Η σύγκρουση των πολιτισμών

ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ΣΧΟΛΗ Ν.Ο.Π.Ε.
ΤΜΗΜΑ : ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ .

Η  Σ Υ Γ Κ Ρ Ο Υ Σ Η Τ Ω Ν  Π Ο Λ Ι Τ Ι Σ Μ Ω Ν
(The Clash of Civilizations … Samuel Huntington)

Π α ρ ο υ σ ί α σ η υπό του φοιτητού
Σπυρίδωνος β. Στολίγκα (Th.M)
Α.Μ.200479

Εργασία – Παρουσίαση στο μάθημα : Συγκριτική Πολιτική (Ι). (επιβλέπων Καθηγητής κ. Χρήστος Λυριντζής).

ΑΘΗΝΑ 2006


ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Προλογικό σημείωμα :
Εισαγωγή :

Κεφάλαια :


Ι. “ Samuel Huntington ... καί θρησκευτικός (ορθόδοξος) προσανατολισμός.”.


ΙΙ. “ Η παρακμή της Δύσης (από τον Huntington στον W. McNeil καί αντίστροφα).”.


ΙΙΙ. “ Καλοί καί κακοί (σ)την εποχή των νέων σταυροφοριών.”
(Επίλογος - Κριτική θεώρηση του θέματος) .

 Βιβλιογραφία

Προλογικό σημείωμα

Ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομα του με το σχήμα της «σύγκρουσης πολιτισμών» δεν είναι κάποιος τυχαίος πανεπιστημιακός, αλλά ένα ηγετικό στέλεχος του ηγετικού ιδεολογικού μηχανισμού των Η.Π.Α. Γεννημένος το 1927,  ο  Samuel  Huntington  δεν  περιορίστηκε  σε  καθαρά  ακαδημαϊκά καθήκοντα ώς καθηγητής πολιτικής επιστήμης του Harvard,  αλλά συνέβαλε όσο λίγοι στη χάραξη μιας σειράς στρατηγικών επιλογών της επίσημης Ουάσιγκτον – είτε ώς προεδρικός συντονιστής του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας (1977 – 78) είτε, συχνότερα, ώς μέλος επίσημων επιτροπών καί ομάδων εργασίας.

Ταυτόχρονα,   διαδραμάτισε   καθοριστικό   ρόλο   στη   διαπλοκή   του μεγάλου κεφαλαίου με το πανεπιστημιακό κατεστημένο των Η.Π.Α. Υπήρξε ιδρυτής  (1989),  πρόεδρος  (1989  – 2000)  καί  παραμένει  ο  ιθύνων  νούς  του Ιδρύματος  Όλιν (“John  M.  Olin  Institute For International  Affairs”),  μέσω  του οποίου ο ομώνυμος κολοσσός της χημικής βιομηχανίας οργανώνει καί χρηματοδοτεί τη διάδοση των «σωστών» αναλύσεων στους κόλπους της ακαδημαϊκής   κοινότητας   καί   των   ΜΜΕ,   με   καταστατικό   σκοπό   «την ενίσχυση των οικονομικών, πολιτικών καί πολιτισμικών θεσμών πάνω στους οποίους στηρίζεται η ατομική πρωτοβουλία ».
Για το πολιτικό καί ιδεολογικό του στίγμα, το βιογραφικό του είναι κάτι παραπάνω από εύγλωττο:


α) Το 1957, με το βιβλίο “The Soldier and the State” (Ο στρατιώτης καί το Κράτος) υποστήριξε τη γενικευμένη υιοθεσία μιλιταριστικών αξιών από τις δυτικές κοινωνίες, ώς μόνη απάντηση στον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Αναφέρει, δέ, τη θέση ότι: « ... το κογκρέσο είναι τοπικό, αλλά η εφαρμογή της απόφασης διεθνής».


β) Το 1968, με το άρθρο του στο περιοδικό Foreign Affairs ανέλαβε να υπερασπίσει τους τυφλούς βομβαρδισμούς καί τις αγριότητες εναντίον αμάχων  στο  Βιετνάμ1   .  Σύμφωνα  με  την  ανάλυση  του,  η  συστηματική

1 Ήταν ο «αρχιτέκτονας» του προγράμματος “Forced Urbanization” στο Βιετνάμ καί όπως λέει ο γνωστός φιλόλογος, γλωσσολόγος, μαθηματικός καί φιλόσοφος Noam Chomsky (Νόαμ Τσόμσκι) σε άρθρο του στο έγκυρο αμερικάνικο περιοδικό   Seven Days που δημοσιεύθηκε στις 14 Φεβρουαρίου του 1977 με τον ειρωνικό τίτλο “Trilateral’s RX for crisis: Governability Yes, Democracy No” («Η Συνταγή της Τριμερούς για την κρίση: Διακυβέρνηση Ναί, Δημοκρατία Όχι») – υπήρξε ο βασικός ιδεολόγος του Ψυχρού Πολέμου, του Πολέμου στο Βιετνάμ καί της Τριμερούς Επιτροπής («Η Τριμερής Επιτροπή» που αποτέλεσε το «Στρατηγείο της Δύσης» καταστροφή της βιετναμικής υπαίθρου από τον αμερικανικό στρατό καί η βίαιη προσφυγοποίηση του πληθυσμού υπήρξε η δέουσα (καί μόνη δυνατή) αντιμετώπιση ενός νικηφόρου, πλειοψηφικού απελευθερωτικού κινήματος:
«Άν η άμεση άσκηση μηχανικής καί συμβατικής δύναμης λάβει χώρα σε τόσο μαζική κλίμακα, ώστε να παράγει μαζική μετανάστευση από την ύπαιθρο πρός την πόλη», γράφει, «οι βασικές προϋποθέσεις του μαοϊκού δόγματος του επαναστατικού   πολέμου   δεν   λειτουργούν   πλέον.   Η   μαοϊκής   έμπνευσης αγροτική επανάσταση υποσκάπτεται από την επαναστατική αστικοποίηση που πατρονάρουν οι Αμερικανοί ». Δεν διστάζει, μάλιστα, να προβλέψει ότι «χωρίς να το έχουν σκεφτεί, οι ΗΠΑ μπορεί να βρήκαν στο Βιετνάμ την απάντηση στους «πολέμους εθνικής απελευθέρωσης».


γ) Το 1968 πάλι, με το βιβλίο του «Πολιτική τάξη σε κοινωνίες που αλλάζουν» θεωρητικοποίησε  την  «ανάγκη»  της  επιβολής  δικτατορικών  καθεστώτων στα  1970  – 1980,  ονομάστηκε  έτσι  γιατί  συμμετείχε  σε  αυτήν  η  ηγεσία  των  ΗΠΑ,  της Ιαπωνίας καί της Ευρώπης, ανάμεσα τους ο Κάρτερ, ο Χέλμουτ Σμίτ κ.α). Υπήρξε, επίσης, ο εγκέφαλος   της   δημιουργίας   της   F.E.M.A   (  FEDERAL  EMERGENCY  MANAGEMENT AGENCY = Ομοσπονδιακός Οργανισμός Διαχείρησης Εκτάκτου Ανάγκης), οργανισμός που διατηρεί το δικαίωμα καί τη δυνατότητα να διευθύνει ένα στρατηγείο εκτάκτου ανάγκης στις ΗΠΑ σε περίπτωση εγχώριας ή παγκόσμιας κρίσης (αναφέρεται για παράδειγμα ο πυρηνικός πόλεμος)... Μάλιστα, στη δημιουργία της F.E.M.A. υπάρχει μια εκπληκτική σύμπτωση.  Ακριβώς  μια  ημέρα  μετά  τη  δημιουργία  της  (28  Μαρτίου  1979)  είχαμε  το πυρηνικό ατύχημα στο Three Miles Island. Μάλιστα είχε λεχθεί ότι, σε περίπτωση που το ατύχημα θα έπαιρνε διαστάσεις, θα αναλάμβανε ο F.E.M.A. καί η χούντα του σε τοπικό φυσικά επίπεδο (για περισσότερες λεπτομέρειες, βλέπε το αρχείο του περιοδικού Άρδην, καί στην ιστοσελίδα: www.ardin.gr ). Ο Τσόμσκι, αγνοώντας επιδεικτικά τα διδάγματα – υποδείξεις των συμπατριωτών του για τη σύγκρουση των πολιτισμών, δεν κρύβεται πίσω από το δάκτυλο του. (Ο Τσόμσκι, επιτίθεται δριμύτατα στον Χάντιγκτον κυρίως στο βιβλίο του “Turning the tide”, αλλά καί στο “The necessary Illusions” για τη θέση αυτού του στο θέμα της Χιλής καί της τότε χούντας, όπως καί άλλων χωρών της Λατινικής Αμερικής). Συνοψίζοντας, μας λέει καί την πεμπτουσία της τελευταίας συνέντευξης του: (α) Τρόμος καί οργή διακατέχει την Αμερική από την εγκληματική πράξη, (β) Η επίθεση έχει πολιτικό νόημα καί πρέπει πρίν αντεπιτεθούμε, να σκεφτούμε πολιτικά καί να αλλάξουμε γραμμή, (γ) Το Πέρλ Χάρμπορ των Ιαπώνων δεν αποτελεί ανάλογη ενέργεια, εδώ πρόκειται για κάτι πρωτοφανές στην Ιστορία, (δ) Ούτε οι Ινδιάνοι  έκαναν κάτι τέτοιο  στους Άγγλους, ούτε οι  Κογκολέζοι  στους Βέλγους,  ούτε  οι Αφγανοί στους Γάλλους, ούτε οι Βιετκόγκ σε εμάς, άν καί καταπιέστηκαν, (ε) Μόνο εμείς καί μόνο  τώρα βομβαρδίσαμε  άμαχο  πληθυσμό  στο  Ιράκ  καί  τη Γιουγκοσλαβία,  μόνο  εμείς απαγορεύσαμε στο Πακιστάν να στέλνει φάρμακα καί βοήθεια ανθρωπιστικής ισχύος στους λιμοκτονούντες Αφγανούς, (στ) Μόνοι σχεδόν αρνούμαστε την αρμοδιότητα του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Καί (ζ) Δεν υπάρχουν αποδείξεις για την ταυτότητα των δραστών. Ίσως είναι πιθανό να οφείλεται σε δικές μας ή γερμανικές νεοναζιστικές ή άλλες ακροδεξιές οργανώσεις.

στον Τρίτο Κόσμο, ισχυριζόμενος ότι η δημοκρατία αποτελεί όχι μόνο πολυτέλεια αλλά καί εμπόδιο για την οικονομική ανάπτυξη τους.
Η πρόταση του βρήκε ενδιαφέροντες αγοραστές καί το 1972 προσελήφθη ώς σύμβουλος από τη στρατιωτική χούντα της Βραζιλίας, για να βοηθήσει την ελεγχόμενη «πολιτικοποίηση» της. Προϊόν αυτής της συνεργασίας θα είναι η μελέτη του «Προσεγγίσεις στη πολιτική αποσυμπίεση» (1973).
Εκεί,   προειδοποιεί τους πελάτες του (καί τους μελλοντικούς μιμητές τους) ότι «η χαλάρωση των μηχανισμών ελέγχου από οποιοδήποτε αυταρχικό καθεστώς   μπορεί   να   έχει   εκρηκτικά   αποτελέσματα,   έτσι   ώστε   η   όλη διαδικασία να ξεφύγει εντελώς από τον έλεγχο αυτού που την ξεκίνησε » - καί, συνεπώς, ο όποιος «εκδημοκρατισμός» (συνεχίζει ο Huntington) πρέπει να αποφύγει κάθε πραγματική παραχώρηση ελευθεριών στα λαϊκά στρώματα. Ώς ιδανικά μοντέλα υποδεικνύει το Μεξικό καί την Τουρκία.
Η πολλή δημοκρατία δεν βλάπτει όμως μόνο τους «υπανάπτυκτους». Το 1975, ο Χάντιγκτον είναι ο βασικός συντάκτης της έκθεσης « Η κρίση της Δημοκρατίας », που υπογράφεται από την περίφημη «Τριαδική Επιτροπή» (Trilateral Commission) – ένα επιτελείο ηγετικών στελεχών των ΗΠΑ, της Δυτικής Ευρώπης καί της Ιαπωνίας, συγκροτημένο το 1973 για τη χάραξη μιας στρατηγικής εξόδου του ανεπτυγμένου καπιταλισμού από την κρίση. Συμπέρασμα του, που προκάλεσε σόκ στην τότε κοινή γνώμη, είναι πώς η
«θεαματική ανανέωση του δημοκρατικού πνεύματος» κατά τη δεκαετία του ’60  υπήρξε  όχι  θετική  αλλά  αρνητική  εξέλιξη  – καθώς,  μεταξύ  άλλων, προκάλεσε ... «υπερφόρτωση των αιτημάτων που απευθύνονται πρός την Κυβέρνηση»,  επιβαρύνοντας  τον  προϋπολογισμό  κι  αυξάνοντας  τη φορολογία των κυρίαρχων τάξεων.
Το δια ταύτα της έκθεσης ήταν αφοπλιστικό: «Η αποτελεσματική λειτουργία ενός δημοκρατικού συστήματος προϋποθέτει συνήθως ένα βαθμό απάθειας καί μή ανάμειξης εκ μέρους ορισμένων ατόμων καί ομάδων. Αυτή καθ’ εαυτή, η περιθωριακότητα κάποιων ομάδων είναι εγγενώς αντιδημοκρατική, υπήρξε όμως ένας από τους παράγοντες που επέτρεψαν στη δημοκρατία να λειτουργεί αποτελεσματικά» (σ.114).
Όσο  για  την  προτεινόμενη  μέθοδο  επαναεπιβολής  αυτής  της  «πολιτικής απάθειας», ο Χάντιγκτον είναι εξίσου σαφής, αναφερόμενος ειδικά στο αντι- ρατσιστικό   κίνημα:   «μια   εξασθένιση   των   μεταρρυθμίσεων   υπέρ   των εγχρώμων (κατάργηση του σχολικού φυλετικού διαχωρισμού, προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας, εκδημοκρατισμός της αστυνόμευσης), προβλέπει, «από κάποιο σημείο καί μετά θα συνοδευθεί από μία μείωση της συλλογικής τους συνείδησης καί ώς έκ τούτου της πολιτικής συμμετοχής τους» (σ.111). Για να συντριβεί ένα κοινωνικό κίνημα, πρέπει πρώτα να πειστούν τα μέλη του για το μάταιο των διεκδικήσεών τους ...


δ)  Το  1988,  ώς  μέλος  της  «Επιτροπής  για  μια  μακροπρόθεσμη  Συνολική Στρατηγική» του Πενταγώνου (μαζί με τους Κίσινγκερ2, Μπρεζίνσκι καί άλλων ), εισηγείται το δόγμα της «Επιλεκτικής Αποτροπής», μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους των αμερικανικών σχεδιασμών από την φθίνουσα πλέον αμερικανοσοβιετική διαμάχη στις περιφερειακές κρίσεις. Ιδιαίτερο ενδιφέρον παρουσιάζει η εκτίμηση ότι, «κατά  τις προσεχείς δεκαετίες», Ιαπωνία καί Κίνα θα εξελιχθούν πιθανότατα σε περιφερειακές υπερδυνάμεις εις βάρος της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ.


ε) Το 1993, τέλος, λανσάρει τη θεωρία της «Σύγκρουσης των πολιτισμών» - αρχικά συνοπτικά στην «International Herald Tribute» (8. 6. 1993) καί, αμέσως μετά, εκτενέστερα στο περιοδικό «Foreign Affairs». Θα ακολουθήσει, το 1996, η ανάπτυξη της ίδιας θεωρίας σε βιβλίο.


Ο Χένρι Κίσινγκερ, ομοϊδεάτης του καθηγητή,  διευθυντή του Ινστιτούτου Στρατηγικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, έσπευσε να δηλώσει: «Ο Σάμιουελ Χάντιγκτον, είναι ένας  από τους πιο διακεκριμένους  πολιτικούς  επιστήμονες της Δύσης, μας  δίνει την ευκαιρία  να  καταλάβουμε  τις  πραγματικότητες  της  πλανητικής  πολιτικής  στον  επόμενο αιώνα. Η Σύγκρουση των πολιτισμών είναι ένα από τα σημαντικότερα βιβλία που γράφτηκαν μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου». Διαπίστωνε άραγε ή υποδείκνυε; Τώρα φαίνεται ότι μάλλον το δεύτερο πρέπει να ίσχυε τόσο για τον κρίνοντα όσο καί για τον κρινόμενο. (Για μια πληρέστερη ανάλυση του θέματος, βλέπε: Παναγόπουλος Ανδρέας, Πρόκειται αλήθεια για «σύγκρουση πολιτισμών», εφημερίδα «Καθημερινή» στις 2-10-2001). www.kathimerini.gr



Εισαγωγή

Το προαναφερθέν έργο του Χάντιγκτον αποτελεί καί είναι για τους περισσότερους ερευνητές όχι ένα καινούργιο πρόταγμα. Διατυπώθηκε για πρώτη φορά πρίν από τέσσερις δεκαετίες, το 1964, από το συντηρητικότατο βρετανό πανεπιστημιακό Μπέρναρντ Λιούις. Αντικείμενο της ανάλυσης του δεν ήταν κάποιο φονταμενταλιστικό κίνημα, αλλά το (άκρως νεωτερικό) αντιαποικιακό κι αντιμπεριαλιστικό ξέσπασμα των λαών της Μέσης Ανατολής κατά τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.
Για προφανείς λόγους, η εν λόγω προσέγγιση πέρασε τότε εντελώς απαρατήρητη. Ώσπου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου καί, το Σεπτέμβριο του 1990, ο Λιούις (Καθηγητής στο Πρίνστον πια, καί διάσημος «τουρκολόγος» - γνωστός για τη συμβολή του στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας των Αρμενίων – καί κολλητός των υπερατλαντικών «γερακιών» του Πολ Γούλφοβιτς) ξαναρίχνει την ιδέα στο τραπέζι με ένα άρθρο στο Atlantic Monthly, που τιτλοφορείται « Οι ρίζες της μουσουλμανικής οργής ». Κατά τον συγγραφέα,  που  δεν  κρύβει  τη  νοσταλγία  του  για  τις  μακρινές  εκείνες εποχές, όταν ο «πλούτος, η δύναμη καί η επιτυχία δεν θεωρούνταν αμαρτία ή αδίκημα», ο αντιαμερικανισμός κι αντιευρωπαϊσμός των αραβικών μαζών δεν  πρέπει  επουδενί  να  αποδοθεί  στις  ιμπεριαλιστικές  επεμβάσεις,  τις μνήμες της αποικιοκρατίας ή ακόμα καί τη στήριξη αντιλαϊκών καθεστώτων από τη Δύση. Αντίθετα, ο Τρίτος Κόσμος οφείλει μάλλον ευγνωμοσύνη στο
«δυτικό πολιτσμό» που «αναγνώρισε, κατανόμασε καί δοκίμασε, όχι πάντοτε χωρίς επιτυχία, να θεραπεύσει αυτές τις ιστορικές ασθένειες»! Η ρίζα του «κακού» πρέπει αντίθετα να αναζητηθεί στη χιλιόχρονη αντιπαράθεση Χριστιανοσύνης καί Ισλάμ, που ξεκίνησε  - με μουσουλμανική πρωτοβουλία - τον έβδομο αιώνα καί συνεχίζεται ώς τις μέρες μας.
Ενδιαφέρουσα στην προσέγγιση του Λιούις είναι κυρίως η εικόνα του «εχθρού»:  “ενός  Ισλάμ  όχι  μόνο  γεωπολιτικά  ενιαίου   αναλλοίωτου  στο πέρασμα του χρόνου, αλλά κυριολεκτικά προσωποποιημένου, το οποίο αντιδρά ώς ανθρώπινος οργανισμός, όχι μόνο στην «υπονόμευση της εξουσίας του στην ίδια  τη  χώρα»  από την  «εισβολή  ξένων  ιδεών  καί  νόμων  καί  τρόπων  ζωής, ενίοτε καί ξένων ηγεμόνων καί εποίκων», αλλά ακόμη καί στην «αμφισβήτηση της κυριαρχίας του στο ίδιο του το σπίτι, από χειραφετημένες γυναίκες κι εξεγερμένα παιδιά» - αντίδραση την οποία ο ίδιος ο συγγραφέας διακριτικά επικροτεί , ώς «ξέσπασμα οργής εναντίον αυτών των ξένων, απίστων κι ακατανόητων  δυνάμεων  που υπονόμευσαν  την  κυριαρχία  του,  αναστάτωσαν την κοινωνία καί τελικά παραβίασαν το άσυλο της οικίας του”. (σ. 19).

Εξίσου ενδιαφέρουσες είναι οι επιστημονικές ακροβασίες του εμπνευστή της «Σύγκρουσης των Πολιτισμών», όταν αποφασίζει να περάσει από την αφηρημένη μακροϊστορία καί  τα  νεοαποικιακά στερεότυπα στην ανάλυση συγκεκριμένων σύγχρονων συγκρούσεων. Η άρνηση του Ισλάμ να δεχθεί «τη διακυβέρνηση πιστών από απίστους», ισχυρίζεται, «μας βοηθά να κατανοήσουμε τρέχουσες φασαρίες σε τόσο διαφορετικά μέρη όπως η αιθιοπική Ερυθραία, το ινδικό Κασμίρ, το κινεζικό Σινκιάνγκ καί το γιουγκοσλαβικό Κόσοβο, όπου μουσουλμανικοί πληθυσμοί διοικούνται από τις μουσουλμανικές Κυβερνήσεις » (σ. 23).
Τί ακριβώς κηρύσσει ο Χάντιγκτον; Η βάση της συλλογιστικής του, όπως αναπτύσσεται ήδη από την πρώτη σελίδα του άρθρου του στο «Foreign Affairs», έχει γίνει παγκοσμίως διάσημη:


«Η θεμελιώδης πηγή συγκρούσεων σ’αυτό τον καινούργιο κόσμο (δηλαδή τον   μεταψυχροπολεμικό)   κόσμο   δεν   θα   είναι   πρωταρχικά   ούτε ιδεολογική ούτε οικονομική. Οι μεγάλοι διαχωρισμοί στο εσωτερικό της ανθρωπότητας καί η κυρίαρχη πηγή συγκρούσεων θα είναι πολιτισμικοί. Τα έθνη κράτη θα παραμείνουν οι ισχυρότεροι παίκτες στις διεθνείς υποθέσεις, οι κυριότερες όμως συγκρούσεις στην παγκόσμια πολιτική θα προκύψουν ανάμεσα σε έθνη καί ομάδες διαφορετικών πολιτισμών. Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ πολιτισμών θα είναι τα πολεμικά μέτωπα του μέλλοντος» (σ. 22).


 Σε ποιά βάση συγκροτούνται αυτοί οι διαφορετικοί «πολιτισμοί» που θα αποτελέσουν στο εξής τα κεντρικά συλλογικά υποκείμενα της διεθνούς  πολιτικής;  Ο  καθηγητής  του Χάρβαρντ απλώς  αντιγράφει στην απάντηση του τον (άκρως παραδοσιακό) ορισμό του έθνους: «Οι πολιτισμοί διαφέρουν μεταξύ τους όσον αφορά την ιστορία, τη γλώσσα, τη παράδοση καί – το κυριότερο – τη θρησκεία» (σ. 25).



 Ακολουθεί (ή μάλλον προηγείται) η απαρίθμηση των «επτά ή οκτώ» τέτοιων «πολιτισμών»,  στους  οποίους  κατανέμεται  η  ανθρωπότητα: «Δυτικός, Κομφουκιανός, Ιαπωνικός, Ισλαμικός, Σλαβο – ορθόδοξος,
Λατινοαμερικανός κι ενδεχομένως Αφρικανικός» (σ. 25). Ενώ το 1996, θα θυμηθεί έναν ακόμα, τον «Βουδιστικό», ενώ ο «Κομφουκιανός» μετονομάζεται σε «Σινικό» (σσ. 30-31).


Οι  πολιτισμοί  αυτοί  χωρίζονται  σε  γεωγραφικές  ζώνες  επιρροή,  που διαχωρίζουν καί τους λαούς που κατοικούν σε αυτές. Παράλληλα με τις ώς άνω θέσεις του ο Χάντιγκτον θεωρεί ότι στον Ευρωπαϊκό χώρο η πόλωση των πολιτισμών υλοποιείται σε δύο πάλι άξονες με βάση τη θρησκεία : α) ρωμαιοκαθολικό καί προτεσταντικό δόγμα, που συνιστά τη Δυτική Ευρώπη καί ο δεύτερος άξονας είναι β) αυτός που οριοθετείται από την Ορθοδοξία καί τον Ισλαμισμό, καί είναι η Ανατολική Ευρώπη3.
Βέβαια,  ο  Χάντιγκτον  φλερτάρει  καί  με  την  συνοπτικά,  αντίθετη άποψη (στην γενικότερη φιλοσοφική του σκέψη) λέγοντας μας ότι:
« ...  Στην  Ευρώπη  η  αποδυνάμωση  του  Χριστιανισμού  -  του  κεντρικού συστατικού  της  -  θα  μπορούσε  να  υπονομεύσει  τον  δυτικό  πολιτισμό. Ολοένα καί λιγότεροι Ευρωπαίοι έχουν θρησκευτική πίστη, ακολουθούν θρησκευτικές  πρακτικές  καί  συμμετέχουν  σε  θρησκευτικές δραστηριότητες. Αυτή η τάση αντικατοπτρίζει όχι τόσο την εχθρότητα πρός τη θρησκεία, αλλά την αδιαφορία γι’αυτή. Παρόλα αυτά, οι χριστιανικές ιδέες,  αξίες  καί  πρακτικές  είναι  διάχυτες  στον  Ευρωπαϊκό  χώρο.  “Οι Σουηδοί είναι πιθανώς οι πιο άθρησκοι άνθρωποι στην Ευρώπη”, σχολίασε ένας από αυτούς, “αλλά δεν θα μπορέσει κανείς να καταλάβει καθόλου αυτή τη χώρα, άν δεν συνειδητοποιήσει ότι οι θεσμοί μας, οι κοινωνικές πρακτικές μας, οι οικογένειες μας, η πολιτική μας καί ο τρόπος ζωής μας γενικά είναι διαμορφωμένα με θεμέλιο τη λουθηρανική κληρονομιά μας.” Οι Αμερικανοί στην συτριπτική τους πλειοψηφία, σε αντίθεση με τους Ευρωπαίους, πιστεύουν στον Θεό, θεωρούν τους εαυτούς τους θρησκευόμενους ανθρώπους καί σε μεγάλο ποσοστό πηγαίνουν στην Εκκλησία.   Ενώ στα μέσα της δεκαετίας του 1980   δεν   υπήρχαν   τα απαραίτητα στοιχεία για την επιβεβαίωση της ανάκαμψης της θρησκείας στην Αμερική, η επόμενη δεκαετία έγινε μάρτυρας μιάς εντεινόμενης θρησκευτικής δραστηριότητας. Η διάβρωση του Χριστιανισμού στη Δύση, στη χειρότερη περίπτωση, αποτελεί μακρινή απειλή για την ευρωστία του δυτικού πολιτισμού. »4 (...)




 Χριστοδούλου,Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ’ Πάσης Ελλάδος, Samuel Huntington: “Η σύγκρουση των Πολιτισμών”. Η δική μας θέση. Ομιλία του νύν Μακαριωτάτου πρός τους εκπαιδευτικούς. (για μια πληρέστερη ανάλυση του θέματος, βλέπε την ιστοσελίδα της Ι.Μ. Δημητριάδος, www.imd.gr).
 Χάντιγκτον Σάμιουελ, Η σύγκρουση των Πολιτισμών καί ο ανασχηματισμός της Παγκόσμιας Τάξης, ελληνική μετάφραση Σήλια Ριζοθανάση, εκδόσεις Terzo Books, Αθήνα 1998, σελίς 437 καί εξής.





Ι. Samuel Huntington ... καί θρησκευτικός (ορθόδοξος) προσανατολισμός.


Οι  πολιτικές  ανακατατάξεις  στην  κεντρική  καί  ανατολική  Ευρώπη κατά τα τελευταία 7 χρόνια έφεραν καί πάλι στο προσκήνιο τη συζήτηση για το ρόλο του θρησκευτικού καί του πολιτιστικού παράγοντα στις διεθνείς σχέσεις καί εξελίξεις. Όσο δύσπιστος κι αν είναι κάποιος σχετικά με τα αίτια καί τους πραγματικούς υπεύθυνους των αιματηρών γεγονότων στην πρώην Γιουγκοσλαβία, δύσκολα μπορεί να αποδεχθεί την υπερβολική μονομέρεια του δυτικού Τύπου κατά των Σέρβων, σε σημείο που πολλές γερμανικές εφημερίδες έγραφαν: «Τα εγκλήματα των Ορθοδόξων» (...)
Όμως,  δεν  θα  πίστευε  κανείς  πρίν  εμφανισθούν  οι  θεωρίες  του Αμερικανού πολιτειολόγου Samuel Huntington ότι αυτή η αναζωπύρωση των θρησκευτικών καί πολιτιστικών φαινομένων θα οδηγούσε σε απόψεις για τη σύγκρουση των πολιτισμών καί για ενδεχόμενο πολέμων με βάση την πολιτιστική διαφοροποίηση.  Γι’αυτό  θεωρούμε  ώς  σημαντικό  γεγονός  την προδημοσίευση στο έγκυρο αμερικανικό περιοδικό Foreign Affairs (τχ. Νοεμ. – Δεκ. 1996) τμήματος του νέου βιβλίου του Αμερικανού καθηγητή. Το κείμενο που δημοσιεύεται έχει τίτλο : «Η Δύση καί ο Κόσμος» (ενώ το εκδοθέν στις ΗΠΑ βιβλίο έχει τον τίτλο: «Η σύγκρουση των Πολιτισμών ... », εκδ. Simon and Schuster).
Στο  άρθρο  αυτό  ο  Huntington τονίζει  ότι  ο  πολιτισμός  της  Δύσεως είναι μεν μοναδικός, δε χρειάζεται όμως να επιζητεί να γίνει καί παγκόσμιος. Του αρκεί ότι είναι ανώτερος καί πρέπει να περιχαρακωθεί μεσα σε θεσμούς καθαρά δυτικούς. Στους θεσμούς αυτούς, όπως το ΝΑΤΟ, πρέπει να ανήκουν μόνο λαοί με δυτική πολιτιστική παράδοση, γι’αυτό πρέπει και να αποπεμφθούν Ορθόδοξοι Χριστιανοί καί Μουσουλμάνοι, όπως οι Έλληνες καί  οι  Τούρκοι.  Για  να  εξηγήσει  δε  τι  ορίζει  ως  Δύση  θέτει  τις  εξής πολιτιστικές παραμέτρους.
Στη Δύση, λοιπόν, κατά τον Huntington, μετέχουν λαοί καί πολιτιστικές παραδόσεις που χαρακτηρίζονται από οκτώ στοιχεία:

 Πέρα από το αυτονόητο, η σύγκρουση είναι στην πραγματικότητα ταξική καί μόνο κατά το συμβεβηκός «πολιτισμική», το βιβλίο είναι ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα, όχι για το τί διαπιστώνει αλλά για το τί ιδέες βάζει. Καί το σημαντικότερο: στηρίζεται ολόκληρο σε ένα επιστημονικό διπλό σφάλμα: πρώτον θεωρεί ότι ο «πολιτισμός» δεν είναι η κουλτούρα, η καλλιέργεια, ο πνευματικός πολιτισμός, αλλά ο τεχνικός – αναπτυξιακός. Γι’αυτό στον τίτλο λέει “THE CLASH OF CIVILIZATIONS” καί όχι ... “OF CULTURES”. Καί δεύτερον, δέχεται ότι Θρησκεία καί πολιτισμός είναι έννοιες παράλληλες, ενώ η Θρησκεία είναι υπάλληλη έννοια του πολιτισμού, καί μάλιστα της κουλτούρας, δηλ. του πνευματικού πολιτισμού.



1.  Την κλασική κληρονομιά (αρχαιοελληνική καί λατινική)
2.  Το δυτικό χριστιανισμό (καθολικισμό καί προτεσταντισμό)
3.  Τις ευρωπαϊκές γλώσσες, οι οποίες κατατάσσονται σε δύο οικογένειες: Τις ρωμανικές (λατινογενείς) καί τις γερμανογενείς
4.  Το   διαχωρισμό   μεταξύ   της   πνευματικής   καί   κοσμικής   εξουσίας (Εκκλησίας καί Κράτους)
5.  Την κυριαρχία του νόμου
6.  Τον κοινωνικό πλουραλισμό καί την κοινωνία των πολιτών
7.  Τη  λειτουργία  αντιπροσωπευτικών  σωμάτων  επί  1.000  τουλάχιστον χρόνια
8.  Τον ατομοκεντρικό, με την έννοια της ευαισθησίας για τα δικαιώματα καί τις ελευθερίες του ατόμου.


Ο Huntington πιστεύει ότι η Δύση θα σωθεί αν παραμείνει ενωμένη, καθαρά από πολιτιστικές επιμιξίες καί αν σταματήσει να αναμιγνύεται σε διαμάχες μεταξύ άλλων λαών, εκτός εάν διακυβεύονται συμφέροντα της. Διαφωνεί με την κλασική αμερικανική ιδέα ότι υποχρέωση του δυτικού κόσμου είναι η διάδοση της δημοκρατίας καί της ελεύθερης αγοράς καί επισημαίνει:
«Η  εικόνα  ενός  ανερχόμενου  δυτικού  κόσμου  σε  παγκόσμιο  επίπεδο  είναι
ψευδής, αλαζονική καί επικίνδυνη». Πολιτιστικός φυλετισμός, πολιτικός απομονωτισμός καί αμφισβήτηση της δυνατότητας άλλων πολιτισμών να εμβολιασθούν από τη «Δύση» αποτελούν τα κύρια σημεία του έν λόγω κειμένου6.


Ένας σύντομος σχολιασμός μπορεί να επικεντρωθεί στα εξής σημεία:


 Είναι καθαρά επιστημονική ή κρύβει σκοπιμότητες ή προβολή τέτοιων απόψεων; (Αρκετοί θεωρούν τον Huntington ώς εκφραστή ορισμένων συμφερόντων, τα οποία επιθυμούν πάντα την ύπαρξη κάποιου εχθρού , κάποιου «μπαμπούλα» για τις ΗΠΑ καί τη Δύση. Τώρα που έπεσε ο κομμουνισμός πρέπει να εφευρεθεί ένα αντίπαλο δέος. Ο Huntington προτείνει   τους   Ορθοδόξους   καί   τους   Μουσουλμάνους.   Προβλέπει μάλιστα  σύγκρουση  της  Δύσεως  με  αυτούς.  Άρα,  ενισχύει γραφειοκρατίες, βιομηχανίες καί άλλες ομάδες συμφερόντων που κερδίζουν  από  τη  διαιώνιση  ενός  ψυχροπολεμικού  κλίμακος.  Πάντως, πρέπει να σημειωθεί ότι δύο φορές για την προώθηση των απόψεων του χρησιμοποιήθηκε το Foreign Affairs, του Council of Foreign Relations, το οποίο αποτελεί κατεστημένο όργανο, ημιεπίσημο θα λέγαμε, για τη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.


 Άς δεχθούμε τις απόψεις Huntington ώς ένα πείραμα νέας αναγνώσεως της ιστορίας των πολιτισμών. Πρέπει να πούμε ότι δεν πρωτοτυπεί σε πολλά πράγματα. Τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό καί την αλαζονεία της Δύσεως  είς  βάρος  άλλων  πολιτισμών  έχει  πρό  πολλού  επισημάνει  ο Arnold Toynbee (βλέπε χαρακτηριστικά το βιβλίο του με τίτλο: “The World and the West”, New  York 1966). Ειδικά, δέ, η θέση περί διαφοροποιήσεως του δυτικού πολιτισμού από τον Ορθόδοξο Χριστιανικό ανάγεται σε πολύ παλαιά χρόνια, πρίν ακόμη καί από το Σχίσμα των Εκκλησιών, καί συγκεκριμένα στην εποχή του Καρλομάγνου. Επιβίωση της απόψεως αυτής είδαμε καί στην περίπτωση της Ιστορίας του Duroselle. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση, καί εδώ ο  Huntington μας βοηθά πολύ, ότι, δηλαδή, σε σημαντική μερίδα διανοουμένων καί πολιτικών των ΗΠΑ αλλά καί της Ευρώπης, η έννοια Δύση πολιτιστικά διαφοροποιείται από την Ορθόδοξη Ανατολή, την οποία καί αποκλείει. Δεν πρόκειται για ανθελληνισμό. Πρόκειται  για  μια  ανάγνωση  του  ευρωπαϊκού  πολιτισμού  διαφορετική από εκείνη που βιώνουμε εμείς οι Νεοέλληνες, οι οποίοι θεωρούμε ότι λύσαμε το πρόβλημα όταν θυμίζουμε τη συνεισφορά του Ελληνισμού στη διαμόρφωση του Ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Όσο κι άν κάτι τέτοιο απαιτεί ειδική πραγματεία, πιστεύουμε ότι τα οκτώ σημεία που προτείνει ο Huntington ώς κριτήρια «δυτικότητας» πάσχουν. Επί παραδείγματι, η συνύπαρξη του καθολικισμού με το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το ατομοκεντρισμό καί τα αντιπροσωπευτικά σώματα φέρνει αμέσως στο νού του οποιουσδήποτε αμφισβητία την απολυταρχική παράδοση του Παπισμού με το αλάθητο, την Ιερά Εξέταση, τον Index βιβλίων που πρέπει να καούν καί άλλα στοιχεία, σε σημείο που αρκετοί Κοινωνιολόγοι να ανιχνεύουν στενό συσχετισμό μεταξύ καθολικής παραδόσεως καί αναπτύξεως φασιστικών ιδεολογιών (βλέπε: Βαυαρία, Αυστρία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία). Επίσης, είναι αυθαίρετη καί βεβιασμένη η κατηγοριοποίηση των ευρωπαϊκών γλωσσών σε λατινογενείς καί γερμανικές αφήνοντας απ’έξω την ελληνική αλλά καί τις σλαβικές γλώσσες. Ποιός κρίνει την ευρωπαϊκότητα ή μή ευρωπαϊκότητα της α’ ή της β’ γλώσσας;


6   Για  μια  πληρέστερη  ανάλυση  του  θέματος,  βλέπε:  Στέφανος  Δημητρίου,  Πολιτική  καί
«Σύγκρουση  των  Πολιτισμών»  (Το  επιχείρημα  του  S.  Huntington  για  τη  μοναδικότητα  του
Δυτικού πολιτισμού καί την απίσχνανση του οικουμενικού χαρακτήρα της νεωτερικότητας),
περιοδ. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ, τχ. 19, Μάιος 2002, σσ. 5-21.





Ο Huntington με τα κριτήρια καί τις απόψεις που προβάλλει ανοίγει τον ασκό  του Αιόλου για  μια  επικίνδυνη  πνευματική πορεία  αποκλεισμού παντός «μιάσματος». Στη προσπάθεια του να επιβάλει την καθαρότητα των «δυτικών αξιών» ίσως βρεί μιμητές αυστηρότερους. Ποιός αποκλείει να εμφανισθεί αύριο ένας άλλος συγγραφέας που να αντείπει: «Πολύ χαλαρά τα κριτήρια του Huntington. Δύση είναι μόνο οι Αγγλοσαξονικοί λαοί με προτεσταντική παράδοση, διότι σε αυτή βασίζεται κατά Weber M. ο  καπιταλισμός».  Καί  αμέσως  κάποιος  άλλος  να  αντιπροτείνει:  «Όχι, Δύση δεν είναι μόνο ο Καθολικός λατινογενής κόσμος, γι’αυτό καί η ευρωπαϊκή ένωση θα προχωρήσει με ένα σκληρό πυρήνα χωρίς τους ταραξίες Άγγλους, Δανούς κ.λ.π.». Γενικά, ο Αμερικανός πολιτειολόγος με τη θεωρία της περιχαρακώσεως της Δύσεως ή έν πάση περιπτώσει του πολιτιστικού – γεωπολιτικού μορφώματος  το οποίο θεωρεί  ότι  η Δύση κινδυνεύει να αποβεί βλαπτικός για τα συμφέροντα των ΗΠΑ.


Το  κυριότερο  στοιχείο  που  εισάγει  ο  Huntington μέσα  από  τις αμφιλεγόμενες απόψεις του περί πολιτισμού είναι οι πολιτικές προτάσεις που προκύπτουν από αυτές. Ώς Έλληνες καλό θα ήταν στην αντίδραση μας να αποφύγουμε τα δύο άκρα: α) Ούτε να αναπτύξουμε σύνδρομα καταδιώξεως καί απομονώσεως καί β) ούτε να απορρίψουμε ώς ανάξιες λόγου τις πολιτικές επιπτώσεις των προτάσεων Huntington. Άν γίνουν ευρύτερα αποδεκτές οι προτάσεις αυτές, η Ελλάδα θα βρεθεί εκτός ΝΑΤΟ καί εκτός Ε.Ε. Σημασία, λοιπόν, έχει να δούμε κατά πόσον κυκλοφορούν παρεμφερείς απόψεις καί σε άλλους κύκλους καί ομάδες επιρροής στις ΗΠΑ καί στη δυτική Ευρώπη. Χωρίς διάθεση κινδυνολογίας, πρέπει να αξιολογούμε προσεκτικά κάθε σχετικό δημοσίευμα ή δήλωση πολιτικού προσώπου. Στα πλαίσια αυτά είναι χρήσιμο να επισημάνουμε ένα ενδιαφέρον δημοσίευμα  του Βρετανικού  περιοδικού Economist,  ο οποίος έγραφε στις 16-11-1996 τα εξής σχετικά με τα σύνορα μεταξύ της Δυτικής καί Ανατολικής Ευρώπης: ” Το μεγαλύτερο χώρισμα – άς το ονομάσουμε πνευματικό παραπέτασμα – είναι πολυσύνθετο. Δύο φορές μέσα σε αυτή τη χιλιετία η Ευρώπη συγκλονίσθηκε από μία καλή, μεγάλη ιδέα: Πρώτη ήταν η Μεταρρύθμιση. Δεύτερος ο Διαφωτισμός. Καί τα δύο άφησαν σαν κληρονομιά την ανεξαρτησία του νού, μια αίσθηση ατομικών δικαιωμάτων υπεράνω του νόμου καί άλλες αρετές οι οποίες ακόμη καί σήμερα – από δυτική οπτική γωνία – δίνουν στους Εσθονούς, στους  Τσέχους καί στους Ούγγρους ένα πλεονέκτημα στην εκκίνηση συγκριτικά με άλλους γείτονες, οι  οποίοι  στερούνται  τέτοιων  συμπεριφορών.  Περισσότερο  από  όλους,  ο  κόσμος  της  Ορθοδοξίας  υστέρησε.   Τί   θα  λέγατε  να  χαράξουμε  την διαχωριστική γραμμή με βάση τη θρησκευτική ομάδα;”


Τα μηνύματα είναι σαφή: Όλο καί περισσότερο ο παράγων θρησκεία καί τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά θα αποτελούν κριτήριο γεωπολιτικών θεωρήσεων ή/καί αποφάσεων. Καλό θα ήταν να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τα φαινόμενα αυτά προσγειωμένοι καί ψύχραιμοι, απόφεύγοντας καί το σύμπλεγμα του «καταδιωκόμενου λαού», αλλά καί την υπεραισιόδοξη μακαριότητα ώς πρός τις σχέσεις μας με τους λαούς καί τους θεσμούς της Δύσεως. 8


 Σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος θα κινηθούν οι νεορθόδοξοι καί λοιποί λάτρεις της καθ’ ημάς Ανατολής. «Θα έλεγα ότι η πρόταση του Χάντιγκτον έχει κάτι το ιδυοφυές», εξηγεί χαρακτηριστικά ο Χρήστος Γιανναράς σε συνέδριο που οργανώθηκε το 1997 γι’αυτό το θέμα.
«Εμείς οι Έλληνες, οι σημερινοί, θα έπρεπε να είμαστε βαθύτατα ευγνώμονες στον Χάντιγκτον. Διανοείσθε την έκπληξη της ελληνικής προοδευτικής διανόησης, εννοώ αυτής που αρχίζει από
τον Κοραή, καί κυριαρχεί μέχρι σήμερα στη δημόσια ζωή μας, όταν εμφανίζεται κάποιος τόσο διάσημος καί με τέτοια εμβέλεια λόγου να πεί ότι το χαρακτηριστικό μας στοιχείο είναι η Ορθοδοξία καί αυτή ώς πολιτιστικό στοιχείο καθορίζει την πολιτική μας θέση καί τη θέση μας στο διεθνή χώρο!», Η σύγκρουση Ανατολής – Δύσης καί η πρόκληση Χάντιγκτον, σσ. 165-6.
Συνοψίζοντας, θα θέλαμε να αναφέρουμε ένα μέρος του νέου πονήματος του Χάντιγκτον που κυκλοφορεί με τίτλο «Ποιοί Είμαστε; Η αμερικανική ταυτότητα στην εποχή μας», καί που περιεργάζεται καί πάλι τις αρχές της συντηρητικής του ιδεολογίας διαμορφώνοντας έτσι καί το φιλοσοφικό ορίζοντα της συντηρητικής του σκέψης. Σύμφωνα με τον συγγραφέα τέσσερις είναι οι συνιστώσες της αμερικανικής ταυτότητας: η (δημιουργία) στηριζόμενη στη θρησκεία καί τη γλώσσα κουλτούρα καί η ιδεολογία ή το πολιτικό βάση του οποίου διαμορφώνονται οι θεσμοί του κράτους. Κάθε ταυτότητα, τονίζει ο Χάντιγκτον, αντίθετα από όσα υποστηρίζουν σήμερα πολύ «αριστεροί», προσδιορίζεται από τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις καί από μόνιμα καί πάγια χαρακτηριστικά. Αφού διευκρινίσει τον τρόπο παραγωγής της ταυτότητας σε γενικό επίπεδο, προσεγγίζει τις συνιστώσες της αμερικανικής ταυτότητας. Για τον Χάντιγκτον είναι λάθος να θεωρείται η Αμερική ότι είναι έθνος μεταναστών. Η Αμερική είναι έθνος λευκών εποίκων που κουβαλούσαν στοιχεία όπως τη γλώσσα καί την προτεσταντική θρησκεία. Πάνω σε αυτή τη γλώσσα καί τη θρησκεία, ο ενσωματωμένος στη θρησκεία Διαφωτισμός, το περίφημο αμερικανικό «Πολιτικό Πιστεύω» περιέχει συστατικά στοιχεία όπως είναι: «η αξιοπρέπεια της ατομικής ανθρώπινης ύπαρξης, η ισότητα, η προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας, ο ατομισμός κ.α». Όλες όμως οι πολιτικές αρχές αμερικανοποιούνται μέσα από το βάπτισμα τους στη προτεσταντική θρησκεία.



ΙΙ. Η παρακμή της Δύσης
(από τον Huntington στον W. McNeil καί αντίστροφα)


Ο Σάμιουελ Χάντιγκτον έγραψε ένα από τα πιο σημαντικά αλλά παράλληλα καί ενοχλητικά βιβλία. Χλευάζει τις φιλοδοξίες καί τις αντιλήψεις περί οικουμενικότητας  που χαρακτήριζαν  την  αμερικανική  εξωτερική πολιτική από το 1917 ή καί νωρίτερα. Απορρίπτει τόσο τις ελπίδες για έναν κόσμο ασφαλή για την δημοκρατία όσο καί τις ελπίδες για έναν κόσμο όπου όλοι θα απολαμβάνουν τέσσερις ελευθερίες.
Αντίθετα,  υποστηρίζει  μια  αναδιάταξη  δυνάμεων,  που  απαιτεί  «αμοιβαίο  συμβιβασμό  μέσα  σε  στρατόπεδα  διαφορετικών  πολιτισμών,  ένα συμβιβασμό που ήδη συντελείται, είτε το θέλουμε είτε όχι.» 9
Ώς απόδειξη αυτών των τάσεων κατά Χάντιγκτον, θεωρεί ο Μακνήλ, τους πολέμους της ΕΣΣΔ με το Αφγανιστάν στα 1979 – 1989 καθώς καί τον πόλεμο του Κόλπου το 1990 – 1991. Ενώ ο πόλεμος της Βοσνίας αποτελεί κατά Χάντιγκτον την αναλογία του Ισπανικού εμφυλίου στα έτη 1936 – 1939:
« Ο  Ισπανικός  εμφύλιος  πόλεμος  ήταν ένα  πρελούδιο στον  Β’  Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πόλεμος στην Βοσνία είναι ακόμα ένα αιματηρό επεισόδιο στην αναπτυσσόμενη σύγκρουση των πολιτισμών. Κατ’ αναλογία, μήπως ο πόλεμος στην Βοσνία αποτελεί καί αυτός πρελούδιο στον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο;» 10


Ο  Μακνήλ  λέει  ότι  βρίσκει  πολλά  πράγματα  που θα  μπορούσε  να συμφωνήσει με τον Χάντιγκτον ενάντια στις επικρατούσες απόψεις σχετικά με την καθολική ισχύ της εθνικής, των αμερικάνων, εκδοχής περί .... ανθρωπίνων ελπίδων καί προσδοκιών. Όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, το αμερικανικό έθνος συγκροτήθηκε από έναν ιδεολογικό πόλεμο στα τέλη του
18ου αιώνα:
« ... Από τότε οι Αμερικάνοι αρέσκονται να θεωρούν τους εαυτούς τους ικανούς να υποδεικνύουν σε άλλους λαούς πως να φέρνουν σε αρμονία τις δημόσιες υποθέσεις με τις αντιλήψεις του Διαφωτισμού του 18ου  αιώνα, περί καθολικών καί αδιαίρετων ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ώς αποτέλεσμα, στον 20ο αιώνα δικαιολογήσαμε την συμμετοχή μας στον Α’ καί Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εξαγγέλοντας σταυροφορίες για την εγκαθίδρυση μιας διαρκούς ειρήνης σε έναν κόσμο όπου ο μιλιταρισμός, η πολιτική της ισχύος, οι σφαίρες επιρροής κί άλλες μορφές μοχθηρίας επικρατούσαν μεταξύ των άλλων λιγότερων πεφωτισμένων λαών της γής.» Έτσι, καθώς ο Χάντιγκτον απέρριψε τον ηθικό ιμπεριαλισμό (όπως ο ίδιος  ισχυρίζεται)  που  ενυπάρχει  σε  μια  τέτοια  ρητορική,  «παίρνοντας μάλιστα υπόψη του την απροθυμία των αμερικάνων να στηρίξουν τις περισσότερες από τις προτροπές μας με πιθανώς δαπανηρές ενέργειες.»12
Όμως, θεωρεί ότι η θέση του Χάντιγκτον για τα κράτη – πυρήνες που προσδιορίζεται μάλλον χαλαρά από την έννοια «πολιτισμός» δεν είναι καί μια κάποια βελτίωση απέναντι στην «αφελή», όπως τη χαρακτηρίζει ο ίδιος, ηθική σταυροφορία. Οι λόγοι που οδηγούν τον Μακνήλ σε αυτή την υπόθεση είναι οι εξής:


 Ηuntington  Samuel  κ.α,  Η σύγκρουση Ανατολής καί  Δύσης καί η πρόκληση Χάντιγκτον,
(ελληνική μετάφραση του παραπάνω κειμένου καί ενθουσιώδης υποδοχή από τους: Χρήστο Γιανναρά, Κώστα Ζουράρι, Γιώργο Καραμπελιά κ.α), Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2001, σελίς 120.
10 Ο.π., σελίς 122.





1.  Είναι πεπεισμένος (ο Χάντιγκτον) χωρίς να δεχθεί το γιατί, ότι η Δύση βρίσκεται σε παρακμή
2.  Πιστεύει ότι για να επιβραδύνουν αυτήν την παρακμή, οι ΗΠΑ πρέπει να επιβεβαιώσουν την ταυτότητα τους ώς Δυτικό Έθνος, απορρίπτοντας την επικράτηση ενός πολυπολιτισμικού μοντέλου μέσα στην ίδια την χώρα, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να υιοθετήσουν μια ατλαντική πολιτική στενής συνεργασίας με σκοπό να προστατεύσουν καί να προάγουν τα ενδιαφέροντα καί τις αξίες του εξαιρετικού πολιτισμού τον οποίο μοιράζονται. Όπως λέει: « ... Αυτό ακούγεται σαν νοοτροπία χαρακωμάτων, που μας καλεί να αντέξουμε όσο γίνεται ενάντια σε άλλους πολιτισμούς, που είναι περισσότερο επεκτατικοί γεωγραφικά, κοινωνικά συνεκτικοί καί ηθικά ενοποιημένοι από ότι η σημερινή παρηκμασμένη Δύση.» 13


Αυτή ακριβώς η απόψη, ισχυρίζεται ότι δείχνει την διαφορά του Χάντιγκτον καί του ιδίου που δεν συμμερίζεται την έλξη που ασκούν πάνω του οι θεωρίες της ανόδου καί της πτώσης πολιτισμών, όπως τέθηκαν από τους Τόουνμπυ καί  Κουίγκλεϊ.  Έτσι,  καταλήγει  ο  Χάντιγκτον να  είναι  πεπεισμένος  ότι  η παρακμή της Δύσης οδηγεί στην διάλυση του Δυτικού πολιτισμού με αποτέλεσμα, μάλλον πρίν παρά μετά την συνολική αυτή διάλυση, να οδηγείται στον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο που τοποθετείται από τον ίδιο στις πρώτες δεκαετίες του επόμενου αιώνα.
Από την άλλη ο Μακνήλ παραδέχεται ότι ο Χάντιγκτον έχεο δίκιο ώς πρός το ότι τα ανθρώπινα πλάσματα όντως διαμορφώνονται από την κουλτούρα. Καί είναι προφανές, πάντα κατά τον ίδιον, ότι η κληρονομιά των


11 Ο.π., σελίς 125.
12 Ο.π., σελίς 126.
13 Ο.π., σελίς 126.



μεγάλων ασιατικών πληθυσμών δεν είναι ταυτόσημη με την κληρονομιά του Ευρωπαϊκού παρελθόντος. Παραδέχεται ότι τέτοιες διαφορές έχουν σημασία στην πολιτική καί βρίσκουν την πιο καθαρή τους έκφραση στην θρησκεία. Μπορεί να επηρεάζουν ακόμα καί την οικονομία, όπως επιχειρηματολογεί καί ο Χάντιγκτον όταν γράφει ότι η πρόσφατη οικονομική ανάκαμψη της Κίνας καί άλλων χωρών της Ανατολικής Ασίας είναι συνεπείς στις αξίες του Κομφουκιανισμού περί ιεραρχίας, συναίνεσης καί αυτοπειθαρχίας.
Όμως, άν ένα κράτος ή ένα σύνολο κρατών θέλει να επιτύχει σε μια βάση μακροπρόθεσμη, η πολιτισμική του συνέχεια πρέπει με κάποιον τρόπο να συνδυαστεί με χρήσιμες καί καινούργιες ιδέες, με πρακτικές καί τεχνολογίες που έρχονται από μακριά. Αυτό, λέει ο Μακνήλ, έκαναν οι Ευρωπαίοι με επιτυχία καί κατάφεραν έτσι να κατακτήσουν την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία: « ... Την εποχή που ο καθένας από τους μεγάλους ασιατικούς πολιτισμούς προσπαθούσε να ελαχιστοποιήσει τις ενοχλητικές επαφές με εξωτερικά στοιχεία, οι Ευρωπαίοι συνέχιζαν να πολεμούν μεταξύ τους, ενώ ταυτόχρονα εξερευνούσαν τον υπόλοιπο κόσμο με άσβεστη καί ακούραστη απληστία, τόσο για το υλικό κέρδος όσο καί για να τον κατανοήσουν. Το αποτέλεσμα ήταν πως η Δύση εξαπλώθηκε καί άλλαξε τον εαυτό της ξανά καί ξανά.»14


Αυτός, τονίζει, ότι είναι καί ο λόγος που μπορεί να μετριάσει τους πολέμους καί τις διαμάχες μεταξύ πολιτισμών καί θρησκειών. Στον αιώνα, δηλαδή, όπου οι επικοινωνίες, οι εμπορικές συμφωνίες, τα οικονομικά οφέλη, καί   τα   τεχνολογικά   δίκτυα   όλο   καί   πιο   πολύ   αποκτούν   παγκόσμιες διαστάσεις είναι λογικό να περιμένει κανείς όλο καί περισσότερη μείωση των συγκρούσεων μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών.
«... Ακόμα καί ένα όσο αδύναμο όργανο όπως ο ΟΗΕ, τον οποίο ο Χάντιγκτον αναφέρει μόνο για να τον απορρίψει, μπορεί να παίξει μεγαλύτερο ρόλο στον προσδιορισμό  του  μέλλοντος  του  κόσμου  από  ότι  υποθέτει  το  ζοφερό  του όραμα. Έν ολίγοις, η αποδοχή των παγκόσμιων ιδανικών που χαρακτηρίζει την επικρατούσα  αμερικάνικη  ρητορική  σε  σχέση  με  την  εξωτερική  πολιτική μπορεί να μην είναι τελείως λανθασμένη. Η δημόσια ρητορική μας χρειάζεται να λάβει περισσότερο υπόψη της τις διαφορές μεταξύ των πολιτισμών καί των τοπικών παραδόσεων, των οποίων οι αξίες δεν συμφωνούν με τις δικές μας. Λιγότερη αυτοεπιβεβαίωση καί μεγαλύτερη θέληση να υπαχθούμε σε αμοιβαία συμφωνημένες παγκόσμιες ρυθμίσεις καί κανόνες θα βοηθούσε επίσης.»15

14 Ο.π., σελίς 138.
15 Ο.π., σελίς 144.



Ο Γουϊλιαμ Μακνήλ, ολοκληρώνει την κριτική του στον Χάντιγκτον επισημαίνοντας  :  «  ...  Ο  Χάντιγκτον  συστήνει μια  διαφορετική  πορεία.  Θα εγκατέλειπε κάθε ελπίδα για τους παγκόσμιους ρυθμιστικούς μηχανισμούς που καθορίζουν την συμπεριφορά των κρατών καί πολιτισμών καί αντί για αυτό θα δημιουργούσε ένα δυτικό προπύργιο, στο εσωτερικό του οποίου θα υπερασπίζονταν τη ξεχωριστή μας κληρονομιά. Αυτό μου μοιάζει περισσότερο με μια πρόκληση πρός τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο παρά για συνταγή για ένα βιώσιμο μέλλον.
Έν ολίγοις, συμφωνώ με τον Χάντιγκτον όταν δηλώνει ότι οι δεσμεύσεις σε ιδιαίτερα μοντέλα πολιτισμών καί ιδιαίτερες θρησκευτικές ταυτότητες αποκτούν αύξουσα σημασία στις διεθνείς υποθέσεις.
Διαφωνώ, όμως, με τα συμπεράσματα που εξάγει, γιατί μου φαίνεται ότι οι αυξανόμενες διασυνδέσεις μεταξύ πολιτισμών στηρίζουν ταυτόχρονα καί μια αντίθετη πορεία, πρός τον Παγκόσμιο Κοσμοπολιτισμό.
Αυτή η τάση, κατά την άποψη μου, αποτελεί αναμφισβήτητα τη μεγαλύτερη ελπίδα για το μέλλον καί γι’αυτό αξίζει να ενισχυθεί, όπως ακριβώς τείνει να κάνει, έστω αφελώς, η οικουμενίστικη αντίληψη στην αμερικάνικη εξωτερική πολιτική.» Ο.π., σελίς 144 κ.ε (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου).



ΙΙΙ. Καλοί καί κακοί (σ)την εποχή των νέων σταυροφοριών
(Επίλογος – Κριτική θεώρηση του θέματος)


Το βιβλίο αυτό αποτέλεσε ένα από τα θεωρητικά υπόβαθρα αιτιολόγησης της νέας σταυροφορίας της Δύσης, όχι όμως για τη διάδοση του Χριστιανισμού (τόσο), αλλά για τη διάδοση της Δημοκρατίας καί των δήθεν δυτικών αξιών στους «υπανάπτυκτους καί βάρβαρους» Ισλαμιστές.
Μετά τη βάρβαρη τρομοκρατική επίθεση που δέχθηκαν οι ΗΠΑ στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας θα αποτελέσει απόλυτη καί μοναδική προτεραιότητα της αμερικανικής πολιτικής. Ο χαρακτηρισμός της επίθεσης από τον αμερικανό πρόεδρο ώς πράξης πολέμου προϊδεάζει για τη φύση της αμερικανικής αντίδρασης. Η αμερικανική κυβέρνηση φαίνεται ότι,  πέρα  από  τον  άμεσο  στόχο  της  εξερεύνησης  καί  της  τιμωρίας  των ενόχων, προσανατολίζεται στη διαμόρφωση των προϋποθέσεων, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο καί σε διεθνές επίπεδο, για την πλήρη εξάλειψη του φαινομένου της τρομοκρατίας.
Στο διεθνές επίπεδο η πίεση την οποία θα ασκήσουν οι ΗΠΑ σε φίλες καί σύμμαχες χώρες να συνταχθούν μαζί τους σε αυτή τη νέα σταυροφορία κατά της τρομοκρατίας θα είναι μεγάλη. Μετά την τρομοκρατική επίθεση της 11ης  Σεπτεμβρίου, η αμερικανική κυβέρνηση θα επιχειρήσει να αναγάγει τη τρομοκρατία σε υπ’αριθμό ένα πρόβλημα της Δύσης στο σύνολο της. Αυτή η σταυροφορία, όπως ήδη φαίνεται από τις ενέργειες των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ με την ενεργοποίηση του άρθρου 5, δεν θα αρκεστεί στην επιβολή οικονομικών κυρώσεων εναντίον χωρών που υποθάλπουν τη τρομοκρατία ή στη σύνταξη ευχολογίων συμπαράστασης από τις ευρωπαϊκές χώρες. Θα απαιτεί την ενεργό ανάμειξη σε πιθανές επιχειρήσεις πάσης μορφής καί εναντίον πολλαπλών στόχων που θα καθορίζονται από τις ΗΠΑ17.
Το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης  Σεπτεμβρίου 2001 αποτέλεσε την αφορμή για τη νέα σταυροφορία, που είχε προετοιμαστεί ήδη ιδεολογικά. Επιστρατεύτηκαν όλα τα μέσα για να πείσουν όλο τον κόσμο ότι η ανθρωπότητα είναι χωρισμένη σε δύο στρατόπεδα. Στους καλούς που είναι οι Αμερικάνοι, καί στους κακούς, που είναι όλοι όσοι δεν είναι μαζί τους.
Γι’ αυτή την ιερή σταυροφορία επιστρατεύτηκε ακόμα καί το «άγιο» Χόλιγουντ. Έτσι, μάθανε ακόμη καί τα μικρά παιδιά όλου του κόσμου ότι μόνο αν νικηθούν οι κακοί “OPK” θα μπορούμε να κοιμόμαστε επιτέλους ήσυχοι. Καί βέβαια, εντελώς συμπτωματικά οι κακοί “OPK” δεν είναι τίποτε άλλο από τους κατοίκους της αρχαίας Ασσυριακής πόλης Uruk,  που ήταν κοντά στη σημερινή Βαγδάτη. ( αυτή λέγεται ότι είχε στο μυαλό του ο συγ- γραφέας του «Άρχοντα των Δακτυλιδιών», ο Τόλκιεν, όταν περιέγραφε το
«σκότος του κακού»).



Βλέπε: Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, Οι νέες αμερικανικές προτεραιότητες, Αρχείο άρθρων Ι.Δ.Κ.Κ. στίς 18-12-2001 (για περισσότερα βλέπε την ιστοσελίδα του Ιδρύματος www. idkaramanlis.gr).


Οι αντιδράσεις των «Μέσων» καί των «Μαζών» για τη δημοσίευση των εικόνων από τα βασανιστήρια στις φυλακές της Βαγδάτης έδειξαν για άλλη μια φορά περίτρανα δύο πράγματα: την αποθέωση της υποκρισίας καί την αποθέωση της κυριαρχίας της εικόνας.
Ο σύγχρονος πολίτης – θεατής , δέχεται πλέον ως απόλυτη αλήθεια μόνο ότι βλέπει σε εικόνα. Μπορείς να μιλάς καί να γράφεις για καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή για πολιτική διαφθορά, χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός! Άν δεν τεκμηριώσει η κάμερα (φανερή ή κρυφή), την καταπάτηση – παράνομη πράξη, είναι σαν να μην έγινε ποτέ.18
Το Δίκαιο από τη σκοπιά του ισχυρού (α)  ή/καί  τα ανθρώπινα δικαιώματα (β) .. ή είναι έννοιες παγκόσμιες, διαχρονικές καί αδιαίρετες, ανεξάρτητες από ευγενή καί μή όντα, ή υπάρχουν μόνο στα λόγια. Άν είσαι ο ισχυρός της γής, τότε το (α) «Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις» του Αντισθένη το υποκαθιστάς με το (β) «Αρχή σοφίας φόβος κυρίου» του Σολομώντος. Έτσι, με γνώμονα την αρχή: «Η ισχύς δημιουργεί δίκαιο», ο «πλανητάρχης» απαίτησε από τη διεθνή κοινότητα, καί το πέτυχε, να εξαιρούνται οι Αμερικανοί στρατιώτες από τους νόμους δίωξης κατά εγκληματιών πολέμου. Οι βασανιστές των φυλακών της Βαγδάτης δεν ήρθαν από το πουθενά καί οι πράξεις τους δεν δημιουργήθηκαν μέσα σε ένα κοινωνικό καί πολιτικό κενό. Σίγουρα, όμως μέσα σε ένα θεσμικό κενό, για το οποίο υπέυθυνη είναι η παγκόσμια κοινότητα καί όχι μόνο ο «πλανητάρχης». Συνυπεύθυνοι είναι ακόμη όλοι οι δικοί μας χαμαιλέοντες – καιροσκόποι, οι οποίοι προέτρεπαν άλλοτε τους Έλληνες να καταπνίξουν το συναισθηματισμό τους καί να πάψουν να προκαλούν τους ισχυρούς της γής! (εν τω μεταξύ, οι νέοι σταυροφόροι έθαψαν στη Βαγδάτη–Uruk ό,τι ονομάζαμε μέχρι χθές «δυτικές

 Πρίν από είκοσι περίπου χρόνια το συμπέρασμα μιας έρευνας ενός αμερικανικού Πανεπιστημίου ήταν συγκλονιστικό: « το 54% περίπου των πολιτών όλων των κοινωνιών, κάτω από συνθήκες ατιμωρησίας, είναι δυνατό να κάνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα ». Το κτήνος είναι παντού δίπλα μας, περιμένοντας την ευκαιρία να βγεί στην επιφάνεια. Δείχνοντας με το δείκτη του χεριού μας τους άλλους, τους «κακούς», ξορκίζουμε το δικό μας κτήνος καί το τιθασεύουμε προσωρινά. Πρίν από 150 χρόνια περίπου, ο Λ. Τολστόι έγραφε:
«Πάρε  ένα  νέο  από  την  οικογένεια  του,  φόρεσε  του  μια  στολή,  άφησε  τά  τύμπανα  να ηχήσουν καί έχεις ήδη ένα άγριο ζώο, έτοιμο για κάθε αποστολή». Μπορείς να μυήσεις καί το πιο αθώο παιδί στη τεχνική του να σκοτώνει καί να βασανίζει χωρίς ενοχές, ακόμη, καί τους πρώην δικούς του, βλέπε «γενίτσαροι». αξίες», αγνοώντας ότι οι κοινωνίες ωριμάζουν καί αλλάζουν από μέσα καί όχι μέ έξωθεν επεμβάσεις).



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
(ΚΑΤΑ ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ)



1. Αμυράς Απόστολος, Η επερχόμενη σύγκρουση στα πολιστικά σύνορα της Ελλάδος. ( www.angelfire.com ).


2. Αρβανιτόπουλος Κωνσταντίνος, Οι νέες Αμερικανικές προτεραιότητες,
Αρχείο άρθρων στο Ι.Δ.Κ.Κ. στίς 18-12-2001 ( www.idkaramanlis.gr ).


3. Βενιζέλος  Ευάγγελος,  Η  πολιτική  σημασία  του  Πολιτισμού  για  το μέλλον της Ευρώπης, (εισήγηση του πρ. Υπουργού Πολιτισμού κ. Ευάγ. Βενιζέλου  στο  συνέδριο  που  διοργάνωσε  το  περιοδικό  ECONOMIST στις 17-04-2002).


4. Βερέμης Θάνος, Το τρίλημμα της Παγκοσμιοποίησης καί η σύγκρουση των Πολιτισμών, εφημερίδα «Καθημερινή» στις 28-04-2002.


5. Chomsky   Noam,   Guerre   en   Asie,   εκδόσεις   Hachette,  Παρίσι   1971. (ανάλυση της αμερικανικής επέμβασης στην Ινδοκίνα από τον γνωστό αιρετικό  διανοούμενο.  Ειδικό  κεφάλαιο  για  τις  θεωρητικές επεξεργασίες του Χάντιγκτον, για καταστολή της «μαοϊκής αγροτικής επανάστασης» των Βιετκόγκ δια της «επαναστατικής αστικοποίησης»
- δηλαδή της βίαιης προσφυγοποίησης – των βιετναμέζων χωρικών).


6.  The culture of terrorism (ελλ. μετ. «Η κουλτούρα της τρομοκρατίας», μετάφραση Ελένη Αστερίου, εκδόσεις Νέα Σύνορα – Α.Α. Λιβάνη, Αθήνα 2000).


7. Δημητρίου Στέφανος, Πολιτική καί «Σύγκρουση των Πολιτισμών» (Το επιχείρημα του S. HUNTINGTON για τη μοναδικότητα του δυτικού πολιτισμού καί την απίσχνανση του οικουμενικού χαρακτήρα της νεωτερικότητας), περ. Ελληνική Επιθεώρηση Πολιτικής Επιστήμης, τχ.
19, εκδόσεις Θεμέλιο,  Αθήνα (Μάιος) 2002.

8. Huntington Samuel, The Clash of Civilizations and the Remaking of the world order, περιοδικό Foreign Affairs, Vol. 72, No III, Summer 1993. (το αρχικό κείμενο του Χάντιγκτον περί «σύγκρουσης των πολιτισμών»).


9. The Age of Muslim Wars, in Newsweek Special Issue, December 2001 – February 2002, pp. 8 – 13.


10.Huntington S.P., Nelson J.M., No easy choice: Political participation in developing countries, Harvard University Press, Cambridge 1976.


11.Huntington Samuel κ.α, Η σύγκρουση Ανατολής καί Δύσης καί η πρόκληση Χάντιγκτον (ελληνική μετάφραση του παραπάνω κειμένου καί   ενθουσιώδης   υποδοχή   από   τους:   Χρήστο   Γιανναρά,   Κώστα Ζουράρι,  Γιώργο  Καραμπελιά  κ.α),  Εναλλακτικές  Εκδόσεις,  Αθήνα
2001.


12. Ποιοί  είμαστε;    Η  αμερικανική  ταυτότητα  στην εποχή μας, εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη, Αθήνα 2005 (Το τελευταίο πόνημα του Χάντιγκτον, με τους μεξικανούς μετανάστες (λαθραίους καί νόμιμους) στο ρόλο του υπ’ αριθμόν ένα «εθνικού κινδύνου» για τη λευκή Αμερική).


13. Η σύγκρουση  των  Πολιτισμών  καί   ο ανασχηματισμός της Παγκόσμιας Τάξης, ελληνική μετάφραση Σήλια Ριζοθανάση, εκδόσεις Terzo Books, Αθήνα 1998. (Μεταγενέστερη εκδοχή του ιδίου σεναρίου, εμπλουτισμένη με πραγματολογικό υλικό καί σχόλια που καθιστούν ακόμη σαφέστερη τη βαθιά αντιδραστική κοσμοαντίληψη του δημιουργού του).


14. Κούρτοβικ Δημοσθένης, Τί είπε ο Ζιντάν στον Χάντινγκτον;Εφημερίδα «Τα Νέα» στίς 28-07-1998. ( www.ta-nea.dolnet.gr ).


15. Παναγόπουλος    Ανδρέας,    Πρόκειται    αλήθεια    για    «σύγκρουση πολιτισμών», εφημ. «Καθημερινή» στις 2-10-2001. (www.kathimerini.gr)


16. Παπαχελάς Αλέξης, Η Ελλάδα δεν ανήκει στη Δύση ( Ο γκουρού της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής μιλάει για τη σύγκρουση των πολιτισμών,   τον   ισλαμισμό,   την   Τουρκία,   την   Ορθοδοξία   καί   την επερχόμενη παρακμή του δυτικού πολιτισμού), εφημερίδα « Το Βήμα »
στίς 24-05-1998, σελίς Α30 (  www.tovima.dolnet.gr ).


17. Σταϊλόπουλος Βασίλειος, Η συνέντευξη του S. Huntington στο μηνιαίο γερμανικό περιοδικό:  “Die Neue Gesellschaft.  Frankfurter Hefte.”,  τεύχος
2/1997 (για τo πλήρες κείμενο της συνεντεύξης, βλέπε την ιστοσελίδα
του περιοδικού Άρδην:  www.ardin.gr  ... κείμενο Νο 9 καί 43).


18. Susan George, Comment la pensee devint unique, Le Monde Diplomatique (8.  1996).  Η  χρηματοδότηση  των  αμερικανικών  ΑΕΙ  από  το  Ίδρυμα Όλιν, κοινή οικονομική βάση των θεωριών τόσο του «Τέλους της Ιστορίας» όσο καί της «Σύγκρουσης των Πολιτισμών».


19. Toynbee Arnold, The World and the West, N.Y. 1966.


20. Χριστοδούλου,  Αρχιεπισκόπου  Αθηνών  κ’  Πάσης  Ελλάδος,  Samuel Huntington: “Η σύγκρουση των Πολιτισμών”. Η δική μας θέση. Ομιλία του νύν Μακαριωτάτου πρός τους εκπαιδευτικούς. ( για τη πληρέστερη ανάλυση του θέματος, βλέπε την ιστοσελίδα της  Ι.Μ. Δημητριάδος, www.imd.gr).


21. Η Ευρώπη των πνευματικών αξιών καί ο ρόλος των Ελλήνων Ορθοδόξων καί της Παιδείας, εκδόσεις Παρουσία, Αθήνα 2000.

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-