἱωνδήποτε ἐξελίξεων ἀναμιγνυόμενα νά σχηματίσουν τά ἐργοστάσια καί τά μηχα¬νήματα ταῦτα; Ἀναντιρρήτως ὄχι. Ἀλλ' ἐάν, προδήλως, ἦτο ἀδύνατον νά σχηματισθῇ εἴτε αὐτομάτως ἤ δι' οἱασδήποτε ἐξελίξεως καί προσαρμο¬γῆς ὁ μηχανισμός καί τοῦ πλέον ἁπλοῦ μηχανήματος ἡμῶν, πῶς δέον νά χαρακτηρισθοῦν οἱ διανοηθέντες καί ὑποστηρίξαντες (...καί ὑπάρχουν, δυστυχῶς τόσοι ἀκόμη καί ἐν Ἑλλάδι,... μάλιστα καί καθηγηταὶ Πανεπι¬στημίων ἀκόμη καί ἀκαδημαϊκοί οἱ λεγόμενοι «ἀθάνατοι»...) ὅτι τά αὐτά σχεδόν πτωχά, κατά τόν ὑπέροχον ὁρισμόν τοῦ ἀποστόλου Παύλου (πρός Γαλατ. Δ΄ 9), ὡς ἄμοιρα νοήσεως καί «εἰδέναι», στοιχεῖα, ἐξ ὧν ἀπαρτίζονται καί οἱ ὀργανισμοὶ ὅλων τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἐμψύχων τε καί ἀψύχων , εἰς ἀκαθόριστον ἐποχήν καί ὑφ' οἱασδήποτε φυσικάς συνθήκας ἤ ἐπιδράσεις, ὑπερπηδήσαντα θαυμαστῶς, κατ' ἀρχήν, τό ἀγεφύρωτον, ὡς ἀπεδείξαμεν, χάσμα μεταξὺ ἀνοργάνου καί ὀργανικῆς ὕλης, συνανεμίχθησαν τυχαίως, συνεδυάσθησαν ὁμοίως καί ἐσχημάτισαν ἀκολούθως εἴτε ἀποτόμως, ἤ καί ἐξελικτικῶς, τά ὑπέροχα ἐργοστάσια τῶν σωμάτων καί ὀργανισμῶν ὅλων τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἐν τῇ διαπλάσει καί τῇ καθόλου λειτουργίᾳ (ζωῇ) τῶν ὁποίων ἐξαστράπτει πάνσοφος πρόνοια καί σκοπιμότης εἴς τε τά κατ' ἰδίαν ὄργανα αὐτῶν, ὅπως καί, συνολικῶς εἰς τόν ὅλον ὀργανισμόν των;
Καί ὑπεστήριξαν βεβαίως τινές, ὡς ὁ Arrenius κ.ἄ., (περί ὧν ἤδη ἀναφέρθημεν ἐν τοῖς πρόσθεν) ὅτι τό φαινόμενον τῆς ζωῆς ἦλθεν ἐπὶ τῆς Γῆς ἐξ ἄλλου πλανήτου, ὡς μονοκύτταρος ὀργα¬νισμός ἤ πολλοὶ τοιοῦτοι, ὡς βάσιν ὅμως καί τῆς ὑποθέσεως- θεωρίας ταύτης ἔθεσαν καί πάλιν τήν τυχαίαν καί αὐτόματον γένεσιν καί, ἀκολούθως, τήν προοδευτικήν ἤ καί δι' ἁλμάτων ἐξέλιξίν του ἢ τῶν ὀργανισμῶν ἐκείνων ἐπὶ τῆς Γῆς. Ἐν τούτοις καί ἡ θεωρία αὐτή εἶναι προδήλως ἀπολύτως ἀναληθής καί ἀστήρικτος. Ὄχι μόνον διότι- καθά σήμερον ἐβεβαιώθημεν ἐκ τῆς ἀναλύσεως τοῦ φωτός διά τοῦ φασμα-τοσκοπίου- οὐδαμοῦ τοῦ Σύμπαντος ὑπάρχουν κατάλληλοι φυσικαί συνθῆκαι διά τήν ὕπαρξιν καί τήν διατήρησιν ζωῆς οἱασδήποτε μορφῆς· ἀλλά, καί προσθέτως, διότι ἀποδεικνυο¬μένων ἤδη ἀπολύτως ἐπίσης ἀβασίμων καί ἀστηρίκτων ἀμφοτέρων τῶν ἐπικουρικῶν καί τῆς ὑποθέσεως... ταύ¬της θεωριῶν, ἤτοι τῶν θεωριῶν τῆς αὐτομάτου γενέσεως καί τῆς ἐξελί¬ξεως, καθίσταται πασίδηλον πόσον παράλογος καί ἀντιεπιστημονική εἶ¬ναι καί αὐτή, μεταθέτουσαι ἁπλῶς τό πρόβλημα τοῦ τρόπου τῆς ἀρχικῆς γενέσεως τῆς ζωῆς εἰς ἄλλους πλανήτας χωρὶς νά τό ἐπιλύῃ, καί προϋποθέτουσα- μετά τήν ἀπόδειξιν τοῦ ἀβασίμου τῆς «Θεωρίας τῆς ἐξελί¬ξεως» - τήν διά διαστημοπλοίων, πυραύλων ἤ.... ἱπταμένων δίσκων!!! μεταφοράν ἐπὶ τῆς γῆς πάντων τῶν πρώτων ἐνοργάνων ὄντων, τόσον τῶν ἤδη ὑπαρχόντων, ὅσον καί τῶν πρό πολλοῦ ἐκλιπόντων. (Τυγχάνει δέ τόσον γελοία καί ἀσφαλῶς σκόπιμος ὅλη ἡ παραφιλολογία περί δῆθεν U.F.O. διότι πᾶς ἐχέφρων ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἐάν ὑφίσταντο πολιτισμοί μέ τοιαύτην τεχνολογίαν πού νά ὑπερβαίνῃ τήν ταχύτητα τοῦ φωτός, ἀσφαλῶς δέν θά ἔπαιζαν τό «κρυφτούλι» μέ ὀνειροπαρμένους ἐραστάς τοῦ ἀπείρου!!!, ἀλλά θά εἶχον ἤδη ἐμφανισθῇ ενώπιον τῆς ἀνθρωπότητος). Οὕτως ἀπομένει (διά τούς μή πιστεύοντας βεβαίως ὅτι καί πάντα τά ἐνόργανα ὄντα ἐδημιουργήθησαν ὑπό τοῦ Θεοῦ, ὡς ταῦτα ἔχουν - τά ὑπάρχοντα - ἤ εἶχον, τά ἤδη ἐξαφανισθέντα) ἡ ἐκδοχή τῆς αὐτοδημιουργίας τῶν πρώτων ἐνοργάνων ὄντων. Ἀλλά συνείδησιν αὐτοαιτιότητος καί αὐτοδημιουργίας δέν ἔχει οὔτε ὁ ἄνθρωπος, ἡ κορωνὶς τῶν ἐνοργάνων καί ἐμψύχων ὄντων, ἀσχέτως τόπου καί χρόνου. Ἀποκλείεται ὅθεν ἀπολύτως τοιαύτη ἀφ’ ὅλων τῶν κατωτέρων αὐτοῦ ὄντων, διά τό προδήλως ἄλλως τε ἀντιεπιστημονικόν καί παράλογον αὐτῆς.
Ἐπὶ τοῦ ὡραίου συνεπῶς τούτου πλανήτου ἐνεφα¬νίσθη¬σαν προοδευτικῶς πάντα τά ἐπ’ αὐτοῦ ὑπάρχοντα σήμερον ἀλλά καί τά ἐξαφανισθέντα ἤδη ἐνόργανα ὄντα, οἱ ὀργανισμοὶ τῶν ὁποίων, ἀπαρτίζοντες ὑπέροχα ἐργοστάσια καύσεως καί καταλλαγῆς τῆς ὕλης (τά δέ ἔμψυχα καί κινήσεως κλπ.), μέ τήν θαυμαστήν ἐπίσης «ζωτικήν» ἱκανότητα τῆς κατ' ἰδίους τρόπους καί δι' ἰδίων ἐπίσης ὀργάνων καί συστημάτων ἀναπαραγωγῆς, οὐδεμίαν ὑπέστησαν διά μέσου τῶν αἰώνων μεταμόρφωσιν ἤ μεταβολήν. Καί ἐφόσον οἱ ὀργανισμοὶ πάντων τῶν πρώτων ὄντων (διά τῆς ἀναπαραγωγῆς τῶν ὁποίων ἐπολλαπλασιάσθησαν ταῦτα ἐπὶ τῆς γῆς) δέν ἦλθον ἐξ ἄλλων πλανητῶν..., δέν ἐγένοντο ὑπό τῶν ἰδίων, δέν προῆλθον τυχαίως καί αὐτομάτως εἰς τό «εἶναι» καί δέν διεμορφώθησαν ἐπίσης δι' «ἐξελίξεως» οἱασδήποτε μορφῆς, εἶναι ὅλως πρόδηλον ὅτι, ὅπως τά ἡμέτερα ἁπλᾶ ἤ σύνθετα μηχανήματα (ἐργοστάσια, μηχανικαί συσκευαί, αὐτοκίνητα κ.ἄ.) ἐπενοήθησαν, ἐσχεδιάσθησαν καί κατεσκευάσθησαν, διά τῆς ὑφεστώσης ὕλης, ὑπό τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος, τοῦ ἀνθρωπίνου νοός, τοῦ μή προερχομένου βε-βαίως ἐκ τῆς ζωτικῆς καί μηχανοχημικῆς λειτουργίας τοῦ σώματος ἡμῶν, οὕτω, καί ἐν ἀντιπαραβολῇ, τό ἄπειρον Πνεῦμα, ὁ Θεός, εἶχεν, ἀρχικῶς, ἐν ψιλαῖς ἰδέαις τά μή ὑπάρχοντα προηγουμένως σχέδια ὅλων τῶν ἐνοργάνων ὄντων, καί, ἐν τῇ παν¬τοδυναμίᾳ Του, διά τῶν πανσθενῶν προσταγμάτων Του (Γενεσ. Α΄), ἔφερε ταῦτα εἰς τό εἶναι ἐξ οὐκ ὄντων δημιουργικῶς. Τοῦτο, ὑποχρεούμεθα νά δεχθῶμεν, κατόπιν καί τῶν προαναπτυχθέντων, ὡς ἄτεγκτον πλέον καί ἀμάχητον ἐπιταγήν τῆς στοιχειώδους λογικῆς ἀλλά καί τῶν πορισμάτων τῆς συγχρόνου Ἐπιστήμης. Ἄλλως ἀπομένει ἡ ἐκδοχή ὅτι τά πάντα προῆλθον ἐξ οὐκ ὄντων εἰς τό εἶναι ἐκ τοῦ ἀπαισίως χαίνοντος μηδενός (-0-) .
Κατά τόν αὐτόν δέ τρόπον ἔφερεν ὁ Θεός εἰς τό εἶναι ἐξ οὐκ ὄντων καί τό σύνολον τῆς συμπαντικῆς ὕλης, καί διεμόρφωσεν αὐτήν εἰς τήν ἔκπαγλον ταύτην ὑλικήν κτίσιν - δημιουργίαν. Καί ὅπως ὑπό τοῦ πεπερασμένου ἀνθρωπίνου πνεύματος ἤ νοός προκαθωρίσθησαν νοερῶς, ἐν σχεδίῳ, πᾶσαι αἱ λεπτομέρειαι τῆς μηχανοχημικῆς λειτουργίας πάντων τῶν πολυποικίλων ἁπλῶν ἤ συνθέτων ἀνθρωπίνων μηχανημάτων, πρὶν ταῦτα δημιουργηθοῦν, ληφθείσης προνοίας ὥστε νά προεξασφαλισθοῦν ἅπαντες οἱ τεχνικοὶ καί «φυσικοὶ» ὅροι τῆς ὁμαλῆς λειτουργίας ἤ ἀλληλεπιδράσεως καί ἀλληλεξαρτήτως αὐτῶν, οὕτω καί ὑπό τοῦ ἀπείρου Πνεύματος-τοῦ Θεοῦ - προεγνώσθησαν καί προκαθωρίσθησαν πᾶσαι αἱ λεπτομέρειαι τῆς ζωῆς, κινήσεως κλπ. ἑνός ἑκάστου ἐνοργάνου ὄντος, ὡς καί αἱ σχέσεις καί ἀλληλεπιδράσεις αὐτῶν ἐν τῇ ὁμαδικῇ ἤ συλλογικῇ αὐτῶν ζωή, ὡς εἰδῶν καί γενῶν, ὡς ὁμάδων καί ὡς συνόλου. Ἐν τῇ ἀπείρῳ ταύτῃ προγνώσει τοῦ Θεοῦ προωράθη, ἀναντιρρήτως, καί ἡ ἐπὶ τῶν ἐνοργάνων ὄντων ἐπίδρασις πάντων τῶν λοιπῶν κτισμάτων τῆς ὑλικῆς Δη¬μιουργίας, καί δή τῶν ἀκτινοβολιῶν, τῆς ἀτμοσφαίρας, τοῦ ὕδατος κ.ο.κ., ὥστε τά πάντα ὡς σάλπιγγες τυρρηνικαί νά διαγγέλλουν τήν ὕπαρξιν τοῦ πανσόφου Δημιουργοῦ των. Οἱ δέ ὀργανισμοί τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἐμψύ¬χων τε καί ἀψύχων, προσθέτως καί διά τῆς ὑπερόχου καί πανσόφου διαπλάσεως, τῆς ζωτικῆς καί μηχανοχημικῆς των λειτουργίας ὡς καί τῆς ἀλληλεπιδράσεως αὐτῶν.
Θ. ΑΙ ΨΥΧΙΚΑΙ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΚΑΤΩΤΕΡΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΜΨΥΧΩΝ ΟΝΤΩΝ ΚΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ
Ἑτέρα ἀπόδειξις τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου ὑπό τοῦ Θεοῦ εἶναι αἱ πολυποίκιλαι ψυχικαί ἰδιότητες καί δυνάμεις (ἔνστικτα- ὁρμέμφυτα κ.ἄ.), αἱ ἐμφανιζόμεναι εἰς τά κατώτερα τοῦ ἀνθρώπου ἔμψυχα ὄντα. Πᾶσαι αἱ ἰδιότητες αὗται καί δυνάμεις, μή προϋπάρχουσαι, ὡς ἀνεπτύξαμεν, εἰς τήν ἀνόργανον ὕλην, ἐξ ᾖς οἱ ὀργανισμοὶ τῶν ὄντων, ἀψύχων τε καί ἐμψύχων, σχηματίζονται, ὡσαύτως δέ εἰς τά ἔμψυχα μόνον ὄντα ἐκδηλούμεναι τό πρῶτον, καίτοι ταῦτα ἐμφανίζονται εἰς τό εἶναι πολὺ μετά τά φυτά καί τά δένδρα, ἐδόθησαν προδήλως ἔξωθεν - ὑπό τοῦ Θεοῦ καί πάλιν- εἰς τά ἔμψυχα ὄντα κατά τήν δημιουργίαν αὐτῶν. Ὁμοία δέ ἀπόδειξις εἶναι ἡ ἐν τῷ ἀνθρώπῳ μόνον ἐμφαινομένη καί διά τοῦ ἀνθρώπου μόνον ἀμέσως ἐκδηλουμένη ἐνσυνείδητος νόησις, δι' ἧς νοοῦμεν ἡμᾶς αὐτοὺς ὑπάρχοντας (ὅπως καί τόν περιβάλλοντα ἡμᾶς κόσμον), τῶν πρό τῆς ἐμφανίσεώς τοῦ ἀνθρώ¬που ὄντων, ἐμψύχων τε καί ἀψύχων, χαρακτηριζομένων ὑπό τῆς τελείας ἀνοίας. Εἶναι ὅθεν καί ἡ ἀνθρωπίνη ἐνσυνείδητος νόησις πνευ¬ματική δύναμις τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς δοτή ἔξωθεν. Ἐδόθη δηλαδή-καί δίδεται-δημιουργικῶς μόνον εἰς τόν ἄνθρωπον, ἐξ οὗ καί μό¬νον ἡ ἀνθρωπίνη ψυχή εἶναι ἐνσυνείδητος πνευματική, ἄρα δέ καί ἐλευθέρα ὑπόστασις, κατ' εἰκόνα τοῦ Θεοῦ (Γενεσ. Α΄ 26).
Διά τῆς πνευματικῆς του δέ ψυ¬χῆς ἐχωρίσθη ὁ ἄνθρωπος ἀποτόμως ἀπό τοῦ συνόλου τῶν ἐμψύχων ὄντων, ὅπως καί ἀπό τῆς λοιπῆς δημιουργίας καθόλου . Ἐνῶ δηλαδή σύμ¬πασα ἡ ἀνόργανος ὕλη καί τό σύνολον τῶν ἐνοργάνων ὄντων, τῶν κατω-τέρων τοῦ ἀνθρώπου, ἀψύχων τε καί ἐμψύχων, στεροῦνται τελείως νοή¬σεως, ἄρα δέ καί συνειδέναι, ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου μόνον, ἐμφανιζομένου ἐπὶ τῆς σκηνῆς τῆς ζωῆς μετά τήν ἐμφάνισιν ὅλων τῶν ἐνοργάνων ὄντων, φέρει τήν δύναμιν τῆς ἐνσυνειδήτου νοήσεως. Πόθεν λοιπόν καί ἡ δύναμις αὕτη, ἡ μή ὑπάρχουσα εἰς τό σύνολον τῆς συμπαντικῆς ὕλης (ἐξ ὡρισμένων στοιχείων τῆς ὁποίας καί τό σῶμα ἡμῶν σχηματίζε¬ται) ἀλλά καί εἰς πάντα τά κατώτερα καί πρό τοῦ ἀνθρώπου ἐμφανισθέντα ἐπὶ τῆς σκηνῆς τῆς ζωῆς ἐνόργανα ὄντα; Ἀναντιρρήτως καί πάλιν ἐκ τῆς δημιουργικῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ.
Καί αἱ ψυχικαί συνεπῶς ἰδιότητες ὅλων τῶν κατωτέρων τοῦ ἀνθρώπου ἐμψύχων ὄντων, ὅπως καί ἡ ἐν τῷ ἀνθρώπῳ μόνον ἐμφαινομένη καί δι' αὐτοῦ ἀμέσως ἐκδηλουμένη ἐνσυνείδητος νόησις εἶναι περιφανεῖς ἐπίσης ἀποδείξεις τῆς δημιουργίας τῆς συμπαντικῆς ὕλης ὑπό τοῦ δοτῆρος καί τούτων, ἤτοι τοῦ πανσόφου καί παντοδυνάμου Θεοῦ. Ἀλλά καί περί τῆς ἐν τῷ ἀνθρώπῳ μόνον- καί διά τοῦ ἀνθρώπου- ἀμέσως ἐκδηλουμένης νοήσεως, καλόν ἐθεωρήσαμεν νά καταθέσωμεν τάς σκέψεις ταπεινοῦ στοχαστοῦ:
«...Ἡ ἔκφανσις τῆς νοήσεως ὑπῆρξεν ἐν χρόνῳ ἤ εἶναι ἄχρονος; Ἰδοὺ ἕν δίλημμα, μεταξὺ τῶν δύο θέσεων τοῦ ὁποίου συντρίβεται ἀφράστως ὁ ὑλισμός... Καί ἐνταῦθα, ὡς καί ἐν τῷ προηγουμένῳ διλήμματι (σ.σ. τῆς προελεύσεως δη¬λαδή τῶν Φυσικῶν νόμων, περί ὧν ἠσχολήθημεν ἐν τοῖς προηγουμένοις) δύο θέσεις μόνον ὑπάρχουν... Ἤ ἡ ἔκφανσις τῆς νοήσεως ὑπῆρξεν ἐν χρόνῳ ἤ εἶναι ἄχρονος. Πάντως δέ ἡ μία ἐκ τῶν δύο τούτων θέσεων ἀληθεύει, τῆς ἑτέρας ἀναγκαίως ψευδομένης διά τήν ἄκραν πρός τήν ἄλλην ἀντίφασιν. Φέρε λοιπόν διερευνήσωμεν ἐν ἐσχάτῃ ἀκριβείᾳ τήν πρώτην... Ἰδοὺ αὐτή: Ἡ ἔκφανσις τῆς νοήσεως ὑπῆρξεν ἐν χρόνῳ. Ἀλλ' ἡ ἔννοια τοῦ χρόνου περιέχει ἐν αὐτῇ φύσει τήν ἔννοιαν τοῦ ὁρίου. Πᾶν τό γενόμενον ἐν χρόνῳ ἔχει ἀναγκαίως ὅριον, ἐντεῦθεν τοῦ ὁποίου ἄρχεται, ἐπέκεινα τούτου ἑπομένως μή ὄν. Ἄρα, ἐάν ἡ ἔκ¬φανσις τῆς νοήσεως ὑπῆρξεν ἐν χρόνῳ, ἕπεται ἀναγκαίως ἐντεῦθεν ὅτι πρό τῆς χρονικῆς ἐκείνης στιγμῆς... νοοῦν δέν ὑπῆρχεν....
» Ἀλλ' ἂν ἡ θέσις αὐτή ἀληθεύη, ἂν δηλονότι ἐν χρόνῳ ἡ νόησις ὑπῆρξεν, ἀκολουθεῖ ἄρα ἐκ τούτου ὅτι ἡ ἔγχρονος ἔκφανσις τῆς νοήσεως, χωριζομένη δι' ἀποτόμου γραμμῆς, ὅλως ἀποκλειστικοῦ ὁρίου, ἀπό τοῦ πρό ταύτης κρατοῦντος ἀπολύτου κυριολεκτικῶς ἐρέβους, προέκυψεν ἐκ τῆς ἀνοίας, ἀνοίας ἀπολύτου.
» Ἐν ἄλλαις λέξεσιν οἱ ἀριθμοὶ ἕν, δύο, τρία... ἑκατόν... χίλια... προέκυ¬ψαν ἐκ τοῦ μηδενός, ὅπερ ἀποτελεῖ πλήρη τῆς μονάδος ἄρνησιν... Τό μηδέν, καθ' οἱονδήποτε τρόπον καί ἂν ἐπαναληφθῇ... εἶναι ἀνίκανον νά δώσῃ ἀριθμόν... Ἡ ἔννοια τοῦ ἀριθμοῦ καί ἡ ἔννοια τοῦ μηδενός ἀποκλείονται.
» Οἱ ὑλισταὶ ἐνόμισαν ὅτι, ἂν παρεμβάλουν ἀπό τῆς χρονικῆς στιγμῆς τῆς ἐπὶ τῆς γῆς ἐμφάνειας τοῦ ἀνθρώπου 250.000 ἐτῶν μέχρι σήμερον, θά κατώρθουν, διά τοῦ ὄγκου τῶν χιλιάδων τούτων, νά ἐξηγήσουν τό θαυμάσιον φαινόμενον τῆς ἐλλόγου νοήσεως, τοῦ μυστηριώδους τούτου ὄντος, ὅπερ ὁ Ἰσοκράτης ὥριζεν ὡς μέγιστον ἐν ἐλαχίστῳ. Ἀλλ' ἐκτός τοῦ ὅτι εἶναι ψευδέστατος ὁ χρονικός οὗτος ὄγκος, δέν ἠδυνήθησαν νά ἐννοήσουν ὅτι ὄχι διά 250.000, ὄχι διά 250.000.000 ἐτῶν, ἀλλ' οὐδέ δι' οἱουδήποτε ἀφαντάστου ὄγκου χρόνου εἶναι δυνατή ἡ γεφύρωσις τοῦ χάσματος ἀναμέσου τῆς πλήρους καί ὁλοσχεροῦς ἀνοίας ἀφ’ ἑνός καί τῶν θεσπεσίων τῆς νοήσεως ἀστραπῶν ἀφ’ ἑτέρου...
» Ἡ νόησις - καί εἶναι τοῦτο πάσης ἀμφιβολίας ἐκτός -ἐξαστράπτει ἐν ὀργανισμοῖς. Ἀλλ' ἡ διαμόρφωσις τούτων προϋποθέτει ἤδη νόησιν, τόσῳ θαυμασίως τά ὄργανα τούτων νοήσασαν καί διαπλάσσασαν, τόσον ὑπερφυῶς πρός ἄλληλα προσαρμόσασαν. Οἱ ὑλισταὶ εἶναι ἀνίκανοι νά ἐννοήσουν τόν φαῦλον κύκλον εἰς ὃν ἀνεπιστημόνως ἐμπίπτουσιν, ὡς ἐν κλοιῷ... Ἡ νόησις ἐμφαίνεται ἡμῖν ἐν ὀργανισμοῖς, ἀλλ' ἡ διαμόρφωσις τοῦ ὀργανισμοῦ καί συλλήβδην καί ἐν τοῖς μέρεσι, προϋποτίθησιν ἀναγκαίως νόησιν, διότι ταύτης εἶναι ἔργον.
» Ἐάν εἶναι ἀνάγκη νά προηγηθοῦν τεράστιαι... προπαρασκευαστικαί ἐργασίαι ὅπως μεταβληθῇ ἡ ἀπόλυτος ἄνοια εἰς νόησιν, δι' ἀνατολῆς ὀργανισμοῦ καταλλήλου ἀρχομένου ἐξ ἀτελεστάτης τινός κυτταρώδους ὑφῆς, ὄχι, ἐπαναλαμβάνομεν, 250.000 ἐτῶν ἂν παρεμβάλωμεν ἀπό τῆς ἐμφάνειας τοῦ ἀνθρώπου μέχρι σήμερον, ἄλλα 250 δισεκατομ. ἤ τρισεκ. κ.ο.κ., τό ζήτημα θά ὑπολείπηται πάλιν ἄλυτον, τῆς ἀνοίας μενούσης τοιαύτης, διότι ἡ διαμόρφωσις τῆς κυτταρώδους ἐκείνης ὑφῆς θά εἶναι ἀναγκαίως ἔργον νοῦ, ὡς ἐμφαίνεται ἐκ τῆς λελογισμένης ἐννοίας τῶν μελῶν ἀποδιδόντων ὡρισμένην ἰδέαν, ἑκάστου ἐπιτελοῦντος ἰδίαν ἐργασίαν, θαυμασίως πρός τάς τῶν ἄλλων ἐναρμονιζομένην, πρός πραγμάτωσιν διά τε τῶν ἐπὶ μέρους ἐργασιῶν ἀλλά καί τῆς συλλογικῆς τοιαύτης ὡρισμένων σκοπῶν.
» Οἱ ὑλισταί εἰσίν ἀνίκανοι νά ἐννοήσουν ὅτι τό ἄπειρον δέν εἶναι ἐν ταυτῷ καί πεπερασμένον. Ἡ ἐγχρονος δ' ἀνατολή τῆς νοήσεως παρεμβάλλει, παρά τήν ἀδυναμίαν τῶν ὑλιστῶν ὅπως νοήσουν τοῦτο, τήν ἔννοιαν τοῦ ἀπείρου – πεπε¬ρασμένου , ἔννοιαν ἀπολύτως ἀντιστρατευομένην εἰς ὕπατον τῆς λογικῆς νοήσεως νόμον. Διότι ἡ ἄνοια, ἂν εἶναι ἔγχρονος ἡ ἔκφανσις τῆς νοήσεως, τερματιζομένη ἐν τῷ ὁρίῳ τῆς ἐπαφῆς τῆς ἐν ὡρισμένῃ χρονικῇ στιγμῇ ἀνατελλούσης νοήσεως θά ἦτο οὕτως ἄπειρος μέν ἄνωθεν, πε-περασμένη, δ' ἐν τῷ ὁρίῳ τούτῳ (σ.σ. καί διότι ὑπέστη τροπήν...), ὅπερ ἀπολύτως ἀδύνατον. Διότι τό ἄπειρον εἶναι ἀπείρως ἄπειρον καί ὄχι ἄπειρόν τε καί πεπερασμένον.
» Ἄρα τῆς ἐγχρόνου νοήσεως ἀποκλειομένης, ἡ νόησις εἶναι ἄχρο¬νος, ἄναρχος, ἑπομένως παντός ὁρίου ἐλευθέρα. Ἐπειδή δέ δύο ἀρχαὶ ἀπόλυτοι ἀποκλείουν ἀλλήλας, ἄρα εἶναι αὐτή καί μόνη ἡ ἀρχή ἁπαξαπάντων τῶν πραγματικῶς ὑπαρχόντων (σ.σ. δηλαδή τῶν κτισμάτων ἤ δημι¬ουργημάτων) καί τῶν ἐν αὐτοῖς λειτουργουσῶν δυνάμεων).
Ἀλλά καί εἰς τούς ὑπερόχους καί ἀμαχήτους τούτους φιλοσοφικούς συλλογισμοὺς καλόν θεωροῦμεν νά προσθέ¬σωμεν ὅτι, τό «ἄναρχον» τῆς νοήσεως καί ἡ ὑπ' αὐτῆς, ἤ δι' αὐτῆς, διαμόρφωσις τῶν διαφόρων φαινομένων τῆς Συμπαντικῆς ὕλης - ἐνεργείας δέν ἀποδεικνύεται μόνον ἐκ τοῦ ὅτι αὐτή ἐξαστράπτει - ἐμμέσως - ἐν ὀργανισμοῖς, ἡ σκόπιμος καί ἔλλογος διαμόρφωσις ἤ διάπλασις, ζωή, κίνησις, ἀναπαραγωγή καί ἀλληλεπίδρασις τῶν ὁποίων προϋποθέτουν ἀναντιρρήτως νόησιν. Ἡ προΰπαρξις καί τό ἄναρχον, ἄρα δέ καί ἄχρονον τῆς νοήσεως ἀποδεικνύεται ἐπίσης ἐμμέσως ἀλλ' ἐξ ἴσου, ἵνα μή εἴπωμεν καί περισσότερον πανηγυρικῶς, καί ἐκ τῆς ὅλης διαμορφώσεως καί διατάξεως τῆς συμπαντικῆς ὕλης ἐν τῷ χώρῳ, τόσον εἰς τά ἐλάχιστα αὐτῆς (ἤτοι εἰς τά ἠλεκτρόνια κλπ. καί τά ὑπ' αὐτῶν σχηματιζόμενα στοιχεῖα καί μόρια), ὅσον καί εἰς τά μέγιστα, τούς ἀστέρας δηλαδή καί τάς διαφόρους ἀστερισμούς, τούς Γαλαξίας, τάς ὁμάδας καί τάς συστροφάς τῶν Γαλαξιῶν. Ἡ ὅλη διαμόρφωσις τῆς μάζης καί τοῦ βάρους τῶν ἠλεκτρονίων κ.λπ. ὡς ἁπλῶν μονάδων, ὅπως καί ἡ ἀλληλεπίδρασις αὐτῶν˙ ἡ διαμόρφωσις, ἀκολούθως, τῶν ἐξ αὐτῶν σχηματιζομένων στοιχείων καί μορίων καί τῶν ἐκ τούτων, ἐν συνεχείᾳ, ἀποτελουμένων μεγαλυτέρων «φαινο¬μένων» τῆς ὑλικῆς δημιουργίας˙ ἡ ἀναντίρρητος ἔννομος κίνησις, ἕλξις καί ἀλληλεπίδρασις πάν¬των, ὑπό τό κράτος πανσόφων Φυσικῶν νόμων (ἐννόμων δυνάμεων) ἀτέγκτων καί ἀναλλοιώτων καί ἡ ὑπέροχος, τέλος, συμπαντική τάξις καί ἁρμονία, ὑφ' ἅς ἀναντιρρήτως συνέχεται ἡ κτίσις, ἀπ' ἀρχῆς τῆς «ἐξ οὐκ ὄντων» ὀντοποιήσεώς της - πολύ δηλαδή πρό τῆς ἐμφανίσεως ἐπί τοῦ πλανήτου τούτου τῶν διαφόρων ἐνοργάνων ὄντων, ἀψύχων τε καί ἐμψύχων - ὡσεί τυρρηνικαί σάλπιγγες ἐμμέσως ἐπίσης διαγγέλλουν, ὅτι προϋπῆρξε πάντων «ΝΟΗΣIΣ» - Νοῦς ἄπειρος, πάνσοφος καί παν-τοδύναμος, καί ὑπ' Αὐτοῦ ἐγένετο ἡ τόσον ἐναρμόνιος, περικαλλής καί θαυ¬μαστή, ἐν κυριολεξία, διαμόρφωσις, συσχέτισις καί ἀλληλεπί¬δρασις ὅλων των κτισμάτων, διά νά ἀποτελοῦν ταῦτα καί κατ' ἰδίαν ἕκαστον, ἀλλά καί καθ' ὁμάδας, ὅπως καί ὡς σύνολον, τά θαυμάσια «φαινόμενα» τῆς ὑλικῆς δημιουργίας. Ἡ ἄχρονος δέ καί ἄναρχος, ἄρα δέ καί ἄπειρος αὕτη ΝΟΗΣIΣ - ὁ Θεός - δέν ὑπῆρξε ἁπλῶς ὁ διακο¬σμητής τοῦ ὑλικοῦ σύμπαντος, ὅπως πλανηθεῖσα ἐπίστευσε καί ἡ ἀρχαία Ἑλληνική Φιλοσοφία. Εἶναι ὁ «ἐξ οὐκ ὄντων» καλέσας τήν συμπαντικήν ὕλην εἰς τό «εἶναι» διά τῶν πανσθενῶν προσταγμάτων Του (Γενεσ. Α΄), ὁ παντοδύναμος καί πάνσοφος δημιουργός αὐτῆς.
Ι. Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΥΛΙΚΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ
Ἐπιστέγασμα πασῶν τῶν προαναπτυχθεισῶν ἀποδείξεων τῆς δημιουργίας τοῦ Σύμπαντος ὑπό τοῦ Θεοῦ καί τοῦ φαιδροῦ τῶν θεωριῶν τῆς ἐξελίξεως, τῆς τυχαιότητος καί τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς, λαμπρότητος δέ καί κάλλους ἀληθῶς ὑπερκοσμίου, καί κρηπίδωμα αὐτῶν ὁμολογουμένως Θεῖον εἶναι ἡ ὑπερκοσμία ἁρμονία τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος καί ἡ ἀσύλληπτος μαθηματική τάξις ἀλλά καί σκοπιμότης αἱ ἐκδηλούμεναι ἐν αὐτῷ. Δι¬καίως ὁ Πλάτων διεκήρυξεν ὅτι οἱ σοφοὶ τοῦ Κόσμου (... οἱ ἀληθῶς σο¬φοί) «ἐναβρύνονται πιστεῦσαι Θεῷ», ἀρνούμενοι δέξασθαι ὅτι τό περικαλλὲς τοῦτο Σύμπαν εἶναι ἀποτέλεσμα «τοῦ εἰκῆ καί ὡς ἔτυχε». Τά ἐξοχώτερα πνεύματα τῆς οἰκουμένης, διά μέσου τῶν αἰώνων, μετ' ἀληθῶς θρησκευτικοῦ δέους- φόβου ἐπίστευσαν καί πολυτρόπως διεκήρυξαν τήν πίστιν των πρός τον Τρισάγιον καί Πανυπερτέλειον Θεόν. Ὁ Ἀναξαγόρας, ὁ Σωκράτης, ὁ Πυθαγό¬ρας, ὁ Πλάτων, ὁ Ἀριστοτέλης, ὁ Γαλιλαῖος, ὁ Κοπέρνικος, ὁ Νεύτων, ὁ Κέπλερ, ὁ Λαβουαζιέ, ὁ Πικάρ, ὁ Ρισέ, ὁ Οὐώλλας, ὁ Λινναῖος, ὁ Ἀμπέρ, ὁ Παστέρ, ὁ Ντρίς, ὁ Μαρκόνι, ὁ Βόλτα, ὁ Καρέλ, ὁ Φλέμιγκ, ὁ R. Millikan, ἐκ τῶν κορυφαίων συγχρόνων φυσικῶν, ὁ Arthur Compton, ὁ Max Plank, δημιουργός τῆς Φυσικῆς τοῦ 20ου αἰῶνος, καί πλῆθος ἄλλο διασήμων εἰδικῶν ἐπιστημόνων ὅλων τῶν ἐποχῶν ὑπῆρξαν - ἤ καί εἶναι, οἱ σύγχρονοι - εὐλαβέστατοι προσκυνηταί τῆς θείας δυνάμεως καί σοφίας, αἵτινες ἐκδηλοῦνται εἴς τε τά ἐλάχιστα (ἄτομα, στοι¬χεῖα, κύτταρα...) τῆς παρούσης ὑλικῆς δημιουργίας, ὅπως καί τά μέγιστα, ἤτοι τούς Γαλαξίας, τάς «ὁμάδας» τῶν Γαλαξιῶν ὡς καί τάς συστροφάς αὐτῶν .
Καί ἀποδεικνύεται περιφανῶς ἤδη πόσον δικαίως αἱ ὑπέροχοι αὐταί φιλοσοφικαί ἀλλά καί ἐπιστημονικαί διάνοιαι ὅλων τῶν ἐποχῶν ἐπίστευσαν εἰς πάνσοφον καί παντοδύναμον δημιουργόν Θεόν. Διότι, ὅπως εἰς τά ἐλάχιστα συστατικά τῆς συμπαντικῆς ὕλης (ἐν συνεχείᾳ δέ καί εἰς τούς ὀργανισμοὺς πάντων τῶν ἐνοργάνων ὄντων, εἰς τάς ψυχικάς ἐκδηλώσεις τῶν ἐμψύχων τοιούτων, καί, ἰδιαιτέρως, εἰς τάς πνευματικάς τοιαύτας τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς), οὕτω καί εἰς τάς κινήσεις καί ἀλληλεπιδράσεις τῶν ἀφαντάστων, ἐν πολλοῖς, ὑλικῶν ὄγκων τῶν ἀμετρήτων ἔτι οὐρανίων σωμάτων, τά ὁποῖα μετ' ἰλιγγιωδῶν ταχυτήτων διατρέχουν τό χάος τοῦ Ὑλικοῦ Σύμπαντος - ἔχοντος διάμετρον, κατά τίνας ὑπολογισμοὺς εἰδικῶν, 10 δισεκατομμυρίων ἐτῶν φωτός περίπου -ἐκδηλοῦται ἡ ἀσύλληπτος δύναμις, σοφία ἀλλά καί πρόνοια ἑνός ἀναμφισβητήτως ἐξωκοσμίου καί ὑπερυλικοῦ Δημιουργοῦ- Θεοῦ. Οἱ ὄγκοι καί τά βάρη τῶν οὐρα¬νίων σφαιρῶν, συστημάτων ἤ συγκροτημάτων, αἱ ἀποστάσεις μεταξὺ αὐτῶν, ὡς μονάδων καί ὡς ὁμάδων, αἱ ἕλξεις καί αἱ ἀπώσεις των, αἱ ταχύτητες καί αἱ ἀκτινοβολίαι ἤ ἀλληλεπιδράσεις αὐτῶν εἶναι προδήλως ἀπολύτως ὡρισμένα... καί προϋπολο¬γισμένα μεθ' ὑπερμαθηματικῆς ἀκριβείας. Ὡς ἐκ τούτου δέ, καίτοι ἀενάως καί ἰλιγγιωδῶς περιφέρον¬ται, ὡς μονάδες, ὁμάδες ἤ εὑρύτερα συγκροτήματα, πέριξ ὡρισμέ¬νων πάντοτε κέντρων, οὐδεμία παρουσιάζεται διαμέσου τῶν αἰώνων δια¬ταραχή.
Τοιαύτη εἶναι ἡ μαθηματική τάξις καί ἀκρίβεια, αἵτινες διέπουν τάς κινήσεις τῶν οὐρανίων σωμάτων, ὥστε δυνάμεθα μέ μαθηματικούς ὑπολογισμοὺς νά προκαθορίσωμεν πρό ἑκατοντάδων ἐτῶν πότε θά γίνη μία ἔκλειψις (ἀπόκρυψις...) ἡλίου ἤ σελήνης, εἰς ποῖον σημεῖον τῆς γῆς θά παρατηρηθῇ καί πόσον θά διαρκέσῃ. Ὁμοίως τάς περιοδικάς ἐμφανίσεις κο¬μητῶν κ.ο.κ. Ὁ πλανήτης Ποσειδών κατ' αὐτόν τόν τρόπον ἀνεκαλύφθη ὑπό τῶν ἀστρονόμων La Verriez, Γάλλου καί Galle, Γερμανοῦ, ἐπίσης δέ ὁ Οὐρανός, ὁ Πλούτων καί ἡ Δήμητρα. Ὑπό πραγματικοῦ δέους συνέχονται οἱ ἀληθῶς σοφοί, διεισδύοντες εἰς τάς λεπτομερείας τῶν πανσόφων μαθηματικῶν νόμων οἵτινες διέπουν τάς μεγα¬λειώδεις καί τόσον ἐναρμονίους κινήσεις τῶν ἀναριθμήτων εἰσέτι κόσμων τοῦ Σύμπαντος .
Καί ὑπεστηρίχθη βεβαίως ὑπό πολλῶν ἐπιστημόνων ἡ ὑλιστική θεω¬ρία τοῦ Λαπλάς περί τοῦ τυχαίου καί συμπτωματικοῦ σχηματισμοῦ τοῦ ἡμετέρου πλανητικοῦ συστήματος (ἐν γενικωτέρα δ' ἐπεκτάσει καί τῶν λοιπῶν ἐν τῷ Σύμπαντι ἀστερισμῶν) συνεπεία τυχαίας συμπυκνώσεως τοῦ ἀρχικοῦ νεφελώματος - ἐξ οὗ διεμορφώθη - πέριξ ἑνός τυχαίου καί πάλιν πεπηγμένου κέντρου, προελθόντος ἐξ ἄλλου νεφελώματος ἤ προγενεστέ¬ρου ἀστρικοῦ συστήματος· ὅτι δηλαδή ὁ ἐξ ἄλλου νεφελώματος ἤ πλανη¬τικοῦ συστήματος πεσὼν εἰς τό κέντρον τοῦ ἡμετέρου τοιούτου ἀερόλιθος ἐχρησιμοποιήθη ὡς πυρήν -κέντρον -διά τήν ἐπ’ αὐτοῦ προσκόλλησιν τῶν ὀγκωδεστέρων, ἀρχικῶς, ἐν συνεχείᾳ δέ τῶν λεπτοτέρων μορίων τοῦ νε¬φελώματος, ὁ πυρήν δ' οὗτος κατέστη ἀκολούθως ὀγκώδης μᾶζα, ἥτις, διά τῆς προστριβῆς τῶν διαφόρων μορίων τῆς, ἐγένετο ὀλίγον κατ' ὀλίγον θερμοτέρα καί ἐν τέλει πυρίκαυστος!!! Ὅτι ἡ μᾶζα αὐτή, συνεπείᾳ τῶν ἀναπτυχθέντων ρευμάτων ἀέρος εἰς τήν ἐπιφάνειαν αὐτῆς, ἤρξατο κινουμένη, προσλαβοῦσα δέ τελικῶς περιστροφικήν κίνησιν ἰλιγγιώδη (χωρὶς νά ἐξηγῆται βεβαίως ὁ λόγος τῆς προοδευτικῆς ἐπιταχύνσεως τῆς κινή¬σεως, οὔτε τῆς μετατροπῆς αὐτῆς εἰς περιστροφικήν) κατέστη ἡ ἀρχική ζύμη τοῦ πλανητικοῦ ἡμῶν συστήματος, ὁ ἀρχικός καί μοναδικός, κατ’ ἀρχήν, ἥλιος, ἐκ τοῦ ἡλίου δέ τούτου, λόγῳ τῆς περί τόν ἄξονα περιστροφῆς του καί τῆς περί τούς πόλους συμπιέσεως, ἀπεκόπησαν διαδοχικῶς διά-φορα τμήματα τοῦ διογκωθέντος Ἰσημερινοῦ, σχηματίσαντα τούς πλανήτας. Καί ὅτι τό αὐτό ἐπανελήφθη κατά τόν σχηματισμόν τῶν δορυφόρων τῶν πλανητῶν, ἀποκοπέντων ἐκ τῆς ἀρχικῆς αὐτῶν μάζης.
Δὲν παρῆλθε βεβαίως πολὺς χρόνος ἀπό τῆς διατυπώσεως τῆς θεω¬ρίας ταύτης καί ὑπό τήν ἐπιβολήν νεωτέρων ἀστρονομικῶν παρατηρήσεων καί ἀνακαλύψεων ἤρξατο καί αὐτή πολεμουμένη βασικῶς, ἐπεκράτησε δέ σχεδόν ἡ καί σήμερον ἰσχύουσα γνώμη, καθ' ἥν τό πλανητικόν ἡμῶν σύ¬στημα δέν ἐγένετο μέν ἐκ τῆς αὐτομάτου, περιοδικῆς, ἀπο-σπάσεως τῶν πλανητῶν ἐκ τοῦ διογκωθέντος, προοδευ¬τικῶς, Ἰσημερινοῦ τοῦ ἡλίου, προῆλθεν ὅμως εἴτε συνεπεία συγκρούσεως τοῦ ἡλίου πρός ἄλλον ἥλιον ἤ καί συνεπείᾳ ἐπιδράσεως ἐπ’ αὐτοῦ μεγαλυτέρου τινός ἡλίου, ὅστις διά τῆς ἑλκτικῆς του δυνάμεως, διελθὼν πολὺ πλησίον του, ἀπέσπασεν ἐκ τῆς μά¬ζης του ἕν μέγα τμῆμα ἐπίμηκες. Τό οὕτως ἀποσπασθὲν ἐκ τοῦ ἡλίου τμῆμα, τεμαχισθὲν ἀργότερον εἰς μικρότερα τεμάχια, λόγῳ τῆς συμπυκνώσεως καί πάλιν τῆς ἀρχικῆς μάζης του, ἐσχημάτισε τούς πλανήτας. Καί κατά τόν ἴδιον τρόπον ἀπεκόπησαν ἐκ τῶν πλανητῶν καί οἱ δορυφόροι των, ἐνῶ συντελεῖτο ἡ πύκνωσις τῆς ἀρχικῆς μάζης αὐτῶν.
Αἱ δύο αὗται θεωρίαι διετυπώθησαν κατά τήν τελευταῖαν ἐποχήν περί τοῦ τρόπου τῆς «γενέσεως» καί διαμορφώσεως τοῦ πλανητικοῦ ἡμῶν συ¬στήματος, ἀσχέτως ὅμως τοῦ ὅτι ἀμφότεραι εἶναι κατά βάθος συγγενεῖς, ὡς καί μέ τήν θεωρίαν περί δημιουργίας τοῦ Σύμπαντος, τῆς λεγομένης «μεγάλης ἐκρήξεως» ἤ «bing bang», διά τήν ὁποίαν ὁ Φράνσις Κόλλινς εἷς τῶν μεγαλυτέρων ἐρευνητῶν παρετήρησε: «Τό bing bang κραυγάζει δια μίαν θείαν ἐξήγησι. Ἐπιβάλλει τό συμπέρασμα ὅτι ἡ φῦσις εἶχε μία ὁρισμένη ἀρχή. Δέν μπορῶ νά ’δῶ πῶς ἡ φῦσις θά ἠδύναντο νά δημιουργήσῃ τόν ἑαυτό της. Μόνον μία ὑπερφυσική δύναμις πού εἶναι ἐκτός τοῦ χώρου καί τοῦ χρόνου, ἠμπορεῖ νά τό κάμνῃ αὐτό». Οὐδεμία ἐξ αὐτῶν ἐξηγεῖ, κατ' ἀρχήν, πόθεν ἀρχικῶς προῆλθεν ἡ συμπαν¬τική ὕλη- ἐνέργεια, ἐξ ἧς, προϊόντος τοῦ χρόνου, ἐσχηματίσθησαν τά νε¬φελώματα... Καί ἐφόσον, ἐκτός αὐτῆς, οὐδεμία ἄλλη δύναμις ὑπῆρχε διά νά ἐπιδράσῃ ἐπ’ αὐτῆς, πῶς καί διά τίνα λόγον ἤρξατο πηγνυομένη καί ἀποβάλλουσα οὕτω μέρος τῆς ἀρχικῆς τῆς θερμότητος. Πῶς δηλαδή ἐτράπη ἐκ τῆς ἀρχικῆς καταστάσεως αὐτῆς, διαγγέλλουσα ἀπ' ἀρχῆς τό «τρεπτόν» αὐτῆς, ὅπερ εἶναι ἀπόλυτος ἄρνησις τῆς ἀϊδιότητος. Ἡ θεωρία καθ' ἥν ἡ βαθμιαία ἀπόψυξις τῆς συμπαντικῆς ὕλης προῆλθεν ἐκ τῆς διηνεκοῦς ἀκτινοβολίας αὐτῆς εἰς τό «κενόν» οὐδέν ἐπιλύει, δι' ἄλλους τε λόγους, ἀλλά καί διότι προϋποθέτουσα «κενόν» πέραν τῆς ὕλης, δεχόμενον τήν ἀκτινοβολίαν αὐτῆς (χωρὶς νά ἐξηγῇ ἐπί¬σης καί κατά τίνα τρόπον ἡ εἰς τό κενόν ἐκπεμπομένη ἀκτινοβολία ἐξαφανίζεται ἤ ἐκμηδενίζεται...), ἀναγκαίως ὁμολογεῖ ταύτην πεπερασμένην καί ἑπομένως τήν ὕπαρξιν, πέραν τῶν ὁρίων αὐτῆς, Οὐσίας ἑτέρας μή ὕλης, ἀπείρου, δέ ταύτης, χωρὶς τῆς ὁποίας τό πεπερασμένον τῆς συμ¬παντικῆς ὕλης δέν δύναται νά νοηθῇ. Διότι ὡς «κενόν» πέραν τῆς ὕλης δέν δύναται βεβαίως νά νοηθῇ τό ἀπαισίως χαῖνον μηδέν – 0-.
Ἀλλά, πρός τούτοις, οὐδεμία ἐπίσης ἐκ τῶν θεωριῶν τούτων ἐξηγεῖ πῶς, ἐν συνεχείᾳ (μετά τήν ἔναρξιν δηλαδή τῆς πήξεως τῆς συμπαντικῆς ὕλης- «ἐνεργείας» - καί τῆς μετατροπῆς αὐτῆς εἰς νεφελώματα), ἐπετεύχθη ὁ τόσον ἁρμονικός διαχωρισμός τῶν νεφελωμάτων καί ἡ ἐν ἀσυλλήπτῳ μαθηματικῇ τάξει καί ἁρμονίᾳ κατάταξις αὐτῶν ἐν τῷ χώρῳ... Πῶς διεμορφώθη, ἀκολούθως, ἡ ὑπέροχος ποικιλία τῶν ἀστρικῶν συστημάτων καί συγκροτημάτων, καί πῶς συνεδυά¬σθησαν τόσον πανσόφως οἱ ὄγκοι, αἱ κινήσεις, αἱ ἕλξεις, αἱ ἀπώσεις, αἱ ἀλληλεπιδράσεις καί αἱ ἀποστάσεις αὐτῶν, ὅπως καί τῶν ἐν αὐτοῖς σχηματισθέντων ἀστέρων, εἰς ὑπέροχον πάντοτε ἔκφρασιν πανσόφων μαθηματικῶν νόμων... Ὄχι δέ μόνον ἡ πάνσοφος καί «ἔννομος» διασπορά καί ἀέναος ἁρμονική κίνησις ἐν τῷ χώρῳ τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος τῶν ἀναριθμήτων ἔτι οὐρανίων σφαι¬ρῶν, ὡς μονάδων, συστημάτων καί συγκροτημάτων, ἀλλά καί αὕτη ἡ περί τόν ἄξονα «ἔννομος» ἐπίσης περιστροφή αὐτῶν, ὅπως καί ἡ πέριξ ὡρισμέ¬νων πάντοτε κέντρων ὅμοια περιφορά των δέν δύνανται νά ἐξηγηθῇ πο¬σῶς ὑπό τῶν μνησθεισῶν ὑλιστικῶν θεωριῶν. Κατά μείζονα δέ λόγον δέν δύνανται νά ἐξηγηθοῦν καί ὡρισμένοι ὑπερελιγμοὶ καί παρα-βιάσεις τῶν νόμων τῶν διεπόντων τάς κινήσεις καί τάς ἀλληλεπι¬δράσεις ἐν γένει τῶν οὐρανίων σωμάτων, αἱ διαπιστωθεῖσαι ὑπό τῆς Ἐπι¬στήμης καί εἰς πολλοὺς μέν ἄλλους ἀστερισμούς ἤ ἀστέρας, ἀλλά καί εἰς ἀρκετοὺς πλανήτας τοῦ πλανητικοῦ συστήματος ἡμῶν.
Καί πρός εὐχερῆ κατανόησιν τῆς σημασίας καί τῶν ὑπερελιγμῶν ἤ παραβιάσεων τούτων ἄς δεχθῶμεν, πρός στιγμήν, ὅτι εἴτε συνεπείᾳ ψύξεως τῆς μάζης τοῦ πρωταρχικοῦ νεφελώματος ἐκ τοῦ ὁποίου ἐγένετο τό ἡμέτερον πλανητικόν σύστημα (καί τῆς διογκώσεως τοῦ κέντρου του ἐκ τῆς περί τόν ἄξονα περιστροφῆς του) ἤ καί συνεπείᾳ προσκρούσεως ἤ ἐπιδράσεως ἄλλου νεφελώματος ἤ ἡλίου ἐπ’ αὐτοῦ, ἀπεσπάσθη ἐξ αὐτοῦ μία μᾶζα ἐπιμήκης πυριφλεγοῦς ὕλης, ἐξ αὐτῆς δέ, ψυγείσης καί τεμαχισθείσης, ἐσχηματίσθησαν οἱ διάφοροι πλανῆται. Ἡ μᾶζα λοιπόν ἐκείνη, ἡ ἐκ τοῦ ἡμετέρου ἀρχικοῦ νεφελώματος ἤ ἡλίου ἀποκοπεῖσα δέν θά ἔπρεπε νά συνεχίσῃ τήν αὐτήν κίνησιν μέ τήν μητρικήν μᾶζαν, νά παρακολουθῇ δηλαδή πρός τήν αὐτήν κατεύθυνσιν τόν ἥλιον εἰς τήν ἡλιακήν αὐτοῦ τροχιάν; Ἀναντιρρήτως, ναί... Καί ἐφόσον τεμαχισθεῖσα ἡ μᾶζα αὐτή διεμορφώθη ἀκολούθως εἰς πλανήτας καί δορυφόρους πλα¬νητῶν, δέν ἔπρεπε καί οἱ πλανῆται, ὅπως καί οἱ δορυφόροι αὐτῶν, νά συνεχίσωσι κινούμενοι ἐπὶ παραλλήλων τροχιῶν, νά κινοῦνται δηλαδή π.χ. ἐξ ἀνατολῶν πρός δυσμάς;
Τοιαύτη προφανῶς ἔδει νά εἶναι ἡ κατεύθυνσις τῆς κινήσεως τῶν πλα¬νητῶν (καί τῶν δορυφόρων των) τοῦ ἡμετέρου πλανητικοῦ συστήματος, τοῦ, κατ' ἀμφοτέρας τάς προμνησθείσας θεωρίας, προελθόντος ἐκ τῆς αὐτῆς μητρικῆς μάζης, ὁ αὐτός δέ νόμος, ἔδει νά διέπῃ καί τάς κινήσεις ὅλων τῶν ἐν τῷ Σύμπαντι ἀστέρων ἤ ἀστρικῶν συστημάτων, ἐφόσον πρό¬κειται περί ἐννόμων φυσικῶν συνθηκῶν κρατουσῶν ἐπὶ τῆς αὐτῆς οὐσίας - ὕλης. Παρά ταῦτα ὅμως ὄχι μόνον καί εἰς πολλοὺς ἄλλους ἀστερισμούς, ἀλλ' ἐν αὐτῷ τῷ ἡμετέρῳ πλανητικῷ συστήματι παρετηρήθησαν καί ἐβεβαιώθησαν κινήσεις ὡρισμένων δορυφόρων ἄκρως ἀντίθετοι πρός ἀμφοτέρας τάς ρηθεῖσας θεωρίας, αἱ ἀντίθετοι δ' αὗται κινήσεις εἶναι αἱ κινή¬σεις τῶν τριῶν ἐκ τῶν 11 δορυφόρων τοῦ πλανήτου Διός (τοῦ VIII, IX καί XI), τοῦ ἑνός ἐκ τῶν 10 δορυφόρων τοῦ Κρόνου (τοῦ IX), τῶν τεσσάρων δορυφόρων τοῦ πλανήτου Οὐρανοῦ καί τοῦ δορυφόρου τοῦ Ποσειδῶνος, οἵτινες, κατ' ἀνεξήγητον καί παράδοξον τρόπον περιφέρονται πέριξ τῶν ρηθέντων πλανητῶν μέ κατεύθυνσιν ἀκριβῶς ἀντίθετον ἐκείνης, ἥν οἱ πλανῆται οὗτοι διαγράφουν εἰς τήν περί τόν ἥλιον τροχιάν αὐτῶν .
Πῶς λοιπόν συνέβη ἡ τοιαύτη παραβίασις τοῦ παγκρατοῦς νόμου τῆς πρός τήν αὐτήν κατεύθυνσιν κινήσεως ὅλων τῶν οὐρανίων σωμάτων, τῶν προερχομένων ἐκ τῆς αὐτῆς μητρικῆς μάζης; Οἱανδήποτε ὑπόθεσιν «γενέ¬σεως», προελεύσεως, τῶν μνησθέντων δορυφόρων καί ἂν δεχθῶμεν βάσει ἀμφοτέρων τῶν ρηθεισῶν θεωριῶν, ὀφείλομεν νά ὁμολογήσωμεν ὅτι ἡ «ἀνάδρομος» ἤ «ὀπισθοχωρητική» αὐτῶν κίνησις πέριξ τῶν πλανητῶν των ἀποτελεῖ ἀναντιρρήτως σοβαράν καί οὐσιώδη ἀνατροπήν καί διάψευσιν αὐτῶν. Καί ὑπεστηρίχθη βεβαίως ὑπό τίνων ὅτι οἱ «περί ὧν δορυφόροι προῆλθον ἐξ ἄλλων πλανητῶν ἤ πλανητικῶν συστημάτων εὑρισκομένων ἐντός τοῦ ἡμετέρου Γαλαξία, ἀλλά καί ἡ... «ὑπόθεσις» αὕτη χωρὶς νά ἐπιλύῃ, μᾶλλον περιπλέκει περισσότερον τό ρηθὲν ἄλυτον ἄχρι τῆς σήμερον ἀστρονομικόν πρόβλημα. Διότι δέον νά εὑρεθοῦν κατ' ἀρχήν οἱ ἄλλοι οὗτοι πλανῆται, οἱ κινούμενοι ἐν τῷ ἡμετέρῳ Γαλαξία μέ τήν αὐτήν κατεύθυνσιν τῶν περί ὧν ὁ λόγος δορυφόρων. Δέον νά ἀναζητηθῇ ὁ λόγος τῆς ἀποσπάσεως αὐτῶν ἐκ τῶν πλανητῶν των. Καί τέλος δέον νά ἐξηγηθῇ ἐπίσης πῶς ἡ ἑλκτική δύναμις τῶν ρηθέντων Πλανητῶν αἰχμαλωτίσασα τούς ξένους δορυφόρους δέν ἐπέδρασε καί ἐπὶ τῆς «ἀναδρόμου» κινήσεως αὐτῶν.
Οὕτως ἡ «ἀνάδρομος» ἤ «ὀπισθοχωρητική» κίνησις τῶν ἐν λόγῳ δο¬ρυφόρων, ἡ ἀπόστασις ἀπό τοῦ Ἄρεως τοῦ πρώτου δορυφόρου του, αἱ ἀποστάσεις ἀπό τοῦ Κρόνου τῶν ἐσωτερικῶν δακτυλίων του, ἀλλά καί ἡ ταχύτης τῆς κινήσεως αὐτῶν δέν δύνανται νά ἐξηγηθοῦν ὑπ' ἀμφοτέρων τῶν μνησθεισῶν κοσμογονικῶν θεωριῶν. Ἀλλά μήπως ἐξηγεῖται ὑπ' αὐτῶν ὁ σχηματισμός καί αἱ κινήσεις τῶν διαφόρων «κομητῶν», τῶν ὁποίων ἡ τρο¬χιά εἶναι τόσον διάφορος τῶν τροχιῶν τῶν πλανητῶν;
Δὲν περιορίζονται ὅμως εἰς ταῦτα μόνον τά ἄλυτα ἄχρι τῆς σήμερον προβλήματα τοῦ Οὐρανοῦ. Ἐκτός πολλῶν ἄλλων, δέν ἠδύνατο νά ἐξηγηθῇ μέχρις ἐσχάτων διατὶ εἷς τῶν νεωστὶ ἀνακαλυφθέντων μεγάλων ἡλίων (ὑπερνόβα) ἐστερεῖτο κατά περιόδους τοῦ ἡμίσεος ἀκριβῶς τῆς φωτιστικῆς του ἐντάσεως, τό τηλεσκόπιον ὅμως τοῦ ὄρους Παλομάρ ἔδωκε τήν ἐξήγησιν. Ἀνεκαλύφθη δηλαδή ὅτι πρόκειται περί δύο ἰσομεγέθων ἡλίων τῶν ὁποίων ὁ εἷς περιφέρεται πέριξ τοῦ ἄλλου, τούτου δ' ἕνεκεν ὅταν ὁ εἷς ἐπισκιάζει τόν ἄλλον διά τοῦ ὄγκου του ἐλαττοῦται τό φῶς ἀμφοτέρων κατά τό ἥμισυ. Πῶς οἱ ἰσομεγέθεις οὗτοι ἥλιοι ἕλκονται καί περιφέρονται ὁ εἷς περί τόν ἄλλον; Δὲν κατέστη δυνατόν νά δοθῇ μέχρι σήμερον ἐξήγησις. Ὅπως ἀνεξήγητα παραμένουν (ἴσως καί θά παραμείνουν μέχρι συντελείας...) ὁ σχηματισμός τοῦ βορείου Σέλαος καί πολλά ἄλλα «μυστήρια» τοῦ Οὐρανοῦ. Ἡ Ἐπιστήμη, ἡ ὑπό τοῦ Θεοῦ καί πάλιν δοθεῖσα εἰς ἡμᾶς (Σοφ. Σειράχ ΛΗ΄ 6 κ.ἄ.), δέν θά δυνηθῇ νά ὑπερβῇ τά τεθέντα καί εἰς αὐτήν ὅρια. Πέραν τούτων θά ἐκδηλοῦται ἀμέ¬σως ἤ ἐμμέσως ἡ παντοδυναμία καί ἡ πανσοφία τοῦ Θεοῦ, διακηρύσσοντος ἐν τῇ Γραφῇ, σὺν ἄλλοις...: «Ὅτε ἐγεννήθησαν ἄστρα ᾔνεσαν μέ φωνῇ μεγάλη πάντες οἱ ἄγγελοί μου» (Ἰὼβ ΛΗ΄ 7). Αὐτή δέ - καί μόνη - εἶναι ἡ ἀλήθεια περί τοῦ τρόπου τῆς γενέσεως καί τῆς διαμορφώ¬σεως τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος, μετά τῶν ἀναριθμήτων εἰσέτι κόσμων αὐτοῦ .
Καί ἀληθῶς. Τό ὑλικόν Σύμπαν ἀποτελεῖ ἐν τῷ συνόλῳ του, ἕν ὑπέροχον καί ἀσύλληπτον, ἐν πολλοῖς, ὡρολόγιον- χρονόμετρον, δημιουργηθὲν ὄχι διά τῆς τυχαίας πυκνώσεως καί τοῦ τυχαίου μετασχηματισμοῦ κ.λπ. τῆς συμπαντικῆς ὕλης – «ἐνεργείας», ἀλλά καθ' ὅν τρόπον ἠθέλησεν ὁ παντοδύναμος καί πάνσοφος Δημιουργός, τάξας ὡρισμένους φυσικούς νόμους ἐννόμους δυνάμεις- ἵνα λειτουργήσῃ ἐφ' ὡρισμένον χρόνον, μέχρις ὁλοκληρώσεως δηλαδή τοῦ δι' ὃν ἐδημιουργήθη σκοποῦ . Τούς νό¬μους δέ τούτους παρεβίασεν ἐνιαχοῦ ὁ Δημιουργός, ἐν τῇ παντοδυναμίᾳ Του, εἴτε πρός ἐξυπηρέτησιν τῆς δημιουργίας (ὡς ἐν τῇ «διαστολῇ» τοῦ ὕδατος κατά τήν μέχρις ὡρισμένων βαθμῶν ψῦξιν καί τῇ «συστολῇ» τῆς ἀργίλου κατά τήν «θέρμανσιν» αὐτῆς μέχρις ὡρισμένων καί πάλιν βα¬θμῶν) ἤ καί πρός ἁπλῆν ἐκδήλωσιν τῆς παντοδυναμίας καί τῆς πανσοφίας Του καί μεγαλοπρεπεστέραν παράστασιν αὐτῶν.
Τήν ὑπέροχον δέ καί ἀπολύτως ὑπερμαθηματικήν λειτουργίαν τοῦ συμπαν¬τικοῦ τούτου ὡρολογίου – χρονο¬μέτρου δυνάμεθα σήμερον νά παρακολουθήσωμεν τόσον εὐχερῶς. Προκειμένου π.χ. περί τοῦ πλανητικοῦ ἡμῶν συστήματος, ἐνῶ ἡ γῆ, κατ' ἀρχήν, ἀενάως περιστρέφεται, κατά 24ωρον, περί τόν ἄξονα τῆς, διά νά ἔχωμεν, εἰς ὡρισμένας ζώνας της, τό 24ωρον ἡμερονύκτιον, περιφέρεται ταυτοχρόνως αὐτή, μέ ταχύτητα 30 χιλ. τό 1΄΄ καί περί τόν ἥλιον. Τήν περί τόν ἥλιον περιφοράν αὐτῆς συμπληροῖ εἰς ἕν ἕτος, κατ' αὐτήν δέ σύρει περί ἑαυτήν καί τόν δορυφόρον αὐτῆς, τήν Σελήνην, ἁρμονικῶς ἐπίσης περιφερομένην περί αὐτήν. Ὁ ἥλιος περιφέ¬ρεται εἰς ὡρισμένον χρόνον καί μέ ὡρισμένην ταχύτητα περί τό κέντρον τοῦ ἡμετέρου Γαλαξία, σύρων περί αὐτόν, ὡς πολυέλαιος, τήν γῆν καί τούς λοιποὺς πλανήτας, μετά τῶν δορυφόρων αὐτῶν, κινουμένους ἐπίσης ἐναρμονίως εἰς τάς ἰδίας αὐτῶν τροχιάς. Οἱ λοιποὶ ἀστέρες καί ἀστερισμοὶ ἐν τῷ ἡμετέρῳ Γαλαξίᾳ, ἀλλά καί ὁ Γαλαξίας, ὡς σύνολον, ἐν συνε¬χείᾳ δέ οἱ «διπλοῖ» Γαλαξίαι, αἱ «ὁμάδες» καί αἱ «συστροφαὶ» τῶν Γα¬λαξιῶν διαγράφουν ἐν τῷ χώρῳ τοῦ Σύμπαντος τάς ἐναρμονίους αὐτῶν τροχιάς. Ἐκ τῆς κινήσεως τῶν Οὐρανίων σωμάτων διεμορφώθη ἡ ἔννοια τοῦ χρόνου. Τοῦ ἡμερονυκτίου, ἐκ τῆς περιστροφῆς τῆς γῆς περί τόν ἄξονά της. Τοῦ ἔτους, ἐκ τῆς περιφορᾶς της περί τόν ἥλιον. Τοῦ κοσμικοῦ ἔτους, ἐκ τῆς περιφορᾶς τοῦ ἡλιακοῦ μας συστήματος περί τό κέντρον τοῦ Γαλαξία κατά 200 ἑκατομ. ἔτη κ.ο.κ.
Τά πάντα ἐν τῷ ὑλικῷ σύμπαντι εἶναι διατεταγμένα καί συνδεδυασμένα μέ ὑπερμαθηματικήν ἀκρίβειαν διά νά ἐξυπηρετῆται ὁ σκοπός τῆς Δημιουργίας, ἐκδηλοῦται καί ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ. Τονίσαντες καί ἐν τοῖς προηγουμένοις ὅτι ἔχουν ὑπολογισθῇ, μεθ' ὑπερμαθηματικῆς ἀκριβείας, αἱ ἀποστάσεις, αἱ ἕλξεις, αἱ ἀπώσεις καί αἱ ταχύτη¬τες τῶν οὐρανίων σωμάτων (αἱ συμφυῶς ἔχουσαι μέ τάς πυκνότητας αὐτῶν), ὥστε παρά τούς ὄγκους καί τάς ἰλιγγιώδεις ταχύτητας αὐτῶν νά μή δύναται νά γίνῃ οὐδεμία διαταραχή, ἐπάναγκες θεωροῦμεν νά προσθέσωμεν ἤδη ὅτι ἔχει ἀπολύτως ἐπίσης ὑπολογισθῇ ἡ ἀπόστασις τῆς Γῆς ἀπό τοῦ ἡλίου, ἵνα δύναται νά ὑπάρξῃ, ἀνάπτυχθῇ καί διατηρῆται ἡ ἐπ’ αὐτῆς ὀργανική ζωή. Ἐάν δηλαδή ὁ ἥλιος ἦτο ὀλίγον πλησιέστερος πρός τήν Γῆν θά κατεκαίετο πᾶσα ἐπ’ αὐτῆς ὀργανική ὕπαρξις. Ἐάν, ἀντιστρόφως, ἦτο κατά τι περισσότερον μεμακρυσμένος, οὐδεμία μορφή ζωῆς θά ἦτο δυ¬νατόν νά διατηρηθῇ. Ἡ περιλούουσα τήν γῆν ἀκτινοβολία τοῦ ἡλίου, συντελοῦσα προσέτι, διά τῆς ἐξατμίσεως τῶν ὑδάτων τῶν θαλασσῶν, τῶν λιμνῶν καί τῶν ποταμῶν, εἰς τόν σχηματισμόν τῶν νεφῶν, εἶναι ὡσαύτως ἀπολύτως μεμετρημένη, διά νά ἐξατμίζωνται τόσαι ἀκριβῶς ποσότητες ὑδάτων, ὅσαι θά ἦτο δυνατόν νά ἀποδοθοῦν εἰς τάς πηγάς των διά τῶν βροχῶν, τῶν χιόνων καί τῶν χαλαζῶν .
Ἐνηρμονίσθη ὡσαύτως πρός πάντα τά ἀνωτέρω ἡ πυκνότης τῆς περιβαλλούσης τήν Γῆν ἀτμοσφαίρας, ἵνα ἀποκτοῦν αἱ ἡλιακαί ἀκτῖνες τόσον τήν φωτιστικήν ὅσον καί τήν θερμαντικήν αὐτῶν δύναμιν προσκρούουσαι ἐπ’ αὐτῆς, ὡς ἐπίσης καί διά νά ἀπορροφῶνται, κατά μέγα μέρος, πρὶν φθάσουν μέχρις ἡμῶν, αἱ ὑπεριώδεις τοιαῦται τόσον τοῦ ἡλίου ὅσον καί ἄλλων ἀστέρων, αἵτινες καί μόναι θά ἦσαν ἱκαναὶ νά καταστρέψουν τήν ἐπὶ τῆς Γῆς ζωήν. Τέλος συνεδυάσθη, ἐπίσης πανσόφως, ἡ σύγκρασις τῆς ἀτμοσφαίρας, μέ τάς ἀδιατα¬ράκτους ἐν αὐτῇ ἀναλογίας τῶν διαφόρων ἀερίων πρός τά ἀναπνευστικά ὄργανα ὅλων τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ὅπως καί ἡ σύγκρασις καί ἡ πυκνότης τῶν ὑδάτων διά τε τά ἐν αὐτοῖς ζῶντα ὡς καί τάς σχετικάς ἀνάγκας τῶν λοιπῶν.
Ἀνασκοποῦντες τήν θείαν τάξιν καί ἁρμονίαν τοῦ Συμπαντικοῦ ὡρολογίου -χρονομέτρου καί τήν ἀσύλληπτον σοφίαν καί πρόνοιαν τοῦ Δη¬μιουργοῦ, αἵτινες πολυτρόπως ἐκδηλοῦνται ἐν ταῖς κινήσεσι καί ἀλληλεπιδράσεσι τῶν ἀμετρήτων οὐρανίων σφαιρῶν ὡς μονάδων ἤ ὁμάδων, μικρῶν καί μεγάλων, καλόν θεωροῦμεν νά προσθέσωμεν ὅτι, εἰς ἐπιδράσεις τῆς Σελήνης ὀφείλονται αἱ ἐπὶ τῆς Γῆς παλίρροιαι καί ἀμπώτιδες, τό δ' ἑτερόφωτον αὐτῆς ἐξυπηρετεῖ τά μέγιστα τά ἐνόργανα ὄντα - καί δή τά φυτά καί τά δένδρα - ὅταν ἡ Γῆ περιφερομένη περί τόν ἄξονα της, στερεῖται τῆς ἀκτινοβολίας τοῦ ἡλίου εἰς τό ἥμισυ τῆς εἰς ὡρισμένας ζώνας (καί δή εἰς τήν εὔκρατον) ἐπιφανείας αὐτῆς.
Εἶναι ἐπίσης ὅλως πρόδηλον (προκειμένου ἰδιαιτέρως περί τῆς δια¬μορφώσεως τοῦ ἡμετέρου πλανήτου), ὅτι ὄχι τυχαίως οὐδέ συμ¬πτωματικῶς διεχωρίσθη ἡ ξηρά ἀπό τῶν θαλασσῶν καί ὄχι τυχαίως ἐπίσης καί ἄνευ λόγου ἐσχημα¬τίσθησαν οἱ ποταμοί, αἱ λίμναι, αἱ πεδιά¬δες, αἱ ὀροσειραί... Οὐδεὶς δύναται νά ἀρνηθῇ ὅτι τά ὅρη, μέ τάς ὑπερόχους κλιτύας καί χαράδρας των, ὡς καί τάς ὑψηλάς αὐτῶν κορυφάς ἐξυπηρετοῦν τά μέγιστα τόν καθαρισμόν τῆς ἀτμοσφαίρας, διά τοῦ σχημα¬τισμοῦ τῶν νεφῶν, τῶν βροχῶν καί τῶν χιόνων, τῶν πηγῶν τῶν ὑδάτων, τῶν ρευμάτων τοῦ ἀέρος, τῶν καταιγίδων καί τῶν θυελλῶν κ.ἄ. Οἱ ποτα¬μοὶ τῆς τε ἐπιφανείας ὅπως καί τοῦ ἐσωτερικοῦ τῆς Γῆς (διότι ὑπάρχουν πολλοὶ ὑπόγειοι ποταμοὶ ἀλλά καί λίμναι) ὀφείλονται, ὡς γνωστόν, εἰς τά ὄρη. Καί δέν θά ὑπῆρχον πεδιάδες εὔφοροι ἄνευ αὐτῶν, ὅπως ἐπίσης θά ἦτο ἀδύνατος ἡ ἐπὶ μακρόν διατήρησις τῆς ζωῆς ἐπὶ τῆς ἐπιφανείας τοῦ πλανήτου ἄνευ τῆς ἀνεκτιμήτου συμβολῆς τοῦ ὕδατος, ὅπερ, ἐκτός τῶν τόσων ἄλλων πολυτιμοτάτων διά τήν ὅλην ἐπὶ τοῦ πλανήτου ζωήν ὑπηρεσιῶν του, ἐξατμιζόμενον, διά τῆς ἡλιακῆς ἀκτινοβολίας (ἤ καί ἐξ ἐπιδράσεων ἄλλων πηγῶν θερμότητος) ἐπανέρχεται ὡς βροχή, ὡς χιὼν καί ὡς χάλαζα εἰς τάς ἀρχικάς αὐτοῦ πηγάς. Οἱ αἰώνιοι ὡσαύτως πάγοι εἰς ἀμφοτέρους τούς πόλους τοῦ Πλανήτου, ἐν συνδυασμῷ πρός τάς ὀροσειράς τῶν ὑψηλῶν κυρίως ὀρέων συντελοῦν τά μέγιστα, σὺν ἄλλοις-διά τοῦ σχη¬ματισμοῦ τῶν διαφόρων ρευμάτων τοῦ ἀέρος - καί εἰς τάς τόσον ἀναγκαίας καιρικάς μεταβολάς.
Ἀλλά καί αἱ κατά περιόδους γενόμεναι γεωλογικαί μεταβολαὶ ἐπὶ τῆς ἐπιφανείας τοῦ πλανήτου δέν εἶναι εἰμή προδήλως προμελετη¬μέναι καί σκόπιμοι ἐνέργειαι πρός ἐπίτευξιν ὡρισμένων σκοπῶν. Εὕρομεν-καί εὑρίσκομεν συνε¬χῶς- τεραστίας ἀποθήκας γαιανθράκων καί πετρελαίων ὑπό τήν ἐπιφάνειαν τοῦ πλανήτου καί ἐνιαχοῦ εἰς μεγάλα βάθη αὐτοῦ. Ἄνευ αὐτῶν θά ἦτο ἀδύνατον νά ἐξυπηρετήσωμεν τάς ἀνάγκας ἡμῶν, πληθυνθέντες, ἀλλά καί ἐξ αἰτίας τοῦ πολιτισμοῦ.... Ποῖος ὅμως προϋνόησε καί ἐπλήρωσε τάς ἀποθήκας ταύτας, ἵνα τάς χρησιμοποιήσωμεν ἡμεῖς διά τάς ἀνάγκας ἡμῶν τόσον ἀγνωμόνως, πολλάκις δέ καί πρός ἀλληλεξόντωσιν; Καί ὅμως. Οἱ μέν γαιάνθρακες δέν εἶναι εἰμή ἡ κατακαλυφθεῖσα ὑπό τῶν γεωλογικῶν μεταβολῶν πλούσια βλάστησις μεγάλων δασῶν καί φυτῶν ἐν γένει τῆς προϊστορικῆς ἐποχῆς, μετασχηματισθεῖσα διά τῆς ἐγγείου θερμότητος, ἀφ' ἑνός, καί τῆς πιέσεως τῶν ἀνωτέρων στρωμάτων τῆς Γῆς ἀφ’ ἑτέρου, ἀφοῦ πρότερον συνετέλεσεν εἰς τήν ἀποκάθαρσιν τῆς ἀτμοσφαίρας ἀπό τῆς περισσείας τοῦ ἀνθρακικοῦ ὀξέος, διά νά διευκολυνθῇ ἡ ζωή τῶν ἐν συνεχείᾳ δημιουργηθέντων ζώων, τό δέ πετρέλαιον κατά μέγα μέρος εἶναι λίπος τῶν ἐξ αἰτίας τῶν αὐτῶν γεωλογικῶν μεταβολῶν καταπλακωθέντων μεγάλων χερσαίων ἤ ἀμφιβίων μεγαθηρίων (δεινοσαύρων, βροντοσαύρων κ.ἄ.), τά ὁποῖα κατά ἀγέλας τότε διέτρεχον τάς παρθένας τοῦ πλανήτου περιοχάς.
Αἰσθανόμεθα βαθυτάτην κατάνυξιν διερευνῶντες φιλοσοφικῶς τά ἔργα τοῦ παντοδυνάμου καί πανσόφου Δημιουργοῦ. Δι' ἑκάστην ἐποχήν καί διά πᾶσαν ἀνάγκην προέγνω καί πανσόφως προώρισε (πρός Ρωμ. Η΄ 29) καί συνεδύασε τά πάντα ἐν οὐρανῷ καί ἐπὶ Γῆς, ἵνα μή διαταραχθῇ ἡ ἁρμονία τῆς ἐκπάγλου ταύτης δημιουργίας καί ἐξασφαλισθοῦν, μέ ὑπερμαθηματικήν ἀκρίβειαν καί τάξιν, πᾶσαι αἱ περιπτώσεις, αἵτινες θά προέκυπτον ἐκ τῆς ἀλληλεπιδράσεως τοσούτων καί τηλικούτων ὄντων - κτισμάτων καί δυνάμεων, πραγματοποιῶνται δ' ἐν «καιροῖς ἰδίοις», (Λουκ. ΚΑ΄ 24, πρός Ἐφεσ. Α΄ 10 κ.ἄ.) ὡρισμένοι, προεγνωσμένοι καί προτεταγμένοι ὑπ' Αὐτοῦ σκοποί. Συνεχῶς ἀνακαλύπτομεν νέας ἐκδηλώσεις προνοίας, πανσοφίας καί παντοδυναμίας καί ὑπερόχους νόμους ἤ δυνάμεις πρός ἁρμονικήν λειτουργίαν καί πολύμορφον ἐξυπηρέτησιν τοῦ ὅλου Ὡρολογίου- Χρονομέτρου τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος, τοῦ ὁποίου τόν μοναδικόν ἐνσυνείδητον δείκτην ἀποτελοῦμεν, διά τοῦ πνεύματος ἡμῶν, ἡμεῖς. Ποῖος σήμερον δύναται νά ἀμφισβητήσῃ ὅτι πρό¬κειται ὄντως περί συμπαντικοῦ ὡρολογίου-χρονομέτρου, ὑπερόχου ἁρμονίας καί τάξεως, καί ἀπείρου σοφίας καί δυνάμεως, ἡ ἐν τῷ ὁποίῳ κίνησις καί ἀλληλεπίδρασις τεραστίων καί πολυμόρφων ὀργάνων-μερῶν προϋκάλεσεν ἐν τῇ συνειδήσει ἡμῶν καί τήν ἐννοίαν τοῦ χρόνου;.
Τούτων ὅμως δεδομένων προβάλλει ἀφ’ ἑαυτοῦ καί πάλιν τό ἑξῆς ἐρώτημα: Κατεσκευάσαμεν καί ἡμεῖς διάφορα ὡρολόγια, τῶν ὁποίων τά ποικίλα ὄργανα συλλειτουργοῦντα δεικνύουν τάς ὥρας ἤ πραγματοποιοῦν ἄλλους συναφεῖς σκοπούς. Εἶναι λοιπόν δυνατόν, λογικῶς σκεπτόμε¬νοι, νά δεχθῶμεν ὅτι οἱ ἄξονες καί τά λοιπά ὄργανα τῶν ἡμετέρων ὡρολογίων τυχαίως... κάποτε καί αὐτομάτως διαμορφωθέντα, ὑπολογισθέντα καί ταξινομηθέντα συνεκρότησαν καί ἀπετέλε¬σαν αὐτά; Ἀναντιρρήτως ὄχι. Ἐάν ὅμως εἶναι ἀδύνατον λογικῶς νά δεχθῶμεν, ὅτι αὐτομάτως ἤ κατόπιν οἱασδήποτε ἐξελίξεως συνεδυάσθη καί ἐγένετο ὁ μηχανισμός ἑνός ἡμετέρου οἱουδήποτε ὡρολογίου, πῶς δέον νά χαρακτηρισθοῦν ὅλοι ἐκεῖνοι οἵτινες ὑπεστήριξαν - καί ὑποστηρίζουν - ὅτι τυχαίως ὅλως διεμορφώθη, ἐταξινομήθη καί ἐτέθη εἰς λειτουργίαν τό ἀσυλλήπτου τάξεως καί ἁρμονίας, τό θεῖον ὄντως ὡρολόγιον -χρονόμετρον τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος, τό ὁποῖον ὁ Πυθαγόρας ἀπεκάλεσε «Κόσμον» ἐκ τῆς ὑπερόχου ἀκριβῶς τάξεως καί ἁρμονίας του;
Ἀληθῶς. Ὅταν ἀναλογισθῶμεν ὅτι τό σύνολον τῆς συμπαντικῆς ὕλης - ἐνεργείας δέν εἶναι ἄλλο τι εἰμή πεπερασμέναι καί σταθεραὶ πλέον μονάδες ἠλεκτρισμοῦ ἄλογοι καί μή ἔχουσαι μηδέ συνοχήν, ὅτι ἐκ τῆς μάζης - ὕλης ταύτης σχηματίζεται τό τόσον περικαλλὲς καί ἐναρμόνιον Σύμπαν, τοῦ ὁποίου ἡ διάμετρος ὑπελογίσθη ἤδη ὡς ἔχουσα μῆκος 10 περίπου δισεκατομμυρίων ἐτῶν φωτός· ὅτι ὁ ἀμέτρητος εἰσέτι ἀριθμός τῶν οὐρανίων σφαιρῶν τάς ὁποίας περιέχει τό ὑλικόν Σύμπαν, κινοῦνται καί διαγράφουν ἐν αὐτῷ τάς ἑαυτῶν ἐναρμονίους τροχιάς μέ ἰλιγγιώδεις τα¬χύτητας τόσον ὡς μονάδες, ὅσον καί ὡς ὁμάδες, μικραὶ ἤ μεγάλαι, ὅτι εἶναι ὑπολογισμέναι, μετά μαθηματικῆς ἀκριβείας, αἱ ἀποστάσεις μεταξὺ τῶν οὐρανίων σωμάτων, ὡς μονάδων καί ὡς ὁμάδων, τά βάρη καί αἱ πυκνότητες αὐτῶν, αἱ ἕλξεις καί ἀπώσεις των κ.ἄ., ὥστε τό σύνολον αὐτῶν νά ἀποδίδηται μέ παραστάσεις μαθηματικάς!!!, εὐλαβῶς ὑποχρεούμεθα νά κάμψωμεν γόνυ σώματος καί ψυχῆς καί μετά τοῦ προφητάνακτος Δαυΐδ νά ἀναφωνήσωμεν: «Οἱ οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ ποίησιν δέ χειρῶν Αὐτοῦ ἀναγγέλλει τό στερέωμα..» (Ψαλ. ΙΗ΄ 2). Τό ὑλικόν Σύμπαν ἀποτελεῖ ἀναντιρρήτως τήν μεγαλοπρεπεστέραν ἀπόδειξιν τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου ὑπό τοῦ Τρισαγίου Κυρίου τῆς Δόξης Πατρός, Υἱοῦ καί Ἁγίου Πνεύματος ἀλλά καί τῆς παντοδυναμίας καί πανσοφίας τοῦ ἀπείρου Δημιουργοῦ, τοῦ Τρισυποστάτου καί Ἀπείρου Θεοῦ .
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α΄
Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟΝ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄
Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ ΑΠΟ ΤΗΣ ΔΙΑΔΟΣΕΩΣ TOY ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ΄
Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ ΑΠΟ TO ΤΕΛΟΣ TOΥ ΜΕΣΑΙΩΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΧΡΟΝΩΝ
Β. ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ΄
ΑΙ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΒΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΙ ΤΩΝ ΣΥΧΡΟΝΩΝ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΩΝ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε΄
ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑΙ ΚΑI ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΠΕΡΙ TOΥ ΑΒΑΣΙΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ, ΤΗΣ ΤΥΧΑΙΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ 50
Α. ΤΑ ΑΓΕΦΥΡΩΤΑ ΟΡΓΑΝΙΚΑ ΧΑΣΜΑΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΝΟΡΓΑΝΩΝ ΟΝΤΩΝ
B. ΤΟ ΑΓΕΦΥΡΩΤΟΝ ΧΑΣΜΑ ΜΕΤΑΞΥ TOΥ ΦΥΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΜΨΥΧΩΝ ΟΝΤΩΝ
Γ. ΤΟ ΑΓΕΦΥΡΩΤΟΝ ΧΑΣΜΑ ΜΕΤΑΞΥ TOΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑI ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΝΟΡΓΑΝΩΝ ΚΑI ΕΜΨΥΧΩΝ ΟΝΤΩΝ
Δ. ΤΟ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟΝ ΤΟΥ ΥΛΙΚΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ
Ε. Η ΑΕΝΑΟΣ ΚΙΝΗΣΙΣ ΤΗΣ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗΣ ΥΛΗΣ-ΜΑΖΗΣ
ΣΤ. ΟΙ ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ
Ζ. ΤΟ ΑΓΕΦΥΡΩΤΟΝ ΧΑΣΜΑ ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΟΡΓΑΝΟΥ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΙΚΗΣ ΥΛΗΣ
Η. Η ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΔΙΑΠΛΑΣΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΕΝΟΡΓΑΝΩΝ ΟΝΤΩΝ
Θ. ΑΙ ΨΥΧΙΚΑΙ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΚΑΤΩΤΕΡΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΜΨΥΧΩΝ ΟΝΤΩΝ ΚΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ
Ι. Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΥΛΙΚΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ
ΠΑΡΑΜΠΟΜΠΑΙ
[1] Ὁ Βραχμανισμὸς εἶναι βαθμίς ἐξελίξεως τῆς Βεδικῆς θρησκείας. Ἐπίσης ὁ κατὰ τὴν Στ΄ π.X. ἑκατονταετηρίδα καί ἐκ τῆς διδασκαλίας τοῦ Βούδδα ἀναπτυχθεὶς Βουδδισμός.
[2] Πρβλ. καὶ μακαριστοῦ Π. Τρεμπέλα: «Μασωνισμὸς καὶ Θεοσοφία», σελ. 190 - 198. Ἀθῆναι.
[3] Μεγ. Ἕλλην Ἐγκυκλοπ., Τομ. Ια΄ σελ. 258.
[4] Ἡ ἔννοια τοῦ μέρους εἶναι συμφυὴς πρὸς τὴν ἔννοιαν τοῦ πεπερασμένου, τοῦ ἔχοντος πέρας, ὅριον.
[5] Ἀριστοτ. φυσ. Ἀκρ. Αρ. 4, 187α, πρβλ. Πλουτάρχου Συμποσ. Α, 8. 49. «Ἐξ ἀλλοειδῶν ζώων ὁ ἄνθρωπος ἐγεννήθη». Καί... «ἐν ἰχθῦσιν ἐγγενέσθαι τὸ πρῶτον ἀνθρώπους καὶ τραφέντας καὶ γενομένους ἱκανοὺς ἑαυτοὺς βοηθεῖν, ἐκβληθῆναι τηνικαῦτα καὶ γῆς λαβέσθαι». Κατὰ τὴν Ἑλλην. Μυθολογίαν ὑπῆρξαν τρεῖς θεωρίαι «κοσμογονίας». Ἡ πρώτη, ὅτι ὁ ἄνθρωπος καὶ πάντα τὰ ἄλλα ὄντα παρήχθησαν ἐκ τῆς φύσεως. Ἡ δευτέρα, ὅτι τὸ ὕδωρ καὶ τὸ χῶμα συνέπραξαν πρὸς κατασκευὴν τοῦ πρώτου σώματος, ὅπερ ἀνεφύη ἀπὸ τοῦ ἐδάφους ὡς φυτὸν ἤ ὡς βλαστὸς δένδρου. Καὶ ἡ τρίτη ὅτι «θελήσει τῶν Θεῶν κατεσκευάσθησαν οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι». Πρβλ. Πάν. Παναγιωτάκου «Ἐκκλησία καὶ Πολιτεία», σελ. 21, ὑποσ. 1 καὶ βιβλ. αὐτόθι.
[6] Πρβλ. καί ἀοιδίμου Β. Ἀντωνιάδου Ἐγχειρ. Ἱστορίας καί Φιλοσ. σ. 116.
[7] Ἀριστ. Φυσ. Ἀκρ. Α' 4, 187α, πρβλ. Πλουτάρχου Συμποσ. Α, 8, 49. 14 καί βιβλ. αὐτόθι.
[8] Αἱ ἰδέαι τοῦ Πλάτωνος, καὶ οἱ ἀριθμοὶ τοῦ Πυθαγόρου οὐσιαστικῶς ταὐτίζονται.
[9] Πλάτ. «Συμποσ. 221, Σοφιστ. 248, Παρμενιδ. 162/ Τιμ. 32, 51, Φαιδρ. 247-251 κ.ἄ.
[10] Ἀριστοτ. «Περὶ ψυχῆς». Πρβλ. ἀοιδίμου Β. Ἀντωνιάδου, μν. ἐργ., τομ. Α', σελ. 236 καὶ 299 καὶ μακαριστοῦ Π. Τρεμπέλα μν. ἔργ. σελ. 12.
[11] μακαριστοῦ Π. Τρέμπελ. μν. ἔργ. σ. 17-18
[12] Ἰδίου μν. ἒργ. σ. 18
[13] μακαριστοῦ Π. Τρεμπελ. μν. ἔργ. σ. 17-18 καὶ βιβλ. αὐτόθι.
[14] Ὁ ἅγιος Πατήρ εἰρωνεύεται τούς φιλοσόφους τούς ὑποστηρίζοντας τήν ἰδέαν τῆς ἐξελίξεως.
[15] μακαριστοῦ Π. Τρεμπέλ. Μν. ἔργ. σελ. 234, ὑποσ. 2. Εἶναι ὅλως πρόδηλον, ὅτι ὁ ἁγ. Πατήρ νοεῖ καί διά τοῦ χωρίου τούτου τῆς ἐν λόγω «Ὁμιλίας» του τήν διά τοῦ θείου προστάγματος δημιουργίαν ἐν ἀρχῇ ἑκάστου γένους τῶν κατωτέρων τοῦ ἀνθρώπου ἔμψυχων ὄντων, τῶν ζώων, οἱονεί σπερμάτων ἐν εἴδει δηλ. σπέρματος, τήν δέ αὔξησιν καί τόν πολλαπλασιασμόν αὐτῶν ὡς ταμιευθεῖσαν ἐν αὐτοῖς διά τῆς μετά ταῦτα διαδοχῆς - τῆς ἀναπαραγωγῆς.
[16] μακαριστοῦ Π. Τρεμπέλα μν. ἔργ., σελ. 235, ὑποσ. 1.
[17] Ἑ. Π. Migne τ. 29, σ. 51. «Γενηθήτω στερέωμα... Ἵνα διαχωρίζη φησίν ἀνά μέσου ὕδατος καί ὕδατος...». Σελ. 64. «...Ἄπειρος μέν ἦν.. τῶν ὑδάτων ἡ χύσις πανταχόθεν ἐπικυμαινομένων τῇ γῇ καί ἀπαιωρουμένων αὐτῆς ». Σελ. 72 -73. «... Ὅταν οὗν ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ λέγει φέρεσθαι δρόσον ἤ ὑετόν, περί ὑδάτων νοοῦμεν ὅσα τήν ἄνω κατέχειν διατέτακται χώραν. (σ.σ. δηλ. τήν ἀτμόσφαιραν). Συναγομένων γάρ τῶν ἀναθυμιάσεων περί τό ὕψος καί κινουμένου τοῦ ἀέρος ταῖς τῶν πνευμάτων πιλήσεσιν, ὅταν, μέν αἱ τέως ἀτμοειδῶς... ἐνεσπαρμέναι τῷ νέφει νοτίδες... σταγόνες γίνονται, τῷ βάρει φερόμεναι πρός τά κάτω». Σελ. 69. «... Ἀλλά διά τήν φύσιν τῶν ὑπερκειμένων (σ.σ., τῆς γῆς ὑδάτων, δηλ τῶν ὑδρατμῶν) λεπτήν οὗσαν καί ἀραιάν... στερέωμα τοῦτο ὠνόμασε...». Καί ἐν σελ. 59 -60 ἑξ., διαστέλλων σαφῶς τόν «οὐρανόν» τοῦ 1ου ἐδ. τοῦ Α΄ κεφ. τῆς Γενέσεως ἀπό τόν «οὐρανόν» τοῦ εδ. 3, τόν μέν πρῶτον νοεῖ ὡς τό «ὑλικόν Σύμπαν», ἐν τῷ συνόλῳ του, τόν δέ δεύτερον, ὡς τήν περιβάλλουσαν τήν γῆν «ἀτμόσφαιραν» - ἀέρα, ἐν ἧ τό ἐξατμιζόμενον ἐκ τῶν θαλασσῶν, λιμνῶν, ποταμῶν κλπ. ὕδωρ, εἰς ὑδρατμούς καί νέφη μεταβαλλόμενον, σχηματίζει, τάς «ἐπάνω - ἐπί - τοῦ στερεώματος», ἤτοι τῇ ἀτμοσφαίρᾳ, «συναγωγάς ὑδάτων», τάς δι' αὐτοῦ διαχωρισθείσας ἀπό τοῦ ἐπί τῆς γῆς ὕδατος, ἤτοι τῶν θαλασσῶν, λιμνῶν, ποταμῶν καί πηγῶν (Γενεσ. Α΄ 6-8).
[18] μακαριστοῦ Π. Τρεμπέλα, μν. ἔργ., σελ. 19 καὶ βιβλ. αὐτόθι.
[19] Ἡ γνώμη αὐτή τοῦ Καρτεσίου, περί γενέσεως τῶν πλανητῶν ἐκ τοῦ πρωταρχικοῦ χάους, οὐδόλως ἀντίκειται εἰς τό γράμμα, ἀλλά καί τό πνεῦμα τῆς Γραφῆς (Γεν. Α΄, 1-19).
[20] μακαριστοῦ Π. Τρεμπέλα, μν. ἔργ. σελ. 20 - 21 καί βιβλ. αὐτόθι
[21] Πρβλ. Ἰδίου μν. ἔργ. σελ. 22 - 23 καί βιβλ. αὐτόθι.
[22] μακαριστοῦ Π. Τρεμπέλα, μν. ἔργ., σελ. 25-27.
[23] Φυσικὴν ἐπιλογὴν ἀποκαλεῖ τὴν ὑπὸ τῆς φύσεως (κατὰ τὴν γνώμην του) τυφλὴν καὶ μηχανικὴν ἐκλογὴν τῶν δυναμικωτέρων ὀργανισμῶν, οἵτινες καὶ ἐπικρατοῦν τῶν ἀσθενεστέρων εἰς τὸν περὶ ὑπάρξεως ἀγῶνα. Γενετήριον δέ, τὴν ἐν τῷ αὐτῷ εἴδει προτίμησιν τῶν δυναμικωτέρων τοῦ εἴδους κ.λπ. Ἀλλ’ ὅπως ἐκτενῶς ἀποδεικνύεται καὶ ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ καθ. Π. Τρεμπ. ἐν τῷ αὐτῷ ἔργῳ του σ. 170-186 διὰ τῆς παραθέσεως σχετικῶν γνωμῶν καὶ ἄλλων διακεκριμένων εἰδικῶν συγγραφέων, ἡ μὲν φυσικὴ ἐπιλογή, ἀνύπαρκτος αὐτή καθ’ ἑαυτήν, εἶναι ἀδύνατον ὅπως δήποτε νά διαμορφώσῃ νέα εἴδη, ἡ δὲ γενετήριος, ἀνύπαρκτος ἐπίσης παρὰ τοῖς φυτοῖς καὶ εἰς πλεῖστον μέρος τοῦ ζωϊκοῦ βασιλείου, δέν εἶναι δυνατὸν νά θεωρηθῇ ὑπάρχουσα εἰς μέρος τι μόνον τῶν σπονδυλωτῶν.
[24] Ὁ Νόμος τῆς χρήσεως ἤ ἀχρηστίας τοῦ ὀργάνου, τὸν ὁποῖον ὑπερεξῆρε καὶ ὁ Λαμάρκ, ἰσχύων εἰς περιπτώσεις ἀτροφίας μᾶλλον ἤ ἐξασθενήσεως μὴ χρησιμοποιουμένων τυχὸν ἐπὶ μακρὸν χρόνον ὀργάνων, οὐδόλως βεβαιοῖ τὴν πιθανότητα γενέσεως καὶ ἀναπτύξεως νέων ὀργάνων ὑπὸ τὸ κράτος οἱασδήποτε ἀνάγκης ἤ ἐπιδράσεως. Πρβλ. καὶ μακαριστοῦ Π. Τρεμπέλα μν. ἔργ. σελ. 191 -195.
[25] Πρβλ. ἰδίου μν. ἔργ., σελ. 171 (αὐτόθι Βιγκάν Τομ. Ι’., σελ. 48, παρά Ἐβράρτ., σελ. 19 κ.ἄ.).
[26] Ἰδίου, μν. ἔργ., σελ. 32 - 36 καί βιβλ. αὐτόθι.
[27] Τὴν φυσιολογικὴν ἀνάπτυξιν τῶν ἐνοργάνων ὄντων, μέχρις ὡρισμένων καὶ ἀναλλοιώτων διὰ μέσου τῶν αἰώνων ὁρίων, ἀποκαλεῖ καὶ ὁ Σπένσερ ἐξέλιξιν.
[28] Πρβλ. μακαριστοῦ Π. Τρεμπέλα, μν. ἔργ., σελ. 34- 35 καί ἀοιδίμου Ν. Σπηλιώτου, μν. ἔργ., σελ. 10.
[29] Ἰδίου μν. ἔργ., σ. 36 – 39 καί βιβλ. αὐτόθι.
[30] μακαριστοῦ Π. Τρεμπέλα μν. ἔργ., 39-43, 153 καί 203 - 222 καί βιβλ. αὐτόθι.
[31] Ἰδίου, μν. ἔργ., σ. 6 - 7 καί 222 - 240 καί βιβλ. αὐτόθι.
[32] Ἰδίου, μν. ἔργ, σελ. 224
[33] Πρβλ. μακαριστοῦ Ν. Σπηλιώτου μν. ἔργ., σελ. 23.
[34] Elie de Cyon, «Dieu ot Science» 2e edition paris 1912 p. 408. «Ἡ ἰδέα ὅτι τὸ ἀνθρώπινον γένος κατάγεται ἀπὸ οἱονδήποτε πιθηκοειδὲς ζῶον εἶναι ἀναμφιβόλως ἡ πλέον βλακώδης ἐκ τῶν ἐξαγγελθέντων περὶ τῆς Ἱστορίας τοῦ ἀνθρώπου».
[35] Τάς σχετικὰς ἐν κείμενοις γνώμας τοῦ συνόλου σχεδὸν τῶν προαναφερθέντων ἐπιστημόνων ἰδὲ εἰς τὸ μν. ἔργ. μακαριστοῦ Ν. Σπηλιώτου, σελ. 13 - 102. Ὡσαύτως ἐν σελ. 80, 83 - 85, 88, 89-94, 112-118, 122-127, 140 καὶ 148 τοῦ συγγράμματος τοῦ μακαριστοῦ Μητροπ. Κερκύρας Μεθοδίου ἀναφέρονται σχετικαὶ γνῶμαι καὶ ἄλλων διακεκριμένων ἐπιστημόνων, διακηρυσσόντων τὸ ἐπιστημονικῶς ἀβάσιμον τῆς θεωρίας τῆς «ἐξελίξεως» οἱασδήποτε μορφῆς, ὡς καὶ τῆς ἐξ ἴσου ψευδοῦς τοιαύτης τῆς «αὐτομάτου γενέσεως».
[36] Πρβλ. μακαριστοῦ Π. Τρέμπελα μν., ἔργ., σελ. 124 -132.
[37] Πρβλ. μακαριστοῦ Π. Τρεμπέλα, μν., ἔργ., σελ. 117 -124.
[38] Πρβλ. καί μακαριστοῦ Π. Τρεμπέλα, μν., ἔργ., σελ. 149-153 καί βιβλ. αὐτόθι.
[39] Ἰδίου μν. ἔργ., σελ. 120-140.
[40] Κατὰ τὴν ὡραίαν παρατήρησιν τοῦ Βιγκὰν (Π. Τρεμπ., μν. ἔργ., σελ. 189), ὅταν ὁ Δαρβῖνος χρειάζεται νά ἐξηγήσῃ τὴν ἐξέλιξιν τῶν μορφῶν καὶ τὴν παραγωγὴν νέων εἰδῶν, τονίζει ἐξόχως τὸ μεταβλητὸν τούτων καὶ θέτει εἰς τὴν ὑπηρεσίαν αὐτοῦ τὴν κληρονομικότητα. Ὅταν δὲ πάλιν θέλῃ νά ἐξηγήσῃ πῶς νέαι μορφαὶ καθίστανται μόνιμοι, ἐξαίρει τότε τὴν ὑπὸ τοῦ Νόμου τῆς κληρονομικότητος ἐξασφάλισιν τῆς μονιμότητος καὶ τοῦ ἀμεταβλήτου τοῦ χαρακτῆρος. Τάς ἀντιρρήσεις ταύτας προσπαθὼν νά καλύψῃ ὁ Χάϊκελ, διήρεσε τὴν κληρονομικότητα εἰς συντηρητικήν!!! καὶ προοδευτικήν!!!, διακοπτομένην, φυλετικὴν κλπ. Ἀλλὰ πόσον αἱ ἔννοιαι αὖται ἀποκλείουνἀλλήλας, παρέλκει νά τονίσωμεν. Πρβλ. καὶ μακαριστοῦ Π. Τρεμπ., μν. ἔργ., σελ. 186 - 189 καὶ βιβλ. αὐτὸθι.
[41] Ἐγκυκλοπ. Λεξικὸν «Λαρούς», τοῦ 20ου αἰῶνος, Τομ. 6 (ἔτος 1933, σ. 773), πρβλ. ἀοιδίμου Ν. Σπηλιώτου μν. ἐργ. σ. 97. Τὸν δῆθεν βιογονικὸν - βιογενετικὸν νόμον τοῦ Χάϊκελ ἀπέδειξαν ἀνύπαρκτον οἱ διάσημοι ἐμβρυολόγοι καὶ ζωολόγοι L. Vialleton, Flisehman, Deperet κ.ὁ. (L. Vialleton, L’ Origine des etres vit vants p. 372 - 373 καὶ Leprobleme de Γ Evolution p. 230 - 232), Wigande (Der Darwinismas, 1874 - 1877 t. Ill, σελ. 272) Wasmann (La probite scientifique de Hacekel, σελ. 8) κ.ἄ. Ἐπίσης ὁ μακαριστός καθηγητὴς τῆς Ἀνατομικῆς τοῦ ἐν Ἀθήναις Πανεπιστημίου Γ. Σκλαβοῦνος, ἐν τῷ ἔργῳ αὐτοῦ ἡ «Ἀνατομικὴ τοῦ ἀνθρώπου», Τομ. Α΄, σελ. 2 καὶ 3 (ἔκδ. 1906 καὶ 1926), γράφει ἐπὶ τοῦ θέματος, ἐκτὸς ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς: «Ἀλλὰ πρὸς τὸν βιογονικὸν νόμον ἀντιφάσκουν πολλὰ γεγονότα τῆς ὀντογονίας. Οὕτω π.χ. ἐνῶ συμφώνως τῷ βιογονικῷ νόμῳ τὸ νευρικὸν σύστημα ἔδει νά διαπλάσσηται ἔσχατον πάντων - διότι ἡ νωτιαία χορδὴ παρουσιάζεται μόνον εἰς τὰ σπονδυλωτὰ - ἐξ ἐναντίας ἡ καταβολὴ αὐτοῦ τίθεται πρωϊαίτατα. Ἐνῶ τὸ ἔντερον ἐν τῇ ζωολογικῇ κλίμακι ἀνοίγεται εἰς στόμα καὶ εἰς πρωκτόν, κατὰ τὴν ὀντογονίαν διαπλάσσεται τυφλόν, καὶ εἶτα, προϊούσης τῆς διαπλάσεως, διανοίγεται. Ἐνῶ ὁ πρωκτὸς εἶναι ἐν τῶν παλαιότατων ὀργάνων - διότι καὶ εἰς αὐτὰ τὰ πρωτόζωα παρατηρεῖται τὸ σφυγμῶδες χασμάτιον - ἡ καταβολὴ αὐτοῦ κατὰ τὴν ὀντογονίαν ἐπιβραδύνεται...». Πρβλ. καὶ μακαριστοῦ Π. Τρεμπ., μν. ἔργ., σ. 104 - 116 καὶ βιβλ. αὐτόθι, ὡς καὶ Ν. Σπηλ., μν. ἐργ., σ. 51.
[42] Μετὰ τὴν τοιαύτην ὑπὸ τῆς Ἐπιστήμης καταδίκην τῆς αὐτομάτου γενέσεως τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἐξελίξεως αὐτῆς, παρέλκει νά ἀσχοληθῶμεν περὶ τῆς συναφοῦς θεωρίας τοῦ Ἀρρένιους, καθ' ἥν ὁ πρῶτος ζῶν ἤ οἱ πρῶτοι ζῶντες μικροοργανισμοὶ ἦλθον ἐξ ἄλλων πλανητῶν ἤ ἄλλων κόσμων. Διότι ἀποκλειόμενης τῆς «ἐξελίξεως», τὰ διάφορα ἐνόργανα ὄντα ἔδει νά ἐκτελέσουν τὰ διαπλανητικὰ ταξίδια καὶ νά ἔλθουν εἰς τὸν ἡμέτερον πλανήτην ὑφ' ἅς μορφὰς καὶ σχήματα ἐνεφανίσθησαν καὶ εἶναι ἐπὶ τῆς σκηνῆς τῆς ζωῆς!!!. Ἐπιπροσθέτως ὅμως καὶ διὰ τὴν θεωρίαν ταύτην - ὅπως καὶ τὴν θεωρίαν τῆς «αὐτομάτου γενέσεως τῆς ζωῆς», ὁ καθηγητὴς τῆς Βιολογικῆς Χημείας ἐν τῷ Ἐθνικῷ Πανεπιστημίῳ Ἀθηνῶν μακαριστός Ἀναστ. Χρηστομάνος, ἀποδείξας - εἰς σειρὰν ἕξ ἄρθρων του, ὑπὸ τὸν τίτλον «Περὶ τῆς γενέσεως τῆς ζώσης ὕλης», δημοσιευθέντων ἐν τῇ στήλῃ τοῦ «Λαϊκοῦ Πανεπιστημίου» τῆς ἐφημερίδος «Βραδυνή», Ἀθηνῶν, κατὰ τὰ τέλη Νοεμβρίου 1950 - τὸ ἀγεφύρωτον χάσμα μεταξὺ ἀνοργάνου καὶ ὀργανικῆς ἤ ζώσης ὕλης, ὡς καὶ τὸ ἀδύνατον τῆς τεχνητῆς -παρασκευῆς ζώσης ὕλης ἐν τοῖς χημικοῖς ἡμῶν ἐργαστηρίοις, καίτοι δυνάμεθα νά ἔχωμεν ἐν αὐτοῖς, τεχνητῶς, ὅλας τάς φυσικὰς συνθήκας, ὑφ’ ἅς διῆλθεν ὁ πλανήτης ἡμῶν, ἀφ' ἧς ἐνεφανίσθη ἐπ’ αὐτοῦ ἡ ζωή, ὅπως καὶ πρὸ ταύτης, γράφει ἐν κατακλεῖδι, εἰς τὸ τέλος τοῦ τελευταίου ἄρθρου του (τῆς 28ης Νοεμβρίου 1950), τὰ ἑξῆς: «Ὅλαι δὲ αἱ δοθεῖσαι μέχρι σήμερον ἐξηγήσεις (περὶ τοῦ τρόπου τῆς πρωταρχικῆς ἐμφανίσεως τῆς ζωῆς) βασίζονται ἁπλῶς κατὰ τὸ μᾶλλον ἤ ἧττον ἐπὶ ρωμαντικῶν ὑποθέσεων καὶ δέν δύνανται ποσῶς νά θεωρηθοῦν ὅτι ἀνταποκρίνονται καὶ κατὰ τὸ ἐλάχιστον εἰς τὴν πραγματικότητα. Ἐδῶ πάλιν συναντῶμεν τὸ περίφημον «ἀγνοοῦμεν», καὶ εἴτε τὸ θέλομεν, εἴτε ὄχι, ὁ νοῦς μας στρέφεται πρὸς μίαν ὑπερφυσικὴν δύναμιν, ἡ ὁποία ἔδωκε πνοὴν εἰς τὴν ἄνευ ζωῆς ἐκείνην πρωτόγονον ὀργανικὴν ὕλην. Πολλοὶ μεγάλοι φυσιοδίφαι, ὡς ὁ Ἀρρένιους, προσεπάθησαν νά ἐξηγήσουν τὴν ὕπαρξιν τῆς ζώσης ὕλης ἐπὶ τῆς γῆς διὰ μεταφορᾶς ζώντων σπόρων μυκήτων καὶ διηθητῶν των διὰ τοῦ ἀπείρου καὶ τῇ ἐνεργείᾳ ἴσως τῶν φωτονίων. Ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἡ θεωρία αὐτὴ ἀπεδείχθη ἀστήρικτος, οὐδόλως ἐπιλύει τὸ ζήτημα τοῦτο, ἀλλὰ μεταθέτει ἁπλῶς τὸ πρόβλημα τῆς ζωῆς ἀπὸ τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς πρὸς ἄλλους μακρινούς κόσμους. Ὡς ἐκ τούτου ὀφείλομεν νά ὁμολογήσωμεν, ὅτι ἀγνοοῦμεν τελείως σήμερον τό πῶς ἐσχηματίσθη ἡ ζῶσα ὕλη, πᾶσαι δὲ αἱ πληροφορίαι καὶ σχετικαὶ εἰδήσεις δέν ἀνταποκρίνονται πρὸς τὴν ἀλήθειαν». Ἐννοεῖ βεβαίως ὁ μακαριστός μόνον τάς πληροφορίας καὶ εἰδήσεις τῆς ἀθέου, τῆς μὴ πιστευούσης εἰς Δημιουργὸν Θεὸν Ἐπιστήμης. Διότι ὑπὸ τῆς θεοπνεύστου Γραφῆς παρέχονται πᾶσαι αἱ πληροφορίαι περί τε τοῦ τρόπου ἀλλὰ καὶ τοῦ χρόνου τῆς ἐπὶ τοῦ πλανήτου τούτου ἐμφανίσεως τοῦ φαινομένου τῆς ζωῆς, τάς ὁποίας τόσον ἐβεβαίωσαν οὐ μόνον τὰ τελευταῖα πορίσματα τῶν φυσικῶν ἐπιστημῶν, ἀλλὰ καὶ αἱ ἀρχαιολογικαὶ σκαπάναι.
[43] Πρβλ. μακαριστοῦ Ν. Σπηλιώτου, μν. ἔργ., σελ. 97 - 100, ἔνθα καί αἱ σχετικαί κριτικαί ἐν κειμένοις. Ἐπίσης ἐν σελ. 100-101 τοῦ ἰδίου ἔργου δέ περί τῶν κυριωτέρων συγγραμμάτων τῶν ἐκδοθέντων κατά τόν παρελθόντα αἰῶνα ἐναντίον τῆς θεωρίας τῆς ἐξελίξεως, ἐν οἷς: Θεοδώρου Eimer «Die Entstehung der Arten», τρίτομον, 1881-1901. Φλάϊσσμαν «Die Uarwinsche theorie» 1903. Wasmann «Die Moderne Biologie und die Entwicklungslehre», 3η έκδοσις 1906. A. Schmitt «Das Zeugnis der Versteinerungen gegen den Darwinismus 1908. Ο Ηertwig «Allgemeine Biologie» 4η έκδοσις 1912 κ.ἄ.
[44] μακαριστοῦ Π. Τρέμπ., μν. ἔργ., σελ. 116 καί 132-133.
[45] Εἰς τήν κατηγορίαν τῶν ἐπιβλαβῶν ὀργάνων κλπ. δέον ἀναντιρρήτως νά περιληφθῇ καί τό μεγαλοπρεπές πτέρωμα τῶν παραδεισίων πτηνῶν καί δή ἡ δύσχρηστος οὐρά τινῶν ἐξ αὐτῶν, ὡς τοῦ Ταώ π.χ. ἤ παγωνιοῦ κ.ἄ., ἐξ αἰτίας τῶν ὁποίων δυσκολώτερον ἐκφεύγουν τῶν ἐχθρῶν των. Ἐπίσης ἡ ὀργανική ἀδυναμία - ἀτέλεια τοῦ λύκου, ὅπως στρέψῃ τήν κεφαλήν του δεξιά καί ἀριστερά, κατά τούς ποιμένας δέ, καί ὅπως ἀνοίξῃ εὐκόλως καί τας σιαγόνας του. Ἀτέλειαι ὀργανικαί, δοθεῖσαι ὑπό τοῦ Δημιουργοῦ πρός προφανῆ περιορισμόν τῶν ἐπιβλαβῶν ἰδιοτήτων τοῦ θηρίου τούτου, καί ἀπό τῶν ὁποίων, παρά τάς προσπάθειάς του, ἀναμφιβόλως, ἀπό τῆς δημιουργίας του καί μέχρι σήμερον, δέν ἠδυνήθη νά ἀπαλλαγῇ.
[46] Περί τοῦ Νόμου «τῆς πρός ἄλληλα συσχετίσεως τῶν ὀργάνων» καί τῆς ἀντιθέσεως αὐτοῦ πρός πᾶσαν μορφήν ἐξελίξεως, πρβλ. καί μακαριστοῦ Π. Τρεμπ., μν. ἔργ., σελ. 195-198 καί βιβλ. αὐτόθι.
[47] Πρβλ. μακαριστοῦ Π. Τρεμπέλα, μν. ἔργ., σελ. 132 -134 καί βιβλ. αὐτόθι.
48 Πρβλ. μακαριστοῦ Ν. Σπηλιώτου μν. ἔργ., σελ. 57 καί βιβλ. αὐτόθι.
[49] Κατὰ τὸ ἔτος 1913, ἕν ἔτος πρὸ τῆς ἐκρήξεως τοῦ παγκοσμίου πολέμου, ὁ ἄγνωστος φυσιοδίφης Γεώργιος Μπών, καθηγητὴς ἐν Σορβόνῃ, ἐπεφορτίσθη ὑπὸ τοῦ Ὑπουργείου τῆς Δημοσίας Ἐκπαιδεύσεως τῆς Γαλλίας τὴν εἰδικὴν ἀποστολὴν νά ἐπισκεφθῇ τὰ - πλέον δραστήρια κέντρα τῶν βιολογικῶν ἐρευνῶν ἐν Εὐρώπῃ, ἤτοι ἐν Αὐστροουγγαρία, ἐν Ρωσία καὶ ἐν Γερμανία, νά ἀποκομίσῃ ἐκεῖθεν τὰ τῆς κινήσεως τῶν βιολογικῶν προβλημάτων. Οἱ κύριοι αὐτοῦ σταθμοὶ κατὰ τὴν ἐκτέλεσιν τῆς ἀνατεθείσης αὐτῷ ἐντολῆς ὑπῆρξαν τὸ Στρασβοῦργον, μετὰ τῶν μεγαλοπρεπῶν ἐργαστηρίων αὐτοῦ Χημείας, φυσιολογίας καὶ Ζωολογίας, ἡ Ἀϊδελδέργη (ὅπου ὁ βιολόγος Ντρίςς), τὸ Βουρσμοὺρκ καὶ τὸ Μόναχον, ὅπου ὁ Ριχάρδος Χέρτβερκ διηύθυνε ἔρευνας βιολογικῆς ζωολογίας, ἡ Βιέννη, ὅπου ὁ Prisdram ἵδρυσε περίφημον βιολογικὸν σταθμὸν διὰ τὴν μελέτην τῶν παραγόντων τῆς ἐξελίξεως, ἡ Κρακοβία, ἡ Μόσχα, ἡ Πετρούπολις, τὸ Βερόλινον, ὅπου ἐβασίλευον ὡς διδάσκαλοι ὁ φυσιολόγος Ροῦμπνερ καὶ ὁ βιολόγος Ὀσκὰρ Χέρτβιγκ. Τὰ πορίσματα λοιπὸν τῆς ἐπισήμου ταύτης ἀποστολῆς ἐκτιθέμενα ὑπ’ αὐτοῦ ἐν βιβλίῳ ἐπιγραφομένω «Ἡ Βιολογικὴ Κίνησις ἐν Εὐρώπῃ, Παρίσιοι, Ἀρμάνδος Κολίν, 1921», ἔχουνὡς ἑξῆς: «Σήμερον ἡ θεωρία τῆς ἐπιλογῆς ἔχει ὑποστῇ τὴν αὐτὴν τύχην, ἥν καὶ πολλαὶ ἄλλαι ἰδέαι, δέν ζῇ πλέον. Ὅσοι παρέστησαν κατὰ τὸ Ἰωβιλαῖον τοῦ Δαρβίνου, τὸ ἐπισήμως ἑορτασθὲν κατὰ τὸ 1909 ἐν Κανταβρυγία, ἔσχον τὴν ἐντύπωσιν ὅτι αἱ βιολογικαὶ ἐξοχότητες ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου συνῆλθον ἐκεῖ, ἵνα κηδεύσωσι τον Δαρβινισμὸν ὡς οἷόν τε μεγαλοπρεπῶς. Οἱ ἐκφωνημένοι λόγοι ὠμοίαζον ὑπερβολικὰ πρὸς ἐπιταφίους... κλπ.». (Ν. Σπηλ., μν. ἔργ., σελ. 40 - 41). Τὰ αὐτὰ διεκήρυξεν ὁ πολὺς Χὰνς Ντρίςς, ἂν καὶ διετέλεσε μαθητής τοῦ Χάϊκελ), πρὸ πεντηκονταετίας περίπου, τονίσας ὅτι «διὰ τοὺς πεφωτισμένους ἀνθρώπους ὁ Δαρβινισμὸς ἔχει ἀποθάνει πρὸ πολλοῦ». Biolog Gentrablatt 1896, σ. 353 καὶ Μάϊος 1902.
[50] Εἶναι καταπληκτική ἡ πρόνοια πρός διαιώνισιν τοῦ εἴδους, ἡ ἐκδηλουμένη κατά τήν ἀναπαραγωγήν ὡρισμένων ποικιλιῶν τοῦ μικροῦ ἐντόμου Ἴβις, «τῶν ψειρῶν τῶν φυτῶν», πολλῶν ποικιλιῶν τῶν κανθάρων, τῶν σφηκῶν καί δή τῆς κιτρινοπτέρου κ.ἄ. Ἡ σφήξ αὕτη, κεντῶσα μέ τό κέντρον της τόν τέττιγα εἰς ὡρισμένον σημεῖον τῆς κοιλίας του καί ἀνοίγουσα αὐτόθι (μικράν ὀπήν, τόν ναρκώνει ἁπλῶς, χωρίς νά τόν φονεύῃ καί ἐναποθέτει ἐν τῇ ὀπῇ τά ὠά της, ἵνα ἐκκολαφθοῦν ἐν καιρῷ καί εὕρωσιν οὕτω τό σῶμα τοῦ τέττιγος ὡς ἑτοίμην τροφήν. Ἐάν ὁ τέττιξ δέν ἐναρκοῦτο, ἀλλ' ἐφονεύετο, τό σῶμα του θά ἀπεσυντίθετο μέχρι τῆς ἐκκολάψεως τῶν ὠῶν καί ὁ σκοπός του νά χρησιμοποιηθῇ τοῦτο ὡς τροφή τῶν νέων σφηκῶν δέν θά ἐπραγματαποιῆτο. Εἶναι δέ ὡρισμένον, τό σημεῖον της κοιλίας τοῦ τέττιγος, εἰς ὅ ἦτο δυνατόν νά γίνη ἡ ναρκωτική ἔνεσις. Πῶς πάντα ταῦτα ἀνεκάλυψεν ἡ σφήξ, καί πῶς μεταδίδεται ἡ ἀνακάλυψις εἰς τάς νέας σφήκας, μή γνωρίζουσας γονεῖς κατά τήν ἐκκόλαψιν; Θαύματα πραγματικά ἀποτελοῦσιν πολλαί ἐνστιγματικαί ἐνέργειαι διαφόρων ἐντόμων καί ἄλλων ἐμψύχων ὄντων, δι' ὧν ἐκδηλοῦται προφανέστατη πάνσοφος πρόνοια, καί σκοπιμότης, ἀλλά καί γνῶσις φυσικῶν νόμων κλπ. Ὁ Γάλλος ἐντομολόγος Ἑρρῖκος Φάμπρ (1823 -1915), ὁ κατά τόν Δαρβῖνον «ἀμίμητος παρατηρητής», ἐν τῷ περισπουδάστῳ ἔργῳ του «Ἐντομολογικαί Ἀναμνήσεις», γράφει τά ἑξῆς περί τῶν ἐνστίκτων: 1) Ὅτι δέν ὑπάρχει οὔτε ἀμυδρόν φῶς λογικοῦ ἐν τῷ ἐνστίκτῳ· 2) ὅτι αἱ ἐνστιγματικαί πράξεις δέν εἶναι δυνατόν νά ἀπέκτησαν τήν τελειότητα, ἥν παρουσιάζουν δι' ἀποπειρῶν καί δοκιμῶν καί ἀναζητήσεων περί τοῦ προσφυεστέρου τρόπου ἐνεργείας κλπ. Αὗται ὑπῆρξαν ἀνέκαθεν εἰς τά ζωϊκά εἴδη ἀπαράλλακτοι, οἵας βλέπομεν αὐτάς σήμερον· 3) ὅτι ὁ περί ὑπάρξεως ἀγών δέν διδάσκει τά ἔντομα, 4) ὅτι αἱ μεταλλαγαί τῶν περιστάσεων δέν ἐπιφέρουν βαθείας μεταβολάς ἐν τῇ ζωῇ τῶν ἐντόμων 5) ὅτι ὁ περί ὑπάρξεως ἀγών εἶναι ἀνύπαρκτος ἐν τῷ μιμητισμῷ, 6) ὅτι αἱ ἀνωμαλίαι δέν εἶναι ἀποδείξεις μεταβολῶν μονίμως ἐγκατασταθεισῶν διά τῆς κληρονομικότητος. (Πρβλ. καί μακαριστοῦ Ν. Σπηλ., μν. ἔργ., σελ. 44)·
[51] Τήν μηχανικήν ταύτην ἀλήθειαν, τῆς ἀντοχῆς τῶν κιόνων εἰς μεῖζον βάρος, ὅταν τό ἐσωτερικόν αὐτῶν εἶναι κοῖλον - κενόν, πολύ ἀργά ἀνεκάλυψεν ὁ ἄνθρωπος. Τήν ἐγνώριζον, ὅμως, προφανῶς, ἀπ' ἀρχῆς οἱ σπόροι τοῦ σίτου, τῆς κριθῆς, τῆς σικάλεως κλπ.!!! Καί ἐν τῇ τάσει αὐτῶν, ὅπως ἀνυψώσωσι τάς κορυφάς τῶν κορμῶν αὐτῶν ὑψηλότερον καί εἰς αὐτάς σχηματίσωσι καί ἀναπαραγάγωσι τούς βαρεῖς καρπούς - στάχυας καί σπόρους αὐτῶν, ἐξελισσόμενοι πάντοτε!!, ἔκαμον χρῆσιν θαυμαστῶς καί τοῦ μηχανικοῦ τούτου νόμου, κατά τήν εἰς ὕψος ἐξελικτικήν ἀνάπτυξιν τῶν κορμῶν!!! Θαυμάσατε λοιπόν τήν σοφίαν, ἀλλά καί τήν πρόνοιαν τοῦ σίτου καί τῶν λοιπῶν δημητριακῶν καρπῶν, ὅπως καί τήν τοιαύτην τῶν ἐξελικτικῶν!!!
[52] Τὴν ὑπέροχον γεωμετρικὴν καὶ μηχανικὴν ὡσαύτως ἀλήθειαν τῆς διὰ τοῦ ἑξαγώνου ἐξοικονομήσεως μείζονος χώρου, μείζονος στερεότητος, ἀλλὰ καὶ ὀλιγωτέρων ὑλικῶν, πολὺ ἀργὰ ἀνεκάλυψεν ὁ ἄνθρωπος, ἐνῶ ἡ μέλισσα τὴν γνωρίζει ἀπ’ ἀρχῆς τῆς ὑπάρξεώς της. Διότι ἡ μέλισσα κτίζει τὰ κελλία τῶν κηρήθρων εἰς κανονικὰ ἑξάγωνα -πρίσματα, τῶν ὁποίων αἱ βάσεις ἀντιτίθενται οὕτως, ὥστε τὸ κέντρον τῶν ἑξαγώνων τῆς μιᾶς ἐπιφανείας τῆς κηρήθρας νά συμπίπτουν μὲ τάς γωνίας τῶν ἑξαγώνων τῆς ἄλλης ἐπιφανείας. Διὰ τοῦ συστήματος τούτου, πλὴν τῆς στερεότητος καὶ τοῦ ὀλιγωτέρου χώρου, ἐξοικονομεῖται καὶ τὸ ἥμισυ τοῦ κηροῦ τοῦ προοριζομένου διὰ τὴν κατασκευὴν τῶν βάσεων.
[53] Πρός δομήν καί διαμόρφωσιν τῶν ὀστράκων τῶν διαφόρων ὀστρακοφόρων ὄντων (ἅτινα ἀποτελοῦν πραγματικάς κατοικίας αὐτῶν) ἐφαρμόζονται ὑπέροχοι χημικοί, μηχανικοί, ἀλλά καί ἀρχιτεκτονικοί νόμοι, τούς ὁποίους πολύ ἀργά ἐπίσης ἀνεκάλυψεν ὁ ἄνθρωπος διά τάς διαφόρους χημικάς συνθέσεις καί τάς θολωτάς οἰκοδομάς. Τά ὀστρακοφόρα ὅμως ἐγνώριζον ἀπ’ ἀρχῆς τούς νόμους τούτους. Καί τούς ἐφαρμόζουνἀπό τῆς πρώτης ἐμφανίσεως των ἐπί τῆς σκηνῆς τῆς ζωῆς, θαυμαστῶς!!!.
[54] «Ἀπότομος νευρικός κλονισμός ἤ νευροπληξία».
[55] Παράλληλον ὑπῆρξεν τὸ ἐκ τῆς ἐμβρυολογίας καὶ τοῦ Βιογονικοῦ Νόμου ἐπιχείρημα τῶν ἐξελικτικῶν, καθ' ὁ αἱ διάφοροι φάσεις τοῦ ἐμβρύου ἐν τῇ μήτρᾳ ἀντιπροσωπεύουν τὰ ἀντίστοιχα στάδια τῆς ἐξελίξεως ἑκάστου ὄντος. Ἀλλὰ καὶ τὸ ἐπιχείρημα ἐκεῖνο ἀπεδείχθη, ὡς ἀνωτέρω, ὅλως ἀβάσιμον.
[56] Περιοδικόν «Ἥλιος», 28-2.53.
[57] Περιοδικόν «Ἥλιος», 7.3.53 καί 14.3.53
[58] Κατὰ τὴν τελευταίαν ἐποχὴν γίνεται κατάχρησις τοῦ ὅρου «ἐνέργεια», ἀντὶ «ὕλη - μᾶζα». Ἡ ἐνέργεια ὅμως δέν εἶναι τὶ ἄλλο εἰμὴ ἡ κινητικότης τῆς μάζης - ὕλης καὶ αἱ διὰ τῆς κινήσεως (καὶ ἐν τῇ κινήσει) ἐκδηλούμεναι ἰδιότητες αὐτῆς, ἤτοι φῶς, θερμότης, μαγνητισμός, ἠλεκτρισμός, κ.ἄ. Οὐδ' εἶναι δυνατὸν νά νοηθῇ ἐνέργεια ἄνευ μάζης-ὕλης, ἄνευ μονάδων ἠλεκτρισμοῦ, κατὰ τὴν ὡραῖον χαρακτηρισμὸν τοῦ Ἀϊνστάιν, ὅτι ἡ «μᾶζα καὶ ἐνέργεια εἶναι ἕν καὶ τὸ αὐτὸ νόμισμα, ἤ ἄλλως αἱ δύο πλευραὶ τοῦ ἰδίου νομίσματος».
[59] Οἱ ἰοὶ (ὡς ἁπλῶς ἀποκαλοῦνται σήμερον διότι ἀνεκαλύφθησαν καὶ μὴ διηθητοὶ τοιοῦτοι) εἶναι αὐτοπαραγόμενα λευκώματα, πολὺ ἐπίπλοκα χημικῶς, περιέχοντα ὡρισμένας ὁμάδας πυρηνικῶν ὀξέων. Εἶναι νοσογόνα σωματίδια, μὴ ὑπάρχοντα αὐτοτελῶς, ἀλλὰ πολλαπλασιαζόμενα ἐννόμως ὡς τὰ ζῶντα κύτταρα, μόνον ἐντὸς ζῶντος κυττάρου ἤ ἐπὶ ζῶντος κυτταρικοῦ σώματος. Δέν ἀποτελοῦν ἄρα ζῶντα κύτταρα ἤ ζῶντας ὀργανισμούς, ἀλλὰ παράσιτα αὐτῶν, τὸ μεταίχμιον μεταξὺ ἀνόργανου – νεκρᾶς, καὶ ὀργανικῆς- ζώσης ὕλης. Ἡ τεχνητὴ ὅμως καὶ τούτων παρασκευὴ ἐν τοῖς χημικοῖς ἡμῶν ἐργαστηρίοις ἀπεδείχθη ἀδύνατος.
[60] Τὴν ὀντοτικὴν ταύτην καὶ ὀντοποιητικὴν ἤ ἄλλως ζωϊκήν κίνησιν ἄλλοι ἀπεκάλεσαν «ζωϊκὴν δρᾶσιν», ἄλλοι «ζωϊκὴν δύναμιν», ἄλλοι «διευθυντήριον καὶ δημιουργικὴν ἰδέαν», ἄλλοι «ζωϊκὴν ὁρμήν», ὁ δὲ Ἀριστοτέλης «Ἐντελέχειαν». Ἐν τῷ ὅρῳ «Ἐντελέχεια» περιλαμβάνοντο ἀναντιρρήτως καὶ αἱ ψυχικαὶ ἐκδηλώσεις τῶν ἐμψύχων ὄντων, πλὴν τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος.
[61] Κατὰ τὴν ὁμολογίαν διακεκριμένων χημικῶν, οἷοι ὁ Γερμανὸς Λήντικ (1806 -1873), ὁ Γάλλος Σερβὲλ (1786 1889) καὶ οἱ Ἄγγλοι σερ Χάμφρευ Davy (1778 - 1828) καὶ σέρ Ἐρρῖκος Ροσκὸλ (1833 -1915) «οὐδ' ἡ ἐλαχίστη ἐλπὶς ὑπάρχει ὅτι θὰ δυνηθῇ ποτέ ὁ χημικὸς νά ὑπερπήδησῃ τὸ μέγα χάσμα τὸ διαχωρῖζον τὰ προϊόντα τῆς ἐνόργανου φύσεως ἀπὸ τῶν προϊόντων τῆς ἀνόργανου». Κατὰ τὸν μέγα βιολόγον Εὐτύχιον Χόππε Σέϋλε (1825 -1895), καθηγητὴν τῶν Πανεπιστημίων Βερολίνου, Τυβίγγης καὶ Στρασβούργου, «ἡ ζωὴ εἶναι μοναδικὸν καὶ μέγα μυστήριον». Καὶ κατὰ τὸν διάσημον ἐπίσης Γερμανὸν βοτανολόγον Φερδινάνδον Gohn (1828 - 1898), αἱ ἐν τοῖς ὀργανισμοῖς δυνάμεις δέν εἶναι δυνατὸν νά ἀναλυθοῦν εἰς τάς γνωστὰς δυνάμεις τῶν ἀτόμων, τὸ δὲ μεταξὺ ὀργανικῆς καὶ ἀνόργανου φύσεως χάσμα οὔτε ἐγεφυρώθη, οὔτε θὰ γεφυρωθῇ ποτέ». Πρβλ. Ν. Σπηλ., μν. ἐργ., σελ. 81-87, ἔνθα σύμφωναι γνῶμαι καὶ ἄλλων διασήμων εἰδικῶν ἐπιστημόνων. Ὡσαύτως ὁ καθηγητὴς τῆς «Βιολογικῆς Χημείας» τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν μακαριστός Ἀναστ. Χριστομάνος, ἐν τῇ αὐτῇ σειρᾷ τῶν διατριβῶν του ἐν τῇ ἐφημερίδι «Βραδυνῇ», «περὶ τῆς γενέσεως τῆς ζώσης ὕλης», γράφει, σὺν ἄλλοις, καὶ τὰ ἀκόλουθα: «...Δέν γεννᾶται ἀμφιβολία ὅτι καὶ ἂν ὑπερνικήσωμεν εἰς τὸ ἀπώτερον μέλλον τάς τεχνικὰς δυσκολίας καὶ κατορθώσωμεν μίαν ἡμέραν νά συνθέσωμεν λεύκωμα τοῦ αὐτοῦ μοριακοῦ βάρους πρὸς τὰ ἐν τῇ φύσει εὑρισκόμενα, πάλιν νεκρὸν λεύκωμα θὰ ἔχωμεν πρὸ ἡμῶν...Νομίζω, ὅτι συμφώνως πρὸς τὸν μεγάλον φυσιολόγον καὶ φιλόσοφον τοῦ π. αἰῶνος Du Bois Raymond, δέν δυνάμεθα παρ' ὅλας τάς προόδους τῆς ἐπιστήμης νά περιμένωμεν ὅτι θὰ κατορθώσωμεν νά ἐπιτύχωμεν ποτέ τὴν σύνθεσιν τοῦ ζῶντος λευκώματος».
[62]Πρβλ. καί μακαριστοῦ Π. Τρεμπ., μν. ἔργ., σελ. 142-147.
[63] Κατὰ νεωτέραν, ἐπινόησιν τῶν ἐξελικτικῶν, ὑπάρχουν εἰσέτι ὀργανισμοὶ ὅμοιοι μὲ τοὺς πρωταρχικοὺς τοιούτους, διότι δέν ἐξελίχθησαν πάντες αἱ πρωταρχικοὶ ὀργανισμοί, ἀλλὰ μέρος τούτων εὑρεθὲν ὑπὸ ὡρισμένας εὐνοϊκὰς συνθήκας κλπ. Καὶ ἡ φανταστικὴ ὅμως αὕτη ἐπινόησις καταπίπτει ἀφ' ἑαυτῆς, διότι: α) Ἐλλείπουν ἀπολύτως ἀτελεῖς μεσάζοντες τύποι μεταξὺ τῶν προηγούμενων καὶ τῶν μεταγενεστέρων ὀργανισμῶν, οἱ δὲ μεταγενέστεροι, προοδευτικῶς ἐμφανιζόμενοι, εἶναι ἀπ' ἀρχῆς τέλειοι. Καὶ β) οἱ νεώτεροι ὀργανισμοὶ ἐμφανίζουν ἀπ' ἀρχῆς τῆς ἐμφανίσεως των ἰδιαιτέρας νέας ὀργανικὰς καὶ ψυχικὰς - τὰ ἔμψυχα ὄντα ἰδιότητας, ἅτινες προφανῶς δέν εἶναι ἀποτέλεσμα πείρας τῶν προηγουμένων. Ἀποκλείεται ἐξ ἄλλου ἡ ἀπόκτησις ἐξελικτικῆς πείρας εἰς ὅλους τοὺς πρώτους ὀργανισμούς, εἰς τὸ σύνολον τοῦ φυτικοῦ κόσμου, καὶ εἰς τὰ πλεῖστα τῶν κατωτέρων ἐμψύχων ὄντων, ἀσχέτως τοῦ ὅτι προσκρούει αὐτὴ καὶ εἰς τὸν ἄτεγκτον νόμον τῆς κληρονομικότητος, ὅστις περιορίζει εἰς ὡρισμένα ἀπαραβίαστα πλαίσια τὴν γένεσιν, ἀνάπτυξιν καὶ ζωὴν τῶν ὀργανισμῶν.
[64] Τὸ σχῆμα τῶν αἱμοσφαιρίων ποικίλλει εἰς τὰ διάφορα ζῷα, ἐπίσης δὲ καὶ αἱ διαστάσεις τῶν αἱμοσφαιρίων. Ὅσῳ δὲ μείζων εἶναι ἡ ἀπόστασις τῶν εἰδῶν τῶν ζῴων ἀπ' ἀλλήλων ἐν τῇ ζωολογικῇ κλίμακι, τόσον περισσότερον καταστρεπτικὴ ἡ ἐπίδρασις τῶν ἐρυθρῶν αἱμοσφαιρίων ὑπὸ τοῦ ὀρροῦ ἄλλου τινὸς ζῴου. Χαρακτηριστικὴ τυγχάνει ἡ αὐτόματος γένεσις εἰδικῶν ἀμυντικῶν ἀντισωμάτων εἰς τὸ αἷμα τοῦ αἱμοδέκτου, ἅμα τῇ μεταγγίσει ξένου αἵματος. Δι' ὅλων τούτων διασφαλίζεται ἡ αὐτοτέλεια τῶν ὄντων. Καὶ διακηρύσσεται τὸ ἀσύγχυτον αὐτῶν.
[65] Τὴν διχοτόμησιν τοῦ πρώτου γεννητικοῦ ἀναπαραγωγικοῦ κυττάρου τοῦ ἀνθρώπου (ὅπερ σχηματίζεται διὰ τῆς ἑνώσεως τοῦ σπερματοζωαρίου τοῦ ἀνδρὸς μετὰ τοῦ ᾠαρίου τῆς γυναικός) ἐπακολουθοῦν μηχανικῶς ἕτεραι 3 τοιαῦται, καθ’ ἅς τὰ δύο κύτταρα γίνονται 8, τὰ 8 γίνονται 16 καὶ τὰ 16 διπλασιάζονται εἰς 32. Εἰς τὸν ἀριθμὸν τοῦτον τερματίζεται ὁ διπλασιασμὸς καὶ τὰ 32 κύτταρα, εἰς ἰδιαιτέρας ὁμάδας πλέον χωριζόμενα, σχηματίζουν, διὰ πολλαπλασιασμοῦ, διὰ ἑκάστη ὁμὰδα συστήματα, τμήματα καὶ μέλῃ τοῦ ὀργανισμοῦ. Ἡ ἐπιβολὴ τοῦ βιολογικοῦ τούτου νόμου, τοῦ διέποντος καὶ ἰθύνοντος τάς διχοτομήσεις ταύτας καὶ τάς λειτουργίας κλπ. τῶν πολλαπλασιαζόμενων κυττάρων, εἶναι τοιαύτη, ὥστε ἕκαστη ὁμὰς ἀποκτῶσα μετὰ τὸν ἀποχωρισμὸν αὐτῆς ἀπὸ τάς ἄλλας ἴδιον προορισμὸν καὶ «σχῆμα» (πρὸς διάπλασιν εἰδικῶν ὀργάνων κλπ.)νά συμβάλῃ εἰς τήν διαμόρφωσιν τοῦ ὅλου σώματος.
66 Πιστεύεται γενικῶς ὅτι ὁλόκληρος ἡ κληρονομικότης στηρίζεται ἐπὶ τῆς χρωμοσωμικῆς συλλήψεως, μεταδιδόμενη διὰ τῶν γονιδίων, τὰ ὁποῖα εὑρίσκονται κατατεταγμένα κατὰ σειρὰν καὶ κατὰ μῆκος τοῦ χρωμοσώματος παρασυρόμενα κατὰ τὴν κυτταρικὴν σχάσιν καὶ ἀνασυνδυαζόμενα ἐντὸς τοῦ νέου κυττάρου. Ἐπὶ πλέον ὑπάρχει καὶ μία ἄλλῃ κληρονομικότης, ὀνομαζόμενη ἐξωχρωματικὴ ἤ πρωτοπλασματική. Διότι καὶ αὐτὸ τοῦτο τὸ πρωτόπλασμα διαιρεῖται κατὰ τὴν σχάσιν τοῦ κυττάρου, καὶ εἶναι βέβαιον ὅτι τὰ συστατικὰ του στοιχεῖα εἶναι ὡσαύτως φορεῖς μεταδοσίμων ἰδιοτήτων.
[67] Πλήν τῶν σοφῶν τούτων φιλοσοφικῶν παρατηρήσεων καί ὁ μακαριστός καθηγητής Διομ. Παπαβασιλόπουλος, ἐν τῷ συγγράμματι αὐτοῦ «Σύνθεσις καί διάλυσις τῆς ζώσης ὕλης» γράφει, σύν ἄλλοις, καί τά ἑξῆς: «… Ἡ ἐκλεκτική ἰδιοφυΐα τῶν κυττάρων καί ἡ τάσις αὐτῶν πρός ἀποβολήν πάσης βλαπτικῆς ἤ ἀχρήστου οὐσίας εἶναι βεβαίως αἴνιγμα, ὡς αἴνιγμα εἶναι καί ὅλη ἡ ζωή αὐτῶν, καί δέν ἐξηγεῖται οὐδέ κατ' ἐλάχιστον, οὔτε διά τῶν νόμων τῆς διαπιδύσεως διά νεκρῶν ζωϊκῶν μεμβρανῶν, οὔτε δι' οὐδεμιᾶς ἄλλης ἀρχῆς στηριζομένης ἐπί χημικῶν καί μηχανικῶν φαινομένων. Ἡ ἐκλεκτική αὕτη τῆς ζώσης πρωτοπλασματικῆς ὕλης ἰδιοφυΐα καί ἡ τάσις αὐτῆς πρός ἀποβολήν παντός βλαβεροῦ καί ἀχρήστου, ἀνατρέπει ἄρδην τάς θεωρίας τῶν βιολόγων καί χημικῶν, οἵτινες τά συμπεράσματα τά ὁποῖα ἐξήγαγον ἐκ τῶν φαινομένων τῆς ἀνοργάνου φύσεως καί τῆς νεκρᾶς ὀργανικῆς ὕλης, ἠθέλησαν νά ἐπεκτείνουν καί ἐπί τῆς ζώσης καί νά ἐξηγήσουν τήν ζωήν διά μηχανικῶν καί χημικῶν νόμων».
[68] σ.σ. Βασική σύστασις τῶν στοιχείων τούτων, ὡς καί πάντων τῶν στοιχείων ἐξ ὧν σχηματίζεται ἡ συμπαντική ὕλη, εἶναι μονάδες ἠλεκτρισμοῦ (ἠλεκτρόνια, θετικόνια, οὐδετερόνια, κλπ.) ἄλογοι, στερούμεναι δηλ. νοήσεως καί εἰδέναι καί μή ἔχουσαι μηδέ συνοχήν... Τό δέ προσφάτως φερόμενον ὑπό τοῦ πειράματος CERN ἐν Ἐλβετίᾳ ὡς προσδίδον μᾶζα εἰς τά στοιχειώδη σωματίδια μποζόνιο τοῦ Higgs (πρβλ. κατωτέρω εἰς σελ. 69-75) ἀντιστοιχοῦν εἰς τό πεδίον τοῦ Higgs ὡς συμπληροῦν τήν θεωρίαν τῆς ἠλεκτρασθενοῦς ἑνοποιήσεως τῶν Glashow – Weinberg- Salam τοῦ 1960, καί τοῦ ὁποίου ἡ πιθανή του μᾶζα ἐκτιμᾶται εἰς ἰσοδύναμον ἐνέργειαν πού ἐγγίζει εἰς τά 125 GEV (γιγαηλεκτρονιοβόλτ), δηλ. 130 φορές μεγαλυτέρα τῆς μάζης τοῦ πρωτονίου δέν εἶναι καί αὐτή παρά ἄλογη καί ἀσυνείδητη μονάδα ἐνεργείας. Τὰ ἄλογα ὅθεν ταῦτα στοιχεῖα τῆς ὕλης καὶ αἱ στερούμεναι νοήσεως καὶ συνειδήσεως, μονάδες τοῦ ἠλεκτρισμοῦ, ἐξ ὧν ἀποτελοῦνται, ἦτο παντελῶς ἀδύνατον νά διαμορφώσουν οἱονδήποτε ζῶντα ὀργανισμὸν αὐτομάτως, διὰ τῆς τυχαίας συναναμίξεως των. Ὡσαύτως δὲ καὶ νά διαχωρίσωσι τὰ εἴδη, τῶν γεννητικῶν κυττάρων τῶν ἐνόργανων ὄντων ἤ καὶ κατὰ μείζονα λόγον, τοὺς ἀψύχους ἤ ἐμψύχους ὀργανισμοὺς αὐτῶν. Τί θά ἐσκέπτετο τις, δι’ ἕναν ἰσχυριζόμενον ὅτι ρίπτων τις εἰς τόν ἀέρα, πέτρας, δομικά ὑλικά, σίδηρον, ὑάλους, ἄσβεστον, χρώματα, ξύλα, αὐτομάτως θά ἐνεφανίζετο ἕν πολυόφορον οἰκοδόμημα, εἷς οὐρανοξύστης;
[69] Ὅτι καὶ οἱ βιοψυχικαὶ ἰδιότητες τῶν ἐμψύχων ὄντων δέν εἶναι ἀποτέλεσμα πείρας ἀτελέστερων ὀργανισμῶν, βεβαιοῦται, ἐκ τοῦ ὅτι οἱ προηγηθέντες ἀτελέστεροι ὀργανισμοὶ δέν εἶχον τὴν ἱκανότητα τῆς ἀποκτήσεως οἱασδήποτε πείρας, ὡς στερούμενοι νοήσεως. Ἐξ ἅλλου ἀποκλείεται ἡ ἀπόκτησις πείρας ἱκανῆς ὅπως μεταβάλῃ οἱονδήποτε ὀργανισμὸν ἐκ τῆς ἀπαραβιάστου ἐν πᾶσιν, ἐπιβολῆς τοῦ νόμου τῆς κληρονομικότητας, τοῦ περιορίζοντος, κατὰ τὰ προεκτεθέντα, τὴν ζωὴν καὶ τὴν ἀνάπτυξιν τῶν ἐνοργάνων ὄντων εἰς ὡρισμένα καὶ ἀπαραβίαστα πλαίσια.
70 Πρβλ. Κ. Νεστορίδου «Περί ψυχῆς», σελ. 32 καί βιβλ. αὐτ.
[71] μακαριστοῦ Π. Τρεμπ., μν. ἔργ., σελ. 59 καί βιβλ αὐτόθι.
72 Εἰς τάς σπανιωτάτας διαμέσου τῶν αἰώνων περιπτώσεις τῆς γονιμότητος μιᾶς ἡμιόνου ἐν τῷ κήπῳ τῆς ἐγκληματίσεως τῶν Παρισίων καὶ ἑνὸς νόθου ἀπογόνου κονίκλου καὶ λαγωοῦ, τὸν ὁποῖον διεφήμισαν Ca καὶ οἱ περὶ αὐτόν, οἱ ἀπόγονοι τῆς μὲν πρώτης ἀπὸ τῆς δευτέρας γενεᾶς, τοῦ δὲ δευτέρου ἀπὸ τῆς τρίτης, ἐπανῆλθον εἰς τὰ ἐπικρατέστερα ἀρχικὰ γένη τοῦ ἵππου καὶ τοῦ λαγωοῦ, κατὰ τὸν αὐτὸν νόμον τοῦ Μέντελ. Πρβλ. καὶ μακαριστοῦ Π. Τρεμπ. μν. ἔργ., σελ. 60-63 καὶ βιβλ., αὐτόθι.
[73] μακαριστοῦ Π. Τρεμπ., μν. ἔργ., σελ. 82-95 καί βιβλ. αὐτόθι.
[74] Ὅτι καί αἱ ἔννομοι δυνάμεις οἱ φυσικοί Νόμοι, αἱ διέπουσαι τάς κινήσεις, μεταμορφώσεις κλπ., τῆς Συμπαντικῆς μάζης, εἶναι δυνάμεις «θέσει» καί ὄχι «φύσει», δυνάμεις δηλονότι δοθεῖσαι τῇ ὕλῃ ἔξωθεν, ἤτοι ὑπό τοῦ Θεοῦ, ἀποδεικνύεται: α) ἐκ τοῦ ὅτι αἱ δυνάμεις αὕται διέπουν τάς κινήσεις καί μεταβολάς τῆς ὕλης - Μάζης καί ἰθύνουν ταύτας πρός ὡρισμένον πάντοτε τέλος - σκοπόν β) ἐκ τοῦ ὅτι ὡρισμέναι ἰδιότητες καί δυνάμεις τῆς ὕλης (μαγνητισμός, φῶς, θερμότης κλπ.) ἐμφανίζονται εἰς ὡρισμένας μόνον μορφάς καί πυκνώσεις αὐτῆς· καί γ) ἐκ τοῦ ὅτι ὡρισμέναι δυνάμεις (Νόμοι χημικοί, βιολογικοί κλπ) καί δή οἱ ἐξυπηρετοῦντες τό φαινόμενον τῆς ζωῆς ἐμφανίζονται ὄχι ἀπ' ἀρχῆς τῆς ὑπάρξεως τῆς ὕλης - ἐνεργείας, ἀλλά ἀπό τῆς ἐμφανίσεως τῆς ζωῆς καί κατά τά διάφορα αὐτῆς στάδια, προοδευτικῶς. Ἡ θεωρία δέ τῆς «Σχετικότητος», οὐδόλως θίγει τάς ἀληθείας ταύτας. Διότι ἀληθῶς αἱ ἔννομοι δυνάμεις, αἱ ἰθύνουσαι τό ὑλικόν Σύμπαν, εἶναι ἀνάλογοι καί σχετικαί πρός τούς σκοπούς τούς ὁποίους ὁ Δημιουργός ἔταξε δι' ἕκαστον τῶν μερῶν καί τῶν μορφῶν αὐτοῦ.
[75] Τάς συγχρόνους θεωρίας τῆς «κβαντομηχανικῆς» πού ἐπί ἕναν αἰῶνα περίπου διατυπώνει νόμους πού διέπουν τά φυσικά φαινόμενα σέ ἀτομική καί ὑποατομική κλίμακα καί προβλέπουν μόνον τήν πιθανότητα τό σωματίδιο αὐτό νά εὑρίσκεται εἰς μίαν ὡρισμένην περιοχήν τοῦ χώρου, τῆς «ἀπροσδιοριστίας» τοῦ Heisenberg δυνάμει τῆς ὁποίας δέν εἶναι δυνατόν νά προσδιορισθῇ μετ’ ἀκριβείας ἡ θέσις καί ἡ ταχύτητα ἑνός ὑποατομικοῦ σωματιδίου, τῆς «σχετικότητας» τοῦ Einstein «εἰδική» πού μελετᾶ τήν κινητικήν συμπεριφοράν ἑνός σώματος πού κινεῖται μέ πολύ ψηλή ταχύτητα ὡς τοῦ φωτός καί «γενική» πού ἐπιχειρῇ ἑρμηνεία τῶν φαινομένων τῆς καμπυλώσεως τοῦ χωροχρόνου ὡς ἀπορροίας τῆς ὑπάρξεως βαρυτικῶν πεδίων, τῶν «χορδῶν» πού ἀποπειρᾶται νά ἐξηγήσῃ τήν δομή τοῦ σύμπαντος καί εἰς ὑποατομικόν ἐπίπεδον θεωροῦσα καί τήν ἐπίδρασιν τῆς βαρυτικῆς δυνάμεως μέ τήν βοήθειαν ὄχι σωματιδίων, ἀλλά δομῶν μέ διαστάσεις τῶν λεγομένων χορδῶν, τῆς «Θεωρίας του Χάους», πού ἀσχολεῖται μέ τήν συμπεριφοράν ὡρισμένων μή γραμμικῶν δυναμικῶν συστημάτων, πού χαρακτηρίζονται κυρίως ἀπό εὐαίσθητον ἐξάρτησι ἐκ τῶν ἀρχικῶν συνθηκῶν καί ἐν συνεχείᾳ ἐκ τῆς ἀπουσίας περιοδικότητος, θεωροῦμεν ὡς προσπάθειαν τοῦ ἀνθρώπινου πνεύματος νά κατανοήσῃ τόν ὑπέροχον μακρόκοσμον καί τόν ἐκπληκτικόν μικρόκοσμον, ἡ ὑπέροχος ἁρμονία καὶ τάξις, αἱ διέπουσαι ἀρχαί τάς κινήσεις τῶν πλανητῶν τοῦ ἡλιακοῦ ἡμῶν συστήματος (ὅπως καὶ τοῦ συνόλου τῶν οὐρανίων σωμάτων ἐκ τῶν ὁποίων ἀπαρτίζεται ὁ ἡμέτερος Γαλαξίας) καὶ τά δισεκατομμύρια των ἄλλων Γαλαξιῶν ἡ ἀσύλληπτος πρόνοια ἡ ἰθύνουσα τὴν ζωήν, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀλληλεπίδρασιν ὅλων τῶν ἐπὶ τοῦ πλανήτου τούτου ἐμβίων ὄντων, εἰς τήν «μεταφυσικήν, ὑπαρξιακήν καί ὀντολογικήν ἑρμηνείαν των» ἀποδεικνύουν ὡς ἀβασίμους. Δέν ἀποτελοῦν δὲ καὶ αἱ θεωρίαι αὗται εἰμὴ ἐκδήλωσιν τῆς ἀδυναμίας τοῦ ἀνθρωπίνου νοῦ, ὅπως διακρίνῃ τοὺς πανσόφους νόμους τοὺς ἰθύνοντας τὸ σύνολον τῆς παρούσης δημιουργίας, ἀπὸ τῶν κινήσεων τῶν ἠλεκτρονίων κλπ. περὶ τοὺς πυρῆνας τῶν στοιχείων μέχρι τῶν κινήσεων τῶν Γαλαξιῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν παντεποπτείαν ὡσαύτως τοῦ Ἀπείρου Νοῦ Δημιουργοῦ, τοῦ Τρισυπόστατου Θεοῦ, τοῦ ἐφορῶντος καὶ ἰθύνοντος τὰ πάντα, ἐφόσον ἐν Αὐτῷ ζῷσι, κινοῦνται καί εἰσί. (Πράξ. ΙΖ΄ 28).
76 Εἶναι ἀπολύτως πεπλανημένον τὸ ἀρχαῖον ἀπόφθεγμα, ὅτι ἡ ἀνάγκη διαπλάσσει τὸ ὄργανον. Τὸ ἀληθὲς εἶναι ὅτι, τὰ ὄργανα διαπλάσσονται ἀνάλογα μὲ τάς μελλούσας ἀνάγκας τῶν ὀργανισμῶν, καὶ ἔχουν ὡρισμένην μόνον ἱκανότητα προσαρμογῆς.
77 Πρβλ. καί μακαριστοῦ Π. Τρεμπ. Μν. ἔργ. σελ. 95-103 καί βιβλ. αὐτ.
78 Πρβλ. Ν. Σπηλ. μν. ἔργ, σελ. 58 καί βιβλ. αὐτόθι.
79 Ἰδίου, αὐτόθι, σελ. 56-58
80 Ἰδίου, αὐτόθι, σελ. 39-61
[81] Καθ' ὁμολογίαν τῆς ἐπιστήμης ὁ πραγματικὸς ἄνθρωπος (Homo sapiens) ἐνεφανίσθη ἐπὶ τοῦ πλανήτου πρὸ δέκα (ἀριθ. 10) περίπου χιλιάδων ἐτῶν. (Πρβλ. διατριβὴν Γ. Γουέλες ἐν τῷ περιοδικῷ «Ἥλιος» τῆς 20ης Μαρτίου 1954, ὑπὸ τὸν τίτλον: «Οἱ πρῶτοι πραγματικοὶ ἄνθρωποι...»). Ὡσαύτως εἰς τὸ αὐτὸ περιοδικὸν «Ἥλιος», τῆς 25ης Αὐγούστου 1954, ἐδημοσιεύθησαν τὰ ἀκόλουθα; «Χάρις εἰς τὰ ῥαδιενεργὰ ἰσότοπα G 14 τοῦ ἄνθρακος, ποὺ περιέχεται εἰς τάς ὀργανικὰς ὕλας, κατωρθώθη ἡ διαπίστωσις τῆς ἡλικίας ὡρισμένων ἀντικειμένων τῆς προϊστορίας καὶ τῆς προϊστορικῆς ἐποχῆς, ὅπως συμβαίνει μὲ τὰ ὀρυκτά… Μία ὁμὰς Ἀμερικανῶν ἐπιστημόνων, διευθυνομένη ὑπὸ τοῦ καθηγητοῦ Γ. Φ. Λέϊμπυ εἰδικεύθη εἰς τοιαύτης φύσεως ἐρεύνας καὶ δημοσιεύει ἐτησίως πολυάριθμα δείγματα ἀνευρεθέντα κυρίως εἰς τὴν Ἀμερικὴν καὶ τὴν ἐγγὺς Ἀνατολήν. Αἱ γενόμεναι ἔρευναι εἰς τὴν Ἀμερικὴν δέν ἔδωσαν ἴχνη πού νά μαρτυροῦν τὴν παρουσίαν τοῦ ἀνθρώπου πρὸ τῶν 10.000 χιλιάδων ἐτῶν». Κατόπιν καὶ τῶν ὁμολογιῶν τούτων τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τελείας ἄρα ἀποδείξεως ὅτι τὰ «περὶ προανθρώπων καὶ πρωτανθρώπων» εἶναι προϊόντα ἀτελῶν φαντασιῶν, καθίσταται προφανὲς πόσον ἀληθὴς τυγχάνει καὶ ἡ περὶ τοῦ χρόνου τῆς ὑπὸ τοῦ Θεοῦ δημιουργίας τῶν πρωτοπλάστων πληροφορία τῆς Γραφῆς.
[82] «Περὶ κατασκευῆς τοῦ ἀνθρώπου», Ε. Π. Afigne, τ. 44, σελ. 233... «Ἐν δὲ τῇ καθ' ἕκαστον δημιουργίᾳ μὴ προτιθέναι τοῦ ἑτέρου ἕτερον, μή τε πρὸ τοῦ σώματος τὴν ψυχήν, μήτε τὸ ἔμπταλιν».
[83] Πάνσοφος πρόνοια ἐκδηλοῦται καὶ ἐν προκειμένῳ διὰ τῆς χρησιμοποιήσεως τῶν δυναμικότερων σπερμάτων πρὸς ἀναπαραγωγὴν τῶν ἐνόργανων ὄντων καὶ δὴ τῶν ἐμψύχων. Εἰς τοῦτο ἀποβλέπει καὶ τὸ ὑπέροχον γαμήλιον πτερύγισμα τῆς βασιλίσσης τῶν μελισσῶν εἰς μέγα ὕψος, ἵνα συζευχθῇ μετ' αὐτῆς ὁ δυναμικότερος κηφήν, ἐπίσης δὲ καὶ ἄλλαι παράλληλοι ἐνέργειαι διαφόρων ἄλλων ζῴων χερσαίων τε καὶ ἐναλίων.
[84] Πρβλ. Γ. Σκλαβούνου, «Ἀνατομικῆς», Α΄ τομ., σελ. 62 εξ.
[85] Καὶ μόνη, ἐπίσης, ἡ μυστηριώδης αὐτή, σταθερὰ καὶ ἀναλλοίωτος τάξις τῆς σχάσεως καὶ τοῦ μέχρις ὡρισμένου ἀριθμοῦ πολλαπλασιασμοῦ τοῦ ἀρχικοῦ γεννητικοῦ κυττάρου ἑκάστου ὀργανισμοῦ σώματος, καὶ ἡ ὑπὸ ὡρισμένων, ἐν συνεχείᾳ, κυττάρων, ἤ ὁμάδων ἐξ αὐτῶν, μυστηριώδης καὶ πάλιν διαμόρφωσις τῶν κατ' ἰδίαν μελῶν ὀργάνων καὶ συστημάτων αὐτοῦ μέχρις ὡρισμένων ἐπίσης καὶ ἀναλλοιώτων διαστάσεων, σχημάτων καὶ μορφῶν, εἶναι ἀρκεταὶ ὡσαύτως ἀποδείξεις διὰ τὸν ἀποκλεισμὸν καὶ τὴν καταδίκην πάσης «μορφῆς» ἤ ἐννοίας ἐξελίξεως καὶ μεταμορφώσεως τῶν ἐνόργανων ὄντων, τόσον τῆς προοδευτικῆς - βραδείας, ὅσον καὶ τῆς ἀποτόμου - τῆς ἁλματικῆς. Διότι οἱ διέποντες ταύτας νόμοι εἶναι ἀπαραβίαστοι.
[86] Ὅπως ὁ Ἀριστοτέλης παρεσύρθη εἰς τὴν πλάνην ὅτι ἔχουν ψυχὰς τὰ φυτὰ καὶ τὰ δένδρα, περιλαμβάνων ἐν τῷ ὅρῳ «ἐντελέχεια» πάσας τάς ὀργανικὰς αὐτῶν ἰδιότητας καὶ λειτουργίας, ὡς ἐπίσης καὶ τάς ὀργανικὰς ἀλλὰ καὶ τάς ψυχικὰς ἰδιότητας καὶ ἐκδηλώσεις ὅλων τῶν ἐμψύχων ὄντων περιλαμβανομένου καὶ τοῦ ἀνθρώπου, δι’ ὃν μόνον ἐφρόνει ὅτι ἔχει καὶ «νοῦν» ἐκ τῆς οὐσίας τοῦ Θεοῦ, οὕτως καὶ πολλοὶ τῶν συγχρόνων φιλοσόφων καὶ συγγραφέων, τῶν ἀσχοληθέντων μὲ τὸ θέμα τῆς «Ψυχῆς», ἐχαρακτήρισαν καὶ τάς αὐτομάτους - ἀσυνειδήτους ὀργανικὰς λειτουργίας καὶ ἰδιότητας τῶν ὀργανισμῶν ὅλων τῶν ἐμψύχων ὄντων (καὶ τοῦ ἀνθρώπου) ὡς ψυχικὰς τοιαύτας, ἄλλοι δὲ καὶ ὅτι ἡ τοιαύτη ψυχὴ - ἐντελέχεια «κατασκευάζει αὕτη τὸ σῶμα, προσλαμβάνουσα κατάλληλον ὕλην, καὶ φροντίζει περὶ τῆς διατηρήσεως καὶ λειτουργίας αὐτοῦ, ἐπινοοῦσα πολλοὺς καὶ ποικίλους τρόπους ἐπανορθώσεως τῶν βλαβῶν τῶν διαφόρων ὀργάνων τοῦ κ.ο.κ. (Πρβλ. Σπ. Καλλιάφα «Τὸ περὶ ψυχῆς πρόβλημα», σελ. 26 κ.ἄ.). Ὅτι ὅμως πᾶσαι αἱ ἰδέαι αὖται εἶναι σφοδρὰ πεπλανημένοι, παρέλκει φρονοῦμεν νά τονίσωμεν μετὰ τὰ προαναπτυχθέντα. Διότι οἱ ὀργανισμοὶ ὅλων τῶν ἐνόργανων ὄντων ἐπροικίσθησαν βεβαίως ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ δι' ὡρισμένων ἐμφύτων φυσικῶν ἰδιοτήτων καὶ αὐτομάτων ὀργανικῶν καὶ φυσικοχημικῶν λειτουργιῶν (αὐξήσεως, θρέψεως - ἀναπτύξεως, μέχρις ὡρισμένων ὁρίων, αὐτοαμύνης αὐτοθεραπείας κ.ἄ.), πλὴν αἱ ἰδιότητες αὗται οὐδόλως εἶναι ψυχικαί, ἀλλὰ ὀργανικαί, ὡς ψυχικῶν ἰδιοτήτων νοουμένων μόνον τῶν αἰσθημάτων, τῶν συναισθημάτων καὶ τῶν ἐνστίκτων ἐν γένει, προκειμένου δὲ περὶ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν πνευματικῶν ἐκδηλώσεων αὐτοῦ. Δέν ἔχουν, ἑπομένως, ψυχὰς τὰ φυτὰ καὶ τὰ δένδρα. Ἀλλὰ καὶ τῶν ζῴων αἱ ψυχικαὶ ἰδιότητες καὶ ἐκδηλώσεις, δέν συνιστοῦν ἐν τοῖς σώμασιν αὐτῶν ἰδιαιτέρας ὑποστάσεις ψυχῶν. «Ψυχή», ἐν τῇ κυριολεξίᾳ, εἶναι μόνον ἡ ἀνθρωπίνη, ἀλλὰ καὶ αὕτη δέν κατασκευάζει τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου - τὸ σκήνωμά της... Συνδημιουργεῖται ἁπλῶς μετ’ αὐτοῦ καὶ συναναπτυσσομένη, ἔχει τὴν ἱκανότητα νά κυριαρχήσῃ ἐφ' ὅλων τῶν λειτουργιῶν του - καὶ τῶν αὐτομάτων, καταλλήλως δὲ ἀσκούμενη καὶ ἀνδρουμένη, - τελειουμένη πνευματικῶς (πρὸς Ἐφεσ. Δ' 13) καὶ νά ἀναστέλλῃ ἤ καὶ νά ἐκμηδενίζῃ ταύτας.
[87] Ἡ νοητικὴ ἐνέργεια νοεῖται καὶ ἀποδεικνύεται οὐ μόνον ἐν τῇ ἐλευθέρῳ ἐνσυνειδήτω βουλήσει, ἀλλὰ καὶ ἐν τῇ διπλότητι, τουλάχιστον τῆς νοητικῆς ἀκτῖνος. Διακρίνεται δὲ οὕτω τῆς τε τυφλῆς μηχανικῆς κινήσεως τῆς ἀνόργανου ὕλης, ἀλλά καὶ τῆς ὀργανικῆς ἐνεργείας ἤ κινήσεως πάντων τῶν ἐνόργανων ὄντων, (ὡς καὶ τῆς ἐνστίκτου τῶν ἐμψύχων), ὑπεικουσῶν ἐπίσης εἰς ὡρισμένους φυσικοὺς νόμους.
[88] Τό ἐνσυνείδητον ἐγὼ τῆς προσωπικῆς ὑποστάσεως ἡμῶν, δ’ οὗ νοοῦμεν ἡμᾶς αὐτοὺς ὑπάρχοντας κεχωρισμένως ἀπὸ τῶν λοιπῶν ἀνθρώπων καὶ τοῦ ὅλου Κόσμου, μένει, ὡς γνωστόν, ἀναλλοίωτον καὶ ἑνιαῖον ἐφ' ὅρου ζωῆς, ἐν μέσῳ συνεχῶν καὶ ἀδιακόπων ἀλλοιώσεων τοῦ σώματος ἡμῶν, ἀνανεουμένου ἐξ ὁλοκλήρου, καθ' ὡρισμένα χρονικὰ διαστήματα, ὡσαύτως δὲ καὶ ἐν τοσούτω πλήθει ἐξωτερικῶν ἐπιδράσεων, ἐναλλασσομένων διηνεκῶς. Διατηρεῖται ὡσαύτως κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ φυσιολογικοῦ ὕπνου καὶ δὴ ἐν τοῖς διαφόροις ἐνυπνίοις καὶ ὁράσεσιν, ὅπως καὶ κατὰ τάς ἐκτάκτους ψυχοοργανικὰς διαταραχὰς (λιποθυμίας κ.ἄ.), ἐκδηλούμενον πάλιν αὐτομάτως ἅμα τῷ πέρατι αὐτῶν. Ἐξαίρεσιν ἀποτελοῦσιν οἱ ὑπνωτιζόμενοι, κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ ὑπνωτισμοῦ, οἱ ὑφιστάμενοι τὴν ἐπίδρασιν ὡρισμένων ναρκωτικῶν, κατὰ τὸν χρόνον τῆς ἐπιδράσεως αὐτῶν καὶ οἱ παράφρονες. Ἀλλ' εἰς μὲν τάς περιπτώσεις τοῦ ὑπνωτισμοῦ, ὑποτασσομένη ἡ ὑπνωτισμένη ψυχὴ εἰς τὴν δυναμικωτέραν ψυχὴν τοῦ ὑπνωτιστοῦ ἤ εἰς ξένον πνεῦμα, πονηρὸν πάντοτε δαιμόνιον, παραδίδει τὴν θέλησιν βούλησιν της, τὴν κρίσιν καὶ τὴν διεύθυνσιν τοῦ σώματος ἤ σκηνώματός της εἰς τὴν βούλησιν τοῦ ὑπνωτιστοῦ ἤ τοῦ δαιμονίου, καὶ σκέπτεται καὶ ἐνεργεῖ μηχανικῶς, ὡς παρ' αὐτῶν διατάσσεται. Εἰς τάς περιπτώσεις χρήσεως ἀναισθητικῶν, ἐφόσον ταῦτα ἐπιδροῦν ἐφ' ὡρισμένων κέντρων τοῦ ἐγκεφάλου (ἀναστέλλοντα, πρὸς καιρόν, τὴν φυσιολογικὴν αὐτῶν λειτουργίαν), προκαλοῦν τὴν ἀναισθησίαν ἀντιστοίχων μελῶν ἤ καὶ ὅλου τοῦ σώματος, ὡς καὶ τὴν τεχνητὴν ὕπνωσίν του. Ὡς ἐκ τούτου δὲ, στερεῖται ἡ ψυχὴ τῶν ἀπαραιτήτων σωματικῶν ὀργάνων, δι' ὧν συνήθως ἐκδηλοῦται, δυναμένη βεβαίως νά ἐκδηλωθῇ καὶ ἄνευ αὐτῶν, ὡς παρατηρεῖται εἰς τάς βλάβας καὶ ἐγχειρήσεις τοῦ ἐγκεφάλου. Τέλος, εἰς τάς περιπτώσεις τῆς τελείας παραφροσύνης, καθ' ἅς μειοῦται ἤ ἐκλείπει τελείως ἡ συνείδησις τῆς ἀτομικότητος, παρεμβαίνουν πονηρὰ ἐπίσης πνεύματα, δαιμόνια. Ὅσον δ' ἀφορᾶ εἰς τάς ἐλαφροτέρας μορφῆς σχιζοφρενείας ψυχοπαθείας, οἱ γενεσιουργοὶ λόγοι αὐτῶν δύνανται νά εἶναι συμμιγεῖς, ψυχικοί, δηλονότι καὶ σωματικοί. Διὰ τοῦτο δὲ καὶ θεραπεύονται αὐταὶ διὰ φαρμάκων καὶ φυσιοθεραπειῶν, ὑποβοηθούμενης τῆς φυσιολογικῆς λειτουργίας τοῦ ἐγκεφάλου, ἥν ἐπακολουθεῖ ἡ ὁμαλὴ ἐκδήλωσις τῆς ψυχῆς.
[89] Πρβλ. καὶ περιοδικὸν «Ἥλιος», Ἀθηνῶν, 8.3.1953, σελ. 93. Ὠσαύτως ἐν τῇ ἐφημερίδι «Μακεδονίᾳ» τῆς 20.1.1959 καὶ ἐν τῇ στήλῃ «ἡ Θεσ/νίκη καὶ ὁ Κόσμος» ἐδημοσιεύθησαν τὰ ἀκόλουθα; «Ὑπάρχει καμμιὰ σχέσις μεταξὺ ἐγκεφάλου καὶ διανοητικῶν λειτουργιῶν;» ἐρωτᾷ ξένος ἐπιστήμων. Πρὸ ὀλίγων ἐτῶν ἡ ἐρώτησις αὐτὴ δέν θὰ εἶχεν ἀσφαλῶς κανὲν νόημα. Ἡ ὕπαρξις αὐτῆς τῆς σχέσεως ἐθεωρεῖτο αὐταπόδεικτος. Αἱ νεώτεραι ὅμως ἔρευναι τῆς Ἐπιστήμης, ἴσως νά μὴ κατέρριψαν ἐντελῶς, μὲ πολλὰς ἄλλας καὶ τὴν δοξασίαν ταύτην, ἐδημιούργησαν ὅμως πολλὰς ἀμφιβολίας ὡς πρὸς τὴν ὕπαρξιν αὐτῆς τῆς σχέσεως. Πρὸ ὀλίγων ἐτῶν ὁ Ἀμερικανὸς καθηγητὴς Χάρβλευ κατώρθωσε νά ἀφαίρεση ὁλόκληρον τὸ ἕνα ἠμισφαίριον ἀπὸ τὸν ἐγκέφαλον ἑνὸς πιθήκου. Τὸ ζῷον ἐξηκολούθησε νά ζῇ, χωρὶς νά παρουσιάζῃ οὐδεμίαν μεταβολὴν τῶν διανοητικῶν του λειτουργιῶν. Ἕνας ἄλλος ἐπιστήμων, ὁ Λάρτιγκ, ἀναφέρει περίπτωσιν ἑνὸς παιδίου, ποὺ εἰς ἡλικίαν 5 ἐτῶν ἐχασε μέγα μέρος τῆς ἐγκεφαλικῆς οὐσίας, κατόπιν ἑνὸς αὐτοκινητικοῦ δυστυχήματος, καὶ ὅταν ἐμεγάλωσεν, ὄχι μόνον δέν ἦτο ἠλίθιον ἤ διανοητικῶς ἀνώμαλον, ἀλλὰ καὶ ἔγινεν εὐφυέστατος νέος μὲ τετράγωνον κυριολεκτικῶς νοῦν. Ὁ ἴδιος ἐπιστήμων ἀναφέρει πολλὰς περιπτώσεις νεκροψιῶν εἰς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι πρὶν ἀποθάνουν ἐθεωροῦντο λογικοὶ καὶ ἔξυπνοι. Καὶ ὅμως ἡ ἐγκεφαλικὴ τους οὐσία ἀπετελεῖτο ἀπὸ ὀλίγας μεμβράνας καὶ ὀλίγον νερό. Κατὰ τούς Α΄ καί Β΄ Παγκοσμίους Πολέμους ἔγιναν ἄπειραι ἐγχειρήσεις στρατιωτῶν, κατὰ τάς ὁποίας ἀφηρέθησαν σημαντικὰ τμήματα τοῦ ἐγκεφάλου των, χωρὶς ἡ ἀφαίρεσις αὐτὴ νά φέρῃ ἀλλοίωσιν εἰς τάς ἐγκεφαλικάς πνευματικὰς λειτουργίας. Τὸ μόνον πού κατώρθωσεν ἡ σημερινὴ ἐπιστήμη εἶναι νά καθορίσῃ τὴν ἕδραν μερικῶν κέντρων... εἰς τὸν ἐγκέφαλον, ποὺ φαίνεται νά ἐφορεύουν ἐπὶ τῶν διαφόρων λειτουργιῶν τοῦ σώματος. Καμμίαν ἐν τοσούτῳ δέν ἔχομεν ἰδέαν περὶ τοῦ μέρους εἰς ὅ ἑδρεύει ἡ διάνοια, ἡ θέλησις καὶ πολὺ ἀκόμη ὀλιγώτερον ἡ συνείδησις καὶ ἡ ψυχή. Πρέπει ἄραγε νά ὑποθέσωμεν ὅτι αἱ ἐγκεφαλικαὶ λειτουργίαι εὑρίσκονται ἔξω ἀπὸ ἐκεῖνο ποῦ ὀνομάζομεν ὑλικὸν σῶμα μας, εἰς κάτι ἐντελῶς ἄϋλον, ἀόρατον».
[90] Τὰ πορίσματα τοῦ συνεδρίου τούτου ἐδημοσιεύθησαν ὑπὸ τοῦ Rene Sudr ἐν τῷ περιοδικῷ «Ἥλιος», Ἀθηνῶν, τῆς16ης Μαρτίου 1952, σελ.136.
[91] Ὀλίγον χρόνον μετὰ τὸ συνέδριον τῶν Ἄγγλων εἰδικῶν, συνῆλθεν ὅμοιον συνέδριον καὶ ἐν Παρισίοις. Ὁ ἐξέχων δὲ Γάλλος νευροψυχίατρος καθηγητὴς Λερμίτ, μετασχὼν τοῦ συνεδρίου, ἐξέδωκεν ἀκολούθως ἀξιόλογον σύγγραμμα, εἰς τὸ ὀποίον ἀναπτύσσει τάς ἐπὶ τοῦ θέματος ἀπόψεις τοῦ συνοψιζομένας εἰς τὰ ἑξῆς: «Ὑπάρχει διαφορὰ μεταξὺ ψυχολογίας ἀνθρώπου καὶ ζῴου». Καὶ προσθέτως ὅτι: «Εἰς τὸν ἄνθρωπον καὶ πέραν τοῦ ψυχολογικοῦ ὑπάρχει ἡ αὐτοσυνείδησις, ἡ ὁποία δέν εἶναι ἐπιφαινόμενον ἤ ἐγκεφαλικὸς φωσφορισμός. Οὐδέποτε τὸ «νοῷ, ἄρα ὑπάρχω» τοῦ Καρτεσίου ἦτο πληρέστερον νοήματος ἀπὸ σήμερον»... Σχετικὸν ἐπίσης πρὸς τ' ἀνωτέρω εἶναι καὶ τὸ ἑξῆς δημοσίευμα εἰς τὴν ἐφημερίδα «Μακεδονία», τῆς 7ης Νοεμβρίου 1953. «θὰ ἔπρεπε νά προσέξουν ὅλοι κάπως καλύτερα τὰ συμπεράσματα τοῦ ἐν Βιέννη συνελθόντος συνεδρίου ψυχολόγων, ψυχιάτρων καὶ νευρολόγων. Ἀπὸ τὴν Βιέννην, ἀπὸ τὴν ὁποίαν διεσάλπισεν ὁ Φρόϋντ τὴν περίφημον θεωρίαν του, ποὺ φέρει σήμερον τὸν τίτλον «Φροϋδισμός», ἀπὸ τὴν ἰδίαν αὐτὴν Βιέννην διεσαλπίσθη καὶ πάλιν ὅτι εἶναι καιρὸς νά ἀναθεωρηθῇ ἡ κρατοῦσα γνώμη, σύμφωνα μὲ τὴν θεωρίαν ταύτην, ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι κτηνώδεις εἰς τὸ ὑποσυνείδητον των, ὅτι ὅλαι αἱ πράξεις ὑπαγορεύονται ἀπὸ ἔνστικτα ἀπωθημένα. Ἀπεκρούσθη ἐπίσης, ἀπὸ κορυφαίους ἐπιστήμονας, ἡ γνώμη ὅτι ἡ τέχνη, ὁ πολιτισμὸς καὶ ἡ θρησκεία ἀκόμη εἶναι ἀπόρροια τῶν ἀπωθημένων αὐτῶν ἐνστίκτων καὶ ὅτι αἱ πράξεις τῶν μεγάλων ἀνδρῶν ἐξηγοῦνται καὶ ἑρμηνεύονται ἀπὸ τὰ κρυφὰ μόνον σεξουαλικὰ ἔνστικτα. Εἰς τὸ συνέδριον ἠκούσθησαν καὶ ἄλλα πολλὰ ἐνδιαφέροντα πράγματα, τὰ ὁποῖα ὁ χῶρος δέν ἐπιτρέπει νά ἀναπτυχθοῦν εὐρύτερον. Ὅλα ὅμως μαζὺ ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ ἐπιστήμη, ἀφοῦ ἐπελαγοδράμησεν ἐπ' ἀρκετὸν διάστημα χρόνου ὑπὸ τὴν ἐπήρειαν τῶν καινοτόμων θεωριῶν τοῦ Δ/ρος Φρόϋντ, ἐπανέρχεται καὶ πάλιν εἰς τάς ὑγιεῖς καὶ λογικάς της βάσεις». Τέλος, εἰς τὴν αὐτὴν Ἐφημερίδα τῆς 10.2.1959 ἐδημοσιεύθη ἐπιστολὴ τοῦ Ἰατροῦ Ἐμμ. Περῆ ἔχουσα ὡς ἑξῆς; «Ἀξιότιμε κ. διευθυντά. Στο 112 συνέδριο τῆς ἀμερικανικῆς ψυχιατρικῆς ἑταιρίας πού συνῆλθε τὸν Μάϊον τοῦ 1956 στό Σικάγο, τὶς ἐργασίες τοῦ ὁποίου παρηκολούθησαν 4.600 περίπου ψυχίατροι καὶ ψυχαναλυτές, μὲ σκοπὸ νά ἐγκωμιάσουν τὴν προσωπικότητα τοῦ Φρόϋντ μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἑκατοστῆς ἐπετείου ἀπὸ τῆς γεννήσεώς του, ὁ σύνεδρος Δρ. Περσεβὰλ Μπέιλυ, πού εἶναι διευθυντὴς τοῦ ψυχοπαθολογικοῦ ἰνστιτούτου Ἰλλινόις κι’ ἕνας ἐπιστήμων διεθνοῦς κύρους, ἐξεφώνησε ἕνα φιλιππικὸ κατὰ τοῦ πατρὸς τῆς ψυχαναλύσεως καὶ τῆς θεωρίας του, ποὺ οὔτε λίγο, οὔτε πολύ, τὴν ἐχαρακτήρισε σὰν κοινὴ ἀπάτη, τὸν δὲ Φρόϋντ «ψευδεπιστήμονα» για τὰ ἔργα δὲ τοῦ δασκάλου τῆς Βιέννης, εἴπε πῶς κανένα ἀπ' αὐτὰ δέν δικαιοῦται νά χαρακτηρισθῇ ἐπιστημονικό... Πρόκειται για ἐξεζητημένες θεωρίες ἑνὸς χειρομάντεως πού κυριαρχοῦνται ἀπὸ τὶς σεξουαλικὲς ἀντιλήψεις».
[92] Προβλ. καί Samuel Glasstone, συμβούλου τῆς Ἀμερικανικῆς Ε.Α. Ἐνεργείας «Ἡ ἀτομική ἐνέργεια», (μετάφρ. Δ. Κρέμου), σελ. 9.
[93] Ἰδίου, αὐτόθι, σελ. 41-46, 53, 54 καί 93.
[94] Ἰδίου, αὐτόθι, σελ. 119, 121, 247 καί 394.
[95] Samuel Glasstone, μνημ. ἔργ. σελ. 54-61 εξ., 73-77, 110-119, 212- 217, 275, 355, ἑξ. καί 631-637.
[96] Ὡς ἄτομον δύναται νά ὁρισθῇ τό μικρότερον σωματίδιον ἑνός στοιχείου, τό ἀποτελούμενον ἐκ τοῦ εἰδικοῦ πυρῆνος καί τῶν περί αὐτόν περιφερόμενων ὡρισμένων, δι’ ἕκαστον πυρῆνα, ἠλεκτρονίων. Ὡς στοιχεῖον, δέ, δύναται νά χαρακτηρισθῇ τό σωματίδιον τό συγκείμενον ἐκ περισσοτέρων ὁμοίων ἀτόμων. Καί ὁ ὅρος «στοιχεῖον» ἀνήκει ἀρχικῶς εἰς τόν ἐξ Ἀκράγαντος Ἕλληνα φιλόσοφον Ἐμπεδοκλῆν. Τήν ἐξ ἀτόμων, δέ σύνθεσιν τῆς ὕλης ἐδίδαξαν κατ' ἀρχήν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες, ἐπίσης, φιλόσοφοι Λεύκιππος καί Δημόκριτος, ὅστις, κατά τούς ἀρχαίους συγγραφεῖς, ἐνεπνεύσθη τήν ἀτομικήν θεωρίαν ἀπό τόν Πυθαγόραν.
[97] Samuel Glasstone μνημ. εργ. σελ. 12, 17, 27, 102, 334 καί 553.
[98] Ἰδίου, αὐτόθι, σελ. 119.
[99] Ἰδίου, αὐτόθι, σελ. 119, 121, 247, καί 394.
[100] Ἰδίου, αὐτόθι, σελ. 54, 61, 63, 73, 75, 78, 212- 217 καί 630- 647
[101] Ὡς ἀπέδειξεν ὁ Blank, καὶ παρεδέχθη ἡ νεωτέρα Φυσική, τὸ φῶς καὶ ἡ θερμότης ἐκπέμπονται κατ' αὐτοτελεῖς μονάδας. Ἡ θεωρία δὲ τοῦ Blank, βελτιωθεῖσα ὑπὸ Bohr καὶ Sommerfeld, παρέσχεν εἰς τὴν Φυσικὴν τὰ μέσα διὰ τὴν ἐπίλυσιν τοῦ πλείστου μέρους τῶν προβλημάτων τῆς Φυσικῆς τοῦ ἀτόμου, ἐπιτευχθείσης ἤδη καθολικῆς συμφωνίας μεταξύ θεωρίας καὶ παρατηρήσεως.
[102]Πρβλ. Samuel Glasstone, μνημ. ἔργ. σελ. 102-103 καί 105-107, ἔνθα καί ἄλλαι μαθηματικαί ἐξισώσεις μάζης καί ἐνεργείας.
[103] Νόρδμαν. «Ὁ Ἀϊνστάϊν καί τό Σύμπαν», σελ. 102.
[104] Πρβλ. Samuel Glasstone, μνημ. ἔργ. σελ. 79
[105] Ὅτι πᾶσαι αἱ ἰδιότητες τῆς ὕλης, αἱ ἀποκληθεῖσαι «ἐνέργειαι», εἶναι ἰδιότητες ἁπλαῖ, καὶ ἰδιότητες θέσει, τῶν θεμελιωδῶν σωματιδίων ἐξ ὧν αὕτη σχηματίζεται, ἀποδεικνύεται πανηγυρικῶς ἐκ τῆς ἀδρανείας τῶν ἰδιοτήτων τούτων ἐφ' ὡρισμένον χρόνον, ἤ καὶ ἐκ τοῦ παντελοῦς ἀφανισμοῦ των, ὅταν οἱ φορεῖς των, ἤτοι τὰ περὶ ὧν βασικὰ καὶ θεμελιώδη σωματίδια τῆς ὕλης, εὑρεθοῦν ὑπὸ τὴν ἐπίδρασιν ὡρισμένων εἰδικῶν συνθηκῶν. Οὕτως ἕν σωματίδιον κινούμενον μὲ τὴν ταχύτητα τοῦ φωτός, καὶ ἀκτινοβολοῦν, ὡς ἐκ τούτου, ὅταν προσπέσῃ ἐπὶ πυρῆνος ἀτομικοῦ καὶ αἰχμαλωτισθῇ ὑπ' αὐτοῦ, χάνει οὐ μόνον τὴν ταχύτητά του καὶ τὴν ἀκτινοβολίαν του, ἀλλὰ καὶ τὸ ἠλεκτρικὸν φορτίον του ἀκόμη, μετατρεπόμενον πολλάκις ἀπὸ οὐδέτερον εἰς θετικὸν κ.ο.κ. (προβλ. Samuel Glasstone μνημ. ἔργ. σελ. 355-357 ἑξ.). Μὴ δυνάμενοι νά ἐπεκταθῶμεν εἰς πλείονας σχετικὰς λεπτομερείας, λόγῳ τοῦ εἰδικοῦ σκοποῦ τῆς παρούσης, θὰ θέσωμεν ὑπ' ὄψιν τῶν ἐρευνητῶν τῆς ἀληθείας τάς μεταμορφώσεις κλπ., ἃς ὑφίσταται ἡ ἡλιακὴ ἀκτινοβολία- ἐξ ἠλεκτρικῶν καὶ φωτιστικῶν σωματίων ἀποτελουμένη - ὅταν προσπίπτῃ ἐπὶ τῶν διαφόρων ἐνοργάνων ἀλλὰ καὶ τῶν ἀνοργάνων ὄντων τοῦ ἡμετέρου πλανήτου καὶ ἀπορροφᾶται ὑπ' αὐτῶν. Τὰ ἠλεκτρικὰ καὶ φωτιστικὰ σωματίδια χάνουν τάς κινητικάς, φωτιστικὰς κλπ... ἰδιότητάς των καί μεταμορφοῦνται εἰς ἄλλας μορφάς ὕλης, ἑνούμενα μετ’ ἄλλων τοιούτων. Πολλά δέ σχηματίζουν καί ζῶντας ἰστούς καί ὀργανισμούς…
[106] Ὁ διακεκριμένος ἀστρονόμος μακαριστός Κ. Χασάπης, εἰς ἄρθρον του δημοσιευθὲν ἐν τῷ περιοδικῷ «Ἥλιος» τῆς 16ης-2-1952, ἔγραψε σχετικῶς, σὺν ἄλλοις καὶ τὰ ἑξῆς: «...Ὡς πρώτης τάξεως «σύστημα» δύναται νά λογισθῇ αὐτὸ τοῦτο τὸ Σύμπαν ἐν τῷ συνόλῳ του (σ.σ. Ὡς δευτέρας τάξεως θεωροῦνται αἱ «συστροφαί» τῶν Γαλαξιῶν, ὡς τρίτης, οἱ Γαλαξίαι κ.ο.κ.). Ἐὰν θεωρηθῇ ὡς ἑνιαῖον συνολον, πρέπει νά εἶναι «κλειστόν», πεπερασμένον... Κατὰ τὸν Γκάμοβ δὲ (1946), ὁλόκληρον τὸ Σύμπαν δυνατὸν νά περιστρέφεται, (σ.σ. ὅπως δηλαδὴ καὶ ὅλα τὰ μικρότερα ἐν αὐτῷ «συστήματα»), περὶ ὡρισμένον ἄξονα».
[107] Πρβλ. Ἰωάν. ΙΖ' 21. «...Ἵνα καί αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἕν ὧσι». Πραξ. IΖ΄ 28. ...ἐν Αὐτῷ -τῷ Θεῷ -γάρ ζῶμεν, κινούμεθα καί ἐσμέν». Πρός Κολασ. Α΄ 16-17, «...Ὅτι ἐν αὐτῷ- (τῷ Κ.ἡ.Ἰ. Χριστῷ, ὡς Aἰωνίῳ Λόγῳ-Υἱῷ) ἐκτίσθη τά πάντα τά ἐν τοῖς οὐρανοῖς καί τά ἐπὶ τῆς γῆς, τά ὁρατά, καί τά ἀόρατα... καί ἐν αὐτῷ τά πάντα συνέστηκε». Καί πρός Ἐφεσ. Α΄ 10 «...ἀνακεφαλαιωθήσονται τά πάντα ἐν αὐτῷ (τῷ Κ.ἡ.Ἰ. Χριστῷ, ὡς Aἰωνίῳ Λόγῳ-Υἱῷ) τά ἐν τοῖς οὐρανοῖς καί τά ἐπὶ τῆς Γῆς». Διά τῶν δύο τελευταίων τούτων χωρίων τῆς Γραφῆς διακηρύσσεται πανηγυρικῶς καί τό ἄπειρον τοῦ Αἰωνίου Λόγου- Υἱοῦ. Διότι ἐάν ὁ Αἰώνιος Λόγος –Υἱός ἦτο κτίσμα- πεπερασμένος, ἀναντιρρήτως δέν ἦτο δυνατόν νά κτισθοῦν, νά ὑπάρχουν καί νά ἀνακεφαλαιωθοῦν ἐν αὐτῷ τά πάντα, ἀόρατα καί ὁρατά. Ἡ βεβαίωσις δέ αὕτη τῆς Γραφῆς ὅτι ἡ ὑλική δημιουργία, ἀλλά καί τά πνευματικά δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ (πρός Κολασ. Α΄16 κ.ἄ.) ὑπάρχουν, ζοῦν, κλπ. ἐν τῷ ἀπείρῳ Θεῷ, οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει μέ τήν νέαν θεωρίαν τοῦ Πανενθεϊσμοῦ, ἥτις ἀποτελεῖ κακοδοξίαν καί τρομακτικήν αἵρεσιν, «γνωστικοῦ περιεχομένου», τῆς Νέας Ἐποχῆς.
[108] Πρβλ. καί μακαριστοῦ Ἀρχιμ. Ἰωακείμ Σπετσέρη «Θεός» σελ. 14-15 ἑξ. καί βιβλ. αὐτ.
[109] Νόμοι παγκοσμίου ἕλξεως καί βαρύτητος, νόμοι χημικοί, βιολογικοί, κλπ, ἐξ ὧν οἱ ἀναφερόμενοι εἰς τήν ἐνόργανον ὕλην - τά ὀργανικά ὄντα, ἄψυχά τε καί ἔμψυχα - ἐμφανίζονται πολύ μετά τήν διαμόρφωσιν τοῦ ἡμετέρου πλανητικοῦ συστήματος (καί δή κατά τήν προδευτικήν ἐμφάνισιν ἐπί τῆς Γῆς τοῦ φαινομένου τῆς ζωῆς), ἀλλά καί δεσπόζουν ἐπί τῶν προηγουμένων γενικῶν νόμων τῆς κινήσεως, ἕλξεως κλπ.
[110] Προβλ. Samuel Glasstone, μνημ. ἔργ. σελ. 392-496.
[111] Προβλ. αὐτόθι, σελ. 81 -106 καί 141-162
[112] Ὅτι πᾶσαι αἱ ἰδιότητες τῆς ἀνοργάνου ὕλης (ἀκτινοβολίαι, θερμότης, μαγνητισμός κ.ἄ.) εἶναι, ἰδιότητες «θέσει» καί ὄχι «φύσει», ἰδιότητες δηλ. ὄχι «πηγαῖοι», ἀλλά δοταί τῇ ὕλη ἔξωθεν, ἀποδεικνύεται καί ἐκ τοῦ ὅτι τά διάφορα ἀκτινοβολοῦντα σώματα, ὑπό ὡρισμένας ἐπιδράσεις, χάνουν ἐν μέρει, ἤ ἐν ὅλῳ τήν ἀκτινοβολίαν αὐτῶν, ἡ θερμότης τῶν σωμάτων ὑποβαθμίζεται ἤ καί ἐκλείπει τελείως· μαγνῆται ἐπί μακρόν ἀνεπηρέαστοι ἀφηνόμενοι χάνουν μέρος τῆς μαγνητικῆς των δυνάμεως· τεμάχιον χρυσοῦ, 22 π. καρατίων, ὑποβαθμίζεται μετά πάροδον ὡρισμένου χρόνου κατά τινα καράτια κ.ο.κ.
[113] Τήν ἕνωσιν ζεύγους ποζιτρονίου καί ἠλεκτρονίου καί τήν συνεπεία ταύτης μετατροπήν ἀμφοτέρων εἰς ἀκτῖνα καί δή ἀκτίνα γ΄ ἀπεκάλεσαν τίνες ἐξαΰλωσιν!!! Ἀλλ' ὅτι οὐδόλως πρόκειται περί ἐξαϋλώσεως, ἤτοι ἀφανισμοῦ τῆς ὕλης, ἀλλά μόνον περί ἁπλῆς μεταβολῆς ἤ μετατροπῆς τῶν σωματιδίων τούτων, μόλις, μετά τά προεκτεθέντα, παρίσταται ἀνάγκη νά εἴπωμεν. Διότι ἐν τῇ ἀκτῖνι εἰς ἥν μετατρέπονται τά σωματίδια ταῦτα, ὑφίσταται τό βάρος τῆς μάζης των καί αὐτή αὕτη ἡ μᾶζα των, ὅπως συνυπάρχει εἰς πᾶσαν ἀκτινοβολίαν ἡ μᾶζα ὅλων τῶν προκαλούντων ταύτην σωματίων, ἅτινα ἀπό τῆς καταστάσεως τῆς ἀκτινοβολίας μετατρέπονται πάλιν εἰς σωματίδια μή φωτεινά, μόλις προσπέσουν εἰς μή φωτεινόν τι σῶμα ἤ ὑποστοῦν τήν ἐπίδρασιν ὡρισμένων παραγόντων ἐξωτερικῶν. Πρβλ. Samuel Glasstone, μνημ. ἔργ. σελ. 106-109.
[114] Ἐν τῷ ὅρῳ «ἐντελέχεια» περιελαμβάνοντο ἀναντιρρήτως καί αἱ ψυχικαί ἐκδηλώσεις τῶν ἐμψύχων ὄντων, ἐξαιρουμένου τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος.
[115] Κατά τήν ὁμολογίαν διακεκριμένων χημικῶν, οἷοι ὁ Γερμανός Λίντικ (1806-1873), ὁ Γάλλος Σερβέλ, (1786-1889) καί οἱ Ἄγγλοι Σέρ Χάμφρεϋ Δαϋγ (1778- 1828) καί Σέρ Ἑρρῖκος Ροσκόλ (1833-1915), οὐδ' ἐλαχίστη ἐλπίς ὑπάρχει ὅτι θά δυνηθῇ ποτέ ὁ χημικός νά ὑπερπηδήσῃ τό μέγα χάσμα, τό διαχωρίζον τά προϊόντα τῆς ἀνοργάνου φύσεως ἀπό τά ἐνόργανα ὄντα. Κατά τόν μέγαν ἐπίσης βιολόγον Εὐτύχιον Χόππε Σέϋλε (1825-1898), καθηγητήν τῶν Πανεπιστημίων Βερολίνου, Τυβίγγης καί Στρασβούργου, ἡ «ζωή εἶναι μοναδικόν καί μέγα μυστήριον». Κατά τόν διάσημον ὡσαύτως Γερμανόν βοτανικόν Φερδινάνδον Cohn (1828-1898) «αἱ ἐν τοῖς ὀργανισμοῖς δυνάμεις δέν εἶναι δυνατόν νά ἀναλυθοῦν εἰς τάς γνωστάς δυνάμεις τῶν ἀτόμων, τό δέ μεταξύ ὀργανικῆς καί ἀνοργάνου φύσεως χάσμα οὔτε ἐγεφυρώθη, οὔτε θά γεφυρωθῇ ποτέ». Τάς αὐτάς γνώμας διεκήρυξαν καί πολλοί ἄλλοι διακεκριμένοι σύγχρονοι εἰδικοί ἐπιστήμονες. Ὡσαύτως, ὁ καθηγητής τῆς βιολογικῆς χημείας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν μακαριστός Ἀναστ. Χρηστομάνος, ἐν σειρᾷ σχετικῶν διατριβῶν ἐν τῇ ἐφημερίδι «Βραδυνή» Ἀθηνῶν, ἔγραψε, σύν ἄλλοις, καί τά ἀκόλουθα: «Δέν γεννᾶται ἀμφιβολία ὅτι, καί ἄν ὑπερνικήσωμεν εἰς τό ἀπώτερον μέλλον τάς τεχνικάς δυσκολίας καί κατορθώσωμεν μίαν ἡμέραν νά συνθέσωμεν λεύκωμα τοῦ αὐτοῦ μοριακοῦ βάρους πρός τά ἐν τῇ φύσει εὑρισκόμενα, πάλιν νεκρόν λεύκωμα θά ἔχωμεν... νομίζω ὅτι συμφώνως πρός τόν μεγάλον φυσιολόγον καί φιλόσοφον τοῦ π. αἰῶνος Du Bois Raymond, δέν δυνάμεθα παρ' ὅλας τάς προόδους τῆς ἐπιστήμης, νά περιμένωμεν ὅτι θά κατορθώσωμεν νά ἐπιτύχωμεν ποτέ τήν σύνθεσιν τοῦ ζῶντος λευκώματος». Καί ἀληθῶς. Διότι η ζωή, ἀσχέτως τοῦ ὅτι δέν δύναται νά περιορισθῇ εἰς τήν σύστασιν τοῦ «ζῶντος λευκώματος», δέν εἶναι ἀποτέλεσμα οἱωνδήποτε χημικῶν ἑνώσεων ἤ φυσικῶν παραγόντων, μηχανικῶν καί τυφλῶν. Προῆλθεν, ὑφ' ὅλας αὐτῆς τάς μορφάς, διά τῆς δημιουργικῆς παρεμβάσεως τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ, καί μόνον ἐπί τῆς Γῆς, ἀποδειχθέντος ἀπολύτως, διά τῆς ἀναλύσεως τοῦ φωτός διά τοῦ φασματοσκοπίου, ὅτι εἰς οὐδέν ἄλλο οὐράνιον σῶμα ὑπάρχουν φυσικαί συνθῆκαι, ἐπιτρέπουσαι τήν ἐπ' αὐτοῦ ὕπαρξιν ζωῆς, μορφῆς ὁμοίας μέ τάς επί τοῦ πλανήτου τούτου ἤ καί παρεμφεροῦς.
[116] μακαριστοῦ Δ. Σπηλιώτου, χημικοῦ καί διδάκτορος φυσικῶν ἐπιστημῶν «Ἡ Θεωρία τῆς καταγωγῆς ἐν τῇ σφαίρᾳ τοῦ ἐπιστητοῦ», ἐκδοσ. 1938, ἔνθα παρατίθενται ἐν περιλήψει καί αἱ ἐναντίον τῶν θεωριῶν τῆς «αὐτομάτου γενέσεως» καί τῆς «Ἐξελίξεως» γνῶμαι πολλῶν καί διεθνοῦς φήμης ἐπιστημόνων.
[117] Ἱστάμεθα νοερῶς ἐπί τῶν ὁρίων τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος, τοῦ ἀποτελοῦντος μίαν τεραστίαν σφαίραν ὡρισμένου ὄγκου, περιεχομένου καί βάρους καί λέγομεν πρός αὐτό: Ἐγώ, τό μόνον ἐν σοί ὄν τό ἔχον συνείδησιν τῆς ὑπάρξεώς μου, ἔχω μαρτυρίαν τῆς συνειδήσεώς μου ὅτι δέν εἶμαι αὐτοαίτιος, δέν ἐδημιούργησα ἐμαυτόν καί ἄρα εἶμαι δημιούργημα, γεγονός. Σύ, ἐν τῷ συνόλῳ σου, ἀπαρτιζόμενον ἐξ ἀλόγων πεπερασμένων σωματίων ἠλεκτρισμοῦ, μή ἐχόντων οὐδέ συνοχήν, εἶναι δυνατόν νά εἶσαι αὐτοαίτιον; Ἀναμφιβόλως ὄχι.
[118] Ἡ θεία παντοδυναμία, πανσοφία καὶ πρόνοια ἐκδηλοῦται βεβαίως, ὡς προείπομεν, πολυειδῶς μάλιστα καὶ πολυτρόπως, καὶ εἰς πάντα τὰ συστήματα ὁράσεως τῶν λοιπῶν ἐμψύχων ὄντων. Οὕτω π.χ. τὰ κήτη, ζῶντα εἰς τὰ μεγάλα βάθη τῶν βυθῶν τῶν ὠκεανῶν, ὅπου ἐπικρατεῖ ἀπόλυτον σκότος, ἐκτὸς τῆς ὑπερόχου ἐσωτερικῆς διαπλάσεως τοῦ σώματος αὐτῶν, δι' ἧς ἐξουδετερώνεται ἡ εἰς τὰ βάθη ἐκεῖνα μεγάλη πίεσις τοῦ ὕδατος, ἔχουν ἀντὶ ὀφθαλμῶν πραγματικούς ἠλεκτρικούς προβολεῖς, ἔνιοι μάλιστα τῶν ὁποίων εὑρίσκονται καὶ εἰς τὰ πλευρὰ αὐτῶν ἐν εἴδει ἠλεκτρικῶν πλακῶν. Ἡ φωτιστικὴ ἔντασις τῶν προβολέων τούτων ὑπερβαίνει πολλάκις καὶ τὰ 15 μέτρα, ἡ δὲ μηχανικὴ διάταξις αὐτῶν εἶναι ἀσυγκρίτως πληρεστέρα τῶν ὑφ' ἡμῶν κατασκευασθέντων τοιούτων, τόσον διὰ τὴν παραγωγὴν τοῦ ἠλεκτρικοῦ φωτός, ὅσον καὶ διὰ τὴν αὔξησιν τῆς ἐντάσεώς του διὰ καταλλήλων πρισμάτων, ἀνακλαστικῶν φακῶν κ.ἄ. Οὕτω τὰ κήτη ταῦτα, ἀνάπτοντα τοὺς ἠλεκτρικοὺς αὐτῶν προβολεῖς κατὰ βούλησιν, οὐ μόνον ρυθμίζουν τάς κινήσεις αὐτῶν κατὰ τάς ἑκάστοτε ἀνάγκας των, ἀλλὰ φωτίζουν συνάμα καὶ τὰ ἐρεβώδη βάθη τῶν βυθῶν, διευκολύνοντα τὴν κίνησιν καὶ τὴν ζωὴν καὶ ἄλλων ὄντων στερουμένων τοῦ ὀπτικοῦ καὶ φωτιστικοῦ τούτου συστήματος. Πολλῶν ἐπίσης ἐντόμων οἱ ὀφθαλμοὶ ἀποτελοῦν πολυεδρικοὺς φακοὺς ὑπερόχου τέχνης!!! Τοῦ δὲ ἀετοῦ οἱ ὀφθαλμοὶ εἶναι κατὰ τοιοῦτον τρόπον διαπεπλασμένοι, ὥστε οἱ βολβοὶ αὐτῶν νά μεταβάλλουν θέσιν, ὅταν ἀπὸ μεγάλου ὕψους κατέρχεται ὡς ἀστραπή, διὰ νά ἐπιτεθῇ κατὰ τῆς λείας του. Ἂν ὑστεροῦντο τοῦ πλεονεκτήματος τούτου, θὰ ἐτυφλοῦντο ταχέως λόγῳ τῆς ἀποτόμου μεταβολῆς τῆς ἀποστάσεως. Ἀλλὰ καὶ πρὸ τῆς τυφλώσεως, δέν θὰ ἠδύνατο ὁ ἀετὸς νά διακρίνῃ τὸ θῦμα τοῦ κατερχόμενος ἀποτόμως πλησίον αὐτοῦ.
[119] Διεπιστώθη ἐσχάτως ὑπὸ τῆς Ἐπιστήμης ὅτι οἱ πυρηνικοὶ σχηματισμοὶ εἰς τὸν πυθμένα καὶ τὰ τοιχώματα τῆς 3ης κοιλίας τοῦ ἐγκεφάλου λειτουργοῦν ὡς «κέντρα», ἐφορεύοντα ἐπὶ τῆς ὑλανταλλαγῆς τῶν θρεπτικῶν οὐσιῶν, δηλαδὴ τῶν ὑδατανθράκων, τῶν λιπῶν καὶ τῶν λευκωμάτων, ἐπὶ τῆς οἰκονομίας τοῦ ὕδατος εἰς τὸν ὀργανισμόν, ἐπὶ τῆς θερμοκρασίας καὶ ἐπὶ τῶν λοιπῶν νευροφυτικῶν ἤ ἁπλῶς φυτικῶν λειτουργιῶν. Ὅλοι αὐτοὶ οἱ πυρῆνες, συνδέονται, κατὰ διαφόρους τρόπους, διὰ νευρικῶν δεσμίδων ἤ συρμῶν μεταξὺ των καὶ μετὰ τοῦ τελικοῦ ἐγκεφάλου, ἰδία τοῦ ρινεγκεφάλου (ὀσφρητικῆς περιοχῆς), μετὰ τοῦ ὀπτικοῦ θαλάμου κ.ἄ. Ἐκπέμπουν δὲ κατιούσας φυτικάς ἶνας πρός τοὺς πυρῆνας τοῦ προμήκους καί, διὰ μέσου τοῦ μυελοῦ τοῦ αὐχένος, πρός τὸ πάγκρεας, τὰ ἐπινεφρίδια καὶ ἄλλους ἐνδοκρινεῖς ἀδένας.
[120] Κατά τήν βεβαίωσιν τῶν ποιμένων, ὁ λύκος δέν δύναται ὄχι μόνον νά στρέψῃ τήν κεφαλήν του δεξιά καί ἀριστερά, ἀλλ' οὐδέ νά ἀνοίξῃ εὐκόλως καί τάς σιαγόνας του. Διά τοῦτο δέ καί ἐπιτίθεται κατά τῶν ποιμνίων μέ ἀνοικτόν στόμα. Αἱ ἀτέλειαι αὗται ἐδόθησαν προδήλως εἰς αὐτόν ὑπό τοῦ Δημιουργοῦ πρός περιορισμόν τῶν ἐπιβλαβῶν ἰδιοτήτων του. Ἐπίσης ὁ ἐλέφας σκοπίμως ἐστερήθη λαιμοῦ καί τραχήλου διότι, λόγῳ τοῦ μεγάλου ὄγκου καί βάρους τῆς κεφαλῆς του, θά ἐκινδύνευεν ὁσάκις θά ἔκλινε τήν κεφαλήν πρός τά κάτω διά νά φάγῃ ἤ νά πίῃ, ἔχων λαιμόν καί τράχηλον ἀνάλογον τοῦ ὕψους του. Ἀλλ' ἀντί τούτων ἐδόθη εἰς τόν ἐλέφαντα ἡ προβοσκίς, ἐξυπηρετοῦσα πλήρως πάσας τάς σχετικάς ἀνάγκας του.
[121] Ὁ στόμαχος τῆς ἀγελάδος ἔχει τρεῖς θυλάκους διὰ τὴν διαδοχικὴν ἐπεξεργασίαν τῶν τροφῶν. Ἐκ τούτων δὲ τὸ γάλα τῆς ἀγελάδος εἶναι λεπτότερον.
[122] Κατὰ τὴν ὁμολογίαν διασήμων συγχρόνων βιολόγων, ὡς ὁ Σπράγκερ κ.ἄ., πᾶν τὸ ὀργανικὸν κυριαρχεῖται ἀπὸ μίαν ἐσωτερικὴν πλαστουργὸν ὁρμὴν πρός ὡρισμένην λειτουργίαν καὶ διαμόρφωσιν, ἡ ὁποία δρᾷ μὲ τόσον ἰσχυρὰν ἐγγενῆ τελεολογίαν, ὡς ἂν ἐνέχει ἰδίαν ψυχήν. Ἡ λειτουργία δ' αὕτη συντελεῖται μὲ ἕνα πολύπλοκον μηχανισμόν, εἰς τὸν ὁποῖον συνεργάζονται φυσικοχημικοί, ὁρμονικοὶ καὶ νευροφυτικοὶ παράγοντες, ἀκολουθοῦντες προδιαγεγραμμένον σχέδιον ὁλοκληρωτικοῦ τρόπου διαμορφώσεως καὶ λειτουργίας τῶν καθέκαστα ὀργάνων τοῦ σώματος, τὰ ὁποῖα πάλιν, ἀναλόγως τῆς λειτουργίας των, τείνουν πρός ὡρισμένον σκοπὸν.
[123] Τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ἀπαρτίζεται ἐκ τῶν ἑξῆς κυρίως χημικῶν στοιχείων, α) Ὀξυγόνον, 62,81%, β) ἄνθραξ, 19,37%, γ) ὑδρογόνον, 9,31%, δ) ἄζωτον, 5,14%, ε) ἀσβέστιον, 1,38%, στ) θεῖον, 0,64%, ζ) φωσφόρος, 0,63, η) νάτριον, 0,26, θ) κάλλιον, 022, ι) χλώριον 0,18, ια) μαγνήσιον, 004, ιβ) σίδηρος 0,005. Ἤτοι ἐν ὅλῳ 99.895 τοῦ ὅλου σώματος. Τὰ ὑπόλοιπα 15/100.000 εἶναι ἄλλα 24 χημικὰ στοιχεῖα εἰς ἐλαχίστας ποσότητας. Οὕτω τὸ πλεῖστον μέρος τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος (τὰ 60%, κατὰ μέσον ὅρον) εἶναι κοινὸν ὕδωρ. Ἐκ τῶν αὐτῶν δὲ χημικῶν στοιχείων, μὲ ἐλαχίστας παραλλαγὰς εἰς τάς ἀναλογίας, ἀπαρτίζονται καὶ οἱ ὀργανισμοὶ ὅλων τῶν ἐμψύχων ἴδιᾳ ὄντων. Καὶ ἡ βασικὴ σύστασις καὶ τῶν χημικῶν τούτων στοιχείων εἶναι μονάδες ἠλεκτρισμοῦ ἄλογοι!!!
[124] Τήν «Θεωρίαν» τῆς Θεοσοφίας, «ὅτι πάντα τά «φαινόμενα» τῆς ὑλικῆς δημιουργίας εἶναι «μονάδες» τοῦ ἑνός τμήματος τῆς «Θείας οὐσίας καί συνειδήσεως ἀποβαλούσης, ἑκουσίως, τήν ἑαυτῆς ἀϊδιότητα καί μακαριότητα καί σκοπούσης νά ἐπανακτήσῃ ταύτην διά συνεχῶν ἐξελικτικῶν μεταμορφώσεων» καθώς καί αἱ νεώτεραι «Πανθεϊστικαί» ἤ «πανενθεϊστικαί» θεωρίαι τοῦ Σπινόζα κ.ἄ…, κατά τάς ὁποίας ὄχι μόνον οἱ ὀργανισμοί τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἀλλά καί τά... ἀπορρίματα αὐτῶν!!! δέον νά θεωρηθοῦν μέρη τῆς... «θείαςοὐσίας»!!! ἐφόσον πᾶσα ἡ συμπαντική ὕλη εἶναι «τμῆμα» αὐτῆς, εἶναι φαιδραί καί ἕωλαι διότι περιορίζουν τόν ἄκτιστον Θεόν ἐντός τῆς κτιστῆς δημιουργίας, πού μάλιστα μαστίζεται ἐκ τῆς σχάσεως ἐξ Αὐτοῦ ἐκ τοῦ ὁρίου, τῆς σχετικότητος καί τῆς ἐλλείψεως, τοῦ ἀνευχαρίστου καί τοῦ ἀνικανοποιήτου.
[125] Σχετικῶς, ὁ πολὺς Πασκὰλ γράφει τὰ ἑξῆς: «Ἔναντι τοῦ μεγαλείου τοῦ κόσμου ἐγώ εἰμι... σκιὰ καὶ κάλαμος. Ναί,... ἀλλὰ κάλαμος σκεπτόμενος...., προικισμένος διὰ τῶν ἀπεράντων τοῦ γνωστικοῦ δυνάμεων, ὧν στεροῦνται οἱ πλανῆται καὶ ἡ κτίσις».
[126] σ.σ. Ἐφόσον βεβαίως οἱ ὑλισταί δέν παραδέχονται τήν ὕπαρξιν ἄλλης πηγῆς καί αἰτίας τῆς νοήσεως, ἐκτός τῆς ὕλης κειμένης.
[127] Πρβλ. μακαριστοῦ καθηγητοῦ Νικ. Νησιώτη «...ὑπὸ πάντων γίνεται παραδεκτὸν ὅτι ὁ δημιουργηθεὶς κόσμος ἀποτελεῖ τὸ πρῶτον αἴτιον ἀναγωγῆς εἰς τὴν ἰδέαν τοῦ δημιουργοῦ». Καὶ Μεγ. Βασιλ. «Ὁμιλ. εἰς ἑξαήμερον» 1, 6 Ἑ.Π. Migne τ. 29, 16. «Ἡ δημιουργία εἶναι διδασκαλεῖον καὶ θεογνωσίας παιδευτήριον».
[128] Εἰς τὴν ἐφημερίδα «Τὰ Νέα», Ἀθηνῶν, τῆς 27ης-1 -1968, ἐδημοσιεύθη ὅτι, εἰς πρόσφατον τότε διάλεξίν του ἐν τῇ αἰθούσῃ τῶν «φίλων τοῦ Λαοῦ» ὁ διακεκριμένος ἀστρονόμος Χασάπης ἐτόνισε, σὺν ἄλλοις, ὅτι «τὸ Σύμπαν εἶναι μία μονὰς μὲ ἁρμονικὴν διάταξιν ὅλων τῶν ἐπὶ μέρους στοιχείων του... Πρέπει δὲ νά ὑπακούῃ εἰς μίαν μαθηματικὴν ἔκφρασιν, εἰς τὴν μονάδα, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἀπορρέει πᾶς ἀριθμός, ὅπως εἶπεν ὁ Πυθαγόρας. Ἡ νεώτερα ἐπιστήμη, μὲ τὸν νόμον τοῦ Ντίλιους - Ντόττε, διετύπωσε μὲ μαθηματικὰ τὴν καθαρῶς γεωμετρικὴν κλίμακα εἰς τὴν ὁποίαν εἶναι τοποθετημένοι οἱ πλανῆται τοῦ ἡλιακοῦ μας συστήματος εἰς τὴν τροχιὰν των περὶ τὸν ἥλιον. Ὁ νόμος αὐτὸς ἐκφράζεται μὲ ἁπλᾶ μαθηματικὰ 3-6-12-24-48.. Ὁ Γαλαξίας μας ἔχει σχῆμα συμμετρικόν, φακοειδές, ἐνέχει 200 δισεκατομμύρια περίπου ἡλίους, καὶ περὶ τὸ κέντρον του δύο σπειροειδῆ συγκροτήματα, ἑλισσόμενα συμμετρικώτατα. Ἐπίσης ἄλλα συγκροτήματα 10-20 χιλιάδων ἀστέρων ἀποτελοῦν ἀκριβεῖς σφαιροειδεῖς διατάξεις ἐν τῷ Γαλαξία καὶ κινοῦνται ἐπὶ ἁρμονικῶν τροχιῶν, ὅπως καὶ ἄλλα πολὺ μικρότερα τοιαῦτα ἐκ 2 ἤ 3 ἀστέρων. Οἱ ἀστέρες τῶν συγκροτημάτων τούτων ἔχουν διάφορα χρώματα (λευκόν, κίτρινον, πράσινον, ἐρυθρὸν κ.ο.κ.), διότι ἐκπέμπουν ἀκτινοβολίαν δονήσεων διαφόρου συχνότητος. Καὶ τὰ χρώματα εἶναι ἔκφρασις τῆς συχνότητος τῶν κυμάτων τοῦ φωτός. Ἡ χρωματικὴ αὕτη ποικιλία καὶ ἁρμονία τοῦ Κόσμου τῶν ἀστέρων, ἡ ὁποία προσδίδει εἰς τὸ Σύμπαν καὶ ὑπέροχον ὀπτικήν - θεαματικην φαντασμαγορίαν, ἐκφράζεται ἐπίσης μὲ μαθηματικὰ καὶ ὑπείκει εἰς μαθηματικοὺς νόμους».
[129] Ἐνῶ ἡ περὶ τὸν ἥλιον περιφορὰ τῶν εἰρημένων πλανητῶν γίνεται ἐξ ἀνατολῶν πρός δυσμάς, ἡ περὶ αὐτοὺς κίνησις τῶν ρηθέντων δορυφόρων των εἶναι «ἀνάδρομος». Περιφέρονται πέριξ τῶν πλανητῶν μὲ κατεύθυνσιν ἐκ δυσμῶν πρός ἀνατολάς. Αἱ κινήσεις δηλαδὴ τῶν δορυφόρων τούτων εἶναι «ὀπισθοχωρητικαί», ἐν ἀντιθέσει πρός τάς κινήσεις τῶν πλανητῶν των αἱ ὁποῖαι εἶναι «προχωρητικαί». Πρός τούτοις ὅμως καὶ ὁ πρῶτος δορυφόρος τοῦ Ἄρεως, ὡς καὶ οἱ ἐσωτερικοὶ δακτύλιοι τοῦ Κρόνου κεῖνται πλησιέστερον πρός τοὺς πλανῆτας τούτους καὶ κινοῦνται ταχύτερον ἀφ’ ὅ,τι ἐπιτρέπει ἡ θεωρία τοῦ Λαπλὰς.
[130] Ἡ Ἀστρονομία διεπίστωσεν ἐσχάτως ὅτι οἱ Γαλαξίαι ἀπομακρύνονται ἀλλήλων μέ ταχύτητας συνεχῶς αὐξανομένας, ἐκ τούτου δέ ὑπεστηρίχθη ὑπό τίνων ἡ ἐκδοχή τῆς συνεχοῦς διαστολῆς τοῦ Σύμπαντος εἴτε συνεπείας ἐκρήξεώς του, κατά τήν θεωρίαν τοῦ Μίλν, ἤ καί διά νά ἐκραγῇ, ἐν τῷ μέλλοντι, κατά τήν γνώμην ἄλλων. Ὀρθῶς ὅμως παρετηρήθη ὑπό Χριστιανῶν Ἐπιστημόνων (πρβλ. «Σύγχρονος Ἐπιστήμη καί Χριστιανική πίστις», ἐκδ. «ὁ Λόγος», Ἀθῆναι 1960, σελ. 290), ὅτι ἂν τοῦτο συνέβαινε, τό δέ ὑλικόν Σύμπαν ἦτο ἄτερμον- «ἄπειρον», οἱ Γαλαξίαι πρό πολλοῦ ἤδη θά εἶχον ἀπομακρυνθῇ τόσον, ὥστε θά ἦσαν εἰς ἡμᾶς ἀθέατοι, ἀόρατοι... Ἐναντίον τῆς ὀρθῆς ταύτης παρατηρήσεως ἀντετάχθη ἑτέρα ὑπόθεσις, τῆς περιοδικῆς «συστολῆς» τοῦ Σύμπαντος, ὅταν ἡ διαστολή αὐτοῦ φθάσῃ ὡρισμένα ὅρια, ἡ θεωρία δηλαδή τῆς «ἀνακυκλωτικῆς» - διαδοχικῆς «διαστολῆς» καί «συστολῆς», ἀσχέτως ὅμως τοῦ ὅτι οἱ εἰδικοὶ ἀστροφυσικοὶ δέν παρεδέχθησαν τελικῶς τήν θεωρίαν ταύτην (αὐτοθ. σελ. 22 ὑποσ. 14), εἶναι πρόδηλον ὅτι ἐάν καί αὕτη ἠλήθευεν, θά ἀπεδείκνυεν ἐπίσης τήν ὕπαρξιν σχετικοῦ φυσικοῦ Νόμου, τεθέντος πάλιν, ὡς καί οἱ λοιποί, ὑπό τοῦ Δημιουργοῦ, καθά ἐν τοῖς προηγουμένοις εἴπομεν. Καθ' ἡμᾶς ὅμως ἡ φαινομένη ἀπομάκρυνσις τῶν Γαλαξιῶν ἀπ' ἀλλήλων δέν εἶναι εἰμή ἡ κυκλική κίνησις καί αὐτῶν (ὅπως δηλαδή ὅλων τῶν οὐρανίων σωμάτων ἤ συστημάτων) πέριξ ὡρισμένων ἐπίσης κέντρων ἐν τῷ χώρῳ τοῦ Σύμπαντος, ἀλλά μέ ἀντίθετον κατεύθυνσιν. Ἐπειδή δέ ἡ παρατήρησις τῆς κινήσεως τῶν Γαλαξιῶν γίνεται ὑφ' ἡμῶν ἀπό τεραστίων ἀποστάσεων καί ἐν ἐλαχίστῳ, σχετικῷ, χρόνῳ, ἐθεωρήθη αὕτη ὡς ἀπομάκρυνσις ἀπ' ἀλλήλων καί ὡς διαστολή τοῦ Σύμπαντος, ἐνῶ πρόκειται ἁπλῶς περί τῆς κυκλικῆς (ἐλλειψοειδοῦς, ἀσφαλῶς), κινήσεως αὐτῶν ἐπὶ τῶν μεγάλων τροχιῶν τῶν πέριξ ὡρισμένων κέντρων, πρός ἀντιθέτους κατευθύνσεις.
[131] Ὡς καί ἀλλαχοῦ γράφομεν «Ἡ αἵρεσις τῆς ἱκανοποιήσεως τῆς Θείας Δικαιοσύνης διά τῆς Σταυρικῆς Θυσίας τοῦ Κυρίου» Πειραιᾶς 2012, ὁ κύριος σκοπός τῆς δημιουργίας τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος εἶναι ἡ συμπλήρωσις ὡρισμένου (προεγνωσμένου) ἀριθμοῦ ἀνθρωπίνων ψυχῶν, αἵτινες πιστεύουσαι εἰς τόν μόνον ἀληθινόν Τρισυπόστατον Θεόν καί τηροῦσαι τάς ἐντολάς Του θά καταστοῦν ἄξιαι τῆς αἰωνίας ζωῆς καί μακαριότητος, διά νά σχηματίσωμεν, μετά τῶν οὐρανίων πνευματικῶν δυνάμεων (Ἀρχαγγέλων, ἀγγέλων, Θρόνων, ἀρχῶν, ἐξουσιῶν, κ.ἄ.- πρός Κολασ. Α΄ 16), τήν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν. Ὅταν ὁ σκοπός οὗτος ὁλοκληρωθῆ, τότε καί τό ὑλικόν Σύμπαν θά διαλυθῇ - θά ἀποπνευματισθῇ (πρός Ρωμ. Η΄ 21). Καί «καινοί οὐρανοί» καί «καινή γῆ» (Β΄ Πετρ. Γ΄ 13 καί Ἀποκ. ΚΑ΄ 1) θά δημιουργηθοῦν ὑπό τοῦ Θεοῦ, ἐν οἷς θά κατοικῇ δικαιοσύνη. (Αὐτόθι).
[132] Εἰς τήν Ἀστρονομίαν τό Σύμπαν, ἐν τῷ συνόλῳ του θεωρεῖται ἤδη, κατά τά προεκτεθέντα, ὡς «πρώτης» τάξεως ἑνιαῖον ἀστρικόν «σύστημα», ὡς «δευτέρας» τάξεως λογίζονται αἱ «συστροφαί» τῶν Γαλαξιῶν, ὡς καί ἡ τῆς «Κόμης Παρθένου», ἀριθμούσης 2.800 Γαλαξίας. «Τρίτης» τάξεως «σύστημα» εἶναι ἡ «ὁμάς» Γαλαξιῶν. Πολλαί ὁμάδες ἀποτελοῦν μίαν «συστροφήν». «Τετάρτης» τάξεως «σύστημα» εἶναι οἱ Γαλαξίαι, εἴτε ἀποτελοῦντες αὐτοτελῆ ἀνεξάρτητα ἀστρικά συστήματα, εἴτε ἀνήκοντες εἰς «ζεῦγος», εἰς «ὁμάδας» ἤ εἰς «συστροφάς» Γαλαξιῶν. Ὅπως δέ τά ἡλιακά συστήματα κινοῦνται ἐν τῷ χώρῳ τοῦ Γαλαξία των εἰς ἐναρμονίους τροχιάς ὡς ἑνιαία συγκροτήματα (ἐνῶ οἱ πλανῆται περιφέρονται περί τόν ἥλιον καί περί τόν ἄξονά των, οἱ δέ δορυφόροι περί τούς πλανῆτας...), οὕτω καί οἱ μεμονωμένοι κατ' ἀρχήν Γαλαξίαι περιφέρονται, ὡς ἑνιαῖα σύνολα, εἰς τάς ἰδίας των ἐπίσης τροχιάς, ἐνῶ τά δισεκατομμύρια τῶν ἀστέρων- ἡλίων ἐξ ὧν ἀποτελοῦνται, εἴτε ὡς μεμονωμένοι ἤ διπλοί ἀστέρες ἤ καί ὡς ἡλιακά συστήματα, κινοῦνται ἐναρμονίως εἰς τάς τροχιάς των ἐντός τοῦ χώρου αὐτῶν. Ἡ αὐτή δ' ἀσύλληπτος ἁρμονία καί τάξις ἰθύνει τάς κινήσεις, πέριξ ὡρισμένων πάντοτε κέντρων, τῶν «διπλῶν» Γαλαξιῶν, τῶν «ὁμάδων» καί τῶν «συστροφῶν» αὐτῶν ὡς ἰδιαιτέρων καί ἀνεξαρτήτων ἀστρικῶν συγκροτημάτων. Δικαίως ἡ Γραφή τονίζει ὅτι «οἱ οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δέ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τό στερέωμα» (Ψαλμ. ΙΗ΄ 2).
[133] Εἶναι ἐπίσης προεγνωσμένη καὶ προϋπολογισμένη ἡ βαθμιαία πύκνωσις τοῦ θαλασσίου ὕδατος ἐκ τῶν αὐξανομένων ἁλάτων, ὥστε ἡ ἐξαφάνισις τῶν ἐν αὐτῇ ζώντων ὀργανισμῶν νά συμπέσῃ μὲ τὴν λήξιν τοῦ ὅλου ἔργου τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς Γῆς.
[134] Κατόπιν πασῶν τῶν προαναπτυχθεισῶν ἀποδείξεων καταφαίνεται πόσον μωρὰ εἶναι καὶ ἡ θεωρία τοῦ «ἀγνωστικισμοῦ», καθ' ἥν δέν δυνάμεθα οὔτε νά βεβαιωθῶμεν ἀπολύτως περὶ τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ, οὔτε μετὰ βεβαιότητος ἐπίσης νά ὑποστηρίξωμεν τὸ ἀντίθετον. Ὡσαύτως πόσον ἀβάσιμος εἶναι καὶ ἡ πολεμικὴ τοῦ Καντίου ἐναντίον τῶν «λογικῶν» ἀποδείξεων περὶ τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ. Διότι διὰ μὲν τὴν πρώτην θὰ παρατηρήσωμεν: Ἂν ἡ ἐπιστημονικὴ - καὶ λογικὴ - ἐξέτασις τῆς λειτουργίας τοῦ μηχανισμοῦ ἑνὸς ὡρολογίου ἤ οἱασδήποτε μηχανῆς, ἁπλῆς ἤ συνθέτου, ὄχι μόνον δέν ἐπιτρέπει ἀμφιβολίαν ἀλλ' ἀντιθέτως ἐπιβάλλει τὴν παραδοχὴν τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἐκτὸς αὐτῶν κατασκευαστοῦ των ὡρολογοποιοῦ ἤ τεχνίτου, πόσῳ μᾶλλον ἡ ἐπιστημονικὴ καὶ φιλοσοφικὴ ἐξέτασις τοῦ ὑπερόχου συμπαντικοῦ ὡρολογίου, ὡς καὶ τῶν καθέκαστα ἐργοστασίων καύσεως καὶ καταλλαγῆς τῆς ὕλης (κινήσεως κ.ἄ.) τῶν ἐπὶ τοῦ πλανήτου τούτου ἐνοργάνων ὄντων δέν ἐπιβάλλουν τὴν παραδοχὴν τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἐκτὸς αὐτῶν δημιουργοῦ των; Ὅσον δ' ἀφορᾷ εἰς τὴν δευτέραν, καθ' ἥν «...γνῶσις ὑπάρχει ἐκεῖ μόνον ὅπου ὑπάρχει αἰσθητὸς κόσμος» ἀλλὰ καὶ περὶ αὐτοῦ τοῦ αἰσθητοῦ κόσμου ἡ «γνῶσις εἶναι ὑποκειμενική», ἡ ἀληθὴς γνῶσις-«ἰδέα» ἡμῶν περὶ τοῦ Κόσμου καὶ τῶν ἀποτελούντων αὐτὸν «φαινομένων» οὐδόλως εἶναι ὑποκειμενική καὶ ἀποτέλεσμα τῶν 12 κατηγοριῶν, καθ' ἅς- κατὰ Κάντιον, πάντοτε - λειτουργεῖ ἡ νόησις. Ἡ ἰδέα αὕτη ἡ γνῶσις ἡμῶν περί τοῦ Κόσμου καὶ τῶν ἀποτελούντων αὐτὸν φαινομένων ἐπιβάλλεται εἰς τὴν νόησιν ἡμῶν ὑπ' αὐτῶν, διότι ταῦτα ὑπάρχουν αὐτὰ καθ' ἑαυτά. Καὶ ὅπως ἐκ τῆς θεωρήσεως ἑνὸς ὡρολογίου σχηματίζομεν ἐν τῇ νοήσει ἡμῶν τὴν ἰδέαν τῆς ὑπάρξεως αὐτοῦ τε καὶ τοῦ ἐκτός αὐτοῦ δημιουργοῦ του, οὕτω καὶ ἡ ἐπιστημονικὴ καὶ φιλοσοφικὴ θεώρησις τοῦ συμπαντικοῦ ὡρολογίου καὶ ὅλων τῶν κτισμάτων τῆς ὑλικῆς δημιουργίας, - ἀναντιρρήτως ὑπαρχόντων - ἐπιβάλλουν εἰς τὴν νόησιν ἡμῶν ὄχι μόνον τὴν ἰδέαν καὶ τὴν βεβαίωσιν τῆς ὑπάρξεώς των, ἀλλά καὶ τοῦ ἐκτός αὐτῶν ὑπερκοσμίου Δημιουργοῦ αὐτῶν.
--------------------------------------------------
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833, Fax +30 210 4518476 e-mail: impireos@hotmail.com
᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 20ῃ Σεπτεμβρίου 2012
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ἐπιθυμῶν νά συμβάλῃ στήν ἀντιμετώπιση τῆς ἀθεϊστικῆς προπαγάνδας πού χρησιμοποιεῖ ἀναίσχυντα τήν θεόσδοτη ἐπιστήμη, πού ἀποτελεῖ κλέος τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς δωρηθείσης εἰς τήν κατ’ εἰκόνα Θεοῦ πλασθεῖσα ἀθάνατον ἀνθρωπίνην ψυχήν καί διαστρεβλώνει τά πορίσματά της καί ἐπιχειρεῖ ἀναιδῶς νά μετατρέψῃ τό «πῶς» τῆς Δημιουργίας σέ «ποῖος» ὁ Δημιουργός καί ἐπιστρατεύει φαιδρές θεωρίες ὅπως τῆς δῆθεν ἐξελίξεως τῶν εἰδῶν, τῆς δῆθεν φυσικῆς ἐπιλογῆς καί τῆς δῆθεν τυχαιότητος γιά νά παραπλανήσῃ ἰδίως τούς νέους ἀνθρώπους, ὅτι ὁ κόσμος-κόσμημα ἔχει αἰτία ὄχι τήν ἄπειρη ἀγάπη καί τήν ἀπερινόητη πρόνοια καί σοφία τοῦ αἰωνίου Δημιουργοῦ, ἀλλά τήν ἄλογη καί ἀσυνείδητη καί τυχαία ἐνέργεια ἀτομικῶν καί ὑποατομικῶν σωματιδίων, κυκλοφορεῖ διά τοῦ διαδικτύου καί ἐντός ὀλίγου ἐντύπως, δωρεάν, τόν ἐρανισμό θεμάτων καί ἐννοιῶν πού ἀνατρέπουν τήν ἀθεϊστική προπαγάνδα τῶν ΜΜΕ ὑπό τόν τίτλο
«ΚΟΣΜΟΣ: ΕΞΕΛΙΞΙΣ Ἤ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ; ΤΥΧΑΙΟΤΗΣ Ἤ ΠΑΝΣΟΦΟΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΣ; ΦΥΣΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ Ἤ ΑΠΕΡΙΝΟΗΤΟΣ ΘΕΙΑ ΠΡΟΝΟΙΑ;».
Παράκλησις θερμή τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς εἶναι τό κείμενον αὐτό νά διαδοθῇ σέ κάθε νέο καί νέα ἰδιαίτερα μαθητές, σπουδαστές καί φοιτητές γι’ αὐτό καί δίδεται τό δικαίωμα τῆς ἐλεύθερης ἀναπαραγωγῆς καί τῆς διαδόσεως του.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
Δίδεται τό δικαίωμα τῆς ἀναπαραγωγῆς ἤ δημοσιεύσεως μέρους ἤ ὅλου τοῦ παρόντος μέ ἁπλή ἀναφορά τῆς προελεύσεως
ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ
Τῷ Οἰκουμενικῷ Πατρί καί Ὑποφήτῃ τῶν Ἀρρήτων Ἀληθειῶν, τῷ Οὐρανοφάντορι Μύστῃ τῆς Καππαδόκων Χώρας, τῷ συγγράψαντι τάς ὑπερόχους ὁμιλίας αὐτοῦ «Εἰς τήν «Ἑξαήμερον» Μεγάλῳ καί Ἁγίῳ ΒΑΣΙΛΕΙΩ πάνυ εὐλαβῶς ἀνατίθεται τό παρόν.
Ὁ πονήσας
« Ἡ τεράστια πολυπλοκότητα τῶν ἐμβίων ὄντων καί τῆς ἰδίας τῆς ζωῆς δέν μπορεῖ νά ἑρμηνευθῇ μέ μηχανιστικό τρόπο, οὔτε καί ἔχει ἐντοπιστεῖ κάποιος φυσικός μηχανισμός αὐτο–οργάνωσης τῆς ὕλης πού μπορεῖ νά ὁδηγήσῃ σέ βιολογικές δομές τέτοιας πολυπλοκότητας, ἔστω καί μέσω ἐξελικτικῶν διαδικασιῶν καί σέ χρονικές κλίμακες πολλῶν ἑκατομμυρίων ἐτῶν».
Βασίλειος Τ. Γιούλτσης
Ὁμότιμος Καθηγητής ΑΠΘ
« Ὁ Θεολογικός λόγος καί ὁ Λόγος τῶν Φυσικῶν Ἐπιστημῶν» (2012)
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.