Η θρησκεία του Χριστού απέναντι στα εξωχριστιανικά θρησκεύματα

15. – Η θρησκεία του Χριστού απέναντι στα εξωχριστιανικά θρησκεύματα α) Η Κ.Δ. για τα εξωχριστιανικά θρησκεύματα.

Ολόκληρη  η  οικουμένη  περιλάμβανε,  κατά  την  εμφάνιση  του  Χριστιανισμού,  δύο  μεγάλα  θρησκειακά σύνολα, του Ιουδαίους και τους Εθνικούς, ήτοι τους πιστούς των διαφόρων θρησκευμάτων, οι οποίοι, από τότε ανά την οικουμένη επικρατέστερα, εκαλούντο συνήθως ‘’Έλληνες’’ ή ‘’οι λαοί’’ ή ‘’τα έθνη’’. Όλα δηλ. τα θρησκεύματα του Εθνικού τότε κόσμου συναποτελούσαν για την Κ.Δ. μία θρησκειακή ενότητα. Μόνο ο Ισραήλ έχει ιδιαίτερη θέση, δυνάμει της διαθήκης, που του δόθηκε από τον Θεό. Επομένως με την έκφραση ‘’Ιουδαίοι και Έλληνες’’ εννοείται όλος ο εξωχριστιανικός κόσμος.

Περί αυτού του εξωχριστιανικός κόσμος, ήτοι περί όλων των ανθρώπων, η νέα θρησκεία αποκαλύπτει, ότι αυτοί τελούν υπό την αμαρτία, ότι δηλ. είναι χωρισμένοι από τον Θεό, στην πραγματικότητα ‘’άθεοι’’. Δεν γνωρίζουν τον Θεό ούτε μπορούν να τον γνωρίσουν. Είναι στην πραγματικότητα ‘’σκοτισμένοι στο μυαλό..., αποξενωμένοι της ζωής του Θεού λόγω της αγνοίας, που υπάρχει, σ’ αυτούς’’ και ζουν σε πλήρες σκότος, αγαπώντες αυτό μάλλον παρά το φως και θεωρούν ‘’μωρία’’ την σωτήρια αλήθεια, που έχει ειπωθεί από τον Θεό. Είναι μωροί και τυφλοί. Ακόμη και οι νομίζοντες εαυτούς θεοσεβείς φαρισαίοι ‘’είναι τυφλοί οδηγοί τυφλών’’.

Επειδή όλοι οι άνθρωποι, άνευ εξαιρέσεως βρίσκονται τόσο μακριά από τον Θεό, την πηγή της ζωής, γι’ αυτό στην πραγματικότητα είναι  νεκροί ‘’εξ αιτίας των παραπτωμάτων  και των αμαρτιών  τους’’  – νεκροί, παρ’ ότι σωματικά φαίνονται ότι ζουν, εχθροί του Θεού, τον μισούν. Αυτά είναι ιδιαιτέρως επιβαρυντικά για τους Ιουδαίους, στους οποίους πολλές φορές και με πολλούς τρόπους αποκαλύφθηκε ο Θεός, του Οποίου, εν τούτοις, απέκρουσαν την αποκάλυψη δια του προφητευθέντος Χριστού.

Αναπολόγητοι είναι και οι Εθνικοί, διότι και σ’ αυτούς αποκαλύφθηκε ο Θεός με τα έργα Του, τα οποία αυτοί λάτρευσαν αντ’ Εκείνου, αφού εξετράπησαν από την ανθρώπινη τιμή και αξιοπρέπεια σε ανάξιες, του ανθρώπου ηθικές ασχήμιες και κακότητες. Από τη θέα των δημιουργημάτων στη φύση και από τη φωνή της συνειδήσεώς τους μπορούσαν οι άνθρωποι από μόνοι τους να αναχθούν στην περινόηση του Ενός Θεού, δημιουργού, παντοδύναμου και νομοθέτου. Πέραν όμως από αυτό δεν ήταν δυνατόν να προχωρήσουν, δεν μπορούσαν να αποφανθούν ποια είναι η αόρατη ουσία του Θεού, ποια η περί ανθρώπου και κόσμου σκέψη και θέλησή Του, ποιος ο τρόπος της απολύτρωσης του ανθρώπου – υπό του Θεού – από την θλίψη και λυτρωτική νοσταλγία που κυρίευσε τον άνθρωπο.

Την αλήθεια αυτή υπογραμμίζει ο Πλάτων. Αυτός κάνοντας αντιδιαστολή μεταξύ του Θεού (τον οποίο ορίζει ως ‘’το παντοτεινό ον, το οποίο δεν έχει γένεση’’) και του κόσμου (‘’το οποίο δημιουργείται συνεχώς, υπάρχον δε ουδέποτε’’) και αποφαινόμενος, ότι το ‘’πάντοτε κατά τα ίδια υπάρχον’’ (ο Θεός) είναι ‘’νοήσει μετά λόγου περιληπτόν’’, ως το κατ’ ανάγκη παραδεκτό αίτιο παντός γιγνομένου (‘’πάλι δε κάθε τι που δημιουργείται από κάποιο αίτιο εξ ανάγκης γίνεται. Διότι κάθε τι χωρίς αίτιο είναι αδύνατο να έχει γένεση’’), ανομολογεί,  εν  συνεχεία,  ότι,  πέρα  από  τη  δυσκολονόητη  αυτή  έννοια  περί  του  υψίστου  Όντος,  που ανευρίσκεται δι’ αναγωγής από τα αιτιατά προς το πρώτο αίτιο, τίποτε δεν μπορεί να αποφανθεί γι’ αυτό και να εξηγήσει σε άλλους ο ανθρώπινος στοχασμός.
Ταυτίζοντας δε στη συνέχεια τη γενεσιουργό ουσία του Θεού προς την αλήθεια, ως αντικείμενο πίστεως, ήτοι ταυτίζοντας τον Θεό προς την Αλήθεια, δηλώνει, ότι ‘’η ανθρώπινη φύση..., πρέπει να μην ζητεί τίποτε περισσότερο από  αυτό’’.  Από  την  αδυναμία  αυτή  των  ανθρώπων  προς την  αληθινή  και πλήρη  θεογνωσία,  - αδυναμία  που οφειλόταν  στην  κατάσταση  του  ανθρώπινου  γένους  λόγω  της  αμαρτίας  μακρυά  από  τον  Θεό,  -  προήλθαν  οι θρησκευτικές και ηθικές πλάνες του, όπως αυτές εκδηλώνονται στα εθνικά αυτά θρησκεύματα.

Αυτά προήλθαν λόγω της έκπτωσης από τον ζώντα Θεό και την Αλήθεια, από την ‘’ασέβεια και αδικία’’, η οποία  προέκυψε  από  την παραβίαση της αρχικής αξιώσεως του  Θεού για αποκλειστική λατρεία Του. Τα έθνη ‘’μετάλλαξαν την αλήθειαν του Θεού, με το ψεύδος’’, σεβάστηκαν και λάτρευσαν την κτίση αντί του κτίσαντος, παραδόθηκαν στην ειδωλολατρία. Οι θεοί τους δεν ήταν κούφια σχήματα ανθρώπινων σκέψεων, αλλά λατρεύτηκαν πραγματικά, αν και δεν ήσαν κατά φύση θεοί, αλλά ‘’δαιμόνια’’ ή άλλες κοσμικές δυνάμεις, ‘’στοιχεία του κόσμου’’. Οι θεοί αυτοί των ‘’ειδώλων’’, συγκρινόμενοι με τον ‘’ζώντα και αληθινό Θεό’’ είναι ‘’μάταιοι’’. Γι’ αυτό η Κ.Δ. λέει περί των Εθνικών, όπως και η Παλαιά, ότι αυτοί είναι ‘’τα έθνη που δεν γνωρίζουν τον Θεόν’’. Γνώρισαν μεν και γνωρίζουν τον Θεό, διότι Αυτός συνεχώς φανερώνει τον εαυτόν Του σ’ αυτούς, αλλά, ‘’αν και γνώρισαν τον Θεό μέσα από την δημιουργία, ούτε τον δόξασαν, ούτε τον ευχαρίστησαν ως Θεό. Αντίθετα η σκέψη τους ακολούθησε λαθεμένο δρόμο και η ασύνετη καρδιά τους βυθίστηκε στο σκοτάδι της πλάνης’’416, γι’ αυτό είναι σαν να μην Τον γνώρισαν. Είναι ‘’άθεοι’’, ως μη λατρεύοντες τον Ένα Αληθινό Θεό και ως ‘’μη έχοντες ελπίδα’’ της από Αυτόν λυτρώσεως και αναστάσεως στην αιώνια ζωή. Αλλά, αν και άθεοι, δεν είναι χωρίς κυρίαρχο. Ο σατανάς, ο άρχοντας και κοσμοκράτορας του σκότους αυτού του αιώνα, το πνεύμα που ενεργεί στους υιούς της απειθείας, δρα στα έθνη με τις ‘’μεθοδείες’’ του και κρατεί τους Εθνικούς δέσμιους στην εξουσία του, στην εξουσία του σκότους. Γι’ αυτό και αυτοί οι λαοί βρίσκονται κάτω απ’ τη οργή του Θεού. Εθνισμός και λατρεία του ζώντος Αληθινού Θεού στέκονται μεταξύ τους σε αντίθεση, αμοιβαία αποκλείοντας το ένα το άλλο, ως σκοτάδι και φως.

Από τον Εθνισμό δεν είναι δυνατή η πίστη στον Χριστό μέσω κάποιας εξέλιξης ή ανόδου σε ανώτερη βαθμίδα, αλλά μέσω ριζικής στροφής, με το σπάσιμο του δεσμού προς το παρελθόν, με επιστροφή στον δημιουργό, στον Οποίο και αυτοί ανήκουν ως πλάσματα του Θεού΄.
Η επιστροφή αυτή είναι δυνατή, διότι γνωρίζουν τα έθνη τι επιτάσσει ο νόμος του Θεού, καθώς και για την κρίση Του, επομένως και επί του εδάφους τους είναι δυνατή πραγματική ηθική ζωή, καθώς και κρατική ζωή. Το κράτος και οι σ’ αυτό εξουσίες είναι από Θεού. Άρα και οι εθνικές θρησκείες, παρά την αρνητική αξιολόγησή τους, έχουν πάντως την σκοπιμότητά τους στο σχέδιο του Θεού, άρα και την αξία τους. Είναι ‘’επίτροποι και οικονόμοι’’ της ανθρωπότητας, που νηπιάζει ‘’μέχρι την προθεσμία του Πατρός’’, μέχρις ωριμάνσεως της ανθρωπότητας κατά ‘’το πλήρωμα του χρόνου’’. Τα εθνικά θρησκεύματα, καθώς και η νομοτέλεια του Ιουδαϊσμού, ήταν η προβαθμίδα του νηπιασμού ή της ανωριμότητας, η οποία είχε από τον Θεό προσωρινά καθοριστεί. Τα έθνη, άρα, στη θρησκεία
τους, παρ’ όλα τα ανωτέρω, έχουν σχέση με τον αληθινό Θεό και βρίσκονται στα χέρια Του. Οι θεοί των θρησκειών, αν και συγκαλύπτουν και παραμερίζουν τον Αληθινό Θεό, όμως Τον αντιπροσωπεύουν και στα έθνη.

Αλάθητη απόδειξη και αλάθητο κριτήριο πλάνης είναι ο τρόπος της ζωής εκείνων που βρίσκονται έξω από την θρησκεία του Χριστού και την εν Χριστώ ζωή. Εφ’ όσον μόνο στον Χριστό ‘’κατοικεί σωματικά όλη η Θεότητα’’417 και εφ’ όσον μόνο δια του Χριστού και στον Χριστό αποκαλύπτεται και γίνεται ορατός ο αληθινός Θεός και μόνος ο Χριστός είναι η αλήθεια, έπεται αναγκαίως, ότι στον Χριστιανισμό μόνο υπάρχει αληθινή θεογνωσία και αληθινή λύτρωση. Άρα έξω του Χριστιανισμού ούτε θεογνωσία ούτε λύτρωση υπάρχει πράγματι.
Επομένως τα εξωβιβλικά θρησκεύματα, οι ‘’εθνικοί’’, βρίσκονται στην πλάνη σχετικά με τα βασικά θέματα της θεογνωσίας και της λύτρωσης. Είναι ‘’διδασκαλίες και διατάξεις ανθρώπων’’418  δεν είναι άρα θρησκείες στην κυριολεξία. Μόνη πραγματικά και στην κυριολεξία θρησκεία είναι ο Χριστιανισμός και η εν Χριστώ ζωή. Όθεν οι εθνικοί  και  οι  απομακρυσμένοι  της  εν  Χριστώ  ζωής  χαρακτηρίζονται  ως  άθεοι,  επειδή  δεν  έχουν  Θεό  κατά κυριολεξία.

Από  τις  πολυάριθμες  και  πολύμορφες  αρχαίες  ανατολικές  θρησκείες  η  Κ.Δ.  υπαινίσσεται  μόνο  την αιγυπτιακή ζωολατρία και ονομαστί αναφέρει τη θεά της γονιμότητας Άρτεμη και την λατρεία της σε μεγάλο ιερό στην Έφεσο.

Ο Απ. Παύλος υπογραμμίζει τη θεοσέβεια των Αθηναίων. Η Δάμαρις, που μνημονεύεται στις Πράξ. 17, 34, έχει το όνομα θεάς συζύγου του θεού της γονιμότητας Σανδάν, που επικρατούσε στην Ταρσό, ταυτιζόταν προς τον Ηρακλή, θεός πιθανώς χεττικής προέλευσης, ο οποίος εικονιζόταν ήδη τον δ’ π.Χ. αιώνα σε περσικά νομίσματα.
Αναφέρεται και μοσχολατρία και αστρολατρία και μαγεία, φαρμακεία ή μέσω της φαρμακείας μαγεία, για την οποία μαγεία ή γοητεία υπήρχαν και σχετικά βιβλία, μαντεία και εξορκιστές πονηρών πνευμάτων. Οι μάγοι εθεωρούντο κακοί και αμαρτωλοί. Πασίγνωστα μαγικά μέσα ήταν τα περίφημα ‘’Εφέσια γράμματα’’. Πρόκειται  περί  των  εξής αινιγματικών  λέξεων,  ‘’χωρίς  ίσκιο,  με  πολύ  ίσκιο,  λίθος  πλατύς,  αγριόγαλλος, δαμναμενεύς, ευοίωνος’’.

Επίσης αναφέρεται στα Λύστρα της Λυκαονίας λατρεία του πολιούχου τους εξωπύλου ή προαστείου Διός, οι Διόσκουροι, η θεά Δίκη, την οποία μνημονεύουν οι κάτοικοι της Μελίτης.

β) Η λοιπή  πρώτη  Χριστιανική Γραμματεία  περί των εξωχριστιανικών θρησκευμάτων.  Την περί του ‘’σπερματικού λόγου’’ θεωρία Ιουστίνου του φιλοσόφου και μάρτυρος, όπως και την περί των εξωχριστιανικών θρησκευμάτων  και  φιλοσοφημάτων  γνώμη  των  Κλήμεντος  του  Αλεξανδρέως,  Μ.  Βασιλείου  και Τερτυλλιανού, θέσαμε ήδη, ώστε να παρέλκει εδώ επανάληψη των εκτεθέντων στην προγενέστερη πραγματεία μας.

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-