4. Τά κρίματα του Θεού

Πως τολμάς να κατηγορής τον Θεόν για πράγμα που όχι ο Θεός, αλλά ούτε ένας απλούς άνθρωπος με λίγο μυαλό και λίγη καλωσύνη δεν θα το έκανε; Πως λέγεις ότι ο Θεός μισεί τους φτωχούς, έστω και αν είναι ενάρετοι, και αγαπά τους πλουσίους, έστω και αν είναι κακοί και πονηροί; Δεν καταλαβαίνεις ότι αυτά είναι λόγια βλάσφημα και ασεβή; Δεν καταλαβαίνεις πόσο απαράδεκτη είναι η ιδέα σου αυτή;

Για να μην αμαρτάνης σ' αυτό το σημείο θα σου εξηγήσω τι αγαπά και τι μισεί ο Θεός. Ο Θεός αγαπά όποιον πράττει τις εντολές Του. «Αυτόν — λέγει — θα τον αγαπήσω και θα έλθω προς αυτόν» (Ιωάν. ιδ', 21 - 23). «Όχι αυτόν που πλουτεί, όχι αυτόν που υγιαίνει, αλλά αυτόν που υπακούει στις εντολές μου».

Και ποιόν μισεί και αποστρέφεται ο Θεός; Αυτόν που δεν τηρεί τις εντολές Του.

Όταν λοιπόν ιδής κάποιον που δεν εφαρμόζει το θέλημά Του, είτε πλούσιος είναι είτε υγιής, να τον θεωρής μισητό στον Θεόν. Τον ενάρετο αντίθετα είτε άρρωστο τον ιδής είτε φτωχό να τον θεωρής αγαπητό.



Δεν άκουσες τι λέγει η Γραφή; «Όποιον αγαπά ο Κύριος τον παιδεύει, και όποιον υιόν τον παραδέχεται ως γνήσιον τον μαστιγώνει» (Παροιμ. γ', 12). Θα μου πης βέβαια ότι πολύ σκαν­δαλίζονται. Σ' αυτό φταίει το μυαλό τους. Διότι δεν δίδεται σ' αυτήν την ζωή ο μισθός. Η παρούσα ζωή είναι το στάδιο των αγώνων. Τα βραβεία και οι στέφανοι ανήκουν στην μέλλουσα ζωή.

Δεν πρέπει να πενθούμε αυτούς που υποφέρουν και θλί­βονται, αλλά αυτούς που ενώ αμαρτάνουν δεν υφίστανται καμμιά τιμωρία. Άλλωστε οι τιμωρίες παρεμποδίζουν την αμαρτία και οδηγούν προς την αρετή.

Αλλά, θα πη κανείς, αφού οι τιμωρίες ανακόπτουν το κακό, γιατί να μη μας τιμωρή ο Θεός καθημερινά για τις αμαρτίες μας; Θα απαντήσω: Αν γινόταν κάτι τέτοιο, θα εξαφανιζόταν το γένος των ανθρώπων και θα χανόταν ο καιρός της μετανοίας.

Κοίταξε την περίπτωσι τού Παύλου. Εάν εκείνος ετιμωρείτω για την δίωξι των Χριστιανών και εθανατώνετο, πως θα μπορούσε να μετανοήση και να επιτέλεση τόσα θεάρεστα έργα και να οδηγήση όλη σχεδόν την οικουμένη από την πλάνη στην αλήθεια;

Δεν βλέπεις επίσης και τους γιατρούς. Όταν παρουσιασθή κάποιος με πολλές πληγές, δεν τού κάνουν θεραπευτική αγωγή ανάλογα με το μέγεθος των πληγών, αλλά ανάλογα με την αντοχή τού οργανισμού. Διότι τι το όφελος να κλείσουν οι πληγές, αλλά να πεθάνη ο άνθρωπος!

Γι' αυτό και ο Θεός δεν τους τιμωρεί όλους μαζί ούτε ανάλογα με το αμάρτημά τους, αλλά σιγά - σιγά και μεθοδικά. Και πολλές φορές τιμωρώντας έναν, σωφρονίζει μ’ αυτόν πολ­λούς. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στο ανθρώπινο σώμα. Η απο­κοπή ενός μέλους αποτελεί υγεία για το υπόλοιπο σώμα.

Εάν ιδής τον άλλοτε μέθυσο να γίνεται νηστευτής, εάν ιδής τον άλλοτε κοσμικό άνθρωπο που εμόλυνε το στόμα του με άσεμνα τραγούδια, να καθαρίζη τώρα την ψυχή του με θεϊ­κούς ύμνους, ας θαυμάζης την μακροθυμία τού Θεού και ας επαινής την μετάνοια και ας προφέρης τα λόγια της Γραφής που αναφέρονται στο ζήτημα της «αλλοιώσεως», της θαυμαστής αυτής μεταβολής: «Αύτη η αλλοίωσις της δεξιάς τού Υψίστου» (Ψαλμ. οστ', 10). Δηλαδή την θαυμαστή αυτή μεταβολή την ενήργησε το δεξιό χέρι τού Θεού, η δυνατή επέμβασης και ενέρ­γεια τού Θεού.

Κάθε έργο που αποβλέπει στην σωτηρία ψυχών δέχεται εξ αρχής επιθέσεις.

Μόλις γεννήθηκε ο Χριστός, ξέσπασε η μανία τού Ηρώ­δη. Ακολουθεί φυγή και αναχώρησις προς την Αίγυπτο. Η μητέρα τού Χριστού, χωρίς να βλάψη κανέναν, αναγκάζεται να φύγη σε ξένη χώρα. Αυτή που δεν διάβαινε το κατώφλι τού σπι­τιού της, αναγκάζεται να υποβληθή σε τόσο μεγάλη ταλαιπωρία, σε τόσο μακρυά οδοιπορία.

Εσύ που ακούεις αυτά, αν αξιωθής κάποτε να υπηρετήσης μία πνευματική υπόθεσι και ιδής πως υποφέρεις τα πάνδεινα και αντιμετωπίζεις αναρίθμητους κινδύνους, να μη ταραχθής και να μη εκπλαγής. Και να μη πης: Εγώ εκτελώ το θέλημα τού Δεσπότου και θα έπρεπε όχι να υποφέρω, αλλά να στεφανώνωμαι και να δοξάζωμαι.

Να θυμάσαι το παράδειγμα που σου έφερα και να δείχνης υπομονή και γενναιότητα. Να σκέπτεσαι ότι κάθε πνευματικό έργο έχει συγκληρωμένους τους πειρασμούς.

Ένας λόγος της Γραφής τονίζει: «Όποιος θα υπομείνη μέχρι το τέλος, αυτός θα σωθή» (Ματθ. ι, 22). Είναι αδύνατο κά­ποιος που δείχνει φροντίδα και ενδιαφέρον για την σωτηρία του, και κάνει ό,τι εξαρτάται από αυτόν, να χαθή. Ο Θεός δεν θα τον εγκαταλείψη.

Δεν ακούεις τι λέγει ο Χριστός προς τον Πέτρον; «Σίμων, Σίμων, πόσες φορές δεν ζήτησε ο σατανάς να σας κοσκινίση σαν το σιτάρι, και εγώ προσευχήθηκα για σένα να μη έκλειψη η πίστις σου» (Λουκ. κβ', 31 - 32).

Όταν ιδή ο Θεός ότι το φορτίο ξεπερνά τις δυνάμεις μας, απλώνει το χέρι του και ελαφρώνει τον πειρασμό. Όταν όμως ιδή ότι αδιαφορούμε για την σωτηρία μας, μας εγκαταλείπει.

Ο Θεός δεν εξασκεί βία και δεν εξαναγκάζει. Τους ασυγ­κίνητους και αδιάφορους και απρόθυμους δεν τους εξαναγκάζει. Ενώ τους πρόθυμους και καλοπροαίρετους τους τράβα κοντά του με πολύ πόθο.

Γι' αυτό ο Πέτρος λέγει: «Καταλαβαίνω πράγματι ότι σε κάθε έθνος αυτός που φοβείται τον Θεόν και ζη ενάρετα, γίνεται δεκτός από Αυτόν» (Πράξ. ι', 34 - 35). Και ο προφήτης το ίδιο τονίζει, λέγοντας: «Εάν όμως δεν θελήσετε και δεν με ακούσετε, θα σας καταφάγη το μαχαίρι» (Ησαΐας, α', 19 - 20).

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-