Βήλ και Δράκων

ΒΗΛ ΚΑΙ ΔΡΑΚΩΝ

 1 ΚΑΙ ο βασιλεύς Αστυάγης προσετέθη προς τους πατέρας αυτού, και παρέλαβε Κύρος ο Πέρσης την βασιλείαν αυτού. 2 και ην Δανιήλ συμβιωτής του βασιλέως και ένδοξος υπέρ πάντας τους φίλους αυτού. 3 και ην είδωλον τοις Βαβυλωνίοις, ω όνομα Βηλ, και εδαπανώντο εις αυτόν εκάστης ημέρας σεμιδάλεως αρτάβαι δώδεκα και πρόβατα τεσσαράκοντα και οίνου μετρηταί εξ. 4 και ο βασιλεύς εσέβετο αυτόν και επορεύετο καθ' εκάστην ημέραν προσκυνείν αυτω· Δανιήλ δε προσεκύνει τω Θεω αυτού. και είπεν αυτω ο βασιλεύς· διατί ου προσκυνείς τω Βηλ; 5 ο δε είπεν· ότι ου σέβομαι είδωλα χειροποίητα, αλλά τον ζώντα Θεόν τον κτίσαντα τον ουρανόν και την γην και έχοντα πάσης σαρκός κυριείαν. 6 και είπεν αυτω ο βασιλεύς· ου δοκεί σοι Βηλ είναι ζων θεός; ή ουχ οράς όσα εσθίει και πίνει καθ' εκάστην ημέραν; 7 και είπε Δανιήλ γελάσας·
μη πλανώ, βασιλεύ· ούτος γαρ έσωθεν μεν εστι πηλός έξωθεν δε χαλκός και ου βέβρωκεν ουδέ πέπωκε πώποτε. 8 θυμωθείς δε ο βασιλεύς εκάλεσε τους ιερείς αυτού και είπεν αυτοίς· εάν μη είπητέ μοι τις ο κατέσθων την δαπάνην ταύτην, 9 αποθανείσθε. εάν δε δείξητε ότι Βηλ κατεσθίει αυτά, Δανιήλ αποθανείται, ότι εβλασφήμησεν εις τον Βηλ. και είπε Δανιήλ τω βασιλεί· γινέσθω κατά το ρήμά σου. 10 και ήσαν ιερείς του Βηλ εβδομήκοντα εκτός γυναικών και τέκνων. και ήλθεν ο βασιλεύς μετά Δανιήλ εις τον οίκον του Βηλ. 11 και είπαν οι ιερείς του Βηλ· ιδού ημείς αποτρέχομεν έξω, συ δε, βασιλεύ, παράθες τα βρώματα και τον οίνον κεράσας θές και απόκλεισον την θύραν και σφράγισον τω δακτυλίω σου· και ελθών πρωϊ, εάν μη εύρης πάντα βεβρωμένα υπό του Βηλ, αποθανούμεθα ή Δανιήλ ο ψευδόμενος καθ' ημών. 12 αυτοί δε κατεφρόνουν, ότι πεποιήκεισαν υπό την τράπεζαν κεκρυμμένην είσοδον και δι' αυτής εισεπορεύοντο διόλου και ανήλουν αυτά. 13 και εγένετο ως εξήλθοσαν εκείνοι, και ο βασιλεύς παρέθηκε τα βρώματα τω Βηλ. 14 και επέταξε Δανιήλ τοις παιδαρίοις αυτού και ήνεγκαν τέφραν και κατέστρωσαν όλον τον ναόν ενώπιον του βασιλέως μόνου· και εξελθόντες έκλεισαν την θύραν και εσφραγίσαντο εν τω δακτυλίω του βασιλέως, και απήλθον. 15 οι δε ιερείς ήλθον την νύκτα κατά το έθος αυτών και αι γυναίκες αυτών και τα τέκνα αυτών και κατέφαγον πάντα και εξέπιον. 16 και ώρθρισεν ο βασιλεύς το πρωϊ και Δανιήλ μετ' αυτού. 17 και είπεν ο βασιλεύς· σωοι αι σφραγίδες, Δανιήλ; ο δε είπε· σωοι, βασιλεύ. 18 και εγένετο άμα τω ανοίξαι τας θύρας, επιβλέψας επί την τράπεζαν ο βασιλεύς εβόησε φωνή μεγάλη· μέγας ει, Βηλ, και ουκ έστι παρά σοί δόλος ουδέ εις. 19 και εγέλασε Δανιήλ και εκράτησε τον βασιλέα του μη εισελθείν αυτόν έσω και είπεν· ιδέ δη το έδαφος και γνώθι τίνος τα ίχνη ταύτα. 20 και είπεν ο βασιλεύς· ορώ τα ίχνη ανδρών και γυναικών και παιδίων. 21 και οργισθείς ο βασιλεύς τότε συνέλαβε τους ιερείς και τας γυναίκας και τα τέκνα αυτών, και έδειξαν αυτω τας κρυπτάς θύρας, δι' ων εισεπορεύοντο και εδαπάνων τα επί της τραπέζης. 22 και απέκτεινεν αυτούς ο βασιλεύς και έδωκε τον Βηλ έκδοτον τω Δανιήλ, και κατέστρεψεν αυτόν και το ιερόν αυτού.

 23 Και ην δράκων μέγας, και εσέβοντο αυτόν οι Βαβυλώνιοι. 24 και είπεν ο βασιλεύς τω Δανιήλ· μη και τούτον ερείς ότι χαλκούς εστιν; ιδού ζη και εσθίει και πίνει· ου δύνασαι ειπείν ότι ουκ έστιν ούτος θεός ζων, και προσκύνησον αυτω. 25 και είπε Δανιήλ· Κυρίω τω Θεω μου προσκυνήσω, ότι ούτός εστι Θεός ζων· 26 συ δε, βασιλεύ, δος μοι εξουσίαν, και αποκτενώ τον δράκοντα άνευ μαχαίρας και ράβδου. και είπεν ο βασιλεύς· δίδωμί σοι. 27 και έλαβεν ο Δανιήλ πίσσαν και στέαρ και τρίχας και ήψησεν επί το αυτό και εποίησε μάζας και έδωκεν εις το στόμα του δράκοντος, και φαγών διερράγη ο δράκων. και είπεν· ίδετε τα σεβάσματα υμών. 28 και εγένετο ως ήκουσαν οι Βαβυλώνιοι, ηγανάκτησαν λίαν και συνεστράφησαν επί τον βασιλέα και είπαν· Ιουδαίος γέγονεν ο βασιλεύς· τον Βηλ κατέσπασε και τον δράκοντα απέκτεινε και τους ιερείς κατέσφαξε. 29 και είπαν ελθόντες προς τον βασιλέα· παράδος ημίν τον Δανιήλ· ει δε μη, αποκτενούμέν σε και τον οίκόν σου. 30 και είδεν ο βασιλεύς ότι επείγουσιν αυτόν σφόδρα, και αναγκασθείς ο βασιλεύς παρέδωκεν αυτοίς τον Δανιήλ. 31 οι δε έβαλον αυτόν εις τον λάκκον των λεόντων, και ην εκεί ημέρας εξ. 32 ήσαν δε εν τω λάκκω επτά λέοντες, και εδίδοτο αυτοίς την ημέραν δύο σώματα και δύο πρόβατα· τότε δε ουκ εδόθη αυτοίς, ίνα καταφάγωσι τον Δανιήλ. 33 και ην Αμβακούμ ο προφήτης εν τη Ιουδαία, και αυτός ήψησεν έψεμα και ενέθρυψεν άρτους εις σκάφην και επορεύετο εις το πεδίον απενέγκαι τοις θερισταίς. 34 και είπεν ο άγγελος Κυρίου τω Αμβακούμ· απένεγκε το άριστον, ό έχεις, εις Βαβυλώνα τω Δανιήλ εις τον λάκκον των λεόντων. 35 και είπεν Αμβακούμ· Κύριε, Βαβυλώνα ουχ εώρακα και τον λάκκον ου γινώσκω. 36 και επελάβετο ο άγγελος Κυρίου της κορυφής αυτού και βαστάσας της κόμης της κεφαλής αυτού έθηκεν αυτόν εις Βαβυλώνα επάνω του λάκκου εν τω ροίζω του πνεύματος αυτού. 37 και εβόησεν Αμβακούμ λέγων· Δανιήλ Δανιήλ, λαβέ το άριστον, ό απέστειλέ σοι ο Θεός. 38 και είπε Δανιήλ· εμνήσθης γαρ μου, ο Θεός, και ουκ εγκατέλιπες τους αγαπώντάς σε. 39 και αναστάς Δανιήλ έφαγεν· ο δε άγγελος του Θεού αποκατέστησε τον Αμβακούμ παραχρήμα εις τον τόπον αυτού. 40 ο δε βασιλεύς ήλθε τη ημέρα τη εβδόμη πενθήσαι τον Δανιήλ· και ήλθεν επί τον λάκκον και ενέβλεψε, και ιδού Δανιήλ καθήμενος. 41 και αναβοήσας φωνή μεγάλη είπε· μέγας ει, Κύριε ο Θεός του Δανιήλ, και ουκ έστιν άλλος πλήν σου. 42 και ανέσπασεν αυτόν, τους δε αιτίους της απωλείας αυτού ενέβαλεν εις τον λάκκον, και κατεβρώθησαν παραχρήμα ενώπιον αυτού.

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-