Η εκπλήρωση της προσδοκίας Θεανθρώπου Λυτρωτού

Η  Ε Κ Π Λ Η Ρ Ω Σ Η  Τ Η Σ  Μ Ο Ν Ο Θ Ε Ϊ Κ Η Σ  Α Ν Α Ζ Η Τ Η Σ Ε Ω Σ , Τ Η Σ Π Α Γ Κ Ο Σ Μ Ι Α Σ  Θ Ε Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Ν Η Σ  ΠΡ Ο Σ Δ Ο Κ Ι Α Σ  Κ Α Ι  Τ Η Σ Π Α Ν Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Ν Η Σ  Λ Υ Τ Ρ Ω Τ Ι Κ Η Σ  Ν Ο Σ Τ Α Λ Γ Ι Α Σ  Ε Ν  Χ Ρ Ι Σ Τ Ω Ι Η Σ Ο Υ ,  Τ Ο Ν  Μ Ο Ν Ο  Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Κ Ο  Θ Ε Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο  Λ Υ Τ Ρ Ω Τ Η .


1. – Η εκπλήρωση της προσδοκίας Θεανθρώπου Λυτρωτού ως λύση του παναθρώπινου δράματος, η αληθινή λύτρωση δια του μόνου πραγματικού Λυτρωτού, του ενανθρωπήσαντος εν Χριστώ Μόνου Αληθινού Θεού, του απ’ αιώνων Αναζητούμενου. – Ο Θεός ανάμεσα στους ανθρώπους, Εμμανουήλ(‘’Ο Θεός μαζί με εμάς’’).

α. – Έτσι όλη η Οικουμένη, αφ’ ενός αναζητεί τον Έναν αληθινό Θεό, τον οποίο, αν και άγνωστο, πίστευε ως τον μόνον Πραγματικόν, αφ’ ετέρου δε προσδοκά την από τον ουρανό κάθοδό Του στη γη, δια της ενανθρωπήσεώς Του, γι’ αυτό και ομοιάζει, λίγο πριν το μεγάλο γεγονός, προς ανοικτό κάλυκα άνθους, έτοιμο να δεχτεί τη ζωοποιό γύρη.
Θάμβος και κατάπληξη προκαλεί στον μελετητή της παγκόσμιας ιστορίας το θέαμα αυτό, που προβάλλει απ’ αυτήν – το θέαμα της πανανθρώπινης ψυχής, αφ’ ενός μεν να ανατείνει και να αναβλέπει στον ουρανό προς τον Έναν Αναζητούμενο Θεό της, αφ’ ετέρου δε να παρατηρεί τη γη και να καθηλώνει το βλέμμα προς ενδιάμεσο σημείο μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, για να  δει εκεί κάπου την πραγματοποίηση της ενανθρωπήσεως του Προσδοκώμενου.

Καθ’  όλη  τη  διαιώνια  διάρκεια  της  αγωνιώδους  αυτής  ανατάσεως  και  αναμονής  αντηχεί,  από  της προϊστορικής παραδείσιας περιοχής και εποχής, στα μυχιαίτατα βάθη της πανανθρώπινης ψυχής ο αντίλαλος του Πρωτευαγγελίου του Θεού, δηλ. η αμέσως μετά την πτώση των πρωτοπλάστων πρώτη χαρμόσυνη αναγγελία του Θεού περί της λυτρώσεως του ανθρώπου δια του Θεανθρώπου313.
Κατά την μετέπειτα ιστορική περίοδο, ο αντίλαλος αυτός γίνεται αισθητός με την παγκόσμια θεανθρώπινη προσδοκία, η οποία είναι το πανανθρώπινο προανάκρουσμα της θριαμβευτικής εκπληρώσεως του πρωτοευαγγελίου.
Αυτή, την πραγματοποίηση της προσδοκίας, εγγυάται εκ των προτέρων και πάλι, εκ νέου, του ίδιου του Θεού η γνώριμη φωνή, υποδεικνύοντας από πριν το επίγειο λίκνο και το συγκεκριμένο Πρόσωπο του ενανθρωπήσαντος:
‘’και αυτός προσδοκία εθνών’’314. Είναι η δεύτερη φωνή του Θεού, που συνοψίζει στους αιώνες, που ακολούθησαν, την προσδοκία όλων των εθνών σε Έναν πραγματικό Θεάνθρωπο, Τον Οποίο και φανερώνει από πριν η φωνή αυτή ως
ένα συγκεκριμένο ιστορικό πρόσωπο, που μέλλει να εκπληρώσει στον Εαυτό του την προσδοκία, ‘’και στο όνομά Του θα ελπίζουν τα έθνη’’315.
Του  προσώπου  αυτού  την  επί  γης  εμφάνιση,  τον  βίο  και  το  έργο  προλέγει  ακολούθως  με  πλήθος
αποκαλύψεων η αυτή γνώριμη φωνή του Θεού και έτσι φθάνει η ανθρωπότητα στο κρίσιμο σημείο της ιστορίας της: Άγγελος του Θεού πρωτοστάτης, από τον ουρανό παρουσιασθείς, ευαγγελίζεται το μέγα γεγονός προς την
πάναγνο Παρθένα της Ναζαρέτ, την οποία ο Θεός επέλεξε, ως τη μόνη κεχαριτωμένη ανάμεσα στις γυναίκες, για να
‘’σαρκωθεί και ενανθρωπήσει από τις αγνές και αμόλυντες σάρκες της και τα αίματά της’’316.
Δεν είναι άνευ σημασίας το γεγονός, ότι η πρώτη λέξη των ουρανών προς την ανθρωπότητα δια στόματος του αγγέλου προς την Παρθένο ήταν, ‘’χαίρε’’317· αυτή σημαίνει το τέρμα της μακραίωνης περιόδου της θλίψεως, που προερχόταν, λόγω του χωρισμού από τον Θεό, λόγω της αμαρτίας, και ευαγγελίζεται την επικείμενη ανατολή της νέας περιόδου της χαράς, την απαλλαγή από την αμαρτία και την ανάκτηση της παραδείσιας κατάστασης με άμεση επικοινωνία μετά του Θεού εν Χριστώ.
Και η μεγάλη στιγμή φθάνει·

‘’όταν έφθασε όμως η ώρα που είχε καθορίσει ο Θεός, απέστειλε τον Υιόν Του. Γεννήθηκε από μία γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο, για να εξαγοράσει τους υπόδουλους στον νόμο, για να γίνουμε παιδιά του Θεού’’318.

Η μεγάλη προσδοκία των εθνών γίνεται ιστορική πραγματικότητα:

‘’αυτό που γεννήθηκε είναι Θεός, ενώ η μητέρα είναι Παρθένα. Ποιο άλλο μεγαλύτερο νέο είδε η κτίση;’’319

Η ενανθρώπηση του Θεού, που νοσταλγήθηκε τόσο πολύ, πραγματοποιείται, είναι γεγονός. Τελεσιουργείται δια του αληθινού Θεανθρώπου η πραγματική λύτρωση, για να ανακτήσουμε – οι άνθρωποι όλων των αιώνων – την υιοθεσία που μας ανήκει [αυτό σημαίνει το ρήμα ‘’απολάβωμεν’’], ήτοι να καταστούμε και πάλι υιοί του Θεού, όπως κάποτε στον παράδεισο πριν από την πτώση.


Τη νέα αυτή περίοδο της ανθρωπότητας, κατά την οποία αυτή ανασυνδέεται προς τον δημιουργό Θεό της μετά από τόσους αιώνες χωρισμού και αναζήτησής Του και, ανασυνδεόμενη, ανακτά τον χαμένο παράδεισό της, εγκαινιάζει η γέννηση του Κυρίου ημών Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, ‘’όταν ήλθε η ώρα που είχε κανονίσει ο Θεός’’. Όταν δηλ. ολοκληρώθηκε η μεταπτωτική περίοδος της παγκόσμιας ιστορίας, κατά την οποία η θεία Πρόνοια προετοίμασε την ανθρωπότητα για τον Χριστό μέχρι τέτοιου σημείου, ώστε να αναμένεται Αυτός από στιγμή σε στιγμή,  σύμφωνα  με  την  προαιώνια  θέληση  του  Θεού,  που  υποδηλώθηκε  αμέσως  μετά  την  πτώση  με  το
‘’πρωτευαγγέλιο’’ Του (Γεν. 3, 15).
Και λέγει στο σημείο αυτό ο δογματολόγος μας, Χρήστος Ανδρούτσος, συνοψίζοντας άριστα το μέγα θέμα:

«Αυτή την θέληση πραγματοποίησε ο Υιός και Λόγος του Θεού αφού έγινε άνθρωπος ‘’με το πλήρωμα του χρόνου’’, ήτοι αφού συντελέστηκε ο χρόνος της προπαρασκευής του ανθρωπίνου γένους και προλειάνθηκε η οδός της σωτηρίας. Η ετοιμασία αυτή των ανθρώπων  για την εν Χριστώ σωτηρία είναι διπλή, καθόσον η προ Χριστού ανθρωπότητα διακρίνεται σε ειδωλολάτρες εθνικούς και στον περιούσιο λαό του Κυρίου, τους Ιουδαίους. Και τα μεν έθνη προετοιμάζονται για τον Χριστό φυσικώς συγχρόνως και ηθικώς. Φυσικώς μεν ο ηθικός νόμος, ο εμφανιζόμενος στην ανθρώπινη συνείδηση, διατηρεί και αναζωπυρώνει την στροφή προς την αλήθεια και προς τον Θεό, αποτελώντας το φυσικό όργανο, στο οποίο απηχούν οι παραινέσεις του Θεού προς τον άνθρωπο. Ομοίως δε και η αύξηση της αμαρτίας συναυξάνοντας την αθλιότητα και ταλαιπωρία, αφού διεγείρει τα συναισθήματα της ανθρώπινης αδυναμίας και της εγκαταλείψεως του Θεού, αναπτύσσει στα έθνη την επιθυμία της άνωθεν βοήθειας. Την δε θετική  προετοιμασία  των  εθνικών  συνιστούν,  αφ’  ενός  μεν  τα  διασωθέντα  στοιχεία  από  την  πανάρχαια αποκάλυψη της αληθινής θεογνωσίας, αφ’ ετέρου δε τα διάφορα μέτρα της θείας Πρόνοιας, δια των οποίων αυτή ενίσχυε και καλλιεργούσε αυτά, κι έτσι καθιστούσε πρόσφορο το εθνικό έδαφος για υποδοχή της εν Χριστώ χάριτος.
Εκτός δε από αυτό και η επαφή των εθνικών με τους Ιουδαίους δεν έμεινε χωρίς κάποια επίδραση
στον εν γένει θρησκευτικό βίο των εθνικών. Αυτή είναι η ουσία των αρχαίων Πατερικών απόψεων, ότι οι μεν πρωτεργάτες της ελληνικής παιδείας δεν ήσαν αγνοούντες εντελώς τον Μωυσή και τα αρχέτυπα μνημεία της Ιουδαϊκής φιλολογίας, η δε προπαιδευτική ενέργεια του Θεού στην Π.Δ. επεκτείνεται σε όλα τα έθνη, γεγονός το οποίο υποδηλώνει άλλωστε και η Γραφή320.
Τους δε Ιουδαίους προετοιμάζει ο Θεός εις την εν Χριστώ λύτρωση με πολλούς τρόπους. Δια μεν του Νόμου , που παρεμποδίζει την αμαρτία, τους φέρνει σε επίγνωση της υπάρχουσας αμαρτίας· καθόσον έτσι ο Νόμος εξεγείρει το συναίσθημα της ενοχής, διεγείρει τον πόθο της απολυτρώσεως, καθιστώντας τον άνθρωπο δεκτικό της σωτηρίας, γινόμενος έτσι, κατά τον Απόστολο, «παιδαγωγός εις Χριστόν...»321
Δια των προφητών τέλος αποκαλύπτονται μεν οι βουλές του Θεού για τη σωτηρία, προαναγγέλλεται δε το μυστήριο της απολύτρωσης και ο τρόπος ολοκλήρωσεώς του. Έτσι δε σιωπηρά αναπτύσσεται η προσδοκία του Μεσσία, αναγγέλλοντας, ότι από το σπέρμα του Δαβίδ θα προέλθει μέγας προφήτης, ο Υιός του ανθρώπου και του Υψίστου, ο οποίος με το δικό του αίμα θα συμφιλιώσει τον άνθρωπο με τον Θεό και θα ιδρύσει για όλους τους ανθρώπους την αιώνια βασιλεία του Θεού»322.

Και ενώ συντελέστηκε το μεγάλο γεγονός, άγγελος Κυρίου ευαγγελίζεται αυτό στους ποιμένες, ‘’πλήθος ουράνιας στρατιάς’’ δοξολογεί τον Θεό για την καλή του θέληση προς τους ανθρώπους και η ανθρωπότητα, που προσδοκούσε από τόσους αιώνες την ενανθρώπηση του Θεού, και που εκπροσωπείτο με τους προσκυνητές της παλαιάς φυλής των Μάγων από την Περσία, προσέρχεται για να δει Αυτόν, που προσδοκούσε και στο αντίκρυσμά του πέφτει να τον προσκυνήσει, ενώ μετά οκτώ ημέρες, άλλος εκπρόσωπος της προσδοκούσας ανθρωπότητας από τους κόλπους του περιούσιου λαού του Θεού, στον οποίο ‘’ήτο προφητευμένο υπό του Αγίου Πνεύματος να μη δει θάνατο πριν αντικρύσει τον Χριστό Κυρίου’’, αναδέχεται στην αγκαλιά του, αγκαλιά όλης της ανθρωπότητας, το θεάνθρωπο Βρέφος και πιστοποιεί την εκπλήρωση σ’ αυτό της θεανθρώπινης προσδοκίας:

‘’είδαν τα μάτια μου τον σωτήρα Σου’’, λέει προς τον Θεό, ‘’τον οποίο ετοίμασες για όλους τους λαούς, φως που θα φωτίσει τα έθνη και θα δοξάσει τον λαό σου τον Ισραήλ’’323, όταν και η προφήτιδα Άννα του Φανουήλ,
‘’παρουσιάστηκε αυτή την ώρα και δοξολογούσε τον Θεό και μιλούσε για το παιδί σε όλους όσοι στην Ιερουσαλήμ περίμεναν τη λύτρωση’’324.

Και δωδεκαετής ο Θεάνθρωπος, καθισμένος στο ναό εν μέσω των νομοδιδασκάλων και ακούοντας αυτούς και ρωτώντας τους, προκαλεί την κατάπληξή τους:

‘’όλοι όσοι τον άκουγαν έμεναν έκπληκτοι για την νοημοσύνη και τις απαντήσεις του’’325

και αργότερα, έκπληκτοι αυτοί από την διδασκαλία του και τα θαύματά του, ρωτούσαν:

‘’από που απέκτησε αυτός τη σοφία τούτη κι αυτές τις θαυματουργικές δυνάμεις; Αυτός δεν είναι ο γιος του ξυλουργού, ο γιος της Μαρίας;’’326.

Και αργότερα, ο προφήτης και πρόδρομος Ιωάννης, αναγνωρίζοντας αυτόν ανάμεσα στο πλήθος ως τον ενανθρωπήσαντα προαιώνιο Θεού Λόγο Θεό, υποδεικνύει αυτόν και, από της πραγματοποιήσεως σ’ αυτόν των υπό του Θεού εκ των προτέρων φανερωθέντων, βεβαιώνει:

‘’Κι αυτό εγώ το είδα και διακήρυξα δημόσια, πως αυτός είναι ο Υιός του Θεού’’327.

Και ομολογεί εξ ονόματος όλης της ανθρωπότητας ο ευαγγελιστής Ιωάννης:

‘’Και ο λόγος έγινε άνθρωπος
και έστησε τη σκηνή του ανάμεσά μας και είδαμε τη θεϊκή του δόξα’’328.

εις  εκπλήρωση της διαβεβαιώσεως του προφήτου:

‘’Αυτός είναι ο Θεός μας,
και κανέναν δεν μπορούμε να τον θεωρήσουμε όμοιόν του. Αυτός ανακάλυψε τους δρόμους της γνώσης
και έδωσε αυτή στο παιδί του Ιακώβ
και στον αγαπημένο από αυτόν Ισραήλ·
Αργότερα φανερώθηκε πάνω στη γη
και συναναστράφηκε τους ανθρώπους’’329.

Και ο ενανθρωπήσας Λόγος του Θεού διδάσκει, θαυματουργεί, προσφέρει στην ανθρωπότητα την αληθινή θεογνωσία, τελεσιουργεί το λυτρωτικό Του έργο, σταυρώνεται, ανασταίνεται και αναστημένος φανερώνεται, προσφέρει τον εαυτό Του για ψηλάφηση και τρώει μετά την ανάσταση για να την επιβεβαιώσει. Και ομολογεί έπειτα περί Αυτού η ανθρωπότητα με το στόμα του ευαγγελιστού Ιωάννη:
‘’Ο ζωοποιός Λόγος, που υπήρχε εξ αρχής, τον ακούσαμε και τον είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια. Μάλιστα τον είδαμε από κοντά και τα χέρια μας τον ψηλάφησαν... και την είδαμε (την ζωή) και καταθέτουμε τη μαρτυρία μας... και φανερώθηκε σε μας. Αυτό που είδαμε κι ακούσαμε... ακούσαμε απ’ Αυτόν...’’330.
Και παρουσία Του συνεχίζεται στον πλανήτη μας στην Εκκλησία, που ιδρύθηκε από Αυτόν, στην οποία και δια της οποίας πραγματοποιείται η εν Χριστώ ζωή, η οποία χαρίζει ξανά στον άνθρωπο τα αγαθά της αρχικής παραδείσιας κατάστασης.
Τα ανωτέρω σημεία αποδεικνύουν την δια μέσου της πανανθρώπινης ιστορίας, κατ’ ευθεία γραμμή, διερχόμενη Πρόνοια του Ενός και μόνου Αληθινού Θεού προς λύτρωση όλων των ανθρώπων, από τους πρωτόπλαστους μέχρι τη συντέλεια του αιώνος. Ο Θεός είναι ο συνεκτικός και λυτρωτικός άξονας της παγκόσμιας ιστορίας. Η λόγω της πτώσεως προαποφασισμένη και προηθελημένη ενανθρώπισή Του εν Χριστώ και η διαιώνια πραγματικότητα της δι’ αυτού εγκαινιασθείσης καινής ζωής, της εν Χριστώ ζωής, αποδεικνύουν τον Χριστοκεντρικό χαρακτήρα της παγκόσμιας Ιστορίας, δια του Οποίου και από τον Οποίο και στον Οποίο ερμηνεύονται τελολογικά και όλες οι πολύτροπες και πολύμορφές της εκφάνσεις.

β. – Προς το πρόσωπο του Ιησού Χριστού στράφηκαν όλα τα έθνη, τα οποία συναντήθηκαν και ενώθηκαν στην κοινή διαπίστωση, ότι Αυτός είναι ο Προσδοκώμενος. Η Ιουδαϊκή μεσσιανική προσδοκία, η από όλα τα έθνη θεανθρώπινη προσδοκία, η ελληνική πίστη σε Θεό κύριο και κυρίαρχο του κόσμου, η ρωμαϊκή πίστη ότι ο αιώνιος Θεός αποκαλύπτει τον εαυτόν του στη γη και η ελληνορωμαϊκή αντίληψη περί του καίσαρος (του αυτοκράτορος) ως βασιλέως, σωτήρος και ευεργέτου, όλες αυτές οι προσδοκίες και αντιλήψεις είχαν προπαρασκευάσει την οικουμένη για τον Χριστό και είχαν από πριν εξοικειώσει αυτήν στις επωνυμίες αυτού, οι οποίες, έχοντας αυτόν ως εκπλήρωση, προσλαμβάνουν υπό την παλαιά τους μορφή νέο περιεχόμενο. Η παρουσία δε Αυτού υπήρξε η εξ ουρανού οριστική απάντηση   στο   πανανθρώπινο   αίτημα,   η   πλήρης   ικανοποίηση   της   παγκόσμιας   λυτρωτικής   νοσταλγίας,   η ολοκληρωτική πραγματοποίηση της λύτρωσης και η επανάπαυση της ανθρώπινης ψυχής στον σωτήρα και λυτρωτή Της.

Οι αυθόρμητες εκδηλώσεις προς Αυτόν από το ιουδαϊκό και άμεσο ελληνορωμαϊκό περιβάλλον του Ιησού, ως τον Θεάνθρωπο που προσδοκούσαν, βασιλέα του παντός, σωτήρα και ευεργέτη, για τις οποίες αφθονούν οι μαρτυρίες στην Κ.Δ. και την πρωτοχριστιανική Γραμματεία, βεβαιώνουν την ανακούφιση των λαών από την επί γης παρουσία Θεού λυτρωτού και της πραγματικής λύτρωσης, που τελεσιουργήθηκε δι’ Αυτού και εις Αυτόν.

Στην Ανατολή επικρατούσε η πίστη περί ενός Κυρίου του κόσμου, ο οποίος θα εγκαινίαζε νέα εποχή. Κατά  τους  ελληνιστικούς  χρόνους,  ο  τίτλος  ‘’κύριος’’  αποδιδόταν  στον  κυρίαρχο  κάποιας  περιοχής  ή
κράτους. Οι Αθηναίοι προσφωνούντες τον Δημήτριο Πολιορκητή ως ελευθερωτή τους, επονόμασαν αυτόν ‘’κύριον’’.
Το ίδιο οι Αιγύπτιοι ‘’κυρίους’’ ονόμαζαν τους κυρίαρχους της χώρας τους. Ο Πτολεμαίος και η Κλεοπάτρα ονομάζονται ‘’κύριοι και μέγιστοι θεοί’’. ‘’Κύριοι’’ [Domini], επονομάζονταν και οι αυτοκράτορες Καλιγούλας, Κλαύδιος και Νέρων. Ο τίτλος ‘’κύριος’’ (dominus) καταστάθηκε σχεδόν επίσημη επωνυμία των αυτοκρατόρων επί Δομιτιανού. Από δε του Αυρηλιανού, ο επίσημος τίτλος του αυτοκράτορα ήταν ‘’Κύριος και Θεός’’ (Dominus et Deus).
Και κατά την εποχή των διωγμών ο τίτλος αυτός ήταν τόσο ουσιώδης για την λατρεία του αυτοκράτορα, ώστε αρκούσε να ομολογήσει κανείς πίστη σε ‘’κύριο Καίσαρα’’, για να ικανοποιήσει την αξίωση της επίσημης κρατικής θρησκείας. Επίσης ο αυτοκράτορας ονομαζόταν και ‘’υιός θεού’’. Ελληνιστικής προέλευσης είναι η έκφραση ‘’εικών θεού’’, από μακρού χρησιμοποιούμενη για κυρίαρχους ή ηγεμόνες, ιδιαίτερα δε κατά την απόδοση σ’ αυτούς θείας λατρείας.
Επίσης κατά την ελληνιστική εποχή ‘’σωτήρες’’ επονομάζονταν αφ’ ενός οι θεοί [Ζευς, Αθηνά, Ασκληπιός, Υγεία, Απόλλων, Ηρακλής ο αποδιώχνων το κακό, για τους θαλάσσιους κινδύνους οι Διόσκουροι, Άρτεμις η Ελλιμενία, Ποσειδών, Ειλείθυια, Κόρη, Γη Μητέρα] αφ’ ετέρου άνθρωποι, που διακρίθηκαν για τις ευεργεσίες τους, άνθρωποι που τους θεοποιούσαν για τις πολιτικές τους υπηρεσίες και οι διάδοχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Επίσης από την λατρεία των κυρίαρχων ηγεμόνων της ελληνιστικής και ρωμαϊκής περιόδου, μαρτυρείται η συνάρτηση των τίτλων ‘’βασιλέας’’   και ‘’ευεργέτης’’ .
Και  ο  τίτλος  ‘’βασιλεύς  των  βασιλευόντων  και  κύριος  των  κυριευόντων’’331   μαρτυρείται  στους
ανατολικούς λαούς.
Αλλά, όπως αποδείχτηκε θρησκειολογικά και θεολογικά με ακαταμάχητες διαπιστώσεις, προς τις αποδιδόμενες αυτές επωνυμίες υπό ανθρώπων σε ανθρώπους, θνητούς επίγειους κυρίαρχους, ουδεμία σχέση ή
συνάρτηση έχει ο εν Χριστώ ενανθρωπήσας Θεός. Οι παλαιές αυτές επωνυμίες, περί Αυτού υπό νέο νόημα,
υπό εντελώς άλλο περιεχόμενο χρησιμοποιούμενες, κυριολεκτούν πλέον, εκφράζοντας την ουσία, τ.έ. την επικυριαρχία  του  Θεού  επί  του  Σύμπαντος,  ενώ  οι  άνθρωποι,  στους  οποίους  αυτές  προηγουμένως
αποδιδόντουσαν, σφετερίζονταν θείες ιδιότητες, τις οποίες εστερούντο. Λέξεις πριν κενές περιεχομένου,
προσλαμβάνουν,   αναφερόμενες   στον   Κύριο   Ιησού   Χριστό,   πλήρες   και   κυριολεκτικό   περιεχόμενο, εκπλήρωση, ουσία, η οποία δεν μπορούσε διαφορετικά να εκφραστεί, παρά μόνο με υπάρχουσες λέξεις, οι οποίες όμως δεχόντουσαν νέο νόημα.

Για πρώτη και μοναδική φορά στην παγκόσμια ιστορία ενώθηκαν, εκείνα που πριν ήταν χωρισμένα, Θεός και άνθρωπος, στον Θεάνθρωπο Ιησού, ‘’διότι σ’ αυτόν κατοικεί σωματικά όλη η θεότητα’’332. Και για πρώτη φορά έκτοτε καθίσταται δυνατό στον άνθρωπο να βρίσκει τον Θεόν του εν Χριστώ σαρκωμένο, να κατέχει δηλ. την αληθινή θεογνωσία δια του Χριστού και εν Χριστώ, και, ενούμενος με τον εν Χριστώ Θεό, να επανευρίσκει εν Χριστώ τον χαμένο παράδεισο της ζωής, της χαράς και της αθανασίας, ήτοι την προπτωτική εκείνη παραδείσια κατάσταση της άμεσης επικοινωνίας Θεού και ανθρώπου, που χωρίστηκαν λόγω της πτώσεως.
Ο χωρισμός εκείνος, δηλ. η αμαρτία, μαζί μ’ όλες τις σωματικές [ασθένειες, θάνατος] και ψυχικές [σκοτισμός, εξασθένηση της βούλησης, διαστροφές] συνέπειές της υπήρξε η αφετηρία της θλίψεως, διότι θλίψη στην θρησκειολογική ορολογία είναι τούτο, το συναίσθημα του ανθρώπου περί της αποστάσεώς του από τον Θεό. Στον ορισμό αυτό συμπεριλαμβάνονται όλα τα είδη και όλοι οι βαθμοί των θλίψεων και πόνων, κάθε είδος λύπης. Αλλά η διατύπωση αυτή του ορισμού της θλίψεως συναποκαλύπτει συγχρόνως και τον ορισμό της λύτρωσης. Λύτρωση είναι η άρση της θλίψεως, η ανυπαρξία δηλ. συναισθήματος στον άνθρωπο, ότι τον χωρίζει απόσταση από τον Θεό, αλλά, για να σιγήσει αυτό το συναίσθημα, πρέπει ο άνθρωπος να ενωθεί με τον Θεό. Λύτρωση άρα είναι το συναίσθημα του ανθρώπου, ότι βρίσκεται ενωμένος με τον Θεό.
Οι έννοιες και πραγματικότητες αυτές, θλίψη και λύτρωση, προβάλλουν στην παγκόσμια ιστορία υπό την ακόλουθη αλληλουχία. Η πτώση των πρωτοπλάστων, που μαρτυρείται στην Π.Δ., αλλά και συμμαρτυρείται στα εξωβιβλικά ιερά κείμενα όλων των λαών ως καθολική παράδοση προϊστορικού βιώματος, τερματίζει την παραδείσια κατάσταση της άμεσης επικοινωνίας των πρώτων ανθρώπων με τον δημιουργό ζωοδότη Θεό, κατάσταση ζωής, χαράς, αθανασίας, φωτός, ελευθερίας και εγκαινιάζει τη μακρά μεταπτωτική περίοδο θλίψεως, κατά την οποία η
ανθρωπότητα, αποκομμένη από τον Ένα Θεό, ζει στην κατάσταση θανάτου, λύπης, σκότους και δουλείας στα ίδια της τα πάθη και ιδιαίτερα στο κύριο πάθος και αίτιο της πτώσης, στον εγωϊσμό.
Η περίοδος αυτή της θλίψεως διαρκεί αιώνες, κατά την οποία η ανθρωπότητα, αν και πέφτει διαρκώς από το κακό  στο  χειρότερο,  διασώζει  παρά  ταύτα  έντονη  την  ανάμνηση  του  Ενός  Θεού,  και  αναζητεί  αυτόν  και  την
παραδείσια κατάσταση της ενώσεώς της με Εκείνον.
Η  αναζήτηση  αυτή  είναι,  σύμφωνα  με  τον  ορισμό  που  δώσαμε  πιο  πάνω,  λυτρωτικής  φύσεως,  είναι λυτρωτική νοσταλγία. Αναζητώντας ο άνθρωπος τον Ένα Θεό του, θεοποιεί ό,τι του προκαλεί στη φύση εντύπωση ή ό,τι ασκεί επίδραση, θεωρώντας άλλοτε μεν τούτο, άλλοτε δε εκείνο το στοιχείο ή φαινόμενο της φύσης ή την δύναμη που βρίσκεται σ’ αυτό, ως τον αναζητούμενο Θεό. Προκύπτουν έτσι οι διάφοροι τύποι πολυθεϊσμών, οι οποίοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά πολύμορφες εκδηλώσεις της αναζήτησής του, με ισχυρή διαίσθηση, πιστευόμενου ενός Θεού, από υποσυνείδητη ανάμνηση της πρώτης αποκάλυψης αυτού κατά την αφετηρία της ανθρώπινης ύπαρξης στον πλανήτη μας. Μη ικανοποιούμενοι από τους πολυθεϊσμούς τους οι άνθρωποι, θέτουν υπεράνω των πολλών θεών τους Έναν, ως υπέρθεο, αλλά και υπεράνω αυτού θέτουν ανώνυμο ύψιστο Ον, στο οποίο σε πολλά μέρη ανεγείρουν και χωρίς είδωλο βωμούς: ‘’στον άγνωστο Θεό’’.
Έτσι καθ’ όλη την περίοδο της θλίψεως και της λυτρωτικής νοσταλγίας, την οποία μετά την πτώση πέρασε η ανθρωπότητα, έντονα αναζητείται ο Ένας Θεός και η χαμένη παραδείσια ζωή. Δραματικές δε εκδηλώσεις αυτής της
αναζήτησης είναι  οι  πολυθεϊσμοί  και  οι  μονοθεΐζουσες  σ’  αυτές  αναλαμπές,  που  φθάνουν  πολλές φορές  μέχρι μονοθεϊκές μεταρρυθμίσεις, Μαζί με τον αναζητούμενο Ένα Θεό, ως μόνο αληθινό Θεό, αναζητεί συγχρόνως ο
άνθρωπος και το υπέρκοσμο των απόλυτων πνευματικών αξιών, οι οποίες αποτελούν την ολοκλήρωσή του, το απολύτως  Δίκαιο,  το  απολύτως  Αγαθό,  το  απολύτως  Ωραίο  και  ούτω  καθ’  εξής,  οι  δε  μερικές  ή  σχετικές
πραγματοποιήσεις των αξιών του υπέρκοσμου στον κόσμο, δημιουργούν τα διάφορα είδη και τις αποχρώσεις του πολιτισμού.
Αλλά η ανθρωπότητα συνειδητοποιεί μέσα της βαθμηδόν και κατ’ ολίγον τη σκληρή διαπίστωση, ότι δεν
μπορεί να συλλάβει και να γνωρίσει τον Αναζητούμενο Ένα Θεό της, τον οποίο διακηρύσσουν και προσπαθούν να προσδιορίσουν οι εξοχώτεροι μύστες της. Ούτε μπορεί να φθάσει στον υπέρκοσμο των απόλυτων αξιών και να τον καταστήσει πραγματικότητα. Η θλίψη συνεχίζεται, η μεταξύ Θεού και ανθρώπου απόσταση παραμένει αγεφύρωτη, το μεταξύ του κόσμου και υπέρκοσμου χάσμα παραμένει ανοιχτό και η λυτρωτική νοσταλγία αποκορυφώνεται. Αυτή η ένταση της κατάστασης είναι έκδηλη σε όλη την οικουμένη κατά τον ε’ π.Χ. αιώνα, όταν και ακούγονται φωνές απόγνωσης, συγχρόνως και ελπίδας. Απόγνωσης μεν, διότι δεν μπορεί ο άνθρωπος, να φθάσει τον Άφθαστον, ελπίδας δε, ότι ο Άφθαστος, ο αναζητούμενος Θεός, θα κατέβει στην γη, διότι μόνη αυτή η λύση μπορεί να τερματίσει το δράμα της αποστάσεως μεταξύ Θεού και ανθρώπου.
Για να κατέβει δε ο Θεός στη γη κατά τρόπο πειστικό στον άνθρωπο, πρέπει, αν και Αόρατος, να θεαθεί. Για να θεαθεί δε, πρέπει να ενσαρκωθεί. Και σε ποιο άλλο σώμα παρά μόνο ανθρώπινο, αφού, επειδή είναι Θεός, δεν είναι
εύλογο, ενσαρκούμενος, να εκλέξει σωματική μορφή άλλου πλάσματος, εκτός εκείνης του τελειότερου, ήτοι του
ανθρώπου. Πρέπει λοιπόν ο Θεός να ενανθρωπήσει, για να Τον δουν οι άνθρωποι, να Τον ακούσουν, να Του μιλήσουν, να τους διδάξει και να Τον πιστέψουν. Η ενανθρώπηση δε αυτή πρέπει να γίνει ασπόρως, δηλ. χωρίς άνδρα,
όπως είναι πρέπον στον Θεό, και χωρίς φθορά για εκείνη που θα γεννούσε.
Έτσι λοιπόν σκεπτόμενοι, προσδοκούν οι λαοί της οικουμένης και περιγράφουν στα κείμενά τους παρθενογέννητο Θεάνθρωπο, ήτοι Θεό – τον αναζητούμενο Έναν – ανάμεσα στους ανθρώπους και με μορφή ανθρώπου, μετά του οποίου θα συγκαταβεί στην γη και θα γίνει πραγματικότητα και ο υπέρκοσμος των πνευματικών αξιών. Θα έλθει δηλ. επί γης η βασιλεία του Θεού, και έτσι θα γεφυρωθεί το μεταξύ Θεού και ανθρώπου χάσμα, θα ενωθούν ουρανός και γη, θα φύγει η θλίψη, θα τερματιστεί η λυτρωτική νοσταλγία και θα συντελεσθεί η λύτρωση, τ.ε. ένωση Θεού και ανθρώπου.
Έτσι  και  με  τέτοιο  περιεχόμενο  διαμορφώνεται  στους  λαούς  της  οικουμένης  από  τον  ε’  π.Χ.  αιώνα  η
θεανθρώπινη προσδοκία, η οποία βρίσκει την εκπλήρωσή της με τη φανέρωση του Χριστού. Διότι αυτός είναι ο ενανθρωπήσας Υιός και Λόγος του Θεού, ο Θεός του παραδείσου, από τον Οποίο χωρίστηκε ο άνθρωπος, ο δια μέσου
των αιώνων έκτοτε αναζητούμενος: ‘’και αυτός προσδοκία εθνών’’. Με την ενανθρώπησή Του ένωσε στον εαυτό του
εκείνα, που προηγουμένως ήταν χωρισμένα, Θεό και άνθρωπο, κατέστησε δε έτσι δυνατό στον άνθρωπο να βρίσκει στον Χριστό τον Θεό του και να ανακτά σ’ αυτόν και με Αυτόν την παραδείσια αρχική ζωή της χαράς, της αθανασίας, της ελευθερίας. Αυτός γεφύρωσε και έζευξε και ένωσε τα διεστώτα, επομένως σήκωσε και εξαφάνισε την θλίψη. Αυτός άρα είναι ο Λυτρωτής, εκτός δε Αυτού δεν υπάρχει ούτε θεογνωσία αληθινή, ούτε λύτρωση πραγματική. Αυτός είναι ο Σωτήρας, ο οποίος έφερε ‘’την κάθαρση, που ελευθερώνει από τα αμαρτήματα’’. Τερμάτισε το πανανθρώπινο και παναιώνιο δράμα και εγκατέστησε στη γη τον αρχαίο παράδεισο, την βασιλεία των ουρανών, ανοιχτό και προσιτό σε εκείνους, που θα ήταν με Αυτόν, τον μόνο αληθινό Θεό, οι οποίοι με τη θέλησή τους θα ενώνονταν δια της εν Χριστώ ζωής τους.

γ.  –  Από  τα  ονόματα του Κυρίου  ημών  Ιησού Χριστού,  του  μόνου  πραγματικού, επομένως και  μόνου ιστορικού Θεανθρώπου – ‘’διότι ούτε έγινε, ούτε υπάρχει, ούτε ποτέ θα γίνει άλλος Χριστός και εκ θεότητας και ανθρωπότητας, με θεότητα και ανθρωπότητα, ο αυτός τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος’’333  – το όνομα, το οποίο φανερώνει τόσο την εις αυτόν, στο Ένα Πρόσωπο, στην μία υπόσταση, ασύγχυτη ένωση της θείας και ανθρώπινης φύσης  –  δια  της  οποίας και  στην  οποία  ενανθρώπησε  ο  Θεός  και  θεώθηκε  ο  άνθρωπος,  όσο  και  την  εις  τον Θεάνθρωπο και δι’ Αυτού επανασύνδεση του ανθρώπου με τον Θεό του, που ήσαν χωρισμένοι από της πτώσεως – είναι το όνομα Εμμανουήλ, ‘’το οποίο ερμηνεύεται, [ιμ-ανού-Ελ] = μεθ’ ημών ο Θεός’’334, συγκεφαλαιώνοντας έτσι την αποστολή του ενανθρωπήσαντος Θεού στον κόσμο, δια της οποίας έγινε ‘’σωτήρας’’ (= Ιησούς, Ματθ. 1, 21) όλων των ανθρώπων, συνοψίζοντας τουτέστι το όλο περιεχόμενο της θείας οικονομίας, της καλής θέλησης του Θεού προς τους ανθρώπους.
Κανένα άλλο πρόσωπο στην παγκόσμια ιστορία δεν φέρει προ Χριστού το όνομα αυτό, διότι κανένα άλλο πρόσωπο δεν υπήρξε πραγματική ενανθρώπηση  του Θεού και κανένα άλλο πρόσωπο δεν πραγματοποίησε στον εαυτό του, και δια του εαυτού του, την αληθινή θέωση του ανθρώπου. Επομένως το όνομα αυτό είναι το κατ’ εξοχήν εκφραστικό της θεανθρώπινης προσωπικότητας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και του λυτρωτικού Του έργου, ως Θεανθρώπου Όνομα και ως τέτοιο χαρακτηρίζει αυτό η Πατερική Γραμματεία.

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-