Η παγκοσμιότητα της λύτρωσης δια του Θεανθρώπου

5. – Η παγκοσμιότητα της λύτρωσης δια του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού Χριστού

1. – Ο Χριστιανισμός είναι θρησκεία παγκόσμια. Όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως είναι προσκαλεσμένοι στην σωτηρία, που τελεσιουργήθηκε δια του Ιησού Χριστού. Τον λόγο αυτής της γενικής προσκλήσεως αναπτύσσει ο Απ. Πέτρος398.
2.  –  Η παγκοσμιότητα  του  Χριστιανισμού  δεν  είναι  προγραμματική  πολιτική,  όπως συμβαίνει  σε  άλλα λεγόμενα παγκόσμια θρησκεύματα, αλλά έγκειται σ’ αυτή την ουσία του και τη σχέση του αληθινού Θεού προς τους ανθρώπους, είναι άρα φυσική συνέπεια και εξωτερική εκδήλωση της εσώτερης ουσίας και αποστολής του Χριστιανισμού.
Τα γεγονότα, που θεμελιώνουν και δικαιώνουν την παγκοσμιότητα του Χριστιανισμού, ως ουσιαστικό του συστατικό στοιχείο, είναι:

α) η φυσική ενότητα του ανθρωπίνου γένους, το οποίο δημιουργήθηκε από τον ένα Θεό.
β) η φυσική επικυριαρχία του δημιουργού θεού, ως Πατέρα και Προνοητή, σ’ όλο το ανθρώπινο γένος από τη δημιουργία μέχρι την συντέλεια του κόσμου.
γ) η απ’ αυτή την πτώση, λόγω των συνεπειών της, προαποφασισμένη από τον γεμάτο αγάπη πανάγαθο Θεό καθολική  σωτηρία,  κατά  το  προκαθορισμένο  απ’  Αυτόν,  πανσόφως,  σχέδιο,  το  οποίο  απλώνεται  σε  όλη  την παγκόσμια ιστορία και το οποίο πραγματοποιείται από καταβολής κόσμου συνεχώς και βαθμιαίως.

δ) η εγκαινιασθείσα υιοθεσία όλων των ανθρώπων δια του εν Χριστώ Ιησού ενανθρωπήσαντος Θεού, οι οποίοι έγιναν τέκνα του ίδιου Πατέρα, και η κατά φυσική συνέπεια αυτής της υιοθεσίας εγκαινιασθείσα αδελφωσύνη μεταξύ των ανθρώπων, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, θρησκεύματος και κοινωνικής καταστάσεως, των οποίων, υιοθεσίας δηλ. και αδελφωσύνης, φυσιολογική συνέπεια και οργανικό αποτέλεσμα είναι η Χριστιανική έμπρακτη αγάπη.
3. – Ο Απ. Πέτρος αποκαλύπτει, ότι α)  η σωτηρία όλου του κόσμου ήταν προαιώνια θέληση του Θεού β) αυτή θα εκτεινόταν σε όλα τα έθνη γ) το περιεχόμενό της θα ήταν ο λόγος του ευαγγελίου δ) τελικός σκοπός της η καθολική πίστη ε) γι’ αυτό ο Θεός   προετοίμασε τα έθνη, αφού χορήγησε σ’ αυτά ‘’καθώς και σε μας το άγιο Πνεύμα’’ χωρίς καμμιά διάκριση και αφού καθάρισε τις καρδιές τους για την υποδοχή του Χριστού.


4.  –  Ο  παγκόσμιος  χαρακτήρας  της  σωτηρίας  δεν  είχε  αποκαλυφθεί  στον  εξωβιβλικό  κόσμο.  Αυτός αποτελούσε το περιεχόμενο του ‘’μυστηρίου του Χριστού’’, το οποίο σε άλλες γενεές δεν έγινε γνωστό στους υιούς των ανθρώπων, όπως τώρα αποκαλύφθηκε στους αγίους αποστόλους Του και προφήτες εν πνεύματι. Είναι τα έθνη συγκληρονόμα και σύσσωμα και συμμέτοχα της υποσχέσεώς Του εν τω Χριστώ δια του Ευαγγελίου.Την  παγκοσμιότητα  του  Χριστιανισμού  προεξήγγειλαν  οι  Προφήτες  και  ο  Πρόδρομος  Ιωάννης  με  το προφητικό πνεύμα και οι άγγελοι απ’ τον ουρανό και ο γέρων Συμεών με προφητικό πνεύμα και ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη399.Τον τελικό σκοπό και την έκταση του χριστιανικού κηρύγματος της απολυτρώσεως και σωτηρίας προσδιόρισε  ο  ίδιος  ο  Κύριος,  τελικός  σκοπός  του  είναι  ο  εκχριστιανισμός  όλης  της  ανθρωπότητας  προ  της συντέλειας του κόσμου.


5. – Ως όργανα προς πραγματοποίηση αυτού του σκοπού κλήθηκαν οι Απόστολοι, το δε έργο τους σε παγκόσμιο πεδίο ονομάζεται αποστολή.Η λέξη απόστολος στην Κ.Δ. σημαίνει: α) γενικά τον αποστελλόμενο, αποσταλέντα ή απεσταλμένο β) τον Ιησού Χριστό ως τον σαρκωθέντα Θεό Λόγο, που στάλθηκε στον κόσμο από τον Θεό Πατέρα γ) απόστολοι γενικά ονομάζονται οι πρώτοι από τον Θεό τοποθετημένοι κατά σειρά αξιωματούχοι ή που δέχτηκαν τη δωρεά της χάριτος στην Εκκλησία του Χριστού δ) απόστολοι στα περισσότερα χωρία της Κ.Δ. ονομάζονται οι δώδεκα, που εκλέχθηκαν από τον Χριστό, απλώς οι πρώην καλούμενοι μαθητές και από τον Κύριο ονομασθέντες απόστολοι, επειδή είχαν προορισθεί απ’ Αυτόν να αποσταλούν και αποσταλέντες στον κόσμο, γεμάτοι απ’ τη χάρη Του και την εξουσία Του, να κηρύξουν το ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού σ’ όλη την οικουμένη, να βγάζουν δαιμόνια και να θεραπεύουν από ασθένειες.Αυτοί ονομάζονται και ‘’άγιοι απόστολοι’’, από τον Απ. Παύλο και ‘’απόστολοι Χριστού’’, σε αντιδιαστολή προς τους δόλιους ψευδαποστόλους, όργανα του σατανά, και ‘’οι κατ’ εξοχήν απόστολοι’’, σε αντίθεση προς τον κατ’ αυτό τον τρόπο χαρακτηρίζοντα αυτούς Απ. Παύλο, που αυτοχαρακτηρίζεται ως ο ελάχιστος, όμως όχι λιγότερο από εκείνους κουρασθέντα, και ‘’απόστολοι εκκλησιών, δόξα Χριστού’’.
Στα χωρία, που αναφέρονται σ’ αυτούς τους δώδεκα αποστόλους, πρέπει να συγκαταριθμηθούν και τα : Πράξ. 1, 2 και 26, όπου  απόστολοι  νοούνται οι ένδεκα, μετά την αυτοκτονία του Ιούδα και προ της εκλογής του Ματθίου.
ε) και ευρύτερα του κύκλου των δώδεκα, οι μαθητές ονομάζονται από τον Παύλο ‘’απόστολοι, οι οποίοι και πριν από εμένα έγιναν (μαθητές) του Χριστού’’, μεταξύ των οποίων Ανδρόνικος και Ιουνίας, οι οποίοι είναι σπουδαίοι μεταξύ των Αποστόλων400.
στ) οι δώδεκα μαζί με τον Παύλο ονομάζονται ομοίως απόστολοι.
ζ) ο Απ. Παύλος ονομάζει τον εαυτό του απόστολο, απόστολο Ιησού Χριστού, εθνών απόστολο, ελάχιστο των  αποστόλων,  μια  φορά  δε,  ομιλώντας  για  τον  εαυτό  του,  χρησιμοποιεί  ΄΄πληθυντικό  της  μετριοφροσύνης’’ (pluralis mediocritatis) Χριστού απόστολοι.
η) ο Πέτρος ονομάζει τον εαυτό του απόστολο και απόστολο Ιησού Χριστού.
6. – Στην Κ.Δ. ονομάζεται αποστολή το από την ιδιότητα του αποστόλου προσδιορισμένο έργο της εξυπηρέτησης του ευαγγελίου του Χριστού δια της διαδόσεώς του σ’ όλη την οικουμένη.
Η λέξη αποστολή απαντά στην Κ.Δ.: α) το πρώτο στις Πράξ. 1, 25, συνδεδεμένη με τη λέξη διακονία, και αναφέρεται στον προορισμό, τον οποίο είχε, μαζί με τους άλλους αποστόλους, ο Ιούδας και από τον οποίο εξετράπει. Αντ’ αυτού δε οι υπόλοιποι μαθητές προσεύχονται στον Κύριο, για να αναδείξει από τους δύο υποψηφίους διαδόχους του Ιούδα ‘’έναν, τον οποίο διάλεξες να λάβει τη θέση στο λειτούργημα αυτό και στην αποστολή την οποία παρέβει ο Ιούδας’’ (Πράξ. 1, 24-25). Και αφού κληρώθηκε ο Ματθίας συγκαταψηφίστηκε μαζί με τους ένδεκα αποστόλους. β) Στην προς Ρωμαίους 1, 5 λέγει ο Απ. Παύλος περί του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ‘’δια του Οποίου λάβαμε τη χάρη και την αποστολή να οδηγήσουμε στην πίστη όλα τα έθνη για να δοξαστεί το όνομά Του, μεταξύ αυτών είσθε και σεις (οι χριστιανοί της Ρώμης προς τους οποίους γράφει) προσκαλεσμένοι απ’ τον Ιησού Χριστό’’. Άρα αποστολή εδώ  σημαίνει,  η  θεόσδοτη  χάρη  της  ιδιότητας  του  αποστόλου,  το  απεσταλμένου  στα έθνη  προς διάδοση  της Χριστιανικής αλήθειας και εφέλκυση των ανθρώπων στην πίστη στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού, ώστε να γίνουν χριστιανοί.
γ) Την ιδιότητα του αποστόλου και το αποστολικό έργο εμφαίνει η λέξη αποστολή και στο Κορ. 9, 2 ‘’δεν είμαι απόστολος;.... εάν σε άλλους δεν είμαι απόστολος, αλλ’ όμως σε σας βεβαίως είμαι. Διότι απόδειξη της δικής μου αποστολής εν Κυρίω είστε εσείς’’. Εδώ παρουσιάζεται ολοκληρωμένο το έργο του αποστόλου, αποδεικνυόμενο από τους καρπούς του. δ) Στο Γαλ. 2, 8 η λέξη αποστολή εξισώνεται με την έννοια, ‘’να πιστεύετε το ευαγγέλιο’’, με τη χάρη που δίδεται από τον Κύριο.
7. – Πηγή ή προέλευση του αποστολικού αξιώματος. Το αποστολικό αξίωμα είναι χάρη δοσμένη από τον Θεό, ‘’δεν έγινε (απόστολος) από ανθρώπους ούτε από κάποιον άνθρωπο, αλλά δια Ιησού Χριστού και Θεού Πατρός, που ανέστησε αυτόν εκ νεκρών’’401. Αποστολέας είναι ο Ιησούς, η πηγή της εξουσίας, της δυνάμεως και της σοφίας.
8. – Το περιεχόμενο της αποστολής είναι τριπλό:
α) να κηρύσσει μετάνοια και να φέρει το ευχάριστο μήνυμα για την βασιλεία του Θεού που πλησιάζει· μετά την  ανάληψη  του  Κυρίου  προστέθηκε  στο  περιεχόμενο  του  αποστολικού  κηρύγματος  και  το  κηρύττειν,  ότι  ο αναστημένος Ιησούς είναι ο Μεσσίας, ο Οποίος θα έλθει και πάλι από τους ουρανούς, για να κρίνει τον κόσμο·   β) να εξουσιάζει  δυναμικά  όλα  τα  ακάθαρτα  πνεύματα,  ήτοι  τα  δαιμόνια,  και  να  τα  εκδιώκει·  γ)  να  θεραπεύει  από ασθένειες.
Το περιεχόμενο αυτό της ‘’αποστολής’’ συνόψισε ο Κύριος λίγο προ της αναλήψεώς Του, όταν παρήγγειλε στους μαθητές Του, να πορευθούν για να κάνουν μαθητές σε όλα τα έθνη, και να διδάσκουν, να φυλάττουν και να εφαρμόζουν χωρίς παρεκκλίσεις όλες τις εντολές Του, δηλ. να κηρύσσουν αυτό το ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού και να τους βαπτίζουν στο όνομα του Ενός Τριαδικού Θεού.

9. – Οι εκδηλώσεις της αποστολικής παρουσίας και δράσεως ονομάζονται ‘’σημεία του αποστόλου’’ και περιλαμβάνουν, σημεία και τέρατα και δυνάμεις, ήτοι μεγαλειώδεις και θαυματουργικές εξωτερικεύσεις της θείας χάριτος  που  ενοικούσε  σ’  αυτούς  κατά  την  επιτέλεση  της  αποστολικής  τους διακονίας,  που  προκαλούσαν  τον θαυμασμό και την ευγνωμοσύνη των λαών, την δοξολογία του Θεού και την προσέλευση των πιστών στην νέα θρησκεία της χάριτος.
10. – Οι συστάσεις που έγιναν από τον Κύριο προς τους αποστόλους για τη διεξαγωγή της αποστολής τους είναι, α) λιτότητα, αξιοπρέπεια και απλότητα  β) αποφυγή αλλαγής βάσεως, ήτοι πεδίου δράσεως, μέχρις εκπληρώσεως του σκοπού της αποστολής γ) παράκαμψη των αντιδράσεων χωρίς άσκηση βίας δ) υπομονή μέχρι την τελική νίκη.
Οι δυσχέρειες θα είναι μεγάλες, αποστέλλονται, ως πρόβατα εν μέσω λύκων, ήτοι το περιβάλλον θα είναι εχθρικό  και  επικίνδυνο,  θα  υποστούν  δε  σκληρή  μεταχείριση,  συλλήψεις,  δίκες,  μαστιγώσεις,  μίσος  μέχρι  και θανάτωση, αλλά ο Θεός θα είναι βοηθός τους άνωθεν κατά τις κρίσιμες στιγμές.
11. – Την εντολή του Κυρίου εξεπλήρωσαν οι Απόστολοι. Αυτό το βεβαιώνει ομόφωνα η Χριστιανική
Γραμματεία. Σε κείμενο, το οποίο φέρεται ως απόφαση κάποιας δεύτερης αποστολικής συνόδου στην Αντιόχεια, αναγράφεται, μαζί με τα άλλα, ως τρίτη κατά σειρά απόφαση των αποστόλων, ‘’να δέχονται από κάθε έθνος και γένος  αυτούς που σώζονται στην ορθόδοξη πίστη και να κηρυχθεί σε όλα τα έθνη ο λόγος της αλήθειας’’.
Στις παραβολές του Ερμά διαβάζουμε ‘’αυτό το μεγάλο δένδρο, το οποίο σκεπάζει πεδιάδες και βουνά και όλη τη γη, είναι ο νόμος του Θεού, που δόθηκε σ’ όλο τον κόσμο. Αυτός δε ο νόμος είναι, ο Υιός του Θεού, που κηρύχθηκε στα πέρατα της γης’’. Και κατωτέρω: ‘’αυτά τα δώδεκα όρη είναι οι (δώδεκα) φυλές που κατοικούν σε όλο τον κόσμο. Κηρύχθηκε σ’ αυτές ο Υιός του Θεού δια των Αποστόλων...οι δώδεκα αυτές φυλές που κατοικούν όλο τον κόσμο είναι δώδεκα έθνη... όλα τα έθνη που κατοικούν υπό τον ουρανό, τα οποία άκουσαν και πίστεψαν, στο Όνομα (του Υιού) του Θεού καλέστηκαν’’.
Κλήμης ο Αλεξανδρεύς πληροφορεί: ‘’Ο δε λόγος του διδασκάλου μας δεν έμεινε μόνο στην Ιουδαία, όπως στην Ελλάδα η φιλοσοφία. Χύθηκε σ’ όλη την οικουμένη πείθοντας και τους Έλληνες μαζί με τους βαρβάρους σε κάθε έθνος και κώμη και σε κάθε πόλη, όλους τους οίκους και ιδιαιτέρως σε καθένα ξεχωριστά απ’ αυτούς που τον άκουσαν. Ακόμη και απ’ αυτούς τους φιλοσόφους όχι λίγους ήδη τους έχει μεταθέσει στην αλήθεια’’. Και ο Ειρηναίος: ‘’Αυτό το κήρυγμα αφού παρέλαβε και αυτή την πίστη η Εκκλησία, αν και είναι διασκορπισμένη σε όλο τον κόσμο, επιμελώς την φυλάσσει... σαν να κατοικεί έναν οίκο... όπως ακριβώς ο ήλιος... σε όλο τον κόσμο ένας και ο αυτός, έτσι και το κήρυγμα της αληθείας πανταχού φωτίζει’’. Και ο Τερτυρλλιανός ομοίως· ‘’(Ο Χριστός, ο Οποίος) με την πίστη του Ευαγγελίου κατέλαβε όλο τον κόσμο’’. Και ο Ωριγένης: ‘’ο δε πέμψας τον Ιησούν Θεός αφού διέλυσε κάθε επιβουλή των δαιμόνων, έκαμε πανταχού της οικουμένης προς χάρη της επιστροφής και διορθώσεως των ανθρώπων, να επικρατήσει το Ευαγγέλιο του Ιησού και να γίνουν παντού Εκκλησίες, οι οποίες αντιπολιτεύονται τις εκκλησίες δεισιδαιμόνων και ακόλαστων και αδίκων’’. Και πιο κάτω: ‘’κάθε μεν θρησκεία θα καταλυθεί, θα επικρατήσει μόνο η θρησκεία των χριστιανών, η οποία και μόνη κάποτε θα υπερισχύσει, επειδή ο λόγος πάντοτε περισσότερες ψυχές προσελκύει’’.

Και  ο  Ευσέβιος  γράφει:  ‘’πως  λοιπόν  δεν  θα  φανεί  πολύ  μεγάλο  το  μέγα  μυστήριο  της  ευαγγελικής οικονομίας: όλους από παντού, απ’ την πατροπαράδοτη πλάνη... οι οποίοι λόγω της φωνής του σωτήρος μας έχουν ανακληθεί και τους ανθρώπους, που κατοικούν μέχρι τις εσχατιές της γης τους έχει λυτρώσει από την απάτη που κατείχε όλη τη ζωή από αιώνες, ώστε να  ανεγερθούν διδασκαλεία ευσεβείας χάρη του παμβασιλέως και δημιουργού των όλων...’’.
Βεβαίως ο Κύριος και οι Απόστολοι στράφηκαν κατ’ αρχάς προς τους Ιουδαίους, αλλά, όταν αυτοί με σκληρότητα απέκρουσαν τον Κύριο, στράφηκαν προς τον υπόλοιπο κόσμο, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι ο Ισραήλ θα μείνει έξω από την σωτηρία. Μία ημέρα θα εκχριστιανιστεί και αυτός, παρά τον φαινομενικό αποκλεισμό του, διότι και όλος ο εξωχριστιανικός κόσμος, και αυτός, που διατελεί ακόμη έξω ‘’απ’ την αυλή’’ του Κυρίου, δεν παύει να είναι του Χριστού και να αριθμείται μαζί ως ενιαία ποίμνη μαζί με τα πρόβατα, διότι ‘’εις Θεός και πατήρ όλων, κυριαρχεί σε όλους, ενεργεί μέσα από όλους και κατοικεί σε όλους μας’’402.
12. – Οι Εκκλησίες της Δύσεως αποδίδουν τη λέξη αποστολή της Κ.Δ. δια της Vulgata κυριολεκτούσης λέξεως mission, από την οποία προήλθαν και οι σύγχρονοι όροι (Mission, Missionnaire, Science de la Mission, Science of Mission, Missionwissenschaft). Αλλά στην ελληνική ορολογία η λέξη αποστολή έπαυσε, κατά τους νεώτερους χρόνους, να κυριολεκτείται με τη σημασία, την οποία έχει και στην Κ.Δ. και έγινε όρος της πολιτικής και επιστημονικής ζωής. Επομένως για να μην συγχέεται η κυριολεκτούμενη στην Κ.Δ. αποστολή προς τις, κατά τη σύγχρονη   γλώσσα,   ονομαζόμενες  αποστολές,   η   πρώτη   ονομάστηκε  ιερά.  Έτσι   προήλθαν  στην  ελληνικής επιστημονική θρησκειολογική ορολογία οι σύνθετοι όροι Ιεραποστολή και Ιεραπόστολος, που υποκατέστησαν τους αρχικούς ασύνθετους, ως αντίστοιχοι των όρων της Δύσης, mission, missionnaire.
Τους νέους αυτούς όρους η ελληνική θρησκειακή ορολογία επιφύλαξε για την εξωτερική Ιεραποστολή, ήτοι για την διάδοση της Χριστιανικής θρησκείας σ’ εξωχριστιανικούς λαούς. Για τον χαρακτηρισμό όμως της εσωτερικής
ιεραποστολής, η οποία εργάζεται για την κατάρτιση των κατ’ όνομα χριστιανών σε πραγματικούς χριστιανούς, η ελληνική θρησκειακή ορολογία επανήλθε στην ορολογία της Κ.Δ. και μάλιστα σε συνάρτηση της λέξης αποστολή προς τη λέξη διακονία (Πράξ. 1, 25), αφού ονόμασε την εσωτερική Ιεραποστολή ‘’αποστολική διακονία’’.
13. – Τα ευνοϊκά περιστατικά για την εξάπλωση του Χριστιανισμού στον κόσμο της εποχής, κατά την οποία αυτός εμφανίστηκε, υπήρξαν τα εξής:
α) η εξάπλωση του Ιουδαϊσμού (Διασπορά) και οι κατά τόπους συναγωγές, οι οποίες χρησίμευαν ως το πρώτο βήμα των Αποστόλων·
β) ο εξελληνισμός της Ανατολής, εν μέρει και της Δύσης, και η σχετική ενότητα γλώσσας και αντιλήψεων·
γ) η παγκόσμια ρωμαϊκή μοναρχία στο Orbis Romanus και η πολιτική ενότητα των λαών και η σχετική ενότητα των όρων ζωής, που συντελέστηκε μέσω αυτής. Η επίγεια μοναρχία διευκόλυνε την αντίληψη περί της ουράνιας μοναρχίας και εξυπηρέτησε τη σύσταση μίας καθολικής, τουτέστι παγκόσμιας Εκκλησίας·
δ) η παγκόσμια επικοινωνία που επιτεύχθηκε, οι μεγάλοι αρτηριακοί δρόμοι και, κατά συνέπεια αυτών, η ανάμειξη των λαών, η ανταλλαγή αγαθών και ιδεών, η κυκλοφορία εμπόρων, στρατιωτικών και διανοουμένων σε οικουμενικό πεδίο. Όλα αυτά άνοιξαν τον δρόμο στην Εκκλησία και της προσέφεραν τα αναγκαία μέσα για τη διάδοσή της·
ε) η πεποίθηση περί της ουσιαστικής ενότητας του ανθρωπίνου γένους και περί των ανθρώπινων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, που προκλήθηκε και ενισχύθηκε μέσω της παγκόσμιας ενότητας και της φιλοσοφικής κινήσεως·
ς) η δημοκρατικοποίηση του κόσμου, τουτέστι η μέχρι εκλείψεως άμβλυνση των διακρίσεων μεταξύ Ελλήνων και βαρβάρων και μεταξύ των κοινωνικών τάξεων·
ζ) η ρωμαϊκή θρησκειακή πολιτική της ανεξιθρησκείας και η συνεπεία αυτής ανάμειξη των θρησκειών η θεοκρασία, ο λεγόμενος, θρησκειακός συγκρητισμός·
η) η παγκόσμια λυτρωτική νοσταλγία·
θ)  η  λόγω  αυτής  τάση  προς  τα  ανατολικά λυτρωτικά  θρησκεύματα,  τα  οποία  διέκριναν  σαφώς  μεταξύ σώματος και ψυχής και υπογράμμιζαν την πνευματικότητα, την ανωτερότητα και τη θεία προέλευση της ψυχής.

Έκαναν αντιδιαστολή μεταξύ κόσμου και θεού. Ανερχόντουσαν με τον στοχασμό, τη διαίσθηση και την αφαιρετική ικανότητα στην περινόηση της ύψιστης έννοιας του ενός Θεού, του υπέρθεου, ο οποίος υπέρκεινται των πολλών. Περιφρονούσαν τον κόσμο ως ειρκτή (= φυλακή) του πνεύματος, θεωρούσαν τον σύνδεσμο της ψυχής με το σώμα ως κάθοδο και πτώση της ψυχής σ’ αυτή την κοιλάδα των θλίψεων, ως επιζήμια στην ψυχή, που ρυπαίνεται και ευτελίζεται μέσω αυτού. Έτειναν στην λύτρωση από τη σάρκα, τον πόνο και τον θάνατο. Νοούσαν τη λύτρωση ως είσοδο στην αιώνια ζωή, ως σταδιακή επιστροφή προς τον Θεό.

Μέσα για την απόκτηση της λύτρωσης θεωρούσαν τη γνώση, και μάλιστα την αυτογνωσία, τη γνώση των όντων και τη γνώση του Θεού, καθώς και τον εξιλασμό, τον καθαρμό της ψυχής.
Πίστευαν, ότι η λύτρωση και ο λυτρωτής υπάρχει ήδη στις λατρείες, στα μυστήρια, στα πρόσωπα ή στο πνεύμα του ανθρώπου και είναι ανάγκη να αναζητείται.

Δέχονταν, ότι, μαζί με τη γνώση και την καθαρότητα, απαιτείται για τη λύτρωση συγχρόνως και θεία δύναμη, η οποία μεταδίδεται με τα μυστήρια. Αποδέχονται, ότι όλα δεν πραγματοποιούνται στο οικογενειακό, το κοινωνικό, το επαγγελματικό και κρατικό περιβάλλον και ζωή, αλλά στην άρνηση αυτών, με την ασκητική ζωή. Η όλη λυτρωτική προσπάθεια είχε ατομικό χαρακτήρα και
ι) η ανάταση πολυθεϊκών θρησκευμάτων προς τον μονοθεϊσμό.

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-